Opisthocosmiinae – podrodzina skorków z podrzędu Neodermaptera i rodziny skorkowatych.
Czułki zbudowane są bardzo długich i bardzo cienkich członów, z których pierwszy jest co najmniej tak długi jak rozstaw czułków. Trzonek czułka może być spłaszczony, podwójnie żeberkowany, silnie przewężony u nasady lub normalnie wykształcony i walcowaty. Pokrywy (tegminy) mogą być rozmaicie wykształcone, ale ich krawędzie boczne zawsze pozbawione są podłużnych listewek lub kili. U Sondax pokryw brak zupełnie, u Parasondax są szczątkowe i zredukowane do bocznych klapek, u Syntonus i Parasyntonus skrócone, a u pozostałych rodzajów dobrze lub całkowicie rozwinięte. Tylnych skrzydeł brak zupełnie. Śródpiersie jest mniej więcej tak szerokie jak długie, kwadratowe w zarysie. Odnóża są długie i smukłe. Golenie tylnej ich pary po rozciągnięciu wzdłuż ciała sięgają do poziomu nasady szczypiec lub dalej. Wydłużony, zwykle pośrodku rozszerzony odwłok ma w przypadku samca ostatni z tergitów o formie trapezowatej i dość spłaszczonej lub opadającej. Przysadki odwłokowe przekształcone są w cienkie i wydłużone szczypce, które u samców są szeroko rozstawione i w różny sposób uzbrojone. Narządy genitalne są stosunkowo szerokie i dysponują relatywnie dużych rozmiarów paramerami zewnętrznymi[1].
Przedstawiciele podrodziny zasiedlają tropikalne rejony Afryki, Azji i Ameryki[1].
Takson ten wprowadzony został w 1902 roku przez Karla Wilhelma Verhoeffa. Należy doń 18 rodzajów[2][1]:
Opisthocosmiinae – podrodzina skorków z podrzędu Neodermaptera i rodziny skorkowatych.
Czułki zbudowane są bardzo długich i bardzo cienkich członów, z których pierwszy jest co najmniej tak długi jak rozstaw czułków. Trzonek czułka może być spłaszczony, podwójnie żeberkowany, silnie przewężony u nasady lub normalnie wykształcony i walcowaty. Pokrywy (tegminy) mogą być rozmaicie wykształcone, ale ich krawędzie boczne zawsze pozbawione są podłużnych listewek lub kili. U Sondax pokryw brak zupełnie, u Parasondax są szczątkowe i zredukowane do bocznych klapek, u Syntonus i Parasyntonus skrócone, a u pozostałych rodzajów dobrze lub całkowicie rozwinięte. Tylnych skrzydeł brak zupełnie. Śródpiersie jest mniej więcej tak szerokie jak długie, kwadratowe w zarysie. Odnóża są długie i smukłe. Golenie tylnej ich pary po rozciągnięciu wzdłuż ciała sięgają do poziomu nasady szczypiec lub dalej. Wydłużony, zwykle pośrodku rozszerzony odwłok ma w przypadku samca ostatni z tergitów o formie trapezowatej i dość spłaszczonej lub opadającej. Przysadki odwłokowe przekształcone są w cienkie i wydłużone szczypce, które u samców są szeroko rozstawione i w różny sposób uzbrojone. Narządy genitalne są stosunkowo szerokie i dysponują relatywnie dużych rozmiarów paramerami zewnętrznymi.
Przedstawiciele podrodziny zasiedlają tropikalne rejony Afryki, Azji i Ameryki.
Takson ten wprowadzony został w 1902 roku przez Karla Wilhelma Verhoeffa. Należy doń 18 rodzajów:
Acanthocordax Günther, 1929 Chaetocosmia Nishikawa, 1973 Cipex Burr, 1910 Cordax Burr, 1910 Eparchus Burr, 1907 Eutimomena Bey-Bienko, 1970 Hypurgus Burr, 1907 Neoopisthocosmia Steinmann, 1990 Opisthocosmia Dohrn, 1865 Parasondax Srivastava, 1978 Parasyntonus Steinmann, 1990 Paratimomenus Steinmann, 1974 Pareparchus Burr, 1911 Prosadiya Hebard, 1923 Sondax Burr, 1910 Spinosocordax Steinmann, 1988 Syntonus Burr, 1910 Timomenus Burr, 1907
.jpg)
.jpg)
