Multimedia w Wikimedia Commons Myszoskoczka wydmowa[3] (Gerbillus andersoni) – gatunek gryzoni z podrodziny myszoskoczek w rodzinie myszowatych. Występuje w Afryce Północnej i Azji Zachodniej[4].
Gatunek został opisany naukowo w 1902 roku przez W. de Wintona, miejsce typowe to dzielnica Mandara w Aleksandrii w Egipcie[4]. Sześć jego populacji było traktowanych jako podgatunki lub osobne gatunki[4][5].
Zasięg tego gatunku obejmuje południowo-zachodnią Jordanię, Izrael, Egipt (Półwysep Synaj, Deltę Nilu i tereny na południe od niej po oazę Fajum) i przybrzeżne obszary Libii i Tunezji[2][4][5]. Gatunek zamieszkuje nadmorskie równiny i pustynie, obszary piaszczyste takie jak gaje palmowe, uprawiane i opuszczone tereny półpustynne, porośnięte roślinnością wydmy w oazach i nad Morzem Śródziemnym[2][5].
Jest to mała myszoskoczka; osiąga średnio 92 mm (od 90 do 115 mm), z ogonem o długości 124 mm (od 110 do 150 mm). Średnia masa ciała to 30 g (od 28 do 33 g). Wierzch ciała ma kolor piaskowy do pomarańczowobrązowego, z czarną domieszką pośrodku grzbietu. Włosy u nasady są szare, dopiero dalej pomarańczowobrązowe; niektóre mają też czarne czubki. Boki ciała są bledsze niż grzbiet, pokryte białymi włosami o pomarańczowych czubkach. Spód ciała jest czysto biały, wyraźnie oddzielony; białe są też nogi i stopy. Na głowie wyraźny jest pas ciemno zakończonych włosów ciągnący się od nosa pod okiem do podstawy ucha. Mogą być widoczne też białe plamki nad okiem i za uszami. Podeszwy stóp są owłosione. Ogon jest długi, z niewyraźną brązową kitką[5].
Myszoskoczka wydmowa prowadzi nocny, naziemny tryb życia. Dzięń spędza w norze. Jest wszystkożerna, w ciągu roku 35% jej diety stanowią nasiona, 19% liście, 15% cebulki irysów, 8% inne rośliny, a 20% owady. Zimą je więcej liści, latem więcej pokarmu zawierającego wodę[5].
Myszoskoczki wydmowe na Pustyni Zachodniej w Egipcie rozmnażają się zimą (styczeń-luty) i wiosną (luty-maj). Około 70% rozmnażających się gryzoni to zeszłoroczne młode, mające 8–12 miesięcy, do 30% stanowią osobniki, które dożyły drugiego sezonu rozrodczego i mają 18–24 miesiące. W miocie rodzi się od 3 do 7 młodych (średnio 3,9). Niektóre samce przystępują do rozrodu już mając 5,5 miesiąca i masę zaledwie 20 g, ale większość dopiero osiągnąwszy 30 g[5].
Myszoskoczka wydmowa zamieszkuje duży obszar, jest pospolita w sprzyjającym środowisku. Nie wiadomo, jaki jest trend zmian jej liczebności. Nie są znane poważne zagrożenia dla gatunku, choć nadmierny wypas może być problemem dla myszoskoczek w niektórych obszarach[2]. Znanych jest sześć gatunków pcheł pasożytujących na tych gryzoniach[5]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje myszoskoczkę wydmową za gatunek najmniejszej troski[2].
Myszoskoczka wydmowa (Gerbillus andersoni) – gatunek gryzoni z podrodziny myszoskoczek w rodzinie myszowatych. Występuje w Afryce Północnej i Azji Zachodniej.
