Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Carduelis obsoleta, ye un frinxílidu marrón de gran tamañu que s'atopa al sur d'Eurasia. El so taxonomía ye confusa, y tamién foi asitiáu formalmente nos xéneros Fringilla, Bucanetes, Rhodospiza y Rhodopechys.
Tien una valumbu media de 26 centímetros. Tien un robustu picu negru, ales rémixes y réctrices blanques y negres, y una banda arrosada en cada nala. La fema ye de colores más apagaos que'l machu, anque los exemplares adultos de dambos sexos tienen un patrón de color bien similar.
Convirtióse nun residente del desiertu, n'árees onde hai disponibilidad d'agua, pero tamién puede atopase en montes baxos, pequeñes llombes, y valles cultivables. Aliméntase de granes y dacuando inseutos. Añera nos árboles en primavera, de normal en güertus d'árboles frutales, onde la fema guara de 4 a 6 güevos.
El Carduelis obsoleta, ancestru común de los verderones, que son de les más antigües especies de frinxílidos, yá que apaecieron na tierra aproximao fai 9 millones d'años.[1][2][3][4] El común ancestru esistente de los verderones ye'l Carduelis obsoleta o Páxaru del desiertu, qu'agora habita nos desiertos asiáticos pero que podía habitar nos desiertos Africanos enantes. Esti frinxílidu con colores bien pálidos y una mázcara alredor de los güeyos bien similar a la del verderón común en dómina de cría, clasificábase como pariente del camachuelo trompeteru (Rhodopechys githaginea), pero comprobóse genéticamente que pertenez al xéneru Carduelis, especie parental de los verderones esistentes.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Carduelis obsoleta, ye un frinxílidu marrón de gran tamañu que s'atopa al sur d'Eurasia. El so taxonomía ye confusa, y tamién foi asitiáu formalmente nos xéneros Fringilla, Bucanetes, Rhodospiza y Rhodopechys.
Tien una valumbu media de 26 centímetros. Tien un robustu picu negru, ales rémixes y réctrices blanques y negres, y una banda arrosada en cada nala. La fema ye de colores más apagaos que'l machu, anque los exemplares adultos de dambos sexos tienen un patrón de color bien similar.
Convirtióse nun residente del desiertu, n'árees onde hai disponibilidad d'agua, pero tamién puede atopase en montes baxos, pequeñes llombes, y valles cultivables. Aliméntase de granes y dacuando inseutos. Añera nos árboles en primavera, de normal en güertus d'árboles frutales, onde la fema guara de 4 a 6 güevos.
Rhodospiza obsoleta[1] a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Fringillidae.
Anvet e voe Fringilla obsoleta (kentanv) da gentañ-penn (e 1823) gant al loenoniour alaman Martin Lichtenstein (1780-1857).
Ar spesad nemetañ er genad Rhodospiza an hini eo.
Rhodospiza obsoleta,Bevañ a ra diwar c'hreun, broñs ha had, ha diwar amprevaned ivez[2].
Kavout a reer ar spesad en un takad hag a ya eus Reter-Kreiz da vMongolia ha hanternoz Republik Pobl Sina[3].
Rhodospiza obsoleta a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Fringillidae.
Anvet e voe Fringilla obsoleta (kentanv) da gentañ-penn (e 1823) gant al loenoniour alaman Martin Lichtenstein (1780-1857).
Ar spesad nemetañ er genad Rhodospiza an hini eo.
El pinsà rosat del desert[1] (Rhodospiza obsoleta) és un ocell de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) i única espècie del gènere Rhodospiza.
Ocell d'hàbits sedentaris que habita zones àrides esguitades d'arbres o arbusts, freqüentment en conreus, des del sud de Turquia, Orient Pròxim i nord-oest d'Aràbia, cap a l'est, a través d'Iran fins a Mongòlia i oest del Tibet. Als Països Catalans únicament s'ha observat a Menorca on va ser capturada una femella en 1997.[2]
El pinsà rosat del desert (Rhodospiza obsoleta) és un ocell de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) i única espècie del gènere Rhodospiza.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llinos diffeithwch (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: llinosiaid diffeithwch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rhodopechys obsolete; yr enw Saesneg arno yw Lichtenstein’s desert finch. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. obsolete, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r llinos diffeithwch yn perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Acepa Loxops coccineus Aderyn pigbraff Maui Pseudonestor xanthophrys
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llinos diffeithwch (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: llinosiaid diffeithwch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rhodopechys obsolete; yr enw Saesneg arno yw Lichtenstein’s desert finch. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. obsolete, sef enw'r rhywogaeth.
Der Weißflügelgimpel (Rhodospiza obsoleta) ist eine Finkenart aus der Unterfamilie der Stieglitzartigen. Er kommt vom Nahen Osten bis in den Nordwesten von China vor. Die monotypische Art, deren taxonomische Einordnung lange umstritten war, wurde in der Vergangenheit in die Gattungen Fringilla, Bucanetes, Carduelis sowie Rhodopechys gestellt. Zurzeit (2018) stellt sie die einzige Art der Gattung Rhodospiza dar. Sie wird von der IUCN als nicht gefährdet (least concern) eingestuft.[1]
Der Weißflügelgimpel erreicht mit einer Körperlänge von 14,5 bis 15 cm etwa die Größe eines Grünlings und ähnelt diesem auch im Habitus. Es handelt sich um einen schlanken, überwiegend sandfarbenen Finken mit charakteristischer schwarz-weißer Zeichnung auf Flügeln und Schwanz, die am Flügel zudem durch auffällige hellrosa Partien ergänzt wird. Der kräftige Schnabel ist kegelförmig und spitz. Beine und Füße sind dunkel fleischfarben. Es ist ein leichter Sexualdimorphismus vorhanden.
Beim Männchen fallen im Prachtkleid der schwarze Schnabel und die schwarze Zügelpartie vor dem Auge auf. Kopf, Rücken und Schultern – inklusive der mittleren Armdecken – sowie Brust und Flanken sind fahl bis gräulich sandfarben. An der Stirn und im Gesicht spielt die Färbung in ein wärmeres Ocker. Am unteren Rücken geht die Färbung in das warme Hell- bis Rotbraun der Oberschwanzdecken über. Bauch und Unterschwanzdecken sind weißlich. Die großen Armdecken sind dunkelbraun bis schwarz mit breit rosa gesäumten Außenfahnen, die Handdecken dunkel mit rosa Außenfahnen an der Basis. Die Alula ist schwarz und nur fein rosa gesäumt. Die Hand- und die äußeren Armschwingen sind schwarz mit weißem Saum, die inneren Armschwingen zeigen an der Basis einen rosa Saum. Beim sitzenden Vogel bilden das Schwarz der Alula und der Schwingen sowie die weißen und rosa Partien ein charakteristisches Flügelmuster. Im Flug fällt das Rosa in der Flügelmitte im Vergleich zu den blassen Säumen der Handschwingen auf. Der leicht gegabelte Stoß ist schwarz mit außen breit weiß gesäumten Steuerfedern. Das innere Paar ist am Ende ebenfalls breit weiß gesäumt, die übrigen tragen eine weiße Spitze. An den äußeren Steuerfedern ist der weiße Saum sehr fein.
Beim Weibchen sind die beim Männchen dunklen Partien des Großgefieders sandfarben bis graubraun, so dass es insgesamt sehr viel kontrastärmer wirkt. Der schwarze Zügel des Männchens fehlt oder ist nur sehr schwach ausgeprägt. Im abgetragenen Gefieder nähern sich die Männchen den Weibchen an. Bei beiden Geschlechtern ist der Schnabel außerhalb der Brutzeit hornfarben mit dunkler Spitze.
Die Jungvögel ähneln den Weibchen, die Zeichnung der Flügel ist jedoch noch weniger ausgeprägt. Der Schnabel ist noch unausgefärbter als bei den Altvögeln im Winter.
Der Weißflügelgimpel gehört wie der Wüstengimpel, der Mongolengimpel und der Rotflügelgimpel zu den vier sogenannten „Steingimpel“-Arten. Die Systematik dieser Arten ist umstritten. Sibley & Monroe (1990) schlugen eine Vereinigung in der Gattung Rhodopechys vor, andere Autoren sehen dagegen nach wie vor eine Unterteilung in die Gattungen Bucanetes (Wüsten- und Mongolengimpel), Rhodopechys (Rotflügelgimpel) und Rhodospiza (Weißflügelgimpel) vor.
Untersuchungen aus dem Jahr 2006 haben gezeigt, dass der Weißflügelgimpel mit den Zeisigen eng verwandt ist. Darauf weisen nicht nur die DNA und die Lautäußerungen des Weißflügelgimpels hin, sondern auch der schwarze Zügel des Männchens. Der gemeinsame Vorfahr der Zeisige und des Weißflügelgimpels lebte nach heutiger Einschätzung vor etwa sechs Millionen Jahren und war möglicherweise eine Art semiarider Habitate. Es wird vermutet, dass ausgehend von diesem Vorfahren sich eine eher auf Waldhabitate spezialisierte Linie (Zeisige) und eine stark an das Leben in ariden Habitaten (Weißflügelgimpel) entwickelte.
Neuere Untersuchungen aus dem Jahr 2012[2] haben die Verwandtschaftsverhältnisse genauer aufgeschlüsselt und zeigen, dass die nächsten Verwandten die Goldflügelgimpel sind. Der vorgenannten Untersuchung und der International Ornithological Union[3] folgend, wird hier die Art in die Gattung Rhodospiza eingeordnet.
Das Verbreitungsgebiet des Weißflügelgimpels ist sehr groß und umfasst nach Einschätzung der IUCN 4,3 Millionen Quadratkilometer. Es erstreckt sich von Israel, Syrien, dem Südosten der Türkei, Irak, Iran, Afghanistan und dem Nordwesten von Pakistan bis in den Nordwesten Chinas. Der Weißflügelgimpel ist eine Art arider Lebensräume und kommt in bergigem und offenem Gelände vor, dass locker mit Bäumen und Büschen bestanden ist. Er ist häufig auch an Straßen- und Feldrändern zu beobachten.
Das Gelege besteht aus vier bis sieben bläulichen Eiern, die eine rotbraune bis schwarze Kritzelung aufweisen. Die Brutdauer beträgt zwölf bis dreizehn Tage. Die Jungvögel sind nach 14 bis 16 Tagen flügge und mit 30 bis 35 Tagen selbständig.
Der Weißflügelgimpel (Rhodospiza obsoleta) ist eine Finkenart aus der Unterfamilie der Stieglitzartigen. Er kommt vom Nahen Osten bis in den Nordwesten von China vor. Die monotypische Art, deren taxonomische Einordnung lange umstritten war, wurde in der Vergangenheit in die Gattungen Fringilla, Bucanetes, Carduelis sowie Rhodopechys gestellt. Zurzeit (2018) stellt sie die einzige Art der Gattung Rhodospiza dar. Sie wird von der IUCN als nicht gefährdet (least concern) eingestuft.
The desert finch (Rhodospiza obsoleta), sometimes called Lichtenstein's desert finch, is a large brown true finch found in southern Eurasia. Its taxonomy is confused, and it has formerly been placed in Fringilla, Bucanetes, Carduelis and Rhodopechys.
It has an average wingspan of 26 centimetres (10 in). It has a stout black bill, black and white remiges and rectrices, and a slash of rosy-pink on each wing. The female is more dull in color than the male, but other than that the adult sexes are similar in color pattern.
The bird is indeed a desert resident in areas where water is readily available, but it can also be found in low mountains and foothills, and in cultivated valleys. It feeds on seeds and the occasional insect. Nesting occurs in trees in the spring, often in fruit trees in orchards, and the female lays and incubates 4 to 6 pale green, lightly speckled eggs.
This species does not migrate except locally. The desert finch congregates near rural and remote human settlements, and the well-watered orchard in otherwise arid land is an ideal habitat. It can be found in feeding in large flocks of its own species or mixed finch flocks.
Recent research by Zamora et al. (2006) has revealed that the desert finch is more closely related to the greenfinches of the genus Carduelis (or Chloris, if Carduelis is split up) as indicated by DNA sequence analysis, vocalizations, and the presence of a black eye-stripe. Genetically, it seems very close to the common ancestor of the greenfinches. It may be that the latter evolved from a desert form and later developed the green plumage, or that the common ancestor of the greenfinches and the desert finch (which lived around 6 million years ago) was a species of semiarid habitat which subsequently diverged into a truly desert-adapted lineage, today represented by the desert finch, and the ancestor of a woodlands lineage, the greenfinches.
The common ancestor of all greenfinches, which are among the oldest Carduelis species, appeared on Earth around 9 MYA.[2][3] One of these common ancestors is the desert finch, which now thrives in Asian deserts, but could have also inhabited African deserts.
This finch, with very pale colors and a breeding season mask similar to that of the common greenfinch, used to be classified, according to phenotypical (external) characters, close to the trumpeter finch, but it belongs to genus Carduelis according to several molecular studies.[4][5][6]
Two subfossil greenfinches, the slender-billed greenfinch, Carduelis aurelioi, and the Trias greenfinch, Carduelis triasi, are known from the Canary Islands.
Rhodospiza obsoleta The desert finch (Rhodospiza obsoleta), sometimes called Lichtenstein's desert finch, is a large brown true finch found in southern Eurasia. Its taxonomy is confused, and it has formerly been placed in Fringilla, Bucanetes, Carduelis and Rhodopechys.
It has an average wingspan of 26 centimetres (10 in). It has a stout black bill, black and white remiges and rectrices, and a slash of rosy-pink on each wing. The female is more dull in color than the male, but other than that the adult sexes are similar in color pattern.
The bird is indeed a desert resident in areas where water is readily available, but it can also be found in low mountains and foothills, and in cultivated valleys. It feeds on seeds and the occasional insect. Nesting occurs in trees in the spring, often in fruit trees in orchards, and the female lays and incubates 4 to 6 pale green, lightly speckled eggs.
This species does not migrate except locally. The desert finch congregates near rural and remote human settlements, and the well-watered orchard in otherwise arid land is an ideal habitat. It can be found in feeding in large flocks of its own species or mixed finch flocks.
Recent research by Zamora et al. (2006) has revealed that the desert finch is more closely related to the greenfinches of the genus Carduelis (or Chloris, if Carduelis is split up) as indicated by DNA sequence analysis, vocalizations, and the presence of a black eye-stripe. Genetically, it seems very close to the common ancestor of the greenfinches. It may be that the latter evolved from a desert form and later developed the green plumage, or that the common ancestor of the greenfinches and the desert finch (which lived around 6 million years ago) was a species of semiarid habitat which subsequently diverged into a truly desert-adapted lineage, today represented by the desert finch, and the ancestor of a woodlands lineage, the greenfinches.
La Dezerta fringo (Carduelis obsoleta), aŭ Dezerta fringo de Lichtenstein, estas mezgranda paserina birdo, kiu apartenas al la familio de Fringedoj. La genro Carduelis povus ankoraŭ esti disigita kaj tiukaze la verdaj fringoj estus separataj en sian malnovan genron Chloris denove. Ĝi estas granda bruna vera fringo kiu troviĝas en suda Eŭrazio. Ties taksonomio estas konfuza, kaj ĝi estis iam lokita en Fringilla, Bucanetes, Rhodospiza, Rhodopechys kaj Chloris.
Ĝi havas averaĝan enverguron de 26 cm. Ĝi estas ĝenerale tre mildabruna senmarka birdo (ventro iom pli hela al sablokolora) kiu havas tre kontrastan fortikan mallongan nigran bekon kun nigreca aŭ malhela brido ĉirkaŭe kaj ĝis okulo, nigrablankajn flugilojn (nigraj plumoj kun blankaj bordoj) kaj voston, kiu estas forkoforma, kaj okulfrapan markon rozkoloran en ĉiu flugilo. La ino estas pli hela al sablokolora ol masklo, sed estas simila laŭ kolorbildo eĉ kun pli malhela dorso ol subaj partoj.
Tiu birdo estas specio de loĝantaj birdoj en dezerto en areoj kie akvo estas disponebla, sed ili povas troviĝi ankaŭ en malaltaj montoj kaj montetoj, kaj ĉe kultivataj valoj. Ili manĝas semojn kaj eventuale insektojn. Nestumado okazas en arboj printempe, ofte en fruktarboj en fruktoĝardenoj; la ino demetas kaj kovas 4 al 6 palverdajn helmakulitajn ovojn.
Tiu specio ne migras escepte enloke. La Dezerta fringo ariĝas ĉe ruraj kaj malproksimaj homaj setlejoj, kaj la put-irigaciaj fruktoĝardenoj en arida tereno estas ties ideala habitato. Ili povas troviĝi manĝe en grandaj aroj de samgenranoj aŭ eĉ en miksitaj kunmanĝantaroj kun aliaj fringoj.
Ĵusaj priserĉado fare de Zamora et al. (2006) montris, ke la Dezerta fringo estas pli proksime rilata al la verdaj fringoj de la genro Carduelis (aŭ Chloris, se Carduelis disiĝas) kiel indikas analizoj pere de DNA, voĉo kaj esto de nigra okulstrio. Genetike ili ŝajnas tre proksima al la komuna praulo de la verdaj fringoj. Eble okazis ke tiuj lastaj evoluis el dezerta formo kaj poste disvolvigis la verdan plumaron, aŭ ke la komuna praulo de la verdaj fringoj kaj de la Dezerta fringo (kiu vivis antaŭ ĉirkaŭ 6 milionoj da jaroj) estis specio de duonarida habitato kiu sekve diverĝis en veran dezert-adaptitan stirpon, nune reprezentata de la Dezerta fringo, kaj en la praulon de arbara stirpo, la verdaj fringoj. La distingeco de la Dezerta fringo el la aliaj specioj de Rhodopechys estis jam agnoskata tiom frue kiom en 1888 fare de Sharpe, sed ĝi ne estis ĝus ĵuse kian ties veraj parencecoj estis determinataj.
La komuna praulo de ĉiuj la verdaj fringoj, kiuj estas inter la plej oldaj specioj de la genro Carduelis, aperis surtere antaŭ ĉirkaŭ 9 milionoj da jaroj[1][2]. Unu el tiuj komunaj prauloj estas la Dezerta fringo, kiu nun loĝas en aziaj dezertoj, sed povus ankaŭ loĝi en afrikaj dezertoj (Bildo 1).
La Dezerta fringo, kun tre palaj koloroj kaj reproduktasezona masko simila al tiu de la komuna verda fringo, estis klasita, laŭ la fenotipaj (eksternaj) karakteroj, kiel tre proksima al la trumpetofringo, sed ĝi apartenas al genro Carduelis laŭ kelkaj jam faritaj molekulaj studoj[3][4].
La Dezerta fringo (Carduelis obsoleta), aŭ Dezerta fringo de Lichtenstein, estas mezgranda paserina birdo, kiu apartenas al la familio de Fringedoj. La genro Carduelis povus ankoraŭ esti disigita kaj tiukaze la verdaj fringoj estus separataj en sian malnovan genron Chloris denove. Ĝi estas granda bruna vera fringo kiu troviĝas en suda Eŭrazio. Ties taksonomio estas konfuza, kaj ĝi estis iam lokita en Fringilla, Bucanetes, Rhodospiza, Rhodopechys kaj Chloris.
El camachuelo desertícola (Rhodospiza obsoleta)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae propia de las regiones áridas y semiáridas de Asia. Su taxonomía es confusa, y también ha sido situado formalmente en los géneros Fringilla, Bucanetes, Carduelis y Rhodopechys.
Es un fringílido marrón de gran tamaño. Tiene una envergadura media de veintiséis centímetros. Posee un robusto pico negro, alas rémiges y réctrices blancas y negras, y una banda rosácea en cada ala. La hembra es de colores más apagados que el macho, aunque los ejemplares adultos de ambos sexos poseen un patrón de color muy similar.
Se ha convertido en un residente del desierto, en áreas donde hay disponibilidad de agua, pero también puede encontrarse en montes bajos, pequeñas colinas, y valles cultivables. Se alimenta de semillas y ocasionalmente insectos. Anida en los árboles en primavera, normalmente en huertos de árboles frutales, donde la hembra incuba de cuatro a seis huevos.
Carduelis obsoleta, ancestro común de los verderones, es de las especies de fringílidos más antiguas ya que apareció en la tierra aproximadamente hace nueve millones de años.[3][4][5][6] El ancestro común de los verderones es el Carduelis obsoleta o camachuelo del desierto, que ahora[¿cuándo?] habita en los desiertos asiáticos pero que podía haber habitado en los desiertos Africanos anteriormente. Este fringílido tiene los colores muy pálidos y una máscara ocular muy similar a la del verderón común en época de cría, se clasificaba como pariente del camachuelo trompetero (Rhodopechys githaginea), pero se ha comprobado genéticamente que pertenece al género Carduelis, especie parental de los verderones existentes.
El camachuelo desertícola (Rhodospiza obsoleta) es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae propia de las regiones áridas y semiáridas de Asia. Su taxonomía es confusa, y también ha sido situado formalmente en los géneros Fringilla, Bucanetes, Carduelis y Rhodopechys.
Es un fringílido marrón de gran tamaño. Tiene una envergadura media de veintiséis centímetros. Posee un robusto pico negro, alas rémiges y réctrices blancas y negras, y una banda rosácea en cada ala. La hembra es de colores más apagados que el macho, aunque los ejemplares adultos de ambos sexos poseen un patrón de color muy similar.
Se ha convertido en un residente del desierto, en áreas donde hay disponibilidad de agua, pero también puede encontrarse en montes bajos, pequeñas colinas, y valles cultivables. Se alimenta de semillas y ocasionalmente insectos. Anida en los árboles en primavera, normalmente en huertos de árboles frutales, donde la hembra incuba de cuatro a seis huevos.
Rhodospiza obsoleta Rhodospiza generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.
Rhodospiza obsoleta Rhodospiza generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.
Peltotulkku (Rhodospiza obsoleta), myös Rhodopechys obsoletus, on viherpeipon kokoa oleva peippolintu.
Linnun pituus on noin 14,5 cm, siipien kärkiväli 25-27,5 cm ja paino 17,5-28 g. Kooltaan ja rakenteeltaan muistuttaa viherpeippoa mutta höyhenpuku aivan erivärinen: vaalean hiekanruskea, maha valkoinen, siivillä ja pyrstössä valkoista ja mustaa. Siipien yläpeitinhöyhenet ovat osittaiin ruusunpunaiset, koiraalla kirkkaammat. Koiraan nokka ja ohjas ovat mustat, naaraan ja nuoren linnun ruskea. Laulu muistuttaa hieman sekä viherpeipon että hempon laulua.[2]
Lajin taksonomia on epäselvä. Se on luettu kuuluvaksi sekä Rhodospiza, Rhodopechys, Fringilla ja Bucanetes sukuihin. Lichtenstein antoi lajille alun perin nimen Fringilla obsoleta, Jean Cabanis Bucanetes obsoletus 1851 ja Richard Bowdler Sharpe nimesi lajin Rhodospiza obsoletaksi 1888. Uusin tutkimustulos, joka perustuu lajin DNA:han, osoittaa lajin olevan ennemminkin sukua viherpeipolle ja muille Carduelis-suvun lajeille.[3]
Peltotulkku elää Aasiassa, paikoin Turkissa, Lähi-idässä ja Arabian niemimaalla sekä niistä itään Kaspianmeren ympäristöön ja Kiinaan saakka.[2] Lajin kanta on elinvoimainen, Euroopan puolella arvioidaan esiintyvän 6 000–12 000 yksilöä.[1] Lajia ei ole tavattu Suomessa.
Avoimet kuivat maat, joilla kasvaa hajanaisia puuryhmiä ja pensaita. Puutarhat, viljelymaat, tienvarret. Vaatii jonkinlaisen vesistön läheisyyttä.[2]
Pesä on puun tai pensaan oksalla 1–5 m korkealla. Suosii Prunus-, Vitis- ja Pistachia-puita. Molemmat puolisot rakentavat pesää, rakentaminen kestää 5-7 päivää. Naaras munii 4-6 munaa, joiden keskipaino on 2,1 g. Haudonta-aika on 12-15 päivää ja vain naaras hautoo. Poikaset ovat lentokykyisiä noin 2-viikkoisina ja ne itsenäistyvät 2 viikkoa tämän jälkeen.[2]
Peltotulkku on siemensyöjä, joka ruokailee maassa. Lisääntymisaikana syö myös selkärangattomia.[2]
Peltotulkku (Rhodospiza obsoleta), myös Rhodopechys obsoletus, on viherpeipon kokoa oleva peippolintu.
Rhodospiza obsoleta
Le Roselin de Lichtenstein (Rhodospiza obsoleta) est une espèce de passereaux de la famille des Fringillidae, l'unique représentante du genre Rhodospiza.
L'espèce Rhodospiza obsoleta a été décrite par l'ornithologue allemand Martin Lichtenstein en 1823, sous le nom initial de Fringilla obsoleta.
Sud-est de la Turquie, Proche-Orient (Syrie, Jordanie, Israël), extrême nord-ouest de l’Arabie Saoudite, Irak, Iran, Afghanistan, Pakistan (Balouchistan), Turkménistan, sud-est du Touzbek, sud-est du Kazakhstan, Tadjikistan, Kirghizistan, Tien-Chan, Sinkiang, monts Kouen Louen, sud-ouest de la Mongolie.
Cet oiseau est inféodé aux plaines et aux montagnes couvertes de steppes mais il a besoin de zones plantées de quelques arbres comme les rives des cours d’eau, les vergers irrigués, les jardins des villes et les rangées d’arbres le long des routes en Asie centrale. Pour l’Inde et le Pakistan, Ali & Ripley (2001) rapportent qu’il affectionne particulièrement les vergers, les champs en friche et les zones couvertes de plantes herbacées. En Chine, il habite les zones semi-arides parsemées de buissons et visite les jardins ou les champs cultivés mais évite les déserts pierreux et sableux (MacKinnon & Phillipps 2000).
Selon Ali & Ripley (2001), il se nourrit surtout de graines et de bourgeons de fleurs. Roberts (1992) a observé un groupe de huit spécimens, fin octobre, dans le cantonnement de Quetta, Pakistan, en train de se nourrir sur une pelouse en picorant, de façon sélective, les têtes florales des plantes herbacées. Selon Dementiev (in Roberts 1992), il manifeste un goût prononcé pour les graines d’une plante herbacée (Alhagi camelorum), très commune dans la vallée de Quetta. La photo d’Aurélien Audevard, prise récemment le 5 juin 2007 à Charyn, région d’Almaty, dans les montagnes Boguty, sud-est du Kazakhstan, montre un groupe se nourrissant de graines (siliques) d’une crucifère (brassicacée) : Erophila verna.
Il est considéré comme globalement sédentaire mais localement nomade, errant en hiver et regagnant ses quartiers de nidification au printemps. Il est plus arboricole que le roselin githagine, se perchant ou nichant volontiers dans les arbres. Le lien du couple perdure jusqu’en été, après la saison de nidification car il est alors régulièrement observé en train de se nourrir en couples. Il se tient en couples ou en groupes comptant jusqu’à 20 individus selon la saison. Il se nourrit surtout sur le sol mais se perche volontiers dans les arbres ou les buissons et sur les fils téléphoniques.
Une photo (in Ottaviani 2008) montre que le vol nuptial est caractérisé par des battements d’ailes papillonnants de type verdier, les ailes et la queue largement déployées.
L’espèce nichait très couramment dans les années 1920 dans les jardins des villes de l’ex-URSS puis elle s’y est raréfiée du fait de l’augmentation du trafic automobile et du dérangement grandissant. Roberts (1992) a découvert un nid dans le parc d’Hazar Ganji, Pakistan. Il était placé à un mètre du sol dans les tiges couvertes de fleurs jaunes d’un exemplaire de Ferula oopoda, une ombellifère xérophytique. Il consistait en une coupe désordonnée de tiges de Sophora mollis et d’Artemisia scoparia, tapissée intérieurement de douces fibres végétales mais sans poils ni plumes. Les cinq œufs étaient bleu pâle lâchement tachetés de brun foncé ou de noir-pourpre avec quelques stries ou vermiculures. Une photo (in Ottaviani 2008) montre un nid construit dans un arbuste sec et comportant une lâche assise de brindilles et de rameaux secs mais avec un épais revêtement intérieur de laine blanchâtre.
Rhodospiza obsoleta
Le Roselin de Lichtenstein (Rhodospiza obsoleta) est une espèce de passereaux de la famille des Fringillidae, l'unique représentante du genre Rhodospiza.
Il trombettiere del Lichtenstein o trombettiere del deserto (Rhodospiza obsoleta (Lichtenstein, 1823)) è un uccello passeriforme della famiglia dei Fringillidi[2]: esso rappresenta l'unica specie ascritta al genere Rhodospiza Sharpe, 1888[2].
Il nome scientifico del genere, Rhodospiza, deriva dall'unione delle parole greche ῥοδον (rhodon, "rosa") e σπιζα (spiza, "fringuello"), col significato di "fringuello rosa" in riferimento alla livrea di questi uccelli, ma anche per assonanza con Rhodopechys, genere al quale essi venivano ritenuti strettamente imparentati: il nome della specie, obsoleta, deriva dal latino e significa per l'appunto "obsoleto".
Il nome comune della specie, invece, omaggia colui che l'ha descritta scientificamente, Martin Lichtenstein.
Misura 15 cm di lunghezza, per 17-28 g di peso e 26 cm di apertura alare[3].
Si tratta di uccelli dall'aspetto massiccio e robusto, muniti di testa arrotondata, grosso becco conico e tozzo, ali allungate e coda dalla punta lievemente forcuta.
Il piumaggio, pur non essendo particolarmente appariscente, presenta evidente dimorfismo sessuale: la livrea del maschio, infatti, è quasi completamente di un mimetico color sabbia, più tendente al giallino sul petto, mentre ventre e sottocoda sono bianco, ali e coda sono nere con orli delle penne bianchi (le prime presentano inoltre copritrici di un caratteristico colore rosa, sfumature del quale sono evidenti anche sul codione) e fra i lati del becco e gli occhi è presente una mascherina anch'essa di colore nero. Le femmine, invece, presentano colorazione più sobria, dominata dalle tonalità del grigio-bruno (più carico su faccia e dorso), col rosa alare che è solo accennato. In ambedue i sessi il becco è nero, gli occhi sono di colore bruno scuro e le zampe sono di color carnicino.
I trombettieri del deserto sono uccelli dalle abitudini essenzialmente diurne e gregarie, che si riuniscono in gruppi anche di una certa consistenza, passando la maggior parte della giornata al suolo o spostandosi alla ricerca di cibo, talvolta aggregandosi ad altre specie affini, salvo poi cercare riparo fra i cespugli o le rocce durante la notte.
La dieta di questi uccelli è perlopiù granivora, basandosi su semi di olmo e piante erbacee (principalmente poligonacee e chenopodiacee)[3], ma comprendendo anche altri alimenti di origine vegetale come germogli e bacche, oltre che (sebbene sporadicamente e soprattutto durante il periodo degli amori, quando il fabbisogno energetico aumenta) insetti, larve ed altri piccoli invertebrati.
La stagione riproduttiva comincia in primavera e si estende fino a luglio: si tratta di uccelli rigidamente monogami, con le coppie che rimangono insieme per anni, anche all'infuori del periodo degli amori.
Il maschio corteggia la femmina volando su posatoi in evidenza ed emettendo un richiamo flautato (da cui il nome di "trombettiere"), per poi avvicinarlesi arruffando il piumaggio e tenendo le ali puntate verso il basso, mettendo ben in evidenza il rosa alare, salvo poi montarla qualora essa si dimostrasse recettiva, cosa che viene segnalata dalla partner accovacciandosi e spostando lateralmente la coda.
Il nido ha forma di coppa e viene ubicato nella spaccatura di una roccia o alla biforcazione di un ramo: esso viene edificato con fibre vegetali e lanugine, e alla sua costruzione partecipa la sola femmina. Al suo interno, essa depone 4-6 uova bianche con una lievissima sfumatura azzurrina e rade variegature brune sul polo ottuso, che provvede a covare da sola (col maschio che stazione di guardia nei pressi del nido e si occupa di reperire il cibo per entrambi) per circa due settimane. Alla schiusa, i pulli sono ciechi ed implumi, e vengono accuditi da ambedue i genitori per circa due settimane, quando sono pronti per l'involo: essi tendono tuttavia a rimanere nei pressi del nido per un'altra settimana, chiedendo sempre più sporadicamente l'imbeccata ai genitori (che di solito stanno dedicandosi a una seconda covata, in quanto questi uccelli tendono a portare avanti due covate l'anno[3]), per poi aggregarsi coi giovani di altre nidiate e disperdersi.
A dispetto di quanto il suo nome comune potrebbe indurre a pensare, il trombettiere del Lichtenstein non ha nulla a che vedere col Liechtenstein: questo uccello, infatti, occupa un areale che, sebbene piuttosto frammentato, comprende buona parte del Vicino Oriente (dalla Turchia centro-orientale alla penisola del Sinai e ad est fino a gran parte dell'Iran), la porzione dentrale della penisola araba, a est fino al Belucistan e a gran parte del Turkestan (dalle sponde orientali del Mar Caspio all'Uiguristan) fino alla Cina centro-settentrionale (Gansu e Mongolia Interna occidentale). Le popolazioni turche sono in espansione verso il Caucaso meridionale[4], e la stessa tendenza si registra per quelle arabe[5]. Le popolazioni del Turkestan centrale tendono a migrare a sud durante l'inverno, raggiungendo l'Afghanistan ed il Pakistan settentrionale: in generale, anche a causa della scarsa reperibilità di risorse nell'ambiente in cui vive, la specie è molto mobile.
Come intuibile da uno dei suoi nomi comuni, il trombettiere del deserto abita le aree secche e semiaride aperte di pianura e collina, con presenza di rada vegetazione cespugliosa e di fonti d'acqua permanenti nelle vicinanze (come gli uadi), per reperire le quali compie spostamenti anche considerevoli.
Il trombettiere del deserto ha avuto una tassonomia molto tormentata: ascritto inizialmente al genere Fringilla, in seguito è stato spostato in Bucanetes e Rhodopechys, a sottolinearne una presunta parentela coi trombettieri: le analisi del DNA mitocondriale hanno evidenziato invece una sua vicinanza ai Carduelini piuttosto che ai Pyrrhulini (dei quali fanno parte gli altri trombettieri), in seno ai quali il trombettiere del Lichtenstein costituirebbe un clade ancestrale assieme ai verdoni e ai frosoni arabi del genere Rhynchostruthus[6][7][8][9][10]. Pertanto, la specie è stata spostata prima nel genere Carduelis e poi in un proprio genere monotipico, Rhodospiza, al quale viene ascritta ancor oggi[2].
Nonostante il vasto areale occupato, la specie è monotipica.
Il trombettiere del Lichtenstein o trombettiere del deserto (Rhodospiza obsoleta (Lichtenstein, 1823)) è un uccello passeriforme della famiglia dei Fringillidi: esso rappresenta l'unica specie ascritta al genere Rhodospiza Sharpe, 1888.
De vale woestijnvink (Rhodospiza obsoleta; synoniem: Rhodopechys obsoletus) is een zangvogel uit de familie Fringillidae (vinkachtigen).
De vogel is 13 tot 15 cm lang. Het is een zandkleurige vogel die in te herkennen is aan de opvallende tekening op de staart en de vleugel. De staart is wit, met een zwarte verticale band door het midden. De vleugels hebben een roze tot witte band, omzoomd door zwart, omdat de hand- en armpennen donkere uiteinden hebben. Het mannetje heeft in broedkleed een zwarte "teugel", een streep zwart tussen het oog en de snavel.[2]
Deze soort komt voor in de bergen van zuidoostelijk Turkije, het noorden van het Arabisch schiereiland (onder andere Israël en Jordanië) tot diep in Azië (Noord-Pakistan tot in Noord-China). Het leefgebied bestaat uit droog, vlak terrein met wat begroeiing, vaak in de buurt van geïrrigeerd cultuurland of oases.[2]
De grootte van de wereldpopulatie werd in 2005 geschat op 9.000 tot 18.000 individuen. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de vale woestijnvink als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe vale woestijnvink (Rhodospiza obsoleta; synoniem: Rhodopechys obsoletus) is een zangvogel uit de familie Fringillidae (vinkachtigen).
Multimedia w Wikimedia Commons Czarnodziobek (Rhodospiza obsoleta) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych. Występuje w południowo-zachodniej (głównie Bliski Wschód) i środkowej Azji (aż po Chiny). Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał Martin Lichtenstein w 1825[3] na podstawie holotypu z okolic Buchara w południowym Uzbekistanie[4]. Nadał mu nazwę Fringilla obsoleta. Opis sporządzony w języku niemieckim zawierał informacje o upierzeniu, wymiarach oraz porównanie do innych łuszczaków[3]. Obecnie (2018) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) umieszcza czarnodziobka w monotypowym rodzaju Rhodospiza[5]. Po raz pierwszy czarnodziobka w odrębnym rodzaju umieścił Richard Bowdler Sharpe w 1888[6]. IOC nie wyróżnia podgatunków[5], podobnie jak autorzy HBW[4].
Aktualna (2018) polska nazwa R. obsoleta to czarnodziobek[7], dawniej nosił nazwę gilak blady[8]. Nazwy gatunku w niektórych językach nawiązują do pustyń (na przykład anglojęzyczna „Desert Finch”[4][5], rosyjska Пустынный вьюрок[9][10] i hiszpańska Camachuelo desertícola[4]), mimo że pustynie sensu stricto nie są środowiskiem życia czarnodziobków[9][11].
Długość ciała wynosi 14,5–15 cm, masa ciała 17–28 g[4]. Wymiary szczegółowe (dla nieokreślonej liczby ptaków obojga płci): długość skrzydła 81–92 mm, długość dzioba (od nasady w czaszce) 13–14 mm, długość skoku 16–18 mm, długość ogona 54–65 mm[11]. Czarnodziobki to smukłe ptaki o dominacji barwy piaskowej w upierzeniu. Odznaczają się skrzydła i ogon, a w lecie również czarny dziób[12]. Skrzydła są stosunkowo długie. Dziób mocny, raczej krótki. Wokół nozdrzy występują krótkie szczecinki[11].
Głowa, płaszcz, gardło i pierś mają barwę piaskowobrązową (płaszcz nieco ciemniejszą). Kantarek i nasada dzioba są u samca czarne[9], samicę odróżnia brak maski[11]. Brzuch i pokrywy podogonowe białe. Boki ciała i pokrywy nadogonowe gliniastobrązowe. Pokrywy skrzydłowe mniejsze i średnie mają barwę piaskowordzawą, zaś większe – ciemnobrązową, na skrajach różową[9]. U samic intensywność i zasięg różowej barwy są mniejsze[12]. Lotki są czarne z białymi i różowymi krawędziami chorągiewek zewnętrznych. Na złożonym skrzydle dostrzec można biało-różowe pole. Sterówki czarne, zwieńczone szerokim białym pasem. Samice są ogólnie jaśniejsze[9]. Tęczówka brązowa. Dziób u samców w porze lęgowej czarniawy, ciemnobrązowy, zaś u samców poza sezonem lęgowym i samic – od żółtobrązowego po brązowy. Nogi i stopy brązowe, różowawe[11].
Zasięg występowania czarnodziobka rozciąga się od południowo-środkowej i południowo-wschodniej Turcji, Syrii, Izraela i północno-wschodniego Egiptu (półwysep Synaj) na wschód po środkową Jordanię, północną i środkową Arabię Saudyjską, Irak (zimujący; pierwszy stwierdzony lęg w 2012[13]), Kuwejt, Turkmenistan, Uzbekistan, środkowy, południowy i wschodni Kazachstan, Kirgistan, Tadżykistan, północno-zachodnie i północne Chiny (Sinciang na wschód po Mongolię Wewnętrzną i Gansu), dalej na południe po północny Afganistan i zachodni Pakistan (Beludżystan). Zasięg obejmuje również południowy Kaukaz i południowy Półwysep Arabski. Część populacji jest wędrowna; zimowiska ciągną się po południowy Afganistan i północny Pakistan (Dystrykt Chitral)[4]. BirdLife International szacuje zasięg występowania na 11,1 mln km²[14].
W Jordanii po raz pierwszy czarnodziobki gniazdowały w 1976, zaś w Egipcie – w 1994. W 2013 po raz pierwszy zaobserwowano i udokumentowano aktywność lęgową (m.in. poprzez obserwacje i zdjęcia śpiewającego samca i osobnika z plamą lęgową) czarnodziobków w Armenii[10]. W kwierniu 2017 pierwszy raz zaobserwowano czarnodziobka na Cyprze (okaz został również sfotografowany)[15].
Środowiskiem życia czarnodziobków są piaszczyste równiny i obszary półpustynne. Unikają pustyń, zarówno piaszczystych, jak i kamienistych. Zwykle te ptaki obserwuje się w terenach otwartych z porozrzucanymi drzewami lub krzewami, na przykład w oazach, skupiskach saksaułów (Haloxylon), krańcach terenów uprawnych (w tym sadów i winnic). W Azji Środkowej czarnodziobki bywają spotykane w ogrodach w centrach dużych miast, na przykład Biszkeku (stolicy Kirgistanu)[12]. Odnotowywane były do około 1400 m n.p.m.[11], w Kazachstanie do 800–1200 m n.p.m.[9] Pożywieniem czarnodziobków są głównie niewielkie nasiona, pąki i wzrastające pędy oraz nieco owadów[4]. Żerują głównie na ziemi. Przeważnie przebywają w parach lub grupach liczących do około 20 osobników[11]. Latają szybko, nieco faliście, odzywając się mruczącym głosem[12].
Okres lęgowy trwa od marca do lipca[4][9][11]. Czarnodziobki gniazdują w oddaleniu 0,2–1,5 km od innych par[9]. Gniazdo przypomina zwarty kubeczek. Budulec stanowią gałązki, łodygi roślin i źdźbła traw, zaś wyściółkę – puch roślinny, włosy (w tym wełna) i pierze. Gniazda umieszczone mogą być na drzewach (również owocowych), krzewach, w winoroślach[11], 1–4 m nad ziemią. Buduje je samica, niekiedy z pomocą samca[9][14]. W terenach półpustynnych czarnodziobki często jako miejsca na gniazdo używają tamaryszków (Tamarix) lub Arthrophytum (szarłatowate), na terenach uprawnych – drzew z upraw (śliw Prunus, winorośli Vitis czy pistacji Pistacia), poza tym również eukaliptusów (Eucalyptus), akacji (Acacia), sosen (Pinus), topoli (Populus), morw (Morus)[14]. Zniesienie liczy 4–7 jaj (zwykle 5 lub 6) o bardzo jasnej, niemal białej, zielononiebieskiej skorupce i średnich wymiarach (n=100) 18,9 na 14,2 mm[11]. Samica wysiaduje sama przez około 14 dni, karmiona wówczas przez samca. Młode są w pełni opierzone po 12–13 dniach życia. Opiekują się nimi oboje rodzice. W ciągu roku czarnodziobki wyprowadzają dwa lęgi. Po odchowaniu młodych łączą się w stada[9].
IUCN uznaje czarnodziobka za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2018). BirdLife International określa trend liczebności populacji jako stabilny[14].
Czarnodziobek (Rhodospiza obsoleta) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych. Występuje w południowo-zachodniej (głównie Bliski Wschód) i środkowej Azji (aż po Chiny). Nie jest zagrożony wyginięciem.
O verdilhão-do-deserto ou asa-rosada (Rhodospiza obsoleta)[1] é um Passeriforme acastanhado da família Fringillidae. Também classificado como Carduelis obsoleta e Rhodopechys obsoletus.
Tem uma envergadura entre asas de 26 cm, asas pretas e brancas com uma barra cor-de-rosa, cauda preta e branca, bico preto e grosso, corpo acastanhado, com as partes inferiores mais claras, quase branco-acastanhadas.. A fêmea é parecida com o macho, mas as cores são mais baças. A fêmea põe 4-5 ovos azulados com pintas castanho-escuras ou negras, num ninho em forma de taça, construído com caules de plantas de uma forma um pouco desordenada, forrado no interior com fibras vegetais, mas sem pêlos nem penas (Roberts, 1992). O ninho pode ser construído numa árvore, mesmo em pomares, ou num arbusto. É um pássaro residente, apenas migra localmente.
Afeganistão; noroeste e norte da China (Sinquião, Mongólia Interior, Gansu); nordeste do Egito; Irão; norte do Iraque; Israel; Jordânia central; sul, este e centro do Casaquistão; Quirguistão; Paquistão (Baluchistão); Palestina; norte da Arábia Saudita; Síria; Tajiquistão; sudeste da Turquia; Turquemenistão.[2]
O verdilhão do deserto é um habitante das regiões semi-áridas semeadas de moitas, das planícies e montanhas cobertas de estepes, mas perto de áreas cultivadas, de zonas arborizadas, de pomares e jardins, com cursos de água, da qual necessita.
Alimenta-se essencialmente de sementes. Gosta das cabeças florais de plantas herbáceas, em especial das sementes de Alhagi camelorum, comum no vale de Quetta, Paquistão (in Roberts, 1992). Também se alimenta das silíquas de uma brassicácea (Erophila verna). Pode ser visto a alimentar-se aos pares, em pequenos grupos ou em grandes bandos.
Obtida por Zamora et al [3] e Arnaiz-Villena et al.[4]
Estudos filogenéticos recentes, baseados na análise da sequência do ADN mitocondrial (Zamora et al, 2006), mostram que o verdilhão do deserto é um antepassado dos verdilhões (c. cloris, c. sinica, c. spinoides, c. ambigua), e não um parente do pintarroxo trombeteiro (Rhodopechys githaginea), como era considerado até aí. Uma possível origem dos verdilhões poderá ter sido a partir de um antepassado comum, do verdilhão do deserto e dos verdilhões, que terá aparecido à cerca de 6 milhões de anos, tendo evoluído para uma espécie com cores mais vivas com predominância dos verdes e mais tarde dos amarelos, adaptada a bosques e florestas (os verdilhões) e para uma espécie com cores mais pálidas com predominância das cores acastanhadas, bem adaptada a regiões semi-áridas (o verdilhão do deserto). Deste modo, o verdilhão do deserto (Rhodopechys obsoleta) deverá ser incluído no género carduelis, passando a chamar-se carduelis obsoleta, deixando de estar incluído no género rhodopechys (Arnaiz-Villena et al, 2009).
.jpg)
|coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) O verdilhão-do-deserto ou asa-rosada (Rhodospiza obsoleta) é um Passeriforme acastanhado da família Fringillidae. Também classificado como Carduelis obsoleta e Rhodopechys obsoletus.
Ökenfink[2] (Rhodospiza obsoleta) är en fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar.[3] Den hittas i bergstrakter från Turkiet till Pakistan och norra Kina.
Ökenfinken är en sandfärgad fink med en kroppslängd på 13-14 centimeter. Den har ett karakteristiskt vingmönster med vitkantade svarta spetsar på handpennorna samt ett stort vitt och rosa skärt fält. Stjärten är svart centralt med vita kanter. Hanen har svart tygel, näbb och smalt vitkantade tertialer, medan dessa hos honan är gråbruna.[4]
Fågeln har tre olika typer av lockläten: ett puttrigt drrr'r, ett krökt rosenfinkliknande tvoi samt ett sjungande dveyyt, likt vinterhämpling och stensparv. Den lågmälda sången är en hackig ramsa med invävda summertoner.[4]
Ökenfinken förekommer lokalt i bergstrakter från sydöstra Turkiet till norra Kina och norra Pakistan.[3] Den är delvis flyttfågel som vintertid även ses i Libanon, Irak (där den möjligen häckar i norra delen) och oregelbundet i nordöstra Egypten.[5] Tillfälligt har den påträffats i Armenien, Azerbajdzjan, Kuwait och Qatar.[5] Den har även påträffats ett par gånger på Cypern.[6]
Ökenfinken placeras som ensam art i släktet Rhodospiza. Tidigare ansågs den vara en nära släkting till bergsökenfinken i Rhodopechys, men DNA-studier visar att den snarare står nära grönfinkarna numera i släktet Chloris samt guldvingefinkarna i Rhynchostruthus.[7]
Ökenfinken lever trots namnet inte i ren öken, utan mer i flackt och torrt landskap med bevattnade odlingar och oaser. Den uppträder ofta i flock och sitter till skillnad från liknande ökentrumpetaren gärna i träd, även om den födosöker på marken. Fågeln häckar även i ett träd, eller i en buske.[4]
Arten har ett stort utbredningsområde, en stor population och den globala populationstrenden är stabil.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] I Europa tros det häcka mellan 3000 och 6000 par.
Wikimedia Commons har media som rör ökenfink.
Wikispecies har information om Rhodospiza obsoleta.
Ökenfink (Rhodospiza obsoleta) är en fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar. Den hittas i bergstrakter från Turkiet till Pakistan och norra Kina.
Boz alamecek (Rhodospiza obsoletus), güney Avrasya'da bulunan büyük ve kahverengi bir alamecek türü.
Kuşun kanat açıklığı ortalama 26 cm'dir. Kalın, siyah bir gagası, siyah ve beyaz tüyleri ve her kanadının üzerinde pembemsi bir çizgi bulunur. Dişiler erkelerden daha soluk renklerdedir.
Kuş, suyun bulunduğu kurak alanlarda bulunduğu gibi, alçak dağlar, dağ etekleri ve ekili vadilerde de bulunabilir. Bu tür, yöre haricinde göç etmez, köy yerleşimlerine yakın olarak bulunur. İyi sulanmış meyve bahçeleri bu kuşlar için iyi birer yaşam ortamı oluştururlar. Kalabalık sürüler halinde veya diğer ispinozlarla beraber beslenirken görülebilirler.
Tohumlarla ve bulursa böceklerle beslenir. Yuva, baharda ve genellikle meyve ağaçları içinde oluşturulur. Dişiler, 4 ila 6 arasında soluk yeşil renkli ve belirsiz benekli yumurta bırakır ve üzerinde kuluçkaya yatarlar.
Zamora (2006), yaptığı incelemelerde, bu türün floryalara daha yakın olduğunu bulmuştur. DNA sekans analizlerine göre, muhtemelen floryaların atası konumundadır.
Boz alamecek (Rhodospiza obsoletus), güney Avrasya'da bulunan büyük ve kahverengi bir alamecek türü.
Sẻ hoang mạc hay sẻ hoang mạc Lichtenstein (danh pháp khoa học: Rhodospiza obsoleta) là một loài chim trong họ Fringillidae,[1] sinh sống tại khu vực miền nam đại lục Á-Âu.
Bài viết liên quan đến họ Sẻ thông này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Sẻ hoang mạc hay sẻ hoang mạc Lichtenstein (danh pháp khoa học: Rhodospiza obsoleta) là một loài chim trong họ Fringillidae, sinh sống tại khu vực miền nam đại lục Á-Âu.
Гнездится два раза в лето. В кладке от 3 до 7 яиц, чаще 6. Основной фон скорлупы беловато-голубой с небольшим числом коричневых или черноватых пятнышек преимущественно у тупого конца яйца. Насиживает только самец.
Массовая кладка в южной Туркмении бывает в апреле и в мае, птенцы выводятся во второй половине мая. После вылупления птенцов самка большую часть времени проводит на гнезде, защищая потомство от перегрева. Самец кормит самку как во время насиживания кладки, так и в период выращивания птенцов. Птенцы также выкармливаются самцом отрыгиваемой из зоба пищей, состоящей из семян.
Гнездится два раза в лето. В кладке от 3 до 7 яиц, чаще 6. Основной фон скорлупы беловато-голубой с небольшим числом коричневых или черноватых пятнышек преимущественно у тупого конца яйца. Насиживает только самец.
Массовая кладка в южной Туркмении бывает в апреле и в мае, птенцы выводятся во второй половине мая. После вылупления птенцов самка большую часть времени проводит на гнезде, защищая потомство от перегрева. Самец кормит самку как во время насиживания кладки, так и в период выращивания птенцов. Птенцы также выкармливаются самцом отрыгиваемой из зоба пищей, состоящей из семян.
巨嘴沙雀（学名：Rhodopechys obsoleta）为雀科沙雀属的鸟类。分布于俄罗斯、伊朗、阿富汗、伊拉克、蒙古、印度以及中国大陆的新疆、青海、甘肃、内蒙古等地，多栖息于地面、常生活于平原、旷野、果园和溪旁的地上以及或高原、山麓、山谷等的柳丛、灌丛、小树和人工林中。该物种的模式产地在Bukhara,USSR。[2]
.jpg){kind=small}
这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
