Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Development - Life Cycle: metamorphosis
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate)
Centrolenidae és una família de granotes que es troba a l'Amèrica Central i a Sud-amèrica.
Centrolenidae és una família de granotes que es troba a l'Amèrica Central i a Sud-amèrica.
Die Glasfrösche (Centrolenidae) bilden eine Familie von neuweltlichen Froschlurchen, die in tropischen Regenwäldern zwischen Süd-Mexiko im Norden und Bolivien, dem südöstlichen Brasilien sowie dem nordöstlichen Argentinien im Süden leben.
Die Glasfrösche unterscheiden sich anatomisch von allen anderen Froschfamilien durch ein verwachsenes Fersenbein. Oberseits sind sie meist grün gefärbt, während sie unterseits eine transparente Haut haben, sodass das Herz, der Verdauungsapparat sowie die reifenden Eier von außen erkennbar sind. Mit Ausnahme des Gecko-Glasfrosches (Centrolene geckoideum), der bis zu acht Zentimeter lang wird, bleiben Glasfrösche meist kleiner als drei Zentimeter; manche erreichen sogar nur 1,5 Zentimeter Körperlänge. Sie sehen Laubfröschen ähnlich und haben wie diese Haftscheiben an den Gliedmaßenenden, die sie zum Klettern befähigen. Auffallend sind ihre oft sehr großen, stark hervorstehenden und nach vorne gerichteten Augen mit waagerecht geschlitzten Pupillen.
Auf Blättern, die über Bächen und Flüssen hängen, legen die Weibchen einiger Arten ihre Eier ab, die oft grün gefärbt sind. Nach dem Schlüpfen fallen die Kaulquappen ins Wasser, wo sie meist verborgen am Grund leben.
Derzeit werden rund 150 Arten unterschieden. Die Systematik der Glasfrösche ist noch unzureichend geklärt. Erst 2009 wurde eine weitgehende Revision vorgenommen, bei der unter anderem sieben Gattungen neu etabliert wurden, sodass derzeit von etwa 12 Gattungen auszugehen ist.[1] Als Schwestertaxon der Centrolenidae gilt das Blattkrötchen (Allophryne ruthveni), das in einer eigenen Familie Allophrynidae geführt wird.
(Bearbeitungsstand: April 2015)
Unterfamilie Centroleninae Taylor, 1951
Unterfamilie Hyalinobatrachinae Guayasamin, Castroviejo-Fisher, Trueb, Ayarzagüena, Rada & Vilà, 2009
Der Name der Unterfamilie, deren typische Gattung Hyalinobatrachium ist, müsste eigentlich Hyalinobatrachiinae (mit doppeltem i) lauten, die inkorrekte Schreibweise wird jedoch nach Artikel 29.4 des ICZN beibehalten.[2]
Centrolene antioquiense
Centrolene buckleyi
Centrolene paezorum
Centrolene quindianum
Centrolene savagei
mit Gelege
Cochranella euknemos
Espadarana prosoblepon in Amplexus
Hyalinobatrachium colymbiphyllum
neben einem Eigelege
Hyalinobatrachium fleischmanni
Nymphargus rosada
Rulyrana susatamai
Sachatamia ilex
Sachatamia punctulata
Teratohyla midas
Die Glasfrösche (Centrolenidae) bilden eine Familie von neuweltlichen Froschlurchen, die in tropischen Regenwäldern zwischen Süd-Mexiko im Norden und Bolivien, dem südöstlichen Brasilien sowie dem nordöstlichen Argentinien im Süden leben.
Glaspuutn (Centrolenidae) zyn e familie van d' orde puutn en paddn (Anura). 't Is e klêene familie die verdêeld is in twêe oenderfamilies en twoalf geslachtn met oengeveer 150 sôortn. Glaspuutn leevn in dêeln van Middn- en Zuud-Amerika in warme, vochtige busschn. De mêeste sôortn bluuvn styf klêene en vele sôortn zyn groen. Under vel is deurzichtig an under buuk, woadeure dan under orgoann zichtboar zyn, vandoar under noame.
Glaspuutn (Centrolenidae) zyn e familie van d' orde puutn en paddn (Anura). 't Is e klêene familie die verdêeld is in twêe oenderfamilies en twoalf geslachtn met oengeveer 150 sôortn. Glaspuutn leevn in dêeln van Middn- en Zuud-Amerika in warme, vochtige busschn. De mêeste sôortn bluuvn styf klêene en vele sôortn zyn groen. Under vel is deurzichtig an under buuk, woadeure dan under orgoann zichtboar zyn, vandoar under noame.
कांच मेंढक (या पारदर्शी मेंढक) सेंट्रोलाइनिडे परिवार का उभयचर प्राणी है। ज्यादातर कांच के मेंढक का सामान्य रंग हल्का हरा होता है तथा इस परिवार के कुछ सदस्यों की पेट की त्वचा पारदर्शी पायी जाती है। दिल, यकृत, और जठरांत्र संबंधी मार्ग सहित आंतरिक आंत, त्वचा के माध्यम से दिखाई देते हैं, इसलिए इसे कांच का मेंढक कहा जाता है।
1872 में मध्यवर्ती इक्वाडोर में इकट्ठा किए गए नमूने के आधार पर, सेंट्रॉलीन की पहली वर्णित प्रजाति "विशाल" ग्क्कोओइडियम थी। इसका नामांकरण मार्कोस जिमेनेज डे ला एस्पाडा के नाम पर हुआ है। 1950 और 1970 के दशक के बीच, मध्य अमेरिका कांच मेंढकों की अधिकांश प्रजातियां के लिए जाने जाता था, विशेष रूप से पनामा और कोस्टा रिका. जहां टेलर और जय एम सावेज ने काफी काम किया, थोड़ी बहुत प्रजातियाँ दक्षिण अमेरिका में भी पाई गई।
ग्लास मेंढक आम तौर पर छोटे और 3 से 7.5 सेमी के होते हैं. उनके शरीर के अधिकांश हिस्से हरे रंग के होते, जो शरीर के निचली पारदर्शी सतह को बचाने के काम आता है। अधिकतर ग्लास मेंढ़क वृक्षवासी हैं। वे प्रजनन काल के दौरान नदियों और झरनों के पास रहते हैं। सामान्यतः अंडे बहते पानी पर लटकी डालियों या पेड़ के पत्तों पर देते है. कुछ प्रजातियाँ, झरने या नदी के पास के पत्थर पर अंडे देती है. पत्ते पर अंडे बिछाने की विधि अलग अलग प्रजातियों की अलग होती है।
कांच मेंढक (या पारदर्शी मेंढक) सेंट्रोलाइनिडे परिवार का उभयचर प्राणी है। ज्यादातर कांच के मेंढक का सामान्य रंग हल्का हरा होता है तथा इस परिवार के कुछ सदस्यों की पेट की त्वचा पारदर्शी पायी जाती है। दिल, यकृत, और जठरांत्र संबंधी मार्ग सहित आंतरिक आंत, त्वचा के माध्यम से दिखाई देते हैं, इसलिए इसे कांच का मेंढक कहा जाता है।
கண்ணாடித் தவளை (Glass frog) என்பது ஓர் ஈருடகவாழித் தவளை இனம் ஆகும். இத்தவளைகள் பொதுவாக தேசிக்காய் நிறத்தில் காணப்படுகின்றன. மேலும் இவற்றின் கீழ்வயிற்றுத் தோல் ஊடுகாட்டக்கூடியதாக இருக்கிறது. ஆகையாலேயே, இவை கண்ணாடித் தவளை என அழைக்கப்படுகின்றன. அத்துடன் இச்சிறப்பியல்பு ஊடாக இவற்றின் இதயம் போன்ற உடலின் உள்ளுறுப்புக்களைக் காணக்கூடியதாக உள்ளது. சாதாரண மரத்தவளைகளது உடல், பச்சைத் தவளைகளிலிருந்து இருந்து இவை வேறுவபடுவதன் காரணம் இதுவே ஆகும். இவை சிறியவையாக உள்ளதுடன் 3 to 7.5 cm (1.2 to 3.0 in) எனும் அளவில் இருந்து காணப்படுகிறன.[1] இத்தவளையில் தற்போது இரண்டு குடும்பங்களும் 12 இனங்களும் காணப்படுகின்றன.[2]
கண்ணாடித் தவளை (Glass frog) என்பது ஓர் ஈருடகவாழித் தவளை இனம் ஆகும். இத்தவளைகள் பொதுவாக தேசிக்காய் நிறத்தில் காணப்படுகின்றன. மேலும் இவற்றின் கீழ்வயிற்றுத் தோல் ஊடுகாட்டக்கூடியதாக இருக்கிறது. ஆகையாலேயே, இவை கண்ணாடித் தவளை என அழைக்கப்படுகின்றன. அத்துடன் இச்சிறப்பியல்பு ஊடாக இவற்றின் இதயம் போன்ற உடலின் உள்ளுறுப்புக்களைக் காணக்கூடியதாக உள்ளது. சாதாரண மரத்தவளைகளது உடல், பச்சைத் தவளைகளிலிருந்து இருந்து இவை வேறுவபடுவதன் காரணம் இதுவே ஆகும். இவை சிறியவையாக உள்ளதுடன் 3 to 7.5 cm (1.2 to 3.0 in) எனும் அளவில் இருந்து காணப்படுகிறன. இத்தவளையில் தற்போது இரண்டு குடும்பங்களும் 12 இனங்களும் காணப்படுகின்றன.
The glass frogs belong to the amphibian family Centrolenidae (order Anura). While the general background coloration of most glass frogs is primarily lime green, the abdominal skin of some members of this family is transparent and translucent, giving the glass frog its common name. The internal viscera, including the heart, liver, and gastrointestinal tract, are visible through the skin. When active their blood makes them visible; when sleeping most of the blood is concealed in the liver, hiding them. Glass frogs are arboreal, living mainly in trees, and only come out for mating season. Their transparency conceals them very effectively when sleeping on a green leaf, as they habitually do.[1]
The first described species of Centrolenidae was the "giant" Centrolene geckoideum, named by Marcos Jiménez de la Espada in 1872, based on a specimen collected in northeastern Ecuador. Several species were described in subsequent years by different herpetologists (including G. A. Boulenger, G. K. Noble, and E. H. Taylor), but usually placed together with the tree frogs in the genera Hylella or Hyla.
The family Centrolenidae was proposed by Edward H. Taylor in 1945. Between the 1950s and 1970s, most species of glass frogs were known from Central America, particularly from Costa Rica and Panama, where Taylor, Julia F., and Jay M. Savage extensively worked, and just a few species were known to occur in South America. In 1973, John D. Lynch and William E. Duellman published a large revision of the glass frogs from Ecuador, showing the species richness of Centrolenidae was particularly concentrated in the Andes. Later contributions by authors such as Juan Rivero, Savage, William Duellman, John D. Lynch, Pedro Ruiz-Carranza, and José Ayarzagüena increased the number of described taxa, especially from Central America, Venezuela, Colombia, Ecuador, and Peru.
The evolutionary relationships, biogeography, and character evolution of centrolenids were discussed by Guayasamin et al. (2008[2]) Glass frogs originated in South America and dispersed multiple times into Central America. Character evolution seems to be complex, with multiple gains and/or losses of humeral spines, reduced hand webbing, and complete ventral transparency.
The taxonomical classification of the glass frogs has been problematic. In 1991, after a major revision of the species and taxonomic characters, the herpetologists Pedro Ruiz-Carranza and John D. Lynch published a proposal for a taxonomic classification of the Centrolenidae based on cladistic principles and defining monophyletic groups.[3] That paper was the first of a series of contributions dealing with the glass frogs from Colombia that led them to describe almost 50 species of glass frogs. The genus Centrolene was proposed to include the species with a humeral spine in adult males, and the genus Hyalinobatrachium to include the species with a bulbous liver.[3] However, they left a heterogeneous group of species in the genus Cochranella, defined just by lacking a humeral spine and a bulbous liver.[3] Since the publication of the extensive revision of the Colombian glass frogs, several other publications have dealt with the glass frogs from Venezuela, Costa Rica, and Ecuador.
In 2006, the genus Nymphargus was erected[4] for the species with basal webbing among outer fingers (part of the previous Cochranella ocellata species group).
Four genera (Centrolene, Cochranella, Hyalinobatrachium, Nymphargus) have been shown to be poly- or paraphyletic[2] and recently a new taxonomy has been proposed (see below).
The family Centrolenidae is a clade of anurans. Previously, the family was considered closely related to the family Hylidae; however, recent phylogenetic studies[5] have placed them (and their sister taxon, the family Allophrynidae) closer to the family Leptodactylidae.
The monophyly of Centrolenidae is supported by morphological and behavioral characters, including: 1) presence of a dilated process on the medial side of the third metacarpal (an apparently unique synapomorphy); 2) ventral origin of the musculus flexor teres digiti III relative to the musculus transversi metacarpi I; 3) terminal phalanges T-shaped; 4) exotroph, lotic, burrower/fossorial tadpoles with a vermiform body and dorsal C-shaped eyes, that live buried within leaf packs in still or flowing water systems; and 5) eggs clutches deposited outside of water on vegetation or rocks above still or flowing water systems. Several molecular synapomorphies also support the monophyly of the clade.[5]
The taxonomic classification of the Centrolenidae was recently modified. The family now contains two subfamilies and 12 genera.[6]
Cochranella albomaculata from Costa Rica
Cochranella granulosa from Costa Rica
The evolutionary advantage of a partly clear skin and an opaque back was a mystery, as it did not seem to be effective as camouflage. It was found that the colour of the frog's body changed little against darker or lighter foliage, but the legs were more translucent and consequently changed in brightness. By resting with the translucent legs surrounding the body, the frog's edge appears softer, with less brightness gradient from the leaf to the legs and from the legs to the body, making the outline less noticeable. This camouflage phenomenon, in which the frog's edges are softened to match the relative brightness of its surroundings, is referred to as edge diffusion.[7] Experiments with computer-generated images and gelatine models of opaque and translucent frogs found that the translucent frogs were less visible, and were attacked by birds significantly less often.[8] It was found in 2022 that these frogs have the ability to conceal red blood cells concentrated inside their livers, increasing transparency when they are vulnerable. While this would cause massive clotting in most animals (including humans), glass frogs are able regulate the location, density, and packing of red cells without clotting. The findings could advance medical understanding of dangerous blood clotting.[9][1]
Glass frogs are generally small, ranging from 3–7.5 cm (1.2–3.0 in) in length. They appear light green in color over most of their bodies, except for the skin along the lower surface of the body and legs, which are transparent[10] or translucent.[8] The glass frog's transparent skin allows an external view of the viscera—the internal organs present in the body's main cavity—making it so observers can witness the frog's internal processes, such as the heart beating and pumping blood through its arteries. Patterning of glass frogs is varied amongst different species, while some appear as a uniform green color, others display spots that range from yellow to white, mimicking the coloration of their eggs. [7]
Their digit tips are expanded, allowing them to climb, thus allowing most to live in elevated areas along forest streams, such as trees and shrubs. [7]
Glass frogs are similar in appearance to some green frogs of the genus Eleutherodactylus and to some tree frogs of the family Hylidae. However, hylid tree frogs have eyes that face to the side, whilst those of glass frogs face forward.
Two members of the glass-frog family Centrolenidae: Centrolenella fleischmanni, now called Hyalinobatrachium fleischmanni, and C. prosoblepon, and of the hylid subfamily Phyllomedusinae: Agalychnis moreletii and Pachymedusa dacnicolor, reflect near-infrared light (700 to 900 nanometers) when examined by infrared color photography. Infrared reflectance may confer adaptive advantage to these arboreal frogs both in thermoregulation and infrared cryptic coloration.[11]
Mating begins by the call of a male tree frog, who is perched either on the underside or top of a leaf over a lake edge or a stream. Once a female has responded to the male's call, mating begins on the leaf in the amplexus physical position, in which the male wraps his arms around the female and attaches himself to her back. Once the physical mating process has concluded, the female produces her eggs onto the leaf before departing, leaving the male to defend the newly-laid eggs against predators. Males will occasionally call for and mate with other females on the same leaf, establishing a multitude of different developmentally-staged egg clutches to guard. [7]
Once the tadpoles, the frog aquatic larval stage, have been hatched, they fall from their original position on the leaf into the water below. When living in the water the tadpoles feed on the leaf litter and streamside detritus until undergoing metamorphosis to become a froglet. [7]
A main predator on the glass frog in its tadpole stage are "frog flies", which lay their eggs within the frog eggs; after hatching the maggots feed on the embryos of the glass frogs.[7]
All glass frogs are protected under the Convention on International Trade in Endangered Species (CITES) meaning that international trade (including in parts and derivatives) is regulated by the CITES permitting system.[12]
The Centrolenidae are a diverse family, distributed from southern Mexico to Panama, and through the Andes from Venezuela and the island of Tobago to Bolivia, with some species in the Amazon and Orinoco River basins, the Guiana Shield region, southeastern Brazil, and northern Argentina.
Glass frogs are mostly arboreal. They live along rivers and streams during the breeding season, and are particularly diverse in montane cloud forests of Central and South America, although some species occur also in Amazon and Chocóan rainforest and semideciduous forests.
Hyalinobatrachium valerioi glass frogs are carnivores, their diet mainly including small insects like crickets, moths, flies, spiders, and other smaller frogs.[13]
The eggs are usually deposited on the leaves of trees or shrubs hanging over the running water of mountain streams, creeks, and small rivers. One species leaves its eggs over stones close to waterfalls. The method of egg-laying on the leaf varies between species. The males usually call from leaves close to their egg clutches. These eggs are less vulnerable to predators than those laid within water, but are affected by the parasitic maggots of some fly species.[14] Some glass frogs show parental care: in many species, glass frog females brood their eggs during the night the eggs are fertilized, which improves the survival of the eggs, while in almost a third of species, glass frog males stay on guard for much longer periods. After they hatch, the tadpoles fall into the waters below.[15] The tadpoles are elongated, with powerful tails and low fins, suited for fast-flowing water.[14] Outside of the breeding season, some species live in the canopy.
The glass frogs belong to the amphibian family Centrolenidae (order Anura). While the general background coloration of most glass frogs is primarily lime green, the abdominal skin of some members of this family is transparent and translucent, giving the glass frog its common name. The internal viscera, including the heart, liver, and gastrointestinal tract, are visible through the skin. When active their blood makes them visible; when sleeping most of the blood is concealed in the liver, hiding them. Glass frogs are arboreal, living mainly in trees, and only come out for mating season. Their transparency conceals them very effectively when sleeping on a green leaf, as they habitually do.
La vitroranoj (aŭ vitraj ranoj) estas ranoj de la amfibia familio Centrolenedoj (ordo Anura). Kvankam la ĝenerala fona koloraro de plej el la vitroranoj estas ĉefe limedverda, la abdomena haŭtaĵo de kelkaj membroj de tiu familio estas travidebla. La internaĵoj, inklude la koron, hepaton kaj stomak-inteston, estas travideblaj tra la haŭtaĵo, de tie la komuna nomo.
Estas tri subfamilioj kun ĉirkaŭ 12 genroj.
La vitroranoj (aŭ vitraj ranoj) estas ranoj de la amfibia familio Centrolenedoj (ordo Anura). Kvankam la ĝenerala fona koloraro de plej el la vitroranoj estas ĉefe limedverda, la abdomena haŭtaĵo de kelkaj membroj de tiu familio estas travidebla. La internaĵoj, inklude la koron, hepaton kaj stomak-inteston, estas travideblaj tra la haŭtaĵo, de tie la komuna nomo.
Estas tri subfamilioj kun ĉirkaŭ 12 genroj.
Las ranas de cristal o centrolénidos (Centrolenidae) son una familia de anfibios anuros. Se originaron y distribuyen por Sudamérica y también por Centroamérica. Presentan, en la mayoría de las especies, una coloración dorsal verde claro y una piel ventral transparente en algunos miembros de esta familia (especies del género Hyalinobatrachium, Teratohyla, Vitreorana). Los órganos internos, incluyendo el corazón, el hígado, el estómago y los intestinos son visibles a través de la piel debido a su transparencia. Esta particular característica es el origen de su nombre común.
La familia Centrolenidae es un clado (grupo monofilético) de anuros. Previamente, la familia Centrolenidae fue considerada como estrechamente relacionada con la familia de las ranas arbóreas (Hylidae); sin embargo, recientes estudios filogenéticos han colocado a Centrolenidae (y a su taxón hermano, la familia Allophrynidae) más cercanamente relacionados con la familia Leptodactylidae.
La monofilia de Centrolenidae (excluyendo a Allophryne) está respaldada por algunos caracteres morfológicos y comportamentales como:
Algunas sinapomorfías moleculares apoyan la monofilia de este clado. En la taxonomía más reciente, se divide a las ranas de cristal en dos subfamilias y 12 géneros:
Familia Centrolenidae (156 especies)[1]
Son en su mayoría de color verde, aunque muestran una gran variedad de tonos, desde verdes amarillentos a verdes oliva. Unas pocas especies tienen coloraciones marrones, y una especie (Cochranella mache) puede ser azul. Una de sus características más remarcables es que en alrededor de un cuarto de las especies sus órganos internos son visibles, especialmente en los miembros de la subfamilia Hyalinobatrachinae. Los machos de algunas especies cuentan con una espina humeral que usan para lucha entre ellos.[2]
Las ranas de cristal son nativas de los bosques de América Central y Sur, distribuidas desde el sur de México hasta Panamá y, a través de los Andes, desde Venezuela hasta Bolivia, con algunas especies a lo largo de las cuencas de los ríos Amazonas y Orinoco, el macizo de las Guayanas, el sureste de Brasil y el norte de Argentina y toda Colombia, razón por la que esta rana es el símbolo de la moneda de 500 pesos de este país.[1][2]
Son ranas arbóreas y habitan en el sotobosque, en el estrato arbóreo o en zonas junto a ríos y arroyos de selvas tropicales.[2]
Son ranas arbóreas y nocturnas. Ponen sus huevos sobre hojas o en rocas junto a arroyos. Los machos cantan situados encima o debajo de hojas. Algunas especies entablan combates territoriales. También algunos miembros de la familia protegen sus puestas de huevos frente a posibles depredadores.[2]
Las ranas de cristal o centrolénidos (Centrolenidae) son una familia de anfibios anuros. Se originaron y distribuyen por Sudamérica y también por Centroamérica. Presentan, en la mayoría de las especies, una coloración dorsal verde claro y una piel ventral transparente en algunos miembros de esta familia (especies del género Hyalinobatrachium, Teratohyla, Vitreorana). Los órganos internos, incluyendo el corazón, el hígado, el estómago y los intestinos son visibles a través de la piel debido a su transparencia. Esta particular característica es el origen de su nombre común.
Les Centrolenidae sont une famille d'amphibiens[1]. Elle a été créée par Edward Harrison Taylor (1889-1978) en 1951. Les espèces de cette famille sont appelées grenouilles de verre.
Les espèces des douze genres de cette famille se rencontrent en Amérique centrale et en Amérique du Sud[1].
La couleur générale des « grenouilles de verre » est vert citron. Chez certains membres de cette famille, la peau de l'abdomen est translucide, ce qui leur vaut le nom « grenouilles de verre ».
Selon Amphibian Species of the World (19 novembre 2016)[2] :
Les Centrolenidae sont une famille d'amphibiens. Elle a été créée par Edward Harrison Taylor (1889-1978) en 1951. Les espèces de cette famille sont appelées grenouilles de verre.
Centrolenidae Taylor, 1951 è una famiglia di anfibi dell'ordine degli Anuri.[1] Vengono chiamate con il nome comune di rane di vetro per via della loro caratteristica pelle traslucida del ventre, che permette di vedere dall'esterno gli organi interni.
La famiglia si suddivide in due sottofamiglie che comprendono in totale 11 generi più uno a sé stante. Il totale delle specie riconosciute è 156.[1]
Centrolenidae Taylor, 1951 è una famiglia di anfibi dell'ordine degli Anuri. Vengono chiamate con il nome comune di rane di vetro per via della loro caratteristica pelle traslucida del ventre, che permette di vedere dall'esterno gli organi interni.
Stiklavarlinės (lot. Centrolenidae) – beuodegių varliagyvių (Anura) šeima.
Joje yra šios gentys ir rūšys:
Stiklavaržu dzimta (Centrolenidae) ir bezastaino abinieku (Anura) dzimta, kuras areāls aptver lielāko Neotropikas daļu. Dzimtai pieder aptuveni 150 sugas, kuras tiek iedalītas 12 ģintīs un 3 apakšdzimtās. Šīs dzimtas sugām raksturīgi, ka tās visas ir samērā līdzīgas.[1]
Stiklavaržu dzimtas sugas parasti ir nelielas vardītes, lielākā daļa 2—3 cm,[1] lai gan dažas sugas ir lielākas, līdz 7,5 cm. Lielākajai daļai pamatkrāsa ir laima zaļā, kas variē visdažākajās nokrāsās un toņos. Dzimtas raksturīgākā pazīme ir plānā, caurspīdīgā vēdera āda, caur kuru saskatāmi iekšējie orgāni, sirdi un aknas ieskaitot.[2] Dažām sugām āda ir tik caurspīdīga, ka var vērot, kā pukst sirds.[1] Stikla varžu acis novietotas tā, ka tās skatās taisni uz priekšu.
Dažas kokvardes, piemēram, Hyloscirtus palmeri un Hypsiboas pellucens, ārēji izskatās ļoti līdzīgas stiklavardēm. Tām arī ir caurspīdīga vēdera āda, bet šīm vardēm uz papēžiem ir kaļķveida izaugumi, kādu nav stiklavardēm.
Sastopamas no Meksikas dienvidiem caur Centrālameriku un Tobāgo līdz Argentīnas ziemeļiem. Lielākā sugu daļa mitinās kalnainos miglu mežos, dažas sugas arī lietus mežos. Dzīvo galvenokārt kokos un tikai vairošanās laikā dodas līdz ūdenim, pulcējoties pie kalnu upītēm un strautiem.[1] Ikrus nērš uz koku un krūmu lapām, kuri aug tieši virs ūdens. Tādējādi kurkulēni tūlīt pēc izšķilšanās iekrīt ūdenī, kur turpina augt un attīstīties. Ja kurkulim neizdodas uzreiz iekrist ūdenī, tas izmanto savu muskuļoto asti, līdz sasniedz strautu. Kurkuļi parasti ierokas gultnes substrātā.[1] Dažām suāgm tēviņi guļ uz ikriem, tos pasargājot no iespējamiem ienaidniekiem.[1]
Stiklavardēm ir raksturīga smalka pīkstēšana vai svilpošana. Dažām sugām viens īpatnis var izprovocēt daudzbalsīgu kori, skaņai viļnveidīgi ceļojot gar upītes krastiem.[1]
Stiklavaržu dzimta (Centrolenidae)
Teratohyla spinosa
Centrolene antioquiense
Centrolene buckleyi
Centrolene paezorum
Centrolene quindianum
Centrolene savagei ar ikriem
Cochranella euknemos
Espadarana prosoblepon
Hyalinobatrachium colymbiphyllum ar iznērstiem ikriem
Nymphargus rosada
Rulyrana susatamai
Sachatamia punctulata
Teratohyla midas
Stiklavaržu dzimta (Centrolenidae) ir bezastaino abinieku (Anura) dzimta, kuras areāls aptver lielāko Neotropikas daļu. Dzimtai pieder aptuveni 150 sugas, kuras tiek iedalītas 12 ģintīs un 3 apakšdzimtās. Šīs dzimtas sugām raksturīgi, ka tās visas ir samērā līdzīgas.
Glaskikkers[1] (Centrolenidae) zijn een familie van kikkers (Anura). Het is een relatief kleine familie die vertegenwoordigd wordt door ongeveer 150 soorten. De groep is verdeeld in twee onderfamilies en twaalf geslachten.[2]
Glaskikkers komen voor in delen van Midden- en Zuid-Amerika en leven in warme, vochtige bossen, veel soorten leven in hoger gelegen bergbossen. De meeste soorten blijven erg klein en bereiken zelden een lengte van meer dan drie centimeter, veel soorten zijn groen van kleur. De Nederlandse naam is te danken aan de transparante huid aan de buikzijde zodat de organen zichtbaar zijn.[3]
Alle soorten leven net als boomkikkers op enige hoogte in struiken en bomen. De glaskikkers plakken hun eieren vaak vast onder een blad dat boven het water hangt. Van een aantal soorten is een vorm van broedzorg bekend. Als de eieren uitkomen, vallen de larven in het water waar ze zich verder ontwikkelen.
Glaskikkers komen voor in delen van Midden- en Zuid-Amerika, van zuidelijk Mexico in het noorden tot zuidelijk Brazilië en delen van Paraguay in het zuiden.[2]
De verschillende soorten komen voor in de landen Argentinië, Brazilië, Colombia, Costa Rica, Ecuador, El Salvador, Frans-Guyana, Guatemala, Guyana, Honduras, Mexico, Nicaragua, Panama, Paraguay, Peru, Suriname, Uruguay en Venezuela.[4]
Een meer gebiedsmatige beschrijving van het leefgebied omvat de tropische delen van Midden-Amerika en de Andes, het kustgebergte Sierra Nevada de Santa Marta in het noorden van Colombia, het Hoogland van Guyana, het Venezolaanse kustgebergte Cordillera de la Costa, het Amazonebekken en de Atlantische bossen in Brazilië.[2]
Glaskikkers leven vaak in beboste bergstreken op enige hoogte, het zijn typische bewoners van bomen en struiken en betreden het water zelden, zelfs niet om de eieren af te zetten zoals veel andere kikkers doen. Veel soorten leven langs open water en met name stromend water, zoals snelstromende beken of watervallen. De kikkers zijn echter niet aan water gebonden en zowel het zoeken naar voedsel, de paring als de afzet van de eieren vindt plaats op bladeren in bomen en struiken. Alleen de larven ontwikkelen zich in het water, maar zodra ze hun staart hebben verloren wordt het land betreden en keren ze niet meer terug.
Veel soorten glaskikkers zijn gevonden in een relatief klein gebied zodat ze worden beschouwd als kwetsbaar. Over andere glaskikkers is zo weinig bekend dat biologen niet kunnen inschatten of een soort algemeen voorkomt of juist zeldzaam is. Het vernietigen van de habitat doet veel soorten geen goed en een aantal soorten is hierdoor zelfs sterk bedreigd. Van de soort Cochranella puyoensis, die alleen bekend is van een bos in Ecuador is de status ongewis aangezien het bos in 1996 werd gekapt.[5]
Glaskikkers zijn in tegenstelling tot veel andere kikkers een vrij uniforme groep; alle soorten zien er ongeveer hetzelfde uit.
Glaskikkers zijn met name te herkennen aan hun kleine lichaam, vrijwel alle soorten bereiken een totale lichaamslengte van ongeveer twee tot drie centimeter. Slechts enkele soorten worden groter en kunnen tot vijf of soms tot bijna 8 cm lang worden, een voorbeeld is de gekkoglaskikker (Centrolene geckoideum) uit Colombia en Ecuador.[6]
De lichaamsvorm wijkt af van die van andere kikkers, glaskikkers hebben een zeer plat lichaam, een relatief brede, platte en korte kop met kleine ogen. De ogen zijn in vergelijking met andere kikkers relatief ver aan de bovenzijde van de kop gepositioneerd. De iris is opvallend omdat deze vaak zilverkleurig tot goudkleurig is. Glaskikkers hebben een horizontale pupil, 's nachts is deze vernauwd en overdag is de pupil bijna rond.
Glaskikkers danken hun naam aan de enigszins transparante huid aan de buikzijde waardoor bij veel soorten de inwendige organen zichtbaar zijn. Ze worden soms wel spookkikkers genoemd door de half doorzichtige verschijning, maar de naam spookkikkers wordt gebruikt voor de familie Heleophrynidae.[7] Vaak zijn structuren als de botten, spieren en darmen duidelijk als zodanig te herkennen.[8] Bij sommige soorten is zelfs het pompende hart zichtbaar, maar bij veel soorten wordt het hart in ieder geval deels aan het oog onttrokken door een wit vlies dat dient ter bescherming.
De bovenzijde van het lichaam is vrijwel altijd groen gekleurd, slechts sommige soorten hebben een meer bruine tot gele kleur. Wel komen bij veel soorten vlekjes voor maar er is lang niet zoveel variatie als bij de boomkikkers of de schuimnestboomkikkers. De bovenzijde van het lichaam is veel minder transparant dan de onderzijde, soms zijn echter ook door de rug organen zichtbaar. Zwangere vrouwtjes zijn altijd gemakkelijk als zodanig te herkennen aan de eitjes die door de huid heen zichtbaar zijn.
De camouflage van de kikkers is goed ontwikkeld, zo zijn zelfs de botten van sommige soorten groen van kleur. Dit komt doordat galzouten in de botten worden opgeslagen en als kleurstof worden gebruikt.[3] Ook is ontdekt dat bepaalde pigmenten in de huid dezelfde golflengte infraroodstraling weerkaatsen als planten. Waarschijnlijk is ook dat een aanpassing om minder op te vallen en te ontsnappen aan vijanden.[3]
De ledematen zijn relatief lang en dun, de poten zijn voorzien van zwemvliezen. De vingers en tenen zijn aan het uiteinde duidelijk verbreed aan de bovenzijde en dragen hechtschijven aan de onderzijde. De hechtschijven bestaan net als andere kikkers uit een zuignap-achtig schijfje waarmee de kikker zich goed kan hechten aan allerlei oppervlakken zoals gladde bladeren. De zwemvliezen dienen eenzelfde doel, ze vergroten het voetoppervlak wat de hechting aan het substraat bevordert. Een verschil tussen de glaskikkers en alle andere kikkers is het uit één deel bestaande voetwortelbotje, dat bij andere kikkers uit twee botjes bestaat.[7]
Glaskikkers hebben een verbeende en haakvormige structuur aan de poten, althans bij een aantal soorten. Deze structuur komt niet bij alle soorten voor en de soorten die wel in het bezit van de haak zijn, is deze het best ontwikkeld bij de mannetjes.[7] Bij de vrouwtjes is de haak alleen inwendig en in aanleg aanwezig of ontbreekt zelfs volledig. Bij soorten die behoren tot het geslacht Centrolene en Centrolenella hebben mannetjes een verhoornde haak aan de bovenarm, die de huid doorboort en in een groef in de onderarm past. Bij soorten uit het geslacht stekelduimkikkers (Teratohyla) is een verbeende doorn aanwezig aan de binnenzijde van de voorpoot. Deze stekel is gelegen op de gedegenereerde duim. De functie van de doorns is het verjagen van andere mannetjes door ze te steken, dergelijke aanpassingen komen wel bij meer kikkers voor. Voorbeelden zijn de boomkikkers uit het geslacht Hypsiboas, die eveneens stekels aan de poten hebben en de soort Adelotus brevis, die slagtand-achtige stekels in de bek draagt.
De mannetjes lokken de vrouwtjes met hoge, piep-achtige fluitgeluidjes, die echter zeer luid kunnen zijn. De lokroep van een aantal soorten is wel omschreven als een 'zacht gemiauw'.[8]
Van de meeste glaskikkers is het uiterlijk en de geografische locatie gekend, maar van veel soorten is de levenswijze nog een groot mysterie. Van een aantal soorten is bekend dat de eieren aan de onderzijde van een blad worden geplakt. Glaskikkers maken, althans voor zover bekend, geen schuimnest zoals de schuimnestboomkikkers (Rhacophoridae) doen, maar zetten een schijfvormige, gelatineuze eiermassa af op een blad. De eieren worden meestal aan de onderzijde van boven het water hangende bladeren bevestigt en als de kikkervisjes uitkomen vallen ze in het water. Hierin doorlopen ze het laatste stadium van de metamorfose. Hierdoor hebben ze een kleinere kans om als ei te worden opgegeten of geïnfecteerd door schimmels. Helemaal vrij van vijanden zijn de eitjes niet; van verschillende wespen is beschreven dat ze de eieren van kikkers eten, waaronder die van glaskikkers.[9]
Van een aantal soorten is een verregaande vorm van broedzorg bekend waarbij de mannetjes vlak bij de eiermassa blijven en deze bewaken tot ze uitkomen. Ze verdedigen de eieren niet alleen tegen vijanden, maar houden ze daarnaast vochtig door regelmatig hun urineblaas over de eieren te ledigen.[8] Er is ook beschreven dat ze beschadigde of aangetaste eitjes opeten om zo de rest van het legsel te beschermen.[8]
Over de ontwikkeling van de larven is weinig bekend. Als ze bijna zijn gemetamorfoseerd hebben ze al de half doorzichtige lichaamskleur en een platte, brede kop waardoor ze al enigszins op een volwassen kikker lijken. Pas als de staart volledig is afgebroken is de metamorfose voltooid en gaat de jonge kikker op zoek naar voedsel.
Paring Cochranella spinosa.
Paring Centrolene prosoblepon.
Cochranella savagei met eieren.
Bijna volgroeide larve Vitreorana eurygnatha.
De naam glaskikkers werd door de Duitse bioloog Robert Mertens gegeven voor de groep in de Duitse taal; 'glasfrösche'. In veel talen is de naam overgenomen, zoals de Nederlandse naam, het Engelse 'glass frog' en het Zweedse 'glasrodor'. De naam werd gegeven vanwege de relatief transparante buikzijde van veel soorten, als de kikker met de buik tegen een glazen plaat zit is onder andere het hart te zien.[1]
Glaskikkers werden lange tijd tot de boomkikkers (Hylidae) gerekend waarmee ze veel kenmerken vertonen. Tegenwoordig wordt de groep als een aparte familie beschouwd. Net als andere families van kikkers is de indeling van de glaskikkers aan verandering onderhevig als gevolg van een constante aanvoer van nieuwe inzichten. Vrijwel jaarlijks worden er nieuwe soorten ontdekt, in 2009 bijvoorbeeld werd de soort Hyalinobatrachium carlesvilai uit Bolivia en Peru als een nieuwe soort beschreven.[2]
Lange tijd werden er slechts enige tientallen soorten en drie of vier geslachten erkend.[1] In 2009 werd de indeling op de schop genomen en werden zeven nieuwe geslachten erkend.[2] Tegenwoordig zijn er 151 verschillende soorten in twee onderfamilies.
Niet alleen de soorten en geslachten maar zelfs de onderverdeling in onderfamilies is veranderd, tot recentelijk werd de onderfamilie Allophrynidae tot de glaskikkers gerekend (Allophryninae), deze groep wordt tegenwoordig gezien als een aparte familie.[2]
Onderstaand is een lijst van geslachten weergegeven, op basis van Amphibian Species of the World:[2]
Familie Centrolenidae
Glaskikkers (Centrolenidae) zijn een familie van kikkers (Anura). Het is een relatief kleine familie die vertegenwoordigd wordt door ongeveer 150 soorten. De groep is verdeeld in twee onderfamilies en twaalf geslachten.
Glaskikkers komen voor in delen van Midden- en Zuid-Amerika en leven in warme, vochtige bossen, veel soorten leven in hoger gelegen bergbossen. De meeste soorten blijven erg klein en bereiken zelden een lengte van meer dan drie centimeter, veel soorten zijn groen van kleur. De Nederlandse naam is te danken aan de transparante huid aan de buikzijde zodat de organen zichtbaar zijn.
Alle soorten leven net als boomkikkers op enige hoogte in struiken en bomen. De glaskikkers plakken hun eieren vaak vast onder een blad dat boven het water hangt. Van een aantal soorten is een vorm van broedzorg bekend. Als de eieren uitkomen, vallen de larven in het water waar ze zich verder ontwikkelen.
Multimedia w Wikimedia Commons Szklenicowate, żaby szklane (Centrolenidae[1], także niepoprawnie zwane Allophrynidae[2]) - rodzina płazów bezogonowych. Występują w obu Amerykach.
Szklenicowate, żaby szklane (Centrolenidae, także niepoprawnie zwane Allophrynidae) - rodzina płazów bezogonowych. Występują w obu Amerykach.
Centrolenídeos[2] (Centrolenidae) é uma família de anfíbios da ordem Anura.
A particularidade principal dos membros deste grupo é o facto de os seus corpos serem algo translúcidos: os ossos, músculos e vísceras podem ser vislumbrados. Habitam as florestas húmidas da América Central e os país mais a Norte da América do Sul, estendendo-se até algumas partes do Brasil e Paraguai.
A primeira descrição de espécies de Centrolenidae foi o Centrolene geckoideum, nomeado por Marcos Jiménez de la Espada, em 1872, com base em uma amostra coletada no nordeste do Equador. Várias espécies foram descritas nos anos seguintes por diferentes herpetólogos (incluindo GA Boulenger, Noble GK, e Taylor EH), mas geralmente colocados juntamente com a rãs dos gêneros Hylella ou Hyla.
A família Centrolenidae foi proposta por Edward H. Taylor in 1951. Entre os anos 50 e 70, a maioria das espécies de sapos de vidro eram conhecidos da América Central, particularmente a partir de Costa Rica e Panamá, onde EH Taylor e Jay M. Savage trabalharam exaustivamente, e apenas algumas espécies foram conhecidas ocorrendo na América do Sul. Em 1973, John D. Lynch e William E. Duellman, publicou uma ampla revisão dos sapos de vidro do Equador, mostrando que a riqueza de espécies de Centrolenidae foi particularmente concentrada na Cordilheira dos Andes. Mais tarde, as contribuições de autores como Juan Rivero, Savage Jay, Duellman William, D. John Lynch, Pedro Ruiz-Carranza e Ayarzagüena José aumentou o número de táxons descritos, especialmente da América Central, Venezuela, Colômbia, Equador e Peru.
As relações evolucionárias, biogeográficas e a evolução das características dos centrolenídeos foram discutidas por Guayasamín et al. Os sapos-de-vidro originaram-se na América do Sul e dispersaram várias vezes para a América Central. A evolução das características parece ser complexa, com ganhos múltiplos e/ou perdas da espinha do úmero, redução das membranas interdigitais dos membros dianteiros, e transparência ventral completa.[3]
A classificação taxonômica dos sapos-de-vidro têm sido problemática. Em 1991, após uma grande revisão das espécies e dos caracteres taxonômicos, os herpetólogos Pedro Ruiz-Carranza e John D. Lynch publicaram uma proposta de classificação taxonômica da família baseada nos princípios da cladística e definindo grupos monofiléticos.[4] Essa publicação foi a primeira de uma série de contribuições estudando os sapos-de-vidro da Colômbia que os levaram a descrever quase 50 espécies. O gênero Centrolene passou a incluir as espécies com uma espinha umeral em adultos do sexo masculino e o gênero Hyalinobatrachium incluia as espécies com um fígado bulboso. No entanto, um grupo heterogêneo de espécies foi deixado no gênero Cochranella, definido apenas pela falta de uma espinha umeral e um fígado bulboso.
Em 2007, o gênero Nymphargus foi erguido para as espécies com membranas basais entre os dedos externos (parte do Cochranella ocellata espécie-grupo).[5] Novos estudos publicados em 2008 e 2009 demonstraram que os quatro gêneros (Centrolene, Cochranella, Hyalinobatrachium e Nymphargus) eram poli- ou parafiléticos e, uma nova taxonomia foi proposta com a criação de vários novos gêneros.[3][6]
São reconhecidas duas subfamília, e um gênero de posição incerta não está alocado em nenhuma das subfamílias:[1]
Centrolenídeos (Centrolenidae) é uma família de anfíbios da ordem Anura.
A particularidade principal dos membros deste grupo é o facto de os seus corpos serem algo translúcidos: os ossos, músculos e vísceras podem ser vislumbrados. Habitam as florestas húmidas da América Central e os país mais a Norte da América do Sul, estendendo-se até algumas partes do Brasil e Paraguai.
Glasgrodor (Centrolenidae) är en familj i ordningen stjärtlösa groddjur som förekommer i regnskogen mellan södra Mexiko och Bolivia samt i sydöstra Brasilien och i nordöstra Argentina.
Arter i denna familj har vanligtvis grön rygg men på buken är huden genomskinlig så att hjärtat, tarmen och äggen är synliga. Med undantag av arten Centrolene geckoideum, som når en kroppslängd av 8 cm, blir glasgrodor bara 3 cm långa. Några arter blir inte längre än 1,5 cm. Allmänt liknar de lövgrodor.
Honan lägger vanligtvis äggen på löv som hänger över ett vattendrag. När äggen kläcks faller ynglen ned i vattnet, där de lever skyddade på bottnen.
Enligt Amphibian Species of the World delas familjen in i två underfamiljer samt ett släkte med oklar taxonomi.[1]
Glasgrodor (Centrolenidae) är en familj i ordningen stjärtlösa groddjur som förekommer i regnskogen mellan södra Mexiko och Bolivia samt i sydöstra Brasilien och i nordöstra Argentina.
Шкіра, м'язи, кістки та інші тканини цих амфібій прозорі або напівпрозорі, от лише травна система залишається помітною, тому іноді видно, ким або чим жаба пообідала… Біологи виділяють їх у окрему родину, яка так і називається Жаби-кроківки скляні або Центроленіди (Centrolenidae Taylor, 1951), хоча раніше їх зачисляли до родини Жаб дереволазів (Dendrobatidae Cope, 1865). На нині відомо близько 150 видів скляних жаб, проте, ця цифра ще далека від остаточної, що пов'язано зі способом життя та біологією даних земноводних. Цікавим є той факт, що лише за 9 років — з 1989 по 1998 рр. було відкрито 65 нових видів Центроленід! Розповсюджені Скляні кроківки у гірських тропічних лісах Анд, Гвіанського плоскогір'я, Тепуй і Мезоамерики.
Відкриття Скляних жаб припадає на кінець XIX століття, коли відомий іспанський натураліст і мандрівник Маркус Хіменес де ла Еспада впродовж 1862—1865 років досліджував Південну Америку. Він зібрав багатющі колекції найрізноманітніших тварин, з-поміж яких був наявним перший вид Скляних кроківок — Центролен геконоподібний (Centrolene geckoideum Jiménez de la Espada, 1872). Але опис цього виду Еспада здійснив лише у 1872 році, як пізніше виявилось, цей вид є одним із найбільших у родині Центроленідів. Впродовж наступних десятиліть було відкрито й описано ще кілька видів Скляних жаб. Їх за традицією відносили до Жаб дереволазів, і тільки у 1951 році Едвард Гарісон Тейлор, детально проштудіювавши усі відомі на той час види скляних кроківок, виокремив їх у самостійну родину. Тоді більшість видів була відома із ліпше дослідженої Мезоамерики, де активно працювали і Едвард Тейлор, і Джей М. Саваж, а в той же час налічувалось лише кілька південноамериканських видів. У 1973 році двоє біологів — Джон Д. Лінч та Вільям Е. Двельман провели глобальну ревізію родини, показавши, що найбільше видове різноманіття Скляних кроківок є у Андах, а не у Мезоамериці.
Еволюційно Скляні жаби є дуже молодою групою, яка виникла 10-15 мільйонів років тому, разом із утворенням гірських екосистем Анд, що активно формувались у цей період. У викопному стані ці кроківки невідомі з двох причин: регіон є дуже молодим, і такі мініатюрні істоти, практично, не фолізуються. Центром їх виникнення біологи вважають андійську частину Еквадору, Колумбії та Перу, звідси, після виникнення річкової системи Амазонки та пересихання у льодовиковий час континентального моря, вони розповсюдились спершу на Гвіанське плоскогір'я, заселивши Тепуї, а відтак проникли у Мезоамерику. Нині існують тенденції до їх розповсюдження у рівнинні тропічні ліси Амазонії.
Скляні кроківки є типовими мешканцями верхніх ярусів гірського тропічного лісу, саме тому побачити їх на ґрунті можна дуже рідко, що ускладнює завдання науковцям при вивченні біорізноманіття. Зеленкувате забарвлення і напівпрозоре тіло роблять їх непомітними у нерухомому стані, коли вони перебувають на листку чи стовбурі дерева. Маскувальне забарвлення надає цим жабам перевагу не лише при порятунку від ворогів, але й при полюванні на найрізноманітніших комах. Очі скляних жаб розміщені не з боків голови, а на її передній частині, що забезпечує їм бінокулярний зір. Неймовірний камуфляж у поєднанні із відмінним зором роблять цих мініатюрних земноводних, без перебільшення, одними із найуспішніших мисливців на Землі.
Вдень Скляні кроківки ховаються між листям, а виходять з укриттів лише з настанням сутінок. Самці займають вигідні місця на листі дерев і розпочинають кумкати в надії закликати самку, якщо вона відгукнеться, то пара відкладає яйця здебільшого на нижній поверхні листків. Після двох тижнів з них виходять пуголовки і під час дощу змиваються у струмки та калюжі, де продовжують розвиватись. Стадія пуголовка є найменш вивченою у життєвому циклі скляних жаб — вченим невідомо чим вони живляться і навіть як вони виглядають! Молоді жабки, направду, мініатюрні — декотрі з видів менші за 15 мм, у чому Ви можете переконатись глянувши на світлину.
Скляні кроківки активні у дощову або дуже вологу погоду, а у період дощового сезону — у тропіках ідуть щоденні зливи. Їх завжди можна знайти на рослинності вздовж дрібних струмків і потоків. Як стверджують науковці, приструмкові біотопи є постійним місцем проживання принаймні третини Центроленід, тоді як інші, очевидно, розповсюджені у глибині гірського тропічного лісу.
Науці належиться ще багато відкрити таємниць пов'язаних зі Скляними кроківками, які є невід'ємною і важливою частиною тропічних екосистем. Нам же потрібно усвідомити, що природне диво є не десь там — на іншому кінці планети, а тут поруч із нами, і берегти свої рідні терени иа їх природне розмаїття, аби залишити їх у спадок прийдешнім поколінням і не псувати природу.
Centrolenidae là một họ động vật lưỡng cư trong bộ Anura. Họ này có 153 loài.[1]
Họ Centrolenidae trước đây có quan hệ gần với họ Hylidae; nhưng các nghiên cứu phát sinh loài gần đây[2] đã xếp chúng thành một họ (cùng với họ khác Allophrynidae) có quan hệ gần hơn với họ Leptodactylidae.
Phân loại học của họ Centrolenidae gần đây được chia thành 2 phân họ và 12 chi.[3]
Incertae sedis Ikakogi Guayasamin, Castroviejo, Trueb, Ayarzagüena, Rada, Vilá, 2009
Centrolenidae là một họ động vật lưỡng cư trong bộ Anura. Họ này có 153 loài.
Икру обычно откладывают на листьях деревьев или кустарников, нависающих над проточной водой горных ручьев и небольших рек. Это помогает уберечь икру от хищников, но делает уязвимой для паразитарных личинок некоторых видов мух[4]. Самцы многих видов охраняют кладку. Они не только защищают яйца, но и поддерживают их влажность, регулярно опустошая на кладку мочевой пузырь. Они также поедают поврежденные или поражённые микробами икринки, чтобы защитить остальную кладку от инфекций[5].
Стадия головастика является наименее изученной в жизненном цикле стеклянных лягушек. Через две недели, после вылупления из икры головастики падают в воду. Если падают на берег, то с помощью хвоста добираются до воды. Головастики удлиненные, с мощными хвостами и сильными плавниками, подходящими для жизни в быстром течении[2].
Ареал семейства охватывает тропическую Центральную Америку, тропические Анды, Сьерра-Невада-де-Санта-Марта в Колумбии, береговую Кордильеру, Венесуэлу, Тобаго, Гвианское плоскогорье, бассейн Амазонки и бразильский атлантический лес[12].
По состоянию на ноябрь 2018 года в семейство включают 2 подсемейства, 11 родов и 155 видов[12][1]:
Centroleninae Taylor, 1951
Hyalinobatrachinae Guayasamin at al, 2009
Виды incertae sedis
Кладка икры стеклянной лягушки
Икру обычно откладывают на листьях деревьев или кустарников, нависающих над проточной водой горных ручьев и небольших рек. Это помогает уберечь икру от хищников, но делает уязвимой для паразитарных личинок некоторых видов мух. Самцы многих видов охраняют кладку. Они не только защищают яйца, но и поддерживают их влажность, регулярно опустошая на кладку мочевой пузырь. Они также поедают поврежденные или поражённые микробами икринки, чтобы защитить остальную кладку от инфекций.
Стадия головастика является наименее изученной в жизненном цикле стеклянных лягушек. Через две недели, после вылупления из икры головастики падают в воду. Если падают на берег, то с помощью хвоста добираются до воды. Головастики удлиненные, с мощными хвостами и сильными плавниками, подходящими для жизни в быстром течении.
玻璃蛙是瞻星蛙科（Centrolenidae）的青蛙。當背景顏色是淡黃綠色時，一些玻璃蛙的腹部皮膚就會變得透明。牠們的內臟，包括心臟、肝臟及消化道都可以從透明的皮膚中看穿，故以玻璃為名。
瞻星蛙科中第一個被描述的物種是合跗蛙（Centrolene geckoideum）。其後幾年陸續描述了幾個其他物種，並將之分類到雨蛙屬中。
瞻星蛙科是由Edward Harrison Taylor於1951年建議的。於1950年代及1970年代之間，大部份的玻璃蛙都是從中美洲發現，尤其是哥斯達黎加及巴拿馬，只有少數的是在南美洲發現。於1973年，John D. Lynch及William E. Duellman檢討了厄瓜多爾的玻璃蛙，發現牠們集中在安地斯山脈。後來的學者加入了更多從中美洲、委內瑞拉、哥倫比亞、厄瓜多爾及秘魯的玻璃蛙。
玻璃蛙源自於南美洲並以多倍的速度向中美洲擴散。[1]其特徵的演化非常複雜，包括多重的獲得及失去上膊棘、前肢蹼的退化、及完整的腹部透明化。
玻璃蛙的分類被受爭議。1991年的詳細檢討指瞻星蛙科的分類是基於支序分類學原理，且為一個單系群。[2]那些擁有上膊棘的成年雄性玻璃蛙被建議分類到瞻星蛙屬；小跗蛙屬則包含了擁有球狀肝臟的物種。[2]不過，科蛙屬則一個異相的分類，牠們包含了缺乏上膊棘及球狀肝臟的物種。[2]於2006年，就外趾擁有基本蹼的物種成立了Nymphargus屬。[3]玻璃蛙的四個屬（瞻星蛙屬、科蛙屬、小跗蛙屬及Nymphargus）已被證實為多系群或並系群[1]。另外亦有建議一個新的分類。
瞻星蛙科是無尾目下的一個分支。以往瞻星蛙科被認為是樹蟾科的近親；不過，最近的支序分類學研究則認為瞻星蛙科是較為接近細趾蟾科。[4]
瞻星蛙科的單系群是受到形態及行為特徵的支持，包括：
以下是瞻星蛙科的分類：
玻璃蛙一般都較為細小，只有3-7.5厘米長。牠們是會吃同類的幼體。除了透明的腹部外，牠們全身都呈綠色。[5]牠們的外觀像一些卵齒蟾屬及樹蟾。不過樹蟾的眼睛是向兩側的，而玻璃蛙的眼睛則是向前的。一些樹蟾，如Hyloscirtus palmeri及光夭雨蛙，其下腹也像玻璃蛙般透明，但腳跟有距。
玻璃蛙分佈在墨西哥南部至巴拿馬，並經安地斯山脈由委內瑞拉至玻利維亞，且有一些物種棲息在亞馬遜盆地及奧里諾科河盆地、圭亞那地盾、巴西東南部及阿根廷北部。
玻璃蛙大部份都是樹棲的。繁殖季節間牠們會沿河流生活，尤其散佈在中美洲及南美洲的山區雲林，也有一些物種在亞馬遜雨林及半落葉林。
玻璃蛙一般會在山區河流、小溪及小河上的葉子或叢林上產卵。其中一種更會將卵產在瀑布邊的石上。產卵的方法會隨物種而有所不同。雄蛙一般會在近卵的葉子上叫。比在水中產卵，在這些地方產的卵並不易受掠食者侵襲，但一些寄生性的蛆卻影響著它們。[5]故此，一些玻璃蛙會照顧其卵。當孵化後，蝌蚪會掉落到水中。蝌蚪體型較長，尾巴及底鰭強壯，很適合水流急速的水體。[5]繁殖季節以外的時間，一些物種會棲息在林冠。
유리개구리(glass frog)는 유리개구리과(Centrolenidae)에 속하는 양서류의 총칭이다. 중앙아메리카와 남아메리카에 걸쳐 분포한다. 피부가 투명해서 속을 볼 수 있고, 작은 곤충들을 잡아 먹으며 산다. 12속 152종으로 이루어져 있다.[1][2]
2014년 현재, 개구리목의 계통 분류는 다음과 같다.[3][4][5]
신와아목 청개구리상과/
.jpg)
.jpg)
_cropped.jpg)
_cropped.jpg)
_cropped.jpg)
