Els belostomàtids (Belostomatidae) són una família d'insectes hemípters del subordre Heteroptera que agrupa les nipes (xinxes aquàtiques) gegantes. Són de distribució mundial, amb nombroses espècies en tota Amèrica i Àsia oriental, en tolles i corrents d'aigua dolça. La majoria de les espècies són relativament grans, 2 cm o més, amb alguna de les espècies més grans (com les del gènere Lethocerus) passant de 12 cm. Les nipes aconsegueixen les dimensions de longitud i massa, dels majors coleòpters del món. Aquests gegants són els més grans de tots els hemípters.
Riesenwanzen (Belostomatidae) sind eine Familie der Wanzen (Heteroptera) in der Teilordnung der Wasserwanzen (Nepomorpha). Sie kommen weltweit mit ca. 150 Arten vor, von denen in Europa nur eine Art, Lethocerus patruelis, beheimatet ist. Ihr Hauptverbreitungsgebiet sind die Tropen und Subtropen.
Die Wanzen erreichen Körperlängen zwischen 2 und 12 Zentimetern. Damit gehören einige Vertreter dieser Familie zu den größten Wanzen weltweit. Sie haben einen ovalen, stromlinienförmigen und flachen Körperbau und sind meist dunkelbraun gefärbt. Ihre Vorderbeine sind wie bei den nahe verwandten Skorpionswanzen (Nepidae) zu kräftigen Fangbeinen ausgebildet. Ihre mittleren und hinteren Beinpaare sind dagegen anders als bei den Skorpionswanzen als Schwimmbeine mit breit abgeflachten Schienen (Tibien) und Fußgliedern (Tarsen) und dichten starren Schwimmborsten gut entwickelt. Sie sind gute Schwimmer und gute Flieger. Sie haben Duftdrüsen am Hinterleib und eine sehr kurze, ausstülpbare Atemröhre am Hinterleibsende.
Die sowohl in stehenden wie langsam fließenden Gewässern lebenden Wanzen halten sich zumeist am Grund der Gewässer auf und machen dort Jagd auf Gliederfüßer, Molche, Frösche und Fische. Sie fangen ihre Beute und injizieren ihnen mit ihrem Stechrüssel ihren Speichel, der die Beute betäubt und von innen auflöst. Der Stich ist auch für Menschen schmerzhaft. Die Tiere kommen am Abend oft an Land und fliegen umher, da sie, besonders während der Paarungszeit, von Lichtquellen angezogen werden.
Bei einigen Arten der Riesenwanzen suchen sich die Weibchen aktiv ihren Partner. Die Männchen machen auf sich aufmerksam, indem sie durch periodische Bewegungen charakteristische Wellenbildungen auf der Wasseroberfläche erzeugen. Die Paarung wird bis zu 30 mal wiederholt. Einen Monat nach der Paarung sind die Eier ablegereif. Zwischen Männchen und Weibchen findet dann ein regelrechter Kampf statt, bei dem das Weibchen regelmäßig siegt und das Männchen gefügig macht. Es besteigt das Männchen und klebt ihre Eier auf seinen Rücken. Ein durchschnittliches Gelege umfasst 100 Eier. Das Männchen betreibt Brutfürsorge und trägt die Eier umher und bewacht sie, bis die Larven nach etwa einer Woche schlüpfen und dann ein eigenständiges Leben führen. Bei höheren Temperaturen kann sich die Brutzeit verkürzen. Anschließend sind die Männchen wieder paarungsbereit. Oft tragen die Männchen Reste leerer Eischalen noch längere Zeit auf dem Rücken. Paaren sie sich erneut, entfernt das Weibchen diese Reste vor der Eiablage.
In Teilen Ostasiens und Südostasiens werden Riesenwanzen als Speiseinsekten genutzt. Man fängt sie mit auf dem Wasser treibenden Fallen, die mit UV-Lampen bestrahlt werden.
Die Familie der Riesenwanzen wird in drei Unterfamilien eingeteilt:
Unterfamilie Belostomatinae
Unterfamilie Horvathiniinae
Unterfamilie Lethocerinae
Fossile Belege von Riesenwanzen sind sehr selten. Zu den ältesten fossilen Funden gehört eine Riesenwanze aus dem eozänen Moler Dänemarks.[1]
Riesenwanzen (Belostomatidae) sind eine Familie der Wanzen (Heteroptera) in der Teilordnung der Wasserwanzen (Nepomorpha). Sie kommen weltweit mit ca. 150 Arten vor, von denen in Europa nur eine Art, Lethocerus patruelis, beheimatet ist. Ihr Hauptverbreitungsgebiet sind die Tropen und Subtropen.
Belostomatidae is a family of freshwater hemipteran insects known as giant water bugs or colloquially as toe-biters, Indian toe-biters, electric-light bugs, alligator ticks, or alligator fleas (in Florida). They are the largest insects in the order Hemiptera.[1] There are about 170 species found in freshwater habitats worldwide, with more than 110 in the Neotropics, more than 20 in Africa, almost as many in the Nearctic, and far fewer elsewhere.[2] These predators are typically encountered in freshwater ponds, marshes and slow-flowing streams. Most species are at least 2 cm (0.8 in) long, although smaller species, down to 0.9 cm (0.35 in), also exist. The largest are members of the genus Lethocerus, which can exceed 12 cm (4.5 in) and nearly reach the length of some of the largest beetles in the world.[1][3][4] Giant water bugs are a popular food in parts of Asia.[5]
,_Vohimana_reserve,_Madagascar_(13569458513).jpg)
Belostomatids have a flattened, obovoid to ovoid-elongate body, and usually the legs are flattened.[4] The head features two large compound eyes, but lacks ocelli, contrasting with many hemipterans. Short antennae are tucked in grooves behind the eyes. A short breathing tube can be retracted into its abdomen.[6] Adults cannot breathe under water, so must periodically place the breathing tube at the surface for air (similar to a snorkel).[7]
Their hind tarsi have two apical claws. The frontal legs are modified into raptorial appendages that they use to grab their prey, except in the African Limnogeton, which has "normal" forelegs and is a specialized snail-eater.[4] Once caught, the prey are stabbed with their proboscis and a powerful proteolytic[8] saliva is injected, allowing the Belostomatid to suck out the liquefied remains.[3] Wing pads can be seen from the dorsal view. While the members of the subfamily Lethocerinae can disperse by flying,[1] other species, including Abedus herberti, have a greatly reduced flight apparatus and are flightless.[2][9]
BioLib lists three extant subfamilies and a number of fossil taxa:
Auth. Leach, 1815
Auth. Lauck & Menke, 1961; South America
Auth. Lauck & Menke, 1961
subfamily Stygeonepinae Popov, 1971 †
Belostomatids are aggressive predators that stalk, capture, and feed on fish, amphibians, as well as aquatic invertebrates such as snails and crustaceans. The largest species have also been found to capture and feed on baby turtles and water snakes.[10] They often lie motionless at the bottom of a body of water, attached to various objects, where they wait for prey to come near. They then strike, injecting a venomous digestive saliva with their rostrum. Although their bite is excruciatingly painful, it is of no medical significance.[7] Occasionally, when encountered by a larger animal or a human, they have been known to "play dead" and most species can emit a fluid from their anus.[4][7] Due to this, they are assumed dead by humans only to later "come alive" with painful results.[7]
Belostomatids show paternal care and these aspects have been studied extensively, among others involving the North American Belostoma flumineum and the East Asian Lethocerus (Kirkaldyia) deyrollei. In species of the subfamily Belostomatinae, the eggs are typically laid on the male's wings and carried until they hatch. The male cannot mate during this period. The males invest considerable time and energy in reproduction and females take the role of actively finding males to mate. This role reversal matches the predictions of R. L. Trivers' parental investment theory. In the subfamily Lethocerinae, the eggs are laid on emergent vegetation and guarded by the male.[11]
Belostomatids can be found for sale in markets mainly in South and Southeast Asia involving the species Lethocerus indicus.[5] In South and Southeast Asia they are often collected for this purpose using large floating traps on ponds, set with black lights to attract the bugs. Adults fly at night, like many aquatic insects, and are attracted to lights during the breeding season.
Belostomatidae is a family of freshwater hemipteran insects known as giant water bugs or colloquially as toe-biters, Indian toe-biters, electric-light bugs, alligator ticks, or alligator fleas (in Florida). They are the largest insects in the order Hemiptera. There are about 170 species found in freshwater habitats worldwide, with more than 110 in the Neotropics, more than 20 in Africa, almost as many in the Nearctic, and far fewer elsewhere. These predators are typically encountered in freshwater ponds, marshes and slow-flowing streams. Most species are at least 2 cm (0.8 in) long, although smaller species, down to 0.9 cm (0.35 in), also exist. The largest are members of the genus Lethocerus, which can exceed 12 cm (4.5 in) and nearly reach the length of some of the largest beetles in the world. Giant water bugs are a popular food in parts of Asia.
Los belostomátidos (Belostomatidae) son una familia de insectos hemípteros del suborden Heteroptera que agrupa las nipas (chinches acuáticas gigantes).
Son de distribución mundial, con numerosas especies en toda América y Asia oriental, y se las encuentra principalmente en charcas y corrientes de agua dulce. La mayoría de las especies son relativamente grandes, de 2 cm o más, con alguna de las especies más grandes (como Lethocerus) pasando de 12 cm.
Las nipas alcanzan las dimensiones de longitud y masa de los insectos más grandes del mundo. Estos gigantes son los más grandes de todos los Hemiptera.
Se admiten tres subfamilias:
Son predadores que acechan, capturan y se alimentan de crustáceos, peces y anfibios. Con el estilete que forman sus piezas bucales inyectan una poderosa saliva digestiva que disuelve el interior de su víctima, el cual sorben. Aunque su mordida es extremadamente dolorosa para los humanos, no es peligrosa.[1] En muchas especies, los machos llevan los huevos en el dorso hasta la emergencia de las ninfas. Este comportamiento ha sido estudiado en detalle en los Estados Unidos en Belostoma flumineum.
Kakuong es el nombre vietnamita de una especie, Lethocerus indicus Lepeletier (Belostoma indica Lep. & Serv.), consumida en el sudeste asiático.
Otra especie de esta familia, procedente del río Paraná, cubre cada verano con millones de individuos inmensas áreas de la región pampeana, y anecdóticamente también la ciudad argentina de Rosario y su Monumento a la Bandera[cita requerida].
Los belostomátidos (Belostomatidae) son una familia de insectos hemípteros del suborden Heteroptera que agrupa las nipas (chinches acuáticas gigantes).
Les Belostomatidae, communément appelés Bélostomides, Belostomes ou punaises d'eau géantes, sont une famille d'insectes hémiptères héréroptères (punaises) aquatiques. On les trouve sur tous les continents sauf l'Antarctique.
Les Belostomatidae présentent également une particularité, constituant un exemple classique de soin paternel, pratiqués par la majorité des 150 espèces dulçaquicoles[1].
On les trouve dans le monde entier, la plupart des espèces vivant en Amérique du Nord, Amérique du Sud et en Asie du Sud-Est.
On les rencontre typiquement dans les ruisseaux, les étangs et les mares.
Ces punaises aquatiques ont des antennes très courtes, invisibles depuis le dessus. Elles n'ont pas d'ocelles entre les yeux. L'apex de l'abdomen présente un processus respiratoire court et rétractile. Les pattes postérieures sont modifiées en palettes natatoires (sauf chez Limnogeton), et les pattes antérieures sont ravisseuses. Les tarses comptent deux ou trois articles (parfois un seul pour les tarses antérieurs)[2].
La plupart des espèces sont relativement grosses, 2 cm ou plus, avec certaines parmi les plus grosses (telles les Lethocerus) pouvant dépasser 11 cm, et atteignent presque les dimensions (longueur et masse) de certains des plus gros coléoptères dans le monde, d'où leur nom de « punaises d'eau géantes » dans plusieurs langues (giant water bugs en anglais). Ces géants sont les plus grands de tous les hémiptères.
Ce sont des prédateurs féroces qui capturent et se nourrissent de crustacés aquatiques, de poissons et d'amphibiens. Un spécimen de Lethocerus deyrollei a même été observé se nourrissant d'une jeune tortue[3]. Ils injectent une salive digestive puissante avec leurs pièces buccales, et en aspirent le contenu liquéfié. Leur morsure est considérée largement comme la plus douloureuse qui puisse être infligée par un insecte (l'index de Justin O. Schmidt de notation de la pénibilité des piqures exclut les insectes autres que les Hyménoptères; une morsure de bélostomatidé peut être bien plus douloureuse que n'importe quel exemplaire de cette liste de Schmidt)[réf. nécessaire]. Plus longtemps la punaise peut injecter sa salive, pire sera la lésion résultante, et alors que la salive liquéfie le tissu musculaire, elle peut causer de sérieux dommages permanents.
Capables de voler, ils sortent parfois de l'eau la nuit, et sont attirés vers la lumière.
Le mâle attire la femelle en effectuant des séries de mouvements périodiques près de la surface de l'eau, créant des ondulations. Après la copulation, la femelle procède à l'oviposition. Il s'ensuit une série d'épisodes de copulation et d'oviposition, la femelle pondant de 1 à 4 œufs à chaque fois. Le couple peut répéter les étapes une trentaine de fois, produisant parfois plus d'une centaine d'œufs. Ce manège pourrait contribuer à augmenter la confiance du mâle en la paternité, une condition potentiellement nécessaire aux soins parentaux masculins prodigués par certaines espèces, par exemple celles du genre Belostoma.
Les femelles de certaines espèces, comme celles du genre Lethocerus, pondent leurs œufs sur des pierres, des plantes ou du bois mort dans des milieux humides. D'autres pondent sur le dos du mâle avec lequel elles copulent. C'est le cas des espèces du genre Belostoma, chez lesquelles le mâle investit temps et énergie en portant les œufs jusqu'à leur éclosion. Il s'assure de leur oxygénation en les portant à la surface de façon périodique ou en créant un courant d'eau sur eux. Les œufs mettent environ trois semaines à éclore, mais cette durée varie en fonction de la température.
Dans certains pays, les Belostomatidae sont un mets et on les trouve dans plusieurs marchés ruraux. Ils sont souvent récoltés dans ce but à l'aide de grands pièges flottants munis d'une lumière noire.
Les Belostomatidae appartiennent au groupe basal des Nepomorpha, les Nepoidea. En fait partie le plus ancien fossile connu de Nepomorpha, un exosquelette de Triassonepa solensis, découvert dans une couche du Norien (Trias supérieur), en Caroline du Nord.
La famille est scindée en trois sous-familles, 11 genres, et environ 150 espèces. On recense également 17 genres fossiles.
Selon BioLib (2 avril 2022)[4] :
Selon BioLib (2 avril 2022)[4] et Paleobiology Database[5] :
Belostomatidae, vue dorsale
Belostomatidae, vue ventrale
Belostomatidae, tête, Madagascar
Belostomatinae: Belostoma bifoveolatum, Chili
Belostomatinae: Abedus sp., Lake Mead, Colorado
Lethocerinae: Lethocerus sp.
Lethocerus patruelis, Grèce
Scarabaeides deperditus, espèce fossile du Tithonien (Jurassique), env -150 millions d'années
Belostomatidae, fossile, Aptien (-120 millions d'années), Brésil
Les Belostomatidae, communément appelés Bélostomides, Belostomes ou punaises d'eau géantes, sont une famille d'insectes hémiptères héréroptères (punaises) aquatiques. On les trouve sur tous les continents sauf l'Antarctique.
Les Belostomatidae présentent également une particularité, constituant un exemple classique de soin paternel, pratiqués par la majorité des 150 espèces dulçaquicoles.
I Belostomatidi (Belostomatidae Leach, 1815), sono una famiglia di insetti acquatici Nepomorfi (ordine Rhynchota, sottordine Heteroptera). Per le loro peculiarità morfologiche od etologiche sono noti fra gli anglosassoni con diversi nomi significativi come giant water bugs ("cimici d'acqua giganti"), tadpole killers ("uccisori di girini"), electric light bugs ("cimici della luce elettrica").
Sono insetti di grandi dimensioni, con corpo lungo almeno 2,5 cm. Le specie del genere Lethocerus, presenti in America, Asia e Australia, possono raggiungere anche gli 11–12 cm di lunghezza e rappresentano le forme di maggiori dimensioni nell'ambito dell'ordine dei Rhynchota. Il profilo è ellittico e leggermente depresso in senso dorso-ventrale e la colorazione è poco appariscente, con tonalità brune, più o meno scure.
Il capo è fornito di ocelli e di grandi occhi. Le antenne sono brevi, composte da quattro articoli e alloggiate in riposo in fossette del cranio situate sotto gli occhi. Il secondo e terzo antennomero presentano dilazioni e prolungamenti utili per la determinazione sistematica. Il rostro è breve e robusto.
Il torace presenta il pronoto suddiviso in due lobi, il mesoscutello ben sviluppato ed il metaepimero prolungato posteriormente fino a ricoprire i primi due o tre sterniti addominali. Le ghiandole odorifere metatoraciche sono presenti solo nelle specie delle sottofamiglie Lethocerinae e Horvathiniinae. Le emielitre hanno la zona sclerificata suddivisa in clavo e corio e la membrana mostra una nervatura fittamente reticolata. Le zampe anteriori sono raptatorie, con femori larghi e robusti; tibie e femori, opponendosi; funzionano come tagliole. Le zampe medie e posteriori sono invece di tipo natatorio, con segmenti appiattiti e portanti frange di setole; i tarsi posteriori sono composti da 2 o 3 segmenti.
L'addome dei Belostomatidi è caratterizzato, come in tutti i Nepoidei, dalla presenza del sifone respiratorio: l'urite VIII forma due lunghi processi appiattiti e retrattili rivestiti da peli. Il sifone arriva alla superficie durante l'immersione e permette il passaggio dell'aria lungo la peluria fino alla base dei processi, in corrispondenza della quale sono presenti i due stigmi addominali.
I Belostomatidi sono insetti acquatici e vivono in acque tranquille. Sono attivi e voraci predatori, caratterizzati da una spiccata polifagia. Fra le loro prede rientrano Artropodi, lumache, girini, piccole rane e piccoli Pesci. In America sono stati anche riscontrati danni, da parte di Belostomatidi, nei vivai ittici per la loro attività predatoria nei confronti degli avannotti[1].
L'attività predatoria si svolge catturando le vittime con le zampe anteriori e iniettandovi con la puntura la saliva tossica, la quale ha un'azione paralizzante ed un effetto necrotizzante sui tessuti interessati. Le occasionali punture sull'uomo risultano essere piuttosto dolorose e provocano l'insorgenza di reazioni allergiche locali[2][3].
Durante le ore notturne possono migrare in volo da un acquitrino ad un altro. Nel corso di queste frequenti migrazioni sono attirati dalla luce artificiale anche in grande numero, soprattutto dai lampioni dell'illuminazione stradale.
Singolare è il meccanismo dell'ovideposizione nella sottofamiglia delle Belostomatinae. Le femmine incollano le uova sul dorso dei maschi, i quali se ne prendono cura fino alla schiusura: la vitalità delle uova richiede scambi gassosi che sono favoriti da un'alternanza fra l'esposizione all'aria e l'immersione[2], perciò i maschi emergono periodicamente per esporre all'aria le uova. Questo comportamento non è invece riscontrato nelle Lethocerinae, le cui femmine depongono le uova sulla vegetazione emersa, e nelle Horvathiniinae, il cui meccanismo di ovideposizione non è noto.
I primi esemplari di belostomatidi vissero nell'era Mesozoica: fossili appartenenti ai generi Mesonepa e Scarabaeides sono stati ritrovati nel famoso giacimento di Solnhofen in Germania, risalente al Giurassico superiore (circa 150 milioni di anni fa).
I Belostomatidi sono impiegati nell'alimentazione umana in Cina, Giappone, India e in tutto il sudest asiatico, dall'Indocina all'Indonesia[2][4][5][6][7][8][9]. Secondo alcune fonti sarebbero considerati un cibo prelibato[4]. A Rangoon, gli adulti sarebbero catturati attirati dall'illuminazione stradale, cotti sulla brace e mangiati estraendo le parti molli interne come si fa con i Crostacei[8]. In Laos e a Canton si cucinano, invece, bolliti in acqua salata[2].
L'impiego come cibo è citato, per varie specie di Belostomatidi, anche presso popolazioni nel Messico (Abedus, Belostoma e Lethocerus[10]) e nel Nordamerica (Lethocerus americanus[11]) e in Congo (Belostoma[12]).
La famiglia comprende circa 140 specie ripartite fra tre sottofamiglie:
I Belostomatidi (Belostomatidae Leach, 1815), sono una famiglia di insetti acquatici Nepomorfi (ordine Rhynchota, sottordine Heteroptera). Per le loro peculiarità morfologiche od etologiche sono noti fra gli anglosassoni con diversi nomi significativi come giant water bugs ("cimici d'acqua giganti"), tadpole killers ("uccisori di girini"), electric light bugs ("cimici della luce elettrica").
Reuzenwaterwantsen (Belostomatidae) zijn een familie van insecten die behoren tot de wantsen (Heteroptera). Het is een bekendere groep van insecten omdat ze behoorlijk groot kunnen worden en een lichaamslengte kunnen bereiken van meer dan tien centimeter. Binnen het Nederlands taalgebied komen de wantsen onder andere voor in Suriname, waar ze 'waterkakkerlakken' worden genoemd. Reuzenwaterwantsen zijn roofzuchtige jagers die op relatief grote prooien jagen. De buit wordt vervolgens leeggezogen door de voor wantsen kenmerkende zuigsnuit.
Reuzenwaterwantsen komen voor in Noord-Amerika, Zuid-Amerika, noordelijk Australië en in Azië. Ze leven in stilstaande zoete wateren en omdat ze kunnen vliegen worden de wantsen regelmatig op het land aangetroffen.
De meeste soorten bereiken een totale lichaamslengte van acht tot elf centimeter en hiermee zijn de wantsen een van de grootste insecten. Het lichaam van de wants bestaat net als bij andere insecten uit drie delen. De kop is het voorste deel en draagt verschillende gepaarde aanhangsels zoals palpen, antennes en kaken.
Het borststuk bestaat uit drie delen, ieder thoraxdeel draagt een paar poten en het eerste en tweede deel, gezien vanaf de kop, draagt daarnaast een paar vleugels. Het bovenste paar vleugels worden de voorvleugels genoemd en dienen om het achterste paar te beschermen. Dit achterste vleugelpaar wordt aangeduid met de achtervleugels, deze vleugels worden gebruikt om mee te vliegen. Ze zijn dun en vliezig en worden in rust opgevouwen. Reuzenwaterwantsen zijn goede vliegers die een uitgeputte voedselbron verlaten en op zoek gaan naar een ander water.
Het achterlijf wordt aan de bovenzijde geheel verborgen door de vleugels. Aan de onderzijde zijn de segmenten van het achterlijf echter goed te zien. Aan de achterzijde van het achterlijf zijn twee aanhangsels gelegen die er tezamen als rietje uitzien. Met deze samengestelde buis haalt de wants adem an de oppervlakte terwijl het lichaam onderwater blijft.
In tegenstelling tot andere waterwantsen, zoals de staafwants (Ranatra linearis) en de waterschorpioen (Nepa cinerea), zijn de reuzenwaterwantsen allemaal zeer actief. Reuzenwantsen zijn de gehele dag actief terwijl de waterschorpioen en de staafwants loeren vanuit een hinderlaag en de hele dag stilzitten. Ze kennen ook geen broedzorg in tegenstelling tot de complexe handelingen die de reuzenwantsen verrichten. De reuzenwaterwantsen hebben hierdoor een grote voedselbehoefte en staan bekend als uitzonderlijk vraatzuchtig. Hun grootte stelt ze in staat om grotere prooien te overmeesteren, en de lange harde zuigsnuit pompt eerst gif in een prooi zodat deze verlamd raakt. De meeste in het water levende wantsen jagen op lagere dieren zoals wormen en slakken, of zachte dieren zoals kikkervisjes. De grotere en meer gespecialiseerde soorten kunnen kleine visjes en andere waterinsecten aan, die een hardere bepantsering hebben. De reuzenwaterwantsen echter leven voornamelijk van kikkervisjes, vissen en zelfs kleine kikkers.[1] Daarnaast grijpt de wants alles wat niet te groot is, er is een recente waarneming van een wants die een buitgemaakte jonge schildpad leegzuigt.[2]
Een belangrijke vijand van de wants is de mens, die in Azië intensief jacht maakt op de dieren. De wantsen worden gezien als plaag in viskwekerijen en daar zijn delen van het verspreidingsgebied rijk aan. De wants wordt in Azië gegeten door de bevolking, hiertoe worden de dieren eerst gefrituurd.
Wantsen behoren tot de insecten die een onvolledige gedaanteverwisseling kennen; de Exopterygota. Ze veranderen in stapjes tot het volwassen stadium waarbij ze zich steeds verder ontwikkelen. De andere groep van insecten verandert in een keer van larve tot adult, deze insecten kennen een popstadium.
De reuzenwaterwantsen kennen een verregaande vorm van broedzorg waarbij de eieren worden beschermd tot ze zijn uitgekomen. De eieren worden door het vrouwtje op de rug van het mannetje geplakt. Dit is een opmerkelijk gezicht want bij het op de rug plaatsen van de eieren lijkt het mannetje geagiteerd door flink te spartelen. Het lukt een vrouwtje echter vrijwel altijd om zijn gehele voorvleugels te voorzien van een laag eieren die netjes in rijen worden afgezet. Het mannetje zwemt zo een paar dagen met de eitjes rond, tot de larven uitkomen. Deze verspreiden zich direct door het water maar door de lijmlaag blijven restanten eierschaal achter op de rug. Zodra het mannetje een ander drachtig vrouwtje tegenkomt begint deze direct de restanten van de voorvleugels af te schrapen. Vervolgens wordt het mannetje opnieuw bedekt met eitjes, net zo lang tot de vrouwtjes van hun voorraad af zijn. Een vrouwtje zet ongeveer 150 tot 175 eitjes af en hiervoor zijn twee tot vier mannetjes benodigd.[1]
Als de jonge wantsen uit het ei kruipen zijn het al miniatuurversies van hun ouders al zijn ze veel kleiner. De jonge wantsen worden de nimfen genoemd, ze hebben nog geen vleugels en hebben vaak een andere kleur als de volwassen exemplaren. Ze zijn al direct roofzuchtig maar ze zijn slechts enkele millimeters lang en leven van kleine prooidieren.
De reuzenwaterwantsen worden verdeeld in dertien geslachten die gegroepeerd worden in drie subfamilies:
Bronnen
Referenties
Reuzenwaterwantsen (Belostomatidae) zijn een familie van insecten die behoren tot de wantsen (Heteroptera). Het is een bekendere groep van insecten omdat ze behoorlijk groot kunnen worden en een lichaamslengte kunnen bereiken van meer dan tien centimeter. Binnen het Nederlands taalgebied komen de wantsen onder andere voor in Suriname, waar ze 'waterkakkerlakken' worden genoemd. Reuzenwaterwantsen zijn roofzuchtige jagers die op relatief grote prooien jagen. De buit wordt vervolgens leeggezogen door de voor wantsen kenmerkende zuigsnuit.
Reuzenwaterwantsen komen voor in Noord-Amerika, Zuid-Amerika, noordelijk Australië en in Azië. Ze leven in stilstaande zoete wateren en omdat ze kunnen vliegen worden de wantsen regelmatig op het land aangetroffen.
Kjempevannteger (Belostomatidae) tilhører tegene, en gruppe av nebbmunner. Foruten tegene består nebbmunnene av plantesugere (Homoptera).
De fleste av de ca. 150 artene finnes i varmere strøk. Én art forekommer i Sørøst-Europa men ingen i Norge.
Kjempevannteger er middelsstore til meget store (9–110 mm) teger. Denne familien inkluderer de største tegene som er kjent. De er avlangt ovale og litt flattrykte, fra bakkroppsspissen går det ut et kort pusterør som de strekker opp til overflaten. Hodet er middels stort med store fasettøyne, knapt synlige antenner. Kjempevannteger har en flerleddet, spiss sugesnabel og de suger opp næringen gjennom denne. Pronotum er trapesformet og bredere enn langt, scutellum er trekantet og forholdsvis lite. Forbeina er omdannet til gripeorganer, leggene er sigdformede, mens bakbeina er tilpasset for svømming, brede og årelignende. Forvingene er oftest læraktige, men det finnes også en del arter med sterkt reduserte vinger.
Kjempevannteger finnes i ferskvann, i dammer og sakterennende elver. Kjempevannteger er nebbmunner, det vil si at de har sugende munndeler. De er rovdyr og lever av andre mindre dyr, som de fanger og suger kroppsvæsken ut av. De kan svømme, men fanger de fleste byttedyrene ved å ligge i ro og vente på at byttet skal komme svømmende forbi. Noen arter lever av småfisk og kan gjøre skade i fiskeklekkerier, på den andre siden er noen afrikanske arter regnet som nyttedyr fordi de lever av snegler som er mellomverter for bilharzia. Om man plukker disse tegene opp, kan de gi et svært smertefullt stikk med sugesnabelen. Spyttet de sprøyter inn, inneholder protein-oppløsende enzymer, så i sjeldne tilfeller kan et stikk føre til permanente skader hos mennesker. Mange av artene flyr godt og de kommer da gjerne til lys om natten.
Hannen gjør hunnen oppmerksom på sin tilstedeværelse ved å lage små bølger på vannoverflaten.
Hunnen fester eggene i vegetasjonen på bunnen, eller hun kan feste dem til hannen rygg (underfamilien Belostomatinae). En han med egg vil passe på disse og sørge for at de ikke tørker ut, og at vannet sirkulerer godt over dem slik at de får nok oksygen. Eggene klekkes etter en tid.
Kjempevannteger har ufullstendig forvandling, overgang fra nyklekt larve til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere nymfestadier.
I Sørøst-Asia er det ikke uvanlig at enkelte av de største artene av kjempevannteger spises. Særlig den store arten Lethocerus indicus er populær som mat, blant annet i Vietnam og Thailand. Det blir også laget et ekstrakt av hannenes feromoner som blir brukt som smakstilsetning i mat. Det antas at L. indicus er truet av overfangst.
Familien er systematisk plassert i gruppen Nepomorpha, sammen med: Vannskorpioner, Ochteridae, Paddeteger, Buksvømmere, Aphelocheiridae, Potamocoridae, Vannrøvere, Ryggsvømmere, Pleidae og Helotrephidae
Et vitenskapelig familienavn ender med ...idae, og et navn på en overfamilie på ...oidea.
Kjempevannteger (Belostomatidae) tilhører tegene, en gruppe av nebbmunner. Foruten tegene består nebbmunnene av plantesugere (Homoptera).
De fleste av de ca. 150 artene finnes i varmere strøk. Én art forekommer i Sørøst-Europa men ingen i Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Belostomatidae – rodzina pluskwiaków różnoskrzydłych. Należy tu około 150 gatunków, z których jeden, Lethocerus patruelis, występuje w Europie (południowo-wschodniej). Są to duże i bardzo duże owady, polujące na skorupiaki, płazy i ryby. Osiągają od 9 do 110 mm długości. W 1961 roku David Lauck i Arnold Menke ustanowili trzy podrodziny należące do Belostomatidae – Belostomatinae, Lethocerinae i Horvathiniinae[2].
Belostomatidae – rodzina pluskwiaków różnoskrzydłych. Należy tu około 150 gatunków, z których jeden, Lethocerus patruelis, występuje w Europie (południowo-wschodniej). Są to duże i bardzo duże owady, polujące na skorupiaki, płazy i ryby. Osiągają od 9 do 110 mm długości. W 1961 roku David Lauck i Arnold Menke ustanowili trzy podrodziny należące do Belostomatidae – Belostomatinae, Lethocerinae i Horvathiniinae.
Belostomatidae é uma família de hemípteros que inclui as espécies de insetos aquáticos conhecidas pelos nomes comuns de barata-d'água ou barata-de-água. Apesar do seu nome vulgar, não são baratas, no sentido estrito, mas na verdade grandes percevejos aquáticos, sendo também conhecidos pelos nomes de arauemboia, bota-mesa, pica-dedo e escorpião-d'água / escorpião-de-água.
Algumas espécies são consideradas como iguaria na gastronomia da Tailândia e do Vietname.[carece de fontes?] Algumas baratas-d'água são predadores naturais do caramujo transmissor da esquistossomose[1].
Tais insetos têm até 10,5 cm de comprimento, corpo largo e chato, com a coloração castanha e asas acinzentadas para camuflagem, pernas anteriores adaptadas a agarrar suas presas e pernas posteriores achatadas, próprias para a natação, embora não sejam bons nadadores.
Para conseguirem comer as suas presas, as baratas-d'água agarram as suas "vítimas" com as garras em forma de gancho em suas patas dianteiras e injetam com seu aparelho bucal picador-sugador (semelhante aos dos mosquitos) uma poderosa saliva digestiva que dissolve o interior da sua presa. Costumam se alimentar de caramujos, lesmas, girinos, salamandras, pequenos peixes e outros insetos, sugando seus líquidos orgânicos.
Em alguns países do Sudeste Asiático como a Tailândia e Vietnã, as baratas-d'água e outros besouros aquáticos gigantes são considerados alimentos.[carece de fontes?]
Como vivem em lagos e córregos calmos, lugares que costumam ser frequentado por pessoas, as baratas-d'água costumam dar picadas dolorosas (mas sem consequências graves) em banhistas quando se sentem ameaçadas, geralmente por serem manipuladas sem o devido cuidado. Por causa disso, recebem apelidos como escorpião-d'água, pica-dedo ou toe biters (algo como "mordedores de dedões", em inglês) em alguns países de língua inglesa.
As baratas-d'água podem sair de seu habitat a noite para se acasalarem. Para atrair as fêmeas, os machos fazem uma série de movimentos periódicos perto da superfície da água, o que gera ondulações na água. Acredita-se que por serem animais que evoluíram orientando-se pelas estrelas, costumam ser atraídas por luzes brilhantes, o que faz com que se desorientem, voem em espiral e depois morram de exaustão. Por isso, é comum aparecerem baratas-d'água mortas embaixo de postes de luz. A cópula ocorre durante a primavera e os ovos são postos em plantas aquáticas ou em matéria vegetal em decomposição. Em algumas espécies, as fêmeas depositam os ovos sobre as costas dos machos, junto com um líquido de grande poder adesivo, obrigando-os a carregar os ovos até a eclosão. Acredita-se que isso ocorra porque os machos costumam consumir os ovos e, em suas costas, o acesso torna-se praticamente impossível.
Belostomatidae é uma família de hemípteros que inclui as espécies de insetos aquáticos conhecidas pelos nomes comuns de barata-d'água ou barata-de-água. Apesar do seu nome vulgar, não são baratas, no sentido estrito, mas na verdade grandes percevejos aquáticos, sendo também conhecidos pelos nomes de arauemboia, bota-mesa, pica-dedo e escorpião-d'água / escorpião-de-água.
Algumas espécies são consideradas como iguaria na gastronomia da Tailândia e do Vietname.[carece de fontes?] Algumas baratas-d'água são predadores naturais do caramujo transmissor da esquistossomose.
Jättesimskinnbaggar (Belostomatidae) är en familj i insektsordningen halvvingar som innehåller omkring 150 kända arter.
De flesta arterna i familjen är förhållandevis stora insekter, med en kroppslängd på omkring 20 millimeter eller mer. Några av de största arterna, som tillhör släktet Lethocerus, kan nå en längd på närmare 120 millimeter och hör därmed till de största av alla halvvingar. Kroppen är förhållandevis platt och sedd ovanifrån närmast oval till sin form, dock med spetsig bakända, och frambenen är omvandlade till griporgan.
Familjen har en världsvid utbredning, men är vanligast i tropiska och subtropiska områden, särskilt sydöstra Asien, Sydamerika och Nordamerika.
Jättesimskinnbaggar förekommer i stillastående vattenansamlingar, som dammar, och i lugnt rinnande vattendrag.
De lever av rov och jakttekniken går vanligen ut på att ligga helt stilla på botten i väntan på ett lämpligt byte skall komma tillräckligt nära. Födan består bland annat av kräftdjur, grodor och fiskar.
Hos många arter uppvisas stor omsorg om avkomman. Honor av underfamiljen Belostomatinae fäster till exempel äggen på hanens rygg, och hanen bär så med sig äggen och vaktar dem tills de kläcks. Andra honor fäster sina ägg på växter, ibland en bit ovanför vattenytan, och hanen stannar sedan i närheten för att vakta dem.
Wikimedia Commons har media som rör jättesimskinnbaggar.
Jättesimskinnbaggar (Belostomatidae) är en familj i insektsordningen halvvingar som innehåller omkring 150 kända arter.
Họ Chân bơi (còn được gọi là họ bọ nước khổng lồ, danh pháp khoa học Belostomatidae) là một họ các loài côn trùng thủy sinh trong siêu họ Nepoidea, cận bộ Nepomorpha, phân bộ Heteroptera, bộ Hemiptera. Chúng là những côn trùng cánh nửa lớn nhất, có chân biến đổi bè ra, hình dạng giống mái chèo nhằm tăng diện tích tiếp xúc với mặt nước.
Côn trùng Chân bơi sống trên mặt nước ao, hồ và suối nước ngọt, tập trung tại Bắc Mỹ, Nam Mỹ, Đông Á.
.jpg)
.jpg)
Phương tiện liên quan tới Belostomatidae tại Wikimedia Commons
Bài viết liên quan đến Bộ Cánh nửa này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Họ Chân bơi (còn được gọi là họ bọ nước khổng lồ, danh pháp khoa học Belostomatidae) là một họ các loài côn trùng thủy sinh trong siêu họ Nepoidea, cận bộ Nepomorpha, phân bộ Heteroptera, bộ Hemiptera. Chúng là những côn trùng cánh nửa lớn nhất, có chân biến đổi bè ra, hình dạng giống mái chèo nhằm tăng diện tích tiếp xúc với mặt nước.
Belostomatidae — семейство полужесткокрылых из подотряда клопов. Распространены преимущественно в тропических областях.
К этому семейству относятся самые крупные водные клопы[1].
У представителей подсемейства Belostomatinae самки откладывают яйца на спинку самцов, которые вынашивают кладку.
Клопы этого семейства — хищники[1].
Belostomatidae — семейство полужесткокрылых из подотряда клопов. Распространены преимущественно в тропических областях.
負蝽科（學名：Belostomatidae），又名負子蝽科[1]:21，屬於半翅目的水生昆蟲，常稱作「巨型水蟲」（Giant Water Bugs）、「咬腳趾蟲」（toe-biter）[1]，但因常有強烈的趨光性也稱作「電光蟲」（electric-light bugs）[2]，牠們也是全球半翅目中最大的昆蟲，也能用上翅的翅膀進行飛行。通常會在淡水溪流與池塘出現，大多數種類相當的大，例如：大田鱉，平均超出了4.75英吋，相當於世界最大甲蟲的尺寸，在泰國也具有食用性用途。
大部分品種分佈於北美洲、南美洲、澳大利亞北部及東南亞地區等，棲息於低海拔或平地的水田、池塘、淨水域、等等水生生物棲息地，但因水生環境汙染而數量減少。
負蝽科大多數都是兇猛的掠食者與蠍蝽科相同，牠們會捕捉水中的甲殼類、魚類、兩棲類動物等，甚至最近科學家們還發現會捕捉烏龜、蛇類[2]。牠們有時還會潛入水中的底部伏擊經過的獵物，再注射麻醉液後腐蝕內部系統後吸食獵物的體液。牠們的消化液被認為是昆蟲界中最痛苦的攻擊，能夠讓目標造成永久性的傷害。成蟲、若蟲時雖然不能完全在水中生活，但牠們可以定期到水面上吸入空氣儲存肺部繼續在水中生活[3]。負蝽科家族會精心照顧牠們的後代，交配後，大多數雌蟲會將卵產於雄蟲的背上，並由雄蟲照顧，直到牠們孵化，在這段時間雄蟲不能交配，牠必須花費精力與時間照顧背上的卵，防止受到敵人的危害，這種行為與羅伯特·泰弗士提出的親代投資理論是一樣的。在一些地區的負蝽科昆蟲被認為是極為美味的美食，會在市場銷售，當地人常常以大量的陷阱式池塘或設置燈光吸引牠們，如果是在繁殖季節成體的水生昆蟲則會大量的被燈光所吸引聚集過來。
負蝽科（學名：Belostomatidae），又名負子蝽科:21，屬於半翅目的水生昆蟲，常稱作「巨型水蟲」（Giant Water Bugs）、「咬腳趾蟲」（toe-biter）[1]，但因常有強烈的趨光性也稱作「電光蟲」（electric-light bugs）[2]，牠們也是全球半翅目中最大的昆蟲，也能用上翅的翅膀進行飛行。通常會在淡水溪流與池塘出現，大多數種類相當的大，例如：大田鱉，平均超出了4.75英吋，相當於世界最大甲蟲的尺寸，在泰國也具有食用性用途。
물장군과는 노린재목의 하위 분류로, 물장군, 물자라, 각시물자라, 큰물자라가 속해있다.
.jpg)
.jpg)
,_Vohimana_reserve,_Madagascar_(13570031953).jpg)
.jpg)
_1_(47576999752).jpg)
