Uzunayaqlar (lat. Scincidae) — Pulcuqlular dəstəsinə aid fəsilə.
Scinkovití (Scincidae) je čeleď plazů, která čítá asi 1500 druhů, čímž se řadí mezi nejrozmanitější čeledi ještěrů. Na základě nalezených fosílií (čelistí) se předpokládá, že první drobní ještěři podobní scinkům se objevili v období křídy před 140 miliony lety. Nálezy celých koster pak dokládají široké rozšíření těchto ještěrů během miocénu. V současnosti se zástupci této čeledi vyskytují na různých stanovištích téměř po celém světě. Většina scinkovitých jsou drobnější ještěři měřící obvykle od špičky nosu po kloaku kolem 12 cm. Největším známým druhem je scink šalomounský (Corucia zebrata), který měří i s ocasem asi 60 cm. Ocas je obvykle dlouhý a ke špičce se zužuje. Scinkové ho mohou v případě napadení predátorem odvrhnout.
Scinkovití mají obvykle krátké nohy, některé rody, například Typhlosaurus, je nevlastní vůbec. Jiným rodům (Neoseps) zase mohou chybět přední končetiny a několik prstů. Pohyb u těchto rodů spíše připomíná plazení hadů.
Scinkovití obvykle žijí pod zemí, kde jsou v bezpečí před predátory, mezi které se řadí například mývalové, kočky, psi, hadi a jestřábovití. Obývají také různá skrytá místa, jako listoví, ale také garáže nebo byty. Jsou teritoriální a mnohdy u sebe více scinků nestrpí. Jsou to obvykle denní tvorové.
Na rozpoznávání pachů obvykle používají Jacobsonův orgán. Kořist dohoní nebo počkají, až zůstane v klidu a zmocní se jí. Polykají ji v celku.
Většina druhů je vejcorodá, zhruba 45 % je živorodých, početná je také vejcoživorodost. Některá mláďata, například z rodů Tiliqua a Corucia, jsou v lůně matky vyživována pomocí placenty.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Skink na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu scinkovití ve Wikimedia Commons
Scinkovití (Scincidae) je čeleď plazů, která čítá asi 1500 druhů, čímž se řadí mezi nejrozmanitější čeledi ještěrů. Na základě nalezených fosílií (čelistí) se předpokládá, že první drobní ještěři podobní scinkům se objevili v období křídy před 140 miliony lety. Nálezy celých koster pak dokládají široké rozšíření těchto ještěrů během miocénu. V současnosti se zástupci této čeledi vyskytují na různých stanovištích téměř po celém světě. Většina scinkovitých jsou drobnější ještěři měřící obvykle od špičky nosu po kloaku kolem 12 cm. Největším známým druhem je scink šalomounský (Corucia zebrata), který měří i s ocasem asi 60 cm. Ocas je obvykle dlouhý a ke špičce se zužuje. Scinkové ho mohou v případě napadení predátorem odvrhnout.
Scinkovití mají obvykle krátké nohy, některé rody, například Typhlosaurus, je nevlastní vůbec. Jiným rodům (Neoseps) zase mohou chybět přední končetiny a několik prstů. Pohyb u těchto rodů spíše připomíná plazení hadů.
Die Skinke (Scincidae), auch Glattechsen genannt, sind eine Echsenfamilie aus der Ordnung der Schuppenkriechtiere (Squamata).
Es gibt mehr als 100 Gattungen und über 1500 Arten. Die Skinke sind damit die artenreichste Familie der Echsen.
Skinke bewohnen tropische Gebiete überall auf der Welt. Am häufigsten sind sie in Südostasien anzutreffen. Dort bewohnen sie den Boden, indem sie sich eingraben, oder Bäume, wo ihnen ihr Schwanz als Kletterhilfe dient. An ihm befinden sich bei den baumbewohnenden Arten kleine Widerhaken. Ihren Schwanz können einige Arten bei Gefahr abwerfen. Er zuckt danach noch eine Weile und verwirrt dadurch die Feinde, sodass der Echse Zeit bleibt zu fliehen.
Wie die Schlangen bewegen Skinke sich durch ihre kurzen Extremitäten mit Wellenbewegungen voran. Bei bodenbewohnenden Arten können die Beine auch völlig fehlen.
Skinke sind meist dunkel gefärbt, können aber auch sehr farbenprächtig sein. So existieren in Neuguinea einige Spezies, deren Blut durch hohe Konzentration von Biliverdin grün ist. Infolgedessen weisen dann auch Muskeln, Knochen und Schleimhäute ein leuchtendes Grün auf.
Die meisten Skinke erreichen eine Größe zwischen 8 und 35 Zentimetern. Es gibt aber auch Ausnahmen, die wesentlich größer werden können.
Die Nahrung besteht unter anderem aus Insekten und Eidechsen. Größere Arten ernähren sich aber auch von vegetarischer Kost. Einige legen Eier, doch fast die Hälfte aller Arten gebären lebende Jungtiere, sind also ovovivipar oder sogar, wie die Tannenzapfenechse in Australien, echt lebendgebärend.[1] Manche Arten beschützen die Nester oder ihren geschlüpften Nachwuchs.
Es werden sieben Unterfamilien unterschieden,[2] die auf Vorschlag der Herpetologen S. Blair Hedges und Caitlin E. Conn den Rang von Familien erhalten sollten.[3] Hedges stellte Anfang 2014 zusätzlich die Familien Ateuchosauridae (für Ateuchosaurus) und Ristellidae (für Lankascincus und Ristella) auf.[4] Die früher klassifizierten drei Unterfamilien Acontinae, Lygosominae und Scincinae haben in dieser Systematik nach Hedges den Rang von Überfamilien (Acontinoidea, Lygosomoidea und Scincoidea). Dadurch bleibt der Umfang dieser Gruppen weitgehend gleich, nur bei den Lygosomoidea gibt es eine weitere Unterteilung in neue Familien, die anderen beiden Überfamilien umfassen jeweils nur eine Familie.[4]
Die Skinke (Scincidae), auch Glattechsen genannt, sind eine Echsenfamilie aus der Ordnung der Schuppenkriechtiere (Squamata).
Es gibt mehr als 100 Gattungen und über 1500 Arten. Die Skinke sind damit die artenreichste Familie der Echsen.
Tekst üüb Öömrang Echt skinks (Scincidae) san en famile faan Skolepkrepdiarten (Squamata). Jo like haagedisjin (Lacertidae), haa oober en glääd skan. At jaft wel son 1500 slacher faan echt skinks.
Echt skinks (Scincidae) san en famile faan Skolepkrepdiarten (Squamata). Jo like haagedisjin (Lacertidae), haa oober en glääd skan. At jaft wel son 1500 slacher faan echt skinks.
Mijusi-islam ni mijusi wa familia Scincidae walio na ngozi laini inayong'aa. Spishi za jenasi Trachylepis huitwa magonda pia. Miguu ya mijusi hawa ni mifupi kwa kawaida na spishi nyingi zina miguu iliyopunguka au hazina miguu. Spishi hizi husongea kama nyoka.
Mijusi hawa ni wafupi (sm 5-6) hadi warefu kiasi (sm 60). Huishi kati ya mawe na miamba, katika vishimo, chini ya mchanga au takataka ya majani au juu ya miti. Chakula chao ni wadudu hasa lakini nyungunyungu, majongoo, konokono, mijusi wengine au vipanya pia.
Mjusi bila-miguu wa Percival
Mjusi madoa-macho
Mjusi-finginyika wa Sundevall
Mjusi mchimbaji mdogo wa Msumbiji
Makala hii kuhusu mnyama fulani bado ni mbegu. Mijusi-islam ni mijusi wa familia Scincidae walio na ngozi laini inayong'aa. Spishi za jenasi Trachylepis huitwa magonda pia. Miguu ya mijusi hawa ni mifupi kwa kawaida na spishi nyingi zina miguu iliyopunguka au hazina miguu. Spishi hizi husongea kama nyoka.
Mijusi hawa ni wafupi (sm 5-6) hadi warefu kiasi (sm 60). Huishi kati ya mawe na miamba, katika vishimo, chini ya mchanga au takataka ya majani au juu ya miti. Chakula chao ni wadudu hasa lakini nyungunyungu, majongoo, konokono, mijusi wengine au vipanya pia.
Ang mga Skink ay mga butiking kabilang sa pamilyang Scincidae. Kasama ng ibang mga pamilya ng butiki kabilang ang Lacertidae (ang tunay o pader na butiki), ang mga ito ay bumubuo sa superpamilya o infraorder na Scincomorpha. Sa mga 1200 inilarawang espesye nito, ang Scincidae ang ikalawang pinaka-dibersong pamilya ng mga butiki na nalampasan lamang ng Gekkonidae (geckos).
Ang mga Skink ay mga butiking kabilang sa pamilyang Scincidae. Kasama ng ibang mga pamilya ng butiki kabilang ang Lacertidae (ang tunay o pader na butiki), ang mga ito ay bumubuo sa superpamilya o infraorder na Scincomorpha. Sa mga 1200 inilarawang espesye nito, ang Scincidae ang ikalawang pinaka-dibersong pamilya ng mga butiki na nalampasan lamang ng Gekkonidae (geckos).
De skinke (Letien: Scincidae) vörme 'n femielje van aektese. 't Guèf zoaget fieftig geslechte mit gans biejein zoa 750 saorte.
Skinke waere gekènmirk door häör gledde sjöbbe en kórte puèt. Sómmige saorte höbbe gares gein puèt en geliekene hazelwörm (Anguidae). De 60 cm lange reuzeskink is de grótste saort. Bie gevièr kinne ze de stert aafwirpe en later weer laote aangreuje (autotomie).
Aangezeen skinke wurmdjeminnendj zeen kómme ze allein veur in get wermer gebejer. Ze kómme dus neet veur in gemaotigdje streke wie Limbörg.
De skinke (Letien: Scincidae) vörme 'n femielje van aektese. 't Guèf zoaget fieftig geslechte mit gans biejein zoa 750 saorte.
Skinke waere gekènmirk door häör gledde sjöbbe en kórte puèt. Sómmige saorte höbbe gares gein puèt en geliekene hazelwörm (Anguidae). De 60 cm lange reuzeskink is de grótste saort. Bie gevièr kinne ze de stert aafwirpe en later weer laote aangreuje (autotomie).
Aangezeen skinke wurmdjeminnendj zeen kómme ze allein veur in get wermer gebejer. Ze kómme dus neet veur in gemaotigdje streke wie Limbörg.
அரணை (skink) என்பது சின்சிடே (Scincidae) என்ற குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பல்லியோந்திகள் ஆகும்.[1] இவை வறண்ட இடங்களில் வசிக்கக் கூடிய உயிரினமாகும். வெப்பமான வேளைகளில் மட்டுமே இவை வெளியில் இயங்குகின்றன. இரவு வேளைகளில் கற்களுக்கு அடியிலோ, பொந்துகளிலோ நுழைந்து கொள்ளும். நீண்ட குளிர்காலங்களில் பொந்துகளில் நுழைந்து கொண்டு நுழைவுப் பகுதியை பாசியால் அடைத்துவிட்டு ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருக்கத் தொடங்கிவிடும்.
அரணையின் தோல் உலர்ந்தது. கொம்புச் செதில்கள் எனும் படிவைக் கொண்டு மூடிக் கொண்டிருக்கும். இத்தோல் அதன் உடலை வறண்ட காற்றில் நீர் ஆவி ஆகாதபடி காக்கிறது. இவை தோலினால் மூச்சு விடுவதில்லை. கோடைக் காலத்தில் அரணை அடிக்கடி தோல் உரித்துக் கொள்ளும். உள்ளிருந்து வளரும் புதிய படிவு பழைய தோலுக்கு அடியில் உருவானதும் தோலின் கொம்புப் பொருளிலான படிவு சீரற்ற துண்டுகளாகப் பிரிந்து விழுந்து விடுகின்றன.
ஆண் அரணை பச்சை நிறமும், பெண் அரணை சாம்பல் கலந்த பழுப்பு நிறமும் உடையது. இதனால் அரணை தரையிலும், புல்வெளிகளிலும் கண்ணுக்குத் தெரிவதில்லை.
அரணை பூச்சிகள், சிலந்தி, புழுக்கள் போன்றவற்றை உணவாக உட்கொள்கின்றன. அரணைகளுக்கு உண்ணும் உயிரினங்களின் உடலிலுள்ள நீரும், பனித்துளிகளும் போதுமானதாக இருக்கின்றன.
அரணைகள் பகைவர்களிடமிருந்து தப்பித்துக் கொள்ள அதன் வாலை முறித்துக் கொண்டு ஓடி ஒளிந்து விடுகின்றன. இப்படி வாலை முறித்துக் கொள்வது தன் உறுப்பு முறிவு என்று சொல்லப்படுகிறது. வாலை இழந்து உயிரைக் காத்துக் கொள்ளும் வாய்ப்பு அதற்கு உள்ளது. இதன் வால் சில நாட்களில் மறுபடி வளர்ந்து விடுகிறது.
Eumeces anthracinus
Eulamprus quoyii
Eumeces fasciatus
Ristella travancorica
Oligosoma otagense
Egernia kingii
Trachylepis striata
Novoeumeces[Eumeces]schneideri
அரணை (skink) என்பது சின்சிடே (Scincidae) என்ற குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பல்லியோந்திகள் ஆகும். இவை வறண்ட இடங்களில் வசிக்கக் கூடிய உயிரினமாகும். வெப்பமான வேளைகளில் மட்டுமே இவை வெளியில் இயங்குகின்றன. இரவு வேளைகளில் கற்களுக்கு அடியிலோ, பொந்துகளிலோ நுழைந்து கொள்ளும். நீண்ட குளிர்காலங்களில் பொந்துகளில் நுழைந்து கொண்டு நுழைவுப் பகுதியை பாசியால் அடைத்துவிட்டு ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருக்கத் தொடங்கிவிடும்.
Skinks are lizards belonging to the family Scincidae, a family in the infraorder Scincomorpha. With more than 1,500 described species across 100 different taxonomic genera, the family Scincidae is one of the most diverse families of lizards. Skinks are characterized by their smaller legs in comparison to typical lizards and are found in different habitats except arctic and subarctic regions.[1][2]
Skinks look like lizards of the family Lacertidae (sometimes called true lizards), but most species of skinks have no pronounced neck and relatively small legs. Several genera (e.g., Typhlosaurus) have no limbs at all. This is not true for all skinks, however, as some species such as the red-eyed crocodile skink have a head that is very distinguished from the body. These lizards also have legs that are relatively small proportional to their body size.
Skinks' skulls are covered by substantial bony scales, usually matching up in shape and size, while overlapping.[3] Other genera, such as Neoseps, have reduced limbs and fewer than five toes (digits) on each foot. In such species, their locomotion resembles that of snakes more than that of lizards with well-developed limbs. As a general rule, the longer the digits, the more arboreal the species is likely to be. A biological ratio can determine the ecological niche of a given skink species. The Scincidae ecological niche index (SENI) is a ratio based on anterior foot length at the junction of the ulna/radius-carpal bones to the longest digit divided by the snout-to-vent length.[4]
Most species of skinks have long, tapering tails they can shed if predators grab onto them. Such species generally can regenerate the lost part of a tail, though imperfectly. A lost tail can grow back within around three to four months.[5] Species with stumpy tails have no special regenerative abilities.
Some species of skinks are quite small; Scincella lateralis typically ranges from 7.5 to 14.5 cm (3 to 5+3⁄4 in), more than half of which is the tail.[6] Most skinks, though, are medium-sized, with snout-to-vent lengths around 12 cm (4+1⁄2 in), although some grow larger; the Solomon Islands skink (Corucia zebrata) is the largest known extant species and may attain a snout-to-vent length of some 35 cm (14 in).
Skinks can often hide easily in their habitat because of their protective colouring (camouflage).[7]
Skinks in the genus Prasinohaema have green blood because of a buildup of the waste product biliverdin.[8]
The word skink, which entered the English language around 1580–90, comes from classical Greek skinkos and Latin scincus, names that referred to various specific lizards.[9]
Skink-like lizards first appear in the fossil record about 140 million years ago, during the early Cretaceous, mostly in the form of jawbones that appear very skink-like. Definitive skink fossils appear later, during the Miocene period.[10][11]
Skink genera known from fossils include the following:[12]
A trait apparent in many species of skink is digging and burrowing. Many spend their time underground where they are mostly safe from predators, sometimes even digging out tunnels for easy navigation. They also use their tongues to sniff the air and track their prey. When they encounter their prey, they chase it down until they corner it or manage to land a bite and then swallow it whole. They can be voracious hunters.
Skinks are generally carnivorous and in particular insectivorous. Typical prey include flies, crickets, grasshoppers, beetles, and caterpillars. Various species also eat earthworms, millipedes, centipedes, snails, slugs, isopods (woodlice etc), moths, small lizards (including geckos), and small rodents. Some species, particularly those favored as home pets, are omnivorous and have more varied diets and can be maintained on a regimen of roughly 60% vegetables/leaves/fruit and 40% meat (insects and rodents).[13] Both species of the Genus Tristiidon are mainly frugivorous, but occasionally eat moss and insects.
Although most species of skinks are oviparous, laying eggs in clutches, some 45% of skink species are viviparous in one sense or another. Many species are ovoviviparous, the young (skinklets) developing lecithotrophically in eggs that hatch inside the mother's reproductive tract, and emerging as live births.
In some genera, however, such as Tiliqua and Corucia, the young developing in the reproductive tract derive their nourishment from a mammal-like placenta attached to the female – unambiguous examples of viviparous matrotrophy.[14] Furthermore, an example recently described in Trachylepis ivensi is the most extreme to date: a purely reptilian placenta directly comparable in structure and function, to a eutherian placenta.[15] Clearly, such vivipary repeatedly has developed independently in the evolutionary history of the Scincidae and the different examples are not ancestral to the others. In particular, placental development of whatever degree in lizards is phylogenetically analogous, rather than homologous, to functionally similar processes in mammals.[14]
Skinks typically seek out environments protected from the elements, such as thick foliage, underneath man-made structures, and ground-level buildings such as garages and first-floor apartments. When two or more skinks are seen in a small area, it is typical to find a nest nearby. Skinks are considered to be territorial and often are seen standing in front of or "guarding" their nest area. If a nest is nearby, one can expect to see 10-30 lizards within the period of a month. In parts of the southern United States, nests are commonly found in houses and apartments, especially along the coast. The nest is where the skink lays its small white eggs, up to 4-8 at a time.[16]
Skinks are very specific in their habitat as some can depend on vegetation while others may depend on land and the soil.[17] As a family, skinks are cosmopolitan; species occur in a variety of habitats worldwide, apart from boreal and polar regions. Various species occur in ecosystems ranging from deserts and mountains to grasslands.
Many species are good burrowers. More species are terrestrial or fossorial (burrowing) than arboreal (tree-climbing) or aquatic species. Some are "sand swimmers", especially the desert species, such as the mole skink or sand skink in Florida. Some use a very similar action in moving through grass tussocks. Most skinks are diurnal (day-active) and typically bask on rocks or logs during the day.
Raccoons, foxes, possums, snakes, coatis, crows, cats, dogs, herons, hawks, lizards, and other predators of small land vertebrates also prey on various skinks. This can be troublesome, given the long gestation period for some skinks, making them an easy target to predators such as the mongoose, which often threaten the species to at least near extinction, such as the Anguilla Bank skink. Invasive rodents are a major threat to skinks that have been overlooked, especially tropical skinks.[18]
Skinks are also hunted for food by indigenous peoples in New Guinea, including by the Kalam people in the highlands of Madang Province, Papua New Guinea.[19]
Despite making up 15% of reptiles, skinks have a relatively conserved chromosome number, between 11 and 16 pairs.[20] Skink genomes are typically about 1.5Gb, approximately 1/2 the size of the human genome. The Christmas Island blue-tailed skink (Cryptoblepharus egeriae) was sequenced in 2022, representing the first skink reference genome.[21]
Skinks were long thought to have both genetic sex determination (GSD) and temperature-dependent sex determination (TSD). Despite having sex chromosomes that are not distinguishable with a microscope, all major skink lineages share an old XY system that is>80 million years old.[22] These X and Y specific regions are highly divergent and contain multiple chromosomal rearrangements and repetitive sequences.[21]
Many genera, Mabuya for example, are still insufficiently studied, and their systematics are at times controversial, see for example the taxonomy of the western skink, Eumeces skiltonianus. Mabuya in particular, is being split, many species being allocated to new genera such as Trachylepis, Chioninia, and Eutropis.
Subfamily Acontinae (limbless skinks; 30 species in 2 genera)[23]
Subfamily Egerniinae (social skinks; 63 species in 9 genera)[24]
Subfamily Eugongylinae (eugongylid skinks; 455 species in 50 genera)[25]
Subfamily Lygosominae (lygosomid skinks; 56 species in 6 genera)[26]
Subfamily Mabuyinae (mabuyid skinks; 25 genera)[27]
Subfamily Sphenomorphinae (sphenomorphid skinks; 591 species in 41 genera)[28]
Subfamily Scincinae (typical skinks; 294 species in 35 genera)[29]
Female skink with eggs
Indian skink
Skink found in Sri Lanka
Skink in Australia
Land mullet - Albany, Western Australia
Skinks are lizards belonging to the family Scincidae, a family in the infraorder Scincomorpha. With more than 1,500 described species across 100 different taxonomic genera, the family Scincidae is one of the most diverse families of lizards. Skinks are characterized by their smaller legs in comparison to typical lizards and are found in different habitats except arctic and subarctic regions.
La skinkedoj (PIV) (science: Scincidae) estas familio en klaso reptilioj (Reptilia), ordo skvamuloj (Squamata) kaj subordo lacertuloj (Sauria). Ilin karakterizas la lerta fosado en sablo.
La familio havas pli ol 100 genrojn kaj ĉ. 1400 speciojn, tiel la skinkedoj la plej specioriĉa familio de la lacertuloj.
Ili vivas en la tropikaj areoj de la mondo, plej ofte en sudorienta Azio. Tie ili vivas en gundo - enfosante sin - aŭ sur arboj, kie helpas ilin la vosto kiel prenilo, grimpa helpilo. Sur vosto de la arbovivantaj specioj troviĝas etaj hokoj. Kelkaj specioj povas deĵeti sian voston okaze de danĝero.
La skinkedoj (PIV) (science: Scincidae) estas familio en klaso reptilioj (Reptilia), ordo skvamuloj (Squamata) kaj subordo lacertuloj (Sauria). Ilin karakterizas la lerta fosado en sablo.
La familio havas pli ol 100 genrojn kaj ĉ. 1400 speciojn, tiel la skinkedoj la plej specioriĉa familio de la lacertuloj.
Ili vivas en la tropikaj areoj de la mondo, plej ofte en sudorienta Azio. Tie ili vivas en gundo - enfosante sin - aŭ sur arboj, kie helpas ilin la vosto kiel prenilo, grimpa helpilo. Sur vosto de la arbovivantaj specioj troviĝas etaj hokoj. Kelkaj specioj povas deĵeti sian voston okaze de danĝero.
Los escíncidos (Scincidae) son una familia de saurópsidos (reptiles) escamosos; es el grupo más diverso de lagartos. Comprende los escincos, eskincos, esquincos o eslizones. Pertenece al suborden Scincomorpha. La familia Scincidae contiene unas 1200 especies de lagartos. Tienen una distribución geográfica mundial.
El tamaño de estos lagartos varía de 12 a 35 cm. Muchas especies tienen patas bien desarrolladas, pero en otras se dan todos los grados de reducción de las mismas, perdiéndose, bien las extremidades anteriores, bien las posteriores, o ambas a la vez. Es un reptil vertebrado, ovíparo, ectotérmico y de extremidades cortas.
Su dieta generalmente es carnívora y son grandes comedores de insectos (grillos, saltamontes, escarabajos, orugas, etc.), arañas, lombrices, caracoles, isópodos, otros lagartos y pequeños roedores.
Un 55 % de las especies son ovíparas, mientras que el resto son ovovivíparas.
Algunas especies están en peligro de extinción. Hay más especies terrestres o fosoriales (que se entierran) que especies arbóreas (trepadores) o acuáticas. Algunos son nadadores de la arena, sobre todo las especies del desierto. La mayoría son de hábitos diurnos, muy activos durante el día. Les gusta posarse en piedras o troncos de árboles para calentarse (baños de sol) durante el día.
Se reconocen los siguientes géneros:
Los escíncidos (Scincidae) son una familia de saurópsidos (reptiles) escamosos; es el grupo más diverso de lagartos. Comprende los escincos, eskincos, esquincos o eslizones. Pertenece al suborden Scincomorpha. La familia Scincidae contiene unas 1200 especies de lagartos. Tienen una distribución geográfica mundial.
Eskinko Scincomorpha infraordenako eta Scincidae familiako narrastien izen arrunta da.
Scincidaeren barruan dauden narrastiek gardatxo eta sugandilen antza dute kanpotik, baina espezie gehienek ia ez dute leporik eta beren hankak erlatiboki txikiak dira. Genero batzuetan (adb. Typhlosaurus) ez dira aldakak agertzen. Beste genero batzuetan, adibidez Neoseps aldakak txikiak dira, aurreko hankarik ez dute eta 5 behatz baino gutxiago dituzte hanka bakoitzean. Espezie horietan euren mugimendua sugeen antzekoa da. Orokorrean, behatz luzeenak dutenek denbora gehiago pasatzen dute zuhaitzetan.
Eskinko gehienek isats luze bat dute, eta predatzaileek hartzen dituztenean aukera dute isatsa galtzeko. Gero berriro sor dezakete isatsa, baina ez da hasieran bezala geratzen inoiz. Beste espezie batzuek isatsa galtzen badute, ezin dute berreskuratu, hala ere.
Espezie batzuk txikiak dira. Scincelaren barruan dauden espezieak 7,5etik 14,5 zentimetrorako tamaina dute, erdia isatsa delarik. Gehienak, ordea, ertainak dira, isatsa kontuan hartu gabe 12 bat zentimetro. Corucia zebrata da ezagutzen den handiena, 35 zentimetroko gorputzarekin.
Eskinko Scincomorpha infraordenako eta Scincidae familiako narrastien izen arrunta da.
Skinkit (Scincidae) eli kaivajaliskot muodostavat liskoihin (Sauria) kuuluvan heimon, joka on melko epäyhtenäinen ja hyvin laaja; siihen kuuluu noin 85 sukua ja noin tuhat lajia, jotka ovat levinneet kaikille mantereille. Tutkijat eivät ole päässeet yksimielisyyteen lajien ja sukujen tarkasta määrästä.
Vaikka heimosta löytyy hyvinkin erilaisia lajeja, skinkeillä on myös useita yhdistäviä piirteitä. Skinkkien ruumiinmuoto on sukkulamainen ja jalat ovat melko pienet. Joiltakin lajeilta jalat ovat kadonneet käytännössä kokonaan. Iho on kiiltävien, kovien suomujen peitossa. Pää on usein kiilamainen. Skinkkien koko vaihtelee noin kymmenestä sentistä yli puoleen metriin.
Koska skinkkejä tavataan hyvin erilaisissa elinympäristöissä, ne poikkeavat vastaavasti lajeittain. Eräät lajit elävät hiekka-aavikoilla autiomaaolosuhteissa, toiset metsissä. Yksi laji viihtyy rannoilla ja menee mielellään veteen (Tropidophorus) ja ainakin yksi laji elää enimmäkseen puissa (Lamprolepis smaragdina).
Skinkit ovat melko pitkäikäisiä; pienet lajit elävät viitisen vuotta, suuret jopa 15 vuotta. Ne viihtyvät laumoissa, vaikkakin urokset saattavat nahistella lisääntymisaikana. Skinkeissä on sekä synnyttäviä että munivia lajeja, ja jopa lajeja joissa jotkut yksilöt munivat, sekä synnyttävät eläviä poikasia (esimerkiksi jotkut Mabuya-lajit).
Ainakin kaksi skinkkilajia on äärimmäisen uhanalaisia: Chalcides ebneri ja Eumeces longirostris.
Skinkit (Scincidae) eli kaivajaliskot muodostavat liskoihin (Sauria) kuuluvan heimon, joka on melko epäyhtenäinen ja hyvin laaja; siihen kuuluu noin 85 sukua ja noin tuhat lajia, jotka ovat levinneet kaikille mantereille. Tutkijat eivät ole päässeet yksimielisyyteen lajien ja sukujen tarkasta määrästä.
Vaikka heimosta löytyy hyvinkin erilaisia lajeja, skinkeillä on myös useita yhdistäviä piirteitä. Skinkkien ruumiinmuoto on sukkulamainen ja jalat ovat melko pienet. Joiltakin lajeilta jalat ovat kadonneet käytännössä kokonaan. Iho on kiiltävien, kovien suomujen peitossa. Pää on usein kiilamainen. Skinkkien koko vaihtelee noin kymmenestä sentistä yli puoleen metriin.
Koska skinkkejä tavataan hyvin erilaisissa elinympäristöissä, ne poikkeavat vastaavasti lajeittain. Eräät lajit elävät hiekka-aavikoilla autiomaaolosuhteissa, toiset metsissä. Yksi laji viihtyy rannoilla ja menee mielellään veteen (Tropidophorus) ja ainakin yksi laji elää enimmäkseen puissa (Lamprolepis smaragdina).
Skinkit ovat melko pitkäikäisiä; pienet lajit elävät viitisen vuotta, suuret jopa 15 vuotta. Ne viihtyvät laumoissa, vaikkakin urokset saattavat nahistella lisääntymisaikana. Skinkeissä on sekä synnyttäviä että munivia lajeja, ja jopa lajeja joissa jotkut yksilöt munivat, sekä synnyttävät eläviä poikasia (esimerkiksi jotkut Mabuya-lajit).
Ainakin kaksi skinkkilajia on äärimmäisen uhanalaisia: Chalcides ebneri ja Eumeces longirostris.
Les Scincidae sont une famille de lézards que l'on appelle scinques.
C'est la plus vaste famille au sein des Sauria, et la seconde plus vaste au sein des Squamata, après celle des Colubridae. Ces lézards constituent à eux seuls plus de 25 % de la diversité mondiale de lézards. Son ampleur et le dynamisme des recherches sur ce groupe sont telles que les approximations concernant sa richesse en espèces ont considérablement augmenté au cours des dernières décénnies, allant de 747 espèces réparties en 73 genres selon Greer (1970), 1 250 espèces réparties en 125 genres selon Savage (2002), 1 300 espèces réparties en 85 genres selon Bauer, 1992, et plus de 1 700 espèces décrites reconnues en 2021[1]. La monophylie des scinques est aujourd’hui reconnue tant sur un plan morphologique[2] que moléculaire[3],[4].
En 1952, Mittleman[5] classe les différentes espèces de Scincidae en quatre sous-familles :
Il s’appuie sur quelques caractères ostéologiques, mais ses regroupements sont avant tout basés sur la ressemblance. En 1970, Greer propose une classification des Scincidae qui fera presque unanimement office de référence jusqu'à très récemment en reconnaissant l’existence de quatre sous-familles[6].
Notons toutefois que de récents travaux en systématique phylogénétique basés sur des données moléculaires ne reconnaissent pas la monophylie de trois de ces quatre sous familles (Whiting et al., 2003). Mais Whiting et al. n’ont pas proposé de classification alternative tant la structuration phylogénétique de cette famille semble complexe.
Selon Reptarium Reptile Database (30 décembre 2015)[7] :
Le nom de cette famille, Scincidae, vient du grec σκιγκος, une sorte de lézard, transposé par les Romains en scincus (qui a donné le genre Scincus et le nom vernaculaire « Scinque »)[8].
Les Scincidae sont une famille de lézards que l'on appelle scinques.
C'est la plus vaste famille au sein des Sauria, et la seconde plus vaste au sein des Squamata, après celle des Colubridae. Ces lézards constituent à eux seuls plus de 25 % de la diversité mondiale de lézards. Son ampleur et le dynamisme des recherches sur ce groupe sont telles que les approximations concernant sa richesse en espèces ont considérablement augmenté au cours des dernières décénnies, allant de 747 espèces réparties en 73 genres selon Greer (1970), 1 250 espèces réparties en 125 genres selon Savage (2002), 1 300 espèces réparties en 85 genres selon Bauer, 1992, et plus de 1 700 espèces décrites reconnues en 2021. La monophylie des scinques est aujourd’hui reconnue tant sur un plan morphologique que moléculaire,.
Os escíncidos (Scincidae), tamén chamados esgonzos,[1] son unha familia de lagartos da infraorde Scincomorpha dos que hai descritas máis de 1.500 especies, polo que son unha das familias máis diversas de lagartos.[2] En Galicia só viven dúas especies de escíncidos, que son o esgonzo común e o esgonzo ibérico.[1]
Os escíncidos teñen xeralmente o aspecto típico dos lagartos, aínda que a maioría das especies non teñen un pescozo pronunciado e as súas patas son relativamente pequenas, e nalgúns casos bastante pequenas (como ocorre coas especies galegas), ou pode que lles falten as patas dianteiras e mesmo hai varios xéneros (por exemplo Typhlosaurus) que non teñen patas en absoluto. Tamén é frecuente que teñan o número de dedos reducido; por exemplo o esgonzo común galego só ten tres dedos. Nas especies con patas moi reducidas a súa forma de moverse lembra á das serpes. Como regra xeral, canto máis longos son os dedos máis arbórea é a especie. Pode usarse unha proporción biolóxica para determinar o nicho ecolóxico dunha determinada especie, que está baseada na lonxitude da man anterior na articulación dos ósos ulna/radio-carpal ata o dedo máis longo dividida pola lonxitude fociño-cloaca.[3]
Moitas especies de escíncidos teñen rabos longos que van diminuíndo de diámetro cara ao extremo, dos que se poden desfacer se os perseguen os depredadores, e que xeralmente poden rexenerar, aínda que imperfectamente. As especies con rabos gordechos non teñen esas capacidades rexenerativas.
Algunhas especies son bastante pequenas; Scincella lateralis mide só de 7,5 a 14,5 cm, e máis da metade da lonxitude corresponde ao rabo. A maioría dos escíncidos, son de tamaño medio, con lonxitudes do fociño á cloaca duns 12 cm, aínda que tamén hai algúns máis grandes; o maior dos escíncidos existentes é Corucia zebrata, que vive nas illas Salomón e chega aos 35 cm do fociño á cloaca.
Os escíncidos do xénero Prasinohaema teñen a particularidade de ter sangue de cor verde, porque acumulan nela biliverdina.
Os fósiles mostran que os escíncidos en conxunto son un grupo bastante vello de lagartos. Lagartos parecidos aos modernos escíncidos (do grupo principal de lagartos, os Scincomorpha) apareceron segundo o rexistro fósil hai uns 140 millóns de anos, durante o inicio do Cretáceo, dos cales se conservan principalmente mandíbulas con características que lembran as dos escíncidos. Pero estes espécimes poderían non ser escíncidos propiamente ditos, e algúns autores indicaron que poderían ser máis ben doutros grupos, como do grupo dos lagartos armadillo ou cordílidos. Máis tarde, aparecen definitivamente fósiles claramente de escíncidos no Mioceno.[4]
A palabra Scincidae ten que ver coa raíz do grego antigo skinkos, que era o nome que se lle daba a varios lagartos da rexión grega.
Son xeralmente carnívoros e basicamente insectívoros. As súas presas típicas son moscas, grilos, saltóns, escaravellos, e eirugas. Varias especies comen tamén miñocas, cempés, caracois, lesmas, isópodos, e mesmo outros lagartos e roedores. Algunhas especies, principalmente as utilizadas como mascotas, teñen dietas máis variadas e poden manterse cunha dieta cun 60% de alimentos vexetais e un 40% de alimentos animais (insectos e roedores).[5]
Un trazo que teñen case todas as especies de escíncidos é escavar e meterse baixo terra. A maioría pasan a maior parte do tempo baixo terra, onde están máis a salvo dos depredadores, e ás veces mesmo escavan túneles de certa lonxitude para o seu fácil desprazamento. Tamén utilizan a súa lingua para cheirar o aire e rastrexar as presas. Cando encontran unha presa, acurrálana nun recuncho ou bótanse sobre ela para mordela e despois a tragan enteira.
A familia ten unha distribución cosmopolita; e as especies viven en diversos hábitats por todo o mundo, excepto en ecosistemas boreais ou polares. Varias especies viven en ecosistemas que van desde desertos e montañas a praderías.
Moitas especies son boas escavadoras. Hai máis especies terrestres ou fosoriais (viven baixo terra) que arbóreas ou acuáticas. Algunhas dise que "nadan na area" pola forma de moverse nos desertos ou zonas areentas onde viven, como o Plestiodon egregius ou o Neoseps reynoldsi de Florida. Algúns usan un tipo de desprazamento moi similar sobre a herba. A maioría dos escíncidos son diúrnos e toman o sol sobre rochas ou troncos durante o día.
Un 45% das especies de escíncidos paren as crías. Moitos son ovovivíparos (incuban os ovos internamente e paren as cría, que se alimentan do ovo). As especies galegas so ovovivíparas. Algúns escñincidos mesmo desenvolven unha especie de placenta coa que se alimentan as crías (mamotrofia vivípara), como os dos xéneros Tiliqua e Corucia. Un exemplo recententemente estudado en Trachylepis ivensi é o caso máis extremo ata agora, xa que ten unha placenta comparable en estrutura e función coa placenta dos euterios (estrutura análoga).[6] O resto das especies son ovíparas.
Os escícnidos buscan normalmente sitios abrigados dos elementos para facer os niños. Son territoriais e a miúdo están de garda na zona onde teñen o niño.
Os mapaches, raposos, sarigüeias, serpes, coatís, corvos, gatos, cans, garzas, falcóns, outros lagartos, e outros pequenos depredadores terrestres depredan os escíncidos. O longo período de xestación dalgúns escíncidos, como é o caso do escíncido caribeño Spondylurus powelli, pode facelos unha presa fácil de predadores introducidos como as mangostas, que ameazan con extinguilos.
Moitos xéneros grandes, como por exemplo Mabuya aínda están insuficientemente estudados e a súa sistemática é discutida. Mabuya en particular está sendo dividido, e moitas das súas especies están sendo situadas en novos xéneros como Trachylepis, Chioninia, e Eutropis.
Os escíncidos (Scincidae), tamén chamados esgonzos, son unha familia de lagartos da infraorde Scincomorpha dos que hai descritas máis de 1.500 especies, polo que son unha das familias máis diversas de lagartos. En Galicia só viven dúas especies de escíncidos, que son o esgonzo común e o esgonzo ibérico.
Skink (ejaan: "S(ə)kiŋ") atau famili Scincidae adalah keluarga kadal yang tersebar luas di seluruh wilayah tropis dan subtropis di dunia. Nama-nama umum dari jenis-jenis dari suku ini, antara lain: "skink", "bengkarung", "bengkarung sejati", "kadal tanah", atau "kadal kebun". Istilah "skink" berasal dari bahasa Yunani, "Skinkos", yang juga merujuk pada jenis-jenis kadal dari suku ini.[1]
Scincidae dan Lacertidae, kedua famili kadal ini sangat umum dijumpai oleh manusia, selain cecak dan tokek dari famili Gekkonidae. Namun, banyak orang yang salah kaprah memahami bahwa skink adalah Lacertidae, atau sebaliknya. Kedua suku ini memiliki morfologi dan tingkah laku yang saling berbeda, skink memiliki leher yang lebih pendek (bahkan sebagian besar spesies tidak memiliki leher yang nyata), badan yang lebih tebal dan padat, serta lengan kaki yang lebih pendek (bebrapa jenis bahkan tidak punya lengan samasekali sehingga menyerupai ular). Sebagian besar spesies skink juga beraktivitas di dalam tanah, berbeda dengan Lacertidae yang sebagian besar justru selalu beraktivitas di atas tanah. Selain itu, makanan skink lebih beragam daripada Lacertidae yang lebih menyukai serangga kecil. Makanan skink selain serangga biasanya cacing, moluska (golongan siput), dan reptil lain yang lebih kecil. Beberapa spesies juga menyukai sayuran dan buah-buahan. Skink menghuni habitat yang beragam, mulai dari hutan, gurun pasir, padang rumput, lahan pertanian, dan perkebunan. Sekitar 55% spesies skink diketahui berkembangbiak dengan bertelur (ovipar), sementara sebagian lainnya diketahui berkembangbiak dengan melahirkan (ovovivipar).[2][3]
Skink (ejaan: "S(ə)kiŋ") atau famili Scincidae adalah keluarga kadal yang tersebar luas di seluruh wilayah tropis dan subtropis di dunia. Nama-nama umum dari jenis-jenis dari suku ini, antara lain: "skink", "bengkarung", "bengkarung sejati", "kadal tanah", atau "kadal kebun". Istilah "skink" berasal dari bahasa Yunani, "Skinkos", yang juga merujuk pada jenis-jenis kadal dari suku ini.
Gli Scincidi (Scincidae Gray, 1825) sono una famiglia di sauri, diffusi nei cinque continenti, in una ampia varietà di habitat.[1]
La famiglia comprende sauri di taglia da piccola a media: la specie di maggiori dimensioni, lo scinco arboricolo delle Isole Salomone (Corucia zebrata), può raggiungere i 72 cm di lunghezza.[2]
La gran parte delle specie hanno testa piccola, collo tozzo e corpo allungato, con arti piccoli o ridotti a vestigia.
Gli scincidi sono animali prevalentemente diurni e terricoli; alcune specie hanno abitudini fossorie, conducendo la loro esistenza negli strati superficiali del terreno, altre sono arboricole.[3]
La maggior parte delle specie è vivipara, ma alcune, come ad esempio Ablepharus kitaibelii e Plestiodon lagunensis, sono ovipare.
La famiglia ha una distribuzione cosmopolita, essendo presente in America, Europa, Africa, Asia e Oceania. L'area con la maggiore biodiversità è rappresentata dall'Africa subsahariana.
Le specie di questa famiglia sono presenti in tutti gli ecosistemi terrestri, dalle foreste tropicali ai deserti, dagli ambienti alpini alle mangrovie.[3]
Gli Scincidi una delle più grandi famiglie di rettili viventi comprendendo oltre 1 500 specie.[1]
In passato venivano riconosciute 4 sottofamiglie: Aconthinae, Feylilinae, Lygosominae e Scincinae.[4].
Studi filogenetici del 2003 hanno evidenziato che tali raggruppamenti erano in larga parte polifiletici (con l'eccezione della sottofamiglia Aconthinae che si è confermata monofiletica).[5]
Attualmente, al 2014, vengono riconosciute 7 sottofamiglie, comprendenti i seguenti generi:[1]
Gongilo
Chalcides ocellatus
Luscengola
Chalcides chalcides
Luscengola striata
Chalcides striatus
Gli Scincidi (Scincidae Gray, 1825) sono una famiglia di sauri, diffusi nei cinque continenti, in una ampia varietà di habitat.
Scincidae (-arum, m.pl.) sunt familia Reptilium Squamatorum artibus brevissimis et corpore non oblongo, quare Serpentibus similes non videntur. In tres subfamilias dividuntur: Acontinas, Lygosominas, Scincinas.
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Scinkai (lot. Scincidae, angl. Skinks, vok. Skinken) – driežų pobūrio šeima, kuriai priklauso nedideli driežai, turintys lengvai nulūžtančią uodegą. Jų kūnas ištįsęs, padengtas blizgančiais žvynais. Kojos trumpos arba visai sunykusios. Greitai įsirausia į smėlį. Dauguma rūšių gimdo gyvus jauniklius (gyvagimdės).
Paplitę šiltesniuose kraštuose. Šeimoje priskaičiuojama iki 1200 rūšių:
ir kt.
Mengkarung, bengkarung atau cengkarung ialah nama sejenis binatang seperti cicak tetapi lebih besar dan biasanya berwarna hijau, perang atau kelabu serta bersisik badannya dalam famili Scincidae, dalam order Squamata. Terdapat lebih 1,200 jenis spesies mengkarung.
Mengkarung kelihatan seperti biawak sejati, tetapi kebanyakan spesies tidak mempunyai leher yang jelas, dan kaki mereka agak kecil; beberapa genera (contohnya, Typhlosaurus) tidak mempunyai anggota badan. Tengkorak mengkarung dilindungi oleh skala tulang yang besar, biasanya dipadankan dengan bentuk dan saiz, sementara bertindih. [2] Genera lain, seperti Neosep, telah mengurangkan anggota badan dan dengan kurang daripada lima kaki (angka) pada setiap kaki. Dalam spesies seperti itu, pergerakan mereka menyerupai ular yang lebih banyak daripada kadal dengan anggota badan yang maju. Sebagai peraturan umum, semakin lama digit, spesies yang lebih arboreal mungkin. Nisbah biologi boleh menentukan spesies ekologi spesies skink yang diberi. Indeks niche ekologi Scincidae adalah nisbah yang berdasarkan panjang kaki anterior di persimpangan tulang ulna / radius-carpal ke digit terpanjang yang dibahagikan dengan panjang moncong-baling. [3]
Kebanyakan spesies mengkarung mempunyai panjang, ekor tirus yang boleh ditumpahkan jika pemangsa merebutnya. Spesies sedemikian secara amnya boleh menjana semula bahagian yang hilang ekor, walaupun tidak sempurna. Spesies yang mempunyai ekor bodoh tidak mempunyai kebolehan penjanaan semula khas.
Sesetengah spesies mengkarung agak kecil; Scincella lateralis biasanya berkisar antara 7.5 hingga 14.5 cm (3.0 hingga 5.7 in), lebih separuh daripadanya ekor. Kebanyakan mengkarung, bersaiz sederhana, dengan panjang moncong-cair sekitar 12 cm (4.7 inci), walaupun ada yang semakin besar; Skink Kepulauan Solomon (Corucia zebrata) adalah spesis yang paling banyak diketahui dan boleh mencapai panjang 35 cm (14 inci).
Warna darah
mengkarung dalam genus Prasinohaema mempunyai darah hijau kerana membiak biliverdin produk sisa.
Mengkarung, bengkarung atau cengkarung ialah nama sejenis binatang seperti cicak tetapi lebih besar dan biasanya berwarna hijau, perang atau kelabu serta bersisik badannya dalam famili Scincidae, dalam order Squamata. Terdapat lebih 1,200 jenis spesies mengkarung.
Mengkarung kelihatan seperti biawak sejati, tetapi kebanyakan spesies tidak mempunyai leher yang jelas, dan kaki mereka agak kecil; beberapa genera (contohnya, Typhlosaurus) tidak mempunyai anggota badan. Tengkorak mengkarung dilindungi oleh skala tulang yang besar, biasanya dipadankan dengan bentuk dan saiz, sementara bertindih. [2] Genera lain, seperti Neosep, telah mengurangkan anggota badan dan dengan kurang daripada lima kaki (angka) pada setiap kaki. Dalam spesies seperti itu, pergerakan mereka menyerupai ular yang lebih banyak daripada kadal dengan anggota badan yang maju. Sebagai peraturan umum, semakin lama digit, spesies yang lebih arboreal mungkin. Nisbah biologi boleh menentukan spesies ekologi spesies skink yang diberi. Indeks niche ekologi Scincidae adalah nisbah yang berdasarkan panjang kaki anterior di persimpangan tulang ulna / radius-carpal ke digit terpanjang yang dibahagikan dengan panjang moncong-baling. [3]
Kebanyakan spesies mengkarung mempunyai panjang, ekor tirus yang boleh ditumpahkan jika pemangsa merebutnya. Spesies sedemikian secara amnya boleh menjana semula bahagian yang hilang ekor, walaupun tidak sempurna. Spesies yang mempunyai ekor bodoh tidak mempunyai kebolehan penjanaan semula khas.
Sesetengah spesies mengkarung agak kecil; Scincella lateralis biasanya berkisar antara 7.5 hingga 14.5 cm (3.0 hingga 5.7 in), lebih separuh daripadanya ekor. Kebanyakan mengkarung, bersaiz sederhana, dengan panjang moncong-cair sekitar 12 cm (4.7 inci), walaupun ada yang semakin besar; Skink Kepulauan Solomon (Corucia zebrata) adalah spesis yang paling banyak diketahui dan boleh mencapai panjang 35 cm (14 inci).
Warna darah
mengkarung dalam genus Prasinohaema mempunyai darah hijau kerana membiak biliverdin produk sisa.
Skinker er den mest artsrike familien av øgler. De over 1400 artene finnes i alle tropiske og varmt tempererte strøk, og utgjør omtrent en fjerdedel av alle øglearter.
Disse små til mellomstore øglene ligner på firfisler, men har glatte, skinnende skjell og ofte små, eller reduserte bein. Noen skinker mangler helt synlige lemmer. Fargen er som regel brun, grå eller svart, men noen arter har grønne eller blå tegninger på deler av kroppen. Halen er lang, og de fleste artene kan gi slipp på halen når en fiende angriper. Lår- eller preanalporer forekommer aldri. Et karakteristisk trekk ved skallen er at skinker har en mer eller mindre velutviklet sekundær gane. Dette bygningstrekket er hovedsakelig kjent fra pattedyr og krokodiller, og blant skjellkrypdyr er det ellers bare blindøgler som har en tilsvarende gane.
Nesten alle skinker er dagaktive, men de lever som regel et skjult liv, og blir ofte oversett. Omtrent 45 prosent av artene føder levende unger. Føden består for det meste av insekter, og andre dyr som de i stand til å fange. Hos de største artene utgjør ofte planter en stor del av næringsinntaket.
De fleste skinker lever på bakken, eller er gravende. Mange ørkenarter er kjent for å svømme gjennom sand. Det finnes også trelevende arter, for eksempel kjempeskink, og semiakvatiske arter, som Amphiglossus astrolabi, Eulamprus quoyi og Tropidophorus grayi.
Skinkene finnes i varme områder på alle kontinenter, unntatt Antarktis. De kan krysse vide strekninger med åpent hav ved å seile på trestammer og lignende, og har klart å kolonisere mange oseaniske øyer, for eksempel hele Polynesia. Noen arter lever i temperert klima, som i Japan, Korea, Tasmania og New Zealand. I Nord-Amerika lever skinker nord til det sørlige Canada. Gruppen har oppstått i Afrika, men er også rikt utviklet i de tropiske delene av Asia, og i Australia.[1] På den forholdsvis lille øya Ny-Caledonia finnes det minst 49 skinkarter.[2] I Amerika er det derimot ikke noe stort mangfold av skinker, selv om de er vidt utbredt.
Blindøglene ble tidligere regnet som nære slektninger av skinkene, og en mente at blindøglene kanskje kunne stamme fra skinker. Genetiske undersøkelser viser derimot at det ikke er noe nært slektskap. Skinkene utgjør dermed en tydelig avgrenset monofyletisk gruppe, men systematikken innenfor gruppen er svært usikker.
Greer[3] foreslo i 1970 å dele familien i fire underfamilier:
Denne inndelingen er ikke generelt akseptert, og det finnes alternative forslag.[5][6] Scincinae i Greers betydning er en parafyletisk gruppe, som inneholder stamfedrene til de andre tre underfamiliene. Det er nå vist at Acontinae er monofyletisk og søstergruppen til alle andre skinker. Genetiske data viser at Lygosominae og Scincinae ikke er monofyletiske, men i stedet danner Feylina og artene i Scincinae fra Afrika sør for Sahara en monofyletisk gruppe.
De kosmopolitiske slektene Eumeces, Lygosoma og Mabuya er nå splittet i mindre grupper. Den store slekten Sphenomorphus med 140 arter vil sannsynligvis også bli splittet i framtida.
Nye skinkarter blir fortsatt oppdaget. I 2009 ble det beskrevet 18 nye arter, og i 2010 ble resultatet 19.
I Europa finnes de fleste skinkene i middelhavsområdet, men johannesøgle går helt nord til Slovakia.
I tillegg finnes det flere arter på den spanske og greske øyene som geografisk tilhører Afrika og Asia. Kanariøyene har fire endemiske arter av valseskinker (Chalcides). På øyene utenfor det sørvestlige Anatolia lever Trachylepis aurata, som også finnes på det asiatiske fastlandet.
Trachylepis vittata
Brilleskink fra Israel
Tiliqua nigrolutea, en av blåtungeskinkene
Ildskink (Lepidothyris fernandi)
Apotekerskink
(Scincus scincus)
Plestidon skiltonianus
fra California
Plestiodon latiscutatus
fra Japan
Skinker er den mest artsrike familien av øgler. De over 1400 artene finnes i alle tropiske og varmt tempererte strøk, og utgjør omtrent en fjerdedel av alle øglearter.
Multimedia w Wikimedia Commons Scynkowate, scynki, śligi (Scincidae) – rodzina jaszczurek z infrarzędu Scincomorpha w rzędzie łuskonośnych (Squamata) obejmująca ponad 1500 gatunków.
Azja Południowo-Wschodnia, Australia, Nowa Gwinea, Afryka, Madagaskar, Cejlon, Polinezja, środkowa Azja, Ameryka, Europa (kilka gatunków).
Głowa pokryta dużymi symetrycznymi tarczkami. Ciało pokryte okrągłymi lub rombowymi łuskami zachodzącymi na siebie tak ściśle, że powierzchnia ich ciał jest bardzo błyszcząca i śliska. Zęby stożkowate, osadzone na wewnętrznej powierzchni kości szczęk (pleurodontyzm). Język krótki przystosowany do lizania, pokryty niewielkimi łuskowatymi brodawkami. Ogon łatwo odpada (poza nielicznymi gatunkami) i szybko regeneruje (autotomia). Kończyny u większości dobrze wykształcone, zredukowane (Lerista i Chalcides) bądź ich brak (Brachymeles, Isopachys, Typhlosaurus, Acontias). Brak gruczołów i otworów udowych.
Systematyka scynkowatych jest ciągle badana i pozostaje kontrowersyjna. Hedges i Conn (2012) wydzielili ze scynkowatych sześć osobnych rodzin: Acontidae, Egerniidae, Eugongylidae, Lygosomidae, Mabuyidae i Sphenomorphidae[2]; w późniejszej publikacji Hedges (2014) wydzielił jeszcze dwie dodatkowe rodziny – Ateuchosauridae i Ristellidae[3]. Pyron, Burbrink i Wiens (2013) sprzeciwili się jednak dzieleniu scynkowatych na mniejsze rodziny; autorzy podnoszą m.in, że scynkowate obejmujące wszystkie taksony przenoszone przez Hedgesa i Conn do odrębnych rodzin są monofiletyczne, i co za tym idzie dzielenie Scincidae na kilka mniejszych rodzin nie jest konieczne[4].
Do rodziny należą następujące podrodziny[5]:
Scynkowate, scynki, śligi (Scincidae) – rodzina jaszczurek z infrarzędu Scincomorpha w rzędzie łuskonośnych (Squamata) obejmująca ponad 1500 gatunków.
Escíncidos (Scincidae) é uma família de répteis escamados pertencentes à subordem Sauria. Trata-se de uma das mais diversificadas famílias de lagartos, com mais de 1200 espécies conhecidas.[1]
Enquanto muitos membros dessa família se assemelham aos lagartos comuns (família Lacertidae), outros têm características curiosas, incluindo muitas espécies com membros reduzidos ou mesmo sem membros visíveis, o que lhes dá uma aparência mais de serpente do que de lagarto.
Quase todos os lagartos dessa família são carnívoros, mas existe uma imensa variedade de hábitos entre eles. A maioria é terrestre, mas também existem espécies arborícolas e cavadoras, e algumas que passam boa parte do tempo "nadando" sob as areias dos desertos.
Escíncidos (Scincidae) é uma família de répteis escamados pertencentes à subordem Sauria. Trata-se de uma das mais diversificadas famílias de lagartos, com mais de 1200 espécies conhecidas.
Enquanto muitos membros dessa família se assemelham aos lagartos comuns (família Lacertidae), outros têm características curiosas, incluindo muitas espécies com membros reduzidos ou mesmo sem membros visíveis, o que lhes dá uma aparência mais de serpente do que de lagarto.
Quase todos os lagartos dessa família são carnívoros, mas existe uma imensa variedade de hábitos entre eles. A maioria é terrestre, mas também existem espécies arborícolas e cavadoras, e algumas que passam boa parte do tempo "nadando" sob as areias dos desertos.
Scincidae este o familie de șopârle.
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Scincidae este o familie de șopârle.
Họ Thằn lằn bóng hay họ Rắn mối (danh pháp khoa học: Scincidae) là một họ trong phân thứ bộ Scincomorpha. Với hơn 1.500 loài đã mô tả, đây là một trong những họ thằn lằn đa dạng nhất.[1]
Các loài rắn mối có thể trông giống các loài thuộc họ Lacertidae, nhưng hầu hết không có phần cổ rõ ràng, chân lại tương đối nhỏ; một số chi (như Typhlosaurus) còn không có chân. Ở một số chi khác, như Neoseps, chân thoái hóa mạnh, mỗi bàn có dưới năm ngón. Với những loài này, cách di chuyển của chúng gợi đến rắn hơn là những loại thằn lằn có chân phát triển đầy đủ. Ngón chân càng dài, càng có nhiều khả năng chúng sống trên cây.
Đa số loài có đuôi dài, chóp nhọn, có thể đứt ra nếu động vật săn mồi chộp phải. Những loài như vậy có thể tái tạo phần đuôi đã mất, dù không hoàn hảo.
Một số loài rắn mối khá nhỏ; Scincella lateralis thường dài niên đại 7,5 đến 14,5 cm (3,0 đến 5,7 in) trước, hơn một nửa số đó là chiều dài đuôi. Tuy vậy, đa phần rắn mối có kích thước vừa, với chiều dài từ mỏm tới huyệt khoảng 12 cm (4,7 in). Corucia zebrata là loài rắn mối lớn nhất, có thể đạt chiều dài mỏm-huyệt 35 cm (14 in).
Các loài trong chi Prasinohaema có máu lục do lượng biliverdin trong máu.
Thằn lằn "kiểu rắn mối" được ghi nhận trong hóa thạch từ 140 triệu năm trước, vào thời kỳ Creta sớm. Sự tương đồng này nằm chủ yếu ở đặc điểm xương hàm. Hóa thạch chắc chắn là rắn mối xuất hiện trễ hơn, vào thế Miocen.
Những chi rắn mối sau được ghi nhận trong hóa thạch:[2]
Một nét có ở gần như mọi loài rắn mối là khả năng đào hang. Chúng dành hầu hết thời gian dưới nhất nhằm tránh động vật ăn thịt, có khi còn đào qua khe nước. Chúng lấy lưỡi "ngửi" không khí và lần dấu con mồi. Khi thấy mối, chúng đuổi theo cho tới khi chộp được và nuốt trọn.
Rắn mối chủ yếu ăn côn trùng. Những con mồi điển hình của chúng là ruồi, dế mèn, châu chấu, bọ cánh cứng, và sâu bướm. Nhiều loài còn ăn giun đất, cuốn chiếu, ốc sên, sên lãi, chân đều, bướm đêm, thằn lằn khác và gặm nhấm nhỏ. Số ít loài, nhất là những loài hay được nuôi làm thú cưng, ăn tạp hơn,và có thể giữ chế độ ăn 60% rau/lá/trái cây và 40% thịt (côn trùng, gặm nhấm).[3]
Nhiều chi lớn, ví dụ Mabuya, vẫn chưa được nghiên cứu sâu, và sự phân loại hiện chưa thống nhất. Có một số loài từng thuộc Mabuya đã được chuyển qua Trachylepis, Chioninia, và Eutropis.
Rắn mối cái và trứng
Rắn mối ở Úc
Rắn mối ở Ấn Độ
Rắn mối ở Sri Lanka
Họ Thằn lằn bóng hay họ Rắn mối (danh pháp khoa học: Scincidae) là một họ trong phân thứ bộ Scincomorpha. Với hơn 1.500 loài đã mô tả, đây là một trong những họ thằn lằn đa dạng nhất.
石龍子泛指石龍子科（Scincidae）的蜥蜴。石龍子共有1300多種，是僅次壁虎的蜥蜴。[1] 石龍子和蜥蜴科大致相似，但大多數物種沒有明顯的頸部，且它們的腿相對較小。通常情況下，石龍子的運動方式類似於蛇的滑行。
石龍子一般食肉，主要是吃昆蟲，包括蟋蟀、蝗蟲、甲蟲、和毛蟲。它們也吃蚯蚓、千足蟲、蝸牛、蛞蝓等足類動物。
石龍子泛指石龍子科（Scincidae）的蜥蜴。石龍子共有1300多種，是僅次壁虎的蜥蜴。 石龍子和蜥蜴科大致相似，但大多數物種沒有明顯的頸部，且它們的腿相對較小。通常情況下，石龍子的運動方式類似於蛇的滑行。
トカゲ科（トカゲか、Scincidae）は、爬虫綱有鱗目に含まれる科。別名スキンク科。
胴体は円筒形で頸部との境目は不明瞭で、全身が光沢のある滑らかな鱗で覆われる種が多い。四肢が小さい種が多く、地中棲の種では地面に潜りやすくするため四肢がさらに小型化して平たくなったり完全に退化した種もいる。
かつては1600種程度を含んでいたが、2014年の分類再編により273種に限定されている[1]。広義のトカゲ科についてはスキンク下目を参照。
以下の和名は（疋田, 1993）に従う[2]
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
도마뱀과(Scincidae)는 도마뱀아목 도마뱀하목에 속하는 한 과로, 흔히 스킨크(Skink)라고 불리는 다리 짧고 비늘이 매끄러운 도마뱀들이 여기 속한다. 약 1200여 종이 속해 있으며, 도마뱀 분류 중 도마뱀붙이과(Gekkonidae)에 이어 두 번째로 큰 과이다.
도마뱀(Skink)은 장지뱀(Lizard)과 유사하지만, 장지뱀에 비해 목이 없고 다리가 매우 짧으며, 비늘이 거친 장지뱀에 비해 비늘 광택이 뺀질뺀질하다. 아예 사지가 없는 속도 있는데, 이런 속의 종들은 도마뱀이라기보다 뱀과 유사하게 생겼으며, 움직이는 방식도 뱀과 유사하게 사행 이동을 한다. 도마뱀은 보통 길고 뾰족한 꼬리를 가지고 있는데, 포식자가 붙잡았을 경우 떨어져 나간다. 떨어진 꼬리는 불완전하지만 재생 가능하다. 뭉툭한 꼬리를 가진 종은 꼬리의 재생 능력이 없다.
도마뱀은 보통 육식성이며, 특히 벌레를 잘 먹는다. 귀뚜라미, 메뚜기, 딱정벌레, 애벌레, 지렁이, 노래기, 달팽이, 괄태충, 쥐며느리, 다른 도마뱀, 작은 설치류 등 식성은 다양하다. 한편 도마뱀을 잡아먹는 동물 역시 미국너구리, 여우, 주머니쥐, 뱀, 긴코너구리, 까마귀, 고양이, 개, 왜가리, 매, 다른 도마뱀 등 다양하다.
한국에는 도마뱀(Scincella vandenburghi)과 북도마뱀(Scincella huarenensis)의 두 종이 분포한다.[1]
다음은 2013년 피론(Pyron, R.A.) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[2]
인룡상목 뱀목도마뱀과(Scincidae)는 도마뱀아목 도마뱀하목에 속하는 한 과로, 흔히 스킨크(Skink)라고 불리는 다리 짧고 비늘이 매끄러운 도마뱀들이 여기 속한다. 약 1200여 종이 속해 있으며, 도마뱀 분류 중 도마뱀붙이과(Gekkonidae)에 이어 두 번째로 큰 과이다.
도마뱀(Skink)은 장지뱀(Lizard)과 유사하지만, 장지뱀에 비해 목이 없고 다리가 매우 짧으며, 비늘이 거친 장지뱀에 비해 비늘 광택이 뺀질뺀질하다. 아예 사지가 없는 속도 있는데, 이런 속의 종들은 도마뱀이라기보다 뱀과 유사하게 생겼으며, 움직이는 방식도 뱀과 유사하게 사행 이동을 한다. 도마뱀은 보통 길고 뾰족한 꼬리를 가지고 있는데, 포식자가 붙잡았을 경우 떨어져 나간다. 떨어진 꼬리는 불완전하지만 재생 가능하다. 뭉툭한 꼬리를 가진 종은 꼬리의 재생 능력이 없다.
도마뱀은 보통 육식성이며, 특히 벌레를 잘 먹는다. 귀뚜라미, 메뚜기, 딱정벌레, 애벌레, 지렁이, 노래기, 달팽이, 괄태충, 쥐며느리, 다른 도마뱀, 작은 설치류 등 식성은 다양하다. 한편 도마뱀을 잡아먹는 동물 역시 미국너구리, 여우, 주머니쥐, 뱀, 긴코너구리, 까마귀, 고양이, 개, 왜가리, 매, 다른 도마뱀 등 다양하다.
한국에는 도마뱀(Scincella vandenburghi)과 북도마뱀(Scincella huarenensis)의 두 종이 분포한다.
2.jpg)
.jpg)
