Emiliania huxleyi, sovint abreujat com "EHUX", és una espècie de cocolitòfor amb distribució cosmopolita en aigües des dels tròpics a les subàrtiques. És un dels components del plàncton fotosintètic que forma la base de la cadena alimentària marina. Es forma després de la termoclina de l'estiu. És un organisme unicel·lular. Forma compostos químics molt resistents, les alquenones, que s'utilitzen per a determinar els climes del passat en la superfície de l'aigua.
Emiliania huxleyi va rebre el seu nom genèric i l'epítet específic en honor de Thomas Huxley i Cesare Emiliani. Aquesta espècie ha servit d'inspiració per a la hipòtesi Gaia de James Lovelock.
E. huxleyi és de bon tros el cocolitòfor més abundant dels oceans de la Terra, pot arribar a cobrir 100.000 km².
Landsat imatge de la florida de 1999 d'E. huxleyi.
E. huxleyi al Mar de Barents.
Emiliania huxleyi, sovint abreujat com "EHUX", és una espècie de cocolitòfor amb distribució cosmopolita en aigües des dels tròpics a les subàrtiques. És un dels components del plàncton fotosintètic que forma la base de la cadena alimentària marina. Es forma després de la termoclina de l'estiu. És un organisme unicel·lular. Forma compostos químics molt resistents, les alquenones, que s'utilitzen per a determinar els climes del passat en la superfície de l'aigua.
Emiliania huxleyi va rebre el seu nom genèric i l'epítet específic en honor de Thomas Huxley i Cesare Emiliani. Aquesta espècie ha servit d'inspiració per a la hipòtesi Gaia de James Lovelock.
E. huxleyi és de bon tros el cocolitòfor més abundant dels oceans de la Terra, pot arribar a cobrir 100.000 km².
Landsat imatge de la florida de 1999 d'E. huxleyi.
E. huxleyi al Mar de Barents.
Emiliania huxleyi je jednobuněčná mořská řasa z chromist, která byla objevena krátce po roce 1950, po vynalezení elektronového mikroskopu. Do té doby byl fytoplankton viditelný pod mikroskopem jen jako slabé šmouhy. Kokolity jako první objevil Thomas Henry Huxley, který se zabýval průzkumem mořského dna a jako první použil výraz kokolit. Emiliania huxleyi byla pojmenována po něm.
Emiliania huxleyi je jeden z pěti tisíců druhů řas tvořících fytoplankton – mikroskopických fotosyntetizujících organismů volně se vznášejících v prosvětlené povrchové vodě oceánů. V oceánech je fytoplankton ekvivalentem suchozemských rostlin. Tvoří tam základnu prakticky každému potravnímu řetězci. Celková biomasa fytoplanktonu má větší hmotnost než všichni mořští živočichové dohromady a produkce fytoplanktonu zásadně ovlivňuje klimatické podmínky planety – například výrazně zasahuje do koloběhu uhlíku, protože dokáže vázat atmosférický CO2 a deportovat ho na mořské dno.
Pro Emiliania huxleyi je typické tvoření charakteristických vápenitých destiček – kokolitů. Kokolity měří cca 2,5 x 10 -6 m v průměru a jejich průměrná hmotnost je 1,8 x 10 -12 g .
Emiliania huxleyi je tvořena jedinou buňkou, která obsahuje řadu vnitřních organel. Nejvýraznějším rysem buňky je povrch krytý kokolity. Ty vznikají uvnitř buňky pomocí vysoce organizovaného procesu – kokolitogeneze. Růst probíhá pouze zvětšováním krystalů v protokokolitovém prstenci. Žádné další nevznikají. Každá z vyvíjejících se krystalových struktur se rozrůstá všemi růstovými směry, čímž vytváří velmi složitou konečnou podobu.
Kokolity samy nejsou živé, jde o minerální struktury, podobně jako u lidských kostí nebo nehtů, nebo lastur ústřic a dalších měkkýšů. Kokolity jsou jedny z nejpozoruhodnějších druhů biominerálů. Vzhledem k velmi přesné kontrole nad každým aspektem anorganického růstu minerálů mají velmi charakteristický tvar podobný planetárním prstencům, kolárkům či navijáku na kabel tvořený centrální rourkou, která na obou koncích přechází ve dva vypouklé štítky. Zakřivení štítků odpovídá zakřivení buněčné stěny, takže lze snadno poznat, která část kokolitu je svrchní a která spodní. Na povrchu kokosféry se štítky jednotlivých kokolitů překrývají a zapadají do sebe, čímž vytvářejí pevnou stavbu. Jedním z následků tohoto složitého tvaru krystalů je jejich vzájemné zapadání, což je způsobeno nerovnostmi vnějších a vnitřních povrchů trubice. Toto zapadání dává struktuře značnou pevnost.
Nedá se přesně říct, kolik kokolitů bude buňka mít. Obvykle mívá jednovrstevný obal, obsahující kolem deseti kokolitů, existují však i buňky s mnohovrstevným obalem obsahujícím stovky kokolitů. Běžně lze také vidět buňky Emiliania huxleyi, které mají naopak neúplný obal nebo jsou úplně bez kokolitů. V buňce Emiliania huxleyi se vyvíjí vždy jen jeden kokolit. Když je plně vyvinut, přemístí se kokolitová dutinka směrem k okraji buňky, spojí se s buněčnou stěnou a vnější část membrány se vstřebá, čímž je kokolit vytlačen ven z buňky.
Emiliania huxleyi je velice rozšířený druh, vyskytuje se ve všech oceánech vyjma polárních oblastí. V příznivých podmínkách dokáže vytvořit plochy až 100 000 km² velké (zhruba velikost Anglie). Tyto plochy se snadno poznají podle nápadné změny barvy vody (obrovské světle tyrkysové skvrny označované pojmem „white water“ = bílá voda). V této „bílé vodě“ převažují Emiliania huxleyi nad všemi ostatními druhy fytoplanktonu (bývá jich tam 80–90 %) a ve vodě je rovněž velké množství samostatných kokolitů. Předpokládá se, že se jedná o kokolity, které se uvolnily po rozpadu odumřelých buněk Emiliania huxleyi, nebo že některé buňky vyprodukovaly takové množství kokolitů, že už je nebyly schopny udržet všechny na svém povrchu, anebo že se mohly uvolnit při nepohlavním dělení buněk Emiliania huxleyi, kdy se po rozdělení samotné buňky musela kokosféra rozlomit, aby se jeden z nově vzniklých jedinců dostal ven.
Emiliania huxleyi je jediný druh, který uvolňuje do vody tolik volných kokolitů a právě kokolity způsobují to bílé zbarvení vody. Kokolity pod hladinou fungují jako miniaturní zrcadla, která odráží značné množství slunečního světla. Odrazivost je taková, že jsou ji schopny zaznamenat satelity ve vesmíru a díky tomu výskyt Emiliania huxleyi monitorovat.
To však není hlavní význam této odrazivosti. Ve skutečnosti má tato vlastnost kokolitů nedozírný globální význam. Oblasti s kokolity způsobují, že se více světla a tepla odrazí zpět do vesmíru, takže nedochází k tak masivnímu ohřívání oceánů. Obrovská produkce kokolitů z vápníku a uhlíku a jejich následné usazování na mořské dno zásadním způsobem zasahuje do koloběhu uhlíku, snižuje obsah CO2 v atmosféře a tudíž omezuje vznik skleníkového efektu. Množství Emiliania huxleyi má tedy zásadní vliv na klima planety Země.
Usazené kokolity na dně oceánu tvoří postupně ložiska křídy a vápencové skály (např. útesy u Doveru jsou z velké části složeny právě z kokolitů). Emiliania je výkonným producentem páchnoucího plynu dimetylsulfidu. Vytvořený plyn stoupá vysoko do atmosféry a zde se oxiduje na kyselinu sírovou. Drobné kapičky kyseliny se vznášejí vzduchem a jsou ideálními nukleačními jádry pro kondenzaci vodní páry. Emiliania patří k druhům řas, které jsou zodpovědné za tvorbu mraků nad oceány. Ty pak odrážejí velkou část slunečního záření a mohou mít ochlazující vliv na podnebí. Někteří vědci se domnívají, že způsobují vznik slabě kyselých dešťů a bouřky.
Emiliania huxleyi je jednobuněčná mořská řasa z chromist, která byla objevena krátce po roce 1950, po vynalezení elektronového mikroskopu. Do té doby byl fytoplankton viditelný pod mikroskopem jen jako slabé šmouhy. Kokolity jako první objevil Thomas Henry Huxley, který se zabýval průzkumem mořského dna a jako první použil výraz kokolit. Emiliania huxleyi byla pojmenována po něm.
Emiliania huxleyi je jeden z pěti tisíců druhů řas tvořících fytoplankton – mikroskopických fotosyntetizujících organismů volně se vznášejících v prosvětlené povrchové vodě oceánů. V oceánech je fytoplankton ekvivalentem suchozemských rostlin. Tvoří tam základnu prakticky každému potravnímu řetězci. Celková biomasa fytoplanktonu má větší hmotnost než všichni mořští živočichové dohromady a produkce fytoplanktonu zásadně ovlivňuje klimatické podmínky planety – například výrazně zasahuje do koloběhu uhlíku, protože dokáže vázat atmosférický CO2 a deportovat ho na mořské dno.
Pro Emiliania huxleyi je typické tvoření charakteristických vápenitých destiček – kokolitů. Kokolity měří cca 2,5 x 10 -6 m v průměru a jejich průměrná hmotnost je 1,8 x 10 -12 g .
Emiliania huxleyi ist eine Kalkalge und gehört zur Ordnung der Coccolithophorida. Sie kommt von den Polargebieten bis zum Äquator weltweit vor und ist eine Schlüsselspezies im Ökosystem Ozean. Coccolithophoren wie Emiliania huxleyi halten einen Anteil von beinahe 50 Prozent an der biologischen Kohlenstoffpumpe der Meere und leisten ein Drittel der meeresgebundenen Produktion von Calciumcarbonat.[1]
Emiliania huxleyi ist ein einzelliges Phytoplankton, bedeckt mit mikroskopischen Calcit-Scheibchen, sogenannten Coccolithen. Benannt nach dem britischen Forscher Thomas Henry Huxley, ist Emiliania huxleyi der weltweit bedeutendste Vertreter der Coccolithophorida.
Emiliania huxleyi wurde aufgrund ihrer klimatologischen Relevanz von der Deutschen Botanischen Gesellschaft zur Alge des Jahres 2009 gewählt.[2]
Algenblüten von E. huxleyi können enorme Ausmaße erreichen,[3] möglicherweise bis über 100.000 km2.
Emiliania huxleyi wird von Viren der Spezies Emiliania huxleyi virus 86 (EhV-86) aus der Gattung Coccolithovirus parasitiert, einem Riesenviren aus der Familie Phycodnaviridae.[4]
Emiliania huxleyi ist eine Kalkalge und gehört zur Ordnung der Coccolithophorida. Sie kommt von den Polargebieten bis zum Äquator weltweit vor und ist eine Schlüsselspezies im Ökosystem Ozean. Coccolithophoren wie Emiliania huxleyi halten einen Anteil von beinahe 50 Prozent an der biologischen Kohlenstoffpumpe der Meere und leisten ein Drittel der meeresgebundenen Produktion von Calciumcarbonat.
Emiliania huxleyi ist ein einzelliges Phytoplankton, bedeckt mit mikroskopischen Calcit-Scheibchen, sogenannten Coccolithen. Benannt nach dem britischen Forscher Thomas Henry Huxley, ist Emiliania huxleyi der weltweit bedeutendste Vertreter der Coccolithophorida.
Emiliania huxleyi wurde aufgrund ihrer klimatologischen Relevanz von der Deutschen Botanischen Gesellschaft zur Alge des Jahres 2009 gewählt.
Το είδος Emiliania huxleyi είναι ένα από τα περίπου 5000 διαφορετικά είδη φυτοπλαγκτού που ζουν στα ανώτερα στρώματα των ωκεανών. Ανήκει στην ομοταξία Πρυμνεσιοφύκη (Class Prymnesiophyceae) της μονοφυλετικής ομάδας των Απτόφυτων (Phylum Haptophyta) και συγκεκριμένα στην οικογένεια Noëlaerhabdaceae. Πρόκειται για έναν μονοκύτταρο φωτοσυνθετικό οργανισμό, τόσο μικρό σε μέγεθος που δεν είναι ορατός με γυμνό μάτι και μετά βίας μπορεί να διακριθεί με το οπτικό μικροσκόπιο. Η λεπτομερής παρατήρησή του δεν ήταν δυνατή μέχρι την κατασκευή και χρήση του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου, οπότε και αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά η ιδιαίτερη ομορφιά του μικροσκοπικού αυτού οργανισμού.
Η ξεχωριστή και εντυπωσιακά όμορφη εικόνα των κυττάρων E. huxleyi οφείλεται στην παρουσία ασβεστιτικών πλακών που περιβάλλουν την εξωτερική επιφάνεια των κυττάρων. Αυτές οι ασβεστιτικές πλάκες, γνωστές ως κοκκόλιθοι, αποτελούνται από μικροσκοπικούς αλλά εντυπωσιακά περίτεχνους κρυστάλλους ανθρακικού ασβεστίου που παράγονται από τα ίδια τα κύτταρα.
Τα είδη του φυτοπλαγκτού που παράγουν κοκκόλιθους ονομάζονται κοκκολιθοφόρα. Το E. huxleyi είναι με διαφορά το αφθονότερο κοκκολιθοφόρο σε παγκόσμια κλίμακα και είναι ευρύτατα διαδεδομένο στους ωκεανούς όλου του κόσμου, από τις ζεστές τροπικές μέχρι τις υποαρκτικές θάλασσες, με εξαίρεση μόνο τις πολικές θάλασσες.
Όπως όλα τα είδη κοκκολιθοφόρων, έτσι και το E. huxleyi περιορίζεται στο ανώτερο τμήμα της στήλης του νερού όπου το φως καθιστά δυνατή τη φωτοσύνθεση. Το βάθος αυτής της ζώνης ποικίλει ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στον ωκεανό, όμως κατά κανόνα το E. huxleyi εμφανίζεται μόνο στα επάνω 50-100m της υδάτινης στήλης.
Όταν οι συνθήκες στο νερό είναι ευνοϊκές (συνήθως κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού), ο πληθυσμός των κυττάρων E. huxleyi αυξάνεται εκρηκτικά (προκύπτουν πληθυσμοί 1-10 εκατομμυρίων κυττάρων ανά λίτρο νερού!) με αποτέλεσμα αυτός να μπορεί να καλύψει συνολικά περισσότερα από 100.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα του ωκεανού, έκταση περίπου ίση με το μέγεθος της Αγγλίας. Σε τέτοιες πληθυσμιακές εκρήξεις τα κύτταρα E. huxleyi ξεπερνούν συνήθως σε αριθμό εκείνα όλων των άλλων ειδών μαζί, αντιπροσωπεύοντας συχνά το 80-90% ή και περισσότερο του συνολικού αριθμού των κυττάρων φυτοπλαγκτού στο νερό. Τα κύτταρα συνοδεύονται από ακόμα μεγαλύτερους αριθμούς κοκκόλιθων˙ πολλοί από αυτούς παραμένουν προσκολλημένοι στα κύτταρα αλλά υπάρχουν και πολλοί (μερικές εκατοντάδες εκατομμυρίων) που επιπλέουν ελεύθεροι στην επιφάνεια του νερού. Το E. huxleyi ίσως είναι το μόνο κοκκολιθοφόρο που παράγει τόσο μεγάλο αριθμό ελεύθερων κοκκόλιθων.
Εάν από την ευφωτική ζώνη οποιουδήποτε, πρακτικά, ωκεανού σε ολόκληρο τον κόσμο απομονωθεί δείγμα ενός λίτρου νερού, αυτό είναι πιθανό να περιέχει πολυάριθμα τυπικά κύτταρα E. huxleyi. Η αφθονία των κυττάρων θα ποικίλει από μερικές εκατοντάδες κυττάρων στα χαμηλής παραγωγικότητας μεσοωκεάνια νερά έως μερικά εκατομμύρια κύτταρα ανά λίτρο νερού σε νερά με πληθυσμιακές εκρήξεις.
Πληθυσμιακές εκρήξεις του E. huxleyi έχουν παρατηρηθεί σε περιοχές όπως ο Βόρειος Ατλαντικός, οι θάλασσες δυτικά της Βρετανίας, η Βόρειος και η Μαύρη Θάλασσα και κυρίως στα νορβηγικά φιόρδ, όπως το Φιόρδ του Όσλο.
Οι πληθυσμιακές εκρήξεις του E. huxleyi επιφέρουν μια αξιοσημείωτη αλλαγή στο χρώμα του νερού το οποίο μετατρέπεται σε γαλακτώδες λευκό ή/και τιρκουάζ, σε αντίθεση με τα πράσινα ή κόκκινα νερά που δίνουν άλλα είδη φυτοπλαγκτού.
Πιο συγκεκριμένα, υπεύθυνοι για τα «λευκά νερά» που εμφανίζονται περιστασιακά στους ωκεανούς είναι οι κοκκόλιθοι (όχι τα κύτταρα από μόνα τους) οι οποίοι συμπεριφέρονται σαν μικροσκοπικοί καθρέφτες που αιωρούνται στο νερό. Όταν αυτοί υπάρχουν στο νερό σε τεράστιες συγκεντρώσεις, «αναγκάζουν» μαζικά ένα σημαντικό ποσό της προσπίπτουσας ηλιακής ακτινοβολίας να αντανακλαστεί πίσω και έξω από το νερό. Τα νερά που περιέχουν μεγάλες ποσότητες κοκκόλιθων έχουν περίπου την ίδια εικόνα με νερό στο οποίο θα προσθέταμε σάκους με χρυσόσκονη ή παγιέτες.
Οι πληθυσμιακές εκρήξεις του E. huxleyi είναι ορατές από τα διαστημόπλοια και τους δορυφόρους σαν μεγάλες περιοχές νερού υψηλής ανακλαστικότητας. Οι εικόνες που λαμβάνουμε από τους δορυφόρους αποτελούν μια εξαιρετικά σημαντική πηγή πληροφοριών για τη βιογεωγραφία του E. huxleyi και χάρη σ’ αυτές γνωρίζουμε περισσότερα για την κατανομή των πληθυσμιακών εκρήξεων του E. huxleyi παρά για αυτή άλλων ειδών.
Το φως που αντανακλάται από το σύνολο των κοκκόλιθων αποτυπώνεται στις φωτογραφίες των δορυφόρων οι οποίες μας παρέχουν μια υψηλής ευκρίνειας απεικόνιση της συνολικής εξάπλωσης της πληθυσμιακής έκρηξης αυτού και μόνο του είδους. Η παγκόσμια κατανομή των άλλων ειδών, που δεν παράγουν κοκκόλιθους για να παρατηρηθούν από τους δορυφόρους, δε μπορεί να είναι γνωστή με ακρίβεια. Αν και η παρουσία μέσα στο νερό της χλωροφύλλης, για παράδειγμα, μπορεί επίσης να ανιχνευθεί από τους δορυφόρους, αυτό από μόνο του δε μας παρέχει καμία πληροφορία για το είδος ή τα είδη του φυτοπλαγκτού που είναι υπεύθυνα για αυτό. Αντίθετα, η παρουσία των κοκκόλιθων ανιχνεύεται ξεχωριστά και η έκταση που καλύπτεται από το αντίστοιχο είδος μπορεί να διακριθεί με εξαιρετική λεπτομέρεια.
Επειδή οι κοκκόλιθοι έχουν την ιδιότητα να ανακλούν το φως, η μαζική απελευθέρωσή τους κάνει τον ωκεανό περισσότερο ανακλαστικό, αυξάνεται δηλαδή η λευκαύγεια του ωκεανού. Έτσι, οι ισχυρές πληθυσμιακές εκρήξεις του E. huxleyi αλλάζουν τη λαμπρότητα του νερού και η αυξημένη διάχυση που προκαλείται έχει σαν αποτέλεσμα να μεταβάλλεται και το ποσό της θερμότητας που απορροφάται από την αντίστοιχη περιοχή του ωκεανού.
Επειδή η παραγωγή ανθρακικού ασβεστίου για το σχηματισμό των κοκκόλιθων απελευθερώνει CO2, το E. huxleyi λειτουργεί σαν μία καθαρή πηγή άνθρακα. Είναι όμως εξ ορισμού ένα είδος που φωτοσυνθέτει, άρα χρησιμοποιεί ενέργεια από τον ήλιο και CO2 από την ατμόσφαιρα για να συνθέσει οργανικές ενώσεις. Κατά συνέπεια λειτουργεί και ως δεξαμενή (απορρόφησης) άνθρακα. Η ισορροπία ανάμεσα σε αυτές τις δύο δυναμικές διαδικασίες καθορίζει κατά πόσο το E. huxleyi λειτουργεί συνολικά σαν πηγή ή σαν δεξαμενή άνθρακα, κάτι που έχει πολύπλοκες επιδράσεις στον κύκλο του άνθρακα, ειδικότερα όταν έχουμε μαζικές πληθυσμιακές εκρήξεις.
Όταν τα κύτταρα E. huxleyi πεθαίνουν, οι κοκκόλιθοι τα ωθούν προς τον πυθμένα του ωκεανού. Αυτό μπορεί να έχει ιδιαίτερα δραματικές συνέπειες στην περίπτωση που ένας ιός προσβάλει και σαρώσει έναν τεράστιο πληθυσμό E. huxleyi (εκεί όπου έχει συμβεί πληθυσμιακή έκρηξη), σκοτώνοντας τεράστιους αριθμούς E. huxleyi και αφήνοντας τους εξωσκελετούς τους να βυθιστούν. Οι εξωσκελετοί συσσωρεύονται, στοιβάζονται ο ένας επάνω στον άλλον και τελικά συμπιέζονται σχηματίζοντας ασβεστόλιθους. Με την πάροδο του χρόνου, και κάτω από την επίδραση διάφορων γεωλογικών διαδικασιών, τα ασβεστολιθικά πετρώματα δίνουν εξαιρετικά εντυπωσιακούς σχηματισμούς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι φημισμένοι Λευκοί Βράχοι του Dover και οι απότομοι ασβεστολιθικοί βράχοι στο νησί Rügen της Γερμανίας.
Η αύξηση της συγκέντρωσης του CO2στην ατμόσφαιρα τα τελευταία χρόνια, πέρα από τις γνωστές αρνητικές επιπτώσεις που έχει στο κλίμα της γης, φαίνεται να αποτελεί σοβαρή απειλή για το E. huxleyi αλλά και γενικότερα για όλους τους θαλάσσιους οργανισμούς που σχηματίζουν ασβεστολιθικά κελύφη. Οι θάλασσες και οι ωκεανοί έχουν την ικανότητα να απορροφούν ένα μεγάλο μέρος του CO2 της ατμόσφαιρας, το οποίο με τη διάλυσή του στο νερό παράγει ανθρακικό οξύ. Η αύξηση λοιπόν του CO2 αυξάνει αναλόγως και τα επίπεδα του ανθρακικού οξέος στο νερό, με αποτέλεσμα να μειώνεται το pH. Αυτό το πρόβλημα της αύξησης της οξύτητας των θαλασσών, γνωστό και ως οξίνιση των ωκεανών, επηρεάζει τη διαδικασία ενασβέστωσης, δηλαδή την ικανότητα των οργανισμών να δεσμεύουν ασβέστιο για την κατασκευή των σκελετών και κελυφών τους. Έτσι και στο E. huxleyi, επηρεάζεται η διαδικασία σύνθεσης ανθρακικού ασβεστίου και ο σχηματισμός των κοκκόλιθων, κάτι που ενδέχεται να θέσει σε σοβαρό κίνδυνο τη ξεχωριστή αυτή μορφή ζωής τα επόμενα χρόνια και για όσο συνεχίζουν να αυξάνονται οι εκπομπές CO2 στην ατμόσφαιρα.
Το είδος Emiliania huxleyi είναι ένα από τα περίπου 5000 διαφορετικά είδη φυτοπλαγκτού που ζουν στα ανώτερα στρώματα των ωκεανών. Ανήκει στην ομοταξία Πρυμνεσιοφύκη (Class Prymnesiophyceae) της μονοφυλετικής ομάδας των Απτόφυτων (Phylum Haptophyta) και συγκεκριμένα στην οικογένεια Noëlaerhabdaceae. Πρόκειται για έναν μονοκύτταρο φωτοσυνθετικό οργανισμό, τόσο μικρό σε μέγεθος που δεν είναι ορατός με γυμνό μάτι και μετά βίας μπορεί να διακριθεί με το οπτικό μικροσκόπιο. Η λεπτομερής παρατήρησή του δεν ήταν δυνατή μέχρι την κατασκευή και χρήση του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου, οπότε και αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά η ιδιαίτερη ομορφιά του μικροσκοπικού αυτού οργανισμού.
Η ξεχωριστή και εντυπωσιακά όμορφη εικόνα των κυττάρων E. huxleyi οφείλεται στην παρουσία ασβεστιτικών πλακών που περιβάλλουν την εξωτερική επιφάνεια των κυττάρων. Αυτές οι ασβεστιτικές πλάκες, γνωστές ως κοκκόλιθοι, αποτελούνται από μικροσκοπικούς αλλά εντυπωσιακά περίτεχνους κρυστάλλους ανθρακικού ασβεστίου που παράγονται από τα ίδια τα κύτταρα.
Emiliania huxleyi is a species of coccolithophore found in almost all ocean ecosystems from the equator to sub-polar regions, and from nutrient rich upwelling zones to nutrient poor oligotrophic waters.[1][2][3][4] It is one of thousands of different photosynthetic plankton that freely drift in the photic zone of the ocean, forming the basis of virtually all marine food webs. It is studied for the extensive blooms it forms in nutrient-depleted waters after the reformation of the summer thermocline. Like other coccolithophores, E. huxleyi is a single-celled phytoplankton covered with uniquely ornamented calcite disks called coccoliths. Individual coccoliths are abundant in marine sediments although complete coccospheres are more unusual. In the case of E. huxleyi, not only the shell, but also the soft part of the organism may be recorded in sediments. It produces a group of chemical compounds that are very resistant to decomposition. These chemical compounds, known as alkenones, can be found in marine sediments long after other soft parts of the organisms have decomposed. Alkenones are most commonly used by earth scientists as a means to estimate past sea surface temperatures.
Emiliania huxleyi was named after Thomas Huxley and Cesare Emiliani, who were the first to examine sea-bottom sediment and discover the coccoliths within it. It is believed to have evolved approximately 270,000 years ago from the older genus Gephyrocapsa Kampter[5][6] and became dominant in planktonic assemblages, and thus in the fossil record, approximately 70,000 years ago.[5][7] It is the most numerically abundant and widespread coccolithophore species. The species is divided into seven morphological forms called morphotypes based on differences in coccolith structure [8][9][10] (See Nannotax for more detail on these forms). Its coccoliths are transparent and commonly colourless, but are formed of calcite which refracts light very efficiently in the water column. This, and the high concentrations caused by continual shedding of their coccoliths makes E. huxleyi blooms easily visible from space. Satellite images show that blooms can cover areas of more than 10,000 km 2 { extstyle ^{2}} 
Emiliania huxleyi is considered a ubiquitous species. It exhibits one of the largest temperature ranges (1-30 °C) of any coccolithophores species.[3] It has been observed under a range of nutrient levels from oligotrophic (subtropical gyres) to eutrophic waters (upwelling zones/ Norwegian fjords).[12][13][14] Its presence in plankton communities from the surface to 200m depth indicates a high tolerance for both fluctuating and low light conditions.[4][12][15] This extremely wide tolerance of environmental conditions is believed to be explained by the existence of a range of environmentally adapted ecotypes within the species.[6] As a result of these tolerances its distribution ranges from the sub-Arctic to the sub-Antarctic and from coastal to oceanic habitats.[3][16] Within this range it is present in nearly all euphotic zone water samples and accounts for 20-50% or more of the total coccolithophore community.[3][12][17][18]
During massive blooms (which can cover over 100,000 square kilometers), E. huxleyi cell concentrations can outnumber those of all other species in the region combined, accounting for 75% or more of the total number of photosynthetic plankton in the area.[11] E. huxleyi blooms regionally act as an important source of calcium carbonate and dimethyl sulfide, the massive production of which can have a significant impact not only on the properties of the surface mixed layer, but also on global climate.[19] The blooms can be identified through satellite imagery because of the large amount of light back-scattered from the water column, which provides a method to assess their biogeochemical importance on both basin and global scales. These blooms are prevalent in the Norwegian fjords, causing satellites to pick up "white waters", which describes the reflectance of the blooms picked up by satellites. This is due to the mass of coccoliths reflecting the incoming sunlight back out of the water, allowing the extent of E. huxleyi blooms to be distinguished in fine detail.
Extensive E. huxleyi blooms can have a visible impact on sea albedo. While multiple scattering can increase light path per unit depth, increasing absorption and solar heating of the water column, E. huxleyi has inspired proposals for geomimesis,[20] because micron-sized air bubbles are specular reflectors, and so in contrast to E. huxleyi, tend to lower the temperature of the upper water column. As with self-shading within water-whitening coccolithophore plankton blooms, this may reduce photosynthetic productivity by altering the geometry of the euphotic zone. Both experiments and modeling are needed to quantify the potential biological impact of such effects, and the corollary potential of reflective blooms of other organisms to increase or reduce evaporation and methane evolution by altering fresh water temperatures.
As with all phytoplankton, primary production of E. huxleyi through photosynthesis is a sink of carbon dioxide. However, the production of coccoliths through calcification is a source of CO2. This means that coccolithophores, including E. huxleyi, have the potential to act as a net source of CO2 out of the ocean. Whether they are a net source or sink and how they will react to ocean acidification is not yet well understood.
Scattering stimulated by E. huxleyi blooms not only causes more heat and light to be pushed back up into the atmosphere than usual, but also cause more of the remaining heat to be trapped closer to the ocean surface. This is problematic because it is the surface water that exchanges heat with the atmosphere, and E. huxleyi blooms may tend to make the overall temperature of the water column dramatically cooler over longer time periods. However, the importance of this effect, whether positive or negative, is currently being researched and has not yet been established.
Landsat image of a 1999 E. huxleyi bloom in the English Channel.
E. huxleyi bloom in the Barents Sea.
Bloom of E. huxleyi in Hardangerfjord, Norway, May 2020 Emiliania huxleyi is a species of coccolithophore found in almost all ocean ecosystems from the equator to sub-polar regions, and from nutrient rich upwelling zones to nutrient poor oligotrophic waters. It is one of thousands of different photosynthetic plankton that freely drift in the photic zone of the ocean, forming the basis of virtually all marine food webs. It is studied for the extensive blooms it forms in nutrient-depleted waters after the reformation of the summer thermocline. Like other coccolithophores, E. huxleyi is a single-celled phytoplankton covered with uniquely ornamented calcite disks called coccoliths. Individual coccoliths are abundant in marine sediments although complete coccospheres are more unusual. In the case of E. huxleyi, not only the shell, but also the soft part of the organism may be recorded in sediments. It produces a group of chemical compounds that are very resistant to decomposition. These chemical compounds, known as alkenones, can be found in marine sediments long after other soft parts of the organisms have decomposed. Alkenones are most commonly used by earth scientists as a means to estimate past sea surface temperatures.
Emiliania huxleyi, que en ocasiones se abrevia como "EHUX", es una especie de cocolitóforo de distribución global desde los trópicos a zonas subárticas. Se estudia por los grandes afloramientos que forma en aguas en las que se han agotado los nutrientes tras la reformación de la termoclina del verano. Como otros cocolitóforos, E. huxleyi es un componente unicelular del fitoplancton cubierto con discos de calcita ornamentados, los cocolitos (llamados también litos o escamas). Aunque los cocolitos son abundantes por separado en los sedimentos marinos, encontrar cocosferas completas resulta más difícil. En el caso de E. huxleyi se puede encontrar en estos sedimentos no solo la cubierta, sino también partes blandas. Produce un grupo de compuestos químicos que son muy resistentes a la descomposición. Estos compuestos, conocidos como alquenonas se pueden encontrar en los sedimentos marinos mucho después de que las partes blandas del organismo se hayan descompuesto. Las alquenonas son empleadas en las ciencias de la tierra en el estudio de la temperatura superficial del agua.
El nombre lo recibió en honor Thomas Huxley. En términos numéricos es la especie de cocolitóforo más abundante y extendida. Sus cocolitos son incoloros y transparentes, pero se forman de calcita que refracta la luz con mucha eficiencia en la columna de agua. Esto, y las grandes concentraciones producidas por la deposición de sus cocolitos hace que los afloramientos de este alga sean fácilmente visibles desde el espacio por su color cian. Las imágenes por satélite muestran que estos afloramientos pueden cubrir grandes áreas (posiblemente de más de 100 000 km², con mediciones complementarias desde buques que indican que esta especie es con mucho la dominante en el fitoplancton bajo estas condiciones.
E. huxleyi ha inspirado la hipótesis Gaia, de James Lovelock, que afirma que todos los organismos vivientes son capaces de algún modo de autorregular sus propias condiciones físico-químicas y climáticas en un estado favorable a la vida.
Datos: Q136904
Multimedia:
Especies: Emiliania huxleyi
Emiliania huxleyi, que en ocasiones se abrevia como "EHUX", es una especie de cocolitóforo de distribución global desde los trópicos a zonas subárticas. Se estudia por los grandes afloramientos que forma en aguas en las que se han agotado los nutrientes tras la reformación de la termoclina del verano. Como otros cocolitóforos, E. huxleyi es un componente unicelular del fitoplancton cubierto con discos de calcita ornamentados, los cocolitos (llamados también litos o escamas). Aunque los cocolitos son abundantes por separado en los sedimentos marinos, encontrar cocosferas completas resulta más difícil. En el caso de E. huxleyi se puede encontrar en estos sedimentos no solo la cubierta, sino también partes blandas. Produce un grupo de compuestos químicos que son muy resistentes a la descomposición. Estos compuestos, conocidos como alquenonas se pueden encontrar en los sedimentos marinos mucho después de que las partes blandas del organismo se hayan descompuesto. Las alquenonas son empleadas en las ciencias de la tierra en el estudio de la temperatura superficial del agua.
El nombre lo recibió en honor Thomas Huxley. En términos numéricos es la especie de cocolitóforo más abundante y extendida. Sus cocolitos son incoloros y transparentes, pero se forman de calcita que refracta la luz con mucha eficiencia en la columna de agua. Esto, y las grandes concentraciones producidas por la deposición de sus cocolitos hace que los afloramientos de este alga sean fácilmente visibles desde el espacio por su color cian. Las imágenes por satélite muestran que estos afloramientos pueden cubrir grandes áreas (posiblemente de más de 100 000 km², con mediciones complementarias desde buques que indican que esta especie es con mucho la dominante en el fitoplancton bajo estas condiciones.
E. huxleyi ha inspirado la hipótesis Gaia, de James Lovelock, que afirma que todos los organismos vivientes son capaces de algún modo de autorregular sus propias condiciones físico-químicas y climáticas en un estado favorable a la vida.
Emiliania huxleyi (souvent désignée par l'abréviation « EHUX »), nommée d'après Thomas Huxley et Cesare Emiliani, est une espèce d'algue de la classe des Coccolithophyceae (syn. Prymnesiophyceae), de l'ordre des Coccolithophores qui est sur la planète numériquement la plus abondante et la plus généralisée. C'est un organisme pélagique, exclusivement marin qu'on trouve dans presque toutes les mers, hors zone équatoriale.
Cette algue unicellulaire est notamment étudiée pour les vastes efflorescences algales (blooms) qu'elle produit dans certaines conditions liées au thermocline d'été, comme d'autres algues de l'ordre des coccolithophoridés. Ses coccolithes sont transparents et incolores, mais dans la colonne d'eau, leur calcite réfracte la lumière de telle manière qu'une forte concentration continue de cette algue est nettement visible depuis l'espace. L'observation par satellite montre des efflorescences qui peuvent s'étendre sur de vastes surfaces (parfois plus de 100 000 kilomètres carrés). Les analyses d'échantillons d'eau montrent que E. huxleyi est alors de loin la principale espèce de phytoplancton de ces efflorescences.
E. Huxleyi protège son unique cellule sous une couche de coccolithes ; de minuscules plaques de calcite en forme d'assiette (discoïdes). Ces éléments calcaires en sédimentant par milliards de milliards sur les fonds marins après la mort des algues constituent la craie. Pour cette raison, cette algue joue un rôle majeur dans les équilibres climatiques (puits de carbone). Cette algue a le potentiel de jouer un rôle de source ou de puits de CO₂. Il a été suggéré que la présence de certains métaux en particulier le cobalt favoriserait la fixation du CO₂[1].
C'est cette espèce qui a inspiré à James Lovelock, l'hypothèse Gaia selon laquelle les organismes vivants, et les algues en particulier, exercent un rétrocontrôle sur le climat planétaire.
Cette algue est à l'origine des efflorescences planctoniques nettement visibles d'avion et de satellites. Ces efflorescences apparaissent en quelques jours et sont limitées par divers organismes herbivores marins et surtout par des virus qui attaquent cette algue quand elle pullule. Le virus Ehv joue notamment un rôle majeur dans la régulation des populations d'algues, mais certaines peuvent lui échapper en passant d'un stade diploïde normal (génome présent en 2 exemplaires) à un stade haploïde, le temps que les populations de virus aient diminué[2],[3]. Des transferts de gènes entre l'algue et le virus ont été découverts par les chercheurs du laboratoire Information génomique et structurale (CNRS) et de la station biologique de Roscoff (CNRS/UPMC)[4],[5].
Cette réduction d'une cellule diploïde à une cellule haploïde est précisément celle qui différencie les cellules sexuelles d'un organisme, tels spermatozoïdes ou ovules, des autres cellules qui composent ce même organisme. C'est pourquoi une autre équipe de la SBR pose la question de déterminer si la sexualité n'est pas une adaptation de cette stratégie de défense face à un virus[6].
Dans le cas d'E. huxleyi, les éléments de la coque, mais aussi la partie souple de l'organisme, sont conservés dans les sédiments grâce à des composés chimiques, les alkenones (ou alcénones), produits par la cellule et très résistants à la diagenèse. Le taux d'alkenones trouvés dans les sédiments est utilisé par les sciences de la terre comme indice des températures passées des surfaces océaniques[7].
Emiliania huxleyi (souvent désignée par l'abréviation « EHUX »), nommée d'après Thomas Huxley et Cesare Emiliani, est une espèce d'algue de la classe des Coccolithophyceae (syn. Prymnesiophyceae), de l'ordre des Coccolithophores qui est sur la planète numériquement la plus abondante et la plus généralisée. C'est un organisme pélagique, exclusivement marin qu'on trouve dans presque toutes les mers, hors zone équatoriale.
Cette algue unicellulaire est notamment étudiée pour les vastes efflorescences algales (blooms) qu'elle produit dans certaines conditions liées au thermocline d'été, comme d'autres algues de l'ordre des coccolithophoridés. Ses coccolithes sont transparents et incolores, mais dans la colonne d'eau, leur calcite réfracte la lumière de telle manière qu'une forte concentration continue de cette algue est nettement visible depuis l'espace. L'observation par satellite montre des efflorescences qui peuvent s'étendre sur de vastes surfaces (parfois plus de 100 000 kilomètres carrés). Les analyses d'échantillons d'eau montrent que E. huxleyi est alors de loin la principale espèce de phytoplancton de ces efflorescences.
Emiliania huxleyi é unha especie de haptófita cocolitófora que forma parte do fitoplancto e encóntrase en case todos os ecosistemas oceánicos desde o ecuador ás rexións subpolares, e desde zonas de afloramento ricas en nutrientes a augas oligotróficas máis pobres.[1][2][3][4] É un dos milleiros de organismos planctónicos fotosintéticos que flotan libremente na zona eufótica do océano, formando a base de virtualmente todas as cadeas tróficas mariñas. É estudada polas amplas floracións que produce en augas escasas en nutrientes despois de que se volve a formar a termoclina de verán. Como outros cocolitóforos, E. huxleyi é un organismo fitoplanctónico unicelular cuberto cunha especie de discos de calcita distintivamente ornamentados, chamados cocólitos. Os cocólitos separados son abundantes en sedimentos mariños, aínda que as cocosferas completas son menos usuais. No caso de E. huxleyi, non só a cuncha, senón tamén a parte branda do organismo pode quedar rexistrado nos sedimentos. Produce un grupo de compostos químicos que son moi resistentes á descomposición. Estes compostos químicos, coñecidos como alquenonas, poden encontrarse en sedimentos mariños moito tempo despois de que outras partes brandas do organismo se descompuxesen. As alquenonas son utilizadas principalmente en ciencias da Terra como un medio para estimar as temperaturas da superficie mariña do pasado.
Emiliania huxleyi recibe o seu nome por Thomas Huxley e Cesare Emiliani, que foron os primeiros en examinar os sedimentos do leito oceánico e descubrir os cocólitos neles. Crese que evolucionaron hai aproximadamente 270 000 anos a partir do vello xénero Gephyrocapsa Kampter[5][6] e fixéronse dominantes nas ensamblaxes planctónicas, e así no rexistro fósil, hai aproximadamente uns 70 000 anos.[5][7] É a especie de cocolitóforo numericamente máis abundante e estendida. A especie está dividida en sete formas morfolóxicas chamadas morfotipos baseadas en diferenzas na estrutura do cocólito [8][9][10](ver Nannotax para máis detalles sobre estas formas). Os seus cocólitos son transparentes e normalmente incoloros, pero están formados por calcita, que refracta a luz moi eficientemente na columna de auga. Isto, e as altas concentracións causadas polo continuo desprendemento dos seus cocólitos fai que as floracións de E. huxleyi sexan doadamente visibles desde o espazo. As imaxes por satélite mostran que as floracións poden cubrir áreas de máis de 10 000 km2, e hai medidas complementarias feitas desde barcos que indican que E. huxleyi é con diferenza a especie de fitoplancto dominante nesas condicións.[11] Esta especie serviu de inspiración para a formulación da hipótese Gaia de James Lovelock, que afirma que os organismos vivos en conxunto autorregulan a bioxeoquímica e o clima en estados metaestables non aleatorios.
Emiliania huxleyi é considerada unha especie moi estendida. Mostra un dos maiores rangos de temperatura (de 1 a 30oC) de todas as especies de cocolitóforos.[3] Observouse que baixo uns valores de niveis de nutrientes que van desde os oligotróficos (nos xiros oceánicos subtropicais) aos das augas eutróficas (zonas de afloramento/ fiordes noruegueses).[12][13][14] A súa presenza nas comunidades planctónicas desde a superficie aos 200 m de profundidade indican unha alta tolerancia tanto en condicións de luz flutuante coma baixa.[4][12][15] Esta tolerancia extremadamente ampla das condicións ambientais crese que explica a existencia dun rango de ecotipos adaptados ambientalmente dentro da especie.[6] Como resultado destas tolerancias a súa área de distribución vai desde as augas subárticas ás subantárticas e desde os hábitats costeiros aos oceánicos de alta mar.[3][16] Dentro deste rango está presente en case todas as mostras de auga da zona eufótica e representa do 20 ao 50% ou máis do total da comunidade de cocolitóforos.[3][12][17][18]
Durante as floracións masivas (que poden cubrir superficies de 100 000 km2), as concentracións celulares de E. huxleyi poden superar as de todas as demais especies da rexión xuntas, supoñendo o 75% ou máis do número total de plancto fotosintético da área.[11] As floracións de E. huxleyi actúan rexionalmente como unha importante fonte de carbonato de calcio e sulfuro de dimetilo, cuxa produción masiva pode ter un impacto significativo non só nas propiedades da capa mixta superficial, senón tamén sobre o clima global.[19] As floracións poden identificarse por imaxes de satélite debido á gran cantidade de luz que devolven dispersada desde a columna de auga, que proporciona un método para estimar a súa importancia bioxeoquímica a escala dunha cunca mariña ou global. Estas floracións son frecuentes nos fiordes noruegueses, causando que os satélites capten "augas brancas", que indican a reflectancia das floracións. Isto débese á masa de cocólitos que reflicte a luz solar entrante na auga, o que permite distinguir con gran detalle estas floracións.
As grandes floracións de E. huxleyi poden ter un impacto visible sobre o albedo do mar. Aínda que a dispersión múltiple pode incrementar a profundidade do traxecto da luz por unidade, incrementando a absorción solar e a calor da columna de auga, E. huxleyi inspirou propostas de xeomímese,[20] porque as burbullas de aire de tamaño micrométrico son reflectores especulares, e así, a diferenza de E. huxleyi, tenden a rebaixar a temperatura da columna de auga superior. Igual que o autodesprendemento nas floracións de plancto cocolitóforo que branquean as augas, isto pode reducir a produtividade fotosintética alterando a xeometría da zona eufótica. Cómpre facer experimentos e modelos para cuantificar o impacto biolóxico potencial de tales efectos e o potencial das floracións reflectoras doutros organismos para incrementar ou reducir a evaporación e a evolución do metano ao alterar as temperaturas da auga doce.
Como ocorre con todo o fitoplancto, a produción primaria de E. huxleyi por medio da fotosíntese é un sumidoiro de dióxido de carbono. Porén, a produción de cocólitos por calcificación é unha fonte de CO2. Isto significa que os cocolitóforos, incluíndo E. huxleyi, teñen o potencial de actuar como unha fonte neta de CO2 fóra do océano. Aínda non se comprende ben se son unha fonte neta ou un sumidoiro de CO2 e como reaccionará coa acidificación do océano.
A dispersión da luz estimulada polas floracións de E. huxleyi non só causa que se devolva á atmosfera máis calor do usual, senón que causa que a calor restante quede atrapada máis preto da superficie oceánica. Isto é problemático porque é a superficie da auga a que intercambia calor coa atmosfera, e as floracións de E. huxleyi poden tender a facer que a temperatura global da columna da auga arrefríe drasticamente en períodos de tempo máis longos. Porén, a importancia deste efecto, sexa positivo ou negativo, está a investigarse actualmente e non foi aínda establecido.
Imaxe do satélite Landsat dunha foración de E. huxleyi de 1999 no Canal da Mancha.
Floración de E. huxleyi no mar de Barents.
Emiliania huxleyi é unha especie de haptófita cocolitófora que forma parte do fitoplancto e encóntrase en case todos os ecosistemas oceánicos desde o ecuador ás rexións subpolares, e desde zonas de afloramento ricas en nutrientes a augas oligotróficas máis pobres. É un dos milleiros de organismos planctónicos fotosintéticos que flotan libremente na zona eufótica do océano, formando a base de virtualmente todas as cadeas tróficas mariñas. É estudada polas amplas floracións que produce en augas escasas en nutrientes despois de que se volve a formar a termoclina de verán. Como outros cocolitóforos, E. huxleyi é un organismo fitoplanctónico unicelular cuberto cunha especie de discos de calcita distintivamente ornamentados, chamados cocólitos. Os cocólitos separados son abundantes en sedimentos mariños, aínda que as cocosferas completas son menos usuais. No caso de E. huxleyi, non só a cuncha, senón tamén a parte branda do organismo pode quedar rexistrado nos sedimentos. Produce un grupo de compostos químicos que son moi resistentes á descomposición. Estes compostos químicos, coñecidos como alquenonas, poden encontrarse en sedimentos mariños moito tempo despois de que outras partes brandas do organismo se descompuxesen. As alquenonas son utilizadas principalmente en ciencias da Terra como un medio para estimar as temperaturas da superficie mariña do pasado.
L'Emiliania huxleyi, talvolta abbreviata in "EHUX" e più comunemente indicata come E. huxleyi, è una specie di coccolitofori contraddistinta da una distribuzione a livello pressoché globale, dai mari tropicali a quelli sub-artici.
È uno dei migliaia di costituenti del plancton fotosintetico, che galleggia lasciandosi trasportare dalle correnti della zona fotica degli oceani e che va a formare il livello base dell'alimentazione marina. È stata intensamente studiata per la grande fioritura algale che provoca nelle acque povere di nutrienti dopo il riformarsi del termoclino estivo.
Come altri coccolitofori, l'E. huxleyi appartiene al fitoplancton unicellulare ed è completamente rivestita da placchette di calcite, note come coccoliti, che formano la coccosfera. I singoli coccoliti si trovano in abbondanza nei sedimenti marini, mentre il ritrovamento di un'intera coccosfera è molto meno frequente. Nel caso dell'E. huxleyi, è possibile trovare nei sedimenti non solo le scaglie del guscio, ma anche la parte meno dura dell'intero organismo, in quanto è in grado di produrre gli alchenoni, una categoria di composti chimici molto resistenti alla decomposizione diagenetica, che rimangono a lungo nei sedimenti marini anche dopo che altre parti molli dell'organismo si sono decomposte. Gli alchenoni vengono utilizzati dagli studiosi di scienze della terra per stimare la temperatura delle acque superficiali oceaniche nelle epoche passate.[1]
L'E. huxleyi fu così denominata in onore di Thomas Huxley che fu tra i primi a esaminare i sedimenti del fondo marino e a riconoscere la natura organica dei coccoliti ivi contenuti.
È la più abbondante e diffusa tra le varie specie di coccolitofori. I suoi coccoliti sono trasparenti e normalmente incolori, costituiti da calcite (forma comune del carbonato di calcio) che rifrange molto efficacemente la luce solare incidente sulla colonna d'acqua del mare. Questo effetto, assieme all'alta concentrazione causata dal continuo spargimento dei coccoliti, fa sì che le sue fioriture algali siano visibili anche dallo spazio. Immagini satellitari mostrano infatti che queste fioriture possono coprire vaste aree e le analisi condotte da laboratori a bordo di navi indicano che l'E. huxleyi è di gran lunga la specie dominante di fitoplancton in queste situazioni.
Questa specie ha contribuito a ispirare l'ipotesi Gaia di James Lovelock, secondo il quale gli organismi viventi nel loro insieme contribuiscono ad autoregolare la biogeochimica e il clima terrestre, mantenendoli in stati metastabili non casuali.
L'E. huxleyi è all'origine delle grandi efflorescenze planctoniche visibili anche da immagini satellitari. Queste fioriture compaiono in pochi giorni e vengono limitate da diversi organismi erbivori marini, ma soprattutto da alcuni virus che attaccano queste alghe e svolgono un ruolo fondamentale nella regolazione della loro popolazione.[2][3] I ricercatori del laborio di informazione genomica e strutturale (CNRS) della stazione biologica di Roscoff (CNRS/UPMC), in Francia, hanno scoperto che si instaurano trasferimenti di geni tra i virus e questa tipologia di alghe.[4][5]
Immagine da satellite della grande fioritura di coccolitofori nel Mare di Bering nel 1998.
Fioritura algale di E. huxleyi nel Mare di Barents.
Immagine dal satellite Landsat di una fioritura algale del 24 luglio 1999.
L'Emiliania huxleyi, talvolta abbreviata in "EHUX" e più comunemente indicata come E. huxleyi, è una specie di coccolitofori contraddistinta da una distribuzione a livello pressoché globale, dai mari tropicali a quelli sub-artici.
È uno dei migliaia di costituenti del plancton fotosintetico, che galleggia lasciandosi trasportare dalle correnti della zona fotica degli oceani e che va a formare il livello base dell'alimentazione marina. È stata intensamente studiata per la grande fioritura algale che provoca nelle acque povere di nutrienti dopo il riformarsi del termoclino estivo.
Come altri coccolitofori, l'E. huxleyi appartiene al fitoplancton unicellulare ed è completamente rivestita da placchette di calcite, note come coccoliti, che formano la coccosfera. I singoli coccoliti si trovano in abbondanza nei sedimenti marini, mentre il ritrovamento di un'intera coccosfera è molto meno frequente. Nel caso dell'E. huxleyi, è possibile trovare nei sedimenti non solo le scaglie del guscio, ma anche la parte meno dura dell'intero organismo, in quanto è in grado di produrre gli alchenoni, una categoria di composti chimici molto resistenti alla decomposizione diagenetica, che rimangono a lungo nei sedimenti marini anche dopo che altre parti molli dell'organismo si sono decomposte. Gli alchenoni vengono utilizzati dagli studiosi di scienze della terra per stimare la temperatura delle acque superficiali oceaniche nelle epoche passate.
Emiliania huxleyi is een eencellige alg die behoort tot de coccolithoforen. De soort komt als fytoplankton wereldwijd zeer algemeen voor in vrijwel alle zeeën en oceanen. De wetenschappelijke naam is een verwijzing naar Thomas Henry Huxley die een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan het eerste onderzoek naar coccolithoforen in de 19e eeuw.
Onder de microscoop heeft het organisme wat weg van een bol bedekt met iets over elkaar liggende ananasringen door de ringvormige calcietschildjes met een regelmatige structuur, maar het wordt nog geen tiende millimeter in doorsnede. Ondanks zijn geringe grootte vormt de soort regelmatig uitgestrekte blooms in het oppervlaktewater van zeeën zodat de algen vanuit de ruimte zijn waar te nemen, het feit dat calciet sterk licht terugkaatst heeft hier overigens ook mee te maken.
Emiliania huxleyi past zich zoals veel micro-organismen aan aan de omstandigheden door bepaalde stoffen in meer of juist mindere mate aan te maken. Bij deze algjes echter worden zogenaamde alkenonen aangemaakt, vet-achtige, zeer bestendige stoffen. Met name dat laatste is zeer interessant gebleken omdat de alkenonen in stand blijven en kunnen worden aangetroffen in sedimenten, waardoor de levensomstandigheden van het algje gedurende miljoenen jaren als het ware opgeslagen zijn in het sediment. Bij warmer zeewater maakt de alg alkenonen aan met twee dubbele bindingen (tweevoudig onverzadigd), bij koelere temperaturen drie dubbele bindingen (drievoudig onverzadigd), hierdoor is de soort een belangrijke indicatorsoort. Hoe de alg precies omschakelt is nog niet bekend.
Emiliania huxleyi is een eencellige alg die behoort tot de coccolithoforen. De soort komt als fytoplankton wereldwijd zeer algemeen voor in vrijwel alle zeeën en oceanen. De wetenschappelijke naam is een verwijzing naar Thomas Henry Huxley die een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan het eerste onderzoek naar coccolithoforen in de 19e eeuw.
Onder de microscoop heeft het organisme wat weg van een bol bedekt met iets over elkaar liggende ananasringen door de ringvormige calcietschildjes met een regelmatige structuur, maar het wordt nog geen tiende millimeter in doorsnede. Ondanks zijn geringe grootte vormt de soort regelmatig uitgestrekte blooms in het oppervlaktewater van zeeën zodat de algen vanuit de ruimte zijn waar te nemen, het feit dat calciet sterk licht terugkaatst heeft hier overigens ook mee te maken.
Emiliania huxleyi past zich zoals veel micro-organismen aan aan de omstandigheden door bepaalde stoffen in meer of juist mindere mate aan te maken. Bij deze algjes echter worden zogenaamde alkenonen aangemaakt, vet-achtige, zeer bestendige stoffen. Met name dat laatste is zeer interessant gebleken omdat de alkenonen in stand blijven en kunnen worden aangetroffen in sedimenten, waardoor de levensomstandigheden van het algje gedurende miljoenen jaren als het ware opgeslagen zijn in het sediment. Bij warmer zeewater maakt de alg alkenonen aan met twee dubbele bindingen (tweevoudig onverzadigd), bij koelere temperaturen drie dubbele bindingen (drievoudig onverzadigd), hierdoor is de soort een belangrijke indicatorsoort. Hoe de alg precies omschakelt is nog niet bekend.
Emiliania huxleyi, por vezes abreviada como "EHUX", é uma espécie de cocolitóforo que possui uma distribuição global, desde os trópicos até as águas subárticas. É estudada devido aos blooms extensos que forma, em locais onde a água carece de nutrientes, após a reformação da termoclina de Verão. Tal como outros cocolitóforos, E. huxleyi faz parte do fitoplâncton unicelular, possuindo discos de calcite ornamentais (cocólitos ou escamas). Os cocólitos individuais são comuns em sedimentos marinhos, apesar de espécimenes inteiros serem mais comuns. No caso de E. huxleyi, não apenas a cobertura escamosa mas também a parte mole do organismo pode ficar registada nos sedimentos. Produz um grupo de compostos químicos que é muito resistente à decomposição. Esses compostos químicos, denominados alquenonas, podem ser encontrados nos sedimentos muito tempo depois de as partes moles destes organismos terem sofido decomposição. As alquenonas são usadas como pista para aferir as temperaturas à superfície da água.
Esta espécie foi nomeada em honra de Thomas Huxley. Os seus cocólitos são transparentes e incolores, mas são formados de calcita, que faz a reflacção da luz de maneira eficiente na coluna de água. Este facto e as altas concentrações causadas pelo contínuo descartar dos seus cocólitos, tornam os blooms provocados por esta espécie facilmente visíveis do espaço. Imagens de satélite mostram que os blooms podem cobrir grandes áreas (possivelmente> 100.000 quilómetros quadrados), com medições feitas a bordo de navios indicando que se trata a espécie de fitoplâncton dominante nessas condições.
Emiliania huxleyi, por vezes abreviada como "EHUX", é uma espécie de cocolitóforo que possui uma distribuição global, desde os trópicos até as águas subárticas. É estudada devido aos blooms extensos que forma, em locais onde a água carece de nutrientes, após a reformação da termoclina de Verão. Tal como outros cocolitóforos, E. huxleyi faz parte do fitoplâncton unicelular, possuindo discos de calcite ornamentais (cocólitos ou escamas). Os cocólitos individuais são comuns em sedimentos marinhos, apesar de espécimenes inteiros serem mais comuns. No caso de E. huxleyi, não apenas a cobertura escamosa mas também a parte mole do organismo pode ficar registada nos sedimentos. Produz um grupo de compostos químicos que é muito resistente à decomposição. Esses compostos químicos, denominados alquenonas, podem ser encontrados nos sedimentos muito tempo depois de as partes moles destes organismos terem sofido decomposição. As alquenonas são usadas como pista para aferir as temperaturas à superfície da água.
Esta espécie foi nomeada em honra de Thomas Huxley. Os seus cocólitos são transparentes e incolores, mas são formados de calcita, que faz a reflacção da luz de maneira eficiente na coluna de água. Este facto e as altas concentrações causadas pelo contínuo descartar dos seus cocólitos, tornam os blooms provocados por esta espécie facilmente visíveis do espaço. Imagens de satélite mostram que os blooms podem cobrir grandes áreas (possivelmente> 100.000 quilómetros quadrados), com medições feitas a bordo de navios indicando que se trata a espécie de fitoplâncton dominante nessas condições.
Emiliania huxleyi, adesea abreviat "EHUX", este o specie de cocolitofore cu o distribuție întinsă între tropice și ape subarctice. Este studiată în special datorită explozilor algale pe care le formează în ape lipsite de nutrienți după refacerea termoclinei de vară. Precum alte cocolitofore, E. huxleyi este un organism fitoplancton unicelular acoperit cu discuri de calcit cu o decorație unică, cocolite. Cocolite unice sunt abundente în sedimentele marine, dar sfere complete sunt mai rare. În cazul lui E. huxleyi, nu doar cochilia, dar și o parte din părțile moi se pot păstra în sedimente. Produce un grup de compuși chimici foarte rezistenți la decompunere, numite alkenone, folosite ca indicator al temperaturilor historice a suprafeței oceanului.
Numită după Thomas Huxley și Cesare Emiliani, este una dintre cele mai abundente și răspândite specii de cocolitofore. Deși sunt transparente, calcitul cochiliei reflectă lumina foarte eficient în coloana de apă; astfel concentrații mari de E. huxleyi vizibile din spațiu. Imagini din satelit arată explozii care acoperă zone întinse, mai mari de 100000 de km pătrați.
Această specie a servit ca inspirație pentru Teoria Gaia a lui James Lovelock care susține ca organisme vii pot să reguleze condițiile și chimia mediului înconjurător pentru a susține viața.
.png)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
Emiliania huxleyi, adesea abreviat "EHUX", este o specie de cocolitofore cu o distribuție întinsă între tropice și ape subarctice. Este studiată în special datorită explozilor algale pe care le formează în ape lipsite de nutrienți după refacerea termoclinei de vară. Precum alte cocolitofore, E. huxleyi este un organism fitoplancton unicelular acoperit cu discuri de calcit cu o decorație unică, cocolite. Cocolite unice sunt abundente în sedimentele marine, dar sfere complete sunt mai rare. În cazul lui E. huxleyi, nu doar cochilia, dar și o parte din părțile moi se pot păstra în sedimente. Produce un grup de compuși chimici foarte rezistenți la decompunere, numite alkenone, folosite ca indicator al temperaturilor historice a suprafeței oceanului.
Numită după Thomas Huxley și Cesare Emiliani, este una dintre cele mai abundente și răspândite specii de cocolitofore. Deși sunt transparente, calcitul cochiliei reflectă lumina foarte eficient în coloana de apă; astfel concentrații mari de E. huxleyi vizibile din spațiu. Imagini din satelit arată explozii care acoperă zone întinse, mai mari de 100000 de km pătrați.
Această specie a servit ca inspirație pentru Teoria Gaia a lui James Lovelock care susține ca organisme vii pot să reguleze condițiile și chimia mediului înconjurător pentru a susține viața.
Emiliania huxleyi, ofta förkortad "EHUX", är en coccolitofor med global utbredning från tropikerna till de subarktiska haven. Den är en av tusentals olika fotosyntetiserande planktonarter som driver fritt i oceanernas eufotiska zon och formar basen för i stort sett alla marina näringskedjor. Den har studerats för den omfattande algblomning den orsakar i det näringsfattiga vattnet efter återbildandet av sommartermoklinen.[1] Liksom övriga coccolitoforer är Emiliania huxley ett encelligt växtplankton som är täckt med säreget ornamenterade kalcitskivor kallade coccoliter. Individuella coccoliter är rikligt förekommande i marina sediment, men fullständiga coccosfärer är mera ovanliga. I E. huxleis fall kan inte bara skalet, utan även organismens mjukdelar återfinnas i sedimenten. De producerar en grupp kemiska föreningar som är mycket motståndskraftiga mot nedbrytning. Dessa föreningar, kallade alkenoner kan hittas i sedimenten långt efter att andra mjukdelar från organismen brutits ned. Alkenoner används ofta av geovetare för att uppskatta svunna tiders temperaturer vid havsytan.
Emiliania huxleyi uppkallades efter Thomas Huxley och Cesare Emiliani som var de första att undersöka havsbottensediment och upptäcka coccoliterna i det. Det är den mest talrikt förekommande och utbredda coccolitoforarten.[2] Dess coccoliter är genomskinliga och vanligen färglösa, men är gjorda av kalcit vilket bryter ljus effektivt i vattenpelaren. Detta, och de höga koncentrationerna som orsakas av deras kontinueliga ömsning av skalen gör blomningar av Emiliania enkla att observera från rymden.[2] Satellitbilder visar att blomningar kan täcka stora områden och med kompletterande mätningar från fartyg har det visats att Emiliania huxleyi är den klart dominanta arten under sådana förhållanden. Arten har varit en inspirationskälla för James Lovelocks Gaiahypotes som hävdar att levande organismer kollektivt självreglerar geokemin och klimatet.[3]
Emiliania huxleyi är den klart talrikaste coccolitoforen i jordens hav och anses förekomma överallt utom i polarområdena.[2] Under kraftiga blomningar, som kan täcka 100 000 km2, kan koncetrationerna av EHUX utgöra 80-90% av individantalet av alla plankton i området.[4] EHUX-blomningar kan regionalt utgöra en viktig källa för kalciumkarbonat och dimetylsulfid, vilket inte bara kan ha betydelse för havets ytlager, utan också för jordens klimat.[4] Blomningarna syns från rymden på grund av det ljus som sprids av deras skal och speciellt gäller detta i de fjordar där satellitbilderna visar "vitt vatten" på grund av reflektionen.
Emiliania huxleyi, ofta förkortad "EHUX", är en coccolitofor med global utbredning från tropikerna till de subarktiska haven. Den är en av tusentals olika fotosyntetiserande planktonarter som driver fritt i oceanernas eufotiska zon och formar basen för i stort sett alla marina näringskedjor. Den har studerats för den omfattande algblomning den orsakar i det näringsfattiga vattnet efter återbildandet av sommartermoklinen. Liksom övriga coccolitoforer är Emiliania huxley ett encelligt växtplankton som är täckt med säreget ornamenterade kalcitskivor kallade coccoliter. Individuella coccoliter är rikligt förekommande i marina sediment, men fullständiga coccosfärer är mera ovanliga. I E. huxleis fall kan inte bara skalet, utan även organismens mjukdelar återfinnas i sedimenten. De producerar en grupp kemiska föreningar som är mycket motståndskraftiga mot nedbrytning. Dessa föreningar, kallade alkenoner kan hittas i sedimenten långt efter att andra mjukdelar från organismen brutits ned. Alkenoner används ofta av geovetare för att uppskatta svunna tiders temperaturer vid havsytan.
赫氏圆石藻（学名：Emiliania huxleyi），经常被缩写为“EHUX”，是一种遍布全球水域的钙板金藻。它被用来研究夏季的温跃层后营养耗尽的水中形成的大范围水华。就像其他的钙板金藻一样，'赫氏圆石藻是一种包覆着独特碳酸钙盘状外壳的单细胞海洋浮游植物。虽然完整的钙板金藻个体很少见，但它们大量存在于海底沉积物中。至于“赫氏圆石藻”，不只是外壳，也是可能是被记录在沉积物里的柔软有机体。它能合成出一组具有很强的防腐能力的化学物质，这些化学物质，比如颗石藻标志物，可以在海底沉积物中那些早已腐烂的有机体中找到。颗石藻标志物成为地球科学中用来研究海洋表面温度的线索。
在被托马斯·亨利·赫胥黎和Cesare Emiliani命名后，赫氏圆石藻成为分布最广泛的钙板金藻，这种藻为无色透明，但它们的方解石外壳能在水柱中非常有效地折射光。从卫星照片可以看出该水华可以覆盖大面积海域(可能大于100,000平方公里)。据测定，赫氏圆石藻是迄今为止在这些条件下的優勢浮游植物。
赫氏圆石藻（学名：Emiliania huxleyi），经常被缩写为“EHUX”，是一种遍布全球水域的钙板金藻。它被用来研究夏季的温跃层后营养耗尽的水中形成的大范围水华。就像其他的钙板金藻一样，'赫氏圆石藻是一种包覆着独特碳酸钙盘状外壳的单细胞海洋浮游植物。虽然完整的钙板金藻个体很少见，但它们大量存在于海底沉积物中。至于“赫氏圆石藻”，不只是外壳，也是可能是被记录在沉积物里的柔软有机体。它能合成出一组具有很强的防腐能力的化学物质，这些化学物质，比如颗石藻标志物，可以在海底沉积物中那些早已腐烂的有机体中找到。颗石藻标志物成为地球科学中用来研究海洋表面温度的线索。
在被托马斯·亨利·赫胥黎和Cesare Emiliani命名后，赫氏圆石藻成为分布最广泛的钙板金藻，这种藻为无色透明，但它们的方解石外壳能在水柱中非常有效地折射光。从卫星照片可以看出该水华可以覆盖大面积海域(可能大于100,000平方公里)。据测定，赫氏圆石藻是迄今为止在这些条件下的優勢浮游植物。
