The spider family Theraphosidae (tarantulas) includes 947 described species (Platnick 2014), including around 55 species in North America north of Mexico (Prentice 2005). In North America, the native species, all in the genus Aphonopelma, occur west of the Mississippi River from the southern border of the United States north to the approximate midline through Missouri, Kansas, and Colorado and somewhat farther north in Utah, Nevada, and California. In addition, Brachypelma vagans has been introduced to Florida and appears to be established there (the native range of this species is from Veracruz and the Yucatán Peninsula in Mexico south along the Gulf Coast to Costa Rica). (Edwards and Hibbard 1999; Prentice 2005). Prentice (2005) notes that Aphonopelma is in need of revision and that the list of species known from the United States probably currently includes many synonyms (e.g., see Wilson et al. 2013; Nentwig 2012 provides one example of the trouble arising from taxonomic confusion in this group) . On the other hand, it seems clear that there are many unrecognized Aphonopelma species (Hamilton et al. 2011; Hendrixson et al. 2013).
Members of both Aphonopelma and Brachypelma live in subterranean burrows. There is no door-like closure at the burrow entrance, but the entrance is often lined with silk. The resident tarantula may keep the entrance covered with a thin silk sheet during the day; the burrow entrance is often plugged with soil during periods of inactivity such as in the winter and, in more arid areas, during the hot summer. When open, the visible silk lining of the burrow entrance helps distinguish these large burrows from those of other animals. (Prentice 2005; Bradley 2013)
Tarantulas are large, pubescent ("downy") mygalomorph spiders with two tarsal claws and, typically, claw tufts on each tarsus (but see Pérez-Miles and Weinmann 2010 and references therein). In most New World tarantulas, there are urticating hairs on the upper rear of the abdomen, whose function has been examined by Bertani and Guadanucci (2013). The chelicerae are robust, especially in females. Tarantulas are nocturnal sit-and-wait predators, rarely found more than a few centimeters from their burrow entrances. Captive Aphonopelma females of several species have matured at a minimum of seven years of age; females continue to molt (often irregularly with increasing age) throughout their lives. After maturity, females continue to live in their burrows, but males wander in search of females to mate with and generally die shortly thereafter. In captivity, individuals of several Aphonopelma species have lived more than 30 years. Mating activity of fall breeding species is generally inhibited when nighttime temperatures drop below 15 C (60 F) and daytime temperatures are above 26 C (80 F). Mating activity of summer breeding species occurs almost exclusively after sunset because of high daytime temperatures.(Prentice 2005)
Machkour-M'Rabet and colleagues assessed the impact of habitat fragmentation on Brachypelma vagans and concluded that, in the case of this particular species in the Mexican Caribbean, human activities have actually had a net positive impact on populations (Machkour-M'Rabet et al. 2012 and references therein).
Although bites from tarantulas rarely produce serious adverse reactions in humans, even quite large dogs have been reported to die after being bitten (Isbister et al. 2003; O'Hagan et al. 2006). Krug and Elston note that for humans, the greatest danger posed by New World tarantulas is generally the defensive barbed urticating hairs that tarantulas of many species can release when threatened, with the greatest threat of serious consequences if these hairs enter the eye; the venom of Old World tarantulas generally produces more serious symptoms in humans than does the venom of New World species (Krug and Elston 2011 and references therein).
Los terafósidos (Theraphosidae, del griegu thera ‘animal selvaxe, bestia' + phos ‘lluz') son una familia d'arañes migalomorfas mesmes de los países tropicales. Nos países hispanofalantes d'América conocer como tarántulas y gatuñes pitín, al igual qu'a los miembros de la familia Dipluridae. Sicasí nun tienen de confundir se coles tarántulas del «Vieyu Mundu», qu'encuadren nuna familia bien distinta (Lycosidae), a partir de les cualos anicióse'l nome tarántula.
Los terafósidos son arañes migalomorfas de gran tamañu col cuerpu cubiertu per pelos llamaos sedes. Viven dende rexones tropicales hasta les templaes en Suramérica y Centroamérica, el suroeste d'Estaos Xuníos, Asia, Europa del sur, África y Australia.
El tamañu de los terafósidos depende de la especie, el so cuerpu varia de 1,5 a 10 cm. Cuntando la llongura de les pates, de 3 a 30 cm. El terafósido más grande puede llegar a pesar unos 130 gr. (Theraphosa blondi). Polo xeneral nun esiste dimorfismu sexual hasta'l maduror onde los machos tienden a camudar la coloración y forma con quelíceros más pequeños, prosoma más delgáu y pates más llargues, amás de los mesmos órganos sexuales secundarios visibles nos pedipalpos y los gabitos tibiales asitiaos na tibia del primer par de pates y que contienen la mayoría d'especies. Les femes, otra manera, caltienen el so coloríu y formes hasta'l final de la so vida.
La gran mayoría son pardes o negres; sicasí, delles especies tienen una coloración más estensa, como l'azul cobaltu (Haplopelma lividum y Poecilotheria metallica), negru con rayes blanques (Aphonopelma seemanni y Acanthoscurria geniculata) o un azul metálico con un naranxa vibrante nel abdome (Chromatopelma cyaneopubescens). El so hábitat natural inclúi la sabana, el desiertu, el monte, la selva lluviosa y el monte borrinosu. Fueron estremaes en tipos terrestres (que frecuentemente faen escavaciones) y tipos arbóreos.
Los machos tienen una esperanza de vida relativamente corta que varia de los 3 a los 8 años, y les femes, de 5 a 25 años.
A parte del pelo normal que cubre les tarántulas americanes, munches d'estes tienen una trupa capa de pelo irritante (alredor de 10 000 por mm²), llamáu pelo urticante, nel opistosoma. Usar delles vegaes como proteición contra'l depredadores. Estos perfinos pelos son barbaos, diseñaos pa repeler y nun contienen venenu. Delles especies pueden llanzar estos pelos: los pelos son llanzaos nel aire como proyeutiles a un blancu. Tamién son usaos pa marcar el territoriu, o p'afaer la rede o na lluriga (esto desalienta a los predadores que quieran alimentase de les críes de la tarántula, como les mosques). Pa'l depredadores y otros enemigos, los pelos pueden aportar a letales o ser un simple empuste. Los humanos pueden llegar a sentir los güeyos, piel y ñariz agafaos. Peor entá, si son esneldaos, pueden llegar a agafar los pulmones. Los síntomes varien ente les distintes especies.
La gran mayoría de los terafósidos son depredadores nocherniegos y maten a la so presa al inyectar venenu al traviés de los sos caniles. L'afamiada tarántula, espera parcialmente escondida na entrada del so xoril pa emboscar a la presa que pase perhí. Tien pelos sensibles pa detectar y alcontrar una potencial víctima poles vibraciones qu'ésta emite pol movimientu. Delles especies usen la so fibra de seda pa detectar el movimientu (cuando dalguna presa remana una llinia de seda). Como la mayoría de les arañes, nun pueden ver más que lluz, escuridá o movimientu y perciben el mundu al traviés del sentíu del tactu. Xeneralmente paecen escoyer a la so presa dependiendo de qué peligrosa percibir, el tamañu de la potencial presa, etc. Dalgunes d'elles llogren atrapar preses como pequeños páxaros o mures, pero la so dieta consiste principalmente n'insectos como saltapraos, grillos, ente otros.
Los terafósidos viven nuna gran variedá d'abelugos. Los terrestres viven en buecos so tierra, que fueron cavaos por elles mesmes o fueron abandonaos por dalgún otru animal. Los túneles son diseñaos con seda y una rede ye puesta na entrada pa sellala. Otres tarántulas faen los sos xoriles ente les roques, árboles buecos o debaxo de la corteza fluexa de los árboles. Finalmente munches d'elles faen abelugos de seda nos árboles, parés predreses o d'edificios o ente les frutes como bananos o piñes. Hasta les arañes más pesaes tán perbién dotaes pa la esguilada, como la Grammostola rosea que puede esguilar verticalmente una superficie de vidriu. Pero esta actividá puede aportar a fatal cuidao que una cayida sustancial puede llegar a romper el so fráxil abdome. Les especies arbóreas tán más afeches a la vida nos altores. Son más pequeñes y aguanten meyor una cayida que les sos primes xenétiques, les terrestres.
Como munches arañes, los terafósidos tienen que refugar el so exoesqueleto dacuando pa crecer, este ye un procesu conocíu como la muda. Les moces faen esto delles vegaes nel añu, ente que les adultes, faen esto en promediu, una vegada al añu, pa reemplazar pates perdíes o pelo urticante. Los machos adultos sicasí nun suelen volver camudar y cuando lo faen considérase daqué inusual y denominar muda supernumeraria.
Tienen una llarga mira de vida. Munches especies tomen de 2 a 5 años p'algamar el maduror, pero otres lleguen hasta 10 años p'avanzar a la etapa adulta. Cuando lleguen a la edá adulta, los machos viven de 1 a 2 años y mediu de vida y la so única meta ye buscar una fema pa procrear. Tamién ye conocíu que les femes que viven en cautiverio pueden llegar a los 15 o 25 años de vida, esto debe a que nesi llugar nun tienen depredadores.
Cuando un machu atopa la lluriga d'una fema, él saca la fema y llama la so atención cimblando'l so cuerpu y cutiendo coles sos pates fronteres el suelu y la tela. Sí la fema ye receptiva al machu, ésta tamién fai cimblar el so cuerpu y cute les sos pates delanteres. Dempués de la copula, el machu tien d'alloñar de la fema lo más rápido posible, yá que puede ser comíu. Pero si la fema nun quier copular col machu va intentar comé-ylo. El motivu ye p'asegurar una fonte alimenticia abonda pa la formación de güevos y supervivencia de la fema mientres tol procesu, yá que n'ocasiones la fema nun vuelve comer hasta que les críes nacen y eso puede durar de 1 a 4 meses. Esti comportamientu, ye sicasí, menos común nos terafósidos que nes otres families d'arañes.
Como les femes siguen camudando entá dempués del maduror, tán na capacidá de refaer pates perdíes y amontar la so mira de vida. Les femes son conocíes por llegar a los 30 años. Si les femes tán en bones condiciones, pueden esperar a vivir 20-30 años y los machos 3-10, dependiendo de la especie.
Los machos tamién pueden refaer miembro pero solo mientres son inmaduros o nel raru casu de dase una muda supernumeraria.
Una vegada que lleguen al maduror sexual, los machos van texer una estera de seda. Depués, van ponese pámpana arriba pasando per debaxo de la estera y estreguen el so abdome na tela lliberando una cantidá de semen que queda depositáu darréu coles sos pedipalpos (los apéndices que paecen pequeñes pates allugaes ente les pates delanteres y queliceros) absuerben el semen y caltener en condición vidable lo suficiente por que tope una fema apropiada p'apariase. Cuando'l machu detecta la presencia d'una fema, él debe primero intercambiar signu con ella pa fae-y ver que ye de la mesma especie y pa faela entrar na etapa receptiva si nun lu fai va ser taramiáu o ignoráu. Depués avérase a la fema y colos gabitos del so primer par de pates inmoviliza los quelíceros de la fema y enserta les sos pedipalpos nel furu reproductivu allugáu sol so abdome (epiginio). Dempués de qu'el semen foi tresferíu a la fema, tendrá d'abandonar la escena primero que la fema recupere'l mambís.
La fema deposita ente 10 y 2000 güevos, dependiendo de la especie, nun sacu fechu de seda que lo guarda de 10 a 12 selmanes. Les pequeñes arañes permanecen na lluriga por a la temporada que d'haber eclosionado los güevos.
Los terafósidos son usualmente solitarios y pueden atacar a los de la so mesma especie. Pero hai esceiciones, como la Avicularia avicularia, que puede permanecer en comunidá. Sicasí, toles tarántulas son caníbales. Les Avicularia son más tolerantes ente elles. Si'l vivarium ye lo suficientemente grande, tien bastantes escondites y los especímenes son casi del mesmu tamañu y hai alimentu pa toes, nun hai razón por qu'haya canibalismu, anque pue habelo.
.
Los terafósidos (Theraphosidae, del griegu thera ‘animal selvaxe, bestia' + phos ‘lluz') son una familia d'arañes migalomorfas mesmes de los países tropicales. Nos países hispanofalantes d'América conocer como tarántulas y gatuñes pitín, al igual qu'a los miembros de la familia Dipluridae. Sicasí nun tienen de confundir se coles tarántulas del «Vieyu Mundu», qu'encuadren nuna familia bien distinta (Lycosidae), a partir de les cualos anicióse'l nome tarántula.
Tarantul , (Araneae) dəstəsindan bir böcək növü.
Asiya və Avropanın mülayim iqlimli bölgələrində yaşayan su hörümçəkləri (argyroneta aquatica) həyatlarının böyük hissəsini su altında keçirirlər. Çünki bu hörümçəklər yuvalarını suyun içində qururlar.
Yuvanı qurarkən hörümçək əvvəlcə su bitkilərinin saplaqları və ya yarpaqlarının arasında iplərlə platforma hörür. Bu iplər hörümçəyə həm evinin yolunu göstərən işarə, həm platformanı möhkəmləndirən bağ, həm də ovun yaxınlaşdığını bildirən radar vəzifəsini yerinə yetirir.
Platforma hörüldükdən sonra hörümçək platformanın altına ayaqları və bədənilə hava qabarcıqları daşıyır. Beləliklə, tor yuxarıya doğru şişir və hava əlavə edildikcə zınqırov formasını alır. Bu zınqırov hörümçəyin su altında olduğu müddətdə sığınacağı olan yuvasıdır.
Hörümçək gündüzlər yuvasının içində gözləyir. Yaxınlığından hər hansı kiçik bir heyvan, xüsusilə həşərat və ya tırtıl keçdikdə bayıra çıxaraq onu tutur və yemək üçün yuvasına aparır. Suyun səthinə düşən həşərat onu titrədir. Bu titrəmələrdən xəbər tutan hörümçək yuxarı çıxır və həşəratı tutub suyun altına aparır. Hörümçək suyun səthindən sanki bir tor kimi istifadə edir. Suya düşən hərşəratın tora ilişən digər ovlardan fərqi yoxdur.
Qış yaxınlaşdıqda isə hörümçək donmamaq üçün qoruyucu tədbirlər görməlidir. Bunun üçün qışın yaxınlaşmasıyla su hörümçəyi göldə daha da aşağı enir. Bu dəfə qış üçün zınqırov hörərək içini hava ilə doldurur. Bəzi hörümçəklər isə suyun dibində su ilbizi qabığına yerləşir. Zınqırovun içində heç tərpənmir və bütün qış boyu demək olar ki, heç enerji sərf etmirlər. Bunun səbəbi artıq enerji itirməmək və oksigen ehtiyacını aradan qaldırmaqdır. Bu tədbir sayəsində yuvaya daşınan hava qabarcığındakı oksigen hörümçəyə qışı keçirəcəyi 4-5 ay ərzində kifayət edir.
Göründüyü kimi, su hörümçəyinin əmələ gətirdiyi qabarcıq və yem ovlama forması həmin hörümçəyin suda yaşaması üçün ən ideal şəkildə qurulmuşdur. Təsadüflər nəticəsində quruda yaşayan bir canlının suda yaşamaq üçün tədbir görməsi, şübhəsiz, mümkün deyil. Bu canlı əgər suda yaşamaq xüsusiyyətlərinə malik deyilsə, suya girən kimi öləcək, təsadüfü və ya başqa bir şeyi gözləmək üçün vaxtı da olmayacaq. Ona görə quruda yaşayan canlı olmasına və bu xüsusiyyətləri daşımasına baxmayaraq suda yaşayan canlı xüsusiyyətinə ortaya çıxdığı ilk andan etibarən malikdir. Yəni canlı bütün bu xüsusiyyətləri ilə birlikdə Allah tərəfindən bir andaca yaradılmışdır. Allah su hörümçəklərində olduğu kimi tayı-bərabəri olmayan nümunələr yaradaraq sonsuz elmini və hikmətini bizlərə tanıdır.
Els terafòsids (Theraphosidae, gr. thera, "animal salvatge, bèstia" i phos, "llum") són una família d'aranyes migalomorfes descrita per Tord Tamerlan Teodor Thorell l'any 1870.[2]
Són pròpies dels països tropicals. Als països hispanoparlants d'Amèrica se les coneix com a taràntules o aranyes pollet,[3] igual com ho fan amb els membres de la família dels diplúrids. Tanmateix, no s'han de confondre amb les taràntules d'Europa, que pertanyen a una família molt diferent, els licòsids, i que són les que van originar el nom de «taràntules». Viuen des de les regions tropicals fins a les temperades d'Amèrica del Sud i Amèrica Central, el sud-oest dels Estats Units, Àsia, Europa meridional, Àfrica i Austràlia.
Els terafòsids són aranyes de mida gran que poden arribar a viure molts anys. Tenen unes potes molt llargues i robustes, i estan cobertes per grans pèls.
Com la majoria de les taràntules americanes, els individus d'aquesta família exhibeixen un dimorfisme sexual pronunciat. Els mascles tendeixen a ser més petits, especialment en la mida de l'abdomen, i poden tenir colors vius, essent les femelles més fosques. A més, els mascles tenen una esperança de vida molt curta en relació a la de les femelles. La mida depèn de l'espècie; el seu cos varia de 2,5 a 10 cm, i comptant la llargada de les potes, poden fer de 8 a 30 cm. El terafòsid més gran pot arribar a pesar uns 90 grams. La gran majoria són de color cafè o negre, tanmateix algunes espècies tenen una coloració més variada, que va des del blau cobalt (Haplopelma lividum), el negre amb ratlles blanques (Eupalaestrus campestratus i Acanthoscurria geniculata) fins a un blau metàl·lic amb un taronja vibrant a l'abdomen (Chromatopelma cyaneopubescens).
A part del “pèl” normal que cobreix el cos de les taràntules americanes, moltes espècies d'aquesta família tenen una densa capa de pèl irritant o urticant en l'opistosoma, al voltant d'uns 10.000 pèls per mm², que el poden usar com a protecció contra els depredadors. Aquests pèls són molt fins i barbats, i tot i estar dissenyats per actuar com a repel·lents, no contenen verí.
Algunes espècies poden llançar aquests pèls a distància com a projectils. També són usats per marcar el territori, o per reforçar la teranyina o el cau, actuant contra els predadors que vulguin alimentar-se de les cries, com és els cas d'algunes mosques. Per als seus enemics, els pèls poden arribar a ser letals o, en el cas més suau, ser un simple repel·lent.
En els cas dels éssers humans poden provocar irritació als ulls, pell i al nas, i el pitjor és si són inhalats, ja que poden arribar a afectar els pulmons. Els símptomes varien segons les diferents espècies.
El seu hàbitat natural és variat i inclou la sabana, el desert, la muntanya, la selva plujosa i el bosc humit. En aquest sentit, han estat subdividides en dos tipus de grups:
La gran majoria són depredadors nocturns i maten la seva presa en injectar el verí a través dels seus ullals. Esperen a la víctima parcialment amagats a l'entrada del seu cau per emboscar la presa que passi per allà. Té uns pèls sensibles per detectar i localitzar les vibracions que la seva presa emet en moure's. Algunes espècies usen el seu fil de seda per detectar el moviment, quan alguna presa entra en contacte amb un dels fils.
Com la majoria de les aranyes, tenen una vista deficient i no poden veure més que llum i foscor; en canvi tenen molt desenvolupat el sentit del tacte. Generalment semblen escollir la seva presa detectant el grau de perillositat, la mida, etc. Algunes d'elles aconsegueixen atrapar animals com petits ocells o ratolins, però la seva dieta bàsica consisteix en insectes com llagostes i grills.
Els terafòsids viuen en una gran varietat de caus. Els terrestres viuen en forats sota terra, els quals han estat cavats per elles mateixes o van ser abandonats per algun altre animal. Els túnels són dissenyats amb seda i col·loquen una xarxa a l'entrada per segellar-la. D'altres taràntules fan els seus caus entre les roques, arbres buits o sota de l'escorça dels arbres. Finalment moltes d'elles fan caus de seda en els arbres, parets rocoses, edificis o entre les fruites com les bananes o pinyes.
Fins i tot les aranyes més pesades estan molt bé dotades per a l'escalada, com Grammostola rosea que pot escalar verticalment una superfície de vidre. Però aquesta activitat pot arribar a ser fatal, ja que una caiguda substancial pot arribar a trencar el seu fràgil abdomen. Les espècies arbòries estan més adaptades a la vida en les altures. Són més petites i resisteixen millor una caiguda que les terrestres.
Quan un mascle troba un cau d'una femella, crida la seva atenció fent vibrar el seu cos i colpejant les seves potes frontals. Sí la femella és receptiva, aquesta també fa vibrar el seu cos i colpeja les seves potes del davant. Després de la copulació, el mascle s'ha d'allunyar de la femella el més ràpid possible, ja que pot ser devorat. Si la femella decideix no copular amb el mascle, intentarà menjar-se'l. Aquest comportament, és tanmateix, menys comú en els terafòsids que en les altres famílies d'aranyes.
Una vegada que arriben a la maduresa sexual, els mascles teixiran una estora de seda en una superfície plana. Després, freguen el seu abdomen en aquesta estora alliberant una quantitat de semen a l'estora. Insereixen els seus pedipalps, els apèndixs que semblen petites potes ubicades entre les potes davanteres i els quelícers, al banc de semen.
Els pedipalps absorbeixen el semen i el mantenen en condicions prou temps fins que trobi una femella apropiada per acoblar-se. Quan el mascle detecta la presència d'una femella, ell inicia l'intercanvi de senyals amb ella per indicar-li que és de la mateixa espècie i per fer-la entrar en l'etapa receptiva. Després s'apropa a la femella i si tot va bé, insereix els seus pedipalps en l'orifici de la femella ubicat sota el seu abdomen. Després que el semen ha estat transferit a la femella, aquest haurà de fugir ràpidament.
La femella diposita entre 50 i 2.000 ous segons l'espècie, i ho fa en un sac fet de seda que el guarda de 6 a 7 setmanes. Després de l'eclosió dels ous, les petites aranyes romanen al cau durant un temps.
Els terafòsids són usualment solitaris i poden atacar els de la seva mateixa espècie. Però hi ha excepcions, com Avicularia avicularia, la qual pot romandre en comunitat, ja que són més tolerants entre elles. Tanmateix, totes les taràntules són caníbals. En el cas de les mascotes, si el terrari és prou gran, té prou amagatalls, els espècimens són gairebé de la mateixa mida i hi ha aliment per a totes, no hi ha raó perquè hi hagi canibalisme.
Com moltes aranyes, els terafòsids han de canviar periòdicament el seu exoesquelet per créixer, en el procés conegut com la muda. Les joves fan això diverses vegades l'any, mentre que les adultes, ho fan una mitjana d'una vegada a l'any, i reemplacen potes perdudes o el pèl urticant.
Tenen una llarga expectativa de vida. Moltes espècies triguen de 2 a 5 anys per assolir la maduresa, però d'altres arriben fins a 10 anys en assolir l'etapa adulta. Quan arriben a l'edat adulta, els mascles tenen d'un a un any i mig de vida per trobar una femella per fecundar. És rar que una vegada el mascle madura, torni a mudar.
Les femelles continuen la mudança fins i tot després de la maduresa, i poden regenerar potes perdudes i incrementar la seva expectativa de vida. Les femelles poden arribar als 30 anys i, excepcionalment fins als 40 anys. Però fonamentalment, si les femelles estan en bones condicions, poden viure uns 20-30 anys i els mascles 10-12 anys, segons l'espècie.
Segons el World Spider Catalog versió 19.5 del 13 de setembre de 2018, existeixen les següents espècies:[1]
Segons el World Spider Catalog versió 19.0 (2018), existeix un gènere fòssil:[4]
PDF
Els terafòsids (Theraphosidae, gr. thera, "animal salvatge, bèstia" i phos, "llum") són una família d'aranyes migalomorfes descrita per Tord Tamerlan Teodor Thorell l'any 1870.
Són pròpies dels països tropicals. Als països hispanoparlants d'Amèrica se les coneix com a taràntules o aranyes pollet, igual com ho fan amb els membres de la família dels diplúrids. Tanmateix, no s'han de confondre amb les taràntules d'Europa, que pertanyen a una família molt diferent, els licòsids, i que són les que van originar el nom de «taràntules». Viuen des de les regions tropicals fins a les temperades d'Amèrica del Sud i Amèrica Central, el sud-oest dels Estats Units, Àsia, Europa meridional, Àfrica i Austràlia.
Mae tarantwlaod yn grwp o arachnidau blewog sy'n perthyn i deulu pryfaid cop Theraphosidae, sy'n cynnwys tua 900 o rywogaethau hyd yma. Mae rhai rhywogaethau wedi dod yn boblogaidd yn y fasnach anifeiliaid anwes ecsotig. Mae gan rai rhywogaethau Byd Newydd sy'n cael eu cadw fel anifeiliaid anwes flew sy'n pigo sy'n gallu achosi llid ar y croen ac, mewn achosion eithafol, achosi difrod i'r llygaid. Mae gan y taratula frathiad gwenwynig sy'n tynnu ei ysglyfaeth i lawr llai ac yna'i hun.
Mae meintiau tarantwlaod yn amrywio o rai sydd mor fach ag ewin bys i rai mor fawr a phlat bwyd pan mae eu coesau wedi'u hymestyn. Gan ddibynnu ar y rhywogaeth, mae hyd corff taratwlaod yn ymestyn o 2.5 i 10 cm (1 - 4 modfedd), gyda lled coesau o 8-30cm (3-12 modfedd). Mae lled y coesau yn cael ei benderfynu trwy fesur o ben y goes ôl i flaen y goes flaen ar yr ochr arall. Gall rhai o'r rhywogaethau mwyaf o taratwla bwyso dros 85 gram (3 owns), ac mae adroddiadau bod y mwyaf o'r cyfan, y Theraphosa blondi o Feneswela a Brasil, yn gallu cyrraedd pwysau o 170 gram (12 modfedd) a lled coesau o 30 cm (12 modfedd).
Y pryf copyn cyntaf i gael yr enw "tarantwla" oedd Lycosa tarantula, rhywogaeth o fleiddgopyn oedd yn dod yn wreiddiol o Ewrop Ganoldirol.[1] Roedd yr enw yn deillio o Taranto, tref yn ne yr Eidal.[2] Defnyddiwyd y term "tarantwla" wedi hynny i bron unrhyw rywogaeth o bryf copyn oedd yn fawr ac anghyfarwydd, yn enwedig y Mygalomorphae ac yn arbennig Theraphosidae y Byd Newydd.
Brachypelma smithi 2009 G03 Mae tarantwlaod yn grwp o arachnidau blewog sy'n perthyn i deulu pryfaid cop Theraphosidae, sy'n cynnwys tua 900 o rywogaethau hyd yma. Mae rhai rhywogaethau wedi dod yn boblogaidd yn y fasnach anifeiliaid anwes ecsotig. Mae gan rai rhywogaethau Byd Newydd sy'n cael eu cadw fel anifeiliaid anwes flew sy'n pigo sy'n gallu achosi llid ar y croen ac, mewn achosion eithafol, achosi difrod i'r llygaid. Mae gan y taratula frathiad gwenwynig sy'n tynnu ei ysglyfaeth i lawr llai ac yna'i hun.
Mae meintiau tarantwlaod yn amrywio o rai sydd mor fach ag ewin bys i rai mor fawr a phlat bwyd pan mae eu coesau wedi'u hymestyn. Gan ddibynnu ar y rhywogaeth, mae hyd corff taratwlaod yn ymestyn o 2.5 i 10 cm (1 - 4 modfedd), gyda lled coesau o 8-30cm (3-12 modfedd). Mae lled y coesau yn cael ei benderfynu trwy fesur o ben y goes ôl i flaen y goes flaen ar yr ochr arall. Gall rhai o'r rhywogaethau mwyaf o taratwla bwyso dros 85 gram (3 owns), ac mae adroddiadau bod y mwyaf o'r cyfan, y Theraphosa blondi o Feneswela a Brasil, yn gallu cyrraedd pwysau o 170 gram (12 modfedd) a lled coesau o 30 cm (12 modfedd).
Y pryf copyn cyntaf i gael yr enw "tarantwla" oedd Lycosa tarantula, rhywogaeth o fleiddgopyn oedd yn dod yn wreiddiol o Ewrop Ganoldirol. Roedd yr enw yn deillio o Taranto, tref yn ne yr Eidal. Defnyddiwyd y term "tarantwla" wedi hynny i bron unrhyw rywogaeth o bryf copyn oedd yn fawr ac anghyfarwydd, yn enwedig y Mygalomorphae ac yn arbennig Theraphosidae y Byd Newydd.
Fugleedderkopper (Theraphosidae) omfatter de største arter af edderkopper og de mest primitive.
Fugleedderkoppen kan blive op til 30 cm i benspænd for de største, mens de mindste er et par centimeter. Den adskiller sig fra andre edderkopper ved, at giftkrogene går vertikalt, hvor de hos andre edderkopper vender horisontalt. Det vil sige, at de "dolker" deres bytte i stedet for at bide med giftkrogene.
Af verdens ca. 40.000 registrerede edderkoppearter udgør fugledderkopperne ca. 900.
Wikispecies har taksonomi med forbindelse til Fugleedderkop Fugleedderkopper (Theraphosidae) omfatter de største arter af edderkopper og de mest primitive.
Fugleedderkoppen kan blive op til 30 cm i benspænd for de største, mens de mindste er et par centimeter. Den adskiller sig fra andre edderkopper ved, at giftkrogene går vertikalt, hvor de hos andre edderkopper vender horisontalt. Det vil sige, at de "dolker" deres bytte i stedet for at bide med giftkrogene.
Af verdens ca. 40.000 registrerede edderkoppearter udgør fugledderkopperne ca. 900.
Die Vogelspinnen (Theraphosidae) sind eine Familie in der Unterordnung der Vogelspinnenartigen (Mygalomorphae) innerhalb der Webspinnen (Araneae) und umfassen 146 Gattungen und 979 Arten, die sich auf 12 Unterfamilien verteilen.[1] (Stand: Dezember 2018)
Vogelspinnen traten bereits im Karbon vor 350 Millionen Jahren auf. Ihr Lebensraum sind vorrangig tropische bis subtropische Klimazonen. Umgangssprachlich werden unter dem Begriff „Vogelspinnen“ manchmal auch Vertreter anderer Vogelspinnenartigen bezeichnet.
Ihren deutschen Trivialnamen „Vogelspinne“ verdanken sie wahrscheinlich der berühmten Naturforscherin und Künstlerin Maria Sibylla Merian. Ihre Eindrücke von einer Reise nach Surinam veröffentlichte sie 1705 in dem Werk Metamorphosis insectorum Surinamensium. Auf Seite 18 ist darin eine Illustration zu finden mit einer großen Spinne, die, auf einem Ast sitzend, einen Kolibri verspeist. Dies inspirierte wiederum Carl von Linné 1758, eine Spinne mit dem wissenschaftlichen Namen Aranea avicularia (mit dem Epitheton avicularia ‚vogelartig‘) zu beschreiben (heute: Avicularia avicularia (Linnaeus, 1758)).
Die Vogelspinne zählt zu den Gliederfüßern. Ihr Körper ist in mehrere Abschnitte unterteilt. Bei der Vogelspinne unterscheidet man grob zwischen dem Vorderkörper (Prosoma) mit den vier Laufbeinpaaren (Extremitäten), den (Kiefern-)Tastern (Pedipalpen) und den Beißklauen (Cheliceren) sowie dem Hinterleib (Opisthosoma) mit den Spinnwarzen.
Mit bis zu 12 Zentimetern Körperlänge und einer Spannweite von bis zu 28 Zentimetern gilt die Art Theraphosa blondi als größte bisher beschriebene Vogelspinne der Welt.
Der Vorderkörper (Prosoma, 11) der Vogelspinne besteht aus dem zusammengewachsenen Kopf- und Bruststück. Die Oberseite wird als Carapax (11) und die Unterseite als Sternum (19) bezeichnet. Vorn am Vorderkörper befinden sich die Beißklauen (9), die Mundöffnung (20) und die Taster (8). Seitlich befinden sich die vier Laufbein-Paare. Auf der Oberseite ist auch die Thoraxgrube (12) erkennbar. Diese Grube wird in vielen Bestimmungsschlüsseln verwendet, um z. B. die verschiedenen Vogelspinnen-Gattungen zu unterscheiden. Am Ende befindet sich die Verbindung (Petiolus) zum Hinterleib (13). Im Inneren des Vorderkörpers befindet sich der Saugmagen. Mit diesem wird die vor der Mundöffnung verflüssigte Nahrung aufgesaugt.
Die vier Laufbein-Paare der Vogelspinne sind in je sieben Segmente unterteilt:
Bei einigen Gattungen, z. B. Grammostola, Psalmopoeus oder Avicularia, haben die erwachsenen Männchen am ersten Beinpaar am Schienensegment sogenannte Schienbeinhaken (Tibiaapophysen). Diese dienen dem Männchen beim Paarungsakt dazu, die Chelizeren (Giftklauen) des Weibchens zu blockieren. Sie kommen aber nicht immer zum Einsatz.
Die Taster (Pedipalpen, 8) sind wie die Laufbeine aufgebaut, sie bestehen aber nur aus sechs Segmenten. Diese werden wie bei den Laufbeinen bezeichnet, der Mittelfuß (Metatarsus, 2) entfällt. Bei ausgewachsenen männlichen Tieren befinden sich an den Tasternenden die Bulbi. Diese sind beim lebenden Tier eingeklappt. Jungtiere und Weibchen benutzen diese Taster wie ein fünftes Laufbeinpaar. Mit den Tastern trommelt das ausgewachsene Männchen, um auf sich aufmerksam zu machen. Das Weibchen antwortet, wenn es paarungsbereit ist, auch mit Trommeln der Taster. Teilweise werden auch noch das erste und zweite Beinpaar dazu benutzt, zum Beispiel bei Avicularia.
Die Beißklauen (Cheliceren, 9) dienen der Spinne zum Beutefang, dabei schlagen sie gerade nach unten und leicht nach innen. Diese parallel zur Längsachse ausgerichteten Beißklauen (orthognath) unterscheiden die Vogelspinnenartigen von den echten Webspinnen (Araneomorphae).
Beim Beutefang dringen die Beißklauen in das Opfer ein und durch einen feinen Kanal wird das Gift injiziert. Die Giftdrüse liegt im oberen Teil der Beißklauen. Gleichzeitig dient das eingespritzte Gift zur Verdauung, d. h., es zersetzt den Körper des Beutetieres, so dass ihn die Vogelspinne anschließend aussaugen kann.
Die Augen (10) der Vogelspinne sind relativ klein und sitzen auf dem Augenhügel. Bei Vogelspinnen ist der Sehsinn nur schwach ausgebildet. Sie haben Hauptaugen und Nebenaugen. Die Hauptaugen nehmen Bilder und Farben wahr und sind nützlich für das Packen der Beute. Die Nebenaugen hingegen nehmen Bewegungen wahr.
Der Hinterleib (Opisthosoma, 13) ist der empfindlichste Teil der Spinne, da er nicht wie der Vorderleib mit einem durchgängigen Exoskelett umgeben ist. Tergite und Sternite, welche nicht voll ausgehärtet sind, sind durch weichhäutige Pleuren verbunden. Dadurch kann sich der Hinterleib bei jeder Mahlzeit ausdehnen, so erkennt man den Ernährungszustand an dessen Fülle. Jedoch können Stürze aus relativ geringer Höhe tödlich sein, wenn der Hinterleib aufplatzt und die Tiere verbluten. Im Hinterleib befinden sich die meisten Organe der Vogelspinnen, darunter das schlauchförmige Herz, die Geschlechtsorgane, die zwei Buchlungenpaare (obere = 17, untere = 16) und Teile des Darmes.
Einige amerikanische Gattungen (alle Gattungen der Unterfamilie Theraphosinae) besitzen auf dem Hinterleib Brennhaare, zum Beispiel Brachypelma, Grammostola oder Theraphosa, im Gegensatz zu Psalmopoeus. Diese Haare sitzen locker auf der Hinterleibshaut und werden bei Störung des Tieres durch schnelles Reiben mit den Hinterbeinen dem Störenfried oder Feind entgegengeschleudert. Avicularia streifen die Brennhaare nicht aktiv ab, sondern strecken den Hinterleib entgegen.[2] Die spitzen Brennhaare besitzen Widerhaken und können starke Hautreizungen verursachen. Exemplare der Gattung Brachypelma machen recht häufig von ihren Brennhaaren Gebrauch. Bei stark „bombardierenden“ Spinnen kann man dann durchaus die „nackte“ Haut erkennen. Färbt sich diese Haut dunkel bis schwarz, kann von einer bevorstehenden Häutung ausgegangen werden. Die schwarze Farbe kommt von der Exuvialflüssigkeit, die die alte von der neuen Haut trennt.
Am Ende des Hinterleibes befinden sich der Darmausgang und die beiden Spinnwarzen-Paare. Die Vogelspinne besitzt ein großes (14) und ein kleines Paar Spinnwarzen (15). Die fingerförmigen Spinnwarzen sind in drei Glieder unterteilt und sind jede für sich beweglich. Mit speziellen Drüsen an den Spinnwarzen produziert die Spinne Spinnseide. Diese Seide setzen die Tiere zum Selbstschutz, zur Fortpflanzung oder bei der Nahrungsaufnahme ein.
Die Geschlechtsöffnung (18) befindet sich auf der Unterseite des Hinterleibes. Sie wird als Epigastralfurche bezeichnet. Beim Paarungsakt führt das Männchen hier die Enden (die Bulben) seiner Taster ein. Baut das Weibchen einen Kokon, werden die Eier an dem Samenvorratsbehälter (Spermathek) vorbei aus dieser Öffnung gelegt. Beim Vorbeirutschen an dem Samenvorratsbehälter werden die Eier befruchtet. Dieser Behälter wird bei jeder Häutung mit gehäutet, sodass jedes Weibchen nach der Häutung wieder „jungfräulich“ ist.
Beim Männchen tritt an dieser Öffnung die Samenflüssigkeit aus, welche auf ein zuvor gesponnenes Spermanetz abgegeben wird. Dieses Spermanetz wird zwischen zwei Gegenständen (z. B. Terrarienwand/Pflanze) gesponnen. Um die Samenflüssigkeit abzugeben, kriecht das Männchen mit der Unterseite nach oben unter das Netz. Danach klettert es auf das Netz und nimmt die Flüssigkeit mit den Bulben durch Pumpbewegung auf. Anschließend wird das Netz meistens zerstört.
Die Entwicklung von Vogelspinnen vollzieht sich in drei Abschnitten: Zeit im Kokon (Ei und Larve), Nymphe und Imago (erwachsenes Tier).
Durch das Muttertier wird ein Teppich aus Spinnseide gesponnen, worauf sie die Eier ablegt. Die Eier werden im Inneren des Körpers befruchtet. Das Männchen füllt sein Sperma bei der Paarung mit seinen Bulben (21), das letzte umgebildete Glied der Taster (Pedipalpen), in die sogenannte Spermathek des Weibchens ein. An dieser Spermathek rutschen die Eier beim Legen vorbei und werden so befruchtet. Nachdem das Muttertier seine Eier gelegt hat, werden die Eier mit einer Lage Spinnseide bedeckt. Aus der Unterlage, den Eiern und der oberen Schicht formt das Weibchen den Kokon. Oft wird der Kokon mit weiteren Lagen Spinnseide umwoben. Der Kokon wird durch das Muttertier bewacht.
Im Kokon schlüpfen nach einiger Zeit aus den Eiern die Larven. Diese Larven haben mit Spinnen noch nicht viel Ähnlichkeit. Die Bezeichnung „Ei mit Beinen“ beschreibt das Aussehen gut. Es ist die Unterteilung in Vorder- und Hinterkörper erkennbar. Vom Vorderkörper spreizen sich die vier Beinpaare und das Tasterpaar ab. Der Augenhügel ist auch schon zu erkennen. Die Eireste bilden den Hinterleib. Im Kokon häuten sich die Tiere nach einiger Zeit dann zu Larve II. Die Jungtiere sehen einer Spinne nun schon sehr ähnlich. Die Proportionen stimmen fast überein. Die Beißklauen (Cheliceren) sind ausgebildet und erkennbar, ebenso die Spinnwarzen. Als Larven nehmen die Tiere keine Nahrung an. Teilweise wurde aber schon beobachtet, dass Larven nicht befruchtete Eier oder schwächere Geschwistertiere absorbierten. Noch im Kokon häuten sich die Larven zu Nymphen. Durch das Muttertier wird der Kokon meistens erst geöffnet, wenn sich die Larven zu Nymphen gehäutet haben, dies kann aber auch schon früher geschehen. Es passiert immer wieder, dass der Kokon in dieser Entwicklungsphase vom Muttertier gefressen wird, weil die Bewegungen der Nymphen den Fressreiz der Mutter ansprechen. Die frisch gehäuteten Nymphen bleiben zunächst beim Kokon. Die Entwicklungszeit ist abhängig von der Art und von der vorherrschenden Temperatur.
Im deutschen Sprachraum wird die Nymphe hin und wieder auch als Spiderling bezeichnet. Des Weiteren gibt es noch die umgangssprachliche Bezeichnung Fresshaut. Als Fresshäute bezeichnet der Vogelspinnenhalter juvenile Entwicklungsstadien der Tiere, in denen sie Nahrung – nach alter Lehrbuchmeinung – selbst zu sich nehmen (Nymphe). Die vollentwickelte Nymphe ist die „erste Fresshaut“. Mit jeder Häutung vergrößert sich die Nummer der Fresshaut (FH), also 1. FH, 2. FH, 3. FH, und so weiter.
Bis die Spinne geschlechtsreif (adult) ist, benötigt sie je nach Art unterschiedlich viele Häutungen. Die Zeitabstände zwischen den Häutungen sind vom Klima abhängig. Die Abstände zwischen den Häutungen betragen am Anfang vier bis acht Wochen. Der Abstand vergrößert sich mit jeder Häutung. Die Anzahl der Häutungen ist teils auch noch vom Geschlecht abhängig. Die Männchen werden oft früher erwachsen.
Je nach Art ist das Tier bereits nach einem Jahr (Psalmopoeus cambridgei) oder erst nach sieben bis zehn Jahren (Mexikanische Rotknie-Vogelspinne, Brachypelma smithi) erwachsen. Aber auch hier sind die Außentemperaturen entscheidend. Je wärmer es ist (28–32 °C), desto schneller wachsen und damit häuten sich die Tiere. Bei niedrigeren Außentemperaturen (20–24 °C) dauert die Entwicklung wegen des reduzierten Stoffwechsels der wechselwarmen Tiere länger. Bei den oben genannten Tieren ist eine Haltung bei 24–28 °C optimal. Die optimale Haltungstemperatur schwankt von Art zu Art. Tiere aus höheren Lagen bevorzugen kühlere Temperaturen, solche aus Savannen oder Wüstengebieten höhere.
Nach der Reifehäutung wird dann von einem adulten (erwachsenen) Tier gesprochen. Für das Männchen ist dies die letzte Häutung seines Lebens, doch die Weibchen häuten sich weiter – ein Mal im Jahr, alte Tiere nur noch alle zwei Jahre. Dabei legen sie immer noch an Größe zu. Der Größenunterschied vor und nach der Häutung ist nicht mehr so groß wie bei Nymphen.
Ein erwachsenes Männchen ist gut an seinen Bulben (21) erkennbar, welche beim lebenden Tier zum Körper hin eingeklappt sind. Bei vielen Arten besitzen die Männchen noch Schienbeinhaken (Tibiaapophysen), welche bei der Paarung die Beißklauen des Weibchens blockieren sollen.
Bei Weibchen ist die Reifhäutung schlecht zu bestimmen, da sie keine äußeren Anzeichen haben. Sicher kann man erst dann sein, wenn das Weibchen einen Kokon gebaut hat. Der Samenvorratsbehälter (Spermathek) ist bereits bei weiblichen Nymphen vorhanden. Bei jeder Häutung wird dieser mitgehäutet, so dass eine Geschlechtsbestimmung bereits bei Nymphen möglich ist. Er wächst auch das ganze Leben mit. Eine Ausnahme bilden die Arten Sickius longibulbi und Encyocratella olivacea, bei der die Weibchen keine Spermathek besitzen.[3][4]
Bei einigen Arten zeigt sich nach der Reifehäutung ein deutlicher farblicher Geschlechtsdimorphismus. Das heißt, dass entscheidende äußere Unterschiede zwischen Männchen und Weibchen bestehen.
Vogelspinnen fressen alles, was sie überwältigen können. In der Regel sind das größere Insekten wie Grillen, Schaben und Heuschrecken. Aber auch Tausendfüßer und Skorpione gehören zum Beutespektrum. Große Vogelspinnenarten machen Jagd auf kleine Echsen und kleine Nagetiere, selten kleine (Gift-)Schlangen. Nestjunge oder kranke Vögel werden mitunter ebenfalls überwältigt. Gesunde Vögel gehören trotz ihres Namens nur selten zur Beute von Vogelspinnen.
Zu den natürlichen Feinden der Vogelspinnen zählen Wegwespen, in Amerika etwa Pepsis formosa. Mancherorts sind Hundertfüßer und Skorpione Fressfeinde. Auch kleine räuberische Wirbeltiere, wie die afrikanischen Mangusten, erbeuten gelegentlich Vogelspinnen. Wanderameisen fallen bei ihren Beutezügen über alles her, was nicht fliehen kann, auch über Spinnen jeglicher Größe und Art.
Einige neuweltliche (amerikanische) Vogelspinnen besitzen zusätzlich zum Abwehrverhalten so genannte Brennhaare auf ihrem Hinterleib, die mit Widerhaken besetzt sind. Potenziellen Feinden werden diese mit raschen Bewegungen der hinteren Beinpaare entgegengeschleudert (sog. Bombardieren). Sie sind auch ein passiver Schutz, da sie sich bei Berührung ablösen, um am Angreifer hängenzubleiben. In Schleimhäuten und Augen können die Brennhaare zu Entzündungen führen. Bei wiederholtem Kontakt mit ihnen kann es aber auch zu allergischen Reaktionen kommen. Auf der Haut führen die Haare zu unangenehmem Juckreiz. Einige Avicularia-Arten spritzen dem vermeintlichen Angreifer Kotflüssigkeit entgegen.
Trotz ihrer Größe ist ein Biss der meisten Vogelspinnen für einen Menschen zwar schmerzhaft, aber dennoch harmlos, es sei denn, es treten allergische Reaktionen auf. In vielen Büchern werden die Folgen mit denen eines Bienen- oder Wespenstichs verglichen, was aber nicht auf alle Arten zutrifft. Nur bei Vertretern der asiatischen Gattung Poecilotheria sowie manchen afrikanischen Arten wie Pterinochilus murinus oder Stromatopelma calceatum kann ein Biss selten von Muskelkrämpfen und Benommenheit begleitet werden, die mehrere Tage anhalten können. Recht häufig tritt bei einem Biss allerdings eine Sekundärinfektion auf, ausgelöst durch die zahlreichen Keime an den Cheliceren der Spinne.
In einigen Gegenden Südamerikas und Asiens werden Vogelspinnen als Lebensmittel genutzt. In Kambodscha werden beispielsweise Vogelspinnen gebraten als Street Food verkauft.[5] Diese stammen entweder aus Wildfang oder werden eigens für den Verzehr gezüchtet.[5]
Die Systematik der Vogelspinnen befindet sich immer noch in ständiger Bewegung, da stets neue Arten beschrieben, alte Arten revidiert und Verwandtschaftsverhältnisse aufgedeckt werden. Die Beschreibung und Revision neuer Arten erfolgt dabei meist klassisch anhand morphologischer Untersuchungen an den Tieren selbst. Die Verwandtschaftsverhältnisse der einzelnen Arten, Gattungen und Unterfamilien untereinander werden hingegen, wie bei allen Taxa der außerordentlich vielfältigen Ordnung der Webspinnen, mittlerweile fast ausschließlich anhand von molekulargenetischen Untersuchungen erforscht, da die Methoden der Morphologie hier nicht ausreichen, um stichhaltige Aussagen treffen zu können.
Der Arachnologe Günter Schmidt unterscheidet in seinem Standardwerk „Die Vogelspinnen“ aus dem Jahr 2003 zwölf Unterfamilien.[6] Seither gab es zahlreiche Änderungen bezüglich der Nomenklatur, die u. a. zur Auflösung einer Unterfamilie führten und auch den Artenumfang einiger Unterfamilien veränderten. So wurde die bei Schmidt gelistete Unterfamilie Spelopelminae Smith, 1995 im Jahr 2003 aufgelöst, da alle Arten der einzigen Gattung Spelopelma Gertsch, 1982 durch eine Revision mit Hemirrhagus Simon, 1903 synonymisiert worden sind. Die Gattung Hemirrhagus gehört zur Unterfamilie Theraphosinae.[7]
Im Jahr 2008 überführten Robert Samm und Günter Schmidt selbst die Gattungen Psalmopoeus und Tapinauchenius aus den Aviculariinae in eine neue Unterfamilie, die vorerst den Namen Sinurticantinae Samm & Schmidt, 2008 erhielt.[8] Die neue Unterfamilie wurde jedoch 2010 von den Autoren aus nomenklatorischen Gründen in Psalmopoeinae Samm & Schmidt, 2010 umbenannt.[9]
Eine Übersicht über die 12 Unterfamilien und ihre Verbreitung gibt die nachfolgende Liste:
Eine vollständige Auflistung aller 146 Gattungen und 979 Arten findet sich in der Liste der Vogelspinnenarten.
Die Vogelspinnen (Theraphosidae) sind eine Familie in der Unterordnung der Vogelspinnenartigen (Mygalomorphae) innerhalb der Webspinnen (Araneae) und umfassen 146 Gattungen und 979 Arten, die sich auf 12 Unterfamilien verteilen. (Stand: Dezember 2018)
Vogelspinnen traten bereits im Karbon vor 350 Millionen Jahren auf. Ihr Lebensraum sind vorrangig tropische bis subtropische Klimazonen. Umgangssprachlich werden unter dem Begriff „Vogelspinnen“ manchmal auch Vertreter anderer Vogelspinnenartigen bezeichnet.
Apasanka icha Qhanpu [1]. (Theraphosidae) nisqakunaqa hatun awaq urukunam.
Apasanka icha Qhanpu . (Theraphosidae) nisqakunaqa hatun awaq urukunam.
Tarantulas comprise a group o large an eften hairy arachnids belanging tae the Theraphosidae faimily o speeders, o which approximately 900 species hae been identifee'd.
Tarantûla cureyek li dapîroşkên tûkotûko ji malbata pîrhelokên Theraphosidae ku ji pezpezokan jî mezintir dibin.
Tarantûla cureyek li dapîroşkên tûkotûko ji malbata pîrhelokên Theraphosidae ku ji pezpezokan jî mezintir dibin.
Ang Theraphosidae o tarantula ay ang pinakamalaking gagamba sa buong mundo. Mayroong mga walongdaang uri sa pamilya nito. Matatagpuan ang mga ito sa lahat na kontinente maliban sa Antarktika. May dalawang uri sa Pilipinas ang napakapopular sa Pet Trade. Selenobrachys philippinus at Selenocosmia peerboomi ang mga pangalan nito. Makikita sa isla ng Negros ang Selenobrachys philippinus.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Кош ашаучылар Антарктида континентыннан тыш барлык континентларда бар.Ареал үз эченә Африканы, Көньяк Американы, Австралияны һәм Океанияны тулысынча ала.
Европада кош ашаучы үрмәкүчләр сирәк очрый, аларның ареалы үз эченә Италияның көньяк яртысын , Испанияне һәм Португалияне ала[5]. Су яратучы төрләр экваториаль урманнарда очрыйлар,мәсәлән Caribena versicolor, Очраша ничек влаголюбивые төрләрен, обитающие бу кронах экваториальных урманнарны, әйтик Caribena versicoloһәм кырылыкка чыдам ярым чүллеләр әйтик Chromatopelma cyaneopubescens.
Птицееды булып облигатными (строгими) хищниками[6]. Кон бизәкләү, аларның пищеварительная системасы түгел исәпләнгән даими туклану ит (кош-кортын карыйсы). Нигезен рациона пауков-птицеедов тәшкил итә бөҗәкләр яки артык вак пауки. Пауки бу җитәрлек дәрәҗә всеядны һәм ала ашарга тәкъдим ителә азык: мух, тараканов[6], мотылей, лягушат[6], вак кимерүчеләргә[6], кошлар, балыклар[7] һәм башка бик күп[6][8]. Птицееды подкарауливают чыгаруга берсе засады түгел, ә файдаланалар алдырган өчен әзерләү ловушек.
Кош ашаучылар Антарктида континентыннан тыш барлык континентларда бар.Ареал үз эченә Африканы, Көньяк Американы, Австралияны һәм Океанияны тулысынча ала.
Европада кош ашаучы үрмәкүчләр сирәк очрый, аларның ареалы үз эченә Италияның көньяк яртысын , Испанияне һәм Португалияне ала. Су яратучы төрләр экваториаль урманнарда очрыйлар,мәсәлән Caribena versicolor, Очраша ничек влаголюбивые төрләрен, обитающие бу кронах экваториальных урманнарны, әйтик Caribena versicoloһәм кырылыкка чыдам ярым чүллеләр әйтик Chromatopelma cyaneopubescens.
Птицееды булып облигатными (строгими) хищниками. Кон бизәкләү, аларның пищеварительная системасы түгел исәпләнгән даими туклану ит (кош-кортын карыйсы). Нигезен рациона пауков-птицеедов тәшкил итә бөҗәкләр яки артык вак пауки. Пауки бу җитәрлек дәрәҗә всеядны һәм ала ашарга тәкъдим ителә азык: мух, тараканов, мотылей, лягушат, вак кимерүчеләргә, кошлар, балыклар һәм башка бик күп. Птицееды подкарауливают чыгаруга берсе засады түгел, ә файдаланалар алдырган өчен әзерләү ловушек.
Павукі-птушкаеды або Павукі-птушкаяды (Theraphosidae) — сямейства павукоў з падатрада мігаляморфных (Mygalomorphae). Дарослыя асобіны характарызуюцца буйнымі памерамі, часам перавышаюць 20 см у размаху лап. Шырока распаўсюджана выкарыстаньне птушкаедаў ў якасці экзатычных хатніх жывёлаў.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Павукі-птушкаеды або Павукі-птушкаяды (Theraphosidae) — сямейства павукоў з падатрада мігаляморфных (Mygalomorphae). Дарослыя асобіны характарызуюцца буйнымі памерамі, часам перавышаюць 20 см у размаху лап. Шырока распаўсюджана выкарыстаньне птушкаедаў ў якасці экзатычных хатніх жывёлаў.
Тарантули или птицојади (науч. Theraphosidae) — семејство влакнести и многу големи пајаковидни животни со досега утврдени околу 900 видови. Некои членови од истиот подред исто така може да се нарекуваат „тарантули“ со заеднички идиом. Оваа статија се ограничува за да ги опиша членовите на Theraphosidae групата. Некои родови на тарантулите-tarantulas го ловат пленот пред се на дрвјата, а други пак ловат во или близу до земјата. Сите тарантули-tarantulas може да произведуваат свила, додека арбореалните видови обично престојуваат во кадифен "цевковиден шатор", копнените видови редат нивните јами со свила за стабилизирање за да се олесни качувањето нагоре и надолу по зидот. Тарантулите-Tarantulas главно јадат инсекти и други членконоги, со користење на заседа како нивен првенствен начин на фаќање плен. Најголемите тарантули-tarantulas може да убиваат животни големи колку гуштери, глувци и птици. Тарантулите-Tarantulas се наоѓаат во тропските и пустински региони во светот. Повеќето тарантули-tarantulas се безопасни за луѓето, а некои видови се популарни за егзотична трговија на миленичиња (тарантули). Сите тарантули-tarantulas се отровни, но само некои видови имаат отров кој, предизвикува непријатност во период од неколку денови но не е познато дека имало човечки жртви како резултат на тоа. Тарантула "Tarantula 'името доаѓа од градот Таранто во јужна Италија и бил користен во прво време за некој неповрзан видов на Европскиот волчешки пајак. Името е позајмено да се применува на theraphosids (вид на пајаци) кои се честа појава во Европските истражени области. Во Африка, theraphosids (вид на пајаци) често се нарекуват "мајмунски пајаци". Азиските облици се познати како "земјените тигри" или "птиците кои јадат пајаците". Австралијците пак ги викаат нивните видови "лаечки пајаци", " пајаци кои свиркаат" или "птици кои јадат пајаци". Луѓето кои зборуваат француски ги викаат со општо име "mygales" theraphosid-те пајаци. Како и сите членконоги, тарантулата-tarantula спаѓа во без'рбетниците, кој се потпира на егзоскелет за мускулна поддршка. А телото на тарантулата-tarantula се состои од два дела, од prosoma (цефалоторакс) и opisthosoma (стомак). Цефалотораксот и стомакот се поврзани со pedicle (појас), или она што често се нарекува pregenital somite. Овој појас-како поврзување е всушност дел од цефалотораксот му овозможува на стомакот да се движи во широк опсег на движење во однос на цефалотораксот.
Во зависност од видот, должината на телото на тарантулата се движи од 2,5-10 сантиметри, со 8-30 сантиметри со спојување на нозете. Ножното мерење се утврдува со мерење од врвот на задната нога на врвот на предната нога на спротивната страна. Најголемите видови на тарантули-tarantula може да тежат повеќе од 85 грама (3 унци). Најголемиот од сите, Голијат птицо-јадец (Theraphosa blondi) од Венецуела и Бразил, се пријавени дека имаат тежина од 150 грама (5,3 унци) и распонот на една нога достигнува до 30 сантиметри, машките се подолги а женките по дебели. Т. apophysis (на Pinkfoot Голијат) беше опишан 187 години после Голијат птицо-јадачот, па затоа неговите карактеристики не се толку добро проверени. T. blondi генерално се смета за најтешка тарантула-tarantula, а Т. apophysis има најголем распон на ногата. Два други вида, Lasiodora parahybana (бразилскиот Салмон Birdeater) и Л. klugi, се ривали во одност на големината на Голијат пајаците. Поголемиот дел од Северно Американските тарантули-tarantulas се кафени. На други места се пронајдени обоени видови т.е кобалт сина боја (Haplopelma lividum), црни со бели риги (Aphonopelma seemanni), жолти ознаки по нозете (Eupalaestrus campestratus), металик сини нозе со живописна портокалова боја на стомакот и зелено сини (Chromatopelma cyaneopubescens). Нивните природни живеалишта ја вклучуваат саваната, тревни површини, како што се пампите, дождовните шуми, пустини, планини, шуми. Тие генерално се поделени во земни типови кои често прават дупки и арбореални типови кои градат затворени засолништа надвор од земјата. Тарантулите-Tarantulas стануваат се повеќе популарни како миленичиња и се лесно достапни за фаќање.
Зборот "tarantula" се применува на неколку многу различни видови пајаци. Пајакот кој јпрвично го користи тоа име е еден од волкчешките пајаци, Lycosa tarantula, пронајдени во околината на јужниот италијански град Таранто. Во споредба со тарантулите-tarantulas од новиот свет, волчешките пајаци не се особено големи или влакнести.
Каснувањето од Л. Tarantula, некогаш се верувало дека предизвикува фатална состојба наречена tarantism, за чиј лек се сметал дивиот танц кој се идентификува со тарантела-tarantella. Сепак, модерните истражувања покажаа дека каснувањето на Л. tarantula генерално не е опасно врз човекот. Се чини дека постоеле различни видови на пајаци во областа околу Таранто кои биле одговорни за прилично тешки касања. Веројатниот кандидат (и веројатно единствениот пајак кој се наоѓа во областа која е опасна за човекот) е пајакот-malmignatte или медитеранот црна вдовица. Овој пајак, кој му припаѓа на родот Latrodectus, е близок роднина на црната вдовица и redback (црвениот) пајак, и има убод кој е значаен за медицината. Сепак, Lycosa tarantula, се поголеми и страшни на изглед, со тенденција да бидат неправедно кредитирани за било какво тешко касање.
Кога theraphosids се појавиле во Америка, тие се прогласени за тарантули"tarantulas", предизвикувајќи користење на терминот да се префрлат на тропските пајаци. Сепак, овие пајаци припаѓаат на подвидот Mygalomorphae, и не се тесно поврзани со волчешките пајаци. Името тарантула"tarantula" е исто така погрешно применето при други големи работноспособни пајаци, вклучувајќи ги и purseweb (џебовидните) пајаци или атипичните тарантули-tarantulas, инка-мрежестите (Dipluridae и Hexathelidae), и на "џуџести тарантули-tarantulas". Овие пајаци се поврзани со тарантулите-tarantulas (сите се mygalomorphs), но се класифицираат во различни семејства. Huntsman пајаците од семејството Sparassidae, исто така, се нарекуват тарантули-"tarantulas", поради нивните големи димензии. Всушност, тие не се поврзани, и припаѓаат на подредот Araneomorphae.
Осумте нозе, двајцата хелицери со своите отровни заби, и клапите се поврзани со стомакот. Хелицерите се две двојни сегментни додатоци кои се наоѓаат веднаш под очите и директно пред устата. Хелицерите содржат отровни жлезди кои се пропустливи преку отровните заби. Отровните заби се со шупливи проширувања на хелицерите кои го инјектираат отровот во пленот или животното кое тарантулата-tarantula го каса во одбраната, и тие исто така се користат при џвакање. Овие отровни заби артикулираат, така што тие може да се прошируваат надолу и кон надвор, при подготвувањето на гризењето или може да се свиткаат назад кон хелицерите како џебен нож кој се собира. Хелицерите од тарантулата-tarantula целосно содржат отровни жлезди и мускулите кои ги опкружуваат, и може да предизвикаат, отровот насилно да бидат инјектиран во пленот. Рedipalpi се два шесто-сегментни поврзани додатоци на градниот кош во близина на устата и излегуваат од другата страна на двете хелицери. Во повеќето видови на тарантула-tarantula, pedipalpi содржи остри грапави заби кои се користат за да се пресече и здроби храната која често се нарекува coxae или maxillae. Како и со другите пајаци, терминалниот дел од pedipalpi од машките функционираат како дел од својот репродуктивен систем. Машките пајаци завртуваат кадифена течност (мрежеста сперма) на земјата врз која тие испуштаат сперма од жлезди во нивните opistoma. Тогаш тие вметнуваат pedipalps во семето, искористувајќи го семето во pedipalps, а подоцна и вметнувајќи pedipalps (еден по еден) во репродуктивниот орган од женката, која се наоѓа во нејзиниот абдомен (стомак). Терминалнте сегменти на pedipalps на машката тарантула-tarantulas се умерено поголеми во обем од оние на една женска tarantula. Машките тарантули-tarantulas, имаат посебни боцки околу гениталните отвори. Свила за мрежестата сперма на тарантулата-tarantula се излачува од овие специјални боцки.
Тарантулата-tarantula има четири пара на нозе и два дополнителни пара на додатоци. Секоја нога има седум сегменти кои, од prosoma (стомакот) надвор се: coxa, trochanter, бедрената коска, patella, тибија, Тарс и pretarsus, и да се пробијат. Две или три канџи кои се собираат се при крајот на секоја нога. Овие канџи се користат за контрола при површини за качување. Исто така, на крајот на секоја нога, околу канџите, се групирани влакната. Овие влакна, наречени scopula, и помогаат на тарантулата-tarantula да зграпчи подобро при искачување на стаклени површини. Петтиот пар се pedipalps кои помагаат при чувствувањето, зграбување на пленот, и парење во случај на зрел маж. Шестиот пар на додатоци се хелицерите и нивните прицврстени отровни заби. При одење, првата и третата нога од тарантулата-tarantula е на едната страна и се движи во исто време како и втората и четвртата нозе од другата страна од неговото тело. Мускулите на нозете на тарантулата-tarantula е причина нозете да се свиваат на зглобовите, но за продолжување на ногата, тарантулата-tarantula го зголемува притисокот на крвта кој влегува во ногата. Тарантулата-Tarantulas, како и скоро сите други пајаци, ги имаат примарна боцки на крајот на opisthosoma. За разлика од типичните пајаци кои во просек имаат шест,тарантулите- tarantulas имаат два или четири боцки. Боцките се флексибилни цевчести структури од коишто пајакот ја лачи својата пајакова свила. Врвот на секја боцка се нарекува вртечко поле. Секое вртечко поле е покриено од околу 100 вртечки цевчиња, преку кои се лачи свила. Оваа свила се стврднува при контакт со воздухот за да стане влакнест супстанција.
Устата на тарантулата-tarantula се наоѓа под вилиците на долниот преден дел од prosoma-та. Устата е куса како сламка кој при отворањето може само да цица, што значи дека се што ќе се внесе внатре мора да биде во течна форма. Пленот со многу цврсти делови, како на пример глушецот, мораат да бидат здробени на земјата или пак соџвакани, што се постигнува со премачкување на пленот со дигестивни сокови кои се лачат од отворите на вилиците. Дигестивниот систем на тарантулата-tarantula (стомакот) е цевка која се протега водолжина на нејзиното тело. Во prosoma-та, оваа цевка е поширока и го формира стомакот за цицање. Кога мускулите на стомакот за цицање се собираат, тие креираат силина во цицањето која дозволува да тарантулата-tarantula го вовлече својот течен плен преку устата и во цревата. Откако течната храна ќе влезе во цревата, се разделува на честици толку мали за да пројдат преку цревните зидови во hemolymph (крвта) каде што е дистрибуиран низ целото тело. После јадење, остатоците се формираат во мала топка и се исфрлаат од тарантулата-tarantula надвор. Во терариум, тие често пати ги ставаат во ист агол. Овие топки се совршени домаќини за калапи и паразити, тие мора да бидат отстранувани редовно.
А централните нервниот систем (мозокот) на тарантулата се наоѓа во долниот дел од внатрешноста на prosoma-та. Тарантулата-tarantula ја гледа нејзината околина првенствено преку сетилните органи наречени setae (влакна или игли). Иако тарантулата-tarantula има очи, допирот е нејзиниот најистакнат осет, и во лов првенствено зависи од вибрациите испуштени од движењата на својот плен. Сетилните органи на тарантулата, setae се многу чувствителни органи и се користат при осеќање на хемиски потписи, вибрации, правец на ветерот, а можеби дури и звук. Тарантулите-Tarantulas, исто така многу реагираат на присуството на одредени хемикалии како што се феромоните.
Очите им се наоѓаат над вилиците на предниот дел од prosoma-та. Тие се мали и обично се поставени по четири во два реда. Повеќето тарантули-tarantulas не се во можност да гледаат многу повеќе од светлината, темнината, и движењето. Арбореалните тарантули-tarantulas, генерално, имаат подобра визија во споредба со сувоземните тарантули-tarantulas.
Во сите видови на tarantula постојат два типа на листести бели дробови (органи за дишење). Првиот пар на листести бели дробови се наоѓа во шуплината во внатрешноста на долниот преден дел на абдоменот каде што во близина на стомакот се поврзува со цефалоторакс а вториот пар е малку поназад на стомакот. Воздухот влегува во празнината низ мал отвор од секоја страна во близина на предниот дел на стомакот. Секој бел дроб се состои од 15 или повеќе тенки листови од ткиво организирани како страниците на некоја книга. Овие ткивни листови се обезбедени од страна на крвните садови. Како што воздухот влегува во секој бел дроб, кислородот е донесена во крвта низ крвните садови во белите дробови. Потребната влага, исто така, може да се апсорбира од влажниот воздух од страна на овие органи.
Крвта на тарантулата-tarantula е уникатна, кислороден протеин е присутен (бакарно-базиран hemocyanin), но не е и затворен во крвните клетки, како што се еритроцитите цицачи. Крвта на тарантулата-tarantula не е вистинска крв, туку поскоро течност наречена haemolymph, или hemolymph клетки. Постојат најмалку четири видови на hemocytes, или hemolymph клетки. Срцето на tarantula е долга и тенка цевка која се наоѓа по должината на врвот на opisthosoma-та. Срцето е неврогено наспроти миогено, па така нервните клетки, наместо мускулните клетки го иницираат и ја координираат работата на срцето. Срцето пумпа hemolymph до сите делови на телото преку отворени пасуси кои често се нарекуваат синуси, а не преку кружниот систем на крвните садови. Ако егзоскелетот е прекршен, загубата на hemolymph ќе ја убие тарантулата-tarantula, освен ако раната е доволно мала за да hemolymph се израмни и исуши за да се затвори раната.
Без оглед на нивната застрашувачка репутација, тарантулите-tarantulas самите се објект на предаторите, нај добро специјализираните предатори од нив се големи членови на семејството Pompilidae оса. Во Америка, овие инсекти се нарекуваат "тарантула-tarantula јастреби", кои се паразитоиди на тарантулите-tarantulas. Најголемата тарантула-tarantula јастреб, како што се оние од родот Pepsis, следат, напаѓаат и можат да ја убијат големата тарантула-tarantulas. Тие користат olfaction да ја најдат јамата на тарантулата-tarantula. Осата мора да го убоде пајакот на долната страна од цефалотораксот, искористувајќи ја тенката мембрана меѓу базалните ножни сегменти. Оваа го парализира пајакот и осата тогаш го влече назад во својата дупка во земјата пред да го испушти јајцето од абдоменот на пленот. Осата тогаш го запечатува пајакот и одлетува да бара домаќини. Осата ларва се храни со несуштинските делови на пајакот и како што се приближува pupation, го троши остатокот. Во прилог на животните, тарантулите-tarantulas исто така се сметаат за деликатес во некои култури (на пример, Камбоџа). Тие обично се печат над отворен оган за да се отстрани косата и потоа се јадат.
Покрај нормалните "влакна" кои го покриваат телото, некои тарантули-tarantulas исто така имаат густа покривка на иритирачките влакна наречени urticating влакната, на opisthosoma-та, што понекогаш се користат како заштита од непријателите. Овие влакна се присутни само во новите видови, но не и од примероци земени од Стариот свет. Urticating, косите обично започнуваат од стомакот на тарантулата-tarantula, но вреди да се спомене дека некои можеби едноставно чешаат на стомакот, како што е тоа случај со родовите на Avicularia. Овие убави коси се бодликави и дизајнирани да ги иритираат. Тие можат да бидат смртоносни за малите животни како глодарите. Некои луѓе се многу чувствителни на овие влакна, и може да дојде до сериозно чешање и исфрлување на иритираното место. Изложеност на очите и респираторниот систем на urticating влакната треба да се избегнува строго. Видовите кои ги поседуваат urticating влакната може да ги ослободат овие влакна во воздухот во дадена цел, притоа користејќи ги нивните два пара нозе. Тарантулите-Tarantulas, исто така ги користат овие влакна за други намени, како на пример за одбележување на територија или пак за поредување на нивните засолништа (во однос на последново, таквата практика може да ги обесхрабри да го избегнат хранењето на пајаци). Urticating влакната не растат на грбот, но се заменуваат со митарење. Интензитетот, износот, и флотацијата на влакната, зависи од видот на тарантулата-tarantula. Многу сопственици на Goliath Birdeaters (Т. blondi) тврдат дека theraphosids-те, имаат најлоши urticating влакна. За предаторите и другите видови на непријатели, овие влакната може да се движат од тоа да бидат смртоносни па затоа се едноставно пречка за нив. За луѓето, тие може да предизвикаат иритација на очите, носот и кожата, и поопасно, белите дробови и дишните патишта, ако бидат вдишани. Симптомите се движат од видот на видовите, од човек до човек, од големо чешање до мали отоци. Во некои случаи, влакната на тарантулата-tarantula предизвикуваат трајно оштетување на човечките очи. Овие влакна обично се наоѓаат на вилиците. Stridulation се чини дека е се почест во видовите од стариот свет.
И покрај нивниот често опасен изгледот и репутација, за ниедна тарантула-tarantula не е познато дека има убид кој е смртоносен за луѓето. Генерално, ефектите од каснување на било кој вид видов на тарантула-tarantula не се добро познати. Додека познато е дека каснувањата на многу животински видови не се полоши од убодот на осите, некои извештаи за каснувања од некои видови се пријавени дека се многу болни и дека произведуваат интензивни грчеви кои може да се повторат во период од неколку дена, отровот од Африканската тарантула-tarantula, Pelinobius muticus, исто така, предизвикува силни халуцинации. Во сите случаи, разумно е да се побара лекарска помош. Поради вклученост на други протеини кога отровот е инјектиран, некои индивидуи може да страдаат од тешки симптоми поради алергиска реакција, а не од отровот. Таквите алергични последици може да бидат опасни по живот. Пред да гризе, тарантулата-tarantulas, може да сигнализира за нејзината намера да нападне заземајќи "опасна позиција", која може да вклучува подигање на нивната prosoma и кревање на нивните предни нозе во воздух, ширење и проширување на своите отровни заби, и (во одредени видови), правејќи силни силна бучава. Нивниот следен чекор, кратко гризење, може да биде да го онеспособи натрапникот со нивните покренати предни нозе. Ако тоа не успее да го одврати одговорот на напаѓачот, Американската тарантулата-tarantulas може да ги сврти и стегне urticating влакната кон предаторот. Следниот чекор може да биде напуштање на местото на настанот во целост, но ако не постои особен простор за повлекување, нивната последна реакција може да биде моментално свртување и гризење. Некои тарантули-tarantulas се добро познати, по "сувото гризење", односно, тие дефанзивно може да гризнат некое животно кое се вмеша во нивниот простор и им се заканува, но би испумпале отров во раната.
Тарантулите од новиот свет (оние кои се наоѓаат во Северна и Јужна Америка) имаат urticating влакна на нивниот стомак, и скоро секогаш ги фрлаат овие бодликави влакна, како прва линија на одбрана. Овие влакна иритираат осетливи делови од телото, а особено нивна цел се љубопитните животни кои можат да ги внесат овие влакна во мукозните мембрани на носот. Некои видови имаат поефикасни urticating влакна од другите. Голијат Birdeater е познат по своите особено иритирачки urticating влакна. Urticating влакната, можат да навлезат во рожницата до толку што заштита за очи треба да се носи при ракување со таквите тарантули-tarantulas. Тарантулите од стариот свет (од Европа, Африка, Азија и Австралија) немаат urticating влакна и е поверојатно да нападнат кога се вознемирени. Тарантулите од стариот свет, често имаат помоќен, отров кој е медицински значаен. Постојат опасни видови на пајаци кои се поврзани со тарантулите-tarantulas и често може да бидат помешани со нив. Популарната урбана легенда тврди дека смртоносните сорти тарантули-tarantula, постојат некаде во Јужна Америка. Ова тврдење често се прави без идентификување на одреден пајак, иако "банана tarantula-та" е понекогаш се именувана. Најверојатен кандидат за вистинскиот идентитет на овој пајак опасниот бразилски скитник, пајакот Phoneutria nigriventer, од семејството Ctenidae, како што може да се најде скриен во стеблата на банани и е едн од неколкуте пајаци наречен "банана пајак". Тој технички не е тарантула-tarantula, но е прилично голем (4-5 инчи долг), малку влакнест, и е многу отровен за луѓето. Друг опасен вид на пајакот кој се меша со тарантулите-tarantulas е австралиската-инка, мрежест-пајак. Најпознатиот од нив е во Сиднеј и е мрежестиот пајак Atrax robustus, кој е агресивен, високо отровен, и (пред развојот на против-отров во 1980) е одговорен за голем број смртни случаи во Австралија. Овие пајаци се членови на истиот подред како тарантулите-tarantulas. (Некои Австралијците користат дијалектот "triantelope" за големи, влакнести и безопасни членови на пајаци од Huntsman семејството, кои често се наоѓаат на внатрешните ѕидови на домаќинствата и во автомобилите.
Иако нема жртви кои би се припишале на тарантулата-tarantula, понекогаш касањата од пајаците се сметаат за веројатен извор на инфекции. Медицински совети во врска со ваквите случаи може да бидат корисни во тој поглед. Покрај тоа, постојат значителни анегдотски докази кои укажуваат дека отровите од некои видови од стариот свет можат да создадат толку тешки симптоми што соодветно мора да се спроведе медицински третман. Медицинска интервенција исто така се спроведува, кога симптомите како што се отежнато дишење, или болка во градите се развие, бидејќи овие услови може да иницираат анафилактична реакција. Како и со убодите од пчела, алергиски реакции на протеинските фракции може да бидат многу пати поопасни отколку директно токсичните ефекти на отровот. Urticating влакната може да предизвикаат здравствени проблеми кај луѓето ако навлезат во очите или во респираторниот систем. Освен ако некој го вдиша воздухот во кој има силно присуство од овие влакна или ги трие очите, тие ретко се проблем. Некои луѓе се поосетливи на кожен контакт па затоа научуваат да избегнуваат чистење кафези за да не дојдат во потенцијален контакт со нив. Сексуален диморфизам Некои видови на тарантули-tarantula поседуваат сексуален диморфизам. Мажјаците имаат тенденција да бидат помали (посебно нивниот стомак, кој може да биде доста тесен) и може да бидат со по темна боја во споредба со нивните женски колеги, како што е случај со видовите Haplopelma lividum. Зрелите машки тарантули-tarantulas исто така може да имаа кукаста цеваница (вид на коска) на нивните предни нозе, кои се користат за да се ограничат отровните заби на женското за време на парењето. Парење на млад мажјак може да биде определен од страна гледајќи во екипа exuvium за exiandrous fusillae или пак spermathecae. Вентралното парење е тешко, но, ако се направи правилно, тоа може да биде релативно сигурно. Мажјаците имаат многу пократок живот отколку жените затоа што умираат релативно брзо по созревањето. Неколку живеат доволно долго за едено митарење. Малку е веројатно дека тоа се случува во природните живеалишта, бидејќи тие се подложни на предаторите, но се има случено во заробеништво но ретко. Повеќето мажи не доживуваат митарење бидејќи се стремат да ја добијат нивната емболија, зрелите машки полови органи на pedipalps, се заглавени во процесот на митарење. Повеќето женски тарантули-tarantula се посакувани како домашни миленици и тоа се должи на нивниот многу подолг животен век. Тарантулите фатени на диво се често зрели мажи, бидејќи тие талкаат надвор на отворено и е поверојатно е да бидат фатени.
Како и сите други пајаци, тарантулите-tarantulas мора да го фрлат нивниот егзоскелет периодично со цел да растат, процес кој се нарекува митарење. Млада тарантула-tarantula го прави тоа неколку пати во годината, како дел од процесот на созревање, додека целосно созреан вид се митари еднаш во годината или помалку, или пак што поскоро со цел да ги замени загубените екстремитети или изгубени urticating влакна. Јасно е дека митарењето наскоро ќе се случи кога егзоскелетот добива потемна нијанса. Ако тарантулата-tarantula, претходно ги искористила своите urticating влакна, ќелавиот далновод ќе се претвори од праска боја на темно сина. Тарантулите-Tarantulas може да живеат со години-кај повеќето видови 2-5 години за да стигнат до полна зрелост, но кај некои видови тоа може да потрае и до 10 години за да стигнат до полна зрелост. По постигнување на зрелоста, мажите најчесто имаат од 1 до 1,5 години останат период за живот и обично веднаш бараат женка за парење. Машките тарантули ретко се митарат когаќе ја достигнат полната созреаност. Најстариот пајак, според Гинисовата книга на рекорди, живеел 49 години. Женките ќе продолжат да се митарат по достигнувањето полнолетство. За женските примероци се знае дека достигнуваат од 30 до 40 годишна возраст, и имаат преживеано на вода до 2 години. Grammostola rosea пајаците се познатипо тоа што можат без јадење многу долго.
Како и со другите пајаци, механиката на репродукција е сосема различен од оние на цицачите. Кога машкиот пајак ја достигнува својата зрелост и постане мотивиран за сроден пајак женка, тој ќе ја исплете мрежата на рамна површина. Пајакот тогаш ќе се допира по својот стомак на површината на мрежата и на таков начин ослободува некоја количина на сперма. Тој потоа може да ги вметнете своите pedipalps (кратки нозе-како додатоци помеѓу вилиците и предните нозе) во базенот на спермата. Тие кратки нозе го апсорбираат семето и го чуваат додека не се пронајде сродниот женски пајак. Кога машкиот пајак детектира присуство на жена, двајцата разменуваат сигнали за да се утврдат дека се од ист вид. Овие сигнали, исто така, може ја намамат женката. Ако женската ги прима сигналите тогаш машкиот пајак пристапува кон неа и ги вметнува кратките нозе во отворот на долната површина од нејзиниот абдомен, наречен opisthosoma. Откако семето се пренесе во нејзиното тело, мажјакот брзо ја напушта сцената пред опоравувањето на женката и нејзиниот апетит. Иако може да се појави агресија кај женките после парењето, машкото многу ретко станува оброк на самата женка. Женките депозитираат 50-2.000 јајца, во зависност од видот, во свилена торбичка која ја чуваат од 6 до 7 недели. За ова време женката останува многу блиску до торбичката со јајцето и станува по агресивна. Ова го пази јајцето од можни деформации ако тоа преседи или пак отседи многу долго. Младиот пајак останува во гнездото од лушпите на јајцето пред неговото конечно исфрлување.
Семејството Theraphosidae е поделена на 12 потсемејства, кои содржат повеќе од 100 родови и околу 900 видови меѓу нив. Acanthopelminae, прв пат е опишана од страна на Frederick Octavius Pickard-Кембриџ во 1897 година, I е потсемејство на мали, терестријални tarantula-tarantulas од новиот свет. Оваа потсемејства има само еден род, Acanthopelma, и два вида, А. beccarri и А. rufescens, кои што може да се најдат во Гвајана и Централна Америка. Aviculariinae е потсемејство на тропски, населени по дрвјата тарантули од новиот свет. Тие се движат од Карибите па се до Јужна Америка, и се познати како тарантулите "розевото прсте". Родовите, Avicularia, Ephebopus, и Pachistopelma поседуваат urticating влакна, но не можат "да ги исфрлат" во воздух, наместо тоа при контакт влакната се втиснати директно во непријателот. Eumenophorinae е потсемејство на тарантулите од стариот свет, главно од Африка и околните региони. Покрај тоа, некои автори ги вбројуваат дури и Proshapalopus (род кој се наоѓа во Бразил, а не во Африка). Harpactirinae е група на тарантули од стариот свет од Африка, помали од Eumenophorinae. Тие се познати како мајмунски пајаци, поради своите влакнести нозе и дебелата црна scorpulae на крајот на своите нозе, поради која се вели дека личат на павијаните. Ischnocolinae содржи пајаци од целиот свет. "Земјените тигри" на потсемејството Ornithoctoninae формира група на тарантулите од стариот свет кои се наоѓаат пред се во југоисточна Азија, Јужна Кина и Борнео. Оваа група е составена од злогласните кинески птичји пајаци. Poecilotheriinae се пајаци кои одат по дрвјата (дрвени пајаци) од Индија и Шри Ланка, од кои некои се сметаат за загрозени. Оваа потсемејство содржи само еден род. Selenocosmiinae е потсемејство која се состои главно од тарантули-tarantulas од Источна Азија и Австралија. Како и тарантулите од источна Азија во Ornithoctoninae, овие се познати по нивната силна злоба и дефанзивна диспозиција. Родови Psalmopoeus и Tapinauchenius немаат urticating влакна, што е необично меѓу видовите од новиот свет. Selenogyrinae е под група на тарантулите-tarantulas од Индија и Африка. Stromatopelminae се пајаци кои живеат по дрвјата од западна Африка. Theraphosinae се тарантули од новиот свет со urticating влакна. Поголемиот дел од пајаци кои се чуваат како домашни миленици припаѓаат на оваа под-семејството, вклучувајќи ги Brachypelma-та, трпоски род од новиот свет кои генерално се сметаат за послушни и добри видови од страна на оние кои се бават со тарантули-tarantulas како домашни миленици. Thrigmopoeinae се Индискиот tarantulas. Неколкуте видови до ден денешен не се добро класифицирани, или пак имаат класификации кои се спорни, вклучувајќи ги Brachionopus, Cardiopelma, и Proshapalopus. Фосилни остатоци Иако постојат фосили на mygalomorph-фни пајаци враќајки се во Тријас, само два примероци биле пронајдени досега кои може да биде уверливо доделени на Theraphosidae групата. Еден е од Доминиканската Република, другиот од чијапашки (мексикански) килибар. И двете овие се сосема млади килибари, на возраст околу 16 милиони години.
Тарантули или птицојади (науч. Theraphosidae) — семејство влакнести и многу големи пајаковидни животни со досега утврдени околу 900 видови. Некои членови од истиот подред исто така може да се нарекуваат „тарантули“ со заеднички идиом. Оваа статија се ограничува за да ги опиша членовите на Theraphosidae групата. Некои родови на тарантулите-tarantulas го ловат пленот пред се на дрвјата, а други пак ловат во или близу до земјата. Сите тарантули-tarantulas може да произведуваат свила, додека арбореалните видови обично престојуваат во кадифен "цевковиден шатор", копнените видови редат нивните јами со свила за стабилизирање за да се олесни качувањето нагоре и надолу по зидот. Тарантулите-Tarantulas главно јадат инсекти и други членконоги, со користење на заседа како нивен првенствен начин на фаќање плен. Најголемите тарантули-tarantulas може да убиваат животни големи колку гуштери, глувци и птици. Тарантулите-Tarantulas се наоѓаат во тропските и пустински региони во светот. Повеќето тарантули-tarantulas се безопасни за луѓето, а некои видови се популарни за егзотична трговија на миленичиња (тарантули). Сите тарантули-tarantulas се отровни, но само некои видови имаат отров кој, предизвикува непријатност во период од неколку денови но не е познато дека имало човечки жртви како резултат на тоа. Тарантула "Tarantula 'името доаѓа од градот Таранто во јужна Италија и бил користен во прво време за некој неповрзан видов на Европскиот волчешки пајак. Името е позајмено да се применува на theraphosids (вид на пајаци) кои се честа појава во Европските истражени области. Во Африка, theraphosids (вид на пајаци) често се нарекуват "мајмунски пајаци". Азиските облици се познати како "земјените тигри" или "птиците кои јадат пајаците". Австралијците пак ги викаат нивните видови "лаечки пајаци", " пајаци кои свиркаат" или "птици кои јадат пајаци". Луѓето кои зборуваат француски ги викаат со општо име "mygales" theraphosid-те пајаци. Како и сите членконоги, тарантулата-tarantula спаѓа во без'рбетниците, кој се потпира на егзоскелет за мускулна поддршка. А телото на тарантулата-tarantula се состои од два дела, од prosoma (цефалоторакс) и opisthosoma (стомак). Цефалотораксот и стомакот се поврзани со pedicle (појас), или она што често се нарекува pregenital somite. Овој појас-како поврзување е всушност дел од цефалотораксот му овозможува на стомакот да се движи во широк опсег на движење во однос на цефалотораксот.
Во зависност од видот, должината на телото на тарантулата се движи од 2,5-10 сантиметри, со 8-30 сантиметри со спојување на нозете. Ножното мерење се утврдува со мерење од врвот на задната нога на врвот на предната нога на спротивната страна. Најголемите видови на тарантули-tarantula може да тежат повеќе од 85 грама (3 унци). Најголемиот од сите, Голијат птицо-јадец (Theraphosa blondi) од Венецуела и Бразил, се пријавени дека имаат тежина од 150 грама (5,3 унци) и распонот на една нога достигнува до 30 сантиметри, машките се подолги а женките по дебели. Т. apophysis (на Pinkfoot Голијат) беше опишан 187 години после Голијат птицо-јадачот, па затоа неговите карактеристики не се толку добро проверени. T. blondi генерално се смета за најтешка тарантула-tarantula, а Т. apophysis има најголем распон на ногата. Два други вида, Lasiodora parahybana (бразилскиот Салмон Birdeater) и Л. klugi, се ривали во одност на големината на Голијат пајаците. Поголемиот дел од Северно Американските тарантули-tarantulas се кафени. На други места се пронајдени обоени видови т.е кобалт сина боја (Haplopelma lividum), црни со бели риги (Aphonopelma seemanni), жолти ознаки по нозете (Eupalaestrus campestratus), металик сини нозе со живописна портокалова боја на стомакот и зелено сини (Chromatopelma cyaneopubescens). Нивните природни живеалишта ја вклучуваат саваната, тревни површини, како што се пампите, дождовните шуми, пустини, планини, шуми. Тие генерално се поделени во земни типови кои често прават дупки и арбореални типови кои градат затворени засолништа надвор од земјата. Тарантулите-Tarantulas стануваат се повеќе популарни како миленичиња и се лесно достапни за фаќање.
Tarantulas comprise a group of large and often hairy spiders of the family Theraphosidae.[2] As of August 2022, 1,040 species have been identified, with 156 genera.[3] The term "tarantula" is usually used to describe members of the family Theraphosidae, although many other members of the same infraorder (Mygalomorphae) are commonly referred to as "tarantulas" or "false tarantulas". Some of the more common species have become popular in the exotic pet trade. Many New World species kept as pets have setae known as urticating hairs that can cause irritation to the skin, and in extreme cases, cause damage to the eyes.[4]
Like all arthropods, the tarantula is an invertebrate that relies on an exoskeleton for muscular support.[5] Like other Arachnida, a tarantula's body comprises two main parts, the prosoma (or cephalothorax) and the opisthosoma (or abdomen). The prosoma and opisthosoma are connected by the pedicel, or pregenital somite. This waist-like connecting piece is actually part of the prosoma and gives the opisthosoma a wide range of motion relative to the prosoma.
Depending on the species, the body length of tarantulas ranges from about 5 to 11 cm (2 to 4+1⁄2 in)[6] with leg spans of 8–30 cm (3–12 in). Leg span is determined by measuring from the tip of the back leg to the tip of the front leg on the opposite side. Some of the largest species of tarantula may weigh over 85 g (3 oz); the largest of all, the goliath birdeater (Theraphosa blondi) from Venezuela and Brazil, has been reported to attain a weight of 170 g (6 oz)[7] and a leg-span up to 30 cm (12 in), males being longer and females greater in girth. The fang size of this tarantula reaches a maximum of 4 cm (1+1⁄2 in).[7]
Theraphosa apophysis (the pinkfoot goliath) was described 187 years after the goliath birdeater, so its characteristics are not as well attested. T. blondi is generally thought to be the heaviest tarantula, and T. apophysis has the greatest leg span. Two other species, Lasiodora parahybana (the Brazilian salmon birdeater) and Lasiodora klugi, rival the size of the two goliath spiders.
Most species of North American tarantulas are brown. Elsewhere, species have been found that variously display cobalt blue (Cyriopagopus lividus), black with white stripes (Aphonopelma seemanni), yellow leg markings (Eupalaestrus campestratus), metallic blue legs with vibrant orange abdomen and green prosoma (Chromatopelma cyaneopubescens). Their natural habitats include savanna, grassland such as in the pampas, rainforest, desert, scrubland, mountains, and cloud forest. They are generally classed among the terrestrial types. They are burrowers that live in the ground.
Tarantulas are becoming increasingly popular as pets and some species are readily available in captivity.
Tarantulas can be confused with other members of the order Mygalomorphae, such as trapdoor spiders, funnel-web spiders and purseweb spiders. They can also be confused with some members of the order Araneomorphae such as the Lycosidae family. There are multiple ways to identify a tarantula. First the hairs: in the Americas most tarantulas have urticating hairs, though some, such as the Hemirrhagus genus, lack these. The hairs are usually more noticeable than with most other spiders. Another is the size, as tarantulas tend to be bigger, but this is again not a failproof way. They also don't use their webs for hunting, instead using them as building material or tripwire.[8]
One of the most decisive ways to tell is by looking at their fangs. Tarantula fangs face downwards, as opposed to those of true spiders, which face each other, allowing them to make pincerlike motions. They also own two book lungs, as opposed to true spiders which only have one. Their lifespan is also longer than most spiders.[8]
A Phidippus johnsoni jumping spider's fangs
A Lasiodora parahybana tarantula's fangs
The spider originally bearing the name tarantula was Lycosa tarantula, a species of wolf spider native to Mediterranean Europe.[9] The name is derived from the southern Italian town of Taranto.[10] The term tarantula was subsequently applied to almost any large, unfamiliar species of ground-dwelling spider, in particular to the Mygalomorphae and especially the New World Theraphosidae. Compared to tarantulas, wolf spiders are not particularly large or hairy, and so among English speakers in particular, usage eventually shifted in favour of the Theraphosidae, even though they are not closely related to wolf spiders at all, being in a different infraorder.
The name tarantula is also incorrectly applied to other large-bodied spiders, including the purseweb spiders or atypical tarantulas, the funnel-webs (Dipluridae and Hexathelidae), and the dwarf tarantulas. These spiders are related to tarantulas (all being mygalomorphs) but fall into different families from them. Huntsman spiders of the family Sparassidae have also been termed tarantulas because of their large size, when, in fact, they are not related. Instead, huntsman spiders belong to the infraorder Araneomorphae.
Many theraphosid genera have names, either accepted or synonymous, containing the element pelma. This can be traced back to Carl Ludwig Koch in 1850,[11] who in describing his new genus Eurypelma wrote, "Die Sammetbürste der Fussohlen sehr breit" (lit. 'the velvet-brush of the footsole very wide').[12] German arachnologists use the word Fuß to refer to the tarsus (the last article of a spider's leg).[13] Translations of Sammetbürste into Latin use the word scopula.[14] Hence in English arachnological terminology, Koch meant 'the scopula of the base of the tarsus very wide'. Eury- is derived from the Greek eurýs (εὐρύϛ), meaning 'wide', while pélma (πέλμα) means 'the sole of the foot',[11] paralleling Koch's use of Fußsohle (in modern spelling). Thus Eurypelma literally means 'wide footsole'; however, arachnologists have conventionally taken pelma in such names to refer to the scopula, so producing the meaning 'with a wide scopula'.[11]
Other genus names or synonyms that Estrada-Alvarez and Cameron regard as having 'footsole' or 'scopula' meanings include:[11]
Later, particularly following genus names published by R.I. Pocock in 1901,[15] the element pelma appears to have become synonymous with 'theraphosid'. For example, the author of Cardiopelma writes, "Cardiopelma fait réference aux genitalia de la femelle qui évoquent la forme d'un Coeur" ('Cardiopelma refers to the female genitalia that evoke the shape of a heart'), with no reference to either 'footsole' or 'scopula'. Names interpreted in this way include:[11]
Tarantulas of various species occur throughout the United States, Mexico, in Central America, and throughout South America. Other species occur variously throughout Africa, much of Asia (including the Ryukyu Islands in southern Japan), and all of Australia. In Europe, some species occur in Spain, Portugal, Turkey, southern Italy, and Cyprus.
Some genera of tarantulas hunt prey primarily in trees; others hunt on or near the ground. All tarantulas can produce silk; while arboreal species typically reside in a silken "tube tent", terrestrial species line their burrows with silk to stabilize the burrow wall and facilitate climbing up and down. Tarantulas mainly eat large insects and other arthropods such as centipedes, millipedes, and other spiders, using ambush as their primary method of prey capture. Armed with their massive, powerful chelicerae tipped with long, chitinous fangs, tarantulas are well-adapted to killing other large arthropods. The biggest tarantulas sometimes kill and consume small vertebrates such as lizards, mice, bats, birds, and small snakes.
The eight legs, the two chelicerae with their fangs, and the pedipalps are attached to the prosoma. The chelicerae are two double-segmented appendages located just below the eyes and directly forward of the mouth. The chelicerae contain the venom glands that vent through the fangs. The fangs are hollow extensions of the chelicerae that inject venom into prey or animals that the tarantula bites in defense, and they are also used to masticate. These fangs are articulated so that they can extend downward and outward in preparation to bite or can fold back toward the chelicerae as a pocket knife blade folds back into its handle. The chelicerae of a tarantula completely contain the venom glands and the muscles that surround them, and can cause the venom to be forcefully injected into prey.
The pedipalpi are two six-segmented appendages connected to the prosoma near the mouth and protruding on either side of both chelicerae. In most species of tarantulas, the pedipalpi contain sharp, jagged plates used to cut and crush food often called the coxae or maxillae. As with other spiders, the terminal portions of the pedipalpi of males function as part of their reproductive system. Male spiders spin a silken platform (sperm web) on the ground onto which they release semen from glands in their opisthosoma. Then they insert their pedipalps into the semen, absorb the semen into the pedipalps, and later insert the pedipalps (one at a time) into the reproductive organ of the female, which is located in her abdomen. The terminal segments of the pedipalps of male tarantulas are moderately larger in circumference than those of a female tarantula. Male tarantulas have special spinnerets surrounding the genital opening. Silk for the sperm web of the tarantula is exuded from these special spinnerets.
A tarantula has four pairs of legs and two additional pairs of appendages. Each leg has seven segments, which from the prosoma out are: coxa, trochanter, femur, patella, tibia, tarsus and pretarsus, and claw. Two or three retractable claws at the end of each leg are used to grip surfaces for climbing. Also on the end of each leg, surrounding the claws, is a group of bristles, called the scopula, which help the tarantula to grip better when climbing surfaces such as glass. The fifth pair is the pedipalps, which aid in feeling, gripping prey, and mating in the case of a mature male. The sixth pair of appendages is the chelicerae and their attached fangs. When walking, a tarantula's first and third legs on one side move at the same time as the second and fourth legs on the other side of its body. The muscles in a tarantula's legs cause the legs to bend at the joints, but to extend a leg, the tarantula increases the pressure of haemolymph entering the leg.
Tarantulas, like almost all other spiders, have their primary spinnerets at the end of the opisthosoma. Unlike most spider species in the infraorder Araneomorphae, which includes the majority of extant spider species, and most of which have six, tarantula species have two or four spinnerets. Spinnerets are flexible, tube-like structures from which the spider exudes its silk. The tip of each spinneret is called the spinning field. Each spinning field is covered by as many as 100 spinning tubes through which silk is exuded. As the silk is pulled out of the spinnerets, the shear forces cause proteins in the silk to crystallize, transforming it from a liquid to a solid thread.
The tarantula's mouth is located under its chelicerae on the lower front part of its prosoma. The mouth is a short, straw-shaped opening that can only suck, meaning that anything taken into it must be in liquid form. Prey with large amounts of solid parts, such as mice, must be crushed and ground up or predigested, which is accomplished by coating the prey with digestive juices secreted from openings in the chelicerae.
The tarantula's digestive organ (stomach) is a tube that runs the length of its body. In the prosoma, this tube is wider and forms the sucking stomach. When the sucking stomach's powerful muscles contract, the stomach is increased in cross-section, creating a strong sucking action that permits the tarantula to suck its liquefied prey up through the mouth and into the intestines. Once the liquefied food enters the intestines, it is broken down into particles small enough to pass through the intestine walls into the hemolymph (blood stream), where it is distributed throughout the body. After feeding, the leftovers are formed into a small ball by the tarantula and thrown away. In a terrarium, they often put them into the same corner.[16]
A tarantula's central nervous system (brain) is located in the bottom of the inner prosoma. A tarantula perceives its surroundings primarily via sensory organs called setae (bristles or spines, sometimes referred to as hairs). Although a tarantula has eight eyes like most spiders, touch is its keenest sense, and in hunting, it primarily depends on vibrations given off by the movements of its prey. A tarantula's setae are very sensitive organs and are used to sense chemical signatures, vibrations, wind direction, and possibly even sound. Tarantulas are also very responsive to the presence of certain chemicals such as pheromones.
The eyes are located above the chelicerae on the forward part of the prosoma. They are small and usually set in two rows of four. Most tarantulas are not able to see much more than light, darkness, and motion. Arboreal tarantulas generally have better vision compared with terrestrial tarantulas.
All types of tarantulas have two sets of book lungs (breathing organs); the first pair is located in a cavity inside the lower front part of the abdomen near where the abdomen connects to the cephalothorax, and the second pair is slightly farther back on the abdomen. Air enters the cavity through a tiny slit on each side of and near the front of the abdomen. Each lung consists of 15 or more thin sheets of folded tissue arranged like the pages of a book. These sheets of tissue are supplied by blood vessels. As air enters each lung, oxygen is taken into the blood stream through the blood vessels in the lungs. Needed moisture may also be absorbed from humid air by these organs.
A tarantula's blood is unique (not only in appearance); an oxygen-transporting protein is present (the copper-based hemocyanin), but not enclosed in blood cells such as the erythrocytes of mammals. A tarantula's blood is not true blood, but rather a liquid called hemolymph (or haemolymph). At least four types of hemocytes, or hemolymph cells, are known.
The tarantula's heart is a long, slender tube located along the top of the opisthosoma. The heart is neurogenic as opposed to myogenic, so nerve cells instead of muscle cells initiate and coordinate the heart. It pumps hemolymph to all parts of the body through open passages often referred to as sinuses, and not through a circular system of blood vessels. If the exoskeleton is breached, loss of hemolymph will kill the spider unless the wound is small enough that the hemolymph can dry and close it.
Despite their large size and fearsome appearance and reputation, tarantulas themselves are prey for many other animals. The most specialized of these predators are large members of the wasp family Pompilidae such as the wasp Hemipepsis ustulata. These wasps are called "tarantula hawks". The largest tarantula hawks, such as those in the genus Pepsis, track, attack, and kill large tarantulas. They use olfaction to find the lair of a tarantula. The wasp must deliver a sting to the underside of the spider's cephalothorax, exploiting the thin membrane between the basal leg segments. This paralyzes the spider, and the wasp then drags it back into its burrow before depositing an egg on the prey's abdomen. The wasp then seals the spider in its burrow and flies off to search for more hosts. The wasp egg hatches into a larva and feeds on the spider's inessential parts, and as it approaches pupation, it consumes the remainder.[17] Other arthropods, such as large scorpions and giant centipedes, are also known to prey on tarantulas.[18]
Tarantulas are also preyed upon by a wide variety of vertebrates. Many of these, including lizards, frogs, birds, snakes and mammals, are generalist predators of all kinds of large arthropods. Mammals that have been known to prey on tarantulas, such as the coati, kinkajou, and opossum in the New World, and mongooses and the honey badger in the Old World, are often immune to the venom of their arthropod prey.
Humans also consume tarantulas for food in their native ranges. They are considered a delicacy in certain cultures (e.g. Venezuela[19] and Cambodia). They can be roasted over an open fire to remove the bristles (described further below) and then eaten.
Tarantulas have evolved specialized bristles, or setae, to defend themselves against predators. Besides the normal bristles covering the body, some tarantulas also have a dense covering of irritating bristles called urticating hairs, on the opisthosoma, that they sometimes use as protection against enemies.[20] These bristles are present on most New World species, but not on any specimens from the Old World. Urticating hairs are usually kicked off the abdomen by the tarantula, but some may simply rub the abdomen against the target, like the genus Avicularia. These fine bristles are barbed and serve to irritate. They can be lethal to small animals such as rodents. Some people are sensitive to these bristles, and develop serious itching and rashes at the site. Exposure of the eyes and respiratory system to urticating hairs should be strictly avoided. Species with urticating hairs can kick these bristles off; they are flicked into the air at a target using their back pairs of legs. Tarantulas also use these bristles for other purposes, such as to mark territory or to line their shelters (the latter such practice may discourage flies from feeding on the spiderlings). Urticating hairs do not grow back, but are replaced with each molt. The intensity, number, and flotation of the bristles depends on the species of tarantula.
To predators and other enemies, these bristles can range from being lethal to simply being a deterrent. With humans, they can cause irritation to eyes, nose, and skin, and more dangerously, the lungs and airways, if inhaled. The symptoms range from species to species, from person to person, from a burning itch to a minor rash. In some cases, tarantula bristles have caused permanent damage to human eyes.[4]
Some setae are used to stridulate, which makes a hissing sound. These bristles are usually found on the chelicerae. Stridulation seems to be more common in Old World species.
All tarantulas are venomous. Although their venom is not deadly to humans, some bites cause serious discomfort that might persist for several days. In general, the effects of the bites of all kinds of tarantula are not well known. While the bites of many species are known to be no worse than a wasp sting, accounts of bites by some species are reported to be very painful and to produce intense spasms that may recur over a period of several days; the venom of the African tarantula Pelinobius muticus also causes strong hallucinations.[21] For Poecilotheria species, researchers have described more than 20 bites with the delayed onset of severe and diffuse muscle cramps, lasting for several days, that in most cases resolved completely with the use of benzodiazepines and magnesium. In all cases, seeking medical aid is advised. Because other proteins are included when a toxin is injected, some individuals may suffer severe symptoms due to an allergic reaction rather than to the venom. Such allergic effects can be life-threatening. Additionally, the large fangs of a tarantula can inflict painful puncture wounds, which can lead to secondary bacterial infections if not properly treated.
Before biting, a tarantula may signal its intention to attack by rearing up into a "threat posture", which may involve raising its prosoma and lifting its front legs into the air, spreading and extending its fangs, and (in certain species) making a loud hissing by stridulating. Tarantulas often hold this position for longer than the duration of the original threat. Their next step, without biting, may be to slap down on the intruder with their raised front legs. If that response fails to deter the attacker, the tarantulas of the Americas may next turn away and flick urticating hairs toward the pursuing predator. The next response may be to leave the scene entirely, but especially if no line of retreat is available, their final response may also be to whirl suddenly and bite. Some tarantulas are well known to give "dry bites", i.e., they may defensively bite some animal that intrudes on their space and threatens them, but they do not pump venom into the wound.
New-world tarantulas—those indigenous to the Americas—have bites that generally pose little threat to humans (other than causing localized pain). Most of them are equipped with urticating hairs on their abdomens, and almost always throw these barbed bristles as the first line of defense. These bristles irritate sensitive areas of the body and especially seem to target curious animals that may sniff these bristles into the mucous membranes of the nose. Some species have more effective urticating bristles than others. The goliath birdeater is known for its particularly irritating urticating bristles. They can penetrate the cornea, so eye protection should be worn when handling such tarantulas.[22]
Old World tarantulas have no urticating bristles and are more likely to attack when disturbed. They often have more potent, medically significant venom, and are faster and much more nervous and defensive than New World species.
Some dangerous spider species are related to tarantulas and are frequently confused with them. A popular urban legend maintains that deadly varieties of tarantula exist somewhere in South America. This claim is often made without identifying a particular spider, although the "banana tarantula" is sometimes named. A likely candidate for the true identity of this spider is the dangerous Brazilian wandering spider (Phoneutria fera) of the family Ctenidae, as it is sometimes found hiding in clusters of bananas and is one of several spiders called "banana spiders". It is not technically a tarantula, but it is fairly large (4- to 5-inch legspan), somewhat ″hairy″, and is highly venomous to humans. Another dangerous type of spiders that have been confused with tarantulas are the Australian funnel-web spiders. The best known species of these is the Sydney funnel-web spider (Atrax robustus) a spider that is aggressive, highly venomous, and (prior to the development of antivenom in the 1980s) was responsible for numerous deaths in Australia. These spiders are members of the same infraorder as tarantulas, Mygalomorphae. Some Australians use the slang term "triantelope" (a corruption of the incorrect term tarantula, which is also used) for large, ″hairy″, and harmless members of the huntsman spider family, which are often found on interior household walls and in automobiles.[23]
Some tarantula species exhibit pronounced sexual dimorphism. Males tend to be smaller (especially their abdomens, which can appear quite narrow) and may be dull in color when compared to their female counterparts, as in the species Haplopelma lividum. Mature male tarantulas also may have tibial hooks on their front legs, which are used to restrain the female's fangs during copulation. Males typically have longer legs than the females.
A juvenile male's sex can be determined by looking at a cast exuvia for epiandrous fusillae or spermathecae. Females possess spermathecae, except for the species Sickius longibulbi and Encyocratella olivacea.[24][25] Males have much shorter lifespans than females because they die relatively soon after maturing. Few live long enough for a postultimate molt, which is unlikely in natural habitats because they are vulnerable to predation, but has happened in captivity, though rarely. Most males do not live through this molt, as they tend to get their emboli, mature male sexual organs on pedipalps, stuck in the molt. Most tarantula fanciers regard females as more desirable as pets due to their much longer lifespans. Wild-caught tarantulas are often mature males because they wander out in the open and are more likely to be caught.
Like other spiders, tarantulas have to shed their exoskeleton periodically as they grow, a process called molting. A young tarantula may do this several times a year as a part of the maturation process, while full-grown specimens only molt once a year or less, or sooner, to replace lost limbs or lost urticating hairs. It is visibly apparent that molting is imminent when the exoskeleton takes on a darker shade. If a tarantula previously used its urticating hairs, the bald patch turns from a peach color to deep blue. The tarantula also stops feeding and becomes more lethargic during this time.
While most Tarantulas species take between two and five years to reach sexual maturity, some species can take up to 10 years. Upon reaching adulthood, males typically have an 18-month period left to live so immediately go in search of a female mate. Although females continue to molt after reaching maturity, males rarely do again once they reach adulthood. Those that do often can become stuck during the molting process due to their sexual organs and die.
Females can live for 30 to 40 years.[26] Grammostola rosea spiders, which eat once or twice a week, have lived up to 20 years in captivity.[27] Some have survived on water alone for up to two years.[26]
After reaching sexual maturity, a female tarantula normally mates and lays eggs once per year,[28][29] although they do not always do so.[30]
As with other spiders, the mechanics of intercourse are quite different from those of mammals. Once a male spider reaches maturity and becomes motivated to mate, he weaves a web mat on a flat surface. The spider then rubs his abdomen on the surface of this mat, and in so doing, releases a quantity of semen. He may then insert his pedipalps (short, leg-like appendages between the chelicerae and front legs) into the pool of semen. The pedipalps absorb the semen and keep it viable until a mate can be found. When a male spider detects the presence of a female, the two exchange signals to establish that they are of the same species. These signals may also lull the female into a receptive state. If the female is receptive, then the male approaches her and inserts his pedipalps into an opening in the lower surface of her abdomen, the opisthosoma. After the semen has been transferred to the receptive female's body, the male swiftly leaves the scene before the female recovers her appetite. Although females may show some aggression after mating, the male rarely becomes a meal.[9]
Females deposit 50 to 2,000 eggs, depending on the species, in a silken egg sac and guard it for six to eight weeks. During this time, the females stay very close to the egg sacs and become more aggressive. Within most species, the females turn the egg sac often, which is called brooding. This keeps the eggs from deforming due to sitting in one position too long. The young spiderlings remain in the nest for some time after hatching, where they live off the remains of their yolk sacs before dispersing.[31]
Linnaeus placed all spiders in a single genus, Aranea. In 1802, Charles Athanase Walckenaer separated mygalomorph spiders into a separate genus, Mygale, leaving all other spiders in Aranea. However, Mygale had already been used in 1800 by Georges Cuvier for a genus of mammals (in Greek, mygale means "shrew"). Accordingly, in 1869, Tamerlan Thorell used the family name "Theraphosoidae" (modern Theraphosidae) for the mygalomorph spiders known to him, rather than "Mygalidae" (as used, for example, by John Blackwall). Thorell later split the family into a number of genera, including Theraphosa.[32][33]
A 2019 phylogenomic study recognized 12 subfamilies, one (Ischnocolinae) known not to be monophyletic.[34]
The relationship between the subfamilies found in the study is shown in the following cladogram.[34] The dual placing of Ischnocolinae is highlighted.
TheraphosidaeIschnocolinae (Catamiri sp.)
Ischnocolinae (Trichopelma laselva)
"bombardier clade"All the species that possess urticating hairs and have been seen to use them in bombardment behavior are placed in the "bombardier clade", although not all species in the included subfamilies possess such hairs (all Schismatothelinae lack them as do most Psalmopoeinae genera). It is not clear whether the possession of urticating hairs was an ancestral trait of the clade, and has been lost in some species, or whether it represents multiple gains. Foley et al. suggested that the second hypothesis appeared to be better supported.[34]
Other subfamilies that have been recognized include:
As of February 2023, the World Spider Catalog accepted the following genera:[1]
Former genera:
Although fossils of mygalomorph spiders date back to the Triassic, only two specimens have been found so far which can be convincingly assigned to the Theraphosidae. One is from Dominican Republic amber; the other is from Chiapas (Mexico) amber. Both these ambers are quite young, being Miocene in age or about 16 million years old.
Tarantulas comprise a group of large and often hairy spiders of the family Theraphosidae. As of August 2022, 1,040 species have been identified, with 156 genera. The term "tarantula" is usually used to describe members of the family Theraphosidae, although many other members of the same infraorder (Mygalomorphae) are commonly referred to as "tarantulas" or "false tarantulas". Some of the more common species have become popular in the exotic pet trade. Many New World species kept as pets have setae known as urticating hairs that can cause irritation to the skin, and in extreme cases, cause damage to the eyes.
Tarantulo estas araneo, kiu apartenas al la familio Theraphosidae nome Terafosedoj. Ĉirkaŭ 900 alispeciaj araneoj apartenas al ĉi tiu grupo. Ofte aliaj specioj de araneoj, kiuj ne apartenas al ĉi tiu grupo, ankaŭ ni kutime nomas "tarantulojn". Tarantuloj vivas en ĉiuj kontinentoj.
Tarantuloj estas karakterizataj per la fakto ke ili havas piedojn kun du kroĉiloj, kiuj permesas al ili grimpi sur vertikalaj surfacoj. Ili ĝenerale havas longajn krurojn. Tarantuloj povas vivi multajn jarojn. La plejmulto da specioj estas plenkreska inter du kaj kvin jaroj, sed iuj specioj estas plene maturaj nur post dek jaroj. La plenkreska vira araneo pluvivas nur unu aŭ unu jaron kaj duono, sed la ino vivas multe pli longe. Estas kazoj de inoj, kiuj vivis tridek aŭ eĉ kvardek jarojn, kaj travivis ĝis du jaroj kaj duono nur trinkante akvon, sen manĝaĵoj.
Neniu el la veraj tarantuloj havas venenon, kia estas serioze danĝera al homoj, tamen ili havas tre malbonan reputacion, verŝajne pro sia timiga aspekto. Ilia grandeco varias laŭ la specio, kaj la plej granda specio de tarantulo estas verŝajne la "bird-manĝanta Goliato" el Brazilo kaj Venezuelo, kies etenditaj kruroj povas atingi tridek centimetrojn.
Tarantuloj estas noktaj predantoj, kaj ili mortigas siajn viktimojn per sia veneno. Kelkaj tarantuloj ankaŭ havas korpon kovritan de pikaj haroj. Ili povas uzi tiujn harojn kiel protekton, ĵetante ilin kontraŭ malamikoj. Ĉi tiuj bestoj vivas solaj kaj estas pretaj ataki kaj manĝi aliajn araneojn de la sama specio.
Los terafósidos (Theraphosidae, del griego thera ‘animal salvaje, bestia’ + phos ‘luz’) son una familia de arañas migalomorfas propias de los países tropicales. En los países hispanohablantes de América se las conoce como tarántulas y arañas pollito, al igual que a los miembros de la familia Dipluridae. Sin embargo no deben confundirse con las tarántulas del «Viejo Mundo», que encuadran en una familia muy diferente (Lycosidae), a partir de las cuales se originó el nombre tarántula.
Los terafósidos son arañas migalomorfas de gran tamaño con el cuerpo cubierto por pelos llamados sedas. Viven desde regiones tropicales hasta las templadas en Sudamérica, el suroeste de Estados Unidos, Centroamérica, Asia, Europa del sur, África y Australia.
El tamaño de las arañas depende de la especie, su cuerpo varía de 1,5 a 10 cm. Contando el largo de las patas, de 3 a 30 cm. El terafósido más grande puede llegar a pesar unos 130 g. (Theraphosa blondi). En general no existe dimorfismo sexual hasta la madurez donde los machos tienden a cambiar la coloración y forma con quelíceros más pequeños, prosoma más delgado y patas más largas, además de los propios órganos sexuales secundarios visibles en los pedipalpos y los ganchos tibiales situados en la tibia del primer par de patas y que contienen la mayoría de especies. Las hembras, por el contrario, mantienen su colorido y formas hasta el final de su vida.
La gran mayoría son pardas o negras; sin embargo, algunas especies tienen una coloración más extensa, como el azul cobalto (Haplopelma lividum y Poecilotheria metallica), negro con rayas blancas (Aphonopelma seemanni y Acanthoscurria geniculata) o un azul metálico con un naranja vibrante en el abdomen (Chromatopelma cyaneopubescens). Su hábitat natural incluye la sabana, el desierto, la montaña, la selva lluviosa y el bosque nublado. Han sido divididas en tipos terrestres (que frecuentemente hacen excavaciones) y tipos arbóreos.
Tienen una esperanza de vida relativamente corta comparadas con otras arañas, que varía de los 3 a los 10 años.
Aparte del pelo normal que cubre las tarántulas americanas, muchas de estas tienen una densa capa de pelo irritante (alrededor de 10 000 por mm²), llamado pelo urticante, en el opistosoma. Lo usan algunas veces como protección contra los depredadores. Estos finísimos pelos son barbados, diseñados para repeler y no contienen veneno. Algunas especies pueden lanzar estos pelos: los pelos son lanzados en el aire como proyectiles a un blanco. También son usados para marcar el territorio, o para acomodar la red o en la madriguera (esto desalienta a los predadores que quieran alimentarse de las crías de la tarántula, como las moscas). Para los depredadores y otros enemigos, los pelos pueden llegar a ser letales o ser un simple repelente. Los humanos pueden llegar a sentir los ojos, piel y nariz irritados. Peor aún, si son inhalados, pueden llegar a irritar los pulmones. Los síntomas varían entre las diferentes especies.
La gran mayoría de los terafósidos son depredadores nocturnos y matan a su presa al inyectar veneno a través de sus colmillos. La hambrienta tarántula, espera parcialmente escondida en la entrada de su guarida para emboscar a la presa que pase por ahí. Tiene pelos sensibles para detectar y localizar una potencial víctima por las vibraciones que ésta emite por el movimiento. Algunas especies usan su fibra de seda para detectar el movimiento (cuando alguna presa acciona una línea de seda). Como la mayoría de las arañas, no pueden ver más que luz, oscuridad o movimiento y perciben el mundo a través del sentido del tacto. Generalmente parecen elegir a su presa dependiendo de cuán peligrosa la perciben, el tamaño de la potencial presa, etc. Algunas de ellas logran atrapar presas como pequeños pájaros o ratones, pero su dieta consiste principalmente en insectos como saltamontes, grillos, entre otros.
Los terafósidos viven en una gran variedad de refugios. Los terrestres viven en huecos bajo tierra, los cuales han sido cavados por ellas mismas o fueron abandonados por algún otro animal. Los túneles son diseñados con seda y una red es puesta en la entrada para sellarla. Otras tarántulas hacen sus guaridas entre las rocas, árboles huecos o debajo de la corteza floja de los árboles. Finalmente muchas de ellas hacen refugios de seda en los árboles, paredes rocosas o de edificios o entre las frutas como bananos o piñas. Hasta las arañas más pesadas están muy bien dotadas para la escalada, como la Grammostola rosea que puede escalar verticalmente una superficie de vidrio. Pero esta actividad puede llegar a ser fatal puesto que una caída sustancial puede llegar a romper su frágil abdomen. Las especies arbóreas están más adaptadas a la vida en las alturas. Son más pequeñas y resisten mejor una caída que sus primas genéticas, las terrestres.
Como muchas arañas, los terafósidos tienen que desechar su exoesqueleto periódicamente para crecer, este es un proceso conocido como la muda. Las jóvenes hacen esto varias veces en el año, mientras que las adultas, hacen esto en promedio, una vez al año, para reemplazar patas perdidas o pelo urticante. Los machos adultos sin embargo no suelen volver a mudar y cuando lo hacen se considera algo inusual y se denomina muda supernumeraria.
Tienen una larga expectativa de vida. Muchas especies toman de 2 a 5 años para alcanzar la madurez, pero otras llegan hasta 10 años para avanzar a la etapa adulta. Cuando llegan a la edad adulta, los machos viven de 1 a 2 años y medio de vida y su única meta es buscar una hembra para procrear. También es conocido que las hembras que viven en cautiverio pueden llegar a los 15 o 25 años de vida, esto se debe a que en ese lugar no tienen depredadores.
Cuando un macho encuentra la madriguera de una hembra, él saca la hembra y llama su atención vibrando su cuerpo y golpeando con sus patas frontales el suelo y la tela. Sí la hembra es receptiva al macho, ésta también hace vibrar su cuerpo y golpea sus patas delanteras. Después de la copula, el macho debe alejarse de la hembra lo más rápido posible, ya que puede ser comido. Pero si la hembra no quiere copular con el macho intentará comérselo. El motivo es para asegurar una fuente alimenticia suficiente para la formación de huevos y supervivencia de la hembra durante todo el proceso, ya que en ocasiones la hembra no vuelve a comer hasta que las crías nacen y eso puede durar de 1 a 4 meses. Este comportamiento, es sin embargo, menos común en los terafósidos que en las otras familias de arañas.
Como las hembras continúan mudando aun después de la madurez, están en la capacidad de regenerar patas perdidas e incrementar su expectativa de vida. Las hembras son conocidas por llegar a los 30 años. Si las hembras están en buenas condiciones, pueden esperar a vivir 20-30 años y los machos 3-10, dependiendo de la especie.
Los machos también pueden regenerar miembros pero solo mientras son inmaduros o en el raro caso de darse una muda supernumeraria.
Una vez que llegan a la madurez sexual, los machos tejerán una estera de seda. Luego, se pondrán boca arriba pasando por debajo de la estera y frotan su abdomen en la tela liberando una cantidad de semen que queda depositado posteriormente con sus pedipalpos (los apéndices que parecen pequeñas patas ubicadas entre las patas delanteras y queliceros) absorben el semen y lo mantienen en condición viable lo suficiente para que halle una hembra apropiada para aparearse. Cuando el macho detecta la presencia de una hembra, él debe primero intercambiar signo con ella para hacerle ver que es de la misma especie y para hacerla entrar en la etapa receptiva si no lo hace será devorado o ignorado. Luego se acerca a la hembra y con los ganchos de su primer par de patas inmoviliza los quelíceros de la hembra e inserta sus pedipalpos en el orificio reproductivo ubicado bajo su abdomen (epiginio). Después de que el semen ha sido transferido a la hembra, deberá abandonar la escena antes que la hembra recupere el apetito.
La hembra deposita entre 10 y 2000 huevos, dependiendo de la especie, en un saco hecho de seda que lo guarda de 10 a 12 semanas. Las pequeñas arañas permanecen en la madriguera por un tiempo después de haber eclosionado los huevos.
Los terafósidos son usualmente solitarios y pueden atacar a los de su misma especie. Pero hay excepciones, como la Monocentropus balfouri, la cual puede permanecer en comunidad. Sin embargo, todas las tarántulas son caníbales. Las Monocentropus y Poecilotheria son más tolerantes entre ellas. Si el vivarium es lo suficientemente grande, tiene bastantes escondites y los especímenes son casi del mismo tamaño y hay alimento para todas, no hay razón para que haya canibalismo, aunque puede haberlo.
Otros autores recomiendan un territorio pequeño ya que así se fuerzan a socializar y no forman territorios que defender de otros miembros de la comunidad. Las arañas que mejor resultados han dado en esto son Poecilotheria Regalis
Los terafósidos (Theraphosidae, del griego thera ‘animal salvaje, bestia’ + phos ‘luz’) son una familia de arañas migalomorfas propias de los países tropicales. En los países hispanohablantes de América se las conoce como tarántulas y arañas pollito, al igual que a los miembros de la familia Dipluridae. Sin embargo no deben confundirse con las tarántulas del «Viejo Mundo», que encuadran en una familia muy diferente (Lycosidae), a partir de las cuales se originó el nombre tarántula.
Migale armiarma (Theraphosidae) armiarmen familia baten izen arrunta da, barnean 900 espezie baino gehiago dituena.
Migale armiarma (Theraphosidae) armiarmen familia baten izen arrunta da, barnean 900 espezie baino gehiago dituena.
Lintuhämähäkit eli tarantulat (Theraphosidae) on hämähäkkien heimo. Sen lajit ovat suurimpia kaikista hämähäkeistä, mutta muodostavat määrällisesti verrattain pienen osan maapallon kaikista hämähäkeistä, sillä niitä on vain noin 85 sukua ja arviolta 900 lajia, kun kaikkiaan eri hämähäkkilajeja on tunnistettu yli 45 000.
Lintuhämähäkkejä esiintyy niin sademetsissä kuin aavikoillakin; osa lajeista kaivaa maahan pysyvän pesän, toiset käyttävät tilapäisiä, luonnon tarjoamia suojia, ja osa elää puissa. Lintuhämähäkit käyttävät ravinnokseen kaikkia eläimiä, jotka suinkin saavat nujerrettua. Ravinto koostuu enimmäkseen hyönteisistä, mutta suurimmat lajit saattavat silloin tällöin napata jonkin pikkunisäkkäänkin.
Yleinen harhakäsitys on, että kaikki lintuhämähäkit olisivat ihmiselle hengenvaarallisia. Niiden myrkky on tarkoitettu halvaannuttamaan saalis ja helpottamaan ruoansulatusprosessia, mutta muutamaa sukua lukuun ottamatta ne ovat ihmiselle jokseenkin vaarattomia. Mikäli lintuhämähäkki pääsee puremaan ihmistä, on reaktio hyvin samankaltainen kuin ampiaisen pistoon. Joillakin aasialaisilla lajeilla on tosin todettu olevan muita voimakkaampi myrkky. Useimmat lajit potkivat puolustautuessaan ihoa ärsyttäviä takaruumiinsa karvoja tunkeilijaa kohti.
Useimmilla lintuhämähäkeillä on varsin pitkä elinkaari. Joidenkin naaraiden tiedetään eläneen vankeudessa lähes 30 vuotta, koiraat sitä vastoin saavuttavat vain muutaman vuoden iän.
Terraarioeläimenä pidetään jo yli sataa tarantulalajia. Suosittuja lajeja ovat esimerkiksi Grammostola rosea, Grammostola pulchra, Brachypelma smithi, Brachypelma vagans, Brachypelma boehmei, Brachypelma emilia, Avicularia versicolor, Avicularia metallica, Chromatopelma cyaneopubescens, Aphonopelma seemanni, Acanthoscurria geniculata, Lasiodora parahybana ja Theraphosa blondi. Tarantulasta ei tule kesyä lemmikkiä. Mitä vähemmän sitä käsitellään, sitä paremmin se voi. Hämähäkki viihtyy hämärässä ja lämpimässä. Käsittely taas aiheuttaa sille stressiä, joka voi pahimmassa tapauksessa johtaa hämähäkin kuolemaan. Jos tarantulaa lemmikkinään pitävä ei tiedä, kuinka itse reagoi sen puremaan tai kosketukseen, on parempi olla käsittelemättä sitä. Lattialle pudottamisesta seuraa helposti takaruumiin repeäminen tai hämähäkin kuolema.
Lintuhämähäkeistä on toisinaan käytetty nimitystä tarantella. Tarantellalla voidaan kuitenkin tarkoittaa myös Etelä-Euroopassa elävää, juoksuhämähäkkien heimoon kuuluvaa tarantelia eli provencentarantelia (Lycosa narbonensis, jonka vanhentuneita tieteellisiä nimiä ovat Lycosa tarantula, L. tarentula, L. rubiginosa, Tarantula apuliae ja Tarentula apuliae). Se on saanut nimensä italialaisen Taranton kaupungin mukaan, joka puolestaan on nimetty kreikkalaisen tarujen sankarin, Taraksen mukaan. Tarantella on myös vanha, nopeatempoinen napolilainen kansantanssi sekä kangastyyppi.[1] Epäselvyyksien välttämiseksi suositellaan suomen kielessä käytettäväksi Theraphosidae-heimon hämähäkeistä nimitystä lintuhämähäkit.
Incertae sedis -suvut:
Lintuhämähäkit eli tarantulat (Theraphosidae) on hämähäkkien heimo. Sen lajit ovat suurimpia kaikista hämähäkeistä, mutta muodostavat määrällisesti verrattain pienen osan maapallon kaikista hämähäkeistä, sillä niitä on vain noin 85 sukua ja arviolta 900 lajia, kun kaikkiaan eri hämähäkkilajeja on tunnistettu yli 45 000.
Lintuhämähäkkejä esiintyy niin sademetsissä kuin aavikoillakin; osa lajeista kaivaa maahan pysyvän pesän, toiset käyttävät tilapäisiä, luonnon tarjoamia suojia, ja osa elää puissa. Lintuhämähäkit käyttävät ravinnokseen kaikkia eläimiä, jotka suinkin saavat nujerrettua. Ravinto koostuu enimmäkseen hyönteisistä, mutta suurimmat lajit saattavat silloin tällöin napata jonkin pikkunisäkkäänkin.
Yleinen harhakäsitys on, että kaikki lintuhämähäkit olisivat ihmiselle hengenvaarallisia. Niiden myrkky on tarkoitettu halvaannuttamaan saalis ja helpottamaan ruoansulatusprosessia, mutta muutamaa sukua lukuun ottamatta ne ovat ihmiselle jokseenkin vaarattomia. Mikäli lintuhämähäkki pääsee puremaan ihmistä, on reaktio hyvin samankaltainen kuin ampiaisen pistoon. Joillakin aasialaisilla lajeilla on tosin todettu olevan muita voimakkaampi myrkky. Useimmat lajit potkivat puolustautuessaan ihoa ärsyttäviä takaruumiinsa karvoja tunkeilijaa kohti.
Useimmilla lintuhämähäkeillä on varsin pitkä elinkaari. Joidenkin naaraiden tiedetään eläneen vankeudessa lähes 30 vuotta, koiraat sitä vastoin saavuttavat vain muutaman vuoden iän.
Les Theraphosidae sont une famille d'araignées mygalomorphes[1].
En anglais, on peut aussi trouver le terme de « tarantula » pour les qualifier. Attention de ne pas confondre ce terme avec la tarentule, qui, en français désigne une espèce d'araignée-loup vivant dans les régions méditerranéennes.
Les espèces de cette famille se rencontrent des Tropiques aux régions tempérées dans le Sud des États-Unis, en Amérique centrale, en Amérique du Sud, en Europe du Sud, au Proche-Orient, en Afrique, dans le Sud de l'Asie et en Océanie[1].
Elles sont de mœurs nocturnes. Leur corps atteint en général de 2,5 à 8 cm (sans compter les pattes), ou de 8 à 20 cm (en les comptant). Leur poids moyen est entre 60 et 90 grammes. L'espérance de vie est de 20 ans pour les femelles qui sont plus robustes et d'un peu moins pour les mâles[2],[3].
En dehors de la pilosité habituelle, certaines espèces sont recouvertes sur l'abdomen de soies urticantes (urticating hair (en)), utilisés comme moyen de défense. Ces soies sont de taille microscopique, en forme de harpon, et provoquent des démangeaisons, voire des difficultés respiratoires, dans les cas les plus sévères. Ces effets et leur gravité varient selon les espèces et la sensibilités des animaux atteints par ces soies.
Le corps est composé de deux parties : le prosome (ou céphalothorax) à l'avant et l'opistosome (ou l'abdomen) à l'arrière. Les huit pattes sont insérées sur le prosome.
Ils sont aussi utilisés par l'animal lors de sa défense, du creusement de sa galerie (pour les espèces terricoles), à la capture des proies (injection du venin) ou encore à sa toilette. Les chélicères des mygalomorphe sont parallèle (orthognathe) contrairement aux aranéomorphe qui sont l'un en face de l'autre, type tenaille (labidognathe)
Comme tous les arthropodes, les Théraphosidae croissent par une succession de mues. Le squelette est externe (exosquelette), rigide, et composé de chitine principalement.
La mue est une étape indispensable dans la croissance de la mygale. C'est ainsi que la mygale grandit, en changeant de peau. En observant une mygale, on voit qu'elle obéit à diverses règles avant la mue : elle cesse de s'alimenter, se montre moins, et ses couleurs deviennent plus ternes. Ensuite elle se met sur le dos, et pendant environ une heure enlève son ancienne peau, appelée exuvie. L'opistosome commence par s'ouvrir par une fissuration sur le pourtour et dorsalement, au-dessus de l'insertion des pattes. Puis l'araignée s'extrait comme une main se retire d'un gant.
L’exuvie est l'ancienne peau qui est rejetée par la mygale. Elle est complètement vide, et ouverte en deux parties au niveau du céphalothorax qui conserve sa rigidité grâce à la chitine rigide. L'abdomen ne ressemble plus qu'a une peau fripée. En observant l'animal et son exuvie, on note souvent de nombreuses différences : le teint est beaucoup plus coloré.
L'autotomie (du grec auto : soi-même et tomein : couper) chez la mygale est fascinante, et ressemble fortement à celle du lézard. On sait, que lorsqu'un lézard est attrapé par la queue, il se sépare de celle-ci, qui repousse. Il en va de même pour chaque membre de la mygale ainsi que pour ses crochets. C'est grâce à la mue qu'elle récupérera petit à petit l'ensemble d'une patte coupée ou un de ses crochets tombé.
Une régénération complète d'un membre perdu, ou d'un crochet, se réalisera en de nombreuses mues, parfois jusqu'à six mues. Au cours des mues, le membre sera atrophié, puis grossira petit à petit pour atteindre un peu moins que sa taille d'origine. Celui-ci sera de nouveau fonctionnel et opérationnel. Cependant, les mues intervenant après l'accès au stade adulte ne régénèreront quasiment pas le membre perdu.
Ces animaux disposent tous de glandes à venin. Il a cependant été remarqué que les mygales venant du continent américain ont, pour une grande majorité, un venin moins puissant que celui des espèces d'Afrique et d'Asie. Les mygales du genre Poecilotheria, Selenocosmia et Heteroscodra figurent parmi les plus venimeuses. Manipuler une mygale présente des risques aussi bien pour la bête que pour l'éleveur. En effet, ces manipulations sont réservées en élevage dans les cas de force majeure (changement de terrarium, fuite d'un spécimen, reproduction, etc.).
En dernier recours ou pour se nourrir, la mygale mord en plantant ses crochets dans la victime. À cet instant la mygale n'a pas encore injecté son venin. L'injection est volontaire, d'autant plus que la production de venin demande énormément de ressources. C'est pourquoi, elle n'en use pas forcément, tout dépend de ses intentions : tuer ou faire fuir. La dose de venin injectée est de l'ordre d'un ou deux millilitres.
Peter Klaas, un biologiste qui s'est penché sur l'évolution des mygales, écrit qu'au fil du temps, le venin a perdu de son efficacité, sans doute grâce au fait que la puissance des crochets suffit à exécuter le travail.
Le venin des mygales de l'ancien monde est beaucoup plus dangereux que celui des mygales provenant du continent américain. Celles-ci infligent généralement des morsures nécessitant une hospitalisation contrairement à leurs cousines du nouveau monde qui infligent des morsures comparables à une simple piqure d'abeille. L'espèce ayant le venin le plus dangereux serait la Selenocosmia crassipes en Australie. Son venin serait assez efficace pour tuer un chien de grande taille en moins de 30 minutes.
De toutes les espèces de mygales répertoriées dans le monde, seule l'Atrax Robustus semble être mortelle pour l'homme.
Bien que la mygale soit un animal solitaire, elle persiste encore après trois millions d'années sur la planète Terre. Ses capacités étonnantes lui ont permis de survivre et de rester encore présente dans de nombreuses parties du globe.
Elles sont aujourd'hui de plus en plus étudiées, notamment pour les capacités thérapeutiques de leur venin, et même de leur soie, qui pourrait servir de cicatrisant et de fils de sutures sur les plaies.
Différencier le mâle et la femelle n'est pas toujours aisé, surtout chez les spécimens juvéniles. Chez les adultes, les différences plus marquées apparaissent : la femelle possède un sillon épigastrique bombé, alors qu'il demeure plat chez le mâle. Chez le mâle, les pédipalpes se spécialisent en organes copulateurs : on aperçoit à l'extrémité de chacun des deux pédipalpes des ambolus, sortes de pipette pasteur (pour le fonctionnement) en forme de poire.
La femelle est plus massive, trapue et lourde. C'est ainsi que chez les mâles les pattes sont plus longues proportionnellement au corps que chez la femelle. La femelle a généralement une plus grande envergure que le mâle mais ceci dépend des espèces. Dans le cas du Pelinobius muticus (king baboon tarantula), la femelle est généralement deux fois plus grande que le mâle à l'âge adulte. À l'inverse, dans le cas du genre Theraphosa, il n'est pas rare de voir un mâle atteindre une envergure supérieure à la femelle.
Chez le mâle le sillon est beaucoup plus étroit, et parfois recouvert de poils, tandis que chez la femelle il est bien plus large, voyant et légèrement bombé.
Le mâle, doté de plus long membres que la femelle, peut parcourir de grandes distances afin de rencontrer une partenaire.
Une fois trouvée, le mâle commence par tapoter le sol de ses pattes et pédipalpes. Il avertit la femelle de sa présence, et de son intention. Ce tapotement constitue une carte de visite du mâle et permet à la femelle de reconnaître s'il fait partie ou non de la même espèce.
Une fois reconnu, et si la femelle est consentante, le mâle va alors s'approcher et poser ses pattes sur elle, et elle lui répondra. Il va ensuite s'approcher de plus en plus près, soulever la femelle à l'aide de ses crochets tibiaux situés sur la paire de pattes P1 et glisser ses pédipalpes sous le corps de la femelle. Il va introduire le style de son bulbe copulateur dans le sillon épigastrique. Le sperme est éjecté des bulbes. L'accouplement est terminé.
Le mâle n'a plus alors qu'à faire demi-tour et prendre de la distance. Il arrive parfois que la femelle s'attaque au mâle et le mange. En captivité, si la femelle a bien été nourrie auparavant, elle tolère la présence d'un mâle à proximité, si bien que plusieurs accouplements peuvent avoir lieu pendant les quelques jours de cohabitation.
Quelques mois après l'accouplement, la femelle va ralentir son rythme de vie, et préparer la ponte des œufs.
Les œufs transitent par l'oviducte, sont fécondés lors du passage à proximité de la spermathèque puis aboutissent par l'épigyne dans la toile de ponte qui formera le cocon. La mygale va maintenir ce dernier sous la partie avant de son corps, le soulève un peu à l'aide de ses chélicères, de manière que le fond touche légèrement le sol. Pendant quelques jours la femelle retourne régulièrement le cocon. Ensuite elle ne fera que le protéger contre tout prédateur jusqu'à l'éclosion et la maturité des mygalons. Il existe deux types de cocons :
Grâce à leurs filières très développées, mobiles et agiles, les mygales sont capables de tisser des toiles adaptées à chaque situation. On dénombre actuellement onze toiles différentes, mais ce chiffre n'est que temporaire, car chaque année, d'autres sont découvertes.
L'art de tisser est d'une très grande utilité. C'est d'ailleurs là que repose son premier moyen de défense. La toile empêche beaucoup de prédateurs d'approcher la mygale. Elle isole aussi du sol, et évite le développement de champignons tout en gardant une certaine hygrométrie.
Les toiles servent à repousser les prédateurs et emprisonner les proies. Des toiles tissées peuvent être urticantes (grâce aux soies déposées par la mygale) et gluantes.
Toutefois, ce n'est pas son seul moyen de défense et de prévention.
Il faut cependant préciser que le comportement de la mygale est loin d'être agressif. En effet, elle ne cherche que le calme, et lorsqu'elle est dérangée par un prédateur, elle préfère la fuite, puis l'intimidation et seulement en dernier recours l'attaque.
Cela s'explique de façon très simple, et dans un raisonnement logique. Si la mygale est en contact avec un prédateur, elle risque sa vie, donc il préférable de passer inaperçue, puis de faire fuir le prédateur en question, et donc logiquement, en dernier recours, risquer sa propre vie pour tenter de maîtriser l'individu gêneur. Ses moyens de défense dans l'ordre de priorité sont :
Les jets d’eau des mygales du genre Avicularia sont un autre moyen de défense bien à elles. Elles peuvent lancer un jet d'eau très précis à partir de l'extrémité de leur abdomen. Ce jet est composé simplement d'eau mélangée avec des excréments.
L'arme de dissuasion principale pour la mygale est le jet de poils urticants. Il est à noter que l'évolution des poils urticants n'a eu lieu que par les mygales du nouveau monde (c'est-à-dire, les trois Amériques). Alors que les mygales de l'ancien monde (Afrique, Moyen-Orient, Asie) sont de tempérament beaucoup plus agressif avec leurs chélicères, elles n'ont pas développé de poils urticants. Lors de la présence d'un prédateur, la mygale se frotte vivement l'abdomen à l'aide de sa 4e paire de pattes pour projeter les poils urticants.
Ce phénomène est appelé le bombardement. Les poils ainsi projetés, flottent en suspension dans l'air et peuvent ainsi atteindre les yeux, les voies respiratoires ou l'épiderme. Les poils urticants ont des propriétés particulières. Ils ressemblent à des petites lances hérissées tels des hameçons de quelques centaines de nanomètres capables de pénétrer la peau grâce à leurs structures particulières. Les poils qui pénètrent la peau y restent indéfiniment. À la pénétration, ils s'activent, et irritent la peau. Ils peuvent également pénétrer les yeux empêchant ainsi de voir, et les poumons, ce qui peut causer la suffocation. À chaque insertion d'un autre poil, les autres proches se réactivent ce qui augmente leur efficacité et protège l'espèce à long terme.
Un seul micro poil urticant dans l'œil est vraiment désagréable et douloureux, ceci se compare aisément à s'être frotté l'œil après avoir touché à du piment fort. La brûlure prend fin lorsque le poil est retiré, ce qui prend beaucoup de patience et de lavage d'œil à l'eau froide. L'intervention d'un ophtalmologue est parfois nécessaire.
Les genres Avicularia et Psalmopoeus font figures d'exception parmi les mygales du nouveau monde par rapport aux poils urticants. Bien qu'elles en possèdent, les aviculaires (genre Avicularia) ne peuvent les bombarder. Pour les utiliser, elles se frottent l'abdomen sur menace avant de prendre la fuite.
Il existe 4 types de soies urticantes chez les mygales américaines.
Elle se dresse sur ses pattes, et lève sa paire de pattes no 1. Elle écarte ensuite ses puissants crochets. Si cela ne suffit pas, elle va alors striduler, en frottant ses pédipalpes contre ses pattes.
À cet instant, il ne reste alors plus qu'un faux mouvement de la part de son adversaire pour qu'elle lui bondisse dessus, et use de ses plus puissantes armes : ses crochets et son venin.
La plupart des mygales du genre Poecilotheria ont des marques d'un jaune très éclatant en dessous de leurs pattes avant leur permettant une intimidation plus efficace contre leurs adversaires.
Cette famille est connue depuis le Néogène[7]. Bien qu'il existe des fossiles d'araignées mygalomorphes remontant au Trias, seuls trois spécimens peuvent être attribués aux Theraphosidae. Un de la République dominicaine, les deux autres du Chiapas au Mexique. Elles ont été découvertes dans de l'ambre du Miocène soit environ 16 millions d'années.
Selon World Spider Catalog (version 23.0, 19/03/2022)[8] :
Selon World Spider Catalog (version 20.5, 2020)[7] :
Cette famille a été décrite par Thorell en 1869.
Cette famille rassemble 1 030 espèces dans 154 genres[1].
Les Theraphosidae sont divisés en 12 sous-familles.
Le nom de cette famille est dérivé du grec thera, « bête sauvage » et phos, « lumière », basé sur le genre Theraphosa.
Dans certains pays, des autorisations spécifiques sont requises pour en détenir. La législation française oblige à la possession d'un certificat de capacité pour l'entretien d'animaux d'espèces non domestiques. Les Theraphosidae peuvent être maintenus dans d'excellentes conditions chez soi. Cependant ils demeurent des animaux non-domestiques au regard de la loi. De nos jours, certains les gardent en terrarium comme nouvel animal de compagnie ou « NAC »[9],[10]. Parmi les espèces les plus prisées, citons Grammostola rosea, Brachypelma smithi ou Brachypelma hamorii. La chasse intense de B. smithi lui valut d'être protégée par la convention de Washington en annexe 2 (Convention sur le commerce international des espèces de faune et de flore sauvages menacées d'extinction).
Les Theraphosidae sont une famille d'araignées mygalomorphes.
En anglais, on peut aussi trouver le terme de « tarantula » pour les qualifier. Attention de ne pas confondre ce terme avec la tarentule, qui, en français désigne une espèce d'araignée-loup vivant dans les régions méditerranéennes.
As tarántulas son as arañas máis grandes da familia licósidos (Lycosidae), especialmente membros do xénero Lycosa como L. tarantula. Os colonizadores do Novo Mundo pasaron a chamar tarántulas ás arañas moito máis grandes, das familias americanas Theraphosidae e Dipluridae. Na lingua inglesa a palabra tarantula reférese só a estas últimas e aos licósidos chámanlles wolf spiders (arañas lobo).
As da familia Theraphosidae caracterízanse por teren patas longas que acaban en poutas, e o corpo revestido de pilosidade. Habitan rexións temperadas e tropicais de América, Asia, África e Oriente Medio. Cando aínda están a medrar, pasan por unha fase na que mudan a pel (ecdise). Contrariamente a outros arácnidos, as tarántulas non producen veleno, se ben os pelos das súas costas e abdome segregan substancias urticantes se se senten ameazadas. O seu tamaño medio está entre 15 e 25 centímetros (coas patas estendidas), pero existen especies que poden acadar maiores dimensións, como a Teraphosa blondi, que vive na América do Sur.
O nome procede do italiano tarantola e alude á cidade de Taranto, na Puglia, rexión italiana meridional que posúe un clima mediterráneo seco que permite que sexan abundantes estas arañas. A súa popularidade ten que ver co efecto supostamente mortal da súa picadura, que en realidade non é tan grave coma a dun par de arañas máis pequenas, Loxosceis rufescens e Latrodectus tredecimguttatus (viúva negra), que tamén se encontran na rexión. Supúñase que unha axitación constante como a que produce a picadura (tarantismo) era a forma apropiada de combater os seus efectos e deuse en chamar tarantela a certa danza que ten un ritmo veloz semellante a eses movementos. Atribuíase a Pirro, rei do Epiro, importar a araña desde o seu país de orixe (no norte de Grecia) como unha forma de guerra biolóxica na súa contenda cos romanos.
As tarántulas son as arañas máis grandes da familia licósidos (Lycosidae), especialmente membros do xénero Lycosa como L. tarantula. Os colonizadores do Novo Mundo pasaron a chamar tarántulas ás arañas moito máis grandes, das familias americanas Theraphosidae e Dipluridae. Na lingua inglesa a palabra tarantula reférese só a estas últimas e aos licósidos chámanlles wolf spiders (arañas lobo).
Tarantula (Theraphosidae) je porodica pauka, rasprostranjenih po cijelom svijetu. Hrane se uglavnom insektima, manjim glodavcima, pticama, zmijama i ostalim sitnim životinjama. Hrane se na način da ubrizgaju otrov u žrtvu, koji ih paralizira, te ih razgrađuje i omekšava u probavljiviju smjesu. Tarantule su noćne životinje, pa sve njihove aktivnosti počinju u popodnevnim satima i navečer, što ne znači da se ne kreću po danu, nego da im je aktivnost tada izraženija.
Postoje tarantule koje žive na drveću (arboreal) i koje žive na tlu (terrestrial). Tarantule koje žive u Africi, Aziji ii Europi se malo razlikuju od onih koje žive u Sjevernoj i Južnoj Americi i Australiji. One na stražnjem dijelu nemaju "iritirajuće dlake", ali imaju veći obrambeni nagon vlastitog teritorija ("agresivnije su"). Suprotno uvriježenom mišljenju, one ne napadaju ljude samo da bi ih ugrizle.
Tarantule mogu narasti od 5 do 33 cm, mjereći raspon nogu. Tijelo je građeno od glave ("Cephalothorax" ili "Prosoma") i zadnjeg dijela ("Abdomen" ili "Opisthosoma"). Na glavu su spojeni svi glavni udovi. Na gornjem dijelu glave nalazi četiri para očiju. Za traženje i primanje hrane, te kopanje služi im četiri para nogu.
Kako su tarantule bezkralješnjaci, tijelo na okupu im drži koža, a što je ona tvrđa, to im više omogućava dalji rast, pa je one često presvlače.
Tarantula (Theraphosidae) je porodica pauka, rasprostranjenih po cijelom svijetu. Hrane se uglavnom insektima, manjim glodavcima, pticama, zmijama i ostalim sitnim životinjama. Hrane se na način da ubrizgaju otrov u žrtvu, koji ih paralizira, te ih razgrađuje i omekšava u probavljiviju smjesu. Tarantule su noćne životinje, pa sve njihove aktivnosti počinju u popodnevnim satima i navečer, što ne znači da se ne kreću po danu, nego da im je aktivnost tada izraženija.
Postoje tarantule koje žive na drveću (arboreal) i koje žive na tlu (terrestrial). Tarantule koje žive u Africi, Aziji ii Europi se malo razlikuju od onih koje žive u Sjevernoj i Južnoj Americi i Australiji. One na stražnjem dijelu nemaju "iritirajuće dlake", ali imaju veći obrambeni nagon vlastitog teritorija ("agresivnije su"). Suprotno uvriježenom mišljenju, one ne napadaju ljude samo da bi ih ugrizle.
Tarantule mogu narasti od 5 do 33 cm, mjereći raspon nogu. Tijelo je građeno od glave ("Cephalothorax" ili "Prosoma") i zadnjeg dijela ("Abdomen" ili "Opisthosoma"). Na glavu su spojeni svi glavni udovi. Na gornjem dijelu glave nalazi četiri para očiju. Za traženje i primanje hrane, te kopanje služi im četiri para nogu.
Kako su tarantule bezkralješnjaci, tijelo na okupu im drži koža, a što je ona tvrđa, to im više omogućava dalji rast, pa je one često presvlače.
Tarantula adalah nama yang diberikan untuk salah satu jenis laba-laba dengan ukuran sangat besar yang umumnya berbulu.[1] [2] Laba-laba ini masuk pada famili Theraphosidae dan paling tidak ada sekitar 800 spesies yang telah berhasil diidentifikasi.[3] Sebagian besar spesies tarantula tidak berbahaya untuk manusia, dan beberapa jenis spesies lainnya menjadi terkenal karena diperdagangkan sebagai hewan peliharaaan eksotik. [2] Tarantula dapat menggigit, karena seperti laba-laba pada umumnya tarantula memiliki taring[4] dan gigitannya dikenal menyakitkan untuk manusia, namun racun dalam gigitannya lebih lemah daripada racun yang terdapat pada lebah madu pada umumnya [5] dan gigitannya diketahui lebih sakit dari sengatan tawon.[5]
Nama tarantula berasal dari satu kota di Italia yaitu Taranto.[5]
Pada umumnya seluruh tubuh laba-laba tarantula hingga ke kaki kakinya yang panjang dipenuhi oleh bulu.[2]
Tarantula hidup di daerah-daerah hangat di seluruh dunia [1], beberapa laba-laba ditemukan hidup dalam sarangnya yang berupa liang yang terdapat di bawah tanah, beberapa lainnya hidup diatas tanah, dan sebagian lain hidup di pohon-pohon.[1] Mereka juga ditemukan di hutan hujan, padang pasir dan gurun, serta habitat lainnya.[1] Sebaran habitatnya termasuk Amerika Selatan, bagian selatan Amerika Utara, Eropa Selatan, Afrika, bagian selatan Asia, dan Australia. [1]
Tarantula adalah nama yang diberikan untuk salah satu jenis laba-laba dengan ukuran sangat besar yang umumnya berbulu. Laba-laba ini masuk pada famili Theraphosidae dan paling tidak ada sekitar 800 spesies yang telah berhasil diidentifikasi. Sebagian besar spesies tarantula tidak berbahaya untuk manusia, dan beberapa jenis spesies lainnya menjadi terkenal karena diperdagangkan sebagai hewan peliharaaan eksotik. Tarantula dapat menggigit, karena seperti laba-laba pada umumnya tarantula memiliki taring dan gigitannya dikenal menyakitkan untuk manusia, namun racun dalam gigitannya lebih lemah daripada racun yang terdapat pada lebah madu pada umumnya dan gigitannya diketahui lebih sakit dari sengatan tawon.
Nama tarantula berasal dari satu kota di Italia yaitu Taranto.
Tarantúlur (fræðiheiti: Theraphosidae) eru mjög stórar og oft hærðar köngulær. Flestar eru þær ekki hættulegar mönnum en samt sem áður nokkrar en aðrar það meinlausar að þær eru haldnar sem gæludýr. Í heiminum hafa yfir 900 tegundir verið greindar af Tarantúlum.
Tarantúlur af ýmsum tegundum búa meðal annars í suður- og vestur hluta Bandaríkjanna, Mið-Ameríku og Suður-Ameríku. Einnig í Afríku, stórum hluta Asíu og allri Ástralíu. Í Evrópu eru nokkrar tegundir, aðalega á Spáni, Portúgal, Tyrklandi, Ítalíu og Kýpur.
Tarantúlur eru með mjög mörg augu en ekki er vitað hvort þær sjái með þeim öllum eða vel með þeim. Þær er oftast mjög loðnar og hárin fremur stíf. Tarantúlur eru áttfættlur eins og aðrar köngulær. Þær eru oftast svartar og rauðar eða brúnar að lit og geta verið allt upp undir 5 cm langar. Kvendýrið getur átt allt frá 50 - 2000 egg í einu og eiga þær afkvæmi bara einu sinni síðan deyja þær.
Tarantúlur veiða minni dýr en þær sjálfar eins og skordýr, smávaxna froska og körtur, mýs og önnur lítil spendýr. Þær eru mjög góðar að veiða og veiða aðalega á nóttunni. Þær grafa sig fyrst í jörðina ekkert svo djúpt, síðan bíða þær eftir því að bráðin komi fyrir framan þær og stökkva á dýrið og bíta það. Þegar þær bíta þá sprauta þær eitri í leiðinni í dýrið sem þær eru að veiða. Þetta eitur er mjög hættulegt og hefur þannig áhrif að fyrst hægist á dýrinu og svo á endanum þá hætta líffærin að virka vegna þess að þetta hefur mjög sljógvandi áhrif á alla starfsemi líkamans, sérstaklega í svona litlu dýri.
Tarantúlur (fræðiheiti: Theraphosidae) eru mjög stórar og oft hærðar köngulær. Flestar eru þær ekki hættulegar mönnum en samt sem áður nokkrar en aðrar það meinlausar að þær eru haldnar sem gæludýr. Í heiminum hafa yfir 900 tegundir verið greindar af Tarantúlum.
Theraphosidae Thorell, 1870 è una famiglia di ragni appartenente all'infraordine Mygalomorphae, i cui membri sono noti come migale o "volgarmente" chiamate tarantole.
Il nome deriva dal greco θήρα, thḗra, cioè "animale selvatico, bestia" e φῶς, phôs, cioè "luce", ed il dittongo finale -idae, che designa l'appartenenza ad una famiglia.
Il nome tarantola era usato nei dintorni di Taranto già dalla fine del '400 riferendosi alla Lycosa tarantula[1]. La credenza voleva che il morso di questo ragno provocasse una condizione patologica, detta tarantismo, caratterizzata da una situazione di malessere generale e una sintomatologia simile all'epilessia. Si riteneva fosse possibile neutralizzare gli effetti del veleno saltando e sudando copiosamente: da ciò nacque la credenza popolare che la danza potesse guarire dalla malattia. Il termine taranta è infatti anche usato come sinonimo di "pizzica", la danza e il genere musicale generato e culturalmente connesso al tarantismo.
In realtà il morso della Lycosa tarantula, è pressoché innocuo per l'uomo; più credibile appare essere l'ipotesi che le pinzature con gravi effetti sistemici sul corpo umano potessero essere probabilmente attribuibili alla malmignatta, ragno molto meno "vistoso" ma dal veleno ben più temibile e con effetti neurotossici compatibili con il quadro sintomatico del tarantismo. La malmignatta (appartiene infatti al genere Latrodectus, le famigerate "vedove nere") ed il suo veleno, sebbene non potente come quello di altri esemplari esotici, è effettivamente il più pericoloso tra quelli dei ragni italici.
Quando i primi esploratori europei giunti nelle Americhe scoprirono i ragni giganti della futura famiglia Theraphosidae li chiamarono tarantole per via delle loro grosse dimensioni e della vaga somiglianza ai ragni del genere Lycosa.
L'unico ragno appartenente alla famiglia Theraphosidae presente in Italia (Sicilia) è Ischnocolus valentinus.
Nonostante le loro dimensioni spesso considerevoli, ben poche migali possono essere considerate pericolose per l'uomo. In generale possiedono un veleno piuttosto blando.
Non tutte le tarantole sono di grosse dimensioni, in base alla specie la lunghezza del corpo può variare dai 2,5–10 cm con 8–30 cm di legspan (lunghezza considerando comprese le zampe). Le più grosse appartengono al genere Theraphosa: Theraphosa blondi e Theraphosa apophysis, originarie del Venezuela, possono superare anche i 100 grammi di peso ed i 33 cm di lunghezza.
In genere le femmine sono di corporatura più robusta (soprattutto l'addome), di dimensioni maggiori ed hanno anche una maggiore longevità (anche oltre i 20 anni[2]).
La maggior parte delle tarantole è di colore scuro (marrone o nero), comunque qualche specie è caratterizzata da colorazioni più vivaci come il blu cobalto dell'Haplopelma lividum, i colori metallizzati dell'Avicularia versicolor oppure i colori zebrati della Brachypelma smithi e dell'Acanthoscurria geniculata.
Il corpo delle tarantole si può suddividere in due sezioni principali: la parte anteriore prosoma (anche chiamato cefalotorace) e l'addome chiamato opistosoma.
La superficie del prosoma viene definita carapace, al centro del quale si trova la fossa foveale, piccola depressione dove congiungono i vari muscoli. Nella parte frontale trovano posto gli otto occhi disposti in due file.
Nell'addome trovano posto l'ano e gli opercoli branchiali, ovvero la parte esterna dei quattro polmoni a libro.
Di fronte agli occhi partono due appendici chiamate cheliceri terminanti con gli aculei veleniferi; questi oltre ad essere utilizzati per immobilizzare le prede vengono anche usati per scavare o spostare piccoli oggetti (per esempio il sacco ovigero).
All'esterno dei cheliceri si trovano i pedipalpi, appendici dall'aspetto quasi identico alle zampe, ma con un segmento in meno. I pedipalpi vengono usati durante l'alimentazione e come strumenti tattili; nei maschi essi acquistano anche la funzione di organi sessuali secondari.
Dopo i pedipalpi ci sono quattro paia di zampe, suddivise in sette segmenti: coxa, trocantere, femore, patella, tibia (con sperone tibiale nei maschi di molte specie), metatarso e tarso.
Le uniche appendici non collegate al prosoma sono le filiere (o spinner) che sono dislocate nella parte conclusiva dell'ophistosoma.
Oltre ai normali peli sul corpo alcune tarantole di origine americana hanno anche dei peli urticanti (circa 10.000 per mm²[3]) che possono utilizzare come difesa in caso non riescano a fuggire dal pericolo. Oltre ad essere lanciati contro possibili aggressori, i peli urticanti vengono usati per marcare il territorio oppure, messi ai bordi della tana, aiutano a scoraggiare eventuali predatori, specie durante la muta.
In base al tipo di nemico i peli possono dimostrarsi mortali oppure un semplice deterrente. Nelle persone gli effetti si limitano ad un prurito nella zona colpita, ma maggiori problemi si hanno nel caso in cui vengano a contatto con gli occhi, vengano inalati oppure vi sia un'allergia a questi. Risultano invece ben più pericolosi per i piccoli predatori che infastidiscono il ragno.
Alcune specie, come Pelinobius muticus, posseggono peli stridulanti che, se strofinati, gli permettono di creare un forte rumore in modo da scoraggiare eventuali assalitori.
Le migali sono predatori crepuscolari: attendono le loro prede all'ingresso della tana per poi ucciderle iniettando il veleno attraverso gli aculei veleniferi. Nonostante la loro scarsa abilità visiva, in genere limitata a luci e ombre, riescono ad essere molto precise grazie ad un'estrema sensibilità alle vibrazioni che viene spesso migliorata utilizzando della tela all'esterno del rifugio. In base alle vibrazioni percepite il ragno decide se l'animale è un pericolo oppure una possibile preda.
La dieta tipica è formata da insetti come grilli (per le specie terricole) oppure falene (per le specie arboricole). In rari casi possono anche catturare piccoli mammiferi come topi oppure piccoli uccelli o pesci.
Vivono generalmente in solitudine e sono cannibali, alcune specie come l'Avicularia avicularia sembrano però più tolleranti alla presenza di un altro esemplare nella loro zona.
Le tarantole vivono in diversi tipi di tane. Le specie terricole usano spesso scavarsela nella terra, utilizzare un rifugio abbandonato da qualche altro piccolo animale oppure qualche cavità sotto rocce o alberi caduti. Il buco ed il suo ingresso vengono poi ricoperte dalla tela, sia per protezione che per la caccia.
Le specie arboricole, disponendo di un'agilità maggiore, abitano invece in ragnatele generalmente di forma tubolare costruite su alberi o piante.
Come gli altri ragni, le tarantole per crescere devono cambiare periodicamente il loro esoscheletro, con un processo chiamato muta. I piccoli possono fare la muta anche qualche volta all'anno, mentre gli adulti lo fanno generalmente annualmente. Cambiando esoscheletro hanno inoltre la possibilità di recuperare zampe perse o denti rotti. Le tarantole impiegano solitamente tra i 2 ed i 5 anni per raggiungere l'età adulta, ma alcune specie possono impiegarci anche una decina di anni.
Solitamente solo le femmine continuano a mutare una volta adulte ottenendo dunque una longevità molto superiore ai maschi.
Una volta adulti agli esemplari maschi restano solamente 1 o 2 anni di vita e partono immediatamente alla ricerca di una femmina con cui accoppiarsi. Il processo di riproduzione è, come per gli altri ragni, piuttosto diverso da quello dei mammiferi. Il maschio rilascia il suo seme su una ragnatela (tela spermica) per poi assorbirlo attraverso i suoi pedipalpi (come delle piccole zampe situate nella parte frontale, usate anche per funzioni tattili). Trovata la tana di una possibile partner, inizia il corteggiamento tamburellando con le zampe anteriori per far capire le proprie intenzioni e per assicurarsi di essere della stessa specie. Se la compagna è disposta ad accoppiarsi inizierà a sua volta a tamburellare.
Dopo i preliminari il maschio inserirà i suoi pedipalpi nella spermateca (una fessura ellittica presente nell'addome della femmina) per rilasciare il suo seme.
Terminato l'accoppiamento il maschio dovrà scappare velocemente o rischierà di essere mangiato.
Dopo l'accoppiamento, in base alla specie, verranno depositate dalle 50 alle 2000 uova che saranno controllate dalla madre per 6/7 settimane. Una volta schiuse le uova i piccoli di ragno (spiderling) rimarranno nelle vicinanze per qualche tempo per poi disperdersi in tutte le direzioni.
Le migali sono tenute da alcuni come animali domestici per via della loro silenziosità, dello spazio ridotto di cui necessitano, delle poche cure necessarie, dell'assenza di cattivi odori e del loro basso costo.
Generalmente, le specie più consigliate per i novizi sono la Grammostola rosea (anche chiamata Chilean Rose) e quelle appartenenti alla famiglia Brachypelma (che però sono soggette a controlli CITES). Il carattere in genere mansueto, la facilità di garantirgli parametri ambientali corretti e la facile reperibilità sul mercato fanno di queste tarantole un ottimo punto di partenza.
Il terrario, in vetro o plastica per gli esemplari più piccoli, va scelto in base al tipo di ragno: terricolo, arboricolo o scavatore.
L'altezza non deve essere eccessiva per i ragni terricoli (al massimo 30 cm dal substrato, per minimizzare il rischio cadute), mentre deve essere maggiore per i ragni arboricoli (40–80 cm), in modo che possano arrampicarsi e creare le loro ragnatele tubulari.
Generalmente, come substrato è consigliato qualche centimetro di torba irlandese, che non dove essere assolutamente concimata e/o trattata. Per i ragni scavatori tale substrato dovrà essere aumentato fino a 20/40 cm. Come decorazione si può posizionare un sasso liscio al centro del terrario per evitare che il ragno, cadendo dalle pareti, lo colpisca. Per le specie arboricole non devono mancare cortecce o altri materiali per arrampicarsi e poter creare le loro tele.
Ogni specie necessita di una temperatura media e di un'umidità relativa particolari. Per quanto riguarda la temperatura, si possono utilizzare tappetini riscaldanti oppure cavetti termici, entrambi da utilizzare all'esterno del terrario. Per l'umidità, spesso viene utilizzato un recipiente d'acqua abbinato a spruzzate tramite vaporizzatore.
Non ci sono prove di morti causate dal morso di migali agli umani.
La documentazione riguardante gli effetti dei morsi di tarantole è piuttosto scarsa, comunque per molte specie gli effetti sono inferiori ad una semplice puntura di vespa.
A parte il dolore, l'unico pericolo è la possibilità di una reazione allergica o di infezione, molto rara.
Prima di attaccare, la tarantola generalmente assume una posizione di avvertimento alzando la parte anteriore del corpo mostrando chiaramente i suoi aculei veleniferi e, in alcune specie, emettendo un suono stridulo. Se questo avvertimento non bastasse a scoraggiare il nemico, si gira per lanciare i peli urticanti eventualmente presenti sull'addome. Solo a questo punto e solo se impossibilitata alla fuga, la tarantola scatta velocemente per infliggere il morso.
In uno speciale del National Geographic è stato illustrato come alcune tribù dell'Amazzonia cacciano e cucinano le tarantole.
I ragni vengono catturati con l'ausilio di un bastone e le loro zampe legate assieme per poi essere arrostiti ancora vivi.
La Theraphosa blondi è considerata una prelibatezza dagli indigeni Piaroa del Venezuela.
Altro luogo in cui la tarantola è diffusa come cibo è la Cambogia[4].
A novembre 2020 la famiglia Theraphosidae è suddivisa in 13 sottofamiglie, contenenti 150 generi e circa 1004 specie[5]; la suddivisione in sottofamiglie segue quella adottata dal Museo di Storia Naturale di Berna[6]:
I 144 generi in ordine alfabetico sono:
Theraphosidae Thorell, 1870 è una famiglia di ragni appartenente all'infraordine Mygalomorphae, i cui membri sono noti come migale o "volgarmente" chiamate tarantole.
Tarantulai (lot. Theraphosidae, angl. Tarantula, vok. Vogelspinnen) – vorų (Aranea) eilės, Mygalomorphae poeilio šeima.[1] Apima apie 900 rūšių, paplitusių Afrikoje, Centrinėje ir Pietų Amerikoje, Australijoje, Pietų Europoje, Pietų ir Pietryčių Azijoje.
Būdingas tarantulų bruožas – plaukuotas kūnas. Dydis svyruoja nuo 2,5 iki 30 cm. Tarantulams priklauso ir didžiausias pasaulio voras – didysis paukštėda, gyvenantis Amazonijoje. Daug tarantulų yra nuodingi, tačiau nei viena rūšis nėra mirtina žmogui. Kai kurios tarantulų rūšys ginasi išskleisdamos dilginančiuosius plaukelius. Dažniausiai gyvena tropinėse, sub-tropinėse, dykumingose vietovėse.
Kai kurios vorų rūšys, pavyzdžiui, paukštėdos, yra valgomos.
Tarantulų šeimą sudaro 12 pošeimių ir virš 100 genčių. Kai kurios gentys:
Vorai pavadinti pagal pietų Italijos miestą Tarantą.
Brachypelma vagans
Brazilinis paukštėda (Lasiodora parahybana)
Avicularia metallica
Psalmopoeus cambridgei
Tarantulai (lot. Theraphosidae, angl. Tarantula, vok. Vogelspinnen) – vorų (Aranea) eilės, Mygalomorphae poeilio šeima. Apima apie 900 rūšių, paplitusių Afrikoje, Centrinėje ir Pietų Amerikoje, Australijoje, Pietų Europoje, Pietų ir Pietryčių Azijoje.
Būdingas tarantulų bruožas – plaukuotas kūnas. Dydis svyruoja nuo 2,5 iki 30 cm. Tarantulams priklauso ir didžiausias pasaulio voras – didysis paukštėda, gyvenantis Amazonijoje. Daug tarantulų yra nuodingi, tačiau nei viena rūšis nėra mirtina žmogui. Kai kurios tarantulų rūšys ginasi išskleisdamos dilginančiuosius plaukelius. Dažniausiai gyvena tropinėse, sub-tropinėse, dykumingose vietovėse.
Kai kurios vorų rūšys, pavyzdžiui, paukštėdos, yra valgomos.
Tarantula ialah kumpulan labah-labah yang besar dan berbulu yang tergolong dalam famili Theraphosidae di mana kira-kira 900 spesies telah dikenal pasti. Semua tarantula boleh mengeluarkan sutera, sama ada ia adalah spesies arbor (berkenaan pokok) atau daratan. Spesies arbor biasanya menghuni di dalam jejaring tiub bersutera manakala spesies daratan pula menjajari korok atau sarangnya dengan dengan jejaring bagi menangkap mangsa yang merayau-rayau. Ia makan serangga dan artropod lain, menggunakan serang hendap sebagai kaedah utama. Tarantula terbesar mampu membunuh haiwan sebesar cicak, tikus atau burung. Kebanyakan tarantula berbahaya kepada manusia malah sesetengah spesiesnya diketahui dalam perdagangan haiwan eksotik sementara yang lain dijadikan sebagai makanan. Tarantula boleh ditemui di kawasan tropika dan padang pasir di seluruh dunia.
Nama tarantula muncul daripada perkataan Taranto yang merujuk kepada sebuah bandar di selatan Itali dan asalnya digunakan bagi spesies tidak berkait sama ada Lycosa tarantula atau lelabah janda hitam Mediterranean (kesan gigitannya hampir serupa dengan apa yang telah diterangkan di Taranto). Di Afrika, tarantula selalunya merujuk kepada "baboon spiders". Orang Asia pula mengenalinya sebagai "earth tigers" atau "bird spiders". Orang Australia merujuk spesies berkenaan sebagai "barking spiders", "whistling spiders" atau "bird spiders". Masyarakat di kawasan lain menggunakan nama umum "mygales" kepada lelabah tarantula.
Sama seperti semua atropod, tarantula merupakan intervertebat yang bergantung kepada eksorangka bagi sokongan otot. Badan tarantula terdiri daripada dua bahagian utama, prosoma atau sefalotoraks dan opistosoma atau abdomen. Prosoma dan opistosoma disambungkan oleh pedikel atau sering dikenali sebagai somit pregenital. Kepingan penyambung bak pinggang sebenarnya bahagian prosoma dan membenarkan opistosoma untuk bergerak dalam julat gerakan yang luas berbanding prosoma.
Bergantung pada spesies, panjang badan tarantula berukuran di antara 2.5–10 sm (1–4 inci), dengan 8–30 sm (3-12 inci) rentang kaki (saiz termasuk kakinya). Rentang kaki ditentukan dengan mengukur dari hujung kaki belakang ke hujung kaki hadapan pada sisi yang sama, bagaimanapun sesetengah orang mengukur dari hujung kaki pertama ke hujung kaki keempat pada sisi yang lain. Spesies terbesar tarantula boleh mencecah 9.1 g (0.3 auns). Setakat ini, spesies Theraphosa blondi (Labah-labah pemakan burung Goliath) dari Venezuela and Brazil, telah dilaporkan mempunyai berat 3 auns dan rentang kakinya lebih 46 sm (18 inci). Tarantula jantan mempunyai badan lebih panjang manakala tarantula betina memiliki lilitan lebih lebar.
T. blondi secara umumnya ditafsirkan sebagai tarantula terberat dan T. apophysis pula memiliki rentang kaki terbesar. Dua spesies lain Lasiodora parahybana (Labah-labah salmon merah jambu Brazil) and Lasiodora klugi merupakan pesaing kepada kedua-dua spesies Theraphosa ini.
Majoriti tarantula Amerika Utara adalah berwarna perang. Banyak spesies daripada kawasan lain mempunyai corak perwarnaan yang lebih beraneka, daripada biru kobalt (Haplopelma lividum), hitam dengan jalur putih (Eupalaestrus campestratus atau Aphonopelma seemanni), kaki berwarna biru logam dengan abdomen berwarna oren terang (Chromatopelma cyaneopubescens). Habitat semula jadinya termasuklah savana, padang rumput seperti pampas, hutan hujan, padang pasir, hutan semak samun, gunung-ganang dan hutan awan.
Lapan kaki, dua kelisera dengan siungnya dan pedipalpa dicantumkan kepada prosoma. Kalisera adalah dua segmen apendaj berganda yang terletak hanya di bawah mata dan terus ke mulut. Kalisera mengandungi kelenjar bisa yang dikeluarkan oleh siung. Siung merupakan pemanjangan berongga kalisera yang menyuntik venom ke dalam mangsa atau haiwan yang dianggap oleh tarantula sebagai ancaman dan juga digunakan sebagai menguyah. Siung ini adalah berartikulat, jadi tarantula boleh memanjangkan ke atas atau bawah dalam persediaan untuk menggigit atau dilipat ke arah kalisera ibarat pisau lipat dilipat ke dalam pemegang.
Pedipalpa adalah dua segmen apendaj berenam yang disambungkan kepada toraks yang berada berdekatan dengan mulut dan menjulurkan mana-mana dua kalisera.
Tarantula ialah kumpulan labah-labah yang besar dan berbulu yang tergolong dalam famili Theraphosidae di mana kira-kira 900 spesies telah dikenal pasti. Semua tarantula boleh mengeluarkan sutera, sama ada ia adalah spesies arbor (berkenaan pokok) atau daratan. Spesies arbor biasanya menghuni di dalam jejaring tiub bersutera manakala spesies daratan pula menjajari korok atau sarangnya dengan dengan jejaring bagi menangkap mangsa yang merayau-rayau. Ia makan serangga dan artropod lain, menggunakan serang hendap sebagai kaedah utama. Tarantula terbesar mampu membunuh haiwan sebesar cicak, tikus atau burung. Kebanyakan tarantula berbahaya kepada manusia malah sesetengah spesiesnya diketahui dalam perdagangan haiwan eksotik sementara yang lain dijadikan sebagai makanan. Tarantula boleh ditemui di kawasan tropika dan padang pasir di seluruh dunia.
Nama tarantula muncul daripada perkataan Taranto yang merujuk kepada sebuah bandar di selatan Itali dan asalnya digunakan bagi spesies tidak berkait sama ada Lycosa tarantula atau lelabah janda hitam Mediterranean (kesan gigitannya hampir serupa dengan apa yang telah diterangkan di Taranto). Di Afrika, tarantula selalunya merujuk kepada "baboon spiders". Orang Asia pula mengenalinya sebagai "earth tigers" atau "bird spiders". Orang Australia merujuk spesies berkenaan sebagai "barking spiders", "whistling spiders" atau "bird spiders". Masyarakat di kawasan lain menggunakan nama umum "mygales" kepada lelabah tarantula.
Vogelspinnen (Theraphosidae) vormen een bekende familie van spinnen binnen de onderorde vogelspinachtigen (Mygalomorphae). Veel soorten bereiken een behoorlijke lichaamslengte in vergelijking met andere spinnen. Een aantal soorten wordt wel als huisdier in een terrarium gehouden.
Vogelspinnen zijn ondanks hun grootte relatief ongevaarlijk. De meeste soorten zijn niet erg snel, niet giftig voor de mens en ook niet agressief, een beet bij de mens is vergelijkbaar met een wespensteek. Er zijn echter uitzonderingen die juist bijzonder giftig en snel zijn en bovendien direct aanvallen waardoor ze als agressief worden beschouwd. Vogelspinnen worden door veel mensen gevreesd door de grootte en het sterk behaarde lichaam.
Er zijn meer dan 900 soorten die wereldwijd voorkomen maar voornamelijk leven in tropische en subtropische gebieden.[1] De meeste soorten komen voor in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika, ook in Afrika en Azië komen veel soorten voor en in Europa ten slotte leven slechts twee soorten.
Vogelspinnen danken hun naam aan de vermeende gewoonte om op vogels te jagen, wat echter geen enkele relatie heeft met de werkelijkheid. De naam vogelspin komt van de wetenschappelijke geslachtsnaam Avicularia, dat letterlijk 'vogel-etend' betekent.
Op een beroemde plaat uit 1705 van Maria Sibylla Merian (zie tekening rechts) is te zien hoe een grote spin een vogel verorbert. Hier werd in eerste instantie met ongeloof op gereageerd, tot de zoöloog Henry Walter Bates in 1863 bevestigde een spin te hebben gezien die een vink verorberde. Sindsdien werden de tropische spinnen gezien als monsterlijke vogelverslinders.[2] Grote spinnen zoals vogelspinnen grijpen elke prooi die ze fysiek aankunnen en vallen alles aan wat niet te groot is, inclusief kleine gewervelden zoals vogels, knaagdieren en hagedissen. Dit zijn echter opportunistisch buitgemaakte prooidieren, de meeste prooien behoren tot de ongewervelden. Van geen enkele spin is bekend dat vogels ook maar een klein deel uitmaken van het menu en ook zijn binnen de spinnen als geheel geen specialisaties bekend op het vangen van vogels. In de praktijk zijn vogels zelfs eerder een belangrijke vijand dan een prooi.
De naam tarantula's wordt wel gebruikt voor de familie Theraphosidae. Deze naam werd oorspronkelijk gegeven aan de wolfspin Lycosa tarantula, maar wordt tot op de dag van vandaag (onterecht) gebruikt voor allerlei soorten die groot en harig zijn, ongeacht de groep van spinnen waartoe ze behoren.[2]
Ten slotte is ook de naam bananenspin in zwang; deze is afgeleid uit het feit dat een aantal grote soorten wereldwijd opduikt door de export van bananen of andere tropische producten. Hierdoor wordt tijdens het lossen van de lading soms een spin aangetroffen die is meegelift uit het land van herkomst. Doordat tropische producten uit landen over de hele wereld komen, kan het om de meest uiteenlopende diersoorten gaan. De bananenspinnen behoren dus lang niet altijd tot de theraphosiden. Sommige soorten vogelspinnen hebben hier desondanks hun Nederlandse naam aan te danken, zoals de gouden bananenspin (Pterinochilus vorax).
Vogelspinnen hebben een typische spinachtige bouw; de kop en het borststuk zijn gefuseerd tot een cephalothorax of kopborststuk en het achterlijf (opisthosoma) is bolvormig en duidelijk afgesnoerd van de rest van het lichaam. Er zijn acht poten en twee tasterpoten of pedipalpen, de laatste zijn vergelijkbaar met de antennes van insecten al zit de aanhechting niet zoals bij insecten aan de kop maar aan het borststuk. De tasterpoten van vogelspinnen zijn vaak zo groot dat ze gemakkelijk met de looppoten kunnen worden verward.
De palpen zijn kleiner en ontspruiten aan het midden van de kop. De vrouwtjes hebben vaak een afgerond einde van de palp, de mannetjes hebben hier - zoals alle spinnen - twee onbehaarde, ballonachtige structuren die eindigen in een punt. Hierin slaat het mannetje zijn sperma op, zie ook onder voortplanting. Een verschil met de meeste spinnen - maar zeker niet met alle spinnen - is de lichaamsgrootte; veel soorten kunnen een lichaamslengte van vijf tot acht centimeter bereiken gemeten van de kaken tot aan de punt van het achterlijf. De grotere soorten bereiken een lichaamslengte van 11 centimeter.[1] Als men de spanwijdte van de poten opmeet dan zijn de meeste vogelspinnen 12–18 cm groot. Ze zijn meestal lang- en dichtbehaard. Een van de grootste vogelspinnen is de goliathvogelspin (Theraphosa blondi). Deze kan een lichaamslengte bereiken van 12 cm, dergelijke exemplaren hebben een pootspanwijdte van ongeveer 30 cm. Er zijn echter ook soorten die niet veel groter worden dan de in Nederland en België voorkomende huisspin.
Er zijn wel wat algemene verschillen met veel andere families van spinnen, zo zijn de ogen van vogelspinnen relatief klein. Net als andere spinnen zijn er meerdere ogenparen, vier in totaal (dus acht ogen) die in twee rijen zijn gerangschikt op een oogheuvel. Bij de vogelspinnen zijn deze dichter bij elkaar gelegen dan bij veel andere spinnensoorten, zoals de springspinnen en de zesoogspinnen. De enige uitzondering zijn sommige soorten uit de onderfamilie Stromatopelminae, die vergrote ogen hebben. Een ander duidelijk verschil zijn de spintepels, de meeste spinnen hebben er twee, maar vogelspinnen hebben er vier. Ook is de anatomie van vogelspinnen afwijkend, al is dit aan de buitenzijde niet te zien. Spinnen hebben zogenoemde boeklongen, die niet te vergelijken zijn met de longen van andere dieren. De boeklongen zijn geplooid en moeten altijd vochtig blijven. De meeste spinnen hebben twee boeklongen, vogelspinnen hebben er vier.[3]
Vogelspinnen hebben grote kaken, die bij de spinnen wel cheliceren worden genoemd. Net als alle vogelspinachtigen zijn de cheliceren in het verlengde van het lichaam geplaatst, en niet omlaag gekromd zoals alle andere spinnen. De cheliceren zelf zijn vaak behaard en duidelijk zichtbaar, onder iedere cheliceer is een dolk-achtig, meestal donker gekleurde giftand aanwezig. Met de giftanden injecteert de spin de prooi met verteringssappen. Deze is nooit behaard en in tegenstelling tot de meeste spinnen zijn de giftanden onafhankelijk beweegbaar.[4] Karakteristiek voor vogelspinnen is een kegelvormig uitsteekseltje genaamd de maxillaire lob aan de binnenzijde van de palpen of tasterpoten, aan het einde van het eerste segment.
Vogelspinnen zijn onderling van elkaar te onderscheiden door een aantal kenmerken, vooral de combinatie van deze kenmerken is typerend voor veel onderfamilies.[3] Zo heeft een aantal groepen de zogenaamde scopula aan de buitenzijde van de gifkaken, dit is een dichte beharing bestaande uit korte, dikke haartjes. Bij de meeste vogelspinnen ontbreekt de scopula. Een ander onderscheidend kenmerk is het al dan niet voorkomen van een stridulatieorgaan, en de vorm daarvan.
Door de zeer fijne beharing onder de poten kan op glas worden gelopen.
Psalmopoeus irminia
Mannetjes zijn te onderscheiden door hun bulbus (B) en tibiaalhaken (T).
Aphonopelma
Veel vogelspinnen hebben kleine klauwtjes aan hun poten.
Lasiodora parahybana
Vogelspinnen kunnen heldere blauwe kleuren hebben.
Chromatopelma cyaneopubescens
Spintepels van circa 5 mm lang met spinrag.
Brachypelma albopilosum
De cheliceren van een mannelijke Brachypelma smithi vlak na de vervelling: deze zijn nog wit en pas na 1 week uitgehard.
Vogelspinnen komen wereldwijd voor, maar vrijwel alle soorten leven in de tropen. De verspreiding hangt vaak samen met de onderfamilie hoewel dit niet altijd opgaat. De onderfamilies Aviculariinae en Acanthopelminae komen voor in Midden- en Zuid-Amerika, de onderfamilie Theraphosinae komt daarnaast ook in Noord-Amerika voor. De onderfamilies Stromatopelminae en Harpactirinae leven in Afrika en vogelspinnen die in Azië leven zijn Ornithoctoninae en Selenocosmiinae, soorten uit deze laatste groep komen ook in Australië voor. De grote onderfamilie Ischnocolinae heeft een wereldwijde verspreiding, enkele soorten uit het geslacht Ischnocolus komen tot in Europa voor, echter alleen in Spanje en Italië.
De vogelspinnen komen voor in uiteenlopende biotopen, van woestijnen en droge steppes tot bosrijke gebieden, wel leven alle soorten in warme en vochtige gebieden. Soorten die in woestijnachtige streken leven, graven holen waar de luchtvochtigheid relatief hoog is. Een permanent droge omgeving is dodelijk voor spinnen, omdat ze dan niet kunnen vervellen. De habitat kan worden opgesplitst in verschillende microhabitats waar de verschillende soorten op gespecialiseerd zijn. De verschillende soorten uit het geslacht Avicularia leven allemaal in bomen, maar de soort Avicularia geroldi heeft een voorkeur voor kokospalmen terwijl Avicularia minatrix voornamelijk leeft in bromeliaplanten.[1][5]
De verspreiding en de leefomgeving is verschillend per onderfamilie, sommige groepen komen door elkaar voor en andere zijn specifiek voor een bepaald gebied. Zie voor de verschillende onderfamilies en hun verspreiding het kopje taxonomie.
Vogelspinnen zijn nachtactief en houden zich overdag schuil, ze gaan pas in de schemering op zoek naar prooien. Veel soorten kunnen wekenlang teren op een prooi en zijn dan niet te zien. Omdat vogelspinnen in relatief warme gebieden leven, wordt er geen winterslaap gehouden, wel kennen veel soorten een minder actieve periode die samenhangt met een koel of juist warm seizoen in hun natuurlijke leefgebied. Wat betreft levenswijze zijn de vogelspinnen in te delen in drie groepen;
De voortplanting van vogelspinnen is grotendeels gelijk aan die van andere spinnen als het gaat om de methode van bevruchting en ook leggen alle soorten eitjes. Er zijn echter ook enige verschillen, zo worden mannetjes ongeveer even groot als de vrouwtjes. Bij veel andere spinnen blijven de mannetjes veel kleiner. Het voortplantingsseizoen is afhankelijk van de soort en hangt vaak ook samen met de geografische verspreiding van de soort.
Vogelspinnen zijn zonder uitzondering solitaire dieren, die elkaar alleen in de voortplantingstijd opzoeken om te paren en voor nageslacht te zorgen. Vogelspinnen zijn niet gevoelig voor feromonen, waarmee veel geleedpotigen als insecten elkaar lokken, maar sporen elkaar op door stridulatie en door trillingen te produceren. Stridulatie is het maken van geluid door verharde lichaamsdelen langs elkaar te strijken, waarbij een sjirp-achtig geluid wordt geproduceerd, vergelijkbaar met andere stridulerende dieren als krekels en cicaden. De stridulatieorganen van vogelspinnen zijn gelegen aan de cheliceren en het eerste segment van de palp of tasterpoot.
Net als andere spinnen is de bevruchting uitwendig; het mannetje maakt een zogenaamd spermaweb dat bestaat uit een web op de bodem en een tweede web dat als een hangmat over het onderste web wordt gespannen. Het spermaweb dient alleen om het mannetje te helpen zijn sperma op de juiste plaats te krijgen. Het mannetje kruipt nu op zijn rug onder de hangmat en deponeert hierop een druppel sperma. Het sperma wordt uitgescheiden door de geslachtsopening van de spin, die aan de onderzijde van het achterlijf gelegen is en epigyne wordt genoemd. Daarna kruipt hij op het web en zuigt de druppel op in zijn bulbussen waarna het spermaweb wordt vernield. Nu de bulbussen van het mannetje zijn 'geladen' kan hij paren met een vrouwtje waarbij hij niet te lang moet wachten omdat na een half jaar de vruchtbaarheid vermindert.
Als een mannetje een vrouwtje gevonden heeft vindt de paring plaats, waarbij het mannetje ritmische, trommelende bewegingen met zijn poten maakt. De trommelingen zijn soortspecifiek en dienen om een vrouwtje te laten weten dat er een partner in de buurt is zodat ze in de stemming komt. Als ze geïnteresseerd is laat ze zich benaderen waarbij het mannetje haar met zijn poten achterover duwt. Het vrouwtje verkeert nu in een soort trance en het mannetje kan met zijn bulbussen contact maken met de geslachtsopening van het vrouwtje. Deze is net als bij mannetjes gelegen aan de onderzijde van haar achterlijf. Omdat de bulbus van het mannetje een specifieke vorm heeft past het orgaan alleen in het geslachtsorgaan van vrouwtjes van dezelfde soort, waardoor kruisingen worden voorkomen. Het vrouwtje slaat het sperma op in zogenaamde zaadblaasjes tot de bevruchting plaatsvindt. Net als andere ongewervelden komt het sperma pas met de eitjes in contact als deze worden afgezet en het lichaam van het vrouwtje verlaten. Als een vrouwtje vervelt voordat de eitjes zijn afgezet, worden de zaadblaasjes vernieuwd en gaat het sperma verloren.
Afhankelijk van de soort spint de vrouwelijke vogelspin na enige tijd een cocon, bestaande uit een witte, zijde-achtige buitenlaag met binnenin de eitjes. Ook het aantal eitjes is soortafhankelijk; sommige vogelspinnen zetten enige tientallen eitjes af, anderen kunnen er tot 2000 produceren per cocon. Van sommige soorten is bekend dat maanden later een tweede cocon wordt geproduceerd, zoals de soorten uit het geslacht Poecilotheria, maar dit is uitzonderlijk.
Vogelspinnen verdedigen hun eitjes fel, de eicocon wordt meestal bewaakt door het vrouwtje. Ondergronds levende soorten spinnen vaak hun holopening dicht en 'metselen' zich zo in, bij zwervende soorten wordt de cocon meegedragen. Na enkele weken komen in de cocon de eitjes uit, de nimfen blijven echter nog een tijdje in de cocon. Dit stadium wordt wel het eerste nimfstadium genoemd, maar eigenlijk zijn de jonge spinnetjes zich tussen het embryonale en het nimfstadium; ze zien eruit als een ei met kleine pootjes en kunnen zich moeilijk verplaatsen, ze hebben een zeer groot achterlijf en nauwelijks ontwikkelde poten en monddelen. In dit stadium zijn de nimfen erg kwetsbaar. Pas als ze een eerste keer zijn verveld lijken ze anatomisch al op de ouderdieren al zijn ze meestal lichter en zijn nog onbehaard. Bij de meeste soorten komen de spinnetjes in dit stadium uit de cocon. Afhankelijk van de soort en incubatietemperatuur komt de cocon na anderhalve tot drie maanden uit. De nimfen blijven echter bij elkaar tot de volgende vervelling, terwijl ze door de moeder worden bewaakt.
Na de tweede vervelling heeft de spin beharing (setae) en zijn de poten en monddelen dikker en duidelijk gesegmenteerd, het achterlijf is kleiner. De jonge spinnen in dit stadium lijken al op ouderdieren al wijken de kleuren vaak nog af. Ze zijn meestal nog geen centimeter lang en zullen na enige tijd voor het eerst beginnen met eten. De juveniele spinnen verlaten het nest op zoek naar voedsel en de broedzorg van het moederdier komt ten einde. Na vijf tot tien vervellingen zijn de spinnen volwassen; mannetjes vervellen dan niet meer, vrouwtjes eens per één tot drie jaar.[1]
Het grootste aantal juveniele spinnen, meer dan 95 procent, wordt binnen korte tijd opgegeten door een breed scala aan predatoren. In de regel geldt dat hoe groter de spin wordt, hoe minder vijanden het dier heeft.
Vogelspinnen eten in het wild alles wat ze te pakken kunnen krijgen en kleiner is dan zijzelf. Meestal worden kleine ongewervelden gegrepen zoals insecten maar ook kleine gewervelden als muizen en reptielen worden wel gegeten. Het is niet ondenkbaar dat ook vogels ten prooi vallen maar dit is slechts enige malen beschreven en dient als hoogst uitzonderlijk te worden gezien.
In tegenstelling tot de meeste spinnen maken vogelspinnen geen spinnenweb, zoals de bekende kruisspin. Een aantal soorten bekleedt de schuilplaats met een zijden laagje en andere soorten spannen struikeldraden om prooien op te sporen maar deze worden altijd besprongen. De beharing van de vogelspin speelt hierbij een grote rol; niet alleen de grootte en positie van een prooi maar ook de afstand wordt bepaald door waarnemingen van de tastzintuiglijke haren. Deze zijn voornamelijk gelegen aan de poten maar ook aan de monddelen.
Vogelspinnen injecteren gif en verteringssappen in de prooi om deze te verlammen respectievelijk op te lossen en zuigen vervolgens de vloeibare inhoud op. Wat overblijft van de prooi is een braakbal- achtig propje dat de vermorzelde harde delen bevat. Uit waarnemingen van in gevangenschap gehouden spinnen blijkt dat ze deze balletjes steeds op dezelfde plaats deponeren. De uitwerpselen van een spin zijn vloeibaar en verlaten de spin via het achterlijf. Boombewoners kunnen de uitwerpselen gericht wegschieten als ze worden gestoord.
Vogelspinnen hebben met name als juveniel vele vijanden, zoals vogels, reptielen en andere 'insecten'eters die leven van kleine ongewervelden. Volwassen exemplaren hebben vaak niet zoveel vijanden, sommige grotere rovende zoogdieren als wasberen en stinkdieren graven de vogelspinnen op alvorens ze dood te slaan en op te eten.
Een sterk tot de verbeelding sprekende maar belangrijke vijand van veel spinnen, waaronder enkele vogelspinnen, zijn de zogenaamde spinnendoders (familie Pompilidae). Dit is een groep van vliesvleugelige insecten die verwant zijn aan de wespen. Nadat een spin is opgespoord, wordt deze verlamd en begraven in een hol of verborgen in plantendelen zoals holle stengels. Vervolgens zet de wesp haar eieren af waarna de larven de spin levend en van binnenuit opeten.[2]
De meeste spinnendoders jagen op kleine spinnen, maar enkele soorten zijn gespecialiseerd in vertegenwoordigers van de vogelspinnen. Een voorbeeld zijn de wespen uit het geslacht Hemipepsis die de spin Selenocosmia crassipes opsporen.
De verdediging van vogelspinnen is zeer uiteenlopend en is bij sommige groepen goed ontwikkeld. Vogelspinnen zullen meestal proberen te vluchten bij gevaar en vertonen dreiggedrag als ze in het nauw worden gedreven. Met name de vogelspinnen die in Amerika leven hebben zogenaamde brandharen op het achterlijf, die met de poten kunnen worden 'afgeschoten'; men spreekt dan van 'bombardeerspinnen'. Door met de poten langs het achterlijf te strijken, worden wolkjes brandharen richting de verstoorder gebracht. Indien ze ook maar in kleine hoeveelheden in de slijmvliezen en met name in de luchtwegen geraken leidt dit tot ernstige irritatie, zoals onbedwingbare hoestneigingen, zwellingen en hevige jeuk die wekenlang kan aanhouden. Vanwege de vele kleine weerhaakjes zijn de brandharen niet van de huid af te wassen. Ook het nest wordt vaak bekleed met brandharen om vijanden af te schrikken. Na het afschieten van de brandharen blijft een kale plek op het achterlijf over, maar na de eerstvolgende vervelling is deze weer verdwenen.[1]
Ook het lichaam wordt ingezet om indruk te maken; veel soorten heffen de voorste poten omhoog waarbij ook de cheliceren of kaken worden gepresenteerd. Bij sommige soorten is de onderzijde van de poten opvallend van kleur wat voor een schrik-effect (aposematische kleuring) kan zorgen als ze plotseling worden getoond. Een aantal soorten maakt hierbij duidelijk hoorbare waarschuwingsgeluiden door met kam-achtige uitsteeksels langs de kaken te strijken, wat ook wel stridulatie wordt genoemd. De meeste soorten maken een sissend tot hijgend geluid, andere soorten zijn erg luidruchtig; de soorten uit het geslacht Selenocosmia worden in de Engelse taal bijvoorbeeld blaffende of fluitende spinnen genoemd. Van enkele soorten is bekend dat ze de vloeibare uitwerpselen naar een belager spuiten, een voorbeeld is de soort Lasiodorides striatus.[5]
Een aantal soorten vogelspinnen kan een heuse sprong maken om aan een belager te ontkomen, ook zijn er agressieve soorten die een vijand bespringen en vervolgens bijten, een voorbeeld is de goliathvogelspin (Theraphosa blondi). Bij een beet van een predator zal de spin meestal een zogenaamde droge beet geven, dit wil zeggen dat de spin wel bijt maar geen gif afgeeft. De spin weet instinctief het verschil tussen een prooi en een vijand en zal in het laatste geval proberen geen gif te verspillen.[6]
Het gif van vogelspinnen is dodelijk voor hun prooidieren en kan ook gevaarlijk zijn voor de mens al gaat het om slechts een handvol soorten. De meeste vogelspinnen spuiten alleen verterende enzymen in om de prooi buiten het lichaam voor te verteren en dragen geen gif. De beet van de meeste soorten is te vergelijken met een steek van een bij of wesp, en is zonder meer pijnlijk maar niet gevaarlijk. Een beet resulteert in lokale pijn en vaak zwelt het weefsel op waarbij de wond kan bloeden. Er is een geval bekend waarbij een spin dwars door de vingernagel beet.
Uit een onderzoek naar spinnenbeten in Australië bleek dat het gif voor mensen niet gevaarlijk is. Een beet bij een hond echter resulteert veel sneller in de dood, omdat honden veel gevoeliger zijn voor het gif.[7]
Voor mensen die bang zijn voor spinnen is het misschien moeilijk voor te stellen, maar wereldwijd is er een grote groep van spinnenliefhebbers die spinnen graag als exotisch huisdier houden. Met name de vogelspinnen worden als bijzonder decoratief beschouwd en een aantal soorten is erg populair in de internationale handel in exotische dieren.
Vogelspinnen zijn wel opzichtige en soms bontgekleurde dieren maar bepaald niet erg levendig. Net als alle spinnen zijn ze aangepast op een leven van stilzitten en eens in de zoveel tijd een prooi grijpen, wat meestal 's nachts gebeurt. Vogelspinnen kunnen dagen tot soms weken onbeweeglijk stilzitten en dan vaak goed verborgen in een schuilplaats. Schuilplaatsen zijn zeer belangrijk; zonder schuilplaats is de spin weliswaar goed zichtbaar maar zal net zo lang proberen te ontsnappen tot het dier van uitputting sterft.
Indien ze in een opwelling 'voor de kick' worden aangeschaft zal men snel zijn uitgekeken op vogelspinnen. De natuurlijke levensduur van 30 jaar voor vrouwtjes van sommige soorten is dan wel erg lang. Aangeraden wordt alleen een vogelspin aan te schaffen als men er echt zijn hobby van wil maken.
Vogelspinnen hebben niet veel ruimte nodig, met een terrarium van 30 x 30 cm met een laag bodemstrooisel van 10 cm diep, een schuilplaats, regelmatig nevelen en 1 a 2 x per week een prooidier komt men een heel eind. Een aantal soorten is weinig agressief en vrij makkelijk in gevangenschap te houden (Mexicaanse roodknievogelspin en krulhaarvogelspin), hoewel de dieren na de aanvankelijke bekoring toch vaak saaier uit blijken te pakken dan de eigenaar had gehoopt. Ze zitten de hele dag in hun holletje en zijn niet gediend van aanraking. Kwetsbare soorten kunnen hier zelfs niet goed tegen. Zoals voor veel, zo niet de meeste exotische huisdieren geldt ook hier dat het beter is er niet in een opwelling aan te beginnen. Een aantal soorten wordt door wildvangst bedreigd en staat op de CITES-lijsten. Wel moet worden opgemerkt dat met de meeste soorten vogelspinnen goed wordt nagekweekt, zodat wildvang voor die soorten niet nodig is. Sommige soorten vogelspinnen kunnen vrij oud worden: 5 tot 10 jaar is geen uitzondering, en enige tientallen jaren is in de literatuur ook wel vermeld. In Artis bereikte een vrouwelijk exemplaar van de Mexicaanse roodknievogelspin een leeftijd van bijna 30 jaar.
Vogelspinnen zijn niet geschikt om te hanteren en kunnen indien ze moeten worden getransporteerd het best in een afgesloten bakje worden gedreven waarbij men omzichtig te werk moet gaan.
Bij het verplaatsen van grote spinnen moet men er rekening mee houden dat de dieren door hun zware achterlijf topzwaar zijn. Spinnen zijn met name kwetsbaar als ze van enige hoogte vallen. Bij het hanteren van grote spinnen, zeker door mensen die hieraan niet gewend zijn en schrikachtig kunnen reageren, dienen daarom voorzorgsmaatregelen te worden genomen, zoals het hanteren van de spin vlak boven een tafel. Wanneer een grote spin van enige hoogte valt, bestaat de mogelijkheid dat het achterlijf barst. Dit is dodelijk voor de spin.
Vogelspinnen in het algemeen hebben een hekel aan hantering door het relatief veel te warme oppervlak van de menselijke huid. Het is beter om ze zo veel mogelijk met rust te laten. Ondanks het feit dat enkele soorten bekendstaan als rustig en niet agressief, kunnen ook deze soorten zonder uitzondering brandharen strooien en bijten.
De haren, die bij gevaar kunnen worden afgeschud (brandharen), kunnen tot irritatie leiden als ze in ogen of in contact met slijmvliezen komen. Omdat ook de schuilplaats wordt voorzien van brandharen, kan het openen van het terrarium al zorgen voor een pijnlijke sensatie. Het gif van sommige soorten is ook voor de mens pijnlijk, hoewel niet levensgevaarlijk. Bij mensen met een allergie voor componenten van het gif kan echter wel anafylaxie optreden. De meeste gevaarlijke soorten spinnen vallen niet onder de vogelspinnen.
Minder dan één procent van de vogelspinnen is aan te merken als gevaarlijk voor de mens. Een van de beruchtste soorten is Pterinochilus murinus, die erg snel is en daarnaast bekendstaat als bijzonder agressief.
De vogelspinnen behoren tot de Mygalomorphae, ook wel bekend als de vogelspinachtigen of rechtkakigen. Deze onderorde van spinnen werd vroeger wel met Orthognata aangeduid. De vogelspinachtigen zijn een vrij kleine groep van spinnen, de meeste soorten behoren tot de tangkakigen of Araneomorphae, vroeger wel Labidognatha genoemd. Het verschil tussen de twee groepen zit in de bouw van de kaakdelen of cheliceren, de basis van de cheliceer van de tangkakigen is omlaag gericht terwijl die van de rechtkakigen meer in het verlengde van het lichaam zijn gelegen.[4]
De meeste vertegenwoordigers van families van spinnen die tot de vogelspinachtigen behoren worden vrij groot, enkele bekende groepen zijn de valdeurspinnen, de mijnspinnen en de muisspinnen. Hoewel veel van deze spinnen nauwelijks van de vogelspinnen te onderscheiden zijn, behoren ze strikt genomen niet tot de echte vogelspinnen. In Nederland komen ook vertegenwoordigers voor van de vogelspinachtigen, zoals de gewone mijnspin (Atypus affinis) en de kalkmijnspin (Atypus piceus). 'Echte' vogelspinnen komen in westelijk Europa niet voor, het is hier te koud.
De familie vogelspinnen bestaat uit 11 onderfamilies, 113 geslachten en ongeveer 920 verschillende soorten.[8]
Onderstaand een overzicht van de verschillende onderfamilies en hun namen, verspreiding en kenmerken.[9][10]
Wetenschappelijke naam Nederlandse naam Aantal soorten Verspreiding, habitat Specifieke kenmerken AcanthopelminaeHier volgt een overzicht van geslachten. De geslachten waartoe bekende vogelspinsoorten behoren die vaak in terraria worden gehouden zijn voorzien van een asterisk (*).
Vogelspinnen (Theraphosidae) vormen een bekende familie van spinnen binnen de onderorde vogelspinachtigen (Mygalomorphae). Veel soorten bereiken een behoorlijke lichaamslengte in vergelijking met andere spinnen. Een aantal soorten wordt wel als huisdier in een terrarium gehouden.
Vogelspinnen zijn ondanks hun grootte relatief ongevaarlijk. De meeste soorten zijn niet erg snel, niet giftig voor de mens en ook niet agressief, een beet bij de mens is vergelijkbaar met een wespensteek. Er zijn echter uitzonderingen die juist bijzonder giftig en snel zijn en bovendien direct aanvallen waardoor ze als agressief worden beschouwd. Vogelspinnen worden door veel mensen gevreesd door de grootte en het sterk behaarde lichaam.
Er zijn meer dan 900 soorten die wereldwijd voorkomen maar voornamelijk leven in tropische en subtropische gebieden. De meeste soorten komen voor in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika, ook in Afrika en Azië komen veel soorten voor en in Europa ten slotte leven slechts twee soorten.
Fugleedderkopper er en familie store, primitive edderkopper, og kan bli på størrelse med en tallerken. De blir ofte kalt taranteller, men den virkelige tarantellaen er en europeisk ulveedderkopp, Lycosa tarantula. Fugleedderkopper tilhører de edderkoppene hvor giftkrokene går vertikalt (Mygalomorphae). Hos de fleste andre edderkopper (Araneomorphae), vender giftklørne horisontalt innover. Det vil si at fugleedderkopper «dolker» sitt bytte i stedet for å «bite» med giftkrokene. Det er kjent over 900 forskjellige fugleedderkopper, men nye arter beskrives stadig. Noen av de største artene blir brukt til mat av enkelte stammer i Sør-Amerika.
Store til meget store kraftige, hårete edderkopper, oftest brune på farge, men noen er mer fargerike, enkelte arter kledt med blå hår. Den største, Theraphosa blondi fra Sør-Amerika, er den opptil 28 centimeter lang. Som hos andre mygalomorfe edderkopper er chelicerene store og vendt slik at giftklørne vender bakover i hvile. Når edderkoppen hugger (den biter ikke), bøyer den overkroppen bakover, svinger chelicerene forover og hugger nedover med giftklørne. De åtte øynene er ganske små og sitter samlet i et lite område oppe på forkroppen. Det ene paret av spinnvorter er temmelig lange og stikker ut bak dyret som et par haletråder.
Fugleedderkoppene er mest artsrik i fuktige områder som tropisk regnskog, men de finnes også i ørkener. De er nattaktive, om dagen lever de skjult i jordganger, som de forer med silkespinn. Hulen er lukket med et «hengslet lokk». Noen arter lever i trærne. De fleste mygalomorfe edderkopper, sitter i ro og venter på at byttet skal komme til dem. Dette i motsetning er artene i familien Theraphosidae, som er aktive jegere og vandrer rundt på jakt etter byttet.
Navnet «fugleedderkopper» viser til at de største artene av og til kan fange og spise små fugler, men dette skjer sjelden. Vanlige byttedyr er insekter og små frosker, også ganske store slanger kan bli tatt. De store fugleedderkoppene har imponerende kjever og giftklør, men de fleste artene er lite aggressive og heller ikke særlig giftige. Noen kan forsvare seg ved å børste av seg irriterende hår som kan skape problemer om man får dem i øynene.
Hunnene kan bli ganske gamle, trolig så mye som 40 år hos noen arter, mens hannene er mer kortlivede.
Denne familien er for det meste tropisk, bare noen få arter forekommer utenfor tropiske og subtropiske områder, inkludert det aller sørligste Europa.
De fleste av de «tarantellene» som selges i kjæledyrbutikker hører til underfamilien Theraphosinae. Navnet «taranteller» på denne gruppen kan imidlertid være litt misvisende, siden de egentlige tarantellene (Lycosa) fra Sør-Europa hører til familien ulveedderkopper (Lycosidae), som verken er beslektet med eller ligner noe særlig på Theraphosidae.
Mange av artene er forholdsvis lette å holde i terrarier bare det er varmt nok for dem, men de må behandles varsomt, både fordi de kan bite og fordi disse edderkoppene er svært vare for støt, slik at de gjerne dør om man mister dem i bakken. De fores gjerne med sirisser eller kakerlakker. Spesielt store, fargerike eller sjeldne arter er særlig ettertraktet. En god del av de artene som man kan få kjøpt som kjæledyr har ennå ikke blitt formelt beskrevet. For noen arter utgjør kjæledyr-handelen en trussel siden store mengder av disse gjerne forholdsvis sjeldne dyrene blir samlet inn. Den fargerike, mellomamerikanske slekten Brachypelma er derfor fredet og det er ikke lovlig å handle med villfangede eksemplarer av denne slekten. Mange av artene formerer seg godt i fangenskap og det foregår et betydelig oppdrett.
Fugleedderkopper er en familie store, primitive edderkopper, og kan bli på størrelse med en tallerken. De blir ofte kalt taranteller, men den virkelige tarantellaen er en europeisk ulveedderkopp, Lycosa tarantula. Fugleedderkopper tilhører de edderkoppene hvor giftkrokene går vertikalt (Mygalomorphae). Hos de fleste andre edderkopper (Araneomorphae), vender giftklørne horisontalt innover. Det vil si at fugleedderkopper «dolker» sitt bytte i stedet for å «bite» med giftkrokene. Det er kjent over 900 forskjellige fugleedderkopper, men nye arter beskrives stadig. Noen av de største artene blir brukt til mat av enkelte stammer i Sør-Amerika.
Ptasznikowate (Theraphosidae) – rodzina pająków z podrzędu Opisthothelae i infrarzędu ptaszników (Mygalomorphae). Obejmuje ok. 950 gatunków najczęściej dużych pająków o bardzo różnorodnym ubarwieniu.
Przedstawiciele rodziny występują na wszystkich kontynentach oprócz Antarktydy, jednak najliczniej reprezentowani są w strefie tropikalnej i subtropikalnej[1][2]. Największą różnorodność osiągają w krainie neotropikalnej, gdzie występuje prawie połowa znanych rodzajów. Liczni są także w krainie etiopskiej (około ¼ rodzajów) i orientalnej (ponad 10% rodzajów)[3]. W Europie występują tylko 2 rodzaje: Ischnocolus (śródziemnomorska Hiszpania i Sycylia) oraz Chaetopelma (Kreta)[4]. W Stanach Zjednoczonych (Nearktyka) występuje naturalnie tylko rodzaj Aphonopelma, za to reprezentowany tam przez ponad 50 gatunków. Zasiedlają Kalifornię, Nevadę, Kolorado, Kansas, Arizonę, Nowy Meksyk, Teksas oraz częściowo Missouri, Arkansas i Luizjanę[5].
Ptasznikowate to w większości duże pająki. Największe gatunki, jak Theraphosa blondi, dorastają do 10 cm długości ciała i 30 cm rozpiętości odnóży[6][1], podczas gdy samce najmniejszych gatunków, jak Aphonopelma paloma i Cyriocosmus elegans, osiągają dojrzałość przy długości ciała poniżej 1,5 cm[7][8]. Ich ciało porośnięte jest dwoma rodzajami włosków: krótszymi i dłuższymi, ochronnymi. U większych gatunków włoski ochronne są dłuższe i liczniejsze, przez co pająk wygląda na bardziej "puchatego", u mniejszych zaś są krótsze i silniej rozproszone nadając wygląd bardziej aksamitny[2].
Cechami rodziny o charakterze autapomorfii są dobrze rozwinięte kępki włosków przypazurkowych i scopulae. Ponadto występowanie scopulae na wszystkich stopach uznaje się za synapomorfię[9]. Wszystkie gatunki mają na opistosomie parzące włoski[2], a większość ma częściowo zredukowaną liczbę kolców na odnóżach dwóch ostatnich par. Podobnie jak Paratropididae mają dobrze rozwinięte płaty szczękowe[9].
Ptaszniki żyją na drzewach, w dziuplach, w szczelinach skalnych lub w norkach wykopanych w ziemi. Zazwyczaj nie budują sieci łownych, polują aktywnie, głównie w nocy. Pajęczynę wykorzystują do budowy gniazda lub kokonów. Można je spotkać zarówno na terenach półpustynnych, jak i w chłodniejszych rejonach górzystych.
Ptaszniki, w zależności od gatunku, dojrzewają w ciągu 1-5 lat, samce nieznacznie szybciej. Duży wpływ na dorastanie ma temperatura i obfitość pokarmu (im wyższe wartości, tym szybszy metabolizm, dojrzewanie i krótsze życie). Samiec po ostatniej wylince ma kilka miesięcy życia, zwykle przestaje jeść, uzupełniając tylko zapasy płynów i wyrusza na poszukiwanie samicy. Podczas kopulacji często ginie zjedzony przez partnerkę. Samice mogą dożyć 20 lat.
Głównym pokarmem ptaszników są bezkręgowce, czasem drobne kręgowce. Wbrew nazwie, ptaki czy też gryzonie padają ich ofiarą nadzwyczaj rzadko.
W związku z tym, że ofiarami ptasznikowatych padają nie tylko bezkręgowce ale także drobne kręgowce z różnych gromad, ich jad działa toksycznie na szerokie spektrum gatunków. Skład jadu jest bardzo skomplikowany. Zawiera on różne peptydy, enzymy i substancje drobnocząsteczkowe. Spośród tych ostatnich wykryto m.in. jony potasu (K+), kwas cytrynowy, nukleotydy, histaminę, oktopaminę, serotoninę, acetylocholinę i acylopoliaminy. Głównym składnikiem są peptydy, których w jadzie ptasznikowatych wykryto do 2011 ponad 1000. Dominują wśród nich bogate w disiarczki peptydy o masie 2,6–7,2 Da, które działają neurotoksycznie. Określane są one jako theraphotoxines (od nazwy rodziny) i stanowią około 25% wszystkich znanych toksyn pajęczych. Około ⅓ z nich oddziałuje na kanały potasowe, około ¼ na kanały wapniowe i tyle samo na sodowe[1].
Brak udokumentowanych przypadków śmierci od ukąszenia ptasznikowatego. W większości przypadków skutkiem ukąszenia jest krwawienie z pozostawionej rany i ból, rzadko nudności czy wymioty – nie jest więc groźne dla życia. Niektóre gatunki australijskie są jednak w stanie zabić psa, a ukąszenie niektórych gatunków azjatyckich i afrykańskich powodować może poważniejsze skutki u ludzi. Np. gatunki z rodzaju Poecilotheria wstrzykują jednorazowo bardzo dużą dawkę jadu, a skutki ich ukąszeń obejmują silny ból, opuchliznę, wymioty, utrzymujące się nawet przez kilka tygodni drgawki, problemy z oddychaniem, podwyższone tętno, a nawet utratę przytomności[1]. Do innych rodzajów uznawanych za silnie jadowite i agresywne należą m.in. Citharischius, Chilobrachys, Ornithoctonus, Selenocosmia, Ceratogyrus, Hysterocrates, Stromatopelma, Haplopelma, Heteroscodra i Pterinochilus.
Natomiast za stosunkowo niegroźne ptaszniki, o słabszym jadzie, uchodzą np. amerykańskie ptaszniki z rodzajów Brachypelma, Grammostola, Nhandu, Psalmopoeus, Trixopelma, Xenesthis, Vitalius, Phormictopus, Iridopelma, Bonnetina, Avicularia, Aphonopelma, Lasiodora.
Ptasznikowate są największą rodziną z infrarzędu ptaszników, a analizy filogenetyczne potwierdzają jej monofiletyzm[10]. Do marca 2017 opisano 955 ich gatunków z 143 rodzajów[11]. Klasyfikuje się je w 11 podrodzinach[10]:
Wykaz rodzajów według stanu na marzec 2017 przedstawia się następująco[12]:
Ptasznikowate (Theraphosidae) – rodzina pająków z podrzędu Opisthothelae i infrarzędu ptaszników (Mygalomorphae). Obejmuje ok. 950 gatunków najczęściej dużych pająków o bardzo różnorodnym ubarwieniu.
Theraphosidae é uma família de aranhas, que inclui as espécies conhecidas pelos nomes comuns de tarântulas (português europeu) ou caranguejeiras (português brasileiro), que se caracterizam por terem pernas longas com duas garras na ponta, e corpo revestido de cerdas. As tarântulas habitam as regiões temperadas e tropicais das Américas, Ásia, África e Oriente Médio. Enquanto crescem, têm uma fase de troca de pele chamada ecdise. Apesar do tamanho e aspecto sinistro, as tarântulas não são perigosas para a espécie humana, uma vez que não produzem toxinas nocivas aos humanos, por isso são eventualmente criadas como animais de estimação. Uma de suas defesas são os pêlos urticantes de suas costas e abdômen, que irritam a pele do possível predador.
Em média atingem de 15 cm a 25 cm de comprimento com as pernas estendidas, mas existem espécies que podem chegar até 30 cm, como é o caso da tarântula-gigante-comedora-de-pássaros (Theraphosa blondi) da América do Sul.
A aranha originalmente chamada de "tarântula" foi a espécie Lycosa tarantula, uma aranha lobo da família Lycosidae nativa da Europa mediterrânica. O nome deriva da cidade portuária do sul da Itália, Tarento, região onde estas aranhas são facilmente encontradas e que, posteriormente, foi aplicado a quase todas as espécies de aranhas de grande porte, especialmente a família das Mygalomorphae, das regiões mais quentes da América e as theraphosidae. Durante muito tempo acreditou-se, no sul da Europa, que uma pessoa picada pela tarântula seria tomada de extrema melancolia e poderia mesmo morrer se não se entregasse a uma dança frenética, a tarantela, capaz de eliminar o veneno pela transpiração.[1] Tanto o nome do agente causador do suposto distúrbio quanto o da dança derivam do topônimo da cidade italiana. O termo vem do latim tarento, de origem grega Taras (do genitivo tarantos, provavelmente a partir da ilíria darantos, que significa "carvalho"), personagem da mitologia grega fundador da colonia grega de Taras (Tarentum, a moderna cidade de Taranto).[2][3]
As tarântulas têm um ciclo de vida longo e levam de 2 a 5 anos para atingir a maturidade sexual. Os machos morrem normalmente após o acasalamento, alcançando 5 a 7 anos de vida. Antes de se tornarem adultas, as tarântulas têm de comer diariamente, exceto no período de sua troca de pele, quando há um jejum de, em média, dez dias antes e de sete dias depois. Quando já são adultas podem passar por longos períodos sem comer. Foram registrados casos de longevidade de fêmeas em cativeiro com até 25 anos.
As tarântulas são animais solitários e noctívagos. Alimentam-se de pequenos animais, que nas espécies maiores podem incluir pequenos pássaros, roedores ou anfíbios. Todas as espécies de tarântulas apresentam canibalismo.
A maioria das Tarântulas não se afasta de sua toca, nem mesmo para se alimentar, pois sentem a presença das presas pela vibração do solo. O macho normalmente é quem faz as viagens mais longas para encontrar as fêmeas.
As tocas são normalmente subterrâneas, geralmente aproveitadas de outras aranhas ou roedores. São forradas com sua teia formando uma seda, o que arrefece o esconderijo. Geralmente ficam próximas a raízes de árvores e pedras, e podem chegar até 1 metro de profundidade.
Existem espécies que também são arbóreas — não necessitam ir ao solo durante toda sua vida, e fazem tocas em buracos nas árvores.
O acasalamento das tarântulas é como o da maioria das aranhas. Uma diferença é que o macho tem ganchos para prender as presas das fêmeas no ato sexual. Os machos têm seus pedipalpos modificados para a cópula. Normalmente o macho foge logo após o ato, antes que a fêmea recobre seu apetite, e morre poucos meses depois, devido a seu curto ciclo de vida. A fêmea armazena o esperma vivo num órgão especial, até chegar a época de botar os ovos.
As fêmeas depositam entre 50 a 200 ovos num saco de seda que incubam por cerca de 6 semanas. Os ovos são bem grandes, e o saco pode chegar a ficar do tamanho de um limão. Os filhotes já nascem com um bom tamanho. Após o nascimento as pequenas tarântulas não recebem cuidados parentais, ficam pouco tempo na toca e logo depois se dispersam.
A tarântula é espécie ameaçada devido principalmente à destruição do seu habitat, proporcionando um número elevado de atropelamentos e a caça para criação como animal de estimação. Em contrapartida, é uma das aranhas mais criadas em cativeiro.
Theraphosidae é uma família de aranhas, que inclui as espécies conhecidas pelos nomes comuns de tarântulas (português europeu) ou caranguejeiras (português brasileiro), que se caracterizam por terem pernas longas com duas garras na ponta, e corpo revestido de cerdas. As tarântulas habitam as regiões temperadas e tropicais das Américas, Ásia, África e Oriente Médio. Enquanto crescem, têm uma fase de troca de pele chamada ecdise. Apesar do tamanho e aspecto sinistro, as tarântulas não são perigosas para a espécie humana, uma vez que não produzem toxinas nocivas aos humanos, por isso são eventualmente criadas como animais de estimação. Uma de suas defesas são os pêlos urticantes de suas costas e abdômen, que irritam a pele do possível predador.
Em média atingem de 15 cm a 25 cm de comprimento com as pernas estendidas, mas existem espécies que podem chegar até 30 cm, como é o caso da tarântula-gigante-comedora-de-pássaros (Theraphosa blondi) da América do Sul.
Theraphosidae este o familie de păianjeni din infraordinul Mygalomorphae, care cuprinde aproximativ 900 de specii descrise. Cele mai multe tarantule sunt inofensive pentru oameni, iar unele specii sunt populare în comerțul cu animale de companie. Mușcătura unora cauzează disconfort sau chiar moarte. În funcție de specie, lungimea corpului variază de la 2,5 – 10 cm până la 8 – 30 cm (inclusiv lungimea picioarelor). Cea mai mare de specii de tarantule este Theraphosa blondi, din Venezuela și Brazilia (30 cm). Majoritatea speciilor de tarantule trăiesc în medie 2–5 ani până ajung la maturitate. Masculii după maturizare trăiesc un an, fără a avea loc năpârlirea. Femelele sunt mai longevive, pot atinge și vârsta de 30 de ani (Brachypelma emilia).
Numele provine de la cuvintele grecești: θήρα (thèra) – animal sălbatic, fiară și φός (phos) – lumina.
Denumirea de „tarantula” provine de la numele orașului italian Taranto. Inițial a fost folosit pentru o specie de păianjen: Lycosa tarantula. Păianjenii Theraphosidae au fost numiți tarantula de către colonizatorii europeni, când aceștia au ajuns în America. În Africa, Theraphosidae sunt numiți „păianjen-babuin”, în Asia — „păianjen-mâncător-de-păsări”, iar în Australia — „păianjeni-șuierător”. Numele tarantula este aplicat din greșeală și altor păianjeni din familiile Atypidae, Dipluridae, Hexathelidae și Sparassidae. Cu toate acestea nicio familie menționată nu are nicio legătură cu Lycosidae.
Tarantulele au corpul acoperit cu o cuticulă chitinoasă, cu rol protector. Corpul este format din prosomă (cefalotorace) și opstosomă (abdomen). Ele sunt unite printr-un pedicel și permite opistosomei să îndeplinească unele mișcări. De prosomă sunt atașate 4 perechi de picioare, una de chelicer și una de pedipalpi.
Chelicerele sunt formate 2 articole, ultimul având forma unei gheare. În chelicere se află glandele veninose, conținutul cărora sunt injectate în pradă pentru a o omorî sau paraliza.
Pedipalpi sunt alcătuiți din 6 articole. Articolul bazal, situate lângă orificiul bucal, posedă proeminențe care reprezintă plăcile chitinoase zimțate utilizate pentru a fărâmița hrana, numite coxe sau maxile. Pedipalpii au funcție tactilă, iar la masculi și de organ copulator. Masculii au organe filiere speciale în apropierea orificiului genital.
Membrele locomotoare sunt formate din 7 articole, ultimul articol se termină cu gheare. Aceste gheare sunt folosite la deplasare pe suprafețe verticale.
Opistosoma este acoperită cu o chitină mai subțire. Pe parte posterioară ventrală a ei se află organele filiere alungite.
Culoarația este diferită: unele specii au o culoare de albastru-cobalt (Haplopelma lividum), negru cu dungi albe (Aphonopelma seemanni), picior cu marcaje galbene (Eupalaestrus campestratus), prosma și picioarele albastru-verzui și opistosoma portocaliu-maro (Chromatopelma cyaneopubescens).
Sistemului nervos este reprezentat de un creier, de la care pleacă nervi spre toate organele.
Organele de simț. Corpul tarantulelor este acoperit cu firișoare tactile, numite trihobotrii. Ei pot recepționa vibrațiile solului, oscilația temperaturii, obiectelor cu care vin în contact, direcția vântului, posibil chiar și sunetele. Ochii sunt în număr de 4, așezați în 2 rânduri. Vederea este slabă, monocromatică.
Respirația are loc prin 2 perechi de plămâni (saci pulmonari). Prima pereche este amplasată pe partea ventral anterioară a opistosomei, iar cealaltă puțin mai posterior. Fiecare plămân constă din 15 sau mai multe lamele pulmonare așezate paralel. Aceste lamele puternic vascularizate. De asemenea, aceste organe pot absorbi și o anumită cantitate de apă.
Aparatul cardiovascular este de tip deschis. Inima se află în opistosomă, de la ea pornește o aortă anterioară. Ea este tubulară și subțire. Sângele este numit hemolimfă, iar pigmentul respirator – hemocianină, ce conține cupru de care se leagă oxigenul.
Sistemul digestiv. Tubul digestive este alcătuit din: orificiul bucal, în care se deshid glandele salivare; faringe musculos, cu funcția de aspirație a hranei; esofag; intestin mediu, în care are loc absorbția; rect dilatat, în care se deschid tuburile lui Malpighi și anus.
Excreția se realizează prin 1 - 2 perechi de tuburile lui Malpighi, puternic ramificate.
Unele specii de tarantula manifestă un dimorfism pronunațat. Masculii tind să fie mai mici (în special mărimea opistosomei). Masculii maturi pot avea cârlige tibiale pe picioarele din față, care sunt folosite pentru a restrânge colții femelei în timpul acopulației. Ei se maturizează mai devreme decât femelele. Când se întâlnesc, atât femela cât și masculul execută un ritual, cu scopul de a afla dacă aparțin uneia și aceleiași specii. Acuplația este aceeași ca și la majoritatea păianjenilor. Deși femelele pot avea un comportament agresiv, după împerechere, masculii rareori devine o masă. Femelele depun în jur 50 - 2000 ouă, în funcție de specie, într-un cocon de mătase . Coconul este păzit timp de 6 - 7 săptămâni. În acest timp, femela va rămâne în apropiere de sacul cu ouă și devine mai agresivă. Dopă eclozare juvenilii rămân în cuib pentru o perioadă de timp.
Theraphosidae sunt prădători care-și pândesc prada din ambuscada. Ei se hrănesc cu muște, gândaci, fluturi, șopârle, rozătoare, păsări, peștișori. Însă, chiar dacă au potențial de a omorî și o pasăre, totuși, alimentația lor se bazează pe insecte. Tarantulele se găsesc în regiunile tropicale din întreaga lume. Habitatelor lor naturale includ: savana, pampas, păduri tropicale, deșerturi, tufărișuri, munți. Tarantulele pot fi împărțite în specii terestre, care sapă vizuini și specii arboricole că a construi pe copaci. Toate speciile pot produce de mătase, cele își construiesc corturi în formă de tub, iar cele terestre acoperi pereții vizuinii. De obicei, tarantulele sunt animale pasive. Manifestă activism doar când sunt înfometați sau în perioada împerecherii.
Corpul păianjenului este acoperit cu o cuticulă dură care nu-i permite să crescă. De aceea, este nevoie ca el să desprindă cuticulă veche și să o înlocuiască cu una nouă mai spațioasă, proces numit năpârlire (caracteristic pentru toate artropodele). În timpul năpârlirii, tarantula se așază pe spate și extrag, în primul rând membrele din cuticula veche, apoi și restul corpului. După năpârlire, dimensiunele păianjenului se măresc de 1,5 ori, cu excepția opistosomei, care după năpârlire (cuticula opistosomei este slab chitinizată). Tarantulele tinere năpârlesc mai des, pe când la adulți peroada dintr enăpârliri este mai mare. Femelele adulte năpârlesc aproximativ odată pe an. Semnele apropierii năpârlirii sunt: culoarea păianjenul devine mai închisă, abținerea de la hrană. Datorită năpârlirii, păianjenii își restabilesc numărul de perișori pierduți și regenerează membrele desecate.
Chiar dacă au o reputație înfricoșătoare, tarantulele au și ele inamici. Larvele viespelor din familie Pompilidae, în special reprezentanții genului Pepsis, prazitează tarantulele. Cu ajutorul receprtorilor olfactvi, viespele pot găsi vizuina unei tarantule. În timpul luptei, viespea înțeapă tarantula în partea ventrală a prosomei, folosindu-se de membrana subțire dintre articolele bazale ale picioarelor. Înțepătuara paralizează păianjenul și viespea îl aduce în vizuina sa și, apoi, depune ouălele în opistosoma victemei. După eclozare, larvele se hrănesc cu conținutul intern al păianjenului.
Pe lângă chelicerele puterinice, tarantulele posedă și perișori iritanți răspândiți pe opistosomă. Perișorii sunt proiectați în inamic. Acești perișori sunt mai numeroși la speciile terestre. Cei arboricoli nu le proiectează, ei irită numai la atingere. Perișorii lipsă cresc la năpârlirea următoare.
Perișorii pot fi letali pentru animale mici, cum ar fi rozătoare. La om, aceste fire pot provoca reacții alergice, erupții cutante, inflamații. Cele mai sensibile organe la aceste fire sunt ochii și căile repiratorii. De obicei simptomele dispar peste câteva ore. Tarantulele folosesc aceste fire de păr și în alte scopuri, cum ar fi marcarea teritoriului său. Unele specii au anumite fire, mai ales pe chelicere, care la frecare pot produce un sunet asemănător șuieratului.
Aceste fire cel mai des sunt întâlnite la păianjenii din America de Sud și America de Nord. Cei din Europa și Asia și vor ataca. Ei au un potențial veninos mai înalt. Înainte de a mușca, tarantulele dau semnal când au intenția de a ataca prin luarea posturii de amenințare. Și anume, ridică prosoma și membrele anterioare. Apoi, se aruncă cu picioarele din față asupra dușamnului. Dacă nu reușește să descurăjeze inamicul, tarantula se va retrage sau îl va ataca.
Pentru oameni, mușcăturile nu sunt fatale. În general, efectele mușcăturii de tarantule nu sunt bine studiate.
Exista specii de păianjen periculoși, care sunt confundate cu tarantule. O legendă urbană susține că specii de tarantula cu mușcături mortale există undeva în America de Sud, numit "Tarantula-banană". Această afirmație este făcută fără a se identifica păianjenul dat. Un candidat probabil pentru identitatea reală a acestui păianjen este Phoneutria nigriventer, din familie Ctenidae, deorece este găsit ascuns în plantațiile de banane i se mai spune "Păianjen banană". Aceasta nu este o tarantulă, dar este destul de mare (4 – 5 cm în lungime), puțin păros și foarte veninoase la om. Un alt exemplu de păianjen periculos confundat cu tarantulele este australianul Atrax robustus. El este un păianjen foarte agresiv și veninos, și (înainte de dezvoltare antidotului în anii 1980) a fost responsabil pentru numeroase decese în Australia.
Familia Theraphosidae este împărțită în 12 subfamilii, care conțin peste 100 de genuri și circa 900 de specii:
Unele genurile în prezent au o poziție inceartă în taxonomia păiajenilor: Brachionopus, Cardiopelma, și Proshapalopus.
Theraphosidae este o familie de păianjeni din infraordinul Mygalomorphae, care cuprinde aproximativ 900 de specii descrise. Cele mai multe tarantule sunt inofensive pentru oameni, iar unele specii sunt populare în comerțul cu animale de companie. Mușcătura unora cauzează disconfort sau chiar moarte. În funcție de specie, lungimea corpului variază de la 2,5 – 10 cm până la 8 – 30 cm (inclusiv lungimea picioarelor). Cea mai mare de specii de tarantule este Theraphosa blondi, din Venezuela și Brazilia (30 cm). Majoritatea speciilor de tarantule trăiesc în medie 2–5 ani până ajung la maturitate. Masculii după maturizare trăiesc un an, fără a avea loc năpârlirea. Femelele sunt mai longevive, pot atinge și vârsta de 30 de ani (Brachypelma emilia).
Poddružina Acanthopelminae
Acanthopelma
Poddružina Aviculariinae
Avicularia
Ephobopus
Pachistopelma
Tapinauchenius
Poddružina Eumenophorinae
Anoploscelus
Batesiella
Citharischius
Encyocrates
Eumenophorus
Hysterocrates
Loxomphalia
Loxoptygus
Monocentropus
Myostola
Phoneyusa
Polyspina
Poddružina Harpactirinae
Ceratogyrus
Coelogenium
Eucratoscelus
Harpactira
Pterinochilus
Poddružina Ischnocolinae
Chaetopelma
Cratorrhagus
Heterothele
Ischnocolus
Nesiergus
Plesiophrictus/Neoplesiophrictus
Poddružina Ornithoctoninae
Citharognathus
Cyriopagopus
Haplopelma
Lampropelma
Ornithoctonus
Phormingochilus
Poddružina Poecilotheriinae
Poecilotheria
Poddružina Selenocosmiinae
Chilobrachys
Chilocosmia
Coremiocnemis
Haplocosmia
Lyrognathus
Orphnaecus
Phlogiellus
Phlogius
Psalmopoeus
Selenocosmia
Selenopelma
Selenotholus
Selenotypus
Poddružina Selenogyrinae
Annandaliella
Euphrictus
Selenogyrus
Poddružina Spelopelminae
Spelopelma
Poddružina Stromatopelminae
Heteroscodra
Stromatopelma
Poddružina Theraphosinae
Acanthoscurria
Apachepelma
Aphonopelma
Brachypelma
Brachypelmides
Chromatopelma
Citharacanthus
Crassicrus
Cyclosternum
Cyriocosmus
Cyrtopholis
Euathlus
Eupalaestrus
Grammostola
Hapalopus
Hapalotremus
Hemirrhagus
Homoeomma
Lasiodora
Lasiodorides
Megaphobema
Melloleitaoina
Metriopelma
Nesipelma
Nhandu
Ozopactus
Pamphobeteus
Paraphysa
Phormictopus
Plesiopelma
Pseudhapalopus
Pseudoschizopelma
Pseudotheraphosa
Schismatothele
Schizopelma
Sericopelma
Sphaerobothria
Stichoplastoris
Theraphosa
Thrixopelma
Tmesiphantes
Vitalius
Xenesthis
Poddružina Thrigmopoeinae
Haploclastus
Thrigmopoeus
Ptičji pajki (znanstveno ime Theraphosidae) so družina pajkovcev iz reda pajkov. Ti pajki so zelo veliki, saj lahko njihovo telo meri prek 12 cm, razpon nog pa tudi do 28 cm. Po telesu in nogah imajo goste ščetine.
Danes poznamo že skoraj 900 vrst ptičjih pajkov. Njihovi barvni vzorci so zelo raznoliki. Obarvanost je lahko rjava, siva, črna, rdeča, oranžna in tudi rožnata, z najrazličnejšimi lisami.
Živijo zlasti v tropih in subtropih; na drevesih ali v rovih. V hladnejše kraje pridejo s plovbo ladij, po navadi so med pošiljkami tropskih sadežev, kot so limone, banane, kiviji ali mandarine. Plen običajno lovijo ponoči, ko na plan pridejo tudi majhni vretenčarji, žabe, kuščarice in manjši ptiči. Ljudje se jih bojijo zaradi velikosti, čeprav je strupenih ptičjih pajkov zelo malo.
Samice odlagajo jajčeca. Hkrati jih odložijo tudi prek 9000, saj jih odlagajo v nekakšnih vrečicah. Mladi pajkci po navadi ostanejo ob rojstvu v rovih. Ko malo zrastejo gredo na lov za hrano. Pajki te vrste živijo približno od 20 do 30 let. Ker lahko dočakajo takšno starost, jih imajo nekateri doma za eksotične hišne ljubljenčke.
Odkritih je precej fosilnih pajkov že iz obdobja triasa, vendar sta od ptičjih pajkov odkrita samo dva primera fosilov. Oba izhajata iz mlajšega miocena in sta stara okoli 16 miljonov let, našli pa so ju v Dominikanski republiki in v Chiapasu v Mehiki.
Pri večini ptičjih pajkov je znan spolni kanibalizem. Če se samec pravočasno ne umakne, ga samica po oploditvi napade, ubije in ga uporabi kot hrano. S tem se pred odlaganjem jajčec prehrani in okrepi. Samice izležejo nekaj sto, pa tudi do 9000 jajčec v jajčno vrečico. Izleženi pajki ostanejo v rovih in se sčasoma odpravijo po hrano, saj so sposobni lova že pred prvo levitvijo. Prelevijo se v nekaj tednih, saj hitinski oklep ne raste z njimi. V času levitve so nemočni, zato v tem času lahko postanejo plen dokaj nenevarnih živali. V času levitve mora biti vlažnost visoka, sicer se oklep zasuši in se ne odlušči od živali.
Ptičji pajki spadajo tako kot drugi pajki med členonožce in imajo zunanji skelet, ki podpira mišičevje. Telo ptičjega pajka je sestavljeno iz dveh delov, glavoprsja (cefalotoraks) in zadka (abdomen), povezana pa sta s pedicelom. Pedicel je del glavoprsja in omogoča premikanje zadka v vse smeri.
V skupino ptičjih pajkov spadajo po velikosti zelo raznolike vrste, ki dosežejo velikost od dobrih dveh centimetrov do treh decimetrov v dolžino, če štejemo razpon nog. Razpon nog se običajno meri od konca leve zadnje noge do konca desne sprednje noge ali obratno. Največji lahko tehtajo do 85 g, največji znani primerek Theraphosa blondi pa je tehtal 150 g, dosegel pa je do velikosti 30 cm. Večji od tega je kasneje odkriti Theraphosa apophysis (Pinkfoot Goliath, rožnatonogi Goljat), podobne velikosti pa dosegajo tudi Lasiodora parahybana (Brazilian Salmon Birdeater - brazilski ptičežerec) in Lasiodora klugi.
Ptičji pajki živijo na področjih južne in zahodne USA, v centralni Ameriki pa vse do južnega dela Čila in Argentine. Prav tako živijo v celotni Afriki, v velikem delu Azije in po celi Avstraliji. V Evropi je nekaj vrst znanih v Španiji, Italiji, Turčiji, Portugalski in na Cipru. Njihova naravna okolja so savane, pampe, grmičevja in deževni gozdovi, puščave in gorovja.
Večina severnoameriških ptičjih pajkov je rjava, drugje po svetu pa živijo tudi drugače obarvani pajki. Kobaltno modro je obarvan Haplopelma lividum, črno z belimi progami je obarvan Aphonopelma seemanni, z rumenimi progami obarvan je Eupalaestrus campestratus, Chromatopelma cyaneopubescens pa ima metalno modre noge z živo oranžnim in zelenkastim zadkom.
Nekateri rodovi ptičjih pajkov lovijo predvsem na drevesih, nekateri lovijo na tleh ali blizu tal. Vse vrste pletejo cevaste mreže, talni večinoma z mrežo le utrdijo vhod v brlog. Prehranjujejo se večinoma z žuželkami, večji ptičji pajki pa lahko ujamejo tudi večje živali kot so plazilci, miši in ptiči. Večina ptičjih pajkov je nenevarna ljudem in se goji v ujetništvu kot hišna žival. Vsi ptičji pajki imajo strup v strupnih žlezah, vendar je le nekaj vrst tako nevarnih, da lahko ubije človeka.
Ptičji pajki so dobili ime po presenetljivih poročilih in risbah ptičjih pajkov, ki so po odkritju obkrožile svet. Leta 1705 je ga. Merian oz potovanja po Surinamu poročala o pajku, ki se je hranil s ptičem, To informacijo je potrdil tudi g. Bates z risbo pajka, ki se hrani s ptičem. Ptičji pajki se sicer ne hranijo samo s ptiči, ti so občasen plen drevesnih vrst ptičjih pajkov. Ptičjih pajkov tudi ne smemo mešati s tarantelami, kar je v uporabi v nekaterih zahodnih jezikih. Tuja beseda tarantela zajema več vrst pajkov in se neposredno nanaša na volčjega pajka, Lycosa tarantula, ki živi v okolici italjanskega mesta Taranto. V primerjavi s ptičjimi pajki novega sveta je ta vrsta neprimerljivo manjša, poleg tega pa ni dlakava.
Toksini ptičjih pajkov so večinoma nevrotoksični in povzročijo bolečine na mestu pika, ki se v nekaj urah razširi po celem udu ali telesu. Bolečini sledijo krči, srčni tremor in strah. V nekaj urah se akutna bolečina umakne, vendar se lahko v blagi obliki pojavlja če nekaj dni. Ud ostane če nekaj časa otrdel. Pri večini vrst ptičjih pajkov strup ne povzroči hujših posledic ali smrti.
V preteklosti so verjeli, da povzroči pik pajka Lycosa tarantula nevarno stanje, ki so ga imenovali tarantizem. Pik povzroča hude krče in bolečine, ki se zmanjšajo pri telesni aktivnosti. Tako so ljudje verjeli, da se stanje prepreči, če zastrupljeni človek divje pleše takoi menovan tarantelin ples. Novejše raziskave kažejo, da pik L. tarantula ni tako nevaren ljudem, obstaja pa verjetnost, da so zamenjevali pik tega pajka s pikom mediteranske črne vdove, ki je bližnji sorodnik črne vdove. Ta se se prav tako pojavlja v okolici Taranta in povzroči močne zastrupitve. Do zamenjav je verjetno prihajalo, ker je L. tarantula videti bolj nevaren in večji.
Večina ptičjih pajkov razen avstralskega Atrax robustus ni smrtno nevarna, lahko pa povzroči boleče pike. Ptičji pajki napadejo žrtev z močnimi strupniki, s katerimi prebijejo koži in vbrizgajo strup. Večina pajkov piči le, če so ogroženi. Strup vsebuje toksine, ki so pri nekaterih vrstah nekrotoksični in povzročijo razpad tkiva, ptičji pajki pa imajo nevrotoksične strupe, ki povzročijo bolečine in krče, piki pa običajno minejo in ne pustijo posledic.
Nekatere vrste ameriških ptičjih pajkov imajo na zadku in zadnjih nogah alergene ščetine, ki jih v primeru, da se počutijo ogrožene, odvržejo proti napadalcu. Te ščetine dražijo in so lahko celo smrtne za manjše živali, kot so na primer miši, pri večjih pa povzročijo vnetja, resne izpuščaje in srbečico. Posebno nevarne so, če pridejo v oči ali v pljuča. Na očeh lahko pustijo stalne posledice. Pajki lahko uporabijo te ščetine tudi za označevanje svojega teritorija ali z njimi označijo svoj brlog. Odvržene ščetine ne zrastejo ponovno ampak se obnovijo pri levitvi. Nekateri pajki uporabljajo ščetine tudi za produciranje sikajočega zvoka, kar pa je bolj značilno za pajke starega sveta.
Pik ptičjega pajka je torej nenevaren ljudem, običajno ga primerjajo z osjim pikom. Pri nekaterih vrstah je strup dovolj močan, da povzroči resne težave, predvsem močne krče in bolečine. Pri večini ptičjih pajkov učinek strupa ni znan, saj je odvisno od več faktorjev, kako močno bo strup učinkoval. Na primer, strup afriške vrste pajka Pelinobius muticus povzroči močne halucinacije. Strup Heteroscodra maculata povzroči močno bolečino, krče, tremor srca in strah žrtve, ki traja nekaj ur, zato je v nekaterih primerih potrebna zdravniška pomoč. Ta se omejuje na lajšanje krčev in bolečin. Težave nastopijo zaradi morebitne alergijske reakcije na strup, kar pa je lahko smrtno nevarno za človeka.
Pred pikom ptičji pajki nakažejo napad, ko se postavijo v borbeni položaj. Dvignejo glavoprsje in sprednje noge v zrak. Strupnike dvignejo, nekatere vrste pa oddajajo sumeč sikajoč zvok. Napad se lahko konča z udarcem napadalca s sprednjimi nogami, lahko sledi pik, lahko pa se pajek umakne, obrne in začne odmetavati dražeče ščetine. Če nima možnosti umika, se lahko nenadoma obrne in napade z močnim pikom.
Znan je tudi tako imenovan 'suh pik' v primeru, če želi pajek napadalca le odgnati. V takem primeru zabode strupnike v žrtev, vendar strupa ne iztisne v rano. Ameriško ptičji pajki se vedno najprej branijo z odmetavanjem dlak. Posebno nevarne so dražljive dlake pajka Theraphosa blondi. Ptičji pajki starega sveta nimajo teh dlak, zato pa imajo močnejši strup in so bolj napadalni.
Večina poročil o smrtnih primerih pikov ptičjih pajkov iz novega sveta so napačna. Nekateri menijo, da obstajajo zelo strupene vrste tudi na Ameriških celinah, sploh znane primere 'bananina tarantula'. Gre za dokaj velikega in nevarnega brazilskega potujočega pajka Phoneutria nigriventer iz družine Ctenidae, ki se včasih skriva v šopih banan in je zelo strupen. Poleg tega je tudi dlakav, zato ga pogosto zamenjajo s ptičjimi pajki. Druga vrsta, ki se pogosto zamenja za ptičjega pajka, je avstralski lijakasti pajek Atrax robustus. Ta je zelo napadalen, zelo strupen in je do začetka uporabe antistrupa antivenina veljal za pajka, ki je v Avstraliji povzročil na desetine smrtnih primerov ljudi. V Avstraliji poznajo tudi nenevarnega pajka z domačim imenom 'triantelope' (Huntsman spider) Palystes castaneus, ki se pogosto najde v domovih ali v avtomobilih.
Zdravstveni zapleti zaradi napadov ptičjih pajkov so redki. Po piku se lahko pojavijo infekcije zaradi vboda in vdora bakterij ali virusov, vendar so ti primeri redki. Pri vbodih medicina v vsakem primeru deluje preventivno, sploh ker velja vbod insekta kot možen vir okužbe. Alergijske reakcije na ščetine niso težavne razen v primeru, kadar zaradi preobčutljivosti pride do anafilaktičnega šoka. Alergijske reakcije na strup lahko povzročijo mnogo hujše posledice kot strup sam.
Pri nekaterih vrstah ptičjih pajkov so samci manjši od samic, kar imenujemo spolni dimorfizem. Samci imajo manjši abdomen, so manj izrazito obarvani, pogosto pa imajo na koncu nog tibialne kavlje, s katerimi držijo samičine okončine in strupnike v času parjenja.
Spol mladih živali se lahko določi z natančnim pregledom ostanka eksoskeleta. Samice imajo spermateko, samci pa se ločijo v odrasli dobi tudi po velikosti, dolžini nog, pa tudi umrejo kmalu ko odrasejo, vsekakor pa prej kot samice. Importne živali so običajno samci, ker se ti ne skrivajo toliko ampak so ujeti med iskanjem hrane ali samic, samice pa se pretežno skrivajo v rovih. Na splošno so samci kratkoživi, tako zaradi biološkega ciklusa, kot zaradi spolnega kanibalizma, predatorjev in človeških vplivov, kot je lov in ubijanje iz strahu.
Levitev pri ptičjih pajkih poteka nekajkrat letno. Pri levitvi odložijo svoj eksoskelet, da lahko rastejo. Zelo mladi pajki se levijo večkrat letno, odrasle živali pa samo še enkrat letno ali celo redkeje. Levitev je za pajka stresen in nevaren proces, ker je v tem času zelo ranljiv. Levitev poteka en dan, v tem času pa pajek leže na hrbet, da star skelet odstopi. Če so okoliščine neugodne, lahko žival v tem procesu izgubi nekatere okončine ali pedipalpe, kar vpliva na njeno kasnejše življenje. V času levitve se ne more premikati, zato je lahko plen živali, ki sicer niso njegovi plenilci. Ko samci odrasejo, začnejo iskat samice in se ne levijo več. Odrasle samice se še levijo in doživijo starost tudi do 40 let. Najstarejši znani primer ptičjega pajka je živel celo 49 let. Odrasle živali so zelo vzdržljive glede pomanjkanja hrane in lahko preživijo tudi leto ali dve brez vsake hrane, le da imajo dovolj vode.
Ko samci odrasejo, zapustijo svoj teren in začnejo iskat samice. Najprej na tleh spletejo gosto mrežo in nanjo odložijo spermo. Nato lahko potisnejo pedipalpe v spermo, da se vpije v vlakna in ostanejo plodna do oploditve. Ko samec zazna samico, naznači svojo prisotnost s svojevrstnimi znaki. Tako se sporazume s samico, da je iste vrste in da je pripravljen na parjenje. Ti signali lahko sprožijo v samici pripravljenost za parjenje. Če se je samica pripravljena pariti, samec potisne svoje pedipalpe v odprtino v abdomnu - opistosomo in hitro pobegne, preden se začne samici vračati apetit. Čeprav se tudi pri ptičjih pajkih pojavlja spolni kanibaliztem, je ta redek. V ujetništvu je parjenje uspešno, vendar gojitelji samca običajno kmalu po parjenju odstranijo, ker zaradi omejenega prostora gotovo postane samičin plen.
Samica odloži 50 do 2000 jajčec v zapredek iz pajčevine in jih čuva 6 do 7 mesecev. V tem času je bolj napadalna in ne zapušča jajčnega ovoja. Ovoj občasno obrne, da se jajčeca zaradu teže ne deformirajo. Ko se mladi pajki izležejo, ostanejo še nekaj časa v ovoju, nato pa se razpršijo po okolici.
Samice živijo od 15 do 40 let, samci pa večinoma dosti manj. Ker so razen nekaterih vrst dokaj obvladljive živali in se jih lahko goji v terarijih, jih nekateri gojijo kot hišne ljubljenčke. Pri nakupu se kupci pogosto odločajo za napačne živali, saj so nekatere vrste zelo hitre in napadalne. Prostor za gojenje mora biti majhen, sicer žival v velikem prostoru doživi stres, ki je lahko tudi vzrok za smrt živali. Pred nakupom se je dobro pozanimati o značaju izbrane vrste, da ne pride do pobegov, poškodb ali pikov.
Ptičji pajki (znanstveno ime Theraphosidae) so družina pajkovcev iz reda pajkov. Ti pajki so zelo veliki, saj lahko njihovo telo meri prek 12 cm, razpon nog pa tudi do 28 cm. Po telesu in nogah imajo goste ščetine.
Danes poznamo že skoraj 900 vrst ptičjih pajkov. Njihovi barvni vzorci so zelo raznoliki. Obarvanost je lahko rjava, siva, črna, rdeča, oranžna in tudi rožnata, z najrazličnejšimi lisami.
Živijo zlasti v tropih in subtropih; na drevesih ali v rovih. V hladnejše kraje pridejo s plovbo ladij, po navadi so med pošiljkami tropskih sadežev, kot so limone, banane, kiviji ali mandarine. Plen običajno lovijo ponoči, ko na plan pridejo tudi majhni vretenčarji, žabe, kuščarice in manjši ptiči. Ljudje se jih bojijo zaradi velikosti, čeprav je strupenih ptičjih pajkov zelo malo.
Samice odlagajo jajčeca. Hkrati jih odložijo tudi prek 9000, saj jih odlagajo v nekakšnih vrečicah. Mladi pajkci po navadi ostanejo ob rojstvu v rovih. Ko malo zrastejo gredo na lov za hrano. Pajki te vrste živijo približno od 20 do 30 let. Ker lahko dočakajo takšno starost, jih imajo nekateri doma za eksotične hišne ljubljenčke.
Odkritih je precej fosilnih pajkov že iz obdobja triasa, vendar sta od ptičjih pajkov odkrita samo dva primera fosilov. Oba izhajata iz mlajšega miocena in sta stara okoli 16 miljonov let, našli pa so ju v Dominikanski republiki in v Chiapasu v Mehiki.
Pri večini ptičjih pajkov je znan spolni kanibalizem. Če se samec pravočasno ne umakne, ga samica po oploditvi napade, ubije in ga uporabi kot hrano. S tem se pred odlaganjem jajčec prehrani in okrepi. Samice izležejo nekaj sto, pa tudi do 9000 jajčec v jajčno vrečico. Izleženi pajki ostanejo v rovih in se sčasoma odpravijo po hrano, saj so sposobni lova že pred prvo levitvijo. Prelevijo se v nekaj tednih, saj hitinski oklep ne raste z njimi. V času levitve so nemočni, zato v tem času lahko postanejo plen dokaj nenevarnih živali. V času levitve mora biti vlažnost visoka, sicer se oklep zasuši in se ne odlušči od živali.
Fågelspindlar, Theraphosidae, omfattar 843 arter i 13 underfamiljer. De flesta arter av fågelspindlar är ofarliga för människan. Fågelspindlar kan äta fåglar. De är också håriga.
Nordamerikanska arter av fågelspindlar kallas på engelska för tarantulas (ursprungligen på grund av viss likhet med italienska tarantlar, det vill säga vargspindlar). Detta har lett till spridningen av denna oegentliga användning av ordet.[1]
Denna Spindeldjurs-relaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Fågelspindlar, Theraphosidae, omfattar 843 arter i 13 underfamiljer. De flesta arter av fågelspindlar är ofarliga för människan. Fågelspindlar kan äta fåglar. De är också håriga.
Tarantula, Tarantulagiller (Theraphosidae) familyasında sınıflandırılan ve yaklaşık olarak 900 türü tanımlanmış, büyük ve sıklıkla tüylü örümceklere verilen genel isimdir. Bu madde yalnızca Theraphosidae familyasının üyelerini konu almaktadır ve aynı alt takım (Mygalomorphae) üyeleri olan ve "tarantula" adı verilen diğer örümcekleri anlatmamaktadır. Bazı tarantula türleri ekzotik evcil hayvan pazarında popüler olmuştur. Evcil hayvan olarak beslenen bazı Yeni Dünya türlerin deriyi tahriş eden ve hatta gözlere de zarar verebilen kaşındırıcı tüyleri bulunur.[1]
Theraphosidae ailesi yaklaşık 900 türü içerisinde bulundurmaktadır ve genel özellikler şöyle sıralanabilir
8 bacak, 2 kol (pedipalp) ve 2 diş
Vücudu kaplayan annen tüyler. Theraphosidae ailesinin canlıları genel olarak nemli gölgelik alanlarda, ağaç kovuklarında, taşların altlarında vb. yerlerde yuva yaparlar.
Tarantulalar zehirlidirler fakat zehirleri normal bir insana büyük zarar verebilecek kadar değildir. Isırılan yerde 2-3 saat süreli kaşınma ve hafif kabarcıklar oluşabilir
Yaşam alanları bilindiği kadarıyla kutuplar ve Avustralya haricindeki her kıtada yaşayan o kıtalara özel türler bulunmaktadır.
Yaşadıkları bölgeler yağmur ormanları, çöllere yakın bölgeler, çayır gibi çeşitlilik gösterebilirler ancak bu alanlardaki ortak özellik nemlilik, karanlık ve saklanabilecekleri oyuklar, kayalar vb. cisimlerin olmasıdır.
Besin olarak genellikle bulabildikleri boylarına uygun böcekleri yerler. Ancak bazı büyük türlerin yetişkinlik dönemlerinde fare, kuş gibi hayvanları yakaladıkları görülmüştür.Ancak gene de insanlar kendi can güvenlikleri söz konusu olduğunda, zehirli olup olmadığını bilmiyorsa bu hayvanlardan uzak durması tavsiye edilir.
Türkiye'de 2012 rakamlarına göre Chaetopelma cinsinden 3 türü (Chaetopelma olivaceum, Chaetopelma concolor, Chaetopelma altugkadirorum) bulunur.[2]
Tarantula, Tarantulagiller (Theraphosidae) familyasında sınıflandırılan ve yaklaşık olarak 900 türü tanımlanmış, büyük ve sıklıkla tüylü örümceklere verilen genel isimdir. Bu madde yalnızca Theraphosidae familyasının üyelerini konu almaktadır ve aynı alt takım (Mygalomorphae) üyeleri olan ve "tarantula" adı verilen diğer örümcekleri anlatmamaktadır. Bazı tarantula türleri ekzotik evcil hayvan pazarında popüler olmuştur. Evcil hayvan olarak beslenen bazı Yeni Dünya türlerin deriyi tahriş eden ve hatta gözlere de zarar verebilen kaşındırıcı tüyleri bulunur.
Довжина: від 3 до 10 см. Відстань між лапами: до 30 см. Маса: до 400 г, в середньому — 85 г.
Одинаки. Забарвлення сильно варіює, зазвичай — різні відтінки коричневого, деякі види забарвлені дуже яскраво. Найчастіше живляться комахами: сараною, метеликами, сонечками та багатоніжками. Деколи їдять інших павуків. Види більшого розміру полюють на ящірок, дрібних змій, жаб, мишей і невеликих птахів. Тривалість життя самиці — 10-30 років.
Відомо близько 300 видів птахоїдів, які живуть тільки у тропіках і субтропіках.
У птахоїдів розвинулися багато способів самозахисту, які допомагають їм врятуватися від ворогів. Деякі види цих павуків загрозливо піднімають вгору передню частину тіла і кінцівки, розкриваючи при цьому хеліцери, займаючи оборонну позицію. Інші види повертаються до ворогів задньою частиною тіла та, якщо дійде до безпосереднього фізичного контакту, окропляють їх рідиною з різким запахом. У деяких випадках вони за допомогою кінцівок витягують з черевця ніжні волоски, які потім піднімаються в напрямі ворога. На цих волосках знаходяться невеликі насічки з отрутою. Якщо відбудеться контакт між волосками й очима або шкірою противника, він одразу ж відчує сильний біль. Птахоїди використовують цю тактику проти смугастих скунсів, єнотів і коаті, які викопують їх із нір. До подібних дій павуки вдаються також при зустрічі чи контакті з ящірками, жабами і птахами, що полюють на павуків, які залишили своє безпечне укриття. Смертельним ворогом птахоїдів є оси, а саме дорожня оса; інші види комах теж можуть їм немало зашкодити. Дорожня оса жалить павука в тулуб (грудний нервовий вузол), після того паралізований павук, затягнений у осину нірку, стає кормом для її личинок. Птахоїди з Африки, Австралії і Азії є агресивнішими і найчастіше використовують свою отруту.
Крупні види павуків живляться комахами, невеликими ящірками, молодими зміями, деревними жабами і дрібними гризунами. Іноді їм вдається навіть піймати нещодавні вилупи. Дрібніші види птахоїдів поїдають комах та інших павуків. Свою здобич птахоїд зазвичай прокушує гострими хеліцерами і паралізує отрутою, яку вприскує в тіло жертви. У них, як і в інших павуків, вузька глотка, тому птахоїди вприскують у тіло жертви спеціальну, багату на травні ензими рідину, і лише потім висмоктують цю заздалегідь перетравлену, рідку їжу.
Деревні птахоїди живуть у джунглях і охоче поселяються в старих пеньках, повалених деревах або у кронах дерев. На кінчиках їхніх лап розташовані спеціальні волоски, які дозволяють пересуватися по гілках та гладкій поверхні листя. Павуки-птахоїди, що живуть у норах, будують спеціальні ходи — своєрідні міні-тунелі — і вистилають їх павутиною. Самки цих видів проживають у норах майже все життя. Хеліцерами вони ловлять комах, які опинилися поряд з ніркою. Іноді на полювання вирушають навіть вночі. Деякі види п'ють воду і навіть люблять дозволити собі покупатися.
Спаровування птахоїдів відбувається в різний час, який насамперед залежить від них, а також від виду та регіону проживання. Після кожної зливи на території американського Південного Заходу і Мексики в сутінках з'являється безліч самців, які бродять у пошуках самок. Самці наземних видів птахоїдів входять у нірки самок, а самці деревних птахоїдів просто їх шукають, ритмічно постукуючи лапками по корі дерев. Цікавим є те, що партнери одного й того ж виду впізнають один одного по ритму й силі ударів. Самець носить сперму в копулятивних органах на кінцях педипальп. При спаровуванні він поміщає їх у статевий отвір самки. Тривалість розвитку яєць — два-три тижні, в залежності від виду. Самка може відкласти до трьох тисяч яєць одночасно. Розвиток павуків, що вилупилися з яєць, може бути досить тривалим. Так, наприклад, відбувається в американських пустельних видів, у яких він триває навіть до 10 років. Павукам з тропічних лісів потрібно іноді лише два роки.
Павуки-птахоїди населяли сушу мільйони років тому, ймовірно ще задовго до того, як з'явилися динозаври. Однак дуже мало відомо про їх первісну історію. На відміну від хребетних тварин, павуки не мають внутрішнього скелета, сліди якого могли б зберегтися в різних скам'янілостях. Відомі лише поодинокі знахідки частин тіла в бурштині. Ще рідше зустрічаються відбитки тіла самих павуків у пісковику. Деякі здогади про еволюційний розвиток павуків можна будувати, порівнюючи різні групи сучасних представників членистоногих. На підставі всієї наявної інформації такого роду можна вивести вигляд викопного павука. Імовірно ранні форми мешкали у норах, як і більшість сучасних павуків-птахоїдів.
У більш пізній час деякі групи видів покинули свої норні притулки і перейшли до більш відкритого способу життя. Далі деякі з них залишили наземний спосіб життя і почали плести павутину, інші перетворилися на активних наземних мисливців, а ті, що залишилися, зберегли прихильність до проживання в норах. За поширеною серед арахнологів думкою, мігаломорфні павуки, до яких відносяться сучасні птахоїди, найбільш близькі за своєю будовою, зовнішнім виглядом і способом життя до своїх наземних павуків-прабатьків. Виявлена в Аргентині скам'янілість викопного павукоподібного має вік приблизно 300 мільйонів років і є найдавнішою знахідкою такого роду. Цей первісний організм був названий Megarachne servinei. Старовинний павук досягав розміру п'ятдесяти сантиметрів у розмаху ніг і тринадцяти сантиметрів довжини тіла. Інша скам'янілість, знайдена у Франції, імовірно оцінюється віком 240 мільйонів років — часом, коли динозаври тільки почали переходити від водного проживання до наземного. Цікаво також, що зовнішність викопного павука зазнала незначних змін з плином часу і майже не відрізняється від сучасних павуків-птахоїдів: теж різкий поділ головогрудей і черевця, хеліцери з кігтевидними кінцевими члениками, невеликі щупальцевидні педипальпи, чотири пари ходульних ніг і павутинні бородавки на кінці черевця. Разом з тим формування павутинного апарату павуків відбувалося, очевидно, в процесі виходу на сушу, а можливо ще й у самій воді, оскільки він утворений з зябрових ніжок одинадцятого і десятого сегментів. У доісторичний час павутина використовувалася для плетіння яйцевих коконів. Ця функція якраз найбільш розвинена в сучасних павуків-птахоїдів, що є однією з найбільш примітивно організованих груп павуків. Таким чином, цілком можливо, що мігаломорфні павуки заселили сушу в ще більш ранній час, але зараз підтвердження цієї гіпотези у вигляді скам'янілих залишків не виявлено.
Деякі види птахоїдів-любителів тримають у тераріумах як домашніх тварин. До найбільш популярних павуків належать представники видів Avicularia versicolor.
.png){kind=small}
Це незавершена стаття з арахнології.Theraphosidae là một họ nhện trong phân thứ bộ Mygalomorphae. Họ này có hơn 900 loài sống ở vùng nhiệt đới và vùng cận nhiệt đới.[1] Chúng phân bố ở Bắc Mỹ, Trung Mỹ, và Nam Mỹ, châu Phi và châu Á.
Họ này được chia thành 11 phân họ, 113 chi và 920 loài.[2]
Dưới đây là bảng phân loại theo Catalog Spider:[3] (Norman I. Platnick & Peter J. Solomon) trong Snelcursus spinnen (Bryan Goethals).
Nên khoa học Số loài Phân bố, môi trường sống Miêu tả AcanthopelminaeTheraphosidae là một họ nhện trong phân thứ bộ Mygalomorphae. Họ này có hơn 900 loài sống ở vùng nhiệt đới và vùng cận nhiệt đới. Chúng phân bố ở Bắc Mỹ, Trung Mỹ, và Nam Mỹ, châu Phi và châu Á.
Различные виды птицеедов предпочитают жить в кронах деревьев[7], кустарников[7], в укрытиях на уровне грунта[7] или в норах[8]. Стоит отметить, что они в течение жизни часто меняют модель поведения; если личинки ведут себя как норные, то взрослые особи большую часть времени могут проводить на поверхности, что свойственно наземным и полудревесным видам. Норные пауки выкапывают укрытия в земле, используя паутину для укрепления грунта; древесные плетут трубки из паутины. В большинстве случаев пауки проявляют активность лишь тогда, когда это очевидно необходимо. Даже голодные пауки могут подолгу сидеть совершенно неподвижно, выслеживая в засаде свою добычу. Сытые пауки как правило проявляют ещё меньше активности: взрослые самки птицеедов зачастую месяцами не покидают своих укрытий.
Все виды птицеедов в той или иной степени ядовиты; если речь идёт о неядовитых видах, то это подразумевает относительно низкую степень токсичности яда. Укус птицееда для взрослого здорового человека не смертелен, но крайне неприятен (острая боль, жар, делирий, мышечные судороги и др.). Подтверждённых случаев смерти в результате укуса птицееда неизвестно, однако пауководы-любители отмечали случаи гибели кошек от укусов своих питомцев. В свете этого, пауков надо считать смертельно опасными для маленьких детей или людей, имеющих повышенную чувствительность к этому яду — наличие аллергии на токсин. При укусе яд вводится не во всех случаях, часто происходит «сухой» укус.
См. также: Токсичность яда пауков, Арахнозы.
.[9] Волоски счёсываются пауками от стресса (в неволе), в природе же в случае возможной опасности или в целях самозащиты, а также пауки вплетают волоски в паутину, тем самым защищая своё гнездо. При попадании волосков на кожу, в глаза, лёгкие может возникнуть аллергическая реакция: нестерпимый зуд, резь в глазах, удушье, общая слабость. Обычно симптомы пропадают через несколько часов[источник не указан 1990 дней], но в случае попадания волосков в глаза возможно и постоянное ухудшение зрения[10]. Пауководы-любители отмечают, что ядовитые волоски наиболее развиты у наземных и полудревесных видов, в чуть меньшей — у норных, и практически отсутствуют у ряда древесных. Древесные пауки не стряхивают защитные волоски со своего брюшка, а используют лишь при непосредственном контакте.
Весьма необычным защитным механизмом пользуются пауки рода Avicularia и Caribena[11], пытающиеся ослепить агрессора, выбрасывая струю экскрементов в его сторону.
Из яиц вылупляются новорождённые паучки, которых в сложившейся терминологии называют нимфами. Нимфы в большинстве случаев не питаются, и в силу этого некоторое время могут жить совместно — отсутствует угроза каннибализма. Далее нимфа дважды линяет и превращается в личинку, то есть практически полноценного молодого паука первой линьки. Соответственно, нимфы бывают первой и второй стадии. Внешне нимфы мало отличаются от личинок. Пауков называют личинками до наступления пред-взрослого возраста.
Линьки являются ключевыми этапами развития пауков. Во время линек пауки сбрасывают старый экзоскелет — экзувий и могут увеличиваться в размерах приблизительно в полтора раза. Увеличиваются все твёрдые части птицееда, в том числе ноги, размах которых и определяет формальный размер паука; в то же время относительно мягкое брюшко несколько уменьшается, рост брюшка происходит между линьками.
Учитывая, что время жизни и скорость роста пауков существенно зависит от условий, в первую очередь от температуры и обилия корма, возраст птицеедов принято измерять в линьках (записывается как буква L и цифра[источник не указан 1990 дней]). Если молодые птицееды могут линять каждый месяц, то по мере приближения зрелого возраста период между линьками увеличивается. Взрослые самки птицеедов линяют приблизительно раз в год. В России при нумерации линек не принято учитывать линьки нимф пауков, в других странах нумерация может несколько отличаться.
Пауки линяют, как правило, лёжа на спине. Вначале происходит перетекание жидкости из брюшка в головогрудь, и новая головогрудь после выдавливания карапакса начинает выходить из ранее занимаемого пространства, далее происходит относительно длительный этап одновременного вытягивания хелицер, педипальп и ног паука из старого экзувия, одновременно с этим разрывается старая оболочка мягкого брюшка. Иногда при линьке пауки не могут вытянуть одну или две ноги или педипальпы и вынуждены их отбросить. Утраченные ноги восстанавливаются за 3—4 последующие линьки.
В периодах между линьками пауки часто теряют защитные волоски с брюшка. Также им свойствен отказ от корма за некоторое время до линьки, у молодых пауков — за неделю до приближающейся линьки, у взрослых — от 1 до 3 месяцев.
Признаки приближающейся линьки:
Шкурки, сброшенные самками при линьке, имеют характерный отпечаток половых органов (элементы сперматеки); эти шкурки служат для наиболее точного определения пола пауков ранних возрастов[12][13][14].
Изменения, происходящие за время линьки, продемонстрированы парой фотографий. До линьки окрас паука тёмный, брюшко плотно наполнено, общие размеры паука не велики. На теле паука волоски в целом расположены относительно редко, присутствуют полностью лысые полосы счёсанных волосков. После линьки паук увеличивается в размерах, светлеет, чёрные волоски на брюшке полностью восстанавливаются; брюшко наполнено не так плотно. Копейка на фоне демонстрирует масштаб.
Птицееды — рекордсмены по долголетию среди всех наземных членистоногих. Продолжительность жизни пауков существенно зависит от пола. Самки живут в разы дольше самцов. В большинстве случаев самцы птицеедов после достижения половой зрелости ни разу не линяют и умирают в течение года (месяцев, если удалось спариться с самкой), в то время как самки могут жить многие годы, а то и десятки лет. Отмечается, что некоторые экземпляры (предположительно Brachypelma emilia) могут жить до 30 лет и более[15][неавторитетный источник?].
В остальном продолжительность жизни пауков зависит от температуры содержания и обилия корма — затягивая кормление, можно несколько увеличить продолжительность жизни, на холоде обмен веществ тоже замедляется, что способствует более медленному развитию.
Самцы достигают половозрелого возраста раньше самок. Признаками взрослых самцов большинства видов являются «бульбы» (цимбиум, специальный контейнер, расположенный на педипальпах) и тибальные крючки на передних лапах. Половозрелые самцы плетут сперм-паутину, на которую выделяют семенную жидкость и заправляют этой жидкостью цимбиум.
При встрече половозрелого самца и самки они совершают ряд «ритуальных» движений, предназначенных для демонстрации того, что они принадлежат одному виду. Во время спаривания самец удерживает хелицеры самки тибальными крючками и, используя педипальпы, переносит семенную жидкость внутрь самки. При спаривании и после спаривания голодная самка может быть агрессивна и съесть самца, в случае успешного спаривания самец старается как можно быстрее покинуть самку. Через несколько месяцев самка откладывает кокон, в зависимости от вида содержащий от 50 до 2000 яиц. Кокон охраняется самкой 6—7 недель. Всё это время самка остаётся вблизи кокона и очень агрессивна. Также самка «высиживает» кокон: переносит и время от времени переворачивает его. Далее из яиц вылупляются нимфы, которые ещё через несколько дней покидают кокон.
По мере взросления у пауков многих видов существенно меняется окраска. Также многие внешние черты, которыми различаются виды птицеедов, крайне слабо выражены у личинок первых линек, и постепенно проявляются с возрастом.
Последние годы становится модным содержать птицеедов дома в качестве экзотических домашних животных. Часть птицеедов вылавливается для этих целей в природе, но большинство успешно разводится в неволе. Пауки становятся популярными по причине относительной неприхотливости и простоты содержания[источник не указан 1990 дней], а также весьма доступных цен на корма и самих пауков (особенно личинок пауков)[16].
Практически вся информация о биологии птицеедов, известная нам сегодня, получена в результате изучения тех пауков, которые содержались в неволе, и лишь незначительная её часть — по наблюдениям непосредственно в местах их обитания.[1]
Применение как слишком тесных, так и слишком просторных террариумов весьма нежелательно. Каждый паук должен содержаться в отдельном контейнере, так как высок риск каннибализма. Исключение может быть сделано лишь для паучков-нимф, а также для пар птицеедов при спаривании и небольшого числа "социальных" видов. В качестве грунта террариума в большинстве случаев используется кокосовый субстрат (измельченная кора кокоса) или вспученный вермикулит. Для норного паука необходим глубокий слой субстрата, так как большинство времени этот тип проводит под землёй, но в этом случае паука вы будете видеть редко. Существует альтернативный вариант. Можно наполнить террариум не таким толстым слоем субстрата, но нужно обязательно предоставить пауку укрытие, например половина цветочного горшка, но в данном случае паук не будет чувствовать себя нормально, и из-за этого возможны вспышки агрессии, по причине страха и нехватки естественного укрытия. Древесный вид требует наличие коряги или куска коры, как укрытия. Пауки легко перемещаются вверх по стеклу, по этой причине террариум обязательно должен иметь крышку.
Основными видами, разводимыми на корм паукам, являются тараканы различных видов (наиболее известные — мраморный таракан и Blaberus craniifer), личинки зофобаса, сверчки и мучной червь. Часто обсуждается возможность кормления птицеедов мороженым мясом или какой-либо другой, привычной для людей едой, но это крайне нежелательно и в большинстве случаев может служить причиной смерти пауков. Длина тела кормового объекта должна быть чуть меньше(или равна) длины тела паука (от хелицер до паутинных бородавок). Если кормовые объекты требуемого размера отсутствуют, птицеедов можно кормить частями насекомых. Желательно использовать корма, доступные птицеедам в естественной среде обитания, в противном случае возможны отказы от пищи. Так, древесные виды предпочитают мух и сверчков, зачастую игнорируя тараканов и других наземных насекомых
Птицеедов невозможно дрессировать или приручить в привычном смысле этого слова. Даже самый спокойный птицеед может укусить хозяина, если почувствует опасность[источник не указан 1990 дней]. Даже при относительно благоприятном исходе часто возникают проблемы, связанные с аллергией на стрекательные волоски пауков. В связи с этим категорически не рекомендуется брать пауков на руки. Опытные пауководы советуют проводить все манипуляции в террариуме с помощью длинного пинцета. Нередко отмечается, что птицееды, которых в детском возрасте часто брали в руки, более спокойно относятся к людям, однако такое поведение следует интерпретировать лишь как некоторое притупление реакции на раздражитель «человек».
Название «пауки-птицееды» возникло в результате нескольких гравюр, нарисованных немецкой исследовательницей — анималисткой Марией Сибиллой Мериан и опубликованных по результатам её пребывания на Суринаме (1699—1701 гг.) в работе «Metamorphosis insectorum Surinamensium» (1705), где она наблюдала, как крупный птицеед (Avicularia sp.) напал на колибри в гнезде[1].
В ряде европейских языков птицеедов, а иногда и всех крупных пауков, часто называют tarantula. В русском языке слово тарантул служит для обозначения пауков несколько другой группы, в частности включающей в себя Южнорусского тарантула, широко распространённого на юге России. В связи с этим часто возникает путаница при неграмотном переводе текстов. В современной биологической систематике таксоны «тарантулы» и «птицееды» не пересекаются; птицееды относятся к мигаломорфным паукам, а тарантулы — к аранеоморфным.
Семейство Theraphosidae включает 143 рода[18]:
Acanthoscurria geniculata.
Ephebopus сyanognathus (подросток).
Poecilotheria bara (подросток).
Grammostola aureostriata 9L
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|coauthors= (справка) Различные виды птицеедов предпочитают жить в кронах деревьев, кустарников, в укрытиях на уровне грунта или в норах. Стоит отметить, что они в течение жизни часто меняют модель поведения; если личинки ведут себя как норные, то взрослые особи большую часть времени могут проводить на поверхности, что свойственно наземным и полудревесным видам. Норные пауки выкапывают укрытия в земле, используя паутину для укрепления грунта; древесные плетут трубки из паутины. В большинстве случаев пауки проявляют активность лишь тогда, когда это очевидно необходимо. Даже голодные пауки могут подолгу сидеть совершенно неподвижно, выслеживая в засаде свою добычу. Сытые пауки как правило проявляют ещё меньше активности: взрослые самки птицеедов зачастую месяцами не покидают своих укрытий.
{{Delete|G13}}提交刪除。 屬 約113屬
捕鳥蛛屬於較原始之蜘蛛，其全身密生細毛。亦稱為大蘭多毒蛛。南美洲及北美洲捕鳥蛛身上某些地方可能具一種刺激性的短毛，遇到老鼠等敵物便向敵物用後腳掃散這種自然的致癢粉。敵物之反應如工人鋪設纖維玻璃毛氈後，全身會發癢。因可使用這種護身方式，未必有亞洲等地捕鳥蛛那麼會咬。美洲捕鳥蛛，毒性因此常低於亞洲等地的。
捕鳥蛛屬於較原始之蜘蛛，其全身密生細毛。亦稱為大蘭多毒蛛。南美洲及北美洲捕鳥蛛身上某些地方可能具一種刺激性的短毛，遇到老鼠等敵物便向敵物用後腳掃散這種自然的致癢粉。敵物之反應如工人鋪設纖維玻璃毛氈後，全身會發癢。因可使用這種護身方式，未必有亞洲等地捕鳥蛛那麼會咬。美洲捕鳥蛛，毒性因此常低於亞洲等地的。
（本文参照）
オオツチグモ科（オオツチグモか、大土蜘蛛科）とは、節足動物門鋏角亜門クモ綱クモ目の群のひとつである。一般にはタランチュラの名称でよく知られている。
オオツチグモ類は北アメリカ南西部から南アメリカ、熱帯アジア、地中海地方、熱帯アフリカ、ニューギニア島、オーストラリアなど、世界の温暖な地域に分布し、大型で全身に毛が生えていて、いかにも恐ろしそうな様子をしている。南北アメリカのオオツチグモは腹部に刺激毛を持ち、自己防衛のためにこれを脚で蹴って飛散させることがあり、目や皮膚につくと痒みのある炎症を起こす。かつて、鳥の巣を襲い鳥を食べるという記事が美しいイラストとともに紹介され、トリトリグモ（鳥取り蜘蛛）あるいはトリクイグモ（鳥喰い蜘蛛）の和名が使われたが、実際には鳥を常食するわけではない。しかし体格が大きいため、小型の脊椎動物は餌の範囲に入り、鳥の雛やカエル、子ネズミなどは好んで捕食する。雄は成熟すると比較的短命であり、雌に食われてしまうこともあるが、雌は飼育下で数十年生きる種類もある。
サスペンス映画などで、殺人に巨大な毒蜘蛛が使われたりしたことで、知名度が世界的に広がった。しかし、それらは巨大で猛毒を持った危険なクモというイメージが強く、実際の生態とは異なる描写がされていることが多い。人をも殺す猛毒を持っているかのように描かれることが多いが、実際にはタランチュラの毒による死亡例は知られておらず、そのため血清等も存在しない。
バナナに卵や仔蜘蛛がついて、誤って輸入されてしまうことが稀にあり、日本でも昭和期に何度か大騒ぎになった。
世界最大のクモがこの科に含まれており、強力な刺激毛を持ち13cmほどになる南米のルブロンオオツチグモ（Theraphosa blondi）が世界最大といわれる。そのほかゴライアスピンクフットバードイーター（Theraphosa apophysis）やサントメジャイアントオリーブブラウンバブーンスパイダーなども候補としてあがっている。
近年タランチュラをペットとして飼養する愛好家が増えている。主に爬虫類専門のペットショップなどで扱われることが多い。ペットとされる代表種はチリアンコモンタランチュラ（Grammostola rosea ）やメキシカンレッドニータランチュラ（Brachypelma smithi）などで、いずれもおとなしく長寿（雌であれば20年以上ともいわれる）で、美麗なため非常に人気がある。一部の大型種を除けば長辺30㎝程度のプラケースで終生飼育可能であるため飼育スペースをあまり必要とせず、昆虫（コオロギ・ミールワームなど）・マウスといったペットショップで常時安価で売られている餌を食べ、水分と温度さえ十分であれば長期間の絶食（極端な例では水のみで30ヶ月も生存した例がある）にも耐えるなど、飼育にあまり手はかからない。餌は必ずしも生き餌でなくともよく、冷凍して販売されているマウスやラットの幼獣を解凍して与えることもできる。
人気の高いブラキペルマ属など多くのタランチュラはペットトレードが原因と思われる乱獲により現地個体数が激減し、絶滅のおそれのある野生動植物の種の国際取引に関する条約による商業取引の制限がされている。一時はそれが原因で価格が高騰したが、近年は愛好家による繁殖個体がペット市場に流通することが多くなり、落ち着きを取り戻しつつある。
便宜上分類として生息地及び生活様式による四つのタイプに分類されている。
オオツチグモ科（オオツチグモか、大土蜘蛛科）とは、節足動物門鋏角亜門クモ綱クモ目の群のひとつである。一般にはタランチュラの名称でよく知られている。
オオツチグモ類は北アメリカ南西部から南アメリカ、熱帯アジア、地中海地方、熱帯アフリカ、ニューギニア島、オーストラリアなど、世界の温暖な地域に分布し、大型で全身に毛が生えていて、いかにも恐ろしそうな様子をしている。南北アメリカのオオツチグモは腹部に刺激毛を持ち、自己防衛のためにこれを脚で蹴って飛散させることがあり、目や皮膚につくと痒みのある炎症を起こす。かつて、鳥の巣を襲い鳥を食べるという記事が美しいイラストとともに紹介され、トリトリグモ（鳥取り蜘蛛）あるいはトリクイグモ（鳥喰い蜘蛛）の和名が使われたが、実際には鳥を常食するわけではない。しかし体格が大きいため、小型の脊椎動物は餌の範囲に入り、鳥の雛やカエル、子ネズミなどは好んで捕食する。雄は成熟すると比較的短命であり、雌に食われてしまうこともあるが、雌は飼育下で数十年生きる種類もある。
サスペンス映画などで、殺人に巨大な毒蜘蛛が使われたりしたことで、知名度が世界的に広がった。しかし、それらは巨大で猛毒を持った危険なクモというイメージが強く、実際の生態とは異なる描写がされていることが多い。人をも殺す猛毒を持っているかのように描かれることが多いが、実際にはタランチュラの毒による死亡例は知られておらず、そのため血清等も存在しない。
バナナに卵や仔蜘蛛がついて、誤って輸入されてしまうことが稀にあり、日本でも昭和期に何度か大騒ぎになった。
世界最大のクモがこの科に含まれており、強力な刺激毛を持ち13cmほどになる南米のルブロンオオツチグモ（Theraphosa blondi）が世界最大といわれる。そのほかゴライアスピンクフットバードイーター（Theraphosa apophysis）やサントメジャイアントオリーブブラウンバブーンスパイダーなども候補としてあがっている。
타란튤라(tarantula)는 대형열대거미과 그리고 짐승빛거미과, 테라포사과(Theraphosidae)에 속하는 거미의 총칭이다. 일반적으로 독이 강하고 치명적인 거미로 알려져 있으나 사실은 공포영화에 자주 등장하면서 '독거미'의 이미지로 남아 있기 때문이다. 타란튤라는 벌 정도의 약한독을 가지고 있을 뿐이며 공격을 하기보다는 후퇴하는 편이다.
타란툴라는 전세계적으로 1000종이 넘으며, 북아메리카, 아프리카, 아시아, 유럽, 오스트레일리아에서 발견된다.
타란툴라의 몸은 3~15cm 정도이며 다리까지 펼치면 8~30cm 정도로 매우 큰 거미이다. 세계에서 가장 큰 타란툴라(골리앗 버드이터, Theraphosa blondi)는 다리를 편 길이가 28cm나 된다. 대부분의 타란툴라의 색은 갈색 또는 검은색이지만 어떤 타란툴라들은 코발트 블루나 밝은 빨간색 같이 눈에 띄는 색을 보인다. 타란툴라는 움직임, 온도, 냄새를 느낄 수 있도록 큰 독니, 몸을 감싸고 있는 10~80만 개의 털을 가지고 있다.
타란툴라 종류 중 신열대구의 배회성 타란툴라는 방어용으로 뒷다리를 비벼서 작고 미늘형으로 생긴 털을 날리는데, 이것은 적의 피부에 자극을 주고, 사람에게 닿았을 때 간지럼증과 알레르기를 유발할 수도 있다. 타란툴라의 천적으로는 고치벌, 좀벌, 맵시벌, 기생알벌 등이 있는데 이 중 가장 무서운 천적은 자신을 마취시켜 애벌레의 먹이로 삼는 대모벌이 있다. 타란툴라는 야행성, 독립성 동물이다. 타란툴라는 대부분의 삶을 은신처에서 보낸다. 타란툴라는 자신의 거미줄 위에 지나가는 곤충, 도마뱀, 양서류, 작은 쥐 및 다른 거미들이 지나가는 것을 진동으로 느낄 수 있다. 열대지방에 사는 몇몇 종류(나무위성 타란툴라)들은 나무나 다른 높은 곳에 거미줄을 치고 작은 동물들을 잡아 먹는다.
수컷 타란툴라는 보통 마지막 탈피를 하고 완전히 자라는데 3~5년이 걸린다. 하지만 암컷은 완전히 성체가 되는 데 8~10년이 걸리기도 한다. 알려진 바로는 최대 40년까지 살 수 있다고 알려져 있다.
미국에 서식하는 타란툴라종은 안전한 은신처에서 벗어나 암컷을 찾기 위해 과감히 몇 km를 이동하기도 한다. 이런 수컷들은 종종 늦은 여름과 가을 초에 건조한 미국 남서부를 헤매고 있는 것을 볼 수 있으며, 아주 가끔 수백 마리가 도로를 건너는 것을 볼 수 있다. 타란툴라는 짝짓기를 하고 알을 낳는데 오랜 시간이 걸리며, 굶주린 타란툴라 암컷은 짝짓기 후에 수컷을 먹으려고 하지만 수컷들은 신속하고 안전하게 피한다. 하지만 수컷은 다른 암컷을 찾기 위해 노력함에도 불구하고 짝짓기 철이 지나면 죽어 간다. 암컷 타란툴라는 그물과 같은 거미줄에 50~1,000개의 알을 낳는다. 어느 암컷은 알을 보호하기 위해 4~7주 동안 은신처 안에 숨는다. 새끼 타란툴라는 1주~2주 사이에 은신처에서 떠난다. 하지만 아주 적은 숫자의 타란툴라만 성체가 된다.
타란툴라는 무서운 생김새에도 불구하고, 애완동물로 인기가 많다. 애완용으로 사육되는 타란툴라는 꽤 유순한 편이며 화가 나지 않는 이상 잘 물려고 하지 않지만, 종에 따라 성격과 독성은 다르다.
