Станхопея (лат. Stanhopea) – Орхидея котырись (Orchidaceae) быдмас увтыр. Станхопея увтырӧ пырöны 55 вид. Станхопея пантасьӧ Медшöр да Лунвыв Америкаын.
Станхопея (лат. Stanhopea) – Орхидной будосъёс (Orchidaceae) семьяысь Шор но Лымшор Америкалэн сяськаё будос. Дуннеын тодмо ог 55 пӧртэм.
Станхопея (латин Stanhopea) – Орхидея котырса быдмӧг увтыр. Сійӧ быдмӧ Шöрвыв да Лунвыв Америкаын.
Станхопея (лат. Stanhopea) – Орхидея котырись (Orchidaceae) быдмас увтыр. Станхопея увтырӧ пырöны 55 вид. Станхопея пантасьӧ Медшöр да Лунвыв Америкаын.
Станхопея (лат. Stanhopea) – Орхидной будосъёс (Orchidaceae) семьяысь Шор но Лымшор Америкалэн сяськаё будос. Дуннеын тодмо ог 55 пӧртэм.
Станхопея (латин Stanhopea) – Орхидея котырса быдмӧг увтыр. Сійӧ быдмӧ Шöрвыв да Лунвыв Америкаын.
Stanhopea is a genus of the orchid family (Orchidaceae) from Central and South America.[2] The abbreviation used in horticultural trade is Stan. The genus is named for the 4th Earl of Stanhope (Philip Henry Stanhope) (1781-1855), president of the Medico-Botanical Society of London (1829-1837). It comprises 55 species and 5 natural hybrids. These epiphytic, but occasionally terrestrial orchids can be found in damp forests from Mexico to Trinidad to NW Argentina.[1][3][4][5] Their ovate pseudobulbs carry from the top one long, plicate, elliptic leaf.
Stanhopea is noted for its complex and usually fragrant flowers that are generally spectacular and short-lived. Their pendant inflorescences are noted for flowering out of the bottom of the containers in which they grow, lending themselves to culture in baskets that have enough open space for the inflorescence to push through. They are sometimes called upside-down orchids.
The majority of species are robust plants that grow readily in cultivation. For relatives of Stanhopea see Stanhopeinae and the closely related sister subtribe Coeliopsidinae.
Most Stanhopea flowers flash prominent, elegant horns on the epichile. The exception are the species; S. annulata, S. avicula, S. cirrhata, S. ecornuta and S. pulla. A second group have short or truncated horns, they include the species; S. candida, S. grandiflora, S. reichenbachiana, S. tricornis and the natural hybrid S. x herrenhusana. The structure of the labellum of this group is in general, not as complex as other members of the genus.
With most Stanhopea flowers lasting three days or less, the flowers must attract pollinators very quickly. These chemical attractants are generated in the hypochile, attracting the male euglossine bees to the flower. These male euglossine bees are known to be important pollinators of Stanhopea flowers, collecting fragrances at these flowers over their lifetime and storing them in their hind tibia. Bees in the Euglossini tribe, including Eulaema meriana, are known to pollinate these flowers supposedly because the orchids can deceptively mimic the form of a female and her sex pheromone.[6] When the bee touches down on the flower, a great effort is made to collect chemical scent - he eventually slides on the waxy surface of the hypochile, gliding down on the slippery lip to exit the flower. The long column is touched in the process, resulting in the bee taking up pollinia at the very tip of the column. When the bee slides down another flower, the pollinia are deposited on the sticky surface of the stigma.
Stanhopea anfracta
Stanhopea annulata
Stanhopea candida
Stanhopea cirrhata
Stanhopea connata
_pl._8830_(1920).jpg)
Stanhopea costaricensis
Stanhopea ecornuta
Stanhopea embreei
Stanhopea grandiflora
Stanhopea × horichiana
Stanhopea is a genus of the orchid family (Orchidaceae) from Central and South America. The abbreviation used in horticultural trade is Stan. The genus is named for the 4th Earl of Stanhope (Philip Henry Stanhope) (1781-1855), president of the Medico-Botanical Society of London (1829-1837). It comprises 55 species and 5 natural hybrids. These epiphytic, but occasionally terrestrial orchids can be found in damp forests from Mexico to Trinidad to NW Argentina. Their ovate pseudobulbs carry from the top one long, plicate, elliptic leaf.
Stanhopea is noted for its complex and usually fragrant flowers that are generally spectacular and short-lived. Their pendant inflorescences are noted for flowering out of the bottom of the containers in which they grow, lending themselves to culture in baskets that have enough open space for the inflorescence to push through. They are sometimes called upside-down orchids.
The majority of species are robust plants that grow readily in cultivation. For relatives of Stanhopea see Stanhopeinae and the closely related sister subtribe Coeliopsidinae.
Stanhopea es un género de orquídeas con unas 55 especies de orquídeas epífitas y algunas de hábitos terrestres, que crecen desde México hasta el norte de Argentina.
Las especies de Stanhopea presentan pseudobulbos ovoides de color verde que llevan en su parte superior una hoja plegada, elíptica y larga.
Son apreciadas por sus complejas flores, normalmente fragantes, de formas espectaculares y corta vida. Cuando son cultivadas, sus inflorescencias cuelgan fuera del cesto que las contiene, por lo que utilizan cestos con suficientes rendijas para permitir el paso de la inflorescencia.
La mayoría de las flores de Stanhopea tienen un cuerno elegante y prominente en la parte media del labelo (mesoquilo), excepto S. annulata, S. avicula, S. cirrhata, S. ecornuta y S. pulla. Una pocas tienen solo un cuerno corto basal (hipoquilo): S. candida, S. grandiflora, S. reichenbachiana, S. tricornis y el híbrido S. x herrenhusana. Estas excepciones se denominan " especies de Stanhopea primitivas".
Todas las Stanhopeinae son polinizados por abejas metálicas de las orquídeas (Euglossinae) que colectan perfume en las flores. Mediante las esencias generadas en el hipoquilo del labelo, el macho de las abejas euglosinas (también llamadas abejas de las orquídeas) es atraído. Se acerca y aterriza sobre el labelo y busca la fuente del aroma en la cueva del hipoquilo. Con las patas delanteras equipadas con cepillos la abeja empieza a colectar las sustancias químicas del perfume floral. Cuando los cepillos están saturados, la abeja se deja caer y está centrada por los cuernos laterales y guiada hacia la punta de la columna donde se encuentra el estigma y la antera. Allá la abeja arrastra la polinia o polinario, el cual se pega debajo de su escutelo. Cuando abandona la flor, los polinarios que llevaba adheridos de otras flores de la misma especie que visitó anteriormente se depositan en el estigma. La hibridación con otras especies del mismo género no ocurre porque las diferentes especies tienen diferentes composiciones de aroma floral y porque los diferentes euglosinos tienen preferencias particulares.
La mayoría de las especies son plantas robustas que en cultivo se desarrollan rápidamente.
Esta orquídea epifita se encuentra en bordes de ríos y en la sombra profunda de bosques húmedos con sustratos rocosos, crece desde el nivel del mar hasta alturas de 1800 msm.
La especie tipo es: Stanhopea insignis J.Frost ex Hook. 1829
Stanhopea es un género de orquídeas con unas 55 especies de orquídeas epífitas y algunas de hábitos terrestres, que crecen desde México hasta el norte de Argentina.
Jaarlinkämmekät (Stanhopea) on suku, joka kuuluu heimoon kämmekkäkasvit (Orchidaceae). Sen lajeja on hyötykäytössä koristekasveina, huonekasvina.[1]
Jaarlinkämmeköihin kuuluu noin 30 lajia ikivihreitä, epifyyttisiä orkideoita. Niitä esiintyy luonnossa Meksikossa, Keski-Amerikassa ja Etelä-Amerikassa. Kasvavat kosteissa metsissä yhden–kahden kilometrin korkeudella. Jokaisesta varsimukulasta kasvaa yksittäinen suuri lehti. Riipuvissa kukkatertuissa on kahdesta kymmeneen erittäin tuoksuvia lyhytikäisiä kukkia. Viljeltynä nämä orkideat viihtyvät viileässä ilmassa.[2]
Jaarlinkämmekät (Stanhopea) on suku, joka kuuluu heimoon kämmekkäkasvit (Orchidaceae). Sen lajeja on hyötykäytössä koristekasveina, huonekasvina.
Jaarlinkämmeköihin kuuluu noin 30 lajia ikivihreitä, epifyyttisiä orkideoita. Niitä esiintyy luonnossa Meksikossa, Keski-Amerikassa ja Etelä-Amerikassa. Kasvavat kosteissa metsissä yhden–kahden kilometrin korkeudella. Jokaisesta varsimukulasta kasvaa yksittäinen suuri lehti. Riipuvissa kukkatertuissa on kahdesta kymmeneen erittäin tuoksuvia lyhytikäisiä kukkia. Viljeltynä nämä orkideat viihtyvät viileässä ilmassa.
Stanhopea est un genre d’orchidées néotropicales produisant des fleurs parfumées de forme étrange.
C'est une orchidée épiphyte produisant des pseudobulbes sphériques, fortement sillonnés dans la longueur, d’où émergent de longues et larges feuilles coriaces, vert sombre, ondulées sur les bords et marquées par de fortes veinures latérales. Les hampes florales apparaissent sous la plante. Elles portent entre 2 et 10 fleurs, selon les espèces, parfois plus. Les fleurs sont particulièrement étranges. Les pétales et les sépales sont rabattus en arrière alors que les labelle est allongé et proéminent. Il est divisé en deux parties, qui se font face à la manière des deux maxillaires d’une mâchoire, à laquelle le labelle ressemble vaguement. La couleur des fleurs est variable : crème, blanc pur, jaunâtre, ocre, orange, grenat et mélange le plus souvent ces couleurs sur la même fleur. Cette dernière est parfumée, offrant le plus souvent un parfum très fort et capiteux, mêlant diverses senteurs comme le cacao ou la vanille. Elles sont par contre de très courte durée pour une orchidée : 10 jours pour la floraison complète, 3-4 jours pour une fleur individuelle, parfois moins. Seuls les gros spécimens sont aptes à être en fleurs plusieurs mois dans l'année en produisant plusieurs inflorescences qui alternent.
Ce genre d'orchidées est largement répandues en Amérique centrale et dans le nord de l'Amérique du Sud. Elles se trouvent plus précisément en Colombie, au Mexique et dans l'Equateur[1].
Orchidée résistante, de culture assez facile, même s'il y a quelques règles importantes à respecter et notamment en ce qui concerne le conteneur : en effet les inflorescences se développant sous la plante et traversant le substrat il est impossible de les cultiver en pot car la floraison avorterait obligatoirement.
Il existe au total 83 espèces de Stanhopea (à vérifier) [2]:
Stanhopea est un genre d’orchidées néotropicales produisant des fleurs parfumées de forme étrange.
Stanhopea J. Frost ex Hook, 1829 è un genere di orchidee della sottofamiglia Epidendroideae (tribù Cymbidieae, sottotribù Stanhopeinae[1]), diffuso in America centrale e meridionale[2].
Il genere è state così nominato in onore di Philip Henry Stanhope, Presidente della Medico-Botanical Society of London nei primi anni del '900.[3]
Queste orchidee sono caratterizzate da pseudobulbi ovoidali di color verde scuro, dai quali apici emerge un'unica foglia picciolata. L'infiorescenza, caratterizzata da due o più fiori, si sviluppa dalla base degli pseudobulbi con portamento pendente, tanto che sboccia al di sotto del substrato e delle radici[4]. I fiori sono caratterizzati da un labello distinto in ipochilo, mesochilo e epichilo, variamente conformati a seconda della specie, mentre il ginostemio assume una forma alata. La fioritura dura pochi giorni[5].
Si riproducono per impollinazione entomogama ad opera dei maschi delle cosiddette api delle orchidee (Eufriesea spp., Euglossa spp. ed Eulaema spp.)[6][7].
Il genere comprende le seguenti specie:[2]
Sono stati descritti inoltre i seguenti ibridi interspecifici:[2]
Stanhopea J. Frost ex Hook, 1829 è un genere di orchidee della sottofamiglia Epidendroideae (tribù Cymbidieae, sottotribù Stanhopeinae), diffuso in America centrale e meridionale.
Lūpragė (Stanhopea) – gegužraibinių (Ochidaceae) šeimos augalų gentis.
Žiedai daugiau kaip 20 cm skersmens, apyžiedžio lapeliai stori, mėsingi. Žydi gana trumpai, 1-3 dienas, skleidžia stiprų aromatą. Vidurinės lūpos dalyje yra ragus primenančios skiltys. Žiedai visada išsiskleidžoa tarsi apversti žemyn. Augalai prisitaikę, kad jų žiedai būtų apdulkinami kryžmiškai.
Augalai paplitę Pietų ir Centrinėje Amdrikoje. Auga drėgnuose miškuose.
Gentyje yra 55 rūšys:
ir kt.
Lūpragė (Stanhopea) – gegužraibinių (Ochidaceae) šeimos augalų gentis.
Žiedai daugiau kaip 20 cm skersmens, apyžiedžio lapeliai stori, mėsingi. Žydi gana trumpai, 1-3 dienas, skleidžia stiprų aromatą. Vidurinės lūpos dalyje yra ragus primenančios skiltys. Žiedai visada išsiskleidžoa tarsi apversti žemyn. Augalai prisitaikę, kad jų žiedai būtų apdulkinami kryžmiškai.
Augalai paplitę Pietų ir Centrinėje Amdrikoje. Auga drėgnuose miškuose.
Stanhopea é um género botânico pertencente à família das orquídeas (Orchidaceae). Foi proposto por Hooker utilizando-se de material de J.Frost em Botanical Magazine 56: t. 2948, em 1829. A Stanhopea insignis Frost ex W. Hooker é a espécie tipo deste gênero. O nome do gênero é uma homenagem a Lord Philipp Henry Stanhope, orquidófilo inglês.[1]
Plantas relativamente difíceis de cultivar, são muito ornamentais pelas suas grandes e complicadas flores perfumadas, que entretanto duram apenas dois ou três dias. As principais diferenças para distingui-las residem no formato do labelo e número de flores.
Stanhopea agrupa cerca de cinqüenta espécies epífitas, eventualmente rupícolas, de crescimento cespitoso, distribuídas do México ao sul do Brasil, normalmente crescendo à sombra das matas úmidas ou sobre rochas abrigadas, onde há grande depósito de detritos.
A maioria das espécies, incluindo as mais extravagantes e coloridas, concentram-se no México, América Central, Colômbia e Equador, apenas seis espécies existem Brasil, podendo chegar a oito, conforme o autor que consultemos. Suas espécies são bastante variáveis, parecidas, e difíceis de descrever de modo que o número de espécies consideradas aceitas não é consenso.
As Stanhopea podem ser divididas em três grandes grupos, um que sempre apresenta inflorescências com duas flores, de labelo mais inteiro e sistema de polinização mais simples; outro com inflorescências bastante floribundas e polinização mais complicada, onde o inseto, como em Coryanthes, cai dentro da flor e labelos mais complexos divididos em três partes bem distintas; e o último, ao qual pertencem quase todas as espécies Brasileiras.
São plantas grandes, com pseudobulbos ovóides mais tarde sulcados longitudinalmente, agregados, verde escuros, unifoliados, na base guarnecidos por Baínhas. As folhas são pecioladas, herbáceas, plicadas, e apresentam diversas nervuras dorsalmente salientes. A inflorescência pendente brota da base do pseudobulbo, crescendo para baixo, e comporta de duas a dez flores grandes, de estranha estrutura, cujo ovário normalmente esta recoberto por ampla bráctea.
A flores possuem sépalas grandes largas e côncavas, de consistência carnosa e aparência cerosa. A sépala dorsal parecido porém algo menor. As pétalas são pequenas, por vezes onduladas, e muito curvadas sobre a sépala dorsal. O labelo por vezes é bastante complexo, carnoso, rígido, com hipoquílio, ou a parte do labelo próxima da coluna, muito carnoso e côncavo, mesoquílio, ou a parte intermediária do labelo, e epiquílio, ou extremidade do labelo, largo por vezes com dois apêndices em forma de cornos. A coluna em regra é longa e carnosa, arqueada de modo a ficar com a antera e o estigma sobre o epiquílio, atenuada para a base, com duas grandes asas na extremidade. antera terminal uniloculada com duas polínias cerosas.
Pela maneira como cresce sua inflorescência é recomendado cultiva-las em gaiolas de madeira. Ao acrescentar-se um pouco de areia e madeira podre ao substrato serão obtidos melhores resultados. Por serem plantas que ocupam considerável espaço, e cujas flores duram muito pouco, muitos orquidófilos deixam de cultiva-las, preferindo ocupar o espaço com espécies de gêneros menores, com flores mais duráveis.
Stanhopea é um género botânico pertencente à família das orquídeas (Orchidaceae). Foi proposto por Hooker utilizando-se de material de J.Frost em Botanical Magazine 56: t. 2948, em 1829. A Stanhopea insignis Frost ex W. Hooker é a espécie tipo deste gênero. O nome do gênero é uma homenagem a Lord Philipp Henry Stanhope, orquidófilo inglês.
Plantas relativamente difíceis de cultivar, são muito ornamentais pelas suas grandes e complicadas flores perfumadas, que entretanto duram apenas dois ou três dias. As principais diferenças para distingui-las residem no formato do labelo e número de flores.
Stanhopea je rod z čeľade vstavačovité.
Sú to neprehliadnuteľné orchidey, ktoré v čase kvitnutia vysúvajú kvetnú stopku smerom nadol. Kvety visia pod rastlinou, sú veľké, až 35 cm dlhé, voskovité, väčšinou škvrnité, zložitých tvarov. Veľkosť jednotlivých kvetov (napr. Stanhopea tigrina) dosahuje 15 cm. Orchidey rodu Stanhopea pochádzajú zo Strednej a Južnej Ameriky a sú v pestovateľských kruhoch zaujímave.
Stanhopea je rod z čeľade vstavačovité.
Sú to neprehliadnuteľné orchidey, ktoré v čase kvitnutia vysúvajú kvetnú stopku smerom nadol. Kvety visia pod rastlinou, sú veľké, až 35 cm dlhé, voskovité, väčšinou škvrnité, zložitých tvarov. Veľkosť jednotlivých kvetov (napr. Stanhopea tigrina) dosahuje 15 cm. Orchidey rodu Stanhopea pochádzajú zo Strednej a Južnej Ameriky a sú v pestovateľských kruhoch zaujímave.
Stanhopea[1] är ett släkte av enhjärtbladiga blomväxter som ingår i familjen orkidéer.[1]
Arterna förekommer ursprunglig i Central- och Sydamerika från Mexiko till Brasilien. De växer vanligen som epifyter på träd i fuktiga bergsskogar. Ett fåtal arter påträffas i områden med kullerstenar.[2]
_pl._8830_(1920).jpg)
Stanhopea är ett släkte av enhjärtbladiga blomväxter som ingår i familjen orkidéer.
Arterna förekommer ursprunglig i Central- och Sydamerika från Mexiko till Brasilien. De växer vanligen som epifyter på träd i fuktiga bergsskogar. Ett fåtal arter påträffas i områden med kullerstenar.
Stanhopea là một chi thực vật có hoa trong họ Lan.[2]
Stanhopea là một chi thực vật có hoa trong họ Lan.
Stanhopea
Синонимы
Стангопея (лат. Stanhopea) — большой и довольно популярный род эпифитных орхидей, распространенный в дождевых тропических лесах от Мексики до Бразилии. На губах цветков растений рода стангопеи имеются два выроста, из-за которых стангопея получила народное название орхидея-бык. Растения культивируются благодаря своим крупным и необычным цветкам с сильным ароматом. Название рода дано в честь 4-го графа Стэнхоупа[en] (1781—1855) — президента Лондонского медико-ботанического общества.
Популярные в культуре стангопеи:
Это заготовка статьи по ботанике. Вы можете помочь проекту, дополнив её. 
Стангопея (лат. Stanhopea) — большой и довольно популярный род эпифитных орхидей, распространенный в дождевых тропических лесах от Мексики до Бразилии. На губах цветков растений рода стангопеи имеются два выроста, из-за которых стангопея получила народное название орхидея-бык. Растения культивируются благодаря своим крупным и необычным цветкам с сильным ароматом. Название рода дано в честь 4-го графа Стэнхоупа[en] (1781—1855) — президента Лондонского медико-ботанического общества.
Популярные в культуре стангопеи:
Стангопея тигровая (Stanhopea tigrina) Стангопея черно-фиолетовая (Stanhopea nigroviolacea) Стангопея снежно-белая (Stanhopea candida)
本文参照
スタンホペア属 Stanhopea は、ラン科植物の1属。樹上に着生し複雑で奇妙な形の大輪花を少数、ぶら下がるように咲かせる。
常緑性の多年生草本で着生植物。偽球茎は卵形で硬く、稜がある。先端に革質の葉を1枚だけ付ける。葉は楕円形で皺がある。花茎は下向きの伸び、先端に数輪の花を付ける。花には異臭がある[2]。花は偽鱗茎の基部から出る[3]。花茎は真っ直ぐに下へ伸びるため、栽培下では往々にして鉢底の穴から抜け出る[4]。花は蝋質で肉厚、香りが強く、花色は黒紫色、淡黄色、白、褐色など多様[5]。
花の構造は複雑である。花は真下に向かって開き、ずい柱と唇弁が向かい合っている。唇弁は大きく三つの部分に分かれ、基部側のヒポキルは袋状となり、次のメソキルには大きな角状突起があり、先端はエピキルと呼ばれる[6]。花は概して大きく、S. tigrina では径が20cm近くにもなる。
S. nicaraguensis
花・背面
花・側面
他方で小さな花を付ける種もあり、大きな花を付ける種に比して花の構造が単純で、特に唇弁に角状突起がない。この型の花を付ける種は大抵花を2個付け、このタイプが属の中で祖先的な型であると考えられる[7]。
S. avicula
小柄で単純な花をつける種の例
同・花の側面
学名はイギリス王立園芸協会の会員でロンドン薬用植物協会の会長であったCharles Stanhope伯(1781-1855)[8]に献名されたものである[9][10]。
この属の花は、花粉媒介のために特定の昆虫を誘引し、それに対して効果的に花粉塊を付着させるように進化した結果である。本属のランの花粉を媒介するのはシタバチ類の雄で、ヒポキルからはこのハチを誘引する物質が分泌される。しかも、この物質は花の種ごとに異なる物質を生産し、誘引されるハチの種も異なる。これは種間の交雑を避ける仕組みともなっている。誘引されたハチはヒポキルの中でその香りの元を探るが、その表面が滑りやすくなっているのでハチは足を滑らし、その滑った先にはずい柱の先端がある。底には粘着性物質に包まれた花粉塊があるので、ハチの身体にそれが自動的に付着する。なお、メソキルにある角状の突起はハチが滑り台から横に落ちないためのガードレールのような役割を担っている[11]。
S. insignis・大きな花をつけるものの例
同・図版
同・唇弁と花粉塊の拡大図
このタイプの花を英名で"drop flower"、あるいは"fall-through " flower と呼んでいる。本属の花粉媒介をするハチとしては Eufriesea 、Euglossa 、Eulaemaの3属が知られる。スタンホペア連では自家不和合性を持ち、他家受精のみが行われるようになっている例が知られているが、本属ではこのことはむしろ花の構造によって実現されている。また花粉塊は粘液でしっかりと纏まっており、乾燥するまでは受粉に供しにくい。なお、シタバチの雄の匂い集めを利用して花粉媒介をさせることはスタンホペア亜連 Stanhopeinae のものに広く知られる所である。しかしながら、シタバチ雄の行動の意味そのものについては諸説あるものの、はっきりした理由はわかっていない[12]。
中南米、メキシコからブラジルまでの熱帯域に分布する[13]。
ガーデンライフ編(1969)では25種とある。だがその後多くの種が追加され、Pansarin & Amaral(2009) では55種とある。
代表的なものを挙げる。
洋ランとして栽培される。洋ランとしての略称は Stan. である[14]。ヨーロッパに導入されたのは洋ランの中でも古く、 S. insigne は1823-1825年頃であった[15]。
栽培に際してはバスケットに水苔で植えるか、鉢に植える場合には底を大きく抜いておく。その上で吊り下げて栽培する。これは、花茎が真下に抜け出る性質があるので、それが抜け出せるようにするための対策である。花は大きくて花形が面白いので見応えがあるが、寿命は短い[16]。
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
Wikispecies har information om 
.jpg)
.jpg)
_pl._2948_(1829).jpg)
