Poecilia velifera és un peix de la família dels pecílids i de l'ordre dels ciprinodontiformes.[2]
Els mascles poden assolir els 15 cm de longitud total i les femelles els 18.[3]
Es troba al sud-est de Mèxic.[3]
Poecilia velifera és un peix de la família dels pecílids i de l'ordre dels ciprinodontiformes.
Der Segelkärpfling, Yucatan Molly (Poecilia velifera, Syn.: Mollienesia velifera), ist ein weniger bekannter Zierfisch, der zwar üblicherweise in Süßwasseraquarien gehalten wird, obwohl er in der Natur eigentlich in Brackwasser und Salzwasser lebt. Er gilt im Vergleich zu anderen Lebendgebärenden Zahnkarpfen als relativ empfindlich, was daher rührt, dass er eigentlich nicht in reinem Süßwasser gehalten werden sollte. Im Brackwasser und Salzwasser ist er ebenso robust, wie seine verwandten. Der Name Segelkärpfling leitet sich von der hohen, segelartigen Rückenflosse ab.
Sein natürliches Verbreitungsgebiet bilden Flussmündungen und Küsten der Halbinsel Yucatán, Mexiko. Dort bewohnt er brackige bis salzige Gewässer. Mittlerweile ist der Segelkärpfling auch in Südasien in manchen Küstenregionen schon als Neozoen heimisch, da er hier unfreiwillig ausgesetzt wurde und sich etabliert hat.
Die Männchen werden etwa zehn bis 15 Zentimeter groß, die Weibchen bis 18 Zentimeter. Der Segelkärpfling zeigt einen ausgeprägten Geschlechtsdimorphismus. Die Männchen sind kleiner, schlanker und farbenprächtiger als die Weibchen. Segelkärpflinge sind lebendgebärend. Sie betreiben keine Brutpflege und können ihre Jungen sogar als Beute betrachten. Segelkäpflinge werden gerne mit der seltener im Handel befindlichen Art Poecilia petenensis verwechselt, die aber eine nicht so ausgeprägte Rückenflosse aufweisen und etwas zierlicher sind. Auch werden oft Poecilia latipinna (Breitflossenkärpflinge) fälschlicherweise im Handel als Segelkärpfling angeboten, deren Rückenflosse zwar etwas stärker ausgeprägt ist, aber nicht vergleichbar mit dem majestätischen Segel des P. velifera oder der des petenensis.
In seinem natürlichen Lebensraum ernährt er sich von Mücken- und Moskitolarven. Die Ersteinfuhr erfolgte 1913 durch Kropac.
Die Zucht gestaltet sich zum Teil schwieriger als zum Beispiel beim Guppy oder Spitzmaulkärpfling. Dennoch gelingen vielen Aquarianern regelmäßige Nachzuchten wenn die Haltungsbedingungen entsprechend angepasst sind. Nachgezüchtete Männchen bilden, wenn zu wenig Platz und bei suboptimalen Wasserwerten oft eine weniger charakteristische Rückenflosse aus. Somit verringert sich die Wahrscheinlichkeit, dass die Balz erfolgreich abläuft. Segelkärpflinge kommen in den Farbschlägen schwarz, schwarz-weiß gescheckt, weiß bis orange (albino mit roten Augen) und der grünlichen Wildform vor. Segelkärpflinge werden in den letzten Jahren im Handel seltener angeboten, da sie im Süßwasser kaum alt werden und eher schwächeln. Früher waren sie sehr beliebt bei Aquarianern. Die heutigen Zuchtformen im Handel stammen meist aus Massenzuchten aus Ost-Asien, wo sie in Teichen auf Salzwasser gezüchtet werden und im Süßwasser dann verkümmern und krank werden.
Der Segelkärpfling, Yucatan Molly (Poecilia velifera, Syn.: Mollienesia velifera), ist ein weniger bekannter Zierfisch, der zwar üblicherweise in Süßwasseraquarien gehalten wird, obwohl er in der Natur eigentlich in Brackwasser und Salzwasser lebt. Er gilt im Vergleich zu anderen Lebendgebärenden Zahnkarpfen als relativ empfindlich, was daher rührt, dass er eigentlich nicht in reinem Süßwasser gehalten werden sollte. Im Brackwasser und Salzwasser ist er ebenso robust, wie seine verwandten. Der Name Segelkärpfling leitet sich von der hohen, segelartigen Rückenflosse ab.
Poecilia velifera[2] maoy kaliwatan sa isda nga una nga gihulagway Charles Tate Regan 1914. Poecilia velifera sakop sa ang henero Poecilia, ug ang pamilya Poeciliidae.[3][4] Walay nalista nga matang nga sama niini[3]
Poecilia velifera maoy kaliwatan sa isda nga una nga gihulagway Charles Tate Regan 1914. Poecilia velifera sakop sa ang henero Poecilia, ug ang pamilya Poeciliidae. Walay nalista nga matang nga sama niini
Poecilia velifera, known as the Yucatan molly and also as the giant sailfin molly amongst aquarists,[3] is a very large Livebearer that lives in coastal waters of the Yucatan peninsula. These live-bearer (Poeciliidae) fish are particularly well known for both the extreme size variation among males, and the sexual dimorphism between males and females in both body shape and behavior.
It is outwardly similar to the sailfin molly, P. latipinna, though larger overall and with a higher and longer dorsal fin in males. Full-grown fish are usually larger than 10 cm (4 in) and large females can reach almost twice this length, though especially captive-bred individuals grow only to the size of sailfin mollies. The dorsal fins are the most distinctive character for telling the species apart: Those of the Yucatan molly have nearly 20 fin rays, counting where the fin meets the back, whereas the sailfin molly has less than 15 (intermediate numbers may indicate hybrids).
If the males spread their dorsal fins in display, these have a distinct fan or trapezoid shape, with the upper edge being distinctly longer than the lower. The height of the dorsal fin, measured at the posterior edge, is a bit larger than the height of the tail.
Some names of the Yucatan molly - such as Segelkärpfling or the specific name velifera - contain an element signifying "sail", aggravating the confusion with the sailfin molly. The French terms are used for both species indiscriminately, as is the Japanese name (which is simply the Japanized form of "sailfin molly").
Especially small strains are suitable for keeping in an aquarium. However, this fish is not as easy to keep as the sailfin molly, let alone the P. sphenops (black molly). They need spacious tanks with well-aerated, slightly brackish[4] water to thrive. They are able to withstand higher temperatures than most pet fish. Although they can survive over 30 °C for prolonged periods of time if other conditions are good, temperatures should be kept between 25 and 30 °C. Direct sunlight and an ample supply of plant food, such as lettuce, peas, or certain algae, are necessary for optimal health; in subtropical areas, they can be kept outside in unheated tanks in the summer; in temperate zones, backup heating may be necessary.They are euryhaline species. This strain of molly can also be kept in saltwater reef tanks, and provide clean-up duties for the tank. To transition a molly to saltwater, adjustment time is needed; increase the salt content to match the reef tank over a period of three hours.
They are bred like other mollies; in line with their general requirements, this is somewhat more difficult than in related species. It is especially hard to get males to grow their spectacular fins. Professional breeders often separate males and females in winter, so that they are eager to breed in spring. Young can then, climate permitting, grow in spacious outdoor basins during summer.
Like other Poecilia, they are prone to hybridization with their relatives. Not infrequently, crosses are attempted with the sailfin molly to breed a hardier fish. This is generally not very successful, and should not be attempted, as purebred Yucatan mollies are often quite hard to find, and hybrids will not have as massive dorsal fins as these. Several color variants are also available; these usually do not attain the large size of wild-type fish and may have been crossbred with P. latipinna.
Poecilia velifera, known as the Yucatan molly and also as the giant sailfin molly amongst aquarists, is a very large Livebearer that lives in coastal waters of the Yucatan peninsula. These live-bearer (Poeciliidae) fish are particularly well known for both the extreme size variation among males, and the sexual dimorphism between males and females in both body shape and behavior.
It is outwardly similar to the sailfin molly, P. latipinna, though larger overall and with a higher and longer dorsal fin in males. Full-grown fish are usually larger than 10 cm (4 in) and large females can reach almost twice this length, though especially captive-bred individuals grow only to the size of sailfin mollies. The dorsal fins are the most distinctive character for telling the species apart: Those of the Yucatan molly have nearly 20 fin rays, counting where the fin meets the back, whereas the sailfin molly has less than 15 (intermediate numbers may indicate hybrids).
If the males spread their dorsal fins in display, these have a distinct fan or trapezoid shape, with the upper edge being distinctly longer than the lower. The height of the dorsal fin, measured at the posterior edge, is a bit larger than the height of the tail.
Poecilia velifera es un pez de la familia de los pecílidos en el orden de los ciprinodontiformes.[2]
Los machos pueden alcanzar los 15 cm de longitud total y las hembras los 18 cm.[3]
Se encuentran en el sudeste de México.[3]
Poecilia velifera es un pez de la familia de los pecílidos en el orden de los ciprinodontiformes.
Poecilia velifera Poecilia generoko animalia da. Arrainen barruko Poeciliidae familian sailkatzen da.
Poecilia velifera Poecilia generoko animalia da. Arrainen barruko Poeciliidae familian sailkatzen da.
Purjemolli (Poecilia velifera) on hammaskarppeihin kuuluva kala, mustamollin ja miljoonakalan sukulainen. Lähisukulaista Poecilia latipinna on myös kutsuttu purjemolliksi. Ne voi erottaa toisistaan laskemalla selkäevän ruotojen määrän: latipinnalla 12-14, veliferalla 18-19. Poecilia-lajit myös risteytyvät keskenään.
Purjemolli on isompi kuin useimmat hammaskarpit, se kasvaa 10–15 senttimetriä pitkäksi. Varsinkin koiraan selkäevä kohoaa komeana purjeena. Purjemollista on useita värimuotoja, kuten vihreä, keltainen, musta ja pilkullinen — osa näistä on risteymiä.[1]
Purjemolleja tavataan makeassa ja murtovedessä Keski-Amerikassa ja Jukatanin niemimaan rannikoilla.[2]
Kala on rauhallinen ja sopii muidenkin lajien seuraan, kunhan nekin kestävät kovaa, emäksistä vettä. Purjemolleja suositellaan pidettäväksi haaremeissa, joissa on yhtä koirasta kohti muutamia naaraita. Liian pienessä altaassa kala jää pieneksi eikä koiraalle kehity purjetta. Lisääntyminen kotiakvaariossa ei onnistu yhtä usein kuin muilla molleilla.[3]
Purjemolli syö sekaruokaa johon pitää kuulua myös kasviksia. Veden pitää olla kovaa, ja vaikka aikuisia kaloja voidaan pitää makeassa vedessä, poikasten syntyminen vaatii usein murtovettä. Lämpötilaksi suositellaan 24–28 °C, veden kovuudeksi 20–30 °dH ja happamuudeksi pH 7,5–8,5.[4]
Purjemolli (Poecilia velifera) on hammaskarppeihin kuuluva kala, mustamollin ja miljoonakalan sukulainen. Lähisukulaista Poecilia latipinna on myös kutsuttu purjemolliksi. Ne voi erottaa toisistaan laskemalla selkäevän ruotojen määrän: latipinnalla 12-14, veliferalla 18-19. Poecilia-lajit myös risteytyvät keskenään.
Molly voile
Poecilia velifera, communément appelé Molly voile, est une espèce de poissons d'eau douce tropicale de la famille des Poecilidés.
L'espèce Poecilia velifera a été initialement décrite en 1914 par l'ichtyologiste britannique Charles Tate Regan (1878-1943) sous le protonyme de Mollienesia velifera[1].
Ces poissons sont originaires de l'Amérique centrale (du Mexique au Guatemala). Dans leur habitat naturel, ils vivent dans des zones peu profondes où l'eau est chaude et légèrement saumâtre.
Les femelles mesurent jusqu'à 18 cm et les mâles de 10 à 15 cm. La nageoire dorsale du mâle s'étend du haut du dos jusqu'à la queue (d'où son nom), tandis que celle de la femelle s'arrête en début de queue. Il existe de nombreuses variétés qui diffèrent par leur couleur.
Ce poisson est ovovivipare, la fécondation est donc interne.
De plus, tout comme les guppys, ils sont extrêmement prolifiques. Lorsque la femelle est sur le point de mettre au monde ses petits, sa tache anale est très noire et son ventre est gonflé d'œufs.
La femelle peut mettre au monde, tous les 20 à 25 jours, jusqu'à une cinquantaine d'alevins dont la taille varie entre 4 et 7 mm. Les alevins sortent vivant et vont être capables de se nourrir seuls. Il faut environ un an aux jeunes pour arriver à maturité sexuelle.
Ils peuvent vivre de 2 à 3 ans.
Ce Molly voile requiert une eau dure éventuellement légèrement saumâtre. Une température de 22 à 28 °C et un pH alcalin compris entre 7,5 et 8,5. La dureté de l'eau doit se situer dans une fourchette de 15° à 35 °d GH.
Ils sont omnivores mais de temps en temps ont besoin d'une nourriture pour herbivores.
Ces poissons ne sont pas agressifs, ils se plaisent beaucoup dans des bacs communautaires. Il est cependant préférable de séparer les alevins des parents, qui n'auront aucun scrupule à n'en faire qu'une bouchée.
Poecilia velifera ne mange pas ses petits s'il est bien nourri.
Molly voile
Poecilia velifera, communément appelé Molly voile, est une espèce de poissons d'eau douce tropicale de la famille des Poecilidés.
Poecilia velifera, er frá strandsvæðum Júkatanskaga í Mexíkó.[1] Hann er mjög áþekkur P. latipinna, en almennt stærri og með hærri og lengri bakugga á körlum. Fullvaxnir fiskar eru yfirleitt stærri en 10 sm og stórir kvenfiskar geta orðið næstum tvöfalt það villtir, ræktaðir í búrum virðast þeir verða bara jafnstórir P. latipinna. Bakugginn er mest einkennandi greiningareinkennið til að greina á milli tegundanna: Poecilia velifera er með næstum 20 uggabein, talið frá þar sem ugginn mætir baki, P. latipinna er með færri en 15 (fjöldi þarna á milli bendir til blendingsuppruna).[2]
Eins og aðrar tegundir Poecilia, geta þeir auðveldlega blandast ættingjum sínum. Ósjaldan er reynt að blanda þeim við P. latipinna til að fá harðgerðari fiska með stóra og skrautlega ugga. Almennt gengur það illa, og ætti ekki vera reynt þar sem tegundin er orðin illfinnanleg, og blendingarnir hafa ekki eins mikla bakugga og tegundin. Nokkur litaafbrigði eru einnig fáanleg; yfirleitt verða þau ekki eins stór og villtur fiskur og gætu verið blendingar við P. latipinna.[3] Yfirleitt er tegundin erfiðari í ræktun en aðrar af ættkvíslinni Poecilia.
Poecilia velifera, er frá strandsvæðum Júkatanskaga í Mexíkó. Hann er mjög áþekkur P. latipinna, en almennt stærri og með hærri og lengri bakugga á körlum. Fullvaxnir fiskar eru yfirleitt stærri en 10 sm og stórir kvenfiskar geta orðið næstum tvöfalt það villtir, ræktaðir í búrum virðast þeir verða bara jafnstórir P. latipinna. Bakugginn er mest einkennandi greiningareinkennið til að greina á milli tegundanna: Poecilia velifera er með næstum 20 uggabein, talið frá þar sem ugginn mætir baki, P. latipinna er með færri en 15 (fjöldi þarna á milli bendir til blendingsuppruna).
Eins og aðrar tegundir Poecilia, geta þeir auðveldlega blandast ættingjum sínum. Ósjaldan er reynt að blanda þeim við P. latipinna til að fá harðgerðari fiska með stóra og skrautlega ugga. Almennt gengur það illa, og ætti ekki vera reynt þar sem tegundin er orðin illfinnanleg, og blendingarnir hafa ekki eins mikla bakugga og tegundin. Nokkur litaafbrigði eru einnig fáanleg; yfirleitt verða þau ekki eins stór og villtur fiskur og gætu verið blendingar við P. latipinna. Yfirleitt er tegundin erfiðari í ræktun en aðrar af ættkvíslinni Poecilia.
Poecilia velifera Regan, 1914 è un pesce d'acqua dolce appartenente alla famiglia Poeciliidae.
Questa specie è diffusa nelle acque dolci del Messico sudorientale.
Il corpo del maschio ha forme rettangolari, con testa appuntita e fianchi compressi. La pinna dorsale è alta e ampia, erettile, composta da 19 raggi. La coda è a delta, ampia, così come le pettorali. Le pinne ventrali sono piccole, vicine al gonopodio. La femmina è più snella, con ventre arrotondato e pinne più corte. La livrea originaria prevede un colore di fondo verde-azzurro, con squame colorate di scuro formanti righe puntinate. Le pinne sono altrettanto colorate.
Il maschio raggiunge una lunghezza di 15 cm, la femmina è più grossa, arrivando a 18 cm.
Specie assai simile è Poecilia latipinna, con il quale questo Molly viene spesso confuso.
La fecondazione è interna, ed avviene grazie al gonopodio, organo riproduttore del maschio. La femmina cova internamente le uova, partorendo avannotti (da 10 a 100) già formati quando le uova si schiudono, dopo 28-32 giorni.
Sia in natura (a causa degli areali d'origine sovrapposti) che in cattività è possibile che si incroci con altre specie di Molly, dando origine a ibridi fecondi.
P. velifera ha dieta onnivora, si nutre di crostacei, vermi, insetti e alghe.
È uno dei Poecilidi più allevati in acquario.
La selezione da parte dell'uomo per la vendita come pesce d'acquario ha portato a esemplari intensamente colorati (bianchi, neri, gialli, rossi, screziati) e con forme dalle pinne a velo e a lira.
Può vivere e riprodursi sia in acqua dolce che in acqua salmastra.
Poecilia velifera Regan, 1914 è un pesce d'acqua dolce appartenente alla famiglia Poeciliidae.
De hoogvinkarper (Poecilia velifera) is een vissoort die voorkomt in de regio van het Mexicaanse schiereiland Yucatán. Deze tropische vis leeft vooral in langzaam stromend water. De soort is populair in de aquariumhandel en staat bekend als een relatief makkelijk te houden aquariumvis. De hoogvinkarper is een van de eierlevendbarende tandkarpers.
De hoogvinkarper dankt zijn naam aan zijn grote rugvin die doorloopt tot aan de staart. Bij de mannetjes is deze rugvin dan nog eens heel sterk uitgegroeid. Vaak is de vin zelf hoger dan het lichaam van de vis. De soort lijkt sterk op de zeilvinkarper (Poecilia latipinna). De staart is dan eerder terug rond in vergelijking met zijn andere vinnen. De hoogvinkarpers komen in de natuur vooral voor in onopvallende kleuren, maar in de handel worden diverse vormen en mutanten aangeboden met uiteenlopende kleuren van wit-blauw tot oranje-blauw.
De mannetjes zijn herkenbaar door hun zeer hoge rugvin en het gonopodium, het geslachtsorgaan. Bij de mannetjes zijn de borstvinnen vergroeid tot een trechtervormige buis waarmee ze hun hom in het vrouwtje kunnen doneren. Een portie hom wordt door het vrouwtje gebruikt om verschillende legsels te bevruchten. De vrouwtjes zijn eerder kalm en zijn dan ook het meest te vinden in één kleur. Zij worden doorgaans ook groter dan de mannetjes, met een lengte van respectievelijk ongeveer 16 en 12 centimeter. In een aquarium blijven de dieren kleiner dan ze in de natuur zouden worden. De hoogvinkarper heeft een grote bek die naar boven gericht staat, waarmee hij gemakkelijk aan het wateroppervlak voedsel kan pakken.
De hoogvinkarper komt voor bij temperaturen van 25-28°C. Ze voelen zich het best thuis in een groot, afgedekt aquarium. Hoe groter het aquarium, hoe groter de rugvin kan worden. In de natuur wordt deze doorgaans veel groter dan bij exemplaren die in een aquarium worden gehouden. In de hoeken van het aquarium is het beter als men planten plaatst en langs het oppervlak mogen desnoods ook nog drijfplanten. Deze doen goed als dienst voor de jongen van de hoogvinkarper. Bij gebruik van een donkere bodem komen de kleuren van de hoogvinkarper maximaal uit.
De hoogvinkarper wordt het best gehouden in een haremverband. Het beste is als er meer vrouwtjes en minder mannetjes in een aquarium gehouden worden. Een goede verhouding kan zijn 6 vrouwtjes samen met 3 mannetjes. De mannetjes zijn gekend om het vechten met elkaar en dit doen ze door hun grote rugvin uit te steken en zo proberen de andere te imponeren. Deze vissen kunnen wel samenleven met andere vissen die aan dezelfde zorgeisen voldoen als de hoogvinkarper. De vissen leven in meer alkalisch (hoge pH) of harder (kalkrijk) water, maar ze kunnen ook tegen brak of zelfs zout water.
De hoogvinkarper heeft een naar boven gerichte bek. Het is een alleseter die hoofdzakelijk voer aan het wateroppervlak tot zich neemt, de vis is in de hogere waterlagen te vinden. Hij eet cyclops (eenoogjes, kleine kreeftachtigen), watervlooien, muggenlarven en roeipootkreeftjes, kleine geleedpotigen die net onder het wateroppervlak leven. Ook drijvende diertjes als fruitvliegjes worden gegeten. In het aquarium mag het voedsel zowel levend als ingevroren worden aangeboden. Net zoals alle kleine tandkarpers is ook de hoogvinkarper een goede algeneter. Bij het grazen aan de algen beschadigt hij de planten namelijk niet.
De hoogvinkarper kan om de 8-11 weken nieuwe jongen produceren die levendbarend worden geboren. De vrouwtjes worden bevrucht door het gonopodim van de mannetjes. Het vrouwtje heeft de mogelijkheid om het overschot aan zaad op te slaan.
Vrouwtjes kunnen wel tot 70 jongen afzetten die verspreid kunnen zijn over bepaalde tijdstippen van dag tot week. De term levendbarend doet vermoeden dat het vrouwtje jongen baart die niet meer in een eitje zitten. Dit is slechts de halve waarheid. De eieren worden in het vrouwtje uitgebroed en net voor het uitkomen ervan gaat het vrouwtje "bevallen". De eitjes worden één voor één naar buiten geperst. Maar tegen dat ze de grond raken zijn de jongen uit hun vliezig ei gekropen en zwemmen ze vlug de dichte beplanting in. Daar teren ze de eerste 2 dagen nog op hun dooierzak. Ze zijn dan zeer kwetsbaar en de ouders dienen uit het aquarium gehaald te worden omdat ze kannibalistisch zijn.
De jongen worden snel groot en kunnen na 3 maanden al een grootte hebben van 3-4 centimeter.De beste kweekresultaten worden bereikt als men de jongen voert met pas ontloken artemie of cyclops. Wanneer ze groot genoeg zijn kan er worden overgeschakeld op andere voedseldiertjes. Ook is het belangrijk dat minstens 2 keer per week zo'n 20% van het water wordt ververst, zodat er goed uitgegroeide vissen komen. Daarnaast is zoals in ieder aquarium een goed filter onontbeerlijk.
De hoogvinkarper (Poecilia velifera) is een vissoort die voorkomt in de regio van het Mexicaanse schiereiland Yucatán. Deze tropische vis leeft vooral in langzaam stromend water. De soort is populair in de aquariumhandel en staat bekend als een relatief makkelijk te houden aquariumvis. De hoogvinkarper is een van de eierlevendbarende tandkarpers.
Multimedia w Wikimedia Commons Molinezja żaglopłetwa[2] (Poecilia velifera) – słodkowodna ryba akwariowa z rzędu karpieńcokształtnych (Cyprinodontiformes) i rodziny piękniczkowatych.
Molinezja żaglopłetwa (Poecilia velifera) – słodkowodna ryba akwariowa z rzędu karpieńcokształtnych (Cyprinodontiformes) i rodziny piękniczkowatych.
Występowanie Meksyk (Półwysep Jukatan) Wielkość Samiec do 15 cm długości, samica do 18 cm. Wygląd Płetwa odbytowa samców jest przekształcona w gonopodium. Płetwa grzbietowa jest kształtem zbliżona do prostokąta, długość jej podstawy jest większa (mniej więcej dwukrotnie) od wysokości. Płetwa ogonowa jest duża, u ryb tzw. odmiany księżycowej charakteryzuje się lirowatym wydłużeniem górnych i dolnych promieni. W obrębie tego gatunku wyhodowano mutacje pstre, albinotyczne, pomarańczowe i czarne (tzw. Black Molly), o normalnych lub lirowatych płetwach ogonowych. Samice są mniej barwne niż samce. Pokarm Żywe larwy komarów: ochotka i wodzień , mniejsze żywe dafnie, również narybek. Mrożone serce wołowe, mrożona ochotka i mrożony wodzień. Pokarmy płatkowe roślinne i suszone dafnie. Można również podawać zmrożone i posiekane dżdżownice. Niezbędny dostęp do pokarmu roślinnego (patrz: spirulina, mrożony szpinak), rybka zjada chętnie glony oczyszczając akwarium. Rozmnażanie Jeżeli są dogodne warunki w akwarium molinezje bardzo łatwo się rozmnaża. Są one jajożyworodne, czyli narybek rodzi się dobrze rozwinięty, gotowy do pływania po zbiorniku i poszukiwania w nim pokarmu. Aby nastąpiło zapłodnienie potrzebny jest samiec i samica. Samca łatwo jest rozpoznać po gonopodium. Dorosła samica może urodzić nawet od 30 do 80 młodych molinezji. Przed porodem warto przenieść samicę do osobnego zbiornika lub tzw. kotnika (prostokątnej klatki pływającej po akwarium po powierzchni wody) aby nie został zjedzony narybek. Ciekawostki Jest podobna do pokrewnego gatunku – molinezji szerokopłetwej, z którym daje płodne potomstwo. Dość trudno jest określić systematyczne powiązania tych ryb. Oba gatunki zostały sprowadzone do Europy w 1913 roku.Poecilia velifera (conhecido popularmente como molinésia velifera é originária da peninsula de Yucatan no México, habitam ambientes mais quentes do que as espécies do que as outras espécies de molinésias, com temperaturas entre os 25º e os 28°C [1].
Além do tamanho, pode chegar aos 12 cm [2], difere-se da Poecilia latipinna por apresentarem barbatanas dorsais menores e pequenos brilhantes enquanto da outra espécie são escuros e retangulares [1].
São peixes pacíficos com outras espécies, porém os machos tornam-se muito agressivos entre si, principalmente quando a quantidade dos mesmos em relação as fêmeas for pequena[1].
No ambiente do aquário o ideal suporta temperaturas entre 24°C e 30°C,. O pH da água ideal seria entre 7 e 8, e o dH em torno de 12 a 19 [2]. São animais onívoros, aceitando todo tipo de alimentação, além de ração seca, podemos oferecer alimentos vivos, como em todas as molinésias as algas e alimentos vegetais são importantes na sua alimentação, fato que as faz passar grande parte do tempo a limpar as algas dos vidros e da decoração[1], sendo desta forma utilizadas no controle de algas em aquários plantados desde que o aquário ofereça parâmetros de água compatíveis[3].
Poecilia velifera (conhecido popularmente como molinésia velifera é originária da peninsula de Yucatan no México, habitam ambientes mais quentes do que as espécies do que as outras espécies de molinésias, com temperaturas entre os 25º e os 28°C .
Além do tamanho, pode chegar aos 12 cm , difere-se da Poecilia latipinna por apresentarem barbatanas dorsais menores e pequenos brilhantes enquanto da outra espécie são escuros e retangulares .
Segelfensmollyn (Poecilia velifera) är en söt- och brackvattenlevande art av fisk, som i naturen förekommer i kustnära vattendrag kring Yucatánhalvön. Vuxna exemplar kan nå en storlek om 15 centimeter.[2] Den infördes till Europa redan år 1913 av Kropáč,[3] och är sedan dess en av de vanligaste akvariefiskarna. Arten kan lätt förväxlas med Poecilia latipinna, som också är vanlig inom akvariehobbyn.
Segelfensmollyn hör till de levandefödande tandkarparna, och föder levande ungar. I själva verket kläcks äggen inne i honan omedelbart före "födseln", så det är inte fråga om äkta födsel utan så kallad ovovivipari. Könsmognaden inträder mellan åtta och tolv månaders ålder.[4] Det är lätt att se skillnad på könen. Hanarna har en stor, segelliknande ryggfena, medan honorna har en mindre och inte lika iögonenfallande ryggfena. Hos könsmogna hanar är dessutom fenstrålarna i analfenan ombildade till ett spetsigt fortplantningsorgan, ett så kallat gonopodium, medan honorna har en normalt formad analfena. Dräktighetstiden löper om sex till åtta veckor (ett varmare vatten ger den kortare dräktighetstiden) och kullarna brukar uppgå till cirka 100 yngel om honan är i god kondition. Hos akvarieuppfödda exemplar föder honan oftast fram omkring 20 yngel.
Segelfensmollyn förekommer i en mängd framavlade odlingsvarianter som skiljer sig mycket från den naturliga ifråga om kroppens och fenornas färger. De flesta bär olika kombinationer av gult, rött, vitt och/eller svart. Vildformen är oftast gråaktig till brun, men teckning och färg skiljer sig ganska mycket åt mellan olika fyndlokaliteter.
I akvarium kan segelfensmollyn vara något mer svårodlad än flertalet andra levandefödande tandkarpar. Den passar i de flesta så kallade sällskapsakvarier. Ett lämpligt akvarium bör innehålla en hel del växter, varav gärna en del flytäxter. Den behöver en stor andel vegetabilisk föda för att trivas, och äter gärna grönalger. Man kan även med fördel mata med bitar av squash, kokta gröna ärtor, förvälld bladspenat eller särskilt vegetabiliskt fiskfoder som finns att köpa i zoohandeln.
Segelfensmollyn (Poecilia velifera) är en söt- och brackvattenlevande art av fisk, som i naturen förekommer i kustnära vattendrag kring Yucatánhalvön. Vuxna exemplar kan nå en storlek om 15 centimeter. Den infördes till Europa redan år 1913 av Kropáč, och är sedan dess en av de vanligaste akvariefiskarna. Arten kan lätt förväxlas med Poecilia latipinna, som också är vanlig inom akvariehobbyn.
Самці в цілому можуть досягати 15 см завдовжки, а самки — 18 см[1].
Цей вид поширений на південному сході Мексики[1].
Poecilia velifera (Regan, 1914)
Синонимы
Парусная моллинезия[1], или моллинезия-велифера[1] (лат. Poecilia velifera) — вид живородящих лучепёрых рыб семейства пецилиевых.
Самцы достигают длины от 10 до 15 см, самки — до 18 см. Вид имеет выраженный половой диморфизм. Самцы меньше, стройнее и ярче чем самки. Тело вытянутое, слегка сжатое с боков. Окраска тела серебристо-серого цвета с многочисленными рядами блестящих перламутровых точек, горло и грудь золотисто-жёлтые. Высокий спинной плавник имеет парусовидную форму.
Парусная моллинезия обитает в реках и устьях рек на полуострове Юкатан. Она населяет солоноватые и солёные водоёмы.
В своей естественной среде рыба питается личинками комаров и москитов.
Самка может рожать каждые 20—25 дней до 50 мальков, чей размер варьирует от 4 до 7 мм. Через год молодь достигает половой зрелости.
Продолжительность жизни рыб составляет от двух до трёх лет.
Парусная моллинезия, или моллинезия-велифера (лат. Poecilia velifera) — вид живородящих лучепёрых рыб семейства пецилиевых.
帆鰭花鱂，為輻鰭魚綱鯉齒目鯉齒亞目花鳉科的其中一種，又可稱為猶加敦茉莉、尤卡坦茉莉，分布於中美洲墨西哥猶加敦半島-Quintana Roo及Usumacinta-Laguna de Términos的淡水流域，雄魚的背鰭可豎直，背鰭擁有近20條鰭條，比茉莉花鱂雄魚有更大和更高的帆鰭及體型，雄魚體長範圍約4英吋(10公分)，屬雜食性，以昆蟲、蠕蟲、甲殼類、植物等為食，可作為觀賞魚。
这是一篇關於魚類的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 帆鰭花鱂，為輻鰭魚綱鯉齒目鯉齒亞目花鳉科的其中一種，又可稱為猶加敦茉莉、尤卡坦茉莉，分布於中美洲墨西哥猶加敦半島-Quintana Roo及Usumacinta-Laguna de Términos的淡水流域，雄魚的背鰭可豎直，背鰭擁有近20條鰭條，比茉莉花鱂雄魚有更大和更高的帆鰭及體型，雄魚體長範圍約4英吋(10公分)，屬雜食性，以昆蟲、蠕蟲、甲殼類、植物等為食，可作為觀賞魚。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 条鰭綱 Actinopterygii 目 : カダヤシ目 Cyprinodontiformes 科 : カダヤシ科 Poeciliidae 属 : グッピー属 Poecilia 種 : P．velifera 下位分類群 本文参照 セイルフィンモーリー（学名Poecilia velifera)は、メキシコに分布する熱帯魚。大型卵胎生メダカのひとつで、名前のとおり、オスの背びれが大きくセイル（帆）のように広がる。原種の体色はベージュに光沢のある白いスポットが多数入るもので、このスポット模様は体色の変化した改良品種でも維持される。
現在、熱帯魚店で多く売られているセイルフィンモーリーは以前「ジャイアント・セイルフィンモーリー」として売られていた大型のもので、以前は比較的小型なPoecilia latipinnaがセイルフィンモーリーとして売られていた。
全長約12cm。丈夫な魚で、飼育、繁殖とも容易である。古くから多くの改良品種が作出されている。
セイルフィンモーリーのアルビノ個体を固定したもので、全身がオレンジ色になる。
シルバー・セイルフィンモーリーともいう。光沢のある白い体色をした品種。
本種とブラックモーリーとの交配から生まれた脊椎の形成異常個体を固定して作出された品種で、体が本来の半分程度の寸胴な体型となっている。
セイルフィンモーリー（学名Poecilia velifera)は、メキシコに分布する熱帯魚。大型卵胎生メダカのひとつで、名前のとおり、オスの背びれが大きくセイル（帆）のように広がる。原種の体色はベージュに光沢のある白いスポットが多数入るもので、このスポット模様は体色の変化した改良品種でも維持される。
現在、熱帯魚店で多く売られているセイルフィンモーリーは以前「ジャイアント・セイルフィンモーリー」として売られていた大型のもので、以前は比較的小型なPoecilia latipinnaがセイルフィンモーリーとして売られていた。
