Dudek wielki[2] (Upupa antaios) – gatunek wymarłego ptaka z rodziny dudków (Upupidae), znanego jedynie z niekompletnego szkieletu. Był gatunkiem endemicznym Wyspy Świętej Heleny (terytorium zamorskie Wielkiej Brytanii).
Niekompletny szkielet znaleziony w 1975 r. przez amerykańskiego paleontologa Storrsa L. Olsona posłużył do opisania gatunku.
Wymarł przypuszczalnie krótko po odkryciu wyspy w 1502 r. Przyczyną mogły być wprowadzone (lub przywleczone) przez człowieka gatunki obce, takie jak szczur śniady (Rattus rattus) czy kot domowy.
Podobnie jak wszystkie dudkowate, również ten gatunek był owadożerny, a głównym składnikiem jego diety mógł być gatunek dużego skorka z Wyspy Świętej Heleny – Labidura herculeana (dorastał on do 84 mm) – uważany za wymarłego od 1967 r.
Lista wymarłych gatunków za: Maas, P.H.J: Globally Extinct Birds. The Sixth Extinction, 2 stycznia 2017. [dostęp 24 maja 2017].
Dudek wielki (Upupa antaios) – gatunek wymarłego ptaka z rodziny dudków (Upupidae), znanego jedynie z niekompletnego szkieletu. Był gatunkiem endemicznym Wyspy Świętej Heleny (terytorium zamorskie Wielkiej Brytanii).
Niekompletny szkielet znaleziony w 1975 r. przez amerykańskiego paleontologa Storrsa L. Olsona posłużył do opisania gatunku.
Wymarł przypuszczalnie krótko po odkryciu wyspy w 1502 r. Przyczyną mogły być wprowadzone (lub przywleczone) przez człowieka gatunki obce, takie jak szczur śniady (Rattus rattus) czy kot domowy.
Podobnie jak wszystkie dudkowate, również ten gatunek był owadożerny, a głównym składnikiem jego diety mógł być gatunek dużego skorka z Wyspy Świętej Heleny – Labidura herculeana (dorastał on do 84 mm) – uważany za wymarłego od 1967 r.
