Hall sametkorgik (Cinereomyces lindbladii) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.
Hall sametkorgik (Cinereomyces lindbladii) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
A chërs an dzora a suche e bion për tèra ëd conìfere, che a l'abio ancora la scòrsa.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Diplomitoporus lindbladii (Berk.) Gilb. & Ryvarden
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
AmbientA chërs an dzora a suche e bion për tèra ëd conìfere, che a l'abio ancora la scòrsa.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Wrośniaczek żelatynowaty (Cinereomyces lindbladii (Berk.) Jülich) – gatunek grzybów z rodziny żagwiowatych (Polyporaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Grifola, Meripilaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1872 r. M.J. Berkeley nadając mu nazwę Polyporus lindblandii. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1982 r. W. Jülich, przenosząc go do rodzaju Cinereomyces[1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. Wcześniej przez Stanisława Domańskiego gatunek ten opisywany był jako białak szarzejący[3]. Po przeniesieniu go do rodzaju Diplomitoporus obydwie nazwy polskie są niespójne z nazwą naukową.
Rozpostarty, za młodu kolisty lub elipsoidalny, do podłoża przyrośnięty słabo. Zdarza się, że na zeszłorocznych owocnikach wyrastają młode owocniki, częściowo je przykrywając. Sąsiednie owocniki często zlewają się z sobą tworząc nieregularne, zatokowato wycięte klastry o długości do 30 cm, szerokości do 20 cm i grubości 1–5 mm. Młode owocniki są białe, miękkie i posiadają dość silny zapach. Z wiekiem stają się łykowate i coraz ciemniejsze; kremowe, brudnożółtawe, jasnoszare, w końcu ciemnoszare. Posiadają płonny, błoniasty, ostro odgraniczony brzeg o szerokości 0,5–1 mm. U dojrzałych owocników zazwyczaj jest on pokryty rurkami i miejscami odstaje od podłoża. Miąższ watowato-błonkowaty, biały. Hymenofor rurkowaty. Rurki o długości 1–4 mm, proste lub ukośne, całe lub piłkowane i pokryte kłaczkowatym nalotem. Zazwyczaj tworzą jedną tylko warstwę, czasami zdarzają się jednak dwie warstwy oddzielone miąższem. Pory rurek drobne, na 1 mm mieszczą się 3–4. Mają średnicę 0,15–0,4 (rzadko 0,6) mm, kształt obły, okrągły, nieco podłużny, kanciasty lub nieznacznie zatokowaty[4].
System strzępkowy trimityczny. Strzępki generatywne hialinowe, ze sprzążkami, cienkościenne, o średnicy 3–5,5 μm. Strzępki szkieletowe proste lub pogięte, średnio grubościenne, bez przegród, rzadko rozgałęzione, o średnicy 3–8 μm, słabo amyloidalne. Strzępki łącznikowe występują tylko w kontekście. Są silnie rozgałęzione, rzadkie. Strzępki pod wpływem KOH galaretowacieją. Cystyd brak, ale wśród podstawek występują wrzecionowato rozszerzone cystydiole. Podstawki maczugowate, 4-sterygmowe o wymiarach 15–20 × 4–6 μm, ze sprzążką u podstawy. Zarodniki cylindryczne, kiełbaskowate, hialinowe, cienkościenne, nieamyloidalne, o wymiarach 5–7 × 1,5–2 μm[5].
Notowany jest głównie w Europie. Jest tutaj szeroko rozprzestrzeniony od Hiszpanii po północne rejony Półwyspu Skandynawskiego. Poza tym odnotowano jego występowanie jszcze w stanie Ontario w Kanadzie[6]. W polskim piśmiennictwie mykologicznym podano dość wiele jego stanowisk, ale jest dość rzadki[3]. W Polsce gatunek rzadki, częściej spotykany w górach i w rezerwatach przyrody[4]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – gatunek potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[4]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Finlandii, w Niemczech również jest rzadki[3].
Saprotrof rozwijający się na martwym drewnie głównie drzew iglastych . W Polsce notowany na świerku pospolitym i sośnie pospolitej[3], w innych krajach także na jodle, modrzewiu i drzewach liściastych; olsza, brzoza, leszczyna, topola, śliwa, dąb, jarząb i lipa[5]. Rośnie na leżących na ziemi pniach drzew, powodując białą zgniliznę drewna[4].
Jest wiele podobnych gatunków. Dla wrośniaczka żelatynowatego charakterystyczne są: brunatnożółty lub szary hymenofor u starszych osobników, dość ostry zapach, a mikroskopowo grubościenne strzępki rozpuszczające się w KOH[4].
Wrośniaczek żelatynowaty (Cinereomyces lindbladii (Berk.) Jülich) – gatunek grzybów z rodziny żagwiowatych (Polyporaceae).
