Rhopornis ardesiacus[1] a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Thamnophilidae.
Anvet e voe Myiothera ardesiaca (kentanv) da gentañ-penn (e 1831) gant an naturour alaman Maximilian zu Wied-Neuwied (1782-1867).
Ar spesad nemetañ er genad Rhopornis an hini eo.
Bevañ a ra diwar amprevaned a bep seurt hag Arachnida[2].
Brosezat eo ar spesad e reter Brazil (Suamerika)[3].
Rhopornis ardesiacus a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Thamnophilidae.
Anvet e voe Myiothera ardesiaca (kentanv) da gentañ-penn (e 1831) gant an naturour alaman Maximilian zu Wied-Neuwied (1782-1867).
Ar spesad nemetañ er genad Rhopornis an hini eo.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn morgrug main (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar morgrug meinion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rhopornis ardesiaca; yr enw Saesneg arno yw Slender antbird. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Morgrug (Lladin: Formicariidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. ardesiaca, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Mae'r aderyn morgrug main yn perthyn i deulu'r Adar Morgrug (Lladin: Formicariidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Brych morgrug cynffongoch Chamaeza ruficauda Brych morgrug cynffonfyr Chamaeza campanisona Brych morgrug llinellog Chamaeza nobilis Brych morgrug rhesog Chamaeza mollissima Brych morgrug Schwartz Chamaeza turdina Brych morgrug Such Chamaeza meruloides Pita morgrug bronfrych Hylopezus ochroleucus Pita morgrug bronresog Hylopezus perspicillatus Pita morgrug sbectolog Hylopezus macularius Pita morgrug torgoch Hylopezus fulviventris Pita morgrug yr Amason Hylopezus berlepschiAderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn morgrug main (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar morgrug meinion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rhopornis ardesiaca; yr enw Saesneg arno yw Slender antbird. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Morgrug (Lladin: Formicariidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. ardesiaca, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
The slender antbird (Rhopornis ardesiacus) is an endangered species of bird in the family Thamnophilidae. It is monotypic within the genus Rhopornis.[2] It is endemic to dry forest at altitudes of 100–1,000 metres (330–3,280 ft) in Bahia and Minas Gerais in Brazil. It is threatened by habitat loss. This relatively long-tailed antbird is about 19 centimetres (7.5 in) in length. Both sexes are grey with black-and-white markings on the wings and red eyes. The male has a black throat, while the female has a white throat and a brown crown.
The slender antbird (Rhopornis ardesiacus) is an endangered species of bird in the family Thamnophilidae. It is monotypic within the genus Rhopornis. It is endemic to dry forest at altitudes of 100–1,000 metres (330–3,280 ft) in Bahia and Minas Gerais in Brazil. It is threatened by habitat loss. This relatively long-tailed antbird is about 19 centimetres (7.5 in) in length. Both sexes are grey with black-and-white markings on the wings and red eyes. The male has a black throat, while the female has a white throat and a brown crown.
El hormiguero esbelto[5][4] (Rhopornis ardesiacus), es una especie de ave paseriforme de la familia Thamnophilidae, la única perteneciente al género Rhopornis.[6] Es endémico de una pequeña región del este de Brasil.
Se distribuye en el sureste de Bahía y noreste de Minas Gerais en Brasil.[7]
Esta especie es actualmente muy localizada únicamente en el sotobosque de bosques caducifolios secos, entre los 100 y 1000 m de altitud, en zonas caracterizadas por un sotobosque bastante abierto, con abundancia de lianas y de parches de las bromelias terrestres grandes de los géneros Aechmea y Ananas.[1][8]
Mide 19 cm de longitud. Su plumaje es gris y tiene en las alas barras negras y blancas. El macho presenta un triángulo negro en la garganta, cola negra e iris rojo; la hembra tiene la garganta blancuzca, el píleo rufo y el iris castaño.[8]
Su canto consta de seis o siete notas agudas kíu de tres segundos de duración cada una. El llamado, metálico y claro, suena tchiek.[8]
El hormiguero esbelto ha sido calificado como amenazado de extinción por la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN) debido a que su pequeña población total, estimada en 1000 a 2500 individuos, se presume estar en rápida decadencia debido a la continua pérdida de hábitat en su pequeña y fragmentada área de distribución. Sin embargo, un censo reciente en fragmentos de bosque en Boa Nova reveló una densidad de 0,9 individuos por hectárea, lo que sugiere que la población podría exceder los 2500 individuos.[1]
Se alimenta de invertebrados que busca entre el follaje.[9]
Cada pareja ocupa un territorio de una a dos hectáreas. Se reproduce entre octubre y diciembre, cuando la pareja construye un nido a muy poca altura del suelo. La hembra pne dos huevos color canela.[9]
La especie R. ardesiacus fue descrita por primera vez por el naturalista alemán Maximilian zu Wied-Neuwied en 1831 bajo el nombre científico Myothera ardesiaca; localidad tipo «cerca de [Vitória da] Conquista (probablemente Boa Nova o Poções), Bahía, Brasil».[7]
El género Rhopornis fue creado por el ornitólogo estadounidense Charles Wallace Richmond en 1902.[2]
El nombre genérico masculino «Rhopornis» deriva del griego «rhōpos»: arbusto y «ornis, ornithos»: ave, significando «ave de los arbustos»;[10] y el nombre de la especie «ardesiacus», del latín: color de pizarra.[11]
En base al comportamiento y a las vocalizaciones, el género ha sido considerado hermanado a Pyriglena.[12] Es monotípica.[7]
El hormiguero esbelto (Rhopornis ardesiacus), es una especie de ave paseriforme de la familia Thamnophilidae, la única perteneciente al género Rhopornis. Es endémico de una pequeña región del este de Brasil.
Rhopornis ardesiacus Rhopornis generoko animalia da. Hegaztien barruko Thamnophilidae familian sailkatua dago.
Rhopornis ardesiacus Rhopornis generoko animalia da. Hegaztien barruko Thamnophilidae familian sailkatua dago.
De bahiamiervogel (Rhopornis ardesiacus) is een zangvogel uit de familie Thamnophilidae. Het is een bedreigde, endemische vogelsoort uit Brazilië.
De vogel is 19 cm lang, het is een relatief grote miervogel. Het mannetje is askleurig grijs van boven en bleekgrijs van onder en heeft een driehoekige zwarte vlek op de keel, een lange donkere bijna zwarte staart en vleugels met smalle, witte vleugelstrepen en een zwartachtige, lange snavel. Het vrouwtje verschilt weinig in verenkleed, maar is iets doffer gekleurd met een roodbruin voorhoofd, kruin en nek en wit op de keel.[1]
Deze soort is endemisch in Brazilië, in het zuidoostelijk deel van de deelstaat Bahia en noordoostelijk van de deelstaat Minas Gerais. Het leefgebied is droog, half open, natuurlijk bos met een ondergroei van bromelia-achtige planten (mata-de-cipó) in heuvelland tussen de 100 en 900 m boven zeeniveau.[1]
De bahiamiervogel heeft een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International geschat op 1000 tot 2500 individuen en de populatie-aantallen nemen af door habitatverlies. Het leefgebied wordt aangetast door ontbossing waarbij natuurlijk bos wordt omgezet in gebied dat begraasd wordt door geiten en rundvee. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe bahiamiervogel (Rhopornis ardesiacus) is een zangvogel uit de familie Thamnophilidae. Het is een bedreigde, endemische vogelsoort uit Brazilië.
Skifergloauge, Rhopornis ardesiacus, er ein mellomstor maurfugl i den biologiske familien Thamnophilidae. Han er monotypisk i slekta Rhopornis.
Skifergloauge er endemisk til tørre skogar i høgder på 100-1000 moh. i delstatane Bahia og Mina si Gerais i Brasil. Han er truga av tap av leveområde. Denne relativt langhala maurfuglen er omtrent 19 centimeter i lengd. Begge kjønn er grå med svartkvite teikningar på vengene og dei har raude auge. Hannen har ein svart hals, medan hoa har ein kvit hals og ei brun krone.
Skifergloauge, Rhopornis ardesiacus, er ein mellomstor maurfugl i den biologiske familien Thamnophilidae. Han er monotypisk i slekta Rhopornis.
Skifergloauge er endemisk til tørre skogar i høgder på 100-1000 moh. i delstatane Bahia og Mina si Gerais i Brasil. Han er truga av tap av leveområde. Denne relativt langhala maurfuglen er omtrent 19 centimeter i lengd. Begge kjønn er grå med svartkvite teikningar på vengene og dei har raude auge. Hannen har ein svart hals, medan hoa har ein kvit hals og ei brun krone.
O gravatazeiro ou papa-formiga-de-gravatá (Rhopornis ardesiacus) é uma ave endêmica da Mata de Cipó, área em que a Mata Atlântica se mistura à Caatinga, sendo uma região rica em gravatás. Encontrado entre 100 e 1000 m de altitude.
É a única espécie do gênero Rhopornis, da família Thamnophilidae que é uma família de aves passeriformes, típica da América do Sul. São aves com aspectos variáveis, adaptadas a vários ambientes, mas a maioria tem modo de alimentação insectívoro e ocorre em zonas florestadas. O gravatazeiro ocorre na Mata de Cipó, presente em 16 municípios baianos e Salto da Divisa em Minas Gerais.
Essa espécie foi descoberta por Maximilian Alexander Philipp, o príncipe aventureiro de Wied-Neuwied, durante sua viagem pelo Brasil entre os anos de 1815 e 1817, e apresentada por ele em um livro de 1831. Não se sabe ao certo onde o príncipe encontrou o gravatazeiro, mas ao que tudo indica que foi perto de Boa Nova – que na época era chamada Boca do Mato –, enquanto seguia viagem para Salvador. Desde sua descoberta, a espécie nunca mais havia sido registrada por um pesquisador, até que o alemão Emil Kaempfer a encontrou em 1928. Nas décadas seguintes novos registros foram feitos, descobrindo assim o risco de extinção por destruição de habitat. Foi então que a Sociedade para Conservação das Aves do Brasil entrou com plano de conservação no ano de 2005. [1]
O Rhopornis ardesiacus possui tons azuis-acinzentados, sendo mais claros na parte de baixo (o nome ardesiacus significa cor de ardósia).
Os machos da espécie apresentam uma mancha triangular na garganta. São dotados de uma longa cauda preta e asas pretas com barras brancas finas.
A fêmea assemelha-se ao macho, destacando-se pela coloração marrom na parte superior da cabeça. As partes inferiores são mais pálidas. A garganta é embranquecida.
Chega a atingir cerca de 18 e 19 centímetros de comprimento e peso entre 23 e 28 gramas.[2]
Tem uma alimentação baseada em uma série de invertebrados terrestres como: cupins, grilos e pequenas aranhas, que captura enquanto revira as folhas do solo (serapilheira). Ocasionalmente também procura essas presas no interior de grandes bromélias terrestres conhecidas como gravatás. Mesmo com uma frequência menor que as da espécie do gênero Pyriglena, acompanha as formigas de correição, sua captura se da por insetos espantados no solo ou em galhos baixos.[2]
Seu período reprodutivo da inicio logo nas primeiras chuvas do ano, entre novembro a dezembro, e podendo se estender ate março. Por volta dessa época os casais de território vizinhos costumam se aproximar uns dos outros de maneira mais frequente que o normal. Observaram machos oferecendo alimento no bico das fêmeas, o que demonstra ser possível estimulo de corte. O ninho é construído no solo, circundado por grande emaranhado de bromélias terrestres, o que reforça a dependência da espécie por essa planta. O ninho tem formato de uma tigela aberta rasa, com um diâmetro externo de aproximadamente 9 cm. É confeccionado principalmente com cascas de arvores e gavinhas. A postura do gravatazeiro é de dois ovos de cor de rósea-clara com manchas vermelhas. Ambos os sexos realizam a incubação dos ovos. Os filhotes nascem no mínimo 13 dias após a postura[2]
Os casais dessa espécie possuem um território que pode variar de 0,9 a 2,0 hectares. Costumam defendê-lo de maneira bastante astuta. Canta empoleirado a pouca altura e numa posição bem típica, com a cabeça erguida diagonalmente e balançando o corpo para cima e para baixo. Quando nessa situação emite seu principal canto, composto por 7 a 9 assobios descendentes. Possui, no entanto um repertório variado com pelo menos outras quatro “vozes”, usadas como chamados ou alarme. Nesta última situação, costuma imediatamente adentrar nos emaranhados de gravatás, indicando que a espécie utiliza a planta (bastante espinhosa) como refúgio contra predadores.[2]
É endêmico do Brasil, ocorrendo numa área restrita de transição entre a Mata Atlântica e a Caatinga, essa transição é conhecida em alguns locais como mata-de-cipó, devido ao excesso de lianas em seu interior.[3] E sua distribuição geográfica abrange as bacias hidrográficas dos rios Paraguaçú, de Contas, do Leste, Pardo e Jequitinhonha.[4]
Todas as localidades de ocorrência da espécie possuem em suas matas grande quantidade de bromélias terrestres do gênero Aechmea e/ou Ananas, reforçando a reconhecida dependência do gravatazeiro pelo micro-habitat formado pelos aglomerados dessas plantas. Em 2005 uma mobilização foi feita em torno da proteção da espécie, iniciada no município de Boa Nova, sob coordenação da SAVE Brasil – Sociedade para Conservação das Aves do Brasil. A adoção da espécie como mascote pela comunidade local e a criação de um Parque Nacional e um Refúgio de Vida Silvestre totalizando cerca de 27000 hectares de áreas protegidas, foram algumas das medidas tomadas para a preservação do animal. Apesar desses avanços, o gravatazeiro continua a perder seu habitat natural nos outros municípios onde ocorre. Atualmente a espécie é conhecida além de Boa Nova em outros 16 municípios: Brejões, Milagres, Irajuba, Jaguaquara, Maracás, Itiruçu, Lafaiete Coutinho, Jequié, Manoel Vitorino, Poções, Itororó, Itapetinga, Potiraguá, Itarantim e Itapebi, todos na Bahia, e Salto da Divisa em Minas Gerais.[3]
Existem duas barreiras geográficas e duas barreiras ecológicas que determinam os limites de extensão de R. ardesiacus. Ao sul de sua área de distribuição a espécie parece ter como barreira geográfica o Rio Jequitinhonha e, a norte, o Rio Paraguaçu. Mesmo considerando que ainda há necessidade de inventários mais demorados em áreas que avancem esses limites, em se confirmando a hipótese apresentada acima R. ardesiacus é mais uma espécie que reforça a teoria de que rios atuaram como barreiras decisivas à dispersão de aves após processos evolutivos de especiação (revisões recentes em Haffer 1997 e Nores 2000). Longitudinalmente, no extremo leste da distribuição de R. ardesiacus ocorre uma mudança da vegetação nativa, passando de Florestas Deciduais para Florestas Ombrófilas Densas a leste. Já no extremo oeste da distribuição de R. ardesiacus as Matas-de-Cipó (Florestas semideciduas) dos planaltos da Conquista e de Maracás dão lugar a Savanas Estépicas Arborizadas (Caatinga), que antecedem o contraforte leste da Chapada de Diamantina como se observou, por exemplo, no povoado de Areião. Essas mudanças da tipologia da vegetação a leste e a oeste impediram que a distribuição de R. ardesiacus fosse mais ampla longitudinalmente.[4]
R. ardesiacus atualmente encontra-se classificado na categoria “Em Perigo” devido ao seu tamanho populacional estimado (Birdlife 2007). a. No entanto, a área de ocupação da espécie, de 1.200 Km 2 obtida num estudo recente que apóia a mudança de categoria de ameaça da espécie para Vulnerável, de acordo com os seguintes critérios da IUCN (2008): Critério B2, distribuição geográfica na forma de área de ocupação atual menor que 2000 Km 2 , e nos itens internos “a” (área de ocupação severamente fragmentada) e “biii” (declínio contínuo observado, inferido ou projetado na área, extensão ou qualidade do habitat)[4]
com uma população estimada de 1000 a 2499 aves. A população tende a diminuir.
Consta na lista vermelha da IUCN [5] e também na lista vermelha da Bahia [6]
Projetos conservacionistas foram iniciados para garantir a sobrevivência da espécie, como por exemplo no município de Boa Nova, a SAVE Brasil organizou um grande esforço de mobilização em prol da proteção do gravatazeiro (Rhopornis ardesiacus),obtendo vários resultados, o que destaca é adoção da espécie como mascote pela comunidade local e à criação de um Parque Nacional e um Refúgio de Vida Silvestre totalizando cerca de 27,000 hectares de áreas protegidas. O ornitólogo Edson Ribeiro Luiz trabalhou na SAVE Brasil por 12 anos se dedicando à conservação do gravatazeiro (Rhopornis ardesiacus) e das matas de Boa Nova, na Bahia.[7]
O modelo de distribuição potencial gerado prevê a ocorrência de R. ardesiacus principalmente nas florestas decíduas da Bahia e do extremo nordeste de Minas Gerais, o que reforça o fato da variável “tipo de vegetação” ter sido a que mais contribuiu para a geração do modelo. Baseado no modelo de distribuição gerado e nas observações de campo pode-se determinar quais seriam as características mais recomendadas das matas que devem ser alvo de pesquisas para se encontrar Rhopornis. A área ideal para encontro da espécie pode ser definida da seguinte forma: “Floresta do tipo decidual localizada em Minas Gerais ou na Bahia, situada entre os paralelos 13º e 16º Sul e entre os meridianos 39º e 41º Oeste, em locais de altitudes não superiores a 900 metros, com relevo relativamente plano ou ondulado, que tenha presença de aglomerados de gravatás ou bromélias terrestres dos gêneros Ananas ou Aechmea”. Pelo mapa de probabilidade de ocorrência gerado, os seguintes municípios, ainda não investigados ornitologicamente, possuem grandes chances de abrigar R. ardesiacus: Nova Itarana, Santa Inês, Planaltino, Lajedo do Tabocal, Povoado do Km 100, Lafaiete Coutinho, Bom Jesus da Serra, Planalto, Nova Canaã (parte oeste), Firmino Alves e Cajubi, no estado da Bahia e o município de Jacinto (margem esquerda do Rio Jequitinhonha), Minas Gerais. Ressalta-se que, segundo o modelo gerado, algumas localidades a norte do Rio Paraguaçu apresentam adequabilidade ambiental para uma probabilidade de ocorrência de Rhopornis maior que 80%. Porém, 24 devem ser levadas em conta que este rio possa ter atuado como barreira geográfica que potencialmente impediu que Rhopornis se dispersasse para essa região, o que, porém, não descarta a necessidade de mais pesquisas ao norte de sua distribuição atualmente conhecida.[4]
O gravatazeiro ou papa-formiga-de-gravatá (Rhopornis ardesiacus) é uma ave endêmica da Mata de Cipó, área em que a Mata Atlântica se mistura à Caatinga, sendo uma região rica em gravatás. Encontrado entre 100 e 1000 m de altitude.
É a única espécie do gênero Rhopornis, da família Thamnophilidae que é uma família de aves passeriformes, típica da América do Sul. São aves com aspectos variáveis, adaptadas a vários ambientes, mas a maioria tem modo de alimentação insectívoro e ocorre em zonas florestadas. O gravatazeiro ocorre na Mata de Cipó, presente em 16 municípios baianos e Salto da Divisa em Minas Gerais.
Essa espécie foi descoberta por Maximilian Alexander Philipp, o príncipe aventureiro de Wied-Neuwied, durante sua viagem pelo Brasil entre os anos de 1815 e 1817, e apresentada por ele em um livro de 1831. Não se sabe ao certo onde o príncipe encontrou o gravatazeiro, mas ao que tudo indica que foi perto de Boa Nova – que na época era chamada Boca do Mato –, enquanto seguia viagem para Salvador. Desde sua descoberta, a espécie nunca mais havia sido registrada por um pesquisador, até que o alemão Emil Kaempfer a encontrou em 1928. Nas décadas seguintes novos registros foram feitos, descobrindo assim o risco de extinção por destruição de habitat. Foi então que a Sociedade para Conservação das Aves do Brasil entrou com plano de conservação no ano de 2005.
Rödögd myrfågel[2] (Rhopornis ardesiacus) är en fågel i familjen myrfåglar inom ordningen tättingar.[3] Den placeras som enda art i släktet Rhopornis. Fågelns utbredningsområde sträcker sig över höglandet i östra Brasilien (sydöstra Bahia och nordöstra Minas Gerais).[3] IUCN kategoriserar arten som starkt hotad.[1]
Rödögd myrfågel (Rhopornis ardesiacus) är en fågel i familjen myrfåglar inom ordningen tättingar. Den placeras som enda art i släktet Rhopornis. Fågelns utbredningsområde sträcker sig över höglandet i östra Brasilien (sydöstra Bahia och nordöstra Minas Gerais). IUCN kategoriserar arten som starkt hotad.
Rhopornis ardesiacus là một loài chim trong họ Thamnophilidae.[2]
Rhopornis ardesiacus là một loài chim trong họ Thamnophilidae.
Rhopornis ardesiacus (Wied-Neuwied, 1831)
Охранный статусГевара[1], или длиннохвостая муравьеловка[1] (лат. Rhopornis ardesiacus) — птица из семейства полосатых муравьеловок (лат. Thamnophilidae). Единственный вид рода гевары (Rhopornis)[2]. Эндемик Бразилии. Обитает в сухих лесах на высоте от 100 до 1000 метров над уровнем моря в штатах Баия и Минас-Жерайс. Вид находится под угрозой исчезновения из-за потери мест обитания[3]. Длиннохвостая муравьеловка длиной около 19 сантиметров. Окраска обоих полов серого цвета с чёрно-белыми отметинами на крыльях и красными глазами. У самца чёрные горло, в то время как у самки белое горло и коричневое темя. Питается беспозвоночными, в основном небольшими термитами, а также кузнечиками, сверчками, тараканами и пауками.
Гевара, или длиннохвостая муравьеловка (лат. Rhopornis ardesiacus) — птица из семейства полосатых муравьеловок (лат. Thamnophilidae). Единственный вид рода гевары (Rhopornis). Эндемик Бразилии. Обитает в сухих лесах на высоте от 100 до 1000 метров над уровнем моря в штатах Баия и Минас-Жерайс. Вид находится под угрозой исчезновения из-за потери мест обитания. Длиннохвостая муравьеловка длиной около 19 сантиметров. Окраска обоих полов серого цвета с чёрно-белыми отметинами на крыльях и красными глазами. У самца чёрные горло, в то время как у самки белое горло и коричневое темя. Питается беспозвоночными, в основном небольшими термитами, а также кузнечиками, сверчками, тараканами и пауками.