Nightingale

Bülbül (lat. Luscinia) — Sərçəkimilər dəstəsinin milçəkqapanlar fəsiləsinə aid quş cinsi.

Növləri

Azərbaycanda 2 növünə rast gəlmək olar:

• Cənub bülbülü (Luscinia megarhyncos)
• Seyrəbülbül (Luscinia svecica)bezi ................................................................................

Luscinia a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ ar vronnlaz hag an eostiged, krouet e 1817 gant an naturour saoz Thomas Ignatius Maria Forster (1789-1860).

Spesadoù hag an isspesadoù anezhe^[1]

Pevar spesad golvaneged a ya d'ober ar genad hiziv an deiz :

• Luscinia luscinia (eostig Rusia),
• Luscinia megarhynchos (eostig kuzh)
  • L. m. africana, golzii ha megarhynchos,
• Luscinia phoenicuroides
  • L. p. ichangensis ha phoenicuroides,
• Luscinia svecica (bronnlaz)
  • L. s. abbotti, azuricollis, cyanecula, kobdensis, magna, namnetum, pallidogularis, przevalskii, saturatior, svecica ha volgae.

C'hwezek (16) isspesad dezhe en holl.

Notennoù ha daveennoù

Luscinia és un gènere d'ocells de la família dels muscicàpids (Muscicapidae).

Llista d'espècies

Segons la Classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.7, 2011) aquest gènere està format per 11 espècies:

• Luscinia brunnea - Rossinyol indi.
• Luscinia calliope - Rossinyol siberià.
• Luscinia cyane - Rossinyol blau.
• Luscinia luscinia - Rossinyol rus.
• Luscinia megarhynchos - Rossinyol.
• Luscinia obscura - Rossinyol de gola negra.
• Luscinia pectardens - Rossinyol de David.
• Luscinia pectoralis.
• Luscinia ruficeps.
• Luscinia sibilans.
• Luscinia svecica - Cotxa blava.

Luscinia er en slægt af mindre insektædende spurvefugle, hvor alle 11 arter er udbredt i Eurasien. De blev tidligere betragtet som små drosler, men regnes nu for at tilhøre fluesnapperfamilien.

Luscinia er det gamle latinske navn for nattergal, men slægten omfatter også f.eks. blåhals, selvom forskning indenfor fylogenetisk systematik kan tolkes som, at kun de to europæiske nattergale-arter bør medregnes til slægten.^[1][2]

Arter

Et udsnit af de 11 arter i slægten Luscinia

• Nattergal, Luscinia luscinia
• Sydlig nattergal, L. megarhynchos
• Manchurernattergal, L. sibilans
• Rubinnattergal, L. calliope
• Blåhals, L. svecica
• Orangehals, L. pectardens

Noter

Kilder og eksterne henvisninger

• Danske navne på alverdens FUGLE Arkiveret version fra juli 2013.
• Gill, F & D Donsker (Eds). 2015. IOC World Bird List (v 5.1). doi:10.14344/IOC.ML.5.1. Arkiveret
• DK listen Fuglearter truffet i Danmark. Version fra 5. maj 2013 Arkiveret version af hjemmesiden hos Internet Archive.

Der Titel dieses Artikels ist mehrdeutig. Zum gleichnamigen Asteroiden siehe (713) Luscinia.

Die Gattung Luscinia ist eine Gattung innerhalb der Ordnung der Singvögel (Passeri). In Mitteleuropa heimische Arten dieser Gattung sind die Nachtigall (L. megarhynchos), deren Zwillingsart der Sprosser (L. luscinia) sowie das Blaukehlchen (L. svecica).

Name

Der Name Luscinia taucht als lateinischer Name der Nachtigall neben dem griechischen Philomela bereits in der Literatur der römischen Antike auf. Angeblich kommt Luscinia etymologisch von clus-cinia, darin sind das Sanskrit-Wort cru für „hören“ und lat. clueo für berühmt enthalten, die Bedeutung würde demnach in etwa „berühmter Sänger“ lauten.^[1]

Systematik

Innerhalb der Ordnung der Singvögel wurde die Gattung früher zusammen mit anderen verwandten Gattungen in die Familie der Drosseln (Turdidae) gestellt, nach neueren genetischen Untersuchungen wird sie jedoch der Familie der Fliegenschnäpper (Muscicapidae) zugeordnet. Bisweilen werden auch alle genannten Gruppen inklusive Drosseln als Muscicapidae zusammengefasst.

Innerhalb der Familie bildet sie mit den Gattungen Erithacus (z. B. Rotkehlchen), Phoenicurus (Rotschwänze), Saxicola (z. B. Braunkehlchen), Oenanthe (z. B. Steinschmätzer), Monticola (z. B. Steinrötel) und Ficedula (z. B. Trauerschnäpper) sowie einer weiteren Reihe von Gattungen, die in Europa nicht vertreten sind, die Unterfamilie der Schmätzer (Saxicolinae) – manchmal auch als Erithacinae oder „Erdsänger“ bezeichnet. Diese grenzen sich gegenüber den „eigentlichen Fliegenschnäppern“ (Muscicapinae) ab, denen z. B. der Grauschnäpper angehört.

Mit der Gattung Erithacus, der z. B. das Rotkehlchen angehört ist die Gattung Luscinia eng verwandt, teilweise werden einige der unten aufgeführten Arten auch von verschiedenen Autoren in die Gattung Erithacus gestellt. Früher wurden sogar oft alle Luscinia-Arten in diese Gattung eingeordnet.

Bei diesen Gattungen verwundert es nicht, dass sie zu den Drosseln gestellt wurden, da sie diesen doch in einigen Merkmalen besonders ähnlich sind. Diese sind z. B. der besondere, teils drosselähnliche Gesang, die Nahrungsaufnahme, die vorwiegend am Boden erfolgt, das gefleckte Jugendkleid und die (im Gegensatz zu den typischen Fliegenschnäppern) kaum ausgeprägten Schnabelborsten.

Teilweise wird die Gattung Luscinia noch in weitere Gattungen wie Cyanosylvia (Blaukehlchen), Calliope (Rubinkehlchen), Larvivora (Blaunachtigallen) und Pseudaedon (Schwirrnachtigall) unterteilt, anderswo wird diese Einteilung als Einteilung in Superspecies vorgenommen.

Bisweilen werden auch die Arten der Gattung Tarsiger, wie der Blauschwanz (Tarsiger cyanurus), in diese Gattung gestellt.

Beschreibung und Lebensweise

Die Arten der Gattung Luscinia sind zwischen 13 und 16 cm groß, zeigen meist eine aufrechte Haltung und neigen dazu, ihren Schwanz senkrecht aufzustellen. Bei Nachtigall, Sposser und Schwirrnachtigall sind die Geschlechter kaum zu unterscheiden, die anderen Arten weisen einen recht deutlichen Sexualdimorphismus auf. Erstere Arten sind schlicht braun oder gesprenkelt, bei den anderen Arten ist meist nur das Weibchen derart unauffällig gefärbt, die Männchen haben kräftig gefärbte, auffällige Gefiederpartien in Rot-, Orange- und Blautönen oder auffälligem Weiß.

Alle Arten zeigen einen auffälligen Gesang.

Die Verbreitung der Arten beschränkt sich auf die alte Welt. Ihr Brutareal liegt vorwiegend in den gemäßigten Zonen Europas und Asiens, wo die meisten Arten vorkommen. Alle Arten sind Zugvögel, die in der tropischen Zone Afrikas, Indiens oder Südasien überwintern.

Der Lebensraum besteht zumeist aus bewaldetem oder buschigem Gelände, das Nest wird meist in Bodennähe oder in den niedrigen Bereichen der Strauchschicht errichtet. Die Nahrung besteht überwiegend aus Arthropoden und wird zum großen Teil am Boden gesucht und die Lebensweise ist recht versteckt. So werden zum Beispiel längere Flüge über offenes Gelände vermieden.

Arten

Auch als Gattung Larvivora aufgeführt:

• Blaunachtigall (Luscinia cyane) – Ostsibirien bis Japan und Korea
• Orangenachtigall (Luscinia brunnea) – Süd- und Ostflanke der zentralasiatischen Gebirge
• Davidnachtigall (Luscinia pectardens)
• Schwarzkehlnachtigall (Luscinia obscura) – Zentralchina

Auch als Gattung Calliope aufgeführt:

• Rubinkehlchen (Luscinia calliope) – Nordeuropa und -asien
• Berg-, Schwarzbrust- oder Himalayarubinkehlchen (Luscinia pectoralis) – zentralasiatische Gebirge

Auch als Gattung Icoturus aufgeführt, die letzteren beiden Arten auch oft als Erithacus:

• Rotkopfnachtigall (Luscinia ruficeps) – Nördliches Mittelchina
• Japanisches Rotkehlchen oder Rostkehlnachtigall (Luscinia akahige)
• Ryu-Kyu-Erdsänger, Samtkehlchen oder Samtkehlnachtigall (Luscinia komadori)

Auch als Gattung Cyanosylvia aufgeführt:

• Blaukehlchen (Luscinia svecica)

Immer als Gattung Luscinia aufgeführt:

• Nachtigall (Luscinia megarhynchos)
• Sprosser (Luscinia luscinia)

Auch als Gattung Pseudaedon aufgeführt:

• Schwirr- oder Sibilantnachtigall (Luscinia sibilans) – südliches Mittelsibirien

Zum Teil werden auch die Arten der Gattung Tarsiger in die Gattung eingegliedert:

• Goldschwanz (Luscinia chrysaea)
• Blauschwanz (Luscinia cyanura)
• Rostbrust-Blauschwanz (Luscinia hyperythra)
• Weißbrauen-Blauschwanz (Luscinia indica)
• Formosablauschwanz (Luscinia johnstoniae)

Quellen

1. ↑ A Latin Dictionary, Lewis and Short 1933, OUP, siehe Artikel Luscinia in engl. Wikipedia

• U. N. Glutz von Blotzheim, K. M. Bauer: Handbuch der Vögel Mitteleuropas (HBV). Band 11/I: Turdidae / Erithacinae. AULA-Verlag, ISBN 3-923527-00-4.
• A. Hilprecht: Nachtigall und Sprosser, Die Neue Brehm-Bücherei, A. Ziemsen Verlag, Wittenberg Lutherstadt 1965/1995, ISBN 3-89432-185-7
• Avibase, die Welt-Vogel-Datenbank

Weblinks

– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien

Bulbullar (Luscinia) — chumchuqsimonlar turkumining qorayaloqlar oilasiga mansub sayroqi qush. 6 turi bor: sharq bulbuli (L. luscinia) va gʻarb bulbuli (L. megarhynchus) tarqalgan. Ular faqat qanotining tuzilishi bilan bir-biridan farq qiladi. Bulbulning rangi koʻrimsiz, usti qoʻngʻir va toʻq mallarang , qorni oqish, nari bilan modasining rangi bir xil, boʻyi 20 sm gacha boʻladi. Sharq bulbuli Sharqiy Yevropa va Osiyoning bir qismida tarqalgan. Qishlash uchun Gʻarbiy Afrikaga uchib ketadi. Oʻzbekistonga bahor (apr.—may)da uchib kelib, kuz (avg .—sentabr)da uchib ketadi. Gʻarb bulbuli Gʻarbiy Yevropa, Kichik Osiyo, Eron va Afgʻonistondan to Oltoyga qadar tarqalgan. Oʻzbekistonda ham koʻp uchraydi, u suvga yaqin butazor, oʻrmon, toʻqay kabi nam yerlarda yashaydi. Xatto, katta shaharlarda park va bogʻlardagi daraxtlarga uya solib, tuxum qoʻyadi. Gʻarb bulbuli tropik Afrika, Hindiston va Arabistonda qishlaydi. Oʻzbekistonga bahorda (apr.ning oxirida) uchib keladi. Narilari uchib kelishi bilan to joʻjalari tuxumdan chiqqunga qadar, ayniqsa joʻjalari tuxumdan chiqadigan vaqtda koʻp va baland ovoz bilan sayraydi. Joʻjalari uchirma boʻlgandan keyin (iyunda) sayrashdan toʻxtaydi. B. qafasda ham sayraydi. Sharq bulbuli gʻarb bulbuliga qaraganda baland va yoqimli sayraydi. B. uyasini daraxt va butalarga soladi. 4—6 dona tuxum qoʻyadi. Tuxumini faqat modasi bosadi. Bolasi tuxumdan 13—14 kunda chiqadi. Bolalarni boqishda pari ishtirok etadi. Bulbul hasharotlar va ularning lichinkalari bilan oziqlanib, foyda keltiradi.

Adabiyotlar

• OʻzME. Birinchi jild. Toshkent, 2000-yil

Słowik (Luscinia) - to szlach môłëch ptôchów z rodzëznë mùsznikòwatëch (Muscicapidae). Òn biwô m. jin. na Kaszëbach.

Luscinia svecica.

Булбул (Luscinia) – таркылдак сымалдар тукумунун уруусу. Узундугу 20 см. Кадимки булбул жана түштүк булбулу деген 2 түрү бар. Келгин куш, көбүнчө суу жээгиндеги бадалдуу токойлордо, камыштуу саздарда, арчалуу, бадалдуу жерлерде жашайт. Курт-кумурска, чымын-чиркейдин личинкаларын жейт. Түштүк булбул Кыргызстанга да келип уялайт, уясын жерге же дүмүргө салат, 45 жумуртка тууйт. Апрель–май айларында келет да, сентябрь–октябрда жылуу жактарга учуп кетет. Эркеги кубулжутуп сайрайт. .

Колдонулган адабияттар

• “Кыргызстан” улуттук энциклопедиясы: 2-том. Башкы редактору Асанов Ү. А. К 97. Б.: Мамлекеттик тил жана энциклопедия борбору, 2007. 808 бет, илл. ISBN 978 9967-14-055 -4

Сандугач

Сандугачлар яки былбыл кош (лат. Luscinia) — Чыпчыксыманнар тәртибенә керүче кошлар (Passeriformes).

Иң билгеле төре - гади сандугач (Luscinia luscinia); тән озынлыгы 17 см, кара күзле, соры каурыйлы, кызыл койрыклы.

1. ↑ ^{1,0 1,1} Integrated Taxonomic Information System — 1998.
2. ↑ ^{2,0 2,1} IOC World Bird List. Version 6.3 — 6.3 — 2016. — doi:10.14344/IOC.ML.6.3
3. ↑ IOC World Bird List, Version 6.4 — 2016. — doi:10.14344/IOC.ML.6.4
4. ↑ IOC World Bird List. Version 7.2 — 2017. — doi:10.14344/IOC.ML.7.2

Фаьрг e HовцIолг (лат: Luscinia, эрс: Соловьи) — oалхазарий ваьр да Хьазий куц дола тоаба чура.

Шӱшпык кайык (лат. Luscinia, рушла Соловей) — пӧрткайык отрядысе кайык тукым. Тӱрлӧ классификаций-влак почеш дроздовый але мухоловковый ешыш пурен кертеш.

Шӱшпык

Мыланна эн сайын палыме шӱшпык кайык латинла "Luscinia luscinia" лӱмдалтеш; кап кужутшо 17 сантиметрыш шуеш, йолжо кужурак, шинчаже кугу, шемалге, пунжо кӱреналге, почшо йошкарге-нарынче.

Европышто да Касвел Азийыште, Кечывалвелне Йӱдвел Кавказ марте шарлен. Телылан йот элыш чоҥештылеш, поснак Африкыште телым эртара. Эҥер лоҥгаште, вӱдвондо, омыж коклаште ила. Пыжашым мландыште але пушеҥгын ӱлыл укшыштыжо, мланде дек лишкырак опта. Ик пыжашыште ужаргырак але кандалгырак тӱсан, шемалгырак пале дене 4-6 муно кия. Ава шӱшпык гына мунышто шинча. Шӱшпык эҥыремышым, шукшым, емыжым кочкеш.

Шӱшпыкым сайын мурымыжлан чот йӧратат. Марий муро, такмак-влакыштат шӱшпык нерген чӱчкыдын мурат.

Шӱшпык пайрем

Марий калыкын ончыч шӱшпык пайремжат лийын. Ага тылзын 15 кечынже — шӱшпык пайрем. Шӱшпык йӱкым куку муро деч кок кече ончыч колат – кеҥежым азап деч посна, нӧлтшӧ кумылын эртарет. Мыскара гын веле: шӱшпык йӱкым икымше колмо годым тувырым кудаш почкалтет гын, шуршо витараш огеш тӱҥал.

Шӱшпык йӱк

Шӱшпык марий тӱвыраште

Ала чонемлан луш лиеш? муро

Мутшо Василий Регеж-Гороховын

Семже Владислав Куприяновын

მაფშალია

მაფშალია, იადონი (ლათ. Luscinia) — ბაღირეშობურეფიშ რანწკიშ ფურინჯეფიშ გვარი. საქორთუოს ხე მაფშალიაშ 2 გვარობა; რჩქვანელობური მაფშალიაშ რსხული 160-190 მმ სიგჷრძაში რე, წონა - 25 გრამშახ. გოფაჩილიე ბჟაეიოლ ევროპას დო ბჟადალ ციმბირს. საქორთუოს ხვალე გჷნოფურინუაშ პერიოდის (პირელი-მესის დო ქირსეთუთას) მუთმოფხვადჷნა. ობჟათური მაფშალია მაგვაჯე გჷნმოფურინე მაფურინჯე რე. გოფაჩილი რე ბჟადალ დო ობჟათე ევროპას, ოორუე-ბჟაეაიოლ აფრიკას დო წიმი დო შქა აზიას. საქორთუოს პირელშე ეკენიაშა მუთმოფხვადჷნა. მაფშალია ხე ქვერჩხონს, წყურგილ-ღალუეფს, წყარმალუეფიშ წყარპიჯის, ტყაპიჯის, გვალაშ კართეფს დო ბაღეფს; უჸორს წყარიშ სიარხოვე. მესიშ ბოლოს სქჷნს 4-5 მარქვალიას, მოკუხაფა 2 მარაშახ იგჷნძორებუ. ჭკომუნს ჭანდეფს, ძალამი მერკეთ კენკრას. მაფშალია არძოშე უჯგუში მოღურჭულე მაფურინჯე რე.

გვარობეფი

• ინდური მაფშალია Luscinia brunnea (Hodgson, 1837)
• ორქოშკუდელამი მაფშალია Luscinia chrysaea Hodgson, 1845
• ჭითაკიდირამი მაფშალია Luscinia hyperythra (Blyth, 1847)
• მორჩე მაფშალია Luscinia indica (Vieillot, 1817)
• ტაივანური მაფშალია Luscinia johnstoniae (Ogilvie-Grant, 1906)
• რიუკიუური მაფშალია Luscinia komadori (Temminck, 1835)
• რჩქვანელობური მაფშალია, ბჟაეიოლური მაფშალია Luscinia luscinia (Linnaeus, 1758)
• ობჟათური მაფშალია, ბჟადალური მაფშალია Luscinia megarhynchos (C.L.Brehm, 1831)
• მოუჩე მაფშალია Luscinia obscura (Berezowski et Bianchi, 1891)
• დავიდიშ მაფშალია Luscinia pectardens (David, 1877)
• ჭითადუდამი მაფშალია, რჯღალდუდამი მაფშალია Luscinia ruficeps (Hartert, 1907)
• ლენი მაფშალია Luscinia svecica (Linnaeus, 1758)
• ჭითაკინჩხე მაფშალია Luscinia calliope (Pallas, 1776)

მაფშალიაშ ღურჭული

ლიტერატურა

• ჟორდანია რ., ქორთული სხუნუეფიშ ენციკლოპედია, ტ. 2, ხს. 559, ქართი, 1977 წანა.

Luscinia is a genus of smallish passerine birds, containing the nightingales and relatives. Formerly classed as members of the thrush family Turdidae, they are now considered to be Old World flycatchers (Muscicapidae) of the chat subfamily (Saxicolinae). The chats are a lineage of Old World flycatchers that has evolved convergently to thrushes.

Taxonomy and systematics

The word Luscinia was used for nightingales and similar birds in Classical Latin (e.g. in the AD 70s Naturalis Historia by Pliny the Elder), if not earlier. Etymologically, it might be derived from luscus (Latin for "half-blind", "half-understood" etc.) or clueō (Latin for "to be well-known") + (probably) Latin canō "to sing". Hence, it could be translated as "little-seen [as in the twilight] songster" or "famous songster".^[1] The genus Luscinia was introduced by the English naturalist Thomas Forster in 1817. The type species is the common nightingale (Luscinia megarhynchos).^[2][3]

Delimitation of Luscinia versus the genus Erithacus had been confused for long; species were rather indiscriminately placed in one or the other genus, or Luscinia was entirely merged into Erithacus. The genus Luscinia previously included many more species. A large molecular phylogenetic study published in 2010 found that the genus did not represent a monophyletic group. Species were therefore reassigned to other genera leaving only three species remaining in the original genus. The same study showed that the white-bellied redstart, previously placed in the monotypic Hodgsonius, belonged to the same clade.^[4][5]

The species currently placed in Luscinia are:^[4]

• Bluethroat, Luscinia svecica
• White-bellied redstart, Luscinia phaenicuroides (previously the only species in the genus Hodgsonius)
• Thrush nightingale, Luscinia luscinia
• Common nightingale or rufous nightingale, Luscinia megarhynchos

Description

The Luscinia species are stocky small birds, 13–16 cm long with an upright stance and a moderately short frequently cocked tail. They watch for insects, worms and other invertebrates from a low perch, and feed mostly on the ground, hopping, with frequent stops, on their strong legs. They are territorial during the breeding season, and most occur as far north as to be migratory.^[6]

In the two species named as nightingales, the sexes are similar. They are plain brown above, whitish below with light streaking, and have a rufous tail. In the other Luscinia species, the male is much brighter than the cryptic, usually brownish-grey female. Males have a dark blue, black or brown back, and red, orange or blue on the throat and upper breast. Several have white or rufous patches on the sides of the tail, giving a pattern recalling that of the closely related wheatear (Oenanthe), or some of the less closely related Muscicapinae (e.g. red-breasted flycatcher, Ficedula parva). The songs of this genus are often complex and musical, especially in the "typical" nightingales.^[6]

They are birds of Eurasia, occurring from the subarctic to the tropical regions. They are plentiful in temperate regions, and many of the birds in this genus are strongly migratory, wintering in tropical Africa, India or Southeast Asia.^[6]

The breeding habitat is typically scrub or forest, and their cup nest is usually constructed low in a bush. The birds can be difficult to see in dense undergrowth, especially if not singing, but they may frequent somewhat more open habitats in their winter quarters.^[6]

Fossil record

Fossil remains of a probable Luscinia resembling to the larger members of the genus have been found at Polgárdi in Hungary. They date from the Messinian age, around 12 to 7.3 million years ago (Ma) during the Late Miocene subepoch. A Late Pliocene fossil from Rębielice Królewskie (Poland), of Piacenzian age (around 3 Ma), could be an ancestral bluethroat. A supposed Sylvia warbler fossil from the late Gelasian of Bad Deutsch-Altenburg (Austria), about 2 Ma old, may be of a Luscinia instead; due to its recent age it probably belongs to a living species or its immediate ancestor.^[7]

Luscinia denesi (Late Miocene of Polgardi, Hungary) ^[8]

Luscinia pliocaenica (Pliocene of Beremend, Hungary) ^[8]

References

Najtingaloj estas popola nomo por la birdoj kiuj estas membroj de Luscinia , genro de malgrandaj paserinaj birdoj, kiu enhavas la verajn najtingalojn kaj parencojn. Iam klasitaj kiel membroj de la familio de Turdedoj, ili estas nuntempe konsiderataj kiel membroj de la familio de Muŝkaptuledoj de la subfamilio de Saksikolenoj. Tiuj formas stirpon kiu evoluis konverĝe al turdoj.

Aspekto

La specioj de Luscinia estas fortikaj malgrandaj birdoj, 13-16 cm longaj kun rektastara sinteno kaj oftete skuata vosto. Ili serĉas insektojn, vermojn kaj aliajn senvertebrulojn el malalta ripozejo, kaj manĝas ĉefe surgrunde, saltetante, kun oftaj haltoj, sur siaj fortaj kruroj. Ili estas teritoriemaj dum la reprodukta sezono, kaj ĉar multaj estas nordaj birdoj, tiuj estas migrantaj.^[1]

Ĉe la tri specioj komune nomataj najtingaloj, ambaŭ seksoj estas similaj. Ili estas tutbrunaj supre, kaj blankecaj sube kun hela striado, kaj havas ruĝecajn vostojn. Ĉe la aliaj specioj de Luscinia, la masklo estas multe pli brila ol la kamufleca, kutime grizbruneca ino. Maskloj havas malhelbluajn, nigrajn aŭ brunajn dorsojn, kaj ruĝajn, oranĝajn aŭ bluajn gorĝojn kaj suprajn brustojn. Kelkaj havas blankajn aŭ ruĝecajn makulojn en la vostoflankoj, kun bildo iomete simila al tiuj de la proksimaj parencoj, la enantoj (Oenanthe), aŭ kelkaj el la ne tiom proksime rilataj Muscikapenoj (ekz. Malgranda muŝkaptulo, Ficedula parva). La kantoj de tiu genro estas ofte kompleksaj kaj muzikecaj, ĉefe ĉe la "tipaj" najtingaloj.^[1]

Ili estas birdoj de Eŭrazio, kiu loĝas el la subarkto al la tropikaj regionoj. Ili estas abundaj en moderklimataj regionoj, kaj multaj el tiuj birdoj estas tre migrantaj, kaj vintras en tropikaj Afriko, Barato aŭ Sudorienta Azio.^[1]

La reprodukta habitato estas tipe makisa aŭ arbara, kaj la nesto estas kutime tasforma kaj konstruita en arbusto. Tiuj birdoj estas foje malfacile videblaj en densa subkreskaĵaro, ĉefe se ili ne kantas, sed ili povas ĉeesti en pli malfermaj habitatoj ĉe iliaj vintrejoj.^[1]

Taksonomio kaj sistematiko

Luscinia estis vorto jam uzita por najtingaloj kaj similaj birdoj en Klasika latino (ekz. en la verko de la 70-aj jaroj Naturalis Historia de Plinio la Maljuna). Etimologie ĝi povus deveni el luscus (Latina vorto por "duonblinda", "duonkomprenita" ktp.) aŭ el clueō (latina por "bonekonota") + (probable) latina canō "kanti". Tiele ĝi povus esti tradukita kiel "malmulte vidata kantisto" aŭ "fama kantisto".^[2]

La specioj kutime lokata en Luscinia estas la jenaj:

• Blugorĝulo, Luscinia svecica
• Rubenonajtingalo, Luscinia calliope
• Fajfnajtingalo, Luscinia sibilans
• Norda najtingalo, Luscinia luscinia
• Komuna najtingalo aŭ simple Najtingalo, Luscinia megarhynchos
• Blua najtingalo, Luscinia brunnea
• Nigrabrusta najtingalo, Luscinia pectoralis
• Ruĝkapa najtingalo, Luscinia ruficeps
• Nigragorĝa najtingalo, Luscinia obscura
• Fajrgorĝulo, Luscinia pectardens
• Blua siberia najtingalo, Luscinia cyane

Separo de Luscinia el la genro Erithacus estis konfuza dumlonge; kelkaj specioj estis senzorge lokitaj en unu aŭ la alia genro, aŭ eĉ Luscinia estis tute enmetita en Erithacus. Ĵusa serĉado sugestas ke la genroj devus esti rearanĝataj, kun la specioj de Orienta Azio (kiel la Blua siberia najtingalo kaj la Japana ruĝgorĝulo, E. akahige) formantaj distingan genron aŭ apartenantaj al Luscinia. Sendepende de kiel eventuale estus dividitaj, Erithacus kaj Luscinia estas distingaj kaj antikvaj stirpoj de la Saksikolenoj.^[3]

Fosiliaj restaĵoj de probabla Luscinia similaj al la plej grandaj membroj de la genro estis trovataj ĉe Polgárdi en Hungario. Ili datiĝas el la Mesinia epoko, antaŭ ĉirkaŭ 12 al 7.3 milionoj da jaroj (Ma) dum la subepoko de Malfrua Mjoceno. Fosilio de Malfrua Plioceno el Rębielice Królewskie (Pollando), de la epoko Piacenzio (antaŭ ĉirkaŭ 3 Ma), povus esti praulo de Blugorĝulo. Supozita membro de la genro Sylvia el la malfrua Gelasiano de Bad Deutsch-Altenburg (Aŭstrio), ĉirkaŭ 2 Ma aĝa, povus esti anstataŭe membro de Luscinia; pro ties ĵusa aĝo ĝi probable apartenas al vivanta specio aŭ al ties tuja praulo.^[4]

Notoj

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2 1,3} Grimmett et al. (1999), Svensson et al. (1999)
2. ↑ Lewis & Short (1879), Glare (1968-1982)
3. ↑ Jønsson & Fjeldså (2006), Seki (2006)
4. ↑ Hír et al. (2001), Mlíkovský (2002)

Referencoj

• Glare, P.G.W. (ed.) (1968-1982): Oxford Latin Dictionary (1a eld.). Oxford University Press, Oxford. ISBN 0-19-864224-5
• Grimmett, Richard; Inskipp, Carol, Inskipp, Tim & Byers, Clive (1999): Birds of India, Pakistan, Nepal, Bangladesh, Bhutan, Sri Lanka, and the Maldives. Princeton University Press, Princeton, N.J.. ISBN 0-691-04910-6
• Hír, János; Kókay, József; Venczel, Márton; Gál, Erika & Kessler, Eugén (2001): Elõzetes beszámoló a felsõtárkányi "Güdör-kert" n. õslénytani lelõhelykomplex újravizsgálatáról [A preliminary report on the revised investigation of the paleontological locality-complex "Güdör-kert" at Felsõtárkány, Northern Hungary)] Folia Historico Naturalia Musei Matraensis 25: 41-64 [Hungara kun angla resumo]. PDF plena teksto
• Jønsson, Knud A. & Fjeldså, Jon (2006): A phylogenetic supertree of oscine passerine birds (Aves: Passeri). Zoologica Scripta 35(2): 149–186. COI:10.1111/j.1463-6409.2006.00221.x (HTML resumo)
• aut|Lewis, Charlton T. & Short, Charles (eds.) (1879): A Latin Dictionary (1a eld.). Oxford University Press, Oxford.
• Mlíkovský, Jirí (2002): Cenozoic Birds of the World (Part 1: Europe). Ninox Press, Prague. ISBN 80-901105-3-8 PDF plena teksto
• Seki, Shin-Ichi (2006): The origin of the East Asian Erithacus robin, Erithacus komadori, inferred from cytochrome b sequence data. Molecular Phylogenetics and Evolution 39(3): 899–905. COI:10.1016/j.ympev.2006.01.028 (HTML resumo)
• Svensson, Lars; Zetterström, Dan; Mullarney, Killian & Grant, Peter J. (1999): Collins Bird Guide. Harper & Collins, London. ISBN 0-00-219728-6

Luscinia es un género de aves paseriformes de la familia Muscicapidae, donde se clasifican cuatro especies de pájaros denominadas comúnmente ruiseñores. Son aves pequeñas, de postura erguida propiciada por sus esbeltas patas, con una longitud de entre 13 y 16 cm. Presentan un canto agradable y plumaje generalmente discreto, aunque los machos de dos de sus especies exhiben ciertos colores vivos. Se distribuyen por Eurasia, localizándose en la franja comprendida entre la zona Subártica y la zona Intertropical (dichas zonas incluidas). Los ruiseñores son abundantes en las regiones templadas, existiendo dentro del género especies muy migratorias que invernan en el África tropical, la India o el Sudeste Asiático. Se alimentan básicamente de insectos, gusanos y otros invertebrados. ^[2]​

Especies

El género contiene las siguientes cuatro especies:^[3]​

• Luscinia svecica (Linnaeus, 1758)^[1]​ — ruiseñor pechiazul;
• Luscinia phoenicuroides (Gray, JE y Gray, GR, 1847) — colirrojo ventriblanco;
• Luscinia luscinia (Linnaeus, 1758)^[1]​ — ruiseñor ruso;
• Luscinia megarhynchos (Brehm, 1831)^[1]​ — ruiseñor común.

Anteriormente se clasificaban aquí más especies, pero los estudios genéticos indicaron que así era un grupo polifilético, por lo que gran parte de sus especies fueron trasladadas a los géneros Larvivora y Calliope. Estos antiguos miembros del género eran:^[3]​

• Luscinia brunnea (Hodgson, 1837)^[1]​ — ruiseñor indio;
• Luscinia cyane (Pallas, 1776)^[1]​ — ruiseñor azul;
• Luscinia sibilans (Swinhoe, 1863)^[1]​ — ruiseñor silbador;
• Luscinia ruficeps (Hartert, 1907)^[1]​ — ruiseñor cabecirrojo;
• Luscinia calliope (Pallas, 1776)^[1]​ — ruiseñor calíope;
• Luscinia obscura (Berezowski y Bianchi, 1891)^[1]​ — ruiseñor gorginegro.
• Luscinia pectardens (David, 1877)^[1]​ — ruiseñor de David;
• Luscinia pectoralis (Gould, 1837)^[1]​ — ruiseñor pechinegro.

Referencias

Urretxindor Luscinia generoko passeriformesen izen arrunta da. Hegaztien barruko Muscicapidae familian sailkatua dago.

Zozoaren familiako txori intsektujalea hauek kantu ederragatik nabarmentzen dira.^[2]

Espezieak

• Luscinia brunnea —(Hodgson, 1837)^[1]
• Luscinia calliope —(Pallas, 1776)^[1]
• Luscinia cyane —(Pallas, 1776)^[1]
• Luscinia luscinia —(Linnaeus, 1758)^[1]
• Luscinia megarhynchos —(Brehm, 1831)^[1]
• Luscinia obscura —(Berezowski & Bianchi, 1891)^[1]
• Luscinia pectardens —(David, 1877)^[1]
• Luscinia pectoralis —(Gould, 1837)^[1]
• Luscinia ruficeps —(Hartert, 1907)^[1]
• Luscinia sibilans —(Swinhoe, 1863)^[1]
• Luscinia svecica —(Linnaeus, 1758)^[1]

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Satakielet (Luscinia) on sieppojen heimoon kuuluva lintusuku. Sukuun kuuluu 4 lajia^[1].

Lajit

• Etelänsatakieli (Luscinia megarhynchos)
• Satakieli (Luscinia luscinia)
• Sinirinta (Luscinia svecica)
• Tiheikköleppälintu (Luscinia phaenicuroides)

Lähteet

Aiheesta muualla

• ITIS: Luscinia (englanniksi)

Le genre Luscinia comprend quatre espèces de passereaux.

Taxonomie

S'appuyant sur diverses études phylogéniques, le Congrès ornithologique international (COI) (classification version 4.1, 2014) transfère quatre espèces de ce genre dans le genre Calliope : le Rossignol calliope, le Rossignol à gorge noire, le Rossignol de David et le Rossignol à gorge rubis. Le COI transfère aussi quatre espèces dans le genre Larvivora : le Rossignol à tête rousse, le Rossignol indien, le Rossignol bleu et le Rossignol siffleur.

Deux espèces autrefois classées dans le genre Luscinia ont été intégrées d'abord au genre Erithacus puis au genre Larvivora : le Rossignol akahigé et le Rossignol komadori.

Liste des espèces

D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international, ce genre est constitué des espèces suivantes (ordre phylogénique) :

• Luscinia svecica – Gorgebleue à miroir
• Luscinia phoenicuroides – Bradybate à queue rouge
• Luscinia luscinia – Rossignol progné
• Luscinia megarhynchos – Rossignol philomèle

Honneurs

L'astéroïde (713) Luscinia est nommé d'après le genre.

Luscinia T. Forster, 1817 è un genere di uccelli passeriformi della famiglia Muscicapidae.^[1]

Tassonomia

Comprende le seguenti specie:^[1]

• Luscinia svecica (Linnaeus, 1758) - pettazzurro
• Luscinia phoenicuroides (J.E.Gray & G.R.Gray, 1847) - codirosso panciabianca
• Luscinia luscinia (Linnaeus, 1758) - usignolo maggiore
• Luscinia megarhynchos (Brehm, 1831) - usignolo comune

Note

Luscinia est genus avium familiae Muscicapidarum, ordinis Passeriformum quod in Europa, Asia et Africa habitat.

Species

• Luscinia svecica
• Luscinia calliope
• Luscinia sibilans
• Luscinia luscinia
• Luscinia megarhynchos
• Luscinia brunnea
• Luscinia pectoralis
• Luscinia ruficeps
• Luscinia obscura
• Luscinia pectardens
• Luscinia cyane

Apie kaimą žr. Lakštingalos (kaimas).

Lakštingalos (lot. Luscinia) – musinukinių (Muscicapidae) šeimos paukščių gentis.

Rūšys

2010 m. atlikus molekulinius filogenetinius tyrimus šiai genčiai priskirto šios rūšys:^[1]

• Paprastoji mėlyngurklė (Luscinia svecica)
• Hodžsonija, Luscinia phaenicuroides
• Rytinė lakštingala (Luscinia luscinia)
• Vakarinė lakštingala (Luscinia megarhynchos)

Šaltiniai

Vikiteka

Šis raksts ir par putnu. Par ciemu skatīt rakstu Lakstīgala (ciems).

Lakstīgalas, lakstīgalu ģints (Luscinia) ir mušķērāju dzimtas (Muscicapidae) ģints, kas apvieno 4 mūsdienās dzīvojošas dziedātājputnu sugas.^[1] Nesenā pagātnē ģintī bija vairāk nekā 10 sugas, bet saskaņā ar jaunākajiem ģenētiskajiem atklājumiem ģintij ir veikta revīzija un no lakstīgalu ģints atdalītas vairākas jaunas ģintis.^[1]

Izplatība

Lakstīgala (Luscinia luscinia) ir viena no trijām lakstīgalu ģints sugām, kas sastopama Latvijā

Rietumu lakstīgalas (Luscinia megarhynchos) tēviņam ir tikpat neuzkrītošs apspalvojums kā mātītei

Šīs ģints sugas mājo Eirāzijā, viena suga sastopama arī Aļaskā un Kanādas rietumos.^[1] To kopējais izplatības areāls ir ļoti liels, sākot ar subarktiku un beidzot ar tropiem. Lielākā daļa sugu ligzdo mērenajā joslā.^[2] Ziemeļu populācijas ir migrējošas, bet dienvidos mītošās ir nometnieces. Migrējošās sugas ziemo Āfrikas, Indijas un Dienvidaustrumāzijas tropu joslā.^[2]

Latvijā

Latvijā sastopamas 3 lakstīgalu ģints sugas - lakstīgala (Luscinia luscinia), zilrīklīte (Luscinia svecica) un rietumu lakstīgala (Luscinia megarhynchos).^[3][4]

Izskats un īpašības

Lakstīgalu ģints sugas ir maza auguma putniņi ar kompaktu uzbūvi. To ķermeņi ir 13—19 cm gari.^[5] Visām sugām mātītes ir pelēkbrūnas un neuzkrītošas. Tēviņi atkarībā no sugas var būt tikpat pelēcīgi kā mātītes, piemēram, lakstīgalai un rietumu lakstīgalai (Luscinia megarhynchos), vai koši un krāsaini, piemēram, zilrīklītei (Luscinia svecica) un baltvēdera erickiņam (Luscinia phaenicuroides). Lakstīgalu ģints sugām ir spēcīgas kājas, jo pa zemi tās pārvietojas, lecot uz abām kājām.

Šīs ģints sugām dziesma ir sarežģīta un īpaši muzikāla. Viskrāšņākās dziesmas ir tipiskajām lakstīgalām.^[2]

Uzvedība

Ģints sugas ir teritoriāli putniņi un mājo mežos un krūmājos. Tie būvē smalkas, bļodveida ligzdas, kas visbiežāk novietotas biezos krūmos uz apakšējiem zariem. Tā kā šīs ģints sugas pamatā uzturas krūmos, tos ir grūti novērot, īpaši laikā, kad tie nedzied. Tos ir vieglāk novērot ziemošanas teritorijās, kur tie uzturas atklātākās teritorijās.^[2] Ģints sugas barojas ar kukaiņiem, kāpuriem un citiem bezmugurkaulniekiem. Tās apmetas uz zema zara un vēro apkārtni, noskatot upuri. Barošanās pamatā notiek uz zemes. Medījums tiek meklēts arī, izlēkājot un pārskatot teritoriju.^[6]

Sistemātika

• Lakstīgalu ģints (Luscinia)^[7]
  • Baltvēdera erickiņš (Luscinia phaenicuroides)
  • Lakstīgala (Luscinia luscinia)
  • Rietumu lakstīgala (Luscinia megarhynchos)
  • Zilrīklīte (Luscinia svecica)

Atsauces

Luscinia is een geslacht van zangvogels uit de familie vliegenvangers (Muscicapidae).

Soorten

Het geslacht kent de volgende soorten:^[1]

• Luscinia luscinia (Noordse nachtegaal)
• Luscinia megarhynchos (gewone nachtegaal)
• Luscinia phoenicuroides (witbuikroodstaart)
• Luscinia svecica (Blauwborst)

Luscinia – rodzaj ptaka z podrodziny kląskawek (Saxicolinae) w rodzinie muchołówkowatych (Muscicapidae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji i Ameryce Północnej^[6].

Morfologia

Długość ciała 13–19 cm, masa ciała 12–39 g^[7].

Systematyka

Etymologia

• Luscinia: łac. luscinia – słowik, wspaniała śpiewaczka, od cluere – być sławnym; canere – śpiewać^[8].
• Aedon: łac. aëdon, aëdonis – słowik, od gr. αηδων aēdōn, αηδονος aēdonos – słowik, piosenkarka, od αειδω aeidō – śpiewać. W mitologii greckiej Aëdon, była żoną Zetosa, która została zamieniona w słowika, kiedy próbując zamordować najstarszego syna swojej siostry Niobe, zabiła swojego własnego syna, Itylosa. W innych wersjach legendy została przemieniona w szczygła^[9]. Gatunek typowy: Motacilla luscinia Linnaeus, 1758.
• Aedonis: łac. aëdon, aëdonis – słowik, od gr. αηδων aēdōn, αηδονος aēdonos – słowik, piosenkarka, od αειδω aeidō – śpiewać^[10]. Gatunek typowy: Luscinia megarhynchos C.L. Brehm, 1831.
• Hodgsonius: Brian Houghton Hodgson (1800-1894) brytyjski dyplomata, rezydent w Nepalu w latach 1833-1844, etnolog, naturalista i kolekcjoner^[11]. Gatunek typowy: Bradypterus phaenicuroides J.E. Gray & G.R. Gray, 1847.

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące gatunki^[12]:

• Luscinia luscinia – słowik szary
• Luscinia megarhynchos – słowik rdzawy
• Luscinia svecica – podróżniczek
• Luscinia phaenicuroides – pleszarka

Przypisy

Bibliografia

1. T.I.M. Forster: A synoptical catalogue of British birds; intended to identify the species mentioned by different names in several catalogues already extant. Forming a book of reference to Observations on British ornithology. London: Printed by and for Nichols, son, and Bentley, 1817, s. 1–64. (ang.)
2. J.A. Jobling: Key to Scientific Names in Ornithology. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2017. [dostęp 2017-07-16]. (ang.)

Luscinia é um gênero de pássaros passeriformes pequenos, contendo rouxinóis e parentes.^[1]

Taxonomia e sistemática

A palavra Luscinia era usada para rouxinóis e pássaros semelhantes no latim clássico

A delimitação de Luscinia versus o gênero Erithacus foi confundida por muito tempo; as espécies foram colocadas indiscriminadamente em um ou outro gênero, ou Luscinia foi inteiramente fundida em Erithacus.

Descrição

As espécies Luscinia são pequenos pássaros atarracados, 13-16 cm de comprimento com uma postura ereta e uma cauda moderadamente curta frequentemente inclinada.

Referências

Luscinia (neamul privighetorilor) este un gen de păsări care face parte, din punct de vedere taxonomic, din ordinul Passeriformes, subordinul Passeri, familia Muscicapidae. Genul Luscinia cuprinde speciile L. megarhynchos (privighetoarea), L. luscinia (filomela) ca și L. svecica (gușă albastră).

Numele de Luscinia apare în limba latină alături de numele privighetorii, ca și alături de termenul grecesc Philomela în arhivele antice romane. Proveniența termenului ar fi din sanscrită: cru - a auzi și clueo - renumit (cântăreț renumit).

Sistematică

În cadrul ordinului Passeriformes, acest gen a fost considerat în familia înrudită a sturzilor Turdidae, dar după noile cercetări genetice, genul Luscinia a fost încadrat în familie Muscicapidae.

Specii

Larvivora

• Luscinia cyane
• Luscinia brunnea
• Luscinia pectardens
• Luscinia obscura

Calliope

• Luscinia calliope
• Luscinia pectoralis

Icoturus

• Luscinia ruficeps
• Luscinia akahige
• Luscinia komadori

Cyanosylvia

• Luscinia svecica

Luscinia

• Luscinia megarhynchos
• Luscinia luscinia

Pseudaedon

• Luscinia sibilans

Tarsiger

• Luscinia chrysaea
• Luscinia cyanura
• Luscinia hyperythra
• Luscinia indica
• Luscinia johnstoniae

Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.

Luscinia är ett släkte av små tättingar som tidigare fördes till familjen trastar (Turdidae), men som idag placeras i familjen flugsnappare (Muscicapidae). Släktets arter är välkända för sin vackra eller säregna sång.

Taxonomi

Tidigare omfattade släktet fler arter men genetiska studier visar att de östasiatiska är närmare släkt med arter i Brachypteryx, Myiomela och Tarsiger, varför de har flyttats till släktena Larvivora och Calliope.^[1][2] Idag kvarstår tre arter medan en art har tillkommit:^[3]

• Näktergal (Luscinia luscinia)
• Sydnäktergal (Luscinia megarhynchos)
• Blåhake (Luscinia svecica)
• Vitbukig näktergal (Luscinia phaenicuroides) – kallas tidigare "vitbukig rödstjärt" och placerades som ensam art i släktet Hodgsonius.

Vissa taxonomiska auktoriteter har valt att begränsa Luscinia till enbart näktergal och sydnäktergal, behålla phaenicuroides i Hodgsonius och lyfta ut blåhaken till det egna släktet Cyanecula.

Utbredning

Arterna inom släktet återfinns i de tempererade regionerna i Europa och Asien samt i Himalaya. Arterna är allesammans långflyttare som övervintrar i tropiska Afrika, Indien eller Sydostasien.

Utseende och läte

Arterna inom släktet är små och satta och de mäter mellan 13 och 17 cm på längden. De har en upprätt hållning och knixar ofta med stjärten. Hos arterna näktergal och sydnäktergal är könen lika och de har brun ovansidan, vitaktig undersida med ljusa streck och rödbrun stjärt. Hos de resterande arterna har hanarna övervägande klarare färger än de mer brun- eller gråaktiga honorna. Dessa hanar har ofta mörkt blå eller svart, och röd, orange eller blå teckning på i varje fall strupen och vissa även på övre delen av bröstet eller större delar av kroppen. Flera av arterna har rödbruna partier på stjärten vilket ger dem en stjärtmönstring som påminner om stenskvättors och rödstjärtars.

Sången hos dessa arter är ofta komplex och musikalisk, speciellt hos de alldagligt bruna arterna näktergal och sydnäktergal.

Ekologi

Sydnäktergal (Luscinia megarhynchos)

Den typiska häckningsbiotopen är buskmarker och skogar och deras skålformiga reden placeras ofta lågt i en buske. När de inte sjunger är de ofta svårsedda då de befinner sig i tät undervegetation. De uppehåller sig emellertid i sina vinterkvarter i öppnare terräng.

De är territoriella fåglar som ofta spejar efter insekter, maskar och andra ryggradslösa djur från en lågt placerad gren och födosöker för det mesta på marken där de hoppar på sina starka ben.

Referenser

Artikeln är översatt från engelska wikipedias artikel Luscinia i juni 2007, där följande källor anges:

• Grimmett, Richard; Inskipp, Carol & Inskipp, Tim (1999). Birds of India, Pakistan, Nepal, Bangladesh, Bhutan, Sri Lanka, and the Maldives. Princeton N.J.: Princeton University Press. ISBN 0-691-04910-6
• Seki, Shin-Ichi (2006): The origin of the East Asian Erithacus robin, Erithacus komadori, inferred from cytochrome b sequence data. Molecular Phylogenetics and Evolution, 39,(3): 899–905.
• Mullarney, K. Svensson, L. Zetterström, D. (1999). Fågelguiden, Europas och medelhavsområdets fåglar i fält. (första upplagan). Stockholm: Albert Bonniers förlag. ISBN 91-34-51038-9

Noter

1. ^ Sangster, Alström, Forsmark & Olsson 2010. Multilocus phylogenetic analysis of Old World chats and flycatchers reveals extensive paraphyly at family, subfamily and genus level (Aves: Muscicapidae) Mol Phylogenet Evol.
2. ^ Zuccon & Ericson 2010 A multi-gene phylogeny disentangles the chat-flycatcher complex (Aves: Muscicapidae) Zool Scripta.
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2014) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-02-01

• 1 Опис
• 2 Систематика
• 3 Соловейко як символ
• 4 Примітки
• 5 Література

1. ↑ Фесенко Г. В., Бокотей А. А. Анотований список українських наукових назв птахів фауни України. — Київ–Львів, 2002. — 44 с.
2. ↑ Соловей // Словник української мови : в 11 т. — К. : Наукова думка, 1970—1980.

Luscinia là một chi chim trong họ Muscicapidae.^[1]

Các loài

• Luscinia luscinia
• Luscinia megarhynchos

Hai loài sau đôi khi cũng được gộp vào chi này:

• Hodgsonius phoenicuroides
• Cyanecula svecica

Chú thích

Tham khảo

Bài viết liên quan đến Họ Đớp ruồi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• 1 Виды
• 2 Символизм образа
• 3 Фразеологизмы, пословицы и поговорки
• 4 Голоса
• 5 Интересные факты
• 6 Примечания
• 7 Ссылки

歌鸲属（学名：Luscinia）是雀形目鶲科的一属。一般体型与麻雀相似，但羽毛颜色较为美丽。善于鸣叫。栖息于灌木丛，一般以昆虫为食。部分种类常在夜间鸣叫，故又称“夜莺”。

资料来源

• 辞海编纂委员会. 《辞海》（1999年版） (M)使用|format=需要含有|url= (帮助) 1. 上海: 上海辞书出版社. 2000. ISBN 7-5326-0630-9.