Die Reusenellie (Macronectes giganteus) is 'n stormvoël wat voorkom aan die weskus en suidkus van Suid-Afrika. Die voël is 86 – 100 cm groot en weeg 2.5 - 5.8 kg met 'n vlerkspan van 1.8 - 2.0 meter. Die spesie is amper-bedreig, daar is slegs 30,000 pare wat broei op subantarktiese eilande. In Engels staan die voël bekend as Southern giant petrel.
Reusenellie in vlug oor Oos-Falkland.
'n Jong Reusenellie.
'n Reusenellie se eier.
Die Reusenellie (Macronectes giganteus) is 'n stormvoël wat voorkom aan die weskus en suidkus van Suid-Afrika. Die voël is 86 – 100 cm groot en weeg 2.5 - 5.8 kg met 'n vlerkspan van 1.8 - 2.0 meter. Die spesie is amper-bedreig, daar is slegs 30,000 pare wat broei op subantarktiese eilande. In Engels staan die voël bekend as Southern giant petrel.
Macronectes giganteus,[2] tamién conocíu como petrel xigante antárticu o petrel xigante común,[3] ye un ave de la familia Procellariidae qu'habita una distribución natural bien estensa, entendiendo tolos mares del Hemisferiu Sur, dende les mariñes de l'Antártida hasta'l trópicu de Capricorniu. Ye del tamañu d'un albatros, teniendo en vuelu un aspeutu daqué gorrumbu. A diferencia d'otros petreles, que sobre'l suelu abasnen sobre les sos pates recoyíes, ye abondo axilosa en tierra. Aliméntase principalmente d'animales marinos anque tamién come carroña en tierra o caza aves marines más pequeñes. Les colonies de cría tán asitiaes n'islles o na mariña.
Ver a gran distancia de les mariñes. Ye una de les variedaes más amplies de los petreles.
Los petreles caracterizar pol so vuelu rasante. D'ente los petreles el abanto marín ye'l de mayor valumbu. De llargor algama casi un metro y les nales llogren una estensión que devasen los dos metros.
En diferencia de los sos parientes, la mayoría de los otros petreles y los tubinares polo xeneral, esta ave amás d'alimentase de pexes y calamares, come carroña. Tamién ataca los niales d'otres aves, incluyendo a los pingüinos, otros petreles y albatros.
.Güevu de Macronectes giganteus.
Otra imaxe.
Bandu de Macronectes giganteus nel Canal de Beagle, Ushuaia, Arxentina
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. 
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Macronectes giganteus, tamién conocíu como petrel xigante antárticu o petrel xigante común, ye un ave de la familia Procellariidae qu'habita una distribución natural bien estensa, entendiendo tolos mares del Hemisferiu Sur, dende les mariñes de l'Antártida hasta'l trópicu de Capricorniu. Ye del tamañu d'un albatros, teniendo en vuelu un aspeutu daqué gorrumbu. A diferencia d'otros petreles, que sobre'l suelu abasnen sobre les sos pates recoyíes, ye abondo axilosa en tierra. Aliméntase principalmente d'animales marinos anque tamién come carroña en tierra o caza aves marines más pequeñes. Les colonies de cría tán asitiaes n'islles o na mariña.
Ver a gran distancia de les mariñes. Ye una de les variedaes más amplies de los petreles.
Los petreles caracterizar pol so vuelu rasante. D'ente los petreles el abanto marín ye'l de mayor valumbu. De llargor algama casi un metro y les nales llogren una estensión que devasen los dos metros.
En diferencia de los sos parientes, la mayoría de los otros petreles y los tubinares polo xeneral, esta ave amás d'alimentase de pexes y calamares, come carroña. Tamién ataca los niales d'otres aves, incluyendo a los pingüinos, otros petreles y albatros.
Nəhəng cənub fırtınaquşu[1] (lat. Macronectes giganteus) — olduqca iri, yırtıcı quş. Növ Fırtınaquşular (Procellariidae) fəsiləsinə, Fırtınaquşukimilər (Procellariiformes) dəstəsinə daxildir. Növ ilk dəfə alman həkimi, botanik və zooloqu İohan Qmelin Fridrix (alm. Johann Friedrich Gmelin, 1748—1804) tərəfindən 1789 ildə Odlu Torpaq arxipelaqına daxil olan İsla-de-los-Estados adasında aşkarlamışdır. Nəhəng fırtınaquşu cinsinə daxil olan iki növdən biridir.
Yamayış arelı əsasən Cənub okeanı akvatoriyası üzərində yerləşən məkandır. Nəhəng şimal fırtınaquşu ilə arealının üst-üstə düşməsinə baxmayaraq nisbətən cənubda yayılmışdır.
Nəhəng fırtınaquşu cinsinə daxil olan iki növ öz fəsiləsinin ən iri quşlarıdır. Qanadları arasında məsafə 185—205 sm, çəkisi isə 2,63—5,24 kq təşkil edir. Dimdiklərinin uzunluğu 85–103 mm, qanadları 500–550 mm, 187–211 mm-dir. Dimdikləri sarı, sonluğu yaşımtıldır. Göz ətrafı tündür[1][2] .
Bu növün nümayəndələri Cənub okeanı akvatoriyasında, Çili, Argentina, Cənubi Afrika və Avstraliyanın cənubunda yayılmışdır. Arealın ümumi sahəsi 36 000 000 km²-dir (14 000 000 mil²). Ən iri koloniyaların olduğu ərazilər: Folklend adaları, İsla-de-los-Estados, Cənubi Georgiya, Cənubi Orkney adaları, Cənubi Şetland adaları, Kroze, Prins-Eduard adaları, Herd adası və Makdonald adaları, Makkuori adası, Kergelen, Qof və Tristan-da-Kunya, Dieqo-Ramires adaları, İsla-Nuar adası (isp. Isla Noir), Antarktidanın dörd vahəsində və Adel Torpağı[3][4][5][6]
Bu fırtınaşunun qidalanma rasionu rəndarəngdir. Demək olar ki, hər şeyi yerirlər. Əsasən dəniz məməliləri və dəniz quşları ilə qidalanır. Qidananmaya həmdə balıq, kalmar və antarktika krili belə daxildir. Digər dəniz quşları və onların yumurtaların əsas qidasıdır. Sahildə və dənizdə qidalanırlar. Hazırda balıqçı gəmiləri ətrafında dolaşırlar. Keçmişdə balina ovunu həyata keçirən gəmilərə qonaraq balinaların qalıqları ilə qidalanırdılar. Kroze adalarında qidalarının 83 % pinqvinlər, əsasən kral pinqvini (67 %)[2] təşkil edir.
Yetkinlik 6-7 yaşında baş verir. Ancaq çoxalma 10 illiyinə təsadüf edir. Yumurtalamaq oktyabrdan başlayır. Yuva quran koloniyalarda quşların sayı olduqca az olur. Yuvanı mamır və otların üzərində, daşlıq və suxurlarda olan çalalarda qururlar. Dişilər ancaq bir yumurta qoyur. Yumurtaya valideynlər 55-66 gün müddətində baxır. Balalar yumurtadan çıxdıqdan 104—132 gün müddətində valideynlərin nızarətində olurlar[7]
Nəhəng cənub fırtınaquşu (lat. Macronectes giganteus) — olduqca iri, yırtıcı quş. Növ Fırtınaquşular (Procellariidae) fəsiləsinə, Fırtınaquşukimilər (Procellariiformes) dəstəsinə daxildir. Növ ilk dəfə alman həkimi, botanik və zooloqu İohan Qmelin Fridrix (alm. Johann Friedrich Gmelin, 1748—1804) tərəfindən 1789 ildə Odlu Torpaq arxipelaqına daxil olan İsla-de-los-Estados adasında aşkarlamışdır. Nəhəng fırtınaquşu cinsinə daxil olan iki növdən biridir.
Yamayış arelı əsasən Cənub okeanı akvatoriyası üzərində yerləşən məkandır. Nəhəng şimal fırtınaquşu ilə arealının üst-üstə düşməsinə baxmayaraq nisbətən cənubda yayılmışdır.
El petrell gegant antàrtic (Macronectes giganteus) és un ocell marí de la família dels procel·làrids (Procellariidae) que habita als oceans meridionals. En gran part de la seva distribució coincideix amb el seu proper parent, el petrell gegant del nord, encara que en general arriba una mica més cap al sud. És l'espècie amb més grandària de la seva família.
Arriba ala maduresa sexual als 6 - 7 anys però normalment no es reprodueix fins als deu. La seva temporada de reproducció comença a l'octubre. Al cel ras o protegit per herbes fa un niu que consisteix en un munt de molsa, herba i pedres amb una depressió al centre.[2][3] Crien en colònies laxes, excepte a les Malvines, on les colònies són molt més grans.[4] Ponen un únic ou que coven durant 55-66 dies.
S'alimenten de krill, calamars i deixalles dels vaixells, tant en aigües costaneres com mar endins, i a diferència de la majoria de la resta dels Procellariiformes, mengen carronya[4] i ataquen petits ocells marins[2][3] Els mascles expulsen les femelles de les carronyes de les que s'alimenten.[2]
Pot ser observat tant a les costes com mar endins, en una zona que va des de l'Antàrtida a les regions subtropicals de Xile, Àfrica i Austràlia.[2][3] Es reprodueix a nombroses illes de tots els oceans del sud, amb grans colònies a les Malvines, Geòrgia del Sud, Òrcades del Sud, illa de Los Estados, Shetland del Sud, illa Heard, illa Macquarie, illes del Príncep Eduard, Crozet i altres, a més d'alguns indrets del continent Antàrtic.
El petrell gegant antàrtic (Macronectes giganteus) és un ocell marí de la família dels procel·làrids (Procellariidae) que habita als oceans meridionals. En gran part de la seva distribució coincideix amb el seu proper parent, el petrell gegant del nord, encara que en general arriba una mica més cap al sud. És l'espècie amb més grandària de la seva família.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pedryn mawr deheuol (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pedrynnod mawr deheuol) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Macronectes giganteus; yr enw Saesneg arno yw Giant petrel. Mae'n perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae) sydd yn urdd y Procellariformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. giganteus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Yr Antartig
Mae'r pedryn mawr deheuol yn perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Oceanodroma jabejabe Oceanodroma jabejabe Oceanodroma macrodactyla Oceanodroma macrodactyla Oceanodroma monteiroi Oceanodroma monteiroi Pedryn Cynffon-fforchog Oceanodroma leucorhoa
.jpg)
_(8005427860).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pedryn mawr deheuol (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pedrynnod mawr deheuol) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Macronectes giganteus; yr enw Saesneg arno yw Giant petrel. Mae'n perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae) sydd yn urdd y Procellariformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. giganteus, sef enw'r rhywogaeth. Yr Antartig
Buřňák obrovský (Macronectes giganteus) je druh ptáka z čeledi buřňákovití (Procellariidae) a rodu buřňák (Macronectes). Druh popsal Johann Friedrich Gmelin v roce 1789. Dle Mezinárodního svazu ochrany přírody je hodnocen jako málo dotčený.
Buřňák obrovský se vyskytuje převážně na jižní polokouli v areálu od Antarktidy až po teplé oblasti v celkové rozloze 140 000 000 km2, přičemž je adaptován na život u moře. Žije například v Argentině, Austrálii, Chile nebo jižní Africe. Vyhynul na Bouvetově ostrově, občasně je možno jej spatřit ve Francouzské Polynésii nebo na Fidži.[2] Druh je pelagický. K životu dává přednost ostrovům s travnatým povrchem[3] i bez něj v maximální výšce 300 m n. m. Hnízdí na zemi.[4]
Buřňák obrovský je velký druh ptáka připomínající racka mořského, jenž může měřit 87 cm, rozpětí křídel je odhadováno na 180 až 205 cm a hmotnost na 5 kg. Jedná se o největší druh z celé své čeledi. Křídla jsou zašpičatělá. Velký zahnutý zobák je opatřen typickým znakem trubkonosých, trubkovitými nosními dírkami.[5] Slabé končetiny tohoto druhu jsou umístěny vzadu na těle. Tento druh dovede dobře chodit.[6] Druh může mít 2 různé typy zbarvení: nejčastější barva druhu je tmavá u dospělců, méně často se objevuje bílá. Bílí jedinci tvoří cirka 5 % celkového počtu buřňáků obrovských. Mláďata jsou hnědá a připomínají mláďata buřňáků Hallových.[3][pozn. 1]
Buřňák obrovský je společenský pták, přičemž se ptáci soustřeďují především tam, kde je hojnost potravy,[4] již vyhledávají na zemi a na otevřeném moři. Jedná se převážně o mrchožrouta. Oblíbenou potravou jsou mršiny tuleňů a tučňáků,[4] mnohdy též z lodí kradou lidmi ulovené ryby nebo vybírají vejce z hnízd, buřňáci však dovedou lovit též sami a zdolat například mláďata albatrosů, ryby nebo chobotnice,[7] přičemž mezi pohlavími je rozdíl ve skladbě potravy: samice převážně samy loví, zatímco samci pojídají z větší části zdechliny.[3] Pokud je druh vyrušen, po nepříteli může opakovaně plivnout páchnoucí tekutinu, což jim vyneslo anglické synonymum stinker.[7]
Rozmnožování probíhá od října, přičemž během něj žijí v menších skupinách zhruba o 300 párech. Jednotlivé páry se opakovaně vrací na stejná hnízdiště.[3] Do hnízda, které je postaveno z kamení nebo trávy,[4] samice naklade jedno vejce o něž se stará 55 až 66 dní,[6] mládě zůstává v hnízdě do března, po opeření je čeká migrace kolem Jižního oceánu. Dospělci jsou během starání se o mláďata hákliví na vyrušení a mohou opustit i hnízdo. Pohlavní dospělosti dosahují buřňáci obrovští okolo 4 let, avšak obvykle se poprvé páří mezi 6−10 lety.[7]
Na světě žije okolo 100 000 dospělců buřňáků obrovských a jeho populace vzrůstá. Nebezpečí představuje lov (mezi lety 1997−1998 jich bylo zabito mezi 2−4 000 jedinci), někteří buřňáci též umírají při lovu na dlouhé šňůry. Lokální úbytky jsou způsobeny například úbytkem rypoušů sloních (Mirounga leonina), kteří patří mezi důležitou část potravy tohoto druhu. Dle Mezinárodního svazu ochrany přírody je hodnocen jako málo dotčený druh, jenž je zapsán na seznam CMS a ACAP. Populace jsou sledovány v řadě oblastí a druh je chráněn v několika přírodních rezervacích, z nichž dvě jsou zařazeny na seznam UNESCO.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu buřňák obrovský ve Wikimedia Commons
Buřňák obrovský (Macronectes giganteus) je druh ptáka z čeledi buřňákovití (Procellariidae) a rodu buřňák (Macronectes). Druh popsal Johann Friedrich Gmelin v roce 1789. Dle Mezinárodního svazu ochrany přírody je hodnocen jako málo dotčený.
Der Riesensturmvogel (Macronectes giganteus) ist ein Brutvogel des antarktischen Festlands sowie vieler subantarktischer Inseln aus der Familie der Sturmvögel (Procellariidae). Er verbringt sein Leben überwiegend auf hoher See und ist dann bis zum südlichen Wendekreis anzutreffen.
Er gehört zur Familie der Sturmvögel. Eine weitere Bezeichnung ist Südlicher Riesensturmvogel. Von Seeleuten werden die Vögel – ebenso wie die Hallsturmvögel – „Stinker“ genannt, da sie einen streng riechenden ölhaltigen Mageninhalt erbrechen, wenn sie sich erschrecken. Sie sind dadurch in der Lage, sich schneller in die Luft zu erheben.
Im Gegensatz zum nah verwandten Hallsturmvogel brütet der Riesensturmvogel in Kolonien.
Der Riesensturmvogel erreicht eine Flügelspanne von bis zu 200 cm und eine Körperlänge von 84 bis 92 cm. Sein Federkleid ist von düsterem Graubraun, das an Kopf, Hals und Kehle auffällig heller gefärbt ist. Riesensturmvögel sind gut kenntlich an ihrem gewaltigen, mit Hornplatten versehenen Schnabel mit seiner verlängerten Nasen-Doppelröhre (Röhrennasen). Die kleinen hellen Augen sind von einem Federrad umgeben, die Farbe der Füße reicht von braun bis rauchschwarz.
Im Vergleich zum Albatros erscheint ihr Flug ungeschickter, da sie wenig elegant flattern oder in steifflügeliger Haltung mit tiefgehaltenem Kopf dahingleiten. Riesensturmvögel sind Aasfresser, ernähren sich von toten Meerestieren, die auf der Meeresoberfläche schwimmen, aber auch von jungen oder schwachen Pinguinen und deren Eiern. Sie folgen häufig Schiffen auf der Suche nach Abfällen.
Der Riesensturmvogel hat ein zirkumpolares Verbreitungsgebiet. Er brütet auf Südgeorgien, den Prinz-Edward-Inseln, Crozet-Inseln, den Kerguelen und auf der Macquarieinsel. Zum Brutgebiet gehört außerdem die antarktische Halbinsel und auf Inseln vor der Küste der argentinischen Provinz Chubut. Brutplätze finden sich außerdem auf den Diego-Ramírez-Inseln und der Isla Noir vor Chile sowie auf dem Archipel Tristan da Cunha. Auf den Falklandinseln brütet ein großer Teil der weltweiten Population.[1]
Riesensturmvögel brüten in lockeren Kolonien auf flachem Grund in Küstennähe. Das Nest ist eine flache Mulde. Das Gelege besteht aus einem Ei, das etwa zwei Monate lang bebrütet wird. Jungvögel werden im Alter von vier Monaten flügge.
Die im Englischen auch Breakbones (Knochenbrecher) genannten Vögel sind Namensgeber des Breakbones-Plateaus auf Candlemas Island im Archipel der Südlichen Sandwichinseln.
Der Riesensturmvogel (Macronectes giganteus) ist ein Brutvogel des antarktischen Festlands sowie vieler subantarktischer Inseln aus der Familie der Sturmvögel (Procellariidae). Er verbringt sein Leben überwiegend auf hoher See und ist dann bis zum südlichen Wendekreis anzutreffen.
Er gehört zur Familie der Sturmvögel. Eine weitere Bezeichnung ist Südlicher Riesensturmvogel. Von Seeleuten werden die Vögel – ebenso wie die Hallsturmvögel – „Stinker“ genannt, da sie einen streng riechenden ölhaltigen Mageninhalt erbrechen, wenn sie sich erschrecken. Sie sind dadurch in der Lage, sich schneller in die Luft zu erheben.
Im Gegensatz zum nah verwandten Hallsturmvogel brütet der Riesensturmvogel in Kolonien.
Ko e katafa ko e manupuna lahi ʻaupito. Ko hono lahi ko e senitimita ʻe 87, kapakau sm ʻe 195. ʻAuhē, ʻoku ne ʻaʻahi taimi ʻe niʻihi ki he potutahi ʻo Tongá ni lolotonga Sune ki ʻAokosi. ʻOku ne nofo ʻi he taimi mafana ʻi ʻAnetātika.
Ko e katafa ko e manupuna lahi ʻaupito. Ko hono lahi ko e senitimita ʻe 87, kapakau sm ʻe 195. ʻAuhē, ʻoku ne ʻaʻahi taimi ʻe niʻihi ki he potutahi ʻo Tongá ni lolotonga Sune ki ʻAokosi. ʻOku ne nofo ʻi he taimi mafana ʻi ʻAnetātika.
De Kaventsmann-Stormvagel (Macronectes giganteus) is en Seevagel ut de Antarktis un de Eilannen in de See vör de Antarktis. He bringt sien Leven meist up hoge See to un is denn bit to’n Süüdlichen Wennkreis to sehn. He höört to de Ornen vun de Stormvagels un dor to de Familie vun de Echten Stormvagels to. Seelüde nömmt em ok „Stinker“, vunwegen datt he utspeet, wat he in’n Maag hett, wenn he sik verjagen deit. Dor sitt allerhand Ööl in un röken deit dat streng. Gegen den Hall-Stormvagel over, mit den se eng verwandt sünd, bröödt de Kaventsmann-Stormvagels in Kolonien.
He is over’t Lief 84 bit 92 cm lang un kann siene Flunken bit hen to 200 cm ut’neenspannen. He kann nich so leifig flegen, as de Albatrosse, man fladdert, wenn he fluggt, oder seilt mit stiebe Flunken daalkopps dorhen. Kaventsmann-Stormvagels freet Aas un hoolt sik an dode Deerter, de up Se swemmen doot, man ok junge Pinguine versmaht se nich. Faken folgt se Scheepe un töövt up Affall.
He leevt rund um den Süüdpol umto. Bröden deit he up Süüdgeorgien, up de Prinz-Edward-Inseln, de Crozet-Inseln, den Kerguelen un up de Macquarieinsel. Bovenhen brott he up de antarktische Halfinsel un up Eilannen vor de Küst vun Argentinien in de Provinz Chubut. Ok up de Diego-Ramírez-Inseln un de Isla Noir vor Chile un de Inselgrupp Tristan da Cunha boot he siene Nester. En groten Deel vun de weltwiede Populatschoon brott up de Falklandinseln.[1]
Bröden doot de Kaventsmann-Stormvagels in lose Kolonien up flacken Grund an’e Küsten. Dat Nest is man en flacke Kuhlen. Se leggt man een Ei un bröödt dor bi twee Maande lang an. Dat duert veer Maande, denn sünd de Jungvagels flügge.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Kaventsmann-Stormvagel (Macronectes giganteus) is en Seevagel ut de Antarktis un de Eilannen in de See vör de Antarktis. He bringt sien Leven meist up hoge See to un is denn bit to’n Süüdlichen Wennkreis to sehn. He höört to de Ornen vun de Stormvagels un dor to de Familie vun de Echten Stormvagels to. Seelüde nömmt em ok „Stinker“, vunwegen datt he utspeet, wat he in’n Maag hett, wenn he sik verjagen deit. Dor sitt allerhand Ööl in un röken deit dat streng. Gegen den Hall-Stormvagel over, mit den se eng verwandt sünd, bröödt de Kaventsmann-Stormvagels in Kolonien.
The southern giant petrel (Macronectes giganteus), also known as the Antarctic giant petrel, giant fulmar, stinker, and stinkpot, is a large seabird of the southern oceans. Its distribution overlaps broadly with the similar northern giant petrel, though it overall is centered slightly further south. Adults of the two species can be distinguished by the colour of their bill-tip: greenish in the southern and reddish in the northern.
The southern giant petrel was formally described in 1789 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin. He placed it with all the other petrels in the genus Procellaria and coined the binomial name Procellaria gigantea.[2] Gmelin cited the "giant petrel" that had been described and illustrated in 1785 by the English ornithologist John Latham in his A General Synopsis of Birds.[3][4] The southern giant petrel is now placed with the northern giant petrel in the genus Macronectes that was introduced in 1905 by the American ornithologist Charles Wallace Richmond.[5][6] The genus name Macronectes combines the Ancient Greek makros meaning "great" and nēktēs meaning "swimmer". The specific epithet giganteus is Latin and means "gigantic".[7] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[6]
This and its sister species are the largest members of the Procellariidae. The southern giant petrel measures 86 to 99 cm (34–39 in) with a wingspan of 185 to 205 cm (6 ft 1 in – 6 ft 9 in). Both this and the northern giant petrel vary considerably in size, with southern colonies averaging larger than northern colonies, in line with Bergmann's rule. Due to the large amount of size variability, it is difficult to determine which is the larger species, but the largest-bodied colonies of the southern species are slightly larger on average, in both mass and linear dimensions, than the largest in the northern giant petrel. Body mass can vary widely, from 2.3 to 5.6 kg (5.1–12.3 lb), with males averaging larger than females. The largest average weights come from Macquarie Island, where 20 males averaged 5.14 kg (11.3 lb) and 21 females averaged 4.2 kg (9.3 lb).[8] On the South Orkney Islands, 37 males averaged 4.94 kg (10.9 lb) and 37 females averaged 3.85 kg (8.5 lb). In contrast, in Patagonia, 15 males averaged 3.5 kg (7.7 lb) and 21 females averaged 2.5 kg (5.5 lb).[9] However another study from Patagonia, found that 26 males averaged 4.2 kg (9.3 lb) and 27 females averaged 3.7 kg (8.2 lb).[10] They have a very large yellow bill, with a green tip and greyish-brown legs.[11] There are two different morphs, the dark which resembles the northern giant petrel, and the more distinct light morph. On the dark morph the upper breast, head and neck are light with the remainder of its plumage being mottled brown.[12] The leading edge of its wing is lighter as is the base of the inner primaries, on the underside. The light morph is rarer and very distinct with only slight black speckles on an otherwise all white look. As juveniles, the dark morph starts off more sooty brown and pales as it ages.[11] Both giant petrels have strong legs and can move around on land effectively.[12] Finally, when in flight this species has a somewhat hunchbacked appearance.[13]
It, like all members of the Procellariiformes, have features that set them apart from other birds. First, they have nasal passages called naricorns, that attach to the upper bill. The nose holes on the petrels are on the top of the bill. The bills of all Procellariiformes are also unique in that they are split into between seven and nine horny plates. They produce a stomach oil made up of wax esters and triglycerides that is stored in the proventriculus. This can be sprayed out of their mouths as a defence against predators and used as an energy rich food source for chicks and for the adults during their long flights.[14] They have above the nasal passage a salt gland, which helps to remove salt from their blood; this salt, primarily sodium chloride, is in their marine invertebrate food and in the large amount of ocean water that they imbibe; it excretes a concentrated salt solution from the nostrils.[15]
The range of this bird is quite large as it ranges from Antarctica to the subtropics of Chile, Africa, and Australia,[12][13] and has an occurrence range of 36,000,000 km2 (14,000,000 sq mi). It breeds on numerous islands throughout the southern oceans. The islands with larger populations include the Falkland Islands, South Georgia, South Orkney Islands, Staten Island, South Shetland, Heard Island, Macquarie Island, the Prince Edward Islands, and the Crozet Islands. The other locations with small populations are the Kerguelen Islands, Gough Island, Tristan da Cunha, Diego Ramirez, Isla Noir as well as four locations on the continent of Antarctica, including Terre Adélie, and small islands off the coast of Argentina near Chubut Province.[11] The colonies are visited year round.[12]
The southern giant petrel achieves sexual maturity at six or seven years of age;[12] however the average age of first breeding is ten years.[11] Its breeding season begins in October. Its nest is a mound of moss, grass, and stones with a depression in the centre and is located on bare or grassy ground.[12][13] They form loose colonies except in the Falkland Islands where the colonies are much larger.[11]
One immaculate white egg that is 103 by 70 millimetres (4.1 by 2.8 in) is laid. It is incubated for 55–66 days, where it is always guarded by at least one of the parents.[16] When the white chick is born it is brooded for two to three weeks and it fledges at 104–132 days.[12] The chicks are vulnerable to introduced mammalian predators like small rodents. These are generally not recognized as threats by the members of a colony, and thus can kill many chicks.[16]
The southern giant petrel will feed on fish, krill, squid, offal, and waste from vessels in coastal and pelagic waters, where they often follow fishing boats and cruise ships. Unlike most other Procellariiformes, the southern giant petrel will eat carrion.[12][11] The Southern Giant petrel is an extremely aggressive predator and will kill other seabirds (usually penguin chicks, sick or injured adult penguins and the chicks of other seabirds).[13] It has been seen preying on the adult Australasian gannet by holding it underwater and drowning it. These birds have also been observed drowning yellow-nosed and black-browed albatrosses.[17] The males exclude females from the carcasses that they are feeding on.[12]
In 2009, the southern giant petrel was upgraded to a status of least concern from near threatened by the IUCN.[1] Overall population trends show that in the 1980s there were 38,000 pairs which dropped to 31,000 in the late 1990s followed by 46,800 presently. The Falkland Islands and most of the South Georgia Archipelago have shown increases from the 1980s to the present. Terre Adélie has shown a drastic reduction as the count fell to 10-15 pairs from 80 pairs in the 1980s. The official generation trend listed by BirdLife International is a 1%-9% decline, but it is stated that this is a conservative number. Furthermore, they elaborate that a best case scenario puts it at a 17% increase and a worst-case scenario of a 7.2% reduction.[1][11][18]
Accidental deaths from longline fishing as well as trawl fishing near the Falkland Islands have posed a major threat to the species. Between 2,000 and 4,000 southern giant petrels were killed in 1997-1998 due to illegal longline fishing. Additionally, the number of southern elephant seals, which is an important source of carrion, has been diminishing.[11]
To assist in the southern giant petrel's continued survival, it was listed in CMS Appendix II and ACAP Annex I. Many of the islands that it breeds on are nature reserves, and Gough Island and Macquarie Island are World Heritage Sites. Monitoring is done on South Georgia, Marion Island, the Crozet Islands, Terre Adélie, and Macquarie Island. Gough Island has had two censuses in the last decade.[11]
Continued monitoring and surveys at major breeding sites have been proposed, as well as researching movement and migration. Additionally, continued promotion of "best-practice mitigation measures" via existing methods outlined in CCAMLR, CMS, and FAO have also been proposed.[11]
The southern giant petrel (Macronectes giganteus), also known as the Antarctic giant petrel, giant fulmar, stinker, and stinkpot, is a large seabird of the southern oceans. Its distribution overlaps broadly with the similar northern giant petrel, though it overall is centered slightly further south. Adults of the two species can be distinguished by the colour of their bill-tip: greenish in the southern and reddish in the northern.
La Suda giganta petrelo (Macronectes giganteus), konata ankaŭ kiel Antarkta giganta petrelo, Giganta fulmaro, aŭ Haladzulo, estas granda marbirdo de la sudaj oceanoj. Ties distribuado ege koincidas kun la simila Norda giganta petrelo, kvankam ĝi ĝenerale estas centrata iome pli sude. Plenkreskuloj de la du specioj povas esti separataj laŭ la koloro de ties bekopinto: nome verdeca ĉe la Suda kaj ruĝeca ĉe la Norda.
La Suda giganta petrelo estas unu el du membroj de la genro Macronectes, kiu siavice, kun aliaj 14 genroj, komponas la familion de Procelariedoj. Macronectes estas aludata ankaŭ kiel gigantaj petreloj, kaj kun la genro Fulmarus, la Kaba petrelo, la Antarkta petrelo, kaj la Neĝopetrelo formas subfamilion ene de la pli grandan taksonon de la familio.
La Suda giganta petrelo estis unuafoje priskribita kiel Macronectes giganteus de Johann Friedrich Gmelin, en 1789, baze sur specimeno el Insulo Estados ĉe Fuegio.[1]
Macronectes giganteus devenas el makros nome greka vorto signife longa aŭ granda kaj nēktēs signife naĝanto, kaj giganteus el la latina por giganta. Suda giganta petrelo ekas per suda aluda al la fakto ke ties habitato estas pli suda ol tiu de ĝia partnero la Norda giganta petrelo, kaj petrelo devenas el Sankta Petro kaj el la historio de lia piedirado surakva, kiu aludas al la ia kurado surakva de la birdospecio por ekflugado. Ili estas nomataj ankaŭ fulmaro, kiu devenas el full nome malnovnordlanda vorto signifanta freneza, kaj mar signifanta mevo. Tiuj similas iome al mevoj kaj kapablas kraĉi haladzaĵon al predantoj.[2]
Tiu petrelo estas la plej granda el la Procelariedoj nome 86 al 99 cm kun enverguro de 185 al 205 cm. La masklo pezas proksimume 5 kg kaj la ino 3 al 8 kg. Ili havas tre grandan bekon, kun verdeca pinto kaj grizbrunecajn krurojn.[3] Estas du diferencaj morfoj, el kiuj la malhela similas al la Norda giganta petrelo, kaj la plej distinga estas hela morfo. Ĉe la malhela morfo la supra brusto, kapo kaj kolo estas helaj kaj la resto de ties plumaro estas makulecbruna.[1] La antaŭa bordo de ties flugiloj estas pli hela same kiel la bazo de la internaj unuarangaj en la subaĵo. La hela morfo estas pli rara kaj tre distinga kun nur iomaj nigraj makuletoj sed la resto blankeca. Kiam junulo, la malhela morfo estas pli malhelbruneca kaj paliĝas pro aĝo.[3] Ambaŭ gigantaj petreloj havas krurojn kiuj estas tre fortaj kaj tiele povas moviĝi surtere sufiĉe efike.[1] Fine, dumfluge tiu specio havas iome ĝibecan aspekton.[4]
Kiel membroj de la Procelarioformaj, ili kunhavas kelkajn identigajn karakterojn. Unue, ili havas nazajn trapasejojn kiuj ligiĝas al la supra beko, kvankam la naztruoj ĉe la albatrosoj estas flanke de la beko. La bekoj de la Procelarioformaj estas unikaj ankaŭ ĉe tio ke ili disiĝas en 7 al 9 kornecaj platoj. Ili produktas stomakoleon faritan el vaksecaj esteroj kaj trigliceridoj kiuj stokiĝas en la proventrikulo. Tio estas uzata kontraŭ predantoj same kiel energiriĉa manĝofonto por idoj kaj por plenkreskuloj dum ties longaj flugoj.[5] Fine ili havas ankaŭ salglandojn kiuj situiĝas ĉe la naza trapasejo kaj helpas al sensaligo de ties korpoj, pro la alta kvanto de oceana akvo kiun ili englutas. Ili elpelas la salan solvaĵon tra sia nazo.[6]
La Suda giganta petrelo atingas seksan maturiĝon ĉe ses aŭ sep jaroj de aĝo;[1] tamen la averaĝa aĝo de unua reproduktado estas dek jaroj.[3] Ties reprodukta sezono ekas en oktobro. Ties nesto estas amaso de musko, herbo, kaj ŝtonoj kun depresio centre kaj situanta sur nuda aŭ herbeca grundo.[1][4] Ili formas izolajn koloniojn escepte en la Falklandoj kie la kolonioj estas multe pli grandaj.[3] La ino demetas ununuran ovon kiu estas kovata dum 55–66 tagoj. Kiam eloviĝas la blanka ido, tiu estos ankoraŭ kovata dum 2 al 3 semajnoj kaj elnestiĝo okazas post 104–132 tagoj.[1]
Tiu petrelo manĝas krilon, kalmarojn, kaj tripaĵojn en akvoj de marbordoj kaj pelagaj, kaj malkiel plej aliaj Procelarioformaj, tiu birdospecio manĝas ankaŭ kadavraĵojn[3][1] kaj eĉ atakas pli malgrandajn marbirdojn.[4] La maskloj forpelas inojn for el la kadavraĵoj kiujn ili estas manĝantaj.[1]
La teritorio de tiu birdo estas tre granda el Antarkto al la subtropikoj de Ĉilio, Afriko, kaj Aŭstralio,[1][4] kaj havas loĝan teritorion de 36,000,000 km². Ili reproduktiĝas sur nombraj insuloj tra la sudaj oceanoj. La insuloj kun pli grandaj populacioj estas la Malvinoj, Suda Georgio, Sudaj Orkadoj, Insulo Estados, Sudaj Ŝetlandaj, Insulo Herdo, Makvora Insulo, Princ-Eduardaj Insuloj, kaj Krozetoj. La aliaj lokoj kun malgrandaj populacioj estas la Kergelenoj, Gough, Tristan da Cunha, Diego Ramirez, Insulo Noir same kiel kvar lokoj en la kontinento Antarkto, kiaj ĉe Adelilando, kaj malgrandaj insuloj ĉe la marbordo de Argentino ĉe Ĉubuta provinco.[3] La kolonioj estas vizitataj la tutan jaron.[1]
2009 estis bona jaro por tiu specioj ĉar ĝi estis suprengradita al statuso Malplej Zorgiga el Preskaŭ Minacata, fare de IUCN.[3] Tiu subgradado ne estas tiom optimisma ĉar ĝi ne rilatas tiom multe al rekupero de populacio, sed al pli klara bildo kaj pli precizaj censoj.[7] Ĝenerala populacitendenco montris ke en la 1980-aj jaroj estis 38,000 paroj kiuj falis al 31,000 fine de la 1990-aj jaroj kaj iris al la nunaj 46,800. La Falklandoj kaj plej el la Suda Georgio montris pliiĝojn el la 1980-aj jaroj al nuno. Adelilando montras drastan malpliiĝon al 10—15 paroj el 80 paroj en la 1980-aj jaroj. La oficiala 10/3 generacitendenco estis listita de BirdLife International je malpliiĝo de 1%—9%, sed oni asertis, ke temas pri konservativa nombro. Oni ĉirkaŭkalkulas por plej bona kazo pliiĝon de 17% kaj plej malbona kazo malpliiĝon de 7.2%.[3][7]
Ĉefaj minacoj al la bonfarto de tiu specio estas la tipaj akcidentaj mortoj kaŭzita de multhokado same kiel pro trenreta fiŝkaptado ĉe la Falklandoj. Inter 2,000 kaj 4,000 estis mortigitaj en 1997—1998 pro kontraŭleĝa multhokado. Malpliiĝis ankaŭ la nombroj de Suda marelefanto, kiu estas grava manĝofonto kiel kadavraĵo. Ankaŭ homa ĝenado malbone efikis super tiu birdo.[3]
Por helpi ĉe tiu birdospecio la kontinuan survivadon ĝi estis lokita en la Apendico II CMS de la Konvencio de Bonn kaj en la Anekso I ACAP de la Traktaĵo pri Konservado de Albatrosoj kaj Petreloj. Multaj el la insuloj kie ili reproduktiĝas estas naturrezervejoj, kaj la Insulo Gough kaj la Makvora Insulo estas Monda heredaĵo de Unesko. Oni faras monitoran kontroladon en Suda Georgio, Marion, Krozetoj, Adelilando, kaj Makvora Insulo. La insulo Gough havis 2 censojn en la lasta jardeko.[3]
Oni proponis kontinuan monitoradon kaj enketojn ĉe la ĉefaj reproduktejoj, same kiel reserĉadon ĉe ties movoj kaj migrado.[3]
La Suda giganta petrelo (Macronectes giganteus), konata ankaŭ kiel Antarkta giganta petrelo, Giganta fulmaro, aŭ Haladzulo, estas granda marbirdo de la sudaj oceanoj. Ties distribuado ege koincidas kun la simila Norda giganta petrelo, kvankam ĝi ĝenerale estas centrata iome pli sude. Plenkreskuloj de la du specioj povas esti separataj laŭ la koloro de ties bekopinto: nome verdeca ĉe la Suda kaj ruĝeca ĉe la Norda.
El abanto marino antártico (Macronectes giganteus),[2] también conocido como petrel gigante antártico o petrel gigante común,[3] es un ave de la familia Procellariidae que habita una distribución natural bien extensa, comprendiendo todos los mares del Hemisferio Sur, desde las costas de la Antártida hasta el trópico de Capricornio. Es del tamaño de un albatros, teniendo en vuelo un aspecto algo jorobado. A diferencia de otros petreles, que sobre el suelo se arrastran sobre sus patas recogidas, es bastante ágil en tierra. Se alimenta principalmente de animales marinos aunque también come carroña en tierra o caza aves marinas más pequeñas. Las colonias de cría están situadas en islas o en el litoral.
Se ve a gran distancia de las costas. Es una de las variedades más amplias de los petreles.
Los petreles se caracterizan por su vuelo rasante. De entre los petreles el abanto marino es el de mayor envergadura. De longitud alcanza casi un metro y las alas logran una extensión que sobrepasan los dos metros.
En diferencia de sus parientes, la mayoría de los otros petreles y los tubinares en general, esta ave además de alimentarse de peces y calamares, come carroña. También ataca los nidos de otras aves, incluyendo a los pingüinos, otros petreles y albatros.
Se distribuyen por Argentina, Chile, Brasil Perú, Namibia, Sudáfrica, Madagascar, Australia, Nueva Zelanda y Antártida. por esta
El abanto marino antártico (Macronectes giganteus), también conocido como petrel gigante antártico o petrel gigante común, es un ave de la familia Procellariidae que habita una distribución natural bien extensa, comprendiendo todos los mares del Hemisferio Sur, desde las costas de la Antártida hasta el trópico de Capricornio. Es del tamaño de un albatros, teniendo en vuelo un aspecto algo jorobado. A diferencia de otros petreles, que sobre el suelo se arrastran sobre sus patas recogidas, es bastante ágil en tierra. Se alimenta principalmente de animales marinos aunque también come carroña en tierra o caza aves marinas más pequeñas. Las colonias de cría están situadas en islas o en el litoral.
Se ve a gran distancia de las costas. Es una de las variedades más amplias de los petreles.
Los petreles se caracterizan por su vuelo rasante. De entre los petreles el abanto marino es el de mayor envergadura. De longitud alcanza casi un metro y las alas logran una extensión que sobrepasan los dos metros.
En diferencia de sus parientes, la mayoría de los otros petreles y los tubinares en general, esta ave además de alimentarse de peces y calamares, come carroña. También ataca los nidos de otras aves, incluyendo a los pingüinos, otros petreles y albatros.
Macronectes giganteus Macronectes generoko animalia da. Hegaztien barruko Procellariidae familian sailkatua dago.
75 cm inguru luze eta hegoak zabalduta 2 m inguru zabal da. Itxuraz ahatearen antzekoa da; mokoa, ordea, ez du zapala, estua eta punta-okerra baizik. Lumak gaztaina kolorekoak ditu. Hego Buruan bizi da batez ere.[3]
Macronectes giganteus Macronectes generoko animalia da. Hegaztien barruko Procellariidae familian sailkatua dago.
75 cm inguru luze eta hegoak zabalduta 2 m inguru zabal da. Itxuraz ahatearen antzekoa da; mokoa, ordea, ez du zapala, estua eta punta-okerra baizik. Lumak gaztaina kolorekoak ditu. Hego Buruan bizi da batez ere.
Isomyrskyliitäjä (Macronectes giganteus) on Antarktiksen ja eteläisten merialueiden raskastekoinen ulappaliitäjälaji.[2]
Lintu on maksimissaan 95 cm pitkä ja 4,5 kg painava, albatrossien kokoluokkaa oleva lintu. Sukupuolet ovat samannäköiset. Nuoret linnut ovat kauttaaltaan mustanpuhuvia, vanhemmiten ne muuttuvat rusehtavan "epäsiisteiksi" väritykseltään. Linnusta esiintyy myös valkea värimuoto.[2]
Isomyrskyliitäjä on eteläisten ja Antarktisten merialueiden lintu.[2]
Ulappalintuna lintu voi ruokailla merellä, mutta se pesii saarilla tai rannikon läheisyydessä.[2]
Pesä rakentuu pikkukivistä ja kasvinosista, muodostaen matalan keon maahan. Lintu muodostaa pesimäyhdyskuntia. Emot ja poikaset voivat pesällä häirittynä puolustautua sylkemällä pahantuoksuista öljyä.[2] Pesässä on tyypillisesti yksi muna, jota haudotaan 60 päivää. Poikasta ruokitaan kolme viikkoa. Poikanen lähtee lentoon neljän kuukauden iässä, mutta saavuttaa sukukypsyyden vasta 6-7 vuoden ikäisenä.
Lintu syö merellä kalaa, krilliä ja muuta meren pieneläimistöä. Maalla se syö hylkeiden ja pingviinien haaskoja ja voi tappaa myös muita itseään pienempiä merilintuja ravinnokseen.
Isomyrskyliitäjä (Macronectes giganteus) on Antarktiksen ja eteläisten merialueiden raskastekoinen ulappaliitäjälaji.
Macronectes giganteus
Le Pétrel géant (Macronectes giganteus) est une espèce de grands oiseaux de mer de la famille des Procellariidae qui vit dans l'hémisphère Sud et dont l'envergure peut atteindre deux mètres.
Long de 84 à 99 cm, ce grand oiseau a une envergure qui peut aller de 185 à 213 cm. Il peut peser de 3,6 à 5 kg.
Il n'existe pas de dimorphisme sexuel chez cette espèce, mais il existe deux types de plumage, tous sexes confondus : la phase claire et la phase foncée.
Les individus de phase claire sont blancs avec des taches foncées assez nombreuses.
Les individus de phase foncée sont tout d'abord entièrement sombres (ce qui les distingue des juvéniles d'Albatros hurleur, qui ont la face et le dessous des ailes blancs), puis acquièrent lentement le plumage adulte, qui présente des taches claires sur la tête et la poitrine, ainsi que sur la bordure antérieure du dessous des ailes et sur la face inférieure du corps.
Il ressemble assez à un petit albatros, mais son corps est plus robuste, un peu "bossu", et ses ailes plus courtes. On peut aussi le confondre avec un Pétrel de Hall, Macronectes halli : la détermination est particulièrement difficile pour les individus juvéniles. La principale différence entre Pétrel de Hall et Pétrel géant est que ce dernier a le bout du bec verdâtre au niveau des deux mandibules, alors que le Pétrel de Hall a le bout de la mandibule supérieure rougeâtre et le bout de la mandibule inférieure noirâtre[1].
Le Pétrel géant est un oiseau opportuniste qui, s'il se nourrit de krill, d'amphipodes, de poissons et de céphalopodes, ne dédaigne pas de devenir charognard. Il suit souvent les navires de pêche au filet ou à la palangre, profitant des poissons et déchets rejetés par ces derniers. Pendant la saison de reproduction, une bonne part de leur apport alimentaire est constituée de cadavres de manchots, de phoques et d'éléphants de mer[2],[3] Il semble que mâle et femelle ne partagent pas les mêmes sites de nourrissage, au moins durant la saison de nidification[4].
La saison de reproduction commence en octobre ou novembre par la formation de colonies éparses, puis par la ponte d'un seul œuf dans un nid formé d'herbe, de mousse et de petits cailloux. Cet œuf sera couvé durant 55 à 65 jours. Le petit restera au nid jusqu'à son essor, vers le mois de mars. Après son essor, le juvénile passera ses premières années à se déplacer autour du pôle Sud. Il sera capable de se reproduire à son tour au plus tôt à 4 ans, mais plus communément entre 6 et 10 ans[2],[3]. Le record de longévité chez cette espèce est actuellement détenu par un individu bagué : 13,5 ans. Mais on estime que cet oiseau peut vivre beaucoup plus longtemps[5]
L'espèce Macronectes giganteus comprenait autrefois le Pétrel de Hall, maintenant considéré comme une espèce à part[6].
Cet oiseau pélagique est cantonné à l'hémisphère Sud. Il niche sur des îles des régions polaires antarctiques et subantarctiques, comme les îles Malouines, les îles au large de la Patagonie et de la Terre de Feu, la Géorgie du Sud, l'île Gough, les îles Orcades du Sud, les îles Shetland du Sud et autres îles de l'océan Austral, de même que sur le continent Antarctique. Il niche aussi sur les îles Crozet et les îles Kerguelen, sur l'Archipel du Prince-Édouard, l'Île Heard et l'Île Macquarie. Quelques individus nichent aussi sur l'archipel Tristan da Cunha et les îles Diego Ramirez[4]. Les colonies de nidification s'installent sur des sols nus ou herbeux, souvent à proximité de colonies de manchots[3]. Il est très à l'aise dans les tempêtes qui peuvent sévir à certains endroits, comme aux îles Crozet où les vents dépassent les 100 km/h pendant 100 jours par an.
On estime qu'entre 2 000 et 4 000 Pétrels géants ont été tués par la campagne de pêche à la palangre de la Légine australe (Dissostichus eleginoides) de 1997-1998. Il a été démontré aux îles Malouines que l'espèce est aussi victime de la pêche au filet dérivant. Des diminutions de population ont aussi été imputées, au niveau de certaines zones, à la réduction importante des effectifs d'Éléphant de mer du sud (Mirounga leonina, dont les cadavres constituent une importante source alimentaire pour cette espèce), mais aussi à la pression humaine[4]. Le Pétrel géant est un oiseau sensible au dérangement ; il quittera définitivement son nid s'il est dérangé trop souvent, abandonnant œuf ou petit. Lorsqu'il se sent en danger, il est capable de régurgiter une huile nauséabonde qu'il projette sur son assaillant[2].
Après un déclin au cours des années 1980 et 1990, il semble que la population de Pétrel géant soit de nouveau en augmentation sur certaines zones, comme les îles Crozet, les îles Malouines, l'île Gough, l'île Heard et en Géorgie du Sud. La population en 2008 était estimée à 97 000 individus[4].
Cette espèce est placée en annexe II de la Convention de Bonn et en annexe I par l'ACAP (Agreement on the Conservation of Albatross and Petrels). L'UICN, en dépit d'une apparente stabilisation des populations de Pétrels géants, a classé cette espèce dans la catégorie "V" (Vulnerable) puis "NT" (Near Threatened, c'est-à-dire quasi menacée) entre 2000 et 2009 à cause de la menace toujours présente que constitue la pêche industrielle sur cette espèce[7].
Plusieurs États ont émis des timbres à l'effigie de cet oiseau : l'Argentine en 1980 et 1986, le Territoire britannique antarctique en 2005, les Maldives en 2007, la Géorgie du Sud-et-les Îles Sandwich du Sud en 1987 et 2006, l'île Sainte Hélène en 1993, la Tanzanie en 1999, l'archipel Tristan da Cunha en 2000, le Chili en 2001 et les Terres australes et antarctiques françaises en 1986.
Macronectes giganteus
Le Pétrel géant (Macronectes giganteus) est une espèce de grands oiseaux de mer de la famille des Procellariidae qui vit dans l'hémisphère Sud et dont l'envergure peut atteindre deux mètres.
Veliki burnjak je vrsta morske ptice iz roda Macronectes iz porodice zovoja. Jedna je od najvećih morskih ptica oceana. Prvi put ju je opisao Johann Friedrich Gmelin 1789. na temelju uzoraka iz Ognjene zemlje i otoka Isla de los Estados. Duga je 86-99 cm, a ima raspon krila 185-205. Visoka je oko 1 m[2]. Mužjak je najčešće težak 5 kg, a ženka 3-8 kg. Ova ptica ima veliki žuti kljun sa zelenim vrhom, a noge su joj sivkastosmeđe. Hrani se lignjama, krilom, kozicama i strvinama. Životni vijek ovih ptica je 30 godina. Pve ptice pomalo sliče na albatrose, ali imaju kraća krila od njih.
Ove ptice su spolno zrele sa 6-7 godina. Međutim, uglavnom se prvi put gnijezde sa 10 godina. Sezona gniježdenja počinje u listopadu, te ptice se gnijezde u velikim kolonijama na otocima ili blizu obale. Gnijezdište je napravljeno od sitnih kamenčića, mahovine ili trave. Polažu jedno bijelo jaje iz kojega se izlegne ptić za 55-66 dana.
Nije poznato ima li grabežljivaca koji napadaju ove ptice, a velika su im prijetnja ribarske mreže, jer se kreću blizu ribarskih brodova[3]. 1980-ih i 1990-ih populacija ove vrste je naglo pala, ali kasnije se dosta povećala. Procijenjuje se da se 2000-4000 ovih ptica uhvati u ribarske mreže. Procijenjena populacija ovih ptica iz 2008. je 97 000 [4].
Nekoliko država i nesamostalnih teritorija je izdalo poštanske marke sa slikom ove ptice. To su Argentina (1980. i 1986.), Britanski Antarktički teritorij (2005.), Maldivi (2007.), Južna Georgija i otočje Južni Sandwich (1987. i 2006.), Sveta Helena (1993.), Tanzanija (1999.), Tristan da Cunha (2000.), Čile (2001.) i Francuski južni i antarktički teritoriji (1986.)
Veliki burnjak je vrsta morske ptice iz roda Macronectes iz porodice zovoja. Jedna je od najvećih morskih ptica oceana. Prvi put ju je opisao Johann Friedrich Gmelin 1789. na temelju uzoraka iz Ognjene zemlje i otoka Isla de los Estados. Duga je 86-99 cm, a ima raspon krila 185-205. Visoka je oko 1 m. Mužjak je najčešće težak 5 kg, a ženka 3-8 kg. Ova ptica ima veliki žuti kljun sa zelenim vrhom, a noge su joj sivkastosmeđe. Hrani se lignjama, krilom, kozicama i strvinama. Životni vijek ovih ptica je 30 godina. Pve ptice pomalo sliče na albatrose, ali imaju kraća krila od njih.
Petrel-raksasa selatan (Macronectes giganteus), adalah burung laut berukuran besar dari samudera selatan. Penyebarannya tumpang tindih dengan Petrel-raksasa utara yang sejenis, meskipun secara keseluruhan lebih menyebar sedikit ke arah selatan. Burung dewasa dari kedua spesies dapat dipisahkan dari warna ujung paruh mereka: kehijauan pada Petrel-raksasa selatan dan kemerahan pada Petrel-raksasa utara.
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Petrel-raksasa selatan (Macronectes giganteus), adalah burung laut berukuran besar dari samudera selatan. Penyebarannya tumpang tindih dengan Petrel-raksasa utara yang sejenis, meskipun secara keseluruhan lebih menyebar sedikit ke arah selatan. Burung dewasa dari kedua spesies dapat dipisahkan dari warna ujung paruh mereka: kehijauan pada Petrel-raksasa selatan dan kemerahan pada Petrel-raksasa utara.
L'ossifraga del sud (Macronectes giganteus J.F.Gmelin, 1789) è un uccello della famiglia Procellariidae.[2]
La sua apertura alare può superare i 2 metri[3], il robusto becco è di forma appuntita e le zampe brevi e palmate.
Si nutre di pesci ma anche di carogne di otarie (Arctocephalus spp.), grossi cetacei (Eubalaena australis), pinguini (Eudyptes spp.).[3]
Depone un singolo uovo tra ottobre e novembre la cui cova dura due mesi.
Questa specie nidifica in diverse località dei mari del sud tra cui le isole Falkland e altre isole al largo della provincia di Chubut (Argentina), la Georgia del Sud, le Isole Orcadi Meridionali, le Isole Shetland Meridionali, le Isole del Principe Edoardo, l'arcipelago delle Crozet, le isole Heard e Macquarie; piccole popolazioni sono presenti anche sull'isola Gough, su Tristan da Cunha, sulle Isole Kerguelen e in diverse località dell'Antartide.[1]
L'ossifraga del sud (Macronectes giganteus J.F.Gmelin, 1789) è un uccello della famiglia Procellariidae.
Didysis audrapaukštis (lot. Macronectes giganteus) – petrelinių (Procellariidae) šeimai priklausanti jūrinių paukščių rūšis. Paplitęs Pietų vandenyne ir kitose pietų pusrutulio jūrose: jo arealas aprėpia erdvę nuo Antarktidos pakrančių iki subtropinių platumų. Gausios kolonijos peri Malvinų, Pietų Džordžijos, Pietų Orknio, Pietų Šetlando, Estadoso, Herdo, Makvorio, Krozė, Gofo ir kt. salose.
Didysis audrapaukštis yra didžiausias tarp petrelinių paukščių. Jo ištiestų sparnų plotis siekia 185–205 cm, nors dydis labai įvairuoja. Sveria 2,3–5,6 kg, patinai stambesni už pateles. Snapas ilgas, geltonas, kojos pilkšvai rudos. Plunksnos rudų atspalvių, tamsesnės nei panašaus šiaurinio audrapaukščio (Macronectes halli).
Maitinasi kriliu, kalmarais, dvėseliena. Peri gausiomis kolonijomis Pietų jūrų salose bei žemynų pakrantėse. Spalį ant samanų ar plikų uolų susuka lizdą iš samanų, kerpių, akmenų. Deda vieną kiaušinį, kurį peri 55–66 dienas. Išsiritęs jauniklis pradeda skraidyti po 104–132 dienų.
Patelė su jaunikliu
Paaugęs paukštis
Kiaušinis
De zuidelijke reuzenstormvogel (Macronectes giganteus) is een vogel uit de familie van de stormvogels en pijlstormvogels (Procellariidae).
Volwassen dieren zijn meestal vlekkerig grijsbruin, soms sneeuwwit met donkere vlekjes. Het verenkleed is bij beide geslachten gelijk. De lichaamslengte bedraagt 92 cm en het gewicht 5 kg.
Deze grote en agressieve trekvogels zoeken hun voedsel op het land. Ze hebben een enorme snavel, waarmee ze de huid van aangespoelde walvissen openscheuren. In kolonies van pinguïns en zeeleeuwen leven ze zich uit als predatoren van eieren, kuikens, gestorven of verlaten jonge dieren en de nageboorten van zeezoogdieren.
Deze soort komt algemeen voor langs de zeekusten van de zuidelijke oceanen. Broeden gebeurt op Grahamland (Antarctica) en de subantarctische eilanden van de zuidpunt van Chili tot aan de Heard en McDonaldeilanden en Macquarie-eiland.
In 2000 stond zuidelijke reuzenstormvogel als kwetsbaar voor uitsterven op de Rode Lijst van de IUCN. Volgens schatting van het aantal broedparen waren op sommige plaatsen de populatie-aantallen enorm gedaald. Schattingen liepen uiteen van 18% in tien jaar tot 50% in 20 jaar. Na de eeuwwisseling bleek dat de aantallen stabiel bleven en rond de Falklandeilanden en op Zuid-Georgia bleek dat aantallen stegen. In 2009 werd de vogel als niet (meer) bedreigd beschouwd en werd door BirdLife International het totaal aantal broedparen geschat op 54.000.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe zuidelijke reuzenstormvogel (Macronectes giganteus) is een vogel uit de familie van de stormvogels en pijlstormvogels (Procellariidae).
Sørkjempepetrell (Macronectes giganteus) er ein stor sjøfugl i stormfuglfamilien med to morfar, ei lys og ei mørk form. Han er ein av to artar av kjempepetrellar, begge lever dels pelagisk og er utbreidd sirkumpolart på kystar og til havs i den subantarktiske regionen. Hekkinga skjer på isfrie område av Antarktis og på subantarktiske øyar, den største hekkepopulasjonen finst på Falklandsøyane.
Sørkjempepetrell har same storleik som slektningen nordkjempepetrell, kroppslengda er ca. 90 cm, vengespennet er på opptil 2,1 meter,[1] og han veg i gjennomsnitt 4,5 kilogram. Kjempepetrellane er dermed større enn til dømes Phoebastria-abatrossane, men har mindre vengespenn. Denne arten har to morfar, den mørke morfen i gråbrunt liknar nordkjempepetrell, men den mørke sørkjempepetrellen får lysare hovud som kan bli heil kvitt. Fjørdrakta er gråbrun, framhovud og hals kan bli kvite. Unge fuglar er mørk brune og særs lik ungfuglar av nordkjempepetrell. Den lyse morfen kan bli nær kvit, men med få og spreidde mørke flekker. Kjempetretrellar har massive, gule nebb, sørkjempepetrellen med bleikgrøn nebbtupp, det sikraste kjenneteiknet som skil han frå nordkjempepetrell.
Denne arten lever på kystar i alle sørlege hav, i Sørishavet og i sørlege område av Stillehavet, Atlanterhavet og Indiahavet. Om sommaren hekkar og beitar han sør for 60° sør i Stillehavet og Indiahavet, og sør for 53° sør i regionar ved Macquarieøya, men held seg i beltet mellom 53° sør og den sørlege vendesirkelen på 23° sør i vinterhalvåret, jamvel enda legre nord.[2]
Sørkjempepetrell er i større grad enn nordkjempepetrell ein kolonihekkar, dei største koloniane ligg på Falklandsøyane, Sør-Georgia, Sør-Shetlandsøyane, Sør-Orknøyane, Heard- og McDonaldøyane, Macquarieøya, øyar utanfor Sør-Amerika, Tristan da Cunha og på fastland på Den antarktiske halvøya.[3] Men dei hekkar òg spreidd i mindre tal på andre øyar. Kvar koloni i hekkepopulasjonen er mellom 10 og 300 par. Beitemønstret i hekketida varierer, ved nokre øyar finn dei føda innanfor 30 km, i andre døme har ein funne fuglar opptil 2000 km borte frå kolonien. Utanom hekketida kan nokre vere mykje stasjonære i dei nordlegste områda, men jamt over vil sørkjempepetrellar spreie seg vidt og lengre nord om vinteren.
Dietten består av åtsel av pattedyr og fuglar, fiskeavfall, men dei kan og drepe mindre sjøfuglar inklusive pingvinar. Dei plukkar òg krepsdyr og fisk på havoverflata.
Egglegging skjer frå august til oktober og det eine kvite egget har ei rugetid på ca. 60 dagar. Ungane kan flyge etter ca. 115 dagar og dreg ut på havet frå slutten av februar. Dei er mellom 6 og 7 år nå dei returnerer til kolonien for å bli hekkefuglar.
Arten har status som livskraftig, og bestanden er estimert til ca. 150 000 individ inkludert ungfuglar, og er trudd å vere aukande.[3]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|isbn= value: length (hjelp). |access-date= requires |url= (hjelp) |title= (hjelp) CS1 maint: Multiple names: authors list (link) 
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Sørkjempepetrell Sørkjempepetrell (Macronectes giganteus) er ein stor sjøfugl i stormfuglfamilien med to morfar, ei lys og ei mørk form. Han er ein av to artar av kjempepetrellar, begge lever dels pelagisk og er utbreidd sirkumpolart på kystar og til havs i den subantarktiske regionen. Hekkinga skjer på isfrie område av Antarktis og på subantarktiske øyar, den største hekkepopulasjonen finst på Falklandsøyane.
Sørkjempepetrell (Macronectes giganteus) er en stor sjøfugl i slekten Macronectes.
Sørkjempepetrell (Macronectes giganteus) er en stor sjøfugl i slekten Macronectes.
Multimedia w Wikimedia Commons Petrelec olbrzymi[3], także petrel olbrzymi[4] (Macronectes giganteus) – gatunek dużego ptaka morskiego z rodziny burzykowatych. Występuje na wszystkich oceanach półkuli południowej, głównie na południe od zwrotnika Koziorożca.
Gatunek został opisany naukowo przez J.F. Gmelina w 1789 roku, jako Procellaria gigantea. Miejsce typowe to Wyspa Stanów w archipelagu Ziemi Ognistej. Długo był uznawany za jeden gatunek z pokrewnym petrelcem wielkim (M. halli); w obszarach sympatrycznego występowania zdarza się krzyżowanie tych gatunków. Południowoatlantycka populacja może być uznana za podgatunek Macronectes giganteus solanderi[5].
Petrelec olbrzymi jest dużym ptakiem, porównywalnym wielkością z albatrosami. Mierzy od 85 do 100 cm, rozpiętość skrzydeł to 150–210 cm, masa ciała dorosłej samicy to 3,8 kg, a samca 5 kg[5]. Dorosłe mają białawą głowę, szyję i górę piersi, reszta upierzenia jest szarobrązowa, marmurkowa, z bledszymi piórami na przedniej krawędzi skrzydła. Ptaki te mają masywny dziób, żółtawy z bladym groszkowozielonym zakończeniem. Nogi są szarobrązowe. Biała odmiana jest trudna do pomylenia z innym ptakiem, typowo ma nakrapiany grzbiet. Ciemna odmiana ma za młodu szaroczarne upierzenie, które blednie z wiekiem. Od albatrosów odróżnia je większy dziób, krótsze i węższe skrzydła oraz garbaty kształt ciała. Od petrelców wielkich różni je kolor dzioba i blada przednia krawędź skrzydła[2].
Jest to ptak morski, który występuje na bardzo dużym obszarze, na południu zasięgu jest spotykany w obszarze występowania paku lodowego[5]. Rozmnaża się na wyspach subantarktycznych: Falklandach, Ziemi Ognistej, Georgii Południowej, Orkadach Południowych, Szetlandach Południowych i innych wyspach w pobliżu kontynentu antarktycznego, Wyspach Księcia Edwarda, Wyspach Crozeta, Wyspie Heard i Macquarie, a mniejsze populacje także na Gough, Tristan da Cunha, Diego Ramírez, Wyspach Kerguelena i na samym kontynencie Antarktydy. Jest spotykany u wybrzeży Ameryki Południowej, po Peru i Brazylię na północy; występuje na Sandwichu Południowym, Świętej Helenie, u wybrzeży Afryki Południowej, Namibii, Mozambiku i Madagaskaru; w południowej części Australii i na Norfolku. Wyginął na Wyspie Bouveta. Zalatuje na Fidżi, do Polinezji Francuskiej, na Reunion i Seszele[2].
Ptaki te żerują na padlinie, jedzą głowonogi, kryla, ryby i odpadki wyrzucone ze statków; często są widywane w pobliżu statków rybackich (trawlerów i longlinerów). Samice i samce żerują osobno[2].
Ptaki rozpoczynają sezon lęgowy zwykle na przełomie września i października, około sześć tygodni później niż petrelec wielki[5]. Ptaki zaczynają lęgi w wieku około 7 lat. Typowo gnieździ się w luźnych koloniach na terenach trawiastych lub nagiej ziemi, choć na Falklandach może tworzyć duże kolonie o znacznym zagęszczeniu[2].
Największa populacja petrelców olbrzymich gnieździ się na Falklandach i liczy około 19 500 par, następne co do wielkości na Georgii Południowej (5500 par) i Szetlandach Południowych (5400 par). Ocenia się, że łącznie żyje 46 800 dorosłych par tych ptaków. Liczebność tego gatunku w ogólności rośnie, choć lokalne populacje mogą wykazywać różne trendy zmian. Spadki liczebności niektórych populacji powiązano z malejącą liczebnością mirungi południowej, ważnego źródła padliny, oraz działaniami człowieka. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje petrelca olbrzymiego za gatunek najmniejszej troski, choć zaleca też monitorowanie populacji i lęgowisk. Niektóre z jego miejsc gniazdowania są rezerwatami przyrody, Gough i Macquarie są wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO[2].
Petrelec olbrzymi, także petrel olbrzymi (Macronectes giganteus) – gatunek dużego ptaka morskiego z rodziny burzykowatych. Występuje na wszystkich oceanach półkuli południowej, głównie na południe od zwrotnika Koziorożca.
Petrel-grande ou pardelão-gigante[1][2] são os nomes comuns dados às aves procelariídeas do género Macronectes. Existem duas espécies conhecidas com este nome:
As duas espécies habitam os mares do Hemisfério Sul, mas, como o nome indica, o petrel-grande-do-norte nidifica em menores latitudes.
Os petréis-grandes possuem envergadura de aproximadamente 2,10 m. Seu corpo tem cerca de 90 cm. Geralmente são de cor marrom, com a cabeça um pouco mais clara (mas alguns são brancos com manchas pretas no corpo), com filhotes brancos. Alimentam-se de qualquer animal recentemente morto ou já em decomposição, mas também caçam, especialmente pinguins.
Petrel-grande ou pardelão-gigante são os nomes comuns dados às aves procelariídeas do género Macronectes. Existem duas espécies conhecidas com este nome:
Petrel-grande-do-norte (Macronectes halli) Petrel-grande ou pardelão-gigante (Macronectes giganteus)As duas espécies habitam os mares do Hemisfério Sul, mas, como o nome indica, o petrel-grande-do-norte nidifica em menores latitudes.
Os petréis-grandes possuem envergadura de aproximadamente 2,10 m. Seu corpo tem cerca de 90 cm. Geralmente são de cor marrom, com a cabeça um pouco mais clara (mas alguns são brancos com manchas pretas no corpo), com filhotes brancos. Alimentam-se de qualquer animal recentemente morto ou já em decomposição, mas também caçam, especialmente pinguins.
Sydlig jättestormfågel[2] (Macronectes giganteus) är en stor havsfågel, mycket närbesläktad med nordlig jättestormfågel (Macronectes halli), i familjen liror inom ordningen stormfåglar.
Före 1966 behandlades de båda jättestormfåglarna som en art. Tillsammans med de två arterna av stormfågel (Fulmarus glacialis och F. glacialoides), ispetrell (Pagodroma nivea), antarktispetrell (Thalassoica antarctica) och brokpetrell (Daption capense) bildar de en undergrupp i familjen liror.
De båda arterna av jättestormfågel förekommer bara på södra jordklotet. Sydlig jättestormfågel häckar vid Antarktis kustlinje och på flera subantarktiska öar. och häckar på öar i Antarktiska oceanen. Utanför häckningstiden lever fågeln pelagiskt. De sprider sig då norrut till mer tempererade hav över ett mycket stort område, och når så långt som till Stenbockens vändkrets.
Sydlig och nordlig jättestormfågel förekommer sympatriskt och häckar till och med gemensamt på flera öar och det förekommer individer med intermediärt utseende på exempelvis Falklandsöarna och Gough Island.[3]
Arten når en vingspann över 200 centimeter och en kroppslängd mellan 84 och 92 centimeter. De har till skillnad från albatrosserna bredare vingar, kortare stjärt, kraftigare kropp och upplevs som mindre graciösa i luften. Den har en mycket kraftig gulfärgad näbb som är täckt av hornplattor. Dessutom har de en distinkt rörformig näsöppning vilket kännetecknar hela ordningen. Ögonen är små och fötternas färg är svart- eller brunaktig. Hanen är i genomsnitt större än honan.
Jättestormfåglarna delar med albatrosser en anpassning där en sena låser skuldrorna när vingen är fullt utfälld vilket innebär att vingen kan hållas ut från kroppen utan någon muskelansträngning..[4] Dock saknar de albatrossernas eleganta flygstil utan flyger istället med en serie långsamma slag med styva vingar omväxlande med korta glid.
Den sydliga jättestormfågeln är polymorf och förekommer i en mörk och en vit fas till skillnad från nordlig jättestormfågel som bara förekommer i en mörk fas. Den vita fasen föds vit och är så livet igenom med bara ett antal mörka prickar på ovansidan. Den mörka fasen har en närmast helmörk juvenil dräkt som senare ljusnar, främst kring ansiktet, bröstet och buken.
Att skilja de båda arterna av jättestormfågel i fält är inte alltid enkelt. Enklast skiljer man dem åt i adult dräkt då den nordliga arten har mörka vingframkanter och röd näbbspets med ett mörkt fält på undre näbbspetshalvan, medan den sydliga har vita vingframkanter, ljus näbbspets och ett ljusgrönt fält på undre näbbspetshalvan. Juvenila individer i mörk fas kan vara svåra att artbestämma även på närmre håll.
I motsats till nordlig jättestormfågel ruvar arten i kolonier. Sydlig jättestormfågel livnär sig huvudsakligen av as som den hittar drivande på havet, men även krill. Jättestormfåglarna är unika inom sin ordning då de har starka ben och födosöker på land där de äter as från andra fåglar och av säl och attackerar andra arters fågelungar. Den äter även juvenila pingviner och följer ofta efter fartyg på jakt efter avfall. Det är huvudsakligen honor som jagar levande djur. När fågeln känner sig hotade utstöter den ett illaluktande oljehaltigt ämne ur magsäcken.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till uppemot 100.000 individer.[1]
Wikimedia Commons har media som rör sydlig jättestormfågel.
Sydlig jättestormfågel (Macronectes giganteus) är en stor havsfågel, mycket närbesläktad med nordlig jättestormfågel (Macronectes halli), i familjen liror inom ordningen stormfåglar.
Це незавершена стаття з орнітології.Macronectes giganteus là một loài chim trong họ Procellariidae.[1]
Macronectes giganteus (Gmelin, 1789)
Охранный статус
Ю́жный гига́нтский буреве́стник[1][2] (лат. Macronectes giganteus) — очень крупная, хищная, пелагическая морская птица семейства буревестниковых (Procellariidae) отряда буревестникообразных (Procellariiformes). Вид был впервые описан немецким врачом, ботаником и зоологом Иоганном Гмелином (нем. Johann Friedrich Gmelin, 1748—1804) в 1789 году по экземпляру от аргентинского острова Исла-де-лос-Эстадос в архипелаге Огненная Земля. Является одним из двух видов в роде гигантских буревестников (Macronectes) и одним из около 80 видов в семействе буревестниковых.
Обитает главным образом над акваторией Южного океана, обычен к югу от Антарктической конвергенции у самого побережья Антарктиды. Ареал вида широко пересекается с ареалом северного гигантского буревестника, но в целом несколько более смещён к югу.
Наряду с северным гигантским буревестником, является самым крупным видом в семействе. Взрослые особи данным достигают в длину порядка 86—99 см, с размахом крыльев до 185—205 см. Весят около 2,63—5,24 кг. У птиц с побережья «австралийского сектора» Антарктиды длина клюва составляет 85—103 мм, плюсна — 88—102 мм, крыло — 500—550 мм, хвост — 187—211 мм. Клюв жёлтый, с зеленоватым кончиком. Радужная оболочка глаза тёмная — коричневая у птиц всех возрастов[2][3] .
Существуют две вариации окраски птиц — более многочисленная тёмная морфа и светлая морфа, составляющая около 5 % всех птиц. У светлой разновидности оперение белое, с разбросанными по телу отдельными чёрными перьями. Оперение туловища у взрослых птиц тёмной вариации серо-коричневое, со светлыми или беловатыми головой, шеей и грудью, испещрёнными коричневыми крапинками. Неоперившиеся птенцы покрыты белым пухом. Оперившиеся птенцы и молодые птицы по окраске перьев более похожи на взрослых, однако они значительно более тёмные — с чёрным, черновато-бурым или серо-коричневым оперением. Окраска клюва некоторых молодых особей может быть бледной розовато-жёлтой, неотличимой от окраски клюва у северного гигантского буревестника. Приобретение взрослой окраски оперения и клюва у молодых птиц занимает около 7 лет[2][3].
Пелагический вид, встречающийся повсюду в пределах Южного океана, а также в южных частях Атлантического, Тихого и Индийского океанов, включая северное побережье Чили и Аргентины, а также юг Южной Африки и Австралии. Общая площадь ареала вида составляет около 36 000 000 км² (14 000 000 кв. миль). Гнездится на многочисленных островах в Южном океане и на побережье Антарктиды, а также на некоторых островах умеренной зоны. Наиболее крупные гнездовые популяции находятся на Фолклендских островах, острове Исла-де-лос-Естадос, Южной Георгии, Южных Оркнейских и Южных Шетландских островах, а также островах Крозе, Принс-Эдуард, Хёрд и Маккуори. Более мелкие гнездовые колонии расположены на островах Кергелен, Гоф и Тристан-да-Кунья, Диего-Рамирес, Исла-Нуар (исп. Isla Noir, юг Чили близ Огненной Земли), на мелких островках у южного побережья Аргентины в провинции Чубут, а также в четырёх оазисах в Антарктиде, включая Землю Адели[4][5][6][7].
В отличие от других буревестников питание этого вида отличается большим разнообразием. Практически всеяден. Основу питания составляет падаль, в основном морские млекопитающие и морские птицы. В питании также присутствуют антарктический криль, кальмары, рыба, рыбные отбросы с рыболовных судов, экскременты ластоногих, свежая плацента тюленей. Кормится в открытом океане и на побережье. Разоряет гнёзда, поедая птичьи яйца. Некоторых более мелких птиц, например, капского голубя, ловит в открытом океане, топит и после этого поедает. Кормится в колониях пингвинов и других птиц (или вблизи них), поедая павших особей и нападая на живых птенцов. Регулярно сопровождает рыболовные суда, а в прошлом и китобойные суда, подбирая пищевые отходы и отходы разделки рыбы и китовых туш[3].
На островах Крозе является одним из основных некрофагов среди птиц. Основу питания (83 %) здесь составляют пингвины, главным образом королевский пингвин (67 %)[3].
Половой зрелости достигает в возрасте шести — семи лет, однако впервые размножается обычно в возрасте 10 лет. Гнездование птиц начинается в октябре. Гнездовые колонии очень разреженные и небольшие, за исключением довольно плотных колоний на Фолклендских островах. Гнездо, которое строится из камешков, мха и травы, представляет собой немного углублённую ямку на земле или каменистом грунте. Самка откладывает одно яйцо, которое родители насиживают в течение 55—66 дней. Выклюнувшийся птенец покрыт плотным белым пухом. Оперение птенцов происходит по прошествии 104—132 дней после рождения[8].
Ю́жный гига́нтский буреве́стник (лат. Macronectes giganteus) — очень крупная, хищная, пелагическая морская птица семейства буревестниковых (Procellariidae) отряда буревестникообразных (Procellariiformes). Вид был впервые описан немецким врачом, ботаником и зоологом Иоганном Гмелином (нем. Johann Friedrich Gmelin, 1748—1804) в 1789 году по экземпляру от аргентинского острова Исла-де-лос-Эстадос в архипелаге Огненная Земля. Является одним из двух видов в роде гигантских буревестников (Macronectes) и одним из около 80 видов в семействе буревестниковых.
Обитает главным образом над акваторией Южного океана, обычен к югу от Антарктической конвергенции у самого побережья Антарктиды. Ареал вида широко пересекается с ареалом северного гигантского буревестника, но в целом несколько более смещён к югу.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ミズナギドリ目 Procellariiformes 科 : ミズナギドリ科 Procellariidae 属 : フルマカモメ属 Fulmarus 種 : オオフルマカモメ M. giganteus 学名 Macronectes giganteusオオフルマカモメ(Macronectes giganteus)とは、ミズナギドリ目ミズナギドリ科フルマカモメ属に分類される鳥類。カモメという名称を持つが、カモメの仲間ではない[1]。
南半球に生息している。
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
コウテイペンギンやオウサマペンギン、アデリーペンギンの卵や雛を狙うことがある。
