dcsimg

Biology

provided by Arkive
The slender antbird is often seen on the ground, singly, in pairs or in family groups, searching for food. It moves deliberately with heavy hops and pauses to scan for prey, such as cockroaches, winged termites and spiders. It also rummages in leaf litter trapped amongst the leaves of large, terrestrial bromeliads. Pairs of slender antbirds appear to have small home ranges, up to 50 meters across, which are separated from those of other antbirds by 100 meters or more. Breeding is thought to begin in October, and decline between December and February with the onset of rains (2) (4).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Conservation

provided by Arkive
The slender antbird is protected by law in Brazil, and a project is underway by Birdlife International to study its breeding habitats and work with local communities and schools to raise awareness and understanding of this species. Establishment of a forest reserve within the antbird's range is urgently needed, to provide essential protection for this endangered bird (2) (3).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Description

provided by Arkive
This fairly large, grey antbird occurs in a small area of dry forest in Brazil. The male has ashy-grey plumage that is slightly paler on the underparts, with a distinctive black, triangular patch on the throat. The wings and the long, graduated tail are blackish-grey, and the wing feathers are finely edged in white. The female has paler underparts than the male and can also be distinguished by the russet colouring on the top of the head and back of the neck. The irises of this bird are bright red (2).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Habitat

provided by Arkive
The slender antbird inhabits hillside dry, deciduous forest with many lianas, (climbing, woody, tropical vines) and patches of bromeliads, between 100 and 1,000 meters (2) (3).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Range

provided by Arkive
Occurs in Brazil, in south-eastern Bahia and north-eastern Minas Gerais (2).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Status

provided by Arkive
Classified as Endangered (EN) on the IUCN Red List 2006 (1).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Threats

provided by Arkive
Whilst still fairly common within its habitat, the slender antbird has a very small range, and the population may be declining as a result of habitat loss. In 1990, only 5 – 20 percent of dry forest in east Bahia remained, having been steadily being cleared for cattle pastures, coffee plantations and firewood extraction (2). Much of the remaining forest is apparently unsuitable for the slender antbird due to a high level of disturbance by livestock (3).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Rhopornis ardesiacus ( Breton )

provided by wikipedia BR

Rhopornis ardesiacus[1] a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Thamnophilidae.

Anvet e voe Myiothera ardesiaca (kentanv) da gentañ-penn (e 1831) gant an naturour alaman Maximilian zu Wied-Neuwied (1782-1867).
Ar spesad nemetañ er genad Rhopornis an hini eo.

Doareoù pennañ

 src=
Ur barez Rhopornis ardesiacus, luc'hskeudennet e Boa Nova
(stad Bahia, Brazil).


Boued

Bevañ a ra diwar amprevaned a bep seurt hag Arachnida[2].

Annez

Brosezat eo ar spesad e reter Brazil (Suamerika)[3].

Liammoù diavaez

Notennoù ha daveennoù


Wikispecies-logo.svg
War Wikispecies e vo kavet ditouroù ouzhpenn diwar-benn:
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia BR

Rhopornis ardesiacus: Brief Summary ( Breton )

provided by wikipedia BR

Rhopornis ardesiacus a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Thamnophilidae.

Anvet e voe Myiothera ardesiaca (kentanv) da gentañ-penn (e 1831) gant an naturour alaman Maximilian zu Wied-Neuwied (1782-1867).
Ar spesad nemetañ er genad Rhopornis an hini eo.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia BR

Aderyn morgrug main ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn morgrug main (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar morgrug meinion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rhopornis ardesiaca; yr enw Saesneg arno yw Slender antbird. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Morgrug (Lladin: Formicariidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. ardesiaca, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.

Teulu

Mae'r aderyn morgrug main yn perthyn i deulu'r Adar Morgrug (Lladin: Formicariidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Brych morgrug cynffongoch Chamaeza ruficauda Brych morgrug cynffonfyr Chamaeza campanisona
Chamaeza campanisona.jpeg
Brych morgrug llinellog Chamaeza nobilis
Chamaeza nobilis.jpg
Brych morgrug rhesog Chamaeza mollissima
ChamaezaMollissimaWolf.jpg
Brych morgrug Schwartz Chamaeza turdina
Bird lore (1914) (14753372034).jpg
Brych morgrug Such Chamaeza meruloides
Such's Antthrush - Intervales - Brazil S4E9846 (16798141006).jpg
Pita morgrug bronfrych Hylopezus ochroleucus
Hylopezus ochroleucus - White-browed antpitta.jpg
Pita morgrug bronresog Hylopezus perspicillatus
Hylopezus perspicillatus -Carara National Park, Central Pacific Conservation Area, Costa Rica-8.jpg
Pita morgrug sbectolog Hylopezus macularius
Torom-carijó (Hylopezus macularius).jpg
Pita morgrug torgoch Hylopezus fulviventris
GrallariaFulviventrisSmit.jpg
Pita morgrug yr Amason Hylopezus berlepschi
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Aderyn morgrug main: Brief Summary ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn morgrug main (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar morgrug meinion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rhopornis ardesiaca; yr enw Saesneg arno yw Slender antbird. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Morgrug (Lladin: Formicariidae) sydd yn urdd y Passeriformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. ardesiaca, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Slender antbird

provided by wikipedia EN

The slender antbird (Rhopornis ardesiacus) is an endangered species of bird in the family Thamnophilidae. It is monotypic within the genus Rhopornis.[2] It is endemic to dry forest at altitudes of 100–1,000 metres (330–3,280 ft) in Bahia and Minas Gerais in Brazil. It is threatened by habitat loss. This relatively long-tailed antbird is about 19 centimetres (7.5 in) in length. Both sexes are grey with black-and-white markings on the wings and red eyes. The male has a black throat, while the female has a white throat and a brown crown.

References

  1. ^ BirdLife International (2016). "Rhopornis ardesiacus". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T22701706A93845408. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22701706A93845408.en. Retrieved 12 November 2021.
  2. ^ Thomas M. Brooks; John D. Pilgrim; Ana S. L. Rodrigues & Gustavo A. B. Da Fonseca (2005). "Conservation status and geographic distribution of avian evolutionary history". In Andy Purvis; John L. Gittleman & Thomas Brooks (eds.). Phylogeny and Conservation. Conservation Biology. Vol. 8. Cambridge University Press. pp. 267–294. ISBN 978-0-521-82502-3.
Wikimedia Commons has media related to Rhopornis ardesiacus.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Slender antbird: Brief Summary

provided by wikipedia EN

The slender antbird (Rhopornis ardesiacus) is an endangered species of bird in the family Thamnophilidae. It is monotypic within the genus Rhopornis. It is endemic to dry forest at altitudes of 100–1,000 metres (330–3,280 ft) in Bahia and Minas Gerais in Brazil. It is threatened by habitat loss. This relatively long-tailed antbird is about 19 centimetres (7.5 in) in length. Both sexes are grey with black-and-white markings on the wings and red eyes. The male has a black throat, while the female has a white throat and a brown crown.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Rhopornis ardesiacus ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El hormiguero esbelto[5][4]​ (Rhopornis ardesiacus), es una especie de ave paseriforme de la familia Thamnophilidae, la única perteneciente al género Rhopornis.[6]​ Es endémico de una pequeña región del este de Brasil.

Distribución y hábitat

Se distribuye en el sureste de Bahía y noreste de Minas Gerais en Brasil.[7]

Esta especie es actualmente muy localizada únicamente en el sotobosque de bosques caducifolios secos, entre los 100 y 1000 m de altitud, en zonas caracterizadas por un sotobosque bastante abierto, con abundancia de lianas y de parches de las bromelias terrestres grandes de los géneros Aechmea y Ananas.[1][8]

Descripción

Mide 19 cm de longitud. Su plumaje es gris y tiene en las alas barras negras y blancas. El macho presenta un triángulo negro en la garganta, cola negra e iris rojo; la hembra tiene la garganta blancuzca, el píleo rufo y el iris castaño.[8]

Su canto consta de seis o siete notas agudas kíu de tres segundos de duración cada una. El llamado, metálico y claro, suena tchiek.[8]

Estado de conservación

El hormiguero esbelto ha sido calificado como amenazado de extinción por la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN) debido a que su pequeña población total, estimada en 1000 a 2500 individuos, se presume estar en rápida decadencia debido a la continua pérdida de hábitat en su pequeña y fragmentada área de distribución. Sin embargo, un censo reciente en fragmentos de bosque en Boa Nova reveló una densidad de 0,9 individuos por hectárea, lo que sugiere que la población podría exceder los 2500 individuos.[1]

Comportamiento

Alimentación

Se alimenta de invertebrados que busca entre el follaje.[9]

Reproducción

Cada pareja ocupa un territorio de una a dos hectáreas. Se reproduce entre octubre y diciembre, cuando la pareja construye un nido a muy poca altura del suelo. La hembra pne dos huevos color canela.[9]

Sistemática

Descripción original

La especie R. ardesiacus fue descrita por primera vez por el naturalista alemán Maximilian zu Wied-Neuwied en 1831 bajo el nombre científico Myothera ardesiaca; localidad tipo «cerca de [Vitória da] Conquista (probablemente Boa Nova o Poções), Bahía, Brasil».[7]

El género Rhopornis fue creado por el ornitólogo estadounidense Charles Wallace Richmond en 1902.[2]

Etimología

El nombre genérico masculino «Rhopornis» deriva del griego «rhōpos»: arbusto y «ornis, ornithos»: ave, significando «ave de los arbustos»;[10]​ y el nombre de la especie «ardesiacus», del latín: color de pizarra.[11]

Taxonomía

En base al comportamiento y a las vocalizaciones, el género ha sido considerado hermanado a Pyriglena.[12]​ Es monotípica.[7]

Referencias

  1. a b c BirdLife International (2016). «Rhopornis ardesiacus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2017.1 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 28 de agosto de 2017.
  2. a b Richmond, C.W., 1902. Rhopornis, descripción original, p.35 en: «General notes. Note on the name Rhopocichla». Proceedings of the Biological Society of Washington 15: 35. Disponible en Biodiversitas Heritage Library.
  3. a b Wied-Neuwied, M. zu (1830-1831). Beiträge zur Naturgeschichte von Brasilien (en alemán). Band III erste Abtheilung. Aves Vögel, 1278 pp. Pt.1, 1830: pp. i-xii, 1-636; Pt.2, 1831: pp. 637-1278. Weimar: Gr. H.S. priv. Landes-Industrie-Comptoirs. Myiothera ardesiaca, descripción original, p.1055 no 2, en: Disponible en Biodiversitas Heritage Library. doi:10.5962/bhl.title.3088.
  4. a b Hormiguero Esbelto Rhopornis ardesiacus (Wied-Neuwied, 1831) en Avibase. Consultada el 28 de agosto de 2017
  5. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2003). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Octava parte: Orden Passeriformes, Familias Eurylaimidae a Rhinocryptidae)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 50 (1): 103-110. ISSN 0570-7358. Consultado el 28 de agosto de 2017. P. 108.
  6. Brooks, Thomas M.; John D. Pilgrim; Ana S. L. Rodrigues & Gustavo A. B. Da Fonseca 2005. «Conservation status and geographic distribution of avian evolutionary history»; Andy Purvis, John L. Gittleman & Thomas Brooks (Eds.) Phylogeny and Conservation. Conservation Biology. 8. Cambridge University Press. pp. 267–294. ISBN 9780521825023
  7. a b c Slender Antbird (Rhopornis ardesiacus) en Handbook of the Birds of the World - Alive (en inglés). Consultada el 28 de agosto de 2017.
  8. a b c BirdLife International (2012) Species factsheet: Rhopornis ardesiacus.
  9. a b Gravatazeiro en WikiAves.
  10. Jobling, J. A. (2017). Rhopornis Key to Scientific Names in Ornithology (en inglés). En: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Consultado el 28 de agosto de 2017.
  11. Jobling, J. A. (2017) ardesiacus Key to Scientific Names in Ornithology (en inglés). En: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Consultado el 28 de agosto de 2017.
  12. Ver Rhopornis en Thamnophilidae en Handbook of the Birds of the World - Alive (en inglés). Consultada el 28 de agosto de 2017.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Rhopornis ardesiacus: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El hormiguero esbelto​​ (Rhopornis ardesiacus), es una especie de ave paseriforme de la familia Thamnophilidae, la única perteneciente al género Rhopornis.​ Es endémico de una pequeña región del este de Brasil.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Rhopornis ardesiacus ( Basque )

provided by wikipedia EU

Rhopornis ardesiacus Rhopornis generoko animalia da. Hegaztien barruko Thamnophilidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Kanpo estekak

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Rhopornis ardesiacus: Brief Summary ( Basque )

provided by wikipedia EU

Rhopornis ardesiacus Rhopornis generoko animalia da. Hegaztien barruko Thamnophilidae familian sailkatua dago.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Bahiamiervogel ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Vogels

De bahiamiervogel (Rhopornis ardesiacus) is een zangvogel uit de familie Thamnophilidae. Het is een bedreigde, endemische vogelsoort uit Brazilië.

Kenmerken

De vogel is 19 cm lang, het is een relatief grote miervogel. Het mannetje is askleurig grijs van boven en bleekgrijs van onder en heeft een driehoekige zwarte vlek op de keel, een lange donkere bijna zwarte staart en vleugels met smalle, witte vleugelstrepen en een zwartachtige, lange snavel. Het vrouwtje verschilt weinig in verenkleed, maar is iets doffer gekleurd met een roodbruin voorhoofd, kruin en nek en wit op de keel.[1]

Verspreiding en leefgebied

Deze soort is endemisch in Brazilië, in het zuidoostelijk deel van de deelstaat Bahia en noordoostelijk van de deelstaat Minas Gerais. Het leefgebied is droog, half open, natuurlijk bos met een ondergroei van bromelia-achtige planten (mata-de-cipó) in heuvelland tussen de 100 en 900 m boven zeeniveau.[1]

Status

De bahiamiervogel heeft een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International geschat op 1000 tot 2500 individuen en de populatie-aantallen nemen af door habitatverlies. Het leefgebied wordt aangetast door ontbossing waarbij natuurlijk bos wordt omgezet in gebied dat begraasd wordt door geiten en rundvee. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]

Bronnen, noten en/of referenties
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Bahiamiervogel: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De bahiamiervogel (Rhopornis ardesiacus) is een zangvogel uit de familie Thamnophilidae. Het is een bedreigde, endemische vogelsoort uit Brazilië.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Skifergloauge ( Norwegian )

provided by wikipedia NN

Skifergloauge, Rhopornis ardesiacus, er ein mellomstor maurfugl i den biologiske familien Thamnophilidae. Han er monotypisk i slekta Rhopornis.

Skifergloauge er endemisk til tørre skogar i høgder på 100-1000 moh. i delstatane Bahia og Mina si Gerais i Brasil. Han er truga av tap av leveområde. Denne relativt langhala maurfuglen er omtrent 19 centimeter i lengd. Begge kjønn er grå med svartkvite teikningar på vengene og dei har raude auge. Hannen har ein svart hals, medan hoa har ein kvit hals og ei brun krone.

Kjelder

Bakgrunnsstoff

Commons-logo.svg Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Skifergloauge
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia NN

Skifergloauge: Brief Summary ( Norwegian )

provided by wikipedia NN

Skifergloauge, Rhopornis ardesiacus, er ein mellomstor maurfugl i den biologiske familien Thamnophilidae. Han er monotypisk i slekta Rhopornis.

Skifergloauge er endemisk til tørre skogar i høgder på 100-1000 moh. i delstatane Bahia og Mina si Gerais i Brasil. Han er truga av tap av leveområde. Denne relativt langhala maurfuglen er omtrent 19 centimeter i lengd. Begge kjønn er grå med svartkvite teikningar på vengene og dei har raude auge. Hannen har ein svart hals, medan hoa har ein kvit hals og ei brun krone.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia NN

Gravatazeiro ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

O gravatazeiro ou papa-formiga-de-gravatá (Rhopornis ardesiacus) é uma ave endêmica da Mata de Cipó, área em que a Mata Atlântica se mistura à Caatinga, sendo uma região rica em gravatás. Encontrado entre 100 e 1000 m de altitude.

É a única espécie do gênero Rhopornis, da família Thamnophilidae que é uma família de aves passeriformes, típica da América do Sul. São aves com aspectos variáveis, adaptadas a vários ambientes, mas a maioria tem modo de alimentação insectívoro e ocorre em zonas florestadas. O gravatazeiro ocorre na Mata de Cipó, presente em 16 municípios baianos e Salto da Divisa em Minas Gerais.

Essa espécie foi descoberta por Maximilian Alexander Philipp, o príncipe aventureiro de Wied-Neuwied, durante sua viagem pelo Brasil entre os anos de 1815 e 1817, e apresentada por ele em um livro de 1831. Não se sabe ao certo onde o príncipe encontrou o gravatazeiro, mas ao que tudo indica que foi perto de Boa Nova – que na época era chamada Boca do Mato –, enquanto seguia viagem para Salvador. Desde sua descoberta, a espécie nunca mais havia sido registrada por um pesquisador, até que o alemão Emil Kaempfer a encontrou em 1928. Nas décadas seguintes novos registros foram feitos, descobrindo assim o risco de extinção por destruição de habitat. Foi então que a Sociedade para Conservação das Aves do Brasil entrou com plano de conservação no ano de 2005. [1]

Características

O Rhopornis ardesiacus possui tons azuis-acinzentados, sendo mais claros na parte de baixo (o nome ardesiacus significa cor de ardósia).

Os machos da espécie apresentam uma mancha triangular na garganta. São dotados de uma longa cauda preta e asas pretas com barras brancas finas.

A fêmea assemelha-se ao macho, destacando-se pela coloração marrom na parte superior da cabeça. As partes inferiores são mais pálidas. A garganta é embranquecida.

Chega a atingir cerca de 18 e 19 centímetros de comprimento e peso entre 23 e 28 gramas.[2]

Alimentação

Tem uma alimentação baseada em uma série de invertebrados terrestres como: cupins, grilos e pequenas aranhas, que captura enquanto revira as folhas do solo (serapilheira). Ocasionalmente também procura essas presas no interior de grandes bromélias terrestres conhecidas como gravatás. Mesmo com uma frequência menor que as da espécie do gênero Pyriglena, acompanha as formigas de correição, sua captura se da por insetos espantados no solo ou em galhos baixos.[2]

Reprodução

Seu período reprodutivo da inicio logo nas primeiras chuvas do ano, entre novembro a dezembro, e podendo se estender ate março. Por volta dessa época os casais de território vizinhos costumam se aproximar uns dos outros de maneira mais frequente que o normal. Observaram machos oferecendo alimento no bico das fêmeas, o que demonstra ser possível estimulo de corte. O ninho é construído no solo, circundado por grande emaranhado de bromélias terrestres, o que reforça a dependência da espécie por essa planta. O ninho tem formato de uma tigela aberta rasa, com um diâmetro externo de aproximadamente 9 cm. É confeccionado principalmente com cascas de arvores e gavinhas. A postura do gravatazeiro é de dois ovos de cor de rósea-clara com manchas vermelhas. Ambos os sexos realizam a incubação dos ovos. Os filhotes nascem no mínimo 13 dias após a postura[2]

Hábitos

Os casais dessa espécie possuem um território que pode variar de 0,9 a 2,0 hectares. Costumam defendê-lo de maneira bastante astuta. Canta empoleirado a pouca altura e numa posição bem típica, com a cabeça erguida diagonalmente e balançando o corpo para cima e para baixo. Quando nessa situação emite seu principal canto, composto por 7 a 9 assobios descendentes. Possui, no entanto um repertório variado com pelo menos outras quatro “vozes”, usadas como chamados ou alarme. Nesta última situação, costuma imediatamente adentrar nos emaranhados de gravatás, indicando que a espécie utiliza a planta (bastante espinhosa) como refúgio contra predadores.[2]

Distribuição geográfica

É endêmico do Brasil, ocorrendo numa área restrita de transição entre a Mata Atlântica e a Caatinga, essa transição é conhecida em alguns locais como mata-de-cipó, devido ao excesso de lianas em seu interior.[3] E sua distribuição geográfica abrange as bacias hidrográficas dos rios Paraguaçú, de Contas, do Leste, Pardo e Jequitinhonha.[4]

Todas as localidades de ocorrência da espécie possuem em suas matas grande quantidade de bromélias terrestres do gênero Aechmea e/ou Ananas, reforçando a reconhecida dependência do gravatazeiro pelo micro-habitat formado pelos aglomerados dessas plantas. Em 2005 uma mobilização foi feita em torno da proteção da espécie, iniciada no município de Boa Nova, sob coordenação da SAVE Brasil – Sociedade para Conservação das Aves do Brasil. A adoção da espécie como mascote pela comunidade local e a criação de um Parque Nacional e um Refúgio de Vida Silvestre totalizando cerca de 27000 hectares de áreas protegidas, foram algumas das medidas tomadas para a preservação do animal. Apesar desses avanços, o gravatazeiro continua a perder seu habitat natural nos outros municípios onde ocorre. Atualmente a espécie é conhecida além de Boa Nova em outros 16 municípios: Brejões, Milagres, Irajuba, Jaguaquara, Maracás, Itiruçu, Lafaiete Coutinho, Jequié, Manoel Vitorino, Poções, Itororó, Itapetinga, Potiraguá, Itarantim e Itapebi, todos na Bahia, e Salto da Divisa em Minas Gerais.[3]

Barreiras geográficas e ecológicas.

Existem duas barreiras geográficas e duas barreiras ecológicas que determinam os limites de extensão de R. ardesiacus. Ao sul de sua área de distribuição a espécie parece ter como barreira geográfica o Rio Jequitinhonha e, a norte, o Rio Paraguaçu. Mesmo considerando que ainda há necessidade de inventários mais demorados em áreas que avancem esses limites, em se confirmando a hipótese apresentada acima R. ardesiacus é mais uma espécie que reforça a teoria de que rios atuaram como barreiras decisivas à dispersão de aves após processos evolutivos de especiação (revisões recentes em Haffer 1997 e Nores 2000). Longitudinalmente, no extremo leste da distribuição de R. ardesiacus ocorre uma mudança da vegetação nativa, passando de Florestas Deciduais para Florestas Ombrófilas Densas a leste. Já no extremo oeste da distribuição de R. ardesiacus as Matas-de-Cipó (Florestas semideciduas) dos planaltos da Conquista e de Maracás dão lugar a Savanas Estépicas Arborizadas (Caatinga), que antecedem o contraforte leste da Chapada de Diamantina como se observou, por exemplo, no povoado de Areião. Essas mudanças da tipologia da vegetação a leste e a oeste impediram que a distribuição de R. ardesiacus fosse mais ampla longitudinalmente.[4]

Estado de conservação

R. ardesiacus atualmente encontra-se classificado na categoria “Em Perigo” devido ao seu tamanho populacional estimado (Birdlife 2007). a. No entanto, a área de ocupação da espécie, de 1.200 Km 2 obtida num estudo recente que apóia a mudança de categoria de ameaça da espécie para Vulnerável, de acordo com os seguintes critérios da IUCN (2008): Critério B2, distribuição geográfica na forma de área de ocupação atual menor que 2000 Km 2 , e nos itens internos “a” (área de ocupação severamente fragmentada) e “biii” (declínio contínuo observado, inferido ou projetado na área, extensão ou qualidade do habitat)[4]

com uma população estimada de 1000 a 2499 aves. A população tende a diminuir.

Consta na lista vermelha da IUCN [5] e também na lista vermelha da Bahia [6]

Projetos conservacionistas foram iniciados para garantir a sobrevivência da espécie, como por exemplo no município de Boa Nova, a SAVE Brasil organizou um grande esforço de mobilização em prol da proteção do gravatazeiro (Rhopornis ardesiacus),obtendo vários resultados, o que destaca é adoção da espécie como mascote pela comunidade local e à criação de um Parque Nacional e um Refúgio de Vida Silvestre totalizando cerca de 27,000 hectares de áreas protegidas. O ornitólogo Edson Ribeiro Luiz trabalhou na SAVE Brasil por 12 anos se dedicando à conservação do gravatazeiro (Rhopornis ardesiacus) e das matas de Boa Nova, na Bahia.[7]

Modelo de distribuição potencial

O modelo de distribuição potencial gerado prevê a ocorrência de R. ardesiacus principalmente nas florestas decíduas da Bahia e do extremo nordeste de Minas Gerais, o que reforça o fato da variável “tipo de vegetação” ter sido a que mais contribuiu para a geração do modelo. Baseado no modelo de distribuição gerado e nas observações de campo pode-se determinar quais seriam as características mais recomendadas das matas que devem ser alvo de pesquisas para se encontrar Rhopornis. A área ideal para encontro da espécie pode ser definida da seguinte forma: “Floresta do tipo decidual localizada em Minas Gerais ou na Bahia, situada entre os paralelos 13º e 16º Sul e entre os meridianos 39º e 41º Oeste, em locais de altitudes não superiores a 900 metros, com relevo relativamente plano ou ondulado, que tenha presença de aglomerados de gravatás ou bromélias terrestres dos gêneros Ananas ou Aechmea”. Pelo mapa de probabilidade de ocorrência gerado, os seguintes municípios, ainda não investigados ornitologicamente, possuem grandes chances de abrigar R. ardesiacus: Nova Itarana, Santa Inês, Planaltino, Lajedo do Tabocal, Povoado do Km 100, Lafaiete Coutinho, Bom Jesus da Serra, Planalto, Nova Canaã (parte oeste), Firmino Alves e Cajubi, no estado da Bahia e o município de Jacinto (margem esquerda do Rio Jequitinhonha), Minas Gerais. Ressalta-se que, segundo o modelo gerado, algumas localidades a norte do Rio Paraguaçu apresentam adequabilidade ambiental para uma probabilidade de ocorrência de Rhopornis maior que 80%. Porém, 24 devem ser levadas em conta que este rio possa ter atuado como barreira geográfica que potencialmente impediu que Rhopornis se dispersasse para essa região, o que, porém, não descarta a necessidade de mais pesquisas ao norte de sua distribuição atualmente conhecida.[4]

Referências

  1. «CHC | Ave das boas novas». chc.org.br. Consultado em 24 de novembro de 2018
  2. a b c d «gravatazeiro (Rhopornis ardesiacus) | WikiAves - A Enciclopédia das Aves do Brasil». www.wikiaves.com.br. Consultado em 25 de outubro de 2018
  3. a b «gravatazeiro (Rhopornis ardesiacus) | WikiAves - A Enciclopédia das Aves do Brasil». www.wikiaves.com.br. Consultado em 11 de outubro de 2018
  4. a b c d Luiz, Edson Ribeiro (2010). Conservação do gravatazeiro Rhopornis ardesiacus (Tese, dissertação). Ouro Preto - MG: Universidade Federal de Ouro Preto. 64 páginas
  5. «Rhopornis ardesiacus: BirdLife International». IUCN Red List of Threatened Species. 1 de maio de 2012. Consultado em 4 de outubro de 2018
  6. Graco Machado e Borges, Caio e Osmar. «Lista vermelha da Bahia Aves» (PDF)
  7. «Edson Ribeiro, o guardião do gravatazeiro em Boa Nova-BA». www.savebrasil.org.br. Consultado em 24 de novembro de 2018
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Gravatazeiro: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

O gravatazeiro ou papa-formiga-de-gravatá (Rhopornis ardesiacus) é uma ave endêmica da Mata de Cipó, área em que a Mata Atlântica se mistura à Caatinga, sendo uma região rica em gravatás. Encontrado entre 100 e 1000 m de altitude.

É a única espécie do gênero Rhopornis, da família Thamnophilidae que é uma família de aves passeriformes, típica da América do Sul. São aves com aspectos variáveis, adaptadas a vários ambientes, mas a maioria tem modo de alimentação insectívoro e ocorre em zonas florestadas. O gravatazeiro ocorre na Mata de Cipó, presente em 16 municípios baianos e Salto da Divisa em Minas Gerais.

Essa espécie foi descoberta por Maximilian Alexander Philipp, o príncipe aventureiro de Wied-Neuwied, durante sua viagem pelo Brasil entre os anos de 1815 e 1817, e apresentada por ele em um livro de 1831. Não se sabe ao certo onde o príncipe encontrou o gravatazeiro, mas ao que tudo indica que foi perto de Boa Nova – que na época era chamada Boca do Mato –, enquanto seguia viagem para Salvador. Desde sua descoberta, a espécie nunca mais havia sido registrada por um pesquisador, até que o alemão Emil Kaempfer a encontrou em 1928. Nas décadas seguintes novos registros foram feitos, descobrindo assim o risco de extinção por destruição de habitat. Foi então que a Sociedade para Conservação das Aves do Brasil entrou com plano de conservação no ano de 2005.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Rödögd myrfågel ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Rödögd myrfågel[2] (Rhopornis ardesiacus) är en fågel i familjen myrfåglar inom ordningen tättingar.[3] Den placeras som enda art i släktet Rhopornis. Fågelns utbredningsområde sträcker sig över höglandet i östra Brasilien (sydöstra Bahia och nordöstra Minas Gerais).[3] IUCN kategoriserar arten som starkt hotad.[1]

Noter

  1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Rhopornis ardesiacus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2015) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2015-09-01
  3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Rödögd myrfågel: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Rödögd myrfågel (Rhopornis ardesiacus) är en fågel i familjen myrfåglar inom ordningen tättingar. Den placeras som enda art i släktet Rhopornis. Fågelns utbredningsområde sträcker sig över höglandet i östra Brasilien (sydöstra Bahia och nordöstra Minas Gerais). IUCN kategoriserar arten som starkt hotad.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Rhopornis ardesiacus ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Rhopornis ardesiacus là một loài chim trong họ Thamnophilidae.[2]

Chú thích

  1. ^ BirdLife International (2012). Rhopornis ardesiacus. Sách Đỏ IUCN các loài bị đe dọa. Phiên bản 2013.2. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế. Truy cập ngày 26 tháng 11 năm 2013.
  2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo

Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan họ chim Thamnophilidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Rhopornis ardesiacus: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Rhopornis ardesiacus là một loài chim trong họ Thamnophilidae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Длиннохвостая муравьеловка ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Класс: Птицы
Подкласс: Настоящие птицы
Инфракласс: Новонёбные
Инфраотряд: Tyrannides
Клада: Thamnophilida
Род: Гевары (Rhopornis Richmond, 1902)
Вид: Гевара
Международное научное название

Rhopornis ardesiacus (Wied-Neuwied, 1831)

Охранный статус Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 916008NCBI 464285EOL 1053744

Гевара[1], или длиннохвостая муравьеловка[1] (лат. Rhopornis ardesiacus) — птица из семейства полосатых муравьеловок (лат. Thamnophilidae). Единственный вид рода гевары (Rhopornis)[2]. Эндемик Бразилии. Обитает в сухих лесах на высоте от 100 до 1000 метров над уровнем моря в штатах Баия и Минас-Жерайс. Вид находится под угрозой исчезновения из-за потери мест обитания[3]. Длиннохвостая муравьеловка длиной около 19 сантиметров. Окраска обоих полов серого цвета с чёрно-белыми отметинами на крыльях и красными глазами. У самца чёрные горло, в то время как у самки белое горло и коричневое темя. Питается беспозвоночными, в основном небольшими термитами, а также кузнечиками, сверчками, тараканами и пауками.

Примечания

  1. 1 2 Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 230. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
  2. Thomas M. Brooks, John D. Pilgrim, Ana S. L. Rodrigues & Gustavo A. B. Da Fonseca. Conservation status and geographic distribution of avian evolutionary history // Phylogeny and Conservation / Andy Purvis, John L. Gittleman & Thomas Brooks. — Cambridge University Press, 2005. — Vol. 8. — P. 267–294. — ISBN 978-0-521-82502-3.
  3. Rhopornis ardesiacus (англ.). The IUCN Red List of Threatened Species. Проверено 16 июля 2012.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Длиннохвостая муравьеловка: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию

Гевара, или длиннохвостая муравьеловка (лат. Rhopornis ardesiacus) — птица из семейства полосатых муравьеловок (лат. Thamnophilidae). Единственный вид рода гевары (Rhopornis). Эндемик Бразилии. Обитает в сухих лесах на высоте от 100 до 1000 метров над уровнем моря в штатах Баия и Минас-Жерайс. Вид находится под угрозой исчезновения из-за потери мест обитания. Длиннохвостая муравьеловка длиной около 19 сантиметров. Окраска обоих полов серого цвета с чёрно-белыми отметинами на крыльях и красными глазами. У самца чёрные горло, в то время как у самки белое горло и коричневое темя. Питается беспозвоночными, в основном небольшими термитами, а также кузнечиками, сверчками, тараканами и пауками.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии