Den Atlanteschen Hierk (Clupea harengus), meeschtens einfach Hierk genannt, ass eng Aart Fësch aus der Famill vun den Hierken (Clupeidae). Hien ass weltwäit ee vun deenen heefegste Fësch an och ee vun de wichtegste vun deenen déi giess ginn.
Am Pazifeschen Ozean lieft eng verwandten Aart, de Pazifeschen Hierk (Clupea pallasii).
Den Atlanteschen Hierk lieft am Nordatlantik, wou säi Verbreedungsgebitt sech am Oste vum Golf vu Biscaya bis an d'Nordmier a bis an d'Nordpolarmier zitt; am Westen ass en iwwer Island eraus bis un d'Küste vu Südgrönland a South Carolina verbreet. Hie lieft an enger Déift vu bis zu 360 m, souwuel am oppene Mier wéi och no un de Küsten.
Den Atlanteschen Hierk (Clupea harengus), meeschtens einfach Hierk genannt, ass eng Aart Fësch aus der Famill vun den Hierken (Clupeidae). Hien ass weltwäit ee vun deenen heefegste Fësch an och ee vun de wichtegste vun deenen déi giess ginn.
Am Pazifeschen Ozean lieft eng verwandten Aart, de Pazifeschen Hierk (Clupea pallasii).
As Heren warrt de Echten Heren (Clupea; Etl.: Heern) betekent. Se höört to de gröttere Grupp vun Heernfisch (Clupeidae).
De Heern (ook Hiern, Hiering un Hering nöömt) is ’n lütten or middelgroten Fisch, de man bloots in de nöördliche Eerdhälft to finnen is. Dat gifft twee Hööftaarden: paziefschen Heern (Clupea Pallassii) un atlantschen Heern (Clupea harengus (harengus)). In Düütschland ward mang de atlantschen noch en Ünnerscheed maakt: Noordseeheern (Clupea harengus harengus) un Oostseeheern (Clupea harengus membras).
De Heern leevt in Stümen, wat de besünnere Naam vun ’n School vun Heern is. He Heern fritt man blots sünnere Orden vun lütte Schalendeerten (Verwandte vun’n Dwarslöper un de Granaat/Krabb), de he mang Plankton findt.
In fröhere Tieden was de Heern de wichtigste Spiesfisch in Noordeuropa. He was billig un was dor wegen ok wat för arme Lüüd’. He was ook een vun de Symbolen för Povertee un harr den Ökelnaam „Arme-Lüüd’-Karpen“. To Tieden, wenn de Heern massenwies to kriegen was, kunnen de Minschen em in Sult inleggen (pökeln), suur (in Etig) inleggen un rökern, dat he nich vergammeln deit. Daar hebbt wi den Bückel, den Matjesheern (un dormit den Matjessalaat) un den Bismarckheern (un dormit den Rollmops un den Heernsalaat) vun arvt. Vun wegen all de Överfischeree is nu nich mehr vääl Heern to kriegen, un arme Lüüd’ könnt em bi de hogen Priesen nu ok nich mehr faken köpen.
As Heren warrt de Echten Heren (Clupea; Etl.: Heern) betekent. Se höört to de gröttere Grupp vun Heernfisch (Clupeidae).
De Heern (ook Hiern, Hiering un Hering nöömt) is ’n lütten or middelgroten Fisch, de man bloots in de nöördliche Eerdhälft to finnen is. Dat gifft twee Hööftaarden: paziefschen Heern (Clupea Pallassii) un atlantschen Heern (Clupea harengus (harengus)). In Düütschland ward mang de atlantschen noch en Ünnerscheed maakt: Noordseeheern (Clupea harengus harengus) un Oostseeheern (Clupea harengus membras).
De Heern leevt in Stümen, wat de besünnere Naam vun ’n School vun Heern is. He Heern fritt man blots sünnere Orden vun lütte Schalendeerten (Verwandte vun’n Dwarslöper un de Granaat/Krabb), de he mang Plankton findt.
In fröhere Tieden was de Heern de wichtigste Spiesfisch in Noordeuropa. He was billig un was dor wegen ok wat för arme Lüüd’. He was ook een vun de Symbolen för Povertee un harr den Ökelnaam „Arme-Lüüd’-Karpen“. To Tieden, wenn de Heern massenwies to kriegen was, kunnen de Minschen em in Sult inleggen (pökeln), suur (in Etig) inleggen un rökern, dat he nich vergammeln deit. Daar hebbt wi den Bückel, den Matjesheern (un dormit den Matjessalaat) un den Bismarckheern (un dormit den Rollmops un den Heernsalaat) vun arvt. Vun wegen all de Överfischeree is nu nich mehr vääl Heern to kriegen, un arme Lüüd’ könnt em bi de hogen Priesen nu ok nich mehr faken köpen.
Sallit (Clupea harengus membras) lea silddi vuollešládja, mii ealli Nuortamearas. Dábálaččat sallit deaddá 30-90 grámma ja lea 14-18 cm guhku, muhtimin juoba 30-35 cm guhku. Sallida hárjeveaksi lea čoavjeveavssi ovdalbealde. Suoma stuorimus sallit deattai 1050 grámma jagis 1950.
Sild (latín Clupea harengus) er vanlig víða um í norðara parti av Atlantshavinum. Undir Føroyum eru 3 sildagreinar. Ein grein gýtir um várið, og av henni er nógv til her. Hin greinin gýtir á heysti og sumri. Av henni er ikki nógv til her. Triðja greinin verður nevnd havsildin. Vísindaliga verður hon skipað undir teir 3 sildastovarnar, vit nevna atlantoskandisku stovnarnir. Havsildin gýtir yviri undir Noregi á vári, hon kemur í føroyskt sjóøki bæði at gýta og leita sær eftir føðslu. Sild er úr vatnskorpuni niður á meira enn 200 m. Norðhavssildin stendur stundum heilt niður á 450 m. Er vanliga djúpari um dagin enn um náttina. Sild er uppsjóvarfiskur og virðismikil fiskur.
Sild er langur og smidligur fiskur, hon er væl hægri enn breið. Hon hevur eina lítla ryggfjøður mitt á bakinum, eina lítla gotfjøður, ið situr aftur móti klingruni, smáar búkfjaðrar, ið sita beint aftan fyri fremra enda á ryggfjøðurini. Hon hevur undirbit.
Sild er í Atlantshavinum úr Biskeiavíkini til Grønlands, norður móti Jan Mayen, Svalbarði og eystur móti Novaja Semlja, í Hvítahavinum og Karahavinum. Eisini er hon í Eystarasalti og Norðsjónum. Vestanfyri úr Grønlandi til Suðurcarolina. Hon er eisini undir Íslandi, Føroyum og Noregi.
Sėlkė (luotīnėškā: Clupea harengus) īr žovės, katra paplėtus Atlanta ondenīnė ėr anuo jūrūs (tam tarpė ė Baltėjės jūruo). Muokslėškā priklaus sėlkēžoviu būriō. Jied smolkius viežēgīvius, zooplanktuona, vuo patės īr jiedis dėdesniem žovėm, rouniam, bongėniam.
Sėlkė īr nuognē puopoliaros jiedis ė tonkiausē īr jiedama sūdėta, marėnouta. Nū sena Lietovuo sėlkės bova vėins glabniausiu pasninka jiediu ė Kūtiu patėikalū. Padoudama ont stala so keptās cėbolēs, boruokielēs, grībās.
Η ρέγγα είναι ένα λιπαρό ψάρι του γένους Clupea το οποίο βρίσκεται στα ρηχά και ζεστά νερά του βόρειου Ειρηνικού και του βόρειου Ατλαντικού ωκεανού και της Βαλτικής.[1] Δύο είδη Clupea αναγνωρίζονται, η ρέγγα του Ατλαντικού (Clupea harengus) και η ρέγγα του Ειρηνικού (Clupea pallasii) και καθεμία χωρίζεται σε υποείδη. Οι ρέγγες είναι κυνηγόψαρα, κινούνται σε μεγάλα κοπάδια, και πλησιάζουν την άνοιξη στις ακτές της Ευρώπης και της Αμερικής, όπου αλιεύονται και συντηρούνται συνήθως παστά ή καπνιστά. Φτάνει σε ηλικία 20 με 25 ετών.
Τα δύο είδη Clupea ανήκουν στην μεγαλύτερη οικογένεια Clupeidae (herrings, shads, σαρδέλες, menhadens), η οποία περιλαμβάνει περί τα 200 είδη με κοινά χαρακτηριστικά. Είναι ασημένια με ένα ραχιαίο πτερύγιο, το οποίο είναι μαλακό, χωρίς στηρικτικό ιστό. Δεν έχουν πλευρική γραμμή και η κάτω γνάθος τους προεξέχει. Το μέγεθός τους ποικίλει ανάλογα με το υποείδος: Η ρέγγα της Βαλτικής (Clupea harengus membras) είναι μικρή, 14 με 18 εκατοστά, η κοινή ρέγγα του Ατλαντικού (C. h. harengus) μπορεί να φτάσει τα 46 εκατοστά (18 ίντσες) και τα 700 γραμμάρια βάρος , και η ρέγγα του Ειρηνικού φτάνει περί τα 38 εκατοστά. Έχει πρασινωπά λέπια, γαλάζια πλάτη και ασημόχρωμη κοιλιά.
Η ρέγγα ζει κοπαδιαστά σε ψυχρά νερά με μέτριο βαθμό αλμυρότητας και πλησιάζει τις ακτές μεταξύ Απριλίου-Ιουνίου. Ζει, κυρίως, στις θάλασσες που περιβάλλουν την Ασία και την Βόρεια Ευρώπη, αλλά και κατά το μήκος των ακτών της Νότιας και της Βόρειας Αμερικής. Σπάνια απαντιέται στην Μεσόγειο θάλασσα, στην περιοχή του Γιβραλτάρ.
Στους εχθρούς της ρέγγας περιλαμβάνονται ο άνθρωπος, τα θαλασσοπούλια, τα δελφίνια, οι θαλάσσιες χελώνες, άλλα κυνηγόψαρα, φώκιες, φάλαινες και άλλα μεγάλα ψάρια.
Οι νεαρές ρέγγες τρέφονται με φυτοπλαγκτόν και καθώς μεγαλώνουν αρχίζουν να τρέφονται με μεγαλύτερους οργανισμούς. Οι ενήλικες ρέγγες τρέφονται με ζωοπλαγκτόν, μικρά ζώα που βρίσκονται στην επιφάνεια των ωκεανών, μικρά ψάρια και προνύμφες ψαριών. Κωπήποδα και άλλα μικρά καρκινοειδή αποτελούν την κύρια μορφή ζωοπλαγκτού με την οποία τρέφεται η ρέγγα. Η ρέγγα τρέφεται κυρίως το βράδυ κολυμπώντας με το στόμα ανοικτό και φιλτράροντας το πλαγκτόν από το νερό.
Οι ενήλικες ρέγγες αλιεύονται για το κρέας τους και τα αυγά τους τα οποία χρησιμοποιούνται συχνά για δολώματα. Η εμπορία ρέγγας αποτελεί σημαντικό τμήμα πολλών εθνικών οικονομιών. Στην Ευρώπη η ρέγγα συχνά αποκαλείται το ασήμι της θάλασσας και η εμπορία της θεωρείται η εμπορικά πιο σημαντική στην ιστορία της αλιείας.[2]
Η ρέγγα αποτελεί βασική πηγή τροφής τουλάχιστον από το 3000 π.Χ. Υπάρχουν πολλοί τρόποι σερβιρίσματος και πολλές τοπικές συνταγές: ωμή, μετά απο ζύμωση, τουρσί, η παλαιωμένη με διάφορους τρόπους.
Οι ρέγγες έχουν μεγάλη περιεκτικότητα Ω-3 λιπαρών.[3] Είναι επίσης πηγές βιταμίνης D.
Οι ρέγγες φέρουν επίσης διοξίνες, όμως πηγές θεωρούν ότι τα πλεονεκτήματα από τα Ω-3 είναι στατιστικά ισχυρότερα από τους ενδεχόμενους κινδύνους λόγων διοξινών.[4] Το επίπεδο διοξινών εξαρτάται από την ηλικία και το μέγεθος του ψαριού. Ρέγγες μικρότερες από 17 εκατοστά μπορούν να τρώγονται ελεύθερα ενώ μεγαλύτερες μπορούν να τρώγονται ανα δεκαπενθήμερο.[5]
Η ρέγγα είναι ένα λιπαρό ψάρι του γένους Clupea το οποίο βρίσκεται στα ρηχά και ζεστά νερά του βόρειου Ειρηνικού και του βόρειου Ατλαντικού ωκεανού και της Βαλτικής. Δύο είδη Clupea αναγνωρίζονται, η ρέγγα του Ατλαντικού (Clupea harengus) και η ρέγγα του Ειρηνικού (Clupea pallasii) και καθεμία χωρίζεται σε υποείδη. Οι ρέγγες είναι κυνηγόψαρα, κινούνται σε μεγάλα κοπάδια, και πλησιάζουν την άνοιξη στις ακτές της Ευρώπης και της Αμερικής, όπου αλιεύονται και συντηρούνται συνήθως παστά ή καπνιστά. Φτάνει σε ηλικία 20 με 25 ετών.
