Muscovy ducks communicate with visual cues, such as wagging their tails, and through vocalizations, such as hisses towards threats and quacks as contact calls. Other visual cues include raising and lowering their heads toward one another. During mating season males will raise their crest to establish dominance over other male ducks. Male ducks also raise their crest to attract females.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Although wild populations seem to be declining, Muscovy ducks are common in their native range. Domesticated Muscovy ducks are common and widespread. Feral populations now live in areas outside of their native range. They are not considered threatened currently.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: appendix iii
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Muscovy ducks are aggressive in nature and will bite to protect themselves. Feral populations can also damage property. Muscovy ducks, along with other kinds of waterfowl, carry avian influenza virus subtype H5N1, which can be passed to humans.
Negative Impacts: injures humans (bites or stings, carries human disease); causes or carries domestic animal disease ; household pest
Muscovy ducks may help to control harmful insect populations through their foraging. They are also domesticated and are used for food and in other products. Domesticated Muscovy ducks are used in farms as a way of controlling pest populations of flies, snails, locusts, grasshoppers, and slugs. Muscovy ducks put into cow pens reduce fly populations by 80 to 90 percent. They are also kept by poultry enthusiasts.
Positive Impacts: pet trade ; food ; controls pest population
Muscovy ducks, especially ducklings, may be important prey for terrestrial predators or aquatic and avian predators. They impact populations of aquatic and terrestrial vegetation and animals through their foraging.
Ecosystem Impact: creates habitat
Mutualist Species:
Muscovy ducks are omnivorous. They feed on the roots, stems, leaves, and seeds of aquatic and terrestrial plants. They also feed on small fish, reptiles, crustaceans, insects, millipedes, and termites. Muscovy ducks dabble and graze with their bills to collect food.
Animal Foods: reptiles; fish; insects; terrestrial non-insect arthropods; mollusks; aquatic crustaceans
Plant Foods: leaves; roots and tubers; wood, bark, or stems; seeds, grains, and nuts
Primary Diet: omnivore
Muscovy ducks are native to Mexico, Central, and South America. Wild populations of Muscovy ducks live in the lower Rio Grande and in some parts of Texas. Muscovy ducks have also been domesticated and adapt well to colder climates. Feral populations are found in parts of North America, Canada, and Europe.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced , Native ); palearctic (Introduced ); neotropical (Native )
Muscovy ducks prefer to live in forest areas near water. They roost in trees at night and create nests in tree cavities.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams
Wetlands: marsh ; swamp ; bog
Other Habitat Features: riparian
Muscovy ducks prefer to sleep in water during the night to easily escape predators. They use anti-predator responses such as alarm calling, freezing, and attempting to escape when disturbed. Known predators are dogs and red foxes.
Known Predators:
Wild and domesticated Muscovy ducks typically live for 7 to 8 years. Muscovy ducks seem to be resistant to most diseases. Avian influenza leads to a 100% mortality rate and is an exception.
Range lifespan
Status: wild: 7 to 8 years.
Range lifespan
Status: captivity: 9 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 7 to 8 years.
Typical lifespan
Status: captivity: 7 to 8 years.
Muscovy ducks are large ducks, averaging 4.3 kilograms. The typical wingspan of a Muscovy duck is between 137 to 154 centimeters. Males are generally larger than females. Muscovy ducks have red, fleshy protuberances on the face. The plumage is brownish-black with iridescent green and purple dorsal plumage and with white wing patches. Domestic Muscovy ducks come in a wide variety of plumages, most are white, others are pied, buff, brown, chocolate, lilac, and blue.
Range mass: 2.7 to 6.8 kg.
Average mass: 4.3 kg.
Range length: 66 to 84 cm.
Range wingspan: 137 to 152 cm.
Average wingspan: 145 cm.
Average basal metabolic rate: 290 cm3.O2/g/hr.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger; sexes colored or patterned differently; ornamentation
Males raise their crests as a dominance display to other males. They also use their crest as a means of attracting female mates. Females seem to select larger males with the largest crests. There is high variation in male mating success; a few males mate with most of the females leaving most males unsuccessful in reproduction. Unsuccessful males form small bachelor groups. Muscovy ducks have been described as having a lek mating system.
Mating System: polygynous
Muscovy ducks breed from the beginning of August to May. During breeding season, dominant male ducks attract female ducks by wagging their tails and showing off their crests. After a female mates she builds a nest in a hollow tree usually 3 to 18 meters high. Nests are constructed of twigs, stems and mud. Females lay, on average, 8 to 10 eggs per laying effort. The incubation period is from 33 to 35 days. Females incubate the eggs and protect them until they hatch. Females protect nestlings for 60 to 70 days, until the young are independent. During this time females teach ducklings how to eat, what to eat, how to swim, and how to fend off enemies. After 28 weeks most females reach sexual maturity. Male Muscovy ducks take about 29 weeks to reach sexual maturity.
Breeding interval: Muscovy ducks can breed 2 to 3 times a year.
Breeding season: Breeding occurs from early August to early May.
Range eggs per season: 24 to 30.
Range time to hatching: 33 to 35 days.
Range fledging age: 60 to 70 days.
Range time to independence: 10 to 12 weeks.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 26 to 28 weeks.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 27 to 29 weeks.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Female Muscovy ducks incubate and protect their young for 60 to 70 days, when they become independent. Males guard territories where females raise their broods.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Protecting: Male, Female); pre-independence (Protecting: Male, Female)
Se alimentan de semillas que incluyen maíz y arroz, raíces y, en ocasiones, ranas, cangrejos e insectos.
Distribucion General: Se le encuentra desde el norte de México hasta el oeste de Colombia, este de Perú y el norte de Argentina.
Usualmente duermen en árboles.
Los machos son agresivos entre ellos.
An houad mut a zo un evn palvezek. Cairina moschata eo e anv skiantel.
L'ànec mut (Cairina moschata) -també anomenat "almescat", "turc", "morisc" o "de Barbaria"- prové de l'espècie salvatge Cairina moschata, espècie pròpia de l'Amèrica tropical, on està distribuït des del sud de Mèxic fins a l'est del Perú i el nord de l'Uruguai, i es troba en estat salvatge en els rius, llacs i zones entollades dels boscos. És l'única espècie del gènere Cairina.
És un dels pocs animals que ja havien estat domesticats a Amèrica abans de l'arribada dels europeus. Ja Cristòfor Colom va trobar exemplars blancs en domesticitat en el seu segon viatge, a Santo Domingo. Després fou portat cap a Europa, i el 1555 ja era freqüent a França.
D'aquesta espècie no es pot dir que s'hagin originat races arreu. En els llibres de patrons avícoles mundials només es troba un únic tipus d'animal descrit, però amb pesos lleugerament diferents segons el país i algunes variants de color: la negra (corresponent a la salvatge), la blanca, la bruna, la negra blanca, la blava, etc.
És un animal emprat per a producció de carn. El pes del mascle duplica el de la femella.
L'àneda proporciona ous blancs.
A Catalunya la veu popular ha transmès l'existència d'un ànec mut negre del Penedès, que sembla que era més el gust cap a una determinada coloració que la identitat d'una raça pròpia. Sembla que als pagesos del Penedès els agradaven els ànecs muts negres, i als d'Osona, blancs.
De la hibridació de l'ànec mut amb l'ànec xerraire, s'originen els anomenats "canards mulets" o "mulards" francesos i els "ànecs d'angora" alemanys. Aquesta hibridació no sol originar descendència fèrtil, però dóna animals preuats en la producció de carn, de carn tan abundant o més com l'ànec mut, però més magra, com l'ànec xerraire.
L'ànec mut (Cairina moschata) -també anomenat "almescat", "turc", "morisc" o "de Barbaria"- prové de l'espècie salvatge Cairina moschata, espècie pròpia de l'Amèrica tropical, on està distribuït des del sud de Mèxic fins a l'est del Perú i el nord de l'Uruguai, i es troba en estat salvatge en els rius, llacs i zones entollades dels boscos. És l'única espècie del gènere Cairina.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden fwsg (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid mwsg) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cairina moschata; yr enw Saesneg arno yw Muscovy duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. moschata, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Mae'r hwyaden fwsg yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Alarch gyddfddu Cygnus melancoryphus Alarch utganol Cygnus buccinator
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden fwsg (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid mwsg) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cairina moschata; yr enw Saesneg arno yw Muscovy duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. moschata, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Pižmovka velká (Cairina moschata) je jihoamerický druh kachny z řádu vrubozobých. Byla domestikována v Mexiku a Jižní Americe již před příchodem Evropanů. Domestikací vznikla pižmovka domácí (Cairina moschata f. domestica), která se od dívokého předka liší větší hmotností a bílým nebo strakatým zbarvením.
Pižmovka je velká kachna, kačer dorůstá délky těla 75 cm a hmotnosti téměř 7 kg, samice jsou menší a lehčí. Naopak domácí pižmovky mohou vážit až 9 kg. Zbarvení divokých ptáků je černé se zeleným leskem. V křídlech jsou bílá zrcátka, peří na hlavě je kadeřavé a může být bíle skvrnité. Pižmovka má silné tmavé nohy s dlouhými drápy, ale poměrně slabými plovacími blanami. Obličej je holý, u samce nápadně červený a porostlý bradavičnatými výrůstky. Nápadně velký zakulacený výrůstek má samec nad zobákem. Navzdory svému jménu nepáchne pižmem.
Pižmovka obývá Ameriku od jižního Texasu po Argentinu. Preferuje zalesněné oblasti, bažiny, okolí pralesních řek a potoků. Ačkoli dobře plave a dokáže se i potápět, tráví mnoho času na souši, kde si hledá potravu. Hnízdí a nocuje na stromech, kde šplhá pomocí osrých drápů. Jedná se o stálý druh ptáka. Pižmovky netvoří stálé páry, kačer se v době toku páří s jednou nebo více samicemi a nepodílí se na výchově mláďat. Zvláštností pižmovky je absence hlasových projevů. V dospělosti se ozývá výhradně tichým syčením, jiné zvuky není schopná vydávat. Proto se v některých jazycích (např. ve španělštině) označuje jako němá kachna.
Pižmovky hnízdí v dutinách stromů nebo v opuštěných hnízdech stromových ptáků. Samice klade 6-10 žlutobílých až zelených vajec, z nichž se za 35 dnů líhnou mláďata. Doba inkubace je tedy o týden delší než u kachny domácí a nejdelší ze všech druhů domácí drůbeže. Káčata ihned po oschnutí seskakují z hnízda anásledují matku na vodu. Pižmovka sedí na vejcích velmi pevně, vysedí i cizí vejce, která jí podložíme. Proto ji lze použít jako pěstounku k vysezení cizích vajec.
Pižmovky se živí smíšenou potravou, jíž si hledají na souši i ve vodě. Tvoří ji zelené části rostlin, oddenky, semena i drobní živočichové včetně plžů, pavouků a žab.
Pižmovka velká se někdy označuje též jako kachna pižmová, lidově jako čínská kačena, čínka, barbárie nebo na Moravě husokačena. Její jméno patrně vzniklo omylem, protože nevylučuje pižmo ani podobné páchnoucí látky. Carl von Linné ji pojmenoval Anas moschata (tj. pižmová kachna) omylem, zřejmě podle anglického jména Muscovy duck (tj. doslova moskevská kachna). Etymologie anglického jména není jasná, podle jedné verze se první pižmovky dostaly v 16.stol. do Anglie z Ruska, pravděpodobnější však je, že se jedná o záměnu se jménem indiánského kmene Muisca (z Kolumbie) nebo Miskito (z Nikaraguy a Hondurasu), od nichž pižmovky získali conquistadoři.
Pižmovka byla domestikována americkými indiány už v předkolumbovském období. Mayové, Aztékové, Čibčové, Inkové i amazonští indiáni ji chovali nejen pro maso, ale i pro peří, používané k výrobě ozdob a čelenek. Např. Tupinambové ji chovali jen pro peří. Věřili totiž, že by pojídáním jejího masa zlenivěli a získali "kachní" chůzi. S portugalskými námořníky a později s osvobozenými černými otroky se z Brazílie záhy dostala do Afriky a indomalajské oblasti, kde se výborně adaptovala. Podle některých názorů se do jihovýchodní Asie dostala už před příchodem Porugalců prostřednictvím Polynésanů. Do Evropy se zřejmě dostala v polovině 16. stol., buďto přímo z Jižní Ameriky, nebo "oklikou" přes portugalské kolonie v Africe. Renesanční učenci Pierre Belon a Ulysses Aldrovandi ji pokládali za afrického ptáka a nazvali ji "guinejská kachna" či "káhirská kachna". Latinské jméno pižmovky - Cairina je odvozeno od staršího názvu Káhiry - Cairo. Zde je také třeba hledat původ pojmenování barbárie, jímž se označujě více prošlechtěná linie pižmovek, chovaných pro produkci brojlerovách kachen. Toto jméno odkazuje na severoafrické Berbery. Pižmovka je na chov nenáročná, na rozdíl od kachny domácí nepotřebuje k životu vodní plochu. Krmí se bramborami, šrotem, zrním, kuchyňskými odpadky, ale také se sama pase, podobně jako husa. Lze ji křížit s kachnou domácí, kříženci, zvaní mulardi, jsou neplodní, snadno se však vykrmují. Pižmovky mají chutné maso, tmavší a méně tučné než kachna domácí, pochoutkou jsou játra z vykrmených pižmovek, která lze použít stejně jako husí (foie gras). Lze použít i jejich vejce, peří a trus. Mohou sloužit také k vypásání trávy, podobně jako husy, zbaví zahradu plevelů, ale také škůdců, žerou totiž slimáky). Pižmovka má však i špatné vlastnosti, především je nesnášenlivá vůči jiné drůbeži, proto se nehodí do velkochovů. Samec v období páření je velmi náruživý a pokouší se pářit se samicemi jiných druhů kachen, s husami i slepicemi. Přitom se chová dost surově a slabším ptákům může ublížit. Proto je na něj nutné dohlédnout.
Pižmovka velká (Cairina moschata) je jihoamerický druh kachny z řádu vrubozobých. Byla domestikována v Mexiku a Jižní Americe již před příchodem Evropanů. Domestikací vznikla pižmovka domácí (Cairina moschata f. domestica), která se od dívokého předka liší větší hmotností a bílým nebo strakatým zbarvením.
Moskusand (Cairina moschata) er en fugl i andefamilien. Moskusanden hører naturligt hjemme i Mellem- og Sydamerika, men forekommer også i sydlige dele af Nordamerika. Ligesom gråanden er moskusanden blevet domesticeret af mennesket. Sandsynligvis skete dette i Peru allerede før inkatiden.[1]
Den vilde moskusand vejer i gennemsnit 3 kg (han) og 1,3 kg (hun). Fjerdragten er overvejende sort hos vilde moskusænder. Arten yngler i skove nær vådområder, hvor de har rede i huller i træerne.[2]
Hos tamanden af moskusand er den nøgne hud over næbbet rødt og ikke sort som hos vilde ænder. Fjerdragten kan være både blå, brun og hvid, og vægten er højere.[1]
Kød fra moskusænder eller fra hybrider af moskusænder sælges under betegnelsen Berberiand.[3] I Frankrig skete der en stor stigning i opdrættet af moskusand fra 1975 og frem. De opdrættede fugle (hanner) vokser til en vægt af mere 4 kg på kun 12 uger, og kødet skulle være mindre fedt end hos tamænder, der nedstammer fra gråand.[4] Selv om moskusanden er en tropisk fugl, tåler den nemt temperaturer ned til -12°C.[5], og kan derfor også opdrættes i nordligere lande.
Moskusand (Cairina moschata) er en fugl i andefamilien. Moskusanden hører naturligt hjemme i Mellem- og Sydamerika, men forekommer også i sydlige dele af Nordamerika. Ligesom gråanden er moskusanden blevet domesticeret af mennesket. Sandsynligvis skete dette i Peru allerede før inkatiden.
Den vilde moskusand vejer i gennemsnit 3 kg (han) og 1,3 kg (hun). Fjerdragten er overvejende sort hos vilde moskusænder. Arten yngler i skove nær vådområder, hvor de har rede i huller i træerne.
Die Moschusente (Cairina moschata) ist eine große Entenart aus der Familie der Entenvögel, die in Südamerika beheimatet ist. Sie ist die Wildform der domestizierten Warzenente.
Das charakteristische Merkmal ist das unbefiederte Gesicht mit der bei Erpeln deutlichen warzenähnlichen Bildung am Schnabelgrund. Am Kopf befindet sich eine niedrige aufstellbare Federhaube.
Während die wilde Moschusente schwarz mit farbigem Schimmer und teilweise weißen Flügeldecken ist, kommen bei den Haustieren sehr viele Farbvarianten vor. Der Schwanz ist breit und flach.
Moschusenten bewohnen bewaldete Gebiete mit Seen oder Flüssen. Sie ernähren sich von Pflanzen, die sie an Land oder gründelnd im Flachwasser aufnehmen.
Moschusenten können bis zu drei Mal im Jahr brüten. Das Gelege besteht aus 8 bis 21 Eiern, die normalerweise in einer Baumhöhle abgelegt werden. Die Brutdauer beträgt bis zu 35 Tage.[1] Die geschlüpften Küken sind wie alle Entenvögel Nestflüchter. Sie verlassen das Nest unmittelbar nach dem Schlupf mit einem Sprung in die Tiefe.
Die Moschusente wurde bereits in präkolumbianischer Zeit seit Jahrhunderten von Menschen gehalten. Im Jahre 1514 brachten spanische Schiffe diese Entenart das erste Mal nach Europa. Von da aus erfolgte eine rasche Verbreitung nach Afrika, Madagaskar und dem tropischen Asien. Carl von Linné beispielsweise nutzte eine Beschreibung aus Indien zur Einordnung dieser Art. Die Gattungsbezeichnung deutet auf die Stadt Kairo hin.
Die Wildform wurde wissenschaftlich erstmals 1902 beschrieben.[2]
Die Warzenente, auch als Stumm-, Flug-, Türken- oder Barbarie-Ente (franz. canard de Barbarie) bezeichnet, ist die Haustierform der Moschusente.
Warzenenten gibt es in verschiedenen Farbvarianten. Das Gefieder der Tiere reicht von hellen Tönen (weiß, grau) bis zu dunklen (blau, braun, schwarz bzw. wildfarbig). Neben den einfarbigen Warzenenten existieren noch gescheckte Enten (z. B. schwarz-weiß, braun-weiß, blau-weiß). Wegen dieser Farbenpracht werden Warzenenten nicht nur zu wirtschaftlichen Zwecken, sondern auch als Ziervögel gehalten.
Der Geschlechtsdimorphismus ist bei der Warzenente ausgeprägter als bei der Wildform: Viermonatige Weibchen wiegen etwa 2 kg, viermonatige Erpel dagegen 3 bis 4 kg; ausgewachsene Tiere erreichen Körpermassen bis 5 kg (Weibchen) bzw. 7 kg (Erpel). Ihren Namen verdankt die Warzenente einem mehrteiligen Höcker an der Schnabelwurzel.
Als „Flugente“ werden neben der domestizierten Moschusente auch Kreuzungen mit der Pekingente angeboten, so genannte „Mularden“ (französisch mulard), die allerdings wirtschaftlich betrachtet nur als Masttiere verwendet werden können, da diese Hybriden meistens unfruchtbar sind.
Die Moschusente (Cairina moschata) ist eine große Entenart aus der Familie der Entenvögel, die in Südamerika beheimatet ist. Sie ist die Wildform der domestizierten Warzenente.
Abṛik amuskuvy (Assaɣ usnan: Cairina moschata) d talmest yeṭṭafaren tawacult n ubṛik deg tfesna twezziwin
Càn·nàr-bàrbàri o anéte éd bàrbàrie, bàrbàri, canàrdin, ordinér (Cairina moschata)
Ménthog, uga ditulis ménthok, iku kéwan ingonan (sajeroning Basa Indonésia:peliharaan) saka suku ing sejenis manuk utawa unggas kang kagolong kulawarga bèbèk. Jeneng ménthog minangka jeneng ing basa Jawa; déné ana ing tlatah liyané sok diarani karan: éntok, énthok utawa éntog (basa Sundha, basur (Bms.), itik manila, utawa bebek manila (Ind.). Ing basa Inggris mau Muscovy Duck utawa Barbary Duck.
Ing tlatah Indonesia ménthog dadi sato iwèn utawa kéwan pangingonan, kang dimumpangatake daging karo wuluné. Daging ménthog bisa diolah/dimasak rica-rica, digorèng lan dijangan (sayur). Déné wulu ménthog bisa digawé kok, piranti kanggo main badminton. Ménthog uga duwé warna wulu ireng lan putih. Méntok uga duwé kulit warna abang lan ireng ing saubengé mata lan rai. Cucuk kang gedhé lan cekak dadi ciriné kéwan kang kagolong kulawarga bébék iki.
Мошусна патка (науч. Cairina moschata) — голема патка со потекло од Мексико, Средна и Јужна Америка. Помали диви и подивени населенија со време за сместиле и во САД, особено по долното течение на реката Рио Гранде во Тексас и јужна Флорида, но и во разни други делови од Северна Америка како јужна Канада. Подивени населенија се среќаваат и во Нов Зеланд, Австралија и делови од Европа. Примероци од ова животно можат да се видат во Зоолошката градина во Скопје.[3]
По градба, ова е крупна патка, чии мажјаци се долги 76 см и тешки до 7 кг. Женките се значајно помали, и достигнуваат само 3 кг, т.е. околу половина од мажјаците. По боја се претежно црно-бели, а кај мажјаците, задните пердуви се светкави и мазни, а кај женките, истите се побледи. Застапеностана белата боја по главата и вратот се разликува од единка до единка. Клунот може да биде жолт, розов, црн или некоја мешавина од овие бои. На крилата може да имаат бели дамки или пруги, кои стануваат повоочливи во лет. Обата пола имаат розови или црвени израстоци околу клунот, при што оние на мажјаците се поголеми и во посилна боја.
Иако мошусната патка е тропска птица, таа лесно се прилагодува на постудена клима, и удобно живее на температури до −12 °C, а преживува и на постудено.[4][5]
Домашната раса е научно наречена Cairina moschata forma domestica и се одгледува уште од претколумбовско време од американските староседелци. Потешки се од дивите патки и имаат послаба летна способност од нив, а перјето им е поразновидно на изглед.
Мошусните патки имаат долги канџи на стапалата и широка сплесната опашка. Кај домашните патки, мажјакот е долг околу 86 см и тежи 4,6-6,8 кг, а женките се многу помали, со должина од 64 см и тежина од 2,7-3,6 кг. Големите домашни мажјаци достигнуваат до 8, а големите домашни женки до 5 кг.
Вистинската дива мошусна патка, од која потекнува домашната има црникава боја, со големи бели дамки на крилјата. Долги се 66-84 см, со распон на крилјата од 137-152 см и тежина од 1,1-4,1 кг. Дивиот мажјак има кратка пувка на тилот. Клунот е црн, со светлорозови точки. При основата на клунот се забележува црникаво или темноцрвена џумка, а кожата на лицето е со слична боја. Очите се жолтеникаво-кафеави. Стапалата се ципести и црни по боја. Дивата женка има слично перје, но е значително помала, лицето ѝ е пердувесто и нема џумка на клунот. Младите не се толку живописни, а белата боја на горниот дел од крилата отсуствува или е многу малку застапена.[6] Домашните птици може да наликуваат; највеќето се темнокафени или црни мешано со бело, особено на главата.[7] Се среќаваат и други бои како лаванда или целосно бела. Обата пола имаат црно-црвено или сосема црвено лице; паторот има изразен месест израсток на почетокот од клунот и нисна пуфка од пердуво што може да ја поткрева.[5]
Пајчињата се претежно жолти, со светлокафеави белези на опашката и крилата. Некои примероци од домашниот подвид имаат темна глава и сини очи, додека пак други светлокафеаво теме и темни белези на тилот. По поведение се мошне подвижни и брзи.
Мажјакот има длабок зарипнат глас, додека пак женката има трепетно „куу“.
Кариотипот на мошусната патка е 2n=80, т.е. се состои од три пара макрохромозоми, 36 пара микрохромозоми и пар полови хромозоми. Двата најголеми макрохромозомни пара се субметацентрични, додека пак сите други хромозоми се акроцентрични или (кај мајмалите микрохромозоми), веројатно телоцентрични. Субметацентричните хромозоми и Z-хромозомот (женски) имаат прилично малку составен хетерохроматин (Ц-појаси), додека пак W-хромозомите се хетерохроматински во мера од барем две третини.[8]
Мажјакот има пенис во облик на сврдел што при ерекција достигнува 20 см, и тоа во рок од 1⁄3 секунда. Женките имаат клоака која е исто така сврдлеста, но се завива во спротивната насока, со цел да се намали присилното парење.[9]
Овие патки се непреселни и живеат во шумовити мочуришта, езера, потоци, околните тревни површини и земјоделските насади.[10] Навечер често седат на дрва. Се хранат со растителен материјал кој го пасат или скубат од плитка вода, како и мали риби, водоземци, влекачи, мекотелци, инсекти и двојноноги.[11] По природа се донекаде агресивни: мажјаците често меѓусебно се борат за храна, територија и женки. Женките поретко се во судир. Некои возрасни единки ги колват пајчињата ако им јадат од истата храна.
Мошусната, како и дивата патка, не живее во стабилни двојки. Се парат на копно или во вода, до трипати годишно.
Женката снесува 8–16 бели јајца, обично во шулина на дрво, и ги квачи 35 дена. Гнездото го напушта еднаш дневно во траење 20 минути до 1,5 час, и тогаш врши нужда, јаде, пие вода и (понекогаш) се капе. При изведувањето, на пајчињата им требаат 24 часа за да ја скршат лушпата. Во природни околности, остануваат блиску до мајката 10–12 недели бидејќи телата не можат да ја произведат потребата топлина, особено во умерените краишта.
Мажјакот исто така е со пајчињата неколку недели од изведувањето. Шета заедно со нив во потрага по храна со цел да ги заштити.
Во овој неколкунеделен период, пајчињата се хранат со житарки, пченка, трева, инсекти и речиси сè што се движи. Додека се мали, мајката ги подучува како да се хранат.
Неодамна изведено пајче
Young duckling
Едногодишно пајче
Парење
Бела мошусна патка
|accessdate= (помош) Мошусна патка (науч. Cairina moschata) — голема патка со потекло од Мексико, Средна и Јужна Америка. Помали диви и подивени населенија со време за сместиле и во САД, особено по долното течение на реката Рио Гранде во Тексас и јужна Флорида, но и во разни други делови од Северна Америка како јужна Канада. Подивени населенија се среќаваат и во Нов Зеланд, Австралија и делови од Европа. Примероци од ова животно можат да се видат во Зоолошката градина во Скопје.
По градба, ова е крупна патка, чии мажјаци се долги 76 см и тешки до 7 кг. Женките се значајно помали, и достигнуваат само 3 кг, т.е. околу половина од мажјаците. По боја се претежно црно-бели, а кај мажјаците, задните пердуви се светкави и мазни, а кај женките, истите се побледи. Застапеностана белата боја по главата и вратот се разликува од единка до единка. Клунот може да биде жолт, розов, црн или некоја мешавина од овие бои. На крилата може да имаат бели дамки или пруги, кои стануваат повоочливи во лет. Обата пола имаат розови или црвени израстоци околу клунот, при што оние на мажјаците се поголеми и во посилна боја.
Иако мошусната патка е тропска птица, таа лесно се прилагодува на постудена клима, и удобно живее на температури до −12 °C, а преживува и на постудено.
Домашната раса е научно наречена Cairina moschata forma domestica и се одгледува уште од претколумбовско време од американските староседелци. Потешки се од дивите патки и имаат послаба летна способност од нив, а перјето им е поразновидно на изглед.
The Muscovy duck (Cairina moschata) is a large duck native to the Americas, from the Rio Grande Valley of Texas and Mexico south to Argentina and Uruguay. Small wild and feral breeding populations have established themselves in the United States, particularly in Florida, Louisiana, Massachusetts, the Big Island of Hawaii, as well as in many other parts of North America, including southern Canada. Feral Muscovy ducks are found in New Zealand, Australia, and in Central and Eastern Europe.[3][4]
It is a large duck, with the males about 76 cm (30 in) long, and weighing up to 7 kg (15 lb). Females are noticeably smaller, and only grow to 3 kg (6.6 lb), roughly half the males' size. The bird is predominantly black and white, with the back feathers being iridescent and glossy in males, while the females are more drab. The amount of white on the neck and head is variable, as well as the bill, which can be yellow, pink, black, or any mixture of these colors. It may have white patches or bars on the wings, which become more noticeable during flight. Both sexes have pink or red wattles around the bill, those of the male being larger and more brightly colored.[5][6]
Although the Muscovy duck is a tropical bird, it adapts well to cooler climates, thriving in weather as cold as −12 °C (10 °F) and able to survive even colder conditions.[7][8] In general, Barbary duck is the term used for C. moschata in a culinary context.
The domestic subspecies, Cairina moschata domestica, is commonly known in Spanish as the pato criollo. They have been bred since pre-Columbian times by Native Americans and are heavier and less able to fly long distances than the wild subspecies. Their plumage color is also more variable. Other names for the domestic breed in Spanish are pato casero ("household duck") and pato mudo ("mute duck").
All Muscovy ducks have long claws on their feet and a wide, flat tail. In the domestic drake (male), length is about 86 cm (34 in) and weight is 4.6–6.8 kg (10–15 lb), while the domestic hen (female) is much smaller, at 64 cm (25 in) in length and 2.7–3.6 kg (6.0–7.9 lb) in weight. Large domesticated males often weigh up to 7 kg (15 lb), and large domesticated females up to 4 kg (8.8 lb).
The true wild Muscovy duck, from which all domestic Muscovies originated, is blackish, with large white wing patches. Length can range from 66 to 84 cm (26 to 33 in), wingspan from 137 to 152 cm (54 to 60 in) and weight from 1.1 to 4.1 kg (2.4 to 9.0 lb). On the head, the wild male has a short crest on the nape. The bill is black with a speckling of pale pink. A blackish or dark red knob can be seen at the bill base, which is similar in colour to the bare skin of the face. The eyes are yellowish-brown. The legs and webbed feet are blackish. The wild female is similar in plumage, but much smaller, with a feathered face and lacking the prominent knob. The juvenile is duller overall, with little or no white on the upperwing.[9]
Domesticated birds may look similar; most are dark brown or black mixed with white, particularly on the head.[10] Other colors, such as lavender or all-white, are also seen. Both sexes have a nude black-and-red or all-red face; the drake also has pronounced caruncles at the base of the bill and a low erectile crest of feathers.[8] C. moschata ducklings are mostly yellow with buff-brown markings on the tail and wings. For a while after hatching, juveniles lack the distinctive wattles associated with adult individuals, and resemble the offspring of various other ducks, such as mallards. Some domesticated ducklings have a dark head and blue eyes, others a light brown crown and dark markings on their nape. They are agile and speedy precocial birds.
The drake has a low breathy call, and the hen a quiet trilling coo.
The karyotype of the Muscovy duck is 2n=80, consisting of three pairs of macrochromosomes, 36 pairs of microchromosomes, and a pair of sex chromosomes. The two largest macrochromosome pairs are submetacentric, while all other chromosomes are acrocentric or probably telocentric for the smallest microchromosomes. The submetacentric chromosomes and the Z (female) chromosome show rather little constitutive heterochromatin (C bands), while the W chromosomes are at least two-thirds heterochromatin.[11]
Male Muscovy ducks have helical penises that become erect to 19 cm (7 in) in 0.3 s. Females have vaginas that coil in the opposite direction that appear to have evolved to limit forced copulation by males.[12][13]
"Muscovy" is an old name for the region of Russia surrounding Moscow, but these ducks are neither native there nor were introduced there before they became known in Western Europe. It is not quite clear how the term came about; it very likely originated between 1550 and 1600, but did not become widespread until somewhat later.
In one suggestion, it has been claimed that the Company of Merchant Adventurers to New Lands traded these ducks to Europe occasionally after 1550;[14] this chartered company became eventually known as the "Muscovy Company" or "Muscovite Company" so the ducks might thus have come to be called "Muscovite ducks" or "Muscovy ducks" in keeping with the common practice of attaching the importer's name to the products they sold.[14] But while the Muscovite Company initiated vigorous trade with Russia, they hardly, if at all, traded produce from the Americas; thus, they are unlikely to have traded C. moschata to a significant extent.
Alternatively—just as in the "turkey" (which is also from North America, not Turkey) and the "guineafowl" (which are not limited to Guinea)—"Muscovy" might be simply a generic term for an exotic place, in reference to the singular appearance of these birds. This is evidenced by other names suggesting the species came from lands where it is not actually native, but from where much "outlandish" produce was imported at that time (see below).
Yet another view—not incompatible with either of those discussed above—connects the species with the Muisca, a Native American nation in today's Colombia. The duck is native to these lands also, and it is likely that it was kept by the Muisca as a domestic animal to some extent. It is conceivable that a term like "Muisca duck", hard to comprehend for the average European of those times, would be corrupted into something more familiar. Likewise, the Miskito Indians of the Miskito Coast in Nicaragua and Honduras heavily relied on it as a domestic species, and the ducks as well may have been named after this region.
Linnaeus’ description of Anas moschata only consists of a curt but entirely unequivocal [Anas] facie nuda papillosa ("A duck with a naked and carunculated face"), and his primary reference is his earlier work Fauna Svecica.[15] But Linnaeus refers also to older sources, wherein much information on the origin of the common name is found.
Conrad Gessner is given by Linnaeus as a source, but the Historia animalium mentions the Muscovy duck only in passing.[16] Ulisse Aldrovandi[17] discusses the species in detail, referring to the wild birds and its domestic breeds variously as anas cairina, anas indica or anas libyca – "duck from Cairo", "Indian duck" (in reference to the West Indies) or "Libyan duck". But his anas indica (based, like Gessner's brief discussion, ultimately on the reports of Christopher Columbus's travels) also seems to have included another species,[18] perhaps a whistling-duck (Dendrocygna). Already however the species is tied to some more or less nondescript "exotic" locality – "Libya" could still refer to any place in Northern Africa at that time – where it did not natively occur. Francis Willughby discusses "The Muscovy duck" as anas moschata and expresses his belief that Aldrovandi's and Gessner's anas cairina, anas indica and anas libyca (which he calls "The Guiny duck", adding another mistaken place of origin to the list) refer to the very same species.[19] Finally, John Ray attempts to clear up the confusion by providing an alternative explanation for the name's etymology:
In English, it is called The Muscovy-Duck, though this is not transferred from Muscovia [the Neo-Latin name of Muscovy], but from the rather strong musk odour it exudes.[20]
Linnaeus came to witness the birds' "gamey" aroma first-hand, as he attests in the Fauna Svecica and again in the travelogue of this 1746 Västergötland excursion.[15][21] Similarly, the Russian name of this species, muskusnaya utka (Мускусная утка), means "musk duck" – without any reference to Moscow – as do the Bokmål and Danish moskusand, Dutch muskuseend, Finnish myskisorsa, French canard musqué, German Moschusente, Italian anatra muschiata, Spanish pato almizclado and Swedish myskand. In English, however, musk duck refers to the Australian species Biziura lobata.
The currently assigned genus name Cairina, meanwhile, traces its origin to Aldrovandi and the mistaken belief that the birds came from Egypt: translated, the current scientific name of the Muscovy duck means "the musky one from Cairo".
In some regions the name "Barbary duck" is used for domestic and "Muscovy duck" for wild birds; in other places, "Barbary duck" refers specifically to the dressed carcass, while "Muscovy duck" applies to living C. moschata, regardless of whether they are wild or domestic. In general, "Barbary duck" is the usual term for C. moschata in a culinary context.
The species was first scientifically described by Carl Linnaeus in his 1758 edition of Systema Naturae as Anas moschata,[22] literally meaning "musk duck". It was later transferred to the genus Cairina, making its current binomial name Cairina moschata.
The Muscovy duck was formerly placed into the paraphyletic "perching duck" assemblage, but subsequently moved to the dabbling duck subfamily (Anatinae). Analysis of the mtDNA sequences of the cytochrome b and NADH dehydrogenase subunit 2 genes,[23] however, indicates that it might be closer to the genus Aix and better placed in the shelduck subfamily Tadorninae. In addition, the other species of Cairina, the rare white-winged duck (C. scutulata), seems to belong to a distinct genus (Asarcornis).
This non-migratory species normally inhabits forested swamps, lakes, streams and nearby grassland and farm crops,[24] and often roosts in trees at night. The Muscovy duck's diet consists of plant material (such as the roots, stems, leaves, and seeds of aquatic plants and grasses, as well as terrestrial plants, including agricultural crops) obtained by grazing or dabbling in shallow water, and small fish, amphibians, reptiles, crustaceans, insects, millipedes, and worms.[25][26][27] This is an aggressive duck; males often fight over food, territory or mates. The females fight with each other less often. Some adults will peck at the ducklings if they are eating at the same food source.
The Muscovy duck has benefited from nest boxes in Mexico, but is somewhat uncommon in much of the eastern part of its range due to excessive hunting. It is not considered a globally threatened species by the IUCN, however, as it is widely distributed.[1]
This species, like the mallard, does not form stable pairs. They will mate on land or in water. Domestic Muscovy ducks can breed up to three times each year.
The hen lays a clutch of 8–16 white eggs, usually in a tree hole or hollow, which are incubated for 35 days. The sitting hen will leave the nest once a day from 20 minutes to one and a half hours, and will then defecate, drink water, eat and sometimes bathe. Once the eggs begin to hatch, it may take 24 hours for all the chicks to break through their shells. When feral chicks are born, they usually stay with their mother for about 10–12 weeks. Their bodies cannot produce all the heat they need, especially in temperate regions, so they will stay close to the mother, especially at night.
Often, the drake will stay in close contact with the brood for several weeks. The male will walk with the young during their normal travels in search for food, providing protection. Anecdotal evidence from East Anglia, U.K. suggests that, in response to different environmental conditions, other adults assist in protecting chicks and providing warmth at night. It has been suggested that this is in response to local efforts to cull the eggs, which has led to an atypical distribution of males and females, as well as young and mature birds.
For the first few weeks of their lives, Muscovy chicks feed on grains, corn, grass, insects, and almost anything that moves. Their mother instructs them at an early age how to feed.
Feral Muscovy ducks can breed near urban and suburban lakes and on farms, nesting in tree cavities or on the ground, under shrubs in yards, on apartment balconies, or under roof overhangs. Some feral populations, such as that in southern Florida, have a reputation of becoming pests on occasion.[28] At night they often sleep at water, if there is a water source available, to flee quickly from predators if awakened. Small populations of Muscovy ducks can also be found in Ely, Cambridgeshire, Calstock, Cornwall, and Lincoln, Lincolnshire, U.K. Muscovy ducks have also been spotted in the Walsall Arboretum. There has been a small population in the Pavilion Gardens public park in Buxton, Derbyshire for many years.[29]
In the U.S., Muscovy ducks are considered a non-native species. An owner may raise them for food production only (not for hunting). Similarly, if the ducks have no owner, 50CFR Part 21 (Migratory Bird Permits) allows the removal or destruction of the ducks, their eggs and their nests anywhere in the United States outside of Hidalgo, Starr and Zapata Counties in Texas, where they are considered indigenous. The population in southern Florida is considered, with numbers in the several thousands, to be established enough to be considered "countable" for bird watchers.[30]
Legal methods to restrict breeding include not feeding these ducks, deterring them with noise or chasing them away.
Although legislation passed in the U.S. prohibiting trade of Muscovy ducks, Fish and Wildlife Services intend to revise the regulations. They are not currently implementing them, though release of Muscovy ducks to the wild outside their natural range is prohibited.[31]
Muscovy ducks had been domesticated by various Native American cultures in the Americas when Columbus arrived in the Bahamas. A few were brought onto Columbus' ship the Santa Maria, they then sailed back to Europe by the 16th century.
The Muscovy duck has been domesticated for centuries, and is widely traded as "Barbary duck". Muscovy breeds are popular because they have stronger-tasting meat—sometimes compared to roast beef—than the usual domestic ducks, which are descendants of the mallard (Anas platyrhynchos). The meat is lean when compared to the fatty meat of mallard-derived ducks, its leanness and tenderness being often compared to veal. Muscovy ducks are also less noisy, and sometimes marketed as a "quackless" duck; even though they are not completely silent, they do not actually quack (except in cases of extreme stress). The carcass of a Muscovy duck is also much heavier than most other domestic ducks, which makes it ideal for the dinner table.
Domesticated Muscovy ducks, like those pictured, often have plumage features differing from other wild birds. White breeds are preferred for meat production, as darker ones can have much melanin in the skin, which some people find unappealing.
The Muscovy duck can be crossed with mallards in captivity to produce hybrids known as mulards ("mule ducks") because they are sterile. Muscovy drakes are commercially crossed with mallard-derived hens either naturally or by artificial insemination. The 40–60% of eggs that are fertile result in birds raised only for their meat or for production of foie gras: they grow fast like mallard-derived breeds, but to a large size like Muscovy ducks. Conversely, though crossing mallard-derived drakes with Muscovy hens is possible, the offspring are neither desirable for meat nor for egg production.[32][33]
In addition, Muscovy ducks are reportedly crossbred in Israel with mallards to produce kosher duck products. The kashrut status of the Muscovy duck has been a matter of rabbinic discussion for over 150 years.[33]
Oscillococcinum is a homeopathic preparation made from Muscovy duck livers and hearts manufactured by the French company Boiron; similar products are also available from other manufacturers. Typically diluted with lactose and sucrose to 1:10400 (far less than one in one googol), they are advertised to relieve influenza-like symptoms, but no evidence has been found of their efficacy.[34][35]
A study examining birds in northwestern Colombia for blood parasites found the Muscovy duck to be more frequently infected with Haemoproteus and malaria (Plasmodium) parasites than chickens, domestic pigeons, domestic turkeys and, in fact, almost all wild bird species also studied. It was noted that in other parts of the world, chickens were more susceptible to such infections than in the study area, but it may well be that Muscovy ducks are generally more often infected with such parasites (which might not cause pronounced disease, though, and are harmless to humans).[36]
Hatchling
Young duckling
Older duckling
Fledgling
One-year-old (still immature)
Mating pair
White Muscovy duck
Mating in water; the large drake entirely submerges the smaller hen
Black wild type Muscovy duck in Baton Rouge
![Domestic ducklings after 25 days, left perhaps little distinction, the weight makes it clear that the male (1 and 2) are already heavier than the females (3 and 4).[37]](http://en.wikipedia.org/wiki/File:Moscovy_ducklings_weight_after_25_days.jpg)
Domestic ducklings after 25 days, left perhaps little distinction, the weight makes it clear that the male (1 and 2) are already heavier than the females (3 and 4).[37]
Domestic Muscovy duck
The Muscovy duck (Cairina moschata) is a large duck native to the Americas, from the Rio Grande Valley of Texas and Mexico south to Argentina and Uruguay. Small wild and feral breeding populations have established themselves in the United States, particularly in Florida, Louisiana, Massachusetts, the Big Island of Hawaii, as well as in many other parts of North America, including southern Canada. Feral Muscovy ducks are found in New Zealand, Australia, and in Central and Eastern Europe.
It is a large duck, with the males about 76 cm (30 in) long, and weighing up to 7 kg (15 lb). Females are noticeably smaller, and only grow to 3 kg (6.6 lb), roughly half the males' size. The bird is predominantly black and white, with the back feathers being iridescent and glossy in males, while the females are more drab. The amount of white on the neck and head is variable, as well as the bill, which can be yellow, pink, black, or any mixture of these colors. It may have white patches or bars on the wings, which become more noticeable during flight. Both sexes have pink or red wattles around the bill, those of the male being larger and more brightly colored.
Although the Muscovy duck is a tropical bird, it adapts well to cooler climates, thriving in weather as cold as −12 °C (10 °F) and able to survive even colder conditions. In general, Barbary duck is the term used for C. moschata in a culinary context.
The domestic subspecies, Cairina moschata domestica, is commonly known in Spanish as the pato criollo. They have been bred since pre-Columbian times by Native Americans and are heavier and less able to fly long distances than the wild subspecies. Their plumage color is also more variable. Other names for the domestic breed in Spanish are pato casero ("household duck") and pato mudo ("mute duck").
La Moska anaso aŭ Moskanaso (Cairina moschata) estas granda anaso indiĝena de Meksiko kaj Centra kaj Suda Ameriko ĝis centra Argentino kaj Urugvajo, de marnivelo ĝis 1000 msm. Malgranda natura populacio atingas eĉ Usonon en plej malsupra valo de Rio Grande de Teksaso. Estas ankaŭ sovaĝiĝintaj reproduktantaj populacioj en Nordameriko en kaj ĉirkaŭ publikaj parkoj de oreskaŭ ĉiu subŝtato de Usono kaj en la provincoj de Kanado; ekzistas ankaŭ sovaĝiĝintaj populacioj en Eŭropo.
Kvankam la Moska anaso estas tropika birdo, ĝi adaptiĝas al glaciaj kaj neĝaj kondiĉoj sub –12 °C (10 °F) kaj eĉ sube sen malsanaj efikoj.[1][2] Ĝenerale ĉe kuirato oni uzas la terminon "Barbara anaso" por la C. moschata.
La Moska anaso ŝajnas malproksima parenco de la genro Aix kiu ekzemple enhavas la nordamerikan Arbanason. Kune ili ŝajnas rilataj al la tadornoj kaj C. moschata tiele estu lokigita en la Tadornenojn.
La hejmigita formo de la Moska anaso (Cairina moschata) estas multetroviĝanta anasoraso je (infan)farmbienoj kaj hobiantoj. La sovaĝa kaj origina formo estas el Mezameriko kaj Sudameriko en regiono kiu etendiĝas de Meksiko ĝis Peruo.
Ekde la 16-a jarcento ĝi troviĝas en Eŭropo, post kiam ili estis kunportitaj de hispanaj esploristoj. Intertempe ili estas preskaŭ malaperintaj el la okcidentaj sovaĝbestaraj kolektoj. Kelkaj bredistoj klopodas rekulturi la puran sovaĝan moskanason, sed tio ŝajnas tre malfacila tasko.
La Moska anaso havas longajn ungojn en siaj piedoj kaj grandan ebenan voston. Ĉe la hejmigita masklo la longo estas ĉirkaŭ 86 cm kaj pezo 4.6 - 6.8 kg, dum la hejmigita ino estas multe pli malgranda, 64 cm longa kaj 2.7 - 3.6 kg peza. Grandaj hejmigitaj maskloj ofte pezas ĝis 8 kg, kaj grandaj hejmigitaj inoj ĝis 5 kg. Unu masklo de aŭstralia raso pezis ĉirkaŭ 10 kg.[3] La viranaso estas dufoje pli granda ol la ino.
La Moskanaso estas granda birdo kiu proporcie ne estas peza, sed kiu tamen havas mallongajn krurojn kaj grandajn piedojn. Averaĝe ili pezas inter 3000 kaj 4500 g. Malgraŭ tio ili povas bonege flugi.
Karakteriza por la Moskanaso estas la verukoj ĉirkaŭ la okuloj.
La veraj naturaj Moskanasoj, el kiuj devenas ĉiuj hejmigitaj Moskanasoj, estas ĝenerale nigreca, kun grandaj blankaj flugilmakuloj. Ankaŭ la beko estas nigreca. Longo povas gami el 66 al 84 cm, enverguro el 137 al 152 cm kaj pezo el 1.1 al 4.1 kg ĉe naturaj Moskanasoj.
En kapo la natura masklo havas mallongan kreston supernuke. La beko estas nigra kun nuanco palrozkolora. Povas esti videbla nigreca aŭ malhelruĝa karunklo ĉe la bekobazo, kaj la nuda haŭtaĵo de la vizaĝo estas simila al tiu laŭ koloro. La okuloj estas flavecbrunaj.
La kruroj kaj membranaj piedoj estas nigrecaj. La natura ino estas simila laŭ plumaro, sed ĝi estas ankaŭ multe pli malgranda, kaj ŝi havas plumecan vizaĝon kaj ne havas la elstaran karunklon.
La junulo estas pli senkoloraj ĝenerale, kun malmulta aŭ neniu blanka en subflugiloj.[4] Hejmigitaj birdoj povas aspekti simile; plej estas malhelbrunaj aŭ nigrecaj mikse kun blanka, ĉefe ĉe la kapo.[5] Ankaŭ aliaj koloroj kiaj la lavenda aŭ blankeca videblas. Ambaŭ seksoj havas nudan nigraruĝan aŭ tutruĝan vizaĝon; la masklo havas ankaŭ elstarajn karunklojn ĉe la bazo de la beko kaj malaltan starigan kreston el plumoj.[2]
La anasidoj de C. moschata estas ĉefe flavaj kun sablobrunaj markoj en vosto kaj flugiloj. Kelkaj hejmigitaj anasidoj havas malhelan kapon kaj bluajn irisojn, aliaj helbrunan kronon kaj malhelajn markojn en nuko. Ili estas lertaj kaj rapide frumaturaj birdoj.
La masklo havas malaltan spirecan alvokon, kaj la ino trankvilan triladon "kuuu".
Maskloj de Moskanasoj havas spiralajn penisojn kiuj povas stariĝi ĝis 20 cm en unu triono de sekundo. La inoj havas kloakojn kiuj spiralas en mala direkto por klopodi eviti perfortan kopulacion fare de maskloj.[6]
La termino "Muscovy" en angla iel rilatas al la regiono de Moskvo, sed tiuj anasoj estas nek indiĝenaj nek enmetitaj tie antaŭ ili iĝis konataj en Okcidenta Eŭropo. Ne klaras kiel la termino formiĝis angle; ĝi estis verŝajne originata inter 1550 kaj 1600, sed ĝi ne disvastiĝis ĝis iom poste.
Kiel sugesto oni asertis, ke la Company of Merchant Adventurers to New Lands eble komercis tiujn anasojn al Eŭropo eventuale post 1550;[7] tiu koloniiga kompanio iĝis eventuale konata kiel Moska Kompanio aŭ "Muscovite Company" tiele ke la anasoj povus esti nomataj "Muskovitaj anasoj" aŭ "Muskaj anasoj" laŭ la komuna praktiko ligi la importistan nomon al la produkto vendata de tiu.[7] Sed dum la Muscovite Company iniciatis viglan komercon kun Rusio, ili entute ne faris tion kun aŭ el Ameriko; tiele malverŝajne ili komercis kun C. moschata je signifa etendo.
Alternative – same kiel ĉe la nomata angle "turkey" (meleagro) supozeble el Turkio (sed fakte ankaŭ el Ameriko), aŭ ĉe la same nomata angle "guineafowl" (tute ne limigita al Gvineo) – "Muscovy" povus esti ĝenerala termino por malfacile atingebla kaj ekzota loko, alude al la singulara aspekto de tiuj birdoj. Tio evidentiĝas ĉe aliaj nomoj sugestante speciojn venintajn el landoj el kiuj ili ne fakte devenas, sed el kiu multe aliaj stravagancaj produktoj estis importataj tiame (vidu sube). Pli ĵusa paralelo estas la "persa" kato, kiu similas al katoj el Ĥorasano kaj Ankaro, sed fakte bredita en Anglio.[8]
Alia teorio – ne nekongruebla kun la jam menciitaj – ligas la specion kun la Mŭiska, indiĝena nacio de teritorioj de la nuna Kolombio. Tiu anaso ja estas indiĝena de tiuj teroj, kaj plej verŝajne estis hejmigita de la Mŭiskaoj kiel hejma animalo je ioma etendo. Verŝajnas ke termo kia "Mŭiska anaso", estu malfacile komprenebla por averaĝa eŭropano tiuepoke, pro kio ĝi koruptiĝis al io iomete pli familiara.
Ankaŭ la Miskitoj de la Miskita Marbordo en Nikaragvo kaj Honduro multe dependis el tiu hejmigita specio. Tiuj anasoj povus esti ricevinta nomon laŭ tiu de la popolo de tiu regiono.
Tiu specio estis unuafoje science priskribata de Carl Linnaeus en sia eldono de 1758 de la Systema Naturae kiel Anas moschata,[9] laŭlitere signifante "Moska anaso". Lia priskribo konsistas nur el mallonga sed tute malkonfuziga [Anas] facie nuda papillosa ("Anaso kun nuda kaj karunkuleca vizaĝo"), kaj lia unua referenco estas lia pli frua verko Fauna Svecica.[10] Sed Linnaeus aludas ankaŭ al pli malnovaj fontoj, kaj tie estas multa informaro pri la origino de la komuna nomo.
Conrad Gessner estas menciata de Linnaeus kiel fonto, sed la Historiae animalium mencias la Moskan anason nur preterpase.[11] Ulisse Aldrovandi[12] studas la specion detale, menciante kaj la naturajn birdojn kaj la hejmigitajn rasojn varie kiel anas cairina, anas indica aŭ anas libyca – tio estas "anaso el Kairo", "Hindia anaso" (alude al Karibio tiam nomata kiel “Indio”) aŭ "Libia anaso". Sed lia anas indica (baze laŭ Gessner sur mallonga studo, laŭ la informoj pri la vojaĝoj de Kristoforo Kolumbo) ŝajne povus rilati al alia specio,[13] eble fajfanaso (Dendrocygna). Jam tiam tamen la specio estis ligata al iom pli malpli nepriskribita "ekzota" loko – "Libya" povus ankoraŭ aludi al iu ajn loko en Nordafriko je tiu epoko – kie ĝi tute ne estis indiĝena loĝanto. Francis Willughby[14] studas tiun specion kiel anas moschata kaj asertas sian kredon ke la anas cairina, anas indica kaj anas libyca de Aldrovandi kaj Gessner (kion li nomigas kiel "Gvinea anaso", aldonante alian miskomprenitan lokon de origino al la listo) aludas al la sama specio. Fine John Ray klarigis multe de la miskompreno havigante tiutempan klarigon pri la etimologio de tiu birdo:
"En angla ĝi estas nomata The Muscovy-Duck, kvankam tio ne rilatas el Muscovia [novlatina nomo de Moskvo], sed el pli forta moska odoro kiun ĝi eligas."[15]
Tiu odoro estus eligita el la masklo dum la reprodukta sezono.
Linnaeus atestis la anasan "ĉasbestan" aromon rekte, kiel li mem asertis en Fauna Svecica kaj denove en vojaĝlibro pri ekskurso en 1746 al Västergötland.[16] Simile la rusa nomo de tiu specio, muskusnaya utka (Мускусная утка), signifas "moskanaso" – sen iu ajn referenco al Moskvo – same kiel la Bokmål moskusand, nederlanda muskuseend, finna myskisorsa, franca canard musqué, germana Moschusente, itala anatra muschiata, hispana pato almizclado kaj sveda myskand. En angla tamen la nomo Musk Duck (Mosakanaso) aludas al la aŭstralia specio Biziura lobata.
En kelkaj regionoj la nomo Barbara anaso estas uzata por la hejmigitaj kaj "Muscovy Duck" por la naturaj birdoj; aliloke "Barbara anaso" aludas specife al la vendotaj aŭ manĝotaj kadavraĵoj, dum "Muscovy Duck" aplikiĝas al vivantaj C. moschata, senkonsidere ĉu temas pri naturaj aŭ pri hejmigitaj. Ĝenerale "Barbara anaso" estas la kutima termino por C. moschata en kunteksto de kuirarto.
Tiu specio estis iam lokigita ene de la parafiletika grupo de la "Kairinenoj", sed poste estis movita al la subfamilio de plaŭdanasoj nome Anasenoj. Analizoj de DNA,[17] tamen, indikas, ke ĝi estus pli proksime al la genro Aix kaj pli bone estu lokigita en la tadorna subfamilio de Tadornenoj. Aldone la alia specio de Cairina, nome la rara Blankaflugila anaso (C. scutulata), ŝajnas aparteni al distinga genro. La genra nomo Cairina, dume, devenas el Aldrovandi, kaj ĉiukaze al miskompreno ke tiuj birdoj devenas el Egipto: tradukite, la nuna scienca nomo de la Moska anaso nome Cairina moschata signifus "la moska (moskulo) el Kairo" kaj se mistradukite "la moskva el Kairo".
Tiu nemigranta specio kutime loĝas en arbaraj marĉoj, lagoj, rojoj kaj ĉe herbejoj kaj terkultivejoj,[18] kaj ofte ripozas en arboj nokte. La Moskanasa dieto konsistas el plantomaterialo atingita per paŝtado aŭ plaŭdado en neprofunda akvo, kaj malgrandajn fiŝojn, amfibiojn, reptiliojn, krustulojn, insektojn, kaj milpiedulojn.[19] Temas pri iome agresema anaso; maskloj ofte luktas por manĝo, teritorio aŭ partnero. La inoj luktas unu kontraŭ la alia malpli ofte. Kelkaj plenkreskuloj bekofrapas la anasidojn se tiuj manĝas el la sama manĝofonto.
La Moskanaso profitis el nestoskatoloj en Meksiko, sed ĝi estas iome nekomuna en multe de la orienta parto de siaj teritorioj pro troa ĉasado. Ĝi ne estas konsiderata tutmonde minacata fare de la IUCN tamen, ĉar ĝi estas amplekse distribuata.[20]
Tiu specio, kiel la Platbeka anaso, ne formas stabilajn parojn. Ili pariĝas surtere aŭ surakve (notu la submergitan inon en la bildaro sube). Hejmigitaj Moskanasoj povas reproduktiĝi ĝis trifoje jare.
La ino demetas 8-16 blankajn ovojn, kutime en arbotruo, kiuj estas kovataj dum 35 tagoj. La kovanta ino lasas la neston unufoje tage el 20 minutojn al uno horon kaj duone, kaj tiam fekas, trinkas akvon, manĝas kaj foje baniĝas. Post la ekeloviĝo dum 24 horoj la anasidoj rompas siajn ovokonkojn. Kiam naskiĝas sovaĝiĝintaj idoj kutime restas kun sia patrino dum 10–12 semajnoj. Ties korpoj ne povas produkti la tutan varmon kiun ili bezonas, ĉefe en moderklimataj regionoj, kaj tiele ili devas resti ĉe la patrino ĉefe nokte.
Ofte la masklo restas ĉe la idaro dum kelkaj semajnoj. La masklo piediras kun la junuloj dum ties normalaj veturadoj serĉe de manĝo, kaj havigas protektadon. Ia pruvo el East Anglia, Britio, sugestas ke kiel reago al diferencaj mediaj kondiĉoj, aliaj plenkreskuloj helpas en idoprotektado kaj havigado de varmo nokte. Oni sugestis, ke tio eble okazas kiel reago al lokaj klopodoj kolekti ties ovojn, kio kondukis al netipa distribuado de maskloj kaj inoj same kiel ĉe junuloj kaj maturuloj.
Dum la unuaj semajnoj de vivo, Moskanasidoj manĝas grenon, maizon, herbon, insektojn, kaj preskaŭ ĉion ajn kiu moviĝas. Ties patrino instruas ilin frue kiel manĝi.
eloviĝintulo
juna anasido
pli aĝa anasido
junulo
unuajarulo (ankoraŭ nematurulo)
Pariĝanta paro
Blanka moskanaso
Pariĝante sur akvo; la granda masklo tute submerĝas la inon
Sovaĝiĝintaj Moskanasoj povas reproduktiĝi ĉe urbaj kaj ĉe ĉeurbaj lagoj kaj farmoj, nestumante en arbokavaĵoj aŭ surgrunde, sub arbustoj en kortoj, en komunumaj balkonoj aŭ sub tegmentaj kornicoj. Kelkaj sovaĝiĝintaj populacioj, kiaj tiuj de Florido, havas reputacion iĝi ĝenado kaj plago porokaze.[21] Nokte ili ofte dormas akve, se estas disponebla akvejo, por ekfuĝi rapide el predantoj se ili estas vekitaj. Malgranda populacio de Moskanasoj povas troviĝi ankaŭ en Ely (Cambridgeshire), Britio, kie ili estas konsiderataj plago kaj ties ovoj plukokolektataj de la loka konsilio.
En Usono, Moskanasoj estas konsiderataj invada specio. Terposedanto povas bredi ilin nur por manĝoproduktado (ne por ĉasado). Simile, se la anasoj ne havas posedantojn, 50CFR Part 21 permesas la forigon aŭ detruadon de la Moskanasoj, ties ovojn aŭ nestojn ie ajn en Usono for de la kantonoj Hidalgo, Starr, kaj Zapata en Teksaso kie ili estas konsiderataj indiĝenaj. La populacio de suda Florido estas konsiderata, kun loĝantaro de kelkaj miloj, kiel "kalkulebla" fare de birdumantoj.[22]
Laŭleĝaj metodoj por limigi reproduktadon inkludas ne manĝigi tiujn anasojn, forpeli ilin per bruo aŭ persekutado kaj trovi ties nestojn kaj forti skui ties ovojn por malhelpi ties disvolvigon. Remeti la ovojn al la nesto evitas reovodemetadon kion la ino farus se la ovaro estas forigita.
Ĵusa leĝaro en Usono malpermesas komercadon de Moskanasoj kaj oni planas projektojn por nuligi ilin kaj solvi la ĝenadajn problemojn.[19]
Ili aperas en multaj koloroj, de kiu la bunta estas la plej konata. La ina Moskanaso demetas ĉ. 188 ovojn dum sia vivo. Pro ilia forta kovemo ili ankaŭ estas uzataj por elkovi la ovojn de aliaj kortobirdoj.
Estas sufiĉe facile bredi ilin kaj ili estas tre malsovaĝaj. Ili estas tre fekundaj, povas demeti ĝis po 30 ovojn en nesto, sed la idoj estas sufiĉe malgrandaj kaj proksimume nur 5 el la granda nombro fariĝos plenkreskuloj.
La Moskanasoj estis hejmigitaj de diversaj amerikindiĝenaj kulturoj en Ameriko antaŭ kiam alvenis Kolumbo. La unuaj estis alportataj al Eŭropo fare de eŭropaj esploristoj almenaŭ ĉe la 16a jarcento.
La Moskanaso estis hejmigita dum jarcentoj, kaj estis amplekse vendata kiel "Barbara anaso". Mosakanasaj rasoj estas popularaj ĉar ili havas pli fortangustan viandon – foje kompare al rostita bovaĵo – ol la kutimaj hejmanasoj kiuj estas posteuloj de la Platbeka anaso (Anas platyrhynchos). La viando estas magra kompare al la grasa viando de platbekodevenaj anasoj, kaj ties magreco kaj moleco estis ofte komparata al Bovido. Moskanasoj estas ankaŭ malpli bruemaj, kaj foje konsiderataj senkvakaj anasoj; eĉ se ili ne estas komplete silentaj, ili fakte ne kvakas (escepte en kazoj de pleja ekscitiĝo). La kadavraĵo de Moskanaso estas ankaŭ multe pli peza ol plej parto de aliaj hejmanasoj, kio faras ĝin ideala por vesperaj receptoj.
Hejmigitaj Moskanasoj, kiel tiu en la bildo, ofte havas plumarojn diferencajn el tiuj de naturaj birdoj. La blankaj rasoj estas preferataj por la viandoproduktado, same kiel pli malhelaj povas havi multan melaninon en la haŭto, kio malallogas kelkajn homojn.
La Moskanaso povas esti krucbredata kun la Platbeka anaso en kaptiveco por produkti hibridon, konatan kiel mulanaso ("mula anaso") ĉar ili estas nefekundaj. Maskloj de Moskanasoj estas komerce krucbredataj kun platbekodevenaj anasinoj ĉu nature ĉu per artefarita fekundigo. La 40-60% el ovoj estas fekundaj rezulte en birdoj bredataj nur por ties viando aŭ por produktado de grashepataĵo: ili kreskas rapide kiel platbekodevenaj rasoj sed je plia grando kiel ĉe Moskanasoj. Inverse, kvankam krucbredi masklojn de Platbeka anaso kun inoj de Moskanasoj eblas, la idoj estas dezirindaj nek por viando nek por ovoproduktado.[23]
Moskanasoj estis krucbredataj en Israelo kun Platbekaj anasoj por produkti koŝerajn anasproduktojn. La koŝera statuso de la Moskanaso estis temo de diskuto por rabenoj dum ĉirkaŭ 150 jaroj.[24]
Oscillococcinum estas homeopatia preparaĵo farata el hepato kaj koro de Moskanaso fabrikata de la franca kompanio Boiron; similaj produktoj estas disponeblaj ankaŭ el aliaj fabrikantoj. Tipe solvata kun laktozo kaj sakarozo je 1:10400 (pli da unu en unu guglo), ĝi estas vendata kiel rimedo kontraŭ simptomoj de gripo, sed ne estas pruvo de ties efiko.[25]
Studo ekzamininte birdojn en nordokcidenta Kolombio pri sangoparazitoj trovis, ke la Moskanaso estas plej ofte infektata de Haemoproteus kaj de parazitoj de malario (nome Plasmodium) ol kokoj, hejmkolomboj kaj hejmaj meleagroj,[26] kaj fakte ankaŭ ol preskaŭ ĉiuj naturaj birdospecioj studitaj. Oni notis, ke en aliaj partoj de la mondo, kokoj esti pli pretaj al tiaj infektoj ol ĉe la studareo, sed povus okazi ke la Moskanasoj estas ĝenerale plej ofte infektataj el tiaj parazitoj (kio eble ne kaŭzas markatan malsanon kaj estas nedamaĝa al homoj).[27]
Kiel jam menciite, la koŝera statuso de la Moskanaso estis temo de polemiko inter decidantoj de la Juda Leĝaro (poskim) en iamaj generacioj. Kvankam kelkaj konsideras la Moskanasoj nekoŝeraj,[28][29] aliaj plue malkonsentas.
En 2008 vespermanĝa "Mesora Dinner" rekonfirmis la koŝeran statuson de diversaj specioj, kaj la Moskanaso estis en la menuo. Pri la temo ĉirkaŭ la specia koŝera statuso, oni notu, ke la Moskanaso estas "tre polemika, pro ties malpermeso en Usono fare de la akra Rabeno Bernard Illowy meze de la 1800-aj jaroj. Ĝis nun ĝi ne estas ankoraŭ agnoskata kiel koŝera en Usono, sed en Israelo tia malpermeso neniam eĉ ekzistis." [3]
La Moska anaso aŭ Moskanaso (Cairina moschata) estas granda anaso indiĝena de Meksiko kaj Centra kaj Suda Ameriko ĝis centra Argentino kaj Urugvajo, de marnivelo ĝis 1000 msm. Malgranda natura populacio atingas eĉ Usonon en plej malsupra valo de Rio Grande de Teksaso. Estas ankaŭ sovaĝiĝintaj reproduktantaj populacioj en Nordameriko en kaj ĉirkaŭ publikaj parkoj de oreskaŭ ĉiu subŝtato de Usono kaj en la provincoj de Kanado; ekzistas ankaŭ sovaĝiĝintaj populacioj en Eŭropo.
Kvankam la Moska anaso estas tropika birdo, ĝi adaptiĝas al glaciaj kaj neĝaj kondiĉoj sub –12 °C (10 °F) kaj eĉ sube sen malsanaj efikoj. Ĝenerale ĉe kuirato oni uzas la terminon "Barbara anaso" por la C. moschata.
La Moska anaso ŝajnas malproksima parenco de la genro Aix kiu ekzemple enhavas la nordamerikan Arbanason. Kune ili ŝajnas rilataj al la tadornoj kaj C. moschata tiele estu lokigita en la Tadornenojn.
La hejmigita formo de la Moska anaso (Cairina moschata) estas multetroviĝanta anasoraso je (infan)farmbienoj kaj hobiantoj. La sovaĝa kaj origina formo estas el Mezameriko kaj Sudameriko en regiono kiu etendiĝas de Meksiko ĝis Peruo.
Ekde la 16-a jarcento ĝi troviĝas en Eŭropo, post kiam ili estis kunportitaj de hispanaj esploristoj. Intertempe ili estas preskaŭ malaperintaj el la okcidentaj sovaĝbestaraj kolektoj. Kelkaj bredistoj klopodas rekulturi la puran sovaĝan moskanason, sed tio ŝajnas tre malfacila tasko.
Cairina moschata,[4] conocido como pato criollo, bragado, pato negro o pato mudo,[5] es una especie de pato de la familia Anatidae originaria de América tropical y cuya área de distribución actual abarca desde México hasta el centro de Argentina y Uruguay, en zonas de clima tropical y subtropical y entre altitudes que van desde el nivel del mar hasta los 1000 m s. n. m..[6]
Por existir dos variedades con muy claras diferencias fenotípicas, una silvestre y una doméstica, se ha dividido esta especie en dos subespecies:[3]
Su hábitat típico corresponde al de los sitios arbolados con suficiente agua dulce, preferentemente en humedales, lagunas, o en cercanías de arroyos o ríos de corriente lenta. En tales zonas se les suele encontrar posados sobre las ramas de los árboles próximos a los espejos o corrientes de agua. La subespecie doméstica vive además en climas templados y sin los requisitos de tanta humedad o arbolado.
Desde tiempos precolombinos, este pato ha sido criado por comunidades rurales en prácticamente toda Latinoamérica, pero generalmente mantenido en grupos o lotes pequeños, formando parte de las aves de patio o de corral de las viviendas rurales.
Europa (Francia) y en Asia (China, Vietnam y Taiwán) donde ha tenido mayor auge la cría comercial de esta especie. En Francia, por ejemplo, durante los últimos treinta años ha tenido un gran desarrollo la cría intensiva del pato criollo y se han logrado avances notables en su mejoramiento genético para la producción de carne y el desarrollo de líneas genéticas especializadas para la hibridación con el pato Pekín y otras razas de la especie Anas platyrhynchos domesticus. El híbrido se conoce como pato mulo y es infértil; se utiliza principalmente para la producción de hígado graso destinado a la elaboración de paté y foie gras.[cita requerida]
Por su resistencia a enfermedades y por su habilidad para buscar su alimento cuando tiene acceso a áreas abiertas con espacios acuáticos y de vegetación, este pato es idóneo para sistemas de bioproducción, donde se puede integrar con otras especialidades de interés productivo, tales como la piscicultura, porcinos, cultivos frutícolas y otros.
La Asociación Americana de Avicultura (American Poultry Association), en su publicación The American Standard of Perfection (que es el libro donde se definen las razas de las especies domésticas de aves de corral), ha reconocido cuatro variedades del pato criollo, las cuales son la negra, la blanca, la chocolate y la azul (gris pizarra).[7] Cabe mencionar que hay varias especies de aves de corral que están en vías de domesticación pero aún no aparecen en este libro, tales como algunos faisanes, la gallina de Guinea o gallineta (Numida meleagris), el pavo real (Pavo cristatus) o el avestruz (Struthio camelus), por nombrar solo algunas de las más importantes.
En los últimos años se está popularizando el uso erróneo del nombre común “pato real” para referirse a la variedad doméstica, a la que siempre se ha llamado pato criollo o pato casero, entre otros nombres, menos comunes.[8][9] Esto genera confusión y puede resultar en inconveniencias para quienes trabajan en la cría de estos animales domésticos. El pato real, por tratarse de una especie silvestre y por ser presa de la cacería deportiva y de subsistencia, está protegido por las leyes ambientalistas en varios países latinoamericanos, por lo que existen limitaciones, requerimiento de permisos especiales y controles por parte del Estado para poder mantener ejemplares o individuos en cautiverio (licencia para zoocriadero) o para transportarlos de un lugar a otro (guías de movilización). Dichos controles y requerimientos de permisos especiales no son necesarios para trabajar con otras especies de aves domésticas, como la gallina, el pavo o el pato criollo, por ejemplo. Se sugiere evitar el uso del término “pato real” para referirse a la subespecie o variedad doméstica. Si no se quiere utilizar el término pato criollo por razones lingüísticas, pueden utilizarse cualesquiera de los otros nombres comunes, tales como pato mudo, pato casero o, si se prefiere, puede promoverse el uso del nombre “pato doméstico americano”. Debe evitarse incluir en un mismo nombre común las dos subespecies, que están muy bien diferenciadas en sus características fenotípicas y en los aspectos relacionados con su manejo. Aunque se trata de una sola especie, que es Cairina moschata, ésta está dividida en dos subespecies: C. m. sylvestris y C. m. domestica. Este caso es idéntico al del jabalí europeo (Sus scrofa ferus), que es la subespecie silvestre original, y el cerdo doméstico (Sus scrofa domestica), que es la subespecie doméstica derivada de la anterior.
Cairina moschata, conocido como pato criollo, bragado, pato negro o pato mudo, es una especie de pato de la familia Anatidae originaria de América tropical y cuya área de distribución actual abarca desde México hasta el centro de Argentina y Uruguay, en zonas de clima tropical y subtropical y entre altitudes que van desde el nivel del mar hasta los 1000 m s. n. m..
See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Muskuspart (perekond) Muskuspart (Cairina moschata) on suurekasvuline linnuliik haneliste (Anseriformes) seltsis muskuspardi perekonnas. Muskuspart on levinud Mehhikos, Kesk-Ameerikas ja Lõuna-Ameerikas. Väiksemad, vangistusest põgenenud lindude populatsioonid, asuvad USA-s, eriti Florida osariigis ja Rio Grande Valleys Teksases ning ka Kanadas. Vangistusest põgenenud ning looduses paljunevaid muskusparte leidub nii Uus-Meremaal, Austraalias kui mõnedes Euroopa riikides.
Muskuspardid on suurt kasvu hanelised, isaslindude kehapikkus on umbes 76 cm, ja kehamass kuni 7 kg. Emased on palju väiksemad ja kasvavad kõigest kuni 3 kg raskusteks, moodustades vaevalt poole isaste kehamassist. Metsikud täiskasvanud isaslinnud on musta rohekalt läikleva sulestikuga, emaslinnud pigem tuhmid. Täiskasvanud linnude tiivaküüdus on alati valget värvi. Linnu vananedes lisandub nende kaelale ja peale valgeid sulgi. Muskuspardi nokk on metsikutel lindudel musta värvi, kodustatud lindude nokk võib olla kollane, roosa, must või kirju. Kõigil lindudel on nina peal ja silmade ümber roosad või punased korallid, mis isaslindudel on märgatavalt suuremad.
Kuigi muskuspart on troopikalind, kohaneb ta väga kergesti jahedama kliimaga, olles suuteline elama kuni −12 °C külmas ning võimeline taluma ka oluliselt madalamaid temperatuure.[2][3]
Kodustatud muskuspart kannab ladinakeelset nimetust Cairina moschata v domestica, hispaania keeles kutsutakse muskusparti "pato criollo" (kreoolpart), "pato mudo" (tumm part) ja " pato casero" (õuepart). Muskusparte on põliste ameeriklaste poolt aretatud Columbuse-eelsetest aegadest saati. Need pardid on oluliselt raskemad ning võrreldes metsikute muskustega vähenenud lennuvõimega. Ka kodustatud muskuspartide sulestiku värvus on palju mitmekesisem kui looduslikel eellastel.
Kõigil muskuspartidel on varvaste otstes pikad teravad küünised ning lai lame saba. Kodustatud isaslinnu kehapikkus on umbes 86 cm ja kehamass 4,6–8 kg. Emased on palju väiksemad, olles 64 cm pikkused ja kaaludes 2,7–3,6 kg. Kõige suuremad isased kodumuskused kaaluvad kuni 8 kg ja emased kuni 5 kg. Selline suur kehamass saavutatakse üksnes sundsöötmisel. Kodumajapidamises jääb isaslinnu kehamass 3–5 kg ning emaslindudel 1,3–2,8 kg vahele.
Metsikud muskused on musta sulestikuga ja valge tiivaküüdusega. Kehapikkus varieerub 66 ja 84 cm vahel, tiibade siruulatus jääb vahemikku 137 ja 152 cm. Metsikul muskuse kehamass on vahemikus 1,1–4,1 kg. Peas on nii isastel kui emastel tanu taoline tutt, mida ärritunud olekus tõstetaks. Emastel on tanu vähemärgatav. Nokk on valdavalt must, üksikute roosade laikudega. Nokatüve kohal asub must või roosa lihanibu. Silmade ümber on sama värvi korallid, mis isastel on eriti silmatorkavad. Emastel metikutel muskustel lihanibu ja korallid üldjuhul puuduvad. Korallid ja lihanibu võivad suureneda aga kodustatud emaslindude vananedes. Silmad on kollased, kodustatud lindudel kas kollased, punakad või hallid. Valge sulestikuga lindudel võivad silmad olla ka sinised. Jalad ja lestad suhteliselt lühikesed ja musta värvi.
Noored linnud on tuhmima sulestikuga, enamasti puudub ka iseloomulik valge tiivaküüdus, mis muutub valgeks pärast esimest sulgimist. Kodustatud lindude väljanägemine võib olla sarnane, enamik on musta värvi, must-valged, pruunid või valged.[4]
Muskusparditibud on pardipojamustriga – enamik kehast on kollane ja musta mustriga. Suguküpsuse saavutamiseni puuduvad noortel muskustel korallid kui lihanibu noka tüvel, seetõttu pole nad ka teiste pardiliikide tibudest kergesti eristatavad. Kodustatud lindude tibudel võivad olla pead tumedad, silmad sinised; teised helepruunid, tumedamate laikudega. Tibud on pesahülgajad ja võimelised pärast kuivamist pesast lahkuma.
Isaslindude häälitsuseks on susisev "sss – sss", millel on mitmeid kordusi. Ärritunult häälitsevad nad hingeldades "hhoo-hhoo". Emased häälitsevad enamasti vaikselt ja häälitsuseks on "kuu-kuu" erinevate variatsioonidega. Ehmunult võivad emaslinnud ka pardi moodi prääksatada. Ärevushüüded on tugevamad ja koosnevad silpidest "urrr-rrr". Häälitsedes liigutavad nii emased kui ka isased pead hoogsalt üles-alla. Omavahel suheldes ajavad muskused vahel pea püsti ja teevad noka avamisliigutusi, justkui õhust midagi püüdes.
Muskuspartide karüotüüp on 2n=80, sisaldab kolme paari makrokromosoome, 36 paari mikrokromosoome, ja ühte paari sugukromosoome.[5]
Isastel muskustel sugutid on spiraalsed nagu kõikidel hanelistel. Suguti pikkus erekteerunult on umbes 20 cm. Emaste kloaagid on vastassuunas spiraalsed, ilmselt kujunenud selliseks mittesoovitud paaritumiste vähendamiseks.[6]
Muskuspardi eestikeelne nimetus tuleneb ladinakeelse nimetuse "moschata" tõlkest, mis tähendab muskust. Esimesena kirjeldas 1758. aastal liiki Anas moschata Carl von Linné. Tema pandud nimi tähendab sõna-sõnalt muskusparti.[7]
Muskuspart asetati esmalt parafüleetilisse rühma "puispardid". Kuid üsna pea arvati muskused ujupartide (Anatinae) hulka. Mitokondriaalse DNA uuringud viitavad aga lähimat sugulust perekonnaga Aix seetõttu peaksid muskuspardid kuuluma pigem alamsugukonda Tadorninae. Varem kuulus muskuspardi perekonda ka tontpart (C. scutulata), kes aga praegu kuulub omaette perekonda tontpart (Asarcornis). Muskuspardi perekonnanimi Cairina vihjab piirkonnale Egiptuses. Mistõttu on levinud eksiarvamus, justkui muskuspart pärineks Kairost (Cairina moschata – Kairost pärit muskuse part).
Muskuspart on paigalind, tavaliselt elutseb metsastunud märgaladel, järvede ja jõgede ääres, rohumaade ja viljapõldude läheduses.[8] Muskuspart puhkab enamasti puu oksal, kaugel kiskjatest. Muskuspardid söövad taimset materjali, mida saavad kas kaldaäärsest madalast veest või rohumaalt. Lisaks söövad nad kalu, konni, sisalikke, koorikloomi, putukaid, sajajalgseid ja vihmausse.[9] Isased muskused on ka üsna agressiivsed, rünnates konkureerivaid isaseid ja võideldes nendega territooriumi üle. Emased võitlevad üksteisega samuti, kuid suhteliselt vähem. Täiskasvanud linnud tihti kiusavad ka samast toiduallikast söövaid noorlinde ja tibusid.
Mehhikos kasutavad muskused ka pesakaste, samas kui ida pool on selline käitumine harv, kuna küttimissurve on lindudele suur. Rahvusvaheline Looduskaitseliit (IUCN) muskusparte globaalselt ohustatuks ei hinda.[10]
Sarnaselt sinikael-pardiga ei moodusta muskuspardid püsivaid paare. Nad paarituvad nii vees kui ka maismaal, eelistades vett. Kodustatud muskused sigivad kuni 3 korda aastas. Emaslind muneb 8–16 valget või rohekat muna, tavaliselt puutüve sisse. Mune haudutakse 34 päeva. Hauduv emaslind lahkub pesalt üksnes toitumiseks. Haudumise alguses kestavad toiduotsingud napilt 20 minutit, haudumise lõpuosas aga kuni poolteist tundi. Munad kooruvad 24 tunni jooksul, seda sünkroonivad tibud häälitsuste kaudu. Tibud jäävad ema juurde umbes 4 kuuks. Tibude kehva termoregulatsiooni tõttu vajavad nad esimestel elunädalatel emalt lisasoojust, öösiti magavad tibud ema all soojas olles.
Tihti jääb ka isaslind mitmeks nädalaks emaslinnu ja tibude lähedusse. Isaslind saadab tibusid toiduotsinguil ja vajadusel kaitseb neid hädaohu eest. Säärane käitumine on pigem iseloomulik hanedele kui partidele. Esimestel elunädalatel toituvad tibud teradest, maisist, rohust, putukatest ja kõigest muust, millest jõud üle käib.
Kodustatu muskused alustavad munemist 7–10 kuu vanuselt. Loodusliku valgustatuse korral aprillis-mais. Lisavalgustuse korral võivad linnud muneda aasta läbi. Üks emaslind muneb 20–60 muna, seejärel kas läheb hauduma või peab munemises pausi ja siis jätkab munemist. Aastas võib muskuspart muneda kuni 150 muna. Enamasti jääb munade hulk 50 piiresse.
Metsistunud muskused on levinud nii linnades kui linnaäärsete järvede lähedal, kus pesitsevad puuõõnsustes, urgudes, puude ja põõsaste all, rõdudel ja katuste all. Mõned populatsioonid, eelkõige Floridas, on juba muutunud kahjuriteks, kahjustades looduslikult levinud lindude elupaikasid.[11] Öösiti puhkavad nad vee ääres, et ohu korral kiiresti vette varjule minna. Väike populatsioon muskusparte on ennast kinnitanud ka Suurbritannias Cambridgeshire'is ja Lincolnis. Muskusparte on nähtud ka Walsall Arboretumi ja Buxtoni parkides.[12]
Ameerika Ühendriikides on muskuspardid invasiivsete võõrliikide nimekirjas. Neid võib kasvatada üksnes toiduks, mitte jahipidamiseks. Lisaks on lubatud omanikuta muskusparte loodusest küttida, nende mune ja pesi hävitada. Üksnes Texase osariigi valdustes pole selline tegevus lubatud, kuna liik on seal põline. Florida populatsioon on hinnanguliselt mitu tuhat lindu suur.[13]
Legaalsed meetodid muskuspartide paljunemise kontrollimiseks on nende mitte toitmine, hirmutamine munade kahjustamine raputamise näol, munade tagasi pessa viimine, et vältida uue kurna munemist. Viimased seadused Ameerika-Ühendriikides piiravad muskustega kauplemist.[9]
Muskuspardid kodustati põliste ameeriklaste poolt juba enne Columbuse jõudmist Põhja-Ameerika mandrile. Esimesed muskused tõi Euroopasse Columbus 16. sajandil, kohe pärast Ameerika avastamist.
Muskusparti on kodustatud sajandite vältel, eelkõige just tema liha pärast. Muskuspardiliha on populaarne tugeva maitse poolest, mis mõnikord meenutab küpsetatud veiseliha. Liha on võrreldes sinikael-pardist pärinevate parditõugudega rasvavaene. Õrnuselt võrreldakse muskuspardiliha vasikalihaga. Muskuspardid on ka vaiksemad kui kodupardid. Tehes väga vähe häält, nimetatakse neid ka "vaikivateks partideks", kuigi täiesti tummad nad pole. Lihakeha on kodupardi omast samuti suurem, see teeb muskuspardist ideaalse laualinnu.
Kodustatud muskusparte on erinevates värvustes, alatest mustast ja valgest, siniste ja pruunideni. Lihalindudena eelistatakse valge sulestikuga linde, kuna nende nahk on kollane ja sobib lauale paremini kui tumeda linnu keha, mis on kergelt hallika nahaga.
Muskuspardid annavad hübriide sinikaelpardiga ja temast pärinevate koduparditõugudega. Lisaks hübridiseerub muskuspart kanada laglega. Tõenäoliselt annab hübriide ka teiste haneliste sugukonda kuuluvate liikidega. Kõik hübriidid on viljatud ning neid nimetatakse mullarditeks. Tavaliselt paaritatakse omavahel kodupardi emaslind ja muskuse isaslind. 40–60% saadud munadest, mis on viljastatud, kasvatatakse mullarditeks ja neid kasutatakse toiduks või rasvase maksa ehk foie gras' saamiseks. Mullardid kasvavad kiiresti nagu nende kodupardist esivanemad, kui saavutavad suurema kehamassi nagu muskuspardid. Kuigi hübriide saab ka isase kodupardi ja muskuse emaslinnu vahel, neid tööstuses ei kasutata.[14][15]
Lisaks kasutatakse muskuseid kashrut-nimelise toote tootmiseks Iisraelis.
Loode-Colombias läbi viidud uuringu kohaselt nakatub muskuspart tihti vereparasiidiga nagu Haemoproteus ja malaaria. Olles vastuvõtlikum kui kanad, kodutuvid ja kodukalkunid. Samas võib olla, et need parasiidid nakatavadki muskuseid rohkem kui teisi uuritud liike.[16]
Muskuspart (Cairina moschata) on suurekasvuline linnuliik haneliste (Anseriformes) seltsis muskuspardi perekonnas. Muskuspart on levinud Mehhikos, Kesk-Ameerikas ja Lõuna-Ameerikas. Väiksemad, vangistusest põgenenud lindude populatsioonid, asuvad USA-s, eriti Florida osariigis ja Rio Grande Valleys Teksases ning ka Kanadas. Vangistusest põgenenud ning looduses paljunevaid muskusparte leidub nii Uus-Meremaal, Austraalias kui mõnedes Euroopa riikides.
Muskuspardid on suurt kasvu hanelised, isaslindude kehapikkus on umbes 76 cm, ja kehamass kuni 7 kg. Emased on palju väiksemad ja kasvavad kõigest kuni 3 kg raskusteks, moodustades vaevalt poole isaste kehamassist. Metsikud täiskasvanud isaslinnud on musta rohekalt läikleva sulestikuga, emaslinnud pigem tuhmid. Täiskasvanud linnude tiivaküüdus on alati valget värvi. Linnu vananedes lisandub nende kaelale ja peale valgeid sulgi. Muskuspardi nokk on metsikutel lindudel musta värvi, kodustatud lindude nokk võib olla kollane, roosa, must või kirju. Kõigil lindudel on nina peal ja silmade ümber roosad või punased korallid, mis isaslindudel on märgatavalt suuremad.
Kuigi muskuspart on troopikalind, kohaneb ta väga kergesti jahedama kliimaga, olles suuteline elama kuni −12 °C külmas ning võimeline taluma ka oluliselt madalamaid temperatuure.
Kodustatud muskuspart kannab ladinakeelset nimetust Cairina moschata v domestica, hispaania keeles kutsutakse muskusparti "pato criollo" (kreoolpart), "pato mudo" (tumm part) ja " pato casero" (õuepart). Muskusparte on põliste ameeriklaste poolt aretatud Columbuse-eelsetest aegadest saati. Need pardid on oluliselt raskemad ning võrreldes metsikute muskustega vähenenud lennuvõimega. Ka kodustatud muskuspartide sulestiku värvus on palju mitmekesisem kui looduslikel eellastel.
Cairina moschata Cairina generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Myskisorsa (Cairina moschata) on iso sorsalintu, jonka luonnollinen esiintymisalue kattaa Meksikon, Keski- ja Etelä-Amerikan. Pieniä luonnonvaraisia kantoja on muodostunut myös Yhdysvaltoihin erityisesti Rio Granden suostoalueelle Teksasiin ja jopa Kanadan eteläosiin. Villiintyneitä myskisorsia tavataan myös Uudessa-Seelannissa ja Euroopassa.
Myskisorsan kesytyshistoria ulottuu kauaksi ennen Kolumbuksen saapumista Amerikkaan 1492. Nykyään myskisorsa, joskus myös myskiankaksi kutsuttu, on yleinen puistolintu ja kesyankka.
Kooltaan tavallista, sinisorsasta jalostettua ankkaa suurempi. Pituus 65-85 cm, paino 2-3 kg. Kesyt urokset voivat painaa jopa 6 kg. Koiras on huomattavasti naarasta suurempi ja värikkäämpi. Luonnossa myskisorsat ovat hyviä lentäjiä, mutta ankkana sen keho on liian tukeva, ja tarhaoloista johtuen sen lentolihakset eivät ole päässeet kehittymään, joten kesyt yksilöt eivät useinkaan pysty lentämään.
Luonnolliselta väriltään myskisorsa on musta, varsinkin koiras on selästä hohtavan vihertävänmusta. Siivellä on laaja valkoinen kuvio. Myös siiven alapinta on laajalti valkoinen. Koiraan nokan tyvellä on kyhmy ja laaja paljasnahkainen, punertava alue, ikään kuin heltta. Luonnonvaraisilla linnuilla, sekä tarhatuilla naarailla ja nuorilla yksilöillä, heltta on hvyin pieni, tai sitä ei ole. Päälaella voi olla kapea töyhtö. Kesyt ankat voivat olla lähes minkä värisiä tahansa mustan ja valkoisen välillä. Sorsalinnuksi sillä on huomattavan pitkä pyrstö ja vahvat kynnet (ks. elinympäristö).
Amerikassa Teksasin eteläosista, Rio Grandelta, Argentiinaan saakka. Egyptissä on todettu vanha luonnonvarainen kanta, mutta sen alkuperästä ei ole tietoa. Myskiankkaa tarhataan ja jalostetaan erittäin yleisesti ympäri maailmaa, etenkin Ranskassa se on hyvin suosittu. Suomessakin myskiankkoja tarhataan sekä liha-ankaksi että puistolammikoiden koristeeksi.
Metsälammet, -purot ja -joet, suot, mangrovemetsiköt. Arka ja omissa oloissaan viihtyvä laji. Muodostaa pieniä, toisinaan kuitenkin jopa sadan yksilön, parvia.
Pesä on puussa, joko kolossa tai jonkin suuren linnun (kalasääski, kotkat) vanhassa pesässä, jopa palmun latvassa. Laatii pesänsä mielellään myös linnunpönttöön. Kermanvärisiä munia on 10-15, haudonta kestää 5 viikkoa. Untuvikot ovat keltaisen ja ruskean kirjavia. On epäselvää, miten poikaset pääsevät pesästä veteen.
Myskisorsa on kaikkiruokainen. Se syö vedestä pieneliöitä, pikkukaloja, sammakoita, vesikasveja jne. Tarhaoloissa jyviä ja esimerkiksi kaurapuuroa sekä tuoreita kasviksia. Tarhassa on aina oltava tarjolla puhdasta vettä, hiekkaa ja kalkkia.
Myskisorsa (Cairina moschata) on iso sorsalintu, jonka luonnollinen esiintymisalue kattaa Meksikon, Keski- ja Etelä-Amerikan. Pieniä luonnonvaraisia kantoja on muodostunut myös Yhdysvaltoihin erityisesti Rio Granden suostoalueelle Teksasiin ja jopa Kanadan eteläosiin. Villiintyneitä myskisorsia tavataan myös Uudessa-Seelannissa ja Euroopassa.
Myskisorsan kesytyshistoria ulottuu kauaksi ennen Kolumbuksen saapumista Amerikkaan 1492. Nykyään myskisorsa, joskus myös myskiankaksi kutsuttu, on yleinen puistolintu ja kesyankka.
Cairina moschata
Le Canard musqué (Cairina moschata), parfois dit canard muet, est une espèce d'oiseaux américains, des canards pêcheurs, dont est issue la race[1] domestique des « canards de Barbarie ». C'est la seule espèce du genre Cairina.
Le Canard musqué est présent naturellement de l'Amérique du Sud jusqu'au Mexique ; il est présent en Guyane. Une petite population a atteint le Texas ; on le trouve également en Floride à l'état semi-sauvage, où il vit près des habitations. Sa domestication est aisée.
Contrairement à la race domestique dont le plumage est clair, le Canard musqué à l'état sauvage est essentiellement noir, avec des taches blanches sur les ailes — néanmoins, les juvéniles en sont dépourvus. Comme tous les canards, il possède trois doigts reliés par une peau formant une palme lui permettant de nager aisément. Son quatrième doigt, opposé à la partie palmée de la patte, est si petit qu'il ne lui est pas d'une grande utilité. C'est la seule espèce de canard à disposer à la fois de palmures et de griffes.
Le mâle mesure 86 cm de long en moyenne et pèse entre 2,1 et 3,2 kg. Son plumage foncé est coloré de belles irisations vertes ou roses, sur le dos et sur la poitrine.
La femelle est un peu plus petite, avec un poids oscillant entre 970 g et 1,3 kg ; son plumage, plus terne, est dépourvu d'irisation.
Le canard musqué se reconnaît facilement à sa caroncule, c'est-à-dire à sa peau rouge qu'il porte sur la tête, de la base du bec jusqu'au cou, en particulier chez le mâle. De plus, celui-ci porte sur le bec une extension de peau, contrairement à la femelle. Quand il est en colère ou qu'il se sent menacé, le canard musqué hérisse une crête de plumes en haut de la tête.
La cane pond de huit à seize œufs, dans un trou d'arbre de préférence.
Le sexe d'un jeune canard musqué n'est pas facile à déterminer, bien qu'il puisse l'être dès le premier jour par un professionnel qualifié. Après deux semaines, la forme du bec donne une bonne indication :
Les poussins après 25 jours : les mâles et femelles peuvent être difficiles à distinguer les uns des autres dans la photo de gauche. Néanmoins, à la pesée on constate clairement que le mâle (1 et 2) est déjà plus lourd que la femelle (3 et 4).
Le mâle ne fait pas le traditionnel coin coin mais une sorte de ha ha, sec et sourd. La cane émet un co très léger.
Cairina moschata
Le Canard musqué (Cairina moschata), parfois dit canard muet, est une espèce d'oiseaux américains, des canards pêcheurs, dont est issue la race domestique des « canards de Barbarie ». C'est la seule espèce du genre Cairina.
Mošusna patka (Cairina moshcata) je velika patka podrijetlom iz Sjeverne i Južne Amerike. U prirodi je u crnoj boji dok se u domaćinstvima može pronaći u mnogo boja, neke od njih su bijela, crno bijela, siva itd.
Mošusna patka mnogo se razlikuje od ostalih vrsta patka. Dobro leti i pliva iako joj za uzgajanje nije potrebna voda za kupanje. Tijelo joj je masivno, dugačko i plitko te se nosi se vodoravno. Na glavi ima karakteristične masne izrasline crvene boje koje su kod mužjaka više razvijene. Na repu mužjak nema kovrčavih pera kao što je to kod nekih drugih vrsta.
Mošusnoj patki instinkt ležanja dobro je razvijen te je ona odlična i brižna majka. Jaja voli da krije te će si gnijezdo napraviti negdje skriveno u nekoj duplji ili u šikari (voli da zauzima tuđa gnijezda). Gnijezdo će obložiti svojim paperjem, lišćem i travom te će 8 do 16 jaja inkubirati 35 do 37 dana nakon kojih će se razviti mladi potrkušci. Tijekom inkubiranja ženka će često izlaziti iz gnijezda kako bi popila vode te ako bi se najela, jaja će pokriti svojim paperjem kako bi bila zaštićena od grabežljivca te kako bi im ostala topina koju im je predala. Mladi su vrlo napredni, brzo rastu i dobijaju perje. Za 2 mjeseca postaju samostalni a ženka se priprema za novo leglo. Godišnje imaju do 2 legla.
Itik serati, itik surati, itik manila, entog, atau mentok (Cairina moschata) adalah sejenis burung atau unggas yang termasuk keluarga bebek yang dipelihara untuk diambil daging dan telurnya.[1] Istilah mentok berasal dari bahasa Jawa; di tempat lain ia mungkin disebut dengan salah satu atau beberapa nama berikut: entok, enthok atau entog (Sd., Bms.), basur (Bms.), itik manila, atau bebek manila (Ind.). Dalam bahasa Inggris disebut Muscovy Duck atau Barbary Duck.
Di Indonesia unggas ini adalah sepenuhnya hewan peliharaan, yang diternakkan terutama untuk dagingnya. Asal usul mentok peliharaan adalah dari Meksiko, Amerika Tengah dan Amerika Selatan, di mana populasi burung ini hidup alami dan liar di rawa-rawa berhutan dan wilayah berpaya di sekitar danau dan sungai; termasuk di hilir lembah Sungai Rio Grande di Texas. Populasi lepasan yang meliar (feral) juga dijumpai di Florida bagian selatan.
Hewan persilangan antara bebek dan mentok biasa disebut tiktok, yakni akronim dari itik dan entok, sedangkan persilangan antara entok dan bebek disebut tongki.
Burung yang berukuran sedang sampai agak besar. Mentok jantan liar dapat mencapai 86 cm, dari ujung paruh hingga ke ujung ekor. Dan beratnya bisa sampai 3 kg. Mentok betina lebih kecil, sampai sekitar 64 cm dan 1,3 kg. Mentok peliharaan biasanya lebih gemuk, di mana jantan bisa mencapai 7 kg dan betina mencapai 5 kg.
Berwarna dominan hitam dan putih, mentok memiliki kulit atau tonjolan kulit berwarna merah dan hitam di sekitar mata dan wajah. Paruh gemuk pendek khas bebek, putih kemerahan; kaki gemuk pendek berselaput renang, abu-abu kehitaman. Ekor memipih datar agak lebar.
Meskipun pandai terbang, mentok peliharaan hampir tak pernah terbang jauh. Unggas ini sering terlihat berjalan bersama kelompoknya, perlahan-lahan dan tak pernah tergesa-gesa, dengan ekor bergoyang ke kanan dan ke kiri untuk mengimbangi tubuh (Jw., megal-megol) sehingga berkesan lucu.
Mentok liar di alamnya tidur di atas cabang-cabang pohon. Akan tetapi mentok peliharaan biasanya tidur di atas tanah. Di pedesaan di Jawa, mentok jarang dikandangkan. Dibiarkan bebas berkeliaran mencari makanannya sendiri, terutama di sekitar saluran air, sungai dan sawah. Mentok memakan aneka siput, cacing, serangga air, yuyu kecil dan pucuk-pucuk tumbuhan. Oleh pemiliknya, mentok kerap diberi makan dedak bercampur air dan sisa-sisa makanan.
Unggas ini tidak berisik, tidak seperti itik petelur. Mentok betina mengeluarkan desisan dan desahan sambil berjalan. Mentok jantan kadang-kadang mengeluarkan desis keras sambil menggerakkan kepala maju mundur (Jw., nyosor), untuk memperingatkan atau mengusir pengganggu.
Mentok bertelur hingga kurang-lebih 10 butir, yang dierami oleh betinanya selama sekitar 5 minggu.
Jenis mentok liar yang terdapat di Indonesia adalah mentok rimba (Cairina scutulata). Unggas ini menyebar luas secara alami mulai dari India, Asia Tenggara hingga Sumatra dan Jawa. Populasi mentok rimba kini terancam kepunahan, karena perburuan dan terutama karena perubahan habitat yang drastis. Di Jawa, hewan ini sekarang diduga sudah punah.
Daging mentok disukai orang, terutama di pedesaan. Rasanya yang kuat dan tidak begitu berbau, tak seperti daging itik petelur, menjadikan daging unggas ini sebagai salah satu favorit di samping daging ayam.
Ada berbagai macam masakan daging mentok. Yang paling sederhana namun enak ialah mentok bakar, dengan bumbu sedikit garam dan bawang putih dilengkapi dengan sambal tomat hijau atau sambal jeruk nipis (cara Dompu).
Dari Kudus dikenal masakan sweeke enthok, dari Indramayu dikenal masakan pedesan entog [1]. Dari Tambak, Banyumas terkenal masakan sate dan gule bebek; yang sebetulnya adalah sate dan gule mentok. Demikian pula, kebanyakan bebek goreng atau pecel bebek pada gerai pecel lele Lamongan di tepi jalan di banyak kota sebetulnya adalah mentok goreng. Sementara dari Tegal juga dikenal kupat blengong, ketupat dengan masakan daging blengong atau brati, yakni hasil persilangan mentok dengan itik petelur.
Itik serati, itik surati, itik manila, entog, atau mentok (Cairina moschata) adalah sejenis burung atau unggas yang termasuk keluarga bebek yang dipelihara untuk diambil daging dan telurnya. Istilah mentok berasal dari bahasa Jawa; di tempat lain ia mungkin disebut dengan salah satu atau beberapa nama berikut: entok, enthok atau entog (Sd., Bms.), basur (Bms.), itik manila, atau bebek manila (Ind.). Dalam bahasa Inggris disebut Muscovy Duck atau Barbary Duck.
Di Indonesia unggas ini adalah sepenuhnya hewan peliharaan, yang diternakkan terutama untuk dagingnya. Asal usul mentok peliharaan adalah dari Meksiko, Amerika Tengah dan Amerika Selatan, di mana populasi burung ini hidup alami dan liar di rawa-rawa berhutan dan wilayah berpaya di sekitar danau dan sungai; termasuk di hilir lembah Sungai Rio Grande di Texas. Populasi lepasan yang meliar (feral) juga dijumpai di Florida bagian selatan.
Hewan persilangan antara bebek dan mentok biasa disebut tiktok, yakni akronim dari itik dan entok, sedangkan persilangan antara entok dan bebek disebut tongki.
L'anatra muta o anatra muschiata (Cairina moschata (Linnaeus, 1758)) è un uccello facente parte della famiglia degli Anatidi. È l'unica specie nota del genere Cairina.[2]
La specie presenta un dimorfismo sessuale piuttosto spinto: i maschi misurano in media 86 cm di lunghezza e pesano 5–6 kg, mentre le femmine in media 64 cm in lunghezza e pesano intorno ai 3 kg. [3]
Le ghiandole dell'uropigio sono meno sviluppate rispetto alle altre anatre e il loro piumaggio di conseguenza è meno untuoso e più soggetto ad assorbire umidità, soprattutto le penne remiganti e timoniere.
Anche il piumino sottopiuma è meno spesso e fitto.
A differenza delle anatre comuni intorno all'occhio e sulle guance sono presenti, soprattutto nel maschio, abbondanti caruncole di colore variabile dal nero al rosso a formare una sorta di maschera.
Il becco si presenta di colore variabile, dal nero fino al rosato o anche rosso. Le zampe palmate, giallo-arancione oppure nere, presentano unghie uncinate pi uttosto taglienti. Il piumaggio è di un colore che varia dal nero tappezzato bianco al solo bianco.
Quando le anatre si agitano alzano una sorta di crestina di piume sulla testa
L'anatra muta è un'ottima volatrice e tuttavia preferisce spostarsi lentamente sul terreno o sull'acqua. Spesso il maschio dell'anatra muta domestica, per via del suo peso, rispetto alle femmine vola più in basso e con più difficoltà.
Si ciba dei vegetali più disparati, incluse foglie d'albero anche fradicie, piccoli insetti, molluschi e vermi che caccia attivamente negli stagni, nelle paludi o fra la vegetazione disponibile. In cattività si ciba volentieri anche di cereali, legumi e granaglie. [3]
In natura le anatre mute tendono ad essere monogame. Tuttavia in allevamento domestico è frequente per un solo maschio governare gruppi di 4-5 femmine. La femmina depone un numero variabile da 8 a 16 uova, in un nido composto da erba e piume, dopodiché inizia la cova, che dura per 5 settimane (35 giorni). Gli anatroccoli sono ricoperti da un piumino molto morbido di colore variabile dal giallo canarino al nero o anche pezzato, e sono abili al nuoto fin dai primi giorni di vita. Le madri spesso tendono a essere aggressive in difesa della nidiata e possono governare i piccoli anche dopo che questi ultimi hanno sfoggiato il piumaggio adulto. I maschi non ricoprono alcun ruolo nella cova e nella crescita dei piccoli.[3]
L'appellativo popolare di "anatra muta" è comprensibile soltanto se si pensa che le sole anatre conosciute in Europa prima della sua diffusione erano esclusivamente le anatre discendenti dal germano reale. Le femmine di queste anatre, ancor più nelle forme domestiche, sono chiassosissime; l'anatra cosiddetta muta all'orecchio dei primi osservatori può davvero essere sembrata appunto muta, nonostante essa produca una ricca gamma di segnali vocali a bassa intensità sonora alternati a sibili simili ad espirazioni.
La coda agitata in modi diversi aggiunge ulteriori segnali espressivi circa lo stato d'animo dell'animale. Il maschio emette delle espirazioni gutturali; all'occasione la femmina, altrimenti piuttosto sommessa nelle sue emissioni vocali, produce dei suoni simili a dei brevissimi fischi destinati al richiamo degli anatroccoli o ad avvertire della propria irritazione. Tuttavia, quando spaventata improvvisamente la femmina produce un suono molto simile a quello della sua omologa europea nello stesso stato di allarme (una specie di qua-qua).
L'areale originario è il continente sudamericano, dal Paraguay fino alle Guiane. [4] Attualmente si segnalano sporadicamente popolazioni ferali derivate da anatre domestiche rinselvatichite, in Florida e altrove. Raggiunsero l'Europa nel XVI secolo a seguito della scoperta del continente americano.
L'anatra muta come tutte le anatre è fortemente attratta dall'acqua e adattata ad un habitat umido e per ragioni metaboliche come tutte le anatre è dipendente da un'elevata disponibilità di acqua da bere; ciò nonostante si adatta abbastanza bene all'assenza di pozze e stagni.
Dall'anatra muschiata si ricava l'Anas Barbariae Hepatis et Cordis Extractum (estratto da fegato e cuore dell'animale), sostanza utilizzata come principio attivo nella formulazione dell'Oscillococcinum e dell'Anas Coccinum, discussi rimedi omeopatici che si sosteneva potessero prevenire o curare l'influenza.[5]
L'anatra muta o anatra muschiata (Cairina moschata (Linnaeus, 1758)) è un uccello facente parte della famiglia degli Anatidi. È l'unica specie nota del genere Cairina.
Itik Serati atau itik surati atau itik nila; nama saintifiknya Cairina moschata ialah sejenis itik besar yang berasal dari Mexico dan Amerika Tengah serta Amerika Selatan. Itik serati adalah satu-satunya baka ternak yang bukan dibiakkan dari baka Mallard. Realitinya, itik serati bukan merupakan itik sebenar. Dari segi genetik, ia lebih menyerupai angsa berbanding itik. Ciri-ciri ketara pada itik serati termasuk mukanya yang licin dan bonggol merah yang mengelilingi mata dan paruh.
Itik Serati diternak untuk daging dan telurnya. Pembesarannya agak perlahan dan secara umumnya ia mengambil masa selama 10-11 minggu bagi mencapai berat yang sesuai untuk dijual.
Harga pasaran untuk itik yang masih hidup di Semenanjung Malaysia adalah antara RM 3.80 hingga RM 4.20 dan meningkat kepada RM 6.50 pada musim perayaan. Manakala harga itik proses adalah antara RM 6 hingga RM 9 dan meningkat sehingga RM 12 pada musim perayaan.
Itik Serati atau itik surati atau itik nila; nama saintifiknya Cairina moschata ialah sejenis itik besar yang berasal dari Mexico dan Amerika Tengah serta Amerika Selatan. Itik serati adalah satu-satunya baka ternak yang bukan dibiakkan dari baka Mallard. Realitinya, itik serati bukan merupakan itik sebenar. Dari segi genetik, ia lebih menyerupai angsa berbanding itik. Ciri-ciri ketara pada itik serati termasuk mukanya yang licin dan bonggol merah yang mengelilingi mata dan paruh.
Itik Serati diternak untuk daging dan telurnya. Pembesarannya agak perlahan dan secara umumnya ia mengambil masa selama 10-11 minggu bagi mencapai berat yang sesuai untuk dijual.
Harga pasaran untuk itik yang masih hidup di Semenanjung Malaysia adalah antara RM 3.80 hingga RM 4.20 dan meningkat kepada RM 6.50 pada musim perayaan. Manakala harga itik proses adalah antara RM 6 hingga RM 9 dan meningkat sehingga RM 12 pada musim perayaan.
De muskuseend of barbarie-eend (Cairina moschata) is een eendensoort die oorspronkelijk uit Midden- en Zuid-Amerika komt, uit een gebied dat zich uitstrekt van Mexico tot Peru. Al in Zuid-Amerika werd de wilde muskuseend gedomesticeerd en bij huis gefokt voor het vlees. In de 16e eeuw werden muskuseenden naar Europa gebracht door Spaanse ontdekkingsreizigers. Deze gedomesticeerde muskuseenden worden ook tegenwoordig nog veel op (kinder)boerderijen gehouden en bij hobbyisten.[2]
De muskuseend behoort tot de klasse Aves, orde Anseriformes, familie Anatidae, geslacht Cairina (boomeend‑achtigen), soort Cairina muschata. Volgens dr. Edmund Hoffmann, kan het wel eens zo 50 miljoen jaren geleden zijn, dat de muskuseend zich afsplitste van de gewone wilde eend (Anas platyrinchos) en zo een aparte soort vormde.[3]
De eerste vermelding van muskuseenden in Europa dateert van omstreeks 1550 in L'Histoire de la nature des oyseaux van Piere Belon.[4] Hij beschrijft deze eend met illustraties als de 'Cane de Guinea' (Anas libica) (zie afbeelding 1), omdat hij veronderstelde dat ze via Noord-Afrika naar Europa zijn gekomen. Tot in de 18e eeuw werd deze naam gebruikt.
In 1560 verscheen de publicatie Icones Avium Omnium van Konrad von Gesner en wordt het dier de Anas indica (Indische eend) genoemd[5], hij zag de muskuseend bij een bezoek aan Brazilië (zie afb. 2).
In 1570 maakt de Brit John Caius beschrijvingen van de Anas indica en de Anas turcica. Het blijkt echter dat het beide muskuseenden zijn.
In 1599 wordt door Ulussis Aldrovandi een beschrijving van deze soort gegeven met de naam Anas cairina[6] (zie afbeelding 3 en 4).
In 1713 wordt de naam Anas moschata gebruikt in Synopsis methodica avium & piscium van John Ray (zie afbeelding 3)[7]
In 1758 neemt Carolus Linnaeus deze benaming over in Systema naturae[8] en deelt haar in bij de orde van Anseriformes, familie Anatidae, geslacht Anas en soort Anas moschata (zie afbeelding 6).
In 1822 wordt het geslacht door John Fleming in The philosophy of zoology[9]) gewijzigd in Cairina, waarnaar Ulusis Aldrovandi al eerder verwees.
1. Cane de la guinee, L' histoire de la nature des oyseaux, avec leurs descriptions et naïfs portraicts retirez du naturel, Pierre Belon, Mans, 1555
2. Anas indica, Icones Avium omnium, quae in historia avium, Conradi Gesneri, Zurich, 1560
3. Mannelijke Anas cairina met moeras-verderkruid, Ulusis Aldrovandi
4. Vrouwelijke Anas cairina met fonteinkruid, Ulusis Aldrovandi
5. Anas moschata, Synopsis methodica avium & piscium, Joannus Raii, 1713, opus posthumum
6. Anas moschata, Systema naturae per regna tria naturæ, secundum classses, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis, Caroli Linnæi, 1758
Cairina betekent inwoner van Caïro in de overtuiging dat de vogel uit Egypte kwam. Moschata betekent muskus omdat de woerd naar muskus ruikt.
De oorspronkelijke wilde muskuseend (boomeend) komt voor in de lage, bosachtige, tropische, kustgebieden in Centraal- en Zuid-Amerika, in kleinere aantallen ook in en rond de hoger gelegen bergmeren en in drogere gebieden. Ze hebben een voorkeur voor ondoordringbare gebieden en blijven op hun plaats, ze trekken niet. De kleine familiegroepen verblijven bij voorkeur in moerasachtige streken met riviertjes nabij dichte mangrovebossen vanaf zeeniveau tot maximaal 1200 meter hoogte. De soort bestaat al lang, fossiele resten gevonden in Panama en Brazilië zijn afkomstig uit het Pleistoceen.
De kop, de hals, de kuif met, licht gegolfde, iets verlengde veertjes en de buikzijde zijn donkerbruin van kleur met een groen/purperen glans op de rug en vleugels. De grote en kleine vleugeldekveren zijn deels wit, deze witte band heet de “spiegel”. Bij het ouder worden wordt de spiegel groter (bij het vrouwtje is de spiegel kleiner). Rondom het oog en de snavel zich vooral bij de man zwarte, soms met enkele rode vlekjes gekleurde vlezige, naakte woekeringen (wratten) van de washuid. De kleur van het oog is licht tot donkerbruin. De kleur van de snavel is zwart met aan de basis met een blauwwitte band, het uiteinde is roseachtig met een zwarte streep over het midden en een zwarte 'nagel' aan het einde. De betrekkelijk korte poten en de zwemvliezen zijn donker van kleur. Aan de tenen zitten lange scherpe nagels die het verblijf in bomen vergemakkelijken. Een volwassen woerd kan 2500 tot 3500 gram wegen. Een karakteristiek kenmerk van dit ras is dat de eend veel kleiner is dan de woerd, een vrouwelijk exemplaar weegt ongeveer 1500 à 2000 gram.
De wilde muskuseend is een alleseter die zich voedt met stengels, zaden, grassen, waterplanten en bladeren maar ook kleine gewervelde dieren zoals vissen en reptielen en ook ongewervelde dieren zoals spinnen en schaaldieren staan op het menu. Ze hebben een speciale voorliefde voor termieten.
De dieren maken weinig geluid: de mannelijke volwassen dieren produceren een geluid dat het meest lijkt op gehijg, de vrouwtjes kunnen zachte kwakende geluiden produceren om hun kuikens te roepen.
Het broedseizoen is variabel maar meestal tijdens het natte seizoen. De nesten worden gemaakt in holle bomen, holen of in kleine holtes, tussen 2 tot 18 m boven de grond. Soms ook in de dichte begroeiing aan de oevers van rivieren. Het aantal eieren bedraagt 8 tot 10. Het ei is wit tot groenachtig wit en ongeveer 63 × 47 mm. De eieren worden door het vrouwtje uitgebroed, de broedtijd is ongeveer 35 dagen. De kuikens zijn zelfredzaam en de jonge dieren vliegen na ongeveer 70 dagen.
De gedomesticeerde muskuseend die in Zuid-Amerika veel wordt gefokt, kruist zich gemakkelijk met de wilde soortgenoten. Het is daarom vaak moeilijk vast te stellen of het om zuiver wilde muskuseenden gaat of om bastaarden. De autochtone bevolking, veelal indianen, houden de muskuseenden al eeuwen in gevangenschap voor de consumptie, daardoor trad de domesticatie reeds zeer vroeg in de geschiedenis op. De zuiver wilde vorm neemt sterk in aantal af niet alleen door de jacht en de domesticatie maar eveneens doordat het leefgebied van de wilde muskuseend onder druk staat: de gebieden worden steeds verder gecultiveerd, waardoor oude holle bomen verdwijnen, dat zijn de voornaamste plaatsen waar ze hun nest maken. In Europese en Amerikaanse watervogel collecties is de wilde muskuseend bijna geheel verdwenen. Economisch zijn ze niet interessant en door de liefhebber van siervogels worden ze vaak erg groot gevonden. Door enkele kwekers wordt getracht de in gevangenschap levende populatie wilde muskuseenden in stand te houden. Er zijn nog diverse paren waarmee succesvol wordt gefokt [10] afkomstig uit hun oorspronkelijke leefgebied in Mexico en Brazilië.
Wilde muskuseend
Cairina moschata (Peru)
Kenmerkend voor de tamme muskuseend zijn de rode wratten rond de ogen, die bij de wilde muskuseend veel minder aanwezig zijn. Het mannetje (de woerd) is tweemaal zo groot als het vrouwtje. De muskuseend is een grote vogel die in verhouding niet zwaar is, maar die wel korte poten en grote voeten heeft. Ze wegen gemiddeld tussen de 3000 en 4500 gram en bereiken een lichaamslengte van 66 tot 84 cm. Desondanks kunnen de vrouwtjes vaak voortreffelijk vliegen, terwijl de woerden er vaak meer moeite mee hebben. Gedomesticeerde muskuseenden komen in veel kleuren voor, waarvan de bonte (zwart-witte) kleur het bekendste is. Gedomesticeerde muskuseenden zijn heel tam en makkelijk te houden. Ze zijn zeer vruchtbaar, kunnen wel 30 eieren per nest leggen. De jongen zijn redelijk klein en van het grote aantal worden er in het vrije veld maar een stuk of vijf volwassen, in een beschermde omgeving zal het percentage overlevenden al snel 80 tot 95 bedragen.
De muskuseend werd al eeuwen vóór 1492 door indianen gehouden. In 1514 brachten Spaanse schepen deze eendensoort voor het eerst naar Europa. Vanaf daar was er een snelle verspreiding naar Afrika, Madagaskar en tropisch Azië. Carl von Linné gebruikte bijvoorbeeld een beschrijving uit India om deze soort te classificeren. De geslachtsnaam verwijst naar de stad Caïro. De wilde vorm werd wetenschappelijk voor het eerst beschreven in 1902.[11]
Een gedomesticeerde muskuseend legt zo'n 200 eieren in haar leven. Door hun sterke broedlust worden muskuseenden ook gebruikt om de eieren van ander pluimvee zoals ganzen uit te broeden.
Het vlees van de muskuseend is vrijwel vetvrij en daardoor een gewaardeerde vleessoort. Het vlees is vrij donker van kleur met een rijke smaak, vooral het borstvlees wordt vergeleken met entrecote. In met name Franse en Italiaanse restaurants staat dit product al lang op de kaart. Het vlees van de verschillende delen wordt op allerlei manieren bereid en lijkt dan qua smaak en structuur op ham of kalfsvlees. Gerechten zijn bijvoorbeeld: Magret de Canard (Paul Bocuse), Canard de Barbarie au Foie Gras, Canard laqué, Foie Gras de Barbarie en Confit de Canard de Barbarie. Ook in Nederland hebben de chefs de muskuseend ontdekt, in een vooraanstaand hotel in Amsterdam wordt de barbarie-eend als klassieke tafelbereiding gepresenteerd (2018). De productie voor foie gras bedroeg in 2015 in Frankrijk alleen al 36 miljoen dieren, voornamelijk muskuseenden en kruisingen daarvan. Deze produceerden 20 miljoen kilo foie gras, goed voor een totale omzet (inclusief vlees) van 450 miljoen euro. Twintig weken na het uitkomen van de eieren, waarvan minimaal 10 dagen geforceerde sondevoeding, worden de dieren geslacht.[12]
Erkende kleurslagen in Nederland: wildkleur, blauw wildkleur (effen of gezoomd), bronsbruin wildkleur, wit, eksterbont zwart, eksterbont blauw (effen of gezoomd), eksterbont bronsbruin, zwartbont (grofbont), blauwbont (grofbont) en bruinbont (grofbont). Op veel kleindierenshows in Nederland is de muskuseend aanwezig: in 2016 bedroeg het geregistreerde (geringd) aantal 509.[13]
De wilde muskuseend vormt de basis voor het homeopathische middel oscillococcinum. Extract van het hart en de lever vormen de basis voor het product.
Bronnen, noten en/of referentiesBronnen
De muskuseend of barbarie-eend (Cairina moschata) is een eendensoort die oorspronkelijk uit Midden- en Zuid-Amerika komt, uit een gebied dat zich uitstrekt van Mexico tot Peru. Al in Zuid-Amerika werd de wilde muskuseend gedomesticeerd en bij huis gefokt voor het vlees. In de 16e eeuw werden muskuseenden naar Europa gebracht door Spaanse ontdekkingsreizigers. Deze gedomesticeerde muskuseenden worden ook tegenwoordig nog veel op (kinder)boerderijen gehouden en bij hobbyisten.
Moskusand (Cairina moschata) er en monotypisk art i andefamilien og hører naturlig hjemme i Mexico, Sentral-Amerika og Sør-Amerika øst av Andes sørover til det nordlige Argentina og Uruguay, men arten forekommer også i sørlige deler av USA. Den har også forvillet seg i Europa, herunder også til Norge. Arten tilhører en gruppe ender som har evnen til å vagle seg.
Slekten (Cairina) er monotypisk og inngår som én av sju slekter i tribuset Cairinini, som er en del av underfamilien av ender (Anserinae). Tamversjonen kalles C. m. domestica, men den anerkjennes altså ikke som en selvstendig underart. En nyere studie antyder at gruppen er nært beslektet med Tadornini.[2]
Moskusand måler 66–84 cm, avhengig av kjønn. Arten viser betydelig kjønnsdimorfisme. Hannen veier 1 990–4 000 g, hunnen 1 100–1 470 g. Tamender kan imidlertid bli større. Fjærdrakten er hovedsakelig iriserende grønn-sort og skinner i mange farger i sollys. Arten har også innslag av hvitt ved vingene. Hunnen er generelt mindre enn hannen og har i motsetning til denne fullstendig fjærbevokst ansikt, men hun mangler den karakteristiske ansiktsknølen og fjærkammen som hannen har. De undere ekstremitetene er korte og sorte, inkludert føttene og svømmehunden mellom tærne. Tærne er utrustet med klør. Stjerten er bred og flat.[3]
Tamme moskusender framstår med stor variasjon i fjærdrakten, og den kan være alt mellom nesten sort og nærmest hvit. De fleste har et innslag av brunt eller svart i fjærdrakten, men også andre varianter, for eksempel helt hvit fjærdrakt forekommer.
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Carboneras (2018).[4]
Aix blir av og til betraktet som incertae sedis; en nylig fylogenetisk studie fant at slekten var søster til Cairina.[5]
Moskusender er nærmest stumme, selv om hannen kan tilkjennegi en astmatisk hveselyd og hunnen et enkelt kvekk av og til. Arten regnes primært som en standfugl, og den holder seg i våtmarksområder, som sumper, mangrover, innsjøer, sakteflytende elver og bekker. Om natten går den ofte til ro i trær, der den vagler seg. Selv om arten er en tropisk fugl, tåler den greit temperaturer ned til -12°C.[6]
Hekketiden varierer, men den er som oftest i regntiden.[3] Arten hekker parvis solitært, men hannen er sterkt promiskuøs.[3] Redet legges til huler eller hule trestammer og lignende (av og til også direkte på bakken eller i toppen av ei palme).[3] Hunnen legger normalt 8–15 egg,[3] men det finnes eksempler på hunner som har lagt opp mot 30 egg og hatt tre kull i løpet av en sesong. Inkubasjonstiden er omkring 35 dager og hunnen ruger ut eggene alene.[3]
Moskusand (Cairina moschata) er en monotypisk art i andefamilien og hører naturlig hjemme i Mexico, Sentral-Amerika og Sør-Amerika øst av Andes sørover til det nordlige Argentina og Uruguay, men arten forekommer også i sørlige deler av USA. Den har også forvillet seg i Europa, herunder også til Norge. Arten tilhører en gruppe ender som har evnen til å vagle seg.
Slekten (Cairina) er monotypisk og inngår som én av sju slekter i tribuset Cairinini, som er en del av underfamilien av ender (Anserinae). Tamversjonen kalles C. m. domestica, men den anerkjennes altså ikke som en selvstendig underart. En nyere studie antyder at gruppen er nært beslektet med Tadornini.
Multimedia w Wikimedia Commons Piżmówka[5], piżmówka amerykańska, kaczka piżmowa[6] (Cairina moschata) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący tereny od zachodnich wybrzeży Meksyku, poprzez Amerykę Środkową po Ekwador nad Pacyfikiem oraz wybrzeża Urugwaju i północnej Argentyny nad Atlantykiem. Udomowiony przez Indian Ameryki Południowej, trafił do Europy w XVI wieku przywieziony przez Hiszpanów i Portugalczyków.
Po raz pierwszy gatunek opisał Karol Linneusz w 1758 w systema Naturae[7]. Holotyp pochodził z Brazylii[3]. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Anas moschata[7]. Obecnie (2018) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) umieszcza piżmówkę w monotypowym rodzaju Cairina[8], opisanym w 1822 roku przez szkockiego zoologa Johna Fleminga[9]. IOC nie wyróżnia podgatunków[8]. Na Kompletnej liście ptaków świata piżmówka umieszczona jest w plemieniu Tadornini[5]. Jedno z badań wskazuje na to, że rodzaj Cairina stanowi takson siostrzany względem rodzaju Aix[10]. Badacze ustalający kariotyp piżmówek uzyskiwali różne wyniki; w jednym przypadku u 90% piżmówek 2n[a]=80, u 10% ustalono, że 2n wynosi 76–82[11].
Długość ciała wynosi 66–84 cm; masa ciała samców 1990–4000 g, samic 1100–1470 g[3]. Dymorfizm płciowy widoczny głównie w rozmiarach ciała. Dzikie piżmówki mają upierzenie w większości czarne z zielonym i fioletowym połyskiem na grzbiecie i skrzydłach. Na głowie obecny ruchomy czub o kształcie podobnym do grzywy. Na skrzydle widoczne białe lusterko. Samica ma czarne boki głowy, u samców występuje połać nagiej, czarnej skóry, z wiekiem pojawiają się czerwone narośle, szczególnie nad okiem. Dziób czarny z jasnobiebieskim paskiem na środku, ma delikatnie zagiętą końcówkę. Nogi czarne, tęczówka żółtobrązowa. W naturze nie występują odmiany barwne, jedynie osobniki młodociane i pisklęta cechuje pewna różnorodność szat[12]. Zdziczałe ptaki mogą mieć różnobarwne upierzenie – białe, z nieregularnie rozmieszczonymi białymi plamami (szeki) lub z domieszką brązu czy szarości w upierzeniu. U takich ptaków różni się również barwa dzioba – może być czarno-różowy lub całkowicie różowy[13]. Udomowione piżmówki wokół dzioba mają maskę – nagą, pomarszczoną skórę, zazwyczaj czerwoną, niekiedy czarną. Wyróżnia się wiele odmian barwnych, między innymi srokatą, białą, perłową (lawendową), niebieską, brązową (czekoladową), szek i jastrzębatą[14].
Piżmówki zamieszkują obszar od Meksyku na południe po wschodnie Peru, północną Argentynę i północny Urugwaj, występują również w zachodnich Andach w Kolumbii, Ekwadorze i centralnym Peru[3]. Zdziczałe populacje pojawiają się w różnych miejscach świata. Celowe introdukcje przeprowadzono na Florydzie, w Teksasie i Wyspie Adams. Najprawdopodobniej utrzymała się jedynie populacja z Teksasu[12].
Środowiskiem życia piżmówek są lasy deszczowe w okolicach bagien, wolno płynących strumieni i zarośli w namorzynach. Wczesnym rankiem i wieczorem lecą na żerowiska, resztę dnia spędzają wśród drzew. Chętniej wybierają okolice starorzeczy i leśnych strumieni, niż główne rzeki. Piżmówki żywią się różnorodnym pokarmem. Wybierają z błota materię organiczną, jedzą zieleninę i nasiona. Dorosłe jedzą również larwy i dorosłe owady[12]. Niewiele jest badań o rozrodzie w naturze[3]. Składanie jaj koreluje z porą deszczową[12]. Samiec przed kopulacją zaleca się do samicy, wyciągając w jej stronę szyję i sycząc. Tuż przed wspięciem się na jej grzbiet łapie ją za skrzydło[14]. Zostawia samicę samą w okresie składania jaj. Gniazdo może być umieszczone w dziupli lub na ziemi. Zniesienie liczy 8–10 jaj (w niewoli 12–15[14]). Inkubacja trwa około 35 dni. Młode to zagniazdowniki. Opuszczają gniazdo przez otwór dziupli i zeskoczenie. Opierzają się w pełni po 3,5 miesiącach życia[14].
IUCN uznaje piżmówkę za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1998 (stan w 2018)[15].
Piżmówki zostały udomowione w czasach przedkolumbijskich[6]. Z perspektywy rdzennych mieszkańców zaletą piżmówek było zjadanie przez nie owadów[12]. Do Europy sprowadzono je w XVI wieku. Najprawdopodobniej sprowadzili je na ten kontynent konkwistadorzy. W Polsce pojawiły się po II wojnie światowej za sprawą żołnierzy wracających z Francji. Kolejne importy miały miejsce w 1968. Początkowo sprowadzone do Europy piżmówki traktowano jako ptaki ozdobne. Na początku XX wieku rozwijał się przemysłowy chów drobiu obejmujący również piżmówki. Zaczęto zwracać uwagę na cechy użytkowe. Piżmówki są ptakami rzeźnymi i ozdobnymi stosunkowo łatwymi w rozrodzie[14]. Piżmówki widnieją na znaczkach wydanych w Belize (1978), Hondurasie (1993), Korei Północnej (1979), Meksyku (1984), Saint Vincent i Grenadynach (2014) i w Wielkiej Brytanii (1996)[16].
Piżmówka, piżmówka amerykańska, kaczka piżmowa (Cairina moschata) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący tereny od zachodnich wybrzeży Meksyku, poprzez Amerykę Środkową po Ekwador nad Pacyfikiem oraz wybrzeża Urugwaju i północnej Argentyny nad Atlantykiem. Udomowiony przez Indian Ameryki Południowej, trafił do Europy w XVI wieku przywieziony przez Hiszpanów i Portugalczyków.
O pato-do-mato[1] (Cairina moschata), também conhecido popularmente como pato-selva, pato-crioulo, pato-bravo, cairina, pato-argentino,[2] pato-selvagem[3], pato-almiscarado[4], pato-mudo[5] e, em algumas regiões, pato-preto, é um anseriforme da família Anatidae. Sendo maior que o pato-doméstico, a espécie possui o dorso preto e uma faixa branca na parte de baixo das asas, entretanto, em seu processo de domesticação, uma ampla variedade de colorações de plumagem foi produzida. Seu nome científico significa: de Cairina = do Cairo, originário desta cidade, capital do Egito; e de moschatus, musky = almiscarado, almíscar.[6]
É uma espécie nativa do Brasil, com área de ocorrência na América Central e América do Sul, desde o México até os Pampas, no Rio Grande do Sul. É um animal com comportamento selvagem, entretanto em alguns países pode ser criado como animal de corte, mas protegido pela legislação brasileira. Foi domesticado pelos grupos indígenas da América do Sul devido a sua carne. É o ingrediente fundamental do prato paraense, o pato no tucupi, também de origem indígena.[7]
O macho tem quase o dobro do tamanho das fêmeas e jovens. Quando passam voando juntos, é possível diferenciar os sexos no ar. Apresentam um comprimento de aproximadamente 85 centímetros, uma envergadura de 120 centímetros, o peso no macho de 2,2 quilos, entretanto a fêmea pesa aproximadamente a metade. Ao contrário dos exemplares domésticos, as aves selvagens têm o corpo todo negro, com uma área branca nas asas. A cor branca dificilmente vista, geralmente quando as asas estão abertas, é bastante extenso e fica mais intensa com a idade. Em indivíduos juvenis apresenta-se como uma pequena mancha branca. Além do tamanho, os machos possuem outra característica exclusiva: a pele nua vermelha ao redor dos olhos, bem como uma carúncula da mesma cor acima da base do bico. Não emitem chamados em voo ou pousados, somente um sibilo agressivo nas disputas entre machos, produzido pelo ar expulso com força pela boca entreaberta. A batida de asas é relativamente lenta e produz um sibilar notável, quando passam próximo. Podem voar e pousar no chão, árvores, troncos ou água.[8]
As medidas padrão dos patos selvagens são: a asa entre 25,7 e 30,6 cm, o pico entre 4,4 e 6,1 cm e o alcatrão entre 4,1 e 4,8 cm.[9]
Caracterizam-se por ser uma espécie muito barulhenta, a voz dos machos é identificada por um grito nasal semelhante a uma corneta, ao contrário das fêmeas que produzem o som mais grave, isto é usualmente atribuído aos machos.[10]
Existem algumas formas de saber se um pato é do sexo feminino ou masculino; ou seja, em relação ao do pato feminino, a caracterização é dada através de plumagem ser com menos cores brilhantes e suaves, destacando alguns tons de marrom, contrastando tons claros e escuros, uma vez que cada uma de suas penas podem englobar cores entre, beje e castanho escuro.[11]
Sua alimentação consiste em raízes, sementes e folhas de plantas aquáticas, anfíbios, répteis, crustáceos, insetos, pequenos mamíferos (sobretudo roedores), peixes de pequeno e médio porte, pequenas cobras, filhotes de tartaruga e centopéias. Além disso, realizam a filtragem da água em busca de invertebrados aquáticos, com o bico, na lama do fundo ou na água, nadando com a cabeça e pescoço afundados.[12]
Primordialmente, a espécie foi descrita através de meios científicos por Carl Linnaeus em sua edição de 1758 do Systema Naturae como Anas moschata, que significa literalmente "pato almiscarado". Posteriormente, foi transferido para o gênero Cairina, fazendo seu atual nome binomial cairina moschata.
O pato foi anteriormente colocado na categoria de "pato empoleirado", mas subsequentemente mudou-se para a subfamília dos patos (Anatinae). A análise das sequências do mtDNA dos genes da subunidade 2 do citocromo b e da desidrogenase NADH aponta, no entanto, que ele pode estar mais próximo do gênero Aix e melhor posto na subfamília Tadorninae. Além disto, as demais espécies de Cairina, o raro pato de asas brancas (C. scutulata), aparentam pertencer a um gênero distinto (Asarcornis).
O pato-do-mato geralmente procura um parceiro ou parceira no inverno. Os machos atraem as patas com plumagem ou penas coloridas. As patas vão então levar os patos machos ao seu local de reprodução na primavera. O criadouro é o local onde a fêmea foi incubada. O pato fêmea constrói seu ninho com grama ou juncos ou até mesmo em um oco de uma árvore. O pato macho irá proteger seu território, afugentando outros casais. Uma vez que a fêmea põe de 5 a 12 ovos, ela senta em seus ovos onde se mantém aquecidos para que possam chocar os filhotes. Os patos, por outro lado, estarão com os outros patos machos durante esse processo. O período de reprodução vai de outubro à março.[13]
Geralmente os filhotes nascem em média cerca de 28 dias. A mãe manterá sua ninhada de patinhos juntos para protegê-los dos predadores. Animais como o guaxinim, tartarugas, falcões, peixes grandes e cobras são os principais predadores do pato-do-mato e eles comem os patinhos. Entretanto, ele são capazes de voar dentro de 5 a 8 semanas. Suas penas se desenvolvem com rapidez. Quando os patos juvenis estiverem prontos para voar, todos os patos se reunirão em bandos em grandes lagos ou no oceano e deslocar-se para sua casa invernada. Quando os patos voam, eles habitualmente realizam isso em uma linha em forma de “V” ou longa.[14]
De larga distribuição pelo planeta, é o ancestral das subespécies domésticas. No Brasil, há referências seguras de que o pato-do-mato já era domesticado pelos indígenas, mesmo antes da chegada dos europeus à América.[15][16] Em alguns lugares, como na região amazônica, é amplamente domesticado e é conhecido apenas como "pato", por ser a espécie mais conhecida. Sua domesticação é fácil desde que sejam nascidos e criados em cativeiro. As fêmeas costumam pôr 12 ovos a cada ninhada. Esta espécie de pato é utilizada no preparo do tradicional "pato no tucupi", prato típico da Região Norte do Brasil.[17]
Essa espécie que vive atualmente sob a proteção da lei já foi domesticada. Os relatos de padres jesuítas feitos durante a colonização portuguesa, há mais de 460 anos, dão conta de que os índios brasileiros criavam patos selvagens. A constatação surpreende porque historicamente os indígenas tinham o hábito de caçar os animais em vez de criá-los. No decorrer do século 16, patos selvagens foram exportados para a Europa, onde passaram por uma seleção ao longo dos anos para chegar à forma doméstica conhecida atualmente no mundo inteiro.[18] No Pará, patos trazidos de volta ao Brasil e aves que tiveram uma seleção no país acabaram cruzando com o selvagem, gerando mestiços.[19]
.jpg)
.jpg)
_male_(27879884640).jpg)
.jpg)
|acessodata= (ajuda)
O pato-do-mato (Cairina moschata), também conhecido popularmente como pato-selva, pato-crioulo, pato-bravo, cairina, pato-argentino, pato-selvagem, pato-almiscarado, pato-mudo e, em algumas regiões, pato-preto, é um anseriforme da família Anatidae. Sendo maior que o pato-doméstico, a espécie possui o dorso preto e uma faixa branca na parte de baixo das asas, entretanto, em seu processo de domesticação, uma ampla variedade de colorações de plumagem foi produzida. Seu nome científico significa: de Cairina = do Cairo, originário desta cidade, capital do Egito; e de moschatus, musky = almiscarado, almíscar.
É uma espécie nativa do Brasil, com área de ocorrência na América Central e América do Sul, desde o México até os Pampas, no Rio Grande do Sul. É um animal com comportamento selvagem, entretanto em alguns países pode ser criado como animal de corte, mas protegido pela legislação brasileira. Foi domesticado pelos grupos indígenas da América do Sul devido a sua carne. É o ingrediente fundamental do prato paraense, o pato no tucupi, também de origem indígena.
Rața leșească este o specie de rață care nu se înrudește cu rața sălbatică (cele cu capul verde). Se înmulțește foarte ușor și are cea mai bună rată de supraviețuire.
În ciuda numelui ei (leșesc=polonez, de Lech), această specie provine din Mexic. Este o rață de tip greu: femela poate avea 3-4 kg, iar masculul 5-6 kg. În jurul anului 1600 a fost domesticită pe scară largă în Europa.
Rața leșească are ca specific noduli roșii în jurul ochiului. Dintre păsările de curte, la aceasta rață clocitul durează cel mai mult 5 săptămâni. Se împerechează de trei ori pe an, depunând 90 de ouă pe sezon (martie - august). Aceasta este o rață mută care nu măcăne, emițând niste sunete asemănătoare sâsâitului. Când sunt amenințate sau se împerechează, acestea dau din cap și din coadă.
Rața leșească este o specie de rață care nu se înrudește cu rața sălbatică (cele cu capul verde). Se înmulțește foarte ușor și are cea mai bună rată de supraviețuire.
În ciuda numelui ei (leșesc=polonez, de Lech), această specie provine din Mexic. Este o rață de tip greu: femela poate avea 3-4 kg, iar masculul 5-6 kg. În jurul anului 1600 a fost domesticită pe scară largă în Europa.
Rața leșească are ca specific noduli roșii în jurul ochiului. Dintre păsările de curte, la aceasta rață clocitul durează cel mai mult 5 săptămâni. Se împerechează de trei ori pe an, depunând 90 de ouă pe sezon (martie - august). Aceasta este o rață mută care nu măcăne, emițând niste sunete asemănătoare sâsâitului. Când sunt amenințate sau se împerechează, acestea dau din cap și din coadă.
Myskand[2] (Cairina moschata) är en fågelart i familjen änder (Anatidae) vars ursprungliga bestånd återfinns från Mexiko till centrala Sydamerika.[3] Den domesticerade formen myskanka har introducerats i andra delar av världen.
Myskanden har en helsvart fjäderdräkt förutom de vita vingtäckarna. Den har en svart "vårtig" ansiktmask med röda detaljer och näbben är ljusrosa med ett svart band och svart näbbas. Myskänder med myskankgener har ofta vita partier i fjäderdräkten, eller är till och med helvita.
Myskanden är en stannfågel som vanligtvis lever i våtmarker i skogsmiljöer, vid sjöar, vattendrag och närliggande gräsområden och åkermark.[4] Den föredrar att tillbringa natten i träd. Myskanden lever av växtdelar som den betar i grunda vatten, småfisk, groddjur, reptiler, blötdjur, kräftdjur, insekter och tusenfotingar.[5] Häckningen kan ske två eller flera gånger per år. Boet byggs vanligen nära vatten med en buske eller ett lågt träd som skydd. Äggen är vita och åtta eller tio till antalet. De ruvas i 35 dagar.
Den domesticerade formen kallas myskanka och är som många domesticerade andfåglar sattare till formen och har ett kraftigare bukparti än sin vilda släkting. Den är dock till skillnad från de flesta tamankor flygkunnig (om de inte är vingklippta) och kan flyga upp till flera hundra meter.[6] I likhet med sin vilda anfader är den en tystlåten anka som inte kvackar utan endast väser. Den finns i en speciellt svensk variant – svensk myskanka. Myskankan har blivit känd för att äta mördarsniglar, eftersom den äter blötdjur, men ankans faktiska aptit för dessa sniglar beror på närvaro av annan föda och verkar även skilja sig mellan individer.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till i storleksordningen 50.000-500.000 individer.[1]
Wikispecies har information om Cairina moschata.
Myskand (Cairina moschata) är en fågelart i familjen änder (Anatidae) vars ursprungliga bestånd återfinns från Mexiko till centrala Sydamerika. Den domesticerade formen myskanka har introducerats i andra delar av världen.
Для мускусних качок властивий чітко виражений статевий диморфізм. Характерною зовнішньою ознакою шипунів є м'ясистий наріст над дзьобом та навколо очей (незначний у самиць та добре помітний у селезнів), через який свійську мускусну качку часто називають індокачкою, вважаючи її гібридом качки та індички. Таке схрещення, однак, неможливе.[3] Проте є інша досить вірогідна версія, що її назва — скорочення від «індіанська качка» подібно до того, як індик колись називався «індіанською куркою».
Маса тіла дорослої самиці індокачки становить близько 2 — 2,5 кг; самця — 4 — 6 кг.
Каріотип 2n = 80, гетерохромосомною статтю (ZW), як і в інших птахів, є жіноча.
Мускусні качки цінуються за нежирне дієтичне м'ясо. За рік від однієї самиці можна одержати від 60 до 120 яєць, які можна використовувати в кулінарії. Сирими, однак, вживати їх у їжу , як і яйця звичайних качок і гусей, не слід, через ризик заразитися сальмонельозом. Також шипуни зберегли добре розвинений інстинкт насиджування, тому успішно використовуються як "живі інкубатори". Від схрещування мускусної качки з пекінською (чи якоюсь із споріднених їй порід) виводять високоякісних гібридів — так званих мулардів, що швидко ростуть та можуть важити до 4 кг.
Це незавершена стаття з орнітології.Ngan bướu mũi hay vịt xiêm là các tên gọi chung của một loài động vật với danh pháp hai phần Cairina moschata. Nòi ngan ở Việt Nam thì gọi là ngan ta, ngan nội, ngan dé, hay ngan cỏ.[1] Đây là một loài trong họ Vịt có nguồn gốc từ México, Trung và Nam Mỹ. Một quần thể hoang dã nhỏ tồn tại trong khu vực miền nam Hoa Kỳ, thuộc lưu vực Rio Grande ở Texas. Cũng tồn tại các quần thể đã thuần hóa nhưng sống hoang dã trở lại ở Bắc Mỹ trong và xung quanh các công viên tại Hoa Kỳ và Canada. Mặc dù ngan bướu mũi là một loài chim nhiệt đới, nhưng nó đã thích nghi với các điều kiện băng tuyết với nhiệt độ xuống tới -12 °C (10 °F) hay thấp hơn mà không bị bệnh tật gì[2].
Ngan bướu mũi hoang nói chung có bộ lông màu đen, xanh đen với cánh trắng, với các vuốt dài trên chân, đuôi rộng và phẳng. Ngan trống dài khoảng 86 cm và cân nặng khoảng 2,1-3,2 kg, to và nặng hơn so với ngan cái có kích thước 64 cm, nặng 0,97-1,3 kg. Đặc trưng đặc biệt nhất của ngan bướu mũi là mặt đỏ không lông với mào dễ thấy ở phần gần mũi, nổi u trông như một cái bướu và chòm lông mào hơi dựng đứng.
Ngan con chủ yếu có bộ lông tơ màu vàng với các đốm nâu trên đuôi và cánh. Ngan con của một vài giống ngan thuần hóa có lông đầu sẫm màu và mắt xanh, những con khác có lông ở phần đầu màu nâu nhạt và các đốm sẫm màu trên gáy. Chúng khá nhanh nhẹn và có thể sống độc lập sau khi sinh.
Ngan bướu mũi đã được nhiều dân tộc bản địa châu Mỹ thuần hóa tại Tân thế giới trước khi Columbus tới đây. Theo một đề xuất thì những con ngan bướu mũi đầu tiên đã được các nhà thám hiểm châu Âu đưa về châu Âu có lẽ vào thế kỷ 16. Công ty Muscovy, còn gọi là Công ty Muscovite, đã bắt đầu vận chuyển ngan bướu mũi về châu Âu vào khoảng sau năm 1550[3].
Loài chim không di cư này thông thường sinh sống trong các đầm lầy trong rừng, các hồ hay các con suối và thông thường đậu trên cây vào thời gian ban đêm để nghỉ ngơi.
Ngan bướu mũi, giống như vịt cổ xanh, không tạo thành các cặp ổn định, và sẽ giao phối với các loài chim có quan hệ họ hàng gần khác để sinh ra con vô sinh. Cặp lai ghép chéo giữa ngan bướu mũi với vịt nhà là khá phổ biến và được sử dụng để làm nguồn cung cấp thịt: chúng lớn nhanh như các giống vịt có nguồn gốc từ vịt cổ xanh và có kích thước lớn như ngan bướu mũi. Ngan bướu mũi có thể giao phối dưới nước hoặc trên cạn.
Ngan mái thường đẻ một ổ khoảng 8-16 trứng màu trắng, thường là trong các lỗ hổng trên cây và ấp trong 35 ngày. Mỗi ngày ngan mái rời ổ từ khoảng 20 phút tới 1 hoặc 1,5 h để bài tiết, uống nước, ăn và tắm. Khi trứng nở cần khoảng 24 h để toàn bộ ngan con chui ra khỏi vỏ. Nói chung, trong khu vực ôn đới thì ngan con sẽ sống cùng ngan mẹ, đặc biệt là về đêm, trong khoảng 10-12 tuần do cơ thể của chúng chưa sản xuất đủ nhiệt lượng cần thiết.
Thông thường ngan bố cũng sống gần các con mình trong vài tuần. Nó bơi cùng các con để kiếm ăn và bảo vệ.
Ngan bướu mũi nói chung hơi hung hãn khi vào mùa sinh sản. Ngan trống thường đánh nhau để tranh giành thức ăn, lãnh thổ cũng như bạn tình. Ngan mái ít đánh nhau hơn. Ngan lớn cũng hay mổ ngan con nếu chúng ăn cùng chỗ.
Thức ăn của ngan bướu mũi bao gồm các dạng thực vật mà chúng thu lượm được nhờ sục sạo trong cỏ hay trong các vùng nước nông, cùng một số động vật có xương sống nhỏ và côn trùng.
Trước đây người ta đặt ngan bướu mũi trong một kiểu gộp nhóm cận ngành gọi là "vịt đậu cây", nhưng sau này đã chuyển sang phân họ Vịt (Anatinae). Tuy nhiên, phân tích trình tự mtDNA của cytochrome b và NADH dehydrogenaza[4] lại chỉ ra rằng nó có thể có quan hệ họ hàng gần với uyên ương (Aix) và tốt nhất nên đặt nó trong phân họ Vịt khoang (Tadorninae). Ngoài ra, loài còn lại của chi Cairina, ngan cánh trắng, dường như thuộc về chi khác biệt không cùng phân họ.
Ngan bướu mũi đã được thuần hóa từ nhiều thế kỷ trước. Thịt ngan cũng được ưa chuộng hơn so với phần lớn thịt từ các giống vịt nhà (có lẽ là hậu duệ đã thuần hóa của vịt cổ xanh) do nạc hơn, chứ không chứa nhiều mỡ như thịt vịt, độ nạc và mềm của thịt ngan có thể so sánh với thịt bê.
Các giống ngan thuần hóa thường có các đặc trưng bộ lông khác với của ngan hoang. Loại ngan có lông trắng thích hợp cho sản xuất thịt. Ngan mái nặng khoảng 2–5 kg (5-10 pao); ngan trống nặng khoảng 5–8 kg (10-17 pao).
Ngan thuần hóa có thể sinh sản tới 3 lần mỗi năm. Một số ngan nuôi đã thoát ra ngoài hoang dã và hiện tại sinh đẻ ngoài khu vực bản địa của chúng, như ở Tây Âu và Hoa Kỳ.
Ngan có thể lai ghép chéo với vịt nhà để sinh ra con lai vô sinh tức loài hỗn chủng[1] (vịt Mulard). Ngan đực đã được lai ghép ở quy mô thương mại với vịt mái bằng cách thụ tinh tự nhiên hoặc nhân tạo. Khoảng 40-60% trứng nở thành vịt Mulard được nuôi để lấy thịt. Tương tự, việc lai ghép giữa vịt cổ xanh trống với ngan mái là có thể, dù con lai của chúng lại không cho thịt hay trứng với các đặc trưng mong muốn.[5] Các con lai này thường được dùng trong sản xuất gan béo (foie gras).
Theo như tin đã đưa, tại Israel người ta đã lai ghép ngan với vịt cổ xanh để sản xuất các sản phẩm ăn kiêng của người Do Thái (kosher) từ vịt. Địa vị thức ăn kiêng của ngan là chủ đề tranh luận của người Do Thái trong trên 150 năm qua.[6]
Con lai Mulard nuôi lấy thịt có ưu điểm: nhanh lớn hơn vịt và ngan (siêu trội), tuổi giết thịt ngắn hơn ngan, thịt ngon hơn thịt vịt, tỷ lệ mỡ thấp; khối lượng con đực và con cái chênh lệch nhau ít (ở ngan thuần chủng, khối lượng ngan cái chỉ bằng 60% ngan đực trong cùng điều kiện và thời gian nuôi).
Ngan bướu mũi hay vịt xiêm là các tên gọi chung của một loài động vật với danh pháp hai phần Cairina moschata. Nòi ngan ở Việt Nam thì gọi là ngan ta, ngan nội, ngan dé, hay ngan cỏ. Đây là một loài trong họ Vịt có nguồn gốc từ México, Trung và Nam Mỹ. Một quần thể hoang dã nhỏ tồn tại trong khu vực miền nam Hoa Kỳ, thuộc lưu vực Rio Grande ở Texas. Cũng tồn tại các quần thể đã thuần hóa nhưng sống hoang dã trở lại ở Bắc Mỹ trong và xung quanh các công viên tại Hoa Kỳ và Canada. Mặc dù ngan bướu mũi là một loài chim nhiệt đới, nhưng nó đã thích nghi với các điều kiện băng tuyết với nhiệt độ xuống tới -12 °C (10 °F) hay thấp hơn mà không bị bệnh tật gì.
Ngan bướu mũi hoang nói chung có bộ lông màu đen, xanh đen với cánh trắng, với các vuốt dài trên chân, đuôi rộng và phẳng. Ngan trống dài khoảng 86 cm và cân nặng khoảng 2,1-3,2 kg, to và nặng hơn so với ngan cái có kích thước 64 cm, nặng 0,97-1,3 kg. Đặc trưng đặc biệt nhất của ngan bướu mũi là mặt đỏ không lông với mào dễ thấy ở phần gần mũi, nổi u trông như một cái bướu và chòm lông mào hơi dựng đứng.
Ngan con chủ yếu có bộ lông tơ màu vàng với các đốm nâu trên đuôi và cánh. Ngan con của một vài giống ngan thuần hóa có lông đầu sẫm màu và mắt xanh, những con khác có lông ở phần đầu màu nâu nhạt và các đốm sẫm màu trên gáy. Chúng khá nhanh nhẹn và có thể sống độc lập sau khi sinh.
Птица была одомашнена в давние времена древними ацтеками. В 1553 году мускусная утка под названием шута или хута впервые упоминается в литературе — в книге «Хроника Перу» Педро Сьесы де Леона:
В районе Пуэрто-Вьехо [то есть у Экватора]… куропатки выращивались немалыми стаями, и горлинки, голуби, индюки, фазаны, и другое множество птиц, среди которых есть одна, называющаяся Шута [Xuta] — домашняя утка, которая будет размером с большую утку, её индейцы выращивают в своих домах, они домашние и пригодные для еды. Также есть другая, под названием Мака [maca], она чуть меньше петуха, и настолько у неё яркие цвета, что приятно видеть; клюв у этих [птиц] немного больше и толще пальца, и раскрашен он двумя изумительнейшими цветами — жёлтым и алым.
— Сьеса де Леон, Педро. Хроника Перу. Часть Первая. Глава XLVI[4]
Позднее эта птица была завезена сначала в Африку, затем в Европу, Азию и Австралию, а также Россию. На территорию бывшего СССР мускусные утки были впервые завезены в 1981 году из ГДР, а затем повторно в 1988 году из Франции.
Разводимая человеком мускусная утка теплолюбива, избегает холодных водоёмов. Растёт значительно медленнее, чем обычные пекинские утки[5].
Средняя годовая яйценоскость 70—120 яиц. Период насиживания яиц — 5 недель, в отличие от 4 у пекинских уток, крякв и гусей.
Мускусные утки являются хорошими наседками и могут высиживать не только свои, но и куриные, гусиные, индюшачьи, и другие яйца.
Молодняк в возрасте 10—11 недель достигает живой массы 2,5—4 кг.
Мускусные утки менее шумные, их мясо нежирное и лучше на вкус, чем у крякв и домашних уток.
От скрещивания самцов мускусной утки с самками пекинской и родственных ей пород получают высококачественных скороспелых гибридов — так называемых мулардов, которые весят до 4 кг.
Мускусных уток и мулардов используют для принудительного откорма на деликатесную жирную печень, или фуа-гра[6].
Птица была одомашнена в давние времена древними ацтеками. В 1553 году мускусная утка под названием шута или хута впервые упоминается в литературе — в книге «Хроника Перу» Педро Сьесы де Леона:
В районе Пуэрто-Вьехо [то есть у Экватора]… куропатки выращивались немалыми стаями, и горлинки, голуби, индюки, фазаны, и другое множество птиц, среди которых есть одна, называющаяся Шута [Xuta] — домашняя утка, которая будет размером с большую утку, её индейцы выращивают в своих домах, они домашние и пригодные для еды. Также есть другая, под названием Мака [maca], она чуть меньше петуха, и настолько у неё яркие цвета, что приятно видеть; клюв у этих [птиц] немного больше и толще пальца, и раскрашен он двумя изумительнейшими цветами — жёлтым и алым.
— Сьеса де Леон, Педро. Хроника Перу. Часть Первая. Глава XLVIПозднее эта птица была завезена сначала в Африку, затем в Европу, Азию и Австралию, а также Россию. На территорию бывшего СССР мускусные утки были впервые завезены в 1981 году из ГДР, а затем повторно в 1988 году из Франции.
Разводимая человеком мускусная утка теплолюбива, избегает холодных водоёмов. Растёт значительно медленнее, чем обычные пекинские утки.
Средняя годовая яйценоскость 70—120 яиц. Период насиживания яиц — 5 недель, в отличие от 4 у пекинских уток, крякв и гусей.
Мускусные утки являются хорошими наседками и могут высиживать не только свои, но и куриные, гусиные, индюшачьи, и другие яйца.
Молодняк в возрасте 10—11 недель достигает живой массы 2,5—4 кг.
Мускусные утки менее шумные, их мясо нежирное и лучше на вкус, чем у крякв и домашних уток.
От скрещивания самцов мускусной утки с самками пекинской и родственных ей пород получают высококачественных скороспелых гибридов — так называемых мулардов, которые весят до 4 кг.
Мускусных уток и мулардов используют для принудительного откорма на деликатесную жирную печень, или фуа-гра.
疣鼻棲鴨（學名：Cairina moschata），俗稱麝香鴨、紅面鴨、番鴨，原產中、南美洲。
最大特徵為裸處有紅色肉疣，故稱紅面鴨，是做為雜交肉鴨之父系之用。卵成乾酪色。
台灣菜中的薑母鴨用的就是這種鴨。與騾一樣，疣鼻棲鴨與家鴨的雜交種並不具有生殖能力，雄性疣鼻棲鴨與雌性菜鴨雜交為二品種土番鴨，雄性疣鼻棲鴨與雌性改鴨（雄北京鴨×雌菜鴨）雜交為三品種土番鴨
疣鼻棲鴨（學名：Cairina moschata），俗稱麝香鴨、紅面鴨、番鴨，原產中、南美洲。
最大特徵為裸處有紅色肉疣，故稱紅面鴨，是做為雜交肉鴨之父系之用。卵成乾酪色。
台灣菜中的薑母鴨用的就是這種鴨。與騾一樣，疣鼻棲鴨與家鴨的雜交種並不具有生殖能力，雄性疣鼻棲鴨與雌性菜鴨雜交為二品種土番鴨，雄性疣鼻棲鴨與雌性改鴨（雄北京鴨×雌菜鴨）雜交為三品種土番鴨
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : Cairina 種 : ノバリケン C. moschata 学名 Cairina moschataノバリケン（野バリケン） (Cairina moschata)は、カモ目カモ科に分類される鳥類の一種。
ノバリケンを家禽化したものがバリケンである。
体重3~4kg、全長は70～80cmくらいになる。野生種では全身が緑がかった黒で、顔面に褐色の裸出部がある。翼角に爪のような突起があり、樹上生活への適応と見られる。飼養品種では顔面の裸出が鮮やかな赤で、瘤状のトサカを生じる個体もある。羽色は黒、白、濃い緑、あるいはその混合型など様々。
海岸や内陸の水辺に一夫多妻型の群れで生活する。カモ類では数少ない樹上生活者で、巣は樹洞やヤシの樹の葉陰に作る。雑食性。
南米産のノバリケンを家禽化したものをバリケンという。「フランス鴨」、「タイワンアヒル」、「広東アヒル」、「麝香アヒル」などの異名もある。
食用家禽として日本に持ち込まれたが、あまり普及していない。飛行能力が残っており日本各地で逃げ出したものが散見される。羽の色は白一色から、黒が混じったまだら模様、ほとんど黒に白が混ざる程度のまで多様。眼からくちばしにかけた顔の部分に真っ赤な皮膚が見える。
沖縄県では観音アヒルと呼ばれ、食用として飼育されているほか、野生化したものも多くみられる。ベトナムのハノイ周辺では家禽として飼育される[1]。
またバリケンとアヒルの混血の鳥を土蕃（ドバン、中国語でトゥファン）という。ドバンは一代雑種なので子孫をつくる事はない。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 ノバリケン（野バリケン） (Cairina moschata)は、カモ目カモ科に分類される鳥類の一種。
ノバリケンを家禽化したものがバリケンである。
국명:머스코비기러기(학명: Cairina moschata)는 멕시코와 남아메리카가 원산지인 새로, 오리과 가운데서도 대형에 속하는 종이다. 일부 개체들은 플로리다·루이지애나·매사추세츠·텍사스 주·캐나다·뉴질랜드·호주 등지에서 개체군을 이루어 서식하고 있다. 수컷의 몸길이는 76cm에 몸무게는 7kg 정도이며 암컷은 그보다 약간 작고 3kg까지 자란다. 검은 깃과 흰 깃이 뒤섞여 있으며 얼굴과 부리는 붉은색이다.
국명 : 머스코비기러기
영명 : Domestic Muscovy Duck
학명 : Cairina moschata
분류성위치 : 기러기목 , 오리과 , 기러기족 , 다른 기러기류와 함께 기러기 무리에 속한다.
1. 중남미선 Wild Muscovy Duck(야생종)으로부터 가금화 되었음.
2. 분포 : 야생종은 Colombia , Paraguay , Brazil 북부 지역 등 중앙아메리카.
3. 생태 : 야생종은 인간의 주거지역을 피하여 열대 나무 구멍에서 번식한다.
4. 이름(유래) : Muscovy란 Muisca Indian(무이스카 인디안)에서 유래되었다.
5. 품종 : 서너가지 색깔을 달리하는 품종이외에 다양한 번신 품종을 개발 못함.
6. 품종의 확산 : 서부 아프리카 촌락에도 도입되었음.
7. 잡종 : 때때로 청둥오리에서 유래된 집오리와도 교집하여 새끼를 낳지만 자손의 번식력은 없음(1대로 끝남)
8. 실태 : 일본에서는 전국 각지에서 사육하나 식용으로 널리 보급되어 있지는 않음. 대만에서는 식용으로 보급됨. 불란서와 유럽국가에서는 흔히 식용으로 보급됨.
9. 형태 : 윗부리에 혹이 생겼으며, 수컷은 날 수 있으나 암컷은 많이 날지는 못함.
10. 기타 : 물없이 사육이 가능한 점이 특징이며, 육질이 담백하고 번식력도 연120알 이상 산란하여 양호한 편임. 집오리의 냄새도 거의 찾아보기 힘들 정도로 훌륭하고 큰 기러기 크기의 몸집을 갖고 있다.
국명:머스코비기러기(학명: Cairina moschata)는 멕시코와 남아메리카가 원산지인 새로, 오리과 가운데서도 대형에 속하는 종이다. 일부 개체들은 플로리다·루이지애나·매사추세츠·텍사스 주·캐나다·뉴질랜드·호주 등지에서 개체군을 이루어 서식하고 있다. 수컷의 몸길이는 76cm에 몸무게는 7kg 정도이며 암컷은 그보다 약간 작고 3kg까지 자란다. 검은 깃과 흰 깃이 뒤섞여 있으며 얼굴과 부리는 붉은색이다.
국명 : 머스코비기러기
영명 : Domestic Muscovy Duck
학명 : Cairina moschata
분류성위치 : 기러기목 , 오리과 , 기러기족 , 다른 기러기류와 함께 기러기 무리에 속한다.
1. 중남미선 Wild Muscovy Duck(야생종)으로부터 가금화 되었음.
2. 분포 : 야생종은 Colombia , Paraguay , Brazil 북부 지역 등 중앙아메리카.
3. 생태 : 야생종은 인간의 주거지역을 피하여 열대 나무 구멍에서 번식한다.
4. 이름(유래) : Muscovy란 Muisca Indian(무이스카 인디안)에서 유래되었다.
5. 품종 : 서너가지 색깔을 달리하는 품종이외에 다양한 번신 품종을 개발 못함.
6. 품종의 확산 : 서부 아프리카 촌락에도 도입되었음.
7. 잡종 : 때때로 청둥오리에서 유래된 집오리와도 교집하여 새끼를 낳지만 자손의 번식력은 없음(1대로 끝남)
8. 실태 : 일본에서는 전국 각지에서 사육하나 식용으로 널리 보급되어 있지는 않음. 대만에서는 식용으로 보급됨. 불란서와 유럽국가에서는 흔히 식용으로 보급됨.
9. 형태 : 윗부리에 혹이 생겼으며, 수컷은 날 수 있으나 암컷은 많이 날지는 못함.
10. 기타 : 물없이 사육이 가능한 점이 특징이며, 육질이 담백하고 번식력도 연120알 이상 산란하여 양호한 편임. 집오리의 냄새도 거의 찾아보기 힘들 정도로 훌륭하고 큰 기러기 크기의 몸집을 갖고 있다.
.jpg)
