Böyük çəkçəki (lat. Saxicola insignis) - milçəkqapanlar fəsiləsinin çəkçəki cinsinə aid quş növü.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crec Hodgson (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: creciau Hodgson) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Saxicola insignis; yr enw Saesneg arno yw Hodgson’s bushchat. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. insignis, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r crec Hodgson yn perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Brych crafog Psophocichla litsitsirupa Brych daear Siberia Geokichla sibirica
_on_lawn_(crop).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crec Hodgson (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: creciau Hodgson) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Saxicola insignis; yr enw Saesneg arno yw Hodgson’s bushchat. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. insignis, sef enw'r rhywogaeth.
सेतोकण्ठे धिप्सी नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। विश्वमा यसको संख्या लगभग ३,००० देखि १५,००० को बीचमा रहेको अनुमान छ। यो प्रजाति अन्तर्राष्ट्रिय प्रकृति संरक्षण संघको रातो सूचीमा संवेदनशील अवस्थामा सूचिकृत छ।[१] यसलाई अङ्ग्रेजीमा ह्वाइट-थ्रोटेड बुस च्याट (White-throated bush chat) भनिन्छ।
भाले सेतोकण्ठे धिप्सीको कण्ठको सेतो फैलिएर लगभग पूरै सेतो कठालो बनाउँछ र झेकझेक झेप्सीको दाँजोमा पखेटामा बढी सेतो हुन्छ। पोथी सेतोकण्ठे धिप्सीको पङ्खरेखी र मुख्य ढकनीको टुप्पो तिर चौडा मैलामैलो सेतो हुन्छ।
सेतोकण्ठे धिप्सी हिउँद मौसममा नेपाल तथा भारतका केही भूभागमा बसोबास गर्छ भने गृष्म मौसममा कजाख्स्तान, मङ्गोलियाका पहाड तथा रसियाका केही भूभागमा बसोबास गर्छ। नेपालको सन्दर्भमा यो चरा चितवन राष्ट्रिय निकुञ्ज, शुक्लाफाँट वन्यजन्तु आरक्ष तथा लुम्बिनी सारस संरक्षण क्षेत्रमा पाइएको अभिलेख छ। साथै भारतमा काजिरङ्गा, मानस तथा जिम कर्बेट राष्ट्रिय निकुञ्जहरूमा पाइएको अभिलेख छ।
सेतोकण्ठे धिप्सी नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। विश्वमा यसको संख्या लगभग ३,००० देखि १५,००० को बीचमा रहेको अनुमान छ। यो प्रजाति अन्तर्राष्ट्रिय प्रकृति संरक्षण संघको रातो सूचीमा संवेदनशील अवस्थामा सूचिकृत छ। यसलाई अङ्ग्रेजीमा ह्वाइट-थ्रोटेड बुस च्याट (White-throated bush chat) भनिन्छ।
The white-throated bush chat (Saxicola insignis), also known as Hodgson's bushchat, is an Old World flycatcher in the genus Saxicola. It is IUCN Red Listed as Vulnerable by BirdLife International. In 2001, the global population has been estimated at between 3,500 and 15,000 individuals. The major threat appears to be the rapid loss of grasslands in its wintering areas. It winters in the Nepal and Indian Terai and in the Dooars. In this region, it has been recorded in Jim Corbett, Shuklaphanta, Chitwan, Kaziranga, and Manas National Parks and in Lumbini Crane Sanctuary. It prefers wet and dry grasslands, reeds and tamarisks along riverbeds, and also occurs in sugarcane fields. In spring and summer, it breeds in the alpine or sub-alpine meadows and scrub in the mountains of Mongolia and adjacent parts of Russia.[1]
During a survey carried out in the Shuklaphanta National Park, a total of 19 white-throated bush chats were recorded in January 2005, and a year later only 8 males.[2]
The white-throated bush chat (Saxicola insignis), also known as Hodgson's bushchat, is an Old World flycatcher in the genus Saxicola. It is IUCN Red Listed as Vulnerable by BirdLife International. In 2001, the global population has been estimated at between 3,500 and 15,000 individuals. The major threat appears to be the rapid loss of grasslands in its wintering areas. It winters in the Nepal and Indian Terai and in the Dooars. In this region, it has been recorded in Jim Corbett, Shuklaphanta, Chitwan, Kaziranga, and Manas National Parks and in Lumbini Crane Sanctuary. It prefers wet and dry grasslands, reeds and tamarisks along riverbeds, and also occurs in sugarcane fields. In spring and summer, it breeds in the alpine or sub-alpine meadows and scrub in the mountains of Mongolia and adjacent parts of Russia.
During a survey carried out in the Shuklaphanta National Park, a total of 19 white-throated bush chats were recorded in January 2005, and a year later only 8 males.
La Blankagorĝa saksikolo aŭ Hodgsona saksikolo, Saxicola insignis, estas birdo el la Muŝkaptuledoj, iam konsiderata de la Turdedoj en la genro Saxicola.
Temas pri mezgranda saksikolo 17 cm longa. La masklo havas tre blankajn gorĝon kaj kolflankojn, krom blankaj pugoj kaj flugilmakulo. Estas nigraj kapo, nuko, dorso, flugiloj (escepte la blankaj partoj) kaj vosto. La subaj partoj estas ruĝoranĝaj kaj iĝas pli palaj en ventro. La ino havas helan superokulan strion, palan gorĝon kaj helan kronon kaj dorson. Simila specio estas la Komuna saksikolo S. torquata, sed estas pli malgranda, ne havas blankan flugilmakulon kaj havas nigran gorĝon.
La voĉo de la Blankagorĝa saksikolo estas metaleca tek-tek.
La Blankagorĝa saksikolo reproduktiĝas en la alpaj aŭ subalpaj herbejoj kaj arbustejoj de la montoj de Mongolio kaj apudaj partoj de Rusio. Ili vintrumas en la terai de Nepalo kaj norda Barato, ĉe sekaj kaj humidaj herbejoj, kanejoj kaj tamarikejoj laŭlonge de riverbordoj kaj ankaŭ en plantejoj de sukerkano.
Tiu specio estis klasita kiel Vundebla de BirdLife International. La plej damaĝa minaco ŝajne estas la rapida perdo de herbejoj en ties vintrejaj areoj. Protektareoj ĉe tiuj vintrejoj estas la Nacia Parko Kaziranga, la Nacia Parko Jim Corbett kaj la Nacia Parko Manas, Barato, kaj la Grurezervejo Lumbini, la Nacia Parko Royal Chitwan kaj la Rezervejo Sukla Phanta, Nepalo. La nuntempa populacio estas ĉirkaŭkalkulata inter 2,500 kaj 10,000 dum la teritorio estas ĉirkaŭ 230,000 km2. Tamen malpliiĝas tiom ke en Nepalo oni kalkulis nur 110 individuojn en 1998. Oni scias malmulte pri la reproduktaj areoj.
La Blankagorĝa saksikolo aŭ Hodgsona saksikolo, Saxicola insignis, estas birdo el la Muŝkaptuledoj, iam konsiderata de la Turdedoj en la genro Saxicola.
Temas pri mezgranda saksikolo 17 cm longa. La masklo havas tre blankajn gorĝon kaj kolflankojn, krom blankaj pugoj kaj flugilmakulo. Estas nigraj kapo, nuko, dorso, flugiloj (escepte la blankaj partoj) kaj vosto. La subaj partoj estas ruĝoranĝaj kaj iĝas pli palaj en ventro. La ino havas helan superokulan strion, palan gorĝon kaj helan kronon kaj dorson. Simila specio estas la Komuna saksikolo S. torquata, sed estas pli malgranda, ne havas blankan flugilmakulon kaj havas nigran gorĝon.
La voĉo de la Blankagorĝa saksikolo estas metaleca tek-tek.
La Blankagorĝa saksikolo reproduktiĝas en la alpaj aŭ subalpaj herbejoj kaj arbustejoj de la montoj de Mongolio kaj apudaj partoj de Rusio. Ili vintrumas en la terai de Nepalo kaj norda Barato, ĉe sekaj kaj humidaj herbejoj, kanejoj kaj tamarikejoj laŭlonge de riverbordoj kaj ankaŭ en plantejoj de sukerkano.
Tiu specio estis klasita kiel Vundebla de BirdLife International. La plej damaĝa minaco ŝajne estas la rapida perdo de herbejoj en ties vintrejaj areoj. Protektareoj ĉe tiuj vintrejoj estas la Nacia Parko Kaziranga, la Nacia Parko Jim Corbett kaj la Nacia Parko Manas, Barato, kaj la Grurezervejo Lumbini, la Nacia Parko Royal Chitwan kaj la Rezervejo Sukla Phanta, Nepalo. La nuntempa populacio estas ĉirkaŭkalkulata inter 2,500 kaj 10,000 dum la teritorio estas ĉirkaŭ 230,000 km2. Tamen malpliiĝas tiom ke en Nepalo oni kalkulis nur 110 individuojn en 1998. Oni scias malmulte pri la reproduktaj areoj.
La tarabilla de Hodgson (Saxicola insignis)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae propia de las montañas de Asia. Es un pájaro migratorio que cría en las montañas de Mongolia y las ayacentes de Rusia, y pasa el invierno a los pies del Himalaya.
BirdLife International la clasifica como especie vulnerable. En 2001, su población total de tarabilla de Hodgson se estimaba entre los 3.500 and 15.000 individuos. Su mayor amenaza parece ser la rápida desaparición de los herbazales en sus cuarteles invernales. La tarabilla de Hodgson pasa el invierno en Nepal y las regiones de Terai y las Dooars de la India. Prefiere los herbazales húmedos, los juncales y los tamarices de las riberas, y también se puede encontrar en los campos de caña de azúcar. En primavera y verano cría en las pradera alpinas y subalpinas, y las zonas de matorral de las montañas de Mongolia y las zonas aledañas de Rusia.[1]
La tarabilla de Hodgson (Saxicola insignis) es una especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae propia de las montañas de Asia. Es un pájaro migratorio que cría en las montañas de Mongolia y las ayacentes de Rusia, y pasa el invierno a los pies del Himalaya.
Saxicola insignis Saxicola generoko animalia da. Hegaztien barruko Muscicapidae familian sailkatua dago.
Saxicola insignis Saxicola generoko animalia da. Hegaztien barruko Muscicapidae familian sailkatua dago.
Saxicola insignis
Le Tarier de Hodgson (Saxicola insignis) est une espèce de passereaux du nord du sous-continent indien et de Mongolie. Il est dénommé en l'honneur de Brian Houghton Hodgson.
Saxicola insignis
Le Tarier de Hodgson (Saxicola insignis) est une espèce de passereaux du nord du sous-continent indien et de Mongolie. Il est dénommé en l'honneur de Brian Houghton Hodgson.
Hodgsons paapje (Saxicola insignis) is een zangvogel die behoort tot de familie vliegenvangers. Deze soort komt voor in Midden-Azië. De soort werd in 1847 door de gebroeders Gray beschreven en vernoemd naar Brian Houghton Hodgson die de vogel vanuit Nepal in een uitgebreide collectie opgestopte zoogdieren en vogels opstuurde naar het British Museum.[2]
De vogel is 17 cm lang, aanmerkelijk groter dan de roodborsttapuit (11,5 tot 13 cm lang), waar de vogel verder sterk op lijkt. Het mannetje heeft een witte keel (de roodborsttapuit is donker op de keel) en dit wit loopt door tot ver in de hals (bij de roodborsttapuit is de het achterste deel van de hals zwart). Verder heeft de vogel een grote witte vlek op de vleugel, veel groter dan de vleugelstreep bij de roodborsttapuit. Het vrouwtje is roodbruin met een licht gekleurde wenkbrauwsteep.[1]
Deze soort broedt in berggebieden in Mongolië en aangrenzende gebieden in Rusland. Het is een trekvogel die 's winters wordt gezien in West-China, Nepal, Bhutan en India. Het broedgebied ligt in de alpiene zone, tijdens de trek kan de vogel voorkomen tot op 4500 m boven zeeniveau. De overwinteringsgebieden liggen in laagland onder de 250 m in graslanden langs rivieren en suikerrietvelden.[1]
De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International geschat op 2,5 tot 10 duizend volwassen individuen en de populatie-aantallen nemen af door habitatverlies. Vooral de overwinteringsgebieden worden aangetast door ontwatering en omzetting in gebied voor intensief agrarisch gebruik. Om deze redenen staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesHodgsons paapje (Saxicola insignis) is een zangvogel die behoort tot de familie vliegenvangers. Deze soort komt voor in Midden-Azië. De soort werd in 1847 door de gebroeders Gray beschreven en vernoemd naar Brian Houghton Hodgson die de vogel vanuit Nepal in een uitgebreide collectie opgestopte zoogdieren en vogels opstuurde naar het British Museum.
Multimedia w Wikimedia Commons Kląskawka mongolska (Saxicola insignis) – gatunek małego, wędrownego ptaka z rodziny muchołówkowatych. Gniazduje na styku Mongolii, Kazachstanu i Rosji. Narażony na wyginięcie.
Gatunek opisali po raz pierwszy J.E. Gray i G.R. Gray. Opis ukazał się w 1846 w dziele Catalogue of the specimens and drawings of mammalia and birds of Nepal and Thibet. Holotyp pochodził z Nepalu[3]. Gatunek monotypowy[4][5].
Długość ciała 16-17 cm[6]. U holotypu długość dzioba wzdłuż górnej krawędzi wyniosła około 13 mm, od kącika 19 mm; długość skrzydła 93 mm; długość skoku 27 mm[3]. Ogółem kląskawka mongolska jest większa od wszystkich kląskawek z rodzaju Saxicola. Upierzeniem przypomina kląskawkę syberyjską (Saxicola maurus), ale przewyższa ją długością ciała o 3,5-4,5 cm, ponadto ma proporcjonalnie dłuższy ogon. Występuje dymorfizm płciowy. U samca głowa i wierzch ciała czarne. Broda i gardło białe; plama na gardle łączy się z rozległymi białymi obszarami po bokach szyi (jest to jedna z cech różniących kląskawkę mongolską od syberyjskiej). Kuper oraz spód ciała od piersi po okolice środka brzucha przybierają barwę rdzawopomarańczową u ptaka w świeżym upierzeniu. Sterówki czarne. Na skrzydłach widoczny duży biały obszar, obejmujący wewnętrzne pokrywy skrzydłowe oraz nasady lotek I i II rzędu. Widoczny zarówno w locie, jak i u siedzącego ptaka[6]. U samicy na głowie i wierzchu ciała upierzenie szarobrązowe, pokryte brązowymi paskami; można dostrzec płową brew sięgającą do połowy pokryw usznych. Broda i gardło płowobiałe, pozostała część spodu ciała jasna, płowopomarańczowa.
Gatunek wędrowny. Gniazduje we wschodnim Kazachstanie, skrajnie południowej Rosji (Ałtaj), zachodniej Mongolii. Zimuje w północnych Indiach i Nepalu[5]. Jedna obserwacja w Bhutanie (dane z 2010), z kwietnia 1999[6]. Na przelotach kląskawkę mongolską stwierdzono również w Chinach[7]; wędruje przez Chiny i Tybet[6].
W swoim obszarze lęgowym kląskawka mongolska zasiedla strefę alpejską i subalpejską na wysokości 2000–3100 m n.p.m. Rosyjska ornitolog Jelizawieta Kozłowa wskazuje, że S. insignis ma dość ścisłe preferencje co do doboru środowiska podczas lęgów. Preferuje obszary z obecnym wąwozem strumienia, nagimi skałami i porozrzucanymi kamieniami. Przesiaduje na skałach lub szczytach roślin, np. wierzby Salix arbuscula oraz brzoza karłowata (Betula nana) podg. exilis[6]. Na niższych wysokościach współwystępuje (sympatryczność) z rzepołuchami (Carduelis flavirostris), wróblami skalnymi (Petronia petronia) oraz nagórnikami (Monticola saxatilis). Na wyższych wysokościach sympatryczna wobec płochaczy himalajskich (Prunella himalayana), podróżniczków (Luscinia svecica) oraz pardw mszarnych (Lagopus lagopus). W miejscu badanym przez Jewgienija N. Panowa, znajdującym się w ówczesnym ZSRR, ptaki żyły na półpustynnym płaskowyżu z niezwykle ubogą, rzadko rozmieszczoną trawiastą roślinnością oraz z rozparcelowanymi po terenie niskimi krzewami; brak było małych strumieniu czy płytkich wąwozów rzecznych. Obserwacje ptaków w niewoli wykazały, że nietypowe jest dla tego gatunku gniazdowanie w obszarach odległych od świeżej wody. W północno-zachodniej Mongolii pary tych ptaków obserwowano na alpejskich łąkach na wysokości 2430-2600 m n.p.m.[6] Podczas zimowania (październik–maj) przebywa na obszarach trawiastych, zarówno podmokłych, jak i suchych, a także w trzcinowiskach, zaroślach tamaryszków i na uprawach trzciny cukrowej. Podczas przelotów pojawia się do 4500 m n.p.m.; zimuje na obszarach położonych poniżej 250 m n.p.m.[7]
Ali i Ripley wskazują na głos kontaktowy będący metalicznym tek-tek-tek, natomiast Panow wzmiankuje gniazdujące samce odzywające się tru-trup-tru, zarówno podczas powietrznych jak i naziemnych kontaktów z niepożądanym na terytorium samcem. Śpiew opisywany jak „atrakcyjny”, „słodki, ale monotonny”. Samiec śpiewa z wyeksponowanego miejsca, jak szczyt skały czy drzewa[6]. Pożywienie gatunku stanowią bezkręgowce, głównie owady zbierane z ziemi. Zawartość żołądka osobnika odłowionego 10 kwietnia składała się z chrząszczy, larw oraz materii roślinnej, zaś u okazu pozyskanego 12 grudnia znaleziono larwy, biegaczowate i inne chrząszcze[6].
Okres lęgowy trwa od czerwca do lipca[5]. Na miejscach gniazdowania ptaki tworzą małe kolonie, liczące 2–10 par. Panow opisał terytoria kląskawek mongolskich w Rosji jako małe; z jednego punktu dało się usłyszeć i dostrzec 2–3 samce. Cztery gniazda odnalezione w rosyjskiej części Ałtaju były umieszczone w zagłębieniu liczącym około 30 cm długości, każde z nich znajdowało się niejako w zboczu zagłębienia, w którym płynął strumień; maskowały je zwisające kępy trawy. Każde z gniazd stanowi masywną strukturę umieszczoną w płytkim zagłębieniu. U nasady gniazdo ma średnicę 14-19 cm; komora gniazdowa liczy blisko 10,5 cm średnicy i 40–55 mm głębokości. Przednia ściana często jest gruba, liczy 2–7 cm grubości. Budulec stanowi sucha trawa, zaś materiał na wyściółkę wełna, pierze i, rzadziej, suchy mech[6]. Prawdopodobnie wyprowadza dwa lęgi; obserwowano gniazda z jajami, w których były już pisklęta. W lęgu 4-5 jaj (różni autorzy podają inne przeciętne wartości). Ich skorupka przybiera kolor niebieskozielony, pokrywają ją ochrowobrązowe plamki i paski lub czerwonobrązowe kropki. Wysiaduje samica. Okres inkubacji nieznany, prawdopodobnie około 14 dni[6].
Przez IUCN gatunek klasyfikowany jest jako narażony na wyginięcie (VU, Vulnerable) nieprzerwanie od 1994 (stan w 2015). Głównym zagrożeniem jest utrata miejsc zimowania ze względu na osuszanie i przekształcanie w tereny rolnicze obszarów trawiastych; do tego trawa lub trzcina jest ścinana celem budowy strzechy lub poddawana nadmiernemu wypasowi. Zasiedla 24 obszary uznane za ostoje ptaków IBA. Należą do nich m.in. Park Narodowy Kaziranga, Park Narodowy Nameri, okolice jeziora Dajan nuur, Park Narodowy Chitwan[7].
Kląskawka mongolska (Saxicola insignis) – gatunek małego, wędrownego ptaka z rodziny muchołówkowatych. Gniazduje na styku Mongolii, Kazachstanu i Rosji. Narażony na wyginięcie.
Mongolbuskskvätta[2] (Saxicola insignis) är en fåtalig och hotad asiatisk fågel i familjen flugsnappare inom ordningen tättingar.[3]
Denna art är en relativt stor buskskvätta med en kroppslängd på 17 cm. Hanen har vitt på strupe och halssidor. Den har även vita handpennetäckare, en vit handbasfläck samt vitt på inre mellersta och större täckarna och längst in på tertialer och armpennor. Vidare är fjädrarna svarta på hjässa, örontäckare och mantel med rostbruna kanter. Undersidan är rostorange, mot buken ljusare.[1]
Honan har beigefärgat ögonbrynsstreck, blek strupe och beigefärgad hjässa och mantel. Liknande vitgumpad buskskvätta är mindre, har mörk strupe och saknar de vita handpennetäckarna och vita handbasfläcken.[1]
Locklätet är ett metalliskt "teck-teck".[1] Sången har inte dokumenterats.[4]
Mongolbuskskvättan häckar på alpina eller subalpina ängar i Mongoliet och närliggande områden i Ryssland. Vintertid flyttar den till norra Indien.[3] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Mongolbuskskvättan häckar från juni i bergsbelägna ängar och buskmarker på mellan 2100 och 3100 meters höjd. I övervintringsområdet påträffas den mellan oktober och maj i både fuktiga och torra gräsmarker, vassbältet och tamarisk utmed floder, men även i odlade sockerrörsfält, i öppen terräng under 250 meters höjd. Fågeln lever av insekter och deras larver.[1][4]
Buskskvättorna ansågs fram tills nyligen liksom bland andra stenskvättor, stentrastar, rödstjärtar vara små trastar. DNA-studier visar dock att de är marklevande flugsnappare (Muscicapidae) och förs därför numera till den familjen.[5][6]
Mongolbuskskvättan är en fåtalig art med en uppskattad världspopulation på högst 10.000 vuxna individer. Den minskar dessutom i antal till följd av habitatförlust i övervintringsområdet orsakad bland annat av utdikning, omvandling till jordbruksmark, för hårt bete, och översväming. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som sårbar.[1]
Wikimedia Commons har media som rör mongolbuskskvätta.
Wikispecies har information om Saxicola insignis.
Mongolbuskskvätta (Saxicola insignis) är en fåtalig och hotad asiatisk fågel i familjen flugsnappare inom ordningen tättingar.
Гніздиться у високих горах виключно в поясі альпійських і субальпійських лук на висоті 2100 — 3100 м над рівнем моря. Обирає ділянки з скельними виходами і напівпересохшими струмками. Наявність постійних джерел чистої води для пиття і купання — неодмінно умова для місця гніздування. Гнізда масивні (14-19 см в діаметрі), товстостінні, укриті нависаючим дерном або заховані в скельних щілинах. У році один цикл розмноження. У кладці 4-5 яєць. Часто 3-5 пар селяться близько один від одного, і самці активно охороняють суміжні кордони порівняно невеликих територій. Дорослі переслідують довгохвостих ховрахів, які розоряють гнізда.
Харчується комахами, переважно жуками. Здобич ловить на землі, виглядаючи її з вершин кущів.
Мешкає в альпійських або субальпійських луках і чагарниках в горах Монголії і суміжних районах Росії. Також зустрічається в Бутані, Китаї, Індії, Казахстані та Непалі.
Він зимує в тераи в Непалі і північній Індії, в сухих і вологих луках, чагарниках очерету і тамариску вздовж русел річок, а також у полях цукрової тростини. Взимку зустрічається на охоронюваних територіях національних парків Казіранга, Джим Корбетт і Манас в Індії, а також у заповідниках Лумбіні, Шукла Фанта і національному парку Чітван.
Цей вид був віднесений до уразливих. Серйозну загрозу становить швидка втрата лугів, які він використовує для зимівель. В даний час популяція становить від 2500 до 10 000 особин.
Це незавершена стаття з орнітології.Saxicola insignis là một loài chim trong họ Muscicapidae.[1]
_I-Haryana_IMG_8045.jpg){kind=small}
Bài viết liên quan đến Họ Đớp ruồi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Saxicola insignis là một loài chim trong họ Muscicapidae.
Saxicola insignis (Gray, 1846)
Охранный статус
Большо́й чека́н[1] (лат. Saxicola insignis) — вид воробьиных птиц рода Чеканы.
Большой чекан обитает в альпийских или субальпийских лугах и кустарниках в горах Монголии и сопредельных районах России. Также встречается в Бутане, Китае, Индии, Казахстане и Непале.[2]
Он зимует в тераи в Непале и северной Индии, в сухих и влажных лугах, зарослях тростника и тамариска вдоль русел рек, а также в полях сахарного тростника. Зимой встречается на охраняемых территориях национальных парков Казиранга, Джим Корбетт и Манас в Индии, а также в заповедниках Лумбини, Шукла Фанта и национальном парке Читван
Этот вид был отнесен к уязвимым. Серьёзную угрозу представляет быстрая потеря лугов, которые он использует для зимовок. В настоящее время популяция составляет от 2500 до 10 000 особей.
Большо́й чека́н (лат. Saxicola insignis) — вид воробьиных птиц рода Чеканы.
Большой чекан обитает в альпийских или субальпийских лугах и кустарниках в горах Монголии и сопредельных районах России. Также встречается в Бутане, Китае, Индии, Казахстане и Непале.
Он зимует в тераи в Непале и северной Индии, в сухих и влажных лугах, зарослях тростника и тамариска вдоль русел рек, а также в полях сахарного тростника. Зимой встречается на охраняемых территориях национальных парков Казиранга, Джим Корбетт и Манас в Индии, а также в заповедниках Лумбини, Шукла Фанта и национальном парке Читван
Этот вид был отнесен к уязвимым. Серьёзную угрозу представляет быстрая потеря лугов, которые он использует для зимовок. В настоящее время популяция составляет от 2500 до 10 000 особей.
白喉石鶺（学名：Saxicola insignis）为鶲科石鶺属的鸟类，俗名何氏树丛石栖鸟。分布于前苏联、蒙古、印度、尼泊尔、不丹以及中国大陆的内蒙古、青海等地，一般栖息于多岩石的高山上或山下的平原、草地的灌丛中。该物种的模式产地在尼泊尔。[2]
.jpg){kind=small}
这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
