Der Uferkurzflügler (Paederus littoralis), auch als Gemeiner Uferräuber bekannt, ist eine Art aus der Familie der Kurzflügler.
Die Käfer werden etwa acht Millimeter lang (von 7,5 bis 8,5 Millimeter). Die Zugehörigkeit zur Gattung Paederus ist an der charakteristischen Färbung leicht erkennbar: Der Kopf ist schwarz, das in Aufsicht runde Pronotum rot gefärbt. Es folgen die sehr kurzen Flügeldecken, die metallisch dunkelblau glänzen und leicht granuliert sind. Die ersten vier sichtbaren Hinterleibsringe sind wieder rot, während das hintere Ende des Abdomens wieder schwarz ist. Die Beine sind gelb, die Spitzen der Schenkel und manchmal die äußeren Tarsenglieder sind geschwärzt. Die Fühler sind gelb, zur Spitze hin unscharf und undeutlich verdunkelt. Von anderen Arten der Gattung sind sie (in Mitteleuropa) an folgenden Merkmalen unterscheidbar: Die Flügeldecken sind sehr kurz, deutlich kürzer als der Halsschild, und nach hinten nicht erweitert. Der Halsschild ist an den Seiten deutlich gerandet. Für eine sichere Artbestimmung ist die Untersuchung der Form des Aedeagus des Männchens erforderlich (nur nach Präparation sichtbar).[1]
Die Gattung Paederus umfasst mehr als 600 Arten, von denen 13 in Europa vorkommen. Die taxonomische Gliederung der umfangreichen Gattung ist schwierig und von verschiedenen Forschern sind unterschiedliche, teilweise einander widersprechende Systeme aufgestellt worden. Paederus littoralis gehört nach der Systematik des Entomologen Otto Scheerpeltz, die vor allem auf der Form des Aedeagus des Männchens aufbaut, zur Untergattung Dioncopaederus.[2]
Die Unterart Paederus littoralis ilsae wird von den meisten Forschern als eigene Art Paederus ilsae aufgefasst, wie bereits in der Originalbeschreibung durch Max Bernhauer vorgeschlagen. Nach neueren Untersuchungen ist der Name ein Synonym von Paederus fuscipes Curtis.[5]
Die Fauna Europaea listet folgende Synonyme:
Die Tiere sind in Süd- und Mitteleuropa verbreitet, sie kommt nach Osten bis West-Sibirien vor. Aus Afrika ist die Art nur aus Algerien bekannt. Im Südosten erreicht ihre Verbreitung Zypern, die Türkei und den Iran.[7] Man findet sie häufig an Gewässerufern und auf Feuchtwiesen, vor allem auf Lehmboden. Vor allem im Norden ihres Verbreitungsgebiets werden sie auch in trockenwarmen Biotopen gefunden.
Die tagaktiven Tiere laufen flink in der Gegend umher, während sie sehr kleine Schnecken und Insektenlarven jagen, daneben wird auch pflanzliche Kost genutzt. Beim Laufen strecken sie ihren Hinterleib nach oben. Bei Gefahr spreizen die Tiere ihre Kieferzangen und strecken ihren Hinterleib nach vorne, um den Feind einzuschüchtern. Sie sind aber auch in der Lage, aus den Pygidialdrüsen am Ende des Abdomens eine ätzende Flüssigkeit zu verspritzen. Die Larven leben an Ufern von Gewässern unter Pflanzenteilen, wo sie auf Jagd nach Kleintieren gehen. Nach zwei Larvenstadien verpuppen sich die Tiere im Boden. Aus der Puppe schlüpft der fertige Käfer.
Wie andere Arten der Gattung, kann diese Art eine entzündliche Dermatitis auslösen. Die giftige Hämolymphe der Tiere, die das zu den Amiden gehörende Gift Pederin enthält, löst eine heftige Hautreizung aus. Gelangt es in die Augen, kann es zu zeitweiligem Erblinden führen. Dies ist vor allem ein Problem, wenn die Tiere zerquetscht werden, was vor allem Nachts geschieht, wenn sie in warmen Nächten fliegend vom Licht angelockt in menschliche Wohnungen einfliegen. Schädigungen sind vor allem in wärmeren Ländern ein Problem.[5][8]
Der Uferkurzflügler (Paederus littoralis), auch als Gemeiner Uferräuber bekannt, ist eine Art aus der Familie der Kurzflügler.
Paederus littoralis (fuetazo, nombre común dado a varias especies) es un coleóptero de la familia de los estafilínidos. Este insecto puede causar una quemadura química muy dolorosa al contacto con los seres humanos. Se distribuye en España, Francia e Italia.[1]
Tiene una longitud de aproximadamente 1 cm y una anchura de unos 2 mm, con la forma de una termita. Por lo general habita en los arrozales, pastizales y bosques, aparece entre abril y octubre. Además, se siente atraído por la luz artificial, por lo que vuela a las casas iluminadas por las noches.
Es capaz de nadar en el agua. Para ello se sitúa sobre su superficie y queda flotando gracias a la tensión superficial del agua. Una vez allí, puede expulsar sus fluidos abdominales corrosivos y con ellos es capaz de romper la tensión superficial del agua. Al romperse dicha tensión, se forma un pequeño remolino en el lugar donde se ha liberado el líquido abdominal y el insecto se ve arrastrado hacia adelante. A esto se le llama natación por relajación de la tensión superficial.
Este insecto es muy pequeño, por lo que es difícil tomar precauciones. La piel sufre una inflamación al contacto con una sustancia que expelen llamada pederina, por el resultado de aplastar el insecto o tocar un insecto muerto que ha sido aplastado, causando ampollas, ardor y dolor intenso. Pero una vez que la piel está expuesta a la pederina, se debe acudir inmediatamente al médico y evitar la aplicación de cualquier medicina por cuenta propia, ya que a veces causa infecciones o deja cicatrices en la piel en lugar curar la herida.[2]
Es importante que las personas eviten dejar innecesariamente las luces encendidas en las noches al dormir, además, deben mantener las ventanas cerrada para que los insectos permanezacan fuera de los hogares. También hay que abstenerse de aplastarlas, y lavar la ropa a fondo y por separado.
Datos: Q1031501
Multimedia:
Especies: Paederus littoralis
Paederus littoralis (fuetazo, nombre común dado a varias especies) es un coleóptero de la familia de los estafilínidos. Este insecto puede causar una quemadura química muy dolorosa al contacto con los seres humanos. Se distribuye en España, Francia e Italia.
Kaldalöövlane (Paederus littoralis) on mardikaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.[1]
Kaldalöövlane (Paederus littoralis) on mardikaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.
Paederus littoralis, le staphylin du littoral, est une espèce d'insectes coléoptères de la famille des staphylinidés.
Corps brun orangé long d'environ 10 mm, ce staphylin aptère a les élytres verts, très courts, la tête noire ainsi que l'extrémité de l'abdomen.
Eurasie : Europe du Portugal à la Scandinavie, à la Russie, à la Turquie ; Asie : Moyen-Orient ; Afrique du Nord, Afrique de l'Ouest, Afrique de l'Est et Afrique centrale
Cette espèce (les adultes comme les larves) se nourrit de petites proies dans la végétation de milieux humides : prairies humides, marécages, bords des eaux (d'où son épithète spécifique littoralis). Il ne vit cependant pas qu'au littoral, mais aussi à l'intérieur des terres.
Paederus littoralis, le staphylin du littoral, est une espèce d'insectes coléoptères de la famille des staphylinidés.
Paederus littoralis adolah kumbang dari famili Staphylinidae. Spesies ko juo marupokan bagian dari ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Kumbang iko biasonyo punyo elitra nan pendek.
Paederus littoralis adolah kumbang dari famili Staphylinidae. Spesies ko juo marupokan bagian dari ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Kumbang iko biasonyo punyo elitra nan pendek.
De oeverkortschildkever (Paederus riparius) is een insect uit de familie kortschildkevers (Staphylinidae). Soms wordt de sterk gelijkende soort Paederus littoralis in het Nederlands ook als oeverkortschildkever aangesproken maar het zijn twee verschillende soorten. Gebruik dus liever de wetenschappelijke naam om duidelijk te maken welke er bedoeld wordt.
Een volwassen dier is tussen de zeven en tien millimeter lang en het lijf is afwisselend rood en zwart.
De eitjes worden afzonderlijk gelegd op vochtige substanties en komen meestal uit na 3–19 dagen. De larven doorlopen twee stadia voordat ze volwassen worden. Volwassen dieren komen het meest voor in de lente en de vroege zomer. De hele levenscyclus kan vier tot tien jaar duren.
De oeverkortschildkever komt voor in habitats met grote hoeveelheden vliegenlarven, zoals bijvoorbeeld compost.
De oeverkortschildkever (Paederus riparius) is een insect uit de familie kortschildkevers (Staphylinidae). Soms wordt de sterk gelijkende soort Paederus littoralis in het Nederlands ook als oeverkortschildkever aangesproken maar het zijn twee verschillende soorten. Gebruik dus liever de wetenschappelijke naam om duidelijk te maken welke er bedoeld wordt.
Żarlinek pobrzeżnik[1] (Paederus littoralis) – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny żarlinków.
Gatunek ten został opisany w 1802 roku przez Johanna L.C.C. Gravenhorsta[2].
Chrząszcz o wydłużonym i lekko wypukłym ciele długości od 7,5 do 8,5 mm[3][1]. Głowa ma brunatnoczarne żuwaczki[3] i żółte czułki[1]. Przedplecze jest kuliste, nie węższe niż dłuższe, najszersze przed środkiem i w tym miejscu taks szerokie jak pokrywy, ubarwione czerwono[3][1]. Boczne brzegi przedplecza są na całej długości wyraźnie obrębione. Pokrywy są niewiele dłuższe od przedplecza, nierozszerzone ku tyłowi, gęsto i silnie punktowane, zaopatrzone w wyraźnie barki[3], ubarwione niebiesko z metalicznym połyskiem[1]. Boczne brzegi pokryw są równoległe[1]. Odnóża są żółte z czarnymi przepaskami na wierzchołkach ud[3][1].
Owad znany z prawie wszystkich krajów Europy, w tym Polski, a ponadto z Cypru, Bliskiego Wschodu, wschodniej Palearktyki i Afryki Północnej[2]. Spotykany w szerokim spektrum habitatów. Preferuje stanowiska suche, nasłonecznione o glebach piaszczystych, gliniastych i wapiennych, porośnięte roślinnością trawiastą i kserotermiczną, jak np. pola, suche zbocza i urwiska. Zamieszkuje także wilgotne łąki, pobrzeża wód, napływki i ściółkę u podstawy drzew[4][3][1]. Aktywny jest za dnia[1].
Żarlinek pobrzeżnik (Paederus littoralis) – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny żarlinków.
Gatunek ten został opisany w 1802 roku przez Johanna L.C.C. Gravenhorsta.
Chrząszcz o wydłużonym i lekko wypukłym ciele długości od 7,5 do 8,5 mm. Głowa ma brunatnoczarne żuwaczki i żółte czułki. Przedplecze jest kuliste, nie węższe niż dłuższe, najszersze przed środkiem i w tym miejscu taks szerokie jak pokrywy, ubarwione czerwono. Boczne brzegi przedplecza są na całej długości wyraźnie obrębione. Pokrywy są niewiele dłuższe od przedplecza, nierozszerzone ku tyłowi, gęsto i silnie punktowane, zaopatrzone w wyraźnie barki, ubarwione niebiesko z metalicznym połyskiem. Boczne brzegi pokryw są równoległe. Odnóża są żółte z czarnymi przepaskami na wierzchołkach ud.
Owad znany z prawie wszystkich krajów Europy, w tym Polski, a ponadto z Cypru, Bliskiego Wschodu, wschodniej Palearktyki i Afryki Północnej. Spotykany w szerokim spektrum habitatów. Preferuje stanowiska suche, nasłonecznione o glebach piaszczystych, gliniastych i wapiennych, porośnięte roślinnością trawiastą i kserotermiczną, jak np. pola, suche zbocza i urwiska. Zamieszkuje także wilgotne łąki, pobrzeża wód, napływki i ściółkę u podstawy drzew. Aktywny jest za dnia.
アオバアリガタハネカクシ（青翅蟻形隠翅虫、Paederus fuscipes）とは、コウチュウ目ハネカクシ上科ハネカクシ科アリガタハネカクシ亜科に属する昆虫。名称の由来は上翅が青色であることからである[1][2]。体長約7mmほどで細長く、頭部と腹部末端が黒く、その他の体節は橙赤色で、アメリカ大陸以外の世界各地に分布しており、主に温暖な湿地に生息する[1][2]。
体液中に有毒物質ペデリンを含み、人間の皮膚に体液が付着すると、火ぶくれのような炎症・線状皮膚炎（ミミズ腫れ）を引き起こすことから、ヤケドムシとも呼ばれる[1][2]。体液がついてから発症するまでに多少の時間がかかるため、患者はその原因が自分の肌から少し前に払い落とした小昆虫の体液にあることに気がつきにくく、突然生じるミミズ腫れに当惑することになる。そのため地方によっては家屋内を徘徊するヤモリの尿が付着したためとする俗信を生み、これを俗に「ヤモリのしょんべん」とも呼ぶ。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 アオバアリガタハネカクシ（青翅蟻形隠翅虫、Paederus fuscipes）とは、コウチュウ目ハネカクシ上科ハネカクシ科アリガタハネカクシ亜科に属する昆虫。名称の由来は上翅が青色であることからである。体長約7mmほどで細長く、頭部と腹部末端が黒く、その他の体節は橙赤色で、アメリカ大陸以外の世界各地に分布しており、主に温暖な湿地に生息する。
体液中に有毒物質ペデリンを含み、人間の皮膚に体液が付着すると、火ぶくれのような炎症・線状皮膚炎（ミミズ腫れ）を引き起こすことから、ヤケドムシとも呼ばれる。体液がついてから発症するまでに多少の時間がかかるため、患者はその原因が自分の肌から少し前に払い落とした小昆虫の体液にあることに気がつきにくく、突然生じるミミズ腫れに当惑することになる。そのため地方によっては家屋内を徘徊するヤモリの尿が付着したためとする俗信を生み、これを俗に「ヤモリのしょんべん」とも呼ぶ。
