Epipactis microphylla ye una especie d'orquídea perteneciente a la familia Orchidaceae que se distribución mediterránea n'Europa dende España y Francia a Alemaña. Llega hasta Irán y países estremeros
Ye una especie diminuto y delicao con fueyes verdes glauques, ensin relevancia, polo xeneral peluda. Namái tien un pequeñu tarmu con fueyes. Les flores son pequeñes y llanceolaes Les flores tienen un golor intenso a vainilla.
Alcuéntrase principalmente en fayedals y carbayeres y ye menos frecuente en montes de coníferes.
Epipactis microphylla describióse por (Ehrh.) Sw. y espublizóse en Kongl. Vetenskaps Academiens Nya Handlingar 21: 232. 1800.[1]
El nome Epipactis (Epcts.), procede del griegu "epipaktis", nome d'una planta melecinal usada polos griegos antiguos na Grecia clásica.
microphylla: epítetu llatín que significa "fueya pequeña"
Epipactis microphylla ye una especie d'orquídea perteneciente a la familia Orchidaceae que se distribución mediterránea n'Europa dende España y Francia a Alemaña. Llega hasta Irán y países estremeros
Epipactis microphylla (lat. Epipactis microphylla) - səhləbkimilər fəsiləsinin epipactis cinsinə aid bitki növü.
Epipactis microphylla (lat. Epipactis microphylla) - səhləbkimilər fəsiləsinin epipactis cinsinə aid bitki növü.
Die Kleinblättrige Stendelwurz (Epipactis microphylla),[1] auch Kleinblättriger Sitter oder Kleinblättrige Sumpfwurz genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Stendelwurze (Epipactis) innerhalb der Familie der Orchideen (Orchidaceae). In Deutschland steht die Orchideenart auf der Roten Liste und wird als "gefährdet" eingestuft.[2]
Die Kleinblättrige Stendelwurz ist eine ausdauernde krautige Pflanze. Der aufrechte, violett überlaufene Stängel kann bis zu 50 cm hoch werden und ist in der oberen Hälfte dicht graufilzig behaart. Am Grunde des Stängels sitzen Schuppenblätter, welche zur Blütezeit vertrocknen. Darüber befinden sich für die Gattung verhältnismäßig kleine, gekielte Stängelblätter, die oval-lanzettlich und oft rot-violett überlaufen sind. Der locker aufgebaute Blütenstand ist einseitswendig und nimmt etwa ein Drittel der Pflanzenhöhe ein. Sterile Triebe sind bei dieser Art äußerst selten zu finden.[2]
Die kleinen Blüten sind stark nach Vanille duftend und selten weit geöffnet oder ungeöffnet. Die Tragblätter sind länger als die gestielten Blüten.[2] Die zwittrigen Blüten sind zygomorph und dreizählig. Die Blüten sind blassgrün. Die Petalen sind meist violett überlaufen. Das Epichil ist herzförmig mit kräftiger warziger Schwiele an der Basis und drei weiteren warzenartigen Erhebungen. Bemerkenswert sind die sehr großen Kapselfrüchte. Blütenblätter, Fruchtknoten und Stiel sind außen stark behaart.[2]
Die Kleinblättrige Stendelwurz treibt Ende Mai / Anfang Juni aus, blüht von Mitte Juni bis Ende Juli und die Samen reifen ab Anfang August. Käfer und Ameisen besuchen häufig die Blüten.[2]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 40.[3]
An der Kleinblättrigen Stendelwurz fällt die geringe Größe der Blätter auf. Die Art bezieht einen Teil der für ihren Stoffwechsel benötigten organischen Substanzen durch die Mykorrhiza und ist mykoheterotroph.[4] Die Wurzeln, verglichen mit dem Rhizom, sind sehr fleischig.[2]
Während der Anthese ist die Rostelldrüse zwar funktionsfähig, aber selten in Gebrauch. Die Kleinblättrige Stendelwurz bestäubt sich also überwiegend selbst (fakultative Autogamie).[5]
Die Kleinblättrige Stendelwurz gedeiht vorwiegend in Orchideen-Buchenwäldern (Carici-Fagetum) in Mittelgebirgslagen zwischen 500 und 1000 Metern, seltener auch in Nadelwäldern.[3] Sie steigt in den Alpen kaum über Höhenlagen 1500 Meter auf.[6] Nach Baumann und Künkele hat die Art in den Alpenländern folgende Höhengrenzen: Deutschland 115–870 Meter, Frankreich 0–1600 Meter, Schweiz 350–1300 Meter, Liechtenstein 520–1045 Meter, Österreich 300–820 Meter, Italien 20–1800 Meter, Slowenien 50–670 Meter.[7] In Gesamteuropa sind die Höhengrenzen somit 0 und 1800 Meter.[7] Die Kleinblättrige Stendelwurz gedeiht am besten auf kalkhaltigen oder basenreichen mulldurchsetzten Lehmböden. Die Art verträgt keine volle Sonneneinstrahlung.[6]
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt & al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 3+w+ (feucht aber stark wechselnd), Lichtzahl L = 2 (schattig), Reaktionszahl R = 4 (neutral bis basisch), Temperaturzahl T = 3+ (unter-montan und ober-kollin), Nährstoffzahl N = 3 (mäßig nährstoffarm bis mäßig nährstoffreich), Kontinentalitätszahl K = 4 (subkontinental).[8]
Das Verbreitungsgebiet der Kleinblättrigen Stendelwurz reicht von Europa bis zum Iran.[9] In Mitteleuropa ist die Kleinblättrige Stendelwurz insgesamt sehr selten.[6] Ihre Verbreitung konzentriert sich auf den Süden Niedersachsens und Thüringen. Wie alle einheimischen Orchideenarten steht die Kleinblättrige Stendelwurz unter Naturschutz.
Verbreitungskarten:
Regionales:
Die Kleinblättrige Stendelwurz (Epipactis microphylla), auch Kleinblättriger Sitter oder Kleinblättrige Sumpfwurz genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Stendelwurze (Epipactis) innerhalb der Familie der Orchideen (Orchidaceae). In Deutschland steht die Orchideenart auf der Roten Liste und wird als "gefährdet" eingestuft.
Epipactis microphylla hè una pianta chì face partita di a famiglia di l'orchidaceae.
Epipactis microphylla hè una pianta chì face partita di a famiglia di l'orchidaceae.
Epipactis microphylla, the small-leaved helleborine, is a species of orchid. It is native to much of Europe and to Southwest Asia as far east as Iran though noticeably absent from the British Isles and from Scandinavia.[1] It has also been found in North Africa, in the Babor mountains in Little Kabylia, Algeria.[2]
{{cite journal}}
: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Epipactis microphylla, the small-leaved helleborine, is a species of orchid. It is native to much of Europe and to Southwest Asia as far east as Iran though noticeably absent from the British Isles and from Scandinavia. It has also been found in North Africa, in the Babor mountains in Little Kabylia, Algeria.
Epipactis microphylla es una especie de orquídea perteneciente a la familia Orchidaceae que se distribución mediterránea en Europa desde España y Francia a Alemania. Llega hasta Irán y países limítrofes
Es una especie diminuta y delicada con hojas verdes glaucas, sin relevancia, por lo general peluda. Solo tiene un pequeño tallo con hojas. Las flores son pequeñas y lanceoladas Las flores tienen un olor intenso a vainilla.
Se encuentra principalmente en hayedos y robledales y es menos frecuente en bosques de coníferas.
Epipactis microphylla fue descrita por (Ehrh.) Sw. y publicado en Kongl. Vetenskaps Academiens Nya Handlingar 21: 232. 1800.[1]
Ver: Epipactis
microphylla: epíteto latino que significa "hoja pequeña"
Epipactis microphylla es una especie de orquídea perteneciente a la familia Orchidaceae que se distribución mediterránea en Europa desde España y Francia a Alemania. Llega hasta Irán y países limítrofes
Épipactis à petites feuilles
Epipactis microphylla, l'épipactis à petites feuilles, est une plante herbacée vivace de la famille des Orchidaceae.
Plante grêle de 10 à 50 cm. La tige est pubescente, vert-grisâtre. Les feuilles sont très petites, peu nombreuses et engainantes. Les fleurs, vert jaunâtre, sont de petite taille, peu ouvertes, très odorantes et disposées en grappe lâche; le labelle est formé de 2 parties: l'épichile clair, est pourvu de 2 grosses bosses plissées et l'hypochile, verdâtre, concave. L'épipactis à petites feuilles passe souvent inaperçu et est relativement difficile à trouver.
Floraison de mai-juin à juillet. Géophyte à rhizome.
Sur substrat calcaire à l'ombre. Forêts feuillues, buissons, taillis.
Étages collinéen et montagnard. Subatlantique et subméditerranéen.
micro : petite taille et phylla : feuille.
Rare et disséminé. Cette espèce est inscrite dans la liste des espèces végétales protégées en Lorraine, en Rhône-Alpes, Auvergne, Centre, Poitou-Charentes, Pays-de-Loire, Limousin, Alsace et Franche-Comté[1].
L'espèce est classée "LC" : Préoccupation mineure[2].
Épipactis à petites feuilles
Epipactis microphylla, l'épipactis à petites feuilles, est une plante herbacée vivace de la famille des Orchidaceae.
Łopješkaty stawač (Epipactis microphylla) je rostlina ze swójby orchidejowych rostlinow (Orchidaceae).
Łopješkaty stawač (Epipactis microphylla) je rostlina ze swójby orchidejowych rostlinow (Orchidaceae).
L'elleborina minore (Epipactis microphylla (Ehrh.) Sw., 1800) è una piccola pianta erbacea perenne dai delicati fiori, appartenente alla famiglia delle Orchidacee.[2]
l termine Epipactis si trova per la prima volta negli scritti di Dioscoride Pedanio (Anazarbe in Cilicia, 40 circa - 90 circa) che fu un medico, botanico e farmacista greco antico che esercitò a Roma ai tempi dell'imperatore Nerone. L'origine di questo termine è sicuramente greca, ma l'etimologia esatta ci rimane oscura (qualche testo lo traduce con “crescere sopra”). Sembra comunque che in origine sia stato usato per alcune specie del genere Helleborus[3]. In tempi moderni il nome del genere fu creato dal botanico e anatomista germanico Johann Gottfried Zinn (1727 – 1759), membro tra l'altro dell'Accademia delle Scienze di Berlino, in una pubblicazione specifica sul genere Epipactis nel 1757.
L'epiteto specifico (microphylla) significa letteralmente “a foglie piccole”.
Il binomio scientifico di questa pianta inizialmente era Serapias microphylla, proposto dal botanico svizzero Jakob Friedrich Ehrhart (1742 -1795) in una pubblicazione del 1785, modificato successivamente in quello attualmente accettato Epipactis microphylla proposto dal botanico, naturalista, e tassonomista svedese Olof Peter Swartz (1760-1816) in una pubblicazione del 1800.
In lingua tedesca questa pianta si chiama Kleinblättrige Sumpfwurz; in francese si chiama Épipactis à petites feuilles; in inglese si chiama Small leaved Helleborine.
È una pianta erbacea perenne alta da 15 a 50 cm. La forma biologica di questa orchidea è geofita rizomatosa (G rizh), ossia è una piante con un particolare fusto sotterraneo, detto rizoma, che ogni anno si rigenera con nuove radici e fusti avventizi. Queste piante, contrariamente ad altri generi delle orchidee, non sono “epifite”, ossia non vivono a spese di altri vegetali di maggiori proporzioni (hanno cioè un proprio rizoma).
Le radici sono numerose e secondarie da rizoma.
Le foglie, poche (da 3 a 6) a disposizione spiralata lungo il fusto, sono intere a forma stretto-lanceolata con apice acuto; sono sessili, appena amplessicauli e lievemente carenate. La lamina è percorsa da diverse nervature longitudinali. Le foglie superiori sono progressivamente più ristrette e più corte; in tutti i casi anche le maggiori hanno una lunghezza minore dell'internodo corrispondente. Il colore è verde-grigio. Dimensioni delle foglie: larghezza 0,8 cm; lunghezza 3 cm.
L'infiorescenza è un racemo terminale, lineare con fiori spaziati (al massimo 20 per infiorescenza), penduli e pedicellati; la disposizione è leggermente unilaterale. Alla base del pedicello sono presenti delle brattee erbacee a forma lanceolata. Queste brattee sono di tipo fogliaceo non più grandi dell'ovario, mentre quelle superiori sono progressivamente più piccole; tutte sono pendule come i fiori. I fiori sono resupinati, ruotati sottosopra tramite torsione del pedicello (e non dell'ovario come nel genere Cephalanthera).
I fiori sono ermafroditi ed irregolarmente zigomorfi, pentaciclici (perigonio a 2 verticilli di tepali, 2 verticilli di stami, 1 verticillo dello stilo). I fiori all'esterno sono colorati normalmente di verde, mentre all'interno sono biancastri con sfumature violette. I fiori profumano debolmente di vaniglia e non si aprono molto neppure in pieno sole. Dimensione del fiore: 6 – 10 mm.
Il frutto è una capsula obovoide a più coste contenente moltissimi, minuti semi. Anche le capsule, come i fiori, sono orizzontali o pendule.
Queste piante si riproducono tramite l'impollinazione; sono piante nettarifere, quindi abbiamo una impollinazione entomofila (vespe, api e ditteri – gli insetti non devono essere molto grandi data la piccolezza del fiore). Comunque sono piante che usano anche l'autogamia (vedere il paragrafo “Variabilità”).
Dal punto di vista fitosociologico la specie Epipactis microphylla appartiene alla seguente comunità vegetale[6]:
Le Orchidaceae è una delle famiglie più vaste della divisione tassonomica delle Angiosperme; comprende 788 generi e più di 18500 specie[7]. Il genere Epipactis comprende circa 70 specie diffuse in Europa, in Asia e in America, delle quali circa una decina sono spontanee della flora italiana.
Il Sistema Cronquist assegna la famiglia delle Orchidaceae all'ordine Orchidales mentre la moderna classificazione APG la colloca nel nuovo ordine delle Asparagales. Sempre in base alla classificazione APG sono cambiati anche i livelli superiori (vedi tabella iniziale).
Il genere Epipactis, insieme al genere Cephalanthera, appartiene (secondo la suddivisione più in uso tra i botanici) alla sottofamiglia delle Epidendroideae caratterizzata dall'avere lo stame (l'unico fertile) ripiegato sopra il ginostemio e il labello composto da due pezzi distinti: ipochilo e epichilo[8][9]; e al livello inferiore alla tribù delle Neottieae, una delle quattro tribù nelle quali si usa suddividere le orchidee (relativamente alle specie spontanee del territorio italiano)[3].
Questa orchidea fa parte del gruppo Epipactis atrorubens separatasi per isolamento ecologico[10].
Il numero cromosomico di E. microphylla è: 2n = 40[11][12].
In questa specie la variabilità si manifesta nella lunghezza del labello. Osservazioni fatte in alcune zone della Baviera hanno permesso di individuare due tipi: con labello piccolo (5,5 mm) probabilmente su piante autogame (con polline pulverulento – con rostello non funzionante); con labello più lungo (7 mm) probabilmente su piante a fecondazione incrociata (polline gelatinoso – e quindi con rostello efficiente)[13]
Nell'elenco che segue sono indicati alcuni ibridi interspecifici:
La specie Epipactis microphylla ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco che segue indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
In genere tutte le Epipactis sono abbastanza simili nella forma del fiore. Qui ricordiamo alcune specie (tralasciando le varie sottospecie) quali:
La Lista rossa IUCN classifica Epipactis microphylla come specie prossima alla minaccia di estinzione (Near Threathened).[1]
Come tutte le orchidee è una specie protetta e quindi ne è vietata la raccolta e il commercio ai sensi della Convenzione sul commercio internazionale delle specie minacciate di estinzione (CITES).[14]
L'elleborina minore (Epipactis microphylla (Ehrh.) Sw., 1800) è una piccola pianta erbacea perenne dai delicati fiori, appartenente alla famiglia delle Orchidacee.
De kleinbladige wespenorchis of ook wel kleine wespenorchis (Epipactis microphylla) is een orchidee. Het is een soort die voorkomt in lichte bossen en bosranden van Midden- tot Zuid-Europa. In België is de soort zeer zeldzaam. De Nederlandse en botanische namen wijzen naar de, in verhouding met andere wespenorchissen, erg kleine bladeren. Sommige exemplaren hebben helemaal geen bladgroen en zijn epiparasitair.
De kleinbladige wespenorchis is een onopvallende, kleine, vaste plant die elk jaar opnieuw een bloemstengel vormt. De stengels zijn slechts 15-30 cm hoog, alleenstaand, onderaan rood aangelopen en bovenaan dicht en viltig behaard. Een bloemstengel draagt een ijle tros van vier tot dertig bloemen. De hele plant heeft een vanilleachtige geur.
Langs de stengel staan maximaal zes 1-3 cm lange, stengelomvattende vlezige bladeren in een spiraal gerangschikt.
De bloemen zijn zeer onopvallend, minder dan 1 cm groot en bleekgroen tot donkerviolet van kleur. De lip bestaat uit twee delen, een hypochiel en een epichiel (typisch voor wespenorchissen) en is slechts enkele millimeters lang en wit tot rozig gekleurd. De bloeitijd is van midden juni tot begin juli.
De kleinbladige wespenorchis lokt zijn bestuivers voornamelijk door zijn geur. Bestuiving gebeurt meestal door sociale wespen.
Merkwaardig is dat deze plant, net als enkele andere wespenorchissen, bij gebrek aan bestuivers ook zichzelf kunnen bevruchten (autogamie).
De meeste kleine wespenorchissen hebben bladgroen of chlorofyl waarmee ze zelf koolhydraten kunnen aanmaken, maar sommige hebben dat niet (achlorofyl). De laatsten rekenen voor hun koolhydraten volledig op symbiotische schimmels of mycorrhiza. Men spreekt dan ook wel van epiparasieten.
De kleinbladige wespenorchis is een soort van open plaatsen in loofbossen (vooral beuken- en haagbeukenbossen), bosranden en soms in lichte naaldbossen, liefst op kalkrijke grond, in de schaduw of halfschaduw.
De kleinbladige wespenorchis komt voor in Midden- en Zuid-Europa en in het Middellands Zeegebied tot in Klein-Azië. De plant is weinig variabel. In België is de soort zeldzaam in het hele land. In Nederland komt de soort niet voor.
Door zijn geringe grootte en onopvallende kleur wordt de plant echter dikwijls over het hoofd gezien.
De kleinbladige wespenorchis behoort tot het geslacht van de wespenorchissen, waarvan een tiental soorten in België en Nederland voorkomen. Maar door zijn ijle bloemtros, kleine bladeren en bloemen is hij nauwelijks met een andere wespenorchis te verwarren.
De belangrijkste bedreiging is het verlies van hun biotoop.
In België staat de soort op de Lijst van wettelijk beschermde planten in België.
De kleinbladige wespenorchis of ook wel kleine wespenorchis (Epipactis microphylla) is een orchidee. Het is een soort die voorkomt in lichte bossen en bosranden van Midden- tot Zuid-Europa. In België is de soort zeer zeldzaam. De Nederlandse en botanische namen wijzen naar de, in verhouding met andere wespenorchissen, erg kleine bladeren. Sommige exemplaren hebben helemaal geen bladgroen en zijn epiparasitair.
Kruszczyk drobnolistny[3] (Epipactis microphylla (Ehrh.) Sw.) – gatunek byliny z rodziny storczykowatych (Orchidaceae).
Gatunek śródziemnomorski. Występuje na obszarze od południowej Hiszpanii przez Europę Środkową po Turcję, Krym i Iran, na północy dochodząc do środkowych Niemiec, na południu po Sycylię, Kretę i Sardynię[4]. Przez Polskę przechodzi północna granica jego zasięgu i jest tu bardzo rzadki, opisano jego występowanie na 8 tylko stanowiskach na południu kraju[5]. Są to: okolice Kamienia Śląskiego, góra Szpicza koło Gogolina, rezerwat przyrody Lipowiec, rezerwat przyrody Grabowiec, Pogórze Bukowskie, Pogórze Cieszyńskie (góra Machowa i Jasieniowa) i Czertezik w Pieninach[5].
Bylina, geofit ryzomowy. Występuje w cienistych lasach i zaroślach liściastych, rzadziej w iglastych, przeważnie na żyznych i wapiennych glebach. Najwyżej połozone stanowisko w Polsce znajduje się na stokach Czertezika w Pieninach (680 m n.p.m.). Kwitnie od maja do sierpnia, zapylany jest przez owady, lub dochodzi do samozapylenia (dość często). Rozmnaża się tylko przez nasiona[5]. Liczba chromosomów 2n = 42[7].
Tworzy mieszańce z kruszczykiem szerokolistnym (E. helleborine)[5].
Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową.
Kategorie zagrożenia gatunku:
Gatunek zagrożony jest ze względu na niewielką liczbę stanowisk i niewielką ilość osobników na tych stanowiskach. Niektóre stanowiska nie podlegają ochronie, więc ich przyszłość zależy od gospodarki człowieka. Zagrożeniem są również kolekcjonerzy zbierający rośliny do zielników. Obecnie[kiedy?] liczba okazów zielnikowych tego storczyka jest większa od liczby roślin rosnących w naturze[5].
Kruszczyk drobnolistny (Epipactis microphylla (Ehrh.) Sw.) – gatunek byliny z rodziny storczykowatych (Orchidaceae).
Трав'яниста рослина 17-40 см заввишки, гемікриптофіт. Кореневище коротке. Стебло прямостояче, темно-пурпурове, у верхній частині короткоопушене білими волосками. Стеблові листки маленькі, ланцетні або яйцеподібно-ланцетні, набагато коротші за міжвузля, темно-зеленого кольору, інколи з пурпуровим відтінком. Через невеликий розмір листків рослина справляє враження квітконоса, що просто стирчить із землі. Зважаючи на їх непропорційно маленький розмір, існує версія, що більшу частину поживних речовин коручка дрібнолиста отримує не за допомогою фотосинтезу, а через мікоризу.
Суцвіття — однобока, негуста китиця, що складається з 10-20 (інколи до 40) квіток. Приквітки ланцетні, до 2 см завдовжки. Квітки двох типів — невеликі автогамні без запаху та великі алогамні зі слабким запахом гвоздики або ванілі. Листочки оцвітини зовні короткоопушені, червонуваті або зеленкуваті, зсередини — зеленкувато-жовті. Плід — коробочка завдовжки 13-18 мм.
Зростає у тінистих лісах: переважно букових і дубових, рідше — у соснових. Також трапляється на галявинах і узліссях, але місць з яскравим освітленням уникає.[1] Рослина помірно вологолюбна, віддає перевагу плодючим, глинистим, багатим на вапно ґрунтам.
Розмножується насінням. Квітне у червні-липні. Плодоносить у липні-серпні.
Ареал коручки дрібнолистої охоплює Центральну та Західну Європу, Середземномор'я, Малу Азію, Кавказ, Іран. В Україні відома лише в Гірському Криму, Карпатах і Закарпатті, де трапляються поодинокі особини або маленькі популяції з декількох десятків рослин. Висотний діапазон становить 500—1000 м, окремі особини знаходили на висоті до 1500 м.
Вид занесено до Додатку ІІ Конвенції про міжнародну торгівлю видами дикої фауни та флори, що перебувають під загрозою зникнення (CITES), до Червоної книги Чехії, списків охоронюваних рослин Лотарингії (Франція) і Словаччини. В Україні охороняється лише в Кримському і Ялтинському гірсько-лісовому заповідниках.
Господарського значення не має, зрідка культивується заради запашних квітів.
Відомі такі форми і підвиди:
Epipactis microphylla (tên tiếng Anh là Small-leaved Helleborine)) là một loài phong lan.
[[Thể loại:Epipactis|Epipactis microphylla}}
Epipactis microphylla (tên tiếng Anh là Small-leaved Helleborine)) là một loài phong lan.
Epipactis microphylla (Ehrh.) Sw.
СинонимыДре́млик мелколи́стный (лат. Epipáctis microphýlla) — травянистое растение рода Дремлик семейства Орхидные (Orchidaceae).
Русское название род Дремлик получил из-за поникающих, как бы «дремлющих» цветков[2]. Видовой эпитет связан с небольшой величиной листьев.
Многолетнее растение с коротким корневищем и длинными многолетними корнями, живущими до 8—9 лет[3].
Стебель 17—40 (до 55) см высотой, вверху мелко опушённый.
Листья мелкие, числом 3—5 (до 8), 1,5—2,5 см длиной и до 9 мм шириной, от яйцевидных до ланцетных, по краю очень мелко опушённые.
Соцветие — рыхлая однобокая кисть из 3—15 (до 30) цветков, с густо опушённой осью. Цветки зеленоватые, со слабым ароматом гвоздики. Листочки наружного круга околоцветника (чашелистики) 7 мм длиной, вытянуто-овальные, снаружи мелко опушённые, зеленовато-красноватые. Внутренние боковые листочки (лепестки) — 5—6 мм длиной беловато-зелёные, заострённые. Губа поперечной вырезкой поделена на две части; задняя её часть (гипохилий) зеленовато-коричневой окраски, округлая, около 3 мм в диаметре; передняя доля (эпихилий) от беловато-зелёной до розовато-зелёной, около 4 мм в диаметре, сердцевидная, с морщинистыми бугорками, сросшимися в виде сердца. Прилипальце развито, но не функционирует (не клейкое).
Завязь и цветоножка густо опушены.
Диплоидный набор хромосом 2n = 40.
Цветет в июне—июле; плодоносит в июле—августе.
Дремлик мелколистный размножается семенным путём. Вегетативное размножение для этого вида не описано. Число семян в одной коробочке в среднем составляет 1500[4].
Семя прорастает после инфицирования грибом, и на 6—7-й год развивается первый наземный олиственный побег, который уже может нести соцветие[5].
В целом растение является преимущественно аллогамным, однако наблюдается и самоопыление[4].
Вид сильно микторофен, отмечается интенсивное микоризообразование с дюронским белым трюфелем (Tuber excavatum)[6].
Европейско-малоазиатский вид с разорванным ареалом. Встречается в Скандинавии, Центральной, Атлантической и Южной Европе, Средиземноморье, Передней Азии (северный Иран, северная Сирия). В Восточной Европе произрастает на Карпатах. Вид описан и в Азербайджане. В России встречается в Крымских горах, на Северном Кавказе (Краснодарский край между Анапой и Джубгой), также ранее указывался для Дагестана.[7]
Теневыносливый вид, устойчивый к летне-осенней засухе. Предпочитает богатые гумусом, с низким содержанием азота почвы с нейтральной и щелочной реакцией. Произрастает в горных тенистых дубовых, грабовых, ясеневых лесах в местах со слабо развитым травяным покровом[5]. Вид растет единично или по несколько особей. Плотность ценопопуляций крайне низкая.
На территории России вид представлен малочисленными популяциями в рамках узкого ареала. Нуждается в охране.[5] Антропогенные лимитирующие факторы: фрагментация ареала, разрушение мест произрастания, вырубка лесов, рекреация, пожары.
Вид внесен в Приложение II Международной конвенции СИТЕС. Включен в Красные книги Краснодарского края (2017) — статус 2 ИС[8], исчезающий вид; Республики Крым (2015) — статус 3, редкий вид; города Севастополя (2016), Республики Южная Осетия (2017), Азербайджана — категория VU D2; Украины[9].
Охраняется на территории государственного природного заповедника «Утриш», в Кавказском государственном биосферном заповеднике и Сочинском национальном парке; в Крыму охраняется в Ялтинском горно-лесном, Крымском и Карадагском природных заповедниках, в природном заповеднике «Мыс Мартьян» и других особо охраняемых природных территориях[10].
Описаны внутривидовые гибриды с дремликами тёмно-красным и широколистным[11].
По информации базы данных The Plant List (2013), в синонимику вида входят следующие названия[12]
Дре́млик мелколи́стный (лат. Epipáctis microphýlla) — травянистое растение рода Дремлик семейства Орхидные (Orchidaceae).