dcsimg

Associations

provided by BioImages, the virtual fieldguide, UK
Animal / predator
Anthocoris nemorum is predator of Tetranychus urticae

Animal / predator
nymph of Campylomma verbasci is predator of Tetranychus urticae

Animal / predator
adult of Campyloneura virgula is predator of Tetranychus urticae
Remarks: season: 7-10

Animal / predator
larva of Feltiella acarisuga is predator of Tetranychus urticae

Animal / predator
adult of Orius majusculus is predator of adult of Tetranychus urticae

Animal / predator
Orius niger is predator of Tetranychus urticae

In Great Britain and/or Ireland:
Animal / predator
Orthotylus marginalis is predator of Tetranychus urticae

Animal / predator
Orthotylus ochrotrichus is predator of Tetranychus urticae

Animal / predator
Phytoseiulus persimilis is predator of Tetranychus urticae

Animal / predator
Scolothrips longicornis is predator of Tetranychus urticae

Foodplant / web feeder
mainly hypophyllous, colonial Tetranychus urticae feeds from web on live leaf of Magnoliopsida

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
BioImages
project
BioImages

Genetics

provided by EOL authors

Although DNA sequencing can facilitate great insights into the evolution of organisms and potentially provides an efficient approach to discriminating morphologically similar species, there is no getting around the need for specialists with genuine expert knowledge of the identification of organisms. de Mendonca et al. (2011), for example, report significant identification error rates for sequences from Tetranychus mites deposited in genetic databases. Several species in this genus are of economic and quarantine importance in agriculture (notably, T. urticae, a highly polyphagous mite that plagues many crops worldwide) so accurate identification has practical significance. Among the deposited sequences the authors examined fromthe GenBank database, numerous cases of apparently mistaken identities were identified, especially among T. urticae, T. cinnabarinus, T. kanzawai and T. truncatus. de Mendonca et al. concluded that nearly a third of the sequences they examined were unreliable or questionable.

license
cc-by-3.0
copyright
Leo Shapiro
original
visit source
partner site
EOL authors

Comprehensive Description

provided by Smithsonian Contributions to Zoology
Tetranychus (Tetranychus) cinnabarinus (Boisduval)

Acarus cinnabarinus Boisduval, 1867:88.

Tetranychus (Tetranychus) cinnabarinus.—Tuttle and Baker, 1968:129.

Specimens of this mite were taken on Gossypium hirsutum Linnaeus, Santa Rosa, Valle del Fuerte, 4 August; Mangifera indica Linnaeus, Acoponeta, 28 July; Morus rubra Linnaeus, San Miguel, east of Torreon, 5 August; and Rosa delecta Rehder, Guadalajara, 31 July.
license
cc-by-nc-sa-3.0
bibliographic citation
Tuttle, Donald M., Baker, Edward William, and Abbatiello, M. 1974. "Spider mites from northwestern and north central Mexico (Acarina: Tetranychidae)." Smithsonian Contributions to Zoology. 1-18. https://doi.org/10.5479/si.00810282.171

Comprehensive Description

provided by Smithsonian Contributions to Zoology
Tetranychus (Tetranychus) urticae Koch

Tetranychus urticae Kock, 1836:10.—Tuttle and Baker 1968:129.

This species was collected on Monarda menthaefolia Graham, Alpine, Arizona, 29 July 1966.

Tetranychus (Armenychus) Wainstein, 1960:149.—Tuttle and Baker 1968:131.

TYPE-SPECIES.—Tetranychus armeniaca Bagdasarian, by designation and monotypy.
license
cc-by-nc-sa-3.0
bibliographic citation
Baker, Edward William and Tuttle, Donald M. 1972. "New species and further notes on the Tetranychoidea mostly from the Southwestern United States (Acarina: Tetranychidae and Tenuipalpidae)." Smithsonian Contributions to Zoology. 1-37. https://doi.org/10.5479/si.00810282.116

Comprehensive Description

provided by Smithsonian Contributions to Zoology
Tetranychus (Tetranychus) urticae Koch

Tetranychus urticae Koch, 1836:10.

Tetranychus (Tetranychus) urticae.—Tuttle and Baker, 1968:129.

This species appears to be out of its northern range, but the females collected appear to be typical.

Specimens in Mexico were collected on Acacia greggii Gray, 10 miles east of Torreon, 5 August; and Rosa dilecta Rehder, Guadalajara, 31 July.
license
cc-by-nc-sa-3.0
bibliographic citation
Tuttle, Donald M., Baker, Edward William, and Abbatiello, M. 1974. "Spider mites from northwestern and north central Mexico (Acarina: Tetranychidae)." Smithsonian Contributions to Zoology. 1-18. https://doi.org/10.5479/si.00810282.171

Rooimyt ( Afrikaans )

provided by wikipedia AF

Die rooimyt of Tetranychus urticae is ’n spesie myte wat op plante voorkom en as ’n plaag beskou word. Hulle val in die familie Tetranychidae, wat sowat 1 200 spesies insluit[1] en honderde soorte plante eet. Hulle bly gewoonlik aan die onderkant van die blare, waar hulle soms ’n beskermende syweb spin, en rig skade aan plante aan deur die plantselle te prik.[2]

Eienskappe

 src=
’n Kolonie rooimyte.

Rooimyte was aanvanklik inheems in Eurasië, maar kom nou wêreldwyd voor.[3] Hulle is baie klein en skaars sigbaar as rooierige of groenerige kolletjies op blare en stamme; die volwasse wyfie is sowat 0,4 mm lank.[4]

Plante waarop hulle voorkom, sluit in die meeste groente- en kossoorte, insluitende soetrissies, tamaties, aartappels, boontjies, mielies en aarbeie, asook sierplante soos rose.[4] Die myte lê eiers op die blare en dit hou ’n bedreiging vir die plant in omdat die myte sel vir sel die selinhoud van die blare uitsuig en so klein dowwe kolletjies los waar die opperhuidselle vernietig is.[4] As daar duisende myte op ’n plant is, kan dit die plant se fotosintetiese vermoëns belemmer.[4]

Lewensiklus

Rooimyte plant voort deur ’n proses waar onbevrugte eiers in mannetjies ontwikkel.[5] Die eiers van die rooimyt is deurskynend en pêrelagtig.[3] Dit broei uit as ’n larwe en dan volg twee nimfstadiums: ’n protonimf en dan ’n deutonimf, wat russtadiums kan deurmaak.

Verwysings

  1. H. R. Bolland, Jean Gutierrez & Carlos H. W. Flechtmann (1997). "Introduction". World Catalogue of the Spider Mite Family (Acari: Tetranychidae). Brill Publishers. pp. 1–3. ISBN 978-90-04-11087-8.
  2. Yutaka Saito (2009). "Plant mites". Plant Mites and Sociality: Diversity and Evolution. Springer. pp. 5–38. doi:10.1007/978-4-431-99456-5_2. ISBN 978-4-431-99455-8.
  3. 3,0 3,1 D.A. Raworth, D.R. Gillespie, M. Roy & H.M.A. Thistlewood (2002). "Tetranychus urticae Koch, twospotted spider mite (Acari: Tetranychidae)". In Peter G. Mason & John Theodore Huber (red.). Biological Control Programmes in Canada, 1981–2000. CAB International. pp. 259–265. ISBN 978-0-85199-527-4.AS1-onderhoud: Veelvoudige name: authors list (link)
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 Thomas R. Fasulo & H.A. Denmark (Desember 2009). "Twospotted spider mite". Featured Creatures. Universiteit van Florida / Institute of Food and Agricultural Sciences. Besoek op 20 Mei 2011.
  5. Cytological studies of the two-spotted spider mite Tetranychus urticae Koch (Tetranychidae, trombidiformes). I: Meiosis in eggs. C. C. M. Feiertag-Koppen, Genetica, 1976, Volume 46, Issue 4, pages 445-456, doi:10.1007/BF00128090

Eksterne skakels

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia skrywers en redakteurs
original
visit source
partner site
wikipedia AF

Rooimyt: Brief Summary ( Afrikaans )

provided by wikipedia AF

Die rooimyt of Tetranychus urticae is ’n spesie myte wat op plante voorkom en as ’n plaag beskou word. Hulle val in die familie Tetranychidae, wat sowat 1 200 spesies insluit en honderde soorte plante eet. Hulle bly gewoonlik aan die onderkant van die blare, waar hulle soms ’n beskermende syweb spin, en rig skade aan plante aan deur die plantselle te prik.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia skrywers en redakteurs
original
visit source
partner site
wikipedia AF

Aranya roja comuna ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

L’aranya roja comuna (Tetranychus urticae) és una de les moltes espècies de tetraníquids o aranyes roges que s’alimenten de plantes que es troben en ambients secs de tot el món i que generalment es consideren una plaga molt important de l’agricultura i la jardineria. El seu genoma va ser completament seqüenciat l’any 2011,[1] essent el primer genoma seqüenciat entre els aràcnids.

Distribució

Tetranychus urticae originàriament era nativa d’Euràsia, però ha adquirit una distribució cosmopolita.[2]

Està distribuït arreu de la península Ibèrica, en llocs càlids de climes suaus (especialment en la zona mediterrània i el sud peninsular).

Descripció

 src=
Colònia d'aranyes roges comunes.

Tetranychus urticae és extremadament petita, difícilment visible a ull nu com a taques verdoses o vermelloses en les fulles i les tiges; les femelles adultes fan uns 0,4 mm de llargada.[3] L'aranya roja comuna, que es pot veure en hivernacles i zones tropicals i temperades, secreta una fina teranyina per sobre i per sota de les fulles.[3]

Símptomes de la infestació

 src=
Infestació sobre Capsicum annuum

Aquests animals xuclen el líquid de l'interior de les cèl·lules i deixen en la superfície unes sedes que donen un aspecte cotonós. Provoquen en la tija de la planta petites taques de color marronós o groc. En casos de grans poblacions poden provocar un retard en el creixement en els primers estats vegetatius d'aquesta i, en els casos més greus, la dessecació completa de la planta.

Ecologia

L’aranya roja comuna és extremadament polífaga. Es pot alimentar sobre centenars d’espècies de plantes incloent la majoria de les hortalisses com les pebroteres, tomaqueres, patateres, mongeteres, blat de moro, maduixeres i també plantes ornamentals com els rosers.[3] Pon els seus ous sobre les fulles i perjudica les plantes en xuclar la seva saba i el contingut de les seves cèl·lules. Hi deixa petites taques pàl·lides o cicatrius quan s’ha destruït l’epidermis de les cèl·lules.[3] Malgrat que les lesions individuals són molt petites, l’atac de centenars d’aranyes roges fa milers de lesions i redueix la capacitat fotosíntesintètica de les plantes.[3]

Uns dels molts depredadors naturals de l’aranya roja comuna són el Phytoseiulus persimilis i la Chrysoperla carnea, els quals es fan servir en els mètodes de control biològic en l'agricultura ecològica o de producció integrada.[4][3]

Cicle vital

El cicle d'activitat des de l'ou fins a ser adult és molt ràpid, entre 8 i 14 dies amb temperatures entre 23 i 30 °C donant generacions durant tot l'any. La humitat relativa ha de ser mitjana, ni molt alta ni molt baixa, ja que pot provocar la mort de les larves i endarrerir-ne el desenvolupament. Es poden dispersar per tot el camp de cultiu amb l'ajuda del vent.

L'ou de T. urticae és translúcid i semblant a una petita perla.[2] Es desclou i hi surt una nimfa la qual es torna una protonimfa i després es converteix en una deutonimfa, la qual mostra estadis de quiescència. L’adult és típicament de color verd pàl·lid gran part de l’any, però les generacions tardanes són de color vermell, les femelles aparellades passen l’hivern en estadi de diapausa.[2]

Control i prevenció

  1. Vigilar temporalment els estats de creixement de les plantes més joves
  2. És recomanable eliminar les males herbes i cultius anteriors i aplicar dosis d'adobs equilibrades
  3. L'aplicació de plaguicides, en aquest cas, acaricides, es farà quan es detectin els primers estats de desenvolupament de la plaga dirigint-los a les fonts d'infestació.

L'aranya roja presenta una gran resistència als acaricides, per aquest motiu és especialment important fer un ús alternant d'aquests.

La utilització d'insecticides com els piretroides poden provocar un augment de la població d'aquests àcars.

Referències

  1. Grbic et al. (2011). The genome of Tetranychus urticae reveals herbivorous pest adaptations. Nature 479, 487-492.
  2. 2,0 2,1 2,2 D. A. Raworth, D. R. Gillespie, M. Roy & H. M. A. Thistlewood. «Tetranychus urticae Koch, twospotted spider mite (Acari: Tetranychidae)». A: Peter G. Mason & John Theodore Huber. Biological Control Programmes in Canada, 1981–2000. CAB International, 2002, p. 259–265. ISBN 9780851995274.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Thomas R. Fasulo & H. A. Denmark. «Twospotted spider mite». Featured Creatures. University of Florida / Institute of Food and Agricultural Sciences, December 2009. [Consulta: May 20, 2011].
  4. «Control integrat de plagues i malalties», Norma Tècnica de Producció Integrada d'Hortícoles, Annexos específics dels cultius d’hortalisses, Govern de les Illes Balears, 14 de juny 2012

Enllaços externs

En altres projectes de Wikimedia:
Commons
Commons (Galeria)
Commons
Commons (Categoria) Modifica l'enllaç a Wikidata
  • MEMS Movie Gallery, spider mite used for demonstrating microelectromechanical systems technology
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Aranya roja comuna: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

L’aranya roja comuna (Tetranychus urticae) és una de les moltes espècies de tetraníquids o aranyes roges que s’alimenten de plantes que es troben en ambients secs de tot el món i que generalment es consideren una plaga molt important de l’agricultura i la jardineria. El seu genoma va ser completament seqüenciat l’any 2011, essent el primer genoma seqüenciat entre els aràcnids.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Sviluška chmelová ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Sviluška chmelová (Tetranychus urticae) je významný škůdce z podtřídy roztočů, původně žijící v Eurasii, ale dnes kosmopolitní. Jedná se o nejznámějšího zástupce čeledi sviluškovitých a prvního zástupce pavoukovců, jehož genom byl sekvenován (2011).[1] Škodí chmelu, okurkám, bramborám, vínu, malinám a mnoha dalším hospodářským rostlinám, napadá jejich listy.

Pahýl
Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Galerie

Reference

  1. The genome of Tetranychus urticae reveals herbivorous pest adaptations.. Nature. 2011, čís. 479, s. 487-492. Dostupné online.

Externí odkazy

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Gemeine Spinnmilbe ( German )

provided by wikipedia DE

Die Gemeine Spinnmilbe oder Bohnenspinnmilbe (Tetranychus urticae) ist eine Art aus der Familie der Spinnmilben (Tetranychidae) innerhalb der Milben (Acari).

Merkmale

Adulte Tiere sind bezüglich ihrer Größe abhängig von ihrem Ernährungszustand sehr variabel. Weibchen haben eine Länge von etwa 0,4 bis 0,6 mm, Männchen von 0,3 bis 0,45 mm. Die ellipsoiden, weichhäutigen Tiere haben eine konvexe Oberseite und sind unten abgeplattet. Sie haben während der Vegetationsperiode eine durchsichtige, hell- bis braungrüne Färbung mit zwei deutlichen, unscharf gezeichneten, großen dunklen seitlichen Flecken, die von den durchscheinenden Blindsäcken des Mitteldarmes gebildet werden. Vom Spätsommer bis zum folgenden Frühjahr sind die überwinternden Weibchen orangerot bis zinnoberrot gefärbt. Mit Ausnahme des sechsbeinigen ersten Larvenstadiums haben alle Entwicklungsstadien acht Laufbeine.

Biologie

Die Gemeine Spinnmilbe überwintert ausschließlich in Form der orangeroten "Winterweibchen", die ab dem Spätsommer bei abnehmender Tageslänge entstehen. Man findet sie im Winter in Kolonien an allen möglichen geschützten Plätzen wie abgefallenem Laub, an krautigen Pflanzen, unter der Rinde von holzigen Wirtspflanzen etc. Die Fähigkeit der Weibchen, extrem tiefe Temperaturen zu überstehen, ist enorm. So können sie kontinuierliche Temperaturen von −15 °C einige Wochen lang überleben. Im Frühjahr beginnen die Weibchen bei steigenden Temperaturen dann wieder mit der Nahrungsaufnahme, wandeln sich in die grünlich-transparente Sommerform um und legen dann auch wieder Eier. Die daraus entstehenden Nachkommen besiedeln im Verlauf der Vegetationsperiode dann wieder ihre Wirtspflanzen. Dort entwickeln sie sich bei passenden Bedingungen schnell zu Kolonien, in denen man dann auch alle Entwicklungsstadien der Art antrifft: Aus den gelblich-transparenten, runden Eiern (Durchmesser ca. 0,13 mm) schlüpft eine sechsbeinige, maximal 0,2 mm lange, grünlich-transparente Larve. Darauf folgt eine beinlose larvale Ruhephase (Protochrysalis), aus der nach einer Häutung das erste Nymphenstadium (Protonymphe) entsteht. Ab diesem Stadium haben die Tiere acht Beine. Nach der zweiten Ruhephase (Deutochrysalis) schlüpft das zweite Nymphenstadium (Deutonymphe), aus dem nach der letzten Ruhephase (Teliochrysalis) das ausgewachsene Tier (Imago) entsteht. Die Dauer der gesamten Ontogenese beträgt temperaturabhängig etwa 10 bis 30 Tage.

Die adulten Weibchen produzieren im Laufe ihres zwei- bis fünfwöchigen Lebens etwa 50 bis 100 Eier. Welches Geschlecht sich aus dem jeweiligen Ei entwickelt, wird durch die Befruchtung festgelegt: Aus unbefruchteten Eiern, die nur einen Chromosomensatz enthalten, also haploid sind, entstehen stets haploide Männchen, während sich aus befruchteten, diploiden Eiern stets Weibchen entwickeln. Man spricht bei diesem Phänomen von Arrhenotokie. Unbegattete Weibchen produzieren folgerichtig lediglich parthenogenetisch männliche Nachkommen, während sich aus den Eiern begatteter Weibchen sowohl Männchen als auch Weibchen entwickeln können, je nachdem, ob das jeweilige Ei bei der Begattung befruchtet wurde. Aus diesen Zusammenhängen ergibt sich auch eine Selbstregulation des Geschlechterverhältnisses einer Population: Bei einem Mangel an Männchen bleiben mehr Weibchen unbegattet und produzieren demzufolge wieder mehr Männchen, während ein Männchenüberschuss in der nächsten Generation zu deutlich mehr Weibchen führt. In einer normalen Population liegt das Verhältnis von Männchen zu Weibchen in der Regel zwischen 1:3 und 3:4.

Unter guten Lebensbedingungen, d. h. bei trockenem, heißem Klima, vollzieht sich der Lebenszyklus der Gemeinen Spinnmilbe relativ schnell, so dass dann aus einem abgelegten Ei binnen etwa einer Woche wieder ein adultes Weibchen entstehen kann. Das erklärt das außergewöhnliche Wachstumspotential und die explosionsartige Populationsentwicklung der Art bei hohen Temperaturen, wie sie in Mitteleuropa manchmal im August herrschen. Dabei treten hier insgesamt normalerweise sechs bis neun Generationen pro Jahr auf.

Wirtspflanzen und Verbreitung

Die polyphage, mit Ausnahme der Antarktis weltweit vorkommende Art ist unter den Spinnmilben jene mit der größten wirtschaftlichen Bedeutung als Schädling. In Deutschland findet man die Gemeine Spinnmilbe an etwa 90 Kulturpflanzen, darunter Wein, Bohnen, Erbsen, Gurken, Hopfen, Kartoffeln, Erdbeeren, Sonnenblumen und Obstgehölze wie Apfel, Birne, Pflaume und Stachelbeere. Weltweit werden mehr als 200 Wirtspflanzen befallen, darunter beispielsweise auch Baumwolle, Hanf, Maniok oder Soja als bedeutende Kulturen.

Schaden und Schadbild

Die Gemeine Spinnmilbe sticht mit ihren Mundwerkzeugen von der Blattunterseite her die untere Epidermis und das Schwammparenchym bis hin zu den chloroplastenreichen Zellen des Palisadenparenchyms an, um den zuckerhaltigen Zellsaft sowie auch die Chloroplasten selbst aufzusaugen. Da sie 18 bis 22 Einstiche pro Minute vollführen kann, ist die schützende Cuticula der Pflanze stark angegriffen und dadurch ihre Schutzwirkung vor unkontrolliertem Gasaustausch reduziert. Als Folge kollabieren die Zellen relativ schnell. Es resultiert eine physiologische Reaktion der Pflanze, die zu steigender Wasseraufnahme und erhöhter Transpiration führt. Die Transpirationsrate übertrifft bald die Wasseraufnahme, so dass stark befallene Blätter langsam vertrocknen. Auf den Blättern treten daher bei Befall zunächst kleine helle, gelblichweiße Flecken auf. Stärker befallene Blätter nekrotisieren, ändern ihre Farbe von grün zu grau- oder kupferbraun und fallen schließlich ab. Beim Hopfen wird dieses Schadbild daher "Kupferbrand" genannt. Bei stärkerem Befall entwickeln sich zudem feine Gespinste an den Pflanzen, vor allem an den Blattunterseiten, aber auch an den Trieben.

Fotogalerie

Bekämpfung

 src=
Raubmilbe Typhlodromus pyri

In vielen landwirtschaftlichen Kulturen wie auch in Gartenbau-Betrieben stellt die Gemeine Spinnmilbe ein ernstzunehmendes wirtschaftliches Problem dar. Entsprechend stehen in den meisten Ländern eine ausreichende Zahl zugelassener und wirksamer synthetischer Akarizide zur Spinnmilben-Bekämpfung zur Verfügung. Natürlich sollte der Einsatz dieser Mittel erst dann erfolgen, wenn er z. B. nach Erreichen einer bestimmten Bekämpfungsschwelle fachlich wie wirtschaftlich Sinn ergibt. Zudem sollten ausschließlich nützlingsschonende Akarizide eingesetzt werden, da die Gemeine Spinnmilbe auch eine ganze Reihe natürlicher Gegenspieler hat, die die Populationsentwicklung der Spinnmilben ebenfalls kontrollieren können. Dies sind insbesondere Raubmilben (Phytoseiidae), Blumenwanzen (Anthocoridae), der Schwarze Kugelmarienkäfer Stethorus punctillum (bzw. außerhalb Europas andere Arten dieser Gattung) sowie Taghafte (Hemerobiidae) und Florfliegen (Chrysopidae). Bei Verwendung von raubmilbenschonenden Pflanzenschutzmitteln erübrigt sich meist eine eigene Bekämpfung der Spinnmilben, da sie durch Nützlinge in ihrer Entwicklung so stark zurückgehalten werden, dass sie keinen wirtschaftlichen Schaden mehr anrichten.

Synonyme

Bemerkenswert ist die Vielzahl der Synonyme, unter denen die Art im Laufe der Zeit beschrieben wurde:[1]

  • Tetranychus aduncus Flechtmann & Baker, 1967
  • Epitetranychus aequans Zacher, 1916
  • Epitetranychus alceae Oudemans, 1928
  • Tetranychus althaeae von Hanstein, 1901
  • Tetranychus arabicus Attiah, 1967
  • Tetranychus aspidistrae Oudemans, 1931
  • Tetranychus bimaculatus Harvey, 1892
  • Epitetranychus caldarii Oudemans, 1931
  • Tetranychus choisyae Oudemans, 1931
  • Acarus cinnabarinus Boisduval, 1867
  • Acarus cucumeris Boisduval, 1867
  • Eotetranychus cucurbitacearum Sayed, 1946
  • Tetranychus dahliae Oudemans, 1937
  • Tetranychus dugesii Cano y Alcacio, 1886
  • Tetranychus eriostemi Murray, 1877
  • Acarus ferrugineus Boisduval, 1867
  • Tetranychus fervidus Koch, 1841
  • Tetranychus fici Murray, 1877
  • Tetranychus ragariae Oudemans, 1931
  • Tetranychus fransseni Oudemans, 1931
  • Epitetranychus hamatus Zacher, 1916
  • Acarus hematodes Boisduval, 1867
  • Tetranychus inaequalis Targioni Tozzetti, 1878
  • Eotetranychus inexspectatus Andre, 1933
  • Tetranychus longitarsus Donnadieu, 1875
  • Tetranychus major Donnadieu, 1875
  • Tetranychus manihotis Oudemans, 1931
  • Tetranychus minor Donnadieu, 1875
  • Tetranychus multisetes McGregor, 1950
  • Tetranychus piger Donnadieu, 1875
  • Distigmatus pilosus Donnadieu, 1875
  • Tetranychus plumistoma Donnadieu, 1875
  • Tetranychus reinwardtiae Oudemans, 1930
  • Tetranychus ricinus Saba, 1973
  • Acarus rosarum Boisduval, 1867
  • Tetranychus russeolus Koch, 1838
  • Acarus sambuci Schrank, 1781
  • Eotetranychus scabrisetus Ugarov & Nilolskii, 1937
  • Tetranychus stellariae Oudemans, 1931
  • Acarus telarius Linnaeus, 1758
  • Acarus textor Fourcroy, 1785
  • Tetranychus viburni Koch, 1838
  • Tetranychus violae Oudemans, 1931
  • Acarus vitis Boisduval, 1867

Referenzen

  1. Tetranychus urticae Koch 1836. Fauna Europaea, Version 1.3, 19.04.2007, abgerufen am 4. Oktober 2007.

Weblinks

 src=
– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Gemeine Spinnmilbe: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Die Gemeine Spinnmilbe oder Bohnenspinnmilbe (Tetranychus urticae) ist eine Art aus der Familie der Spinnmilben (Tetranychidae) innerhalb der Milben (Acari).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Tetranychus urticae ( Javanese )

provided by wikipedia emerging languages

Tetranychus urticae (sawijining kéwan kanthi punjul 60 jeneng umum, kalebu tungau angga-angga twospotted) iku siji saka akèh spésies tungau pamangan tetuwuhan sing tinemu ing lingkungan garing, lan lumrahé dianggep ama. Iki wujud anggota sing paling akèh ditepungi saka kulawarga Tetranychidae utawa tungau angga-angga.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Penulis lan editor Wikipedia

Ябай үрмәксе ауы талпаны ( Bashkir )

provided by wikipedia emerging languages
 src=
Үрмәксе ауы талпаны менән зарарланған үҫемлек

Ябай үрмәксе ауы талпаны[3] (лат. Tetranychus urticae) үрмәксе ауы талпаны (Tetranychidae) ғаиләһендәге талпан төрө

Тасуирлама

Талпандың ҙурлығы һимеҙлегенең дәрәжәһенә бәйле. Инә заттың яҡынса оҙонлоғо 0,4 алып[4] 0,6 мм-ғаса, ата заттары 0,3-тән алып 0,45-кәсә. Йомшаҡ тәнлеләр. Эллипсоид формаһында, өҫкө өлөшө ҡабарып тора, аҫҡы өлөшө тигеҙ. Ҡарышлауыҡтарҙың үҫеше ваҡытында улар үтә күренмәле, төҫтәре асыҡ йәшелдән алып йәшкелт көрәнгә тиклем, ян яҡтарында беленеп торған ҙур ғына тимгеле була. Был тимгелдәр урта эсәктәрендә һуҡыр үтә күренмәле ҡапсыҡтар булараҡ барлыҡҡа килә. Көҙ аҙаҡтарынан алып яҙға тиклем ҡышлаусы инә заттар ҡыҙғылт һары — ҡыҙыл, асыҡ ҡыҙылғаса төҫтә булалар. Ҡарышлауыҡ фазаһында улар алты аяҡлы булалар, ә өлгөргән бөжәктәр барыһы ла һигеҙ аяҡлы.

Таралышы

Антарктиканан башҡа һәр ерҙә лә тереклек итә.

Туҡланыуы

Полифагтар. Донъяла 200-ҙән артыҡ үҫемлек-хужа иҫәпләнә. Шулар араһында бик мөһим ауыл хужалығы үҫемлектәренән виноград, мамыҡ, маниок һәм соя бар[4]. Үрмәксе ауы талпандары үҫемлектәрҙең япраҡтарынан уларҙың һуттарын һура, был үҫемлектәрҙең япраҡтарын һарғайта, улар һулый, аҙаҡтан ҡойола.[5].

Дошмандары

Тәбиғи дошмандары булып йыртҡыс талпан Phytoseiulus persimilis иҫәпләнә. Улар башлыса үрмәксе ауы талпандарын аулай.[4], Һәм шулай уҡ йыртҡыс талпан Neoseiulus californicus уның хас дошманы.

Иҫкәрмәләр

  1. Catalogue of Life in Taiwan
  2. Nederlands Soortenregister
  3. Захваткин Ю. А. Акарология — наука о клещах: История развития. Современное состояние. Систематика : Учебное пособие. — М. : Книжный дом «ЛИБРОКОМ», 2012. — С. 121. — ISBN 978-5-397-02126-5.
  4. 4,0 4,1 4,2 Thomas R. Fasulo & H. A. Denmark Twospotted spider mite. Featured Creatures. University of Florida / Institute of Food and Agricultural Sciences (December 2009). Тәүге сығанаҡтан архивланған 22 ноябрь 2012. 20 май 2011 тикшерелгән.
  5. В. Н. Пермякова Защита растений от вредителей и болезней — Петрозаводск: Карелия, 1988. — ISBN 5—7545—0025—4.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Ябай үрмәксе ауы талпаны: Brief Summary ( Bashkir )

provided by wikipedia emerging languages
 src= Үрмәксе ауы талпаны менән зарарланған үҫемлек

Ябай үрмәксе ауы талпаны (лат. Tetranychus urticae) үрмәксе ауы талпаны (Tetranychidae) ғаиләһендәге талпан төрө

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Tetranychus urticae

provided by wikipedia EN

Tetranychus urticae (common names include red spider mite and two-spotted spider mite) is a species of plant-feeding mite generally considered to be a pest. It is the most widely known member of the family Tetranychidae or spider mites. Its genome was fully sequenced in 2011, and was the first genome sequence from any chelicerate.

Distribution

T. urticae was originally native only to Eurasia, but has acquired a cosmopolitan distribution as a common pest in a wide range of agricultural systems.[1]

Description

Zoological drawing

T. urticae is extremely small, barely visible with the naked eye as reddish, yellow or black spots on plants; the adult females measure about 0.4 mm (0.016 in) long.[2] Adult mites sometimes spin a fine web on and under leaves.[2]

Ecology

This spider mite is extremely polyphagous; it can feed on hundreds of plants, including most vegetables and food crops – such as peppers, tomatoes, potatoes, pepinos, beans, maize, and strawberries, and ornamental plants such as roses.[2] It is the most prevalent pest of Withania somnifera in India.[3] It lays its eggs on the leaves, and it poses a threat to host plants by sucking cell contents from the leaves cell by cell, leaving tiny pale spots or scars where the green epidermal cells have been destroyed.[2] Although the individual lesions are very small, attack by hundreds or thousands of spider mites can cause thousands of lesions, thus can significantly reduce the photosynthetic capability of plants.[2] They feed on single cells which are pierced with a stylet-like mouthpart and the cell contents are removed, they do damage to the spongy mesophyll, palisade parenchyma, and chloroplasts.[4]

T. urticae populations may increase rapidly in hot, dry conditions, expanding to 70 times the original population in as few as six days.[5]

The mite's natural predator, Phytoseiulus persimilis, commonly used as a biological control method, is one of many predatory mites which prey mainly or exclusively on spider mites.[2]

Other than certain aphids, T. urticae is the only animal known to be able to synthesise carotenoids. As in aphids, the genes for carotene synthesis appear to have been acquired through horizontal gene transfer from a fungus.[6][7]

Lifecycle

T. urticae reproduces through arrhenotoky, a form of parthenogenesis in which unfertilized eggs develop into males.[8]

The egg of T. urticae is translucent and pearl-like.[1] It hatches into a larva, and two nymph stages follow: a protonymph, and then a deutonymph, which may display quiescent stages. The adults are typically pale green for most of the year, but later generations are red; mated females survive the winter in diapause.[1]

Inbreeding avoidance

Inbreeding is detrimental for fitness in T. urticae.[9] Inbred progeny mature more slowly than outbred progeny, and inbred female progeny have lower reproductive output. T. urticae females apparently are capable of kin recognition and have the ability to avoid inbreeding through mate choice.[9]

Genomics

The genome of T. urticae was fully sequenced in 2011, and was the first genome sequence from any chelicerate.[10]

References

  1. ^ a b c Raworth DA, Gillespie DR, Roy R, Thistlewood HM (2002). "Tetranychus urticae Koch, twospotted spider mite (Acari: Tetranychidae)". In Mason PG, Huber JT (eds.). Biological Control Programmes in Canada, 1981–2000. CAB International. pp. 259–265. ISBN 978-0-85199-527-4.
  2. ^ a b c d e f Fasulo TR, Denmark HA (December 2009). "Twospotted spider mite". Featured Creatures. University of Florida / Institute of Food and Agricultural Sciences. Retrieved May 20, 2011.
  3. ^ Sharma A, Kumar Pati P (2012). "First record of the carmine spider mite, Tetranychus urticae, infesting Withania somnifera in India" (PDF). Journal of Insect Science. 12 (50): 1–4. doi:10.1673/031.012.5001. PMC 3476950. PMID 22970740.
  4. ^ Cloyd, Raymond (May 10, 2022). "Insect and Mite Pests Feeding Behaviors and Plant Damage". Greenhouse Product News. 32 (5): 10.
  5. ^ Hodgson, Erin; Dean, Ashley (2022). "Twospotted Spider Mites". Iowa State University Extension and Outreach. Retrieved 2023-04-25.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link)
  6. ^ Altincicek B, Kovacs JL, Gerardo NM (April 2012). "Horizontally transferred fungal carotenoid genes in the two-spotted spider mite Tetranychus urticae". Biology Letters. 8 (2): 253–7. doi:10.1098/rsbl.2011.0704. PMC 3297373. PMID 21920958.
  7. ^ Bryon A, Kurlovs AH, Dermauw W, Greenhalgh R, Riga M, Grbić M, et al. (July 2017). "Tetranychus urticae". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 114 (29): E5871–E5880. doi:10.1073/pnas.1706865114. PMC 5530703. PMID 28674017.
  8. ^ Feiertag-Koppen CC (December 1976). "Cytological studies of the two-spotted spider mite Tetranychus urticae Koch (Tetranychidae, trombidiformes). I: Meiosis in eggs". Genetica. 46 (4): 445–56. doi:10.1007/BF00128090. S2CID 34991579.
  9. ^ a b Tien NS, Massourakis G, Sabelis MW, Egas M (June 2011). "Mate choice promotes inbreeding avoidance in the two-spotted spider mite". Experimental & Applied Acarology. 54 (2): 119–24. doi:10.1007/s10493-011-9431-y. PMC 3084432. PMID 21400191.
  10. ^ Grbić M, Van Leeuwen T, Clark RM, Rombauts S, Rouzé P, Grbić V, et al. (November 2011). "The genome of Tetranychus urticae reveals herbivorous pest adaptations". Nature. 479 (7374): 487–92. Bibcode:2011Natur.479..487G. doi:10.1038/nature10640. PMC 4856440. PMID 22113690.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Tetranychus urticae: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Tetranychus urticae (common names include red spider mite and two-spotted spider mite) is a species of plant-feeding mite generally considered to be a pest. It is the most widely known member of the family Tetranychidae or spider mites. Its genome was fully sequenced in 2011, and was the first genome sequence from any chelicerate.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Tetranychus urticae ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Tetranychus urticae (un ácaro con más de 60 nombres vulgares, tales como araña roja, ácaro de dos puntos, entre otros) es una de las muchas especies de ácaros que se alimentan de plantas que se suelen encontrar en ambientes secos y que generalmente son considerados una plaga. Es el miembro de la familia tetraníquidos o Tetranychidae, más ampliamente conocido. Los ácaros de esta familia son capaces de tejer telarañas, por lo que se los suele confundir con arañas.

T. urticae es muy pequeño, se puede ver a simple vista como unos pequeños puntos rojizos en las hojas o en los tallos; los adultos miden alrededor de 0,5 mm.

Durante el verano, T. urticae está en sus primeras fases (larva, protoninfa y deutoninfa) y tiene una coloración marrón verdosa con dos manchas más oscuras en los laterales, pero cuando se aproxima el invierno T. urticae se vuelve adulto y su coloración se aproxima al rojo intenso. Algunas poblaciones son permanentemente verdosas y otras rojizas por lo que por algunas autoridades de clasificación se les considera diferentes especies. Además, se pueden apreciar variaciones de color según el sexo del ácaro.

La araña roja vive generalmente agrupada en colonias en el envés de las hojas. Produce hilos de seda en gran cantidad, que le sirven de refugio frente a depredadores y acaricidas, además de servir para mantener una humedad estable.

Síntomas y daños

Estos ácaros, que pueden encontrarse en invernaderos así como zonas tropicales y subtropicales, extienden una pequeña telaraña sobre y debajo de las hojas. Es un ácaro muy polífago; se puede alimentar de cientos de tipos de plantas, incluyendo la mayoría de las hortalizas (pimientos, tomates, patatas, frijoles,[1]maíz, fresas) y ornamentales: rosas, etc. Deposita sus huevos en las hojas, y supone una amenaza para la planta huésped porque se alimenta de los contenidos celulares de las hojas, absorbiéndolos célula a célula, dejando una leve y pálida mancha que contrasta con el verde de la epidermis. Aunque individualmente las lesiones son muy pequeñas, de acuerdo con el pequeño tamaño de este quelicerado, hay que tener en cuenta que a una planta pueden atacarle miles de estos ácaros, causando miles de lesiones, lo cual puede suponer una importante reducción de la fotosíntesis que la planta puede realizar, por lo que reduce enormemente la producción de nutrientes, a veces incluso llegando a matar la planta. Aunque este método de alimentación puede propagar ciertos virus entre plantas, esto se considera de menor importancia por el momento.

Cuando se alimentan de las hojas causan decoloración y desecación que en la mayor parte de los casos se manifiesta con manchas amarillentas y/o abombamientos en el haz. Pueden producir intensas y bruscas defoliaciones, especialmente en verano. También se alimenta de los frutos, que adquieren manchas herrumbrosas difusas por toda la superficie del fruto maduro. Si los ataques son fuertes, el fruto aparece de color gris sucio. En el limón da lugar a manchas oscuras, este síntoma característico es conocido comúnmente como el “bigote” del limón.

Métodos de control

La lucha contra este ácaro puede ser según las situaciones, química o biológica. Las poblaciones de este ácaro pueden verse disminuidas por la lluvia o por la actividad predadora en la biocenosis.

Entre los enemigos naturales podemos distinguir:

Control biológico

El control biológico de la araña roja es posible con la utilización de uno de sus enemigos naturales, el ácaro fitoseido Phytoseiulus persimilis, que una vez que es distribuido sobre las hojas del cultivo, realiza acción de control de las poblaciones de T. urticae. Este método de control es sobre todo utilizado en cultivo de hortalizas en invernadero. Phytoseiulus persimilis es utilizado en muchas empresas europeas dedicadas a la reproducción y venta de insectos utilizados en control biológico.

Amblyseius californicus es otro ácaro depredador de T. urticae que se usa en control biológico de la misma. Una de las principales ventajas de este, es que puede alimentarse en ciertos momento del polen de las flores (en especial de Festuca, que se puede colocar entre las líneas de árboles[2]​), por lo que puede permanecer en los cultivos hasta que aparezcan los primeros individuos de T. urticae.

Control químico

Son muchos los productos químicos que se pueden utilizar en el control de las poblaciones de este ácaro, entre los que destaca la abamectina. Hay que tener en cuenta que los mayores ataques se producen en épocas de calor y baja humedad, condiciones que se suelen dar en verano. Hay que valorar antes de realizar un tratamiento químico la presencia de enemigos naturales, y considerar el efecto que el producto puede tener sobre estos. Los ataques de este ácaro suelen aparecer en focos bien delimitados, por lo que es importante la vigilancia de estos y si es posible realizar tratamientos localizados a estos focos antes de que se extiendan al resto del cultivo.

Las materias activas recomendadas son:[2]

  • En caso de tener que realizar más de una aplicación se debe alternar entre las materias activas con distinto modo de acción, con el fin de evitar la aparición de resistencias.
  • Los plaguicidas deben utilizarse a las dosis recomendadas para evitar la aparición de resistencias o pérdida de eficacia de la aplicación.
  • Todas las aplicaciones químicas deben realizarse con equipos previamente calibrados. Se debe considerar el uso de un adecuado volumen, presión y velocidad de aplicación, de manera que se asegure una apropiada cobertura vegetal.
  • La técnica de aplicación debe permitir alcanzar bien el envés de las hojas, procurando una buena cubrición de éstas en todas las plantas. Para las aplicaciones en pulverización es aconsejable la utilización de mojantes.
  • Realizar los tratamientos sobre focos, si están bien delimitados.
  • Diferenciar el estado de la plaga predominante y el nivel poblacional de cada estadio al que se dirige el tratamiento, ya que según estos se realizará la elección del producto más apropiado (ovicidas, larvicidas, adulticidas).

Secuenciación de su genoma

 src=
T. urticae en un brote de gardenia

Su genoma ha sido completamente secuenciado en 2011,[4]​ el primero en la clase Arachnida. Su secuenciación puede ser muy interesante por ser muy polífago.

Referencias

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Tetranychus urticae: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Tetranychus urticae (un ácaro con más de 60 nombres vulgares, tales como araña roja, ácaro de dos puntos, entre otros) es una de las muchas especies de ácaros que se alimentan de plantas que se suelen encontrar en ambientes secos y que generalmente son considerados una plaga. Es el miembro de la familia tetraníquidos o Tetranychidae, más ampliamente conocido. Los ácaros de esta familia son capaces de tejer telarañas, por lo que se los suele confundir con arañas.

T. urticae es muy pequeño, se puede ver a simple vista como unos pequeños puntos rojizos en las hojas o en los tallos; los adultos miden alrededor de 0,5 mm.

Durante el verano, T. urticae está en sus primeras fases (larva, protoninfa y deutoninfa) y tiene una coloración marrón verdosa con dos manchas más oscuras en los laterales, pero cuando se aproxima el invierno T. urticae se vuelve adulto y su coloración se aproxima al rojo intenso. Algunas poblaciones son permanentemente verdosas y otras rojizas por lo que por algunas autoridades de clasificación se les considera diferentes especies. Además, se pueden apreciar variaciones de color según el sexo del ácaro.

La araña roja vive generalmente agrupada en colonias en el envés de las hojas. Produce hilos de seda en gran cantidad, que le sirven de refugio frente a depredadores y acaricidas, además de servir para mantener una humedad estable.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Vihannespunkki ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Vihannespunkki (Tetranychus urticae) on punkkien lahkoon kuuluva hämähäkkieläin. Epävirallinen nimi kehrääjäpunkki juontuu punkin kehräämästä seitistä, josta ne on helppo tunnistaa. Kotipuutarhassa ne ovat yleisiä tuholaisia.


Ulkonäkö ja koko

Vihannespunkkien väri on vaalea tai vaaleanvihreä, pään lähellä niillä on kaksi silmiä muistuttavaa pistettä. Talvehtineet vihannespunkit ovat oranssinsävyisiä. Vartalon muoto on soikea. Kooltaan ne ovat alle 0,5 mm:n pituisia, koiraat ovat pienempiä kuin naaraat. Naaraan selässä on 12 jäykkää karvaa.[1]

Vihannespunkkien torjunta

Jos kasvin lehdet muuttuvat likaisen keltaisiksi ja alkavat vähitellen putoilla, syynä voivat olla vihannespunkit. Vihannespunkkien ehkäisemiseksi kannattaa kasveja tutkia muutaman päivän välein suurennuslasilla. Yleensä nämä erittäin pienet hämähäkkieläimet viihtyvät lehtien alapinnoilla. Niiden aiheuttamat vauriot ilmenevät pieninä, vaaleina pisteinä lehdissä. Näistä pisteistä vihannespunkit ovat alhaalta päin imeneet kasvin nesteitä. Munat ovat pyöreitä, ulosteet kuin pieniä pisteitä. Myös tyhjiä kuoriutumisnahkoja tai ohuita kehruuseittejä voi löytyä. Jos punkkeja on paljon ja ne ovat ehtineet kutoa seittiä, niistä voi olla hyvin vaikeaa päästä kokonaan eroon.

Vihannespunkit viihtyvät kuivassa ja lämpimässä kuten muutkin hämähäkkieläimet, joten helpoin torjuntakeino on nostaa ilmankosteutta. Vihannespunkkeja ei pitäisi ilmestyä, jos ilman suhteellinen ilmankosteus on yli 50 %. Varsinkin lehtien alapintojen sumuttaminen säännöllisesti vedellä on kannattavaa. Lämpötilan pitäminen matalana myös huonontaa lisääntymismahdollisuuksia. Vihannespunkit pysyvät hengissä myös viileämmässä ja aloittavat rajun lisääntymisen heti lämpötilan noustua. Vihannespunkkien valloittama kasvi tulisikin poistaa heti muiden joukosta ettei tartunta leviä. Kasvin voi tämän jälkeen käsitellä torjunta-aineella, sumuttaa kunnolla ja pitää muutaman päivän ajan karanteenissa. Usein jopa pelkkä sumutus ja ilmankosteuden nosto voivat riittää.

Vihannespunkin luonnollinen saalistaja on petopunkkeihin kuuluva ansaripetopunkki (Phytoseiulus persimilis), jota käytetään biologisessa torjunnassa. Muita käytettyjä torjuntaeliöitä ovat kalifornianpetopunkki (Amblyseius californicus), punkkisääski eli petosääski (Feltiella acarisuga), jauhiaislude (Macrolophus caliginosus), punkkipirkko (Stethorus punctillum), ripsiäispetopunkki (Amblyseius cucumeris) ja ruskopetopunkki (Amblyseius degenerans).

Lähteet

  1. Two-spotted spider mite University of Florida. Viitattu 12.9.2017.

Aiheesta muualla

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Vihannespunkki: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Vihannespunkki (Tetranychus urticae) on punkkien lahkoon kuuluva hämähäkkieläin. Epävirallinen nimi kehrääjäpunkki juontuu punkin kehräämästä seitistä, josta ne on helppo tunnistaa. Kotipuutarhassa ne ovat yleisiä tuholaisia.


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Tetranychus urticae ( French )

provided by wikipedia FR

Tetranychus urticae (tétranyque tisserand, tétranyque commun, tétranyque à deux points, araignée rouge des serres, araignée rouge du cotonnier, acarien jaune tisserand[1]) est une espèce d'acariens de la famille des Tetranychidae à répartition cosmopolite.

Cet acarien, en tant que parasite de nombreuses espèces végétales (plus de 900 espèces selon une étude canadienne[2]), est un important ravageur des cultures, il est pour cette raison le membre le plus connu de la famille des Tetranychidae ou tétranyques. Bien qu'à peine visible, le tétranyque rouge qui peut former d'importantes colonies dans les serres agricoles et sur les cultures industrielles, tant en zone tropicales que tempérées, tisse une fine toile sur et sous les feuilles et peut conduire à la mort des plantes qu'il colonise[3].

Le génome de cette espèce a été entièrement séquencé en 2011 ; c'était le premier séquencage d'un génome du sous-embranchement Chelicerata parmi les arthropodes[4].

Distribution

Tetranychus urticae est un organisme originaire de l'Eurasie, qui, répandu par l'Homme et les transports mondialisés a acquis une répartition cosmopolite[2],[5].

Description

 src=
Colonie de Tetranychus urticae et son voile protecteur.
 src=
Dessin d'un tétranyque rouge.

Le tétranyque tisserand doit son nom au fait qu'à tous les stades actifs, il tisse à la face inférieure des feuilles des toiles soyeuses qui retiennent l'humidité et lui assurent une excellente protection de toutes le vent, de nombreux prédateurs et certains traitements chimiques.

Tetranychus urticae est trop petit pour être bien visible à l'œil nu ; on le repère généralement par les taches rougeâtres ou verdâtres qu'il induit sur les feuilles et les tiges ; les adultes ont quatre paires de pattes et présentent sur le dos deux taches sombres caractéristiques. La femelle mesure 0,4-0,5 mm de long[5] ; le mâle, plus petit et plus élancé, n'atteint que 0,3 mm de long.

Outre certains pucerons, Tetranychus urticae est le seul animal connu capable de synthétiser des caroténoïdes. Comme chez les pucerons, les gènes de synthèse du carotène semblent avoir été acquis par transfert horizontal de gènes à partir d'un champignon[6],[7].

Les larves, de taille réduite, ne possèdent que trois paires de pattes. La nymphe est morphologiquement semblable à la femelle.

Biologie

Plantes-hôtes

Cet acarien est extrêmement polyphage ; capable se nourrir de plus de 1 000 espèces de plantes hôtes susceptibles de l'accueillir, appartenant à 125 familles[8]. Ces hôtes sont aussi bien des plantes sauvages que maraichères (ex. : haricot, concombre, poivron, tomate) florales (ex. : rose) ou fruitières (ex. : fraises), ou de plein champ (ex. : maïs, cotonnier, trèfle, tournesol, vigne, houblon, pomme de terre , etc. C'est le ravageur le plus répandu de Withania somnifera en Inde.

Cet acarien constitue une menace pour les plantes hôtes en aspirant le contenu cellulaire des feuilles cellule par cellule, laissant de minuscules taches pâles ou des cicatrices là où les cellules épidermiques vertes ont été détruites[5]. Bien que les lésions individuelles soient très petites, l'attaque de centaines ou de milliers de tétranyques peut causer des milliers de lésions, ce qui peut réduire considérablement la capacité photosynthétique des plantes[5].

Reproduction fécondité et Cycle de vie

Les effets négatifs de la consanguinité sont limitée pour la population générale par le fait que les descendants consanguins arrivent à maturité plus lentement que les non-consanguins. De plus, les descendants femelles consanguins ont un rendement reproducteur plus faible. Les femelles de Tetranychus urticae semblent capables de reconnaître leur parenté et éviter la consanguinité par le choix du partenaire[9].

Après accouplement, les femelles hivernent en diapause[2]. Au printemps, elles migrent sur les adventices ou autres plantes herbacées et, après une période d'alimentation, y pondent un nombre élevé d'œufs lisses, sphériques et minuscules (diamètre inférieur à 0,1 mm). Blanchâtres et translucides après la ponte, ils s'opacifient et prennent un aspect jaune nacré avant l'éclosion. L'oeuf donne une larve, et deux stades de nymphe suivent (protonymphe puis deutonymphe, qui peut présenter des stades de repos). Les adultes sont généralement vert pâle la majeure partie de l'année, mais les générations ultérieures sont rouges.

Tetranychus urticae peut aussi se reproduire par parthénogenèse arrhénotoque (forme de parthénogenèse où les œufs non fécondés donnent des mâles)[10].

Une centaine d'œufs à raison de 10 par jour sont pondus sur des feuilles. Sur la vigne, la deuxième génération est active courant juin. L'espèce connait six à sept générations pendant l'été ;
leur développement est optimal entre 23 et 30 °C et à une humidité relative inférieure à 50 %.
Les générations se suivent à un rythme très rapide et l'acarien pullule. La dissémination du tétranyque tisserand se fait par passage d'une plante à l'autre (si elles se touchent), par le sol pour de faibles distances, par transport sur des objets ou des personnes ou par le vent, son fil de soie constituant un aérophore. À la fin de l'été, la forme orange devient prédominante et hiverne sous divers abris ou, dans les serres, près des sources de chaleur.

Le développement larvaire dure 16 jours à 20 °C et 7 jours à 31 °C.

Nutrition

Pour se nourrir, il pique les feuilles et en aspire le suc cellulaire.

Ennemis naturels

 src=
Phytoseiulus persimilis, l'un des principaux prédateurs du tétranyque rouge.

Tetranychus urticae a de nombreux prédateurs naturels, dont certains sont utilisés en lutte biologique. Ce sont des acariens ou insectes prédateurs. Les principaux sont les suivants[11],[12] :

Dégâts

Les dégâts directs sont dus aux piqûres nutriciales : les feuilles prennent un aspect moucheté puis se dessèchent. En cas de pullulation, la plante peut mourir.

Par ailleurs, les toiles peuvent enserrer les organes de la plante et entraver leur développement. De tels dégâts indirects sont à craindre en serre où les colonies de cet acarien peuvent atteindre des densités très élevées.

Génomique

Son génome a été entièrement séquencé en 2011 (premier séquencage d'un génome du sous-embranchement Chelicerata parmi les arthropodes)[4] (les mâles sont haploïdes et les femelles diploïdes ; la taille du génome de cette espèce est de 90.82 Mb, Mb étant la mega base pairs, l'unité génétique désignant 1 000 000 de paires de bases).

Notes et références

  1. (en) « Tetranychus urticae (TETRUR) », OEPP (consulté le 28 septembre 2013).
  2. a b et c (en) D. A. Raworth, D. R. Gillespie, M. Roy & H. M. A. Thistlewood, « Tetranychus urticae Koch, twospotted spider mite (Acari: Tetranychidae) », dans Peter G. Mason & John Theodore Huber, Biological Control Programmes in Canada, 1981–2000, CAB International, 2002, 259–265 p. (ISBN 978-0-85199-527-4, lire en ligne).
  3. (en) « twospotted spider mite - Tetranychus urticae Koch », sur entnemdept.ufl.edu (consulté le 26 septembre 2021)
  4. a et b (en) Miodrag Grbić, Thomas Van Leeuwen, Richard M. Clark et Stephane Rombauts, « The genome of Tetranychus urticae reveals herbivorous pest adaptations », Nature, vol. 479, no 7374,‎ novembre 2011, p. 487–492 (ISSN et , PMID , PMCID , DOI , lire en ligne, consulté le 26 septembre 2021)
  5. a b c et d (en) « Tetranychus urticae. [Distribution map] », CAB International (consulté le 28 septembre 2013).
  6. (en) Boran Altincicek, Jennifer L. Kovacs et Nicole M. Gerardo, « Horizontally transferred fungal carotenoid genes in the two-spotted spider mite Tetranychus urticae », Biology Letters, vol. 8, no 2,‎ 23 avril 2012, p. 253–257 (ISSN et , PMID , PMCID , DOI , lire en ligne, consulté le 26 septembre 2021)
  7. (en) Astrid Bryon, Andre H. Kurlovs, Wannes Dermauw et Robert Greenhalgh, « Disruption of a horizontally transferred phytoene desaturase abolishes carotenoid accumulation and diapause in Tetranychus urticae », Proceedings of the National Academy of Sciences, vol. 114, no 29,‎ 18 juillet 2017, E5871–E5880 (ISSN et , PMID , PMCID , DOI , lire en ligne, consulté le 26 septembre 2021)
  8. (en) « Tetranychus urticae Koch, 1836 », sur Spider Mites Web, INRA-CBGP (Centre de biologie pour la gestion des populations) (consulté le 30 septembre 2013).
  9. (en) N. S. H. Tien, G. Massourakis, M. W. Sabelis et M. Egas, « Mate choice promotes inbreeding avoidance in the two-spotted spider mite », Experimental and Applied Acarology, vol. 54, no 2,‎ juin 2011, p. 119–124 (ISSN et , PMID , PMCID , DOI , lire en ligne, consulté le 26 septembre 2021)
  10. (en) C. C. M. Feiertag-Koppen, « Cytological studies of the two-spotted spider mite Tetranychus urticae Koch (Tetranychidae, trombidiformes). I: Meiosis in eggs », Genetica, vol. 46, no 4,‎ 1976, p. 445–456 (ISSN et , DOI , lire en ligne, consulté le 26 septembre 2021)
  11. « Les acariens des fraisiers et leurs prédateurs », FREDON Nord Pas-de-Calais (consulté le 30 septembre 2013).
  12. « Les Tetranychidae de l’île de la Réunion et quelques-uns de leurs prédateurs », L'Agronomie tropicale, 1986 (consulté le 30 septembre 2013).

Voir aussi

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Tetranychus urticae: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Tetranychus urticae (tétranyque tisserand, tétranyque commun, tétranyque à deux points, araignée rouge des serres, araignée rouge du cotonnier, acarien jaune tisserand) est une espèce d'acariens de la famille des Tetranychidae à répartition cosmopolite.

Cet acarien, en tant que parasite de nombreuses espèces végétales (plus de 900 espèces selon une étude canadienne), est un important ravageur des cultures, il est pour cette raison le membre le plus connu de la famille des Tetranychidae ou tétranyques. Bien qu'à peine visible, le tétranyque rouge qui peut former d'importantes colonies dans les serres agricoles et sur les cultures industrielles, tant en zone tropicales que tempérées, tisse une fine toile sur et sous les feuilles et peut conduire à la mort des plantes qu'il colonise.

Le génome de cette espèce a été entièrement séquencé en 2011 ; c'était le premier séquencage d'un génome du sous-embranchement Chelicerata parmi les arthropodes.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Araña vermella ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

O ácaro-araña vermello[1] ou simplemente araña vermella[2] (Tetranychus urticae) é unha das moitas especies de tetraníquidos ou ácaros vermellos que se alimenten de plantas que se atopan en ambientes secos de todo o mundo e que xeralmente se consideran unha praga moi importante da agricultura e a xardinaxe. O seu xenoma foi completamente secuenciado no ano 2011,[3] sendo o primeiro xenoma secuenciado entre os arácnidos.

Distribución

Tetranychus urticae orixinariamente era nativa de Eurasia, mais adquiriu unha distribución cosmopolita.[4]

Atópase distribuído por toda a península Ibérica, en locais cálidos de climas lenes (especialmente na zona mediterránea e o sur peninsular, sendo raro en Galicia).

Descrición

 src=
Colonia de arañas vermellas.

Tetranychus urticae é extremadamente pequena, dificilmente visíbel a simple vista, só se ollan máculas averdadas ou avermelladas nas follas e talos; as femias adultas miden uns 0,4 mm de longo.[5] A araña vermella, que se pode ver en invernadoiros e zonas tropicais e temperadas, segrega unha fina arañeira por riba e por baixo das follas.[5]

Síntomas da infestación

 src=
Infestación sobre Capsicum annuum

Estes animais chuchan o líquido do interior das células e deixan na superficie unhas sedas que dan un aspecto algodonoso. Provocan nos talos das plantiñas tachas de cor parda ou amarela. En casos de grandes poboacións poden provocar un retardo no crecemento nos primeiros estados vexetativos desta e, nos casos máis serios, a desecación completa da planta.

Ecoloxía

É extremadamente polífaga. Pódese alimentar de centenares de especies de plantas incluíndo a maioría das hortalizas como as pementeiras, tomateiras, pataqueiras, feixóns, millo, amorodeiras e tamén plantas ornamentais coma as roseiras.[5] Prexudica as plantas ao chuchar o zume e o contido das células foliares. Deixa pequenas máculas pálidas ou cicatrices cando se destruíu a epiderme das células.[5] Malia seren estas lesión moi miúdas, o ataque de centenares destes ácaros fai que se reduza a actividade fotosíntesintética das plantas.[5]

Uns dos moitos depredadores naturais da araña vermella son o Phytoseiulus persimilis e a Chrysoperla carnea, os cales usan os métodos de control biolóxico na agricultura ecolóxica ou de produción integrada.[5][6]

Ciclo vital

O ciclo de actividade dos ovos até seren adultos é moi rápido, entre 8 e 14 días con temperaturas entre 23 e 30 °C dando xeracións durante todo o ano. A humidade relativa ha ser mediana, nin moi alta nin moi baixa, xa que pode provocar a morte das larvas e retardar o seu desenvolvemento.

Pódense espallar por toda unha leira coa axuda do vento.

O ovo de T. urticae é translúcido e semellante a unha pequena perla.[4] Eclosiona e sae unha ninfa que se volve protoninfa e despois se converte nunha deutoninfa, a cal amosa estadios de quiescencia. O adulto é tipicamente de cor verde pálida gran parte do ano, mais as xeración serodias son de cor arroibada, as femias apareadas pasan o inverno en estadio de diapausa.[4]

Control e prevención

  1. Vixiar temporalmente os estados de crecemento das plantas máis novas.
  2. É recomendábel eliminar as más herbas e culturas anteriores e aplicar doses de fertilizantes equilibradas
  3. A aplicación de praguicides, neste caso, acaricidas, farase cando se detecten os primeiros estados de desenvolvemento da praga dirixíndoos ás fontes de infestación.

O ácaro vermello presenta una gran resistencia aos acaricidas, por este motivo é especialmente importante facer un uso alternante destes.

A utilitzación de insecticidas coma os piretroides poden provocar un aumento da poboación destes ácaros.

Notas

  1. Nome non oficial pero recomendado por Buscatermos da USC baseándose en que sería máis precisa desde o punto de vista taxonómico, e coherente coas denominacións propostas en 'Dicionario das ciencias da natureza e da saúde' ("ácaros fiadores") para especies como Tetranychus urticae e Metatetranychus ulmi.
  2. Nome común en galego n'Os cultivos agrícolas en Vocabulario do medio agrícola, Santiago de Compostela, Dirección Xeral de Política Lingüística, 1988; e Diccionario das ciencias da natureza e da saúde, A Coruña, Deputación da Coruña, 2000
  3. Grbic et al. (2011). The genome of Tetranychus urticae reveals herbivorous pest adaptations. Nature 479, 487-492.
  4. 4,0 4,1 4,2 D. A. Raworth, D. R. Gillespie, M. Roy & H. M. A. Thistlewood (2002). "Tetranychus urticae Koch, twospotted spider mite (Acari: Tetranychidae)". En Peter G. Mason & John Theodore Huber. Biological Control Programmes in Canada, 1981–2000. CAB International. pp. 259–265. ISBN 9780851995274.
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Thomas R. Fasulo & H. A. Denmark (December 2009). "Twospotted spider mite". Featured Creatures. University of Florida / Institute of Food and Agricultural Sciences. Consultado o May 20, 2011.
  6. «Control integrat de plagues i malalties» Arquivado 26 de maio de 2015 en Wayback Machine., Norma Tècnica de Producció Integrada d'Hortícoles, Annexes específics dels cultius d’hortalisses, Goberno das Illas Baleares, 14 de xuño 2012

Véxase tamén

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Araña vermella: Brief Summary ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

O ácaro-araña vermello ou simplemente araña vermella (Tetranychus urticae) é unha das moitas especies de tetraníquidos ou ácaros vermellos que se alimenten de plantas que se atopan en ambientes secos de todo o mundo e que xeralmente se consideran unha praga moi importante da agricultura e a xardinaxe. O seu xenoma foi completamente secuenciado no ano 2011, sendo o primeiro xenoma secuenciado entre os arácnidos.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Roðamaur ( Icelandic )

provided by wikipedia IS

Roðamaur (eða roðamítill eða veggjamítill) er ættkvísl mítla af Tetranynchus-ætt. Þeir eru alvarleg meinsemd á plöntum í gróðurhúsum og híbýlum. Oft má sjá roðamaurinn í gluggakistum eða utan á húsum.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Höfundar og ritstjórar Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IS

Tetranychus urticae ( Italian )

provided by wikipedia IT

Il ragnetto rosso (T. urticae; T. telarius, E. althaeae) è uno dei più pericolosi fitofagi della soia; è un acaro polifago, infesta infatti molti ortaggi (pomodoro, fagiolo, ecc.), piante ornamentali arboree (Erythrina crista-galli, Ceiba sp., Jacaranda mimosifolia, Phytolacca dioica) ed erbacee, e la maggior parte delle piante da frutto. Questo acaro attacca generalmente la soia, ai margini degli appezzamenti, in prossimità di capezzagne e fossi aziendali; difatti esso proviene dai rifugi invernali dove le femmine adulte hanno svernato. Gli attacchi sono molto frequenti in estate in presenza di determinate condizioni atmosferiche, a clima caldo-umido ma non piovoso che gli sono molto favorevoli. Il Ragnetto rosso infesta la pagina inferiore della foglia e, certe volte, anche i baccelli neoformati, nutrendosi del citoplasma. I danni si manifestano con intense depigmentazioni e bronzature sulle pagine fogliari, che causano sulle foglie stesse dei disseccamenti con cadute precoci; qualora le infestazioni siano gravi, il parassita può formare sottili ragnatele tra le foglie e i fusti della pianta colpita. In pieno campo questo fitofago è in grado di compiere 8-10 generazioni ogni anno, per poi svernare come le femmine adulte.

Metodi di lotta

La lotta contro il ragnetto rosso è, in certe situazioni, biologica e chimica. Le pullulazioni di quest'acaro possono anche essere frenate dalle piogge e dalle varie attività predatorie della biocenosi.

Tra i nemici naturali vanno ricordati:

Lotta biologica

Nella lotta biologica contro il ragnetto rosso sulla soia è possibile utilizzare un acaro suo predatore (l'acaro fitoseide Phytoseiulus persimilis) che, una volta distribuito sulle foglie, svolge un'ottima azione di controllo della popolazione di ragnetti rossi. Si tratta di una prova ancora in fase sperimentale, che prevede di lanciare il predatore in misura di 0,5-1 forma mobile per metro quadro con una soglia del fitofago pari a 0,1-0,2 acari per foglia (campione di 100 foglie). Il Phytoseiulus persimilis viene allevato in molte biofabbriche europee per la sua azione di controllo sulle popolazioni di ragnetto rosso, specialmente in ambiente protetto dove l'uso è ormai consolidato.

Lotta chimica

I prodotti consigliati sono gli oli minerali leggeri di alto grado di insulfonabilità (oltre il 92%) come l'exitiazox, etoxazol e l'abamectina.

L'intervento si effettua verso metà luglio quando si raggiunge una soglia di due forme mobili per foglia su un campione di almeno 100 foglie; è sconsigliato intervenire nuovamente dopo la fine di luglio se come risultato si ha una limitata presenza di acari lungo un lato dell'appezzamento; al fine di evitare la diffusione sulle coltivazioni, si deve intervenire in modo localizzato sulle stesse. Si possono utilizzare prodotti come:

  • Abamectina, un acaricida specifico attivo su uova e stadi giovani;
  • Etoxazol;
  • Spirodiclofen, ovvero prodotti di nuova generazione;

Con l'Etoxazol si interviene all'inizio dell'infestazione quando compaiono le prime forme giovanili. Il prodotto si diluisce in acqua e va irrorato sulle coltivazioni seguendo i dosaggi prescritti dal produttore.[2]

Un ulteriore aiuto è fornito dall'applicazione di zolfo bagnabile che funge da repellente naturale.

Note

  1. ^ phytoseiulus persimilis, su bioplanet.it.
  2. ^ Ragnetto rosso, rimedi naturali e prodotti chimici, su tecnologia-ambiente.it. URL consultato il 19 agosto 2015.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Tetranychus urticae: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Il ragnetto rosso (T. urticae; T. telarius, E. althaeae) è uno dei più pericolosi fitofagi della soia; è un acaro polifago, infesta infatti molti ortaggi (pomodoro, fagiolo, ecc.), piante ornamentali arboree (Erythrina crista-galli, Ceiba sp., Jacaranda mimosifolia, Phytolacca dioica) ed erbacee, e la maggior parte delle piante da frutto. Questo acaro attacca generalmente la soia, ai margini degli appezzamenti, in prossimità di capezzagne e fossi aziendali; difatti esso proviene dai rifugi invernali dove le femmine adulte hanno svernato. Gli attacchi sono molto frequenti in estate in presenza di determinate condizioni atmosferiche, a clima caldo-umido ma non piovoso che gli sono molto favorevoli. Il Ragnetto rosso infesta la pagina inferiore della foglia e, certe volte, anche i baccelli neoformati, nutrendosi del citoplasma. I danni si manifestano con intense depigmentazioni e bronzature sulle pagine fogliari, che causano sulle foglie stesse dei disseccamenti con cadute precoci; qualora le infestazioni siano gravi, il parassita può formare sottili ragnatele tra le foglie e i fusti della pianta colpita. In pieno campo questo fitofago è in grado di compiere 8-10 generazioni ogni anno, per poi svernare come le femmine adulte.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Paprastoji voratinklinė erkė ( Lithuanian )

provided by wikipedia LT

Paprastoji voratinklinė erkė (lot. Tetranychus urticae) – voratinklinių erkių (Tetranychidae) šeimos erkė. Tai polifaginis kenkėjas, kuris gali maitintis daugiau kaip 250 augalų.

Žiemoja suaugėliai. Ant braškių ir žemuogių lapų erkutės pasirodo anksti pavasarį. Jos randamos ant peržiemojusių lapų. Erkutės išlenda iš žiemojimo vietų oro temperatūrai pakilus iki 10-12° C šilumos. Pradžioje erkutės būna oranžiškai raudonos spalvos, o pradėjusios maitintis įgauna pilkai žalią spalvą. Šį požymį galima laikyti fenologiniu indikatoriumi erkučių išėjimo iš žiemojimų vietų pabaigai nustatyti. Netrukus po išėjimo iš žiemojimo vietų, patelės pradeda dėti kiaušinėlius. Juos deda ant apatinės lapų pusės. Viena patelė padeda 50-80 kiaušinėlių. Ypač intensyviai erkutės dauginasi esant šiltiems ir ankstyviems pavasariams. Vienai erkučių generacijai išsivystyti reikia 120–135° C efektyvių temperatūrų sumos (virš +10° C). Ant braškių bei žemuogių daugiausia erkučių būna uogų nokimo pradžioje, vėliau jų sumažėja. Tuo metu senieji lapai sukietėja ir jų maitinimuisi nelabai tinka. Erkutės iš braškių ir žemuogių pereina ant piktžolių ir ten maitinasi. Todėl būtina naikinti piktžoles. Natūralūs erkučių priešai yra plėšriosios blakutės, kurios sugeba reguliuoti voratinklinių erkučių populiacijos gausumą tik tada, kai jų yra nedaug. Insekticidai naudojami, jei ant vieno lapo randama daugiau kaip 60 erkučių.[1]

Kovos priemonės

Pastoviai naikinamos piktžolės. Nuėmus derlių, nupjaunami, surenkami ir kompostuojami lapai.

Nedidelius braškių ir žemuogių plotus tikslinga nupurkšti svogūnų, česnakų, bulvių, drignių arba tabako nuovirais.[1]

Šaltiniai

  1. 1,0 1,1 Sodininko žinynas 1987. Vilnius, Lietuvos KP CK leidykla, 1987, 100 psl.


Vikiteka

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visit source
partner site
wikipedia LT

Paprastoji voratinklinė erkė: Brief Summary ( Lithuanian )

provided by wikipedia LT

Paprastoji voratinklinė erkė (lot. Tetranychus urticae) – voratinklinių erkių (Tetranychidae) šeimos erkė. Tai polifaginis kenkėjas, kuris gali maitintis daugiau kaip 250 augalų.

Žiemoja suaugėliai. Ant braškių ir žemuogių lapų erkutės pasirodo anksti pavasarį. Jos randamos ant peržiemojusių lapų. Erkutės išlenda iš žiemojimo vietų oro temperatūrai pakilus iki 10-12° C šilumos. Pradžioje erkutės būna oranžiškai raudonos spalvos, o pradėjusios maitintis įgauna pilkai žalią spalvą. Šį požymį galima laikyti fenologiniu indikatoriumi erkučių išėjimo iš žiemojimų vietų pabaigai nustatyti. Netrukus po išėjimo iš žiemojimo vietų, patelės pradeda dėti kiaušinėlius. Juos deda ant apatinės lapų pusės. Viena patelė padeda 50-80 kiaušinėlių. Ypač intensyviai erkutės dauginasi esant šiltiems ir ankstyviems pavasariams. Vienai erkučių generacijai išsivystyti reikia 120–135° C efektyvių temperatūrų sumos (virš +10° C). Ant braškių bei žemuogių daugiausia erkučių būna uogų nokimo pradžioje, vėliau jų sumažėja. Tuo metu senieji lapai sukietėja ir jų maitinimuisi nelabai tinka. Erkutės iš braškių ir žemuogių pereina ant piktžolių ir ten maitinasi. Todėl būtina naikinti piktžoles. Natūralūs erkučių priešai yra plėšriosios blakutės, kurios sugeba reguliuoti voratinklinių erkučių populiacijos gausumą tik tada, kai jų yra nedaug. Insekticidai naudojami, jei ant vieno lapo randama daugiau kaip 60 erkučių.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visit source
partner site
wikipedia LT

Parastā tīklērce ( Latvian )

provided by wikipedia LV

Parastā tīklērce (Tetranychus urticae) ir neliela izmēra ērce (0,3—0,6 mm), kas pārtiek no augiem un ko bieži uzskata par kaitēkli.

Parasti ziemo pieaugušās tīklērces. Barojas ar dažādu sugu augiem, uz lapām parādās agri pavasarī, kad gaisa temperatūra paceļas līdz 12—14° C. Tās dēj olas uz lapu apakšpusēm, viena mātīte izdēj 20—90 olas. Kāpuri, kas izšķīlušies no olām, sūc auga sulu, atrodoties lapas apakšpusē. Viena paaudze attīstības ciklu iziet 15—30 dienās. Tīklērces savairošanos veicina silti un sausi laikapstākļi.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autori un redaktori
original
visit source
partner site
wikipedia LV

Hamama lelabah merah ( Malay )

provided by wikipedia MS

Hamama lelabah merah, nama saintifiknya Tetranychus urticae merupakan salah satu daripada banyak spesies hama pemakan tumbuhan yang dijumpai di persekitaran kering, dan biasanya dianggap sebagai serangga perosak.[1] Ia merupakan ahli yang paling dikenali dalam famili Tetranychidae atau hama labah-labah.

Rujukan

pautan luar

 src= Media berkenaan Tetranychus urticae di Wikimedia Commons

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Pengarang dan editor Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia MS

Hamama lelabah merah: Brief Summary ( Malay )

provided by wikipedia MS

Hamama lelabah merah, nama saintifiknya Tetranychus urticae merupakan salah satu daripada banyak spesies hama pemakan tumbuhan yang dijumpai di persekitaran kering, dan biasanya dianggap sebagai serangga perosak. Ia merupakan ahli yang paling dikenali dalam famili Tetranychidae atau hama labah-labah.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Pengarang dan editor Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia MS

Spint (mijt) ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Spint is de benaming voor een infectie van mijten op planten. Spint tast de bladeren aan en treedt vooral op onder warme, droge omstandigheden.

Bonenspintmijt

Een veelvoorkomende soort is de bonenspintmijt (Tetranychus urticae) of rode spintmijt, die niet alleen sperziebonen aantast, maar ook paprika, komkommer, aardbei, appel, passiebloem, peer en pruim. Op het blad verschijnen op de bovenkant stipvormige vlekjes. Op de onderkant zitten de zeer kleine spinachtige beestjes, die in het floëem van de bladeren zuigen. Bij een ernstige aantasting vallen de bladeren af en worden de spinseldraden duidelijk zichtbaar.

De volwassen mijten zijn 0,5 mm groot. In de zomer zijn ze lichtgeel tot donkergroen of soms rood met op de zijkanten twee donkere vlekjes. De oranjerode, bevruchte, overwinterende vrouwtjes zitten op afgevallen blad, in schorsspleten en in de grond. Een vrouwtje legt ongeveer 80 eitjes. In een seizoen treden 6 tot 8 generaties op. Uit een eitje komt een larve, die zich via vervellingen ontwikkelt tot een volwassen spintmijt. Bij 20 °C duurt de totale cyclus van ei tot volwassen spintmijt ongeveer 17 dagen en bij 30 °C 7 dagen. Bij 12 °C staat de ontwikkeling stil.

Invloed op het moment van het ingaan van de overwintering hebben:

  • vanaf eind augustus de kortere dagen,
  • een dalende temperatuur
  • afname en achteruitgang van de kwaliteit van het voedsel.

Tussen de plantenrassen bestaan er verschillen in gevoeligheid. Bij aardbei bijvoorbeeld is 'Karina' veel gevoeliger dan 'Lambada'.

Spint kan chemisch bestreden worden door gebruik van bestrijdingsmiddelen of biologisch met behulp van roofmijten. De bekendste roofmijten zijn Amblyseius californicus en Phytoseiulus persimilis. Andere natuurlijke vijanden zijn soorten roofwantsen van de geslachten Orius en Anthocoris, de galmug Feltiella acarisuga en het kevertje Stethorus punctillum.

Fotogalerij

Wikimedia Commons Zie de categorie Tetranychus urticae van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Spint (mijt): Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Spint is de benaming voor een infectie van mijten op planten. Spint tast de bladeren aan en treedt vooral op onder warme, droge omstandigheden.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Przędziorek chmielowiec ( Polish )

provided by wikipedia POL

Przędziorek chmielowiec (Tetranychus urticae) – gatunek roztocza z rodziny przędziorkowatych. Powszechny szkodnik, żerujący na około 180 gatunkach roślin, w tym na około 100 gatunkach roślin użytkowych[1].

Biologia

 src=
Samiec, forma zielona

Samice mają kształt owalny, zmieniają barwę w zależności od pory roku. Zimujące samice są koloru ceglastopomarańczowego, natomiast w lecie są koloru żółto-zielonego. Samice mają zdolność do wytwarzania pajęczynki. Samce są kształtu romboidalnego i mniejsze od samic. Działanie szkodliwe mają pajęczaki dorosłe oraz larwy i nimfy. Stadium zimującym jest zapłodniona samica, która chowa się w glebie. Jaja są składane po spodniej stronie liści. Samica składa około 100 jaj. Pełen rozwój, w zależności od warunków trwa od jednego do trzech tygodni[1]. Wykazują polimorfizm barwy. Występują osobniki zielone lub czerwone. Zmiana barwy następuje także w trakcie rozwoju. Należą do nielicznych zwierząt zdolnych do syntezy karotenoidów. Geny niezbędne do wytworzenia tych barwników prawdopodobnie nabyły w wyniku poziomego transferu genów od grzybów. Wytwarzane karotenoidy poza nadawaniem barwy ciału umożliwiają również działanie fotoreceptorów indukujących diapauzę[2].

Szkodliwość

Pajęczaki wysysają soki, żerując na spodniej części liścia. Powodują powstawanie mozaikowych, żółtych plam. Następnie, przy mocno zaatakowanych liściach, następuje stopniowe zasychanie i w końcu opadają. Na zaatakowanych roślinach można zauważyć lekką pajęczynę, występującą głównie na spodzie liści. Roztocz ten występuje m.in. na fasoli, papryce, truskawce i innych roślinach sadowniczych oraz na wielu roślinach ozdobnych. Przy bardzo silnym porażeniu na kukurydzy stwierdzona zasychanie liści, a nawet zamieranie całych roślin[1].

Żeruje zarówno w szklarniach, jak i w uprawach polowych. W szklarniach występuje kilka pokoleń w ciągu roku, natomiast w uprawach polowych – 3 – 5 pokoleń. W uprawach szklarniowych można do zwalczania stosować drapieżnego roztocza dobroczynka szklarniowego, a w sadach dobroczynka gruszowego (Typchlodromus pyri)[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c Spider Mites (ang.). 2014 North Carolina Agricultural Chemicals Manual Introduction. [dostęp 2014-06-21].
  2. B. Altincicek, JL. Kovacs, NM. Gerardo. Horizontally transferred fungal carotenoid genes in the two-spotted spider mite Tetranychus urticae. „Biol Lett”. 8 (2), s. 253-257, Apr 2012. DOI: 10.1098/rsbl.2011.0704. PMID: 21920958.
  3. Prof. dr hab. Edmund Niemczyk: Drapieżca efektywnie zwalczający przędziorki (pol.). HasłoOgrodnicze. [dostęp 2010-01-10].
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Przędziorek chmielowiec: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL

Przędziorek chmielowiec (Tetranychus urticae) – gatunek roztocza z rodziny przędziorkowatych. Powszechny szkodnik, żerujący na około 180 gatunkach roślin, w tym na około 100 gatunkach roślin użytkowych.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Navadna pršica ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia SL

Navadna pršica, znana tudi po imenih hmeljeva pršica in fižolova pršica (znanstveno ime Tetranychus urticae) je vrsta pršic, ki se hrani s sokom različnih rastlin in velja za škodljivca kmetijskih rastlin. Je najpogostejša vrsta iz družine prelk, njen genom pa je bil v celoti sekvenciran leta 2011 in je tako prvi sekvencirani genom pipalkarjev.[1]

Opis

Odrasle pršice so s prostim očesom komaj vidne. Odrasla samica je dolga med 0,4[2] in 0,5 mm in ima hrbtno izbočeno telo, poraščeno z drobnimi dlačicami, razporejenimi v štirih vzdolžnih vrstah. Samci so nekoliko manjši in povprečno dosežejo v dolžino 0,35 mm. Telo samcev je zoženo. Barva telesa je rumenkasta do zelenkasta. Diapavzalne zimske samice so oranžne do opekasto rdeče. V sredini telesa sta na obeh straneh dve temnejši pegi, ki včasih segata do zadnjega dela telesa. Imajo 8 členastih nog. Navadne pršice, ki živijo v rastlinjakih, zmernem in tropskem podnebju, predejo tanke svilene niti na zgornji in spodnji strani listov napadenih rastlin.[2]

Samica živi okoli 30 dni, med tem časom pa odloži 90-120 jajčec, včasih celo 200 po celi listni ploskvi gostiteljske rastline. Jajčeca so okroglasta, svetla, pozneje rumenkasta, v premeru pa merijo med 0,13 in 0,14 mm. Iz jajčec se po 3 do 5 dneh izležejo ličinke, ki imajo takoj po ekloziji tri pare nog, protonimfe in deutonimfe pa imajo štiri pare. Med tremi levitvami, ki jih opravijo ličinke prehajajo skozi dve fazi: aktivno fazo in fazo mirovanja. Razvoj od jajčec do odrasle pršice traja pri optimalni temperaturi 30-33° C od 8 do 12 dni; pri temperaturi 21° C pa 14 dni. Letno lahko navadna pršica razvije od 6 do 10 generacij.[3] Iz neoplojenih jajčec se pri navadni pršici izležejo samci.[4]

 src=
Kolonija pršic

Prezimijo oplojene odrasle diapavzalne samice[5], običajno pod listjem, v razpokah tal, na opornih kolih ali stebrih. Aktivne postanejo marca do aprila pri čemer se podajo najprej na plevele, še posebno koprive na katere pogosto odložijo tudi jajčeca.

Razširjenost

Navadna pršica izvira iz Evrazije, danes pa je razširjena že po vsem svetu.[5] Hrani se na več kot 200 rastlinskih vrstah. Med gojenimi rastlinami je velik škodljivec predvsem na hmelju, fižolu, bobu, grahu, krompirju, detelji, lucerni in na okrasnih rastlinah, pa tudi na sadnjem drevju in vinski trti. Napada tudi plevele, med katerimi velja izpostaviti koprive po katerih je dobila znanstveno ime.[3]

V Indiji predstavlja navadna pršica enega najpogostejših škodljivcev na ašvagandi (Withania somnifera).[6]

Nadzor škodljivca

Po Evropi se navadno pršico zatira kemično s pomočjo akaricidov, preventivno pa z rastlinsko higieno, ki vključuje odstranjevanje plevelov iz rastlinjakov in okolice in s sežiganjem tega plevela. V nekaterih državah se že izvaja tudi biološki nadzor s pomočjo plenilske vrste Phytoseiulus persimilis[2], ki izsesava ličinke in odrasle navadne pršice.[3]


Reference

  1. Miodrag Grbić, Thomas Van Leeuwen, Richard M. Clark, Stephane Rombauts, Pierre Rouzé, Vojislava Grbić, Edward J. Osborne, Wannes Dermauw, Phuong Cao Thi Ngoc, Félix Ortego, Pedro Hernández-Crespo, Isabel Diaz, Manuel Martinez, Maria Navajas, Élio Sucena, Sara Magalhães, Lisa Nagy, Ryan M. Pace, Sergej Djuranović, Guy Smagghe, Masatoshi Iga, Olivier Christiaens, Jan A. Veenstra, John Ewer, Rodrigo Mancilla Villalobos, Jeffrey L. Hutter, Stephen D. Hudson, Marisela Velez, Soojin V. Yi, Jia Zeng, Andre Pires-daSilva, Fernando Roch, Marc Cazaux, Marie Navarro, Vladimir Zhurov, Gustavo Acevedo, Anica Bjelica, Jeffrey A. Fawcett, Eric Bonnet, Cindy Martens, Guy Baele, Lothar Wissler, Aminael Sanchez-Rodriguez, Luc Tirry, Catherine Blais, Kristof Demeestere, Stefan R. Henz, T. Ryan Gregory, Johannes Mathieu, Lou Verdon, Laurent Farinelli, Jeremy Schmutz, Erika Lindquist, René Feyereisen & Yves Van de Peer (2011). "The genome of Tetranychus urticae reveals herbivorous pest adaptations". Nature 479 (7374): 487–492. PMC 4856440. PMID 22113690. doi:10.1038/nature10640. CS1 vzdrževanje: Večkratna imena: authors list (link)
  2. 2,0 2,1 2,2 Thomas R. Fasulo & H. A. Denmark (december 2009). "Twospotted spider mite". Featured Creatures. University of Florida / Institute of Food and Agricultural Sciences. Pridobljeno dne 20. maja 2011.
  3. 3,0 3,1 3,2 "NAVADNA PRŠICA (FIŽOLOVA, HMELJEVA) - TETRANYCHUS URTICAE". Biotehniška fakulteta in UVHVVR. Pridobljeno dne 29. januarja 2018.
  4. Cytological studies of the two-spotted spider mite Tetranychus urticae Koch (Tetranychidae, trombidiformes). I: Meiosis in eggs. C. C. M. Feiertag-Koppen, Genetica, 1976, Volume 46, Issue 4, pages 445-456, DOI: 10.1007/BF00128090
  5. 5,0 5,1 D. A. Raworth, D. R. Gillespie, M. Roy & H. M. A. Thistlewood (2002). "Tetranychus urticae Koch, twospotted spider mite (Acari: Tetranychidae)". V Peter G. Mason; John Theodore Huber. Biological Control Programmes in Canada, 1981–2000. CAB International. str. 259–265. ISBN 978-0-85199-527-4. CS1 vzdrževanje: Večkratna imena: authors list (link)
  6. Ashutosh Sharma & Pratap Kumar Pati (2012). "First record of the carmine spider mite, Tetranychus urticae, infesting Withania somnifera in India" (PDF). Journal of Insect Science 12 (50): 50. doi:10.1673/031.012.5001.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia SL

Navadna pršica: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia SL

Navadna pršica, znana tudi po imenih hmeljeva pršica in fižolova pršica (znanstveno ime Tetranychus urticae) je vrsta pršic, ki se hrani s sokom različnih rastlin in velja za škodljivca kmetijskih rastlin. Je najpogostejša vrsta iz družine prelk, njen genom pa je bil v celoti sekvenciran leta 2011 in je tako prvi sekvencirani genom pipalkarjev.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia SL

Tetranychus urticae ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Tetranychus urticae là một loài Arachnida trong họ Tetranychidae. Loài này được Koch miêu tả khoa học đầu tiên.[1]

Đây là loài gây hại phát triển phổ biến ở Uzbekistan.

Chú thích

  1. ^ List of insect pests and diseases by country. FAO. 2015. Truy cập ngày 2 tháng 7 năm 2015.

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến lớp Hình nhện này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Tetranychus urticae: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Tetranychus urticae là một loài Arachnida trong họ Tetranychidae. Loài này được Koch miêu tả khoa học đầu tiên.

Đây là loài gây hại phát triển phổ biến ở Uzbekistan.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Обыкновенный паутинный клещ ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
 src=
Растение, поражённое паутинным клещом

Обыкновенный паутинный клещ[1] (лат. Tetranychus urticae) — вид клещей из семейства паутинных (Tetranychidae).

Описание

Размер клеща напрямую зависит от степени его упитанности. Длина самок примерно от 0,4[2] до 0,6 мм, самца от 0,3 до 0,45 мм. Мягкотелые животные эллипсоидной формы имеют выпуклую верхнюю часть тела и ровную нижнюю часть тела. На личиночной стадии развития они прозрачные, окрашены от светло-зелёного до зеленовато-коричневого цвета с двумя отчётливыми, большими тёмными пятнами по бокам, которые образуются прозрачными слепыми мешками средней кишки. С позднего лета до следующей весны зимующие самки окрашены в цвета от оранжево-красного до ярко-красного. В отличие от шестиногой первой фазы личинок, у всех взрослых клещей 8 ног.

Распространение

Обитают повсюду, за исключением Антарктики.

Питание

Полифаги. Во всём мире больше 200 растений-хозяев, среди которых, к примеру, такие важные сельскохозяйственные культуры как виноград, хлопок, маниок и соя[2].

Паутинный клещ высасывает соки из листьев растений, вызывая их пожелтение, после чего они опадают[3].

Враги

Естественным врагом является хищный клещ Phytoseiulus persimilis, который охотится в основном или исключительно на паутинного клеща[2], а также Neoseiulus californicus.

Синонимы

Латинское название вида имеет приблизительно 60 синонимов:

  • Tetranychus aduncus Flechtmann & Baker, 1967
  • Epitetranychus aequans Zacher, 1916
  • Epitetranychus alceae Oudemans, 1928
  • Tetranychus althaeae von Hanstein, 1901
  • Tetranychus arabicus Attiah, 1967
  • Tetranychus aspidistrae Oudemans, 1931
  • Tetranychus bimaculatus Harvey, 1892
  • Epitetranychus caldarii Oudemans, 1931
  • Tetranychus choisyae Oudemans, 1931
  • Acarus cinnabarinus Boisduval, 1867
  • Acarus cucumeris Boisduval, 1867
  • Eotetranychus cucurbitacearum Sayed, 1946
  • Tetranychus dahliae Oudemans, 1937
  • Tetranychus dugesii Cano & Alcacio, 1886
  • Tetranychus eriostemi Murray, 1877
  • Acarus ferrugineus Boisduval, 1867
  • Tetranychus fervidus Koch, 1841
  • Tetranychus fici Murray, 1877
  • Tetranychus ragariae Oudemans, 1931
  • Tetranychus fransseni Oudemans, 1931
  • Epitetranychus hamatus Zacher, 1916
  • Acarus hematodes Boisduval, 1867
  • Tetranychus inaequalis Targioni Tozzetti, 1878
  • Eotetranychus inexspectatus Andre, 1933
  • Tetranychus longitarsus Donnadieu, 1875
  • Tetranychus major, Donnadieu, 1875
  • Tetranychus manihotis Oudemans, 1931
  • Tetranychus minor Donnadieu, 1875
  • Tetranychus multisetes McGregor, 1950
  • Tetranychus piger Donnadieu, 1875
  • Distigmatus pilosus Donnadieu, 1875
  • Tetranychus plumistoma Donnadieu, 1875
  • Tetranychus reinwardtiae Oudemans, 1930
  • Tetranychus ricinus Saba, 1973
  • Acarus rosarum Boisduval, 1867
  • Tetranychus russeolus Koch, 1838
  • Acarus sambuci Schrank, 1781
  • Eotetranychus scabrisetus Ugarov & Nilolskii, 1937
  • Tetranychus stellariae Oudemans, 1931
  • Acarus telarius Linnaeus, 1758
  • Acarus textor Fourcroy, 1785
  • Tetranychus viburni Koch, 1838
  • Tetranychus violae Oudemans, 1931
  • Acarus vitis Boisduval, 1867

Примечания

  1. Захваткин Ю. А. Акарология — наука о клещах: История развития. Современное состояние. Систематика : Учебное пособие. — М. : Книжный дом «ЛИБРОКОМ», 2012. — С. 121. — ISBN 978-5-397-02126-5.
  2. 1 2 3 Thomas R. Fasulo & H. A. Denmark. Twospotted spider mite (неопр.). Featured Creatures. University of Florida / Institute of Food and Agricultural Sciences (December 2009). Проверено 20 мая 2011. Архивировано 22 ноября 2012 года.
  3. В. Н. Пермякова. Защита растений от вредителей и болезней. — Петрозаводск: Карелия, 1988. — ISBN 5—7545—0025—4.
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Обыкновенный паутинный клещ: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
 src= Растение, поражённое паутинным клещом

Обыкновенный паутинный клещ (лат. Tetranychus urticae) — вид клещей из семейства паутинных (Tetranychidae).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

二斑叶螨 ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科
二名法 Tetranychus urticae
C. L. Koch, 1836

二斑叶螨学名Tetranychus urticae),也称棉叶螨火蜘蛛二點葉蟎等,俗称火龙,为葉蟎科葉蟎屬下的一个种,是一种世界性分布的节肢动物、知名的棉花害螨,會影響棉花的收成[2]

雌螨体形呈卵圆形,繁殖期为黄绿色,背部两侧有褐色斑点,但是在越冬时期身体呈橘红色,背部褐色斑点消失,体长0.5毫米左右;雄螨体形呈菱形,比雌螨小,淡黄绿色。一年内二斑叶螨能繁殖10到20代。以吸取棉花和其他錦葵科豆科茄科葫芦科菊科等植物叶片的汁液为生,能使变红或枯黄脱落,故一般被认为是害虫[3]

參考文獻

  1. ^ Zhang, Zhi-Qiang; Fan, Qing-Hai; Pesic, Vladimir; Smit, Harry; Bochkov, Andre V.; Khaustov, A. A.; Baker, Anne; Wohltmann, Andreas; Wen, Tinghuan; Amrine, James W.; Beron, P.; Lin, Jianzhen; Gabrys, Grzegorz; Husband, Robert. Order Trombidiformes Reuter, 1909 (PDF). (编) Zhang, Z.-Q. Animal biodiversity: An outline of higher-level classification and survey of taxonomic richness. Zootaxa (Magnolia Press). 2011: 133. ISBN 9781869778491 (英语).
  2. ^ 张建萍. 新疆螨类研究进展. 新疆植保学会2012年学术年会 (新疆烏魯木齊). 2012-04-07 [2016-01-18]. (原始内容存档于2016-01-25) (中文(简体)‎).
  3. ^ 二点叶螨 Tetranychus urticae Koch, 1836. 台湾物种名录. 台湾: 中央研究院生物多样性研究中心. [2013-01-24] (繁体中文).
license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

二斑叶螨: Brief Summary ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

二斑叶螨(学名:Tetranychus urticae),也称棉叶螨、火蜘蛛、二點葉蟎等,俗称火龙,为葉蟎科葉蟎屬下的一个种,是一种世界性分布的节肢动物、知名的棉花害螨,會影響棉花的收成。

雌螨体形呈卵圆形,繁殖期为黄绿色,背部两侧有褐色斑点,但是在越冬时期身体呈橘红色,背部褐色斑点消失,体长0.5毫米左右;雄螨体形呈菱形,比雌螨小,淡黄绿色。一年内二斑叶螨能繁殖10到20代。以吸取棉花和其他錦葵科豆科茄科葫芦科菊科等植物叶片的汁液为生,能使变红或枯黄脱落,故一般被认为是害虫

license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

ハダニ ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語
Question book-4.svg
この記事は検証可能参考文献や出典が全く示されていないか、不十分です。
出典を追加して記事の信頼性向上にご協力ください。2012年1月
ハダニ 分類 : 動物界 Animalia : 節足動物門 Arthropoda 亜門 : 鋏角亜門 Chelicerata : クモ綱 Arachnida : ダニ目 Acari 亜目 : ケダニ亜目 : ハダニ科Tetranychidae

ハダニとは、節足動物門鋏角亜門クモ綱ダニ目ケダニ亜目ハダニ上科に属する動物の総称である。食植性であり、農業上の重要な害虫を含む。網を産生し、産雄単為生殖を行うもの一般的である。

名称[編集]

広義にはハダニ上科、狭義にはハダニ科を指す。英語ではSpider miteと呼ばれる。また農業害虫には赤色をしたハダニが多く、これが目立つためアカダニなどと呼ばれる。

特徴[編集]

体長は0.3~0.8mmで、雄より雌の方が大きい。吐糸管から糸を出すのが本科の特徴である。葉の上で一生を過ごし、時には何世代も同じ葉の上で経過することも珍しくない。個体群密度の上昇や葉の状態が悪化すると分散する。この際、糸を使って分散することもある。卵・幼虫・第一静止期・第一若虫・第二静止期・第二若虫・第三静止期を経て成虫になる。雄は単相であり、雌は未交尾で雄を産むことができる。そのため、巣内の血縁度が高く社会性をもつ種も見られる。雌は複相であり、通常、交尾しないと雌は生じない。但し、ニョゴツメハダニなど細胞内共生細菌の作用によって産雌単為生殖をする例外もある。

防除[編集]

体が小さく水滴に溺れるため、散水によって個体数を減少させることもできるが、ハダニ専用の薬剤を散布することが多い。世代交代が比較的早く、薬剤抵抗性を獲得しやすい。総合的害虫管理の一環として、カブリダニなどの天敵を用いた防除法が実用化されている。

脚注[編集]

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

ハダニ: Brief Summary ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語

ハダニとは、節足動物門鋏角亜門クモ綱ダニ目ケダニ亜目ハダニ上科に属する動物の総称である。食植性であり、農業上の重要な害虫を含む。網を産生し、産雄単為生殖を行うもの一般的である。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語