Multimedia w Wikimedia Commons Wrona alaskańska (Corvus caurinus) – gatunek ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae).
To w całości czarny rdzenny gatunek północno-zachodniej części Ameryki Północnej (poza okresem pierzenia się). Bardzo przypomina inne rozpowszechnione szeroko zachodnie formy wrony amerykańskiej Corvus brachyrhynchos, ale przeważnie osobniki są nieco mniejsze - 33-41 cm długości - i mają proporcjonalnie mniejsze nogi oraz nieco bardziej wysmukły dziób.
Gatunek ten został opisany przez Spencera Fullertona Bairda w 1858 roku[4]. Amerykański Związek Ornitologów uważa, że najbliższym krewnym wrony alaskańskiej jest wrona amerykańska, a możliwe, że jest tylko odmianą należącą do tego samego gatunku[4]. Mieszańce z wroną amerykańską były wprawdzie widywane, ale nie potwierdzono z pewnością ich pochodzenia[5].
Ubarwienie wrony alaskańskie właściwie nie różni się od identycznej pod tym względem wrony amerykańskiej[6]. Przynależność gatunkową rozpoznaje się w trakcie trzymania ptaka w ręku i rozpoznania następujących cech: krótszych skrzydeł i ogona, krótszego stępu i mniejszego dzioba. Gdy znana jest płeć łatwiej jest zidentyfikować wronę. Podobnie jak w przypadku wrony amerykańskiej, obie płci wyglądają podobnie. Starsze osobniki w trakcie sezonu godowego mogą być oznaczone z całą pewnością po cechach widocznych przy trzymaniu wrony alaskańskiej w ręku, takich jak zgrubienia kloaczne (u samców) lub plamy lęgowe (samice). Młodsze ptaki mogą jeszcze nie ujawnić oznak typowych dla osobników w trakcie godów, ponieważ mogą jedynie pomagać w budowie gniazda.
Wrona alaskańska zasiedla przybrzeżne regiony i wyspy leżące blisko stałego lądu w południowej Alasce. Południowa granica areału przebiega przez Kolumbię Brytyjską i stan Waszyngton w USA. Główne żerowiska znajdują się na plażach i wzdłuż linii brzegowej. Widuje się też ją wokół terenów zurbanizowanych.
Żywi się bardzo podobnie do wrony rybożernej. Północno-zachodnie wrony jedzą ryby wyłowione na mieliźnie, małże (w tym omułki), kraby. Poszukuje jednak też pojemniki na śmieci z których wybiera odpowiednie resztki pożywienia. Widywano te wrony wzlatujące w powietrze z omółkami i zrzucającymi je z wysokości na twarde podłoże, aby po rozbiciu otworzyła się zawartość muszli. Oprócz tego regularnie chwyta owady i inne bezkręgowce oraz zbiera różne owoce (preferuje jagody). Zdarza się jej plądrować gniazda innych ptaków z których wykrada jaja i pisklęta. Potrafi brać pożywienie z ręki człowieka i pamięta osoby, które w ten czy inny sposób pozbywają się pokarmu. Zaobserwowano też zwyczaj moczenia przez te wrony kawałków chleba w wodzie.
Wśród wielu zwierząt, które zagrażają wronom alaskańskim do najczęstszych należą koty, szopy pracze, ptaki drapieżne i kruki. Aby je przegonić wrony zbierają się w większe grupy.
Przeważnie gniazduje osobno, ale czasami buduje gniazda w towarzystwie z paroma innymi osobnikami tworząc małe, luźne kolonie wydające na świat potomstwo na drzewach lub rzadziej na większych krzewach. Bardzo rzadko gnieździ się na klifach w tamtejszych niszach lub nawet bezpośrednio na ziemi w ustronnych miejscach, pod warunkiem, że występują tam skalne nawisy zapewniające schronienie. Typowe lęgowisko wrony alaskańskiej zawiera 4-5 jaj.
Wydaje bardzo różne dźwięki i zawołania, ale najczęściej jej odgłosy przypominają wysokie "kooł" i wystrzelony z butelki korek. W locie wydaje "łok łok łok", jeśli pozostaje w tyle za grupą. Słyszano też przeróżne formy stukotów i mechanicznych dźwięków grzechotki.
Wrona alaskańska (Corvus caurinus) – gatunek ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae).
To w całości czarny rdzenny gatunek północno-zachodniej części Ameryki Północnej (poza okresem pierzenia się). Bardzo przypomina inne rozpowszechnione szeroko zachodnie formy wrony amerykańskiej Corvus brachyrhynchos, ale przeważnie osobniki są nieco mniejsze - 33-41 cm długości - i mają proporcjonalnie mniejsze nogi oraz nieco bardziej wysmukły dziób.
