The bovid known as the Wild Goat (Capra aegagrus) was the progenitor of the Domestic Goat, although domestic goats have probably been hybridized with other wild goat species in Asia. Wild Goats are found in western Asia (since their introduction in 1970, a free-roaming population maintained by hunting at 500 to 1000 individuals has also existed in New Mexico [U.S.A.]). They live in rocky habitats associated with cliffs from sea level to around 4000 m (but usually below 2500 m). Although in Daghestan they inhabit some montane forests, in general Wild Goats are associated with deserts and semi-arid areas. Natural predators such as Gray Wolves (Canis lupus) and Leopards (Panthera pardus) have been extirpated in most areas now occupied by Wild Goats.
Both sexes have horns, but on males these are much larger, curving up and backwards. Wild Goats are diurnal, feeding in the early morning and late afternoon during warm weather. In areas with large populations, herds may include 100 to 200 animals. During the dry season, large congregations can occur near watering sites.
Wild Goats occur in disjunct populations throughout their range. They have been extirpated from Jordan, Lebanon, and Syria and their status in Iraq and Afghanistan is unknown. Over most of their distribution, viable populations rarely occur outside protected areas. Major threats to Wild Goat populations include habitat deterioration due to use by livestock, hunting, and predation by feral and domestic dogs.
Domestic Goats are sometimes referred to as Capra aegagrus hircus, but Valdez (2011) treats the Domestic Goat as a distinct species, Capra hircus. Feral Domestic Goats have a far wider distribution around the world than do true Wild Goats. The endemic goats on Crete and nearby islands, which are often referred to as C. aegagrus cretica, look similar to wild C, aegagrus, but genetic analyses have indicated that in fact they are actually, as some researchers have suspected, feral domestic goats descended from a very early introduction (Bar-Gal et al. 2002; Masseti 2009).
(Valdez 2011 and references therein)
Bezoar keçisi və ya qaya keçisi (lat. Capra aegagrus) — dağ keçisi cinsinə aid məməli heyvan növü. Nadir növdür. Yaxın gələcəkdə təhlükəli vəziyyətə düşə bilər. Sayı azalmaqda olan növdür.
Başqa vəhşi keçilərlə müqayisədə nisbətən kiçikdir. Bədənin uzunluğu 140-160 sm, cida 80-85 sm. Çəkisi -erkəklərdə 40-45 kq, dişi fərdlərdə 26- 30 kq, təşkil edir. Capra cinsinin digər növlərlə müqayisədə, yüngül bədən tutumuna malikdir. Qulaqları 10-11 sm olub, iti ucla qurtarır. Erkəklərdə boyun gödək və yoğun, dişi fərdlərdə isə nazik və uzundur. Arxa tərəfin önə nisbətən hündür olması xarakterik əlamətdir. Erkəklərin buynuzları, xarakterik xüsusiyyətə malik olub, qılınc şəklində əyilərək yuxarıya və dal tərəfə doğru uzanır. Hər iki cinsdə buynuz olur, lakin dişilərin buynuzalrı çox zəif və qısadır (18-39 sm). Erkəklərin buynuzları (1m-ə çatır). Buynuzlar, qövs və qılınc şəklində əyilərək yanlara getmişdir. Qış dövründə, qaya keçilərinin rəngi açıqlaşır, hər iki cins rənginə görə bir-birindən seçilmirlər. Erkək fərdlərdə boynundan tutmuş bel boyu və qabaq ətrafların yan tərəfi ilə beldən ayrılaraq (sağ və sol tərəf) uzanan tünd-qara zolaq nəzərə çarpır. Boyunun tirində nisbətən uzun tüklərdən ibarət yal vardır.[1]
Qaya keçilərinin həyat tərzində əsas səciyyəvi xüsusiyyətlər - onların oturaq həyat sürməsi, kiçik dəstələr və sürü halında yaşaması, fəsillərdən asılı olaraq hündürlük qurşaqları üzrə cinsiyyət və yaş qruplarında paylanması, çox da nəzərə çarpamayan miqrasiyaları, hövrəgəlmə, cütləşmə, boğazlıq və doğum dövrlərində olan reaksilayarı, ana qayğısı, lakatya dövrünü təşkil edən komponentlərdir. Bunlardan ən mühüm əhəmiyyətlisi sürü əmələ gətirmə və ilin fəsillərindən asılı olaraq sürülərin ölçüsünün dəyişməsidir. Fəsillərlə əlaqədar olaraq tükün və onun rənginin dəyişməsi (tüləmə ildə 2 dəfə yaz və payızda), miqrasiyalar baş verir. Təbii şəraitdə orta ömür uzunluğu məlum deyil. Zoopark şəraitində 10 - 14, bəzən isə 17 ilə kimi yaşaya bilir.
Dünyada yayılması - Yunanıstan, Kiçik Asiya, Qafqaz, İran, Cənubi Türkmənistan. Azərbaycanda yayılması - Keçmiş tarixi dövrlərdə qaya keçisinin yaşadığı ümumi areallar demək olar ki, Kiçik Qafqaz təbii vilayətinin bütün rayonlarının o cümlədən Talış coğrafi vilayətinin yüksək dağlıq ərazilərini əhatə etmişdir. XX əsrin başlanğıcına qədər tamamilə kəsilmişdir. Azərbaycanda Bezoar keçisinin müasir yaşayış əraziləri bir-birilə əlaqəsi olmayan və təcrid olunmuş lokal biotoplardan ibarətdir. Bir sözlə, Kiçik qafqaz təbii vilayətində daxil olan Azərbaycanın ən qiymətli əraziləri sayılan Dağlıq Qarabağ və onun ətrafındakı yüksək dağ silsilələrində qaya keçisininnəslinin kəsilmə təhlükəsi vardır.[2] Hal-hazırda, qaya keçisinin Azərbaycanda müasir arealları daxilində heyvanların yayılma xüsusiyyətinə, sayına və sıxlığına görə Naxçıvan MR-nın ərazisi (Dərələyəz dağ silisiləsini, Nehrəmdağ, İlanlıdağ və Darıdağ)üstünlük təşkil edir. Gəncə-Daşkəsən zonasında Şahdağ və Murovdağı əhatə edir.
Qaya keçisi çılpaq qayalıqlarda yaşamağa uyğunlaşmışdır. Bu heyvan sıldırımlı, uçurumlu və çox sərt qayalıqlarda yaşayan cütdırnaqlıların tipik nümayəndəsi hesab olunur. Onların yaşayış yerlərində digər heyvanlar yaşamağa cürət edə bilmirlər. Qaya keçilərinin dağ landşaftlarında şaquli hündürlüklər üzrə yayılma diapozonu çox genişdir. Əksər vaxtlarda qaya keçiləri dəniz səviyyəsindən 1000 metrdən başlamış 2300–2500 m-ə qədər qurşaqlarda məskunlaşırlar. Bəzi hallarda 400 m-ə qədər (Ağrı dağında) hündürlüyə qalxırlar.
Azərbaycanda qaya keçisinin sayı və say dinamikası 14 il ərzində tədqiq edilmişdir. Sayı yüksək deyildir. Uzun illər qorunmasına baxmayaraq, sayının hiss olunacaq dərəcədə artması müşahidə olunmur. Kiçik Qafqaz üzrə ən aşağı sıxlığı Gəncə-Daşkəsən, Laçın-Kəlbəcər ərazilərində qeydə alınmışdır. Hazırda respublika üzrə bu heyvanların sayı XX əsrin ortaları ilə müqayisədə daha aşağıdır. Onların sayı hal-hazırda 800 - 1200 başa qədərdir.[3]
Qaya keçisinin miqrasiyası (sutka və mövsümlə bğlı yerdəyişmələr) və ya köçmələri çox az hallarda müşahidə olunur. Bu, qaya keçisinin digər dağ cütdırnaqlılarına nisbətən yaşadıqları biotop və hündürlük qurşaqlarına çox bağlı olması ilə iah olunur. Bu heyvanların həyatında miqrasiyasının belə zəif olması, onlarda bir sıra bioloji və ekoloji xüsusiyyətlərin zəifliyinə səbəb olmuşdur. Qaya keçiləri ilin fədillərindən aılı olaraq areal daxilində şaquli və üfiqi formada kiçik yerdəyişmələr edirlər. Qaya keçiləri qış fəslində (dekabr-fevral ayları 50-60 %) qar və çovğunun az tutduğu cənub-şərq yamaclarında daha çox rast gəlinir. Heyvanların ən az rast gəlindiyi coğrafi tərəflər isə - şimal, şimal-qərb və cənub-qərb hissələridir. İlin yaz fəslində heyvanlar yerlərini dəyişərək cənub (33%), şərq (31%) və ən çox (36%) isə, cənub-şərq yamaclarında rast gəlinir.[4]
Keçilərin cütləşmə dövrü noyabrın əvvəlindən dekabrın axırına qədər davam edir. Bu cütləşmə 3 mərhələdə tamamlanır. I mərhələ hövrəgəlmə, bu dövrdə onlarda gələcək cütləşmə üçün fizioloji hazırlıq gedir. Onlarda məxsusi davranış reaksiyaları formalaşır. Bu zaman heyvanlarda qorxu hissi zəifləyir, fəallıq artır, qidalanma sanki unudulur və istirahıt saatları azalmış olur. Bu dövrün davamı kimi cütləşmə prosesi başlayır.Cütləşmə dövründə isə hövrəgəlmə dövrünə nisbətən bu reaksiya tipləri daha da artmışdır. Hövrəgəlmə dövründə qaya keçilərinin dırnaqları arasında olan vəzlərdən xüsusi iyə malik sekret ifraz olunurki bu iyin vasitəsi ilə erkək və dişi fərdlər bir-birini dah teze tapa bilirlər. Keçilərin cütləşmə dövrünə xas olan əlamətlərindən biri də, erkək fərdlərin dişi fərdlər uğrunda döyüş səhnələridir. Bu zaman onlar kəskin döyüşdüklərindən buynuzları bütöv şəkildə sınmış olur. Döyüşdən qalib çıxa bilən erkək fərdlər ətraflarına bir neçə dişi fərd toplayaraq cütləşmə aktını həyata keçirir. Boğazlıq dövrü 5 – 5,5 aya qədər davam edir. Aprel-may ayında 1-2, bəzən də 3 bala doğurlar.
Qafqazda qaya keçisinin qidalanması alimlər tərəfindən tədqiq edilmiş və qidalanmanın müxtəlif tərəfləri: yem bitkilərinin növ tərkibi, fəsillərdən asılı olaraq qida rasionunun dəyişilməsi, heyvanların qida bitkilərinin orqan və hissələrindən istifadə dərəcəsi və digər məslələr müşahidə edilmişdir. Azərbaycanda, qaya keçilərinin qida rasionunu təşkil edən 23 fəsiləyə mənsub olan 71 növ bitki məlumdur. Qaya keçiləri narahatedici amillər olduqda çox sərt və insanın keçə bilmədiyi sıldırımlı qayalar və rəflərdə otlayırlar. Qida rasionuna daxil olan bitkilər- kol və ağacların yarpaqları, qoturotu, zimbirtikan, moruq, sarılıq otu, pulcuq otu, gəvən, alloxorus, göyçiçək, yarğanotu və s otlayırlar.[2] Qidalanma rasionu ilin fəsilləri ilə əlaqədar olaraq dəyişir. I dövr qidalanma rejimi erkən yazdan başlayaraq (mart-iyul) iyul ayının I ongünlüyünə qədərki dövr sayıla bilər. II dövr yayın sonundan başlayaraq payızın sonuna qədər (avqust-noyabr) davam edir. Qaya keçilərinin qidalanmasının əsas tərkib hissəini təşkil edən su içmə heç vaxt əldə edilmir. Bu da areallarda su mənbələrinin çoxluğu ilə əlaqədardır.
Qaya keçisinin təbiətdə əsas düşmənləri sırasına – ayı, canavar, bəbir və bir sıra yırtıcı quşlar daxildir. Azərbaycanda bezoar keçisinin əsas düşmənləri içərisində canavar, vaşaq və bəbir tutur. Qanadlı düşmənlərindən biri bərquddur. Qaya keçilərinin təbii qida rəqibi onula bir arealda yaşayan Asiya muflonu hesab edilir. II əsas qida rəqibləri ev heyvanlarıdır (qoyun, keçi, mal-qara). Belə qida rəqibləri əsasən qış fəsillərində daha çox özünü göstərir. Qaya keçilərinin təbiətdə sayca artımının qarşısını alan amillərdən biri də endo və ekto parazitlərinin və xəstəliklərinin mövcud olmasıdır. Helmintlərin az olması onların aralıq sahiblərinin olamaması ilə izah edilir. Bəzən bu heyvanlarda qoturluq gənələridə müşahidə edilir.
İnsanlar tərəfindən heyvanların qırılması, ev heyvanı sürüləri üçün həmin yerlərdə dağ otlaqlarının genişləndirilməsi, ev heyvanları ilə qida rəqabətinin güclənməsi və ev heyvanlarının geniş yayıması ilə əlaqədardır.
Növlərin yayıldığı bütün ərazilərdə qorunmasını gücləndirmək. Bu nadir növün saxlanılması üçün biologiyasının davamlı öyrənilməsi, mühafizə olunan ərazilərdə iqlimə uyğunlaşdırılması üzrə üsulların işlənilməsi. Zəngəzur və Göygöl Milli Parklarlarında mühafizə edilir, Bern konvensiyasının İİ əlavəsinə daxil edilmişdir.
Gələcəkdə qaya keçilərini keçmiş tarixi yaşayış yerlərinə köçürülməklə (reintroduksiya) sayının artırılması zəruri tədbirlərdəndir (Zuvand, Gömürgöy, Dağlıq Qarabağ və s.).
Bezoar keçisi və ya qaya keçisi (lat. Capra aegagrus) — dağ keçisi cinsinə aid məməli heyvan növü. Nadir növdür. Yaxın gələcəkdə təhlükəli vəziyyətə düşə bilər. Sayı azalmaqda olan növdür.
Ar c'havr ouez (Capra aegagrus) a zo ur bronneg daskirier a-orin eus ar Reter-Kreiz.
E-touez hec'h isspesadoù emañ ar c'havr doñv.
Die Wildziege (Capra aegagrus) ist eine Säugetierart aus der Familie der Hornträger (Bovidae) und die Stammform der Hausziege. Sie ist in mehreren Unterarten im westlichen Asien verbreitet, die bekannteste davon ist die Bezoarziege (Capra aegagrus aegagrus).
Wildziegen erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von 1,2 bis 1,6 Metern, hinzu kommt noch ein 15 bis 20 Zentimeter langer Schwanz. Die Schulterhöhe beträgt 0,7 bis 1 Meter und das Gewicht 25 bis 95 Kilogramm. Ihr Körperbau ist stämmig, die Gliedmaßen sind kräftig und die Hufe breit.
Männchen der Wildziege (Böcke) haben im Winter ein silberweißes Fell, die Unterseite und Teile des Gesichts sind schwarzbraun. Entlang des Rückens erstreckt sich ein schwarzer Streifen, darüber hinaus verläuft ein schwarzer Streifen im Bereich der Schulter vom Rücken zur Brust. Zum Sommer hin wird das Fell kürzer und die Grundfarbe rötlichbraun. Weibchen (Geißen) sind ganzjährig gelblichbraun gefärbt, weisen aber ebenfalls einen dunklen Rückenstreifen auf.
Beide Geschlechter tragen Hörner, die bei den Männchen allerdings deutlich größer sind. Die der Weibchen sind leicht gebogen, 20 bis 30 Zentimeter lang und relativ dünn. Die Hörner der Männchen sind säbelförmig nach hinten gebogen und können bis zu 1,3 Meter lang werden.
Das ursprüngliche Verbreitungsgebiet der Wildziege umfasste Teile des westlichen Asien. Es reichte von Anatolien über die Kaukasus-Region bis Afghanistan und Pakistan. Bestände in Oman[2] und auf einigen griechischen Inseln dürften auf früh verwilderte Tiere zurückgehen. Sie sind in einer Reihe von Biotopen zu finden, darunter Gebirgsregionen bis 4200 Meter Seehöhe, Randwüsten und Waldgebiete.
Wildziegen sind in erster Linie dämmerungsaktiv und gehen am frühen Morgen und am späten Nachmittag auf Nahrungssuche. In der heißen Jahreszeit ruhen sie tagsüber.
Sie sind sehr gute Kletterer,[3] Unterarten wie Capra aegagrus blythi können sogar senkrechte Felswände ersteigen.[4]
Wildziegen sind reine Pflanzenfresser, die Laub, Gräser und Kräuter zu sich nehmen. Um die Blätter von Gehölzen abzuweiden, erklettern sie auch Sträucher und niedrige Bäume.[5][6][7]
Sie leben in Herden, die je nach Lebensraum und Region durchschnittlich 5 bis 25 Tiere umfassen. Weibliche Tiere leben mitsamt ihrem Nachwuchs ganzjährig in Weibchengruppen und ziehen sich nur zur Geburt kurz aus der Gruppe zurück. Männchen verbringen den größten Teil des Jahres in Junggesellengruppen aus rund 4 bis 5 Tieren. Innerhalb dieser Gruppen etablieren sie eine Rangordnung. Zur Paarungszeit schließen sie sich den Weibchenherden an und kämpfen teils heftig mit anderen Männchen um das Paarungsvorrecht. Die Paarung erfolgt je nach Region zwischen August und Dezember, nach einer 150- bis 170-tägigen Tragzeit bringt das Weibchen zwischen Januar und Mai ein bis zwei Jungtiere (Zicklein) zur Welt. Diese sind Nestflüchter, sie wiegen bei der Geburt rund 2 Kilogramm und können innerhalb von 24 Stunden laufen. Nach rund vier bis fünf Monaten werden sie entwöhnt, bleiben aber bis zur nächsten Paarungs- oder Geburtszeit bei der Mutter. Weibchen bringen mit rund drei Jahren erstmals Nachwuchs zur Welt.
Ursprünglich wurden die Hausziege (als Capra hircus) und die Wildziege (als Capra aegagrus) als zwei verschiedene Arten beschrieben. Heute werden sie zu einer Art zusammengefasst, laut Entscheidung des ICZN (Opinion 2027[8]) ist aegagrus der gültige Name.
Wilson und Reeder (2005) unterscheiden die folgenden sechs Unterarten (allerdings mit dem Artepitheton hircus):
Der Status der letzten drei, nur auf griechischen Inseln vorkommenden Unterarten ist umstritten. Nach neueren Erkenntnissen und genetischen Untersuchungen sind diese Populationen allerdings eher vor langem verwilderte Hausziegen[9]. Zwei weitere Unterarten, die Sindh-Wildziege (C. a. blythi) und die Turkmenische Wildziege (C. a. turcmenica), sind umstritten.
Wildziegen wurden schon sehr früh domestiziert. Gesichert ist, dass es um 6000 v. Chr. bereits Hausziegen gab. Nach jüngeren archäologischen Funden im Iran ist es sogar möglich, dass die Domestikation etwa 8000 v. Chr. bereits vollzogen war. Von dort wurden Hausziegen über den Globus verbreitet – da es auf dem europäischen Festland nie Wildziegen gegeben hat, stammen alle europäischen Ziegen von asiatischen Vorfahren ab.
Die Wildziege selbst ist in ihrem Bestand bedroht. Die Gründe dafür sind die Bejagung und die Verdrängung aus ihrem Lebensraum durch Haustiere, auch durch Hausziegen. Die IUCN listet die Wildziege als gefährdet (vulnerable).
Die Wildziege (Capra aegagrus) ist eine Säugetierart aus der Familie der Hornträger (Bovidae) und die Stammform der Hausziege. Sie ist in mehreren Unterarten im westlichen Asien verbreitet, die bekannteste davon ist die Bezoarziege (Capra aegagrus aegagrus).
Ang Capra aegagrus (Ingles: Wild Goat, "ligaw na kambing") ay isang species ng kambing. Ito ang ninuno ng pinaamong kambing.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Mamalya ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Capra aegagrus es un specie del classe Mammalia.
La cabra (Capra aegagrus) es una espècia que recampa divèrsas sosespècias de cabras salvatjas e la cabra domestica.
Capra aegagrus es un specie del classe Mammalia.
La cabra (Capra aegagrus) es una espècia que recampa divèrsas sosespècias de cabras salvatjas e la cabra domestica.
Ang Capra aegagrus (Ingles: Wild Goat, "ligaw na kambing") ay isang species ng kambing. Ito ang ninuno ng pinaamong kambing.
Dhia e egër (Rupicapra aegagrus) është një kafshë e egër që shtrihet në Europë, në Azi dhe në Lindjen e Mesme. Gjueta e saj është e ndaluar sepse listohet si e cënuar në Listën e Kuqe të BNRN-së që në 1996.[1] Dhia shtëpiake mendohet se e ka preardhjen nga dhia e egër.
Dhia e egër (Rupicapra aegagrus) është një kafshë e egër që shtrihet në Europë, në Azi dhe në Lindjen e Mesme. Gjueta e saj është e ndaluar sepse listohet si e cënuar në Listën e Kuqe të BNRN-së që në 1996. Dhia shtëpiake mendohet se e ka preardhjen nga dhia e egër.
At wil siig (Capra aegagrus) of uk bezoar-siig as en hurndiart an hiart tu det skööl faan a siigen (Capra). Diar komt üüs hüs-siig (Capra aegagrus hircus) faan uf.
De Zeeg (pl. Zegen, hoochdüütsch Ziege) höört to dat Veehtüch. De Oort heet wetenschaplich Capra hircus. De Zeeg warrt besünners för de Melk holln. Dat Heken vun de Zeeg heet Zegenbuck.
Zegen givt dat as Huus-Zegen un Wildzegen, worbi de Huus-Zegen hüdigendags nich mehr so völ hollen wurd.
Vun wegen dat de Zeeg mehrst allens freet, besünners ok dröög Kruut, warrt se ok de „Kauh vun den lütten Mann“ nöömt.
Ο αίγαγρος ή κοινά αγριοκάτσικο (Capra aegagrus, Αιξ ο αίγαγρος) είναι θηλαστικό και μηρυκαστικό ζώο, που ανήκει στην τάξη των Αρτιοδάκτυλων. Απαντάται από την Ευρώπη ως τη Μικρά Ασία και από την Κεντρική Ασία ως τη Μέση Ανατολή, σε ορεινές περιοχές. Είναι πολύ ευκίνητο ζώο και έχει μεγάλη ικανότητα να σκαρφαλώνει σε κατακόρυφες βραχώδεις πλαγιές. Τα αρσενικά ζουν μοναχικά, ενώ τα θηλυκά σε αγέλες, μέχρι 500 ζώων. Οι αίγαγροι ζουν από 12 ως 22 χρόνια. Στον ελληνικό χώρο γνωστότερο είδος είναι ο αίγαγρος ο κρητικός, αλλιώς κρι-κρι. Το αγριοκάτσικο κινδυνεύει με εξαφάνιση και για το λόγο αυτό στην Ελλάδα το κυνήγι του απαγορεύτηκε.
Το αγριοκάτσικο φθάνει σε μήκος το 1,5 μ. και σε ύψος τα 80 εκ. Το θηλυκό είναι μικρότερο στο σώμα από το αρσενικό και έχει επίσης μικρότερα κέρατα. Είναι πολύ ανθεκτικό στην παγωνιά. Έχει την ιδιότητα να αλλάζει το χρώμα του τριχώματός του ανάλογα με την εποχή. Έτσι, τους καλοκαιρινούς μήνες έχει τρίχωμα ανοικτό καστανό και το χειμώνα γίνεται μαύρο ή σκούρο.
Η περίοδος κύησης διαρκεί 170 ημέρες κατά μέσο όρο. Το θηλυκό γεννά το Μάιο, συνήθως ένα μικρό (σπανιότερα δύο). Τα μικρά είναι ικανά να ακολουθούν τη μητέρα τους αμέσως μετά τη γέννησή τους. Παύουν να θηλάζουν και φεύγουν από τη μητέρα τους έπειτα από 6 μήνες. Τα θηλυκά ωριμάζουν σεξουαλικά στην ηλικία των 1,5-2,5 ετών, ενώ τα αρσενικά στα 3,5-4 χρόνια.
Ο αίγαγρος ή κοινά αγριοκάτσικο (Capra aegagrus, Αιξ ο αίγαγρος) είναι θηλαστικό και μηρυκαστικό ζώο, που ανήκει στην τάξη των Αρτιοδάκτυλων. Απαντάται από την Ευρώπη ως τη Μικρά Ασία και από την Κεντρική Ασία ως τη Μέση Ανατολή, σε ορεινές περιοχές. Είναι πολύ ευκίνητο ζώο και έχει μεγάλη ικανότητα να σκαρφαλώνει σε κατακόρυφες βραχώδεις πλαγιές. Τα αρσενικά ζουν μοναχικά, ενώ τα θηλυκά σε αγέλες, μέχρι 500 ζώων. Οι αίγαγροι ζουν από 12 ως 22 χρόνια. Στον ελληνικό χώρο γνωστότερο είδος είναι ο αίγαγρος ο κρητικός, αλλιώς κρι-κρι. Το αγριοκάτσικο κινδυνεύει με εξαφάνιση και για το λόγο αυτό στην Ελλάδα το κυνήγι του απαγορεύτηκε.
Безоар эчкиси, сакалчан эчки (лат. Capra aegagrus) — көңдөй мүйүздүүлөр тукумундагы сүт эмүүчү. Дене узундугу 120-160 см, бийиктиги 70-100 см, салм. 40 кг га жетет. Эркегинин мүйүзү кылыч сымал, узун, капталынан жалпак; ургаачысыныкы кыскараак. Жонунун жана капталынын жүнү жайында саргыч-күрөң, кышында бозкүрөң, жонунда узунунан кеткен кочкул тагы бар. Жаагы, буту, сакалы (калың жана узун) жана куйругу кара. Безоар эчкисинин карынында же ичегисинде чанда катуу органикалык таш сымал нерсе (безоар) болот (аты ошондон).
Эгей деңизинин аралдарында, Кичи Азиядан Афганстанга, Түндүк-Батыш Индияга чейин, Россияда Дагестанда 4200 м бийиктикке чейин кезигет. Чөп, бадал жалбырагы жана өркүндөрү менен азыктанат. Жетиден топтошуп, бир жерде туруктуу жашашат, кышкысын тоо этектерине ылдыйлап түшүшөт. Чанда, күзүндө чоң үйүргө (40 башка чейин) чогулушат. Ноябрь-декабрда кууттан чыгып, жазында 1-2 улак тууйт. Бакма эчкинин теги болушу мүмкүн. Аңчылыктан улам саны азайып кеткен. Бул түр ТКЭСтин Кызыл китебине катталган.
Безоар эчкиси, сакалчан эчки (лат. Capra aegagrus) — көңдөй мүйүздүүлөр тукумундагы сүт эмүүчү. Дене узундугу 120-160 см, бийиктиги 70-100 см, салм. 40 кг га жетет. Эркегинин мүйүзү кылыч сымал, узун, капталынан жалпак; ургаачысыныкы кыскараак. Жонунун жана капталынын жүнү жайында саргыч-күрөң, кышында бозкүрөң, жонунда узунунан кеткен кочкул тагы бар. Жаагы, буту, сакалы (калың жана узун) жана куйругу кара. Безоар эчкисинин карынында же ичегисинде чанда катуу органикалык таш сымал нерсе (безоар) болот (аты ошондон).
Эгей деңизинин аралдарында, Кичи Азиядан Афганстанга, Түндүк-Батыш Индияга чейин, Россияда Дагестанда 4200 м бийиктикке чейин кезигет. Чөп, бадал жалбырагы жана өркүндөрү менен азыктанат. Жетиден топтошуп, бир жерде туруктуу жашашат, кышкысын тоо этектерине ылдыйлап түшүшөт. Чанда, күзүндө чоң үйүргө (40 башка чейин) чогулушат. Ноябрь-декабрда кууттан чыгып, жазында 1-2 улак тууйт. Бакма эчкинин теги болушу мүмкүн. Аңчылыктан улам саны азайып кеткен. Бул түр ТКЭСтин Кызыл китебине катталган.
Дивата коза или безоарска коза (лат. Capra aegagrus) е широко распространет вид ка кози која живее од Европа и Мала Азија, па до средна Азија и Блискиот Исток.
Во дивина козите живеат во стада до 500 единки. Мажјаците се самци. За време на парењето, постарите мажјаци ги бркаат помладите од мајчиното стадо. Бременоста просечно трае 170 дена. Женките обично раѓаат само по едно јаре. Јарињата можат да ја следат мајката речиси веднаш штом ќе се родат, а по 6 месеци престануваат да цицаат. Женките достигнуваат полова зрелост на возраст од 1.5-2.5 години, а мажјаците на 3.5-4 години. Животниот век на една коза трае 12 до 22 години.
Иако дивите кози во некои предели се автохтони, нивно донесување во други краишта може да биде многу погубна одлука. Дивите кози на Галапагос (поколенија на козите оставени од истражувачи) на големо јаделе ендемски растенија. Ова го нарушило екосистемот, и за истиот да се поправи тие морале да бидат истребени со ловење.
_-_55.jpg)
_-_56.jpg)
_-_61.jpg)
|accessdate= (помош) (англиски) Наведена како ранлива (VU A2cde v2.3)Дивата коза или безоарска коза (лат. Capra aegagrus) е широко распространет вид ка кози која живее од Европа и Мала Азија, па до средна Азија и Блискиот Исток.
जंगली बाख्रा घरपालुवा बाख्राको जंगली प्रजाति तथा पुर्खा हो । यो युरोप तथा एसियाका भूभागहरूमा पाइने गर्दछ।
जंगली बाख्रा घरपालुवा बाख्राको जंगली प्रजाति तथा पुर्खा हो । यो युरोप तथा एसियाका भूभागहरूमा पाइने गर्दछ।
காட்டு ஆடு (wild goat, Capra aegagrus) என்பது ஐரோப்பாவில் இருந்து சின்ன ஆசியா முதல் நடு ஆசியா வரையும் மத்திய கிழக்குப் பகுதிகளிலும் பரவலாகக் காணப்படும் ஓர் ஆட்டினம். இதுவே வீட்டு ஆடுகளின் மூதாதை ஆகும்.
காட்டில் இவ்வாடுகள் 500 எண்ணிக்கை வரையிலான கூட்டமாக வாழும். கிடாக்கள் தனியாகவே இருக்கும். காட்டு ஆடுகளின் சினைக்காலம் 170 நாட்கள். பொதுவாக ஆடு ஒரு குட்டியையே ஈனும். குட்டிகள் பிறந்தவுடனே தாயைப் பின்தொடரும் திறன் பெற்றவை. இவ்வாடுகளின் வாழ்நாள் 12 முதல் 22 ஆண்டுகள்.
காட்டு ஆடு (wild goat, Capra aegagrus) என்பது ஐரோப்பாவில் இருந்து சின்ன ஆசியா முதல் நடு ஆசியா வரையும் மத்திய கிழக்குப் பகுதிகளிலும் பரவலாகக் காணப்படும் ஓர் ஆட்டினம். இதுவே வீட்டு ஆடுகளின் மூதாதை ஆகும்.
காட்டில் இவ்வாடுகள் 500 எண்ணிக்கை வரையிலான கூட்டமாக வாழும். கிடாக்கள் தனியாகவே இருக்கும். காட்டு ஆடுகளின் சினைக்காலம் 170 நாட்கள். பொதுவாக ஆடு ஒரு குட்டியையே ஈனும். குட்டிகள் பிறந்தவுடனே தாயைப் பின்தொடரும் திறன் பெற்றவை. இவ்வாடுகளின் வாழ்நாள் 12 முதல் 22 ஆண்டுகள்.
The wild goat (Capra aegagrus) is a wild goat species, inhabiting forests, shrublands and rocky areas ranging from Turkey and the Caucasus in the west to Turkmenistan, Afghanistan and Pakistan in the east. It has been listed as near threatened on the IUCN Red List and is threatened by destruction and degradation of habitat.[1]
It is one of the ancestors of the domestic goat (C. hircus).[2]
Capra aegagrus was the scientific name proposed by Johann Christian Polycarp Erxleben in 1777 for the wild goat populations of the Caucasus and Taurus Mountains.[3] Capra blythi proposed by Allan Octavian Hume in 1874 were wild goat horns from Sindh.[4]
The following wild goat subspecies are considered valid taxa:
The kri-kri was once thought to be a subspecies of the wild goat, but is now considered to be a feral descendant of the domestic goat (Capra hircus), as Capra hircus cretica.
In Turkey, the wild goat occurs in the Aegean, Mediterranean, Black Sea, Southeastern and the Eastern Anatolia Regions up to 4,500 m (14,800 ft) in the Taurus and Anti-Taurus Mountains.
In the Caucasus, it inhabits montane forests in the river basins of Andi Koysu and its tributaries in Dagestan, Chechnya and Georgia up to 2,700 m (8,900 ft).[5][6]
In Armenia, wild goats were recorded in the Zangezur Mountains, in Khosrov State Reserve, and in highlands of the Syunik Province during field surveys from 2006 to 2007.[7] In Azerbaijan, wild goats occur in Ordubad National Park, Daralayaz and Murovdag mountain areas in Nakhchivan Autonomous Republic.[8] In Iran's Haftad Gholleh Protected Area, wild goat herds live foremost in west-facing areas with rocky substrates, water sources and steep slopes that are far from roads.[9] In Turkmenistan, wild goat populations inhabit the mountain ranges of Uly Balkan[1] and Kopet Dag.[10] In Pakistan, wild goat herds occur in Kirthar National Park.[11]
In Kirthar National Park, 283 wild goat groups were observed for 10 months in 1986. The group sizes ranged from two to 131 individuals but varied seasonally, with a mean ratio of two females per male.[11]
In Dagestan, male wild goats start courting females in mid December. The rutting season lasts until the third week of January. Females give birth to between one and three kids in late June to mid July.[6]
Older males drive younger males from the maternal herds. The gestation period averages 170 days. Kids are mobile almost immediately after birth. Kids are weaned after 6 months. Female goats reach sexual maturity at 1½–2½ years, males at 3½–4 years. The lifespan of a goat can be from 12 to 22 years.
Wild goat populations are threatened foremost by poaching, habitat loss due to logging, and competition with domestic livestock for food resources.[1]
The wild goat (Capra aegagrus) is a wild goat species, inhabiting forests, shrublands and rocky areas ranging from Turkey and the Caucasus in the west to Turkmenistan, Afghanistan and Pakistan in the east. It has been listed as near threatened on the IUCN Red List and is threatened by destruction and degradation of habitat.
It is one of the ancestors of the domestic goat (C. hircus).
La natura kapro (Capra aegagrus) estas disvastigata specio de kapro, kun teritoria distribuado el Eŭropo kaj Turkio al centra Azio kaj Mezoriento. Ĝi estas la praulo de la hejma kapro.
La natura kapro (Capra aegagrus) estas disvastigata specio de kapro, kun teritoria distribuado el Eŭropo kaj Turkio al centra Azio kaj Mezoriento. Ĝi estas la praulo de la hejma kapro.
La cabra salvaje (Capra aegagrus) es una especie de mamífero artiodáctilo de la subfamilia Caprinae, ampliamente distribuido desde Europa y Asia Menor hasta Asia Central y el Oriente Medio. Es un ancestro de la cabra doméstica, considerada una subespecie de esta, Capra aegagrus hircus.[1]
La cabra salvaje (Capra aegagrus) es una especie de mamífero artiodáctilo de la subfamilia Caprinae, ampliamente distribuido desde Europa y Asia Menor hasta Asia Central y el Oriente Medio. Es un ancestro de la cabra doméstica, considerada una subespecie de esta, Capra aegagrus hircus.
Pulstikkits[2] (Capra aegagrus) on imetajaliik sõraliste seltsi veislaste sugukonna kitslaste alamsugukonnast.
Pulstikkitsel on 3 alamliiki:
Karvastu värvus on neil varieeruv, suvel punakaspruun ja talvel hallikaspruun. Pea eesmine alaosa, habe, saba ja jalgade eesküljed ning piki selga kulgev vööt on peaaegu mustad. Jalgade tagaküljed on valged. Isaste sarved on musta värvi, pikad ja mõõkjalt kõverad, emaste omad on lühikesed.
Tüvepikkus on neil 120 kuni 160 cm ja õlakõrgus 70 kuni 100 cm. Kehakaal 35 kuni 40 kg, harva kuni 60 kg.
Pulstikkitsed toituvad peamiselt põõsaste okstest ja lehtedest.
Täiskasvanud isased ja emased pulstikkitsed elavad suurema osa ajast eraldi, sügisel võivad mõnikord suuremad (rohkem kui 30 kitse) karjad mägedes koos liikuda.
Suguküpsed on pulstikkitsed teisel eluaastal, sokud 3 kuni 4 aasta vanuselt. Paaritumisaeg kestab novembrist-detsembrini ja sel perioodil võivad sokud kakelda.
Tiined emased sünnitavad, ajavahemikus aprillist-juunini, ühe või kaks talle, kes püsivad ema juures aasta kuni poolteist.[3]
Pulstikkitsed on levinud Egeuse mere saartel, Kreeta, Türgi, Iraani, Iraagi, Liibanoni, Afganistani lääneosa ja India loodeosa, Armeenia, Gruusia, Aserbaidžaani ja Turkmeenia mägedes.[4]
Selles artiklis on kasutatud prantsuskeelset artiklit fr:Capra aegagrus seisuga 4.04.2015.
Pulstikkits (Capra aegagrus) on imetajaliik sõraliste seltsi veislaste sugukonna kitslaste alamsugukonnast.
Capra aegagrus Capra generoaren espezie hedatuena da, Europan, Asia Txikian, Ekialde Hurbilean eta erdialdeko Asian bizi dena. Etxekoturiko ahuntzaren arbasoa da.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Capra aegagrus Capra generoaren espezie hedatuena da, Europan, Asia Txikian, Ekialde Hurbilean eta erdialdeko Asian bizi dena. Etxekoturiko ahuntzaren arbasoa da.
La chèvre (Capra aegagrus) ou bouquetin commun (Capra aegagrus) est une espèce de chèvre sauvage qui habite les forêts, les broussailles et les zones rocheuses allant de la Turquie et du Caucase à l'ouest au Turkménistan, à l'Afghanistan et au Pakistan de l'Est. Elle a été répertoriée comme quasi menacée sur la Liste rouge de l'UICN, menacée par la destruction et la dégradation de son habitat.
C'est l'un des ancêtres de la chèvre domestique (Capra hircus).
Capra aegagrus est le nom scientifique proposé par Johann Christian Polycarp Erxleben en 1777 pour les populations de chèvres sauvages du Caucase et des montagnes du Taurus. Les capra blythi proposées par Allan Octavian Hume en 1874 sont des cornes de chèvre sauvage du Sind.
Les sous-espèces de chèvres sauvages suivantes sont considérées comme des taxons valides : [citation requise]
D'est en ouest, les formes sauvages se trouvent en Afghanistan, dans le sud du Pakistan, à travers tout l'Iran, dans le Turkménistan occidental, dans le nord de l'Irak, dans le Caucase (Arménie, Azerbaïdjan, nord de la Géorgie, et sud de la Russie), dans le sud et l'est de la Turquie et en Crète.
Les formes domestiques (autrefois, et parfois encore, dénommées Capra hircus) se trouvent sur tous les continents, sauf en Antarctique.
En Turquie, la chèvre sauvage est présente dans les régions proches de la mer Égée, de la Méditerranée, de la mer Noire, au sud-est et à l'est de l'Anatolie jusqu'à 4 500 m., dans les montagnes du Taurus et dans l'Anti-Taurus.
Dans le Caucase, elle habite les forêts de montagne dans les bassins fluviaux d'Andi Koysu et de ses affluents au Daghestan, en Tchétchénie et en Géorgie jusqu'à 2 700 m.
En Arménie, des chèvres sauvages ont été enregistrées dans les montagnes de Zangezur, dans la réserve d'État de Khosrov et dans les hautes terres de la province de Syunik lors d'enquêtes sur le terrain de 2006 à 2007. En Azerbaïdjan, elles sont présentes dans le parc national d'Ordubad, dans les régions montagneuses de Daralayaz et de Murovdag dans la République autonome de Nakhitchevan. Dans la zone protégée de Haftad Gholleh en Iran, elles vivent principalement dans des zones orientées à l'ouest avec des substrats rocheux, ayant des sources d'eau et des pentes abruptes éloignées des routes. Au Turkménistan, elles habitent les chaînes de montagnes d'Uly Balkan et de Kopet Dag. Au Pakistan, des troupeaux de chèvres sauvages se trouvent dans le parc national de Kirthar.
Capra aegagrus aegagrus, croisée au détour d'une route d'Ardèche.
Bezoar ibex, Capra aegagrus aegagrus au Haut-Karabagh
Cornes de bezoar ibex, Capra aegagrus aegagrus
Capra aegagrus creticus.
Capra aegagrus creticus en Crète.
Chèvre domestique ou Capra aegagrus hircus
La chèvre (Capra aegagrus) ou bouquetin commun (Capra aegagrus) est une espèce de chèvre sauvage qui habite les forêts, les broussailles et les zones rocheuses allant de la Turquie et du Caucase à l'ouest au Turkménistan, à l'Afghanistan et au Pakistan de l'Est. Elle a été répertoriée comme quasi menacée sur la Liste rouge de l'UICN, menacée par la destruction et la dégradation de son habitat.
C'est l'un des ancêtres de la chèvre domestique (Capra hircus).
Divlja koza (bezoar; lat. Capra hircus aegagrus, Capra aegagrus) je vrsta sisavaca iz porodice šupljorožaca (lat. Bovidae). Zasada se službeno rabi znanstveni naziv Capra hircus aegagrus, a predloženo je da se usvoji naziv Capra aegagrus[1]
Divlje koze žive u stadima do 500 jedinki. Mužjaci su samci. Trudnoća traje oko 170 dana. Ženke obično rađaju samo jedno jare. Ono slijedi majku gotovo čim je rođeno, a nakon 6 mjeseci prestaje sisati. Zrelost je u dobi od 1,5 - 2,5 godina, kod mužjaka od 3,5 - 4 godine. Životni vijek je od 12 do 22 godine.
Ova vrsta se smatra ranjivom glede ugroženosti vrste od izumiranja.[2]
Područje rasprostiranja divlje koze obuhvaća veći broj država. Vrsta je prisutna u ovim državama: Rusija, Turska, Pakistan, Iran, Armenija, Azerbajdžan, Gruzija i Turkmenistan. Izumrla je u Jordanu, Libanonu i Siriji. Prisutnost je nesigurna u Afganistanu i Iraku.
Staništa vrste su: crnogorične šume i makija, planine, brdoviti predjeli. Vrsta je rasprostranjena do 3250 metara nadmorske visine.
Divlja koza (bezoar; lat. Capra hircus aegagrus, Capra aegagrus) je vrsta sisavaca iz porodice šupljorožaca (lat. Bovidae). Zasada se službeno rabi znanstveni naziv Capra hircus aegagrus, a predloženo je da se usvoji naziv Capra aegagrus
Divlje koze žive u stadima do 500 jedinki. Mužjaci su samci. Trudnoća traje oko 170 dana. Ženke obično rađaju samo jedno jare. Ono slijedi majku gotovo čim je rođeno, a nakon 6 mjeseci prestaje sisati. Zrelost je u dobi od 1,5 - 2,5 godina, kod mužjaka od 3,5 - 4 godine. Životni vijek je od 12 do 22 godine.
Ova vrsta se smatra ranjivom glede ugroženosti vrste od izumiranja.
Područje rasprostiranja divlje koze obuhvaća veći broj država. Vrsta je prisutna u ovim državama: Rusija, Turska, Pakistan, Iran, Armenija, Azerbajdžan, Gruzija i Turkmenistan. Izumrla je u Jordanu, Libanonu i Siriji. Prisutnost je nesigurna u Afganistanu i Iraku.
Staništa vrste su: crnogorične šume i makija, planine, brdoviti predjeli. Vrsta je rasprostranjena do 3250 metara nadmorske visine.
Kambing liar (Capra aegagrus) adalah spesies kambing yang tersebar luas mulai dari Eropa dan Asia Kecil hingga Timur Tengah dan Asia Tengah. Hewan ini adalah nenek moyang kambing domestik.
Di alam liar, kambing hidup dalam kawanan hingga 500 ekor, kambing jantan umumnya hidup soliter.
Masa kehamilannya rata-rata 170 hari. Anak-anak disusui selama 6 bulan. Kambing betina mencapai kematangan seksual pada umur 1 ½-2 ½ tahun, sementara kambing jantan pada umur 3 ½ 4 tahun. Umur dari seekor kambing bisa mencapai 12 sampai 22 tahun.
Kambing liar (Capra aegagrus) adalah spesies kambing yang tersebar luas mulai dari Eropa dan Asia Kecil hingga Timur Tengah dan Asia Tengah. Hewan ini adalah nenek moyang kambing domestik.
L'egagro (pronuncia /ˈɛgagro/) è una specie di capra selvatica diffusa in Asia centrale: molti naturalisti concordano nell'affermare che quest'animale possa essere considerato il progenitore della capra domestica.
L'egagro è diffuso su una vasta area dell'Asia centrale e occidentale. S'incontra nella parte meridionale del Caucaso, nell'Armenia, nella Persia, dove ama le cime delle montagne, mentre la vicinanza delle nevi e quella dei ghiacciai gli piacciono come allo stambecco alpino.
Considerando il vasto areale occupato da questo animale, è più che comprensibile che i caratteri della specie non siano uniformi ovunque, ma vi siano alcune sottospecie;
A queste sottospecie, alcuni autori aggiungono la capra domestica, con le sue varianti rinselvatichite, discendente sicura di questi animali ma spesso classificata come specie a sé stante (Capra hircus sin. Capra aegagrus hircus), un po' come il cane domestico viene classificato come sottospecie differente rispetto al suo progenitore, il lupo.
L'egagro è assai più grosso della capra domestica, sebbene sia più piccolo dello stambecco alpino. La lunghezza di un maschio adulto è di circa 1,50 metri, quella della coda 20 centimetri, 90 centimetri l'altezza al garrese, e 2 centimetri di più alla groppa. La femmina è leggermente più piccola.
Il corpo è piuttosto allungato, il dorso a spigolo, il collo di media larghezza, breve la testa, ottuso il muso, larga la fronte, pressoché diritto il naso. Le zampe sono relativamente alte e robuste, gli zoccoli terminanti in punte ottuse. La coda breve è adorna di peli lunghi e folti. Nella testa colpisce la piccolezza degli occhi rispetto al resto; le orecchie sono di media lunghezza.
Le corna del maschio sono lunghissime e robuste; già negli individui giovani misurano 60 centimetri, e in quelli vecchi oltrepassano sovente un metro. Formano, ad iniziare dalla radice, un arco molto pronunciato, semplice ed uniformemente curvo all'indietro, che descrive un semicerchio nei maschi adulti. Alla base, si accostano strettamente, poi s'incurvano sino quasi a metà, dirigendosi gradatamente all'infuori, quindi tornano verso la punta ad incurvarsi in avanti e all'indietro, cosicché alla punta si incastrano da 13 a 15 centimetri più che non nel mezzo, dove la distanza fra essi è da 30 a 40 centimetri.
Il corno destro ha la punta debolmente rivolta a destra, quello sinistro a sinistra. Sono d'ambo i lati compressi ed a spigoli dietro e davanti, ma sulla parte esterna sono arrotondati e convessi. I nodi o rigonfiamenti trasversali sono in numero di dieci o dodici negli individui vecchi; inoltre, le corna sono coperte da numerose pieghe trasversali.
Il pelame è fatto di una lanugine nera, di media finezza, e di setole lunghe, ruvide, lisce ed aderenti. I due sessi hanno un folto e lungo pizzo. Il colore è bigio-rossiccio-bruno o bruno-giallo-rugginoso, e si fa più chiaro sui lati del collo e sul ventre: il petto e le parti inferiori del collo sono bruno-neri; bianchi il ventre e le parti interne e posteriori delle cosce. Una striscia longitudinale ben delimitata, bruno-nera, che si va restringendo dall'avanti all'indietro, scorre lungo la linea dorsale sino alla coda. Dietro le zampe anteriori comincia una striscia analoga, che divide la parte superiore da quella inferiore. Le zampe anteriori sono, davanti e lateralmente, bruno-nere fasciate di bianco come quelle posteriori al di sopra del dorso. La testa è sui lati bigio-rossiccio-nera, bruna sulla fronte, bruno-fosca davanti agli occhi ed alla radice del naso, come il mento e il pizzo.
Socievole come tutti i suoi affini, vive in piccoli branchi da 10 a 20 individui e più, che sono guidati dai maschi più anziani, ricchi di esperienza. Anche i giovani si radunano in piccoli branchi, mentre i vecchi vengono scacciati dal consorzio dai maschi più robusti e più validi.
Nell'indole gli egagri ricordano gli stambecchi: corrono rapidi e sicuri nei passaggi difficili, e stanno a lungo a guardare senza vertigini i precipizi, ritti sull'estremo margine delle sporgenze delle rocce. Sono timidissimi, e sanno sfuggire alla maggior parte dei pericoli. I loro sensi sono perfettamente sviluppati: odorano da grande distanza e percepiscono anche i suoni più lievi. Si nutrono di erbe montane e delle foglie dei boschi alpini. Per tempo, al mattino, si recano, dal bosco dove hanno dormito, sulle vette; pascolano sul limite dei ghiacciai e tornano la sera al bosco.
L'accoppiamento avviene in novembre, e il parto in aprile. La femmina dà alla luce ordinariamente due piccoli, che già poche ore dopo la nascita sono in grado di reggersi sulle quattro zampe. Se addomesticato da giovane, l'egagro diventa mansueto, si avvezza presto ai nuovi compagni, se ne va al pascolo con i figli delle capre domestiche, ritorna la sera alla stalla e finisce per affezionarsi ai suoi affini domestici.
L'egagro (pronuncia /ˈɛgagro/) è una specie di capra selvatica diffusa in Asia centrale: molti naturalisti concordano nell'affermare che quest'animale possa essere considerato il progenitore della capra domestica.
Capra aegagrus (a Graeco: αἴγαγρος 'caper ferus') est mammalium artiodactylorum species caprae quae in Europa et Asia Minore habitat, ex Asia Media et Orienti Medio orta.
Situs scientifici: • ITIS • NCBI • Biodiversity • IUCN Red List • Fossilworks 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Capra aegagrus (a Graeco: αἴγαγρος 'caper ferus') est mammalium artiodactylorum species caprae quae in Europa et Asia Minore habitat, ex Asia Media et Orienti Medio orta.
Bezoarinis ožys arba Kretos laukinė ožka (lot. Capra aegagrus, angl. Goat, vok. Ziegen) – dykaraginių (Bovidae) šeimos žinduolis, priklausantis ožkų (Caprinae) pošeimiui. Iš šios rūšis kilo naminės ožkos. Gyvenimo trukmė – 10-18 m. Aktyviausios šviesiuoju paros metu.
Nuo seno žmonės medžiojo šias ožkas dėl ragų ir bezoaro – mineralizuotų maisto sankaupų, randamų šių ožkų skrandyje. Todėl šios ožkos ir vadinamos bezoarinėmis. Kai kuriuose rajonuose šiems gyvūnams gresia išnykimas dėl medžioklės ir konkurencijos su naminėmis ožkomis ir avimis.
Paplitęs nuo Mažosios Azijos iki Indijos, kalnuotose vietovėse. Gamtoje šie gyvūnai gyvena nedidelėmis grupėmis iki 20 individų. Bandai paprastai vadovauja sena patyrusi patelė.
Patinas sveria apie 60 kg, patelė – apie 40 kg. Aukštis ties gogu 70-90 cm. Ragai ilgi, dalgiški su retais gumbais.
Laukinės ožkos visiškai nereiklios maistui – gali ėsti bet kokį augalinį maistą – nuo vešlios žolės iki krūmokšnių šakų ir lapų.
Ruja paprastai trunka nuo lapkričio iki gruodžio. Maždaug po 150 dienų nėštumo, gimsta jaunikliai (dažniausiai 1-2), kurie motinos žindomi 4 mėnesius. Ožiukai su motina būna tol, kol ji susilaukia kitų jauniklių. Lytinė branda – 2 metai. Vikiteka
Bezoarinis ožys arba Kretos laukinė ožka (lot. Capra aegagrus, angl. Goat, vok. Ziegen) – dykaraginių (Bovidae) šeimos žinduolis, priklausantis ožkų (Caprinae) pošeimiui. Iš šios rūšis kilo naminės ožkos. Gyvenimo trukmė – 10-18 m. Aktyviausios šviesiuoju paros metu.
Nuo seno žmonės medžiojo šias ožkas dėl ragų ir bezoaro – mineralizuotų maisto sankaupų, randamų šių ožkų skrandyje. Todėl šios ožkos ir vadinamos bezoarinėmis. Kai kuriuose rajonuose šiems gyvūnams gresia išnykimas dėl medžioklės ir konkurencijos su naminėmis ožkomis ir avimis.
Paplitęs nuo Mažosios Azijos iki Indijos, kalnuotose vietovėse. Gamtoje šie gyvūnai gyvena nedidelėmis grupėmis iki 20 individų. Bandai paprastai vadovauja sena patyrusi patelė.
Savvaļas kaza jeb Persijas savvaļas kaza (Capra aegagrus) ir vidēja auguma kazu ģints (Capra) dzīvnieks, kas pieder pārnadžu kārtas (Ruminantia) dobradžu dzimtai (Bovidae). Savvaļas kaza ir mājas kazas (Capra aegagrus hircus) priekštece.
Savvaļas kazas dabīgais izplatības areāls aptver Armēniju, Azerbeidžānu, Gruziju, Irānu, Pakistānu, Krievijas dienviddaļu, Turciju un Turkmenistānu. Afganistānas un Irākas populācijas, iespējams, ir izmirušas.[1] Kādreiz savvaļas kazas bija sastopamas arī Jordānijā, Libānā, Izraēlā un Sīrijā.[1][2] Ģenētiskajos pētījumos ir noskaidrots, ka savvaļas kazu populācijas, kuras sastopamas Vidusjūras salās, kā Krētā, Kiklādu un Ziemeļsporādu salās nav īstas savvaļas kazas, bet gan savvaļā savairojušās mājas kazas.[1]
Savvaļas kaza ir vidēji liels zīdītājs, ar kompaktu ķermeņa uzbūvi. Tās ķermeņa garums ir 120 - 160 cm, augstums skaustā 70 - 100 cm,[2] svars 25 - 95 kg. Tēviņi ir krietni lielāki un masīvāki nekā mātītes. Abiem dzimumiem ir ragi, bet tēviņiem tie ir gari, arkveidīgi un slīpi izvērsti uz āru. Sejas matojums savvaļas kazai ir melns, turklāt tēviņiem ir arī gara, melna bārda. Kažoka pamatkrāsa ir gaiši dzeltenbrūna vai pelēkbrūna, ar melnu vai tumši brūnu svītru pār muguru no galvas līdz astei, ar svītru pāri pleciem un svītru gar sāniem visā garumā, tādā pašā tumšā krāsā ir aste, krūtis un kājas līdz ceļgaliem. Kāju lejasdaļa ir balta vai gaiši dzelgana ar melnām, vertikālām svītrām. Gaiši laukumi ir arī ap acīm.[2]
Savvaļas kaza ir zālēdāja, tā barojas ar jebkādiem[3] augiem un krūmu zariem. Tā mājo kalnainos apvidos, kur aug dažādi krūmi, skujkoki un sausu biotopu augi. Savvaļas kaza izvairās no cilvēku tuvuma un apdzīvotām vietām. Ganīties tā dodas agri no rīta vai vēlu vakarā. Pa dienu tā meklē ēnainu vietu zem kādas klints radzes vai alu, kur atpūsties un nosnausties. Parasti tā atpūšas tādā vietā, kura ir ne tikai ēnaina, bet arī no tās var labi pārskatīt apkārtni.[2]
Tēviņi parasti dzīvo pa vienam vai nelielos vecpuišu baros, bet mātītes ar mazuļiem veido nelielus ģimeņu barus, kuros ir 15 - 50 kazu.[2][3] Ja apstākļi ir piemēroti, bars var izveidoties ļoti liels līdz 500 dzīvniekiem.[3] Savvaļas kazas ir gudras, atjautīgas un izturīgas. Tās mūža garums savvaļā var sasniegt 25 gadus.[3]
Mātītes dzimumbriedumu sasniedz 1,5 - 2,5 gadu vecumā, tēviņi 3,5 - 4 gados. Riesta laikā no decembra vidus līdz janvāra beigām[2] nobriedis un spēcīgs āzis no kazu bara padzen visus jaunos tēviņus. Grūsnības periods ilgst 170 dienas. Parasti piedzimst viens mazulis, bet diezgan bieži dzimst arī dvīņi.[2] Jau pēc piedzimšanas tas uzreiz var sekot savai mātei. Māte to zīda ar pienu 6 mēnešus.
Savvaļas kazai, neņemot vērā Vidusjūras pasugas, ir 5 pasugas:[2]
Ir zinātnieki, kas mājas kazu uzskata par sugu un sauc to par Capra hircus, bet Vidusjūras savvaļas kazas par mājas kazas pasugām, saucot tās par Capra hircus pictus, un Capra hircus cretica, utt.[1]
Savvaļas kaza jeb Persijas savvaļas kaza (Capra aegagrus) ir vidēja auguma kazu ģints (Capra) dzīvnieks, kas pieder pārnadžu kārtas (Ruminantia) dobradžu dzimtai (Bovidae). Savvaļas kaza ir mājas kazas (Capra aegagrus hircus) priekštece.
Kambing liar (Capra aegagrus) merupakan satu spesies kambing yang laris dengan taburan yang membentang dari Eropah dan Asia Kecil hingga Asia Tengah dan Timur Tengah. Ia merupakan leluhur kepada kambing bela jinak.
Kambing di alam liar hidup secara berkawanan sebanyak 500 ekor; yang jantan hidup seekor-seekor. Kambing liar betina melalui haid yang bergelar estrus apabila sedia untuk membiak. Kambing jantan dan betina sama-sama mengalami suatu ketika dalam kitaran pembiakan iaitu masuk mengawan, di mana kambing jantan tua mengusir kambing jantan muda dari kawanan keibuan. Tempoh kebuntingan purata adalah 170 hari. Kambing betina biasanya melahirkan seekor anak. Anak boleh mengikut langkah ibu sejurus selepas lahir. Anak kambing bercerai susu selepas 6 bulan. Kambing betina mencapai kematangan seksual pada umur 1½–2½ tahun, sementara yang jantan pula pada 3½–4 tahun. Jangka hayat kambing adalah dari 12 ke 22 tahun.
Kambing bela jina boleh mantap di sesetengah kawasan liar sebagai haiwan jalang. Di habitat-habitat yang tidak biasa dengan kehadirannya, kambing jalang boleh mendatangkan masalah alam sekitar yang berat.
Kambing liar (Capra aegagrus) merupakan satu spesies kambing yang laris dengan taburan yang membentang dari Eropah dan Asia Kecil hingga Asia Tengah dan Timur Tengah. Ia merupakan leluhur kepada kambing bela jinak.
Villgeit (Capra aegagrus) er stamforma til tamgeita. Dyra held til i vestasiatiske fjellområde og er i dag rekna som ein sårbar art.
Villgeit (Capra aegagrus) er stamforma til tamgeita. Dyra held til i vestasiatiske fjellområde og er i dag rekna som ein sårbar art.
A cabra-selvagem (Capra aegagrus) é uma espécie de mamífero ruminante caprino, com uma distribuição geográfica que vai desde a Turquia até ao Paquistão.[1] O grupo inclui diversas subespécies, entre as quais o bode doméstico.
Na natureza, elas vivem em rebanhos de 500 cabras, os machos são solitários. Durante a época do acasalamento, os machos velhos afastam os machos mais novos dos rebanhos maternais. O período de gestação fica em torno de 170 dias. Elas dão geralmente luz a um cabrito. Os cabritos podem seguir a mãe quase imediatamente depois do nascimento, eles desmamam após 6 meses. As fêmeas alcançam a maturidade sexual de 1,5 a 2,5 anos, machos de 3,5 a 4 anos. A expectativa de vida de uma cabra pode ser de 12 a 22 anos.
A cabra-selvagem (Capra aegagrus) é uma espécie de mamífero ruminante caprino, com uma distribuição geográfica que vai desde a Turquia até ao Paquistão. O grupo inclui diversas subespécies, entre as quais o bode doméstico.
들염소(학명: Capra aegagrus)는 가축화된 염소의 원종으로, 유럽과 중동, 서아시아, 중앙아시아 등에 분포한다. 주로 바위지대와 산악지대에서 많이 산다. 암컷과 새끼는 무리를 지어 지내고 수컷은 혼자 지내거나 별도로 무리 지어 지내다가 짝짓기철이 되면 암컷 무리에 합류한다. 식성은 잡목·나뭇잎·나무껍질 등 가리지 않고 먹는다.
_-_54.jpg)
.JPG)
_02.jpg)
_-_59.jpg)
