Virginia's Warbler

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Oreothlypis virginiae^[1] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Parulidae. Ye de vezos migratorios. En dómina reproductiva puebla l'oeste de los Estaos Xuníos y pel hibiernu distribúyese en Méxicu.

Descripción

Los adultos miden en promediu 10 cm de llargor. Ye un ave predominantemente gris, coles partes ventrales más clares y les nales y la cola más escures. Tien un aniellu ocular blancu. Puede tener una corona acoloratada pálida na cabeza. La rabadilla y el pechu presenten plumes amarellentaes. La presencia de mariellu nel pechu ye carauterística diagnóstica d'esta especie, cercanamente rellacionada a V. crissalis y V. luciae.

Hábitat

Vive en zones semiáridas de pacionales y carbes. Mientres la migración, amás de carbes, tamién vive en montes de pinos o encinos. Aliméntase básicamente d'inseutos, xeneralmente en solitariu.

Distribución

Reproducir nuna amplia zona del oeste de los Estaos Xuníos, al este y sur de les Montes Predresos, dende Wyoming hasta Texas y Nuevu Méxicu. Pel hibiernu migra al traviés del norte de Méxicu pa establecese n'árees serranes del occidente y sur del país, de Nayarit a Oaxaca, incluyendo la Depresión de la Balses. Hai rexistros casuales en Guatemala y Belice.

Notes

Referencies

• Peterson, Roger Tory, y Edward L. Chalif. 2008. Aves de Méxicu. Guía de campu. Editorial Diana, Méxicu. ISBN 978-968-13-3207-5
• Howell, Steve N.G., y Sophie Webb. 2007. A guide to the birds of Mexico and northern Central America. Oxford University Press, Estaos Xuníos. ISBN 9780198540120
• Sada, A.M.; Phillips, R., y Ramos, M.A. 1984. Nomes en castellán pa les aves mexicanes. Publicación de Divulgación Non. 17. Institutu Nacional d'Investigaciones sobre Recursos Bióticos. Méxicu. Citáu por Peterson y Chalif (2008).
• UICN. «Vermivora virginiae Llista Colorada de la IUCN» (inglés). Consultáu'l 9 d'avientu de 2010.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Oreothlypis virginiae.

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor Virginia (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion Virginia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Vermivora virginiae; yr enw Saesneg arno yw Virginia's warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Telorion y Byd Newydd (Lladin: Paruliadae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn V. virginiae, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.

Teulu

Mae'r telor Virginia yn perthyn i deulu'r Telorion y Byd Newydd (Lladin: Paruliadae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Verbreitungskarte

Brutgebiete

Überwinterungsgebiete

Der Virginiawaldsänger (Vermivora virginiae) ist eine Singvogelart aus der Familie der Waldsänger (Parulidae). 1858 wurde der kleine Vogel von einem Arzt bei der Armee in New Mexico entdeckt. Er benannte den Vogel nach seiner Frau Virginia Anderson. Als Spencer Fullerton Baird die Vogelart 1860 am Smithsonian Institut beschrieb, behielt er den Namen bei.

Männliche Virginiawaldsänger haben ein weißes Unterseitengefieder mit einem gelben Fleck auf der Brust und eine rote Krone am grauen Kopf. Das Oberseitengefieder ist ebenfalls meist grau. Bei den Weibchen und Jungvögeln fehlen die rote Krone und der gelbe Fleck an der Brust.

Virginiawaldsänger bewohnen während der Brutzeit den Südwesten in den USA.

Literatur

• Jon Curson, David Quinn, David Beadle: New World Warblers. Helm, London 1994, ISBN 0-7136-3932-6.

Weblinks

– Sammlung von Bildern

• Leiothlypis virginiae in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2016. Eingestellt von: BirdLife International, 2016. Abgerufen am 17. September 2021.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Vermivora virginiae in der Internet Bird Collection

Virginia's warbler (Leiothlypis virginiae) is a species of New World warbler.

Despite what its name may suggest, Virginia's warbler is not actually named after the American State of Virginia, which makes sense as the birds' typical range only reaches as far east as the state of Texas. The bird's common eastern range is central and southern mountains of Colorado, central Wyoming, and central and western New Mexico. The bird was named for Virginia Anderson, the wife of an army surgeon who discovered the bird at Fort Burgwin, New Mexico, in 1858. When Spencer Fullerton Baird of the Smithsonian Institution fully described the bird for science in 1860 he honored the wishes of the warbler's discoverer and designated Virginia to be both the bird's common and scientific name.

Description

Virginia's warbler is a small bird, only 4 to 4+1⁄2 inches (100 to 110 mm) in length. It is mainly gray in color, with a lighter colored under-belly and a white eye ring. The rump and undertail coverts are yellow. They also have a yellow patch on their breast and a partially hidden dark reddish crest. Females are slightly duller, with less yellow on breast. Virginia's warbler can be easily mistaken for the rare Colima warbler, but it is smaller, has a more yellow rump, and is more widespread. Colima Warbler also lacks yellow breast patch.

Life history

Virginia's warbler is common in dense oak and pinyon woodlands and brushy streamside hills at altitudes ranging from 6,000–9,000 ft (1,800–2,700 m). It summers in the south-western United States and will migrate as far south as Belize during the winter, as well as stopping in several Caribbean islands such as the Bahamas, Cuba, and the Turks and Caicos Islands.

Nests are built on the ground, hidden amongst dead leaves and tufts of grass at the base of a shrub or young tree. The nest is cup-shaped and constructed from moss, grass, strips of bark, and roots. The female will lay between three and five eggs, which are white in color and dotted with fine brown speckles. Young are attended to by both sexes, but incubation period and other nesting habits are mostly unknown.

References

• Vermivora virginiae, ITIS Report

La Virginia vermivoro, Vermivora virginiae, estas birdospecio de la amerika familio de Paruliedoj kaj genro de Vermivoroj, kio signifas “manĝantoj de vermoj”, tio estas de raŭpoj, kiuj estas grava parto de la dieto de kelkaj tiaj specioj.

Nomo kaj disvastiĝo

Spite tion kion la nomo povus sugesti, la Virginia vermivoro ne estis fakte nomata laŭ la usona ŝtato de Virginio, ĉar la birdoteritorio atingas orienten nur ĝis la ŝtato de Teksaso. La orienta birdoteritorio plej komuna estas centraj kaj sudaj montoj de Koloradio, centra Vajomingo, kaj centra kaj okcidenta Nov-Meksiko. La birdo estis nomata laŭ Virginia Anderson, edzino de armea kuracisto kiu malkovris la birdon ĉe Fort Burgwin, Nov-Meksiko, en 1858. Kiam Spencer Fullerton Baird de la Smithsonian Institution plene priskribis la birdon por la scienco en 1860 li honoris la dezirojn de la malkovrinto de la vermivoro kaj elektis la nomon de Virginia kaj por la komuna kaj por la scienca nomo.

Aspekto

La Virginia vermivoro estas malgranda birdo, nur 10 al 11,4 cm longa. Ĝi estas ĉefe griza, kun iom pli hela suba ventro kaj blanka okulringo. Pugo kaj subvosto estas flavaj. Maskloj havas ankaŭ flavan makulon en brusto kaj ruĝecan kronon, ambaŭ el kiuj forestas ĉe inoj kaj nematuruloj. La Virginia vermivoro povas esti facile konfuzata kun la Kolima vermivoro, sed ĝi estas pli malgranda kaj havas pli flavan pugon.

Ekologio

Virginia vermivoro estas komuna en densa arbaro de pinoj kaj arbustaroj ĉriveraj en montetoj je altitudoj el 2,000 al 2,700 m super marnivelo. Ĝi someras en Sudokcidenta Usono kaj migras tiom suden kiom ĝis Belizo dumvintre, kaj haltas ĉe kelkaj insuloj de Karibio kiaj Bahamoj, Kubo, kaj Turkoj kaj Kajkoj.

Nestojn oni konstruas surgrunde, kaŝe inter mortintaj folioj kaj tufoj el herbo ĉebaze de arbusto aŭ arbeto. Temas pri tasforma nesto konstruita el musko, herbo, arboŝeleroj kaj radiketoj. La ino demetas 3 al 5 ovojn, kiuj estas blankaj kun fajnaj brunaj makuletoj. Ambaŭ seksoj zorgas la idojn, sed apenaŭ oni konas pri kovado aŭ aliaj nestokutimoj.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Vermivora virginiae. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 12a Majo 2006. Malplej Zorgiga.

Plia legado

Libroj

• Olson, C. R., and T. E. Martin. 1999. Virginia’s Warbler (Vermivora virginiae). In The Birds of North America, No. 477 (A. Poole and F. Gill, eds.). The Birds of North America, Inc., Philadelphia, PA.

Tezo

• Conway, Courtney Joseph, Ph.D., (1998) Ecological and physiological constraints on avian incubation behavior and nest-site selection. University of Montana, 149 pages.

Artikoloj

• Berry ME & Bock CE. (1998). Effects of habitat and landscape characteristics on avian breeding distributions in Colorado foothills shrub. Southwestern Naturalist. vol 43, no 4. p. 453-461.
• Howard P. (1999). Virginia's Warbler at Kennesaw Mountain, Cobb County, Georgia. Oriole. vol 64, no 1-2. p. 5-6.
• Martin PR & Martin TE. (2001). Behavioral interactions between coexisting species: Song playback experiments with wood warblers. Ecology. vol 82, no 1. p. 207-218.
• Martin PR & Martin TE. (2001). Ecological and fitness consequences of species coexistence: A removal experiment with wood warblers. Ecology. vol 82, no 1. p. 189-206.
• Sedgwick JA. (1987). Avian Habitat Relationships in Pinyon-Juniper Woodland. Wilson Bulletin. vol 99, no 3. p. 413-431.
• Swanson DL, Palmer JS, Liknes ET & Dean KL. (2000). A breeding population of Virginia's warblers in the southwestern Black Hills of South Dakota. Southwestern Naturalist. vol 45, no 1. p. 39-44.
• Voelker, Gary and Sara L McFarland. (2002) Molt patterns and molting grounds of Lucy's and Virginia's Warblers: Similar yet different. The Wilson Bulletin. Vol 114, no 2. p. 255 (9 pages).

La reinita de Virginia o chipe de Virginia (Oreothlypis virginiae)^[1]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Parulidae. Es de hábitos migratorios. En época reproductiva puebla el oeste de los Estados Unidos y en invierno se distribuye en México.

Descripción

Los adultos miden en promedio 10 cm de longitud. Es un ave predominantemente gris, con las partes ventrales más claras y las alas y la cola más oscuras. Tiene un anillo ocular blanco. Puede tener una corona rojiza pálida en la cabeza. La rabadilla y el pecho presentan plumas amarillentas. La presencia de amarillo en el pecho es característica diagnóstica de esta especie, cercanamente relacionada con V. crissalis y V. luciae.

Hábitat

Vive en zonas semiáridas de pastizales y matorrales. Durante la migración, además de matorrales, también vive en bosques de pinos o encinos. Se alimenta básicamente de insectos, generalmente en solitario.

Distribución

Se reproduce en una amplia zona del oeste de los Estados Unidos, al este y sur de las Montañas Rocosas, desde Wyoming hasta Texas y Nuevo México. En invierno migra a través del norte de México para establecerse en áreas serranas del occidente y sur del país, de Nayarit a Oaxaca, incluyendo la Depresión del Balsas. Hay registros casuales en Guatemala y Belice.

Notas

Referencias

• Peterson, Roger Tory, y Edward L. Chalif. 2008. Aves de México. Guía de campo. Editorial Diana, México. ISBN 978-968-13-3207-5
• Howell, Steve N.G., y Sophie Webb. 2007. A guide to the birds of Mexico and northern Central America. Oxford University Press, Estados Unidos. ISBN 9780198540120
• Sada, A.M.; Phillips, R., y Ramos, M.A. 1984. Nombres en castellano para las aves mexicanas. Publicación de Divulgación No. 17. Instituto Nacional de Investigaciones sobre Recursos Bióticos. México. Citado por Peterson y Chalif (2008).
• UICN. «Vermivora virginiae Lista Roja de la IUCN» (en inglés). Consultado el 9 de diciembre de 2010.

Leiothlypis virginiae Leiothlypis generoko animalia da. Hegaztien barruko Parulidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Leiothlypis
• Parulidae

Tuijakerttuli (Leiothlypis virginiae)^[2] on kerttulien heimoon kuuluva varpuslintu.

Levinneisyys

Tuijakerttulia tavataan pesivänä Yhdysvaltain länsiosissa ja talvehtivana Meksikossa. Sen populaatio on hyvin suuri, mutta sen kannankehitys on laskeva. Lajin ei kuitenkaan uskota olevan vaarassa, ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.^[1]

Lähteet

Leiothlypis virginiae

La Paruline de Virginia (Leiothlypis virginiae) est une espèce de passereaux de la famille des Parulidae.

Étymologie

Le nom de cette espèce n'a rien à voir avec l'état américain de Virginie, mais a été donné par Baird, en hommage à Mary Virginia Anderson (1833-1912), femme d'un médecin-major de l'armée américaine qui découvrit l'espèce vers 1858^[1].

Synonyme

• Oreothlypis virginiae, Vermivora virginiae, Helminthophila virginiae (protonyme).

Répartition

• zone de nidification
• zone d'hivernage

Notes et références

La parula di Virginia (Leiothlypis virginiae S. F. Baird, 1860) è un uccello della famiglia dei Parulidi^[2].

Malgrado quel che si possa pensare, in realtà la parula di Virginia non deve il nome allo stato americano della Virginia, in quanto la specie non si spinge più a est dello stato del Texas. Il confine orientale dell'areale della specie corre lungo le montagne centrali e meridionali del Colorado, il Wyoming centrale e il Nuovo Messico centrale e occidentale. La specie venne chiamata così in onore di Virginia Anderson, moglie di un chirurgo dell'esercito che scoprì l'uccello a Fort Burgwin, nel Nuovo Messico, nel 1858. Quando Spencer Fullerton Baird della Smithsonian Institution rese nota la specie alla scienza nel 1860 rispettò il volere dello scopritore della parula e scelse Virginia sia per coniare il nome comune che quello scientifico dell'animale.

Descrizione

La parula di Virginia è un uccello di piccole dimensioni, di appena 10-11,25 cm di lunghezza. Di colore prevalentemente grigio, ha la parte inferiore dell'addome di colore più chiaro e un anello oculare bianco. Le copritrici del groppone e del sottocoda sono gialle. I maschi presentano inoltre una macchia gialla sul petto e il vertice rosso, dei quali sono privi sia le femmine che gli esemplari immaturi. La parula di Virginia può essere facilmente scambiata con la parula del Colima, ma è più piccola e ha il groppone più giallo.

Distribuzione e habitat

La parula di Virginia è comune nei fitti boschi di querce e pinyon e nelle boscaglie di collina che si sviluppano lungo il corso dei torrenti, ad altitudini comprese tra i 1800 e i 2700 m. Trascorre l'estate negli Stati Uniti sud-occidentali e migra più a sud durante l'inverno, fino al Belize o su alcune isole dei Caraibi quali le Bahamas, Cuba e le isole Turks e Caicos.

Biologia

I nidi vengono costruiti sul terreno, nascosti tra le foglie secche e i ciuffi d'erba alla base di un arbusto o di un giovane albero. Il nido, a forma di coppa, è fatto di muschio, erba, pezzi di corteccia e radichette. La femmina depone tra le tre e le cinque uova, di colore bianco e segnate da piccole macchie marroni. I giovani vengono accuditi da entrambi i genitori, ma il periodo di incubazione e le altre abitudini legate alla nidificazione sono in gran parte ancora sconosciute.

Note

Bibliografia

• (EN) ITIS Standard Report Page: Vermivora virginiae, in Integrated Taxonomic Information System. URL consultato il 17 dicembre 2015.
• C. R. Olson and T. E. Martin. 1999. Virginia's Warbler (Vermivora virginiae). In The Birds of North America, No. 477 (A. Poole and F. Gill, eds.). The Birds of North America, Inc., Philadelphia, PA.
• Courtney Joseph Conway, Ph.D., (1998) Ecological and physiological constraints on avian incubation behavior and nest-site selection. University of Montana, 149 pages.
• M. E. Berry and C. E. Bock (1998). Effects of habitat and landscape characteristics on avian breeding distributions in Colorado foothills shrub. Southwestern Naturalist. vol 43, no 4. p. 453-461.
• P. Howard (1999). Virginia's Warbler at Kennesaw Mountain, Cobb County, Georgia. Oriole. vol 64, no 1-2. p. 5-6.
• P. R. Martin and T. E. Martin (2001). Behavioral interactions between coexisting species: Song playback experiments with wood warblers. Ecology. vol 82, no 1. p. 207-218.
• P. R. Martin and T. E. Martin (2001). Ecological and fitness consequences of species coexistence: A removal experiment with wood warblers. Ecology. vol 82, no 1. p. 189-206.
• J. A. Sedgwick (1987). Avian Habitat Relationships in Pinyon-Juniper Woodland. Wilson Bulletin. vol 99, no 3. p. 413-431.
• D. L. Swanson, J. S. Palmer, E. T. Liknes and K. L. Dean (2000). A breeding population of Virginia's warblers in the southwestern Black Hills of South Dakota. Southwestern Naturalist. vol 45, no 1. p. 39-44.
• Gary Voelker and Sara L. McFarland. (2002) Molt patterns and molting grounds of Lucy's and Virginia's Warblers: Similar yet different. The Wilson Bulletin. Vol 114, no 2. p. 255 (9 pages).

De virginiazanger (Leiothlypis virginiae; synoniem: Vermivora virginiae) is een zangvogel uit de familie Parulidae (Amerikaanse zangers).

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor in de bergen van de zuidwestelijke Verenigde Staten en overwintert in zuidwestelijk Mexico.

Externe link

• Avibase

Lasówka wirginijska (Leiothlypis virginiae) – gatunek małego ptaka z rodziny lasówek. Gniazduje endemicznie w USA, jednak zimuje w Meksyku. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał S. F. Baird w 1860. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Helminthophaga virginiae. Holotyp pochodził z hrabstwa Taos w stanie Nowy Meksyk^[3]. Obecna nazwa akceptowana przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (2016) to Leiothlypis virginiae^[4]. Niektórzy autorzy umieszczają gatunek w rodzaju Vermivora^[5][3], jednakże bardziej właściwym miejscem dla lasówki wirginijskiej jest rodzaj Leiothlypis. Wszystkie 6 gatunków z tego rodzaju tworzy klad, zaś lasówka wirginijska tworzy z rudogłową (L. ruficapilla) nadgatunek; według niektórych ujęć do owego nadgatunku należy również lasówka duża (L. crissalis)^[3]. Lasówka wirginijska jest gatunkiem monotypowym^[4][3].

Nazwa virginiae nie odnosi się do stanu Wirginia, a do Mary Virginii Anderson – żony Williama Wallace'a Andersona, chirurga w Armii Stanów Skonfederowanych. Odłowił on holotyp i przesłał do Bairda^[6].

Morfologia

Długość ciała wynosi blisko 12 cm, masa ciała 6–10,5 g^[3]. W upierzeniu nie występuje znaczny dymorfizm płciowy. Głowa szara, widoczna biała obrączka oczna. Czerwonawa plama na wierzchu głowy zwykle nie jest widoczna. Wierzch głowy i reszty ciała szary. Na kuprze znajduje się oliwkowożółta plama. Gardło i spód ciała od białego po jasnoszary. Zazwyczaj można dostrzec nieco płowego na bokach. Żółtawy obszar na piersi u samców ma bardziej intensywne odcień. Pokrywy podogonowe żółte. Nogi szarawe. Dziób smukły, ostro zakończony, czarniawy, a na żuchwie jaśniejszy. Młode osobniki wyróżniają się płowym odcieniem na gardle, piersi i po bokach, do tego nie mają żółtego na piersi^[7].

Zasięg występowania

Lasówka wirginijska jest gatunkiem wędrownym. Gniazduje w południowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych, od południowego Idaho i Wyoming na południe^[3] przez Kalifornię, Nevadę, Utah^[8], po Arizonę, Nowy Meksyk i południowo-wschodni Teksas. Migruje do zachodniego i południowego Meksyku (od północnego stanu Jalisco i Guanajuato, niekiedy Nayarit, na południe po południowy stan Oaxaca)^[3]. Z obserwacji wynika, że może zimować również w Belize i Gwatemali^[8].

Ekologia i zachowanie

Środowiskiem życia gatunku są w większości lasy sosnowo-jałowcowe i zarośla nad brzegami rzek czy strumieni^[6]. Oprócz tego można w porze lęgów je napotkać w porośniętych dębami wąwozach, na zakrzewionych stokach i w zaroślach typu chaparral. W niektórych obszarach wolą zasiedlić zadrzewienia mahoniowców i dębów Quercus gambelii. Podczas zimowania zamieszkują suche zakrzewienia, a w trakcie wędrówek nadbrzeżne lasy^[9]. Lasówki wirginijskie są w obyczajach podobne do lasówek rudogłowych. Również mają zwyczaj potrząsania ogonem w górę i w dół, jednak przedstawiciele L. virginiae zdają się to czynić energiczniej. Do tego pieśń u obydwu gatunków jest podobna, jednak pieśń lasówek wirginijskich różni się niższą tonacją^[6]. Reprezentanci gatunku odzywają się ostrym, metalicznym, dzwoniącym dźwiękiem. Pieśń ma luźny charakter, pozbawiona jest niuansów, a ptak utrzymuje niemal jednolitą tonację; na końcu pieśń przyśpiesza^[7].

Pożywieniem lasówek wirginijskich są owady i ich larwy zbieranie z gałęzi i listowia^[8], jednak potrafi również łapać owady w locie, zdarzają się obserwacje ptaków żerujących na ziemi. Nie ma dokładnych danych dotyczących preferowanego pożywienia^[9].

Lęgi

Ptaki przybywają na tereny lęgowe w kwietniu i wczesnym majem. Samce zaczynają wówczas śpiewać z wyeksponowanego miejsca – martwego konaru. Utworzone pary rozpoczynają lęgi na początku czerwca. Gniazdo znajduje się na ziemi, ukryte w ściółce, pod kępą traw lub liśćmi w zakrzewieniu. Prawdopodobnie buduje je samica. Ma ono formę niechlujnego kubeczka z trawy, kory, korzeni i mchu, zaś wyściółkę stanowi sierść i mchy. W zniesieniu 3–5 jaj, przeważnie 4. Przypuszczalnie wysiaduje samica, dokładny okres inkubacji i losy młodych po wykluciu są nieznane^[9].

W kulturze człowieka

W wydanej w 1922 roku książce The American oologists' exchange price list of North American birds' eggs znajduje się lista północnoamerykańskich gatunków ptaków, których jajami mogli wymieniać się pasjonaci. Cena za jajo lasówki wirginijskiej wynosiła wówczas 4$^[10].

Status zagrożenia

IUCN uznaje lasówkę wirginijską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2016). BirdLife International podaje, że przez ostatnie 40 lat (w odniesieniu do 2007) populację dotykał niewielki spadek liczebności^[5].

Przypisy

Virginias skogssångare^[2] (Oreothlypis virginiae) är en fågel i familjen skogssångare inom ordningen tättingar.^[3]

Utbredning och systematik

Fågeln häckar i bergstrakter i sydvästra USA och övervintrar till sydvästra Mexiko.^[3] Tidigare placerades den i Vermivora, men DNA-studier visar att arterna i släktet inte är varandras närmaste släktingar. Vissa delar upp Oreothlypis i två och lyfter ut bland annat Virginias skogssångare till släktet Leiothlypis.^[4]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.^[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).^[1]

Namn

Fågelns svenska och vetenskapliga artnamn hedrar Mary Virginia Childs Anderson (1833-1912), fru till arméläkaren Dr William Wallace Anderson.^[5]

Referenser

1. ^ [a b c] Birdlife International 2016 Leiothlypis virginiae Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-11.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood. (2014) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9. (xls), från: <www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download/>, läst 2015-07-10
4. ^ Gill, F & D Donsker (Eds). 2017. IOC World Bird List (v 7.3). doi : 10.14344/IOC.ML.7.3.
5. ^ Jobling, J. A. (2016). Key to Scientific Names in Ornithology. Ur del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.) (2016). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Hämtad från www.hbw.com.

Externa länkar

• Wikispecies har information om Oreothlypis virginiae.
  Artförteckning

Oreothlypis virginiae là một loài chim trong họ Parulidae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Oreothlypis virginiae tại Wikispecies

Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s