Drosophyllum lusitanicum, known as dewy pine or Portuguese sundew, is the only member of the genus Drosophyllum.This perennial insectivorous plant is unusual in that it grows under far drier conditions than other carnivorous plants.Endemic to the Mediterranean climes of Portugal, Spain and Morocco, it inhabits low-nutrient, slightly acidic soils. Portuguese sundew grows as a low shrub (up to 1.5 meters) close to the coast, where during dry summers it can capture moisture from morning fogs and dew on its long, thin, triangular leaves (Gonçalves and Romano 2005; Botanical Society of America).
This carnivore captures its insect prey using two types of glands on the leaves.Stalked glands produce adhesive mucus that, like fly paper, binds insect visitors.This prodigiously produced mucus has a sweet scent to attract prey, and gives the plant its Portuguese name “slobbering pine.”Smaller digestive glands produce substances that rapidly (within several days) break down the trapped prey (Flísek and Pásek 2001).
Yellow flowers up to 4 cm in diameter bloom between February and May, in groups of 3-15 flowers.They can self-pollinate.The resulting seedpods hold 3-10 seeds; seedlings flower the second year after germination.
On the Iberian Peninsula and in Morocco, Portuguese sundew grows in small, isolated populations.Its environment is heavily impacted by human activity and it is rare to endangered along its range.Until recently this plant could only be propagated from seed.Studies now are focused to develop in vitro propagation methods in order to preserve this species and reintroduce it to its native range.Drosophyllum lusitanicum is also known for chemical extracts that have been used in traditional medicine for anti-tumor properties and as an antibiotic, insecticide and contraceptive (Gonçalves and Romano 2005, 2007). A sought-after plant, Portuguese sundew is popular among collectors.It is difficult to grow and maintain, due to slow germination rates and sensitivity to transplantation and root rot (Cahill).
Rosnolist lusitánský (Drosophyllum lusitanicum) je jediný zástupce čeledi rosnolistovité (Drosophyllaceae) vyšších dvouděložných rostlin. Je to největší evropská suchozemská masožravá rostlina. Vzhledem se podobá některým exotickým rosnatkám.
Rosnolist roste ve Španělsku, Portugalsku a Maroku, na suchých pískovcových skalách. Úzké žláznaté listy, vyrůstající z přízemní růžice, mohou být až 40 cm dlouhé. Jsou pokryté stopkatými žlázkami s červenými hlavičkami, které vylučují lepkavý sekret. Ten sladce voní a láká hmyz, který se po dosednutí přilepí. Rostlina pak začne vylučovat trávicí enzymy.
Kvete v únoru a březnu. Květy jsou žluté, mají až 4 cm v průměru a vykvétají ve skupinách.
Obrázky, zvuky či videa k tématu rosnolist lusitánský ve Wikimedia Commons
Das Taublatt (Drosophyllum lusitanicum), eine fleischfressende Pflanze, ist die einzige Art der Familie der Taublattgewächse (Drosophyllaceae). Sie findet sich fast ausschließlich auf der Iberischen Halbinsel.
Das Taublatt ist ein mehrjähriger Halbstrauch mit einem nicht oder nur schwach verzweigten, verholzenden Stamm, der üblicherweise eine Gesamthöhe von vierzig Zentimetern, selten aber auch bis zu 1,60 Meter erreicht. Die Pflanzen können bis zu acht Jahre alt werden.
Das Wurzelsystem ist für eine karnivore Pflanze extrem gut ausgeprägt, es besteht aus einer starken Pfahlwurzel mit vielen feinen Seitenwurzeln. Zweck dieses Wurzelsystems ist es vor allem, zu Zeiten starker Trockenheit tiefliegende Wasserreserven zu erschließen.
Das Taublatt hat zahlreiche, etwa 30 Zentimeter lange, linealische, auf der Blattoberfläche gerillte Blätter, die der Pflanze als Fallen dienen. Die Blattknospen sind ungewöhnlicherweise nicht nach innen, sondern nach außen eingerollt. Als junge Blätter zeigen sie aufwärts und weisen erst mit zunehmendem Alter mehr und mehr in die Horizontale. Sobald sie diese Position erreicht haben, sterben sie allmählich ab, während am oberen Ende der Sprossachse kontinuierlich neue Blätter gebildet werden. Das abgestorbene Blattwerk fällt jedoch nicht ab, sondern bleibt an der Pflanze und hängt buschig entgegen der Sprossachsenrichtung herab. Es ist stark UV-reflektierend und zieht damit Beutetiere an, möglicherweise dient es aber auch zur Unterdrückung konkurrierender Vegetation.
Die Blätter des Taublatts sind Klebefallen, die an den Blatträndern mit zwei verschiedenen Typen von Drüsen besetzt sind. Die rotgefärbten Fangdrüsen mit mehrzelligen Stielen scheiden ein klebriges Sekret aus, in dem sich die Insekten verfangen. Die meist farblosen, gelegentlich aber ebenfalls rotgefärbten Verdauungsdrüsen sitzen direkt auf der Blattoberfläche und scheiden das Verdauungssekret aus. Es gibt 5- bis 10-mal so viele Verdauungsdrüsen wie gestielte Fangtentakeln. Die Sekretproduktion ist ungewöhnlich intensiv, darum und weil das Sekret eine geringere Viskosität als das anderer Karnivoren aufweist, tropft das Sekret gelegentlich von den Blättern herab. Als Verdauungsenzyme finden sich Esterasen, Phosphatasen, Proteasen, Peroxidase und Leucinaminopeptidase. Die Fallen des Taublatts sind, anders als bei den meisten Karnivoren mit Klebefallen, passiv, also unbeweglich. Trotzdem ist die Pflanze ein äußerst effektiver Insektenfänger. Zum Anlocken der Insekten dient unter anderem der stark honigartige Duft des Sekrets.
Die Blätter enthalten größere Mengen Plumbagin, das durch seine mikrobizide Wirkung die Pflanze wahrscheinlich vor Pilzen und Bakterien schützt.
Die vier bis fünfzehn fünfzähligen Blüten blühen ab Februar bis Juni/Juli. Sie stehen in einer Doldentraube und haben einen Durchmesser von 2,5 bis 4 Zentimetern, die Blütenstiele, die linealischen Nebenblätter (die zum Apex hin immer kürzer werden) und die am Grunde miteinander verwachsenen Kelchblätter sind dicht mit Tentakeln behaart. Die fünf freien Kronblätter sind zitronengelb, das Androeceum besteht aus zehn bis zwanzig in zwei Kreisen angeordneten Staubblättern mit fadenförmigen Staubfäden (Filamenten), das Gynoeceum hat fünf freie, fadenförmige Griffel. Das Taublatt ist selbstbefruchtend, als Bestäuber finden sich Zottelbienen (Panurgus), Schwebfliegen und Käfer.
Die Blüten öffnen sich nur für wenige Stunden. Nach erfolgter Bestäubung reift über einen Monat eine durchscheinende Kapselfrucht, diese öffnet sich über die Länge und gibt fünf bis zehn umgekehrt eiförmige, lackschwarze Samen mit einem Durchmesser von bis zu 2,5 Millimeter frei. Die Samen bleiben bis zu mehreren Jahren keimfähig.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 12.[1]
Das Taublatt ist beheimatet auf bis zu 800 m über Meereshöhe an den westlichen Küsten Portugals und Spaniens (Andalusien), sein Verbreitungsgebiet strahlt aber aus bis ins nördliche Marokko (um Tanger). Auf der Iberischen Halbinsel finden sich vereinzelt auch küstenferne Standorte.
Es wächst bevorzugt auf schwach sauren oder neutralen, im Sommer extrem trockenen Fels-, Kies- und Sandböden in vollsonniger Lage, gern auch als Pionierpflanze an erodierten Standorten. Zur Deckung des Wasserbedarfs in Trockenzeiten dienen dabei vermutlich Küstennebel. Kurze und oberflächliche Feuer schaden den Pflanzen nur wenig und sorgen zugleich für eine Öffnung der umgebenden Vegetation zugunsten der Pflanzen, schwere und längere Feuer töten sie jedoch. Seinen Standorten angemessen ist es sehr hitzefest (Temperaturen bis zu 45 °C übersteht es schadlos), aber auch bedingt winterhart.
Häufig findet es sich gemeinsam mit Korkeichen, Steineichen, Wacholder, Erika und Kiefern, in letzterem Fall dann auch mit Zistrosen (Cistus) und Stechginster (Ulex). Weitere Pflanzengattungen, mit denen das Taublatt vergesellschaftet vorkommt, sind unter anderem Lavendel, Gänseblümchen, Seggen, Schwingel und Kreuzblumen.
Die Art ist zunehmend bedroht, die Vorkommen gehen immer weiter zurück, aktuell gelten 80 % aller historisch bekannten Bestände als vernichtet. Als wichtigste Einflüsse gelten dabei Siedlungsdruck und Infrastrukturmaßnahmen (z. B. Straßenbau), Aufforstungen, die die konkurrenzschwachen Pflanzen verdrängen, sowie speziell in Marokko, aber auch Andalusien die Nutzung der Standorte als Weidegebiet für Rinder. Als die intaktesten Standorte gelten die andalusischen, da dort der menschliche Einfluss am geringsten ist.
Die Gattung ist monotypisch, das heißt, sie enthält nur die eine Art. Da die Familie keine weiteren Gattungen enthält, ist sie auch monogenerisch.
Die nächsten Verwandten der Art stellen die (bis auf das Hakenblatt) nichtkarnivoren Ancistrocladaceae und Hakenblattgewächse (Dioncophyllaceae) dar, sowie etwas entfernter die Kannenpflanzengewächse (Nepenthaceae).
Kannenpflanzengewächse (Nepenthaceae)
Taublatt
Ancistrocladaceae
Kladogramm nach www-organik.chemie.uni-wuerzburg.de[2]
Erstmals beschrieben wurde die Pflanze 1661 in Gabriel Grisleys Viridarium Lusitanum als „chamaeleontioides“. J.P. Tournefort führte sie 1689 in seiner portugiesischen Flora als „ros solis lusitanicus maximus“ auf. Linné stellte die Pflanze 1753 als Drosera lusitanica zu den Sonnentau-Arten. 1806 trennte Heinrich Friedrich Link sie als eigene Gattung ab, sie blieb allerdings weiterhin der Familie der Sonnentaugewächse zugeordnet. Seit den Forschungen von Chrtek u. a. 1989 wird sie jedoch in eine eigene Familie, die Taublattgewächse (Drosophyllaceae) gestellt.
Der botanische Name Drosophyllum stammt aus dem Griechischen – von „drosos“ für „Tau“ und „phyllon“ für „Blatt“, daher auch der deutsche Name „Taublatt“. Die Bezeichnung lusitanicum leitet sich von einem keltischen Stammesnamen ab und wurde von den Römern als Bezeichnung für die Provinz Lusitania übernommen, die große Teile des heutigen Portugal umfasste.
Nach dem deutschen Trivialnamen ist auch die von der Gesellschaft für Fleischfressende Pflanzen herausgegebene Zeitschrift "Das Taublatt" benannt.
Das Taublatt (Drosophyllum lusitanicum), eine fleischfressende Pflanze, ist die einzige Art der Familie der Taublattgewächse (Drosophyllaceae). Sie findet sich fast ausschließlich auf der Iberischen Halbinsel.
திரோசோபில்லம் (Drosophyllum) என்பது ஒரு பூச்சியுண்ணும் தாவரம் ஆகும். இத்தார்வரம் திரோசிரோசியீ என்னும் இரட்டை விதையிலைத் தாவரக் குடும்பத்தைச் சார்ந்தது. இதில் திரோசோபில்லம் லுசிடேனிக்கம் என்னும் ஒரே வகைச் செடி மட்டுமே உள்ளது. இவை ஸ்பெயின், போர்ச்சுக்கல் மற்றும் மொராக்கோ பகுதிகளில் மட்டுமே வளர்கின்றன இது ஒரு சிறு செடியாகும். இது பாறைச் சந்துகளிலும், பிளவுகளிலும் வளர்கிறது. இதன் தண்டுப்பகுதி 5- 15 செ. மீ வரை வளர்கிறது. இத்தண்டின் மேல் பகுதியிலிருந்து மெல்லிய நீண்ட இலைகள் காணப்படுகின்றன. இந்த இலைகள் 20 செ, மீ நீளம் வரை உள்ளன. 8 மி.மீ அகலம் கொண்டது. இலையில் மிகவும் நெருக்கமாக முடிகள் வளர்ந்திருக்கும். ஒவ்வொரு முடியிலும் ஒரு நீண்ட காம்பும், அதன் நுனியில் உப்பலான தலைப்பகுதியும் காணப்படும். இவை சுரப்பிகளுள்ள முடிகளாகும். இது பிசு பிசுப்பாக ஒட்டக்க்கூடியதாக இருக்கும். இதன் பசை பனித்துளி போல் காணப்படும். இதை பனி இலைச்செடி என்றும் அழைப்பார்கள்.[1]
திரோசோபில்லம் (Drosophyllum) என்பது ஒரு பூச்சியுண்ணும் தாவரம் ஆகும். இத்தார்வரம் திரோசிரோசியீ என்னும் இரட்டை விதையிலைத் தாவரக் குடும்பத்தைச் சார்ந்தது. இதில் திரோசோபில்லம் லுசிடேனிக்கம் என்னும் ஒரே வகைச் செடி மட்டுமே உள்ளது. இவை ஸ்பெயின், போர்ச்சுக்கல் மற்றும் மொராக்கோ பகுதிகளில் மட்டுமே வளர்கின்றன இது ஒரு சிறு செடியாகும். இது பாறைச் சந்துகளிலும், பிளவுகளிலும் வளர்கிறது. இதன் தண்டுப்பகுதி 5- 15 செ. மீ வரை வளர்கிறது. இத்தண்டின் மேல் பகுதியிலிருந்து மெல்லிய நீண்ட இலைகள் காணப்படுகின்றன. இந்த இலைகள் 20 செ, மீ நீளம் வரை உள்ளன. 8 மி.மீ அகலம் கொண்டது. இலையில் மிகவும் நெருக்கமாக முடிகள் வளர்ந்திருக்கும். ஒவ்வொரு முடியிலும் ஒரு நீண்ட காம்பும், அதன் நுனியில் உப்பலான தலைப்பகுதியும் காணப்படும். இவை சுரப்பிகளுள்ள முடிகளாகும். இது பிசு பிசுப்பாக ஒட்டக்க்கூடியதாக இருக்கும். இதன் பசை பனித்துளி போல் காணப்படும். இதை பனி இலைச்செடி என்றும் அழைப்பார்கள்.
Drosophyllum (/ˌdrɒsoʊˈfɪləm/ DROSS-oh-FIL-əm, rarely /drəˈsɒfɪləm/ drə-SOF-il-əm) is a genus of carnivorous plants containing the single species Drosophyllum lusitanicum, commonly known as Portuguese sundew or dewy pine. In appearance, it is similar to the related genus Drosera (the sundews), and to the much more distantly related Byblis (the rainbow plants).
Drosophyllum lusitanicum is a perennial carnivorous plant with woody stems at the base, short, simple or rarely branched, tortuous or erect. Leaves are basal in a dense rosette, sessile, linear, sheathed, circinate, covered with sessile and pedunculated glands. The caulines are sessile, alternate, the upper bracteiform. Flowers are on top, racemiform or corymbiform and bear five 20–30 mm (0.79–1.18 in) yellow petals. The flower calyx has five lobes and is late deciduous. The plant has ten stamens and introrsal anthers. Gynoecium has five carpels. It has five styles, simple; capitate stigma. Fruit is in a unilocular capsule, and is partially divided into five locules, with irregular dehiscence by 3-5 teeth. Seeds are pear-shaped and rough, 2.5–3.0 mm (0.098–0.118 in) in diameter.[2]
The 10–20 cm (3.9–7.9 in)[2] glandular leaves, which uncoil from a central rosette, lack the power of movement common to most sundews, but have the unusual characteristic of coiling 'outward' when immature (outward circinate vernation).[3] Seed germination may be aided by scarification.
Drosophyllum lusitanicum is native to the western Mediterranean region, through most of Portugal, southwest Spain and northern Morocco), and is one of the few carnivorous plants to grow in dry soil. It grows mainly in clearings of scrub (mainly heather), pine forests, evergreen forests (e.g. open cork oak) and sunny heaths. In dry places and silicon, gravel or shale substrates, somewhat disturbed. Strictly calcific species, from sea level up to 1,200 m (3,900 ft) in altitude.[4][2]
The plant has a distinct sweet aroma, which attracts the insects upon which it preys. When insects land on the leaves, they find themselves stuck to the mucilage secreted by the stalked glands on the leaves. The more the insects struggle, the more ensnared they become, ultimately dying of suffocation or exhaustion. The plant then secretes enzymes which dissolve the insects and release the nutrients, which are then absorbed by the plant. The plant uses these nutrients to supplement the nutrient-poor soil in which it grows.
The genus had always been assumed to be closely allied to Drosera, and was previously placed in the Droseraceae. Recent molecular and biochemical studies, however, place it in the monotypic Drosophyllaceae, as recommended by the Angiosperm Phylogeny Group, and allied with the Dioncophyllaceae (Triphyophyllum) and Ancistrocladaceae.
The APG system (1998) and APG II system (2003) assign Drosophyllaceae to the order Caryophyllales in the clade core eudicots. D. lusitanicum had previously always been included in the family Droseraceae, as it catches insects with a method reminiscent of that used by many plants in that family.
Recent molecular and biochemical evidence (see the AP-Website) suggests the carnivorous taxa in the order Caryophyllales (the families Droseraceae, Drosophyllaceae, Nepenthaceae, and the species Triphyophyllum peltatum) all belong to the same clade, which does not consist only of carnivorous plants, but also includes some noncarnivorous plants, such as those in the family Ancistrocladaceae.
.JPG)
Drosophyllum lusitanicum flower
Drosophyllum lusitanicum in its native habitat in gravel soil
.jpg)
Detail of the coiling process and mucilaginous glands viscosity
.jpg)
Drosophyllum lusitanicum seedling (note the pear-shaped seed on the bottom)
An illustration of the mucilaginous glands by Darwin
Drosophyllum (/ˌdrɒsoʊˈfɪləm/ DROSS-oh-FIL-əm, rarely /drəˈsɒfɪləm/ drə-SOF-il-əm) is a genus of carnivorous plants containing the single species Drosophyllum lusitanicum, commonly known as Portuguese sundew or dewy pine. In appearance, it is similar to the related genus Drosera (the sundews), and to the much more distantly related Byblis (the rainbow plants).
Drosophyllum lusitanicum, comúnmente llamada pino rocío o pino portugués es una planta insectívora, única especie de la familia Drosophyllaceae.
Planta insectívora con flores amarillas de 5 pétalos que aparecen en primavera, situadas sobre un tallo de aproximadamente 40 cm. Posee hojas en roseta estrechas de unos 20 cm de largo, cuyos extremos están enrollados. Las hojas son pegajosas al estar recubiertas de pelos glandulares de cabeza roja. Las cabezas de los pelos glandulares desprenden gotitas de una secreción viscosa y aromática por la que los insectos se sienten fuertemente atraídos, y a la que quedan pegados cada vez más cuanto más forcejean por libererarse, puesto que se ven retenidos por un número cada vez mayor de tentáculos. El insecto capturado muere pronto, entonces glándulas digestivas situadas en el pelo comienzan a descomponer la presa mediante la secreción de enzimas que la digieren. Más tarde las sustancias asimilables del cuerpo son captadas por glándulas absorbentes. Finalmente no queda más que el esqueleto externo.
Vive en suelos muy ricos nutrientes, pero pobres en hierro llamadas herrizas, realiza la fotosíntesis pero debe completar su nutrición mediante la digestión de insectos que le proporcionan el nitrógeno del que carece el medio en que vive.
Únicamente en Portugal, suroeste de España y norte de Marruecos. En España se encuentra en las provincias de Ciudad Real, Cádiz, Málaga, Cáceres, Badajoz y en Ceuta.
Drosophyllum lusitanicum fue descrita por (L.) Link y publicado en Neues Journal für die Botanik 1(2): 53. 1805.[1]
Drosophyllum; nombre genérico que procede del término latíno phyllum que deriva de hojas y el prefijo Drosera, indicando que tiene las mismas hojas que el género Drosera.
lusitanicum: epíteto geográfico que alude a su localización en Lusitania.
Sinonimia:
.jpg)
.jpg)
|coautores= (ayuda)
Drosophyllum lusitanicum, comúnmente llamada pino rocío o pino portugués es una planta insectívora, única especie de la familia Drosophyllaceae.
Drosophyllum lusitanicum on lihansyöjäkasvilaji, joka muodostaa oman kasviheimon Drosophyllaceae. Laji on kihokkikasvien (Droseraceae) sukulainen. Drosophyllum lusitanicumia tavataan luonnonvaraisena melko suppealla alueella Iberian niemimaan eteläosassa Espanjassa ja Portugalissa sekä Marokossa. Se on osittain puuvartinen ja sen pitkissä lehdissä on alapinnalla tahmeita karvoja.
Drosophyllum lusitanicum on lihansyöjäkasvilaji, joka muodostaa oman kasviheimon Drosophyllaceae. Laji on kihokkikasvien (Droseraceae) sukulainen. Drosophyllum lusitanicumia tavataan luonnonvaraisena melko suppealla alueella Iberian niemimaan eteläosassa Espanjassa ja Portugalissa sekä Marokossa. Se on osittain puuvartinen ja sen pitkissä lehdissä on alapinnalla tahmeita karvoja.
Drosophyllum lusitanicum est une espèce de plantes carnivores de la famille des Droseraceae selon la classification classique, ou de celle des Drosophyllaceae selon la classification phylogénétique. C'est la seule espèce décrite du genre Drosophyllum. Autrefois, elle était classée parmi le genre Drosera. Mais chez Drosophyllum, la feuille se déroule de l'extérieur vers l'intérieur, ce qui n'est le cas d'aucune espèce de Drosera. De plus, le milieu naturel de Drosophyllum est nettement différent de celui des rossolis.
On la trouve sur la façade atlantique des régions méditerranéennes. Du sud du Portugal jusqu'au sud-ouest de l'Espagne, en passant par Gibraltar. Elle est également originaire du nord du Maroc. Elle croît sur un milieu pauvre, et plutôt sec. Les landes de pinèdes sèches aux sols sableux et caillouteux et les sous-bois de chênes sont son environnement naturel.
Son nom est composé du grec "Δϱδσοs" (rosée) et "Φυλλοv" (feuille), par référence à l'aspect de la plante dont le feuillage est couvert de gouttelettes de mucilage[1].
Drosophyllum lusitanicum mesure de 30 à 60 cm de haut[2].
Cette plante buissonnante présente des feuilles filiformes, très fines. Chaque feuille est recouverte de glandes pédicellées produisant de la glu, et de glandes sessiles en surface, servant à la digestion. En coupe transversale, la feuille est triangulaire. On constate que les feuilles flétries restent accrochées à la plante. Il semblerait qu'elles réfléchissent fortement les ultraviolets, et auraient un rôle d'attracteur[3].
Les fleurs ont de 2 à 4 cm de diamètre. Elles sont pentamères (composées de 5 pétales, 5 sépales, 5 à 10 étamines et un pistil). Elles sont de couleur jaune soufre, et le plus souvent solitaires. La fleur une fois fécondée, il se forme une capsule contenant une dizaine de graines noires, de la forme d'un pépin de raisin. Notons que Drosophyllum est une des rares plantes carnivores où le piège s'étend jusqu'aux sépales de la fleur : même cette dernière est carnivore.
Les proies sont attirées par deux facteurs : olfactif (la plante émet un parfum suave à odeur de miel), et optique (rayons ultraviolets). Une fois collée, une proie active alors la production d'enzymes (protéase, estérase, phosphatase, peroxydase)[4]. La digestion chez cette plante est si efficace qu'une simple mouche peut être digérée en seulement 24 heures.
On connait plusieurs usages de cette plante : Darwin reporte qu'elle est parfois arrachée, puis pendue dans les maisons. Elle jouerait ainsi le rôle de piège à mouche naturel[réf. nécessaire].
Drosophyllum lusitanicum a été l'objet d'une étude scientifique d'intérêt : en 1960, Erhard Schnepf découvre le rôle de synthèse de l'appareil de Golgi, un composant des cellules végétales et animales. Cet organite sert entre autres à la production de la glu qui constitue le piège[5].
Drosophyllum lusitanicum est une espèce de plantes carnivores de la famille des Droseraceae selon la classification classique, ou de celle des Drosophyllaceae selon la classification phylogénétique. C'est la seule espèce décrite du genre Drosophyllum. Autrefois, elle était classée parmi le genre Drosera. Mais chez Drosophyllum, la feuille se déroule de l'extérieur vers l'intérieur, ce qui n'est le cas d'aucune espèce de Drosera. De plus, le milieu naturel de Drosophyllum est nettement différent de celui des rossolis.
On la trouve sur la façade atlantique des régions méditerranéennes. Du sud du Portugal jusqu'au sud-ouest de l'Espagne, en passant par Gibraltar. Elle est également originaire du nord du Maroc. Elle croît sur un milieu pauvre, et plutôt sec. Les landes de pinèdes sèches aux sols sableux et caillouteux et les sous-bois de chênes sont son environnement naturel.
Konopni list (drozofilum, lat. Drosophyllum), monotipski biljni rod smješten u vlastitu porodicu Drosophyllaceae, dio reda klinčićolike. jeidna vrsta D. lusitanicum raste na zapadu Mediterana, u Maroku, Španjolskoj i Portugalu. [1]
D. lusitanicum
D. lusitanicum
D. lusitanicum
Konopni list (drozofilum, lat. Drosophyllum), monotipski biljni rod smješten u vlastitu porodicu Drosophyllaceae, dio reda klinčićolike. jeidna vrsta D. lusitanicum raste na zapadu Mediterana, u Maroku, Španjolskoj i Portugalu.
Drosophyllum lusitanicum (L.) Link, 1806, è una pianta carnivora presente in alcune regioni di Portogallo, Spagna e Marocco.[1] Tra le carnivore, è una delle poche che riesce a crescere sui suoli aridi ed alcalini. È l'unica specie vivente del genere Drosophyllum Link e della famiglia Drosophyllaceae Chrtek, Slavíková & Studnička.
È una pianta erbacea e perenne, con aspetto simile sia alle specie del genere Drosera, molto affine per vicinanza filogenetica, sia a quelle del più distante genere Byblis.
Le foglie, lunghe 20–40 cm, si dipartono da una rosetta centrale e recano ghiandole secernenti una mucillagine collosa, atta alla cattura degli insetti. A differenza delle specie di Drosera, nella Drosophyllum le foglie non sono dotate di un movimento attivo capace di avviluppare la preda. Questa, attratta dal dolce profumo emanato dalla pianta, rimane intrappolata nel secreto colloso. Più l'insetto si dimena, più rimane imprigionato, finché non muore per soffocamento o sfinimento. A questo punto, la pianta inizia a secernere degli enzimi capaci di digerire la carcassa, rilasciando i nutrienti che saranno poi assorbiti dal tessuto fogliare, per supplire la carenza di azoto ed altri elementi di cui è povero il suolo in cui essa si accresce.
Drosophyllum lusitanicum (L.) Link, 1806, è una pianta carnivora presente in alcune regioni di Portogallo, Spagna e Marocco. Tra le carnivore, è una delle poche che riesce a crescere sui suoli aridi ed alcalini. È l'unica specie vivente del genere Drosophyllum Link e della famiglia Drosophyllaceae Chrtek, Slavíková & Studnička.
Luzitaninė rasotė (lot. Drosophyllum lusitanicum, vok. Taublatt) – vienintelė rasotinių (Drosophyllaceae) šeimos vabzdžiaėdžių augalų rūšis. Augalo lapai lipnūs, iki 20 cm ilgio. Nektaras privilioja skraidančius vabzdžius, kurie prilimpa prie lipnių gleivių ir augalo suvirškinami.
Paplitusi Portugalijoje, Ispanijos pietinėje dalyje ir Maroko šiaurinėje dalyje. Auga sausuose uolėtų kalvų šlaituose.
Luzitaninė rasotė (lot. Drosophyllum lusitanicum, vok. Taublatt) – vienintelė rasotinių (Drosophyllaceae) šeimos vabzdžiaėdžių augalų rūšis. Augalo lapai lipnūs, iki 20 cm ilgio. Nektaras privilioja skraidančius vabzdžius, kurie prilimpa prie lipnių gleivių ir augalo suvirškinami.
Paplitusi Portugalijoje, Ispanijos pietinėje dalyje ir Maroko šiaurinėje dalyje. Auga sausuose uolėtų kalvų šlaituose.
Drosophyllum lusitanicum er en kjøttetende plante. Den er den eneste arten i familien Drosophyllaceae.
Den er en flerårig halvbusk som kan bli opptil 1,5 m høy, men vanlig høyde er ca. 40 cm. Bladene er 10–25 cm lange, 1,5 mm brede og sitter rosettstilt på den korte, 5–15 mm tykke og halvveis forvedete stengelen. Rosetten er som regel 20–40 cm i diameter med visne blad nærmest marka. Planten mangler evnen til å bevege bladene som de fleste artene innen den kjøttetende soldoggslekta har. Unge blad er rullet opp utover fra stengelen, altså motsatt retning av bregneblad. Plantene har en søt duft som tiltrekker fluer og andre insekter, som setter seg fast i sekreter på plantens overflate. Enzymer oppløser insektet, og næringsstoffene i det absorberes av planten. Blomstene er lysegule, ca. 4 cm i diameter og sitter 3–12 sammen. Frukten er en kapsel som sprekker opp i fem deler.
Drosophyllum lusitanicum er utbredt i vestlige Portugal og på begge sidene av Gibraltarstredet i Spania og Marokko. De fleste voksestedene ligger nært havet og har et termo- eller mesomediterrant klima. I dette området er det flere måneder uten regn om sommeren, men fuktig havluft gir mye dogg som planten trekker til seg. Planten vokser på solrike steder og er ofte en pionerplante som dukker opp etter hogst og brann. Arten er vanligst i lyngheier på sur grunn der vokser sammen med blant annet Erica umbellata og Ulex boivinii. Den kan også vokse mer spredt i åpen skog med korkeik og myrt.
Med bakgrunn i molekylærgenetiske studier er denne arten relativt nylig utskilt fra soldoggfamilien (Droseraceae). Drosophyllaceae, Droseraceae, kannebærere (Nepenthaceae), Dioncophyllaceae og Ancistrocladaceae utgjør en klade innen nellikordenen, (Caryophyllales) der de fleste artene er kjøttetende.
Typisk voksested
Insektfangende blad
Blomst sett fra siden
Nærbilde av blomst
Drosophyllum lusitanicum er en kjøttetende plante. Den er den eneste arten i familien Drosophyllaceae.
Den er en flerårig halvbusk som kan bli opptil 1,5 m høy, men vanlig høyde er ca. 40 cm. Bladene er 10–25 cm lange, 1,5 mm brede og sitter rosettstilt på den korte, 5–15 mm tykke og halvveis forvedete stengelen. Rosetten er som regel 20–40 cm i diameter med visne blad nærmest marka. Planten mangler evnen til å bevege bladene som de fleste artene innen den kjøttetende soldoggslekta har. Unge blad er rullet opp utover fra stengelen, altså motsatt retning av bregneblad. Plantene har en søt duft som tiltrekker fluer og andre insekter, som setter seg fast i sekreter på plantens overflate. Enzymer oppløser insektet, og næringsstoffene i det absorberes av planten. Blomstene er lysegule, ca. 4 cm i diameter og sitter 3–12 sammen. Frukten er en kapsel som sprekker opp i fem deler.
Drosophyllum lusitanicum er utbredt i vestlige Portugal og på begge sidene av Gibraltarstredet i Spania og Marokko. De fleste voksestedene ligger nært havet og har et termo- eller mesomediterrant klima. I dette området er det flere måneder uten regn om sommeren, men fuktig havluft gir mye dogg som planten trekker til seg. Planten vokser på solrike steder og er ofte en pionerplante som dukker opp etter hogst og brann. Arten er vanligst i lyngheier på sur grunn der vokser sammen med blant annet Erica umbellata og Ulex boivinii. Den kan også vokse mer spredt i åpen skog med korkeik og myrt.
Med bakgrunn i molekylærgenetiske studier er denne arten relativt nylig utskilt fra soldoggfamilien (Droseraceae). Drosophyllaceae, Droseraceae, kannebærere (Nepenthaceae), Dioncophyllaceae og Ancistrocladaceae utgjør en klade innen nellikordenen, (Caryophyllales) der de fleste artene er kjøttetende.
Drosophyllum lusitanicum, vulgarmente conhecido como pinheiro-baboso[1] ou pinheiro-orvalhado, é uma espécie de planta carnívora da família Drosophyllaceae.
O Drosophyllum lusitanicum é uma planta popular entre colecionadores, uma vez que é o único representante de seu gênero, Drosophyllum. Ela também é significativamente diferente das outras plantas carnívoras na medida em que habita climas mais secos.
Unicamente se encontra em Portugal, sudoeste da Espanha e norte de Marrocos. Em Portugal encontra-se em toda a zona litoral ocidental. Em Espanha encontra-se nas províncias de Ciudad Real, Cádiz, Málaga, Cáceres, Badajoz e Ceuta.
Infelizmente, esta planta tem uma má reputação de ser difícil crescer e manter. O principal problema é que os métodos de cultivo utilizados para outras plantas carnívoras, originárias de pântanos, são letais para a Drosophyllum. Os desafios específicos com o cultivo da Drosophyllum incluem: sementes de germinação lenta, perturbação da raiz é frequentemente mortal e as plantas são propensas à podridão radicular.
Drosophyllum lusitanicum, vulgarmente conhecido como pinheiro-baboso ou pinheiro-orvalhado, é uma espécie de planta carnívora da família Drosophyllaceae.
O Drosophyllum lusitanicum é uma planta popular entre colecionadores, uma vez que é o único representante de seu gênero, Drosophyllum. Ela também é significativamente diferente das outras plantas carnívoras na medida em que habita climas mais secos.
З центральної розетки вгору розгортаються залозисті листки. Мертві листки падають на землю, утворюючи навколо рослини щільний покрив відмерлого сіна. Рослина досягає 20-40 см висоти. Залози виділяють липку запашну рідину, що приманює комах. Медовий запах росолиста відчутний для людей. Залози вироблять слиз так інтенсивно, що він часто спливає по листку вниз. Порівняно з іншими хижими тваринами — росолист найуспішніший по кількості захоплених комах. Листя мають два типи залоз — великі з липкою речовиною та менші — для перетравлення комах. Прилиплих комах рослина розкладає та споживає, щоб поповнити запас поживних речовин, якими бідні ґрунти, на яких росолист росте. Квітне на другий рік життя. Яскраво жовті квіти (4 см в діаметрі) з'являються між лютим та травнем. Напівпрозорі стручки містять 3-10 чорних грушовидних насінин 2,5 мм в діаметрі.
Походить з Середземного регіону (Португалія, Іспанія, Мароко). Росте виключно на узбережжі (максимум 10 км від нього). Це єдина хижа рослина, що росте у сухому середовищі та на лужних ґрунтах. Дослідження Яна Флішека та Каміля Пасека спростовують розповсюджену згадку у науковій літературі про лужні ґрунти.[1]
Історично рослину приписували до роду росичка (Drosera) спираючись на візуальну спорідненість інструментів полювання на комах. Згідно з дослідженнями молекулярної філогенетики рослина не належить до росичкових і має спільних пращурів з родинами Dioncophyllaceae (Triphyophyllum) та Ancistrocladaceae. Тому у 1998 в таксономічній системі класифікації квіткових рослин APG та у 2003 APG II рослину виділили у окрему родину Росолисті (Drosophyllaceae) і рід Росолист (Drosophyllum). Деякі морфологічні особливості будови листків, в тому числі і розкривання листка з спіралі, споріднюють росолист з папоротями.[2]
Drosophyllum là một chi thực vật ăn thịt chứa 1 loài duy nhất với danh pháp Drosophyllum lusitanicum (gọng vó Iberia, gọng vó Bồ Đào Nha hay thông sương). Về bề ngoài, nó giống như chi Drosera (gọng vó) có họ hàng khá gần, và giống với các loài Byblis (cây cầu vồng) chỉ có quan hệ xa (họ Byblidaceae thuộc bộ Lamiales).
Drosophyllum lusitanicum là loài bản địa ở miền tây khu vực ven Địa Trung Hải (Bồ Đào Nha, Tây Ban Nha và Maroc), và là một trong số ít loài thực vật ăn thịt mọc trong khu vực có đất kiềm và khô. Các lá có tuyến, dài 20–40 cm (8-16 inch), không cuộn lại từ nơ lá trung tâm, thiếu lực chuyển động phổ biến ở phần lớn các loài gọng vó, nhưng có đặc trưng bất thường là cuộn "ra ngoài" khi còn non. Loài cây này có mùi thơm khác biệt để hấp dẫn các côn trùng trong khi nó bắt mồi. Khi các côn trùng đậu vào lá, chúng bị mắc vào màng nhầy do các tuyến có cuống trên lá tiết ra. Con côn trùng càng vùng vẫy bao nhiêu thì nó càng nhanh mắc kẹt bấy nhiêu, cho tới khi nó chết đi do nghẹt thở hay kiệt sức. Loài cây này sau đó tiết ra các enzym hòa tan con côn trùng và hút lấy các chất dinh dưỡng. Loài cây này sử dụng các chất dinh dưỡng để bổ sung cho sự thiếu dinh dưỡng của loại đất mà nó sinh sống.
Drosophyllum lusitanicum có các bông hoa màu vàng tươi với đường kính khoảng 4 cm (1,6 inch) và mọc thành nhóm gồm 3-15 hoa, nở từ tháng 2 cho tới tháng 5. Quả nang trong mờ chứa 3-10 hạt màu đen mờ hình quả lê, đường kính 2,5 mm (0,1 inch). Sự nảy mầm của hạt được hỗ trợ của sự cắt rạch lớp áo hạt.
Chi này luôn được coi là có quan hệ liên minh gần với chi Drosera và trước đây từng đặt trong họ Droseraceae. Tuy nhiên, các nghiên cứu phân tử và hóa sinh học gần đây lại đặt nó trong họ Drosophyllaceae Chrtek, Slaviková & Studnicka, 1989 đơn chi đơn loài, như khuyến cáo của Angiosperm Phylogeny Group, và tạo thành một liên minh với các họ Dioncophyllaceae (chi Triphyophyllum) và Ancistrocladaceae.
Hệ thống Cronquist năm 1981 xếp họ này trong bộ Nepenthales.
Hệ thống APG III năm 2009 (không đổi so với hệ thống APG II năm 2003 và hệ thống APG năm 1998) gán họ Drosophyllaceae vào bộ Caryophyllales thuộc nhánh core eudicots. D. lusitanicum trước đây luôn được đặt trong họ Droseraceae, do nó bắt côn trùng bằng phương thức tương tự như phần lớn các loài trong họ này.
Chứng cứ phân tử và hóa sinh học gần đây (xem website của APG) gợi ý rằng các đơn vị phân loại ăn thịt trong bộ Caryophyllales (gồm các họ Droseraceae, Drosophyllaceae, Nepenthaceae và loài Triphyophyllum peltatum) tất cả đều thuộc về một nhánh, không những chỉ chứa các loài cây ăn thịt mà còn bao gồm một số loài cây không ăn thịt, chẳng hạn như các loài trong họ Ancistrocladaceae.
Hoa của Drosophyllum lusitanicum.
Lá.
Hình minh họa các tuyến nhầy do Francis Darwin vẽ.
Drosophyllum là một chi thực vật ăn thịt chứa 1 loài duy nhất với danh pháp Drosophyllum lusitanicum (gọng vó Iberia, gọng vó Bồ Đào Nha hay thông sương). Về bề ngoài, nó giống như chi Drosera (gọng vó) có họ hàng khá gần, và giống với các loài Byblis (cây cầu vồng) chỉ có quan hệ xa (họ Byblidaceae thuộc bộ Lamiales).
Drosophyllum lusitanicum là loài bản địa ở miền tây khu vực ven Địa Trung Hải (Bồ Đào Nha, Tây Ban Nha và Maroc), và là một trong số ít loài thực vật ăn thịt mọc trong khu vực có đất kiềm và khô. Các lá có tuyến, dài 20–40 cm (8-16 inch), không cuộn lại từ nơ lá trung tâm, thiếu lực chuyển động phổ biến ở phần lớn các loài gọng vó, nhưng có đặc trưng bất thường là cuộn "ra ngoài" khi còn non. Loài cây này có mùi thơm khác biệt để hấp dẫn các côn trùng trong khi nó bắt mồi. Khi các côn trùng đậu vào lá, chúng bị mắc vào màng nhầy do các tuyến có cuống trên lá tiết ra. Con côn trùng càng vùng vẫy bao nhiêu thì nó càng nhanh mắc kẹt bấy nhiêu, cho tới khi nó chết đi do nghẹt thở hay kiệt sức. Loài cây này sau đó tiết ra các enzym hòa tan con côn trùng và hút lấy các chất dinh dưỡng. Loài cây này sử dụng các chất dinh dưỡng để bổ sung cho sự thiếu dinh dưỡng của loại đất mà nó sinh sống.
Drosophyllum lusitanicum có các bông hoa màu vàng tươi với đường kính khoảng 4 cm (1,6 inch) và mọc thành nhóm gồm 3-15 hoa, nở từ tháng 2 cho tới tháng 5. Quả nang trong mờ chứa 3-10 hạt màu đen mờ hình quả lê, đường kính 2,5 mm (0,1 inch). Sự nảy mầm của hạt được hỗ trợ của sự cắt rạch lớp áo hạt.
Chi này luôn được coi là có quan hệ liên minh gần với chi Drosera và trước đây từng đặt trong họ Droseraceae. Tuy nhiên, các nghiên cứu phân tử và hóa sinh học gần đây lại đặt nó trong họ Drosophyllaceae Chrtek, Slaviková & Studnicka, 1989 đơn chi đơn loài, như khuyến cáo của Angiosperm Phylogeny Group, và tạo thành một liên minh với các họ Dioncophyllaceae (chi Triphyophyllum) và Ancistrocladaceae.
Drosophyllum Link
Единственный вид Ареал
Росолист (лат. Drosophyllum) — единственный род хищных растений монотипного семейства Росолистные (лат. Drosophyllaceae), входящего в порядок Гвоздичноцветные. Род также является монотипным. Единственный вид — Росолист лузитанский (лат. Drosophyllum lusitanicum).
Растение произрастает в Португалии, Испании и Северном Марокко, преимущественно на сухих каменистых почвах.
Это полукустарник, обладающий хорошо развитой корневой системой. От короткого, прямостоячего, в нижней части одревесневшего стебля отходят в сторону и вверх до двух десятков длинных узких линейных листьев, длиной 20—40 см, желобчатых сверху и выпуклых снизу. Их верхняя поверхность и края густо усыпаны ловчими желёзками двух форм: сидячими и на ножках. Последние постоянно выделяют чрезвычайно липкую густую слизь, содержащую кислые полисахариды, к которой насекомые, даже крупные, накрепко приклеиваются; при этом и железистые волоски, и сами листья остаются неподвижными.
Выделение пищеварительных ферментов производят только сидячие желёзки, и лишь после того, как они получат раздражение от движения пойманного насекомого; кислое содержимое железистых волосков, попадая на сидячие желёзки, усиливает их секреторную функцию. Переваривающая способность росолиста довольно велика: в течение дня одно растение средней величины успешно справляется с добычей, состоящей из нескольких десятков крупных мух и других насекомых. Поглощение продуктов распада осуществляется, вероятно, желёзками обеих форм. Секреторные желёзки всегда находятся в более или менее прямой связи с сосудами, питающими лист. В головку желёзки проходит пучок трахеид, связанный с проводящими сосудами ножки желёзки, которые, в свою очередь, входят в сосудистую систему листа.
Цветки ярко-жёлтые диаметром около 4 см, появляются на растении группами по 3—15 штук, между февралём и маем. Плод — прозрачная коробочка с 3—10 чёрными грушевидными семенами, диаметром около 2,5 мм каждое.
Это заготовка статьи по ботанике. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Росолист (лат. Drosophyllum) — единственный род хищных растений монотипного семейства Росолистные (лат. Drosophyllaceae), входящего в порядок Гвоздичноцветные. Род также является монотипным. Единственный вид — Росолист лузитанский (лат. Drosophyllum lusitanicum).
露叶毛毡苔科又名粘虫草科，只有1属1种，是单种科，分布在西班牙、葡萄牙和摩洛哥。
本科植物是一种食虫植物，生长在干燥的碱性土壤地带，叶长20-40厘米，伸展，叶子可以分泌甜味的黏液，吸引昆虫，昆虫被粘住后由消化液消化吸收；花相当大，直径有4厘米，黄色，花期为2月至5月；果实为蒴果，种子直径为2.5毫米。
1981年的克朗奎斯特分类法将其列在茅膏菜科中，属于猪笼草目，1998年根据基因亲缘关系分类的APG 分类法认为应该单独分出一个科，放到石竹目之下， 2003年经过修订的APG II 分类法维持原分类。
露叶毛毡苔科又名粘虫草科，只有1属1种，是单种科，分布在西班牙、葡萄牙和摩洛哥。
本科植物是一种食虫植物，生长在干燥的碱性土壤地带，叶长20-40厘米，伸展，叶子可以分泌甜味的黏液，吸引昆虫，昆虫被粘住后由消化液消化吸收；花相当大，直径有4厘米，黄色，花期为2月至5月；果实为蒴果，种子直径为2.5毫米。
1981年的克朗奎斯特分类法将其列在茅膏菜科中，属于猪笼草目，1998年根据基因亲缘关系分类的APG 分类法认为应该单独分出一个科，放到石竹目之下， 2003年经过修订的APG II 分类法维持原分类。
ドロソフィルム (Drosophyllum lusitanicum) はスペイン、モロッコ、ポルトガルに分布する植物の一種である。粘着式（鳥黐式）の食虫植物で、葉面の腺毛から分泌する粘液で昆虫を捕らえ、消化吸収する。ポルトガルにはpinheiro-baboso (よだれを垂らす松）、erva-pinheira-orvalhada (露を帯びた草になる松)、スペインではrosolí portugués (ポルトガルのモウセンゴケ)、liga （鳥黐）などの名がある。約250種知られている粘着式の食虫植物中では屈指の大型種である。ユッカの葉をイトバモウセンゴケに置き換えたような草姿を持つ。
学名は Drosophyllum lusitanicum (ドロソフィルム・ルシタニクム)。属名は「露」+「葉」、種小名は「ポルトガル産」を意味する。リンネの『Species Plantarum』(1753年) における原記載は、花に五本の雄蕊と五本の雌蕊を備える植物[1]の一属、モウセンゴケ属[2]の Drosera lusitanica であった。
クロンキスト体系などではモウセンゴケ科に含めたが、APG植物分類体系では一属一種でドロソフィルム科を構える。和名はイヌイシモチソウ、イシモチソウモドキなどがあるが、イシモチソウやナガバノイシモチソウよりはるかに大きい植物なので実態にそぐわず、全く使用されない。
主に海に近い乾燥した荒地や崖で、一年を通して成長する多年生草本あるいは低木。日当たりの良い場所を好む。海霧から必要な水分の一部を調達すると言われている。
茎は木質化して1mを越える。脇芽が何本も出て分岐するが、根元でも直径1.5cm程度しかないので、上部が重くなると倒れることが多い。倒れて地面に接触しても発根は見られない。また、地下部が新しい茎を出すことはない。根は発芽直後は1本だがやがて細かく分かれて地中に伸び広がる。
葉は長さ30cm、幅0.5cmの線状で、断面はU字形ないし弦の中心が大きく窪んだ半円形、茎に密に互生する。茎の先端で、中心の反対側つまり外側に小さなコイルを形成していた葉は、順番に大きくなり伸長を始める。伸びきった直後は鉛直に立っているが、内側に次々新しい葉が出来るにつれ次第に押しやられて水平から下向きになる。枯れても茎から脱落せず、多数が長期間残って腰蓑の様相を呈する。生きている葉の数は一本の茎で数十に及ぶ。昆虫の目には、粘液を帯びた葉は、紫外線を吸収する枯葉を背景に輝きが一層際立つと考えられる[3]。腺毛（有柄腺）は先端が半球形で赤くコイルの側(外側)、断面で言うと円弧の側に並ぶ。花茎や苞、萼にも多数の腺毛があるがごく小さい。腺毛とは呼び難い無柄腺もありこれは葉の内側にも見られ、刺激を受けて初めて酸性の消化液を分泌する。捕虫してもモウセンゴケ属のような葉身や腺毛の屈曲は発生しない。腺と粘液から人間にもはっきり嗅ぎ取れる甘酸っぱい匂いを放ち、多種多数の昆虫を捕らえるが、誘き寄せられる中に猫も含まれるという報告[4]がある。猫を消化吸収したという報告はない。
花茎は春に茎の先端から揚がり何度も分岐する。短い葉をまばらに数枚つけることがある。花は五弁からなりレモン色で直径4cm弱、雄蕊は十本以上あり花柱は五つに分かれる。苞を伴い花茎の先端で上向きに咲く。果実は蒴果で長さ3cm、半透明の細い五角錐で熟すと先端は裂開して反り返る。種子は果実一つにつき20粒以下、長さ3mmで黒く形は洋梨やイチジクの実にたとえられる。
日本には大正時代末に導入された。栽培困難というのが定説であったが、最近では容易という意見も多い。往年の栽培家の何人かは、諦めて打ち捨てた植木鉢で、いつの間にか発芽しているのを見出した経験を記している[5][6]。種子の寿命が長く、(少なくとも食虫植物としては)乾燥に強いことがうかがえる。
ドロソフィルムの花
ドロソフィルムの群落
萼の腺毛と葉面の二種の腺
栽培下の大株
ドロソフィルム (Drosophyllum lusitanicum) はスペイン、モロッコ、ポルトガルに分布する植物の一種である。粘着式（鳥黐式）の食虫植物で、葉面の腺毛から分泌する粘液で昆虫を捕らえ、消化吸収する。ポルトガルにはpinheiro-baboso (よだれを垂らす松）、erva-pinheira-orvalhada (露を帯びた草になる松)、スペインではrosolí portugués (ポルトガルのモウセンゴケ)、liga （鳥黐）などの名がある。約250種知られている粘着式の食虫植物中では屈指の大型種である。ユッカの葉をイトバモウセンゴケに置き換えたような草姿を持つ。
드로소필룸(Drosophyllum lusitanicum, 포르투갈끈끈이주걱)은 석죽목에 속하는 단형 과인 드로소필룸과(Drosophyllaceae)의 단형 속인 드로소필룸속(Drosophyllum)에 속하는 식충식물의 하나이다. 겉모양은 근연속(近緣屬) 끈끈이귀개속, 그리고 좀 더 멀리 떨어진 비블리스속과 비슷하다.
포르투갈끈끈이주걱은 지중해 서쪽 지역(포르투갈, 스페인 그리고 모로코)에 자생하며, 건조한 알칼리 토양에서 드물게 자라는 식충식물 중의 하나이다.
APG 분류 체계(1998년)와 APG II 분류 체계(2003년)는 드로소필룸과를 핵심진정쌍떡잎식물군의 석죽목으로 분류했다. 포르투갈끈끈이귀개는 이전에는 항상 끈끈이귀개과에 포함시켜 왔는데, 그 이유는 이 식물이 다수의 끈끈이귀개과 식물이 곤충을 잡는 방식을 사용하기 때문이다. 최근의 분자생물학 및 생화학적 증거(AP-웹사이트 참조)들은 석죽목 내의 모든 식충식물성 분류(끈끈이귀개과, 드로소필룸과, 벌레잡이풀과, 트리피오필룸 펠타툼) 모두를 식충식물만으로 구성되는 것이 아닌 안키스트로클라투스과와 같은 일부 비-식충식물들도 함께 같은 분류군에 속하는 것으로 시사하고 있다.
Drosophyllum lusitanicum 꽃
잎(상세)
.JPG)
