Gerbillus andersoni és una espècie de rosegador de la família dels múrids. Viu a Egipte, Israel, Jordània, Líbia i Tunísia. Els seus hàbitats naturals són les planes costaneres i els deserts litorals. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[1]
L'espècie fou anomenada en honor del naturalista escocès John Anderson.[2]
Gerbillus andersoni és una espècie de rosegador de la família dels múrids. Viu a Egipte, Israel, Jordània, Líbia i Tunísia. Els seus hàbitats naturals són les planes costaneres i els deserts litorals. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.
L'espècie fou anomenada en honor del naturalista escocès John Anderson.
Anderson's gerbil (Gerbillus andersoni) is a species of rodent distributed from Tunisia to Israel. Their habitats and diets are similar to other gerbils. The gestation period is 20–22 days and the average litter size is four or five. The IUCN formerly listed the junior synonym Gerbillus allenbyi as vulnerable.[3]
Anderson's gerbil is a medium-sized rodent with a tail that is long compared to the rest of its body. This rodent has dense fur with a tan color along with some reddish tint on the upper part of the body with a white underbelly. The ears of the gerbil are very large with a dark fur color. The ears of this animal is distinctive in that it does not have the white patch behind the ear as others of the genus Gerbillus. Typical of the species in Gerbillus, Anderson's gerbil has large eyes with a black ring around them. There is a distinct white patch that appears above each of the eyes. The gerbil has long hind limbs while the front limbs are shorter. The length Anderson's gerbil is estimated between 19 and 27 cm. The tail length can vary from 11 to 15 cm. The mammal can weigh from 15.9 to 38.4 grams.[4]
Anderson's gerbil usually occupies sandy dunes of deserts and is primarily found in sandy, often solidified, dunes along the coastal regions of its distribution range. This animal can also be found inland and tends to live in sandy areas of valleys or very dry areas, along with mountainsides.[4] Anderson's gerbil inhabits coastal plains of North Africa and the Middle East, from Tunisia and northern Libya to Egypt, Israel, and southwestern Jordan.[1]
Like all other species in the genus Gerbillus, Anderson's gerbil is a burrowing rodent. The evidence for this mammal tends to suggest that it has a nomadic lifestyle considering that the warrens that it builds are not as complex as other genera of gerbils. However, the species sometimes live in groups when they are in a favorable habitat. They occupy a small home range of typically from 32 to 34 square meters, and are nocturnal. They are seed-eating gerbils and feed on the seeds of the common evergreen Thymelaea hirsuta. The breeding season occurs during late winter and early spring, coinciding with the seed shedding of Thymelaea hirsuta. Both genders of the species are active for reproductive purposes only once per year. The gestation period is from 20 to 22 days, and litters consist of three to seven offspring. They are sexually mature in their first year after birth.[4]
This species of gerbil is not technically a threatened species. Under the IUCN redlist, the animal is listed as of least concern and the only threat to this animal mentioned is that overgrazing could be a problem in some parts of the home range of the gerbil.[1]
Anderson's gerbil (Gerbillus andersoni) is a species of rodent distributed from Tunisia to Israel. Their habitats and diets are similar to other gerbils. The gestation period is 20–22 days and the average litter size is four or five. The IUCN formerly listed the junior synonym Gerbillus allenbyi as vulnerable.
Gerbillus andersoni Gerbillus generoko animalia da. Karraskarien barruko Gerbillinae azpifamilia eta Muridae familian sailkatuta dago.
Gerbillus andersoni Gerbillus generoko animalia da. Karraskarien barruko Gerbillinae azpifamilia eta Muridae familian sailkatuta dago.
Gerbillus andersoni ou Gerbillus (Gerbillus) andersoni est une espèce qui fait partie des rongeurs. C'est une gerbille de la famille des Muridés appelée en français Gerbille d'Allenby ou Gerbille d'Anderson[1]. C'est une espèce côtière du pourtour sud est de la Méditerranée.
Synonymes :
Gerbillus andersoni ou Gerbillus (Gerbillus) andersoni est une espèce qui fait partie des rongeurs. C'est une gerbille de la famille des Muridés appelée en français Gerbille d'Allenby ou Gerbille d'Anderson. C'est une espèce côtière du pourtour sud est de la Méditerranée.
Synonymes :
Gerbillus allenbyi Thomas, 1918 Gerbillus bonhotei Thomas, 1919Gerbillus andersoni is een zoogdier uit de familie van de Muridae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door de Winton in 1902.
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Myszoskoczka wydmowa[3] (Gerbillus andersoni) – gatunek gryzoni z podrodziny myszoskoczek w rodzinie myszowatych. Występuje w Afryce Północnej i Azji Zachodniej[4].
Gatunek został opisany naukowo w 1902 roku przez W. de Wintona, miejsce typowe to dzielnica Mandara w Aleksandrii w Egipcie[4]. Sześć jego populacji było traktowanych jako podgatunki lub osobne gatunki[4][5].
Zasięg tego gatunku obejmuje południowo-zachodnią Jordanię, Izrael, Egipt (Półwysep Synaj, Deltę Nilu i tereny na południe od niej po oazę Fajum) i przybrzeżne obszary Libii i Tunezji[2][4][5]. Gatunek zamieszkuje nadmorskie równiny i pustynie, obszary piaszczyste takie jak gaje palmowe, uprawiane i opuszczone tereny półpustynne, porośnięte roślinnością wydmy w oazach i nad Morzem Śródziemnym[2][5].
Jest to mała myszoskoczka; osiąga średnio 92 mm (od 90 do 115 mm), z ogonem o długości 124 mm (od 110 do 150 mm). Średnia masa ciała to 30 g (od 28 do 33 g). Wierzch ciała ma kolor piaskowy do pomarańczowobrązowego, z czarną domieszką pośrodku grzbietu. Włosy u nasady są szare, dopiero dalej pomarańczowobrązowe; niektóre mają też czarne czubki. Boki ciała są bledsze niż grzbiet, pokryte białymi włosami o pomarańczowych czubkach. Spód ciała jest czysto biały, wyraźnie oddzielony; białe są też nogi i stopy. Na głowie wyraźny jest pas ciemno zakończonych włosów ciągnący się od nosa pod okiem do podstawy ucha. Mogą być widoczne też białe plamki nad okiem i za uszami. Podeszwy stóp są owłosione. Ogon jest długi, z niewyraźną brązową kitką[5].
Myszoskoczka wydmowa prowadzi nocny, naziemny tryb życia. Dzięń spędza w norze. Jest wszystkożerna, w ciągu roku 35% jej diety stanowią nasiona, 19% liście, 15% cebulki irysów, 8% inne rośliny, a 20% owady. Zimą je więcej liści, latem więcej pokarmu zawierającego wodę[5].
Myszoskoczki wydmowe na Pustyni Zachodniej w Egipcie rozmnażają się zimą (styczeń-luty) i wiosną (luty-maj). Około 70% rozmnażających się gryzoni to zeszłoroczne młode, mające 8–12 miesięcy, do 30% stanowią osobniki, które dożyły drugiego sezonu rozrodczego i mają 18–24 miesiące. W miocie rodzi się od 3 do 7 młodych (średnio 3,9). Niektóre samce przystępują do rozrodu już mając 5,5 miesiąca i masę zaledwie 20 g, ale większość dopiero osiągnąwszy 30 g[5].
Myszoskoczka wydmowa zamieszkuje duży obszar, jest pospolita w sprzyjającym środowisku. Nie wiadomo, jaki jest trend zmian jej liczebności. Nie są znane poważne zagrożenia dla gatunku, choć nadmierny wypas może być problemem dla myszoskoczek w niektórych obszarach[2]. Znanych jest sześć gatunków pcheł pasożytujących na tych gryzoniach[5]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje myszoskoczkę wydmową za gatunek najmniejszej troski[2].
Myszoskoczka wydmowa (Gerbillus andersoni) – gatunek gryzoni z podrodziny myszoskoczek w rodzinie myszowatych. Występuje w Afryce Północnej i Azji Zachodniej.
Gerbillus andersoni[2][3] är en däggdjursart som beskrevs av de Winton 1902. Gerbillus andersoni ingår i släktet Gerbillus och familjen råttdjur.[4][5] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[4]
Denna gnagare förekommer i norra Afrika vid Medelhavet och i västra Asien från Libyen över Egypten till Israel och Jordanien. Habitatet utgörs av sanddyner vid kusten.[1]
Gerbillus andersoni är en däggdjursart som beskrevs av de Winton 1902. Gerbillus andersoni ingår i släktet Gerbillus och familjen råttdjur. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Denna gnagare förekommer i norra Afrika vid Medelhavet och i västra Asien från Libyen över Egypten till Israel och Jordanien. Habitatet utgörs av sanddyner vid kusten.
Gerbillus andersoni (Піщанка Андерсона) — вид родини Мишеві (Muridae).
Цей вид був зареєстрований в прибережній рівнині Північної Африки і на Близькому Сході, від Тунісу та північної Лівії, до Єгипту (Синайський півострів і дельта Нілу), Ізраїлю і південно-західної Йорданії. Живе в прибережних рівнинах і прибережних пустелях.
Їх проживання і раціон схожі на інших піщанок. Період вагітності становить 20-22 днів, а середній розмір приплоду чотири або п'ять.
Gerbillus andersoni (Піщанка Андерсона) — вид родини Мишеві (Muridae).
Gerbillus andersoni là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được de Winton mô tả năm 1902.[1]
Gerbillus andersoni là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được de Winton mô tả năm 1902.
앤더슨저빌(Gerbillus andersoni)은 황무지쥐아과에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 튀니지에서 이스라엘까지 지역에 분포한다. 서식지와 먹이는 다른 저빌과 유사하다. 임신 기간은 20~22일이고, 평균 4~5마리의 새끼를 낳는다. 국제 자연 보전 연맹(IUCN)이 "취약종"으로 분류하고 있다.[1]
앤더슨저빌은 중간 크기의 설치류로 몸 나머지 부분과 비교하여 긴 꼬리를 갖고 있다. 상체는 황갈색 털이 무성하게 나 있고 일부 불그스레한 색조를 띠며, 하체는 희다. 귀는 아주 크고 짙은 털이 덮여 있다. 황무지쥐속의 다른 저빌과 달리 귀 뒤에 흰 반점이 없는 게 특이하다. 일반적인 저빌과 마찬가지로 앤더슨저빌은 눈이 크고, 눈주위가 검은색 테가 둥글게 있다. 눈 윗부분에 흰 반점이 각각 뚜렷하게 나 있다. 긴 뒷다리를 가진 반면에 앞다리는 짧다. 몸길이는 약 19~27cm이다. 꼬리 길이는 11cm부터 15cm까지 다양하다. 몸무게는 15.9~38.4g이다.[3]
앤더슨저빌은 사막의 모래 언덕에서 주로 서식하다. 일부는 고정된 해안가 모래언덕에서 발견되기도 한다. 앤더슨저빌은 분포 지역의 해안가를 따라 모래언덕에서 주로 발견된다. 내륙에서도 발견될 수 있으며, 계곡의 모래 지역 또는 산악 지대의 아주 건조한 지역에서 서식하는 경향이 있다.[4] 분포 지역은 북아프리카와 중동지역의 해안가 평야 지대이다. 튀니지와 리비아 북부 지역에서부터 이집트, 이스라엘 그리고 요르단 남서부 지역까지 분포한다.[5]
