dcsimg
Image of Ophiolepis Müller & Troschel 1840
Creatures » » Animal » » Echinoderms »

Brittle Stars And Basket Stars

Ophiuroidea Gray 1840

Morphology

provided by Animal Diversity Web

Other Physical Features: ectothermic

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Morris, M. and D. Fautin 2001. "Ophiuroidea" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Ophiuroidea.html
author
Michelle Morris
author
Daphne G. Fautin
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

İlanquyruqlar ( Azerbaijani )

provided by wikipedia AZ

İlanquyruqlar və ya ofiurlar (lat. Ophiuroidea) sonağızlıların dərisitikanlılar tipinə aid sinif.

Qalereya

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visit source
partner site
wikipedia AZ

İlanquyruqlar: Brief Summary ( Azerbaijani )

provided by wikipedia AZ

İlanquyruqlar və ya ofiurlar (lat. Ophiuroidea) sonağızlıların dərisitikanlılar tipinə aid sinif.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visit source
partner site
wikipedia AZ

Ofiuroïdeu ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

Els ofiuroïdeus (Ophiuroidea) són una classe d'equinoderms amb similituds amb els individus de la classe asteroïdeus o estrelles de mar. S'alimenten principalment de joves mol·luscs i d'anèl·lids, i de restes orgàniques que troben en els fons marins. Els seus cinc braços són fins, el disc central és més petit i ben individualitzat i no posseeixen anus; el material de rebuig s'elimina per la boca. Els ofiuroïdeus són marins, i tots es desplacen pels fons marins, des del litoral fins a grans profunditats; se n'ha trobat fins a 4.000 metres de fondària. Tenen una distribució global i es poden trobar en tots els mars.

Reben el nom comú d'estrelles de mar, nom que comparteixen amb els asteroïdeus, ja que, donada la seva similitud, la parla popular no els distingeix. Això no obstant, no és clar si ambdós grups estan directament relacionats.

Morfologia i anatomia

Els ofiuroïdeus es caracteritzen per tenir un cos discoïdal aixafat per la cara inferior, del qual surten cinc braços completament independents del cos, el que els distingeix clarament de les estrelles de mar.

Els braços dels ofiuroïdeus són prims, serpentiformes, subcilíndrics, amb una secció rodona; són molt llargs respecte al cos i susceptibles de moviments ondulants i que poden ser ràpids. Aquests braços prims i llargs, que es mouen fent moviments ondulants.

El seu eix està compost d'un gran nombre de petites plaques o discs calcaris, anomenats vèrtebres, que estan articulats entre ells i units per lligaments flexibles i músculs. Estan recoberts de plaques i, sovint, porten espines; estan proveïts de peus rudimentaris, amb pedicel·laris reduïts i sense ventoses i, per tant, no els serveixen per a la locomoció.

Totes les vísceres centrals estan en el cos discoïdal. L'aparell digestiu té una boca en el centre de la cara ventral, un esòfag que condueix a un estómac gruixut en forma de sac lobulat, i manca d'anus. A diferència de les estrelles de mar, no té cap glàndula als braços. Al voltant de l'esòfag es pot observar un collaret nerviós que envia un nervi central a cadascun dels braços. Una xarxa de naus conté un líquid anàleg a l'aigua de mar, amb alguns glòbuls ameboides. Tenen una respiració branquial.

La majoria dels ofiuroïdeus responen al tipus que s'acaba de descriure, però existeix un petit grup d'aspecte molt diferent; són els eurialins, un subordre caracteritzat perquè tenen els braços ramificats.

Reproducció

 src=
Ophiura ophiura.

En general, els sexes són separats, però hi ha espècies hermafrodites.[2]

Les glàndules genitals s'obren en butxaques, en nombre parell, situades a la base de cadascun dels cinc braços. Aquestes deu butxaques poden servir, en certes espècies, per a la incubació dels joves.

Els ofiuroïdeus ponen ous que produeixen larves pelàgiques, amb una estructura i una metamorfosi complicades, conegudes com a ofiopluteus. Quan el jove ofiuroïdeu està prou desenvolupat, la larva va a parar al fons, es disgrega, i posa així en llibertat l'animal.

Sistemàtic a

Llista dels tres ordres, sis subordres i disset famílies:[3][4][5]

 src=
Ofiuroïdeu fòssil en pedra calcària de Solnhofen.
 src=
Gorgonocephalus arcticus
 src=
Opheiolepis elegans.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Ofiuroïdeu Modifica l'enllaç a Wikidata
  1. Zoological Journal of the Linnean Society, 2005, 143, 543–576
  2. Article "Ofiuroïdeus", a l'Enciclopèdia Catalana. Accés el 15-08-2008.
  3. ITIS
  4. Animaldiversity
  5. NCBI
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Ofiuroïdeu: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

Els ofiuroïdeus (Ophiuroidea) són una classe d'equinoderms amb similituds amb els individus de la classe asteroïdeus o estrelles de mar. S'alimenten principalment de joves mol·luscs i d'anèl·lids, i de restes orgàniques que troben en els fons marins. Els seus cinc braços són fins, el disc central és més petit i ben individualitzat i no posseeixen anus; el material de rebuig s'elimina per la boca. Els ofiuroïdeus són marins, i tots es desplacen pels fons marins, des del litoral fins a grans profunditats; se n'ha trobat fins a 4.000 metres de fondària. Tenen una distribució global i es poden trobar en tots els mars.

Reben el nom comú d'estrelles de mar, nom que comparteixen amb els asteroïdeus, ja que, donada la seva similitud, la parla popular no els distingeix. Això no obstant, no és clar si ambdós grups estan directament relacionats.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Hadice ( Czech )

provided by wikipedia CZ
Tento článek je o skupině ostnokožců. O technické součástce pojednává článek hadice (technika).

Hadice (Ophiuroidea, Ophiuroida) jsou skupina ostnokožců. Jsou velmi pohyblivé. Mají malé terčovité tělo a pět dlouhých tenkých ramen. Někdy žije více jedinců pohromadě a rameny se mohou proplétat. Trávicí soustava hadic je slepá, mají mimotělní trávení. Jsou dravé. Živí se drobnými živočichy, řasami a také zbytky živočišných těl. Larva se nazývá ofiopluetus, má čtyři páry dlouhých ramen a živí se planktonem. Hadice jsou velmi hojné a žijí ve štěrbinách skal či korálových útesech.

Jejich nejbližší příbuzní jsou sumýši (Holothuroida) a ježovky (Echinoida) dohromady nazývaní Echinozoa. Spolu s hadicemi tvoří skupinu Cryptosyringia, ve které jsou hadice výjimečné tím, že si zachovaly hvězdicovitý tělní plán typický pro ostnokožce. V tomto jsou velmi podobné hvězdicím (Asteroida), se kterými tvoří skupinu Asterozoa, která však je parafyletická, tedy nepřirozená.

Hadice mají spolu se skupinou Echinozoa zvláštní nervovou soustavu, která připomíná nervové trubice polostrunatců (Hemichordata) a obratlovců (Vertebrata).

 src=
Hadice z moří u Havajských ostrovů



Euryalida



Ophiurida




Asteroidea



Crinoidea



Echinoidea



Holothuroidea



Somasteroidea



Literatura

Externí odkazy

Pahýl
Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Slangestjerner ( Danish )

provided by wikipedia DA

Slangestjerner (Ophiuroidea) er pighuder i klassen Ophiuroidea nært beslægtet med søstjerner.

Slangestjernerne omfatter omkring 2000 arter som gerne lever på hård bund i mørkt, dybt vand. De mangler anus, og mundåbningen har derfor funktion som både mund og anus. Slangestjerner har skiveformede, leragtige kroppe med fem tynde lange fleksible arme med led som er skarpt afgrænsede fra den centrale skivekrop. I modsætning til søstjerner, hvor kroppen på en måde er delt ind i flere dele efter armene, er slangestjernenes midtpunkt mere en egen legemsdel.

Slangestjerner har ikke sugeskiver på rørfødderne, og rørfødderne bruges ikke til bevægelse som hos søstjernerne, men har sensoriske opgaver og hjælper med madindsamling. De kryber og klatrer rundt på bunden mellem sten, koraller og alger ved hjælp af de stærkt bevægelige arme, som hos nogen arter kan rulles ind mod mundsiden.


 src=
Spinkel slangestjerne fra jura-tiden fra den permanente samling på Børnenes Museum i Indianapolis.

Eksterne henvisninger

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Slangestjerner: Brief Summary ( Danish )

provided by wikipedia DA

Slangestjerner (Ophiuroidea) er pighuder i klassen Ophiuroidea nært beslægtet med søstjerner.

Slangestjernerne omfatter omkring 2000 arter som gerne lever på hård bund i mørkt, dybt vand. De mangler anus, og mundåbningen har derfor funktion som både mund og anus. Slangestjerner har skiveformede, leragtige kroppe med fem tynde lange fleksible arme med led som er skarpt afgrænsede fra den centrale skivekrop. I modsætning til søstjerner, hvor kroppen på en måde er delt ind i flere dele efter armene, er slangestjernenes midtpunkt mere en egen legemsdel.

Slangestjerner har ikke sugeskiver på rørfødderne, og rørfødderne bruges ikke til bevægelse som hos søstjernerne, men har sensoriske opgaver og hjælper med madindsamling. De kryber og klatrer rundt på bunden mellem sten, koraller og alger ved hjælp af de stærkt bevægelige arme, som hos nogen arter kan rulles ind mod mundsiden.


 src= Spinkel slangestjerne fra jura-tiden fra den permanente samling på Børnenes Museum i Indianapolis.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Schlangensterne ( German )

provided by wikipedia DE

Die Schlangensterne (Ophiuroidea) sind eine Klasse der Stachelhäuter (Echinodermata) und gehören dort zum Unterstamm der Eleutherozoen (Eleutherozoa). Der wissenschaftliche Name dieser Tierklasse leitet sich von gr. ophis – Schlange und ura – Schwanz ab.

Merkmale

Sie sind die nächsten Verwandten der Seesterne und zeichnen sich wie diese durch eine sekundäre, fünfstrahlige Symmetrie aus. Die Zentralscheibe ist sehr klein, die Arme sind von ihr deutlich abgesetzt. Saugnäpfe an den Füßchen fehlen. Die Fortbewegung erfolgt durch das Bewegen der Arme, wodurch sie recht flink werden. Die Tiere sind sehr empfindlich gegen Berührungen, die Arme werden bei Gefahr oft abgeworfen, in der Regel aber wieder regeneriert. Die Nahrung der Schlangensterne besteht aus Detritus, Aufwuchs, Aas oder Plankton (Gorgonenhäupter). Die bilateral-symmetrischen Larven der Schlangensterne werden als Pluteus (Ophiopluteus) bezeichnet und leben planktonisch.

Schlangensterne besitzen weder einen Enddarm noch einen After.

Abwehr der Feinde

Schlangensterne werden von Fischen, die ihre Nahrung am Meeresgrund suchen, als Beute angesehen. Es geschieht nicht selten, dass dabei einem Schlangenstern ein Arm verloren geht. Dieser wächst jedoch schnell wieder nach. Einige Arten besitzen leuchtende Drüsenzellen an den Dornen ihrer Arme, die einen Lichtschein erzeugen, wenn der Arm abgebissen wird. Dies schreckt die meisten Räuber ab, so dass sie in die Flucht geschlagen werden.

Systematik und Fossilbericht

 src=
Etwa 150 Mio. Jahre altes Fossil eines Schlangensterns aus dem Solnhofener Plattenkalk

Die Schlangensterne entwickelten sich bereits im frühen Ordovizium vor ungefähr 500 Mio. Jahren, dennoch sind ihre Überreste verhältnismäßig selten fossil überliefert, denn die filigranen Körper zerbrechen recht leicht.

Manche vielarmige Fossilien dieser Tiere, wie auch bestimmte Fossilien von Seelilien und Haarsternen (Crinoidea), wurden in einer Vergangenheit, als diese versteinerten Formen bei ihren Betrachtern noch Schrecken erregen konnten, als „Medusenhaupt“ bezeichnet. Die meeresbewohnende Medusa aus der griechischen Mythologie ließ durch den bloßen Anblick ihres von Schlangenhaar bedeckten Kopfes Menschen zu Stein werden.[1]

 src=
Gebänderter Schlangenstern (Ophiolepis superba)
 src=
Asteriacites

Schlangensterne werden in drei Ordnungen, sechs Unterordnungen und 17 Familien unterteilt, die insgesamt 250 Gattungen und etwa 2000 Arten umfassen. Sie sind damit die artenreichste Klasse der Stachelhäuter.

Im Einzelnen unterscheidet man:

Einzelnachweise

  1. Helmut Hölder: Naturgeschichte des Lebens. 2. Auflage. Springer-Verlag, Berlin, Heidelberg, New York 1989, S. 153.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Schlangensterne: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Die Schlangensterne (Ophiuroidea) sind eine Klasse der Stachelhäuter (Echinodermata) und gehören dort zum Unterstamm der Eleutherozoen (Eleutherozoa). Der wissenschaftliche Name dieser Tierklasse leitet sich von gr. ophis – Schlange und ura – Schwanz ab.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Ofiuroideo ( Lingua Franca Nova )

provided by wikipedia emerging languages
Ophiura ophiura.jpg

La ofiuros (ofiuroideos) es en la grupo ecinodermatos, e cusines de la stelas de mar. Los come xef moluscos joven e anelidos. Sua sinco brasos es plu magra, e se corpo plu definida, ca la stelas de mar, e los no ave un ano, ma feci de la boca.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Ophiuroidea ( Javanese )

provided by wikipedia emerging languages

Ophiuroidea utawi Bintang ular punika kéwan saking filum Echinodermata ingkang gadhah gayutan kaliyan bintang laut. Kelompok Ophiuroidea asring dipunwastani bintang ular amargi gadhah lengen ingkang dawa lan gerakanipun kados obahing ula [1]. Kéwan mau mlmapah ing dhasar segara ngginakaken lengen fleksibel kanggé obah. Padatanipun bintang ular gadhah gangsal lengen ingkang awujud kados cambuk ingkang dawanipun saged dumugi 60 cm (2 kaki) ing spèsimèn paling ageng. Wonten kirang langkung 1.500 spèsimèn bintang ular ingkang wonten sapunika lan kathahipun kapanggih wonten ing jero langkung saking 500 mèter (1.620 kaki).

Habitat lan sebaran

Bintang ular saged mapan wonten ing ékosistem terumbu karang utawi saged ugi gesang kanthi bébas wonten ing dhasaring perairan lepas pasisir. Ing laladan ékosistem kéwan punika mapan dados habitat kados karang urip, karang mati, pecahan karang, lan laladan lamun. Biota punika gadhah sipat fotoaksis négatif ingkang padatanipun gesang kanthi ndelik wonten ing laladan sebaranipun [2].

Panganan

Bintang ular punika kagolongaken karnivora ingkang mangan biota sanèsipun lan pemakan partikel-partikel alit (mikrofagus). kelompok kapisan inggih punika karnivora gadhah tangan ingkang wonten erinipun lan cendhèk, sikil tabung ingkang gadhah tugas mindahaken mangsa ingkang sampun dipuntangkep dhateng tutuk. Tuladha saking kelompok punika saking suku Ophiomyxidae, Ophiodermatidae, lan Ophiuridae. Kelompok kalih punika kelompok paling umum, ingkang anggènipun mendhet panganan langsung mendhet partikel-pertikel alit saking subsrat (surface deposit feeder) utawi mendhet partikel-partikel saking massa toya ing sekitaripun. Wonten ing kelompok punika tangannipun langkung dawa kanthi kajangkan kaliyan eri-eri ingkang langkung dawa ugi. Kanggé mendhet partikel-partikel alit kejawi sikil tabung ugi dipunbantu déning mukus ingkang wonten ing sepanjang alur panganan ing sisih ventral saking tangan-tanganipun. Tuladha ingkang mlebet kelompok kalih inggih punika suku Ophiocomidae, Ophiactidae, Amphiuridae, lan Ophiothricidae.

Daur Urip

Ophiuroidae gadhah kelamin ingkang kapisah. Antawisipun kéwan ingkang lanang lan wadon piyambak-piyambak medalakem endhog lan spérma dhateng massa toya ing sakiwa tengenipun nalika mangsa mijah. Fertilisasi punika kadadosan wonten ing toya sedara. Endog ingkang kabuahi banjur tuwuh dados zigot, lajeng tuwuh dados larva ingkang dipunsebut ophiopluteus. Larva ophiopluteus punika gesang kanthi bébas dados plankton lan badhé nglampahi metamorfosa dados juvenile utawi biota enèm ingkang gadhah sipat bentomik. Dangu lan botenipun mangsa larva punika gumantung jinis, papan géografis lan kaanan lingkungan punika.

Cathetan suku

  1. [1], Filum Echinodermata (dipun-akses tanggal 19 November 2012).
  2. [2], (id) Oseanografi (dipun-akses tanggal 10 Dhésèmber 2012).
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Penulis lan editor Wikipedia

Ophiuroidea ( Interlingua (International Auxiliary Language Association) )

provided by wikipedia emerging languages

Ophiuroidea es un classe de Asterozoa.

Nota
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Ophiuroidea: Brief Summary ( Javanese )

provided by wikipedia emerging languages

Ophiuroidea utawi Bintang ular punika kéwan saking filum Echinodermata ingkang gadhah gayutan kaliyan bintang laut. Kelompok Ophiuroidea asring dipunwastani bintang ular amargi gadhah lengen ingkang dawa lan gerakanipun kados obahing ula . Kéwan mau mlmapah ing dhasar segara ngginakaken lengen fleksibel kanggé obah. Padatanipun bintang ular gadhah gangsal lengen ingkang awujud kados cambuk ingkang dawanipun saged dumugi 60 cm (2 kaki) ing spèsimèn paling ageng. Wonten kirang langkung 1.500 spèsimèn bintang ular ingkang wonten sapunika lan kathahipun kapanggih wonten ing jero langkung saking 500 mèter (1.620 kaki).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Penulis lan editor Wikipedia

Qinqu quyllur ( Quechua )

provided by wikipedia emerging languages

Qinqu quyllur (Ophiuroidea) nisqakunaqa pichqa ancha suyt'u ñañukaray marq'ayuq kichka qarayuqkunam.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Slangesterrn ( Vls )

provided by wikipedia emerging languages

Slangesterrn (Ophiuroidea) zyn stekkervelbêestn (Echinodermata) die verwant zyn an de zeêsterrn. Ze kruupn over de zeêbodem met under flexibele, slangachtige oarms. Z' hen gin zuugnapvoetjes lik echte zeêsterrn en kunn veel zidder beweegn. Slangesterrn hen over 't algemeên vuuf lange oarmdrendels, die toet 60 cm lank kunn kommn by de grotste soôrtn.

D' oarms van e slangesterre breekn gemakkelik of, moa groein doarachter ook were an.

In Europa kommn der 184 soôrtn slangesterrn voôrn.

 src=
E slangesterre, met ip den achtergroend e zeesterre.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

நொறுங்கு விண்மீன் ( Tamil )

provided by wikipedia emerging languages

நொறுங்கு விண்மீன் அல்லது பாம்புடலி முட்தோலிகள் (ஒஃபியூராய்ட்) என்பது முட்தோலிகளின் தொகுதியை சார்ந்த கடல் வாழ் உயிரினமாகும். இவை ஒஃபியூராய்டியா வகுப்பை சேர்ந்தவை. நொறுங்கு விண்மீன்கள் அசுட்டெரொய்டியா வகுப்பைச் சேர்ந்த கடல் விண்மீன்களுடன் நெருக்கமாக தொடர்புடையன. இவை பொதுவாக ஐந்து நீளமான, மெல்லிய, சவுக்கு போன்ற புயங்களை கொண்டிருக்கும். நெகிழ்வான புயங்களை பயன்படுத்தி நகருவதன் மூலம் கடல் அடிப்பரப்பில் வலம் வருகின்றன. மிகப்பெரிய நொறுங்கு விண்மீன்களில் புயங்கள் 60 செ.மீ (24 அங்குலம்) நீளத்தை எட்டக்கூடும்.

உலகில் 2,000 க்கும் மேற்பட்ட நொறுங்கு விண்மீன் இனங்கள் வாழ்கின்றன. இவற்றில் 1200 க்கும் மேற்பட்ட இனங்கள் 200 மீட்டருக்கும் அதிகமான ஆழத்தில் காணப்படுகின்றன.[1]

சுமார் 500 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, ஆரம்பகால ஆர்டோவிசியனில் இருந்து ஓபியூராய்டுகள் வேறுபட்டன.[2]

துருவ மற்றும் வெப்ப மண்டல கடற்பகுதிகள் உட்பட கடலின் பெரும் பரப்பில் இவை வசிக்கின்றன.[3] கூடை விண்மீன்கள் பொதுவாக ஆழமான பகுதிகளில் வாழுக் கூடியவை. நொறுங்கு விண்மீன்களில் சில இனங்கள் ஆழமான பரப்புக்களிலும் வாழ்வதாக அறியப்படுகின்றன. [4]நொறுங்கு விண்மீன்கள் கடலடிப்பாறைகளில் வாழும் உயிரினங்களில் ஒன்றாகும். ஏனைய முட்தோலிகளிலும் பார்க்க அதிக உவர் தன்மை வாய்ந்த நீரிலும் வாழக்கூடியவை. சிற்றென்புகளால் ஆன அகவன்கூடு காணப்படும்.[5]

அக உடற்கூற்றியல்

 src=
நொறுங்கு விண்மீனின் புதை படிவ சுவடு

ஏனைய முட்தொலிகள் போன்று நிறையுடலிகள் ஆரைச் சமச்சீர் உடையவை. தட்டுருவான உடல் மையத்தட்டு எனப்படும். மையத்தட்டில் இருந்து நீட்டப்பட்ட நீண்ட ஐந்து புயங்கள் காணப்படுகின்றன. இவற்றின் உருவ அமைப்பு கடல் விண்மீனிற்கு ஒத்தவை இருப்பினும் மையத்தட்டையும், புயங்களையும் தெளிவாக வேறுபடுத்தி அறிய முடியும். [6]

மையத்தட்டு அனைத்து உள் உறுப்புக்களையும் உள்ளடக்கியது. சமிபாடு, இனப்பெருக்கத்திற்கான உறுப்புக்கள் ஒரு போதும் புயங்களில் நுழையாது. மையத்தட்டின் அடிப்பகுதியில் வாய்ப்பகுதி காணப்படும். வாய் பகுதியை சூழ ஐந்து தாடைகள் அமையப் பெற்றிருக்கும். தாய்கற்றகடு கடல் விண்மீனில் போல் வாயெதிர் பகுதியில் அல்லாமல் தாடையொன்றுக்கு அருகில் அமைந்திருக்கும்.[6] மற்ற முட்தோலிகளுடன் ஒப்பிடுகையில் உடற்குழி குறைக்கப்பட்டிருக்கும்.

 src=
பச்சை நிற நொறுங்கு விண்மீன்

நீர்கலன் தொகுதி

நீர் கலன் தொகுதியில் இருந்து வருவிக்கப்பட்ட குழாய் பாதங்கள் (tube feet) காணப்படுகின்றன. பொதுவாக நீர் கலன் தொகுதி ஒரு தாய்கற்றகட்டை கொண்டிருக்கும். குழாய் பாதங்கள் உறிஞ்சிகளை கொண்டிருப்பதில்லை.

நரம்புத் தொகுதி

மையத்தட்டை சூழ பிரதான நரம்பு வளையம் காணப்படும். எல்லா வகையான முட்தோலிகளும் ஒன்றுடன் ஒன்று பின்னிப் பிணைந்த நரம்புப் பின்னல்களை கொண்டுள்ளன.

அனேகமான ஒபிரோய்ட்கள் கண்கள் அல்லது வேறு சிறப்பான புலன் உறுப்புக்களை கொண்டிருப்பதில்லை. இருப்பினும் அவற்றின் மேற்றோலில் பலவகையான உணர்திறன் கொண்ட நரம்பு முடிவுகள் காணப்படுகின்றன. தொடுதல், வெப்பம், ஒளி, நீரின் தன்மை போன்றவற்றை உணரும் திறன் கொண்டவை.[6] புயங்களின் நுனியில் காணப்படும் குழாய் பாதங்கள் ஒளியை நன்கு உணரக்கூடியவை.

சமிபாட்டுத்தொகுதி

நொறுங்கு விண்மீனின் மையத்தட்டின் அடிப்புறத்தில் வாய் அமைந்திருக்கும். இவற்றில் குதம் காணப்படுவதில்லை. தாடைகளுக்கு பின்னால் குறுகிய உணவுக் குழாயும், வயிற்றுக் குழியும் உள்ளது. சமிபாடு வயிற்றின் 10 பைகள் அல்லது மடிப்புகளுக்குள் நிகழும். நீர் தளத்தில் காணப்படும் சிறிய கரிமத் துகள்கள் குழாய் பாதங்கள் வழியாக வாய்க்குள் நகர்த்தப்படுகின்றன.[6]இவை இறந்த அல்லது சிறிய உயிரினங்களை உணவாக உட்கொள்ளும்.

சுவாசமும், கழித்தல் செயல்முறையும்

வாயுப்பரிமாற்றமும் கழித்தல் செயல் முறையும் பர்சா (bursae) எனப்படும் அமைப்பினூடாக நடைப் பெறுகின்றன. பர்சாக்கள் ஒவ்வொன்றும் மையத்தட்டின் அடிப்பகுதியில் உள்ள புயங்களுக்கு இடையில் திறக்கும். பொதுவாக நொறுங்கு விண்மீனில் பத்து பர்சாக்கள் காணப்படுவதாக கண்டறியப்பட்டுள்ளது. [6]உடல் நீர்மத்தில் காணப்படும் தின்குழியங்கள் உடற்குழியணுக்கள் (coelomocytes) கழிவுப் பொருட்களை விழுங்கி உடலில் இருந்து வெளியேற்ற பர்சாக்களுக்குள் நகருகின்றன. அங்கிருந்து சுற்றி வர உள்ள நீருக்குள் தள்ளப்படுகின்றது. கழித்தலின் முக்கிய அமைப்புகளாக பர்சாக்கள் விளங்குகின்றன. [6]

இனப்பெருக்கம்

பெரும்பான்மையான் இனங்கள் ஆண், பெண் என்று தனித்தனியாக காணப்படுகின்றது. சில இனங்கள் அழிதூக்கள் ஆகும்.

ஆண், பெண் இனங்கள் இனவிருத்தி அணுக்களை புறச்சூழலுக்கு வெளியேற்றுவதன் மூலம் புறக் கருக்கட்டல் நிகழ்கின்றது. சில இனங்கள் அடைகாப்பதன் மூலம் குடம்பிகளை (லார்வா) ஈனுவதும் உண்டு.[6]

பிளவுபடல்

சில நொறுங்கு விண்மீன்களின் இனங்கள் பிளவின் மூலம் இலிங்கமில் முறை இனப்பெருக்கத்தை மேற்கொள்கின்றன. ஒபியாகடிடே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஆறு புயங்களை கொண்ட சில நொறுங்கு விண்மீன்களின் மையத்தட்டு பாதியாக பிளவுப்பட்டு, இழந்த பகுதிகள் மீள் வளர்ச்சி அடைவதனால் இரு அங்கிகளாக பிரிகின்றது.[7]

மீளுருவாக்கம்

 src=
புயம் இழக்கப்பட்ட நொறுங்கு விண்மீன்

நொறுங்கு விண்மீன்களின் புயங்கள் இழக்கப்பட்டால் அவை மீள உருவாகும். இவை பல்லிகளைப் போல எதிரிகளிடம் இருந்து தற்காத்துக் கொள்ள புயங்களை துண்டித்துக் கொள்கின்றன. இழக்கப்பட்ட புயங்கள் மீள் வளர்ச்சி அடையும்.

 src=
சிறிய நொறுங்கு விண்மீன்

அசைவு

நொறுங்கு விண்மீன்கள் நெகிழ்வான புயங்களை அசைப்பதன் மூலம் வேகமாக நகருகின்றன.

அசையும் நொறுங்கு விண்மீன்

ஒளிரும் நொறுங்கு விண்மீன்கள்

60 இற்கும் மேற்பட்ட இனங்கள் ஒளிரும் தன்மை கொண்டவை. [8]இவற்றில் பெரும்பாலானவை பச்சை நிற அலைநீளங்களில் ஒளியை வெளியிடுகின்றன. நீல நிறத்தை உமிழும் உயிரிகளும் கண்டுப் பிடிக்கப்பட்டுள்ளன. ஒளிரக் கூடிய நொறுங்கு விண்மீன்கள் ஆழமான, ஆழமற்ற ஆகிய இரு கடற்பகுதிகளிலும் வசிக்கின்றன.

மேற்கோள்கள்

  1. Stöhr, S.; O'Hara, T.D.; Thuy, B. (2012).. ""Global diversity of brittle stars (Echinodermata: Ophiuroidea)"".
  2. Mikuláš, Radek; Petr, Václav; Prokop, Rudolf J (1995).. ""First occurrence of a "brittlestar bed" (Echinodermata, Ophiuroidea) in Bohemia (Ordovician, Czech Republic)"".
  3. Stöhr, S; O'Hara, T. D.; Thuy, B (2 March 2012). "Global Diversity of Brittle Stars (Echinodermata: Ophiuroidea)".
  4. "The Human the Orchid and the Octopus".
  5. Turner, R. L.; Meyer, C. E. (30 April 1980). "Salinity Tolerance of the Brackish-Water Echinoderm Ophiophragmus filograneus (Ophiuroidea)". Marine Ecology Progress Series. Inter-Research Science Center. 2 (3): 249–256.
  6. 6.0 6.1 6.2 6.3 6.4 6.5 6.6 Barnes, Robert D. (1982). Invertebrate Zoology. Philadelphia, PA: Holt-Saunders International. pp. 957–959. ISBN 0-03-056747-5.
  7. McGovern, Tamara M. (5 April 2002).. "Patterns of sexual and asexual reproduction in the brittle star Ophiactis savignyi in the Florida Keys".
  8. Jones, A.; Mallefet, J. (2012).. "Study of the luminescence in the black brittle-star Ophiocomina nigra: toward a new pattern of light emission in ophiuroids".
license
cc-by-sa-3.0
copyright
விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்

நொறுங்கு விண்மீன்: Brief Summary ( Tamil )

provided by wikipedia emerging languages

நொறுங்கு விண்மீன் அல்லது பாம்புடலி முட்தோலிகள் (ஒஃபியூராய்ட்) என்பது முட்தோலிகளின் தொகுதியை சார்ந்த கடல் வாழ் உயிரினமாகும். இவை ஒஃபியூராய்டியா வகுப்பை சேர்ந்தவை. நொறுங்கு விண்மீன்கள் அசுட்டெரொய்டியா வகுப்பைச் சேர்ந்த கடல் விண்மீன்களுடன் நெருக்கமாக தொடர்புடையன. இவை பொதுவாக ஐந்து நீளமான, மெல்லிய, சவுக்கு போன்ற புயங்களை கொண்டிருக்கும். நெகிழ்வான புயங்களை பயன்படுத்தி நகருவதன் மூலம் கடல் அடிப்பரப்பில் வலம் வருகின்றன. மிகப்பெரிய நொறுங்கு விண்மீன்களில் புயங்கள் 60 செ.மீ (24 அங்குலம்) நீளத்தை எட்டக்கூடும்.

உலகில் 2,000 க்கும் மேற்பட்ட நொறுங்கு விண்மீன் இனங்கள் வாழ்கின்றன. இவற்றில் 1200 க்கும் மேற்பட்ட இனங்கள் 200 மீட்டருக்கும் அதிகமான ஆழத்தில் காணப்படுகின்றன.

சுமார் 500 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, ஆரம்பகால ஆர்டோவிசியனில் இருந்து ஓபியூராய்டுகள் வேறுபட்டன.

துருவ மற்றும் வெப்ப மண்டல கடற்பகுதிகள் உட்பட கடலின் பெரும் பரப்பில் இவை வசிக்கின்றன. கூடை விண்மீன்கள் பொதுவாக ஆழமான பகுதிகளில் வாழுக் கூடியவை. நொறுங்கு விண்மீன்களில் சில இனங்கள் ஆழமான பரப்புக்களிலும் வாழ்வதாக அறியப்படுகின்றன. நொறுங்கு விண்மீன்கள் கடலடிப்பாறைகளில் வாழும் உயிரினங்களில் ஒன்றாகும். ஏனைய முட்தோலிகளிலும் பார்க்க அதிக உவர் தன்மை வாய்ந்த நீரிலும் வாழக்கூடியவை. சிற்றென்புகளால் ஆன அகவன்கூடு காணப்படும்.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்

Brittle star

provided by wikipedia EN

Brittle stars, serpent stars, or ophiuroids (from Latin ophiurus 'brittle star'; from Ancient Greek ὄφις (óphis) 'serpent', and οὐρά (ourá) 'tail'; referring to the serpent-like arms of the brittle star) are echinoderms in the class Ophiuroidea, closely related to starfish. They crawl across the sea floor using their flexible arms for locomotion. The ophiuroids generally have five long, slender, whip-like arms which may reach up to 60 cm (24 in) in length on the largest specimens.

The Ophiuroidea contain two large clades, Ophiurida (brittle stars) and Euryalida (basket stars). Over 2,000 species of brittle stars live today.[1] More than 1,200 of these species are found in deep waters, greater than 200 m deep.[1]

Range

Brittle star in Kona, Hawaii
Ophiopetra lithographica from the Lower Hienheim Beds (Lower Tithonian, Upper Jurassic) near Regensburg, Germany

The ophiuroids diverged in the Early Ordovician, about 500 million years ago.[2] Ophiuroids can be found today in all of the major marine provinces, from the poles to the tropics.[3] Basket stars are usually confined to the deeper parts of this range; Ophiuroids are known even from abyssal (>6,000 m) depths.[4] However, brittle stars are also common members of reef communities, where they hide under rocks and even within other living organisms. A few ophiuroid species can even tolerate brackish water, an ability otherwise almost unknown among echinoderms.[5] A brittle star's skeleton is made up of embedded ossicles.

Anatomy

Asteriacites, a trace fossil of an ophiuroid; Carmel Formation (Middle Jurassic), near Gunlock, Utah; scale bar is 10 mm.

Of all echinoderms, the Ophiuroidea may have the strongest tendency toward five-segment radial (pentaradial) symmetry. The body outline is similar to that of starfish, in that ophiuroids have five arms joined to a central body disk. However, in ophiuroids, the central body disk is sharply marked off from the arms.[6]

The disk contains all of the viscera. That is, the internal organs of digestion and reproduction never enter the arms, as they do in the Asteroidea. The underside of the disk contains the mouth, which has five toothed jaws formed from skeletal plates. The madreporite is usually located within one of the jaw plates, and not on the upper side of the animal as it is in starfish.[6]

The ophiuroid coelom is strongly reduced, particularly in comparison to other echinoderms.

Green brittle star - Ophiarachna incrassata

Water-vascular system

The vessels of the water vascular system end in tube feet. The water vascular system generally has one madreporite. Others, such as certain Euryalina, have one per arm on the aboral surface. Still other forms have no madreporite at all. Suckers and ampullae are absent from the tube feet.

Nervous system

The nervous system consists of a main nerve ring which runs around the central disk. At the base of each arm, the ring attaches to a radial nerve which runs to the end of the limb. The nerves in each limb run through a canal at the base of the vertebral ossicles.[6]

Most ophiuroids have no eyes, or other specialised sense organs. However, they have several types of sensitive nerve endings in their epidermis, and are able to sense chemicals in the water, touch, and even the presence or absence of light.[6] Moreover, tube feet may sense light as well as odors. These are especially found at the ends of their arms, detecting light and retreating into crevices.

Digestion

The mouth is rimmed with five jaws, and serves as an anus (egestion) as well as a mouth (ingestion). Behind the jaws is a short esophagus and a stomach cavity which occupies much of the dorsal half of the disk. Digestion occurs within 10 pouches or infolds of the stomach, which are essentially ceca, but unlike in sea stars, almost never extend into the arms.[6] The stomach wall contains glandular hepatic cells.

Ophiuroids are generally scavengers or detritivores. Small organic particles are moved into the mouth by the tube feet. Ophiuroids may also prey on small crustaceans or worms. Basket stars in particular may be capable of suspension feeding, using the mucus coating on their arms to trap plankton and bacteria. They extend one arm out and use the other four as anchors. Brittle stars will eat small suspended organisms if available. In large, crowded areas, brittle stars eat suspended matter from prevailing seafloor currents.

In basket stars, the arms are used to sweep food rhythmically to the mouth. Pectinura consumes beech pollen in the New Zealand fjords (since those trees hang over the water). Eurylina clings to coral branches to browse on the polyps.

Respiration

Gas exchange and excretion occur through cilia-lined sacs called bursae; each opens between the arm bases on the underside of the disk. Typically ten bursae are found, and each fits between two stomach digestive pouches. Water flows through the bursae by means of cilia or muscular contraction. Oxygen is transported through the body by the hemal system, a series of sinuses and vessels distinct from the water vascular system.[6]

The bursae are probably also the main organs of excretion, with phagocytic "coelomocytes" collecting waste products in the body cavity and then migrating to the bursae for expulsion from the body.[6]

Musculoskeletal system

A field of the soft coral Callogorgia sp. with its brittle star symbionts

Like all echinoderms, the Ophiuroidea possess a skeleton of calcium carbonate in the form of calcite. In ophiuroids, the calcite ossicles are fused to form armor plates which are known collectively as the test. The plates are covered by the epidermis, which consists of a smooth syncytium. In most species, the joints between the ossicles and superficial plates allow the arm to bend to the side, but cannot bend upwards. However, in the basket stars, the arms are flexible in all directions.[6]

Both the Ophiurida and Euryalida (the basket stars) have five long, slender, flexible, whip-like arms, up to 60 cm in length. They are supported by an internal skeleton of calcium carbonate plates referred to as vertebral ossicles. These "vertebrae" articulate by means of ball-and-socket joints, and are controlled by muscles. They are essentially fused plates which correspond to the parallel ambulacral plates in sea stars and five Paleozoic families of ophiuroids. In modern forms, the vertebrae occur along the median of the arm.

The ossicles are surrounded by a relatively thin ring of soft tissue, and then by four series of jointed plates, one each on the upper, lower, and lateral surfaces of the arm. The two lateral plates often have a number of elongated spines projecting outwards; these help to provide traction against the substrate while the animal is moving. The spines, in ophiuroids, compose a rigid border to the arm edges, whereas in euryalids they are transformed into downward-facing clubs or hooklets. Euryalids are similar to ophiurids, if larger, but their arms are forked and branched. Ophiuroid podia generally function as sensory organs. They are not usually used for feeding, as in Asteroidea. In the Paleozoic era, brittle stars had open ambulacral grooves, but in modern forms, these are turned inward.

In living ophiuroids, the vertebrae are linked by well-structured longitudinal muscles. Ophiuroida move horizontally, and Euryalina species move vertically. The latter have bigger vertebrae and smaller muscles. They are less spasmodic, but can coil their arms around objects, holding on even after death. These movement patterns are distinct to the taxa, separating them. Ophiuroida move quickly when disturbed. One arm presses ahead, whereas the other four act as two pairs of opposite levers, thrusting the body in a series of rapid jerks. Although adults do not use their tube feet for locomotion, very young stages use them as stilts and even serve as an adhesive structure.

Reproduction

The sexes are separate in most species, though a few are hermaphroditic or protandric. The gonads are located in the disk, and open into pouches between the arms, called genital bursae. Fertilization is external in most species, with the gametes being shed into the surrounding water through the bursal sacs.[6] An exception is the Ophiocanopidae, in which the gonads do not open into bursae and are instead paired in a chain along the basal arm joints.

Many species brood developing larvae in the bursae, effectively giving birth to live young. A few, such as Amphipholus squamata, are truly viviparous, with the embryo receiving nourishment from the mother through the wall of the bursa. However, some species do not brood their young, and instead have a free-swimming larval stage. Referred to as an ophiopluteus, these larvae have four pairs of rigid arms lined with cilia. They develop directly into an adult, without the attachment stage found in most starfish larvae.[6] The number of species exhibiting ophiopluteus larvae are fewer than those that directly develop.

In a few species, the female carries a dwarf male, clinging to it with the mouth.[6]

Fission

Some brittle stars, such as the six-armed members of the family Ophiactidae, exhibit fissiparity (division through fission), with the disk splitting in half. Regrowth of both the lost part of the disk and the arms occur[7] which yields an animal with three large arms and three small arms during the period of growth.

The West Indian brittle star, Ophiocomella ophiactoides, frequently undergoes asexual reproduction by fission of the disk with subsequent regeneration of the arms. In both summer and winter, large numbers of individuals with three long arms and three short arms can be found. Other individuals have half a disk and only three arms. A study of the age range of the population indicates little recruitment and fission is the primary means of reproduction in this species.[8]

In this species, fission appears to start with the softening of one side of the disk and the initiation of a furrow. This deepens and widens until it extends across the disk and the animal splits in two. New arms begin to grow before the fission is complete, thus minimizing the time between possible successive divisions. The plane of fission varies so that some newly formed individuals have existing arms of different lengths. The time period between successive divisions is 89 days, so theoretically, each brittle star can produce 15 new individuals during the course of a year.[8]

Life span

Brittle stars generally sexually mature in two to three years, become full grown in three to four years, and live up to five years.[9] Members of Euryalina, such as Gorgonocephalus, may live much longer.

Regeneration

An Ophiothrix fragilis brittle star with missing arm segments from Póvoa de Varzim, Portugal

Ophiuroids can readily regenerate lost arms or arm segments unless all arms are lost. Ophiuroids use this ability to escape predators, in a way similar to lizards which deliberately shed the distal part of their tails to confuse pursuers. Moreover, the Amphiuridae can regenerate gut and gonad fragments lost along with the arms. Discarded arms have not been shown to have the ability to regenerate.

Micro brittle starfish and Caulerpa racemosa

Locomotion

Brittle stars use their arms for locomotion. Brittle stars move fairly rapidly by wriggling their arms which are highly flexible and enable the animals to make either snake-like or rowing movements. However, they tend to attach themselves to the sea floor or to sponges or cnidarians, such as coral. They move as if they were bilaterally symmetrical, with an arbitrary leg selected as the symmetry axis and the other four used in propulsion. The axial leg may be facing or trailing the direction of motion, and due to the radially symmetrical nervous system, can be changed whenever a change in direction is necessary.[10]

Brittle star in motion

Bioluminescence

Over 60 species of brittle stars are known to be bioluminescent.[11] Most of these produce light in the green wavelengths, although a few blue-emitting species have also been discovered. Both shallow-water and deep-sea species of brittle stars are known to produce light. Presumably, this light is used to deter predators.

Ecology

Brittle stars live in areas from the low-tide level downwards. Six families live at least 2 m deep; the genera Ophiura, Amphiophiura, and Ophiacantha range below 4 m. Shallow species live among sponges, stones, or coral, or under the sand or mud, with only their arms protruding. Two of the best-known shallow species are the green brittle star (Ophioderma brevispina), found from Massachusetts to Brazil, and the common European brittle star (Ophiothrix fragilis). Deep-water species tend to live in or on the sea floor or adhere to coral, urchins, or xenophyophores. The most widespread species is the long-armed brittle star (Amphipholis squamata), a grayish or bluish, strongly luminescent species.

Parasites

The main parasite to enter the digestive tract or genitals are protozoans. Crustaceans, nematodes, trematodes, and polychaete annelids also serve as parasites. Algal parasites such as Coccomyxa ophiurae cause spinal malformation. Unlike in sea stars and sea urchins, annelids are not typical parasites.

Diversity and taxonomy

Plate of brittle stars from the Kunstformen der Natur from Ernst Haeckel (1904)
Second plate of brittle stars from Haeckel

Between 2,064[12] and 2,122 species of brittle stars are currently known, but the total number of modern species may be over 3,000.[13] This makes brittle stars the most abundant group of current echinoderms (before sea stars). Around 270 genera are known, these are distributed in 16 families,[1] which makes them at the same time a relatively poorly diversified group structurally, compared with the other echinoderms.[12] For example, 467 species belong to the sole family of Amphiuridae (frail brittle stars which live buried in the sediment leaving only their arms in the stream to capture the plankton). There are also 344 species in the family of Ophiuridae.[12]

List of families according to the World Register of Marine Species, following O'Hara 2017:

Fossil record

The first known brittle stars date from Early Ordovician.[14] Study of past distribution and evolution of brittle stars has been hampered by the tendency of dead brittle stars to disarticulate and scatter, providing poor brittle star fossils.[14] Until discoveries in the Agrio Formation of Neuquén Basin in the 2010s no fossil brittle star was known in the Southern Hemisphere, nor was any brittle star of Cretaceous age known.[14]

Silurian fossils from a minor mass extinction called the Mulde event shows the ancestors of modern brittle stars went though a bottleneck, where a miniaturization caused by paedomorphosis led to structural simplification of their skeletal anatomy. These traits affected their further evolution. As they began to increase in size again, so did their complexity. The first large-sized modern brittle star originated in the Early Carboniferous.[15]

Human relations

Tropical black brittlestar (Ophiocoma erinaceus) held in hand at Reunion island.

Brittle stars are not used as food, though they are not toxic, because of their strong skeleton.

Even if some species have blunt spines, no brittlestar is known to be dangerous, nor venomous. There is no harm evidence towards humans, and even with their predators, brittlestars' only means of defense is escaping or discarding an arm.

Aquaria

Brittle stars are a moderately popular invertebrate in fishkeeping. They can easily thrive in marine tanks; in fact, the micro brittle star is a common "hitchhiker" that will propagate and become common in almost any saltwater tank, if one happens to come along on some live rock.

Larger brittle stars are popular because, unlike Asteroidea, they are not generally seen as a threat to coral, and are also faster-moving and more active than their more archetypical cousins.

References

  1. ^ a b c Stöhr, S.; O'Hara, T.D.; Thuy, B. (2012). "Global diversity of brittle stars (Echinodermata: Ophiuroidea)". PLOS ONE. 7 (3): e31940. Bibcode:2012PLoSO...731940S. doi:10.1371/journal.pone.0031940. PMC 3292557. PMID 22396744.
  2. ^ Mikuláš, Radek; Petr, Václav; Prokop, Rudolf J (1995). "First occurrence of a "brittlestar bed" (Echinodermata, Ophiuroidea) in Bohemia (Ordovician, Czech Republic)". Bulletin of the Czech Geological Survey. Praha. 70 (3): 17–24. Retrieved 12 November 2017.
  3. ^ Stöhr, S; O'Hara, T. D.; Thuy, B (2 March 2012). "Global Diversity of Brittle Stars (Echinodermata: Ophiuroidea)". PLOS ONE. 7 (3): e31940. Bibcode:2012PLoSO...731940S. doi:10.1371/journal.pone.0031940. PMC 3292557. PMID 22396744.
  4. ^ Cousteau, Jaques-Ives; Schiefelbein, Susan (2007). The Human, The Orchid and The Octopus. Bloomsbury. pp. 205–206. ISBN 9781596917552.
  5. ^ Turner, R. L.; Meyer, C. E. (30 April 1980). "Salinity Tolerance of the Brackish-Water Echinoderm Ophiophragmus filograneus (Ophiuroidea)". Marine Ecology Progress Series. Inter-Research Science Center. 2 (3): 249–256. Bibcode:1980MEPS....2..249T. doi:10.3354/meps002249. JSTOR 24813186.
  6. ^ a b c d e f g h i j k Barnes, Robert D. (1982). Invertebrate Zoology. Philadelphia, PA: Holt-Saunders International. pp. 957–959. ISBN 0-03-056747-5.
  7. ^ McGovern, Tamara M. (5 April 2002). "Patterns of sexual and asexual reproduction in the brittle star Ophiactis savignyi in the Florida Keys" (PDF). Marine Ecology Progress Series. 230: 119–126. Bibcode:2002MEPS..230..119M. doi:10.3354/meps230119. Retrieved 13 July 2011.
  8. ^ a b Mladenov, Philip V.; Roland H. Emson; Lori V. Colpit; Iain C. Wilkie (1983). "Asexual reproduction in the west Indian brittle star Ophiocomella ophiactoides (H.L. Clark) (Echinodermata: Ophiuroidea)". Journal of Experimental Marine Biology and Ecology. 72 (1): 1–23. doi:10.1016/0022-0981(83)90016-3.
  9. ^ "Common brittlestar | the Wildlife Trusts".
  10. ^ Astley, H. C. (2012). "Getting around when you're round: Quantitative analysis of the locomotion of the blunt-spined brittle star, Ophiocoma echinata". Journal of Experimental Biology. 215 (11): 1923–1929. doi:10.1242/jeb.068460. PMID 22573771.
  11. ^ Jones, A.; Mallefet, J. (2012). "Study of the luminescence in the black brittle-star Ophiocomina nigra: toward a new pattern of light emission in ophiuroids" (PDF). Zoosymposia. 7: 139–145. doi:10.11646/zoosymposia.7.1.13.
  12. ^ a b c Mah, Christopher L. (28 January 2014). "Brittle Star Diversity! How many are there and where do they live?". The Echinoblog.
  13. ^ Mah, Christopher L. (4 October 2011). "Face to disk with Ophiolepis : Let's get to know some brittle stars". The Echinoblog.
  14. ^ a b c Fernández, Diana E.; Giachetti, Luciana; Sabine, Stöhr; Thuy, Ben; Pérez, Damián E.; Comerio, Marcos; Pazos, Pablo J. (2019). "Brittle stars from the Lower Cretaceous of Patagonia: first ophiuroid articulated remains for the Mesozoic of South America". Andean Geology. 46 (2): 421–432. doi:10.5027/andgeoV46n2-3157. Retrieved 15 June 2019.
  15. ^ Miniaturization during a Silurian environmental crisis generated the modern brittle star body plan - Nature
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Brittle star: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Brittle stars, serpent stars, or ophiuroids (from Latin ophiurus 'brittle star'; from Ancient Greek ὄφις (óphis) 'serpent', and οὐρά (ourá) 'tail'; referring to the serpent-like arms of the brittle star) are echinoderms in the class Ophiuroidea, closely related to starfish. They crawl across the sea floor using their flexible arms for locomotion. The ophiuroids generally have five long, slender, whip-like arms which may reach up to 60 cm (24 in) in length on the largest specimens.

The Ophiuroidea contain two large clades, Ophiurida (brittle stars) and Euryalida (basket stars). Over 2,000 species of brittle stars live today. More than 1,200 of these species are found in deep waters, greater than 200 m deep.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Ofiuredoj ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

La serpentaj marstelojserpentobrakaj marstelojserpentostelojofiuredoj (Ophiuroidea) estas klaso el la ekinodermoj.

La specioj havas pli-malpli rondan aŭ kvinangulan, platan korpon; cilindran aŭ platan, mallarĝan poste simplan, pli poste branĉajn serpenteme moviĝantajn brakojn.

Ili havas regulajn, ofte dornajn surfacojn el kalkotavoloj. La akvopiedetoj estas duvicaj, la buŝa aperturo malfermiĝas ventromeze de la diskoforma korpo. La madreporo situas proksime al la buŝa aperturo. Ĉiuj specioj vivas en la maro, ili dividiĝas je du ordoj ( veraj ofiuroj (Ophiureae) kaj branĉobrakaj ofiuroj (alinome meduzaj marsteloj) (Euryaleae), kiuj plu dividiĝas al multaj familioj kaj ĉ. 90 genroj.

konataj genroj kaj specioj

  • Ophiura
  • Ophioglyha
  • Amphiura
  • Ophiothrix
  • Ophiomyxa
    • Gorgonocephalus arborescens Ag.
    • Gorgonocephalus Linckii Lym.
    • Euryale aspera Lam.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Ofiuredoj: Brief Summary ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

La serpentaj marsteloj aŭ serpentobrakaj marsteloj aŭ serpentosteloj aŭ ofiuredoj (Ophiuroidea) estas klaso el la ekinodermoj.

La specioj havas pli-malpli rondan aŭ kvinangulan, platan korpon; cilindran aŭ platan, mallarĝan poste simplan, pli poste branĉajn serpenteme moviĝantajn brakojn.

Ili havas regulajn, ofte dornajn surfacojn el kalkotavoloj. La akvopiedetoj estas duvicaj, la buŝa aperturo malfermiĝas ventromeze de la diskoforma korpo. La madreporo situas proksime al la buŝa aperturo. Ĉiuj specioj vivas en la maro, ili dividiĝas je du ordoj ( veraj ofiuroj (Ophiureae) kaj branĉobrakaj ofiuroj (alinome meduzaj marsteloj) (Euryaleae), kiuj plu dividiĝas al multaj familioj kaj ĉ. 90 genroj.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Ophiuroidea ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Los ofiuroideos (Ophiuroidea) u ofiuras son una clase del filo Echinodermata (equinodermos). Presentan simetría pentarradial y tienen un aspecto parecido a las estrellas de mar (asteroideos), con las que están estrechamente relacionados, con cinco brazos que salen de un disco central. Este taxón está incluido en la superclase Asterozoa.[1][2]

Características

Su tamaño oscila entre los 5 cm y los 60 cm aproximadamente. Tienen el cuerpo pequeño y aplanado formado por un disco redondeado por cinco brazos articulados muy finos y largos que surgen bruscamente del disco central y pueden estar ramificados. Cada uno de los brazos consiste en una columna de osículos (llamadas vértebras), articulados entre sí, unidos por músculos y cubiertos por placas. Tienen los surcos ambulacrales cerrados, pero con orificios para que salgan los pies ambulacrales, que son lisos, sin ampollas ni ventosas, pero con una musculatura muy desarrollada. El madreporito se sitúa en la cara oral.

La boca está compuesta por cinco placas móviles que actúan como mandíbulas. Carecen de ano, por lo que su tubo digestivo es incompleto. Los materiales no digeridos se expulsan por la boca. El esqueleto es de gran similitud al de las estrellas de mar, salvo por la presencia de vértebras esqueléticas en los brazos, que reducen u obliteran completamente la cavidad celomática.

Tiene en la parte superior del cuerpo una especie de armadura cubierta de lentes microscópicas que funcionan como un gran ojo compuesto. Estos bultitos, hechos de calcita (carbonato de calcio), resultan ser microlentes de alta calidad que concentran la luz en un conjunto de nervios aparentemente fotosensibles ubicados debajo de las placas, las cuales tienen justo la forma necesaria para producir una imagen clara.

Reproducción

Puede tener, entre otros, un curioso sistema de reproducción asexual. En este tipo de reproducción, las ofiuras se puede regenerar totalmente a partir de un solo brazo que por cualquier razón se haya escindido. Suelen ser de sexos separados, aunque unas pocas especies son hermafroditas. Algunas incuban sus crías en las bursas; en tal caso, estas crías salen al exterior a través de las hendiduras genitales o rompiendo el disco por su cara aboral.

Alimentación

Hay gran diversidad. Existen ofiuras depredadoras, como Ophioderma, que cazan con los brazos, gracias a una serie de espinas planas que presentan en ellos. Las ofiuras suspensívoras, como Ophiotrix, que capturan el alimento mediante una red de mucus creada entre los brazos; tienen unas largas espinas para ayudar a mantener esta red. Después forman un bolo alimenticio que circula por la cara aboral del brazo hasta la boca. Las ofiuras detritívoras pueden ser selectivas (capturan el alimento con los podios y lo transportan a la boca) o no selectivas (ingieren lo que les llega a la boca, y la selección es el)

Taxonomía

La antigua clasificación que perduró hasta finales del siglo XX, basada en criterios morfológicos a veces irrelevantes, ha quedado ampliamente superada. Tras la amplia revisión de 2017 sobre la base de datos genéticos recientes se tiene una filogenia moderna de este grupo, muy diferente a la clásica. En particular, la antigua bipartición entre Euryalida y Ophiurida se reemplaza por una división entre Euryophiurida (que contiene Ophiurida y Euryalida) y Ophintegrida (que contiene los otros grupos actuales).

Actualmente, las aproximadamente 2.000 especies de ofiuroideos, se clasifican de la siguiente forma:[3]

Véase también

Referencias

  • Brusca, R.C. & Brusca, G.J. 1990. Invertebrates. Sinauer Associates, Sunderland.
  • Hickman, C.P., L.S. Roberts, A. Larson; H. I’Anson y D. J. Eisenhour. 2006. Principios integrales de Zoología. Interamericana-Mc Graw - Hill.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Ophiuroidea: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES
 src= Ophiopteris antipodum.  src= Asteriacites

Los ofiuroideos (Ophiuroidea) u ofiuras son una clase del filo Echinodermata (equinodermos). Presentan simetría pentarradial y tienen un aspecto parecido a las estrellas de mar (asteroideos), con las que están estrechamente relacionados, con cinco brazos que salen de un disco central. Este taxón está incluido en la superclase Asterozoa.​​

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Madutähed ( Estonian )

provided by wikipedia ET
Disambig gray.svg See artikkel räägib klassist; perekonna kohta vaata artiklit Madutäht

Madutähed ehk ofiuroidid (Ophiuroidea) on okasnahksete hõimkonda kuuluvad mere-elulised loomad, kes on suguluses meritähtedega. Tänapäeval teatakse umbes 1500 liiki madutähti.

Tavaliselt elavad nad sügaval merepõhjas, üle 500 m. Madutähed on bentilised, roomates mööda merepõhja.

Nende keha koosneb tsentraalsest kettast ja sellest väljuvatest kiiresti liikuvatest kiirtest (tavaliselt viis). Nii ketas kui kiired on kaetud okkaliste kilpidega. Kiirte pikkuseks võib suurimatel madutähtedel olla kuni 60 cm.

Madutähtedel puudub pärak ja soolestik, mida asendab üksnes magu. Eritatavad ained väljutatakse hingamispaunade ehk bursade kaudu, viimaste kaudu toimub ka nende hingamine. Madutähed toituvad hiljuse- ehk ambulakraaljalakeste abil. Nende toiduks on enamasti plankton ja detriit, vähem on röövtoidulise eluviisiga vorme.

Madutähed on lahksugulised.

Neil on suur regeneratsioonivõime.

Süstemaatika

Seltsid

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visit source
partner site
wikipedia ET

Madutähed: Brief Summary ( Estonian )

provided by wikipedia ET

Madutähed ehk ofiuroidid (Ophiuroidea) on okasnahksete hõimkonda kuuluvad mere-elulised loomad, kes on suguluses meritähtedega. Tänapäeval teatakse umbes 1500 liiki madutähti.

Tavaliselt elavad nad sügaval merepõhjas, üle 500 m. Madutähed on bentilised, roomates mööda merepõhja.

Nende keha koosneb tsentraalsest kettast ja sellest väljuvatest kiiresti liikuvatest kiirtest (tavaliselt viis). Nii ketas kui kiired on kaetud okkaliste kilpidega. Kiirte pikkuseks võib suurimatel madutähtedel olla kuni 60 cm.

Madutähtedel puudub pärak ja soolestik, mida asendab üksnes magu. Eritatavad ained väljutatakse hingamispaunade ehk bursade kaudu, viimaste kaudu toimub ka nende hingamine. Madutähed toituvad hiljuse- ehk ambulakraaljalakeste abil. Nende toiduks on enamasti plankton ja detriit, vähem on röövtoidulise eluviisiga vorme.

Madutähed on lahksugulised.

Neil on suur regeneratsioonivõime.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visit source
partner site
wikipedia ET

Ophiuroidea ( Basque )

provided by wikipedia EU

Ofiuroideo (Ophiuroidea) ekinodermoen phylum-eko izen bereko klaseko animaliez esaten da. Gorputzaren erdiko aldea disko formakoa dute, biribila edo bost aldekoa eta zapala. Gehienek bost beso dituzte, luze meheak eta arantza askoz hornituak, kolorez zuri-beltzak, zuri-gorrixkak, zuriak edo horixkak. Diskoan eta bost besoetan oskol egiturako azala dute. Haragijaleak dira. Itsasazpi hondartsuetan eta lohitsuetan ibiltzen dira. 1.800 ofiuroideo mota ezagutzen dira. Ophiura texturata, Ophiura albida eta Ophiotrix fragilis dira ofiuroideoetan ezagunenak.

Sailkapena

Hona hemen World Register of Marine Speciesek proposaturiko familiak:

Erreferentziak


Biologia Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Ophiuroidea: Brief Summary ( Basque )

provided by wikipedia EU

Ofiuroideo (Ophiuroidea) ekinodermoen phylum-eko izen bereko klaseko animaliez esaten da. Gorputzaren erdiko aldea disko formakoa dute, biribila edo bost aldekoa eta zapala. Gehienek bost beso dituzte, luze meheak eta arantza askoz hornituak, kolorez zuri-beltzak, zuri-gorrixkak, zuriak edo horixkak. Diskoan eta bost besoetan oskol egiturako azala dute. Haragijaleak dira. Itsasazpi hondartsuetan eta lohitsuetan ibiltzen dira. 1.800 ofiuroideo mota ezagutzen dira. Ophiura texturata, Ophiura albida eta Ophiotrix fragilis dira ofiuroideoetan ezagunenak.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Käärmetähdet ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Käärmetähdet (Ophiuroidea) ovat piikkinahkaisia, meritähtien lähisukulaisia. Niiden sakarat ovat paljon ohuempia ja notkeampia kuin meritähdillä.[1] Sakaroidensa avulla käärmetähdet luikertelevat pitkin merenpohjaa ja kallionkoloja. Useimmilla käärmetähdillä on viisi sakaraa ja kolikkomainen keskivartalo. Suurimpien käärmetähtien sakarat eli lonkerot voivat kasvaa 60 cm pitkiksi.

Nykyiset käärmetähdet jaetaan kolmeen lahkoon ja 17 heimoon. Niitä tunnetaan noin 2 000 lajia, mutta koska ne elävät yleisesti yli 500 metrin syvyydessä, tuntemattomia lajeja lienee vielä paljon.

Käärmetähdet liikkuvat ruiskuttamalla vettä sakaroissaan olevien reikien läpi. Jos sakara tarttuu kiinni kivenkoloon tai pedon suuhun, käärmetähti voi katkaista sen ja luikerrella vielä pakoon.[2]

Käärmetähtiä elää kaikilla maailman merillä Jäämeriltä tropiikkiin asti.[1]

Pienemmät käärmetähdet, etenkin ruskeankirjava Ophiolepis superba ovat suosittuja riutta-akvaarion asukkaita. Vihreänsävyinen Ophiarachna incrassata on peto, ja saattaa koitua turmioksi muille akvaarion asukkaille.[3]

Lähteet

Viitteet

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Käärmetähdet: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Käärmetähdet (Ophiuroidea) ovat piikkinahkaisia, meritähtien lähisukulaisia. Niiden sakarat ovat paljon ohuempia ja notkeampia kuin meritähdillä. Sakaroidensa avulla käärmetähdet luikertelevat pitkin merenpohjaa ja kallionkoloja. Useimmilla käärmetähdillä on viisi sakaraa ja kolikkomainen keskivartalo. Suurimpien käärmetähtien sakarat eli lonkerot voivat kasvaa 60 cm pitkiksi.

Nykyiset käärmetähdet jaetaan kolmeen lahkoon ja 17 heimoon. Niitä tunnetaan noin 2 000 lajia, mutta koska ne elävät yleisesti yli 500 metrin syvyydessä, tuntemattomia lajeja lienee vielä paljon.

Käärmetähdet liikkuvat ruiskuttamalla vettä sakaroissaan olevien reikien läpi. Jos sakara tarttuu kiinni kivenkoloon tai pedon suuhun, käärmetähti voi katkaista sen ja luikerrella vielä pakoon.

Käärmetähtiä elää kaikilla maailman merillä Jäämeriltä tropiikkiin asti.

Pienemmät käärmetähdet, etenkin ruskeankirjava Ophiolepis superba ovat suosittuja riutta-akvaarion asukkaita. Vihreänsävyinen Ophiarachna incrassata on peto, ja saattaa koitua turmioksi muille akvaarion asukkaille.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Ophiuroidea ( French )

provided by wikipedia FR

Les Ophiures (Ophiuroidea) sont une classe d'échinodermes proche des étoiles de mer. Elles se nourrissent principalement de jeunes mollusques, d'annélides et de divers débris. Leurs cinq bras sont fins, le disque central est bien individualisé et elles ne possèdent pas d'anus (rejet par la bouche).

Morphologie et anatomie

 src=
Anatomie d'une mâchoire d'ophiure, l'un des principaux critères de classification.

Les ophiures sont une des cinq classes d'échinodermes, caractérisée par un corps central discoïdal aplati, duquel partent cinq bras (parfois 6, rarement plus[1]) très souples, complètement indépendants du corps et ne se touchant pas par leur base, ce qui les distingue des astéries (étoiles de mer)[2], tout comme le fait qu'ils sont articulés[3].

Les bras des ophiures sont grêles, à section ronde, très longs par rapport au corps et susceptibles de mouvements ondulants et rapides (mais surtout dans le sens latéral[3], sauf chez les Euryalida). Leur axe est composé d'un grand nombre de petits disques calcaires, appelés vertèbres, articulés entre eux et réunis par des ligaments souples et des muscles[3]. Ils sont recouverts d'écailles et portent souvent des piquants (au rôle défensif, tactile et parfois préhensile[4]) ; ils sont pourvus de podia collants rudimentaires, dépourvus de disque d'attache et qui ne servent pas à la locomotion, mais auraient des rôles préhensile, respiratoire et sensitif (notamment olfactif[3]) ; ceux-ci ne sont pas disposés dans une gouttière ambulacraire, contrairement aux astérides[2]. Beaucoup d'espèces ont les bras équipés de piquants, insérés sur les plaques latérales en rangées longitudinales[3]. Ceux-ci sont articulés sur un mamelon et équipés de muscles puissants, mais leur rôle est surtout défensif et tactile, et ils ne participent pas directement à la locomotion[5].

Le disque central est initialement composé d'une plaque centrodorsale entourée de cinq plaques radiales, entre lesquelles s'intercalent d'autres plaques au fur et à mesure de la croissance. Aux points d'ancrage des bras se trouvent des paires de plaques particulières appelées « boucliers »[4]. Tous les viscères centraux sont contenus dans le corps discoïdal. Le tube digestif s'ouvre par une bouche au centre de la face ventrale, protégée par cinq mâchoires interradiales triangulaires denticulées sur la face intérieure de leur pointe[6] ; elle est suivie par un gros estomac, mais pas d'anus : le rejet se fait par déglutition par la bouche[3]. Il n'y a aucune glande vitale dans les bras, comme c'est le cas chez la plupart des astéries, ce qui leur permet d'en perdre sans préjudice en cas de menace (ils repousseront). Le madréporite est situé sur la face orale[2]. Autour de l'œsophage se trouve un collier nerveux qui envoie un nerf central dans chacun des bras. Un réseau de vaisseaux (système aquifère) contient un liquide analogue à l'eau de mer, avec quelques globules amiboïdes, et communique avec le milieu externe par de petits pores situés à côté de la base des bras, appelés fentes bursales, s'ouvrant sur des bourses branchiales[5], où sont également situées les gonades[3].

La plupart des ophiures répondent au type qui vient d'être décrit, mais il existe un ordre particulier, d'aspect très différent, les Euryales[7], grosses ophiures sédentaires caractérisées par des bras très longs et souvent ramifiés[5], adaptés à un régime suspensivore[8]. Parmi celles-ci, certaines espèces du genre Gorgonocephalus peuvent dépasser 1 m de diamètre[9] ; leur mode de vie est proche de celui de leur cousines les comatules.

Si la plupart des ophiures sont de couleur sombre ou imitant le sable, certaines peuvent néanmoins être très colorées, notamment dans les genres Ophioderma, Ophiolepis, Ophiothrix ou encore Ophiomaza[10]. Quelques espèces sont enfin bioluminescentes, comme Amphipholis squamata[11].

Les plus grosses ophiures sont certainement les gorgonocéphales, qui peuvent atteindre 1 m de diamètre[9]. Chez les ophiures de l'ordre plus classique des Ophiurida, Ophiopsammus maculata peut dépasser 20 cm et Ophiarachna incrassata dépasserait 50 cm de large, bras compris[12] ; Macrophiothrix paucispina pourrait quant à elle avoir des bras de 75 cm de long chacun, donc un diamètre atteignant 1,5 m[13]. Le nombre maximal de bras sur une ophiure semble être détenu par Astrochlamys sol, une espèce antarctique munie de 10 à 11 bras[1].

Habitat et répartition

 src=
Ophiures abyssales de la famille des Euryalidae, observées à plusieurs milliers de mètres de profondeur dans le Golfe du Mexique.

Les ophiures sont toutes marines, et toutes rampent sur le fond, depuis le littoral jusque dans les grandes profondeurs, où elles peuvent être extrêmement abondantes et diversifiées[3]. Les ophiures sont la classe d'échinodermes la plus généraliste, la plus diverse et la plus abondante, et elles sont arrivées à coloniser pratiquement tous les types d'habitats marins : on en trouve enfouies dans les sédiments fins, glissant entre les roches, parmi le corail, dans les éponges, sur de gros animaux, sous les glaces polaires, dans les cheminées hydrothermales, et même sur les débris flottants[14]. Environ 300 espèces sont inféodées aux récifs de corail tropicaux du bassin Indo-Pacifique[4]. Les ophiures sont également les échinodermes les plus tolérants à la pollution ou aux eaux saumâtres, et certaines espèces comme Amphipholis squamata peuvent survivre dans une eau six fois moins salée que la mer, et donc remonter les estuaires[14]. Elles sont également abondantes dans les abysses, et on en a trouvé jusqu'à plus de 8 000 m de profondeur : le record de profondeur semble être partagé entre Bathylepta pacifica, récoltée à 8 006 m de profondeur, et Perlophiura profundissima récoltée à 8 015 m[15]. Il en existe dans toutes les mers, mais le pic de diversité se situe dans le bassin océanien tropical avec plus de 831 espèces[16].

La rusticité et la discrétion des ophiures fait aussi qu'elles sont facilement transportées par mégarde, dissimulées ou à l'état de larve, par les activités humaines, ce qui permet à certaines espèces de conquérir de nouveaux habitats. Ainsi, l'espèce Ophiactis savignyi est désormais signalée dans presque toutes les mers du globe, vraisemblablement transportée par ballast ou comme passager clandestin de l'aquariophilie[17]. La reproduction asexuée dont cette espèce est capable a probablement aidé sa conquête avec des effectifs faibles[17].

Écologie et comportement

Reproduction et développement

Les glandes génitales s'ouvrent dans des poches situées, au nombre d'une paire, à la base de chacun des cinq bras, au niveau des fentes bursales[3].

Ces dix poches peuvent chez certaines espèces servir à l'incubation des jeunes.

Les ophiures donnent des œufs qui produisent des larves pélagiques, à structure et à métamorphoses compliquées, connues sous le nom d'ophiopluteus (et dont le plan d'organisation est encore bilatérien)[3]. Quand la jeune ophiure est suffisamment développée, la larve tombe sur le fond, son enveloppe se désagrège, et libère ainsi l'animal.

De nombreuses ophiures sont aussi capables de se reproduire par scissiparité (reproduction asexuée), en se divisant en deux : c'est pour cela qu'un seul individu peut former des populations importantes en aquarium en l'absence de prédation[3].

Alimentation

La plupart des ophiures ont un régime assez généraliste et surtout opportuniste.

  • Une grande partie sont détritivores et charognardes, attendant l'obscurité pour sortir de leurs cachettes et arpenter le fond marin à la recherche de matière nutritive[6].
  • Certaines sont aussi des prédateurs actifs d'animaux plus petits et plus lents qu'elles (mais parfois aussi des poissons pour certaines espèces rapides et agressives comme Ophiarachna incrassata[18]).
  • D'autres, notamment les gorgonocéphales[8] mais aussi de nombreuses Ophiothricidae[6] sont des espèces filtreuses, qui dressent leurs bras équipés d'organes filtreurs (épines, podia, ramifications...) face au courant, dans le but de capturer du plancton ou des débris dérivants[6], un peu à la manière de leurs cousines les crinoïdes. Elles peuvent former de véritables tapis incroyablement denses sur certains fonds où la nourriture en suspension abonde[19]. Certaines espèces abyssales semblent même capables d'attraper de grosses proies nageuses de cette manière, comme des poissons ou des calmars[20].

Les ophiures broient leur nourriture au moyen de leurs cinq appendices mandibulaires situés au centre de la face orale (inférieure), et dotés de petites dents râpeuses[6]. Ces dents peuvent être assez spécialisées, et constituent l'un des critères de classification majeurs pour les ophiures[6].

Comportement

Vidéo montrant la reptation d'une ophiure.

Les ophiures sont volontiers grégaires, et dans certains endroits où la nourriture est abondantes, elles peuvent former de véritables tapis grouillants[19]. Elles se déplacent en rampant au moyen de leurs cinq bras souples, ce qui les différencie des étoiles de mer, qui se déplacent sur leur tapis de podia sans bouger les bras. Certaines espèces sont capables de nager une sorte de « brasse »[21].

Comme beaucoup d'échinodermes, les ophiures ont d'excellentes capacités régénératrices, et peuvent perdre un ou plusieurs bras sans danger pour leur survie, puisqu'elles pourront le reconstituer en quelques semaines ou mois[3]. Ainsi, de nombreuses espèces utilisent l'autotomie comme mécanisme de défense, abandonnant un bras à leur agresseur pour mieux prendre la fuite, pendant que le prédateur est distrait par le bras qui peut continuer de bouger plusieurs heures : c'est de là que leur vient leur nom anglais, « brittlestar » (« étoiles fragile »)[3].

La très large majorité des ophiures sont des animaux nocturnes et sciaphiles (ou lucifuges) : elles fuient la lumière en se dissimulant sous des objets, dans des anfractuosités, dans le sédiment ou en profondeur[4]. Leur épiderme est en effet parcouru de réseaux de cellules nerveuses photosensibles qui leur confèrent une vision rudimentaire[22]. On a longtemps cru que d'étranges lentilles de calcites disposées sur leur disque central pouvaient jouer un rôle dans la vision des ophiures[23], mais l'absence de connexion neuronale sur ces structures semble invalider cette hypothèse[22], et le mécanisme de vision « extraoculaire » par des chromatophores répartis dans tout l'épiderme commence à être compris[24].

Une grande partie des ophiures dissimulent en permanence leur disque central (siège des organes vitaux), dans une cavité ou dans le sédiment, et n'en laissent émerger que leurs bras, parfois très longs, pour prospecter de la nourriture dans le courant[25].

Un phénomène de bioluminescence a également été observé sur certaines espèces[4], comme Amphipholis squamata[11].

Pour se protéger, de nombreuses ophiures vivent en association voire en symbiose avec d'autres animaux plus gros qu'elles, qu'il s'agisse d'animaux fixes comme des coraux ou d'animaux mobiles comme des méduses[26].

Taxinomie et classification

Longtemps confondues avec les étoiles de mer (avec qui elles forment le super-embranchement des Asterozoa), la classe des ophiures (« Ophiuroidea ») est instaurée et décrite pour la première fois par John Edward Gray en 1840. La classification des ophiures débute ensuite avec Ljungman (1867), auteur des principales familles. Matsumoto a raffiné la classification en 1915, établissant le premier arbre phylogénique putatif en 1917. Celui-ci n'a pas été retouché avant 1966 (Spencer & Wright, Treatise on Invertebrate Paleontology), travail modernisé par Smith et al. (1995). Les premiers travaux de phylogénie moléculaire (fondée sur l'ADN et non plus sur la seule morphologie) sont dus à Sabine Stöhr et Timothy D. O’Hara dans les années 2010 : ceux-ci ont suggéré que la phylogénie traditionnelle était entièrement à revoir sur des bases génétiques, ce qui n'a été achevé qu'en 2017, entraînant une vaste réorganisation de la classification interne du groupe, dont la création de cinq nouveaux ordres et de nombreuses familles[27].

En 2013, 2 064 espèces d'ophiures avaient été recensées d'après une publication de Stohr, O'Hara et Thuy dans la revue PLOS One[16]. La base de données du World Register of Marine Species (8 décembre 2013)[28] en compte pour sa part 2 122, mais du fait des nombreux spécimens récoltés et encore non-identifiés le chiffre réel dépasserait probablement les 3 000[29]. Cela fait de ce groupe le plus vaste de tous les échinodermes en l'état actuel des connaissances (devant les étoiles de mer). La même étude dénombre 270 genres, et l'étude de 2017 compte 33 familles dans 6 ordres. Cette diversité est très inégalement répartie : par exemple, 467 espèces appartiennent à la seule famille des Amphiuridae (ophiures grêles qui vivent enterrées dans le sédiment en laissant dépasser leurs bras munis de cils pour capturer le plancton)[16].

Place des ophiures dans le règne animal

Place des Ophiuroidea dans le règne animal
  • Les types d'organisation présentés ici sont des grades évolutifs ne correspondant généralement pas à des groupes monophylétiques, mais paraphylétiques (ne comportant pas tous les descendants d'un même ancêtre — exemple : les descendants d'ancêtres vermiformes ne sont pas tous aujourd'hui des vers, etc.).
  • En jaune : les principales explosions radiatives.
> Unicellulaires procaryotes (cellule sans noyau)Échinodermes : Oursins, Crinoïdes, Concombres de mer, étoiles de mer et ophiuresBivalves (coquillages) > Unicellulaires Eucaryotes (cellules à noyau)Gastéropodes (escargots, limaces, etc.) > Éponges (organisme multicellulaire)MollusquesCéphalopodes (pieuvres, seiches) > Polype : hydres, coraux et méduses > Vers (mobilité et tube digestif) bilatériensTrilobites (de deux à 24 pattes — éteint) > Poissons agnathes (sans mâchoire)Arthropodes primitifs type myriapodes (beaucoup de pattes)Décapodes : crabes et écrevisses (dix pattes) > Poissons primitifs (poissons cartilagineux) ♦ Arachnides : araignées, scorpions et acariens (huit pattes)Libellules > Poissons typiques (poissons osseux) ♦ Serpents > Hexapodes (à six pattes) : Insectes type Apterygota (primitifs sans ailes)Blattes, mantes, termites > Poissons type Sarcopterygii (à nageoires charnues)Dinosaures (éteint)Orthoptères (sauterelles, grillons) > Tétrapodes primitifs (type Amphibiens) ♦ CrocodilesMarsupiauxHémiptères (punaises, cigales…) > Reptiles primitifs (Amniotes de type Lézards) ♦ TortuesInsectivores (Taupes, Hérissons…) ♦ Coléoptères (hannetons, coccinelles…) ♦ OiseauxChiroptères (Chauves-Souris)Hyménoptères (abeilles, guêpes, fourmis) ♦ PrimatesDiptères (mouches) > Mammifères primitifs type monotrèmesRongeurs et Lagomorphes (lapins)Lépidoptères (papillons)Carnivores ♦ ♦ Ongulés

Liste des ordres et familles

La classification a repose jusqu'à la fin du XXe siècle sur des critères morphologiques parfois non pertinents : il a fallu attendre une vaste révision en 2017 sur la base de données génétiques récentes pour avoir une phylogénie moderne de ce groupe, très différente de l'ancienne[27]. Notamment, à la bipartition ancienne entre Euryalida et Ophiurida se substitue une division entre Euryophiurida (contenant Ophiurida et Euryalida) et Ophintegrida (contenant les autres groupes actuels)[27]. Une nouvelle clef morphologique des familles a été publiée en 2021[30].

 src=
Planche des ophiures dans les Formes artistiques de la nature d'Ernst Haeckel.
 src=
Seconde planche des ophiures d'Haeckel.
 src=
Exemple rare d'ophiure à 7 bras : Ophiacantha vivipara.

Selon World Register of Marine Species (24 mars 2018)[31] :

Selon ITIS (8 décembre 2013)[32] :

Origines et registre fossile

Les ophiures sont fragiles, et les fossiles complets en bon état sont donc très rare, ce qui entrave la bonne compréhension de leur origine et de leur évolution (comparé, par exemple, aux oursins, excellents fossiles)[27].

Les ophiuroidea ont divergé des étoiles de mer (Asteroidea, avec qui elles forment les Asterozoa) au Paléozoïque : elles pourraient avoir émergé au sein du taxon paléozoïque des Stenuroidea, ou en être un taxon-frère[27]. Des ophiures d'apparence proche des modernes sont visibles dans le registre fossile dès le paléozoïque médian, il y a 440-485 millions d'années (Ordovicien)[16]. Le plan d'organisation actuel semble avoir été une réponse néoténique lors de la crise dite du « Mulde event (en) » au Silurien il y a environ 428 millions d'années[33]. Un pic de diversité semble être atteint au Mésozoïque.

Toutes les ophiures actuelles sont parfois regroupées sous l'appellation « Myophiuroidea », pour les distinguer du groupe des « Oegophiuroidea » paléozoïques, groupe sans doute polyphylétique ; ce groupe aurait émergé à la fin du Permien (il y a environ 270 millions d'années)[27].

Parmi les plus anciens fossiles d'ophiures modernes, on trouve les Furcaster et Stephanoura du Dévonien, et les Aganaster du Carbonifère (morphologiquement proches du genre actuel Ophiomusium)[27].

Les ophiures et l'Homme

 src=
Ophiure noire tenue en main à La Réunion.
 src=
Ophiarachna incrassata, une grosse espèce carnivore parfois appréciée en aquarium.

Toutes les ophiures sont absolument inoffensives pour l'Homme, et tenteront de fuir si on les approche. Les piquants qui peuvent couvrir les bras ne sont jamais pointus ni venimeux.

Aucune espèce ne semble être exploitée commercialement de manière significative, et leur intérêt culinaire est inexistant.

Certaines espèces particulièrement esthétiques sont cependant ponctuellement présente à l'achat pour l'aquariophilie, comme Ophiarachna incrassata, Ophiolepis superba, ou encore Ophioderma squamosissimus[3] - d'autres s'invitent spontanément dans les aquariums, grâce à leurs larves microscopiques et particulièrement rustiques et à la capacité de certaines d'opérer une reproduction asexuée (comme Ophiocoma pumila)[3]. Ce sont généralement des hôtes discrets, robustes et qui ne posent pas de problème particulier (mis à part Ophiarachna incrassata si elle est affamée)[3]. Ces animaux se reproduisant bien en captivité, ce marché, très limité, ne semble pas représenter une menace pour leurs populations.

Si les étoiles de mer jouissent d'une image très positive auprès des baigneurs, les ophiures, plus rares, plus rapides et aux mouvements de reptation évoquant parfois les serpents auxquels elles doivent leur nom (des mots grecs ὄφις, óphis, serpent et οὐρά, ourá, queue) provoquent parfois une crainte injustifiée chez les vacanciers ignorants[3]. Quand elles sont manipulées, les espèces les plus grêles sacrifieront souvent un bras pour s'échapper[3].

Les occurrences des ophiures en art sont relativement limitées, même si Jules Michelet a tenu à leur rendre un court hommage dans La Mer :

« La délicate étoile, l’ophiure, qui, sous le soleil, tend, détend, roule et déroule tour à tour ses bras élégants. »

Jules Michelet, La Mer, 1861 (lire en ligne).

Les ophiures gorgonocéphales sont plus rarement rencontrées (la plupart vivent en grande profondeur, et les autres sont visibles principalement de nuit et en milieu tropical) ; cependant l'aspect déroutant de ces animaux a plusieurs fois provoqué le buzz sur internet[7].

Références taxinomiques

Notes et références

  1. a et b (en) Christopher Mah, « Let's Learn About Multi-armed OPHIUROIDS! », sur Echinoblog, 29 septembre 2015.
  2. a b et c (en) Christopher Mah, « The Basics: How to Tell Sea Stars (Asteroids) from Brittle Stars (Ophiuroids) », sur Echinoblog, 2 novembre 2009.
  3. a b c d e f g h i j k l m n o p q et r (en) Reef To Rainforest, « Brittle Stars: Secrets of the Ophiuroidea », sur reef2rainforest.com, 28 août 2013.
  4. a b c d et e Chantal Conand, Sonia Ribes-Beaudemoulin, Florence Trentin, Thierry Mulochau et Émilie Boissin, Oursins, étoiles de mer & autres échinodermes : Biodiversité de La Réunion, La Réunion, Les éditions du Cyclone, 2016, 168 p. (ISBN 979-10-94397-04-6, lire en ligne).
  5. a b et c Alain Guille, Pierre Laboute et Jean-Louis Menou, Guide des étoiles de mer, oursins et autres échinodermes du lagon de Nouvelle-Calédonie, ORSTOM, 1986, 244 p. (lire en ligne).
  6. a b c d e et f (en) Christopher Mah, « Brittle Stars Have teeth : What do they use them for? », sur Echinoblog, 5 février 2013.
  7. a et b (en) Christopher Mah, « What is that weird thing on Facebook ? », sur Echinoblog, 13 octobre 2014.
  8. a et b (en) Christopher Mah, « Gorgonocephalus : Because Weird is what we do », sur Echinoblog, 26 janvier 2010.
  9. a et b (en) Christopher Mah, « The World's BIGGEST Brittle Stars », sur Echinoblog, 27 avril 2009.
  10. (en) Christopher Mah, « Brittle stars color explosion », sur Echinoblog, 26 novembre 2013.
  11. a et b Frédéric Ziemski, « Amphipholis squamata », sur DORIS.
  12. (en) A.M. Clark et F.W.E. Rowe, Monograph of Shallow-water Indo-West Pacific Echinoderms, Londres, Trustees of the British Museum (Natural History), 1971, 238 p. (lire en ligne).
  13. (en) Maria Byrne et Timothy O'Hara, Australian echinoderms : Biology, Ecology and Evolution, CSIRO Publishing, 2017 (ISBN 9781486307630, lire en ligne).
  14. a et b (en) Christopher Mah, « Brittle Stars are everywhere : 5 extreme Ophiuroid Habitats », sur Echinoblog, 20 mai 2014.
  15. (en) Christopher Mah, « What are the Deepest known echinoderms ? », sur Echinoblog, 8 avril 2014.
  16. a b c et d (en) Dr. Christopher Mah, « Brittle Star Diversity! How many are there and where do they live? », sur The Echinoblog, 28 janvier 2014 (consulté le 29 janvier 2014).
  17. a et b (en) Christopher Mah, « "The Most Common brittle star in the world" ? The tropical-global invasion of Ophiactis savignyi », sur Echinoblog, 13 juillet 2010.
  18. (en) Christopher Mah, « Giant Green Brittle Stars of death : When they attack », sur Echinoblog, 11 novembre 2008.
  19. a et b (en) Christopher Mah, « Brittle Star Domination : When Ophiuroids Carpet the Murky Deep », sur Echinoblog, 24 septembre 2013.
  20. (en) Christopher Mah, « Brittle Stars of (squid & fish) Death pt 2! Okeanos Explorer Edition! », sur Echinoblog, 8 mai 2017.
  21. (en) NOAA Okeanos Explorer, « Brittle Star Breaststroke », sur oceanexplorer.noaa.gov, 2018.
  22. a et b (en) Giorgia Guglielmi, « How brittlestars ‘see’ without eyes », sur Nature, 24 janvier 2018.
  23. (en) Joanna Aizenberg, Alexei Tkachenko, Steve Weiner, Lia Addadi et Gordon Hendler, « Calcitic microlenses as part of the photoreceptor system in brittlestars », Nature, vol. 412,‎ 2001 (lire en ligne).
  24. (en) Lauren Sumner-Rooney, John D. Kirwan, Elijah Lowe, Esther Ullrich-Lüter, « Extraocular Vision in a Brittle Star Is Mediated by Chromatophore Movement in Response to Ambient Light », Current Biology, vol. 30, no 2,‎ 2020 (DOI ).
  25. (en) Christopher Mah, « Watching Brittle Stars Bioturbate! Amazing brittle star burrowing videos! », sur Echinoblog, 15 avril 2014.
  26. (en) Christopher Mah, « Brittle Stars that live in Jellyfish!! Ophiuroids that Reach for the Sky! », sur Echinoblog, 4 mai 2009.
  27. a b c d e f et g (en) Timothy D. O’Hara, Andrew F. Hugall, Ben Thuy, Sabine Stöhr et Alexander V. Martynov, « Restructuring higher taxonomy using broad-scale phylogenomics: The living Ophiuroidea », Molecular Phylogenetics and Evolution, vol. 107,‎ 2017, p. 415-430 (DOI , lire en ligne).
  28. World Register of Marine Species, consulté le 8 décembre 2013
  29. (en) Christopher Mah, « Face to disk with Ophiolepis : Let's get to know some brittle stars », sur Echinoblog, 4 octobre 2011.
  30. (en) Goharimanesh, M., Stöhr, S., Mirshamsi, O., Ghassemzadeh, F. et Adriaens, D., « Interactive identification key to all brittle star families (Echinodermata; Ophiuroidea) leads to revised morphological descriptions », European Journal of Taxonomy, vol. 766, no 1,‎ 2021, p. 1-63 (DOI ).
  31. World Register of Marine Species, consulté le 24 mars 2018
  32. Integrated Taxonomic Information System (ITIS), www.itis.gov, CC0 https://doi.org/10.5066/F7KH0KBK, consulté le 8 décembre 2013
  33. (en) Ben Thuy, Mats E. Eriksson, Manfred Kutscher, Johan Lindgren, Lea D. Numberger-Thuy & David F. Wright, « Miniaturization during a Silurian environmental crisis generated the modern brittle star body plan », Communications Biology, vol. 5, no 14,‎ 2022 (DOI , lire en ligne).
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Ophiuroidea: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Les Ophiures (Ophiuroidea) sont une classe d'échinodermes proche des étoiles de mer. Elles se nourrissent principalement de jeunes mollusques, d'annélides et de divers débris. Leurs cinq bras sont fins, le disque central est bien individualisé et elles ne possèdent pas d'anus (rejet par la bouche).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Crosóg bhriosc ( Irish )

provided by wikipedia GA

Inveirteabrach muirí atá cosúil le méadail mhéarach (crosóg mhara), de ghnáth le 5 ghéag sheang, idirdhealaithe go suntasach ón teasc lárnach. Timpeall 2,000 speiceas ar eolas. Faightear iad ón gcrios idirthaoideach amach go dtí an fharraige dhomhain. Itheann an chuid is mó díobh mar scroblachóirí.

 src=
Tá an t-alt seo bunaithe ar ábhar as Fréamh an Eolais, ciclipéid eolaíochta agus teicneolaíochta leis an Ollamh Matthew Hussey, foilsithe ag Coiscéim sa bhliain 2011. Tá comhluadar na Vicipéide go mór faoi chomaoin acu beirt as ucht cead a thabhairt an t-ábhar ón leabhar a roinnt linn go léir.


Ainmhí
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
original
visit source
partner site
wikipedia GA

Crosóg bhriosc: Brief Summary ( Irish )

provided by wikipedia GA


Ainmhí Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
original
visit source
partner site
wikipedia GA

Zmijače ( Croatian )

provided by wikipedia hr Croatian

Zmijače (Ophiuroidea) razred su bodljikaša plosnata tijela a tankim, gipkim, oblim, zmijastim kracima kojih je uvijek pet ali se ponekad mogu granati.

Građa tijela

 src=
Velika zmijača (Ophioderma longicauda)
 src=
Ophiarachna incrassata, tropska vrsta

Kreću se gibanjem krakova koje mogu savijati na sve strane, vješati se oko biljaka i koralja. Ako neki od krakova pukne, mogu ih nadoknaditi. Njihove prionljive nožice nemaju prianjaljke ni mjehuriće pa ne pridonose kretanju već služe za unošenje hrane u usta koja se nalaze s donje strane tijela. Oko ustiju je 5 pari uskih dugih pukotina u kojima se nalaze dišni i spolni organi.

Razmnožavanje

Zmijače su većinom odvojena spola, ali su neke dvospolci koji u svakoj spolnoj vrećici imaju po jedan sjemenik i jajnik. Jajašca se većinom razvijaju u moru, kod rijetkih vrsta u tijelu ženke (u vrećicama u pukotinama pokraj ustiju).

Stanište

Naseljavaju kamenito, pjeskovito ili muljevito dno. Cijelu Jadransku obalu. Po danu se skrivaju pod kamenjem i stijenama ili se ukopavaju u pijesak. Mladi primjerci se skrivaju među algama, morskim cvjetnicama, spužvama. Hrane se ostacima uginulih organizama ili su grabežljive, plijen su im poglavito školjkaši, puževi, rakovi.

Razdioba

Poznato je više od 2000 vrsta zmijača, u Jadranskome moru živi 20 vrsta. Iz porodice Ophiomyxidae Ophiomyxa pentagona, iz porodice dubokomorskih zmijača Ophiocanthidae Ophiacantha, iz porodice vrlo dugih krakova Amphiuridae Amphiura chiajei, A. filiformis, Amphipholis squamata, iz porodice Ophiothricidae dlakava zmijača (Ophiothrix fragilis), Ophiothrix quinquemaculata, iz porodice Ophiodermatidae česta je velika zmijača (Ophioderma longicauda), vrste iz porodice Ophiolepidae imaju ploču prekrivenu ljuskama, Ophiura grubei, O. ophiura, O. albida, iz porodice Ophiuridae Ophiopsila aranea.[1]

Izvori

  1. Ivo Matoničkin, Ivan Habdija, Biserka Primc-Habdija, Beskralješnjaci, biologija viših avertebrata, Školska knjiga, Zagreb, 1999. ISBN 953-0-30824-8

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori i urednici Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia hr Croatian

Zmijače: Brief Summary ( Croatian )

provided by wikipedia hr Croatian

Zmijače (Ophiuroidea) razred su bodljikaša plosnata tijela a tankim, gipkim, oblim, zmijastim kracima kojih je uvijek pet ali se ponekad mogu granati.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori i urednici Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia hr Croatian

Ophiuroidea ( Indonesian )

provided by wikipedia ID

Bintang ular adalah hewan dari filum Echinodermata, yang memiliki hubungan dekat dengan bintang laut. Mereka berjalan di dasar laut dengan menggunakan lengan fleksibel mereka untuk bergerak. Bintang ular umumnya memiliki lima lengan berbentuk seperti cambuk yang panjangnya bisa mencapai 60 cm (2 kaki) pada spesimen terbesar.Ada sekitar 1.500 spesies bintang ular yang hidup sekarang, dan mereka kebanyakan ditemukan pada kedalaman lebih dari 500 meter (1.620 kaki).

Wilayah

Bintang ular dapat ditemukan pada perairan besar, dari kutub sampai tropis. Berdasarkan fakta, lili laut, teripang, dan bintang ular merajai dasar laut pada kedalaman lebih dari 500 meter, di seluruh dunia. Basket star biasanya terdapat di wilayah yang lebih dalam.

Cakram dan organ dalam

 src=
Fossil bintang ular Ophiopetra lithographica
 src=
Micro brittle starfish and Caulerpa racemosa

Seperti echinodermata lainnya, Ophiuroidea memiliki rangka dari kalsium karbonat.Bentuk tubuh bintang ular mirip dengan Asteroidea. Kelima lengan ophiuroidea menempel pada cakram pusat yang disebut calyx.Ophiuroidea memiliki lima rahang. Di belakang rahang ada kerongkongan pendek dan perut besar, serta buntu yang menempati setengah cakram. Ophiuroidea tidak memiliki usus maupun anus. Pencernaan terjadi di perut. Pertukaran udara dan ekskresi terjadi pada kantong yang disebut bursae. Umumnya ada 10 bursae.Kelamin terpisah pada kebanyakan spesies. Ophiuroidea memiliki gonad. Gamet disebar oleh bursal sacs. Sistem saraf terdiri atas cincin saraf utama yang bekerja di sekitar cakram utama. Ophiuroidea tidak memiliki mata, atau sejenisnya. Tetapi, mereka memiliki kemampuan untuk merasakan cahaya melalui reseptor pada epidermis.Baik Ophiurida maupun Euryalida memiliki lima lengan yang panjang, langsing, fleksibel, dan berbentuk seperti cambuk. Mereka dibantu dengan rangka internal yang terbuat dari kalsium karbonat.Pembuluh dari sistem vaskular air berakhir di kaki tabung. Sistem vaskular air umumnya memiliki satu madreporit. Kaki tabung tidak memiliki penghisap dan ampulla.Ophiuroidea memiliki kemampuan untuk meregenerasi kaki yang putus. Ophiuroidea menggunakan kemampuan ini untuk melarikan diri dari predator, seperti kadal, yang mampu memutuskan ekor mereka untuk membingungkan pengganggu.

Pergerakan

Bintang ular menggunakan lengan mereka untuk bergerak. Mereka, tidak seperti bintang laut, bergantung pada kaki tabung. Bintang laut bergerak dengan menggerakan lengan mereka yang sangat fleksibel dan membuat mereka bergerak seperti ular. Pergerakan mereka mirip dengan hewan simetri bilateral.

Sistem pernapasan

Pernapasan dilakukan oleh 5 pasang kantong kecil yang bercelah di sekitar mulut, alat ini berhubungan dengan saluran alat reproduksi (gonad).

Sistem pencernaan makanan

Alat-alat pencernaan makanan terdapat dalam bola cakram, dimulai dari mulut yang terletak di pusat tubuh kemudian lambung yang berbentuk kantong. Hewan ini tidak memiliki anus. Di sekeliling mulut terdapat rahang yang berupa 5 kelompok lempeng kapur.Makanan dipegang dengan satu atau lebih lengannya, kemudian dihentakkan dan dengan bantuan tentakel dimasukkan ke mulut. Sesudah dicerna, bahan-bahan yang tidak tercerna dibuang ke luar melalui mulutnya.

Sistem reproduksi

Jenis kelamin hewan ini terpisah. Hewan ini melepaskan sel kelamin ke air dan hasil pembuahannya akan tumbuh menjadi larva mikroskopis yang lengannya bersillia, disebut pluteus. Pleteus kemudian mengalami metamorfosis menjadi bentuk seperti bintang laut dan akhirnya menjadi bintang ular.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Penulis dan editor Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ID

Ophiuroidea: Brief Summary ( Indonesian )

provided by wikipedia ID

Bintang ular adalah hewan dari filum Echinodermata, yang memiliki hubungan dekat dengan bintang laut. Mereka berjalan di dasar laut dengan menggunakan lengan fleksibel mereka untuk bergerak. Bintang ular umumnya memiliki lima lengan berbentuk seperti cambuk yang panjangnya bisa mencapai 60 cm (2 kaki) pada spesimen terbesar.Ada sekitar 1.500 spesies bintang ular yang hidup sekarang, dan mereka kebanyakan ditemukan pada kedalaman lebih dari 500 meter (1.620 kaki).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Penulis dan editor Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ID

Slöngustjarna ( Icelandic )

provided by wikipedia IS

Slöngustjarna er skrápdýr í flokki Ophiuroidea og er náskylt krossfiskum og sæbjúgum. Í sjónum við Ísland búa þó nokkrar tegundir slöngustjarna. Í miðju slöngustjörnunnar er hringlaga diskur og út úr honum vaxa fimm langir og mjóir armar sem líkjast svipum. Flestar slöngustjörnur eru um 5 til 15 cm í þvermál en þó geta armarnir náð allt að 60 cm. Þessir armar eru stökkir og geta auðvaldlega brotnað. En armarnir eru einnig mjög sveigjanlegir og nota slöngustjörnurnar þá þil þess að skríða eftir sjávarbotninum. Þess má geta að þær komast hraðar yfir en krossfiskar. Slöngustjörnur hafa stjörnulaga munn undir miðjudisknum.

Slöngustjörnur eru ekki notaðar til manneldis, þó þær séu ekki eitraðar. En þær eru þó nokkuð vinsæl dýr í fiskabúr og þær geta auðveldlega þrifist í sjóbúrum.

Þar sem slöngustjörnurnar eru aðallega úr kalki er ekki auðvelt að éta þær. En seinbítur og hlýri éta mikið af slöngustjörnunum og ýsa og þorskur éta hana stundum.

Heimkynni

Heimkynni slöngustjarna er á grunnsævi, fyrir neðan fjörur og lifa þær bæði á hörðum og mjúkum botni. Á hörðum botni eru slöngustjörnurnar flestar á milli steina eða í klettasprungum. Til að afla sér fæðu teygja þær arma sína fram úr sprungunum. Á mjúkum botni grafa slöngustjörnurmar sig ofan í leirinn, en láta armana ná upp á yfirborð leirsins til þess að afla fæðu. Einnig lifa slöngustjörnur neðst í fjörum og þar halda þær sig helst undir steinum.

Slöngustjörnur finnast á öllum helstu sjávarvæðum heims, allt frá pólunum í hitabeltið. Þær lifa á 16-35 m dýpi en geta lifað á hyldýpi eða á allt að 6000 m dýpi. En slöngustjörnur eru algengar á rifjum, þar sem þær fela sig undir steinum eða innan um aðrar lífverur. Til eru meira en 2000 tegundir slöngustjarna.

 src=
Græn slöngustjarna - Ophiarachna incrassata

Fæða og melting

Slöngustjörnur eru yfirleitt grotætur eða hræætur. Þær lifa á svifdýrum og ýmsum smádýrum sem eru á sjávarbotninum, en þær éta einnig lítil krabbadýr eða orma. Þær ná fæðunni með örmunum og nota slímuga sogfætur sem eru á þeim til þess að grípa fæðuna. Þær sveigja armana síðan í átt að muninnum og borða hana. Slöngustjörnur sjást oft í hópum ofan á steinum þar sem straumur er hæfilega mikill. Slöngustjörnurnar teygja tvo til þrjá arma út í strauminn og grýpa svifdýr sem berast með straumnum, en þær nota hina armana til að halda sér föstum.

Munnur slöngustjarna er afmarkaður með fimm kjálkum og gegnir hlutverki endaþarmsops sem og munns. Bak við kjálkana er stutt vélinda og magi. Meltin fer fram í tíu pokum eða hólfum í maganum.

Líkamsbygging

Líkamsbygging slögustjarna er svipuð líkamsbyggingu krossfiska, því bæði dýrirn hafa miðjudisk og fimm arma út úr honum. Hins vegar er miðjudiskur slöngustjarna greinilega afmarkaður frá örmunum. Miðjudiskurinn inniheldur öll innyfli dýrsins, melting og æxlun fer því aldrei fram í örmunum eins og gerist hjá krossfiskum. Undir miðjudisknum er munnur slöngustjarnanna og á honum eru fimm tenntir kjálkar. Inn um munnin sía slöngustjörnur vatn í ákveðið vökvakerfi sem þær hafa. (Water vascular system).

Taugakerfi

Taugakerfi slöngustjarna samanstendur af taugahring sem liggur um miðjudiskinn. Úr miðjudisknum út í enda hvers arms liggur geislamynduð taug. Flestar slöngustjörnur hafa ekki augu eða önnur sérhæfð skynfæri. Þær hafa hins vegar nokkrar gerðir af næmum taugaendum í húð sinni. Þessir taugaendar skynja snertingu, efni í vatni og jafnvel ljós.

Ophiolepis elegans 600.jpg

Æfiskeið

Slöngustjörnur verða kynþroska um tveggja til þriggja ára aldur og verða fullþroska þriggja til fjögurra ára. Þær lifa í um fimm ár.

Í flestum tegundum slöngustjarna eru kynin aðskilin, þó eru nokkrar tegundir tvíkynja, þá er dýr bæði karlkyns og kvenkyns. En aðrar tegundir slöngustjarna breyta um kyn þegar ákveðnum aldri er náð. Þá fæðast dýrin til dæmis sem karlkyn en breytast í kvenkyn síðar á lífsferlinum. Kynkirtlar eru staðsettir á miðjudiskinum og opna inn í poka sem eru á milli armanna.

Heimildir

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Höfundar og ritstjórar Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IS

Slöngustjarna: Brief Summary ( Icelandic )

provided by wikipedia IS

Slöngustjarna er skrápdýr í flokki Ophiuroidea og er náskylt krossfiskum og sæbjúgum. Í sjónum við Ísland búa þó nokkrar tegundir slöngustjarna. Í miðju slöngustjörnunnar er hringlaga diskur og út úr honum vaxa fimm langir og mjóir armar sem líkjast svipum. Flestar slöngustjörnur eru um 5 til 15 cm í þvermál en þó geta armarnir náð allt að 60 cm. Þessir armar eru stökkir og geta auðvaldlega brotnað. En armarnir eru einnig mjög sveigjanlegir og nota slöngustjörnurnar þá þil þess að skríða eftir sjávarbotninum. Þess má geta að þær komast hraðar yfir en krossfiskar. Slöngustjörnur hafa stjörnulaga munn undir miðjudisknum.

Slöngustjörnur eru ekki notaðar til manneldis, þó þær séu ekki eitraðar. En þær eru þó nokkuð vinsæl dýr í fiskabúr og þær geta auðveldlega þrifist í sjóbúrum.

Þar sem slöngustjörnurnar eru aðallega úr kalki er ekki auðvelt að éta þær. En seinbítur og hlýri éta mikið af slöngustjörnunum og ýsa og þorskur éta hana stundum.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Höfundar og ritstjórar Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IS

Ophiuroidea ( Italian )

provided by wikipedia IT

Gli Ophiuroidea Gray, 1840 (volgarmente chiamate stelle serpentine) sono una classe appartenente al phylum Echinodermata; presenta molte somiglianze con la classe Asteroidea (le stelle marine).

Rispetto alle stelle marine gli ofiuroidei presentano un disco centrale maggiormente riconoscibile e le punte della stella sono utilizzate per il movimento. Gli ophiuroidei presentano una grande capacità rigenerativa, basta infatti un quinto del disco centrale per rigenerare tutto l'animale.

Tassonomia

 src=
Stella serpentina nelle mani; stella marina sullo sfondo.
Brown-striped brittle stars 600.jpg

Note

  1. ^ (EN) ITIS Standard Report Page: Oegophiurida, in Integrated Taxonomic Information System. URL consultato il 06/05/2008.
  2. ^ (EN) ITIS Standard Report Page: Ophiurida, in Integrated Taxonomic Information System. URL consultato il 06/05/2008.
  3. ^ (EN) ITIS Standard Report Page: Phrynophiurida, in Integrated Taxonomic Information System. URL consultato il 06/05/2008.
  4. ^ a b (EN) Hansson, H.G., European register of marine species: a check-list of the marine species in Europe and a bibliography of guides to their identification, in Collection Patrimoines Naturels, vol. 50, 2001, pp. 336-351.
  5. ^ (EN) Ophiuroidea taxon details, su marinespecies.org. URL consultato il 6 maggio 2008.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Ophiuroidea: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Gli Ophiuroidea Gray, 1840 (volgarmente chiamate stelle serpentine) sono una classe appartenente al phylum Echinodermata; presenta molte somiglianze con la classe Asteroidea (le stelle marine).

Rispetto alle stelle marine gli ofiuroidei presentano un disco centrale maggiormente riconoscibile e le punte della stella sono utilizzate per il movimento. Gli ophiuroidei presentano una grande capacità rigenerativa, basta infatti un quinto del disco centrale per rigenerare tutto l'animale.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Ofiūros ( Lithuanian )

provided by wikipedia LT
Poklasiai

Ofiūros (lot. Ophiuroidea) – dygiaodžių (Echinodermata) bestuburių gyvūnų klasė.

Ofiūrų išvaizda panaši į jūrų žvaigždes. Skirtumas tik tas, kad šios yra plonesnės ir greičiau juda. Kūno skersmuo apie 20 cm. Ofiūrų rankos yra su nedidelių dyglių eilėmis, jungiasi prie disko formos kūno, yra lanksčios ir labai trapios, prisilietus jos lengvai nulūžta. Minta organinių medžiagų liekanomis arba iš viršutinių vandens sluoksnių krintančiomis maisto dalelėmis, kurias surenka ant rankų esančiais dygliukais. Dygliai padeda taip pat ir apsiginti nuo priešų. Ofiūros paprastai gyvena sūriuose vandenyse prie kranto, nors yra gyvenančių jūros gelmėse. Paplitusios Atlanto vandenyne.

 src=
Ophiopetra lithographica

Pasaulyje žinoma apie 2000 ofiūrų rūšių.

  • Pilkoji krepšinė ofiūra. Jai būdingi šakoti spinduliai.
  • Trapioji ofiūra (lot. Ophiothris fragilis). Kūno skersmuo iki 2 cm, spindulio ilgis iki 10 cm. Kūnas kalkinis, disko formos, skeletas kietas ir šiurkštus, sudarytas iš kalkinių kristalų. Po skeletu išsidėstę vidaus organai, burnos anga. Nuo skeleto į išorę eina 5 ploni, apvalūs, judrūs spinduliai, kuriuos sudaro raumenų apjungtos skersinės kalkinės slankstelių pavidalo pertvaros, dėl to ofiūra gali judinti spindulius, kaišioti juos į plyšius. Įstrigus spinduliui tarp akmenų arba už jo pagauta ofiūra nulaužia spindulį ir pati pabėga. Vėliau spindulys atauga. Tačiau netekusios didesnės dalies savo spindulių, ofiūros žūva.

Ant spindulių dviem išilginėmis eilėmis auga blakstienėlėmis apaugusios adatėlės. Jų pagalba ofiūros gaudo maistą ir įsideda jį į burną. Spindulyje yra pilna gleivių kanalėlių, neleidžiančių aukai ištrūkti. Minta negyvais gyvūnais, planktonu.

Ofiūros yra skirtalyčiai gyvūnai. Dauginasi poravimosi būdu visus metus, tačiau vasarą intensyviausiai. Patelės į vandenį išleidžia kiaušinėlius, o patinėliai – spermą. Apvaisintus kiaušinėlius nuneša jūros srovė. Išsiritusios lervos keliauja kartu su planktonu, misdamos mikroskopiniais organizmais. Vėliau jos nusėda ant dugno ir virsta suaugusiomis ofiūromis.

Ofiūrų nervų sistema primityvi: skiria viršų ir apačią, gerai jaučia grobį. Pasikliauja vien tik instinktais.

Gyvena gausiais būriais jūros dugne. Kartai susitelkia į milijoninius būrius, sudarydamos kilometrinius spindulių miškus. Labai retai ofiūromis minta menkinės žuvys ir jūrų ežiai.

  • Amphiura chiajei. Savo labai ilgais spinduliais įsikasa į smėlėtą jūros dugną. Gyvena Didžiosios Britanijos pakrantėse.


Vikiteka

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visit source
partner site
wikipedia LT

Ofiūros: Brief Summary ( Lithuanian )

provided by wikipedia LT

Ofiūros (lot. Ophiuroidea) – dygiaodžių (Echinodermata) bestuburių gyvūnų klasė.

Ofiūrų išvaizda panaši į jūrų žvaigždes. Skirtumas tik tas, kad šios yra plonesnės ir greičiau juda. Kūno skersmuo apie 20 cm. Ofiūrų rankos yra su nedidelių dyglių eilėmis, jungiasi prie disko formos kūno, yra lanksčios ir labai trapios, prisilietus jos lengvai nulūžta. Minta organinių medžiagų liekanomis arba iš viršutinių vandens sluoksnių krintančiomis maisto dalelėmis, kurias surenka ant rankų esančiais dygliukais. Dygliai padeda taip pat ir apsiginti nuo priešų. Ofiūros paprastai gyvena sūriuose vandenyse prie kranto, nors yra gyvenančių jūros gelmėse. Paplitusios Atlanto vandenyne.

 src= Ophiopetra lithographica

Pasaulyje žinoma apie 2000 ofiūrų rūšių.

Pilkoji krepšinė ofiūra. Jai būdingi šakoti spinduliai. Trapioji ofiūra (lot. Ophiothris fragilis). Kūno skersmuo iki 2 cm, spindulio ilgis iki 10 cm. Kūnas kalkinis, disko formos, skeletas kietas ir šiurkštus, sudarytas iš kalkinių kristalų. Po skeletu išsidėstę vidaus organai, burnos anga. Nuo skeleto į išorę eina 5 ploni, apvalūs, judrūs spinduliai, kuriuos sudaro raumenų apjungtos skersinės kalkinės slankstelių pavidalo pertvaros, dėl to ofiūra gali judinti spindulius, kaišioti juos į plyšius. Įstrigus spinduliui tarp akmenų arba už jo pagauta ofiūra nulaužia spindulį ir pati pabėga. Vėliau spindulys atauga. Tačiau netekusios didesnės dalies savo spindulių, ofiūros žūva.

Ant spindulių dviem išilginėmis eilėmis auga blakstienėlėmis apaugusios adatėlės. Jų pagalba ofiūros gaudo maistą ir įsideda jį į burną. Spindulyje yra pilna gleivių kanalėlių, neleidžiančių aukai ištrūkti. Minta negyvais gyvūnais, planktonu.

Ofiūros yra skirtalyčiai gyvūnai. Dauginasi poravimosi būdu visus metus, tačiau vasarą intensyviausiai. Patelės į vandenį išleidžia kiaušinėlius, o patinėliai – spermą. Apvaisintus kiaušinėlius nuneša jūros srovė. Išsiritusios lervos keliauja kartu su planktonu, misdamos mikroskopiniais organizmais. Vėliau jos nusėda ant dugno ir virsta suaugusiomis ofiūromis.

Ofiūrų nervų sistema primityvi: skiria viršų ir apačią, gerai jaučia grobį. Pasikliauja vien tik instinktais.

Gyvena gausiais būriais jūros dugne. Kartai susitelkia į milijoninius būrius, sudarydamos kilometrinius spindulių miškus. Labai retai ofiūromis minta menkinės žuvys ir jūrų ežiai.

Amphiura chiajei. Savo labai ilgais spinduliais įsikasa į smėlėtą jūros dugną. Gyvena Didžiosios Britanijos pakrantėse. Ophipholis aculeata. Raudonos spalvos ofiūra. Gyvena tarp uolų Arkties vandenyne, šiaurinėje Atlanto vandenyno dalyje, Šiaurės jūroje.


Vikiteka

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visit source
partner site
wikipedia LT

Ofiūras ( Latvian )

provided by wikipedia LV

Ofiūras (lat. Ophiuroidea) jeb čūskastes ir adatādaiņu tipa bentisko jūras dzīvnieku klase. Nosaukums "čūskastes" nāk no īpatnējā pārvietošanās veida, kad, rāpojot pa jūras grunti, to stari izlokās līdzīgi čūskām. Tas arī ir ofiūru (Ophiura) tulkojums no grieķu valodas, kur ὄφις ir čūska, bet οὐρά — aste. Ofiūras ir pati daudzveidīgākā adatādaiņu klase ar apmēram 2000 sugām,kuru lielāka daļa apdzīvo tropiskos ūdeņus. Fosilā veidā ofiūras ir zinamās no apakšējā ordovika.

Apraksts

Ofiūrām ir labi izteikta piecstaru simetrija. Ķermenis sastāv no diska un pieciem krasi no tā norobežotiem ļoti kustīgiem stariem. Dažām ofiūrām stari daudzkārt dihromātiski zarojas (zarotās čūskastes), tādēļ ķermeņa forma var būt ļoti sarežģīta. Kāpurs (ofioplutejs) ir ar divpusīgi simetrisks ar labi attīstītiem sānu izaugumiem.

Ofiūru diska apakšpusē atrodas mutes atvere un neliela madrepora plāksnīte tikai ar vienu atveri. Visu ķermeni klāj skeleta plātnītes, kas sevišķi izteiktas diska aborālajā pusē.

Skelets

Skelets labi attīstīts staros un un sastāv no daudziem atsevišķiem kalcīta posmiņiem jeb skriemeļiem, kas kas aizņem gandrīz visu stara dobumu. Tie atbilst jūras zvaigžņu ambulakrālajām plātnītēm, kas kas iegrimušas staru iekšpusē un saplūdušas vienā kopīgā veidojumā. Skriemeļus savstarpēji brīvi savieno muskuļi, tāpēc stari ir ļoti kustīgi un noder par kustību orgāniem.

Iekšējie orgāni

Ķermeņa dobums attīstīts diskā, bet staros turpinās tikai neliela kanāla veidā. Gremošanas orgānu sistēma sastāv tikai no liela maisveidīga kuņģa, kas aizņem gandrīz visu disku. Anālās atveres nav. Ambulakrālā sistēma veido starainu simetriju. Apkārt mutei ir gredzens un radiāli kanāli, no kuriem atiet rudimentāras ambulakrālās kājiņas bez piesūcekņiem. Ar tām ofiūras elpo, un daļēji tās ir taustes orgāni. Dažām čūskastēm uz gredzeniskā kanāla atrodas īpaši rezervuāri, t.s. Polija pūšļi.

Pseidohemālajai un asinsrites sistēmai ir gredzens, kas aptver muti. kā arī radiāli kanāli. Bez to ir arī aborālais gredzens. Tā kā madrepora plātnīte atrodas orālajā pusē, tad ass komplekss nestiepjas uz aborālo, bet gan uz orālo virsmu.

Nervu sistēmu veido nervu gredzeni ap muti un radiālās stiegras staros. Taustes orgāni ir ambulakrālās kājiņas. Citu maņu orgānu nav.

Dzimumorgānu sistēma

Čūskastes ir šķirtdzimuma dzīvnieki. Gonādas veidojas interrādiusos - īpašos ektodermas izliekumos jeb bursās. Dažām formām šajās bursās notiek apaugļošanās un daļēji arī attīstība.

Ekoloģija un ģeogrāfiskā izplatība

Ofiūras ir plēsēji un barojas ar dažādiem sīkiem dzīvniekiem, kurus aktīvi noķer ar savu lielo muti. Tās pārvietojas ar stariem, ar kuriem spēj izveicīgi darboties. Šajā ziņā sevišķi izceļas zarotās čūskastes, kas ar saliktajiem stariem spēj aptvert dažādus zemūdens priekšmetus.

Čūskastes ir izplatītas visās jūrās un dažādā dziļumā, no piekrastes joslas līdz lieliem dziļumiem. Ziemeļu jūrās ir sastopamas 49 čūskastu sugas. Dažās vietās (piemēram, Barenca jūrā) tās ir sastopamas masveidīgi. Tā, sīko Ophiura robusta var sastapt pat 3000 eksemplārus uz 1 m², kas burtiski pārklāj visu jūras dibenu. Arī Melnajā jūrā ir sastopama viena čūskastes suga. Baltijas jūras dienvidrietumu daļā no Ziemeļjūras ienāk ofiūra Ophiura albida.[1]

Daudzas čūskastes izceļas ar spilgtu un raibu krāsojumu un ir pielāgojušās apkārtējās vides krāsai. Tāda ir, piemēram, sarkanā marmorētā ofiofolija (Ophiopholis aculeata), kas plaši izplatīta ziemeļu jūrās. Tās krāsa labi pieskaņota krastu granītam, uz kura tā ir bieži sastopama. Dažas zivis, piemēram, plekstes, izmanto čūskastes barībā.

Atsauces

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autori un redaktori
original
visit source
partner site
wikipedia LV

Ofiūras: Brief Summary ( Latvian )

provided by wikipedia LV

Ofiūras (lat. Ophiuroidea) jeb čūskastes ir adatādaiņu tipa bentisko jūras dzīvnieku klase. Nosaukums "čūskastes" nāk no īpatnējā pārvietošanās veida, kad, rāpojot pa jūras grunti, to stari izlokās līdzīgi čūskām. Tas arī ir ofiūru (Ophiura) tulkojums no grieķu valodas, kur ὄφις ir čūska, bet οὐρά — aste. Ofiūras ir pati daudzveidīgākā adatādaiņu klase ar apmēram 2000 sugām,kuru lielāka daļa apdzīvo tropiskos ūdeņus. Fosilā veidā ofiūras ir zinamās no apakšējā ordovika.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autori un redaktori
original
visit source
partner site
wikipedia LV

Slangsterren ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Slangsterren (Ophiuroidea) zijn stekelhuidige dieren die nauw verwant zijn aan zeesterren. Ze danken hun naam aan de vijf lange , dunne, gelede en extreem buigzame armen.

Uiterlijke kenmerken

Slangsterren hebben over het algemeen vijf lange armslierten, die duidelijk van de centrale lichaamsschijf zijn afgegrensd, die hoogstens 10 cm in diameter wordt. De grootste soorten kunnen tot 60 cm lang worden. De armen van een slangster breken makkelijk af, maar groeien daarna ook weer aan. Met deze flexibele, slangachtige 'armen' kunnen ze kruipen over de zeebodem. Slangsterren hebben niet de zuignapvoetjes die zeesterren hebben en kunnen veel sneller bewegen.

Aan de onderkant van de armen bevinden zich twee rijen ambulacraalvoetjes; deze komen naar buiten door tentakelporiën die door kleine flappen, de tentakelschubben, afgesloten kunnen worden.

De mond is omringd door vijf kaken, bestaande uit platen en tanden die belangrijke determinatiekenmerken vormen.

Leefwijze

Deze dieren voeden zich met aas of detritus. Ze verzamelen kleine voedseldeeltjes op de zeebodem door middel van kleverig slijm, dat zich bevindt tussen de stekels op hun armen.

Verspreiding en leefgebied

Ze leven wereldwijd op de zeebodem, vaak in enorme aantallen.

Taxonomie

Europese, Belgische en Nederlandse soorten

 src=
Een slangster, met op de achtergrond een zeester.

In de Europese kustwateren komen 184 soorten slangsterren voor, waarvan in de Belgische en Nederlandse kustwateren de volgende zeven soorten als inheems beschouwd worden:[2]

De volgende soorten zijn mogelijk in onze kustwateren waargenomen maar deze soorten worden (nog) niet als inheems erkend:

Bronnen, noten en/of referenties
  • David Burnie (2001). Animals, Dorling Kindersley Limited, London. ISBN 90-18-01564-4 (naar het Nederlands vertaald door Jaap Bouwman en Henk J. Nieuwenkamp).
  1. Gray, J.E., (1840). A Synopsis of the Genera and Species of the Class Hypostoma (Asterias, Linnaeus). Annals and Magazine of Natural History 6: 275.
  2. (nl) Slangsterren in het Nederlands Soortenregister
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Slangsterren: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Slangsterren (Ophiuroidea) zijn stekelhuidige dieren die nauw verwant zijn aan zeesterren. Ze danken hun naam aan de vijf lange , dunne, gelede en extreem buigzame armen.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Slangestjerner ( Norwegian )

provided by wikipedia NN

Slangestjerner (Ophiuroidea) er ei gruppe pigghudingar. Dei omfattar omkring 2000 arter som gjerne lever på hard botn i mørkt djupt vann.

 src=
Slangestjerne

Slangestjernene manglar anus, og munnopninga har difor funksjon både som munn og anus. Slangestjerner har skiveforma lêraktig kropp med fem tynne lange fleksible armar med ledd som er skarpt avgrensa frå den sentrale skivekroppen. I motsetnad til sjøstjerner, der kroppen kan seiast å delast inn i fleire delar etter armane, er midtpunktet til slangestjernene meir ein eigen lekamsdel.

Slangestjerner har ikkje sugeskiver på røyrføtene, og røyrføttne vert ikkje brukt til rørsle som hos sjøstjernene, men har sensoriske oppgåver og hjelper med matinnsamling. Dei kryp og klatrar rundt på botnen mellom steinar, korallar og algar ved hjelp av dei sterke rørlege armane, som hos nokre kan verte rulla inn mot munnsida.

Dei er stort sett særkjønna. Hos nokre arter ber eit hoindivid eit mindre hannindivid med seg. Nokre slangestjerner er likevel hermafrodittar. I mange tilfelle er det slik at yngelen vert fødd som ei form for larver som flyt rundt omkring.

Det finst kring 30 arter langs norskekysten.

Kjelder

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia NN

Slangestjerner: Brief Summary ( Norwegian )

provided by wikipedia NN

Slangestjerner (Ophiuroidea) er ei gruppe pigghudingar. Dei omfattar omkring 2000 arter som gjerne lever på hard botn i mørkt djupt vann.

 src= Slangestjerne

Slangestjernene manglar anus, og munnopninga har difor funksjon både som munn og anus. Slangestjerner har skiveforma lêraktig kropp med fem tynne lange fleksible armar med ledd som er skarpt avgrensa frå den sentrale skivekroppen. I motsetnad til sjøstjerner, der kroppen kan seiast å delast inn i fleire delar etter armane, er midtpunktet til slangestjernene meir ein eigen lekamsdel.

Slangestjerner har ikkje sugeskiver på røyrføtene, og røyrføttne vert ikkje brukt til rørsle som hos sjøstjernene, men har sensoriske oppgåver og hjelper med matinnsamling. Dei kryp og klatrar rundt på botnen mellom steinar, korallar og algar ved hjelp av dei sterke rørlege armane, som hos nokre kan verte rulla inn mot munnsida.

Dei er stort sett særkjønna. Hos nokre arter ber eit hoindivid eit mindre hannindivid med seg. Nokre slangestjerner er likevel hermafrodittar. I mange tilfelle er det slik at yngelen vert fødd som ei form for larver som flyt rundt omkring.

Det finst kring 30 arter langs norskekysten.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia NN

Slangestjerner ( Norwegian )

provided by wikipedia NO

Slangestjerner (Ophiuroidea) er en gruppe pigghuder. De omfatter omkring 2000 arter som gjerne lever på hard bunn i mørkt dypt vann.

Slangestjernene mangler anus, og munnåpningen har derfor funksjon både som munn og anus. Slangestjerner har skiveformet læraktig kropp med fem tynne lange fleksible armer med ledd som er skarpt avgrenset fra den sentrale skivekroppen. I motsetning til sjøstjerner, hvor kroppen kan sies å være delt inn i flere deler etter armene, er slangestjernenes midtpunkt mere en egen legemsdel.

Slangestjerner har ikke sugeskiver på rørføttene, og rørføttene brukes ikke til bevegelse som hos sjøstjernene, men har sensoriske oppgaver og hjelper med matinnsamling. De kryper og klatrer rundt på bunnen mellom steiner, koraller og alger ved hjelp av de sterkt bevegelige armene, som hos noen kan rulles inn mot munnsiden.

De er stort sett særkjønnede. Hos noen arter bærer et hunnindivid et mindre hannindivid rundt omkring. Noen slangestjerner er imidlertid hermarfroditter. I mange tilfelle er det slik at yngelen fødes som en form for larver som flyter rundt omkring.

Omkring 30 arter finnes langs Norges kyst.

Reef2589.jpg

Eksterne lenker

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Slangestjerner: Brief Summary ( Norwegian )

provided by wikipedia NO

Slangestjerner (Ophiuroidea) er en gruppe pigghuder. De omfatter omkring 2000 arter som gjerne lever på hard bunn i mørkt dypt vann.

Slangestjernene mangler anus, og munnåpningen har derfor funksjon både som munn og anus. Slangestjerner har skiveformet læraktig kropp med fem tynne lange fleksible armer med ledd som er skarpt avgrenset fra den sentrale skivekroppen. I motsetning til sjøstjerner, hvor kroppen kan sies å være delt inn i flere deler etter armene, er slangestjernenes midtpunkt mere en egen legemsdel.

Slangestjerner har ikke sugeskiver på rørføttene, og rørføttene brukes ikke til bevegelse som hos sjøstjernene, men har sensoriske oppgaver og hjelper med matinnsamling. De kryper og klatrer rundt på bunnen mellom steiner, koraller og alger ved hjelp av de sterkt bevegelige armene, som hos noen kan rulles inn mot munnsiden.

De er stort sett særkjønnede. Hos noen arter bærer et hunnindivid et mindre hannindivid rundt omkring. Noen slangestjerner er imidlertid hermarfroditter. I mange tilfelle er det slik at yngelen fødes som en form for larver som flyter rundt omkring.

Omkring 30 arter finnes langs Norges kyst.

Reef2589.jpg
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Wężowidła ( Polish )

provided by wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
 src=
Skamieniałość zwierzęcia z gatunku Palaeocoma egertoni z okresu jurajskiego

Wężowidła (Ophiuroidea) – gromada morskich, dennych zwierząt zaliczanych do szkarłupni (Echinodermata), o gwiaździstym kształcie ciała podobnym do rozgwiazd, lecz z węższymi ramionami wyraźnie odgraniczonymi od centralnej tarczy i nie łączącymi się u nasady. Są najbardziej ruchliwymi, szybko przemieszczającymi się szkarłupniami. Poruszają się wężowatymi ruchami elastycznych, silnie umięśnionych ramion, niektóre pływają. Są wśród nich gatunki drapieżne, roślinożerne i detrytusożerne.

Budowa ciała

Dysk centralny jest okrągły i lekko spłaszczony, waha się w rozmiarach od 1 do 3 centymetrów, choć u największych gatunków może osiągać średnicę 30 cm[2]. Bardzo duża różnorodność kolorystyczna. Odchodzi od niego promieniście 5, rzadziej 6 lub 7 cylindrycznych ramion. U niektórych gatunków mogą być silnie rozgałęzione. Ramiona nie mają bruzdy ambulakralnej. Pokryte są czterema rzędami tarczek – po jednym na górnej i dolnej stronie (grzbietowe i brzuszne) i po jednym z każdego boku (boczne). Pojedynczy zestaw tarczek – jedna grzbietowa, jedna brzuszna i dwie boczne odpowiadają położeniem wewnętrznemu członowi (kalcytowemu elementowi szkieletu). Często tarczki boczne rozrastają się do tego stopnia, że pokrywają też górną i dolną stronę ramienia. Pozostałe tarczki są wtedy zredukowane. Każda tarczka lateralna pokryta jest rzędem kolców, których ilość i rozmiar zależy od gatunku. Podia są niewielkie, występują po jednej parze na każde połączenie między tarczkami: brzuszną i boczną. Papulle i pedicellarie nie występują. Spodnia strona dysku centralnego pokryta jest serią dużych płytek, okalających otwór gębowy. Tworzą też one aparat żujący o symetrii pięciopromiennej. U większości wężowideł jedna z płytek na spodniej stronie ciała przekształcona jest w madreporyt, inaczej niż u rozgwiazd, u których jest on na górnej stronie. Szkielet wewnętrzny ramion zbudowany jest z dużych, dwubocznie symetrycznych fragmentów kalcytowych – kręgów, bądź członów, niemal całkowicie wypełniających wnętrze ramienia. Człony połączone są liniowo mięśniami, które poruszają ramieniem. Taka budowa zapewnia dużą ruchomość ramienia w płaszczyźnie poziomej.

Lokomocja

Wężowidła są najbardziej mobilnymi szkarłupniami. Większość gatunków do poruszania się wykorzystuje ramiona, niektóre jednak (np. Ophionereis annulata) pełzają używając nóżek ambulakralnych. Podczas ruchu dysk centralny unoszony jest ponad podłoże na jednym lub dwóch ramionach z przodu i jednym lub dwóch z tyłu. Pozostałe dwa ramiona wykonują w tym czasie ruch do przodu. W ten sposób wężowidło porusza się do przodu w serii skoków. Ramiona mają dużą ruchomość w płaszczyźnie prostopadłej do osi ciała, ale bardzo małą w płaszczyźnie równoległej. Dlatego zwierzęta te są kruche, przy podnoszeniu za ramię łatwo je odłamać. Podczas wspinania się końce ramion mogą owijać się wokół przeszkód. Żadne ramię nie jest wyróżnione, więc wężowidło może poruszać się we wszystkich kierunkach. Dzięki swojej ruchliwości zwierzęta te potrafią wykorzystywać jako schronienie różnego rodzaju szczeliny, dziury, przestrzenie między kamieniami. Istnieją też gatunki wężowideł, (zwłaszcza z rodziny Amphiuridae), które żyją w norach, wykopywanych za pomocą ruchów ramion i nóżek ambulakralnych.

Odżywianie

Wśród wężowideł występują mięsożercy, detrytusożercy oraz filtratory. Zwykle jeden gatunek może łączyć kilka typów żywienia, z jednym dominującym. Filtratory wykorzystują ramiona do wyłapywania planktonu i detrytusu. Drobiny pokarmu przylepiają się do pasm śluzu na kolcach. Stamtąd zbierany są przy pomocy nóżek ambulakralnych i transportowane do otworu gębowego. Gatunki detrytusożerne pobierają cząsteczki pokarmu z osadu dennego również używając nóżek ambulakralnych. Drapieżne wężowidła polują głównie na wieloszczety, mięczaki i małe skorupiaki. Niektóre gatunki są komensalami gąbek albo liliowców. Układ trawienny jest prosty: otwór gębowy otoczony szczękami prowadzi do krótkiego przełyku i obszernego żołądka, który zajmuje większość objętości dysku. Jego ściany tworzą 10 płytkich wypukleń, które nie wchodzą do ramion. Nie ma jelita ani odbytu.

Układ wodny

Układ wodny wężowideł przypomina w budowie ten u rozgwiazd, ale jest uproszczony. Madreporyt znajduje się na spodniej stronie ciała, może być też zredukowany do dwóch porów (np. u Ophioderma appressun). Kanał okrężny posiada pęcherzyki Poliego, nie ma zaś kieszeni Tiedmanna[3]. Kanały promieniste odchodzą w głąb ramion, nóżki ambulakralne nie mają przyssawek. Są giętkie i mogą wydzielać śluz.

Układ nerwowy

Zbudowany z okrężnego pierścienia i promieniście odchodzących pni nerwowych, tak jak u rozgwiazd. Nie ma wyspecjalizowanych organów zmysłów, bodźce dotykowe i chemiczne odbierają nóżki ambulakralne. Większość wężowideł wykazuje fototropizm ujemny.

Wymiana gazowa i wydalanie

Wymiana gazowa u wężowideł zachodzi poprzez nóżki ambulakralne i dziesięć kieszeni oddechowych będących wpukleniami spodniej (oralnej) strony dysku, położonych po obu stronach każdego z ramion na dysku centralnym. Kieszenie mogą być wyłożone orzęsionym nabłonkiem. Ruch rzęsek wytwarza prąd wodny omywający wnętrze kieszeni. Pompowanie wody może być też skutkiem unoszenia ścian dysku lub skurczy mięśni połączonych z kieszeniami. Kieszenie oddechowe są miejscem usuwania amebocytów, które wyłapują zbędne produkty przemiany materii w płynie celomatycznym. Celoma jest mocno zredukowana, znajduje się tylko po grzbietowej stronie ramion. Układ krwionośny taki, jak u rozgwiazd.

Rozmnażanie i rozwój

Wężowidła mają zdolność do regeneracji i autotomii. U niektórych gatunków rozmnażanie następuje poprzez podział organizmu na dwie części – pęknięcie następuje na powierzchni dysku centralnego. Każda połowa regeneruje się i tworzy osobny organizm. Większość wężowideł jest rozdzielnopłciowa, choć występują też gatunki hermafrodytyczne. Gonady to niewielkie sakiewki umocowane wewnątrz kieszeni oddechowych. Kiedy są dojrzałe ich zawartość wyrzucana jest do wnętrza kieszeni a następnie do wody. Do zapłodnienia dochodzi najczęściej w kieszeniach oddechowych, natomiast rozwój larwy odbywa się w wodzie morskiej lub we wnętrzu kieszeni – wiele gatunków opiekuje się potomstwem. Wczesny rozwój jest podobny do rozwoju rozgwiazdy. Larwa zwana ofiopluteusem ma cztery pary wydłużonych, orzęsinych ramion wzmocnionych wapiennymi igiełkami. Do metamorfozy dochodzi, gdy larwa wciąż jest wolno pływająca – nie ma stadium osiadłego. Rozwój trwa od 14 do 40 dni.

Systematyka

Tradycyjnie, w oparciu o cechy szkieletu ramion, klasyfikowane są w 3 rzędach grupujących gatunki współcześnie żyjące:

oraz 1 rzędzie obejmującym gatunki wymarłe:

Przykładowymi przedstawicielami tej gromady są: wężowidło zwyczajne (Ophiura robusta), wężowidło białawe (Ophiura albida) – rzadko pojawiające się w zachodnim Bałtyku[4], wężowidło żółte[5] (Ophiura ophiura) i wężowidło czarne (Ophiocomina nigra).

Wężowidła w kulturze

Wężowidła musiały odgrywać pewną rolę w kulturze Słowian Nadbałtyckich. W Gdańsku znaleziono słowiański kolczyk cynowy z XI wieku, wyobrażający wężowidło. Być może, że przedstawienia tych zwierząt występowały też w stylu morskim starożytnej kultury minojskiej. W 2014, na cześć Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, nazwano nowy gatunek wężowidła Aganaster jagiellonicus Thuy, Kutscher & Plachno, 2014[6].

Przypisy

  1. Ophiuroidea, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Biologia. Multimedialna encyklopedia PWN Edycja 2.0. pwn.pl Sp. z o.o., 2008. ISBN 978-83-61492-24-5.
  3. Invertebrates second edition. Sinauer Associates, Inc., 2003. ISBN 0-87893-097-3.
  4. Ludwik Żmudziński: Świat zwierzęcy Bałtyku : atlas makrofauny. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1990. ISBN 83-02-02374-4.
  5. Zwierzęta : encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 584. ISBN 83-01-14344-4.
  6. Ben Thuy, Manfred Kutscher, and Bartosz J. Płachno. A new brittle star from the early Carboniferous of Poland and its implications on Paleozoic modern-type ophiuroid systematics. „Acta Palaeontologica Polonica”, 2014. DOI: 10.4202/app.00093.2014 (ang.).

Bibliografia

  1. Czesław Jura: Bezkręgowce : podstawy morfologii funkcjonalnej, systematyki i filogenezy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-14595-8.
  2. Edward E. Ruppert, Robert D. Barnes: Invertebrate Zoology 6th edition. Saunders College Publishing, 1994. ISBN 0-03-026668-8.
  3. Richard C. Brusca, Gary J. Brusca: Invertebrates second edition. Sinauer Associates, Inc. ISBN 0-87893-097-3.
  4. Mały słownik zoologiczny. Bezkręgowce. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1984. ISBN 83-214-0428-6.
  5. http://znaleziska.org/wiki/index.php/Zausznica_z_Gda%C5%84ska – słowiański kolczyk z Gdańska w kształcie wężowidła
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Wężowidła: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL
 src= Skamieniałość zwierzęcia z gatunku Palaeocoma egertoni z okresu jurajskiego

Wężowidła (Ophiuroidea) – gromada morskich, dennych zwierząt zaliczanych do szkarłupni (Echinodermata), o gwiaździstym kształcie ciała podobnym do rozgwiazd, lecz z węższymi ramionami wyraźnie odgraniczonymi od centralnej tarczy i nie łączącymi się u nasady. Są najbardziej ruchliwymi, szybko przemieszczającymi się szkarłupniami. Poruszają się wężowatymi ruchami elastycznych, silnie umięśnionych ramion, niektóre pływają. Są wśród nich gatunki drapieżne, roślinożerne i detrytusożerne.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Ophiuroidea ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Introdução

Os equinodermos estão presentes na história das civilizações por muito tempo, as primeiras representações gráficas destes animais provavelmente, são afrescos produzidos na Ilha da Creta (Grécia), datadas de 4.000 anos atrás. Localizados em todos os ambientes marinhos, filo composto por cerca de 7.000 espécies atuais, porém já foi mais representado ao longo de sua história. Há mais de 13.000 fósseis descritas e entre as espécies viventes, a classe Ophiuroidea (do grego ophis = serpente; eidos = forma) é a mais diversa. Os Ophiuroidea é uma classe de equinodermos conhecidos como ofíuros.[1] As 2000 espécies descritas tornam essa a maior classe de equinodermos. Esses animais são encontrados em todos os tipos de habitats marinhos e são abundantes em fundos macios das águas rasas mas também nas grandes profundidades do mar.

Morfologia

São animais celomados, o celoma na perivisceral está restrito a um pequeno canal, especialmente ao longo dos braços, devido ao arranjo de vertebras internas.

A estrutura corporal básica é tipicamente pentâmera, assim como em Asteroidea, ou seja, é composta por um disco e braços individualizados. Cada braço pode inserir-se no disco mais próximo da superfície oral ou estar fusionado a este.

O disco é relativamente comprido no sentido oral-aboral, com a superfície aboral variada lisa, granulada, com placas calcárias ou escudos, podendo variar de 1 a 12 cm de diâmetro.

O interior do disco é praticamente preenchido pelo estômago, existem cavidades que se abrem por fendas nas regiões adjacentes aos braços. Essas cavidades são conhecidas como bursas, cujas aberturas são denominadas fendas bursais. O sistema hidrovascular está presente no disco (anel circum-oral) e nos braços. As gônadas abrem-se nas bursas. Ao longo dos braços, há vários ossículos articulados (vertebras) que preenchem quase todo o espaço celômico.

Na superfície oral pode conter escudos. O madreporito encontra-se no interraio C-D, mas nem sempre é evidente, localizado na superfície oral que por sua vez no centro há placas chamadas de mandíbulas que justapõem nesta região do disco. Nas mandíbulas, existem projeções, chamadas papilas e são distribuídas nas margens ao longo do eixo próximo-distal.

Ao contrário das estrelas do mar (classe Asteroidea), todos os órgãos vitais dos ofiúros encontram-se confinados ao disco central. A boca é rodeada por cinco placas mandibulares.

 src=
Fóssil de ofiúro do Jurássico de Inglaterra

Os ofiúros têm a capacidade de regenerar braços perdidos e fazem-no muitas vezes depois de encontros com predadores, em especial neste caso, ele promove a autotomia (auto-amputação), para fins de escapar do predador. A locomoção destes animais é feita através de movimentos com os braços flexíveis.

Ordens

  • Oegophiurida - Não possuem bursas. Não existem escudos ventral e dorsal nos braços, e o madreporito situa-se na borda do disco. Existem glândulas digestivas que se estendem para dentro das porções proximais dos braços. Conhece-se apenas uma única espécie vivente.
  • Ophiurida - Bursas presentes. Escudos dorsais e ventrais dos braços presentes e usualmente bem desenvolvidos, com braços não ramificados incapazes de enrolar-se verticalmente. Possui madreporito na superfície oral e glândulas digestivas inteiramente confinadas ao disco central. Inclui a vasta maioria das serpentes do mar viventes.
  • Phrynophiurida - Possuem bursas. Os escudos ventrais dos braços são rudimentares e os dorsais geralmente ausentes. Os seus braços podem ser ramificados ou não, podendo enrolar-se verticalmente. Há a presença de madreporito na sua superfície oral e glândulas digestivas restritas ao disco dorsal. Essa ordem inclui algumas serpentes do mar primitivas.

Filogenia

 src=
Um brittle na ilha do Havaí.

A origem da linhagem que inclui os Asteroides, Ofiuroides, Equinoides e Holoturoides envolveu a criação de outras formas de alimentação e utilizava o sistema aquífero principalmente para a locomoção. Esses animais tornaram-se mais ou menos errantes e, locomoviam-se com a superfície oral voltada para o substrato. A filogenia dessas classes é controversa e ainda não está bem consolidada.

Sistema Vascular Aquífero

O sistema vascular aquífero das serpentes do mar é semelhante àquele das estrelas-do-mar. Contudo, o madreporito, que é uma placa calcária em forma de botão, perfurada por numerosos poros e que serve para a entrada de água no sistema ambulacrário do mesmo, localiza-se na superfície oral do disco central em uma zona interambulacral específica, e toda a sua organização interna é modificada, diferindo das estrelas-do-mar. Em alguns Ofiuroides, como o Ophiuroderma appressun, o madreporito é reduzido a dois poros pequenos. O canal circular possui vesículas de Poli, que regulam a pressão interna do sistema ambulacral do animal, mas aparentemente faltam os corpúsculos de Tiedemann, que são órgãos arredondados, em forma de bolsa, achatados e moles Órgãos arredondados, em forma de bolsa, achatados e moles e que estão relacionados com a produção de celomócitos. O canal circular da origem aos cinco canais radiais usuais, mas também se ramificam em um emaranhado de pés ambulacrais orais ao redor da boca. Em Gorgoncéfalos, seus braços e canais radiais são ramificados. Os pés não possuem ventosas e são estruturas digitiformes muito flexíveis que secretam muito muco pegajoso. A priori são estruturas que agem na alimentação e para o indivíduo se enterrar, além de serem sensoriais.

Sustentação e Locomoção

Os seres dessa classe usam seus braços articulados, longos e flexíveis, a princípio, para rastejar ou agarrar-se. Os ofiuroides utilizam a ventosa dos braços articulados para executar movimentos laterais ondulatórios que ocasionem o deslocamento do animal, que lembra o movimento das serpentes e por isso são chamadas de serpentes do mar, os braços em movimentos são auxiliados pelos pódios, que promovem o apoio no substrato consolidado ou deslocam grãos do sedimento.

Promovendo um movimento lateral em um plano vertical ao eixo do corpo, mas seus braços quase não possuem nenhuma flexibilidade paralela ao eixo do corpo. E essa condição, junto com a fragilidade desses animais, faz com que eles se “quebrem” muito fácil. Os pés ambulacrais dos Ofiuroides não possuem ventosas e ampolas, mas possuem músculos bem desenvolvidos em suas paredes. Esses pés são capazes de se alongarem e se retraírem, além de se balançarem em movimentos arqueados. A combinação dessas ações dos braços e pés confere a esses animais a capacidade de escavar sedimentos macios.

Alimentação e Sistema Digestório

 src=
Uma ophiura.

O trato digestivo é “cego”, a entrada dos alimentos e a saída dos restos de alimentares ocorrem pela boca, único orifício no disco que une o trato digestivo ao exterior do corpo. Deste modo, não existe um tubo digestivo, mas um saco, que ocupa grande parte da cavidade no interior do disco.

Captura e ingestão do alimento ocorrem diretamente no substrato, uma vez que a boca está orientada próximo a ele. Existem espécies de ofiuroides que são suspensívoras, que por sua vez capturam o alimento na coluna d’agua por meio dos pódios e espinhos branquiais. Tem hábitos alimentares onívoros, carnívoros e filtradores, O alimento é triturado pelas mandíbulas e digerido no interior da cavidade estomacal, os restos alimentares são expelidos pela boca, já que não tem a presença do ânus.

As Serpentes do mar possuem uma variada forma alimentar, com espécies predadoras, comedoras de carniça, de depósitos e de suspensão, e algumas com mais de uma forma alimentar. Existem espécies de ofiuroides que são filtradoras, que por sua vez capturam o alimento na coluna d’agua. O alimento é triturado pelas mandíbulas e digerido no interior da cavidade estomacal, os restos alimentares são expelidos pela boca, já que não tem a presença do ânus.

As espécies que se alimentam de depósitos, fazem a coleta seletiva pelos pódios e às vezes pelos espinhos dos braços, onde sua epiderme produz um muco no qual se adere material orgânico. A seguir os pés enrolam o muco com o material alimentar, formando uma “bola” de alimento. Perto da base de cada pé existe uma projeção em forma de aba, a escama tentacular, para onde a “bola” alimentar é transferida do pódio para depois ser dirigido à boca. A suspensivoria envolve um método de transporte alimentar similar a esse. As Serpentes que usam esse método geralmente possuem longos espinhos nos braços. A suspensivoria predadora de algumas espécies acontece essencialmente à noite, onde esses animais emergem de suas tocas e posicionam-se com seus braços ramificados em forma de leque na corrente de água, semelhante aos crinoides. Quando alguma presa entra em contato com o braço, o mesmo enrola-se e a captura, para só depois, ao amanhecer, ser levada à boca pelo braço. As presas variam de invertebrados, como poliquetas a crustáceos pelágicos.

As formas predadoras ativas capturam o seu alimento por meio do enrolamento de um dos seus braços em torno da presa e depois levada à boca. Essas espécies usualmente possuem espinhos curtos que se posicionam justapostos aos braços.

As Serpentes do mar comensais, como a Ophiothrix lineata, vivem no interior da grande esponja Callyspongia vaginalis, e emergem para se alimentar de detritos que se aderem na superfície externa da esponja, ou seja, há um benefício mútuo, pois enquanto o Ofiuroide se alimenta, mantém a esponja limpa de detritos, além de seu hospedeiro também lhe conferir proteção.

O trato digestivo é cego, não existe um tubo digestivo, mas um saco, que ocupa grande parte da cavidade no interior do disco.

Trocas Gasosas, Circulação, Excreção e Osmorregulação

Trocas gasosas são realizadas pela estrutura Bursas (exclusivas e especializadas) e Pódios, os mecanismos ou estruturas para circulação de água é realizado por movimentos ondulatório dos braços e dos cílios das bursas.

Não há um sistema circulatório complexo e evidente, consequência de limitações orgânicas ou fisiológicas das baixas taxas de respiração e utilização de nutrientes, apesar de apresentarem relativa eficiência na exploração marinha, impossibilita de ver um sistema circulatório fechado ou semifechado (problema). Sendo assim para alguns dos equinodermos, os fluidos não foram claramente demonstrados.

Não há um órgão especial, a excreção é feita por difusão de compostos nitrogenados, principalmente na forma de ureia na maioria das espécies. A difusão ocorre por meio do fluido celômico perivisceral e são eliminados para fora por meio dos pódios, e da parede corporal em algumas espécies.

Não são capazes de regular osmoticamente os fluidos corporais que são ionicamente e osmoticamente semelhantes à água do ambiente externo, exceto pela concentração de íons de K+ que se acumulam no fluido celômico de ofiuroides.

A circulação interna é realizada em grande parte pelos celomas periviscerais principais, maximizada pelos sistemas vascular aquífero e hemal derivados do celoma. O sistema hemal é um conjunto complexo de canais e lacunas principais mergulhadas em canais celômicos denominados seios periemais. O sistema está arranjado radialmente, correndo paralelamente ao sistema vascular aquífero, consistindo de um anel hemal oral e outro aboral, ambos com extensões radiais, onde eles se ligam por um seio axial. O sistema hemal ajuda na distribuição dos nutrientes absorvidos do trato digestivo, mas sua função não é totalmente conhecida.

Para as trocas gasosas os Ofiuroides têm órgãos internos para tais finalidades. Eles possuem dez invaginações no corpo, as bursas, que se abre para o meio externo por fendas ciliadas. Em algumas espécies de Ofiuroides, há a presença de hemoglobina nos celomócitos.

Sistema nervoso e órgãos dos sentidos

Não há uma região de acúmulo de células nervosas, como ocorre em outros grupos que apresentam encéfalo. O sistema nervoso dos Equinodermos é difuso, espalhando-se pelo corpo a partir de feixes nervosos principais que acompanham o arranjo do sistema hidrovascular, portanto não há um encéfalo/ cabeça.

Atualmente, é mais adequado classificar os sistemas:

Basiepitelial que compreende as fibras e células nervosas presentes na epiderme, no epitélio do intestino e no epitélio, que reveste as cavidades celômicas.

Subepitelial é formado por neurônios e plexos localizados junto ao tecido conectivo de todas as classes.

Na fase larval, o sistema nervoso é exclusivamente basiepitelial, possivelmente em todas as classes, não origina o sistema nervoso da fase adulta. Durante a metamorfose, o sistema nervoso larval, é praticamente, todo reabsorvido e reposto por outro, adequado à vida do adulto, no início do ciclo dos equinodermos, o sistema nervoso atende às necessidades do período larval. Ele está localizado no gânglio nas porções superiores e inferiores da boca, nas bases dos braços ou espalhados na epiderme e na parede do esôfago, no decorrer da fase larval, existe uma capacidade de formar novas células nervosas no processo de regeneração de partes corporais perdidas. Na fase adulta, o novo sistema de nervoso é formado por células indiferenciadas (celomócitos) durante a metamorfose.

As células sensoriais estão espalhadas por entre os epitélios e nos tecidos conectivos dos equinodermos, a região ambulacral é bem provida de células sensoriais, tanto nos pódios quanto em partes adjacentes.

Nos braços dos ofiuroide há células fotossensíveis capazes de detectar luz polarizadas pelas placas branquiais, este exemplo explica o comportamento fotofóbico (fuga) destas espécies.

O sistema nervoso é composto de um anel nervoso circum-oral e de nervos radiais.

Reprodução e desenvolvimento

A maioria dos contém sexos separados, não apresenta dimorfismo sexual, reproduz-se sexuadamente, tem o desenvolvimento indireto, com um ou dois estágios larvais em seu ciclo de vida, e não protege quimicamente a prole. Geralmente, a fertilização externa, isto é, os gametas são lançados na água do mar onde ocorre a fecundação dos óvulos e o desenvolvimento dos embriões e das larvas. Existem poucas espécies hermafroditas, apresentam diferenças morfológicas entre machos e fêmeas, tem reprodução assexuada, Ophiuroidea contam com o desenvolvimento direto sem fase larval e protegem a prole. Em Ophiuroidea, há três tipos de larvas: ofioplúteo, doliolária e vitelária. O tipo morfologicamente mais complexo é o ofioplúteo. Estas larvas apresentam braços, geralmente, longos, sustentados por hastes esqueléticas calcárias, com cílios na extensão deles, que utilizam a para capturar alimento na coluna d’agua (planctróficas). As larvas dos tipos doliolário e vitelário são lecitróficas. A dolária tem quatro bandas ciliadas transversais características ao redor do corpo ovoide (anéis ciliados). Em algumas espécies, a larva doliolária apresenta uma forma corporal mais triangular e vestígios de larva ofioplúteo, como pequenos braços ou esqueleto. A larva vitelária é mais simples, não contem bandas ciliadas, mas mantém características larvais, como a simetria bilateral e as cavidades celômicas pareadas.

Possuem reprodução sexuada e assexuada. Os Ofiuroides com frequência autotomizam braços inteiros ou pedaços deles quando se sentem perturbados, mas depois regeneram estas partes perdidas. Essa perda voluntária de um braço ou parte dele também é vista em algumas estrelas do mar. A reprodução assexuada ocorre em alguns Ofiuroides pelo processo de fissiparidade, onde o disco central divide-se em dois e cada metade forma um animal inteiro por regeneração.

Com um sistema reprodutor relativamente simples e intimamente associado com derivações do celoma, suas gônadas são abrigadas em seios genitais revestidos por peritônio. Esses animais possuem de uma a muitas gônadas, presas no peritônio de cada bursa próximo às suas aberturas. Os gametas são liberados nas bursas e, em seguida, liberados para o meio externo pelas suas aberturas. A incubação dos ovos é comum entre os Ofiuroides.

Os ovos com desova livre geralmente são isolécitos, com pouco vitelo. Sua clivagem é radial, holoblástica e inicialmente igual ou subigual, resultando em uma celoblástula oca. Posteriormente essa celoblástula torna-se ciliada e se liberta da membrana de fertilização como um embrião livre-natante. Após as transformações internas, a maior parte das estruturas larvais é perdida, e o animal jovem adota uma vida bentônica.

Referências

Acesso em 31 de maio de 2020

Bibliografia

  • FRANSOZO, Adilson. FRANSOZO, Maria Lucia. Zoologia dos Invertebrados.
  • BRUSCA, R.C.; Moore, W e Shuster, S.M. Invertebrados. 3 ed. Editora Guanabara- Koogan, 1032p.
  • Fransozo, A. & Negreiros-Fransozo, M.L., Zoologia dos invertebrados. Roca, Rio de Janeiro. 661p. 2016
  • Ruppert, E.E., Fox, R.S, e Barnes, R.D. Zoologia dos Invertebrados. 7ª Ed. Roca, São Paulo. 1145p. 2005
  • Kirmes, B., Gonçalves, C.R, Martins, I.O., Silva, S.P., Filo Echinodermata
  1. «Ophiuroidea». INaturalist (em inglês). Consultado em 31 de dezembro de 2019
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Hadovice ( Slovak )

provided by wikipedia SK

Hadovice alebo hadovky[1] (Ophiuroidea) sú podtrieda hviezdovcov.

Charakteristika

Hadovice majú centrálny disk výrazne oddelený od ramien, do ktorých (na rozdiel od hviezdoviek) nezasahujú vnútorné orgány. Ramená sú veľmi pohyblivé, ambulakrálne panôžky sú redukované, neslúžia na pohyb, ale majú dýchaciu a hmatovú funkciu. Žalúdok nie je vyliačiteľný, potravu obhrýzajú okoloústnymi doštičkami, ktoré sú zubovité a majú funkciu čeľustí (ide o funkčnú konvergenciu). Anus je druhotne redukovaný, nestrávené zvyšky opúšťajú telo cez ústa. Larva je ophiopluteus s dlhými obrvenými výrastkami a lalokmi v hornej časti. Na pobreží Atlantiku i Stredozemného mora najskôr uvidíme Ophiura ciliata.

Systematika

  • rod Ophioctenella
  • rod Trichaster
  • rad Oegophiurida
  • rad Phrynophiurida
  • rad Ophiurida

Iné projekty

  • Spolupracuj na Commons Commons ponúka multimediálne súbory na tému Hadovice
  • Spolupracuj na Wikidruhoch Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Hadovice

Zdroje

  1. Svet živočíšnej ríše. Dotlač 1. vydania. Martin: Osveta, 1984. S. 93
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori a editori Wikipédie
original
visit source
partner site
wikipedia SK

Hadovice: Brief Summary ( Slovak )

provided by wikipedia SK

Hadovice alebo hadovky (Ophiuroidea) sú podtrieda hviezdovcov.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori a editori Wikipédie
original
visit source
partner site
wikipedia SK

Kačjerepi ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia SL

Kačjerepi (znanstveno ime Ophiuroidea) so skupina iglokožcev, sorodna morskim zvezdam, v katero uvrščamo več kot 2.000 vrst. Bivajo v različnih podnebnih pasovih, od polarnega do tropskega pasu na različnih globinah, večinoma v globljih predelih. Ponekod tvorijo goste populacije, tudi do več sto osebkov na m2. Kljub raznolikemu življenjskemu prostoru (habitatu) in velikim populacijam je o kačjerepih zaradi globine bivanja znanega razmeroma malo.

Latinsko ime Ophiuroidea izhaja iz grških besed ὄφις: ófis - kača ter ουρά: ourá - rep.

Telesne značilnosti

So zvezdasto (radialno) somerni organizmi, ki imajo običajno pet (redko šest ali sedem) dolgih in ozkih, biču podobnih krakov, ki v dolžino zrastejo tudi do 70 cm pri največjih vrstah, kot so gorgonoglavci.[1] Osrednji okrogli ali peterokotni telesni disk je jasno razmejen od krakov. Ustna odprtina in sitasta (madreporna) ploščica sta na spodnji strani telesa, zadnjične odprtine pa nimajo. Kraki, ki so zelo gibljivi, so bistveni za premikanje, brazdne nožice pa za razliko od morskih zvezd služijo le kot čutilo za svetlobo in snovi, posebej številne so na koncih krakov.

Razmnoževanje in življenjski krog

Večina vrst ima ločena spola, nekateri pa so dvospolniki (hermafroditi). Oploditev je zunanja, z izjemo kačjerepa vrste Ophiocanops fugiens. Poškodovane dele krakov ali celotne krake kačjerepi lahko nadomestijo, saj krak odvržejo v primeru napada plenilca (avtotomija). Kačjerepi navadno doživijo starost do 5 let.

Življenjski prostor in način življenja

Premikanje kačjerepa po morskem dnu

Mnogo kačjerepov prebiva v globljih predelih oceanov na morskem dnu ali prisesani na korale ter morske ježke; znane so vrste, ki prebivajo globlje od 6.000 m. Okoli 1.200 vrst biva v področjih, ki so globlja od 200 m. Nekatere druge vrste, kot sta Ophiothrix fragilis in Ophioderma brevispina, živijo v plitvih predelih v mehkih sedimentih, pod skalami, kelpovih gozdovih in na koralnih grebenih, kjer se skrivajo med spužve in korale.[2][3]

Kačjerepi so mrhovinarji in detritivori, tj. prehranjujejo se z organskim drobirjem in gnijočimi organskim deli, nekatere vrste pa plenijo majhne rake in kolobarnike. Več kot 60 vrst ima sposobnost bioluminiscence, tj. oddajanja lastne svetlobe preko določenih kemičnih procesov. Povečini oddajajo zeleno svetlobo, nekateri pa modro svetlobo. Oddana svetloba domnevno služi kot opozorilo morebitnim plenilcem o neužitnosti.[4] Kačjerepi sicer niso strupeni.

Kačjerepi v Sloveniji

V slovenskem morju biva 12 vrst kačjerepov. Najbolj znana sta bodičasti kačjerep (Ophiotrix fragilis), ki biva ob obali med algami in pod kamni, ter pegasti kačjerep (O. quinquemaculata), ki biva na globljem peščenem dnu in ostankih školjk; pripadata družini bodičastih kačjerepov (Ophiothricidae). Iz družine kačjerepk (Amphiuridae) sta pomembni luskava kačjerepka (Amphiura chiajei) in vitka kačjerepka (A. filiformis); gostota populacij obeh vrst presega 800 osebkov na m2 na nekaterih odprtih predelih severnega Jadranskega morja. Ostali znani vrsti kačjerepov sta še mala kačjerepka (Amphipholis squamata) ter veliki kačjerep (Ophioderma longicaudum).

Evolucija

 src=
Spodnjetriasni kačjerepi iz okolice vasi Ledine

Prvi kačjerepi so se pojavili v zgodnjem ordoviciju, tj. pred okoli 480 milijoni let. Najstarejšega kačjerepa, ki pripada vrsti Pradesura jacobi, so odkrili na jugu Francije. Najstarejši kačjerepi so pripadali redu Oegophiurida in so bili glede na nekatere telesne značilnosti bolj podobni morskim zvezdam. Kačjerepa Ophiocanops fugiens so zaradi prvobitnih telesnih značilnostih uvrščali v red Oegophiurida,[5] s čimer bi bil dandanes edini predstavnik tega reda, vendar ga po sodobni klasifikaciji uvrščamo v red Ophiurida.[6] V obdobjih poznega paleozoika in zgodnjega mezozoika je prišlo do diverzifikacije kačjerepov, čeprav večina sodobnih vrst izvira iz obdobja poznega mezozoika.

Pomen za človeka

V akvarijih so srednje priljubljeni, poleg tega pa so dokaj nezahtevni za oskrbo.

Sklici in opombe

  1. Schlager N. (2003). Grzimek's Animal Life Encyclopedia, Vol 1. Detroit, ZDA: Gale Cengage.
  2. Stöhr S, O'Hara TD in Thuy B. (2012). "Global diversity of brittle stars (Echinodermata: Ophiuroidea)". PLoS ONE 7 (3): e31940.
  3. Morrissey JF in Sumich JL. (2012). Introduction to the Biology of Marine Life (10. izd.). Jones & Barlett Learning, LLC., str. 158. ISBN 978-0-7637-8160-6
  4. Jones A in Mallefet J. (2012). "Study of the luminescence in the black brittle-star Ophiocomina nigra: toward a new pattern of light emission in ophiuroids" (PDF). Zoosymposia 7: 139–45.
  5. Hotchkiss FHC. (1977). "Ophiuroid Ophiocanops (Echinodermata) not a living fossil". Journal of Natural History 11 (4).
  6. Stöhr S. (2014). "Ophiocanops fugiens Koehler, 1922.". World Ophiuroidea database. Pridobljeno dne 14.1.2015.

Literatura

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia SL

Kačjerepi: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia SL

Kačjerepi (znanstveno ime Ophiuroidea) so skupina iglokožcev, sorodna morskim zvezdam, v katero uvrščamo več kot 2.000 vrst. Bivajo v različnih podnebnih pasovih, od polarnega do tropskega pasu na različnih globinah, večinoma v globljih predelih. Ponekod tvorijo goste populacije, tudi do več sto osebkov na m2. Kljub raznolikemu življenjskemu prostoru (habitatu) in velikim populacijam je o kačjerepih zaradi globine bivanja znanega razmeroma malo.

Latinsko ime Ophiuroidea izhaja iz grških besed ὄφις: ófis - kača ter ουρά: ourá - rep.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia SL

Ormstjärnor ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Ormstjärnor (Ophiuroidea) är en klass i stammen tagghudingar.

De är nära besläktade med sjöstjärnor och skiljes från dem genom att de cylindriska armarna alltid är skarpt avsnörda från kroppsskivan och inte i sig har några tarmbihang. Ambulakralfötterna, som saknar sugskiva, sitter hos ormstjärnorna på sidorna om de kalkplåtar, som bekläder armarnas undersida. Även armarnas ryggsida är vanligtvis utrustad med kalkskivor. Armarna är mycket rörligare än hos sjöstjärnor. Anus och ögon saknas. Vid svenska västkusten förekommer flera arter mycket talrikt.

Externa länkar

Blue morpho butterfly 300x271.jpg Denna djurrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Small Sketch of Owl.pngDen här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, 1904–1926.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Ormstjärnor: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Ormstjärnor (Ophiuroidea) är en klass i stammen tagghudingar.

De är nära besläktade med sjöstjärnor och skiljes från dem genom att de cylindriska armarna alltid är skarpt avsnörda från kroppsskivan och inte i sig har några tarmbihang. Ambulakralfötterna, som saknar sugskiva, sitter hos ormstjärnorna på sidorna om de kalkplåtar, som bekläder armarnas undersida. Även armarnas ryggsida är vanligtvis utrustad med kalkskivor. Armarna är mycket rörligare än hos sjöstjärnor. Anus och ögon saknas. Vid svenska västkusten förekommer flera arter mycket talrikt.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Yılanyıldızı ( Turkish )

provided by wikipedia TR

Yılanyıldızı, hayvanlar aleminin derisi dikenliler şubesine bağlı Ophiuroidea sınıfından olan deniz omurgasızlarına verilen ortak ad. Denizyıldızı ile yakından bağlantılıdır. Deniz tabanında esnek kollarını kullanarak yavaşça dolaşırlar. Genellikle ince uzun ve kırbaç şeklinde beş kolları vardır ve kolların uzunluğu en büyük türlerde 60 cm'ye kadar ulaşabilir. Bilimsel adı Grekçe "yılan" anlamına gelen ὄφις (ophis) kelimesinden gelir. İnsanların normal olarak daldığı derinliklerde çok sık rastlanmasalar da yılanyıldızları çok geniş bir sınıfı oluşturur ve bilinen türlerinin sayısı 2.000'in üzerindedir.[1] Bu türlerin 1.200'ünden fazlası derinliği 200 m'yi geçen sularda yaşar.[1]

Galeri

Notlar

  1. ^ a b Stöhr, S., O'Hara, T.D., & Thuy, B. 2012. Global diversity of brittle stars (Echinodermata: Ophiuroidea). PLoS ONE 7 (3): e31940. http://www.plosone.org/article/info:doi/10.1371/journal.pone.0031940
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia yazarları ve editörleri
original
visit source
partner site
wikipedia TR

Yılanyıldızı: Brief Summary ( Turkish )

provided by wikipedia TR

Yılanyıldızı, hayvanlar aleminin derisi dikenliler şubesine bağlı Ophiuroidea sınıfından olan deniz omurgasızlarına verilen ortak ad. Denizyıldızı ile yakından bağlantılıdır. Deniz tabanında esnek kollarını kullanarak yavaşça dolaşırlar. Genellikle ince uzun ve kırbaç şeklinde beş kolları vardır ve kolların uzunluğu en büyük türlerde 60 cm'ye kadar ulaşabilir. Bilimsel adı Grekçe "yılan" anlamına gelen ὄφις (ophis) kelimesinden gelir. İnsanların normal olarak daldığı derinliklerde çok sık rastlanmasalar da yılanyıldızları çok geniş bir sınıfı oluşturur ve bilinen türlerinin sayısı 2.000'in üzerindedir. Bu türlerin 1.200'ünden fazlası derinliği 200 m'yi geçen sularda yaşar.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia yazarları ve editörleri
original
visit source
partner site
wikipedia TR

Офіури ( Ukrainian )

provided by wikipedia UK

Будова

 src=
Офіура з розгалуженими променями

Як і всі голкошкірі, офіури мають п'ятипроменеву симетрію. Тіло зіркоподібної форми, на відміну від морських зірок має чітко відокремлені від диску тонкі рухливі промені. Кількість променів найчастіше 5, але може бути інша кількість. Промені досить довгі, в декілька разів перевищують довжину диску. Розміри диску зазвичай невеликі (від кількох міліметрів до 2 см), рідше більші (до 10 см). Промені зазвичай прості, але у деяких видів розгалужені. Промені мають добре розвинений зовнішній та внутрішній скелет з вапнякових пластинок, голок та хребців, з'єднаних м'язами та зв'язками. На черевному боці променя є отвори для виходу амбулакральних ніжок. Вони слугують органами дихання та дотику. Диск ззовні теж вкритий вапняковими пластинками, які мають вигляд лусок. Серед них на спинній поверхні виділяються крупні парні пластинки — радіальні щитки. На черевній стороні знаходиться п'ятикутний ротовий отвір, який має 5 виступів — щелеп.

Спосіб життя

 src=
Офіура, що живе на губці

Донні тварини, зустрічаються як на мілководдях так і на великих глибинах (понад 8000 м). Живуть на різних ґрунтах, окремі види більшу частину життя проводять занурившись у нього. Також деякі види живуть на тваринах (губки, корали, морські їжаки тощо). Завдяки довгим променям активно рухаються у пошуках їжі. Живляться детритом, або планктонними організмами, яких захоплюють променями з оточуючого середовища. Є паразитичні види, які живляться м'якими тканинами інших тварин, також є офіури, які живляться виключно водоростями. У деяких біоценозах є важливою ланкою харчового ланцюга, оскільки утворюють великі скупчення та накопичують значну біомасу на великих площах дна, внаслідок чого складають основу раціону для інших мешканців екосистеми. Офіури мають високу здатність до регенерації втрачених частин тіла, швидко відновлюють втрачені промені та частини диску. Деякі види здатні світитися жовтувато-зеленим світлом.

Розмноження

Офіури переважно роздільностатеві, дуже рідко зустрічаються гермафродитні види. Статевої зрілості досягають на 2 — 3 рік. Розмноження найчастіше відбувається навесні або влітку, статеві продукти виводяться у воду. Розвиток зі складним перетворенням, з яйця виходить пелагічна личинка — офіоплутеус. Для деяких видів характерна турбота про потомство і навіть живородіння. Молодь при цьому розвивається або на поверхні тіла матері або в спеціальних виростах тіла — бурсах. У деяких видів виявлене безстатеве розмноження поділом навпіл.

Посилання

 src= Вікісховище має мультимедійні дані за темою: Brittle Star
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Автори та редактори Вікіпедії
original
visit source
partner site
wikipedia UK

Đuôi rắn ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Sao biển đuôi rắn (Danh pháp khoa học: Ophiuroidea) là một lớp động vật biển, chúng còn được gọi là sao biển giòn.

Đặc điểm

Chúng là những sinh vật thuộc họ sao biển, thậm chí không có hệ thần kinh trung ương lại mang đặc điểm giống con người. Chúng có bộ phận kỳ lạ giống như 5 cánh tay phối hợp di chuyển hết sức nhịp nhàng. Cơ thể chúng đối xứng qua tâm, nghĩa là cơ thể chúng có thể được chia thành các nửa xứng nhau bằng những đường thẳng đi qua các cánh tay và trục trung tâm.

Trong khi đó, con người và động vật có vú khác thuộc nhóm đối xứng 2 bên, nghĩa là có thể chia cơ thể thành 2 với một đường thẳng qua thân, bên này là hình phản chiếu của bên kia. Những loài có đối xứng qua tâm hầu như ít di chuyển ít hoặc chỉ di chuyển theo chiều lên - xuống, giống như một con sứa khi bơi. Tuy nhiên, sao biển lại là trường hợp ngoại lệ, nó có thể di chuyển về phía trước, vuông góc với trục cơ thể - một kỹ năng thường chỉ dành riêng cho nhóm đối xứng 2 bên như con người.

Tham khảo

Hình tượng sơ khai Bài viết về chủ đề sinh học này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Đuôi rắn: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Sao biển đuôi rắn (Danh pháp khoa học: Ophiuroidea) là một lớp động vật biển, chúng còn được gọi là sao biển giòn.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Офиуры ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
 src=
Отпечаток ископаемой офиуры Asteriacites sp.

Офиу́ры, или змеехвостки[1] (лат. Ophiuroidea) — класс донных морских животных из типа иглокожих. Название «змеехвостки» они получили за своеобразный способ передвижения: когда они ползут по дну, их лучи извиваются подобно змеям. Это название является калькой с научного названия Ophiura, происходящего от греч. ὄφις — змея, οὐρά — хвост.

Офиуры — самый разнообразный класс иглокожих, включающий около 2 000 видов, большинство из которых — обитатели тропических вод (в России встречается 120 видов)[2]. В ископаемом состоянии известны с нижнего ордовика.

Биология

Внешне офиуры похожи на морских звёзд. Тело состоит из плоского центрального диска и отходящих от него 5 (редко 10) гибких длинных лучей, называемых также «руками». Диаметр диска — до 14,3 см (Gorgonocephalus eucnemis‎), лучи могут достигать длины 70 см. Лучи у офиур членистые — состоят из множества внутренних «позвонков», приводимых в движение межпозвонковыми мышцами. Не заключают в себе отростков внутренних органов. У большинства видов руки подвижны, в основном, в горизонтальной плоскости; у ветвистых офиур могут сильно свёртываться на брюшную сторону, ко рту.

Скелет состоит из наружных и внутренних частей. На наружной части находятся микроскопические линзы, превращающие панцирь в некое подобие собирательного глаза. Спинная и брюшная стороны офиуры покрыты известковыми чешуйками. Каждый луч несёт четыре ряда скелетных пластинок: аборальный (верхний), оральный (нижний) и два боковых. Боковые пластинки шиповатые. У некоторых офиур наружный скелет прикрыт кожей.

Рот находится в центре брюха и имеет пятиугольную форму из-за выдающихся в его просвет 5 челюстей с зубными папиллами. Мешкоподобный желудок занимает большую часть диска. Анальное отверстие отсутствует.

Органы размножения состоят из множества половых желез, открывающихся в перепончатые мешки — бурсы (bursae).

Амбулакральная система обычного для иглокожих типа, но амбулакральные ножки ампулл и присосок не имеют и для движения не служат. Амбулакральные ножки выступают по сторонам рук между брюшными и боковыми пластинками. На нижней стороне диска находятся щелевидные отверстия (10 или 20) — бурсальные щели, ведущие в слепые мешки-бурсы, которые служат для дыхания и для выведения половых продуктов. У некоторых видов бурсы служат местом развития яиц. Глаз нет, но эпидермис чувствителен к свету и другим раздражителям.

Многие тропические офиуры ярко окрашены. Некоторые способны светиться.

Образ жизни и питание

Офиуры обитают на морском дне повсеместно, на глубине до 6—8 км. Большинство встречается на глубине более 500 м; населяют и коралловые рифы. Ползают по дну посредством изгибания лучей или зарываются в грунт. Двигаются толчками, вытягивая вперёд 2 пары рук и резко загибая их назад. При питании руки офиур поднимаются почти вертикально вверх. У некоторых офиур руки ветвятся, и скопление питающихся офиур напоминает настоящий ковёр из щупалец. В нём застревают или активно захватываются мелкие животные (черви, ракообразные, медузы) и взвешенные частицы пищи (планктон). Офиуры по характеру питания являются слизисто-ресничными фильтраторами; имеются также офиуры-детритофаги и трупоеды.

Т. Торнтон описывает способ, каким морские звезды и офиуры оберегают немногочисленную популяцию пластиножаберных моллюсков, являющихся их основной пищей, от вымирания,так же спасая себя от голодной смерти. Личинки моллюсков настолько малы, что офиуры могли бы без труда уничтожить их. Но в это время у них начинается период голодания, длящийся от 1 до 2 месяцев - пока они не вырастут на 2-3 порядка, после чего у них "включается" аппетит.[3]

У офиур развита способность к регенерации лучей, но если отсечь все лучи от диска, животное умрёт. Офиуры часто образуют массовые поселения и служат пищей рыбам. Некоторые офиуры живут на водорослях, губках, кораллах и морских ежах.

Размножение и развитие

 src=
Скопление самцов офиуры Ophioderma rubicundum на мозговом коралле, Мексиканский залив

Офиуры обычно раздельнополы, но имеются и виды-гермафродиты. Лишь немногие способны размножаться и бесполым путём — разделением надвое, с последующим восстановлением недостающих частей. Развитие происходит в большинстве случаев с метаморфозом, при этом образуется свободноплавающая личинка — офиоплутеус. Реже развитие прямое. В случае прямого развития яйца развиваются в генитальных сумках (бурсах), последние несут и дыхательную функцию. Пелагических личинок при этом не развивается, и молодые офиурки покидают материнский организм прямо через генитальные щели. У некоторых форм эмбрионы даже прикрепляются к стенке бурсы.

Классификация

В классе два современных отряда[4]:

См. также

Примечания

  1. Офиуры / Г. М. Беляев // Отоми — Пластырь. — М. : Советская энциклопедия, 1975. — (Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров ; 1969—1978, т. 19).
  2. Высшие таксоны животных: данные о числе видов для России и всего мира
  3. Александр Уголев. Теория адекватного питания и трофология. Глава 1.5.. — Санкт - петербург: издательство наука, 1991.
  4. 1 2 Класс Ophiuroidea (англ.) в Мировом реестре морских видов (World Register of Marine Species). (Проверено 24 сентября 2017).
  5. 1 2 Определитель фауны и флоры северных морей СССР / под. ред. проф. Н. С. Гаевской. — М.: Советская наука, 1948. — С. 483. — 740 с.
  6. Жизнь животных. Том 2. Моллюски. Иглокожие. Погонофоры. Щетинкочелюстные. Полухордовые. Хордовые. Членистоногие. Ракообразные / под ред. Р. К. Пастернак, гл. ред. В. Е. Соколов. — 2-е изд. — М.: Просвещение, 1988. — С. 225—226. — 447 с. — ISBN 5-09-000445-5.
  7. Дьяконов А. М. Иглокожие северных морей (Определители по фауне СССР, издаваемые Зоологическим институтом Академии наук. Выпуск 8). — Л.: Изд-во Академии наук СССР, 1933. — С. 77. — 166 с.
  8. 1 2 Биологический энциклопедический словарь / Гл. ред. М. С. Гиляров; Редкол.: А. А. Баев, Г. Г. Винберг, Г. А. Заварзин и др. — М.: Сов. энциклопедия, 1986. — С. 437. — 831 с. — 100 000 экз.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Офиуры: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
 src= Отпечаток ископаемой офиуры Asteriacites sp.

Офиу́ры, или змеехвостки (лат. Ophiuroidea) — класс донных морских животных из типа иглокожих. Название «змеехвостки» они получили за своеобразный способ передвижения: когда они ползут по дну, их лучи извиваются подобно змеям. Это название является калькой с научного названия Ophiura, происходящего от греч. ὄφις — змея, οὐρά — хвост.

Офиуры — самый разнообразный класс иглокожих, включающий около 2 000 видов, большинство из которых — обитатели тропических вод (в России встречается 120 видов). В ископаемом состоянии известны с нижнего ордовика.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

蛇尾 ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

蛇尾,通稱陽遂足陽燧足,是屬於棘皮動物門蛇尾綱,是種類最多的一個,其下包括有220個和2000個

外形特徵

蛇尾的結構與海星相似,但體盤相對較大,腕5个,盤與腕之間有明顯交界,而後者腕與盤的交界多不明顯,易脱落,但能再生。蛇尾的腕特別細長,甚至比盤的直徑長數倍至十數倍,腕的石灰質骨骼成椎骨狀,可彎曲,靠椎骨和附生的小骨片關節作垂直的上下運動,或作水平屈曲和纏繞他物。无肛门。腕的腹面有管足二列,但缺乏步帶溝,也不具吸盤,這是蛇尾與海星的主要區別。[1]

习性

管足主要用作感觉器,用以感受光和气味。取食时,用一或数腕伸入水中或泥面,用其他腕固定身体。主要食腐肉和浮游生物,但有时也捕捉相当大的动物。能作痉挛般的运动,但通常停留在海底或海绵,刺絲胞动物身上。

分布

蛇尾有集群而居的習性,生活於世界各大海洋,從潮間帶到6000多米的深海都有,不過以砂質、石質海床珊瑚礁環境最為常見,而寒帶海洋和泥質海床環境數量則比較少。

海星一樣,雖然蛇尾在古生代已分佈全球,但化石並不常見,過往由於蛇尾扁平狀的體形與海星十分相似,一些古生代的物種曾被錯誤歸納於海星。

文內注釋

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

蛇尾: Brief Summary ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

蛇尾,通稱陽遂足或陽燧足,是屬於棘皮動物門蛇尾綱,是種類最多的一個,其下包括有220個和2000個

license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

クモヒトデ ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語
クモヒトデ
Ophiuroidea
Brittle star.JPG
カイメン上にたたずむクモヒトデの一種
イギリス領ケイマン諸島の水深30mの地点
分類 : 動物界 Animalia : 棘皮動物門 Echinodermata : クモヒトデ綱蛇尾綱Ophiuroidea 英名 brittle star

クモヒトデ(蜘蛛海星、蜘蛛人手)は、クモヒトデ綱蛇尾綱)に属する棘皮動物(きょくひどうぶつ)の総称。ヒトデと近縁な関係にある。柔軟な腕(わん)を足として使い、海底をはって移動する。ヒトデのように移動に管足を使わないことが特徴である。一般にクモヒトデ類は、5本の細長いムチ状の腕をもつ。腕の長さが60cmに達する種類もある。

クモヒトデは、2種類の主要分岐群に分かれる。クモヒトデ目 (Ophiurida、英名 brittle star) とユウレイモヅル目 (Euryalida、英名 basket star) である(「補足情報」参照)。ほとんどのクモヒトデ類は、通常、人が訪れるような浅瀬では目にすることができない。しかし、クモヒトデ類は多様性の高い生物である。今日、約1,500種類のクモヒトデ類が存在する。多くの種は、500m以上の深い海底にも生息する。

分布[編集]

クモヒトデ類は、極地から熱帯に至るすべての主要な海域で見つけることができる。ウミユリ類、ナマコ類、クモヒトデ類は、500mよりも深い海洋底を支配しているといってもよい。テヅルモヅル類 (basket star) は、さらに深海に分布している。クモヒトデ類は6,000m以上の深海にも生息している。しかしながら、ちょっと不思議に思えるが、クモヒトデ類は浅海であるサンゴ礁においても重要な構成要素である。そこでは、彼らは岩の陰や他の生物の内部にまで潜り込んで隠れている。2-3種類のクモヒトデ類は汽水にも耐えるが、これは、他の棘皮動物では例がないことである。

 src=
クモヒトデの一種Palaeocomaの化石の写真。中生代ジュラ紀中期ライアス統層のいわゆる「ヒトデ岩床」から産出したPalaeocoma egertoni。イングランドのドーセット州ブリッドポート産。岩石基質上の直径が9.5cmある完全な標本
 src=
Asteriacites

クモヒトデ類は、古生代オルドビス紀初期、つまり約5億年前に分岐したグループである。クモヒトデ類の英名であるbrittle star(もろい星型のもの)という名前が示す通り、化石はもろく、ばらばらになりやすい。

盤と内部器官[編集]

他の棘皮動物同様、クモヒトデ綱の動物は、炭酸カルシウム方解石)の骨格を備えている。クモヒトデ類の骨格は、結合して装甲板のようになっている。

他の棘皮動物と同様、クモヒトデ綱の生体構造には、かなり明確に五つの対称軸を持つ(5放射相称)。中央の盤(ばん)に結合した5つの腕をもつ点において、その外形はヒトデ綱によく似ている。しかしながら、クモヒトデ類では腕と盤がはっきり区別できる点が異なる。盤にはすべての内臓が含まれている。つまり、ヒトデ綱とは異なり、消化器官や生殖器官は腕には入っていない。

の周囲には5つのあごがある。あごに続いて短い食道があり、巨大な袋状で、出口のないがそれに続く。胃はとても大きく、盤の背面側のほとんどを占めている。すべてのクモヒトデ類は、肛門を欠いている。消化作用は胃に折り込まれた10個の嚢(のう)状部分で行われる。ガス交換(呼吸)と老廃物の排出には、繊毛で裏打ちされた bursae(生殖嚢)と呼ばれる別の液嚢を用いる。生殖嚢は盤の通常海底側の腹側部表面、腕と腕の基部の間(管足帯の間)に開口する。典型的なものでは10個の生殖嚢が存在し、それぞれの生殖嚢は、胃の消化用嚢と交互に並んでいる。

ほとんどの種は雌雄異体である。盤内の生殖腺は、生殖嚢に開口している。配偶子は生殖嚢を通って自然に放出される。生殖嚢の内部で幼生を育てる種類も多い。クモヒトデ類の体腔は、他の棘皮動物に比べ、ひどく縮小している。神経系は盤の部分の周囲に配置する主要神経環から構成されている。各腕の基部で、神経環は腕の先端に達する放射神経系に繋がっている。クモヒトデ類は構造としての目を備えてはいないが、表皮に存在する受容体によって多少とも光を感知することができる。

以下では、腕について詳述する。BIODIDACによると、クモヒトデ目とユウレイモヅル目のどちらも、5つの長細い柔軟性のあるムチのような腕を備えており、腕は最長60cmに達する。炭酸カルシウムの板でできた、ちょうど脊椎骨のように、互いに連結しあった構造の腕骨 (vertebrae) が、内部から腕を支えている。腕骨は球状の突起を手のひらがくるむ形の関節を備えており、筋肉によって制御されている。盤と腕には、方解石の骨板ときゃしゃな棘が備わっている。テヅルモヅル類は巨大であるが、構造は同様である。ただし、腕は何段階も分岐している。クモヒトデ類の管足は、一般に感覚器官として機能している。ヒトデ類のような形で捕食のために用いることはない。

水管系(水循環系)は、管足に至っている。水管系には一般には1つの多孔板があるが、それを持たない種もある。(ヒトデと違い)管足には吸盤と管足瓶嚢が備わっていない。

クモヒトデ類は、すべての腕が同時に失われた場合を除き、急速に腕を再生できる。一部のトカゲが捕食者の目を欺いて逃れるために自ら尻尾を切り離す場合のように、クモヒトデ類も腕を切る(自切)ことがある。

運動[編集]

クモヒトデは、腕を使って移動する。ヒトデとは異なり、管足は用いない。クモヒトデは腕をくねらせることできわめて敏速に移動できる。腕にはかなりの柔軟性があり、ヘビのような、もしくは漕ぐような動きができる。

食性[編集]

ほとんどのクモヒトデ類は、腐肉食性か、懸濁物(デトリタス)食性である(訳注:ヒトデ類はほぼ肉食性である)。管足を用いて有機物の微粒子を口に運ぶ。小さな甲殻類や柔らかい小動物を捕食することもある。テヅルモヅル類は特に懸濁物食に適応しており、粘膜で覆われたいくつにも分かれた腕でプランクトンバクテリアを捕らえる。

補足情報[編集]

上の英語版原文への補足情報を、以下に挙げる。

クモヒトデ綱以下の分類
クモヒトデ綱は、蛇尾綱とも呼ばれる。クモヒトデ綱に含まれる現生種は約2300種と多く、棘皮動物としては最も繁栄している生物群である。クモヒトデを研究する入村精一によると、クモヒトデ綱は、クモヒトデ目 (Ophiurida) とカワクモヒトデ目 (Phrynophiurida) に分かれる。上記のユウレイモヅル目は、カワクモヒトデ目の1つの科になる。入村の分類では、テヅルモヅル類はユウレイモヅル科 (Euryalidae) とテヅルモヅル科 (Gorgonocephalidae) に含まれる。
テヅルモヅル類は、盤との接合部分の直後から腕が木の枝のように2分裂してゆく。20回以上も分裂する種もあり(ただし220本に分かれるわけではない)、外見は底性の植物のようである。テヅルモヅルを漢字で表記すると、手蔓縺となる。
クモヒトデの寸法(最小〜最大)
盤の直径は0.2cm-10cm。腕の長さは盤の直径の3-30倍。
クモヒトデの体表色
オレンジ、茶色、黒、薄緑、白、灰色、紫を基調とする。腕が横しま模様になっている種類が多い。腕と盤の色がはっきりと異なるものもある。
クモヒトデの盤の構造
クモヒトデ類の体には前後、左右の区別はないが、上下の区別はある。通常海底に接している側を腹側(口側面)、反対側を背側と呼ぶ。「口は5つのあごで縁取られている」が、あご自体も口楯、側口板、口板からなる。あごの側面には口棘が、あごの先端部から内部へは歯に相当する歯棘、対歯が確認されている。歯の有無、本数、形状が種によって異なる。
クモヒトデの腕の構造
ヒトデには50本も腕を備える種が存在するが、クモヒトデは5腕か6腕である。クモヒトデ目 Ophiactidae(チビクモヒトデ科)は6腕の種類が多い。
管足は棘皮動物の特徴である。水管系の分布は神経系の分布とよく似ており、盤に環状水管が、腕に放射水管がある。放射水管の脇に管足瓶嚢という袋が並び、袋から直接管足が伸びる。管足、管足瓶嚢、水管などはすべて内部が中空になっており、体腔液が詰まっている。管足瓶嚢につながる筋肉を収縮させることで管足を伸張・収縮させ、前後に動かすこともできる。
クモヒトデの生活環
上記では有性生殖についてのみ触れられている。卵から孵化した幼生は、オフィオプルテウス (Ophiopluteus larva) と呼ばれるプランクトンで、くの字型の中央に短い6本の足が付いた形をしている。一部の無性生殖が可能な種では盤を自切し、2分裂して増える。
クモヒトデの分布
上記にあるように、水深数mから分布している。テヅルモヅル類であっても、10m前後に生息している例がある。深海底を支配している例として、キタクシノハクモヒトデ (Ophiura sarsii) の例がある。クモヒトデを研究する国立科学博物館の藤田敏彦によると、岩手県釜石沖の水深275mの海底の場合、最大体長約10cmのキタクシノハクモヒトデの生息密度が400匹/1m2に達したという(しんかい2000の探査結果による)。

関連文献[編集]

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

クモヒトデ: Brief Summary ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語

クモヒトデ(蜘蛛海星、蜘蛛人手)は、クモヒトデ綱(蛇尾綱)に属する棘皮動物(きょくひどうぶつ)の総称。ヒトデと近縁な関係にある。柔軟な腕(わん)を足として使い、海底をはって移動する。ヒトデのように移動に管足を使わないことが特徴である。一般にクモヒトデ類は、5本の細長いムチ状の腕をもつ。腕の長さが60cmに達する種類もある。

クモヒトデは、2種類の主要分岐群に分かれる。クモヒトデ目 (Ophiurida、英名 brittle star) とユウレイモヅル目 (Euryalida、英名 basket star) である(「補足情報」参照)。ほとんどのクモヒトデ類は、通常、人が訪れるような浅瀬では目にすることができない。しかし、クモヒトデ類は多様性の高い生物である。今日、約1,500種類のクモヒトデ類が存在する。多くの種は、500m以上の深い海底にも生息する。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

거미불가사리류 ( Korean )

provided by wikipedia 한국어 위키백과

 src= 이 글은 거미불가사리강에 속하는 모든 생물에 대한 내용이다. 일반적으로 거미불가사리라고 하면 Ophioplocus japonicus만을 가리키는 말이기도 하다.

거미불가사리류거미불가사리강에 속하는 극피동물의 총칭이다.

몸통과 팔 부분이 뚜렷하게 구별되는데, 팔 부분에는 보대구가 없으며 옆쪽에 관족이 일열씩 나 있다. 몸통 부분은 많은 비늘로 둘러싸여 있다. 전 세계에 1,900여 종 가량 알려져 있으며 거미불가사리·긴팔거미불가사리·붉은불가사리·턱뱀거미불가사리·가시거미불가사리·삼천발이·혹투성거미불가사리 등이 있다.

하위 분류

  • 개구사미목 (開溝蛇尾目, Oegophiurida)
    • Zeugophiurina
      • Ophiocanopidae
  • 폐사미목(閉蛇尾目, Ophiurida)
    • 순사미아목 (Chilophiurina)
      • 뱀털거미불가사리과 (Ophiocomidae)
      • 가죽거미불가사리과 (Ophiodermatidae)
      • Ophioleucidae
      • 딱지거미불가사리과 (Ophionereididae)
      • 빗살거미불가사리과 (Ophiuridae)
    • 악사미아목 (Gnathophiurina)
      • Amphilepididae
      • 양편거미불가사리과 (Amphiuridae)
      • 뱀이거미불가사리과 (Ophiactidae)
      • 가시거미불가사리과 (Ophiothricidae)
    • 후사미아목 (Laemophiurina)
      • Hemieuryalidae
      • 침거미불가사리과 (Ophiacanthidae)
  • 혁사미목(革蛇尾目, Phrynophiurida)
    • 삼천발이아목(지완사미아목, Euryalina)
      • Asteronychidae
      • 넓적거미불가사리과 (Euryalidae)
      • 삼천발이과 (Gorgonocephalidae)
    • 점사미아목 (Ophiomyxina)
      • 피부거미불가사리과 (Ophiomyxidae)
Heckert GNU white.svgCc.logo.circle.svg 이 문서에는 다음커뮤니케이션(현 카카오)에서 GFDL 또는 CC-SA 라이선스로 배포한 글로벌 세계대백과사전의 내용을 기초로 작성된 글이 포함되어 있습니다.
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia 작가 및 편집자