dcsimg

123pilze.de ( German )

provided by EOL authors

Guidance for identification

license
cc-publicdomain
original
visit source
partner site
EOL authors

Beutel-Stäubling ( German )

provided by wikipedia DE

Der Beutel- oder Groß-Stäubling (Lycoperdon excipuliforme[1], syn. Calvatia excipuliformis, Calvatia saccata, Handkea excipuliformis) ist eine Pilzart aus der Familie der Champignonverwandten. Trivialnamen mit dem Wortbestandteil „-bovist“ sind falsch, denn Boviste besitzen keine Fruchtkörper mit sterilem Stielbereich.

Der jung essbare Pilz reichert in seinen Fruchtkörpern Metalle an und kann in der Ernährung einen bedeutenden Beitrag zur Versorgung mit Eisen, Zink und Magnesium leisten.[2][3] Dafür dringen die recht kleinen, durch Luftbewegungen leicht umherfliegenden Sporen beim Einatmen zu den Lungenbläschen vor und haben allergenes Potenzial.[4]

Merkmale

Makroskopische Merkmale

Die Fruchtkörper haben eine variable Erscheinung. Sie haben meist einen stößel-, seltener birnenförmigen Habitus und variieren in der Breite zwischen 4 und 10 Zentimetern und in der Höhe zwischen 7 und 12 (bis 15) Zentimetern. Sie bestehen aus einem langen, kräftigen und sterilen Stiel und einem rundlichen, fertilen Kopfteil. Dabei macht der schwammig gefüllte Stiel die Hälfte bis zu drei Viertel der Höhe aus. Das Kopfteil beinhaltet die Fruchtmasse. Sie ist bei unreifen Fruchtkörpern weiß und pappig, dann gelb- bis olivgrün und breiig, schließlich zerfällt sie zu oliv- bis purpurbraunem Sporenpulver. Die Außenhaut (Exoperidie) ist anfangs grau-weißlich, dann creme- bis ockerfarben und dicht mit feinen, leicht ablösbaren Wärzchen besetzt. Sie bleibt lange hell, trocknet schließlich ein, wird hellbraun, pergamentartig und reißt bei Reife des Fruchtkörpers auf. Junge, weißfleischige Exemplare schmecken mild. Während das reife Kopfteil in unregelmäßige Stücke zerfällt, überdauert das pergamentartige, braune und an einen Zigarrenstumpen erinnernde Stielteil den Winter.

Mikroskopische Merkmale

Die kugeligen, (oliv-)braunen Sporen messen 4–6 Mikrometer besitzen eine warzige Oberfläche und eine gerade bis leicht gebogene, bis 2,5 Mikrometer lange Pedizelle.[5] Die Sporen wachsen zu viert an den Basidienzellen. Zystiden sind keine vorhanden.

 src=
Lycoperdon excipuliforme, Sporen, etwa 1000fach vergrößert

Artabgrenzung

Die Art gilt als leicht bestimmbar. Für Verwechslungen kommen eventuell der Hasen-Stäubling (Lycoperdon utriformis) und der Flaschen-Stäubling (L. perlatum) in Betracht. Der Hasen-Stäubling ist kaum gestielt und verfärbt sich früher.[6][7][8]

Ökologie, Phänologie und Verbreitung

Der Beutel-Stäubling ist ein bodenbewohnender Saprobiont. Er wächst in Wäldern (bevorzugt Laubwald) sowie auf Rasen- und Wiesenflächen.

Die Art fruktifiziert von Juli bis November.

Er ist in ganz Europa weit verbreitet und recht häufig zu finden.

Bedeutung

Junge Pilze sind essbar, solange das Fleisch noch weiß ist. Er wird oft in Scheiben geschnitten und paniert, ansonsten wie Bratkartoffeln zubereitet.

Taxonomie

Er wird aufgrund neuer publizierter phylogenetischer Untersuchungen in die Gattung der Stäublinge (Lycoperdon) eingeordnet. Durch die variable Erscheinung der Fruchtkörper hat sich eine lange Liste synonymer (wissenschaftlicher) Namen ergeben. Die offizielle Erstbeschreibung geht auf Giovanni Antonio Scopoli zurück, der die Art im zweiten Band der 1772 erschienenen zweiten Auflage seines Werkes „Flora Carniolica“ beschrieben hat.[9]

Quellen

  1. Ellen Larsson, Mikael Jeppson: Phylogenetic relationships among species and genera of Lycoperdaceae based on ITS and LSU sequence data from north European taxa. In: Mycological Research. Band 112, Nr. 1, Januar 2008, S. 4–22, doi:10.1016/j.mycres.2007.10.018, PMID 18207380 (englisch).
  2. Carmen Cristina Elekes, Gabriela Busuioc: The Metal Concentrations and Daily Physiological Contribution of Mushrooms for the Necessary of Iron, Magnesium and Zinc. In: Bulletin UASVM Agriculture. Band 67, Nr. 2, 2010 (englisch).
  3. Carmen Cristina Elekes, Gabriela Busuioc: Heavy metals bioaccumulation in species of wild growing mushrooms. In: Lucrări ştiinţifice. Band 53, Nr. 2, 2010 (englisch).
  4. Marianne Geiser, Nicolas Leupin, Isabelle Maye, Vinzenz Im Hof, Peter Gehr: Interaction of fungal spores with the lungs: Distribution and retention of inhaled puffball (Calvatia excipuliformis) spores. In: Journal of Allergy and Clinical Immunology. Band 106, Nr. 1, Juli 2000, S. 92–100, doi:10.1067/mai.2000.107753 (englisch).
  5. Pilzlexikon (Memento vom 3. Oktober 2011 im Internet Archive)
  6. Hans E. Laux: Der große Kosmos-Pilzführer. Alle Speisepilze mit ihren giftigen Doppelgängern. Franckh-Kosmos, Stuttgart 2001, ISBN 3-440-08457-4, S. 610.
  7. Hans E. Laux: Essbare Pilze und ihre giftigen Doppelgänger. Pilze sammeln – aber richtig. Kosmos Verlags-GmbH, Stuttgart 2005, ISBN 978-3-440-10240-4, S. 91.
  8. Markus Flück: Welcher Pilz ist das? 3. Auflage. Franckh-Kosmos Verlag, Stuttgart 2009, ISBN 978-3-440-11561-9, S. 353.
  9. Giovanni Antonio Scopoli: Flora carniolica. exhibens plantas carnioliæ indigenas et distributas in classes, genera, species, varietates ordine linnaeano. Band 2. Wien 1772, S. 488 (Latein, archive.org).

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 src=
Bitte die Hinweise zum Pilzesammeln beachten!
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Beutel-Stäubling: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Der Beutel- oder Groß-Stäubling (Lycoperdon excipuliforme, syn. Calvatia excipuliformis, Calvatia saccata, Handkea excipuliformis) ist eine Pilzart aus der Familie der Champignonverwandten. Trivialnamen mit dem Wortbestandteil „-bovist“ sind falsch, denn Boviste besitzen keine Fruchtkörper mit sterilem Stielbereich.

Der jung essbare Pilz reichert in seinen Fruchtkörpern Metalle an und kann in der Ernährung einen bedeutenden Beitrag zur Versorgung mit Eisen, Zink und Magnesium leisten. Dafür dringen die recht kleinen, durch Luftbewegungen leicht umherfliegenden Sporen beim Einatmen zu den Lungenbläschen vor und haben allergenes Potenzial.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Handkea excipuliformis

provided by wikipedia EN

Handkea excipuliformis, commonly known as the pestle puffball or long-stemmed puffball, is a species of the family Agaricaceae. A rather large puffball, it may reach dimensions of up to 15 cm (5.9 in) broad by 25 cm (9.8 in) tall. Widespread in northern temperate zones, it is found frequently on pastures and sandy heaths.

Taxonomy

This puffball has been variously placed in the genera Bovista, Lycoperdon, Calvatia, and Utraria. In 1989, German mycologist Hanns Kreisel described the genus Handkea to include species of Calvatia that had distinct microscopic features: Handkea species have a unique type of capillitium (coarse thick-walled hyphae in the gleba), with curvy slits instead of the usual pores.[1] Although accepted by some authors,[2] the genus concept has been rejected by others.

Phylogenetic analyses published in 2008 shows that Handkea may be grouped in a clade along with species from several other genera, including Lycoperdon, Vascellum, Morganella, Bovistella, and Calvatia.[3] Published in the same year, another DNA analysis of the structure of ITS2 rDNA transcript confirmed that H. utriformis is closely related to Lycoperdon echinatum.[4]

Description

Sterile pestle-shaped base of the puffball.

Like all puffballs, Handkea excipuliformis has a gasteroid basidiocarp, meaning the spores are produced internally, and are only released as the mature fruiting body ages and dries, or is broken. Young puffballs are typically 6 to 12 centimetres (2.4 to 4.7 in) across, white, or pale grey-brown;[5] in maturity it may attain dimensions of 15 centimetres (5.9 in) broad by 25 centimetres (9.8 in) tall.[6] The underside of the puffball is attached to the ground by a root-like assemblage of hyphae called a rhizomorph.[7] This fungus comprises two parts. The upper, globe-like section, which is white at first and turns ochre as it ages, is initially covered in soft, pointed warts; these fall off to leave a smooth, matt surface. Inside this rounded head the spores develop. The brown spores are released into the air; this process is often hastened by rain, or by being trodden on by cattle. Eventually, all that remains is the sterile pestle-shaped base.

The stipe expands once the head has ruptured and released the spores and then remain intact throughout the winter and into the following summer. It is parallel or slightly tapering in at the base; spongy; surface soon becoming wrinkled; initially white with pointed warts, but later turning ochre and becoming smooth and leathery.[8]

Spores

Initially the spore mass (gleba) is white, later becoming olive and then purple-brown at maturity. Spores are 3.5 to 5.5 micrometres, warted and ball shaped.[8]

Distribution and habitat

Common and widespread from late summer until autumn. The pestle puffball Grows singly or in small groups in humus soil in both coniferous and broadleaf woodland and on short grassland. Frequent beneath hedges, on wasteland and in all kinds of woods; particularly common on the edges of woodland clearings.[8]

Edibility

Upper surface of a Pestle Puffball

This fairly large puffball is edible only when the spore bearing flesh is young, and white.[5] The taste and odour are not distinctive. Edible only when young and white throughout.[5] It tastes very similar to the giant puffball, but the flesh is not quite as firm and the outer skin should be removed.[9]

Similar species

Handkea perlatum is much smaller, has a shorter stipe, and retains a mesh-like pattern when the warts are rubbed off the cap.[8]

References

  1. ^ Kreisel H (1989). "Studies in the Calvatia complex (basidiomycetes)". Nova Hedwigia. 48 (3–4): 281–96.
  2. ^ Laessøe T, Pegler DN, Spooner B (1995). British puffballs, earthstars and stinkhorns: an account of the British gasteroid fungi. Kew: Royal Botanic Gardens. ISBN 0-947643-81-8.
  3. ^ Larsson E, Jeppson M (2008). "Phylogenetic relationships among species and genera of Lycoperdaceae based on ITS and LSU sequence data from north European taxa". Mycological Research. 112 (Pt 1): 4–22. doi:10.1016/j.mycres.2007.10.018. PMID 18207380.
  4. ^ Krüger D, Gargas A (2008). "Secondary structure of ITS2 rRNA provides taxonomic characters for systematic studies—a case in Lycoperdaceae (Basidiomycota)". Mycological Research. 112 (Pt 3): 316–30. doi:10.1016/j.mycres.2007.10.019. PMID 18342242.
  5. ^ a b c Phillips R (2006). Mushrooms. Pan MacMillan. p. 328. ISBN 0-330-44237-6.
  6. ^ "California Fungi: Handkea utriformis". Archived from the original on 2009-07-10. Retrieved 2009-04-01.
  7. ^ Agerer (2002). "Rhizomorph structures confirm the relationship between Lycoperdales and Agaricaceae (Hymenomycetes, Basidiomycota)". Nova Hedwigia. 75 (3–4): 367–85. doi:10.1127/0029-5035/2002/0075-0367.
  8. ^ a b c d First Nature Archived 2012-03-26 at the Wayback Machine Retrieved : 2011-09-05
  9. ^ H. excipuliformis Retrieved : 2011-09-08

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Handkea excipuliformis: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Handkea excipuliformis, commonly known as the pestle puffball or long-stemmed puffball, is a species of the family Agaricaceae. A rather large puffball, it may reach dimensions of up to 15 cm (5.9 in) broad by 25 cm (9.8 in) tall. Widespread in northern temperate zones, it is found frequently on pastures and sandy heaths.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Lycoperdon excipuliforme ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Lycoperdon excipuliforme es una especie de hongo de la familia Agaricaceae, antes llamado Handkea excipuliformis.[1][2]​ Se distingue del género Calvatia mediante características microscópicas, además de desarrollar un pseudoestípite grande, lo que le confiere las características únicas como especie. Del griego: lýkos, lobo, y pérdo, ventosear, por la forma en que salen las esporas de la fructificación madura.[3]

Nombre común

  • Español: hongo de manoplas u hongo de tallo largo.[1][2]

Clasificación y descripción de la especie

Se describe como un basidioma elíptico a turbinado, blanco-amarillento de 30-50 mm de diámetro x 50 mm de alto aproximadamente, con un ostiolo irregular en el ápice; base estéril formando un pseudoestípite unido al sustrato por rizomorfos desarrollados, ramificados, gruesos, blancos. peridio menor o igual a 1 mm. Exoperidio marrón opaco, frágil, en forma de gránulos que mudan. Endoperidio marrón dorado, delgado. Gleba marrón a morena, pulverulenta. Microscópicamente tiene basidiosporas globosas a subglobosas, morenas de 5.3-6.7 µm diámetro.[1][2]

Distribución de la especie

Esta especie se localiza en Pakistán.[1]

Hábitat

Se puede encontrar en el suelo cerca de plantas de bambú, en zonas templadas.[1]

Estado de conservación

Se conoce muy poco de la biología y hábitos de esta especie, por lo que no se encuentra bajo ningún estatus de riesgo.

Referencias

  1. a b c d e Yousaf, N.; Khalid, A.N. (2012). «New records of noteworthy gasteroid fungi from Pakistan. Mycotaxon 119: 261-267.». Mycotaxon (119): 261-267.
  2. a b c Agerer, R. (2002). «Rhizomorph structures confirm the relationship between Lycoperdales and Agaricaceae (Hymenomycetes, Basidiomycota». Nova Hedwigia 75 (3–4): 367-85.
  3. Ulloa, M.; Herrera, T. (1994). Etiología e iconografía de géneros de hongos. México: UNAM. p. 300.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Lycoperdon excipuliforme: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Lycoperdon excipuliforme es una especie de hongo de la familia Agaricaceae, antes llamado Handkea excipuliformis.​​ Se distingue del género Calvatia mediante características microscópicas, además de desarrollar un pseudoestípite grande, lo que le confiere las características únicas como especie. Del griego: lýkos, lobo, y pérdo, ventosear, por la forma en que salen las esporas de la fructificación madura.​

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Sihvakas murukarikas ( Estonian )

provided by wikipedia ET

Sihvakas murukarikas (Calvatia excipuliformis, sünonüüm Lycoperdon excipuliformis) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.

Seent on leitud ka Eestist.[1]

Seen on söödav.[1]

Viited

  1. 1,0 1,1 Gerrit J. Keizer. Seente entsüklopeedia. Tallinn: Sinisukk, 2006. Lk 149

Välislingid

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visit source
partner site
wikipedia ET

Sihvakas murukarikas: Brief Summary ( Estonian )

provided by wikipedia ET

Sihvakas murukarikas (Calvatia excipuliformis, sünonüüm Lycoperdon excipuliformis) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.

Seent on leitud ka Eestist.

Seen on söödav.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visit source
partner site
wikipedia ET

Nuijakuukunen ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Nuijakuukunen (Lycoperdon excipuliforme, vanh. Calvatia excipuliformis) on valkoinen lehtimetsissä, avoimissa havumetsissä ja laitumilla kasvava valkoinen, piikikäs sienilaji. Nuoret yksilöt ovat valkoisia, ja vanhemmat mustia. Sienen itiöemä hajoaa vanhentuessaan. Sieni kasvaa yleisenä koko maassa kesästä myöhäissyksyyn. Nuijakuukunen muistuttaa känsätuhkeloa.[2]

Lähteet

  1. Taksonomian lähde: Index Fungorum Luettu 14.8.2008
  2. Phillips, R.: WSOY Suuri Sienikirja, s. 247. suomeksi toim. Lasse Kosonen. WSOY, 1981, suom. 1992. ISBN 951-0-17255-3.

Aiheesta muualla

Tämä sieniin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Nuijakuukunen: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Nuijakuukunen (Lycoperdon excipuliforme, vanh. Calvatia excipuliformis) on valkoinen lehtimetsissä, avoimissa havumetsissä ja laitumilla kasvava valkoinen, piikikäs sienilaji. Nuoret yksilöt ovat valkoisia, ja vanhemmat mustia. Sienen itiöemä hajoaa vanhentuessaan. Sieni kasvaa yleisenä koko maassa kesästä myöhäissyksyyn. Nuijakuukunen muistuttaa känsätuhkeloa.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Calvatia excipuliformis ( French )

provided by wikipedia FR

Calvatie en coupe

Calvatia excipuliformis est une espèce de champignons basidiomycètes de la famille des Lycoperdaceae ou des Agaricaceae selon la classification retenue.

Synonymes

  • Lycoperdon excipuliforme
  • Handkea excipuliformis

Description

Deux champignons blancs en forme de massue
Calvatie en coupe

Carpophore de 3 à 8 cm de haut, en forme de massue, blanchâtre, devenant progressivement de couleur crème, puis brunâtre en vieillissant. Les spores sont libérées par la déchirure de la partie supérieure du carpophore.

Taxinomie

Ce champignon a été placé dans les genres Bovista, Lycoperdon, Calvatia et Utraria. En 1989, le mycologue allemand Hanns Kreisel a décrit le genre Handkea, qui rassemble les espèces du genre Calvatia possédant des caractères microscopiques spécifiques : elles ont un type unique de capillitium (en) (une hyphe très épaisse de la glèbe), avec des fentes courbes au lieu des spores habituels[1]. Bien qu'accepté par certains auteurs[2], ce genre a été rejeté par d'autres.

Des analyses phylogénétiques publiées en 2008 montrent que le genre Handkea peut être regroupé dans un clade avec certaines espèces d'autres genres, notamment de Lycoperdon, Vascellum (en), Morganella (en), Bovistella (en) et Calvatia[3]. Publiée la même année, une autre analyse portant sur la structure d'une partie de l'ADN non codant de l'ADN ribosomal a confirmé que l'espèce H. utriformis est étroitement apparentée à Lycoperdon echinatum[4].

Habitat

Il se développe aussi bien sous résineux que sous feuillus.

Notes et références

  1. (en) Kreisel H, « Studies in the Calvatia complex (basidiomycetes) », Nova Hegwigia, vol. 48, nos 3–4,‎ 1989, p. 281–96
  2. (en) Laessøe T, Pegler DN, Spooner B, British puffballs, earthstars and stinkhorns : an account of the British gasteroid fungi, Kew, Royal Botanic Gardens, 1995, 255 p. (ISBN 0-947643-81-8)
  3. (en) E. Larsson et M. Jeppson, « Phylogenetic relationships among species and genera of Lycoperdaceae based on ITS and LSU sequence data from north European taxa », Mycological Research, vol. 112, no Pt 1,‎ 2008, p. 4–22 (PMID , DOI , lire en ligne, consulté le 1er avril 2009)
  4. (en) Krüger D, Gargas A, « Secondary structure of ITS2 rRNA provides taxonomic characters for systematic studies—a case in Lycoperdaceae (Basidiomycota) », Mycological Research, vol. 112, no Pt 3,‎ 2008, p. 316–30 (PMID , DOI , lire en ligne)

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Calvatia excipuliformis: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Calvatie en coupe

Calvatia excipuliformis est une espèce de champignons basidiomycètes de la famille des Lycoperdaceae ou des Agaricaceae selon la classification retenue.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Fótgíma ( Icelandic )

provided by wikipedia IS

Fótgíma (fræðiheiti: Calvatia excipuliformis) er físisveppur sem er auðvelt að greina frá öðrum skyldum sveppum vegna þess hve hún er með langan staf. Kólfurinn er hringlaga og samvaxinn fætinum. Yfirborð sveppsins er þakið litlum nöbbum. Með aldrinum verður fótgíman brúnni og opnast að ofan þar sem myndast skál full af brúnum gróum.

Fótgíma er góður ætisveppur en gæta þarf að því að tína aðeins mjög unga (alhvíta) sveppi.

Fótgíma er algeng um allt Ísland.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Höfundar og ritstjórar Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IS

Lycoperdon excipuliforme ( Italian )

provided by wikipedia IT
Caratteristiche morfologiche
Lycoperdon excipuliforme Cappello no disegno.png
Cappello no Smooth icon.png
Imenio liscio No gills icon.svg
Lamelle no Brown spore print icon.png
Sporata marrone Bare stipe icon.png
Velo nudo Immutabile icona.png
Carne immutabile Mycorrhizal ecology icon.png
Micorrizico Foodlogo.svg
Commestibile

Lycoperdon excipuliforme (Scop.) Pers., 1801 è una specie di fungo della famiglia Agaricaceae.[1]

Questo fungo si riconosce facilmente da altre specie della famiglia delle agaricacee per la strana forma, con il gambo molto allungato.

Etimologia

Dal latino excipulus = vaso e forme = forma, a forma di vaso.

Descrizione della specie

Corpo fruttifero

8–30 cm di altezza, a forma di pestello da mortaio; costituito da una testa rotondeggiante e un gambo grosso e lungo, leggermente rugoso; color bianco o giallo ocra, poi brunastro; la superficie superiore è coperta da granulazioni o piccoli aculei concolori, che presto cadono lasciando libero un fondo giallo da cui, per lacerazione della parte interna, fuoriescono le spore.

Carne

Prima bianca poi verdastra e bruno-porporina a maturità; base sterile, spugnosa, brunastra.

Odore e sapore: gradevoli.

Caratteri microscopici

Spore

Oliva-brune o brunastre in massa; sferiche e nettamente verrucose.

Distribuzioni e habitat

Fruttifica dalla tarda estate fino a tutto l'autunno, nei terreni incolti, brughiere, pascoli e boschi, isolati o a gruppi.

Commestibilità

Ottima purché consumato quando la carne è bianca. Offre la massima resa tagliato a fette e impanato.

Tassonomia

Sinonimi e binomi obsoleti

  • Lycoperdon polymorphum var. excipuliforme Scop., Fl. carniol., Edn 2 (Wien) 2: 488 (1772)
  • Lycoperdon bovista var. excipuliforme (Scop.) Lightf., Fl. Scot. 2: 1067 (1777)
  • Lycoperdon proteus var. excipuliforme (Scop.) Bull., Hist. Champ. Fr. (Paris) 1: 149, tab. 450:2, 475:F-I (1791)
  • Lycoperdon excipuliforme (Scop.) Pers., Syn. meth. fung. (Göttingen) 1: 143 (1801) f. excipuliforme
  • Lycoperdon excipuliforme (Scop.) Pers., Syn. meth. fung. (Göttingen) 1: 143 (1801) var. excipuliforme
  • Lycoperdon gemmatum var. excipuliforme (Scop.) Fr., Anteckn. Sver. Ätl. Svamp.: tab. 73, fig. 1 (1836)
  • Lycoperdon pyriforme var. excipuliforme (Scop.) Desm., Pl. Crypt. Nord France, Edn 1: no. 1152 (1843)
  • Utraria excipuliformis (Scop.) Quél., Enchir. fung. (Paris): 241 (1886)
  • Utraria excipuliformis (Scop.) Quél., Enchir. fung. (Paris): 241 (1886) var. excipuliformis
  • Calvatia excipuliformis (Scop.) Perdeck, Blumea 6: 490 (1950)
  • Calvatia excipuliformis (Scop.) Perdeck, Blumea 6: 490 (1950) var. excipuliformis
  • Calvatia excipuliformis (Scop.) Perdeck, Blumea 6: 490 (1950) f. excipuliformis
  • Handkea excipuliformis (Scop.) Kreisel, Nova Hedwigia 48(3-4): 283 (1989)
  • Lycoperdon saccatum f. boletiformis Hazsl.
  • Calvatia excipuliformis var. boletiformis (Hazsl.) F. Šmarda, Fl. ČSR, B-1, Gasteromycetes: 294 (1958)
  • Calvatia saccata var. apiocarpa Hazsl.
  • Lycoperdon saccatum var. apiocarpum (Hazsl.) Sacc. & Traverso, Syll. fung. (Abellini) 21: 484 (1912)
  • Calvatia excipuliformis var. apiocarpa (Hazsl.) F. Šmarda, Flora CSR, B-1, Gasteromycetes: 295 (1958)
  • Calvatia saccata var. pseudoflavescens Hollós
  • Calvatia excipuliformis var. pseudoflavescens (Hollós) F. Šmarda, Fl. ČSR, B-1, Gasteromycetes: 294 (1958)
  • Calvatia saccata var. capitata Hollós
  • Calvatia excipuliformis f. capitata (Hollós) Kreisel, (1962)
  • Calvatia saccata var. brevipes Hollós
  • Calvatia excipuliformis var. brevipes (Hollós) F. Šmarda, Fl. ČSR, B-1, Gasteromycetes: 295 (1958)
  • Calvatia excipuliformis f. brevipes (Hollós) Kreisel, (1962)
  • Lycoperdon cervinum sensu Bolton [Hist. Fung. Halifax 2, pl. 116 (1789)] p.p.; fide Checklist of Basidiomycota of Great Britain and Ireland (2005)
  • Lycoperdon boletiforme Batsch, Elench. fung. (Halle): 149 (1783)
  • Lycoperdon saccatum Vahl, Fl. Danic. 7: tab. 1139 (1794)
  • Utraria saccata (Vahl) Quél., Compt. Rend. Assoc. Franç. Avancem. Sci. 22(2): 485 (1894)
  • Utraria saccata (Vahl) Quél., Compt. Rend. Assoc. Franç. Avancem. Sci. 22(2): 485 (1894) var. saccata
  • Calvatia saccata (Vahl) Morgan, Gasterom. Ung.: 89 (1904) var. saccata
  • Calvatia saccata (Vahl) Morgan, Gasterom. Ung.: 89 (1904) f. saccata
  • Calvatia saccata (Vahl) Morgan, Gasterom. Ung.: 89 (1904)
  • Lycoperdon saccatum Vahl, Fl. Danic. 7: tab. 1139 (1794) f. saccatum
  • Lycoperdon saccatum Vahl, Fl. Danic. 7: tab. 1139 (1794) var. saccatum
  • Lycoperdon excipuliforme var. autumnale Alb. & Schwein., Consp. fung. (Leipzig): 80 (1805)
  • Lycoperdon pistilliforme Bonord., Bot. Ztg. 15: 613 (1857)
  • Calvatia saccata var. pistilliforme (Bonord.) Hollós, (1904)
  • Calvatia excipuliformis var. pistilliformis (Bonord.) F. Šmarda, Fl. ČSR, B-1, Gasteromycetes: 292 (1958)
  • Calvatia excipuliformis f. pistilliformis (Bonord.) Kreisel, (1962)
  • Lycoperdon excipuliforme f. flavescens Quél., Mém. Soc. Émul. Montbéliard, Sér. 2 5: 368 (1873)
  • Lycoperdon excipuliforme var. flavescens (Quél.) Rea, Brit. basidiomyc. (Cambridge): 31 (1922)
  • Utraria excipuliformis var. flavescens Quél., Mém. Soc. Émul. Montbéliard, Sér. 2 5: 368 (1873)
  • Lycoperdon gemmatum var. platense Speg., Anal. Mus. nac. Hist. nat. B. Aires 12: 254 (1881)
  • Lycoperdon excipuliforme var. platense (Speg.) Speg., Syll. fung. (Abellini) 7: 108 (1888)
  • Lycoperdon elatum Massee, J. Roy. Microscop. Soc.: 710 (1887)
  • Calvatia excipuliformis f. elata (Massee) Kreisel, Reprium nov. Spec. Regni veg. 64: 172 (1962)
  • Lycoperdon saccatum var. brevipes Hollós, (1904)
  • Lycoperdon saccatum var. capitatum Hollós, (1904)
  • Lycoperdon saccatum var. pseudoflavescens Hollós, (1904)
  • Calvatia saccata var. alpina Th. Fr., Bergens Mus. Årbok, Naturv. raekke (1920)
  • Calvatia excipuliformis var. alpina (Th. Fr.) F. Šmarda, Fl. ČSR, B-1, Gasteromycetes: 296 (1958)
  • Calvatia excipuliformis var. obclaviformis Zerova, (1963)[2]

Specie simili

Note

  1. ^ (EN) Lycoperdon excipuliforme, in Index Fungorum, CABI Bioscience.
  2. ^ Lycoperdon excipuliforme, su speciesfungorum.org. URL consultato l'11 febbraio 2015.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Lycoperdon excipuliforme: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Lycoperdon excipuliforme (Scop.) Pers., 1801 è una specie di fungo della famiglia Agaricaceae.

Questo fungo si riconosce facilmente da altre specie della famiglia delle agaricacee per la strana forma, con il gambo molto allungato.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Ilgasis kukurdvelkis ( Lithuanian )

provided by wikipedia LT
LogoIF.png

Ilgasis kukurdvelkis (lot. Calvatia excipuliformis) – pumpotaukšlinių šeimos valgomas grybas, turintis geras maistines savybes.

Sinonimai: Calvatia saccata, Lycoperdon saccatum.

Išvaizda

Vaisiakūnis: 3-8 cm skersmens ir 5-25 cm aukščio, kartais turi aiškiai atskirtą viršutinę ir apatinę koto dalį, yra buožės arba butelio formos, kartais kotas labai ilgas. Išorinė luobelė smulkiai grūdėta, dygliuota ar karpota, koto dalies paviršius žymiai lygesnis. Pačioje vaisiakūnio viršūnėje dažnai būna nedidelis gūbrelis.

Spalvos kaita: išorinės luobelės spalva įvairuoja nuo gelsvai baltos iki šviesiai rudos. Trama iš pradžių balta ir kompaktiška, vėliau ištyžta, paruduoja ir galiausiai virsta rudais milteliais.

Augavietė

Šis grybas dažniausiai auga lapuočių, rečiau spygliuočių miškuose.

Sezonas: liepalapkritis.

Panašios rūšys: Jį galima supainioti su karpotuoju pumpotaukšliu (Lycoperdon perlatum) arba ropliaodžiu kukurdvelkiu (Calvatia utriformis).

Literatūra

  • Didysis gamtos vadovas „Grybai“, išsamus grybų ir jų rinkimo žinynas, „Mūsų knyga“, 2004 m., (201 psl.) ISBN 9955-573-65-1
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visit source
partner site
wikipedia LT

Ilgasis kukurdvelkis: Brief Summary ( Lithuanian )

provided by wikipedia LT

Ilgasis kukurdvelkis (lot. Calvatia excipuliformis) – pumpotaukšlinių šeimos valgomas grybas, turintis geras maistines savybes.

Sinonimai: Calvatia saccata, Lycoperdon saccatum.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visit source
partner site
wikipedia LT

Plooivoetstuifzwam ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De plooivoetstuifzwam (Lycoperdon excipuliforme, synoniemen: Handkea excipuliformis, Calvatia excipuliformis) is een plaatjeszwam uit de familie Agaricaceae.

Leefomgeving

De soort komt voor op heide en in naaldbossen op zandgrond. Het is een vrij algemene verschijning.

Eigenschappen

Het vruchtlichaam kan tot 12 cm hoog worden en is knotsvormig met een duidelijke steel en kop. De oppervlakte is licht geelbruinachtig en bovenaan korrelig gestekeld.

Na het doorsnijden kan men in de kop de sporenmassa vinden, die olijfbruin is en later poederachtig wordt. De steriele basis is sponsachtig en wit. De steel is in de lengte gegroefd of geplooid. De sporen komen door een kratervormige opening naar buiten.

Externe link

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Plooivoetstuifzwam: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De plooivoetstuifzwam (Lycoperdon excipuliforme, synoniemen: Handkea excipuliformis, Calvatia excipuliformis) is een plaatjeszwam uit de familie Agaricaceae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Calvatia excipuliformis ( Pms )

provided by wikipedia PMS
Drapò piemontèis.png Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Fin a 15(20) cm. d'autëssa, con na sòrt ëd gamba. Pel da fòra da biancastr a brunastr, a uje (fin a 2 mm.) ch'a dròco. An madurand la pel a spariss. Gleba brun oliva, motobin separà da la sòrt ëd gamba.

Ambient

A chërs ant ij bòsch.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

  • Calvatia excipuliformis (Scop. : Pers.) Perdeck
  • [= Lycoperdon excipuliforme Pers. : Pers.]
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia PMS

Calvatia excipuliformis: Brief Summary ( Pms )

provided by wikipedia PMS

Fin a 15(20) cm. d'autëssa, con na sòrt ëd gamba. Pel da fòra da biancastr a brunastr, a uje (fin a 2 mm.) ch'a dròco. An madurand la pel a spariss. Gleba brun oliva, motobin separà da la sòrt ëd gamba.

Ambient

A chërs ant ij bòsch.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia PMS

Purchawka fiolowata ( Polish )

provided by wikipedia POL
Lycoperdon excipuliforme G6 (5).JPG
Handkea excipuliformis (Scop.) Kreisel, 1989 (Pestle Puffball) (2) crop.jpg
 src=
Dojrzały owocnik

Purchawka fiolowata, czasznica workowata (Lycoperdon excipuliforme (Scop.) Pers.) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lycoperdon,Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1772 r. Joannes Antonius Scopoli nadając mu nazwę Lycoperdon polymorphum var. excipuliforme. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1801 r. Christiaan Hendrik Persoon[1].

Ma ponad 50 synonimów łacińskich. Niektóre z nich[2]:

  • Calvatia excipuliformis (Scop.) Perdeck 1950
  • Handkea excipuliformis (Scop.) Kreisel 1989
  • Lycoperdon saccatum Vahl 1794
  • Utraria excipuliformis (Scop.) Quél. 1886

Nazwę polską podał Józef Jundził w 1830 r. Później gatunek ten w polskim piśmiennictwie mykologicznym opisywany był też jako czasza workowata i czasznica workowata[3]. Według aktualnych ustaleń taksonomicznych (Index Fungorum) należy do rodzaju Lycoperdon (purchawka), tak więc nazwa nadana przez J. Jundziłła jest zgodna z nazwą naukową.

Morfologia

Owocnik

Wysokość przeważnie 8-12 cm, czasami do 15 cm, ale zdarzały się wyjątkowe okazy o wysokości do 26 cm. Szerokość do 5,5, czasami do 9,5 cm. Kształt maczugowaty lub buławowaty, czasami odwrotnie gruszkowaty. Podstawa czasami bywa pofałdowana lub dołkowana. Zewnętrzna osłona (egzoperydium) u młodych okazów biała, matowa i gładka, potem szorstka, drobnoziarnista i strupowata. U dojrzałych owocników staje się jasnobrązowa lub orzechowa. Szczytowa część owocnika pokryta delikatnymi kolcami skupionymi stożkowato. Kolce łatwo odpadają, pozostawiając po sobie tylko słabo widoczny wzorek. Osłona wewnętrzna (endoperydium) jest cienka, gładka o barwie od ochrowej przez szarobrązową do rdzawobrązowej. Obydwie osłony podczas dojrzewania owocnika wraz ze znajdującą się w środku kłaczkowatą glebą rozpadają się na fragmenty, które dość długo utrzymują się obok na podłożu. Po ich odpadnięciu pozostaje dość trwałe, słupowate lub kielichowate podglebie o brązowej barwie[4].

Cechy mikroskopowe;

Zarodniki brązowe, kuliste, o średnicy 4-5,5 µm, brodawkowanej powierzchni i jednej kropli wewnątrz. Czasami zachowują się na nich krótkie (do 3 µm) sterygmy. Włośnia jest łamliwa, jej strzępki mają grubość do 10 µm, są dichotomicznie rozgałęzione, hialinowe lub w różnych odcieniach brązu i posiadają wydłużone jamki[4]. Jeden owocnik purchawki może wyprodukować aż 7 bilionów zarodników[5].

Występowanie i siedlisko

Opisano występowanie purchawki fiolowatej w Ameryce Północnej, Środkowej, Południowej i w Europie[6]. W Polsce jest pospolita[3].

Pojawia się od lipca do listopada w lasach liściastych i iglastych, na polanach, łąkach, rzadziej w parkach miejskich, na torach kolejowych. Pozostałości starych owocników utrzymują się czasami do lata następnego roku[3].

Znaczenie

Saprotrof[3]. grzyb jadalny za młodu, dopóki w środku jest biało zabarwiony[5].

Gatunki podobne

Charakterystyczną cechą odróżniającą purchawkę fiolowatą od podobnych gatunków jest fakt, że jej dojrzały owocnik nie otwiera się otworem na szczycie, lecz niemal cały rozpada na fragmenty[5]. W budowie mikroskopowej odróżnia ją brodawkowatość zarodników i nieseptowana włośnia[4].

Przypisy

  1. a b c Index Fungorum (ang.). [dostęp 2013-09-15].
  2. Species Fungorum (ang.). [dostęp 2013-09-20].
  3. a b c d Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c Wanda Rudnicka-Jezierska: Grzyby (Mycota). Tom XXIII. Podstawczaki (Basidiomycetes): purchawkowe (Lycoperdales), tęgoskórowe (Sclerodematales), pałeczkowe (Tulostomatales), gniazdnicowe (Nidulariales), sromotnikowe (Phallales), osiakowe (Podaxales). Kraków: Instytut Botaniki PAN, 1991. ISBN 83-85444-01-7.
  5. a b c Ewald Gerhardt: Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik. s. 600. ISBN 83-7404-513-2.
  6. Discover Life Maps. [dostęp 2016-01-10].
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Purchawka fiolowata: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL
Lycoperdon excipuliforme G6 (5).JPG Handkea excipuliformis (Scop.) Kreisel, 1989 (Pestle Puffball) (2) crop.jpg  src= Dojrzały owocnik

Purchawka fiolowata, czasznica workowata (Lycoperdon excipuliforme (Scop.) Pers.) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Ghioaga iepurilor ( Romanian; Moldavian; Moldovan )

provided by wikipedia RO

Lycoperdon excipuliforme (Giovanni Antonio Scopoli ex Christian Hendrik Persoon, 1801), sin. Lycoperdon saccatum (Vahl, 1794), din încrengătura Basidiomycota în familia Agaricaceae și de genul Lycoperdon[1] este o specie de ciuperci saprofită și, atât timp cât este tânără, comestibilă, denumită în popor ghioaga iepurilor.[2] Buretele se dezvoltă în România, Basarabia și Bucovina de Nord preferat în păduri de foioase, dar, de asemenea, pe peluze și prin câmpii. Timpul apariției este din iulie până în noiembrie.[3][4]

Descriere

 src=
Vahl: Lycoperdon saccatum
  • Corpul fructifer: El au este destul de variabil, cu o grosime 5-12 cm în partea de sus (care este cea fertilă) și o înălțime de 7-15 cm, având un aspect de pistil, mai rar de pară. Peridia[5] exterioară (Exoperidium) este inițial albicioasă, devenind apoi cremă până la ocru, la bătrânețe uscată, amintind de pergament precum maronie. Este acoperită dens cu o mulțime de negi fini care sunt ușor de îndepărtat. Interiorul este la început de asemenea alb, apoi galben-verzui, verde-măsliniu și în final, după descompunere, pulverulent și de culoare brun-măslinie până brun-purpurie. În cele din urmă, corpul fructifer se despică neregulat în partea de sus, astfel încât sporii maturi au posibilitatea de a scăpa în aer liber. Astfel pot fi răspândiți de vânt.
  • Piciorul: Nu are tijă adevărată, dar prelungirea corpului fructifer spre jos are aparența unui trunchi. Ciuperca este în acest domeniu sterilă, în diferență cu cea de sus. Coloritul corespunde cu cel al părții de sus.
  • Sporii: Ei sunt rotunjori, verucoși și destul de mici, având o mărime de 4-6 microni. Pulberea lor este brun-măslinie.
  • Carnea (gleba): Ea este la exemplarele tinere fermă, compactă, ceva lipicioasă și albă. Gleba se colorează după acea, începând în partea de sus, mai întâi galben, apoi verzui, devenind păstoasă, în sfârșit brun-măsliniu ai pulverulentă, Mirosul amintește ușor de ciuperci și gustul exemplarelor tinere este plăcut.[3][4]

Confuzii

Ghioaga iepurilor poate fi confundată cu alte soiuri ale genului sau celor strâns înrudite, cu toate comestibile, cum sunt Bovista aestivalis sin. Lycoperdon ericetorum,[6] Bovista plumbea,[7] Lycoperdon candidum sin. pedicellatum,[8] Lycoperdon echinatum,[9] Lycoperdon ericaeum,[10] Lycoperdon marginatum (se spune că ar conține substanțe psiho-active),[11] Lycoperdon molle,[12] Lycoperdon nigrescens sin. foetidum,[13] Lycoperdon pedicellatum,[14] Lycoperdon perlatum,[15] Lycoperdon pyriforme,[16] Lycoperdon umbrinum,[17] Lycoperdon utriforme[18] sau Calvatia cretacaea,[19] dar, de asemenea, cu forme deschise ale otrăvitorului Scleroderma citrinum sin. vulgare.[20]

Specii asemănătoare în imagini

Valorificare

Pe vremuri, praful buretelui sau carnea, uscată în stadiu tânăr și apoi frământată, a fost aplicată (dar și cel ale altor soiuri comestibile din acest gen) ca antihemoragic[21][22] și, de asemenea, ca antiseptic (până astăzi la țară).[23][24]

Ghioaga iepurilor este comestibilă și delicată cât culoarea glebei este complet albă, dar nu se potrivește cu fierberea ei, devenind vâscoasă. Înainte de preparare, la fel ca la cașul ciorii, cuticula trebuie să fie îndepărtată (merge cu ușurință) deoarece are o textură tare, ca de piele. Mai departe, ciuperca nu se spală niciodată, deoarece interiorul ei se comportă ca un burete, va absorbii apa, astfel compromițând prelucrarea ulterioară a ciupercii.[25]

Note

  1. ^ Index Fungorum
  2. ^ Denumire RO 2
  3. ^ a b Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, ed. a 5-a, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1979, p. 590-591 - 1, ISBN 3-405-12116-7
  4. ^ a b Marcel Bon: „Pareys Buch der Pilze”, Editura Kosmos, Halberstadt 2012, p. 304-305, ISBN 978-3-440-13447-4
  5. ^ Mic atlas micologic
  6. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, ed. a 5-a, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1979, p. 592-593 - 1, ISBN 3-405-12116-7
  7. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, ed. a 5-a, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1979, p. 592-593 - 2, ISBN 3-405-12116-7
  8. ^ Bruno Cetto: “I funghi dal vero”, vol. 7, Editura Arte Grafiche Saturnia, Trento 1993, p. 478-479, ISBN 88-85013-57-0 (editat postum)
  9. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, ed. a 5-a, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1979, p. 588-589 - 2, ISBN 3-405-12116-7
  10. ^ Bruno Cetto: “I funghi dal vero”, vol. 7, Editura Arte Grafiche Saturnia, Trento 1993, p. 472-473 – 2, ISBN 88-85013-57-0 (editat postum)
  11. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 3, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1980, p. 524-525, ISBN 3-405-12124-8
  12. ^ Bruno Cetto: “I funghi dal vero”, vol. 7, Editura Arte Grafiche Saturnia, Trento 1993, p. 472-473 – 1, ISBN 88-85013-57-0 (editat postum)
  13. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 3, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1980, p. 522-523, ISBN 3-405-12124-8
  14. ^ Bruno Cetto: “I funghi dal vero”, vol. 7, Editura Arte Grafiche Saturnia, Trento 1993, p. 478-479, ISBN 88-85013-57-0 (editat postum)
  15. ^ Linus Zeitlmayr: „Knaurs Pilzbuch”, Editura Droemer Knaur, München-Zürich 1976, p. 221-222. 224, ISBN 3-426-00312-0
  16. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, ed. a 5-a, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1979, p. 586-587 - 2, ISBN 3-405-12116-7
  17. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, ed. a 5-a, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1979, p. 588-589 - 1, ISBN 3-405-12116-7
  18. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, ed. a 5-a, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1979, p. 584-585, ISBN 3-405-12116-7
  19. ^ Bruno Cetto: “I funghi dal vero”, vol. 7, Editura Arte Grafiche Saturnia, Trento 1993, p. 468-469, ISBN 88-85013-57-0 (editat postum)
  20. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, ed. a 5-a, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1979, p. 594-595 - 1, ISBN 3-405-12116-7
  21. ^ Karl Sigismund Kunth: „Handbuch der Botanik”, Editura Duncker und Humblot, Berlin 1831, p. 195
  22. ^ [haemo.schattauer.de/de/inhalt/archiv/issue/281/.../5193/download.html M. Sachs]
  23. ^ Aerztliche Polytechnik (Illustrierte Monatsbeilage), vol. 5, Editura Fischer's Medicinische Buchhandlung H. Kornfeld, Berlin 1883, p. 87
  24. ^ „Deutsche medizinische Wochenschrift”, vol. 38, Editura Georg Thieme, Stuttgart 1912, p. 714
  25. ^ Luce Höllthaler: „Pilzdelikatessen”, Editura Wilhelm Heyne Verlag, München 1982, p. 135 ISDN 3-453-40334-7

Bibiliografie

  • Rose Marie Dähncke: „1200 Pilze in Farbfotos”, Editura AT Verlag, Aarau 2004, ISBN 3-8289-1619-8
  • Ewald Gerhard: „Der große BLV Pilzführer“ (cu 1200 de specii descrise și 1000 fotografii), Editura BLV Buchverlag GmbH & Co. KG, ediția a 9-a, München 2018, ISBN 978-3-8354-1839-4
  • Jean-Louis Lamaison & Jean-Marie Polese: „Der große Pilzatlas“, Editura Tandem Verlag GmbH, Potsdam 2012, ISBN 978-3-8427-0483-1
  • J. E. și M. Lange: „BLV Bestimmungsbuch - Pilze”, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna Viena 1977, p. 116, ISBN 3-405-11568-2
  • Hans E. Laux: „Der große Pilzführer, Editura Kosmos, Halberstadt 2001, ISBN 978-3-440-14530-2
  • Gustav Lindau, Eberhard Ulbrich: „Die höheren Pilze, Basidiomycetes, mit Ausschluss der Brand- und Rostpilze”, Editura J. Springer, Berlin 1928
  • Till E. Lohmeyer & Ute Künkele: „Pilze – bestimmen und sammeln”, Editura Parragon Books Ltd., Bath 2014, ISBN 978-1-4454-8404-4
  • Meinhard Michael Moser: „Röhrlinge und Blätterpilze - Kleine Kryptogamenflora Mitteleuropas”, ediția a 5-ea, vol. 2, Editura Gustav Fischer, Stuttgart 1983

Legături externe

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autori și editori
original
visit source
partner site
wikipedia RO

Ghioaga iepurilor: Brief Summary ( Romanian; Moldavian; Moldovan )

provided by wikipedia RO

Lycoperdon excipuliforme (Giovanni Antonio Scopoli ex Christian Hendrik Persoon, 1801), sin. Lycoperdon saccatum (Vahl, 1794), din încrengătura Basidiomycota în familia Agaricaceae și de genul Lycoperdon este o specie de ciuperci saprofită și, atât timp cât este tânără, comestibilă, denumită în popor ghioaga iepurilor. Buretele se dezvoltă în România, Basarabia și Bucovina de Nord preferat în păduri de foioase, dar, de asemenea, pe peluze și prin câmpii. Timpul apariției este din iulie până în noiembrie.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autori și editori
original
visit source
partner site
wikipedia RO

Головач довгастий ( Ukrainian )

provided by wikipedia UK

Будова

Гриб має довгасте біле плодове тіло, яке з часом стає ніби ясно–коричневим. Форма його обернено грушоподібна або булавоподібна. Заввишки до 17 см, у діаметрі до 11 см у верхній споровій частині. Якщо уважно придивитись до плодових тіл, то у верхній частині під час визрівання можна помітити в одних грибів бородавчасті утворення, в інших — ніби голчасті, а ще в інших — лускаті або зернисті.

Життєвий цикл

Головач довгастий утворює плодові тіла у травні–жовтні.

Практичне використання

Головач довгастий — гриб, який вживають тільки у молодому віці, зрілі та старі плодові тіла небезпечні для життя.

Джерела

  • Гриби Хмельниччини. Навчальний посібник. Говорун В. Д., Тимощук О. О. — Хмельницький: Поліграфіст-1, 2014. — 176 с. — С.17
Wiki letter w.svg
На цю статтю не посилаються інші статті Вікіпедії.
Будь ласка, скористайтеся підказкою та розставте посилання відповідно до прийнятих рекомендацій.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Автори та редактори Вікіпедії
original
visit source
partner site
wikipedia UK

Handkea excipuliformis ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Handkea excipuliformis, là một loài nấm trong họ Lycoperdaceae.

Loài này là một cây nấm to, nó có thể đạt kích thước rộng 12 cm (4,7 in) và cao 20 cm (7,9 in). Nó phân bố rộng rãi ở các khu vực ôn đới phía bắc, thường xuyên mọc ở vùng đất cây thạch nam cát. Loài này đã tưng được đặt vào nhiều chi khác nhau như Bovista, Lycoperdon, Calvatia, và Utraria. Năm 1989, nhà nghiên cứu nấm Đức Hanns Kreisel đã mô tả chi Handkea bao gồm các loài Calvatia.

Tham khảo

 src= Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Handkea excipuliformis


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến bộ nấm Agaricales này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Handkea excipuliformis: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Handkea excipuliformis, là một loài nấm trong họ Lycoperdaceae.

Loài này là một cây nấm to, nó có thể đạt kích thước rộng 12 cm (4,7 in) và cao 20 cm (7,9 in). Nó phân bố rộng rãi ở các khu vực ôn đới phía bắc, thường xuyên mọc ở vùng đất cây thạch nam cát. Loài này đã tưng được đặt vào nhiều chi khác nhau như Bovista, Lycoperdon, Calvatia, và Utraria. Năm 1989, nhà nghiên cứu nấm Đức Hanns Kreisel đã mô tả chi Handkea bao gồm các loài Calvatia.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI