Pseudoscorpions are a group of generally small arachnids (adults typically 0.5 to 5 mm long) that are not often encountered by most people. For those alert to tiny creatures, however, the most frequently encountered species is probably the House Pseudoscorpion (Chelifer cancroides). This species has a cosmopolitan distribution and often occurs in human dwellings or other buildings.
House Pseudoscorpions are 3 to 4 mm in length and have a rich mahogany color. The four pairs of legs increase sequentially in length from the 1st to the 4th pair. There is a single eye on each side of the cephalothorax (head plus thorax) and a 12-segmented abdomen (although only ten segments are easily visible). Excluding appendages, the body resembles a teardrop. The pedipalps, located in front of the first pair of legs, are more than twice as long as the legs. When extended, crab-like, they measure 7 to 9 mm across.
Mature male House Pseudoscorpions establish a mating territory 1 to 2 cm in size. They rub their ventral (lower) surface on the center of this territory, possibly depositing pheromones. When a female enters this area, the male begins a mating dance by rapidly vibrating his body and displaying his pedipalps. He deposits a spermatophore (a sperm packet) on the substrate, moves backwards over it, and guides the female on top of it. The entire mating process takes from 10 minutes to 1 hour.
The female produces 20 to 40 eggs which she carries beneath her abdomen. After the young House Pseudoscorpions (which resemble miniature adults) emerge, they stay with the female for several days, sometimes riding on her back. The entire brood then disperses. This entire process, from egg deposition to brood dispersal, can take 3 weeks.
The young House Pseudoscorpions molt three times before adulthood. The developmental period is temperature-dependent, but ranges from around 10 to 24 months. Adults do not molt and can live for 3 or 4 years.
Pseudoscorpions pose no danger to humans, but they may pose a substantial threat to even tinier arthropods that may be living in their vicinity. Unlike the superficially similar true scorpions, pseudoscorpions lack a stinger in the tail, but instead possess poison glands in the pedipalps with which they imobilize prey (e.g., mites). Once captured, their victims are torn open with the chelicerae and the body fluids are sucked out. Like some other pseudoscorpions, House Pseudoscorpions may disperse by hitching a ride with a larger arthropod (often a flying insect), grabbing onto a host with their pedipalps. House Pseudoscorpions may be found tagging along with house flies.
(Brusca and Brusca 2003; Jacobs 2006)
Štírek domácí (Chelifer cancroides) je druh štírka z čeledi Cheliferidae (štírkovití). Je to malý pavoukovec, který se vyskytuje především v lidských příbytcích a v jejich okolí. Ideálním prostředím pro něj jsou rohy kuchyní a koupelen, kde se hromadí špína, která obsahuje jeho kořist. Tělo měří asi 2,5-4,5 mm a svou tělesnou stavbou, podobně jako jiní štírci, připomíná štíra. Jeho několik milimetrů dlouhá klepítka (pedipalpy) sloužící mu k lapání kořisti mají na konci jedovou žlázu, pomocí níž svou oběť paralyzuje. Živí se především roztoči. Žije jeden až tři roky v závislosti na prostředí. Z hlediska člověka je nejen neškodný, ale dokonce i užitečný, neboť likviduje různé druhy roztočů včetně kleštíka včelího.
Štírek domácí (Chelifer cancroides) je druh štírka z čeledi Cheliferidae (štírkovití). Je to malý pavoukovec, který se vyskytuje především v lidských příbytcích a v jejich okolí. Ideálním prostředím pro něj jsou rohy kuchyní a koupelen, kde se hromadí špína, která obsahuje jeho kořist. Tělo měří asi 2,5-4,5 mm a svou tělesnou stavbou, podobně jako jiní štírci, připomíná štíra. Jeho několik milimetrů dlouhá klepítka (pedipalpy) sloužící mu k lapání kořisti mají na konci jedovou žlázu, pomocí níž svou oběť paralyzuje. Živí se především roztoči. Žije jeden až tři roky v závislosti na prostředí. Z hlediska člověka je nejen neškodný, ale dokonce i užitečný, neboť likviduje různé druhy roztočů včetně kleštíka včelího.
Der Bücherskorpion (Chelifer cancroides) ist der in Mitteleuropa wohl bekannteste Vertreter der Pseudoskorpione. Das nur wenige Millimeter große Tier kommt unter anderem auch in der Wohnumgebung des Menschen vor, wo es sich als Jäger von Staub- und Bücherläusen sowie Hausstaubmilben nützlich macht. Für den Menschen ist der Bücherskorpion harmlos – menschliche Haut kann er mit seinen Scheren nicht durchdringen.
Der Vorderkörper geht, wie bei allen Pseudoskorpionen, ohne eine Verschmälerung gleichmäßig in den Hinterkörper über. Die Körperlänge beträgt zwischen 2,5 und 4,5 mm; die Färbung ist ein helles bis dunkleres Braun. Die quergestreift aussehenden Rückenplatten des Hinterkörpers sind durch eine feine Längslinie in der Mitte geteilt. Während die Cheliceren (Mundwerkzeuge) nur als sehr kleine ungestielte Scheren entwickelt sind, stellen die Pedipalpen sehr lange Scherenarme dar. Dabei sind insbesondere die als Femur und Patella bezeichneten Gliedmaßenabschnitte deutlich länger als bei verwandten Arten. Neben den überlang wirkenden Scherenarmen verfügen Bücherskorpione über vier Laufbeinpaare, mit denen sie gleich gut vorwärts und rückwärts laufen können. Über der Basis der Pedipalpen liegt an jeder Körperseite ein kleines Punktauge. Die Geschlechter sind kaum zu unterscheiden.
Allein in Mitteleuropa kommen mehr als 100 Arten und Unterarten von Pseudo- oder Afterskorpionen vor – davon in Deutschland 49, in der Schweiz 63 und in Österreich 69.[1] Einige dieser Spezies ähneln dem Bücherskorpion sehr im Verhalten und Aussehen (beispielsweise Dactylochelifer latreillei und Mesochelifer ressli, beides ebenfalls Vertreter der Familie Cheliferidae)[2] und sind in der Regel nur von Spezialisten sicher bis zur genauen Art zu bestimmen. Im Freiland kann man eher den Moosskorpionen begegnen, die einen eckigeren Vorderkörper und eine glänzende Chitinhülle aufweisen.
Bücherskorpione bevorzugen eher trockene Örtlichkeiten und verstecken sich in engen Spalträumen. Man trifft sie unter der Rinde toter Kiefern, in Bienenstöcken, alten Vogelnestern, Stallungen, Schuppen und in Wohnungen des Menschen an. Hier gehören beispielsweise lose Tapeten und verstaubte Bücher oder Akten zu ihren Aufenthaltsorten. Sie machen dort Jagd auf noch kleinere Tiere, etwa Bücher- und Staubläuse, Springschwänze, Bettwanzen sowie Milben. Die Beute wird mit den Pedipalpenscheren ergriffen und aus einer Giftdrüse in der Spitze des Scherenfingers wird etwas Gift injiziert. Dann wird das meist noch zappelnde Opfer zu den kleinen Cheliceren geführt und ein Loch in die Körperwand gebissen. Hierdurch wird Verdauungsflüssigkeit in die Beute gepumpt und diese anschließend ausgesaugt.
In die Cheliceren münden auch Spinndrüsen. Mit diesen werden fünf bis sieben Millimeter große Gespinstnester angefertigt, in die sich das Tier zur Ruhe und auch zur Überwinterung zurückzieht.
Der Bücherskorpion ist in Mitteleuropa zwar weit verbreitet, doch begegnet man nur gelegentlich einzelnen Exemplaren. Wahrscheinlich infolge von Verschleppung durch den Menschen kommt die Art weltweit vor. Häufiger tritt sie in Bibliotheken, Museen und herbarischen Sammlungen auf.
Einige verwandte Arten, unter anderem der noch kleinere Pseudoskorpion Lamprochernes nodosus, klammern sich oft an den Beinen von Fliegen fest und lassen sich auf diese Weise durch die Gegend transportieren (sogenannte Phoresie).
Der Biologe Alois Alfons publizierte im Jahre 1891 „Der Feind der Bienenlaus“,[3] und 1951 erschien von Max Beier, einem Pseudoskorpionexperten, der Artikel „Der Bücherskorpion, ein willkommener Gast der Bienenvölker“.[4]
Seit 2006 erforscht Torben Schiffer Bücherskorpione als Mittel zur Kontrolle des Varroabefalls in Bienenvölkern. Er sieht im gezielten Einsatz von Bücherskorpionen und alternativen Bienenstöcken ein Mittel gegen den Varroamilben-Befall bei Honigbienen.[5][6] Eine Übersicht über die vorhandene wissenschaftliche Literatur zu diesem Thema zeigt allerdings, dass es keinerlei seriöse Grundlage für diese These gibt.[7] Bücherskorpione sind generalistische Jäger, die viele Lebensräume besiedeln und daher nicht allein auf das Leben im Bienenvolk spezialisiert sind.
Zur Fortpflanzung führt das Männchen vor dem Weibchen einen Balztanz auf, um anschließend mit ihm zusammen vor- und zurückzutanzen, ohne dass sich beide berühren. Dann setzt das Männchen ein gestieltes Samenpaket (Spermatophore) auf den Untergrund ab, ergreift das Weibchen mit den Pedipalpen und zieht es darüber.
Die Eier trägt das Weibchen in einem aus Sekret gebildeten Brutbeutel an der Genitalöffnung unter dem Hinterleib mit sich herum und ernährt die Embryonen mittels einer körpereigenen Nährlösung. Die Eiablage erfolgt in speziell gesponnenen Brutkammern. Nach dem Schlüpfen benötigt der Nachwuchs drei Häutungen über verschiedene Nymphenstadien (Proto-, Deuto- und Tritonymphe) für seine Entwicklung zum fertigen Bücherskorpion. Dieser Prozess vollzieht sich innerhalb mehrerer Wochen.[8]
Der Bücherskorpion wurde vom Begründer der modernen Taxonomie, Carl von Linné, als Acarus cancroides erstbeschrieben[9] – die Art wurde also von ihm, der Gattungszuordnung entsprechend, zu den Milben gerechnet. Der Artname cancroides kann mit krabbenartig übersetzt werden. Es handelt sich um eine von insgesamt nur zwei von Linné berücksichtigten Pseudoskorpion-Arten. Aus Linnés knapper Artdiagnose Acarus antennis cheliformibus, abdomine ovato depresso (Milbe mit scherenförmigen Antennen und ovalem, abgeplatteten Hinterleib) ist eigentlich unmöglich herzuleiten, welche Art ihm damals tatsächlich vorgelegen hat – Typusmaterial existiert keines mehr.[10] Aus der Tradition und der Namensverwendung bei den folgenden Generationen von Arachnologen kann man aber mit einiger Sicherheit darauf schließen, dass der Bücherskorpion gemeint gewesen sein muss.
Der französische Naturforscher Étienne Louis Geoffroy (1725–1810) transferierte die Art im Jahr 1762 in die Gattung Chelifer, in der sie seitdem verblieben ist. Für die biologische Nomenklatur ergab sich allerdings die Schwierigkeit, dass Geoffroys Werk (das er anonym publiziert hatte) eigentlich für Zwecke der Nomenklatur nicht verwendet werden darf. Die ICZN sah sich daher 1989 veranlasst, den Gattungsnamen formell festzuschreiben.[11] Der Bücherskorpion ist die einzige Art der (damit monotypischen) Gattung Chelifer. Zwar sind im Laufe der Jahrhunderte insgesamt 346 Arten dieser Gattung wissenschaftlich beschrieben worden. Alle bis auf den Bücherskorpion wurden aber in andere, später beschriebene Gattungen transferiert oder mit anderen Arten synonymisiert (plus 14 Artnamen, die Nomina dubia sind).[12]
Bis 2014 wurde, neben der Nominatform, eine Unterart des Bücherskorpions anerkannt: Chelifer cancroides orientalis Morikawa, 1954 aus Japan. Neuere Untersuchungen haben aber gezeigt, dass die ostasiatischen Tiere, obwohl generell etwas kleiner, nicht wirklich von den übrigen abzutrennen sind – die Merkmale variieren klinal. Dementsprechend werden nun keine Unterarten mehr unterschieden.[12]
Der Bücherskorpion (Chelifer cancroides) ist der in Mitteleuropa wohl bekannteste Vertreter der Pseudoskorpione. Das nur wenige Millimeter große Tier kommt unter anderem auch in der Wohnumgebung des Menschen vor, wo es sich als Jäger von Staub- und Bücherläusen sowie Hausstaubmilben nützlich macht. Für den Menschen ist der Bücherskorpion harmlos – menschliche Haut kann er mit seinen Scheren nicht durchdringen.
Chelifer cancroides, the house pseudoscorpion, is a species of pseudoscorpion. It is cosmopolitan, synanthropic and harmless to humans.[1]
There are two subspecies:[2]
Chelifer cancroides measure 2.5–4.5 mm (0.098–0.177 in) in length. The pedipalps are very long,[3] measuring 7–9 mm (0.28–0.35 in) when extended. The body is teardrop-shaped and has a rich mahogany color. The abdomen has 12 segments, only 10 of which are easily visible. The cephalothorax has one pair of eyes.[1]
This species can be distinguished from other Cheliferidae by a number of features. The carapace has large setose tubercles. In males, the carapace and tergites I-VII or I-VIII have distinct lateral keels. The cheliceral hand has 4 setae, lacking seta sbs. The tarsal claws of adults have a lateroventral process, except for those on the first leg pair of adult males. Additionally, the suberminal tarsal setae are denticulate. In males, coxa IV is strongly arcuate, has a large lateral process, and has a coxal sac lacking a differentiated atrium. The male genitalia have rams horn organs and an anteriorly invaginated lateral rod forming a median depression, in which lies a sclerotic rod. The female genitalia have paired spermathecae and paired median cribriform plates.[4]
Chelifer cancroides feeds on small arthropods such as psocids, fruit flies and mites such as Varroa.[5]
Males maintain small mating territories, few centimeters in size. When a female enters the territory, the male initiates a mating dance and eventually deposits a spermatophore, which is then picked up by the females. Fecundity is 20–40 eggs. The development from egg stage into maturity takes 10 to 24 months and involves three molts;[1] molting may involve building a silk nest.[3] They usually live three or four years.[1]
Chelifer cancroides has been observed in North America, Europe, Africa, and Australia.[6]
Chelifer cancroides has been found under bark of trees, in caves, in bird nests and bee nests, and riding on bats, flies and hymenopterans.[7] It also occurs in human structures such as houses, stables, barns, chicken coops and bee hives.[4]
Like some other pseudoscorpions, C. cancroides has venomous pedipalps used for subduing prey. This venom contains various peptides and is toxic to bacteria (e.g. methicillin resistant Staphylococcus aureus), fungi, arthropods (e.g. aphids and Varroa mites) and mammalian cells.[5][8]
Chelifer cancroides, the house pseudoscorpion, is a species of pseudoscorpion. It is cosmopolitan, synanthropic and harmless to humans.
Chelifer cancroides, unique représentant du genre Chelifer, est une espèce de pseudoscorpions de la famille des Cheliferidae. Ce pseudoscorpion peut être nommé scorpion des livres ou chélifère cancroïde.
Cette espèce est cosmopolite[1]. Elle a été observée :
Cette espèce mesure de 2,5 à 4,5 mm[2].
Selon Pseudoscorpions of the World (version 3.0)[3] :
Chelifer cancroides, unique représentant du genre Chelifer, est une espèce de pseudoscorpions de la famille des Cheliferidae. Ce pseudoscorpion peut être nommé scorpion des livres ou chélifère cancroïde.
De boekenschorpioen (Chelifer cancroides) is een bastaardschorpioen die tot de familie Cheliferidae behoort. Het is in Midden-Europa een veelvoorkomende soort en komt er onder ander voor in de leefomgeving van mensen. Hier leeft hij onder andere van parasieten als stofluizen en huisstofmijten. De enkele millimeters grote spinachtige is voor de mens volkomen onschadelijk daar zijn klauwen de menselijke huid niet kan doordringen.
De boekenschorpioen heeft voor een bastaardschorpioen een relatief gemiddelde lichaamslengte: tussen de 2,5 en 4,5 millimeter. De kleur varieert van licht- tot donkerbruin. De kleine kop en het borststuk vormen samen een geheel, het kopborststuk geheten. Deze gaat zonder vernauwing peervormig in het platte achterlijf over. Over de gegroefde rugplaten van het achterlijf loopt in het midden een dunne, lichter gekleurde lijn. De cheliceren (monddelen) zijn weinig ontwikkeld, maar de schaardragende pedipalpen zijn relatief lang. Met name het femur is aanmerkelijk langer dan die bij de meeste verwante soorten. De boekenschorpioen kan even goed vooruit als achteruit lopen.
De boekenschorpioen komt het talrijkst voor in Centraal-Europa, maar kan over de hele wereld worden aangetroffen. Mogelijk heeft de soort deze verspreiding te danken aan de overdracht door mensen. In Nederland[1] is het de bekendste vertegenwoordiger van de bastaardschorpioenenfamilie.
In de natuur is de boekenschorpioen te vinden onder het schors van dode naaldbomen en in bijenkorven en oude vogelnesten. Hij heeft een voorkeur voor droge plaatsen waar hij zich eenvoudig kan verbergen. Dit is de reden dat hij vaak wordt aangetroffen in bijvoorbeeld woonhuizen en schuren, maar ook bibliotheken, musea en herbaria. Hier verschuilt hij zich achter los behang, in boeken of andere droge plaatsen. Om te rusten of te overwinteren weeft de boekenschorpioen een omhulsel van vijf tot zeven millimeter met spinsel afkomstig uit klieren in de cheliceren.
De boekenschorpioen leeft van kleine geleedpotigen, zoals stofluizen, springstaarten, bedwantsen, mijten en teken. Deze worden met de pedipalpen gegrepen, waarop middels een gifklier op de schaarvinger gif wordt geïnjecteerd. Nog voordat het gif zijn werk heeft gedaan bijt de boekenschorpioen een gat in de lichaamswand van zijn prooi en pompt hij maagsappen in het lichaam, dat vervolgens weer wordt uitgezogen. Gewoonlijk blijft het grootste deel van het omhulsel intact.[2]
Mannetjes en vrouwtjes zijn onderling moeilijk te onderscheiden daar alleen de in het lichaam verborgen geslachtsorganen verschillen. Voor de paring vindt een baltsritueel plaats, waarbij het mannetje al zigzaggend het vrouwtje benadert terwijl hij zijn scharen heen en weer beweegt. Wanneer het vrouwtje niet beweegt nadert het mannetje en produceert uit zijn achterzijde een spindraad met een druppel sperma, die hij op de grond legt. Vervolgens pakt hij het vrouwtje met zijn pedipalpen en manoeuvreert haar genitale opening bovenop dit zaadpakket (spermatofoor).
Het vrouwtje draagt de eieren in een aparte broedzak op haar buik die bestaat uit uitgeharde vloeistoffen uit klieren op haar achterlijf. Zij voedt de embryo's met voedingssappen uit haar eigen lichaam. De pas uitgekomen juvenielen worden protonimfen genoemd. Pas na de eerste vervelling begint het feitelijke nimfestadium, de jonge dieren worden nu deutonimfen genoemd. Na een tweede vervelling start het tritonimfstadium aan en na een derde vervelling zijn de dieren volwassen.[2] Dit hele ontwikkelingsproces neemt enkele weken in beslag.[3]
Bronnen, noten en/of referentiesDe boekenschorpioen (Chelifer cancroides) is een bastaardschorpioen die tot de familie Cheliferidae behoort. Het is in Midden-Europa een veelvoorkomende soort en komt er onder ander voor in de leefomgeving van mensen. Hier leeft hij onder andere van parasieten als stofluizen en huisstofmijten. De enkele millimeters grote spinachtige is voor de mens volkomen onschadelijk daar zijn klauwen de menselijke huid niet kan doordringen.
Bokskorpion (Chelifer cancroides) er en mosskorpion som tilhører familien Cheliferidae. Navnet har den fått fordi den kunne sees på gamle bøker som ble oppbevart for fuktig. Den er ikke et skadedyr, men nyttig ettersom den lever av andre mindre dyr, som støvlus, spretthaler og midd.
Bokskorpion blir 3–4 mm lange, og bakkroppen er bred og rund med en brunlig farge. På forkroppens sider er det noen små knøler. Den tilhører edderkoppdyrene og har åtte bein, og et par pedipalper, disse er særlig markerte. Det andre og tredje siste leddet på pedipalpene er tydelig avlange og er formet som en klo. Den kan minne om en liten skorpion på utseendet, men til forskjell fra skorpioner, har bokskorpioner ingen giftklo på bakkroppen.
Bokskorpionen er aktiv når det er mørkt, og holder seg vanligvis skjult i dagslys. Den er ufarlig for mennesker, og lever som predator (rovdyr) på andre småkryp, som blant annet støvlus, spretthaler og midd. Den kan krype baklengs og sidelengs. Den finnes i gamle fuglereder, bikuber, under løs bark, i uthus og andre steder der det finnes småkryp. Mest vanlig er den å finne i hus, gjerne blant gamle bøker.
Den finnes i hele Norge, men særlig er den rapportert fra de større byene[1]. Den er sjelden i hus som blir omhyggelig vasket, dersom den finnes innendørs i bolighus, er det et tegn på en mulig fuktskade i huset. Den er spredt til alle verdensdeler.
Bokskorpion (Chelifer cancroides) er en mosskorpion som tilhører familien Cheliferidae. Navnet har den fått fordi den kunne sees på gamle bøker som ble oppbevart for fuktig. Den er ikke et skadedyr, men nyttig ettersom den lever av andre mindre dyr, som støvlus, spretthaler og midd.
Zaleszczotek książkowy, zaleszczotek pospolity (Chelifer cancroides) – gatunek drobnego pajęczaka z rodziny Cheliferidae.
Zaleszczotek książkowy, zaleszczotek pospolity (Chelifer cancroides) – gatunek drobnego pajęczaka z rodziny Cheliferidae.
Opis Ma długość do 2,5-4,5 mm. Kolor całego ciała z wyjątkiem nóg jest ciemnobrązowy, nogi są czerwonawe. Odwłok wyraźnie prążkowany. Nieduże szczękoczułki zakończone są szczypcami i mają gruczoły jadowe. Wyglądem przypomina małego skorpiona, ale bez odwłoka z kolcem jadowym. Występowanie W Polsce jest dość pospolity. Występuje w lasach pod odstającą korą drzew oraz w zabudowaniach, np. pomiędzy książkami (stąd pochodzi jego nazwa gatunkowa – książkowy). Występuje także w ulach, gdzie żywi się roztoczami i drobnymi owadami, np. łowi małe gąsieniczki barciaków. Tryb życia Jest drapieżnikiem. Poluje głównie na małe owady. Ofiarę nawet większą od siebie paraliżuje jadem, spływającym do jej ciała ze szczypiec. Rozmnażanie Podczas godów zarówno samiec, jak i samica poruszają się tuż obok siebie, wykonując charakterystyczne ruchy tu i z powrotem nie dotykając się. Samiec przekazuje samicy spermatofor z plemnikami. Samica wkłada go do dróg rodnych. Jaja składa w torbie lęgowej. Młode po wylęgnięciu się z nich przez jakiś czas są jeszcze pod opieką samicy. Znaczenie dla człowieka W ulach jest pożytecznym współmieszkańcem, gdyż przyczynia się do tępienia szkodników wewnątrzulowych. Zaleszczotki książkowe żyją również w bibliotekach. Odżywiają się szkodnikami, które zjadają papier. Są pożyteczne.Bokskorpion (Chelifer cancroides) är ett spindeldjur som ofta lever inomhus där den bedriver jakt på boklöss, hoppstjärtar och kvalster. Den håller sig ofta undangömd tills det blir mörkt men kan även i ovanliga fall synas på dagen. Den liknar en skorpion och har två kräftliknande klor fram men till skillnad från större skorpioner saknar den gifttagg på bakdelen, som på vanliga skorpioner innehåller gift. Kroppen är 3–4 mm lång, brunaktig, och framkroppens sidor har mycket små, spetsiga knölar. Bokskorpionen kan krypa baklänges och i sidled utan problem. Detta spindeldjur är en kosmopolitisk art (spridd med människan) och påträffas oftast i fågelbon, bikupor, ladugårdar etc. men är mest känd för sin förekomst i boningshus, där den finns till exempel bland gamla böcker. Bokskorpionerna tillhör ordningen Pseudoscorpiones, på svenska klokrypare, bland spindeldjuren. Alla klokrypare har de typiska klorna och åtta gångben. Klokryparna är alltså varken skorpioner, spindlar, kvalster eller insekter. Andra ordningar bland spindeldjuren är skorpioner, spindlar, lockespindlar och kvalster.
Denna Spindeldjurs-relaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Bokskorpion (Chelifer cancroides) är ett spindeldjur som ofta lever inomhus där den bedriver jakt på boklöss, hoppstjärtar och kvalster. Den håller sig ofta undangömd tills det blir mörkt men kan även i ovanliga fall synas på dagen. Den liknar en skorpion och har två kräftliknande klor fram men till skillnad från större skorpioner saknar den gifttagg på bakdelen, som på vanliga skorpioner innehåller gift. Kroppen är 3–4 mm lång, brunaktig, och framkroppens sidor har mycket små, spetsiga knölar. Bokskorpionen kan krypa baklänges och i sidled utan problem. Detta spindeldjur är en kosmopolitisk art (spridd med människan) och påträffas oftast i fågelbon, bikupor, ladugårdar etc. men är mest känd för sin förekomst i boningshus, där den finns till exempel bland gamla böcker. Bokskorpionerna tillhör ordningen Pseudoscorpiones, på svenska klokrypare, bland spindeldjuren. Alla klokrypare har de typiska klorna och åtta gångben. Klokryparna är alltså varken skorpioner, spindlar, kvalster eller insekter. Andra ordningar bland spindeldjuren är skorpioner, spindlar, lockespindlar och kvalster.
Книжковий псевдоскорпіон (Chelifer cancroides) — один з найвідоміших псевдоскорпіонів. Має сплющене тіло розміром 1 — 2 мм та може заповзати в тонкі шпарини. Друга пара ротових кінцівок (педіпальп) має клешні. Переміщуючись боком або на поп'яту в книгах, він живиться дрібними личинками і павуками, тобто шкідниками паперу, гербарію, колекцій, тому вважаються корисними. У природі трапляється під корою старих пнів. Ймовірно, в результаті перенесення людьми вид трапляється в усьому світі.
.png){kind=small}
Це незавершена стаття з арахнології.Книжковий псевдоскорпіон (Chelifer cancroides) — один з найвідоміших псевдоскорпіонів. Має сплющене тіло розміром 1 — 2 мм та може заповзати в тонкі шпарини. Друга пара ротових кінцівок (педіпальп) має клешні. Переміщуючись боком або на поп'яту в книгах, він живиться дрібними личинками і павуками, тобто шкідниками паперу, гербарію, колекцій, тому вважаються корисними. У природі трапляється під корою старих пнів. Ймовірно, в результаті перенесення людьми вид трапляється в усьому світі.
Книжный ложноскорпион[1] (Chelifer cancroides) — вид ложноскорпионов из семейства Cheliferidae.
Книжный ложноскорпион имеет сплющенное тело длиной 3—4 мм. Окрас тела коричневато-бурый. Вторая пара ротовых конечностей (педипальпы) имеет крупные, массивные клешни. Глаза примитивные с небольшим количеством рецепторов. У некоторых видов вообще нет внешних глаз, и они различают свет с помощью расположенных под кутикулой рецепторов.
Вид распространён по всему свету. Вид встречается как в жилище человека, так и под корой старых пней, в ульях, в старых гнёздах птиц, в конюшнях и сараях. Часто вид встречается в библиотеках, музеях и гербариях.
Ведёт скрытный образ жизни. Передвигаясь одинаково хорошо вперёд, боком и вспять, он охотится на сеноедов, пылевых клещей, коллембол, постельных клопов, а также на мелких личинок жуков, которых он находит в книгах, среди бумаг, за обоями, среди белья. Приносит пользу, уничтожая вредителей бумаги, гербариев. Для человека безопасен, так как не может проколоть кожу своими клешнями.
Книжный ложноскорпион (Chelifer cancroides) — вид ложноскорпионов из семейства Cheliferidae.
