Amphionides reynaudii on valtamerten äyriäinen, jonka taksonominen asema on pitkään säilynyt arvoituksellisena. Viimeisimpien tutkimusten mukaan se kuitenkin edustanee jonkin katkaravun nuoruusvaihetta.
A. reynaudii on parin sentin pituinen planktoneläin, jota tavataan maailman kaikkien trooppisten merten rannikkovesissä. Ulkoisesti sitä on pidetty omalaatuisena siksi, että monet sen ruumiinosista ovat vaikuttaneet surkastuneen osittain tai kokonaan. Toisin kuin muilla äyriäisillä sillä esimerkiksi on vain yksi pari leukaraajoja. Naaraat ja koiraat eroavat monin tavoin toisistaan.
Vuonna 1833 kuvattua Amphionides-äyriäistä on aina ollut vaikea sijoittaa kuoriäyriäisten järjestelmään. Alun perin se kuvattiin vain (varhaisena) toukkavaiheena, jolloin se luokiteltiin katkaravuksi. Vuonna 1969 toukka kuitenkin yhdistettiin Zimmerin vuonna 1904 kuvaamaan oletettuun "aikuisvaiheeseen", joka sekin poikkesi kaikista kymmenjalkaisista äyriäisistä (Decapoda) niin paljon, että se vuonna 1973 erotettiin niiden ja krilliäyriäisten (Euphausiacea) rinnalle kolmanneksi lahkoksi Eucarida-ylälahkon sisällä. Tähän lahkoon luettiin vain yksi laji.
Vasta vuonna 2015 A. reynaudiin paikka äyriäisten sukupuussa määritettiin DNA-tuntomerkkien perusteella, jolloin se osoittautui sittenkin varsinaisten katkarapujen Caridea-osalahkon jäseneksi, ja siis kymmenjalkaiseksi. Sen lähin määritetty sukulainen kuuluu Pandalus-sukuun, ja todennäköisesti kysymyksessä onkin Pandalidae-heimoon kuuluva toukkavaihe. Eri valtameristä havaitut "A. reynaudii"-äyriäiset saattavat olla eri lajien toukkavaiheita.[1]
Amphionides reynaudii on valtamerten äyriäinen, jonka taksonominen asema on pitkään säilynyt arvoituksellisena. Viimeisimpien tutkimusten mukaan se kuitenkin edustanee jonkin katkaravun nuoruusvaihetta.
A. reynaudii on parin sentin pituinen planktoneläin, jota tavataan maailman kaikkien trooppisten merten rannikkovesissä. Ulkoisesti sitä on pidetty omalaatuisena siksi, että monet sen ruumiinosista ovat vaikuttaneet surkastuneen osittain tai kokonaan. Toisin kuin muilla äyriäisillä sillä esimerkiksi on vain yksi pari leukaraajoja. Naaraat ja koiraat eroavat monin tavoin toisistaan.
Amphionidacea zijn een monotypische orde van kreeftachtigen die behoren tot de klasse Malacostraca.
De enige bekende soort van de orde, Amphionides reynaudii, bezit een vergrote cephalothorax die bedekt wordt door een dun, bijna membraanachtige carapax die ook alle thoracopoden omhuld. De eerste antenne is tweetakkig met een duidelijk flagellum. Ook de tweede antenne is tweetakkig, maar hier vormt de exopodiet (buitenste tak) een grote scaphoceriet. De mandibel is rudimentair. De thoracopoden zijn tweetakkig met een zeer korte endopodiet (binnenste tak). Het eerste paar is omgevormd tot een functionele maxillipede en bij vrouwtjes ontbreekt het laatste paar.
Het dorsaal, in het achterste deel van de thorax geplaatste hart, is goed ontwikkeld. Bij vrouwtjes lopen eileiders van de eierstokken in de hartstreek tot de genitale poriën in de zesde thoracopoden.
Het pleon (abdomen) bestaat uit zes segmenten. Er zijn vijf paar pleopoden waarbij het eerste paar bij vrouwtjes sterk verlengd en afgeplat is en waarschijnlijk samen met de carapax een marsupium (broedbuidel) vormt (Schram, 1986[1]). Eén paar goed ontwikkelde uropoden zijn tweetakkig en de endopodiet bevat geen statocyst. Telson is aanwezig en niet vergroeid met het pleon.
Amphionidacea zijn een monotypische orde van kreeftachtigen die behoren tot de klasse Malacostraca.
Amphionidacea er den eneste ordenen i overordenen Eucarida (underklassen Eumalacostraca) - i klassen av storkreps, de største kjente krepsdyrene. Denne gruppen inneholder (2013) bare en slekt og en art - Amphionides reynaudii som finnes i havet ved Kapp Verde, Kanariøyene, og tilstøtende deler av Vest-Afrika.
Taksonomien til storkreps er komplisert og flere av gruppen er utdødd. Det er generelt omstridt å fin-inndele organismer taksonomisk. En vanlig oppdelning anerkjenner storkreps som en av seks ulike klasser av krepsdyr, og storkreps er den mest artsrike gruppen. En moderne oppdatering av systematikken gis av Martin og Davis[1], som følgende oversikt følger ned til nivået orden, mens lavere nivåer i enkelte tilfeller følger Catalogue of Life[2], men stort sett WoRMS-databasen.[3]. Utdødde grupper er markert med †.
Amphionidacea er den eneste ordenen i overordenen Eucarida (underklassen Eumalacostraca) - i klassen av storkreps, de største kjente krepsdyrene. Denne gruppen inneholder (2013) bare en slekt og en art - Amphionides reynaudii som finnes i havet ved Kapp Verde, Kanariøyene, og tilstøtende deler av Vest-Afrika.
Amphionides reynaudii (Milne-Edwards, 1833)[1]
Синонимы
Amphionides reynaudii (лат.) — вид ракообразных из класса высших раков (Malacostraca), выделяемый в монотипный отряд Amphionidacea. Небольшие — до 2,5 см в длину — организмы с укрупнённой головогрудью, покрытой панцирем[2]. Космополитный вид, представители которого обитают в планктоне тропических вод всех океанов; личинки держатся в верхних слоях воды (менее 100 м от поверхности), взрослые на значительно большей глубине — 700—2000 м[2][3][4].
Amphionides достигает длины до 25 миллиметров. Морфологически Amphionides представляет собой нечто необычное, поскольку многие части его тела редуцированы или отсутствуют вовсе. Например, у него есть только одна пара челюстных придатков — максиллы, мандибулы и максиллулы рудиментарны. Самки и самцы различаются по виду антенн, а также наличию у самцов восьмого грудного добавочного сегмента, хотя и в уменьшенном виде. Здесь располагается мужское половое отверстие (гонопор), а у самок оно находится на шестом добавочном грудном сегменте. Первая пара брюшных ног (плеопод) самок сильно увеличена и полностью покрыта разросшимся карапаксом. Образовавшаяся камера считается камерой, где яйца оплодотворяются и сохраняются до вылупления личинок. Более обтекаемые карапакс и плеоподы самцов делает их более гидродинамичными, поэтому самцов ловят меньше, чем самок.
Вид впервые описал в 1832 году французский зоолог Анри Мильн-Эдвардс, давший ему название Amphion reynaudii[1], вероятно, в честь своего друга французского историка Франсуа-Доминика де Рено, графа де Монлозье[5]. Первоописание основывалось на материале о пелагических личинках, которых автор ошибочно счёл личинками раков-богомолов. Взрослые особи были описаны в 1904 году немецким зоологом Карлом Циммером (нем.)русск. в качестве самостоятельного вида под названием Amphionides valdiviae[3]. Свести воедино две части жизненного цикла удалось лишь в 1969 году датчанину Поулю Хеэгору (дат. Poul Heegaard). Исследователь на материале, собранном датскими экспедициями за многие годы в Атлантическом, Тихом и Индийском океанах, произвёл подробное описание всех стадий цикла от ранней личинки до взрослой особи[4][3].
Вскоре после реконструкции жизненного цикла, в 1973 году британский зоолог Дональд Уильямсон (англ.)русск. предложил рассматривать данный вид в качестве самостоятельного отряда; до этого Amphionides reynaudii, как правило, включали в состав отряда десятиногих раков[3]. К настоящему момент Amphionides reynaudii продолжают рассматривать в качестве единственного представителя отряда Amphionidacea, объединяя его с эуфазиидами и десятиногими раками в надотряд Eucarida[6].
Первоначальное родовое название, данное Мильном-Эдвардсом, — Amphion — в настоящее время не используется, поскольку является младшим омонимом названий рода бабочек-бражников (Amphion Hübner, 1819) и рода трилобитов из семейства Pliomeridae (Amphion Pander, 1830)[3].
Amphionides reynaudii (лат.) — вид ракообразных из класса высших раков (Malacostraca), выделяемый в монотипный отряд Amphionidacea. Небольшие — до 2,5 см в длину — организмы с укрупнённой головогрудью, покрытой панцирем. Космополитный вид, представители которого обитают в планктоне тропических вод всех океанов; личинки держатся в верхних слоях воды (менее 100 м от поверхности), взрослые на значительно большей глубине — 700—2000 м.
