Pazurozębiełek cejloński[3] (Solisorex pearsoni) – gatunek ssaka z rodziny ryjówkowatych (Soricidae).
Takson po raz pierwszy opisany przez O. Thomasa w 1924 roku pod nazwą Solisorex pearsoni[4]. Jako miejsce typowe autor wskazał Hakgalę, w pobliżu Nuwara Elija, w Prowincji Środkowej w Sri Lance[4]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Solisorex opisanego również przez O. Thomasa w 1924 roku[4].
Solisorex pearsoni Thomas, 1924
Jest gatunkiem endemicznym dla Sri Lanki. Występuje w subtropikalnych lub tropikalnych lasach deszczowych na wys. 1100-1850 m n.p.m.
Mały ssak o dł. ciała 125-134 mm i ogona 59-66 mm. Miękkie futro jest koloru szaro-brązowego, spód ciała jest nieco jaśniejszy. Głowa o długim pysku. Uszy są małe i ledwo widoczne. Uzębienie o słabo rozwiniętych przednich siekaczach. Stopy są brązowe i wyposażone w długie pazury. Tryb życia, zachowanie godowe i rozród są nieznane.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii zagrożony EN[2]. Głównym zagrożeniem dla tych ssaków jest utrata siedlisk na skutek działalności człowieka.
Pazurozębiełek cejloński (Solisorex pearsoni) – gatunek ssaka z rodziny ryjówkowatych (Soricidae).
