Der Sangihedickkopf (Coracornis sanghirensis), früher als Sangihepitohui bezeichnet, ist ein seltener Singvogel, der auf den indonesischen Sangihe-Inseln endemisch ist. Er wird unterschiedlich in die Familie der Dickköpfe (Pachycephalidae) oder in die eigene Familie Colluricinclidae klassifiziert. Er wurde ursprünglich der Gattung Colluricincla zugeordnet, wird aber seit 2013 der Gattung Coracornis zugerechnet.[1]
Die Bestandssituation des Sangihedickkopfs wird von der IUCN als vom Aussterben bedroht (critically endangered) eingestuft.[2] Es werden keine Unterarten unterschieden.
Der Sangihedickkopf erreicht eine Länge von 17 bis 19 Zentimetern und ein Gewicht von 36 Gramm. Die Geschlechter sehen gleich aus. Die Oberseite ist olivgrau. Der Kopf ist etwas dunkler als die Oberseite. Die Ohrendecken sind dunkelbraun mit hell lohfarbenen Strähnen. Die Schwungfedern sind braun mit dunkelbraunen Innenfahnen. Die kleinen Oberflügeldecken sind braun. Der Schwanz ist braun, die Innenfahnen der Steuerfedern sind dunkelbraun. Die Unterseite ist hellgrau mit einem hell-lohfarbenen Anflug. Der Bauch ist grünlichgelb. Die Flanken und Unterschwanzdecken sind dunkler. Die Iris ist dunkelgrau. Der Oberschnabel ist dunkelgrau hornfarben, der Unterschnabel ist hell hornfarben. Die Jungvögel sind bisher unbeschrieben. Der laute Gesang ähnelt dem der Drongos und besteht aus zehnsekündigen Phrasen, die oft wiederholt werden. Gelegentlich ist ein chweep chweep zu hören.
Der Sangihedickkopf ist auf Waldfragmente am Gunung Sahendaruman und am Gunung Sahengbalira auf der Hauptinsel Sangihe Besar beschränkt. Er bewohnt primäre Bergwälder und mehr als 30 Jahre alte Sekundärwälder in Höhenlagen von 575 bis 1000 m.
Der Sangihedickkopf geht in mittleren und unteren Baumschichten sowie im dichten Rattan-Unterholz auf Nahrungssuche. Gelegentlich ist er auf dem Boden zu beobachten. Er ernährt sich von Insekten. Über seine Brutbiologie ist nichts bekannt.
Der Sangihedickkopf war lange nur von einem Museumsexemplar aus dem 19. Jahrhundert bekannt, bis er 1995 am Gunung Sahendaruman wiederentdeckt wurde. Während der Bestand im Jahre 1995 noch auf 640 Exemplare geschätzt wurde, geht man seit einer erneuten Expedition im Zeitraum 1998/1999 nur noch von einer Population von weniger als 100 Exemplaren aus. Der ursprüngliche Wald wurde fast vollständig in landwirtschaftlich genutzte Flächen umgewandelt. Das größte Waldfragment, in dem die Art beobachtet wurde, hat eine Fläche von 225 bis 340 ha und ist ebenfalls durch landwirtschaftliche Veränderung bedroht.
Der Sangihedickkopf (Coracornis sanghirensis), früher als Sangihepitohui bezeichnet, ist ein seltener Singvogel, der auf den indonesischen Sangihe-Inseln endemisch ist. Er wird unterschiedlich in die Familie der Dickköpfe (Pachycephalidae) oder in die eigene Familie Colluricinclidae klassifiziert. Er wurde ursprünglich der Gattung Colluricincla zugeordnet, wird aber seit 2013 der Gattung Coracornis zugerechnet.
Die Bestandssituation des Sangihedickkopfs wird von der IUCN als vom Aussterben bedroht (critically endangered) eingestuft. Es werden keine Unterarten unterschieden.
The Sangihe whistler or Sangihe shrikethrush (Coracornis sanghirensis) is a species of bird in the family Pachycephalidae. It is endemic to Sangihe Island in Indonesia. Its natural habitat is subtropical or tropical moist montane forests. It is threatened by habitat loss. Originally, the Sangihe shrikethrush was described in the genus Pinarolestes. It was re-classified from the genus Colluricincla to Coracornis in 2013.[2] Alternate names include the Sahengbalira shrike-thrush and Sangir whistler.
The Sangihe whistler or Sangihe shrikethrush (Coracornis sanghirensis) is a species of bird in the family Pachycephalidae. It is endemic to Sangihe Island in Indonesia. Its natural habitat is subtropical or tropical moist montane forests. It is threatened by habitat loss. Originally, the Sangihe shrikethrush was described in the genus Pinarolestes. It was re-classified from the genus Colluricincla to Coracornis in 2013. Alternate names include the Sahengbalira shrike-thrush and Sangir whistler.
El silbador de la Sangir (Coracornis sanghirensis) o picanzo de la Sangihe es una especie de ave paseriforme de la familia Pachycephalidae.[2] Es endémico de las montañas de la Isla Sangir pertenecientes a Indonesia.
Originalmente, el silbador de la Sangir fue catalogado en el género Pinarolestes, y algunas autoridades lo han clasificado como perteneciente al género Dendrocincla. En 2013 fue reclasificado del género Colluricincla a Coracornis, compartiendo este género con el Silbador dorsicastaño. No se conocen subespecies.
Es un pequeño pájaro de 17-19 cm de longitud y un peso de 36 g. La parte dorsal es de color grisáceo y tonos verde oliva volviéndose de color más castaño en los hombros y la parte baja de la espalda. La cabeza es también de estos tonos pero ligeramente más oscura. Alas y cola son de color marrón. La parte inferior del cuerpo es también de color grisáceo pero de un tono más claro que se vuelve amarillo verdoso en torno al vientre. Presenta un fuerte pico gris oscuro y patas también de este color. Machos y hembras son de apariencia muy similar.
Es endémico del monte Sahendaruman en la Isla Sangir que forma parte de las islas Sangihe, al norte de Célebes (Indonesia). Su hábitat natural son los bosques montanos húmedos tropicales.
Su hábitat natural lo componen bosques tropicales montanos entre los 600 y los 1040 m de altitud.
Se conoce poco sobre el comportamiento y los hábitos de esta especie. Se lo ha observado generalmente solo o en pequeños grupos en la parte superior y media del bosque aunque también puede encontrarse en pisos inferiores si la maleza es suficientemente densa. Los grandes árboles y la densidad del bosque son dos requisitos para la presencia de estas aves. Es un ave insectívora y los saltamontes están documentados en su dieta. Los hábitos reproductivos son desconocidos.
La UICN cataloga esta especie en peligro de extinción crítico. Esta especie está amenazada por la pérdida de hábitat. El bosque original de Sangir se ha visto transformado casi por completo por la actividad agrícola. El reducto de bosque original más grande donde se ha detectado a esta especie solo abarca 225-340 hectáreas y está siendo talado por los agricultores locales. Esto lleva a las poblaciones de este pájaro a ocupar partes de mayor altitud del bosque llegando a alcanzar la cima donde son arrinconadas.
Parece probable que el tamaño de la población del silbador de la Sangir sea extremadamente bajo (posiblemente menos de 100 aves) debido a la pequeña extensión de su hábitat que permanece inalterado. La estimación de población más reciente es entre 92-255 individuos en total (Burung Indonesia 2009) y, por lo tanto, se ubica en la franja de 50-249 individuos maduros. Probablemente la población sea aún más baja, ya que estas estimaciones se basan en estimaciones de densidad creadas a partir de muy pocos puntos de presencia (Burung Indonesia 2009).
El silbador de la Sangir (Coracornis sanghirensis) o picanzo de la Sangihe es una especie de ave paseriforme de la familia Pachycephalidae. Es endémico de las montañas de la Isla Sangir pertenecientes a Indonesia.
Colluricincla sanghirensis Colluricincla generoko animalia da. Hegaztien barruko Pachycephalidae familian sailkatua dago.
Colluricincla sanghirensis Colluricincla generoko animalia da. Hegaztien barruko Pachycephalidae familian sailkatua dago.
Sangihenviheltäjä (Coracornis sanghirensis) on äärimmäisen uhanalainen endeemisenä Sangihen saarella Indonesiassa elävä lintu [1].
Sangihenviheltäjä on noin 17 cm pitkä rastaiden kaltainen lintu. Selkä on yläpuoleltaan oliivinruskea, alaselkä enemmän kastanjanruskea. Vatsan väri on ruosteenruskea. Nokka on musta ja vahva. Laji voidaan sekoittaa kultabulbulin alalaji Ixos affinis platenaehen, joka on isompi ja päältä vihertävämpi ja jonka rinta ja kaula ovat kellertävät. Laulu on kovaäänistä ja drongojenkaltaista säkeiden toistoa. Lisäksi chweep chweep ääniä.[2]
Sangihenviheltäjät elävät 600–750 m:n korkeudella metsissä, joille ovat tyypillisiä Pandanus-suvun korkeat palmut. [2]. Sangihenviheltäjäkannan kooksi arvioidaan noin 50–250 yksilöä. Suurin uhka on metsien häviäminen maatalouden tieltä. Suurin osa Sanghihen alkuperäisistä metsistä on kaadettu.[1]
Sangihenviheltäjä (Coracornis sanghirensis) on äärimmäisen uhanalainen endeemisenä Sangihen saarella Indonesiassa elävä lintu .
Sangihenviheltäjä on noin 17 cm pitkä rastaiden kaltainen lintu. Selkä on yläpuoleltaan oliivinruskea, alaselkä enemmän kastanjanruskea. Vatsan väri on ruosteenruskea. Nokka on musta ja vahva. Laji voidaan sekoittaa kultabulbulin alalaji Ixos affinis platenaehen, joka on isompi ja päältä vihertävämpi ja jonka rinta ja kaula ovat kellertävät. Laulu on kovaäänistä ja drongojenkaltaista säkeiden toistoa. Lisäksi chweep chweep ääniä.
Sangihenviheltäjät elävät 600–750 m:n korkeudella metsissä, joille ovat tyypillisiä Pandanus-suvun korkeat palmut. . Sangihenviheltäjäkannan kooksi arvioidaan noin 50–250 yksilöä. Suurin uhka on metsien häviäminen maatalouden tieltä. Suurin osa Sanghihen alkuperäisistä metsistä on kaadettu.
Coracornis sanghirensis (anciennement Colluricincla sanghirensis) est une espèce de passereaux de la famille des Pachycephalidae.
L'espèce est endémique de l'île Sangihe (dite aussi Sangir) en Indonésie[1].
Il habite les forêts humides tropicales et subtropicales d'altitude.
Il est menacé par la perte de son habitat.
Les travaux phylogéniques de Jønsson et al. (2010) montrent que cette espèce n'est pas du tout apparentée aux autres espèces du genre Colluricincla. Le Congrès ornithologique international (COI), dans sa classification de référence (version 3.4, 2013) la déplace dans le genre Coracornis[1]. Quand elle était placée dans le genre Colluricincla, son nom normalisé CINFO était Pitohui de Sangihe.
D'après le COI, c'est une espèce monotypique[1].
Coracornis sanghirensis (anciennement Colluricincla sanghirensis) est une espèce de passereaux de la famille des Pachycephalidae.
Anis-bentet sangihe (Colluricincla sanghirensis) adalah spesies burung dari keluarga Colluricinclidae. Anis-bentet Sangihe merupakan hewan endemik Indonesia.
Anis-bentet Sangihe memiliki habitat di kawasan Hutan pegunungan dengan iklim subtropik atau tropis lembap. Hewan ini termasuk hewan yang terancam, karena kehilangan habitat.
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Anis-bentet sangihe (Colluricincla sanghirensis) adalah spesies burung dari keluarga Colluricinclidae. Anis-bentet Sangihe merupakan hewan endemik Indonesia.
Anis-bentet Sangihe memiliki habitat di kawasan Hutan pegunungan dengan iklim subtropik atau tropis lembap. Hewan ini termasuk hewan yang terancam, karena kehilangan habitat.
De sangirlijsterdikkop (ook wel grote tiranmuisspecht) (Coracornis sanghirensis synoniem: Colluricincla sanghirensis) is een zangvogel van de familie van de fluiters.
De vogel is 17 tot 19 cm lang en weegt gemiddeld 36 g. Het verenkleed is olijf grijsgroen van boven en bleek grijs met een roodbruine waas en naar de buik toe overgaand in groenachtig geel.[2]
De sangirlijsterdikkop is endemisch op het eiland Sangihe ten noorden van Sulawesi, Indonesië. De soort was vooral bekend door museummateriaal uit de 19de eeuw en werd in 1985 opnieuw ontdekt. Hij komt daar voor op de bergen Gunung Sahendaruman en Gunung Sahengbalira tussen de 600 en 750 m boven de zeespiegel. Het leefgebied bestaat uit dichte ondergroei van rotanpalm.[1][3]
De sangirlijsterdikkop heeft een zeer klein verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat op minder dan 100 individuen en de populatie-aantallen nemen af. Het leefgebied is bijna volledig omgezet in land dat agrarisch wordt benut. Om deze redenen staat de sangirlijsterdikkop als ernstig bedreigd (kritiek) op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe sangirlijsterdikkop (ook wel grote tiranmuisspecht) (Coracornis sanghirensis synoniem: Colluricincla sanghirensis) is een zangvogel van de familie van de fluiters.
Fletnik brązowouchy (Coracornis sanghirensis) – gatunek małego ptaka z rodziny fletówek. Występuje na wyspie Sangir w Indonezji, gdzie pozyskano jeden okaz pod koniec XIX wieku i ponownie odkryto ptaka w 1985. Krytycznie zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał Émile Oustalet w 1881. Holotyp pochodził z wyspy Sangir (Sangihe). Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Pinarolestes sanghirensis[3]. Oustalet opisu dokonał na podstawie dwóch okazów muzealnych zakupionych od Léona Laglaize; przetrzymywane były w Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu[4]. Obecnie (2018) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza fletnika brązowouchego w rodzaju Coracornis[5]. Uprzednio umieszczany bywał w rodzaju Colluricincla[5][6], niekiedy uznawany za podgatunek fletnika zmiennego (Colluricincla megarhyncha) ze względu na niepewne pochodzenie kilku starych okazów muzealnych[6]. W badaniu z 2010 potwierdzono, że fletnik brązowouchy należy do Coracornis i jest gatunkiem siostrzanym względem fletnika kasztanowobrzuchego (C. raveni)[7]. Wcześniej jako takson siostrzany wskazali go również Jønsson et al. (2008)[8].
Długość ciała wynosi 17–19 cm, masa ciała blisko 36 g[6]. Sylwetką fletniki brązowouche podobne są do drozdów. Upierzenie z wierzchu oliwkowobrązowe, zgięcie skrzydła i niższa część grzbietu bardziej kasztanowe. Spód ciała jaśniejszy, brązowy, brzuch bardziej rdzawy. Dziób i nogi czarne[9]. U jednej niedojrzałej samicy tęczówka miała barwę ciemnoszarą[4].
Fletnik brązowouchy to endemit wyspy Sangir (prowincja Celebes Północny, Indonezja)[9]. Pod koniec XX wieku ptaki te występowały wyłącznie na górze Sahendaruman, wcześniej odnotowywane były w innych rejonach wyspy[10]. Środowiskiem życia fletników brązowouchych są górskie lasy rosnące na wysokości 600–750 m n.p.m. Najprawdopodobniej częściej ptaki te przebywają w małych grupach, w środkowych i górnych warstwach lasu oraz w gęstym podszycie z ratangów. W 1996 obserwowano fletniki na zboczu z rozsianymi kamieniami i dużym zagęszczeniu pandanów[9]. Fletniki brązowouche zjadają prostoskrzydłe. W żołądku osobnika pozyskanego w 1985 znajdowały się drobne czarne i ciemnobrązowe fragmenty chitynowych pancerzyków. Obserwowano te ptaki podczas żerowania na epifitycznych paprociach, wśród opadłych lub żywych liści, mchów, kory i pnączy[10]. W maju 1985, przy okazji ponownego odkrycia gatunku, opisano pieśń jego przedstawicieli. Tworzyła ona znaczącą część porannego śpiewu ptaków (ang. dawn chorus). Fletniki brązowouche zaczynały śpiewać o 5 rano, jeszcze przed wschodem słońca[4]. Brak informacji o rozrodzie[6]. W czerwcu 1985 odłowiono osobnika, który zdawał się być młodociany. Inny ptak był w listopadzie obserwowany, jak podaje owada innemu fletnikowi, najpewniej młodemu (miał nieco odmienny wzór upierzenia na głowie)[10].
IUCN uznaje fletnika brązowouchego za gatunek krytycznie zagrożony (CR, Critically Endangered) nieprzerwanie od 2000 roku (stan w 2018)[9]. Głównym zagrożeniem dla fletników brązowouchych jest niszczenie środowiska ich życia. W latach 80. XX wieku niemal cała wyspa Sangihe została wylesiona. Lasy pierwotne, w których występują fletniki, pod koniec XX wieku zajmowały 225–340 ha. Prócz tego ptaki są niepokojone przez ścieżki przecinające lasy oraz wycinkę pod miejsca na ogrody. Fletnik objęty jest ochroną, podobnie jak inny endemiczny gatunek Sangihe – lazurczyk (Eutrichomyias rowleyi). W 1999 ustalono, że lokalne społeczności zdają się respektować znaczenie chronionego lasu na górze Sahendaruman[10]. Przez około sto lat fletnika brązowouchego znano jedynie z jednego okazu. Od 8 maja do 7 czerwca 1985 prowadzono na Sangihe prace terenowe, podczas których ponownie odkryto przedstawicieli tego gatunku[4].
Fletnik brązowouchy (Coracornis sanghirensis) – gatunek małego ptaka z rodziny fletówek. Występuje na wyspie Sangir w Indonezji, gdzie pozyskano jeden okaz pod koniec XIX wieku i ponownie odkryto ptaka w 1985. Krytycznie zagrożony wyginięciem.
Colluricincla sanghirensis é uma espécie de ave da família Colluricinclidae.
É endémica da Indonésia.
Os seus habitats naturais são: regiões subtropicais ou tropicais húmidas de alta altitude.[1]
Está ameaçada por perda de habitat.[1]
Colluricincla sanghirensis é uma espécie de ave da família Colluricinclidae.
É endémica da Indonésia.
Os seus habitats naturais são: regiões subtropicais ou tropicais húmidas de alta altitude.
Está ameaçada por perda de habitat.
Sangihevisslare[2] (Coracornis sanghirensis) är en fågel i familjen visslare inom ordningen tättingar.[3] Fågeln förekommer enbart på Sangihe Island norr om Sulawesi.[3] IUCN kategoriserar arten som akut hotad.[1]
Wikispecies har information om Coracornis sanghirensis.
Denna artikel behöver bilder. Har du en passande fri bild får du gärna ladda upp den.
Sangihevisslare (Coracornis sanghirensis) är en fågel i familjen visslare inom ordningen tättingar. Fågeln förekommer enbart på Sangihe Island norr om Sulawesi. IUCN kategoriserar arten som akut hotad.
Coracornis sanghirensis là một loài chim trong họ Pachycephalidae.[2]
Coracornis sanghirensis là một loài chim trong họ Pachycephalidae.
