Der Schnepfenaal (Nemichthys scolopaceus) ist ein weltweit in allen Ozeanen zwischen 55° nördlicher und 42° südlicher Breite vorkommender Meeresfisch.
Die Fische werden maximal 1,30 Meter lang. Der Körper ist lang und dünn und läuft in einem langen filamentartigen Faden aus. Die Rückenflosse wird von etwa 350 Flossenstrahlen gestützt, die Afterflosse von 320 Flossenstrahlen. Eine Schwanzflosse ist nicht festzustellen. Das Maul ist pinzettartig lang ausgezogen und an den Enden auseinandergebogen. Die Fische sind von dunkelbrauner oder grauer Farbe, die Unterseite ist oft dunkler. Die Afterflosse und die Enden der Brustflossen sind fast schwarz.
Der Schnepfenaal lebt weltweit in tropischen, subtropischen und gemäßigten Meeren. An den europäischen Küsten reicht sein Verbreitungsgebiet von der Südküste Islands bis nach Spanien. Er ist auch im westlichen Mittelmeer und im Skagerrak zu finden.
Der Schnepfenaal lebt von der Meeresoberfläche bis in Tiefen von 3600 Metern, meist jedoch zwischen 400 und 1000 Metern, im nördlichen Teil seines Verbreitungsgebietes auch zwischen 100 und 400 Metern. Er ernährt sich von kleinen pelagischen Krebstieren, die er mit weit geöffnetem Maul fängt. Die Kiefer werden nach Erreichen der Geschlechtsreife rückgebildet. Der Schnepfenaal vermehrt sich deshalb wahrscheinlich nur einmal in seinem Leben (Semelparitie) und ist ovipar. Die transparenten Larven sind planktonische Leptocephaluslarven, die nah der Meeresoberfläche leben.
Der Schnepfenaal (Nemichthys scolopaceus) ist ein weltweit in allen Ozeanen zwischen 55° nördlicher und 42° südlicher Breite vorkommender Meeresfisch.
The slender snipe eel (Nemichthys scolopaceus), also known as the deep sea duck, is a fish that can weigh only a few ounces, yet reach 5 feet or 1.5 m in length. Features include a bird-like beak with curving tips, covered with tiny hooked teeth, which they use to sweep through the water to catch shrimp and other crustaceans. It has a lifespan of ten years.
It has more vertebrae in its backbone than any other animal, around 750. However, its anus has moved forward during its evolution and is now located on its throat. Its larvae are shaped like leaves, which actually get smaller before transforming into adults.
Many specimens found in museums were spat up from larger fish that were caught in trawls. This organism is found at 2,000 meters in the North Atlantic. They have more than 700 vertebrae which is many more than most other animals. Their reproduction is done by spawning, which is when females lay the eggs and the males lay their sperm into the water at the same time. The slender snipe eel only spawns once in their lifetime as they die after spawning. It is difficult for scientists to research these organisms because of the extreme environment they inhabit. In addition, the conservation status of the slender snipe eel is not well known.
Feagans-Bartow, J. (2014). Ecology of the oceanic rim: pelagic eels as key ecosystem components. Marine Ecology Progress Series, 502, 257–266. https://doi.org/10.3354/meps10707
The slender snipe eel (Nemichthys scolopaceus), also known as the deep sea duck, is a fish that can weigh only a few ounces, yet reach 5 feet or 1.5 m in length. Features include a bird-like beak with curving tips, covered with tiny hooked teeth, which they use to sweep through the water to catch shrimp and other crustaceans. It has a lifespan of ten years.
It has more vertebrae in its backbone than any other animal, around 750. However, its anus has moved forward during its evolution and is now located on its throat. Its larvae are shaped like leaves, which actually get smaller before transforming into adults.
Many specimens found in museums were spat up from larger fish that were caught in trawls. This organism is found at 2,000 meters in the North Atlantic. They have more than 700 vertebrae which is many more than most other animals. Their reproduction is done by spawning, which is when females lay the eggs and the males lay their sperm into the water at the same time. The slender snipe eel only spawns once in their lifetime as they die after spawning. It is difficult for scientists to research these organisms because of the extreme environment they inhabit. In addition, the conservation status of the slender snipe eel is not well known.
La tijera esbelta, (Nemichthys scolopaceus), es un pez, que alcanza 1.5 m de largo (5 pies). Posee un pico parecido al de las aves, cubierto de pequeños y afilados dientes, que utiliza para cazar gambas y otros crustáceos. Tiene una esperanza de vida de diez años.
Su clima es el tropical y su hábitat natural son los mares templados.
Vive al oeste del océano Atlántico; en Nueva Escocia (Canadá) y en el norte del golfo de México hasta Brasil. En el este del océano Atlántico; de España a Sudáfrica, incluyendo el oeste del Mediterráneo. También se ha visto en Islandia y en el Pacífico, como Japón, Alaska y Chile incluyendo el golfo de California.
Datos: Q1116179
Multimedia:
La tijera esbelta, (Nemichthys scolopaceus), es un pez, que alcanza 1.5 m de largo (5 pies). Posee un pico parecido al de las aves, cubierto de pequeños y afilados dientes, que utiliza para cazar gambas y otros crustáceos. Tiene una esperanza de vida de diez años.
Nemichthys scolopaceus Nemichthys generoko animalia da. Arrainen barruko Nemichthyidae familian sailkatzen da.
Espezie hau honako ekosistematan aurki daiteke:
Nemichthys scolopaceus Nemichthys generoko animalia da. Arrainen barruko Nemichthyidae familian sailkatzen da.
Nemichthys scolopaceus, nota in italiano come pesce beccaccino è un pesce abissale della famiglia Nemichthyidae.
Si tratta di una specie cosmopolita diffusa in tutti i mari e gli oceani profondi, con l'eccezione di quelli artici ed antartici. Nel mar Mediterraneo e nelle acque italiane è presente ma non comune. Non si hanno segnalazioni dal mar Adriatico.
Si tratta di un tipico pesce abissale che frequenta acque fino a circa 4000 metri di profondità, anche se di solito si ritrova fino a 1000 metri. Fa vita pelagica di profondità. Talvolta si trova in acque basse, soprattutto individui in cattiva salute. Nei mari freddi può frequentare acque ad una profondità di soli 100 metri.
Essendo un anguilliforme questo pesce ha corpo molto allungato, molto più delle comuni anguille, più simile forse ai pesci ago, con mascelle molto allungate e divergenti ed occhi grandi, di colore nero. È una specie, dunque, con aspetto assolutamente caratteristico. La pinna dorsale è di poco più lunga della pinna anale; quest'ultima ha un bordo nero. La pinna caudale è assente, così come le pinne ventrali. Le pinne pettorali sono piccole.
Il colore è bruno scuro.
Può superare il metro di lunghezza.
Cattura piccoli organismi planctonici, soprattutto crostacei. Caccia nuotando a bocca spalancata.
Si crede che gli adulti muoiano dopo la riproduzione. Le larve sono leptocefali.
Nemichthys scolopaceus, nota in italiano come pesce beccaccino è un pesce abissale della famiglia Nemichthyidae.
Nemichthys scolopaceus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van langbekalen (Nemichthyidae).[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1848 door Richardson.
Bronnen, noten en/of referenties
Sneppål er ein lang og tynn ålefisk som lever pelagisk i Atlanterhavet. Namnet sitt har han fått frå kjevane, som i følgje han som først beskreiv han liknar nebbet hjå snipefuglane. Han er det einaste medlemen i sneppålfamilien som er påvist i Noreg, men er ikkje vanleg i våre farvatn.
Sneppålen veg sjeldan meir enn nokre få gram, men kan likevel bli opptil halvannan meter lang. Dette kjem av at han er frykteleg tynn og langstrakt.
Halen til sneppålen er piskeforma og manglar ein tydeleg halefinne. Både rygg- og gattfinnane er lange med mange finnestrålar, elles har han ikkje mykje til finnar bortsett frå eit sett tynne brystfinnar midt på sida av kroppen. Kjevane er særs lange og tynne, og kan likna fuglenebb eller pinsettar. Overkjeven er lenger enn underkjeven. Begge er fylt med eit stort tal små børsteliknande tenner som vender bakover mot munnen. Berre den inste delen av kjevane kan lukkast heilt.
Sneppålen er mørkt brun eller grå på farge, og som regel mørkare på undersida. Gattfinnen og spissane på dei korte brystfinnane er nesten svarte.
Sneppålen lever pelagisk på djupner frå 200 til 2000 m, vanlegvis frå 400 til 1000. Her heng han loddrett i vatnet med hovudet ned, og feiar nebbet gjennom vatnet. Kosthaldet består for det meste av reker han fangar etter antennene.
Gytinga skjer i dei frie vassmassane. Sneppålen har ytre befruktning, og egga flyt pelagisk medan dei utviklar seg til leptokefal-larvane, som er karakteristiske for ålefiskane. Under utviklinga til vaksen fisk vert larvane hovudsakleg tynnare. Først når dei er om lag 30 cm lange liknar dei på dei vaksne.
Sneppål er ein lang og tynn ålefisk som lever pelagisk i Atlanterhavet. Namnet sitt har han fått frå kjevane, som i følgje han som først beskreiv han liknar nebbet hjå snipefuglane. Han er det einaste medlemen i sneppålfamilien som er påvist i Noreg, men er ikkje vanleg i våre farvatn.
Nitkodziobek[3], nitodziobek[4] (Nemichthys scolopaceus) – gatunek ryby węgorzokształtnej z rodziny nitkodziobcowatych (Nemichthyidae)[5][6].
Po raz pierwszy naukowo gatunek opisał szkocki lekarz i przyrodnik John Richardson w 1848, w pracy zatytułowanej The zoology of the voyage of H.M.S. Samarang, na podstawie holotypu, przechowywanego obecnie (2018) w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie i skatalogowanego pod numerem BMNH 1871.7.16.1[5].
Nazwa rodzajowa Nemichthys pochodzi od połączenia greckich νήμα (transkr. nema) i ἰχθύς (transkr. ichtys), oznaczających odpowiednio nitkę i rybę. Epitet gatunkowy ma swoje korzenie w łacińskim scolopax, odnoszącym się do długich, przypominających dziób ptaka szczęk[6].
Jest rybą szeroko rozprzestrzenioną, aczkolwiek niepospolitą[2]. Obecna w ciepłych i umiarkowanych pod względem temperatury wodach mórz i oceanów, na całej długości geograficznej[6]. W Europie od Wielkiej Brytanii do wybrzeża Półwyspu Iberyjskiego i dalej w głąb Oceanu Atlantyckiego po Islandię, także w Morzu Śródziemnym, regularnie widywana w Skagerraku. We wschodnim Atlantyku, poza wodami europejskimi, zasięg nitkodziobka sięga Południowej Afryki, natomiast w zachodnim Atlantyku występuje od Nowej Szkocji po południowe wybrzeże Brazylii, a w zachodnim Pacyfiku od południowej Japonii do południowej Australii, we wschodnim od Alaski do Chile[2], włączając w to Zatokę Kalifornijską[6]. W Oceanie Indyjskim występuje na całym jego obszarze. W Morzu Śródziemnym notowany rzadko, ale z uwagi na głębinowy tryb życia może być liczniejszy niż się szacuje. Jest bardzo prawdopodobne, że ze względu na swój rozległy zasięg w morskich obszarach chronionych żyje kilka subpopulacji[2].
W Morzu Sargassowym małe leptocefale nitkodziobka są najliczniej występującymi larwami w sezonie rozrodczym węgorzokształtnych[7].
Jest rybą morską, bytującą w strefie batypelagialnej, na znacznych głębokościach – zazwyczaj 100-1000 m, ale widywana również na nieco ponad 4000 m[6].
Osiąga do 145 cm długości całkowitej. Ciało bardzo delikatnie zbudowane, długie, sznurkowate, bocznie spłaszczone, na końcu bardzo wąskie. Głowa zaokrąglona, zakończona pyskiem z wydłużonymi szczękami, delikatnie rozwartymi, przypominającymi ptasi dziób. Cienkie ciało otaczają długie płetwy – grzbietowa, zaczynająca się w środkowej części głowy, z około 350 promieniami, i odbytowa, rozpoczynająca się tuż za głową, z 320 promieniami. Płetwy piersiowe z 10 promieniami. Płetwa ogonowa i płetwy brzuszne nie występują. Mniej więcej w tym samym miejscu, gdzie początek płetwy odbytowej, położony jest otwór odbytowy[6][4]. Kręgosłup nitkodziobka jest zbudowany z największej liczby kręgów, co najmniej 750, wśród wszystkich kręgowców[8]. Larwy mają kształt listkowaty, co jest cechą charakterystyczną u węgorzokształtnych (u węgorza europejskiego kształtem przypominają liść wierzbowy[9])[10].
Ciało koloru od ciemnobrązowego do szarego, przy czym część brzuszna ciemniejsza od grzbietowej. Końce płetwy odbytowej i płetw piersiowych prawie czarne[6].
Nitkodziobek żywi się skorupiakami, głównie dziesięcionogami i szczętkami. Sam z kolei pada ofiarą innych ryb, np. beryksa wspaniałego, Allocyttus verrucosus czy Synagrops japonicus[6].
Ze względu na brak znaczenia gospodarczego nie jest celem połowów. Jako że jest to ryba głębinowa, rzadko pojawia się jako przyłów. Daje się zwabić światłem przy nocnych połowach[4][2].
W 2015 IUCN uznała ją za gatunek najmniejszej troski (LC), na podstawie oceny z roku 2014. Trend globalnej populacji nie jest znany[2].
Nitkodziobek, nitodziobek (Nemichthys scolopaceus) – gatunek ryby węgorzokształtnej z rodziny nitkodziobcowatych (Nemichthyidae).
Trådål (Nemichthys scolopaceus) är en ålliknande fisk som hör till familjen skärfläcksålar (även kallade snäppålar). Den blir upp till 130 centimeter lång och har säregna näbbliknande käkar. Arten är djuphavslevande och förekommer ner till 2 000 meters djup.
Trådålen har en slank, ålliknande kropp och kan bli upp till 130 centimeter lång, även om den oftast inte blir riktigt så lång. Den sista delen av kroppen är mycket lång och tunn, närmast trådliknade. Kroppen är mer eller mindre pigmenterad, grå eller mörkt brun, undersidan är ofta lite mörkare.
Ryggfenan och analfenan är långsträcka. Någon synlig stjärtfena finns inte utan denna är sammanvuxen med ryggfenan och analfenan. På analfenan och bröstfenorna kan fenspetsarna vara nästan svarta. Bröstfenorna är små. En ovanlig egenhet hos trådålen är att anus är belägen nedanför bröstfenorna.
De säregna näbbliknande käkarna är tunna och spetsiga och försedda med små, krokliknande tänder. Den övre käken är något längre än den undre käken och käkarna är ytterst böjda från varandra och trådålen kan inte sluta käkarna helt.
Hos könsmogna hanar är näsöppningarna stora och rörlika och deras käkar tillbakabildas delvis och blir kortare.
Trådålen förekommer världen över i tropiska och tempererade hav. Den finns i Stilla havet, Indiska oceanen och Atlanten samt i västra Medelhavet. I Atlanten har arten påträffats så långt norrut som i vattnen omkring Island. Den har hittats i Skagerack.
Trådålen är djuphavslevande och lever pelagiskt, det vill säga i den fria vattenmassan. Den förekommer ner till åtminstone 2 000 meters djup. Vanligen lever den på mellan 400 och 1 000 meters djup. I de nordligaste delarna av utbredningsområdet återfinns den från cirka 100 meter djup.
Födan består av små kräftdjur som fångas genom att käkarna hålls öppna och sveps genom vattnet samtidigt som trådålen simmar.
Fortplantningen sker genom yttre befruktning. Ålynglen, som i tidiga stadium kallas leptocephaluslarver, är pelagiska. De liknar inte alls de vuxna trådålarna, utan har en lövlik form. Leptocephaluslarverna kan nå en längd på upp mot 26 centimeter, innan de börjar likna vuxna trådålar.
Wikimedia Commons har media som rör trådål.
Trådål (Nemichthys scolopaceus) är en ålliknande fisk som hör till familjen skärfläcksålar (även kallade snäppålar). Den blir upp till 130 centimeter lång och har säregna näbbliknande käkar. Arten är djuphavslevande och förekommer ner till 2 000 meters djup.
Cá chình mỏ dẽ mảnh, Nemichthys scolopaceus, đôi khi được gọi là vịt biển sâu, là một loài cá có thể nặng chỉ có một vài ounce, nhưng dài đến 5 feet hoặc 1,5 m. Tính năng bao gồm một cái mõ giống chim, răng nhỏ, mà họ sử dụng để quét qua nước để bắt tôm và động vật giáp xác. Nó có tuổi thọ mười năm.
Nó có nhiều đốt sống hơn bất kỳ động vật khác, khoảng 750. Tuy nhiên, nó hậu môn đã di chuyển về phía trước trong quá trình tiến hóa của nó và hiện đang nằm trên cổ họng của nó. Ấu trùng của nó có hình dạng như những chiếc lá, mà thực sự nhỏ hơn khi trưởng thành.
Bài viết Lớp Cá vây tia này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Cá chình mỏ dẽ mảnh, Nemichthys scolopaceus, đôi khi được gọi là vịt biển sâu, là một loài cá có thể nặng chỉ có một vài ounce, nhưng dài đến 5 feet hoặc 1,5 m. Tính năng bao gồm một cái mõ giống chim, răng nhỏ, mà họ sử dụng để quét qua nước để bắt tôm và động vật giáp xác. Nó có tuổi thọ mười năm.
Nó có nhiều đốt sống hơn bất kỳ động vật khác, khoảng 750. Tuy nhiên, nó hậu môn đã di chuyển về phía trước trong quá trình tiến hóa của nó và hiện đang nằm trên cổ họng của nó. Ấu trùng của nó có hình dạng như những chiếc lá, mà thực sự nhỏ hơn khi trưởng thành.
本魚分布於全球熱帶及溫帶之間的海域。
本魚體極長且細，尾纖細，肛門在胸鰭基部下方。個體節有一大側線孔，呈一橫線排列；肛門遠離胸鰭。上下頷延長成細長狀。眼大。齒排列緊密且細小，呈齒帶。鋤骨齒帶比上頷骨齒帶寬，二者幾乎覆蓋整個上頷。背鰭起點在鰓裂前上方。脊椎骨數181至212。體長為體高51.3倍，頭長之10.5倍；尾長為頭與軀幹10.6倍；頭長為吻長1.6倍；吻長為眼徑7.1倍。眼大。口裂超過眼後緣。上下頷突出且細長。舌固定。尾長，尾端纖細。尾期與背鰭、臀鰭相連。體上側灰色，下側黑色。雄性成熟期有兩頷縮短之變態行為。體長可達130公分。
為深海性魚類，棲息在300至2000公尺深之水層中。
無利用之價值。
シギウナギ（鴫鰻、学名：Nemichthys scolopaceus）はウナギ目シギウナギ科に属する魚類の一種。水深300－2,000mの中層で漂泳生活を送る深海魚である[1]。名前の由来は、シギの嘴のように細長く伸びた上下の顎から。
シギウナギは海底から離れて生活する遊泳性深海魚の1種で、世界中の温暖な海の深海に広く分布する。あまり積極的に泳ぐことはなく、頭を上あるいは下に向けた状態で中層を漂って暮らし、細長い顎を使ってエビなどの甲殻類を捕食する[2]。
体は著しく細長く、体長1.4m程度にまで成長する[1]。雌および未成熟雄の両顎は細長く伸び、上顎の方がやや長い。この顎は互いに外側に反り返り、噛み合わせることはできない。雄は性成熟とともに顎が急速に短縮し、歯も消失する[3]。肛門は胸鰭のすぐ下にある。背鰭と臀鰭の基底は非常に長く、胸鰭のすぐ後ろから体の後端に達する[4]。鱗をもたず、側線は3本でよく発達している。
脊椎骨の数は非常に多く、750を超える（同じシギウナギ科に属する他の2属は170-220個）[3]。ウナギ目の他の仲間と同様に、成長過程においてレプトケファルスと呼ばれる幼生期を過ごす。
全身。標本。
頭部。標本。
シギウナギ（鴫鰻、学名：Nemichthys scolopaceus）はウナギ目シギウナギ科に属する魚類の一種。水深300－2,000mの中層で漂泳生活を送る深海魚である。名前の由来は、シギの嘴のように細長く伸びた上下の顎から。
.jpg)
