'''Turdus rufiventris,[3][4] tamién conocíu como malvís común (n'Uruguái), o tordu de banduyu ablondu,[5] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Turdidae que vive en Suramérica. Ye bien bono de reconocer pol so banduyu bermeyu (el so nome científicu significa lliteralmente «tordu de banduyu coloráu») y les rayes escures que presenta sobre'l pescuezu ablancazáu. Los malvises tienen pates relativamente llargues y delgaes.
Tien una amplia distribución en montes, montes y selves d'América del Sur, dende l'oeste de Bolivia, Paraguái y Uruguái, el sur de Brasil hasta'l centru y mariña de l'Arxentina. Ye unu de los malvises más conocíos nesta rexón. En Buenos Aires estender mientres la segunda metá del sieglu XX dende los montes riberanos y montes de balta del nordeste provincial, escontra casi tol territoriu, al traviés de les arbolees d'estancies y poblaos. Convirtióse nuna especie abondosa en ciudaes, yá que s'afai perbién al mediu urbanu.[6]
Frecuenta tantu les copes de los árboles como'l suelu. En zones urbanes, ye abondosa en xardinos y parques con verde y árboles. Atopa abelugu inclusive nos pulmones de mazana vegetados del centru, arrodiáu de grandes edificios. Tien movimientos abruptos, realiza curties carreres y saltitos. Prefier llugares avesíos. Vive solu o en pareya. Estos malvises pueden vivir en cautiverio y/o pueden vivir hasta 30 años nel so hábitat natural.[6]
El nial ye circular, abiertu, con forma de taza de cantos anchos, d'unos 13 a 15 cm de diámetru esternu y 6 a 7,5 cm d'altu. Ta construyíu con fibres vexetales, tapizáu nel so interior con ramillas fines y yerbes tienres. Ellí la fema pon ente trés y cuatro güevos blancos o celestes con pintes marrones.[6]
Pesa alredor de 70 gramos y el so cuerpu mide ente los 22 y 23 cm. Picu casi rectu, mariellu nos machos, de 1cm y mediu. Presenta párpagu mariellu, envés pardu olivaceu y zona ventral colloráu anaranxáu. Gargüelu con finu estriáu pardu sobre fondu ablancazáu.[6]
Ye omnívoru; aliméntase principalmente de frutos y invertebraos. Busca frutos carnosos que constitúin la base de la so comida, tantu los de tamaños pequeños que puede encloyar enteros (hasta les dimensiones d'una aceituna) como los más grandes que suel picar p'abrir y consumir la so magaya. Ye habitual que resulte un bon dispersor de les granes de les plantes que consume. Cuando camina pel suelu, dedicar a xurgar ente la foyarasca o los mantillos orgánicos en busca de merucos que son de la so especial predilección, ente otros invertebraos que completen la so dieta.[6]
Escontra fines d'invierno enantes del amanecer, empieza a ensayar el so melodiosu cantar, imitativo del cantar d'otres especies selvaxes o doméstiques (xilgueros, pites, etc...), al paecer, pol simple prestar de cantar. Nes ciudaes, les sos vocalizaciones escúchense claramente nel silenciu mañaneru, enantes d'empezar el bullicio urbanu. Mientres el día tamién ye posible escuchar el so cantar potente, harmónicu y reiterativo, con notes pocu variaes pero melodioses. Amás, profier un xiblíu murniu (d'una nota repitida) cuando se topa ocultu. El reclamu ye agudu.[6][7]
'''Turdus rufiventris, tamién conocíu como malvís común (n'Uruguái), o tordu de banduyu ablondu, ye una especie d'ave paseriforme de la familia Turdidae que vive en Suramérica. Ye bien bono de reconocer pol so banduyu bermeyu (el so nome científicu significa lliteralmente «tordu de banduyu coloráu») y les rayes escures que presenta sobre'l pescuezu ablancazáu. Los malvises tienen pates relativamente llargues y delgaes.
Turdus rufiventris (lat. Turdus rufiventris) – qaratoyuq cinsinə aid heyvan növü.
Turdus rufiventris[1] a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Turdidae.
Hollzebrer eo al laboused-se daoust ma vevont diwar zivellkeineged ha frouezh dreist-holl[2].
Ar spesad a gaver an daou isspesad anezhañ[3] :
Graet e vez "sabiá-laranjeira" anezhañ e portugaleg. Sellet e vez outañ evel evn-arouez stad São Paulo (Brazil) abaoe 1966[4].
Turdus rufiventris a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Turdidae.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Brych torgoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: brychion torgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Turdus rufiventris; yr enw Saesneg arno yw Rufous-bellied thrush. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. rufiventris, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Mae'r brych torgoch yn perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bronfraith Turdus philomelos Bronfraith Mongolia Turdus mupinensis Brych crafog Psophocichla litsitsirupa Brych daear Siberia Geokichla sibirica Brych gyddfddu Turdus atrogularis Brych gyddfgoch Turdus ruficollis Brych tywyll America Turdus nigrescens Brych y coed Turdus viscivorus Coch dan adain Turdus iliacus Geokichla cinerea Geokichla cinerea Mwyalchen Turdus merula Mwyalchen y mynydd Turdus torquatus Socan eira Turdus pilarisAderyn a rhywogaeth o adar yw Brych torgoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: brychion torgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Turdus rufiventris; yr enw Saesneg arno yw Rufous-bellied thrush. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. rufiventris, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Orangegumpet drossel (latin: Turdus rufiventris) er en spurvefugl, der lever i Sydamerika.
Orangegumpet drossel (latin: Turdus rufiventris) er en spurvefugl, der lever i Sydamerika.
Die Rotbauchdrossel (Turdus rufiventris) ist ein Singvogel aus der Gattung der echten Drosseln (Turdus), die zur Familie der Drosseln (Turdidae) gehört.
Die Rotbauchdrossel trägt ihren Namen aufgrund ihres rostig-braunen Bauches. Dazu hat sie einen braungrauen Rücken, dunkelbraune, gelb-orange umrandete Augen, einen oliv-gelben, geraden Schnabel und graue Beine. Rotbauchdrosseln werden 17–25 cm groß, haben ein Gewicht von bis zu 68 g (Männchen) bzw. 78 g (Weibchen) und in freier Wildbahn eine Lebenserwartung von bis zu zehn Jahren.[1][2]
Das Verbreitungsgebiet der Rotbauchdrossel findet sich in Südamerika und erstreckt sich über weite Teile Brasiliens, Bolivien, Paraguay, Uruguay und den Norden von Argentinien.[3] Rotbauchdrosseln leben in Menschennähe und bevorzugen offene Areale wie Waldränder, Parks und Gärten mit reichlichem Wasservorkommen.[2]
Sowohl Männchen als auch Weibchen singen, Männchen dabei deutlich häufiger. Der Gesang klingt flötend-melodisch und ist meistens um die Zeit des Morgen- und Abendgrauens zu hören. Er dient zur Kennzeichnung des Territoriums und zur Balz.[2]
– Aufnahme durch Eurico Zimbres in Petropolis, Rio de Janeiro (Bundesstaat) (Brasilien)
Die Rotbauchdrossel ernährt sich vorwiegend von Insekten, Larven, Regenwürmern und reifem Obst, einschließlich vom Menschen angebautes Obst wie Papayas, Orangen und Avocadofrüchten. Auch die Früchte verschiedener Palmenarten stehen auf ihrem Speiseplan.[2]
Bis zu dreimal im Jahr legt das Weibchen zwei bis vier bläulich-grüne Eier.[4] Nach 13 Tagen schlüpfen die Jungvögel, die gemeinsam von Männchen und Weibchen versorgt werden und nach 10–12 Tagen flügge werden.[1][2]
Die Rotbauchdrossel (Turdus rufiventris) ist ein Singvogel aus der Gattung der echten Drosseln (Turdus), die zur Familie der Drosseln (Turdidae) gehört.
The rufous-bellied thrush (Turdus rufiventris) is a songbird of the thrush family (Turdidae). It occurs in most of east and southeast Brazil from Maranhão south to Rio Grande do Sul states, Bolivia, Paraguay, Uruguay and central regions of Argentina.
It is one of the most common birds across much of southeastern Brazil, and is known there under the name sabiá-laranjeira (Portuguese pronunciation: [sabiˈa laɾɐ̃ˈʒejɾɐ]). It was famously referred to in the well-known first strophe of the Brazilian nationalist poem Canção do exílio. The rufous-bellied thrush has been the state bird of São Paulo since 1966, and the national bird of Brazil since 2002.[2] It is highly regarded in Brazil, where its song is often heard in the afternoons, but specially during the nights between August and November, where thousands of them sing until the sunrise, and is often seen as "the spirit of the Brazilian commoner".
This species is named after its distinctive reddish-orange underparts. Rufous-bellied thrushes can reach a length of 25 cm and weigh up to 68 g (male) or 78 g (female),[3] though weights of about 59 g for males and 64 g for females are more usual. Contrary to what one might expect from the rather marked weight difference, the females are not larger, only plumper; their tarsus is actually a bit shorter than that of males on average.
Found in forests and urban wooded areas, it is an omnivorous bird. Its food consists mainly of fruits and arthropods,[4] and it can sometimes be seen attending mixed-species feeding flocks and moving through the bushes with many other birds.[5] It has been observed to squabble with a common marmoset (Callithrix jacchus) in the undergrowth over food flushed by an army ant column, but this was during the dry season when fruits are scarce.[6]
It builds an open-cup nest, sometimes right on the forest floor, sometimes more than 20 meters high in a tree, but usually 4–5 meters above ground. In the yungas of NW Argentina, nesting occurred in the wet season from October to March, with most birds breeding in November–December. The three, sometimes two eggs measure about 27-28 by 20 mm, and weigh c.5.7-5.9 grams each. They are incubated for about 12–13 days, and young take about that long again until they fledge. Incubation is solely by the female, which spends considerable time on the nest. The nestlings are attended by both parents however; as the young near fledging, they are fed every 5–7 minutes or so on average. Predation may be a major cause of brood failure; in the southern Andean yungas it was noted to be especially high during the nestling time and far less significant during incubation.[7]
This common and wide-ranging species is not considered threatened by the IUCN.[8]
Bird's nest in a mailbox, located in a residence of the Northern Zone of São Paulo, Brazil; note the use of plastic bags, twigs, and feathers in its construction
Note rufous belly. Costanera Sur Ecological Reserve, Argentina
The rufous-bellied thrush (Turdus rufiventris) is a songbird of the thrush family (Turdidae). It occurs in most of east and southeast Brazil from Maranhão south to Rio Grande do Sul states, Bolivia, Paraguay, Uruguay and central regions of Argentina.
It is one of the most common birds across much of southeastern Brazil, and is known there under the name sabiá-laranjeira (Portuguese pronunciation: [sabiˈa laɾɐ̃ˈʒejɾɐ]). It was famously referred to in the well-known first strophe of the Brazilian nationalist poem Canção do exílio. The rufous-bellied thrush has been the state bird of São Paulo since 1966, and the national bird of Brazil since 2002. It is highly regarded in Brazil, where its song is often heard in the afternoons, but specially during the nights between August and November, where thousands of them sing until the sunrise, and is often seen as "the spirit of the Brazilian commoner".
La Ruĝventra turdo (Turdus rufiventris) aŭ ankaŭ simple Sabiao, nomo kiu en portugala lingvo difinas la Turdus rufiventris kaj estas ankaŭ bazo de la nomoj de pluraj specioj de turdoj de Brazilo, estas birdo de la Paseroformaj kiu loĝas en Sudameriko. Ĝia ruĝkolora ventro donas al ĝi la nomon (ankaŭ en la latina scienca nomo) kaj ĝia kanto estas tre belsona. Ĝi estas trovebla en centra kaj orienta Brazilo, Bolivio, Paragvajo, Argentino kaj Urugvajo. Ĝi vivas en riverbordoj, ceradoj, bovejoj kaj fruktoĝardenoj. Ĝia dieto enhavas insektojn kaj vermojn kaj karnajn fruktojn.
La Ruĝventra turdo (Turdus rufiventris) estas pere de landa dekreto ekde la 3a de oktobro de 2002 simbolo de la birda faŭno de Brazilo kaj laŭ la brazila popolo la nacia birdo de Brazilo. Tiu birdo estas ankaŭ pere de la sama dekreto la birda simbolo en la 5a de oktobro dum la Birda Tago (en portugala Dia da Ave) en Brazilo.
La kanto de la Sabiao estis temo de la poemo de Antônio Gonçalves Dias Canção do Exílio (tradukita al esperanto Kanto de l' Ekzilo de Francisko Valdomiro Lorenz):
Peco de la Kanto de l' Ekzilo
Mia lando havas palmojn,
Kie kantas sabia'.
Birdoj tie ĉi kantantaj,
Tiel ne belsonas ja.
La Ruĝventra turdo (Turdus rufiventris) aŭ ankaŭ simple Sabiao, nomo kiu en portugala lingvo difinas la Turdus rufiventris kaj estas ankaŭ bazo de la nomoj de pluraj specioj de turdoj de Brazilo, estas birdo de la Paseroformaj kiu loĝas en Sudameriko. Ĝia ruĝkolora ventro donas al ĝi la nomon (ankaŭ en la latina scienca nomo) kaj ĝia kanto estas tre belsona. Ĝi estas trovebla en centra kaj orienta Brazilo, Bolivio, Paragvajo, Argentino kaj Urugvajo. Ĝi vivas en riverbordoj, ceradoj, bovejoj kaj fruktoĝardenoj. Ĝia dieto enhavas insektojn kaj vermojn kaj karnajn fruktojn.
El zorzal colorado (Turdus rufiventris),[3][4] también conocido como zorzal común (en Uruguay), o chalchalero (en el norte de Argentina), o tordo de vientre rufo,[5] es una especie de ave paseriforme de la familia Turdidae que vive en Sudamérica. Es muy fácil de reconocer por su vientre bermejo (su nombre científico significa literalmente «tordo de vientre rojo») y las rayas oscuras que presenta sobre el cuello blanquecino. Los zorzales tienen patas relativamente largas y delgadas. Sabiá laranjeira es otro nombre usado en Brasil y Uruguay zona fronteriza.Es el ave nacional de Brasil.
Tiene una amplia distribución en bosques, montes y selvas de América del Sur, desde el oeste de Bolivia, Paraguay y Uruguay, el sur de Brasil hasta el centro y litoral de la Argentina. Es uno de los zorzales más conocidos en esta región. En la Provincia de Buenos Aires y en la Ciudad Autónoma de Buenos Aires se extendió durante la segunda mitad del siglo XX desde los montes ribereños y bosques de tala del nordeste de la mencionada provincia, colindante con la región del litoral argentino a través de las arboledas de estancias y poblados. Se ha convertido en una especie abundante en ciudades, ya que se adapta muy bien al medio urbano.[6]
Frecuenta tanto las copas de los árboles como el suelo. En zonas urbanas, es abundante en jardines y parques con césped y árboles; prefiere lugares umbríos, suele vivir solo o en pareja. Tiene movimientos abruptos, realiza cortas carreras y saltitos. Estos zorzales pueden vivir en cautiverio y/o pueden vivir hasta 30 años en su hábitat natural.[6]
El nido es circular, abierto, con forma de taza de bordes anchos, de unos 13 a 15 cm de diámetro externo y 6 a 7,5 cm de alto. Está construido con fibras vegetales, tapizado en su interior con ramillas finas y hierbas tiernas. Allí la hembra pone entre tres y cuatro huevos blancos o celestes con pintas marrones.[6]
Pesa alrededor de 70 gramos y su cuerpo mide entre los 22 y 23 cm. Pico casi recto, amarillo en los machos, de 1cm y medio. Presenta párpado amarillo, dorso pardo oliváceo y zona ventral rojo anaranjado. Garganta con fino estriado pardo sobre fondo blanquecino.[6]
Es omnívoro; se alimenta principalmente de frutos e invertebrados. Busca frutos carnosos que constituyen la base de su comida, tanto los de tamaños pequeños que puede engullir enteros (hasta las dimensiones de una oliva) como los más grandes que suele picar para abrirlos y consumir su pulpa. Es habitual que resulte un buen dispersor de las semillas de las plantas que consume. Cuando camina por el suelo, se dedica a hurgar entre la hojarasca o los mantillos orgánicos en busca de lombrices que son de su especial predilección, entre otros invertebrados que completan su dieta.[6]
Hacia fines de invierno empieza a cantar antes del amanecer. En las ciudades, sus vocalizaciones se escuchan claramente en el silencio matinal, antes de comenzar el bullicio urbano. Durante el día también es posible escuchar su canto potente, armónico y reiterativo, con notas poco variadas pero melodiosas. Además, profiere un silbido triste (de una nota repetida) cuando se halla oculto. El reclamo es agudo.[6][7]
El zorzal colorado (Turdus rufiventris), también conocido como zorzal común (en Uruguay), o chalchalero (en el norte de Argentina), o tordo de vientre rufo, es una especie de ave paseriforme de la familia Turdidae que vive en Sudamérica. Es muy fácil de reconocer por su vientre bermejo (su nombre científico significa literalmente «tordo de vientre rojo») y las rayas oscuras que presenta sobre el cuello blanquecino. Los zorzales tienen patas relativamente largas y delgadas. Sabiá laranjeira es otro nombre usado en Brasil y Uruguay zona fronteriza.Es el ave nacional de Brasil.
Turdus rufiventris Turdus generoko animalia da. Hegaztien barruko Turdidae familian sailkatua dago.
Liekkivatsarastas (Turdus rufiventris)[3] on rastaiden heimoon kuuluva varpuslintu.
Liekkivatsarastasta tavataan Argentiinassa, Boliviassa, Brasiliassa, Paraguayssa ja Uruguayssa. Lajin kannan kokoa ei tiedetä, mutta sitä on kuvattu yleiseksi ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Liekkivatsarastas (Turdus rufiventris) on rastaiden heimoon kuuluva varpuslintu.
Turdus rufiventris
Le Merle à ventre roux (Turdus rufiventris) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Turdidae.
Cet oiseau vit à travers la majeure partie de l'est et du sud du Brésil, depuis l'État du Maranhão au nord jusqu'à l'État du Rio Grande do Sul au sud, en Bolivie, Paraguay, Uruguay et dans le nord de l'Argentine.
Il est l'un des oiseaux les plus communs dans la majeure partie de sud-est du Brésil et est bien connu sous son nom local de sabiá-Laranjeira. Le Merle à ventre roux a été l'oiseau emblème de l'État de São Paulo à partir de 1966.
D'après Alan P. Peterson, il en existe 2 sous-espèces :
Turdus rufiventris
Le Merle à ventre roux (Turdus rufiventris) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Turdidae.
Il tordo panciarossiccia (Turdus rufiventris Vieillot, 1818) è un uccello passeriforme appartenente alla famiglia Turdidae, che vive in Sud America[2].
Questo tordo, molto apprezzato per il suo canto melodioso, è stato immortalato dal poeta romantico brasiliano Antônio Gonçalves Dias, nella sua famosa poesia Canção do Exílio e celebrato da altri poeti famosi, è considerato il prototipo dell'uccello canoro dell’America meridionale. È molto facile da identificare grazie al color vermiglio dell?addome (il suo nome scientifico significa letteralmente “tordo panciarossiccia”).
Onnivoro, si nutre di bacche e di frutti di un grande numero di specie ed è tra i principali dispersori di semi di specie vegetali, anche invasive. Ha un'ampia distribuzione nelle foreste, montagne e giungle del Sud America, dalla Bolivia occidentale, Paraguay e Uruguay, dal Brasile meridionale al centro e alla costa dell'Argentina, dove si incontra in una grande varietà di ambienti, fino a 2.600 metri di altitudine. Si adatta facilmente ad ambienti antropici, come aree periurbane, parchi urbani e quartieri alberati. È compresa nella Categoria a Rischio minimo della Lista Rossa dell'IUCN delle specie minacciate.
L’adulto è lungo fino a 25 centimetri, con apertura alare di 34–38 cm e peso di 68-82 g. Il piumaggio del torace varia dal grigio al marrone leggero, con aspetto delicatamente squamoso, mescolando parte della colorazione biancastra della gola e dell'arancione dell'addome. L'anello perioftalmico varia dal giallo all'arancione. Nella stagione riproduttiva, il colore del becco varia dal grigio al giallo opaco. Ha dorso bruno oliva, con ali e coda dai toni più marroni. La gola è biancastra, con presenza di bande longitudinali brune che si diffondono verso il petto, solitamente di colore bruno-giallastro. Addome con vistoso colore rosso-ruggine, a volte più aranciato. Gambe grigio opaco. I giovani hanno le porzioni superiori simili agli adulti, ma con bande brunastre dalla sommità del capo alla regione scapolare. La gola e il petto sono grigio oliva su sfondo arancione, dando un’impressione di un motivo squamoso. Questo modello sfuma verso l'addome fino a diventare completamente marrone-arancione. Non c'è dimorfismo sessuale. La sottospecie T.r. juensis ha l’addome più chiaro e il becco leggermente più lungo[3].
In natura, può vivere fino a 10 anni; maschio e femmina raggiungono la maturità sessuale a dodici mesi. Di solito, abita ai margini di foreste, in parchi, cortili e aree urbane boscose. Si alimenta a terra e sugli alberi; nelle regioni con un clima molto secco, tende a cercare aree vicine all'acqua, Solitario eccetto che nel periodo riproduttivo, nidifica in piccole colonie, è molto territoriale e non accetta altre specie di uccelli nel suo territorio di nidificazione. È ben adattato alla convivenza con l’uomo, sia in campagna che in città[4].
Il tordo panciarossiccia è onnivoro e consuma frutta e invertebrati, con predominanza di questi ultimi. Tra gli invertebrati, soprattutto lombrichi, ma anche onischi, ragni e insetti (in particolare coleotteri, formiche e mosche). È stato stimato che le piante che gli forniscono frutti e bacche appartengono ad almeno 121 specie[5]. Tra queste, alcune, selvatiche, appartenenti alla famiglia delle Primulacee (del genere Rapanea, in particolare) e delle Palmacee (Syagrus), il fico d’India, l’agnocasto e l’Eugenia hiemalis (utilissima nella riforestazione delle aree degradate) e frutta (soprattutto con polpa, come arancia, avocado, papaia, ecc.). Questo tordo si nutre anche lungo le sponde di lagune e stagni, dove cattura girini, piccoli pesci e gamberi d'acqua dolce[6].
Questo tordo costruisce il nido tra settembre e gennaio, solitamente su alberi e arbusti con fogliame fitto, ma anche sulle grondaie delle case, utilizzando fibre vegetali e ramoscelli cementati con fango. Il nido ha la forma di una ciotola, larga 13-15 centimetri, ed è imbottito all'interno con materiali morbidi, come erbe fini e gambi di fiori. Si verificano fino a tre deposizioni all'anno, ciascuna di tre-quattro uova, di colore verde bluastro con macchie color ruggine. L’incubazione dura circa 13 giorni. Maschio e femmina, a turno, costruiscono il nido e alimentano i pulli[4].
I versi sono numerosi, un djok, un pup-pup, un cluck-cluck o un dru-wip, spesso mal articolati, che ricordano il T. grayi. L'allarme è un duro tsri. Al crepuscolo, il tordo emette una serie di note squillanti e ridenti. Il canto è lento e tipico dei Turdidi. Durante la stagione degli amori, tra settembre e dicembre, canta da un posatoio ben nascosto nel fogliame in cima a un albero, per attirare la femmina e delimitare il territorio di nidificazione. Il canto è composto da potenti e melodiose serie di frasi variegate, che si ripetono quasi senza sosta. Al di fuori del periodo della riproduzione, il canto è piuttosto diverso: ju-joeit, drew-wip, drew-wip, drew-wip, e si ascolta all'alba e poi di nuovo al tramonto. Nelle città il suo verso si distingue chiaramente nel silenzio mattutino che anticipa i rumori del traffico urbano. Per il suo canto flautato molto apprezzato, è una delle specie di uccelli selvatici maggiormente commerciate illegalmente nello stato di San Paolo, in Brasile[6].
Sedentario, durante i periodi più freddi dell'anno migra spesso verso regioni limitrofe più calde. Ha un'ampia distribuzione nelle foreste, montagne e giungle del Sud America, dalla Bolivia occidentale, Paraguay e Uruguay, dal Brasile meridionale al centro e alla costa dell'Argentina. È uno dei tordi più conosciuti in questa regione. A Buenos Aires si è diffuso durante la seconda metà del XX secolo, dalle montagne rivierasche e dai boschi forestali della provincia nord-orientale, verso quasi tutto il territorio, attraverso i boschetti dei ranch e delle città[7].
Attualmente, sono catalogate due sottospecie, ciascuna delle quali si trova in una regione diversa[8]:
Il tordo pancia rossiccia si incontra in una grande varietà di ambienti. Frequenta tutti i tipi di habitat aperti e leggermente boscosi, le foreste più integre, i boschi in corso di rigenerazione, la macchia e le savane. Si adatta facilmente ad ambienti antropici, come aree periurbane, parchi urbani e quartieri alberati. È una delle specie più comuni nella città di San Paolo. Nella regione del Nordest, principalmente nelle zone più aride, è associata a foreste in prossimità di corsi d'acqua. Vive fino a 2.200 metri sul livello del mare. In Bolivia, nella provincia di Cochabamba, può salire fino a 2.600 metri. Nel sud del Brasile, questa specie a volte condivide il suo habitat con il Turdus albicollis, il Turdus fumigatus o il Turdus subalaris[6][3].
Questo tordo è predato dai serpenti (boiruna maculata e serpente di pollo), dal tucano e, nelle aree urbanizzate, dal gatto domestico ed è parassitato da Haemoproteus e Plasmodium[9]. Esso è inoltre parassitato da Molothrus bonariensis, che sostituisce le uova nel nido del tordo con le proprie[10].
La popolazione di questa specie, la cui dimensione non è stata quantificata, ha una consistenza numerica estremamente ampia e in stabile aumento ed è, dunque, compresa nella Categoria a Rischio minimo della Lista Rossa dell'IUCN delle specie minacciate[11].
Turdus rufiventris, come il co-specifico T. amaurochalinus, esplica una importante funzione ecologica, essendo tra i principali dispersori anche di semi di specie da frutto, che rigurgitano o defecano lontano dalle piante sulle quali si sono alimentati[12]. Inoltre, i semi dei frutti carnosi digeriti e disseminati da Turdus amaurochalinus , T. chiguanco e T. rufiventris hanno capacità germinativa più elevata[13][14].
Va anche notato che dissemina anche piante potenzialmente invasive, quali quelle appartenenti al genere Miconia e il Pittosporum undulatum, specie ornamentale, questa, originaria dell'Australia, ad alto potenziale invasivo per la sua grande adattabilità a colonizzare diversi habitat[15][16].
Alcuni paesi hanno emesso francobolli con l'immagine del tordo pancia rossiccia: Argentina, Brasile, Cuba, Kampuchea, Togo e Uruguay[17]. Il T. rufiventris è l’uccello simbolo dello Stato di San Paolo e Uccello nazionale del Brasile.
Il tordo pancia rossiccia è considerato il prototipo dell'uccello canoro dell’America meridionale ed è forse per questo motivo che il mitico cantante di tango argentino Carlos Gardel è stato soprannominato el zorzal criollo, in riferimento all'intonazione del suo canto gaucho e cittadino. In letteratura, è spesso citato come l'uccello che canta l'amore e la primavera, le origini, la patria, le cose belle della vita, immortalato da Gonçalves Dias (1823-1864), nell'apertura della sua famosa poesia Canção do Exílio, Tra i poeti e letterati brasiliani che dedicano attenzione e versi a questo uccello: Casimiro de Abreu (1839-1864), Mário de Andrade (1893–1945), Carlos Drummond de Andrade (1902-1987), Patativa do Assaré (1909-2002), Vinicius de Moraes (1913-1980), Antônio Carlos Jobim e Chico Buarque (1968), Luiz Gonzaga (1989) e molti altri poeti e artisti[18][19].
Del tordo pancia rossiccia si riconoscono le sottospecie seguenti[20]:
Il tordo panciarossiccia (Turdus rufiventris Vieillot, 1818) è un uccello passeriforme appartenente alla famiglia Turdidae, che vive in Sud America.
Questo tordo, molto apprezzato per il suo canto melodioso, è stato immortalato dal poeta romantico brasiliano Antônio Gonçalves Dias, nella sua famosa poesia Canção do Exílio e celebrato da altri poeti famosi, è considerato il prototipo dell'uccello canoro dell’America meridionale. È molto facile da identificare grazie al color vermiglio dell?addome (il suo nome scientifico significa letteralmente “tordo panciarossiccia”).
Onnivoro, si nutre di bacche e di frutti di un grande numero di specie ed è tra i principali dispersori di semi di specie vegetali, anche invasive. Ha un'ampia distribuzione nelle foreste, montagne e giungle del Sud America, dalla Bolivia occidentale, Paraguay e Uruguay, dal Brasile meridionale al centro e alla costa dell'Argentina, dove si incontra in una grande varietà di ambienti, fino a 2.600 metri di altitudine. Si adatta facilmente ad ambienti antropici, come aree periurbane, parchi urbani e quartieri alberati. È compresa nella Categoria a Rischio minimo della Lista Rossa dell'IUCN delle specie minacciate.
De roodbuiklijster (Turdus rufiventris) is een zangvogel uit de familie lijsters (Turdidae).
Deze soort telt twee ondersoorten:
Rustbuktrost (Turdus rufiventris) er en liten fugl i trostefamilien som lever i Sør-Amerika. Den likner av utseende litt på en rødstrupe og kalles «robin» (engelsk for rødstrupe) i der den lever.
Rustbuktrost (Turdus rufiventris) er en liten fugl i trostefamilien som lever i Sør-Amerika. Den likner av utseende litt på en rødstrupe og kalles «robin» (engelsk for rødstrupe) i der den lever.
O sabiá-laranjeira (Turdus rufiventris) é uma ave comum na América do Sul e o mais conhecido de todos os sabiás, identificado pela cor de ferrugem do ventre e por seu canto melodioso durante o período reprodutivo.[1] É especialmente apreciado no Brasil; segundo Decreto de 3 de outubro de 2002, as comemorações nacionais do Dia da Ave devem se concentrar no sabiá-laranjeira, "símbolo representativo da fauna ornitológica brasileira e considerado popularmente Ave Nacional do Brasil".[2] Já era símbolo do estado de São Paulo desde 1966.[3] É citado por diversos poetas como o pássaro que canta o amor e a primavera[4] e também esteve presente no emblema oficial da Copa das Confederações de 2013, realizada no Brasil.[5]
Pertence à ordem Passeriformes e à família Turdidae, que migrou da Europa para a América há cerca de 20 milhões de anos.[6] A denominação científica da espécie é Turdus rufiventris, tendo sido descrito pela primeira vez por Louis Jean Pierre Vieillot em 1818.[7] Foram descritas duas subespécies: Turdus rufiventris rufiventris e Turdus rufiventris juensis.[8]
O nome sabiá deriva do tupi haabi'á.[9] No Brasil tem uma quantidade de denominações populares, entre elas sabiá-cavalo, sabiá-ponga, piranga, ponga, sabiá-coca, sabiá-de-barriga-vermelha, sabiá-gongá, sabiá-laranja, sabiá-piranga, sabiá-poca, sabiá-amarelo, sabiá-vermelho ou sabiá-de-peito-roxo. Em espanhol é conhecido como tordo de vientre rufo, zorzal colorado, zorzal común.[1][8][9]
É nativo da Argentina, Bolívia, Brasil, Paraguai e Uruguai,[7] com uma ampla área de ocorrência que vai do nordeste do Brasil até o sul da Bolívia e norte-leste da Argentina. Não ocorre na Bacia Amazônica.[10] Sua população é considerada estável mas não foi quantificada, e é descrito como uma ave comum. Por isso a Lista Vermelha da União Internacional para a Conservação da Natureza e dos Recursos Naturais a classificou como espécie em condição pouco preocupante.[7]
Este sabiá mede 23 cm de comprimento, tem o bico reto de cor amarelo-oliva, as patas cinzas, o olho negro circundado finamente de amarelo e a penugem do dorso de um tom uniforme marrom-acinzentado. A garganta é esbranquiçada rajada de marrom, o peito é cinza-pardo, que vai mudando para um alaranjado opaco no ventre. Não há dimorfismo sexual significativo, mas as fêmeas tendem a ser maiores que os machos e um pouco mais claras no ventre.[1][11] A existência de colorações aberrantes, incluindo albinismo, não é rara, mas é pouco citada na literatura. A causa disso não é bem esclarecida, mas pode estar ligada a alterações no seu meio ambiente ou mutações genéticas.[12]
Ocorre também o leucismo as vezes denominado erroneamente de albinismo. O leucismo é a perda parcial ou total de melanina, segundo estudos tem uma frequência inferior a 1%. Ocorre principalmente na plumagem, e no restante do corpo geralmente a pigmentação é normal. Não se sabe como é transmitida geneticamente esta condição. Existem poucos casos de acompanhamento na natureza.[13]
Habita originalmente florestas abertas e beiras de campos,[11] mas como é uma espécie bastante adaptável[14] penetrou com sucesso nas áreas de lavoura e cidades, exigindo porém a proximidade de água. É visto com frequência percorrendo o solo, mas nunca longe das árvores.[11] É uma ave territorial mas relativamente tímida, e seu canto melodioso, aflautado e frequente logo denuncia sua presença, podendo ser ouvido a mais de 1 km de distância. Seu canto é longo, podendo durar até dois minutos sem interrupção. A frase principal tem de 10 a 15 notas, mas ele é capaz de imitar as vocalizações de outras aves como o curiango e o joão-de-barro e assimilar trechos em seu próprio canto, em inúmeras variações. Canta principalmente no período reprodutivo, antes do amanhecer e ao anoitecer, para atrair a fêmea e demarcar seu território.[1][15]
O ninho é feito entre setembro e janeiro em arbustos, árvores de folhagem densa e cachos de banana, empregando fibras e gravetos ligadas por um pouco de lama, num formato de tigela funda. Por dentro são revestidos de materiais mais macios como hastes de flores e capim. Põe de 3 a 4 ovos verde-azulados pintados de sépia, que medem 28 x 21 mm.[1][16] Os filhotes nascem após treze dias de choco, recebendo atenção de ambos os pais. Em três semanas podem deixar o ninho.[15] Cada fêmea choca três vezes por ano e pode gerar até 6 filhotes por temporada.[1] O sabiá-laranjeira pode viver até dez anos na natureza.[17]
Sua nutrição se compõe basicamente de artrópodes, larvas, minhocas e frutas maduras.[16] Pode se tornar um predador importante de sapos e rãs logo que deixam a fase de girino.[18] É um importante dispersor de sementes das espécies frutíferas que consome, pois ou regurgita as sementes em outros locais ou elas saem em suas fezes fertilizantes e com isso se tornam mais aptas à germinação.[19][20] Como outras espécies de sua família, pode se reunir em bandos mistos que empregam diferentes estratégias para melhorar suas chances de boa alimentação, o que lhe confere uma vantagem adaptativa para ocupação de áreas degradadas e urbanas.[6]
Não há na literatura especializada muitos registros de inimigos naturais do sabiá-laranjeira, mas já foi observado que o tucano Ramphastos dicolorus preda jovens e até exemplares adultos.[21] Em meio urbano o gato doméstico é um importante predador.[12] Em algumas regiões está ameaçado pela destruição do habitat e pelo tráfico de animais silvestres.[22]
É uma das aves mais populares do Brasil, sendo uma presença comum em seu folclore e mesmo na cultura erudita,[15][12] sendo indicado por decreto presidencial de 2002 como centro das comemorações do Dia da Ave.[2] De acordo com o ornitólogo Johan Dalgas Frisch, um dos principais defensores da nomeação, ela se justifica porque este sabiá é conhecido por crianças e adultos, é comum nas zonas rurais povoadas e nas cidades, e por isso é sentido como uma ave familiar por grande parte da população, e porque "tem qualidades impares. Não existem dois sabiás que cantem da mesma maneira.... os sons maravilhosos do sabiá desabrocham nos jovens corações veios poéticos, tão puros e belos como se um cego abrisse seus olhos ao ver a luz e as cores das flores na terra.... uma lenda indígena assegura que quando uma criança ouve, durante a madrugada, no início da Primavera, o canto do sabiá, será abençoada com muita paz, amor e felicidade".[23] Em ofício ao presidente Fernando Henrique Cardoso, a comissão de ministros encarregada da escolha justificou-se dizendo que o sabiá-laranjeira tem larga distribuição nacional e porque é, dentre as aves, "a mais inspiradora e, conseqüentemente, a mais aclamada e decantada pelo sentimento popular e cultural". Em pesquisa de opinião realizada pelo jornal Folha do Meio Ambiente 91,7% dos entrevistados manifestou seu apoio à decisão.[24]
Na literatura é frequentemente citado como o pássaro que canta o amor e a primavera,[4] as origens, a terra natal, a infância, as coisas boas da vida,[25] sendo imortalizado por Gonçalves Dias na abertura de seu célebre poema Canção do Exílio:[4]
Chico Buarque escreveu em 1968 em conjunto com Tom Jobim uma canção onde o sabiá também figura em destaque, embora ali a ave apareça com o gênero feminino, o que, segundo o autor, deriva dos usos dos caçadores.[26] Segue a primeira estrofe:
Outros autores famosos também deram ao sabiá-laranjeira notoriedade artística, como Carlos Drummond de Andrade[28], Jorge Amado.[4] Luiz Gonzaga, Milton Nascimento e Patativa do Assaré.[25] Como sua cantoria é muito apreciada, tornou-se uma ave de estimação e pode ser criado em cativeiro com sucesso. Precisa de gaiolas grandes e não tolera bem mudanças em suas instalações, podendo, se ocorrerem, apresentar distúrbios de comportamento e desenvolver pânico, que podem levar à sua morte.[15]. Note-se que no Brasil constitui crime a manutenção e/ou criação de animais silvestres em cativeiro sem a devida licença do IBAMA.
O sabiá-laranjeira (Turdus rufiventris) é uma ave comum na América do Sul e o mais conhecido de todos os sabiás, identificado pela cor de ferrugem do ventre e por seu canto melodioso durante o período reprodutivo. É especialmente apreciado no Brasil; segundo Decreto de 3 de outubro de 2002, as comemorações nacionais do Dia da Ave devem se concentrar no sabiá-laranjeira, "símbolo representativo da fauna ornitológica brasileira e considerado popularmente Ave Nacional do Brasil". Já era símbolo do estado de São Paulo desde 1966. É citado por diversos poetas como o pássaro que canta o amor e a primavera e também esteve presente no emblema oficial da Copa das Confederações de 2013, realizada no Brasil.
Rostbukig trast[2] (Turdus rufiventris) är en fågel i familjen trastar inom ordningen tättingar.[3]
Rostbukig trast delas in i två underarter:[3]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stabil population.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats, men den beskrivs som vanlig.[1]
Turdus rufiventris là một loài chim trong họ Turdidae.[1]
Turdus rufiventris (Vieillot, 1818)
Охранный статусРыжебрюхий дрозд[1] (лит. Turdus rufiventris) — певчая птица семейства дроздовых, распространённая в странах Южной Америки. Национальный символ Бразилии.
Рыжебрюхий дрозд — птица длиной около 25 сантиметров. Оперение в основном бурое, за исключением ржаво-красного брюха и белого горла. Иногда отмечаются также жёлтые круги вокруг глаз. Длинные тонкие ноги обуславливают скачкообразную манеру передвижения по земле[2]. Клюв жёлтого цвета. Половой диморфизм не отмечен, самки внешне не отличаются от самцов и гнёзда строят вместе[3].
Продолжительность жизни до 25—30 лет. Предпочитает жить в одиночку или парами, брачный сезон начинается в середине октября и продолжается чуть больше двух месяцев[4]. Гнездо чашеобразное, строится из травы, листьев и мха в среднем на высоте 4,5 метров над землёй. Самка откладывает от двух до шести светлоокрашенных крапчатых яиц[2]. Средняя продолжительность насиживания — 13 дней[4]. Диета смешанная, в пищу идут как черви и насекомые, так и плоды (апельсины, папайя, кокосы, бананы, гуава, вишни, инжир и т. п.). Примерно через час после еды дрозд выплёвывает непереваренные семена, способствуя распространению съедобных растений[3][2].
Рыжебрюхий дрозд — певчая птица, как и другие представители дроздовых[2].
Рыжебрюхий дрозд — перелётная птица, зимующая в тёплых краях, в тёплое время года возвращаясь из тропиков в регионы с умеренным климатом. Он распространён на значительных территориях Южной Америки, от Уругвая и северных областей Аргентины до Восточной Бразилии и Боливии. Обычная среда обитания — леса, парки, сады[2].
Численность популяции никогда не измерялась, но по оценкам специалистов она намного выше порога, за которым вид считается уязвимым (менее 10 тысяч взрослых особей). Кроме того, размер популяции считается стабильным, и с этой точки зрения также нет оснований к причислению вида к уязвимым (для чего необходимо снижение популяции на 30 % за 10 лет или три поколения)[5]. Потенциальную угрозу для вида может представлять сведение влажных лесов — основной среды его обитания — и отлов на продажу в качестве домашних певчих птиц[2]. Тем не менее, отмечается, что рыжебрюхий дрозд хорошо адаптируется к жизни рядом с человеком и является одной из наиболее распространённых птиц аргентинских пригородов[6].
С 1966 года рыжебрюхий дрозд является национальной птицей штата Сан-Паулу, а президентским декретом от 3 октября 2002 года он был объявлен национальной птицей Бразилии. Декрет о национальной птице был издан ещё в 1968 году, но лишь через 34 года было названо её имя: при выборе рыжебрюхий дрозд получил 91,7 % голосов читателей журнала «Folha do Meio Ambiente». За его кандидатуру высказался и писатель Жоржи Амаду[3]. В Бразилии этой птице посвящён ряд популярных стихотворений и песен[7]. Среди авторов стихов, посвящённых рыжебрюхому дрозду, — видный представитель бразильского романтизма Гонсалвис Диас (англ. Gonçalves Dias), прославивший его в своей «Песне изгнания»[3].
Рыжебрюхий дрозд (лит. Turdus rufiventris) — певчая птица семейства дроздовых, распространённая в странах Южной Америки. Национальный символ Бразилии.
棕腹鶇(學名Turdus rufiventris)是鶇科下的一種鳴禽。它們分佈在巴西東及東南部(由馬拉尼昂州至南里奧格蘭德州)、玻利維亞、巴拉圭、烏拉圭及阿根廷北部。
棕腹鶇是巴西東南部最為普通遍的鳥類之一。自1966年起它們成為聖保羅州的州鳥,也是巴西的國鳥。[2]
棕腹鶇的下身呈紅橙色。它們長25厘米及重59-78克。[2] 雌鳥較雄鳥重,但並非較大,外觀上只是較多羽毛,腳也較雄鳥短。
棕腹鶇棲息在森林及城市林地。它們是雜食性的,主要吃果實及節肢動物[2],有時會與其他鳥類混群覓食。[3][4] 曾觀察到它們為了食物而與普通狨爭吵,但這往往都是在乾旱季節缺乏食物時才出現。[5]
棕腹鶇的鳥巢是開放式的及呈杯狀,有時會在森林地上或高達20米的樹上築巢,但一般都是在離地4-5米的地方。在阿根廷西北部的高溫濕潤氣候帶,它們會於10月至3月的潮濕季節築巢,並於11月至12月進行繁殖。它們每次會生2-3隻蛋,鳥蛋長27-28毫米,闊20毫米及重5.7-5.9克。孵化期為12-13日,雛鳥12-13日大就會換羽。雌鳥會負責孵化,雄鳥及雌鳥會一同餵養雛鳥。接近換羽期間,幼鳥每5-7分鐘就要進食一次。雛鳥很多時因被掠食而死亡;在安地斯山脈南部,掠食情況在雛鳥出生的時期特別多。[6]
棕腹鶇廣泛分佈及數量很多,故此世界自然保護聯盟並不認為它們受到威脅。[1]
棕腹鶇(學名Turdus rufiventris)是鶇科下的一種鳴禽。它們分佈在巴西東及東南部(由馬拉尼昂州至南里奧格蘭德州)、玻利維亞、巴拉圭、烏拉圭及阿根廷北部。
棕腹鶇是巴西東南部最為普通遍的鳥類之一。自1966年起它們成為聖保羅州的州鳥,也是巴西的國鳥。
棕腹鶇的下身呈紅橙色。它們長25厘米及重59-78克。 雌鳥較雄鳥重,但並非較大,外觀上只是較多羽毛,腳也較雄鳥短。
棕腹鶇棲息在森林及城市林地。它們是雜食性的,主要吃果實及節肢動物,有時會與其他鳥類混群覓食。 曾觀察到它們為了食物而與普通狨爭吵,但這往往都是在乾旱季節缺乏食物時才出現。
棕腹鶇的鳥巢是開放式的及呈杯狀,有時會在森林地上或高達20米的樹上築巢,但一般都是在離地4-5米的地方。在阿根廷西北部的高溫濕潤氣候帶,它們會於10月至3月的潮濕季節築巢,並於11月至12月進行繁殖。它們每次會生2-3隻蛋,鳥蛋長27-28毫米,闊20毫米及重5.7-5.9克。孵化期為12-13日,雛鳥12-13日大就會換羽。雌鳥會負責孵化,雄鳥及雌鳥會一同餵養雛鳥。接近換羽期間,幼鳥每5-7分鐘就要進食一次。雛鳥很多時因被掠食而死亡;在安地斯山脈南部,掠食情況在雛鳥出生的時期特別多。
棕腹鶇廣泛分佈及數量很多,故此世界自然保護聯盟並不認為它們受到威脅。