Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Plovatkovití (Lymnaeidae Rafinesque, 1845) jsou velmi významnou čeledí měkkýšů. Jedná se o celosvětově rozšířenou skupinu vodních plicnatých plžů. Některé druhy této čeledě patří k vůbec nejběžnějším sladkovodním plžům v ČR. Jejich význam tkví i v tom, že většina plovatkovitých plžů slouží jako mezihostitelé velkého spektra helmintů. Proto se jejich studiem zabývají kromě malakologů, též parazitologové. Nejčastěji slouží plovatkovití jako první mezihostitel motolic (Trematoda), v menší míře jako mezihostitelé některých hlístic (Nematoda). Uvádí se, že plovatkovití se podílí na vývojovém cyklu přinejmenším 71 druhů[1] motolic.
Typový rod je Lymnaea Lamarck, 1799.
Seznam rodů Acella Haldeman, 1841 Adelinella Wenz, 1922 Austropeplea B. C. Cotton, 1942 Bakerilymnaea Weyrauch, 1964 Boskovicia Brusina, 1894 Bullastra Bergh, 1901 Bulimnea Haldeman, 1841 Corymbina Bulowski, 1892 Erinna H. & A. Adams, 1858 Fisherola Hannibal, 1912 Galba Schrank, 1803 Kutikina Ponder & Waterhouse, 1997 Lanx Clessin, 1882 Lymnaea Lamarck, 1799 Myxas G.B. Sowerby, 1822 Omphiscola Rafinesque, 1819 Pseudisidora Thiele, 1931 Pseudosuccinea F.C. Baker, 1980 Radix Montfort, 1810 Stagnicola Jeffreys, 1820 Valenciennius Rousseau, 1842 Velutinopsis Sandberger, 1875 Zagrabia Brusina 184
Obrázky, zvuky či videa k tématu plovatkovití ve Wikimedia Commons
Plovatkovití (Lymnaeidae Rafinesque, 1845) jsou velmi významnou čeledí měkkýšů. Jedná se o celosvětově rozšířenou skupinu vodních plicnatých plžů. Některé druhy této čeledě patří k vůbec nejběžnějším sladkovodním plžům v ČR. Jejich význam tkví i v tom, že většina plovatkovitých plžů slouží jako mezihostitelé velkého spektra helmintů. Proto se jejich studiem zabývají kromě malakologů, též parazitologové. Nejčastěji slouží plovatkovití jako první mezihostitel motolic (Trematoda), v menší míře jako mezihostitelé některých hlístic (Nematoda). Uvádí se, že plovatkovití se podílí na vývojovém cyklu přinejmenším 71 druhů motolic.
Die Schlammschnecken (Lymnaeidae) sind eine Familie der Lungenschnecken (Pulmonata) und werden zu den Wasserlungenschnecken (Basommatophora) gerechnet. Sie leben ausschließlich im Süßwasser und sind weltweit verbreitet.
Die Gehäuse der Schlammschnecken sind bis etwa 7 cm groß, meist konisch und rechtsgewunden. Einige Formen können im Adultstadium ihre Öffnung stark vergrößern, oder besitzen generell napfförmige Gehäuse (Unterfamilie Lancinae). Die Gehäuse sind meist bräunlich und z. T. auch bewachsen. Die Schale ist meist relativ dünn. Der gelbliche bis grünlichgraue mit dunklen Punkten besetzte Körper kann nicht vollständig ins Gehäuse zurückgezogen werden. Ein Operculum fehlt. Ein charakteristisches Merkmal der Gruppe sind die dreieckigen Fühler, an deren Basis die Augen sitzen. Der Fuß ist breit-oval mit einem gerundeten Hinterende.
Die Tiere sind Zwitter, besitzen aber getrennte Geschlechtsöffnungen. Bei der Kopulation fungiert ein Tier als Männchen, das andere Tier als Weibchen, obwohl ein gegenseitiger Austausch des Sperma möglich wäre. Selbstbefruchtung kann aber vorkommen. Die Eier werden in gallertigen Schnüren oder Klumpen an Wasserpflanzen oder Steinen abgelegt. Die Gelege enthalten weniger als 10 bis zu etwa 300 Eier. Die Entwicklung erfolgt über dotterreiche Eier aus denen fertige kleine Tierchen schlüpfen.
Die Tiere leben im langsam fließenden oder stehenden Gewässern. Sie ernähren sich von frischen oder faulenden Pflanzenteilen und Algen, aber auch Aas wird genommen. Häufig findet man sie auch mit dem Fuß nach oben an der Wasseroberfläche sich bewegend. Zur Atmung kommen die Tiere an die Wasseroberfläche und füllen ihre Mantelhöhle durch eine seitliche, verschließbare Öffnung mit Luft. Sie kommen weltweit, mit Ausnahme der Antarktis, von den Tropen bis in die arktischen Gebiete vor.
Einzelne Arten sind bei Massenvermehrung durch ihre Fresstätigkeit Schädlinge an Reispflanzen. Wiederum andere Arten sind Überträger von Krankheiten (z. B. Fasziolose).
Fossile Vertreter der Schlammschnecken sind seit dem oberen Jura (Kimmeridgium oder Tithonium, vor ca. 150 Millionen Jahren) bekannt.[1]
Die Familie ist die einzige Familie der Überfamilie Lymnaeoidea Rafinesque-Schmaltz, 1815 und wird von westlichen Autoren derzeit in die zwei Unterfamilien Lancinae und Lymnaeinae unterteilt. Dazu kommen noch zwei ausgestorbene Unterfamilien. Russische Autoren folgen einer grundlegend anderen Einteilung. Nach neueren molekulargenetischen Untersuchungen lassen sich sogar drei rezente Unterfamilien ausscheiden[2][3]. Es sind nur einige wenige, meist mitteleuropäische Arten ausgewählt.
Die Schlammschnecken (Lymnaeidae) sind eine Familie der Lungenschnecken (Pulmonata) und werden zu den Wasserlungenschnecken (Basommatophora) gerechnet. Sie leben ausschließlich im Süßwasser und sind weltweit verbreitet.
Быуа ҡусҡарҙары (лат. Lymnaeidae) — күлдәрҙә йәшәй торған, ҡабырсағы ослайып бормаланған ҡусҡар [1] .
Ҡорһаҡаяҡлы моллюскалар класынае үпкәле ҡусҡарҙар ғаиләһе. Һыү үҫемлектәре үҫкән сөсө һыу ятҡылыҡтарында тереклек итә. Ғәҙәти төрҙәре: ябай быуа ҡусҡары (Lymnaea stagnalis) (ҡабырсығының оҙонлоғо 60 мм -ға етә); һаҙ-быуа ҡусҡары (L. palustris) (һуҙынҡы конус һымаҡ ҡабырсыклы); оҙонса түңәрәк быуа ҡусҡары (L. ovata) (киң ауыҙлы); ҡолаҡ һымаҡ ҡусҡар (L. auricularia). Быуа ҡусҡарҙары шыуышу өсөн яйлашҡан яҫы табанлы киң аяҡтары ярҙамендә хәрәкәтләнә. Атмосфера һауаһын һулый, уның өсөн уларға һыуу өҫтөнә күтәрелергә һәм һулыш тишеме аша һауа алырга тура килә. Гермафродиттар. Күкәйҙәрен һыу үҫемлектәренә − үтә күренмәле дерелдәүек һымаҡ каҙылыҡты хәтерләтеүсе ояларга һала. Была ҡусҡарҙар һыулыҡтарҙың ваҡытлыса кибеүен һәм туңыуын кисерергә һәләтле. Һыу үҫемлекләре менән туҡлана, уларҙың туҡымаларын махсус органдары − «ҡырғыслары» ярҙамында ҡырып ала, шулай уҡ үле һыу организмдары, ваҡ умыртҡаһыҙҙар менән туйына. Үҙҙәре, айырыуса ваҡ төрҙәре, балыҡтар өсөн аҙыҡ ролен үтәй.
Быуа ҡусҡарҙары (лат. Lymnaeidae) — күлдәрҙә йәшәй торған, ҡабырсағы ослайып бормаланған ҡусҡар .
_2011-05-08.jpg)
Ҡорһаҡаяҡлы моллюскалар класынае үпкәле ҡусҡарҙар ғаиләһе. Һыү үҫемлектәре үҫкән сөсө һыу ятҡылыҡтарында тереклек итә. Ғәҙәти төрҙәре: ябай быуа ҡусҡары (Lymnaea stagnalis) (ҡабырсығының оҙонлоғо 60 мм -ға етә); һаҙ-быуа ҡусҡары (L. palustris) (һуҙынҡы конус һымаҡ ҡабырсыклы); оҙонса түңәрәк быуа ҡусҡары (L. ovata) (киң ауыҙлы); ҡолаҡ һымаҡ ҡусҡар (L. auricularia). Быуа ҡусҡарҙары шыуышу өсөн яйлашҡан яҫы табанлы киң аяҡтары ярҙамендә хәрәкәтләнә. Атмосфера һауаһын һулый, уның өсөн уларға һыуу өҫтөнә күтәрелергә һәм һулыш тишеме аша һауа алырга тура килә. Гермафродиттар. Күкәйҙәрен һыу үҫемлектәренә − үтә күренмәле дерелдәүек һымаҡ каҙылыҡты хәтерләтеүсе ояларга һала. Была ҡусҡарҙар һыулыҡтарҙың ваҡытлыса кибеүен һәм туңыуын кисерергә һәләтле. Һыу үҫемлекләре менән туҡлана, уларҙың туҡымаларын махсус органдары − «ҡырғыслары» ярҙамында ҡырып ала, шулай уҡ үле һыу организмдары, ваҡ умыртҡаһыҙҙар менән туйына. Үҙҙәре, айырыуса ваҡ төрҙәре, балыҡтар өсөн аҙыҡ ролен үтәй.
Көлчүкчүлөр (Lymnaeidae) – омурткасыз жаныбарлардын моллюскалар тибиндеги курсак буттуулар классы. Дүйнөдө 500 000ден ашык түрү бар 3 классчага; (алдыңкы бакалоордуулар, арткы бакалоордуулар, өпкөлүүлөр) бөлүнөт. Булар көлчүктө, көлдө, дарыянын жай аккан жеринде кездешет. Денеси тулку бою, баш жана буттан турат. Үлүл кабыгынын тешиги аркылуу башын, тулкусунун алдыңкы бөлүгүн жана бутун гана чыгара алат. Тулкусу сыртынан мантия менен капталган. Тулкусунун алды жагында башы, жуп тинтүүрү, көзү жайгашкан. Өпкөсү менен дем алат. Нерв түйүндөрү, сезүү органы, тамак сиңирүү, дем алуу, кан айлануу (туюк эмес), бөлүп чыгаруу, көбөйүү органдары жакшы өнүккөн. Гермафродиттер. Чоңдугу бир нече смден 65-70 смге (кадимки көлчүк үлүлү) жетет. Көлчүкчүлөр суу алдындагы бир нерсеге узун жип сымал кылып жабыштырып, жумурткасын таштайт. Өсүмдүк менен азыктанат. Көпчүлүгү мите курттардын (жалпак, тасма ж. б.) аралык ээси болуп, жаныбар жана адамга зыян келтирет.
Lymnaeidae, common name the pond snails, is a taxonomic family of small to large air-breathing freshwater snails, aquatic pulmonate gastropod mollusks, that belong to the clade Hygrophila.
Lymnaeidae is the only family within the superfamily Lymnaeoidea (according to the taxonomy of the Gastropoda by Bouchet & Rocroi, 2005).[4]
Bouchet & Rocroi (2005) recognized four subfamilies within Lymnaeidae:[4]
Vinarski (2013)[5] established a new subfamily Radicinae within Lymnaeidae, but be considered position neither of Lancinae nor of extinct genera.[5]
Correa et al. (2010)[2] examined phylogenetic relationships among 50 taxa of this family using a supermatrix approach (concatenation of the 16S, internal transcribed spacers ITS1 and ITS2 genes) involving both maximum likelihood and Bayesian inference.[2] Her phylogenetic analysis demonstrates the existence of three deep clades of Lymnaeidae representing the main geographic origin of species (America, Eurasia and the Indo-Pacific region).[2] It demonstrates that the nomenclature of most genera in the Lymnaeidae does not reflect evolutionary relationships.[2]
A cladogram based on sequences of 16S, internal transcribed spacers ITS1 and ITS2 genes showing phylogenic relations of Lymnaeidae by Correa et al. (2010):[2]
Lymnaeidae n=16, C3aLymnaea sp. from Hawaii and from China
Radix, n=17, C3bRadix sp. from Philippines
Radix sp. from Canada and Radix sp. from Romania
n=18 C2Stagnicola sp. from Ukraine
Lymnaea sp. from Colombia
Stagnicola sp. from Montana
Stagnicola sp. from Manitoba
The nomenclature of genera has been one of the most confusing issues in the Lymnaeidae systematics. Most genus names are not fixed and are based more on phenotypic resemblances than on sound evolutionary and phylogenetic considerations.[2] For instance, a single genus in Lymnaeidae was recognized by Walter (1968),[6] two by Hubendick (1951),[7] and up to 34 genera by others.[2][8][9][10] Results by Correa et al. (2010)[2] indicate that genera in Lymnaeidae do not reflect phylogenetic relationships, to the notable exception of Radix (including Radix natalensis).[2]
The type species of Lymnaea is Lymnaea stagnalis Linnaeus, 1758; the type species of Stagnicola Jeffreys, 1830 is Stagnicola palustris (= Lymnaea palustris); and the type species of Omphiscola Rafinesque, 1819 is Omphiscola glabra.[2] However, it is clear that these three species belong to the same clade (C2) and that Lymnaea is not a monophyletic group.[2] Correa et al. (2010)[2] proposed that species of clade C2 should all be called Lymnaea, according to the principle of priority of the International Code of Zoological Nomenclature (ICZN).[2] By extension, Stagnicola should not be used to name species in clade C1a since the type species belongs to clade C2.[2] Meier-Brook & Bargues (2002)[11] suggested including Stagnicola emarginata, Stagnicola elodes, Stagnicola catascopium and Lymnaea occulta within a new genus Catascopia, while Stagnicla caperata would belong to the genus Hinkleyia Baker, 1928.[2] The phylogeny by Correa et al. (2010)[2] does not conflict with this nomenclature, although it would seem preferable to identify all species of clade C1a with the same name to reflect the close evolutionary relationships among these species.[2] Hinkleyia would be the preferable name according to the ICZN.[2] On the other hand, at least four genera names have been used for species of clade C1b: Lymnaea Lamarck, 1799; Galba Schrank, 1803; Fossaria Westerlund, 1885; and Bakerilymnaea.[2] In the light of the present results, it would be preferable to unify nomenclature.[2] According to the ICZN, Lymnaea should be the unified name, but given that the type species belongs to clade C2, Galba could be a more appropriate name. Finally, as said above, Austropeplea Cotton, 1942 is not a monophyletic group, and employing the genus Kutikina Ponder & Waterhouse, 1997 (one species: Kutikina hispida) seems unjustified on the basis of the current phylogeny.[2] This would also be consistent with results of Puslednik et al. (2009).[2][12] It would be preferable to use Bullastra Pfeiffer, 1839 for all species of clade C3a to fit the ICZN.[2]
Genera in the family Lymnaeidae include:
subfamily Lymnaeinae
subfamily Amphipepleinae Pini, 1877 (synonym: Radicinae Vinarski, 2013)
subfamily Lancinae
† subfamily Scalaxinae
† subfamily Valencieniinae
subfamily ?
Lymnaeidae snails occur worldwide,[2] however, most species occur in the Palearctic and Nearctic regions.[2] An unidentified fragmentary lymnaeid from deposits of the Meyer Desert Formation (reported in 2003) was the first freshwater snail recorded from Antarctica.[15]
This family exhibits a great diversity in shell morphology but extremely homogeneous anatomical traits.[2] Diversity of shell morphology is linked to substantial eco-phenotypic plasticity.[2] Hubendick (1951)[7] illustrated this point by compiling up to 1143 species names, a large number of which he synonymized.[2] In contrast, the anatomy of their reproductive tracts (including prostate, penis and preputium) is extremely homogeneous.[2] Immunological, cytogenetical, enzyme electrophoresis studies, and DNA-based approaches have demonstrated extensive homoplasy in anatomical characters.[2]
Lymnaeidae are of major medical and veterinary importance since they act as vectors of parasites (helminths, mainly trematodes, e.g., Fasciola liver flukes) that severely affect human populations and livestock, and cause important economic losses.[2] Lymnaeids serve as intermediate hosts of at least 71 trematode species distributed among 13 families, including some species of Schistosomatidae and Echinostomatidae, with implications for human health, and Paramphistomum daubneyi, which is of veterinary interest.[2] The most emblematic case of parasite transmitted by lymnaeids is Fasciola hepatica (Digenea: Fasciolidae), the agent of fascioliasis.[2] Mollusks, generally lymnaeids, are required as intermediate hosts to complete the life cycle of Fasciola hepatica.[2] At least 20 species of Lymnaeidae have been described as potential vectors of fascioliasis.[2]
This article incorporates CC-BY-2.0 text from the reference[2]
Lymnaeidae, common name the pond snails, is a taxonomic family of small to large air-breathing freshwater snails, aquatic pulmonate gastropod mollusks, that belong to the clade Hygrophila.
Lymnaeidae is the only family within the superfamily Lymnaeoidea (according to the taxonomy of the Gastropoda by Bouchet & Rocroi, 2005).
Lymnaeidae, nombre común de los caracoles de estanque, es una familia taxonómica de pequeños a grandes caracoles de agua dulce que respiran aire, moluscos gasterópodos pulmonares acuáticos, que pertenecen al Clado Hygrophila.
Lymnaeidae es la única familia dentro de la superfamilia Lymnaeoidea (según la Taxonomía de Gastropoda (Bouchet & Rocroi, 2005)).[2]
Bouchet y Rocroi (2005) reconocieron cuatro subfamilias dentro de Lymnaeidae:[2]
Vinarski (2013)[3] estableció una nueva subfamilia Radicinae dentro de Lymnaeidae, pero no debe considerarse una posición ni de Lancinae ni de géneros extintos.[3]
Correa y col. (2010)[4] examinó las relaciones filogenéticas entre 50 taxones de esta familia utilizando un enfoque de supermatriz (concatenación de los genes 16S, espaciadores internos transcritos ITS1 e ITS2) que implican tanto la máxima verosimilitud como la inferencia bayesiana.[4] Su análisis filogenético demuestra la existencia de tres clados profundos de Lymnaeidae que representan el principal origen geográfico de las especies (América, Eurasia y la región del Indo-Pacífico).[4] Demuestra que la nomenclatura de la mayoría de los géneros en Lymnaeidae no refleja las relaciones evolutivas.[4]
Un cladograma basado en secuencias de 16S, genes espaciadores internos transcritos ITS1 e ITS2 que muestra relaciones filogénicas de Lymnaeidae por Correa et al. (2010):[4]
Lymnaeidae n=16, C3aLymnaea sp. de Hawaii y de China
Radix, n=17, C3bRadix sp. de Filipinas
Radix sp. de Canadá yRadix sp. de Romania
n=18 C2Stagnicola sp. de Ucrania
Lymnaea sp. de Colombia
Stagnicola sp. de Montana
Stagnicola sp. de Manitoba
La nomenclatura de géneros ha sido una de las cuestiones más confusas en la sistemática de Lymnaeidae. La mayoría de los nombres de género no son fijos y se basan más en semejanzas fenotípicas que en sólidas consideraciones evolutivas y filogenéticas.[4] Por ejemplo, un solo género en Lymnaeidae fue reconocido por Walter (1968),[5] dos por Hubendick (1951),[6] y hasta 34 géneros por otros.[4][7][8][9] Los resultados de Correa et al. (2010)[4] indican que los géneros de Lymnaeidae no reflejan relaciones filogenéticas, con la notable excepción de Radix (incluida Radix natalensis).[4]
La especie tipo de Lymnaea es Lymnaea stagnalis Linnaeus, 1758; la especie tipo de Stagnicola Jeffreys, 1830 es Stagnicola palustris (= Lymnaea palustris); y la especie tipo de Omphiscola Rafinesque, 1819 es Omphiscola glabra.[4] Sin embargo, está claro que estas tres especies pertenecen al mismo clado (C2) y que Lymnaea no es un grupo monofilético.[4] Correa y col. (2010)[4] propuso que todas las especies del clado C2 deberían llamarse Lymnaea, de acuerdo con el principio de prioridad del Código Internacional de Nomenclatura Zoológica (CINZ).[4] Por extensión, Stagnicola no debe usarse para nombrar especies en el clado C1a ya que la especie tipo pertenece al clado C2.[4] Meier-Brook & Bargues (2002)[10] sugirieron incluir Stagnicola emarginata, Stagnicola elodes, Stagnicola catascopium y Lymnaea occulta dentro de un nuevo género Catascopia, mientras que Stagnicla caperata pertenecería al género Hinkleyia Baker, 1928.[4] La filogenia de Correa et al. (2010)[4] no entra en conflicto con esta nomenclatura, aunque parecería preferible identificar todas las especies del clado C1a con el mismo nombre para reflejar las estrechas relaciones evolutivas entre estas especies.[4] Hinkleyia sería el nombre preferible según la CINZ.[4] Por otro lado, se han utilizado al menos cuatro nombres de género para especies del clado C1b: Lymnaea Lamarck, 1799; Galba Schrank, 1803; Fossaria Westerlund, 1885; y Bakerilymnaea.[4] A la luz de los resultados actuales, sería preferible unificar la nomenclatura.[4] Según el CINZ, Lymnaea debería ser el nombre unificado, pero dado que la especie tipo pertenece al clado C2, Galba podría ser un nombre más apropiado. Finalmente, como se dijo anteriormente, Austropeplea Cotton, 1942 no es un grupo monofilético, y el empleo del género Kutikina Ponder & Waterhouse, 1997 (una especie: Kutikina hispida) parece injustificado sobre la base de la filogenia actual.[4] Esto también sería consistente con los resultados de Puslednik et al. (2009).[4][11] Sería preferible utilizar Bullastra Pfeiffer, 1839 para todas las especies del clado C3a para ajustarse a la CINZ.[4]
Los géneros de la familia Lymnaeidae incluyen:
subfamilia Lymnaeinae
subfamilia Amphipepleinae Pini, 1877 (sinónimo: Radicinae Vinarski, 2013)
subfamilia Lancinae
† subfamilia Scalaxinae
† subfamilia Valencieniinae
subfamilia ?
Los caracoles Lymnaeidae se encuentran por todo el mundo,[4] sin embargo, la mayoría de las especies se encuentran en las regiones Paleártica y Neártica.[4] Los fragmentos de un lymnaeido no identificado de los depósitos de la Formación del Desierto Meyer (reportado en 2003) fue el primer caracol de agua dulce registrado en la Antártida.[14]
Esta familia exhibe una gran diversidad en la morfología del caparazón, pero rasgos anatómicos extremadamente homogéneos.[4] La diversidad de la morfología de la concha está relacionada con una plasticidad ecofenotípica sustancial.[4] Hubendick (1951)[6] ilustró este punto compilando hasta 1143 nombres de especies, un gran número de los cuales sinonimizó.[4] Por el contrario, la anatomía de sus tractos reproductivos (incluida la próstata, el pene y el prepucio) es extremadamente homogénea.[4] Los estudios inmunológicos, citogenéticos, de electroforesis enzimática y los enfoques basados en el ADN han demostrado una amplia homoplastia en los caracteres anatómicos.[4]
Los Lymnaeidae son de gran importancia médica y veterinaria, ya que actúan como vectores de parásitos (helmintos, principalmente trematodos, por ejemplo, trematodos hepáticos Fasciola) que afectan gravemente a las poblaciones humanas y al ganado y provocan importantes pérdidas económicas.[4] Los linéidos sirven como huéspedes intermediarios de al menos 71 especies de trematodos distribuidas en 13 familias, incluidas algunas especies de Schistosomatidae y Echinostomatidae, con implicaciones para la salud humana, y Paramphistomum daubneyi, que es de interés veterinario.[4] El caso más emblemático de parásito transmitido por lymnaeids es Fasciola hepatica (Digenea: Fasciolidae), el agente de la fascioliasis.[4] Los moluscos, generalmente lymnaeids, son necesarios como huéspedes intermediarios para completar el ciclo de vida de Fasciola hepatica.[4] Se han descrito al menos 20 especies de Lymnaeidae como posibles vectores de fascioliasis.[4]
_2011-05-08.jpg)
,_Elst_(Gld),_the_Netherlands.jpg)
Bouchet 2005
|número-autores= (ayuda)
Datos: Q1425115
Multimedia:
Especies: Lymnaeidae
Lymnaeidae, nombre común de los caracoles de estanque, es una familia taxonómica de pequeños a grandes caracoles de agua dulce que respiran aire, moluscos gasterópodos pulmonares acuáticos, que pertenecen al Clado Hygrophila.
Lymnaeidae es la única familia dentro de la superfamilia Lymnaeoidea (según la Taxonomía de Gastropoda (Bouchet & Rocroi, 2005)).
Limakotilot (Lymnaeidae) on vesikeuhkokotiloihin luettava sisävesissä elävä nilviäisheimo. Sen jäsenet elävät etupäässä lammissa ja muualla hidasliikkeisessä makeassa vedessä. Ne sietävät kuitenkin usein myös laimeaa murtovettä. Kaikki Suomen limakotilolajit tulevat toimeen Itämeren rantavesissä , ja ovat siellä niin tyypillisiä, että Itämeren viimeistä vähäsuolaista kehitysvaihetta on kutsuttu Limneamereksi.
Limakotiloilla on kaksi tuntosarvea, ja niiden silmät sijaitsevat tuntosarvien tyvessä. Suurimmat limakotilot kasvavat 7 cm pitkiksi.[1]
Limakotilot (Lymnaeidae) on vesikeuhkokotiloihin luettava sisävesissä elävä nilviäisheimo. Sen jäsenet elävät etupäässä lammissa ja muualla hidasliikkeisessä makeassa vedessä. Ne sietävät kuitenkin usein myös laimeaa murtovettä. Kaikki Suomen limakotilolajit tulevat toimeen Itämeren rantavesissä , ja ovat siellä niin tyypillisiä, että Itämeren viimeistä vähäsuolaista kehitysvaihetta on kutsuttu Limneamereksi.
Limakotiloilla on kaksi tuntosarvea, ja niiden silmät sijaitsevat tuntosarvien tyvessä. Suurimmat limakotilot kasvavat 7 cm pitkiksi.
Les Lymnaeidae (les limnées ou lymnées) sont une famille d'escargots pulmonés d'eau douce caractérisés par une coquille dextre et par une unique paire de tentacules triangulaires.
Selon BioLib (11 déc. 2019)[1] :
Selon World Register of Marine Species (11 déc. 2019)[2] :
Selon NCBI (2 janv. 2012)[3] :
Selon Fauna Europaea (22 févr. 2015)[4] :
Les Lymnaeidae (les limnées ou lymnées) sont une famille d'escargots pulmonés d'eau douce caractérisés par une coquille dextre et par une unique paire de tentacules triangulaires.
Lymnaeidae Rafinesque, 1815 è una famiglia di molluschi gasteropodi del superordine Hygrophila.[1]
Contiene tre sottofamiglie:[1]
Lymnaeidae Rafinesque, 1815 è una famiglia di molluschi gasteropodi del superordine Hygrophila.
Kūdrinukiniai (lot. Lymnaeidae, vok. Schlammschnecken) – pilvakojų moliuskų (Gastropoda) šeima. Gyvūnas stambus, galva plati, kvėpavimo ir lyties anga dešinėje pusėje, ragučiai trikampiški. Kiautas dešininis, nuo kiaušinio iki verpstės pavidalo, su labiau ar mažiau prasiplėtusia anga ir paskutiniuoju apvijos apsisukimu.
Lietuvoje aptinkamos rūšys priklauso šioms gentims:
Bouchet P., Rocroi J.-P., Frýda J., Hausdorf B., Ponder W., Valdés Á. & Warén A.. „Classification and nomenclator of gastropod families“. Malacologia: International Journal of Malacology, 47 (1-2), 1–397 (2005). ISSN 0076-2997.
Kūdrinukiniai (lot. Lymnaeidae, vok. Schlammschnecken) – pilvakojų moliuskų (Gastropoda) šeima. Gyvūnas stambus, galva plati, kvėpavimo ir lyties anga dešinėje pusėje, ragučiai trikampiški. Kiautas dešininis, nuo kiaušinio iki verpstės pavidalo, su labiau ar mažiau prasiplėtusia anga ir paskutiniuoju apvijos apsisukimu.
Lietuvoje aptinkamos rūšys priklauso šioms gentims:
Galba Stagnicola Radix Myxas Kūdrinukės (lot. Lymnaea). Aptinkamos rūšys: Lymnaea auricularia (Radix auricularia), Lymnaea stagnalis.De poelslakken (Lymnaeidae) zijn een familie van slakken die voornamelijk in zoet water leven.
Lymnaea Lamarck, 1799 is het typegenus van deze familie.
Er is nog veel onduidelijkheid over de hiërarchie en de plaatsing van de genoemde genera, soms worden hier als genus opgevoerde taxa als subgenera beschouwd, terwijl andere subgenera soms als genus worden opgevat en hier niet als zodanig zijn opgenomen. Het is zelfs zo dat voor enkele genera geen eenstemmigheid bestaat over het feit of plaatsing in de poelslakkenfamilie terecht is. Dit geldt oa voor Ferrissia en Ancylus. Beide worden ook wel tot de schijfhorens of ieder zelfs tot geheel eigen families gerekend.
Voor de taxonomie en systematiek van deze groep wordt in eerste instantie uitgegaan van de indeling en naamgeving door CLECOM. Geeft CLECOM geen uitsluitsel dan is van andere bronnen gebruikgemaakt. Hoewel hier ook verwezen wordt naar taxonomische databases op internet (oa NCBI en Taxonomicon, zie verwijzingen), moet worden benadrukt dat zij incompleet zijn en dat zij bovendien fouten bevatten (ook in deze familie) wat zich bv. uit in de vermelding van dezelfde soort in verschillende genera.
De schelp is meestal, in overeenkomst met de anatomie, rechtsgewonden. De meeste soorten hebben een hooggewonden schelp met een brede laatste omgang en grote mondopening. Enkele taxa hebben een napvormige schelp. Slechts bij uitzondering is er geprononceerde sculptuur, de meeste soorten hebben een dunne, relatief gladde schelp waarop alleen groeilijnen aanwezig zijn. De kleur van de schelp is meestal wit of kleurloos en daardoor hebben schelpen de kleur van het periostracum, meestal een bruine tint. De mondrand is scherp, niet verdikt en niet omgeslagen. De schelp heeft een navel die echter geheel bedekt kan zijn.
In hoogte variëren de meeste soorten tussen ongeveer 5 mm en 6 cm.
Poelslakken hebben geen operculum om de schelp mee af te sluiten.
Poelslakken zijn longslakken.
De dieren zijn gekenmerkt door het bezit van platte voelhorens.
De dieren zijn hermafrodiet en worden ook gekenmerkt door zelfbevruchting. Poelslakken kunnen sperma opslaan, zowel van zichzelf als wat van andere dieren bij een copulatie is ontvangen. Individuele eieren worden in complexe gelatineuze eiermassa's afgezet.
De meeste soorten leven in zoet zuurstofrijk water.
Voorouders van de Poelslakken kwamen met zekerheid sinds het Jura voor, de modernere soorten zijn zich sinds het Krijt beginnen te ontwikkelen.
Wereldwijd verspreid.
In Noordwest Europa komen ongeveer tien levende soorten voor. Daarnaast zijn van deze regio uit het Cenozoïcum enkele fossiele soorten bekend.
Ovale poelslak
Radix ovata
Kruipend over de watervegetatie.
De poelslakken (Lymnaeidae) zijn een familie van slakken die voornamelijk in zoet water leven.
Damsnegler (Lymnaeidae) er en familie av vannlungesnegler (Basommatophora). Ti arter er funnet i Norge. Den største norske arten er Lymnaea stagnalis stor damsnegl, hvor skallet kan bli nærmere 6 centimeter høyt.
Skallet er høyrevridd. Å lese et skall vil si å holde det på en spesiell måte slik at antall vridinger kan telles og høyden kan måles. Åpningen skal vende mot deg og toppen opp. Mål er skallhøyde og nummer er vridninger.
Skallets fasong og farge kan variere en god del, men det er ofte grått eller brunt med striper. Det har litt av samme form som hos blæresnegler, men kan skilles fra disse på at damsnegler har flate og brede tentakler. Hos blæresnegler er de tynne og runde. Men det er vanskelig å skille mellom artene og noen arter kan bare skilles på indre anatomiske forskjeller.
Damsnegler er utbredt over hele Norge, de lever i næringsrike tjern og dammer, med frodig vegetasjon. De finnes på grunt vann, ofte i eller like over vannkanten.
Damsnegler er hardføre og tåler tørke en kort tid. De mestrer også lett brakkvann.
Alle lungesnegler er tvekjønnet. For å kunne legge egg kreves allikevel to snegler, som under parringen, befrukter hverandre gjensidig. De legger egg i lange eggkapsler omgitt av gelé og festet til steiner og planter.
Denne inndelingen omfatter stort sett bare de europeiske ned til artsnivå.[1] Damsnegler er en delgruppe av vannlungesnegler.
Damsnegler (Lymnaeidae) er en familie av vannlungesnegler (Basommatophora). Ti arter er funnet i Norge. Den største norske arten er Lymnaea stagnalis stor damsnegl, hvor skallet kan bli nærmere 6 centimeter høyt.
Multimedia w Wikimedia Commons Błotniarkowate (Lymnaeidae) – rodzina słodkowodnych ślimaków płucodysznych (Pulmonata) z rzędu nasadoocznych (Basommatophora), obejmująca gatunki średnie i duże, charakteryzujące się dużą różnorodnością w budowie i ubarwieniu muszli – od stożkowatej, wieżyczkowatej, jajowatej do kulistej[2]. Wykazują przy tym znaczną jednorodność w budowie anatomicznej[3].
Występują na całym świecie, z wyjątkiem regionów polarnych, zwykle w płytkich wodach stojących lub wolno płynących, ale znane są też gatunki głębokowodne oraz żyjące w górskich potokach lub zbiornikach okresowych[2]. Czasami występują bardzo licznie.
Wysokość ich muszli waha się w przedziale od kilku milimetrów do kilku centymetrów[4]. Głowa duża, z 2 szerokimi, płatowatymi, trójkątnymi, niewciągalnymi czułkami. Na przednim końcu ich podstawy położone są małe oczy. Noga szeroka, z przodu prosto ścięta, mocna[2][4].
Żywią się żywymi i martwymi roślinami oraz padliną. Stanowią pokarm ryb, wielu ptaków wodnych i niektórych gatunków niezwiązanych bezpośrednio z wodą (niektóre błotniarki wypełzają na brzeg zbiorników wodnych).
Błotniarkowate są przedmiotem zainteresowania medycyny, w tym medycyny weterynaryjnej, ponieważ zagrażają zdrowiu ludzi i zwierząt gospodarskich, często powodując duże straty materialne. Są częstymi żywicielami pośrednimi wielu pasożytów, zwłaszcza przywr z rodzin Schistosomatidae i Echinostomatidae. Najbardziej charakterystycznym przypadkiem przenoszenia pasożyta jest błotniarka moczarowa (Galba truncatula) – żywiciel pośredni motylicy wątrobowej[3].
Opisano blisko 1800 gatunków i odmian zaliczonych do tej rodziny, jednak większość z nich to formy ekologiczne. Obecnie przyjmuje się, że poprawnie opisanych gatunków może być mniej niż 100[3], z czego 11 występuje w Polsce[2].
Analiza filogenetyczna wykazała istnienie 3 kladów zgodnych z geograficznym pochodzeniem gatunków (Ameryka, Eurazja i region indopacyficzny)[3].
Poniżej wymieniono rodzaje, w jakich klasyfikowane są błotniarkowate. Należy się jednak spodziewać istotnych zmian w klasyfikacji tej rodziny[3].
Rodzajem typowym rodziny jest Lymnaea.
Błotniarkowate (Lymnaeidae) – rodzina słodkowodnych ślimaków płucodysznych (Pulmonata) z rzędu nasadoocznych (Basommatophora), obejmująca gatunki średnie i duże, charakteryzujące się dużą różnorodnością w budowie i ubarwieniu muszli – od stożkowatej, wieżyczkowatej, jajowatej do kulistej. Wykazują przy tym znaczną jednorodność w budowie anatomicznej.
Vodniakovité (Lymnaeidae) sú čeľaď vodniakov, radu pľucnatých ulitníkov. Sú to menšie až stredne veľké druhy so špicatou, mierne až výrazne vysokou pravotočivou ulitou. Mnohé sú medzihostiteľmi rôznych druhov motolíc. Medzi zástupcov patria napr. vodniak malý (Lymnaea (= Galba) truncatula), vodniak vysoký (Lymnaea stagnalis), vodniak premenlivý (Lymnaea peregra).
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Vodniakovité
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Vodniakovité
Vodniakovité (Lymnaeidae) sú čeľaď vodniakov, radu pľucnatých ulitníkov. Sú to menšie až stredne veľké druhy so špicatou, mierne až výrazne vysokou pravotočivou ulitou. Mnohé sú medzihostiteľmi rôznych druhov motolíc. Medzi zástupcov patria napr. vodniak malý (Lymnaea (= Galba) truncatula), vodniak vysoký (Lymnaea stagnalis), vodniak premenlivý (Lymnaea peregra).
Ставковикові (Lymnaeidae) — родина прісноводних равликів від малого до великого розміру.
Це незавершена стаття з малакології.Lymnaeidae Rafinesque, 1815
Прудовики́[1] (лат. Lymnaeidae) — семейство брюхоногих моллюсков из надсемейства Lymnaeoidea подкласса Heterobranchia[2]. Широко распространённые обитатели пресных вод. Обладают хорошо развитой спирально закрученной в 4—5 оборотов раковиной (некоторые ископаемые представители обладают раковиной, близкой к колпачковидной). Некоторые представители этого семейства — промежуточные хозяева партеногенетических поколений трематод, в том числе опасных паразитов человека. В целом организация Lymnaeidae мало отличается от остальных лёгочных моллюсков.
Прудовики предпочитают растительную пищу. Потребляют как живые растения, так и растительный детрит. Кроме того, значительную долю рациона может составлять животная пища и бактерии. Прудовики не брезгуют употреблять в пищу упавших в воду мух и рыбью икру. В аквариуме их можно подкармливать сырой картошкой, латуком и капустной кочерыжкой.
Гермафродиты. Оплодотворение может происходить как своими половыми продуктами, так и чужими. Откладывает большое количество яиц, заключённых в прозрачные слизистые кладки вытянутой формы. Количество яиц в кладке может варьировать в зависимости от вида.
Как и другие лёгочные улитки, прудовики могут дышать жабрами или легким
Большинство представителей семейства дышит атмосферным воздухом с помощью лёгкого — специализированного участка мантийной полости, к которому прилегает густая сеть кровеносных сосудов. Для того, чтобы обновить воздух в лёгочной полости, эти моллюски периодически поднимаются к поверхности воды и выставляют наружу свёрнутый в трубку край мантии.
В чистой, богатой кислородом воде некоторые прудовики способны обитать на достаточно больших глубинах, не поднимаясь к поверхности. При этом лёгкое заполняется водой и газообмен происходит через неё. Моллюски, обитающие в таких условиях, как правило, мельче представителей того же вида, населяющих мелководья.
Лёгочное дыхание может отчасти дополняться мантийным.
Нервная система прудовика включает в себя гигантские нейроны, использующиеся в нейрофизиологии как модельный объект для изучения функционирования нервной системы животных. Помещённые в питательную среду, изолированные нейроны прудовика способны оставаться живыми в течение нескольких недель[3]. Расположение гигантских нейронов в ганглиях прудовика довольно стабильное. Это позволяет идентифицировать индивидуальные нейроны на серии препаратов и изучать их индивидуальные свойства, которые значительно различаются от клетки к клетке. Раздражение в эксперименте единственной клетки ганглия может вызывать сложную последовательность координированных движений животного. Это может свидетельствовать о том, что гигантские нейроны моллюсков способны осуществлять функции, которые у других животных выполняют большие сложно организованные структуры из многих нейронов[4].
Прудовики́ (лат. Lymnaeidae) — семейство брюхоногих моллюсков из надсемейства Lymnaeoidea подкласса Heterobranchia. Широко распространённые обитатели пресных вод. Обладают хорошо развитой спирально закрученной в 4—5 оборотов раковиной (некоторые ископаемые представители обладают раковиной, близкой к колпачковидной). Некоторые представители этого семейства — промежуточные хозяева партеногенетических поколений трематод, в том числе опасных паразитов человека. В целом организация Lymnaeidae мало отличается от остальных лёгочных моллюсков.
