Die Rotpelzige Sandbiene (Andrena fulva) ist eine europäische Bienenart aus der Gattung der Sandbienen (Andrena).
Der wissenschaftliche Artname kommt von lat. "fulva" = "dunkelgelb, braungelb, bräunlich, rotgelb" und bezieht sich auf die leuchtend rotgelbe Behaarung der Biene.[1]
Die Tiere weisen, wie viele Bienenarten, einen signifikanten Geschlechtsdimorphismus auf.
Die Männchen werden 9–12 mm groß. Sie tragen eine recht reichliche rotbraune Behaarung am ganzen Körper. Die Behaarung ist auf der Unterseite allgemein heller als auf der Oberseite. Ihre Mandibeln sind lang und haben einen Zahn an der Basis. Die Männchen sehen anderen Sandbienen-Männchen recht ähnlich, z. B. denen der häufigen Rotschopfigen Sandbiene. Diese haben jedoch keinen Zahn an der Mandibelbasis.
Die Weibchen werden 12–14 mm groß. Sie sind auf der Oberseite dicht fuchsrot behaart. Die Unterseite, Kopf und Beine sind komplett schwarz behaart. Sie wirken durch ihren Pelz recht breit und ähneln Hummeln. Die Weibchen sind durch ihren markanten Habitus kaum zu verwechseln. Allein alte Tiere, deren Pelz verblichen und abgenutzt ist, können Schwierigkeiten bereiten.
Die rotpelzige Sandbiene lebt in Mitteleuropa, im Osten bis auf die Balkanhalbinsel, im Norden bis nach Südskandinavien. Sie leben in lichten Wäldern und auf Trockenrasen, aber auch in Parks und Gärten. Sie fliegen von März bis Mai und sind weit verbreitet, kommen aber eher in geringen Populationsdichten vor.
Die Tiere fliegen wenig wählerisch eine Vielzahl verschiedener Nektarpflanzen an. Sie sind ein wichtiger Bestäuber, besonders für Johannis- und Stachelbeerbüsche. Sie legen ihre Nester im Boden, bevorzugt an kahlen Stellen an. Die Nester liegen meist vereinzelt, gelegentlich in lockeren Gruppen. Die Männchen kommen im März etwas früher hervor als die Weibchen. Nach der Paarungszeit vergehen die Männchen meist schon im April, während die Weibchen das Brutgeschäft bis etwa Ende Mai fortsetzen. Im Gegensatz zur Honigbiene bildet die Rotpelzige Sandbiene keine Staaten, sondern jedes Weibchen hat sein eigenes Nest. Sie wird deshalb auch zu den Einsiedler- oder Solitärbienen gezählt. Das Nest besteht aus einer 20 bis 30 Zentimeter tiefen, senkrechten Röhre, von der mehrere Brutzellen abzweigen. Diese werden mit Nektar und Pollen gefüllt. Auf das Pollen-Nektar-Gemisch, den sogenannten Futterbrei, wird pro Zelle ein Ei gelegt, aus dem in wenigen Tagen eine Larve schlüpft. Die Larven wachsen schnell heran und verpuppen sich in wenigen Wochen. Die Imagines schlüpfen nach der Winterruhe im Frühjahr. Die Nester werden von den Kuckucksbienen Nomada signata und Nomada panzeri befallen.
Die Rotpelzige Sandbiene (Andrena fulva) ist eine europäische Bienenart aus der Gattung der Sandbienen (Andrena).
The tawny mining bee, Andrena fulva, is a European species of the sand bee (Andrena) genus. The males are 10–12 mm (0.4–0.5 in) and the females 8–10 mm (0.3–0.4 in) long. The female is covered with fox-red hair on the dorsal surface of its thorax and abdomen and black hair on its head and ventral surface. The male is less distinctive, being clad in golden-brown or reddish-brown hairs, with some long white hairs on the face, and a tooth on each of the mandibles.[1]
The tawny mining bee lives in Europe, ranging from the Balkans to southern Scandinavia, the United Kingdom and Ireland.[2] It lives among short vegetation in light woodlands and dry grasslands, and also in parks and gardens. It is widely distributed but has a low population density. It is present in lowland England and Wales and at a few sites in southern Scotland. In Ireland it was only known at two locations in County Kilkenny in 1927, and until 2012 was considered extinct, when it was rediscovered at several locations throughout Ireland.[1][3]
The tawny mining bee flies from March until May. It prefers to fly to a range of different nectar-producing and pollen-bearing plants; these include beech (Fagus sylvatica), blackthorn (Prunus spinosa), buttercup (Ranunculus sp.), Daffodils, garlic mustard (Alliaria petiolata), gooseberry (Ribes uva-crispa), hawthorn (Crataegus monogyna), holly (Ilex aquifolium), maple (Acer sp.), oak (Quercus sp.), plum (Prunus domestica), sallow (Salix sp.), sycamore (Acer pseudoplatanus) and wayfaring-tree (Viburnum lantana).[1]
It mates in spring, after which the male dies and the female starts to build a nest. Sometimes more than a hundred females build nests in a few square metres but the tawny mining bee does not create a colony, each female having her own nest. The tawny mining bee is therefore classified amongst solitary and communal bees. The nest is a vertical shaft 200–300 mm (8–12 in) deep, with several brood cells branching off it. The female fills these cells with a mixture of nectar and pollen, on which she lays one egg in each cell. The larva hatches within a few days, grows quickly and pupates within a few weeks. The adults emerge in spring after hibernation.[1]
The tawny mining bee, Andrena fulva, is a European species of the sand bee (Andrena) genus. The males are 10–12 mm (0.4–0.5 in) and the females 8–10 mm (0.3–0.4 in) long. The female is covered with fox-red hair on the dorsal surface of its thorax and abdomen and black hair on its head and ventral surface. The male is less distinctive, being clad in golden-brown or reddish-brown hairs, with some long white hairs on the face, and a tooth on each of the mandibles.
The tawny mining bee lives in Europe, ranging from the Balkans to southern Scandinavia, the United Kingdom and Ireland. It lives among short vegetation in light woodlands and dry grasslands, and also in parks and gardens. It is widely distributed but has a low population density. It is present in lowland England and Wales and at a few sites in southern Scotland. In Ireland it was only known at two locations in County Kilkenny in 1927, and until 2012 was considered extinct, when it was rediscovered at several locations throughout Ireland.
The tawny mining bee flies from March until May. It prefers to fly to a range of different nectar-producing and pollen-bearing plants; these include beech (Fagus sylvatica), blackthorn (Prunus spinosa), buttercup (Ranunculus sp.), Daffodils, garlic mustard (Alliaria petiolata), gooseberry (Ribes uva-crispa), hawthorn (Crataegus monogyna), holly (Ilex aquifolium), maple (Acer sp.), oak (Quercus sp.), plum (Prunus domestica), sallow (Salix sp.), sycamore (Acer pseudoplatanus) and wayfaring-tree (Viburnum lantana).
Nest entrance and soil spoil heap. It mates in spring, after which the male dies and the female starts to build a nest. Sometimes more than a hundred females build nests in a few square metres but the tawny mining bee does not create a colony, each female having her own nest. The tawny mining bee is therefore classified amongst solitary and communal bees. The nest is a vertical shaft 200–300 mm (8–12 in) deep, with several brood cells branching off it. The female fills these cells with a mixture of nectar and pollen, on which she lays one egg in each cell. The larva hatches within a few days, grows quickly and pupates within a few weeks. The adults emerge in spring after hibernation.
Female Tawny Mining Bee collecting pollen from a Blackcurrant flower.
Andrena fulva, l'andrène fauve, est une espèce d'abeilles de l'ordre des hyménoptères, de la famille des Andrenidae, du genre Andrena.
Les femelles mesurent 11 à 14 mm, et sont recouvertes d'une pilosité rousse à orangée sur le dos du thorax et de l'abdomen, et noire sur la face ventrale. Les mâles mesurent 8 à 12 mm et sont recouverts d'une pilosité brun-beige sur la face dorsale, claire sur la face et noire sur la face ventrale.
On peut confondre la femelle avec celle d'Osmia bicornis, qui lui ressemble.
Elles sont visibles de mars à mai[1].
Il s'agit d'une abeille solitaire (nid individuel), mais qui peut nicher en "bourgades" de plusieurs dizaines, voire centaines de nids. Le nid est creusé dans le sol, et se repère par un petit monticule de terre, généré par l'excavation des galeries. Il contient 4 à 5 cellules[2]. Une femelle peut creuser jusqu'à 3 nids.
On la rencontre dans les jardins, les bois clairs, les sablières, les pelouses sèches. Cette abeille butine groseilliers, cerisiers, saules, myrtilliers, etc[1].
Elle est répandue en Europe centrale et de l'Ouest, de la péninsule ibérique et de l'Irlande (où elle a été redécouverte en 2012[3]) à la Pologne et à la Grèce[4].
Les nids des femelles peuvent être parasités par les espèces d'abeilles-coucou Nomada signata et Nomada panzeri[5].
Andrena fulva, l'andrène fauve, est une espèce d'abeilles de l'ordre des hyménoptères, de la famille des Andrenidae, du genre Andrena.
Andrena fulva (Müller, 1766) è un insetto apoideo della famiglia Andrenidae, diffuso in Europa.
I maschi misurano 10-12 mm di lunghezza e le femmine 8-10 mm. Torace e addome sono ricoperti da una fitta peluria fulvo-rossastra sul dorso e nera sul ventre.
La specie ha un areale europeo che si estende dalla penisola iberica ai Balcani. In Italia è presente in tutta la penisola, assente in Sicilia e Sardegna [1].
È un'ape solitaria che costruisce il suo nido nel terreno. In alcuni casi può dare luogo ad aggregazioni di alcune centinaia di individui, ma ognuno mantiene un proprio nido separato dagli altri.
L'accoppiamento avviene in primavera. La femmina depone l'uovo in una cella sotterranea che riempie di nettare e polline che servirà da nutrimento alla larva. Dopo aver trascorso l'inverno allo stadio di pupa, gli insetti adulti escono dal nido in primavera.
A. fulva è uno degli insetti impollinatori del Ribes (R. rubrum, R. nigrum) [2]
Het vosje (Andrena fulva) is een vliesvleugelige die behoort tot de bijen. De wetenschappelijke naam Andrena armata wordt ook wel gebruikt.
De naam is te danken aan de vos-bruine beharing op de bovenzijde van de bij, de flanken en onderzijde heeft een zwarte kleur beharing. Door de lange, dichte beharing lijkt de soort op een hommel. Verder is het vosje gekenmerkt door een vrij gedrongen lichaam, langwerpige ogen, korte voelsprieten en vlies-achtige vleugels die in rust op de rug worden gevouwen. De maximale lengte is ongeveer 12 tot 13 millimeter.
Het vosje behoort tot de zandbijen (geslacht Andrena) en is dus een solitaire soort. Ze kent dus geen nesten met een scheiding tussen koningin en werksters. De vrouwtjes maken het nest waarin de eitjes worden afgezet wel in groepen bij elkaar, in zanderige gronden. De nesten worden soms ook wel in de tuin aangetroffen, en lijken op de zandhoopjes die mieren maken; een klein, kegelvormig hoopje aarde met een gaatje in het midden. Door de opvallend gekleurde beharing is deze soort nauwelijks te verwarren met andere soorten. Het vosje is een algemene soort die zowel op meer begroeide plaatsen als wat schralere gronden te vinden is. Een echte voorkeur heeft het vosje niet wat betreft bloemen, al vliegt hij graag op Ribes-soorten zoals kruisbes. Tuinders zijn blij met de bijen; door hun dichte en lange beharing zijn het goede bestuivers die van maart tot mei te zien zijn.
Naast een bij is het vosje ook een sterrenbeeld.
_-_Andrena_Fulva_2a_-_Returning_to_nest.jpg)
_-_Andrena_Fulva_2b_-_Returning_to_nest.jpg)
_-_Andrena_Fulva_2c_-_Returning_to_nest.jpg)
Het vosje (Andrena fulva) is een vliesvleugelige die behoort tot de bijen. De wetenschappelijke naam Andrena armata wordt ook wel gebruikt.
Pszczolinka ruda (Andrena fulva) – charakterystyczny gatunek pszczół samotnic. Jak u pozostałych pszczół samotnic, samica zakłada osobne gniazdo w którym składa jaja i zaopatruje je w pokarm. Bywa wykorzystywana jako owad zapylający rośliny uprawne, nie produkuje miodu.
Pszczolinka ruda jest charakterystyczna dla krajów Europy Zachodniej i Centralnej począwszy od Bałkanów po południową Skandynawię: Portugalia, Hiszpania, Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Belgia, Holandia, Włochy, Czechy i Słowacja. W Polsce pojawiła się na początku XX wieku. Najwcześniej notowana w Wielkopolsce i Pomorzu Zachodnim (lata 50. i 60.), później także w Polsce Centralnej i Południowej (lata 70.). Występuje w jasnych lasach i na suchych łąkach, ale także w parkach i ogrodach. Jak do tej pory przyczyny ekspansji tego gatunku nie zostały wyjaśnione, gatunek charakteryzuje się wysokimi zdolnościami adaptacyjnymi. Dobrze radzi sobie również w trudnych warunkach miejskich, wykazuje tolerancje na hałas i spaliny samochodowe. Jest szeroko rozpowszechniona, ale niezbyt licznie.
W obrębie gatunku zaznacza się wyraźnie dymorfizm płciowy. U samicy grzbietowa strona ciała pokryte jest gęstym, sterczącym, złocistomiedzianym do jaskrawo czerwonego owłosieniem, natomiast brzuszna strona czarnymi włoskami. Na tylnych jej nogach znajdują się szczeciny z długich włosów służące do gromadzenia pyłku. Długość ciała: 12-14 mm, długość skrzydeł ok. 10 mm, masa ok. 73 mg. Wielkością zbliżona do robotnicy pszczoły miodnej. Samce są zwykle mniejsze, długość ich ciała wynosi 10-12 mm. Brzuszna strona i nogi mają czarne, natomiast grzbietowa jest paskowana złocista, mniej jaskrawa niż u samic. Długość skrzydeł około 8 mm. Brak szczecin na ostatniej parze odnóży.
Rozwój od jaja do osobnika dorosłego trwa około 3 tygodni w zależności od temperatury gleby na głębokości złożonych jaj. W tym okresie z jaj wykluwają się larwy i rozpoczynają intensywne żerowanie. Ich jedynym pokarmem jest otoczka jaj oraz pyłek i nektar zgromadzony przez matkę. Metamorfoza ze stadium poczwarki do osobnika dorosłego rozpoczyna się jesienią i trwa wewnątrz komory do wczesnej wiosny. Osobniki dorosłe pozostają w stanie hibernacji aż do momentu osiągnięcia odpowiedniej temperatury na poziomie komór. Wtedy korytarzami zbudowanymi przez matki wydostają się na powierzchnie. Osobniki męskie wydostają się około 2-3 dni przed żeńskimi (protandria). Żerują i czekają, aż samice wyjdą ze swoich tuneli. Samce szukają samic latając na wzór zygzaka 2 – 5 cm tuż nad miejscem wylotu samic. Zapłodnienie dokonuje się na wysokich drzewach, około 10 m ponad miejscem wylotu osobników żeńskich. Niektórzy twierdzą (Paxton 1991), że wydzieliny gruczołów żuchwowych mogą pełnić rolę atraktantu, wabiącego samce i samice tego samego gatunku. Zaraz po wyjściu z tunelu samica może być zapładniana. Obserwuje się tutaj zwykle jednorazowe zapłodnienie samic (monoandria). Tłumaczone jest to tym, że samiec znaczy zapłodnioną samicę anty-feromonem, mówiącym o tym, że dana samica ma już partnera. Samica po zapłodnieniu przystępuje do budowy gniazda ziemnego. Po około 2-3 tygodniach samica umiera. Samce mogą dokonywać wielokrotnego zapłodnienia.
Aktywność życiową pszczolinka ruda rozpoczyna w połowie marca, a „wylot” może być rozciągnięty w czasie aż do początku czerwca. Z tym że w cyklu rozwojowym występuje tylko jedno pokolenie w roku. Wyjście dorosłych z tuneli następuje po przekroczeniu odpowiedniej temperatury gleby i zbiega się z początkiem kwitnienia roślin uprawnych, będących głównym producentem nektaru i pyłku. Praktycznie natychmiast po wyjściu z tunelu samice są zapładniane. Po tym czasie każda samica ma zaledwie 2-3 tygodnie na wykopanie gniazda w ziemi i złożenie jaj, później ginie. Potomstwo dalej rozwija się samodzielnie w oddzielnych komorach, zabezpieczonych twardniejącą substancją. Jeszcze przed zimą z poczwarek wylęgają się postacie dorosłe, które w hibernacji pozostają aż do wiosny następnego roku. Kiedy wzrośnie temperatura otoczenia, pszczoły opuszczają komory lęgowe i znów cykl się powtarza.
Gniazda zakładane są w ziemi, na ścieżkach, trawnikach czy skarpach. Wokół ujścia widoczna jest charakterystyczna hałda ziemi o promieniu około 3cm i wysokości do 3cm. Tunele mają średnice 9 mm, natomiast komórki larwalne usytuowane są do 50 cm pod ziemią. Na 5 m² może być zlokalizowanych od kilkudziesięciu do kilkuset gniazd. Agregacyjne rozmieszczenie gniazd może być uznane jako przejaw zachowania społecznego. Każda samica wykopuje własne gniazdo – tunel ziemny, lub wykorzystuje tunel wykonany przez własną matkę. Nie jest dokładnie wyjaśnione w jaki sposób dorosły owad powraca dokładnie w miejsce swojego wylotu. Niektóre źródła podają (Paxton 1991), że owad może dokładnie zapamiętać miejsce swojego wylotu. Z innych wynika, że owad rozpoznaje gniazdo po specyficznym zapachu. Samica po wykopaniu owalnej komory lęgowej pokrywa jej ściany wydzieliną z gruczołu Dufours’a zlokalizowanego w przewodzie pokarmowym. Struktura tego narządu ma długość 8 mm i wytwarza on mieszaninę substancji m.in. oktanianu geranylu, estry i terpenoidy, którymi wyściełana jest komora lęgowa. Wydzielina ta ma właściwości hydrofobowe i powoduje powstanie gładkiej, woskowej wyściółki komory, zapewniając odpowiednią wilgotność podczas rozwoju oraz zabezpieczając komorę przed rozwojem mikroorganizmów. Samica wypełnia komorę nektarem i pyłkiem, a następnie składa jajo. Tak przygotowaną komorę i szczelnie zamyka ją wydzieliną z gruczołu Dufours’a. Z ziemi dodatkowo formuje korek zatykający wejścia do gniazda, a tym samym zabezpiecza przed pasożytami i parazytoidami.
Pszczolinki rude osiągają pełną aktywność metaboliczną w niższych temperaturach, a ponadto są w stanie odwiedzić o wiele więcej kwiatów w trakcie jednego lotu niż pszczoła miodna. Jeden lot po pokarm trwa około 60 minut. Owady zbierają zarówno pyłek jak i nektar. Rozładunek pyłku w komorze trwa około 30 minut. W czasie jednego ciepłego dnia samica potrafi uformować jedną kompletną komorę. W trakcie życia osobniczego samica może wykonać około 5 komór, w zależności od warunków atmosferycznych i temperatury gleby.
Owady te jak większość pszczół żywią się nektarem i pyłkiem roślin uprawnych, jednakże w porównaniu do pszczoły miodnej zakres roślin żywicielskich jest dość ubogi. Obejmuje on około 30 gatunków z których są to głównie drzewa owocowe i rośliny jagodowe, m.in. jabłonie (Malus spp.), grusze (Pyrus spp.), śliwy, wiśnie, czereśnie (Prunus spp.), porzeczka czarna i czerwona oraz agrest (Ribes spp.). Poza gatunkami uprawnymi samice chętnie odwiedzają również rośliny ozdobne: klony (Acer spp.), kasztanowiec zwyczajny (Aesculus hippocastanum), wierzba (Salix spp.), berberys (Berberis spp.), głóg (Crateagus spp.), kalina (Viburnum spp.), trzmielina (Euonymus spp.), lilie (Lilium spp.) czy mniszek lekarski (Taraxatum officinale). W poszukiwaniu pokarmu pszczolinka oddala się maksymalnie 250 metrów od swojego gniazda.WK.
Pszczolinka ruda (Andrena fulva) – charakterystyczny gatunek pszczół samotnic. Jak u pozostałych pszczół samotnic, samica zakłada osobne gniazdo w którym składa jaja i zaopatruje je w pokarm. Bywa wykorzystywana jako owad zapylający rośliny uprawne, nie produkuje miodu.
Andrena fulva é uma espécie de insetos himenópteros, mais especificamente de abelhas pertencente à família Apidae.[1]
A autoridade científica da espécie é Muller, tendo sido descrita no ano de 1766.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Andrena fulva é uma espécie de insetos himenópteros, mais especificamente de abelhas pertencente à família Apidae.
A autoridade científica da espécie é Muller, tendo sido descrita no ano de 1766.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Glödsandbi eller rödsandbi (Andrena fulva) är en art i insektsordningen steklar som tillhör överfamiljen bin och familjen grävbin.
Glödsandbiet har röd behåring på ovansidan av kroppen och svart behåring på undersidan och på benen. Hanen är 10 till 12 millimeter lång och honan är 8 till 10 millimeter. Utbredningsområdet omfattar centrala Europa, från södra Skandinavien till Balkan. Dess habitat är öppna skogar och hagmarker, men det kan ibland också hittas i parker och trädgårdar. Det födosöker i många olika nektar- och pollenbärande växter.
Glödsandbiet är ett solitärt bi, det vill säga att det inte bildar samhällen. I lämpliga områden kan dock flera honor gräva ut sina bon mycket nära varandra. Boet består av en vertikal gång på 20 till 30 centimeter, längs vilken honan skapar flera enskilda äggceller som hon sedan fyller med nektar och pollen. Ett ägg läggs i varje cell och larven kläcks efter bara några få dagar. Den livnär sig på förrådet av nektar och pollen och förpuppar sig efter några veckor. Efter övervintringen kommer nästa generation fullbildade glödsandbin fram på våren.
Wikimedia Commons har media som rör glödsandbi.
Glödsandbi eller rödsandbi (Andrena fulva) är en art i insektsordningen steklar som tillhör överfamiljen bin och familjen grävbin.
Glödsandbiet har röd behåring på ovansidan av kroppen och svart behåring på undersidan och på benen. Hanen är 10 till 12 millimeter lång och honan är 8 till 10 millimeter. Utbredningsområdet omfattar centrala Europa, från södra Skandinavien till Balkan. Dess habitat är öppna skogar och hagmarker, men det kan ibland också hittas i parker och trädgårdar. Det födosöker i många olika nektar- och pollenbärande växter.
Glödsandbiet är ett solitärt bi, det vill säga att det inte bildar samhällen. I lämpliga områden kan dock flera honor gräva ut sina bon mycket nära varandra. Boet består av en vertikal gång på 20 till 30 centimeter, längs vilken honan skapar flera enskilda äggceller som hon sedan fyller med nektar och pollen. Ett ägg läggs i varje cell och larven kläcks efter bara några få dagar. Den livnär sig på förrådet av nektar och pollen och förpuppar sig efter några veckor. Efter övervintringen kommer nästa generation fullbildade glödsandbin fram på våren.
Andrena fulva là một loài ong trong họ Andrenidae. Loài này được Müller miêu tả khoa học đầu tiên năm 1766.[1]
Andrena fulva là một loài ong trong họ Andrenidae. Loài này được Müller miêu tả khoa học đầu tiên năm 1766.
.jpg)
