Ganoderma resinaceum Boud. 1889

Der Harzige Lackporling (Ganoderma resinaceum) ist ein Pilz aus der Gattung der Lackporlinge (Ganoderma).

Beschreibung

Der Harzige Lackporling ist ein konsolenförmiger Pilz der 15–35 cm lang, 10–20 breit und 4–8 cm dick werden kann. Die Oberseite ist rot oder purpurbraun gefärbt. Der Hut ist von einer hellgelben Harzkruste überzogen, die in der Streichholz- oder Feuerzeugflamme schmilzt. Der wulstige Rand ist frisch gelb bis gelborange, in trockenem Zustand cremefarben. Die mit runden Poren (3 pro mm) bedeckte Unterseite des Pilzes ist jung weiß später cremefarben. Die Röhren sind etwa 8–10 mm lang. Die relativ dünne Trama ist hellbraun und zäh korkartig. Beim Anschneiden junger Fruchtkörper tritt Saft aus, der in kurzer Zeit zu einer harzigen Masse erstarrt. Die Fruchtkörper sind einjährig.

Lebensweise

Der Harzige Lackporling ist ein Schwächeparasit und Saprobiont bevorzugt an Eichen seltener auch an anderen Laubgehölzen. Wie die anderen Arten der Gattung ist auch er ein Weißfäuleerreger. Er kommt selten in naturnahen Wäldern vor, ansonsten in Parks, an Straßenrändern an gepflanzten Bäumen. Die Fruchtkörper erscheinen von Ende Juni bis Mitte November.

Verbreitung

Der Harzige Lackporling kommt von den Tropen bis in die gemäßigten Zonen vor, er wurde in Asien, Nordamerika, Nordafrika und Europa nachgewiesen. In Europa zeigt er eine submediterrane Verbreitung und kommt außerhalb der Mittelmeerländer selten vor, nördlich geht er bis Südengland, Dänemark und Lettland. In Deutschland sehr selten, wurde aber schon in allen Bundesländern gefunden, er bevorzugt wärmere Standorte. Durch das Abholzen alter Park- und Alleebäume ist die Art in Mitteleuropa potentiell gefährdet.

Systematik

Der Harzige Lackporling ähnelt äußerlich sehr stark dem Kupferroten Lackporling ist aber offenbar sehr nahe mit dem Glänzenden Lackporling verwandt, eventuell ist er sogar nur eine Standortrasse dieser sehr variablen Art.

Harziger Lackporling

Bedeutung

Als Speisepilz kommt der Harzige Lackporling nicht in Frage, als Holzschädling ist er unbedeutend.

Literatur

• German Josef Krieglsteiner (Hrsg.): Die Großpilze Baden-Württembergs. Band 1: Allgemeiner Teil. Ständerpilze: Gallert-, Rinden-, Stachel- und Porenpilze. Ulmer, Stuttgart 2000, ISBN 3-8001-3528-0.
• Josef Breitenbach, Fred Kränzlin (Hrsg.): Pilze der Schweiz. Beitrag zur Kenntnis der Pilzflora der Schweiz. Band 2: Heterobasidiomycetes (Gallertpilze), Aphyllophorales (Nichtblätterpilze), Gastromycetes (Bauchpilze). Mykologia, Luzern 1986, ISBN 3-85604-020-X.

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.

Ambient

A chërs al pé ëd latifeuje.

Comestibilità

A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

Ganoderma resinaceum Boud.

Aiuto per
la lettura Ayuda para
la lectura Help for
Reading Rintré ant
la Piòla Contaté
j'Aministrator Lìber për
Amprende Coression
ortogràfica Tastadura
piemontèisa Portaj
e Proget Agiut pr'ij
Contributor Travajòt
sempi

Lakownica jasnomiąższowa (Ganoderma resinaceum Boud.) – gatunek grzybów należący do rodziny lakownicowatych (Ganodermataceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Ganoderma, Ganodermataceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Ma około 30 synonimów. Niektóre z nich^[2].

• Fomes areolatus (Murrill) Murrill 1912
• Friesia resinacea (Boud.) Lázaro Ibiza 1916
• Ganoderma areolatum Murrill 1912
• Ganoderma lucidum subsp. resinaceum (Boud.) Bourdot & Galzin 1925
• Polyporus argillaceus (Murrill) Overh. 1926
• Polyporus pulverulentus (Murrill) Overh. 1926
• Polyporus sessilis (Murrill) Lloyd 1915
• Polyporus subincrustatus (Murrill) Seaver & Chardón 1926

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r., Stanisław Domański w 1967 r. opisywał ten gatunek pod nazwą lakownica żywicowata^[3].

Morfologia

Owocnik

Wieloletni, typu huba, duży, osiągający średnicę do 45 cm. Do podłoża przyrasta bokiem, czasami tylko występuje szczątkowy trzon. Kształt półkolisty lub nerkowaty. Powierzchnia gładka, błyszcząca lub matowa, słabo bruzdowana, u młodych owocników żółtawa, pokryta cienką warstwa żywiczną, u starszych coraz ciemniejsza – ceglastokasztanowa, ciemnoruda, i w końcu niemal czarna. W stanie wyschniętym często popękana. Brzeg tępy, gruby, o barwie od białawej do kremowej.Hymenofor rurkowy. Rurki długości 5-20 mm, zazwyczaj tworzące jedną tylko warstwę, rzadziej 2-5 warstw. Pory drobne, koliste, w liczbie 2-2.5 na 1 mm^[4].

Cechy mikroskopowe

System strzępkowy trimityczny. Strzępki generatywne hialinowe, cienkościenne, ze sprzążkami, o średnicy 2-5 μm, na wysuszonych okazach trudne do obserwacji. Strzępki szkieletowe obficie występujące, grubościenne, nierozgałęzione lub z kilkoma gałązkami, o średnicy 3-5 μm u podstawy, czasami z bocznymi naroślami, zazwyczaj oddzielonymi od głównego trzonu prostymi septami. Strzępki łącznikowe długie, hialinowe lub lekko żółtawe, o średnicy 3-5 μm u podstawy, z długimi, bocznymi jasnożółtymi odgałęzieniami. Skorupa na górnej stronie owocnika zbudowana z palisadowo ułożonych, amyloidalnych strzępek o małych i trudnych do zaobserwowania sprzążkach. Brak cystyd i innych płonnych elementów hymenium. Zarodniki elipsoidalne z obciętymi wierzchołkami, o rozmiarach 9-1 1,5 × 4,5-7 μm^[5]

Występowanie i siedlisko

Lakownica jasnomiąższowa notowana jest na licznych stanowiskach w Ameryce Północnej, Środkowej, Południowej oraz w Europie Południowej i Środkowej i na kilku izolowanych stanowiskach w południowej Danii. Poza tym notowana w Afryce (Liberia) i Azji (Japonia, Filipiny)^[6]. W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – gatunek potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych^[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Austrii, Danii, Niemczech, Szwecji^[3].

Występuje w parkach, w lasach i przy drogach, głównie na żywych drzewach liściastych, sporadycznie tylko na martwych. W Polsce notowana na klonie jaworze, kasztanowcu zwyczajnym^[3]. W innych krajach występuje także na dębach, olszach, wiązowcach, dereniach, bukach, platanach, topolach, robiniach, wierzbach, jarząbach, lipach^[5].

Znaczenie

Grzyb niejadalny. Pasożyt i saprotrof. Powoduje białą zgniliznę drewna^[5].

Gatunki podobne

Lakownica jasnomiąższowa może być mylona z lakownicą czerwonawą (Ganoderma pfeifferi), która ma podobną żywiczną skorupę na górnej powierzchni owocnika, ale odróżnia się ciemnobrązowym lub umbrowym kontekstem i szerszymi zarodnikami. Lakownica żółtawa (Ganoderma lucidum) ma lżejszy kontekst, bez ciemniejszej strefy nad rurkami i nie posiada żywicznej skorupy, wskutek czego jest znacznie bardziej błyszcząca (nawet starsze okazy). Odróżnia się także zarodnikami^[5].

Przypisy