Die Froschlaichalgen (Batrachospermum) sind eine Gattung der Rotalgen. Es handelt sich um Süßwasseralgen, die weltweit in langsam fließenden, sauerstoffreichen Gewässern vorkommen. In Mitteleuropa ist die Gattung durch die Froschlaichalge B. gelatinosum vertreten. Die Bezeichnung „Froschlaichalge“ ist auch für andere Arten der Gattung gebräuchlich, zumal diese nur schwer voneinander zu unterscheiden sind. Mit etwa 100 Arten umfasst die Gattung 2/3 der im Süßwasser lebenden Rotalgen. Die Froschlaichalgen wurden von der Sektion Phykologie der Deutschen Botanischen Gesellschaft zur Alge des Jahres 2010 gekürt.
Wie die meisten Rotalgen durchlaufen die Froschlaichalgen einen dreigliedrigen Generationswechsel, in dem ein haploider Gametophyt und zwei verschiedene diploide Sporophyten aufeinander folgen. Der Name rührt von einem gallertigen Schleim aus Oligosacchariden her, der die Alge umgibt. Makroskopisch auffällig ist der Gametophyt, der bis 40 cm lang sein kann. Er besteht aus einem zentralen Faden aus aneinandergereihten länglichen Zellen, an dem in regelmäßigen Abständen quirlartige Büschel verzweigter Seitenfäden sitzen. An den Enden von Seitenfäden werden die Geschlechtsorgane ausgebildet: weibliche Karpogonien, die einen langgestreckten, manchmal gestielten Fortsatz, die Trichogyne, aufweisen und an der Basis einen Zellkern enthalten, und männliche Antheridien. Letztere entlassen die männlichen Gameten (Spermatien), die sphärisch gestaltet und 4–8 μm groß sind und wie bei allen Rotalgen keine Geißeln tragen, sondern passiv durch die Wasserströmung bewegt werden. Wenn ein Spermatium auf eine Trichogyne trifft, kann die Befruchtung erfolgen, aus der die diploide Zygote hervorgeht.
Die Zygote verbleibt an der Mutterpflanze und bildet die winzige, wenigzellige erste Sporophytengeneration, den Karposporophyten oder Gonimoblasten, aus. Dieser produziert ebenfalls diploide Karposporen, die nach ihrer Freisetzung zu fädigen Prothalli auskeimen. Der Prothallus pflanzt sich einerseits ungeschlechtlich fort, indem er Monosporen bildet, aus denen weitere Prothalli hervorgehen. Außerdem findet in endständigen Zellen kurzer aufrecht wachsender Fäden die Meiose statt, aus der neben zwei Polkörpern eine Zelle hervorgeht, die – auf dem Prothallus verbleibend – zu dem haploiden Gametophyten auswächst. Dieser bildet dann auch Rhizoid-artige Fäden, die nach unten wachsen und der Verankerung dienen.
Die Gattung Batrachospermum wurde 1797 von Albrecht Wilhelm Roth in Bemerkungen über das Studium der cryptogamischen Wassergewächse aufgestellt.[1] Zu dieser Zeit war als einzige Art die Froschlaichalge Batrachospermum gelatinosum bekannt, welche die Typusart von Batrachospermum ist. Seitdem wurden zahlreiche weitere Arten entdeckt. Molekulargenetische Untersuchungen führten dazu, dass 2014 mehrere Arten in der Gattung Sheathia abgetrennt wurden.[2] 2018 wurden auch die Arten von Batrachospermum section Virescentia in eine eigene Gattung Virescentia verschoben.[3] Im September 2018 umfasst Batrachospermum nach AlgaeBase folgende Arten:
Die Froschlaichalgen (Batrachospermum) sind eine Gattung der Rotalgen. Es handelt sich um Süßwasseralgen, die weltweit in langsam fließenden, sauerstoffreichen Gewässern vorkommen. In Mitteleuropa ist die Gattung durch die Froschlaichalge B. gelatinosum vertreten. Die Bezeichnung „Froschlaichalge“ ist auch für andere Arten der Gattung gebräuchlich, zumal diese nur schwer voneinander zu unterscheiden sind. Mit etwa 100 Arten umfasst die Gattung 2/3 der im Süßwasser lebenden Rotalgen. Die Froschlaichalgen wurden von der Sektion Phykologie der Deutschen Botanischen Gesellschaft zur Alge des Jahres 2010 gekürt.
Batrachospermum est un genre d’algues rouges de l’ordre des Batrachospermales.
Le nom de genre Batrachospermum, est construit à partir du préfixe "batrach-", grenouille (grec βατρακοσ / batrakos), et du suffixe "-sperm", « semence ; graine » (grec σπερμ / sperm) ; littéralement « semence de grenouille » ; en effet, selon Charles d'Orbigny : « l'espèce la plus commune... B. moniliforme est remarquable par sa consistance gélatineuse et les paquets globuleux de ses ramules qui se trouvant espacés assez également sur les filaments principaux lui donnent quelque ressemblance avec le frai de Grenouille ainsi que l'exprime l'étymologie du nom de ce genre »[3].
Selon AlgaeBase (20.01.2018)[4], au moins les espèces suivantes sont valides :
Batrachospermum est un genre d’algues rouges de l’ordre des Batrachospermales.
Żabirośl (Batrachospermum Roth) – rodzaj krasnorostu z rodziny żabiroślowatych. Ze względu na skomplikowany cykl życiowy w opisach taksonu typowo opisywane są gametofity, podczas gdy sporofity, tj. karposporofity są nitkowatymi tworami wyrastającymi na gametoficie, od którego są uzależnione, a samodzielnie żyjące sporofity bywały opisywane jako odrębne gatunki z rodzaju Chantransia[3]. Dodatkowo w opisach rodzaju mogą zdarzać się różnice wynikające z różnic w podejściu taksonomicznym, gdyż – podobnie jak w przypadku innych glonów – nowe techniki taksonomiczne skutkują zmianami w przyporządkowaniu poszczególnych gatunków do rodzaju Batrachospermum. Rodzaj jest kosmopolityczny, a jego przedstawiciele występują w słodkich wodach, głównie rzek, rzadko w wodach stojących. Rośliny te mają plechy w postaci okrytych galaretowatą otoczką kłaczków.
Źródłosłów naukowej nazwy (gr. βάτραχος – żaba, σπέρμα – nasienie) nawiązuje do galaretowatego wyglądu przypominającego skrzek. Nazwy polskie również nawiązują do tego wyglądu. Często używana jest nazwa żabirośl. W literaturze naukowej występują też rzadziej używane skrzeczka, trzęsło oraz trzęśl.
Rodzaj Batrachospermum pod koniec XVIII w. wyodrębnił Albrecht Wilhelm Roth, opisawszy go w pracy Bemerkungen über das Studium der cryptogamischen Wassergewächse. Wcześniej botanicy glony te opisywali jako gatunki z rodzajów Conferva (obecnie niewyróżniany, którego przedstawicieli zaliczono głównie do rodzaju Cladophora, czyli gałęzatka) – Conferva gelatinosa lub C. nodosa (Karol Linneusz) albo Chara, czyli ramienica – Chara batrachosperma (Friedrich Wilhelm Weiss). Sam Roth początkowo używał nazwy Chara gelatinosa[2]. Nazwy binominalnej po raz pierwszy użył w 1801 r. Augustin Pyramus de Candolle, wyróżniając trzy gatunki: B. gelatinosum, B. simplex i B. nigricans[4]. W ten sposób B. gelatinosum stał się gatunkiem typowym (holotypem) swojego rodzaju, a bazonimem jest Conferva gelatinosa L. 1753: 1166[1].
W dawnych systemach (np. systemie Englera) rodzaje Batrachospermum i Chantransia zaliczane były do rodziny Helminthocladiaceae w rzędzie Nemalionales[5]. Obecnie natomiast wydzielana jest rodzina Batrachospermaceae i rząd Batrachospermales. Według niektórych propozycji systematycznych rząd ten jest monotypowy, a wyróżniane w nim rodziny takie jak Lemaneaceae powinny być utożsamione z Batrachospermaceae[6].
W zależności od ujęcia systematycznego wyróżnia się w obrębie rodzaju od kilkudziesięciu do kilkuset gatunków[1][7]. Rozwój filogenetyki molekularnej sprawia, że dotychczasowa systematyka oparta głównie na morfologii i anatomii jest podważana. Według tych badań rodzaj Batrachospermum jest taksonem parafiletycznym – w jego kladzie zagnieżdżone są takie rodzaje jak: Lemanea, Nothocladus, Paralemanea, Petrohua, Psilosiphon, Sirodotia i Tuomeya. W tej sytuacji by utrzymać rodzaj jako takson monofiletyczny w szerokim ujęciu, do Batrachospermum włączane są wszystkie ww. rodzaje, ewentualnie w wąskim ujęciu do Batrachospermum zalicza się tylko gatunek typowy, tj. B. gelatinosum z wyodrębnianą formą (czasem podnoszoną do rangi gatunku) B. gelatinosum f. spermatoinvolucrum (M.L.Vis & R.G.Sheath) M.L.Vis & Sheath[6]. Przy wąskim ujęciu dotychczasowe sekcje wyodrębniane są jako nowe rodzaje, np. sekcja Hybrida (z wyróżnianą wcześniej sekcją Contorta) podnoszona jest do rangi rodzaju Kumanoa. Według jednej z propozycji parafiletyczny rodzaj Batrachospermum można podzielić na następujące sekcje[6]:
oraz roboczo wydzieloną grupę australazjatycką będącą taksonem parafiletycznym, z którego kladu wywodzą się rodzaje Nothocladus i Petrohua, ale także sekcja Setacea (Batrachospermum antipodites, Batrachospermum campyloclonum, Batrachospermum discors, Batrachospermum kraftii, Batrachospermum pseudogelatinosum, Batrachospermum theaquum, Batrachospermum wattsii).
Po wyodrębnieniu rodzaju Kumanoa do rodzaju tego przeniesione są następujące gatunki zaliczane niegdyś do Batrachospermum: B. australicum (Kumanoa australica), B. breviarticulatum (Kumanoa breviarticulata), B. cipoense (Kumanoa cipoensis), B. deminutum (Kumanoa deminuta), B. equisetoideum (Kumanoa equisetoidea), B. globosporum (Kumanoa globospora), B. gracillimum (Kumanoa gracillima), B. intortum (Kumanoa intorta), B. louisianae (Kumanoa louisianae), B. nodiflorum (Kumanoa nodiflora), B. procarpum (Kumanoa procarpa), B. spermatiophorum (Kumanoa spermatiophora), B. virgatodecaisneanum (Kumanoa virgatodecaisneana), B. vittatum (Kumanoa vittata).
Po uwzględnieniu prawie wszystkich tych zmian, w systemie serwisu AlgaeBase oprócz wyżej wymienionych, jako zweryfikowane do jesieni 2011 r. określono następujące gatunki (pozostałe występujące w publikacjach są albo uznane za synonimy innych lub jeszcze niezweryfikowane)[1]:
Jeden z częściej podawanych w publikacjach gatunek, B. moniliforme, w tym systemie jest uważany za synonim B. gelatinosum.
Plecha kłaczkowata, pokryta śliską, galaretowatą otoczką, której śluz tworzą głównie oligosacharydy[1]. Stopień galaretowatości plechy zróżnicowany międzygatunkowo. Gatunki występujące w bardziej wartkim nurcie mają zwykle bardziej zbitą formę, w wolniejszym – luźniejszą[9].
Plecha gametofitu nitkowata, o długości do 40 cm[1] (u wielu gatunków zazwyczaj krótsza), zwykle rozgałęziająca się monopodialnie, do dychotomii[10]. Wokół nici centralnej wyrastają w dół nici tworzące okrywające ją okorowanie, czasem w dolnej części podobne do ryzoidów[1]. Pomiędzy komórkami nici głównej tworzą się węzły, z których okółkowo wyrastają nici boczne. Z nici okorowania położonych na międzywęźlach z kolei wyrastają nici międzyokółkowe. Boczne nici okółkowe są bardziej rozgałęzione i dłuższe od międzyokółkowych. Młodsze plechy zwykle tworzą szersze rozgałęzienia (do 350 μm szerokości) niż starsze (100–200 μm)[10].
Barwa brązowawa, oliwkowa, fioletowa, szara, niebieskozielona[1].
Plecha stadium szantransji skorupiasta, zbudowana z dużych komórek podstawy, z której wyrastają ku górze słabo rozgałęzione nici[1].
Komórki nici głównej o kształcie wydłużonego (150–200 μm) walca. Komórki nici okółkowych soczewkowate, elipsoidalne do 30 μm długości[10]. W komórkach po kilka tasiemkowatych chloroplastów bez pirenoidów. Chloroplasty zawierają jeden pofragmentowany tylakoid[1]. Wśród metabolitów oprócz substancji typowych dla wszystkich krasnorostów (jak skrobia krasnorostowa) występuje trehaloza[11]. Liczba chromosomów (n) zróżnicowana, w zależności od gatunku – od 2 do 22[1].
Kilka gatunków wytwarza monospory, zwykle jednak tworzone są karpospory. Spermatangia (gametangia męskie) kuliste (4–8 µm średnicy) i bezbarwne, zwykle skupione na końcu nici, czasem także tych na gałązkach niosących karpogonia. Gamety męskie są nieruchliwymi spermacjami. Gamety żeńskie – karpogonia – są w zasadzie tożsame z lęgnią. Włostek karpogonium buławkowato rozszerzony[12]. Karposporofity mniej więcej kuliste, tworzone przez gonimoblasty, z karposporangiami na końcówkach[1] (brak cystokarpu)[12]. U Batrachospermum breutelli karposporofit wytwarza odrywające się kilkukomórkowe propagule[13]. Zarodniki nie mają cech przetrwalnikowych[14].
W określeniu wymagań środowiskowych pewną trudność powodują kontrowersje taksonomiczne. Zdarza się, że dany gatunek jest uznawany przez ekologów za wskaźnik pewnego stanu środowiska, podczas gdy inny – odmiennego, natomiast oba te gatunki w wyniku badań molekularnych okazują się wobec siebie synonimiczne.
Rodzaj słodkowodny, kosmopolityczny. Ponieważ krasnorosty są przeważnie słonowodne, w niektórych regionach to przedstawiciele żabirośli są najpospolitszymi rzecznymi krasnorostami. Tak jest w przypadku Batrachospermum gelatinosum, który występował w 13% próbek pobranych z północnoamerykańskich strumieni[15]. W brazylijskich strumieniach dorzecza górnego São Francisco różne gatunki żabirośli, zwłaszcza w stadium szantransji, są jedną z najczęstszych grup taksonomicznych makroglonów[16]. W Polsce stanowiska rozproszone na obszarze całego kraju. Częstsze na Pomorzu i w rejonie Wyżyn Śląsko-Małopolskich[10].
Niektóre gatunki, jak B. gelatinosum są spotykane na wszystkich kontynentach (poza Antarktydą), podczas gdy inne są endemiczne (np. Batrachospermum spermatiophorum znany tylko z jednego strumienia na wyspie Maui[17], przy czym według niektórych propozycji może być on przeniesiony do rodzaju Kumanoa).
Gatunki żabirośli występują w bentosie wód średnio i szybko płynących (średnia prędkość nurtu – 19 cm/s)[1] o podłożu kamienisto-żwirowym, a nawet w źródłach. Rzadko w wodach stojących. Podłoże, do którego są przytwierdzone może być różne – od kamieni po makrofity, zwłaszcza u różnych gatunków. Przedstawiciele są często reofilami lub reobiontami i żyją w wodach o szerokim zakresie prędkości prądu, ale o średniej przekraczającej 40 cm/s (np. Batrachospermum boryanum), czy nawet 50 cm/s (B. keratophytum[18], przy czym gatunek ten występuje również w stawach[8]). Ze względu na duże natlenienie typowe dla takich warunków wykazują cechy organizmów silnie tlenolubnych, a zmniejszenie stężenia tlenu skutkuje spadkiem tempa oddychania[11]. Są to warunki sprzyjające szybkiemu samooczyszczaniu wody, zwłaszcza z zanieczyszczeń organicznych, więc jako wskaźniki saprobowości gatunki te są uznane za saprofoby (B. vagum) lub saprokseny (B. moniliforme, czyli B. gelatinosum[18], choć ten ostatni gatunek może wskazywać też na wody γ-mezosaprobowe[19]). Występują głównie w wodach o niewielkiej zawartości biogenów. Ponieważ w odróżnieniu od większości glonów, nie asymilują węgla związanego w jonach węglanowych, wymagają rozpuszczonego CO2[10]. Skutkiem tego, mimo zdolności do występowania w wodach o różnym odczynie, częstsze są w wodach kwaśnych[18], gdzie przeważa właśnie taka postać węgla nieorganicznego. Niektórzy przedstawiciele (B. keratophytum, B. vagum – oba gatunki czasem uznawane za synonimy B. turfosum) występują w wodach humotroficznych, o małej przezroczystości, ale mogą skądinąd występować w wodach szybko płynących. Nawet wtedy jednak częstsze są w strumieniach o wodzie bogatej w związki humusowe – kwaśniejszej i ciemniejszej niż przeciętna[16]. Również przedstawiciele niektórych innych gatunków mają szeroki zakres tolerancji na nasłonecznienie, odczyn i inne parametry. Dotyczy to zwłaszcza B. gelatinosum, jedynego przedstawiciela rodzaju występującego aż do strefy tundry[1], a pod synonimicznymi nazwami (B. delicatulum) opisywanego też ze stref międzyzwrotnikowych[9]. Gatunek ten bywa określany zarówno jako typowy dla wód eutroficznych, jak i oligotroficznych[19].
Stadia szantransji i gametofitów mogą występować w odmiennych warunkach siedliskowych[9]. Zdarza się, że w pewnych regionach zaobserwowano tylko jedno z tych pokoleń[3].
Plechy żabirośli są pokarmem wodnych bezkręgowców, m.in. obunogów, ślimaków i larw owadów[1]. W niektórych badaniach znajdowano je w treści pokarmowej niemal połowy badanych osobników[14].
Sklejone podobną do jedwabiu wydzieliną nici Batrachospermum służą do budowy domków niektórych larw ochotkowatych. Domki tworzone z różnych gatunków żabirośli mają nieco inną budowę[20].
Galaretowata otoczka jest siedliskiem dla glonów peryfitonowych, np. Chrysodesmis gloeophila[21]. Niektóre glony (np. krasnorosty Balbiania i Sirodotia) mogą też rosnąć bezpośrednio na plesze żabirośli[19].
Żabirośl, jak i inne krasnorosty przechodzi przemianę pokoleń. W cyklu występuje jedno pokolenie haploidalnego gametofitu (zwykle opisywane jako właściwy osobnik żabirośli) i dwa pokolenia diploidalnych sporofitów – karposporofit i szantransja (lub pseudoszantransja).
Stadium szantransji jest jednoroczne. Szantransja może tworzyć monospory lub po podziale mejotycznym wytwarzać wyrastające na niej plechy gametofitów, bez uwalniania tetraspor[1]. Gametofity żyją przez krótki okres – od późnej jesieni do wczesnej wiosny w regionach międzyzwrotnikowych lub nieco dłużej w strefie umiarkowanej[9]. W pewnych warunkach jednak są również wieloletnie[8]. Wytwarzanie gametofitów może być związane z fotoperiodyzmem[22]. Gametofity wytwarzają gamety męskie – spermacja i żeńskie karpogonia (w tym przypadku w zasadzie tożsame z lęgnią). Niektóre gatunki (np. Batrachospermum boryanum) dwupienne, inne jednopienne[1]. Z kolei u niektórych (B. delicatulum, czyli B. gelatinosum) występują osobniki zarówno jednopłciowe (dwupienne) jak i obupłciowe (jednopienne)[9]. Oba typy gamet są nieruchliwe – spermacja są uwalniane do wody i unoszone jej ruchem, a karpogonia pozostają na roślinie macierzystej, po zapłodnieniu kiełkując w karposporofit. Karposporofity, jako że powstają z zygoty są diplontami. Ze względu na niepozorny wygląd i występowanie na gametofitach niegdyś były uważane za pasożyty[12], czasem jednak odrywają się od gametofitu, przez co pełnią funkcję propagul[23]. Karposporofit wytwarza karpospory uwalniane do wody, z których kiełkuje stadium szantransji. Wyjątkiem jest Batrachospermum brasiliense, u którego nie ma karposporofitu, a z zapłodnionego karpogonium od razu wyrasta szantransja[6]. Ponieważ gametofit wyrasta na szantransji, karposporofit na gametoficie, a karpospory mogą kiełkować na roślinie macierzystej, ich wspólne ciało może być uznane za swoistą chimerę[24].
Przez wiele lat uważano, że jedynym diploidalnym stadium w rozwoju żabirośli jest zygota, która od razu przechodzi mejozę, przez co już karposporofit jest haplontem[12]. Tego typu informacje są przedstawiane nawet w stosunkowo współczesnych opracowaniach[25], mimo że już od połowy XX w. zaczęto odkrywać, że kolejne gatunki reprezentujące ten model cyklu życiowego (którego typowym przedstawicielem miał być rodzaj Nemalion) w rzeczywistości mają model zbliżony do większości innych krasnorostów (którego typowym przedstawicielem jest Polysiphonia)[26][27]. Dodatkowe nieporozumienia wynikały z faktu, że po mejozie u szantransji (lub pseudoszantransji) tylko jedna komórka (mejospora) daje początek nowemu osobnikowi, a pozostałe degenerują, co jest nietypowe u glonów. Ponadto mejospora nie jest uwalniana, lecz kiełkuje na roślinie macierzystej. Dopiero na przełomie lat 60. i 70. XX w. udowodniono, że jądra gametofitów Batrachospermum i Lemanea zawierają połowę DNA jąder osobników z rzekomego rodzaju Pesudochantransia[24].
Żabirośl w odróżnieniu od niektórych morskich krasnorostów nie jest wykorzystywana kulinarnie. Istnieją nieliczne doniesienia o właściwościach przeciwzapalnych B. atrum wykorzystywanych w ludowej medycynie podnóża Himalajów (Arunachal Pradesh)[28].
Ze względu na wymagania środowiskowe, występujący w Polsce przedstawiciele tego rodzaju brani są pod uwagę przy wyznaczaniu Makrofitowego Indeksu Rzecznego, przyjmując wartości W=6 (oznaczającą preferencję wód mezotroficznych) i L=2 (oznaczającą przeciętny zakres tolerancji ekologicznej)[29].
Żabirośl (Batrachospermum Roth) – rodzaj krasnorostu z rodziny żabiroślowatych. Ze względu na skomplikowany cykl życiowy w opisach taksonu typowo opisywane są gametofity, podczas gdy sporofity, tj. karposporofity są nitkowatymi tworami wyrastającymi na gametoficie, od którego są uzależnione, a samodzielnie żyjące sporofity bywały opisywane jako odrębne gatunki z rodzaju Chantransia. Dodatkowo w opisach rodzaju mogą zdarzać się różnice wynikające z różnic w podejściu taksonomicznym, gdyż – podobnie jak w przypadku innych glonów – nowe techniki taksonomiczne skutkują zmianami w przyporządkowaniu poszczególnych gatunków do rodzaju Batrachospermum. Rodzaj jest kosmopolityczny, a jego przedstawiciele występują w słodkich wodach, głównie rzek, rzadko w wodach stojących. Rośliny te mają plechy w postaci okrytych galaretowatą otoczką kłaczków.
Batrachospermum Roth, 1797 é o nome botânico de um gênero de algas vermelhas pluricelulares da família Batrachospermaceae.
Atualmente 108 espécies são taxonomicamente aceitas. Entre elas:
Batrachospermum Roth, 1797 é o nome botânico de um gênero de algas vermelhas pluricelulares da família Batrachospermaceae.
Grodromsalger (Batrachospermum) är ett släkte rödalger, uppbyggda av en kraftig axil celltråd med en krans av rikt grenade krtskott på varje led och det hela inlagrat i slem. Kortskotten bär han- och honorgan. Meios omedelbart efter befruktning har konstaterats hos släktet.[1] Vissa arter är ettåriga andra fleråriga. Grodromsalger kan bli upp till 15 centimeter långa med 0,5 - 1 millimeter tjocka trådar. De kan leva i såväl söt- som saltvatten.[2]
I Sverige förekommer elva arter, däribland pärlbandsalg.[2]
Grodromsalger (Batrachospermum) är ett släkte rödalger, uppbyggda av en kraftig axil celltråd med en krans av rikt grenade krtskott på varje led och det hela inlagrat i slem. Kortskotten bär han- och honorgan. Meios omedelbart efter befruktning har konstaterats hos släktet. Vissa arter är ettåriga andra fleråriga. Grodromsalger kan bli upp till 15 centimeter långa med 0,5 - 1 millimeter tjocka trådar. De kan leva i såväl söt- som saltvatten.
I Sverige förekommer elva arter, däribland pärlbandsalg.
Batrachospermum Roth (1797)
Батрахоспермум (также лягушечник; лат. Batrachospermum Roth; от греч. βάτραχος — «жаба», σπέρμα — «семя») — пресноводная водоросль из группы багрянок (Florideae), представляется в виде разветвленных кустиков, окутанных бесцветной студенистой слизью, придающей им отдаленное сходство с икрой лягушек или жаб, откуда и название в русском языке. Нитчатые слоевища гаметофита достигают 40 см в длину. Довольно широко распространен в ручейках, канавах и т. п.
Размножение - на боковых ветвях ограниченного роста формируются половые органы. Карпогон с трихогиной; после оплодотворения из брюшка карпогона вырастают ветвящиеся нити - гонимобласты, в клетках которых образуются карпоспоры. Совокупность карпоспорангиев имеет вид некой "малины" и часто неверно трактуется, как "цистокарпий" (в отличие от настоящего цистокарпия у него отсутствует оболочка). Из карпоспор развивается диплоидная микроскопическая стадия, на которой обычно формируются моноспорангии. С помощью моноспор она может сама себя воспроизводить[1].
Батрахоспермум (также лягушечник; лат. Batrachospermum Roth; от греч. βάτραχος — «жаба», σπέρμα — «семя») — пресноводная водоросль из группы багрянок (Florideae), представляется в виде разветвленных кустиков, окутанных бесцветной студенистой слизью, придающей им отдаленное сходство с икрой лягушек или жаб, откуда и название в русском языке. Нитчатые слоевища гаметофита достигают 40 см в длину. Довольно широко распространен в ручейках, канавах и т. п.
Размножение - на боковых ветвях ограниченного роста формируются половые органы. Карпогон с трихогиной; после оплодотворения из брюшка карпогона вырастают ветвящиеся нити - гонимобласты, в клетках которых образуются карпоспоры. Совокупность карпоспорангиев имеет вид некой "малины" и часто неверно трактуется, как "цистокарпий" (в отличие от настоящего цистокарпия у него отсутствует оболочка). Из карпоспор развивается диплоидная микроскопическая стадия, на которой обычно формируются моноспорангии. С помощью моноспор она может сама себя воспроизводить.
串珠藻屬（Batrachospermum）是紅藻的一屬，一種絲狀的藻類，在它的絲狀體上有密集輪生的小枝，外表呈現紫色至藍綠色。串珠藻屬在受精後會在果胞（雌性器官）龐形成許多孢子，它常見於泥炭蘚沼澤中的水潭，稀有的淡水藻之一。
