Argiope bruennichi (eşşəkarısı hörümçəyi) argiope cinsinin növlərindən biri. Şimali Avropa, Şimali Afrika, Asiyanın bəzi hissələri və Azor adaları boyunca yayılmışdır,həmçinin ABŞ-ın Şimali Karolina və Ohayo ştatlarında görülmüşdür.[1] Argiope cinsinin digər növləri kimi qarın hissəsində sarı-qara zolaqları var.
Hörümçək adətən uzun otların içərisində yerdən bir az yuxarı gecə yaxud şəfəq vaxtı spiral tor hörür, , toru hörməsi təxminən bir saat çəkir. Torun ortasında nəzərə çarpan zigzaglı, stabilimentum və ya tor dekorasiyası adlanan şəkil var. Bunun funksiyası qeyri-müəyyən olsa da həşəratların cəlb edilməsi üçün olduğu düşünülür.
Tora hər hansı həşərat ilişdikdə Argiope bruennichi tez onu hərəkətsiz hala gələnə kimi tora sarar. Sonra hörümçək ovunu sancaraq iflic edici zəhər və zülal- həll edən ferment injeksiya edər.
Argiope bruennichinin dişisi və erkəyi arasında böyük fərqliliklər vardır. Belə ki, dişinin ortalama bədən uzunluğu 15 mm ikən erkəyin ortalama bədən uzunluğu 4.5 mm-dir.[2]
Argiope bruennichi yuvasındakı stabilimentum
Argiope bruennichinin yaxından görünüşü
Argiope bruennichinin yumurta kisəsi
Erkək və dişi Argiope bruennichi
Vikianbarda Argiope bruennichi ilə əlaqəli mediafayllar var.
Argiope bruennichi (eşşəkarısı hörümçəyi) argiope cinsinin növlərindən biri. Şimali Avropa, Şimali Afrika, Asiyanın bəzi hissələri və Azor adaları boyunca yayılmışdır,həmçinin ABŞ-ın Şimali Karolina və Ohayo ştatlarında görülmüşdür. Argiope cinsinin digər növləri kimi qarın hissəsində sarı-qara zolaqları var.
L'aranya vespa (Argiope bruennichi), és una aranya que es troba distribuïda per tot el centre d'Europa, nord d'Europa, nord d'Àfrica i parts d'Àsia. Igual que molts altres membres del gènere Argiope, mostra marques grogues i negre en el seu abdomen.
L'aranya construeix una teranyina orbe espiral de bon matí o al vespre, normalment en herba llarga una mica per sobre el nivell del terra, i tarda aproximadament una hora. La forma de ziga-zaga prominent anomenada stabilimentum, o decoració de la teranyina, que apareix al centre de l'esfera és de funció incerta, encara que pot ser per atreure insectes.
Quan una presa és atrapada per primera vegada a la teranyina, la immobilitza ràpidament embolicant-la amb seda. llavors pica la presa i se li aplica un verí paralitzant i un enzim de proteïna de dissolució.
El mascle de l'espècie és més petit que la femella. Sovint es pot veure a prop d'una teranyina d'una femella un mascle esperant que completi la seva muda final, moment en el qual s'arriba a la maduresa sexual. En aquest moment la seva mandíbula serà suau durant un temps curt i el mascle pot aparellar-se amb la femella sense el perill de ser menjat.
Aquesta espècie d'aranya va aparèixer en la pel·lícula Arac Attack (Eight Legged Freaks).
Hi ha una subespècie actualment reconeguda:
L'aranya vespa (Argiope bruennichi), és una aranya que es troba distribuïda per tot el centre d'Europa, nord d'Europa, nord d'Àfrica i parts d'Àsia. Igual que molts altres membres del gènere Argiope, mostra marques grogues i negre en el seu abdomen.
L'aranya construeix una teranyina orbe espiral de bon matí o al vespre, normalment en herba llarga una mica per sobre el nivell del terra, i tarda aproximadament una hora. La forma de ziga-zaga prominent anomenada stabilimentum, o decoració de la teranyina, que apareix al centre de l'esfera és de funció incerta, encara que pot ser per atreure insectes.
Quan una presa és atrapada per primera vegada a la teranyina, la immobilitza ràpidament embolicant-la amb seda. llavors pica la presa i se li aplica un verí paralitzant i un enzim de proteïna de dissolució.
El mascle de l'espècie és més petit que la femella. Sovint es pot veure a prop d'una teranyina d'una femella un mascle esperant que completi la seva muda final, moment en el qual s'arriba a la maduresa sexual. En aquest moment la seva mandíbula serà suau durant un temps curt i el mascle pot aparellar-se amb la femella sense el perill de ser menjat.
Aquesta espècie d'aranya va aparèixer en la pel·lícula Arac Attack (Eight Legged Freaks).
Hi ha una subespècie actualment reconeguda:
Argiope bruennichi nigrofasciata Franganillo, 1910 (Portugal)Křižák pruhovaný (Argiope bruennichi) je původem subtropický pavouk z oblasti Středomoří, který však vlivem globálního oteplování[1][2][3] zdomácněl také v České republice.
Tento pavouk má charakteristické vybarvení kombinující žluté a černé pruhy protkané tenkým bílým lemem. Samice dorůstá ve středoevropských poměrech délky 15 mm, samec je zřetelně menší, jen 4-6 mm. V jižní Evropě jsou jedinci obvykle větší, zatímco v severní Evropě o něco menší. Ačkoliv původně tito pavouci žili pouze na jižní Moravě,[zdroj?] od devadesátých let 20. století se vyskytují na celém území ČR. Většinou žijí ve vysoké trávě.
Ačkoliv staví sítě, ve kterých je charakteristické stabilimentum (lokálně zakřivený svislý pás), primárně neloví drobný létající hmyz, ale kobylky, které tvoří hlavní zdroj jeho potravy. Svou kořist usmrcuje jedem, pro člověka však není vůbec nebezpečný, neboť jeho kousnutí nepronikne lidskou kůží (vyjma dětí a seniorů).
Ačkoliv je to u křižáků nezvyklé, páření probíhá bez pářícího vlákna. Samotný akt obvykle končí sežráním samce, který samici poslouží jako potrava. Po spáření samice upřede relativně velký kokon, do kterého naklade vajíčka. Pavoučice většinou upřede dva až tři kokony, z nichž každý obsahuje několik set vajíček.
Obrázky, zvuky či videa k tématu křižák pruhovaný ve Wikimedia Commons
Galerie křižák pruhovaný ve Wikimedia CommonsKřižák pruhovaný (Argiope bruennichi) je původem subtropický pavouk z oblasti Středomoří, který však vlivem globálního oteplování zdomácněl také v České republice.
Hvepseedderkoppen (Argiope bruennichi) er en edderkop af familien Hjulspindere.
Med sin gul- og sortstribede bagkrop er der tale om en særdeles genkendelig edderkop, der ikke kan forveksles med andre edderkopper i Danmark. Hvepseedderkoppen er en – efter danske forhold – stor edderkop, idet hunnen inkl. ben måler 3-4 cm. Hannen er noget mindre med sine 0,5-1 cm.
Den blev første gang observeret i Danmark i 1992 i Dyrehaven nord for København. To år senere, blev den set i Stubbekøbing på Falster. I 1995 fandt man arten på Als, Bornholm og Fyn og i 1997 observerede man den på Mols i Jylland. Efterfølgende er den blevet set flere gange overalt i landet.
Hvepseedderkoppen spinder et ca. 30-40 cm. stort cirkulært spind lavt i vegetationen (op til en halv meter over jorden) – hvori den placerer sig i midten. I modsætning til de fleste hjulspindere, er den aktiv om dagen.
Parringen sker i juli-august, og få uger efter danner hunnen et brunligt valnøddelignende ægspind, som indeholder 300-400 æg. Disse placeres nær spindet i f.eks. noget græs. Ungerne klækkes ca. 4 uger efter, men forlader først ægspindet næste forår, hvor de hen på sommeren bliver kønsmodne.
.png)
Hvepseedderkoppen (Argiope bruennichi) er en edderkop af familien Hjulspindere.
Med sin gul- og sortstribede bagkrop er der tale om en særdeles genkendelig edderkop, der ikke kan forveksles med andre edderkopper i Danmark. Hvepseedderkoppen er en – efter danske forhold – stor edderkop, idet hunnen inkl. ben måler 3-4 cm. Hannen er noget mindre med sine 0,5-1 cm.
Den blev første gang observeret i Danmark i 1992 i Dyrehaven nord for København. To år senere, blev den set i Stubbekøbing på Falster. I 1995 fandt man arten på Als, Bornholm og Fyn og i 1997 observerede man den på Mols i Jylland. Efterfølgende er den blevet set flere gange overalt i landet.
Die Wespenspinne (Argiope bruennichi) (auch Zebraspinne, Tigerspinne oder Seidenbandspinne) ist eine Spinne aus der Familie der Echten Radnetzspinnen. Die große und sehr auffallend gezeichnete Art wurde 2001 zur Spinne des Jahres gewählt.
Während Männchen nur eine Körperlänge von sechs Millimetern erreichen, werden Weibchen mit bis zu 25 Millimetern deutlich größer. Unverwechselbar ist bei den Weibchen das gelb-weiß gestreifte Opisthosoma (Hinterleib), das mit schwarzen Querbändern wespenähnlich gezeichnet ist, und das silbrig-weiß behaarte Prosoma (Vorderleib). Die hellbraunen Männchen mit undeutlicher dunkler Zeichnung sind wesentlich unauffälliger.
Eine Verwechslungsgefahr ist kaum vorhanden. Die nur im Mittelmeerraum vorkommende, nah verwandte Art Argiope lobata baut ebenfalls Netze mit Zickzack-Band und hält sich wie A. bruennichi – wenn ungestört – immer in der Mitte des Netzes (der Nabe) auf, wo sie mit ihrer lebhaft schwarz-gelben Zeichnung und ihrer etwa gleichen Körpergröße genauso auffällig ist. Der Hinterleib von A. lobata ist jedoch deutlich breiter als der von A. bruennichi und „gelappt“, d. h. mit kräftigen seitlichen Höckern versehen. Die Netze sind meistens deutlich größer als die von A. bruennichi.
Die Wespenspinne war bis vor etwa 50 Jahren vor allem im südlichen Europa verbreitet, in Mitteleuropa sehr selten; ihr Vorkommen war hier auf wenige Verbreitungsinseln in der Oberrheinischen Tiefebene, im Rhein-Main-Gebiet und in der Umgebung von Berlin beschränkt. Seitdem hat die Art ihr Areal stark vergrößert und ausgedehnt. Mittlerweile ist sie in fast allen europäischen sowie in einigen asiatischen und nordafrikanischen Ländern anzutreffen.[1][2]
Die Art bevorzugt sonnige, offene Standorte mit niedriger bis halbhoher Vegetation und hoher Heuschrecken-Population auf trockenem wie feuchtem Untergrund; z. B. Trockenrasen, lückig bewachsenes Ödland oder Feuchtwiesen. Ab Mai sind junge Spinnen anzutreffen, von Juli bis August findet man erwachsene Tiere. Die Weibchen sind bis in den Oktober anzutreffen.
Im Schnitt benötigt eine Wespenspinne 40 Minuten für den Netzbau. Die Höhe der Netznabe liegt üblicherweise zwischen 20 und 70 cm über dem Boden. Die Höhe ist angepasst an den Lebensraum der Beutetiere. Charakteristisch für das Netz der Wespenspinne ist ein häufig sehr kräftiges, zickzackförmiges Gespinstband in vertikaler Ausrichtung ober- und unterhalb der Nabe, das sogenannte Stabiliment. Inzwischen sind weitere Formen von Stabilimenten bekannt. Es gibt zum Beispiel kreisförmige Anordnungen der Zickzacklinien um die Netzmitte herum (besonders bei Jungspinnen), nur ein Gespinstband nach unten weisend oder gar ein fehlendes Stabiliment. Diese abnormalen oder fehlenden Stabilimente deuten darauf hin, dass die ursprünglich zugeschriebene stabilisierende Wirkung für das Netz nicht primär gilt. Auch die Vermutung, dass es sich ausschließlich um eine Art Tarnung des Netzes handelt, gilt als nicht gesichert.
Beobachtungen zeigen, dass der Aufbau des Stabiliments entweder durch chemische Kontaminierung des Lebensraumes beeinflusst wird oder durch das Alter und Geschlecht der Wespenspinnen. Männliche Spinnen weben bis zum Erreichen der Geschlechtsreife überwiegend die häufige senkrechte Zickzacklinie über und unter der Netznabe, aber auch zirkulär verlaufende Gespinstbänder um die Mittelnabe. Im September und Oktober scheinen die männlichen Wespenspinnen meist nur noch einarmige, nach unten gerichtete Zickzacklinien zu weben. Weibliche Wespenspinnen legen überwiegend die bekannte vertikale Zickzacklinie an, aber auch das ganze Jahr über kreisförmige Stabilimente. Sogar Kombinationen aus einem zirkulären Stabiliment und vertikalen zickzackförmigen Gespinstbändern wurden beobachtet.
Bedingt durch ihren Lebensraum besteht die Beute vor allem aus Heuschrecken und Hymenopteren wie Bienen und Wespen. Es werden jedoch auch fast alle anderen Insekten geeigneter Größe erbeutet wie Fliegen, Schmetterlinge, Libellen oder Heupferde. Wespenspinnen mit hohem Nahrungsangebot entwickeln sich schneller, fertigen mehr Kokons an und verschwinden deutlich früher. Artgenossen, die wenig fressen, gehen erst sehr spät in Winterruhe. Sobald sich Beute in dem Netz der Wespenspinne verfangen hat, wickelt sie ihr Opfer ein und tötet es mit Gift. Die Weichteile der Beute werden durch injiziertes Gift verflüssigt und dann ausgesaugt (extraintestinale Verdauung).
Wespenspinnen paaren sich zwischen Ende Juli und Anfang August. Das Männchen erregt das Weibchen durch charakteristisches Rütteln an dessen Netz. Nachdem sich das Weibchen erhoben hat, kriecht das Männchen darunter und begattet es. Wespenspinnenweibchen sind, wie alle Weibchen innerhalb der Gattung Argiope, extrem kannibalistisch und versuchen unmittelbar nach Beginn der Paarung das Männchen zu erbeuten. Beim Versuch zu Entfliehen bricht bei den Männchen mitunter der zur Spermienübertragung dienende Bulbus ab und verstopft so die Geschlechtsöffnung des Weibchens. Damit erhöht sich zwar nicht die Überlebenschance des Männchens bei der Kopulation, jedoch erhöhen sich die Erfolgsaussichten seiner Vaterschaft gegenüber konkurrierenden, später kopulierenden Männchen.[3] Noch ungeklärt ist, ob die Genitalverstümmelung eine Anpassung an den sexuellen Kannibalismus der Weibchen ist.[4] Jedenfalls ist der Kannibalismus nicht als weibliche Strategie gegen die männliche „Monopolisierung“ mittels Verstopfung des weiblichen Genitals zu verstehen, wie neuere Erkenntnisse mittlerweile beweisen.
Der Sexualkannibalismus ist sowohl für das gefressene Männchen als auch für seinen Nachwuchs von Vorteil, wenn man die Angelegenheit aus evolutionärer Sicht betrachtet. Zoologen der Universität Hamburg wiesen nach, dass die Aussicht auf Vaterschaft für Spinnenmännchen durch den Tod bei oder in Folge der Paarung signifikant steigt. Weibliche Wespenspinnen sammeln bis zur Befruchtung meist Spermien unterschiedlicher Männchen in einer entsprechenden Vorratstasche (Receptaculum seminis). Daher haben ihre Nachkommen oft unterschiedliche Väter, die je nach Länge des Paarungsaktes unterschiedlich viele Samenzellen bei dem Weibchen deponieren konnten. Um eine Kopulation als Männchen zu überleben, wäre ein schneller Rückzug notwendig, bei dem allerdings entsprechend weniger Nachkommen gezeugt werden. Darüber hinaus produzierten die kannibalistischen Weibchen im Direktvergleich zu Weibchen, die vom Verzehr des Partners abgehalten wurden, schwerere Eier. Die Jungspinnen profitieren von einer besseren Dotterversorgung, die sich positiv auf ihr Schlupfgewicht auswirkt.[5][6]
Ab Ende August legen die Weibchen ihre Eier in kugelförmige, bräunliche Kokons. Dabei befindet sich das Eipaket in einem inneren Kokon verpackt, aufgehängt im eigentlichen Kokon. Ein Eipaket kann mehr als hundert Eier enthalten. Die Jungspinnen, die schon bald schlüpfen, überwintern im gut getarnten Kokon. Sobald es für sie warm genug ist, verlassen sie ihren Kokon und entwickeln sich sehr schnell zu erwachsenen Spinnen.
Das Gift der Wespenspinne ist für den Menschen nicht gefährlich. Die Giftklauen können die menschliche Haut normalerweise nicht durchdringen, da sie zu kurz sind. Lediglich an dünnen Hautstellen, wie zum Beispiel an den Ohrläppchen, kann es theoretisch zu einem Giftbiss kommen. Schwellungen, Rötungen und leichte Schmerzen können die Folge sein. Aktuelle Untersuchungen mittels Transcriptomics und Proteomics haben ergeben, dass das Gift der Wespenspinne hauptsächlich aus hochmolekularen Proteinen aufgebaut ist und im Vergleich zu anderen Spinnen nur wenige Peptide mit Cystin-Knoten enthält.[7]
Die Art ist weit verbreitet und in geeigneten Habitaten häufig. Sie wird in Deutschland in der Roten Liste als „ungefährdet“ eingestuft.
Die Schlupfwespe Tromatobia ornata ist auf die Wespenspinne als Wirt spezialisiert.[8] Die Weibchen legen ihre Eier in die Kokons von Wespenspinnen. Die geschlüpften Larven ernähren sich von den Eiern des Spinnengeleges.[8]
Wespenspinne, Weibchen, mit kreisförmiger Anordnung der Zickzacklinien des Netzes
Wespenspinne, Männchen
Nahaufnahme einer Wespenspinne
Wespenspinne mit Beute
Kokon einer Wespenspinne
Kokon einer Wespenspinne
Deckel des inneren Kokons geöffnet
Eigelege
Die Wespenspinne (Argiope bruennichi) (auch Zebraspinne, Tigerspinne oder Seidenbandspinne) ist eine Spinne aus der Familie der Echten Radnetzspinnen. Die große und sehr auffallend gezeichnete Art wurde 2001 zur Spinne des Jahres gewählt.
Argiope bruennichi es una espècia d'aranha de la familha deis Araneidae. Originària dau bacin mediterranèu, es d'ara endavant presenta dau nòrd d'Africa au Japon. Aranha de talha mejana (còrs de 4,5 mm per lei mascles e de 15 mm per lei femèlas), a un anar fòrça caracteristic similar an aqueu dei vèspas e de cabridans. Caça gràcias a una teranhina installada dins un endrech dubèrt e solelhat.
Argiope bruennichi es una espècia d'aranha de la familha deis Araneidae. Originària dau bacin mediterranèu, es d'ara endavant presenta dau nòrd d'Africa au Japon. Aranha de talha mejana (còrs de 4,5 mm per lei mascles e de 15 mm per lei femèlas), a un anar fòrça caracteristic similar an aqueu dei vèspas e de cabridans. Caça gràcias a una teranhina installada dins un endrech dubèrt e solelhat.
U ragnucalabronu hè una spezia di ragnu araneuomorfu di a famiglia di l'Araneidae.[1][2]
'Ssa spezia si scontra in zona palearctica, da l'Africa Suprana à a Scandinavia è insinamenti à u Giapponu. 'Ssa spezia urighjinaria di l'ariali mediterraniu s'usserva dapoi a fini di u XXu seculu par u più in Auropa. U ragnucalabronu hè prisenti in Corsica.
Hè una spezia di ragnu chì apprizzieghja i loca aparti è assuliati. Era in tempi di una volta particularamenti prisenti in u sudu di l'Auropa è cunsidaratu com'è rara à u nordu di 'ssa linia.
Bench'è u so camuffamentu giaddu è neru possi lascià creda ch'eddu ghjova da prutizzioni rispettu à i pridatori chì a pigliariani par un calabronu, un studiu hà dimustrata chì l'altirnanza di i strisci giaddi è neri annantu à u corpu di 'ssa spezia duppiava in rialità u numaru di i so catturi d'insetti, agiscendu com'è un'esca visuali chì rendi u ragnu menu visibuli par i so predi, bench'è à mezu à a so tela. U ragnucalabronu prisenta un dimorfisimu sissuali, u masciu essendu più chjucu è più palidu cà a femina.
Com'è numarosi ragna assà attivi, u ragnucalabronu pussedi à listessu tempu pulmona è trachei.
U ragnucalabronu faci parti di i spezii di ragna chì praticheghjani u cannibalisimu sissuali sistematicu incù più o menu successu è dinò a puliandria. U masciu, à a fini di l'accupiamentu, abbanduneghja in modu vuluntariu in 80 % di i casi u so apparechju copulatori ciò chì diminuisci i scianzi di un rivali di fecundà listessa femina è aumenta i so scianzi di fughja la è di sopravviva dopu à l'accupiamentu. Pari chì l'apparechju genitali di i masci di 'ssa spezia fussi particularamenti cumplessu, in particulari da u puntu di vista di a struttura, chì ùn hè micca esclusivamenti distinata à u trasfirimentu spermaticu, ma pari dinò ghjucà un rollu impurtanti à tempu in a selizzioni da a femina di u so partinariu è in a capacità di fughjita di u masciu dopu a copulazioni grazia à i punti di ruttura priditarminati. Dopu à l'accupiamentu, a femina faci prestu 200 à 300 ova in un cucchettu biancu camuffatu in brunu, cumpostu di seti di strutturi biuchimichi diffarenti, suspesu in i graminacei pocu sopra à terra. L'ova invernani à l'ascosu di a cutrura.
I ghjovani ragna, dopu a so prima muta, coddani in cima à un stichettu è filani un filu di seta, u filu di a Verghjina, chì li servi di vela è i carrieghja in aria.
Un insettu parasitu, u Tromatobia ornata faci l'ovi in i cucchetti di u ragnucalabronu affinch'è i so larvi si nutrischini da l'ova di u ragnu.
U ragnucalabronu hè un ragnu urbitelu. Par caccighjà, architetta una tela giumetrica (urbiculari, forma prossima da u chjerchju) in a vegetazioni, generalamenti à menu di un metru d'altezza di a terra. Faci a so tela in arbi alti è i tarreni à u riposu o in i vaddi caldi è umiti. Si scontra dinò à a limita di i boschi. 'Ssa tela cumporta da u 19 à u 41 raghji (generalamenti 30) chì a so elaburazioni piglia circa un'ora à l'alba o à l'abbrucata.
Numarosi tiurii sò stati avanzati par spiigà a prisenza di u stabilimentum, mutivu biancu di seta in zighizagu chì si trova annantu à a tela. Una di quissi pruponi ch'eddu cuntribuisci à attirà i predi par via di a so grandi lucichera in u spettru di l'ultraviuletti chì l'insetti parcipiscini. Un'antra zona di seta più densa si trova dinò in u centru di a tela. Un'antra tiuria spiigaria a prisenza di u stabilimentum cù u fini di rinfurzà a tela, mentri chì certi autori spiegani chì quandu u ragnu hè disturbatu, faci balancià a so tela di nanzi in daretu affinch'è i so strisci neri è giaddi si cunfondini incù u stabilimentum.
U ragnu immubilizeghja a so preda grazia à un vilenu paralizanti. Hè trasmissu par mezu di l'uncini purtati da i cheliceri in cima à i quali s'apri un tafonu minusculu. Com'è ind'è l'altri ragna, u ragnucalabronu dighjirisci i carri di a so preda, grazia à u so vilenu è masimu à i suchji dighjistivi. Si ciba par u più di griddi, di moschi è d'abbi, è pò divurà sin'à quattru griddi à u ghjornu.
U ragnucalabronu hè una spezia di ragnu araneuomorfu di a famiglia di l'Araneidae.
Η Αργιόπη (Argiope bruennichi) είναι μια αράχνη της οικογένειας Araneidae και της υπόταξης Araneomorphae, η οποία απαντάται σε όλον τον κόσμο.
H Αργιόπη είναι μια από τις μεγαλύτερες αράχνες της Ευρώπης. Το μέγεθος των θηλυκών είναι 2 εκατοστά, αλλά όταν έχουν τεντωμένα τα πόδια τους φτάνουν τα 4 εκατοστά. Επίσης, οι αράχνες του γένους Αργιόπη κατασκευάζουν πολύ ανθεκτικούς και εντυπωσιακούς ιστούς. Τα κύρια ενδιαιτήματα της Αργιόπης είναι οι κήποι και τα μεσογειακά δάση.
Пајакот-оса (лат. Argiope bruennichi) е вид на кругоплет пајак распространет ширум средна Европа, северна Европа, северна Африка и во делови од Азија. Како и многу други членови на родот Црно-жолти градинарски пајаци (Аргиопи), овој пајак има впечатливи црно-жолти шари на стомакот.
Овој пајак плете спирална мрежа на зајдисонце или изгрев, најчесто во високи треви. Мрежата ја поставува само малку повисоко од тлото, и за ова му треба околу еден час. Во средиштето на пајажината јасно се забележува шара во цик-цак линија, наречена стабилимент. Нејзината фукнција не е позната, но можно е таа да служи за привлекување на инсекти.
Кога пленот ќе се заплетка во мрежата, пајакот-оса набргу го прави неподвижен и го обвиткува во свила. Потоа пајакот го каснува пленот и му вбризгува парализирачки отров и ензим кој ги разложува протеините во телото.
Мажјакот е многу помал од женката. Честопати мажјакот се забележува во или крај мрежата на женката, каде чека таа конечно да се измитари, што значи дека достигнала полова зрелост. За време на парењето на женката ѝ омекнува вилицата за краток период, за мажјакот да може да се пари со женката без да стравува дека ќе биде изеден.
Моментално постои само еден признаен подвид:
Пајакот-оса (лат. Argiope bruennichi) е вид на кругоплет пајак распространет ширум средна Европа, северна Европа, северна Африка и во делови од Азија. Како и многу други членови на родот Црно-жолти градинарски пајаци (Аргиопи), овој пајак има впечатливи црно-жолти шари на стомакот.
Овој пајак плете спирална мрежа на зајдисонце или изгрев, најчесто во високи треви. Мрежата ја поставува само малку повисоко од тлото, и за ова му треба околу еден час. Во средиштето на пајажината јасно се забележува шара во цик-цак линија, наречена стабилимент. Нејзината фукнција не е позната, но можно е таа да служи за привлекување на инсекти.
Кога пленот ќе се заплетка во мрежата, пајакот-оса набргу го прави неподвижен и го обвиткува во свила. Потоа пајакот го каснува пленот и му вбризгува парализирачки отров и ензим кој ги разложува протеините во телото.
Мажјакот е многу помал од женката. Честопати мажјакот се забележува во или крај мрежата на женката, каде чека таа конечно да се измитари, што значи дека достигнала полова зрелост. За време на парењето на женката ѝ омекнува вилицата за краток период, за мажјакот да може да се пари со женката без да стравува дека ќе биде изеден.
Моментално постои само еден признаен подвид:
Argiope bruennichi nigrofasciata Франганиљо, 1910 (Португалија)
Argiope bruennichi (wasp spider) is a species of orb-web spider distributed throughout central Europe, northern Europe, north Africa, parts of Asia, and the Azores archipelago.[1] Like many other members of the genus Argiope (including St Andrew's Cross spiders), it has striking yellow and black markings on its abdomen.
The spider builds a spiral orb web at dawn or dusk, commonly in long grass a little above ground level, taking approximately an hour. The zigzag shaped web decoration, the stabilimentum, featured at the centre of the orb is of uncertain function. It has been shown that webs containing stabilimenta catch fewer insects as they are less cryptic, yet these webs are less often damaged by birds flying through them.[2]
When a prey item is first caught in the web, Argiope bruennichi will quickly immobilise its prey by wrapping it in silk. The prey is then bitten and then injected with a paralysing venom and a protein-dissolving enzyme.
_underside,_showing_stabilimentum.jpg)
showing stabilimentum
During the Summer of 2006, research found there had been an influx of these spiders to the UK.[3] The colouration of this population is similar, although the yellow stripes are more cream-coloured.
Besides the nominate subspecies, there is one subspecies currently recognised:
Argiope bruennichi display a rather large distinction between males and females, with males averaging length of approximately 4.5 mm and females averaging 15 mm.[4] The reasons for these large differences have evolutionary and fitness backgrounds, with regards to mating, as well as female cannibalisation on males after copulation.
The size difference of the male spiders allows males to come into contact with females, in relation to their orb webs. The male Argiope bruennichi are able to enter into the female's orb and thus make their webs without being detected as prey and eaten before they are able to mate, a major fitness advantage.[4]
Certain male Argiope bruennichi have an adaptation that they have developed to ensure that they will be the only mate with whom the female can produce offspring. Certain males are able to "plug" the female after they have mated with her to prevent other males from copulating with the female. This plugging involves losing one of his pedipalps, thus allowing him to only mate twice. This is a major reason as to why these males are always in a rush to mate after the female has completed her final moult.[5] With males always waiting around for the female to reach full maturity, the race is on for the male who is small enough to not be detected, yet is also able to "plug" the female so that other males have a lower chance of competing for fertilization of her eggs. These spiders have evolved to become monogamous for the most part after mating because of this damage.
If the females are only able to reproduce once they must develop a method to produce more offspring at one time (per clutch). This can be caused by multiple things, including a sex ratio that forces these males to make sure they have at least one female to produce their offspring simply because there are not as many females present.[6] If these females are only able to mate one time, they need to develop this larger clutch size to ensure that their genes are passed down from the surviving of her first clutch.
Females that consumed a small supplement of dietary essential amino acids produced offspring that survived simulated overwintering conditions significantly longer than offspring of other treatments. Results suggest that dietary essential amino acids, which may be sequestered by males from their diet, could be valuable supplements that increase the success of the offspring of cannibalistic females.[7]
Argiope bruennichi participate in sexual cannibalism. The females of this species, typically much larger than the males, almost always consume their male counterparts after copulation.[8][5]
To combat this, males often wait in or near an immature female's web until she completes her final moult and reaches sexual maturity. After moulting, the female's chelicerae will be soft for a short period and the male may mate without the danger of being eaten.
Argiope bruennichi (wasp spider) is a species of orb-web spider distributed throughout central Europe, northern Europe, north Africa, parts of Asia, and the Azores archipelago. Like many other members of the genus Argiope (including St Andrew's Cross spiders), it has striking yellow and black markings on its abdomen.
La araña tigre (Argiope bruennichi), también conocida como araña avispa o araña cestera, es una especie de araña araneomorfa de la familia Araneidae,[1] de telaraña orbicular, distribuida por la Europa del sur, central y norte, norte de África y parte de Asia. Como muchas otras especies del género Argiope, muestra bandas amarillas y negras en su abdomen.
Construye una red espiral al atardecer o en penumbras, comúnmente en pastos altos, un poco por encima del nivel del terreno, llevándole aproximadamente una hora. La forma prominente de zigzagueo llamada estabilimento, o decoraciones de la red, realizada en su centro tiene una función desconocida, pensándose que puede ser para atraer insectos.
Cuando una presa hace su primer contacto en la red, Argiope bruennichi rápidamente la inmoviliza encerrándola en su hilo de seda. La presa es luego picada, inyectándole un veneno paralizante y una enzima disolvente de proteínas.
El macho de esta especie es mucho más pequeño que la hembra. Con frecuencia se lo puede ver cerca de la red de la hembra, esperando que complete su muda final, cuando ella alcanza la madurez sexual. En ese momento, sus quelíceros permanecen blandos por un corto espacio de tiempo que el macho aprovecha para fecundarla sin peligro de ser devorado.
En el Reino Unido, desde que se detectó por primera vez en la década de 1950, ha ido extendiéndose desde la costa sur hacia el resto del país.[2]
En los últimos años, son cada vez más los testimonios de personas que afirman su presencia en países de Sudamérica. Es muy probable que esta especie se encuentre ya expandida por todo el mundo. También se encuentra radicada en la zona central de Chile, abundando en las zarzas y en las hojas secas del maíz y arroz. En las zonas mediterráneas de España se las puede ver con mucha facilidad en los arbustos. En la zona de Puerto de Mazarrón (Murcia) es muy abundante.
Se reconocen las siguientes subespecies:[1]
La araña tigre (Argiope bruennichi), también conocida como araña avispa o araña cestera, es una especie de araña araneomorfa de la familia Araneidae, de telaraña orbicular, distribuida por la Europa del sur, central y norte, norte de África y parte de Asia. Como muchas otras especies del género Argiope, muestra bandas amarillas y negras en su abdomen.
Herilasämblik (Argiope bruennichi) on ämblikuliik, mida leidub Kesk- ja Põhja-Euroopas, Põhja-Aafrikas ja paiguti Aasias.
Eestis haruldane.
Herilasämblik (Argiope bruennichi) on ämblikuliik, mida leidub Kesk- ja Põhja-Euroopas, Põhja-Aafrikas ja paiguti Aasias.
Eestis haruldane.
Liztor-armiarma edo tigre-armiarma (Argiope bruennichi) araneidoen familiako armiarma da, erdialdeko Europan, iparraldeko Europa, iparraldeko Afrikan, Asiako eskualde batzuetan eta Azoreetan bizi dena.[1] Argiope, generoko beste kidek bezala sabelean marra hori eta beltzak ditu.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Liztor-armiarma edo tigre-armiarma (Argiope bruennichi) araneidoen familiako armiarma da, erdialdeko Europan, iparraldeko Europa, iparraldeko Afrikan, Asiako eskualde batzuetan eta Azoreetan bizi dena. Argiope, generoko beste kidek bezala sabelean marra hori eta beltzak ditu.
Ampiaishämähäkki (Argiope bruennichi) on ristihämähäkkien heimoon kuuluva suurikokoinen ja värikäs hämähäkkilaji, jota on 2000-luvun alussa tavattu myös Suomessa.
Ampiaishämähäkkinaaraan takaruumis on yläpuolelta poikittaisten keltaisten, valkoisten ja mustien raitojen kirjoma, muistuttaen ampiaisten väritystä. Väritys lienee kehittynyt suojakeinoksi ampiaisia varovia saalistajia vastaan. Eturuumiin selkäpuoli sijaan on yksivärinen, yleensä vaalean hopeankiiltävä. Koirailla ei ole ruumiissaan tummia poikkivöitä[2]. Ruumiin vatsapuolella on eturuumiissa yksi ja takaruumiissa kaksi pitkittäissuuntaista keltaista raitaa, ja toisinaan myös pieniä valkoisia täpliä. Jaloissa on vuorotellen tummia ja vaaleita juovia. Ampiaishämähäkkien väritys vaihtelee hieman alueittain, ja lisäksi nuoret yksilöt ja koiraat[3] ovat vaaleampia kuin täysikasvuiset yksilöt ja naaraat.
Nuorina sukupuolet ovat lähes samannäköiset, mutta aikuisilla sukupuolten välinen kokoero on poikkeuksellisen suuri: naaras on yli kolme kertaa niin pitkä kuin koiras. Koiras jää alle kuuden millimetrin mittaiseksi, kun taas täysikasvuisen naaraan ruumis on 14–17 millimetriä pitkä ja sen jalkojen kärkiväli voi olla lähes kymmenen senttimetriä[4].[vanhentunut linkki] Varsinkin munia kantavan naaraan takaruumis voi loppukesällä ja syksyllä olla huomattavan kookas.lähde?
Ampiaishämähäkkiä tavataan Euroopassa, Pohjois-Afrikassa ja osissa Aasiaa. Laji on viime vuosikymmeninä levinnyt monille uusille alueille varsinkin Euroopassa: aiemmin sitä tavattiin lähinnä Välimeren maissa, mutta nykyään sen levinneisyys ulottuu Viroon ja Pohjoismaihin asti.[4] Tanskassa laji on jo melko yleinen koko maassa, ja Ruotsissakin se on levinnyt nopeasti vuonna 1989 tehdyn ensihavainnon jälkeen.[5][vanhentunut linkki] Norjassa laji tavattiin ensimmäisen kerran vuonna 2004.[5] Nopea leviäminen selittynee sillä, että pienet poikaset voivat liitää tuulen mukana jopa satoja kilometrejä.[4] Vaikutusta arvellaan olevan myös kasvukauden pitenemisellä ja lämpösummien nousulla[2].
Ampiaishämähäkistä on tehty Suomessa vain muutama havainto.[6][2] Ensimmäinen varmistettu havainto tehtiin vuonna 2005 Vantaalla,[6][2] mutta se saatiin määritetyksi vasta vuonna 2007.[7][vanhentunut linkki] Kesällä 2009 Hirvensalmelta löydettiin samasta paikasta kaksi ampiaishämähäkkiä.[6] Elokuussa 2010 yksi yksilö löydettiin Seinäjoen Huhtalasta,[8] kaupungin keskustan tuntumasta[6]. Tämä oli pohjoisin havainto lajista koko Euroopassa.[4] Kesällä 2011 yksittäisiä ampiaishämähäkkejä havaittiin useilla paikkakunnilla, kuten Hankoniemellä ja Kangasalla.[9][2][3] Ampiaishämähäkit ovat kulkeutuneet Suomeen todennäköisesti eteläisemmästä Europpasta, liitämällä seittirihman varassa ja ilmavirtausten mukana Suomenlahden yli.[2] Kaikki Ruotsissa ja Suomessa havaitut ampiaishämähäkit ovat olleet naaraita.[2] Lajin ei tiedetä vielä lisääntyneen Suomessa luonnonvaraisena.lähde?
Ampiaishämähäkki pystyy elämään monenlaisissa ympäristöissä. Ruotsissa lajin tyypillisimpiä elinpaikkoja ovat aurinkoiset hiekkarannat ja muut hiekkaiset maat, avoimet ja epätasaiset laidunmaat, niityt, heinikot, suot, tienlaidat ja metsänreunat yleensä veden lähellä.[5] Suomessa lajia on tavattu pelloilla, niityillä, hakkuuaukeilla ja puutarhoissa.[2] Se elää yleensä kosteassa heinävaltaisessa aluskasvillisuudessa ja matalissa pensaikoissa.[5][2] Hämähäkki vaatii epätasaista kasvillisuutta,[5] jotta se voi kutoa ison ja pystysuoran verkkonsa.lähde?
Ampiaishämähäkki kutoo suuren ja epäsymmetrisen (keskusta on yläreunan puolella) pyyntiverkkonsa yleensä aamuisin, mutta joskus myös iltahämärissä johonkin aurinkoiseen paikkaan korkeaan heinikkoon tai pensaiden alaoksiin.[5] Verkon läpimitta voi olla 30 senttimetriä.[2] Verkko tehdään varsin matalalle, sen keskikohta voi olla vain parinkymmenen senttimetrin korkeudella maanpinnasta.[5] Verkko valmistuu noin tunnissa. Argiope-suvun tarhahämähäkit tekevät täysikasvuisina verkkoonsa erikoista siksak-kuvioista vahvikeseittiä eli stabilimentumia. Sen tarkoitusta ei tiedetä varmasti; mahdollisesti se naamioi verkkoa tai houkuttelee hyönteisiä. Ampiaishämähäkillä seittivahvikkeet ovat useimmiten pystysuorassa eli verkon ylös- ja alaspäin suuntautuvissa sektoreissa. Hämähäkki odottaa saalistaa verkon keskustassa pääpuoli alaspäin. Huomattuaan saaliin, yleisimmin heinäsirkan, hepokatin, kärpäsen tai perhosen, jääneen verkkoon, hämähäkki ryntää käärimään sen seittiin estääkseen sitä karkaamasta. Saalis tainnutetaan myrkyllä, joka ei ihmiselle ole vaarallista,[6] vaan voi aiheuttaa enintään pientä kipua[6] ja kutinaa tai turvotusta. Kun saalis on kuollut, hämähäkki joko sulattaa ja imee sen suuhunsa heti, tai sitten paketoi sen myöhemmin syötäväksi. Jos verkkoon sattuu jäämään liian suuri hyönteinen, hämähäkki katkaisee sitä pitelevät seittirihmat ja antaa sen pudota maahan. Toisinaan hämähäkki kuitenkin odottaa, että suuri saalis kuluttaa seitissä räpiköidessään voimansa loppuun, jolloin se on helppo tappaa ja syödä.lähde?
Häirittäessä ampiaishämähäkki ensin värisyttää verkkoaan ja pudottautuu sitten maahan. Verkon heiluttamisen tarkoituksena saattaa olla saalistajan pelottelu: huojuva seitti valkoisine vahvikkeineen voi muistuttaa jotakin suurta eläintä.lähde?
Ampiaishämähäkki on useimpien muiden hämähäkkien tapaan yksineläjä, vaikka voikin esiintymisalueillaan olla paikoitellen hyvin runsaslukuinen. Varsinkin lisääntymisaikana kesä-heinäkuussa koiras kuitenkin oleilee usein naaraan verkon läheisyydessä odottaen, että naaras luo nahkansa ja tulee sukukypsäksi. Heti nahanluonnin jälkeen naaraan leuat ovat niin pehmeät, että koiras voi paritella ilman, että on vaarassa joutua naaraan ravinnoksi. Ei kuitenkaan ole harvinaista, että koiras silti joutuu naaraan syömäksi[3][2]. Naaras munii kuukauden kuluttua parittelusta syksyllä[5], yleensä elo-syyskuussa, 300–400 munaa ja kuolee itse pian sen jälkeen. Laji on yksivuotinen, joten aikuiset koiraatkin kuolevat ennen talvea[2]. Ampiaishämähäkin ruskea tai harmaa munakotelo on suurikokoinen, jopa 25 millimetriä leveä, ja maastossa helposti havaittava. Poikaset tulevat munakotelosta ulos vasta talvehtimisen jälkeen myöhäiskeväällä,[5] huhtikuun tienoilla.lähde?
Ampiaishämähäkki (Argiope bruennichi) on ristihämähäkkien heimoon kuuluva suurikokoinen ja värikäs hämähäkkilaji, jota on 2000-luvun alussa tavattu myös Suomessa.
Argiope bruennichi
Argiope bruennichi est une espèce d'araignées aranéomorphes de la famille des Araneidae[1]. En français elle est communément appelée Épeire fasciée, Épeire frelon, Argiope frelon, Argiope rayée ou Argiope fasciée.
Cette espèce est nommée en l'honneur de Morten Thrane Brünnich.
Cette espèce se rencontre en zone paléarctique[1], de l'Afrique du Nord à la Scandinavie et jusqu'au Japon. Cette espèce originaire de la zone méditerranéenne s'observe depuis la fin du XXe siècle davantage en Europe[2].
C'est une espèce qui apprécie les milieux ouverts et ensoleillés. Elle était autrefois particulièrement présente au sud de l'Europe (essentiellement au sud de la Loire en France mais également dans le Morbihan) et considérée comme rare au nord de cette ligne. En Belgique, elle a été observée pour la première fois en 1874 par Léon Becker à Hastière[3] et elle semble moins rare dans une partie importante du pays en 2009, y compris dans les régions les plus froides en hiver comme l'Ardenne belge[4].
Bien que son camouflage jaune et noir puisse laisser croire qu'il sert de protection vis-à-vis de prédateurs qui la prendraient pour un frelon, une étude a démontré que l'alternance des stries jaunes et noires sur le corps de cette espèce doublait en réalité le nombre de ses captures d'insectes en agissant comme leurre visuel rendant l'araignée moins visible pour ses proies, bien qu'au milieu de sa toile[5]. L'Argiope présente un dimorphisme sexuel, le mâle étant plus petit et plus terne que la femelle.
Comme de nombreuses araignées très actives[6], Argiope bruennichi possède à la fois des poumons et des trachées.
Argiope bruennichi fait partie des espèces d'araignées pratiquant le cannibalisme sexuel systématique avec plus ou moins de succès et la polyandrie. Le mâle, au terme de l'accouplement, abandonne volontairement dans 80 % des cas son appareil copulateur ce qui diminue les chances d'un rival de féconder la même femelle[7] et augmente ses chances de la fuir et de survivre après l'accouplement[8]. Il semble que l'appareil génital des mâles de cette espèce soit particulièrement complexe, notamment du point de vue de la structure, qui n'est pas exclusivement destinée au transfert spermatique, mais semble également jouer un rôle important à la fois dans la sélection par la femelle de son partenaire et dans la capacité de fuite du mâle après copulation grâce à des points de rupture prédéterminés[8]. Après l'accouplement, la femelle pond rapidement 200 à 300 œufs dans un cocon blanc camouflé en brun, composé de soies de structures biochimiques différentes[9], suspendu dans les graminées peu au-dessus du sol. Les œufs hivernent à l'abri du gel.
Les jeunes araignées, après leur première mue, grimpent au sommet d'une brindille et filent un fil de soie, le fil de la Vierge, qui leur sert de voile et les emporte dans les airs.
Un insecte parasite, le Tromatobia ornata pond des œufs dans les cocons de l'Argiope bruennichi afin que ses larves se nourrissent des œufs de l'araignée[10],[11].
Mâle faisant la cour à une femelle argiope frelon.
Cocon de la femelle.
L'argiope frelon est une araignée orbitèle. Pour chasser, elle bâtit une toile géométrique (orbiculaire, forme proche du cercle) dans la végétation, généralement à moins d'un mètre de hauteur du sol. Elle fait sa toile dans les hautes herbes et les champs en friche ou dans les vallées chaudes et humides. On la rencontre également à la limite des bois. Cette toile comporte de 19 à 41 rayons (généralement 30) dont l'élaboration prend environ une heure à l'aube ou au crépuscule.
De nombreuses théories ont été avancées pour expliquer la présence du stabilimentum, motif blanc de soie en zig-zag qui se trouve sur la toile. L'une d'elles propose qu'il contribue à attirer les proies du fait de sa grande brillance dans le spectre des ultraviolets que les insectes perçoivent. Une autre zone de soie plus dense se trouve également au centre de la toile. Une autre théorie expliquerait la présence du stabilimentum afin de renforcer la toile, tandis que certains livres expliquent que lorsque l'araignée est dérangée, elle fait balancer sa toile d'avant en arrière de sorte que ses stries noires et jaunes se confondent avec le stabilimentum[12].
L'araignée immobilise sa proie grâce à un venin paralysant. Il est inoculé par l'intermédiaire des crochets portés par les chélicères au sommet desquels s'ouvre un minuscule orifice. Comme chez les autres araignées, Argiope bruennichi digère les chairs de sa proie, grâce à son venin et surtout aux sucs digestifs que l'araignée régurgite. Elle se nourrit principalement de sauterelles, de mouches et d'abeilles, et peut dévorer jusqu'à quatre sauterelles par jour.
Le célèbre écrivain entomologiste Jean-Henri Fabre a consacré plusieurs chapitres de ses Souvenirs entomologiques (8e et 9e Séries) à cette espèce, qu'il appelle toujours Épeire fasciée.
Argiope bruennichi
Argiope bruennichi est une espèce d'araignées aranéomorphes de la famille des Araneidae. En français elle est communément appelée Épeire fasciée, Épeire frelon, Argiope frelon, Argiope rayée ou Argiope fasciée.
Argiope acuminata adalah spesies laba-laba yang tergolong famili Araneidae. Spesies ini juga merupakan bagian dari genus Argiope dan ordo Araneae. Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan pada tahun 1920 oleh Franganillo.
Laba-laba ini biasanya banyak ditemui di Portugal.
Argiope acuminata adalah spesies laba-laba yang tergolong famili Araneidae. Spesies ini juga merupakan bagian dari genus Argiope dan ordo Araneae. Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan pada tahun 1920 oleh Franganillo.
Laba-laba ini biasanya banyak ditemui di Portugal.
Argiope bruennichi adalah spesies laba-laba yang tergolong famili Araneidae. Spesies ini juga merupakan bagian dari genus Argiope dan ordo Araneae. Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan pada tahun 1772 oleh Scopoli.
Laba-laba ini biasanya banyak ditemui di Palearktik.
Argiope bruennichi adalah spesies laba-laba yang tergolong famili Araneidae. Spesies ini juga merupakan bagian dari genus Argiope dan ordo Araneae. Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan pada tahun 1772 oleh Scopoli.
Laba-laba ini biasanya banyak ditemui di Palearktik.
Il ragno vespa (Argiope bruennichi (Scopoli, 1772)) è una specie di ragno, così denominato per la colorazione dell'addome giallo e nera simile alla colorazione delle vespe. Viene anche chiamato comunemente ragno tigre, epeira fasciata, ragno zebra o argiope fasciata.
Le femmine misurano circa 2–5 cm, i maschi circa la metà o anche meno. La livrea delle femmine ha una caratteristica colorazione a strisce gialle e nere a cui si deve il nome comune della specie. I maschi, invece, sono caratterizzati da colori scuri e molto più uniformi.
Il ragno vespa non è aggressivo, se disturbato mette in atto una strategia difensiva molto particolare: rimanendo al centro della tela, le imprime un movimento oscillatorio molto rapido, per un tempo che può variare dai 15 ai 30 secondi. Se questa tattica di "dissuasione" non ha effetto sceglie la fuga pur rimanendo nei paraggi fino a minaccia cessata. In caso di eventuale morso, gli effetti del veleno sono blandi; si avverte il dolore causato dall'azione meccanica dei cheliceri e un arrossamento della parte interessata. I sintomi scompaiono nell'arco di alcune ore[1].
Una curiosità si ha nell'accoppiamento di tali aracnidi, infatti quasi sempre le femmine di questi ragni uccidono i loro pretendenti maschi, a meno che questi ultimi non riescano a fuggire prima; spesso nel tentativo di fuga parte del pedipalpo (l'organo copulatorio del ragno maschio) si spezza all'interno delle femmine, formando un "tappo" e non permettendo che altri ragni fecondino la stessa, e assicurandosi così il successo riproduttivo[2].
La femmina fabbrica fino a 5 bozzoli di seta bruna, in ciascuno dei quali sono racchiuse 300-400 uova. Il bozzolo viene fissato a qualche stelo d'erba e i piccoli emergono solo nella primavera successiva diffondendosi anche aiutati dal vento.[3]
Questa specie di ragno è diffusa in gran parte d'Europa, in Nord Africa e in Asia.[1] Vive in quasi tutti gli habitat. Molto importante per questa specie è avere lo spazio necessario per la costruzione della sua ampia tela: luoghi prediletti per l'edificazione delle ragnatele sono gli arbusti.
Argiope ragno o Ragno Vespa
Ragno Vespa con sacca ovipara
Una femmina di ragno vespa cattura e mangia una cavalletta
Sacche ovipare
Il ragno vespa (Argiope bruennichi (Scopoli, 1772)) è una specie di ragno, così denominato per la colorazione dell'addome giallo e nera simile alla colorazione delle vespe. Viene anche chiamato comunemente ragno tigre, epeira fasciata, ragno zebra o argiope fasciata.
Paprastasis vapsvavoris (lot. Argiope bruennichi) – vorų (Araneae) būrio, kryžiuočių (Araneidae) šeimos voras.
Tai gana stambūs ir į vapsvas panašūs vorai. Patinų ilgis 5-9 mm, patelių 19-28 mm. Jie aptinkami saulėtose pakelėse, dykvietėse, miško pakraščiuose, prie vandens telkinių. Pagrindinis šių vorų maistas yra žiogai.
Prie pat žemės, tarp žemų augalų, nutiesia vertikalų tinklą, kuris yra su iš centro į apačią ir į viršų išeinančiomis plačiomis zigzaginėmis verpalų juostomis – stabilimentais (sutvirtinimais). Gaudomoji sritis 30 cm skersmens, spindulių skaičius – 32. Slėptuvės nedaro, voras tupi tinklo centre. Ištikus pavojui arba nukrenta ant žemės, arba minutę laiko staigiais judesiais siūbuoja tinklą. Tai labai gerai matyti žolės stiebu palietus tinkle tupintį vorą.
Poravimosi metu patelė dažnai suėda patinėlį (kanibalizmas), tik retkarčiais jam pasiseka pabėgti. Kiaušinėlius deda rugpjūčio mėn. Jų būna 300–400, gelsvos spalvos, suformuotų į rutulį. Kiaušinėlių kokonas nuverptas iš kelių voratinklinių gijų sluoksnių, užmaskuotas tarp žolių stiebelių. Iš viso patelė pagamina iki 5 kokonų. Patelės po kiaušinėlių dėjimo nugaišta. Po mėnesio išsirita jaunikliai, kurie peržiemoja tame kiaušinėlių kokone. Gegužės pabaigoje – birželio pradžioje jie prakanda išorinėje kokono sienelėje angą ir palieka savo žiemos būstą. Po trijų mėnesių tampa suaugėliais ir vėl gali daugintis. Kartais tokius gerai apsaugotus kiaušinėlių kokonus užpuola parazitiniai ichneumonidai, kurie padeda savo kiaušinėlius. Išsiritusios vabzdžių lervos maitinasi vorų embrionais.
.png)
Paprastasis vapsvavoris (lot. Argiope bruennichi) – vorų (Araneae) būrio, kryžiuočių (Araneidae) šeimos voras.
Tai gana stambūs ir į vapsvas panašūs vorai. Patinų ilgis 5-9 mm, patelių 19-28 mm. Jie aptinkami saulėtose pakelėse, dykvietėse, miško pakraščiuose, prie vandens telkinių. Pagrindinis šių vorų maistas yra žiogai.
Lapseņzirneklis (Argiope bruennichi) ir riteņzirnekļu dzimtas suga, kas izplatīta Ziemeļāfrikā, Centrāleiropā, Ziemeļeiropā (arī Latvijā), atsevišķās Āzijas vietās un Azoru salās. Sugas pārstāvjiem uz ķermeņa ir dzelteni-melni-baltu šķērssvītru zīmējums, kas atgādina lapsenes krāsojumu.
Lapseņzirnekļiem pastāv dzimumu dimorfisms — tēviņi (6.9-8.3 mm) ir 4—5 reizes mazāki par mātītēm (9.9-22 mm). Pie vienas mātītes var tikt atrasti vairāki tēviņi. Līdz ar to lapseņzirnekļu sugā pastāv kanibālisms — pārošanās beigās gandrīz vienmēr mātītes apēd tēviņus.[1]
Lapseņzirneklis (Argiope bruennichi) ir riteņzirnekļu dzimtas suga, kas izplatīta Ziemeļāfrikā, Centrāleiropā, Ziemeļeiropā (arī Latvijā), atsevišķās Āzijas vietās un Azoru salās. Sugas pārstāvjiem uz ķermeņa ir dzelteni-melni-baltu šķērssvītru zīmējums, kas atgādina lapsenes krāsojumu.
Lapseņzirnekļiem pastāv dzimumu dimorfisms — tēviņi (6.9-8.3 mm) ir 4—5 reizes mazāki par mātītēm (9.9-22 mm). Pie vienas mātītes var tikt atrasti vairāki tēviņi. Līdz ar to lapseņzirnekļu sugā pastāv kanibālisms — pārošanās beigās gandrīz vienmēr mātītes apēd tēviņus.
De wespspin (Argiope bruennichi) is een spin uit de familie Araneidae, ook wel echte spinnen genoemd. Andere benamingen zijn wespenspin of tijgerspin, en de wetenschappelijke naam wordt weleens als Argiope bruennichii gespeld.
De naam 'wespspin' heeft alles te maken met het uiterlijk; de spin kan niet steken en de beet is ongevaarlijk voor mensen. De naam is vooral te danken aan het relatief zeer grote vrouwtje. Ze heeft een zwart achterlijf met heldere gele, witte en diepzwarte grillige banden, vooral vlak voor het afzetten van de eitjes is het achterlijf sterk opgezwollen. De buikzijde van het achterlijf heeft twee gele strepen in de lengterichting. De cephalothorax of kopborststuk is zilverachtig behaard en de poten zijn duidelijk bruinzwart met geelgrijs gebandeerd. Ondersteboven zittend in het web valt de spin daardoor goed op, maar wordt door veel vijanden juist met rust gelaten vanwege het wesp-achtige uiterlijk. De wespspin is een van de grootste Europese spinnen, en is vanwege de lengte en kleuren moeilijk over het hoofd te zien, zelfs voor mensen die niets van spinnen weten is de soort ook makkelijk op naam te brengen. Vrouwtjes worden ongeveer 15 millimeter lang, gemeten van de kaken tot aan de punt van het achterlijf, door de grote dikke poten lijkt de spin aanzienlijk groter. Mannetjes zijn dofbruin en veel kleiner, ze worden maximaal 5 millimeter. Vanwege hun geringe grootte worden de mannetjes maar zelden opgemerkt.
De wespspin komt oorspronkelijk uit het Middellandse Zeegebied, maar heeft zich verspreid naar het noorden tot in Noorwegen en komt in grote delen van Europa voor,[1] ook in Nederland en België, zij het niet in grote aantallen.[2] Zelfs in Groot-Brittannië wordt de spin sinds de jaren 20 aangetroffen[1], terwijl de Noordzee voor veel dieren een grote barrière is. Met name op zonnige plekken is deze spin te vinden. In Nederland was deze soort vrij zeldzaam, ze werd pas in 1980 ontdekt in Limburg. De laatste jaren rukt de spin op naar het noorden, mogelijk door de warmere zomers als gevolg van de klimaatsverandering. De spin is nu in alle Nederlandse provincies gezien en ook op een aantal waddeneilanden zoals Terschelling en Ameland.[3] Rond Eindhoven is de soort zelfs vrij algemeen. Met name wat open plaatsen als graslanden en heidevelden zijn een geschikte biotoop. In Vlaams-Brabant heeft de spin zich al jaren op verschillende plaatsen gevestigd, waaronder in Glabbeek.[4] Ondertussen wordt ze over heel Vlaanderen aangetroffen.
In tegenstelling tot hun zuidelijke soortgenoten zijn wespspinnen in het noorden van Europa niet het hele jaar door te vinden. Omdat het aantal warme maanden er beperkt is, hebben de noordelijke spinnen ook minder tijd om te groeien en blijven ze kleiner dan de spinnen uit het zuiden.[1]
Het mannetje van deze soort kan hooguit twee keer paren omdat hij bij het paren een van zijn twee genitaliën in het vrouwtje laat zitten. Dat verkleint de kans dat andere mannetjes zich succesvol kunnen voortplanten met het vrouwtje. Mannetjes weten een onsuccesvolle bevruchting te vermijden door een maagdelijk vrouwtje te verkiezen. Zo'n vrouwtje scheidt een specifiek feromoon uit dat opgepikt wordt door mannetjes.[5]
Het mannetje wordt echter na de paring vrijwel altijd ingesponnen en later opgegeten door het vrouwtje zodat een tweede paring eerder uitzonderlijk is. Hij dient het vrouwtje tot voeding, wat de ontwikkeling van zijn nageslacht ten goede komt. Als het mannetje geluk heeft is het vrouwtje pas verveld, dan zijn haar kaken nog zacht en maakt hij de grootste kans om te paren zonder opgegeten te worden voor zijn sperma is afgegeven.
Een mannetje leeft ook aanzienlijk korter, nadat hij volwassen is slechts enkele dagen. Ongeveer een maand na de paring, rond augustus, worden de eitjes afgezet in een relatief enorme, gelige eicocon. Een cocon bevat honderden eitjes en wordt door het vrouwtje bewaakt tot ze sterft. Ongeveer een maand nadat de cocon is gesponnen komen de jonge spinnetjes uit het ei, maar verlaten de cocon pas in maart van het volgende jaar.
Gedurende de winter kunnen de donker gestreepte eicocons worden aangetroffen, ze zijn moeilijk over het hoofd te zien omdat ze zo groot zijn als een golfbal en meestal tussen grashalmen of struiken worden opgehangen.
De wespspin richt zich vooral op springende en laagvliegende prooien zoals sprinkhanen, libellen en kevers, die tussen de grassen leven. Prooien die zijn aangetroffen in het web zijn onder andere de sprinkhaansoorten zwart wekkertje (Omocestus rufipes), het gewoon doorntje (Tetrix undulata) en de moerassprinkhaan (Stetophyma grossum). Libellensoorten zijn de bandheidelibel (Sympetrum pedemontanum) en koraaljuffer(Ceriagron tenellum). Deze dieren zijn ook wat groter, andere spinnen vangen liever wat kleinere prooien als vliegen en muggen.
Er is ontdekt dat de spin onderscheid maakt tussen verschillende prooidieren. Sommige insecten, zoals de bombardeerkever, zijn erg gevaarlijk voor spinnen. Bombardeerkevers hebben namelijk een uitzonderlijk goede verdediging; ze hebben een soort explosiekamer in hun achterlijf waar bij bedreiging verschillende stoffen bij elkaar worden gebracht en voor een explosieve reactie zorgen. Hierbij komt een straal sterk bijtende en hete vloeistof vrij van rond de honderd graden Celsius, die de kever gericht kan afschieten.
Om beschadiging aan lijf en leden te voorkomen spint de wespspin de in het web gevangen kever razendsnel in en wacht van een afstandje af tot deze zijn chemicaliën heeft opgebruikt. Pas dan begint de spin aan de maaltijd. Vijanden van de spin zijn voornamelijk vogels, ze pakken vooral de jonge spinnetjes of de eicocon, de volwassen vrouwtjes worden waarschijnlijk met rust gelaten.
De wespspin hangt altijd ondersteboven in het wielweb, dat te herkennen is aan de twee extra zigzag matjes die straalsgewijs vanuit het centrum zijn aangebracht. Deze worden het stabiliment genoemd. De exacte functie hiervan is niet precies bekend; zo zouden de witte banden insecten aantrekken door uv-licht te weerkaatsen, ook is geopperd dat door het stabiliment het web zichtbaarder is voor grotere landdieren, die er minder snel doorheen lopen en het web vernielen. Het stevige web kost de spin meer moeite om te bouwen dan soorten zonder stabiliment. Als een te zware prooi in het web terechtkomt, bijt de spin snel de draden door zodat de prooi niet het hele web vernielt. Het web wordt vanwege de voorkeur voor sprinkhanen dicht boven de grond tussen grashalmen en stengels gespannen.
Wespspin, rugzijde vrouwtje
Wespspin, buikzijde vrouwtje
Wespspin met eicocon
Onder- en bovenzijde vrouwtje
Een meer rood gekleurd exemplaar
Vrouwtje met eicocon
Detail van de kop (vrouwtje)
.png)
Wespspin
Wespspin in web, rugzijde vrouwtje
Wespspin in web, buikzijde vrouwtje
De wespspin (Argiope bruennichi) is een spin uit de familie Araneidae, ook wel echte spinnen genoemd. Andere benamingen zijn wespenspin of tijgerspin, en de wetenschappelijke naam wordt weleens als Argiope bruennichii gespeld.
Argiope bruennichi , eller vepseedderkopp, et navn den har fått på grunn av sin særegne farge. Den er en av edderkoppene i gruppen hjulspinnere (Araneidae). Den er vanlig sør i Europa og er kun én gang registrert i Norge.
Argiope bruennichi er en stor, fargerik og ganske kraftig bygd edderkopp, med en todelt kropp, en bakkropp (abdomen) og en forkropp (prosoma eller cephalothorax). Forkroppen er bred, med fine, nedliggende hår. Bakkroppen hos hunnen er stor og kuleformet. Den har åtte øynene, fire forholdsvis store øyne i midten, som mer eller mindre danner et kvadrat, og et par ganske små øyne som sitter tett sammen på hver side. Chelicerene er korte, kraftige, med tenner på innsiden. Beina er middels lange og ganske kraftige.
Argiope bruennichi er den eneste norske arten fra denne slekten, en særegen art, så forveksling med andre arter skulle ikke by på et problem. Arten er så langt funnet bare to ganger i Norge.
Argiope bruennichi , eller vepseedderkopp, et navn den har fått på grunn av sin særegne farge. Den er en av edderkoppene i gruppen hjulspinnere (Araneidae). Den er vanlig sør i Europa og er kun én gang registrert i Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Tygrzyk paskowany (Argiope bruennichi) – gatunek pająka sieciowego z rodziny krzyżakowatych. Samice osiągają do 25 mm, samce tylko 7 mm. Pająk ten nazwę swą zawdzięcza ubarwieniu podobnemu do futra tygrysa. Głowotułów ma srebrzysty, odwłok zaś srebrzysty lub złotawy z czarnymi poprzecznymi prążkami.
Ze względu na wyraźne rozprzestrzenienie się tygrzyka w całym kraju w ostatnich 20 latach, jednocześnie braku stwierdzenia dla niego zagrożeń – gatunek został usunięty z listy gatunków objętych ochroną prawną w Polsce[1].
Gatunek ten występuje w Europie w strefie umiarkowanej. W Polsce spotykany jest najliczniej na południu, głównie na porośniętych wysoką trawą, zarówno suchych, jak i wilgotnych łąkach, nieużytkach, skrajach młodników nad brzegami zbiorników wodnych, a nawet w ogrodach, bardzo często występuje na krzewach owocowych, takich jak malina. Ostatnio spotykany jest także w zbożu.
Dawniej ten palearktyczny gatunek występował w środkowej Europie na szczególnie ciepłych stanowiskach. Obecnie rozszerza zasięg i wyraźnie zwiększa swoją liczebność. Występuje na terenie całej Polski, w niektórych okolicach bywa bardzo liczny[2].
Pajęczyna tygrzyka paskowanego jest duża, kolista, gęsto upleciona w płaszczyźnie pionowej, z charakterystycznym zygzakowatym szwem wzmacniającym (stabilimentum).
Tygrzyki żywią się tym, co złapią w sieć, głównie są to muchy, koniki polne, motyle i inne owady, pająk ten potrafi upolować nawet ważkę oraz osę i pszczołę (lecz gdy zostanie użądlony, ginie na miejscu). Jeden owad wystarczy tygrzykowi nawet na tydzień; gdy jest głodny, wisi sam na środku sieci i czeka na ofiarę.
Okres godowy pająki przechodzą pod koniec lata[3]. Malutkie samce wysyłają sygnały – szarpnięcia nici, ostrożnie zbliżając się do samicy. Ta, jeśli jest gotowa do kopulacji, pozwala mu wślizgnąć się pod odwłok. Na ogół zjada samca po kopulacji, czasami nawet w czasie jej trwania. Członek pozostaje w narządzie rozrodczym samicy. Później samica przędzie balonowy kokon, w którym wylęgają się, a następnie zimują młode pająki.
Tygrzyk paskowany (Argiope bruennichi) – gatunek pająka sieciowego z rodziny krzyżakowatych. Samice osiągają do 25 mm, samce tylko 7 mm. Pająk ten nazwę swą zawdzięcza ubarwieniu podobnemu do futra tygrysa. Głowotułów ma srebrzysty, odwłok zaś srebrzysty lub złotawy z czarnymi poprzecznymi prążkami.
Ze względu na wyraźne rozprzestrzenienie się tygrzyka w całym kraju w ostatnich 20 latach, jednocześnie braku stwierdzenia dla niego zagrożeń – gatunek został usunięty z listy gatunków objętych ochroną prawną w Polsce.
Argiope bruennichi (Scopoli, 1772), é uma espécie de aranha construtora de teia com distribuição natural pelo sudoeste, centro e norte da Europa, norte de África, partes da Ásia e no arquipélago dos Açores[1]. As fêmeas constroem no outono teias grandes e conspícuas, em geral instaladas entre plantas altas ou ramos de árvores em campos e jardins. Como na maior parte dos membros do género Argiope, a fêmea apresenta marcas alternadas de cor amarela brilhante e negro no abdómen, dando-lhe um aspecto que lembra uma vespa. O macho é menor, acastanhado e pouco conspícuo.
Dá pelos seguintes nomes comuns: aranha-dos-jardins[2],cesteira-dos-jardins[3], aranha-tigre[3], tecedeira-vespa[3] e aranha-vespa[4].
A. bruennichi é uma aranha de corpo alongado que exibe forte dimorfismo sexual, com um comprimento corporal médio que no macho é de apenas 6 mm de comprimento mas nas fêmeas atinge os 25 mm. O dimorfismo é acentuado pela variação de cor corporal, com os machos apresentando coloração uniforme em tons variáveis de castanho e listras longitudinais brancas no opistosona, enquanto as fêmeas exibem tons prateados no prossoma e listras alternadas amarelas e pretas no opistossoma. Machos e fêmeas exibem espinhos negros nos pés.
Os indivíduos da espécie A. bruennichi constroem teias orbiculares espirais, em geral durante o crepúsculo matutino e vespertino, utilizando como apoios ervas altas ou ramos baixos das árvores e arbustos. A teia é em geral instalada perto do solo (entre 0,2 e 1,0 m de altura), demorando cerca de uma hora a construir. A teia é constituída por fios de seda espessos e resistentes, com 19-41 raios (média é de 30) e ostenta no seu centro uma estrutura de fios engrossados, em forma de ziguezague irregular, designada por stabilimentum (decoração da teia). A função da decoração da teia é incerta, apontando-se como sendo parte de um dispositivo destinado a mascarar a presença da teia, pois é constituída por material que quando visto à luz ultravioleta (gama onde se concentra a acuidade visual dos insectos) brilha de forma leitosa e pouco definida. Também contribuirá para camuflar a presença da aranha, que se instala sobre a decoração, quando vista em contraluz, tornando mais difícil o ataque pelas aves.
Quando uma presa é apanhada na teia, a aranha procede à sua rápida imobilização, rodeando-a por um invólucro de seda pegajoso e apertado. Em seguida morde a presa, injectando-lhe um veneno paralisante acompanhando por enzimas digestivas. Este conjunto de proteínas para além de provocar a morte da presa leva à sua rápida liquefacção, sendo o suco resultante aspirado pela aranha. As capturas mais comuns são insectos, tais como gafanhotos, moscas e abelhas, podendo consumir até quatro presas por dia.
Sendo o macho da espécie muito menor que a fêmea, instala-se numa teia reduzida, situada nas proximidades da teia da fêmea, onde aguarda que esta atinja a maturidade sexual, a qual coincide com a muda final. Como A. bruennichi é uma das muitas espécies de aranha que pratica o canibalismo sexual, a fertilização em geral ocorre imediatamente após a ecdise, pois num curto período após emergir do antigo exoesqueleto as quelíceras da fêmea estão amolecidas. Este amolecimento reduz o risco de o macho ser devorado pela fêmea durante o acasalamento. Contudo, como acontece com a maioria das espécies da família Araneidae, o canibalismo é comum, sendo em geral os machos devorados imediatamente após o acasalamento.
O acasalamento ocorre no final de Julho e início de Agosto, sendo comum a ocorrência de graus variados poliandria (quando uma fêmea copula com vários machos). Imediatamente após a cópula, os machos tentam a fuga, sendo que em cerca de 80% dos casos abandonam o órgão copulatório masculino no interior do corpo da fêmea. O pedipalpo copulatório abandonado impede a fecundação por outro macho, assegurando a exclusividade da paternidade. Esta prática está associada a adaptações específicas dos órgãos genitais masculinos, que exibem elevada complexidade estrutural, com pontos de ruptura pré-determinados, servindo não só para transferir esperma, mas também tendo um papel importante na escolha do parceiro sexual. Após a fecundação, a fêmea põe 200-300 ovos num saco de seda em forma de casulo acastanhado que suspende na vegetação, próximo do chão. Logo após a eclosão, as jovens aranhas saem do casulo em busca de comida.
A área de distribuição natural da espécie tem sofrido consideráveis alterações, aparentemente em resultado de uma sequência longa de invernos mais suaves. Em consequência, a espécie começa a ser comum na Grã-Bretanha, onde os espécimes mais frequentes apresentam coloração mais pálida, com substituição do amarelo por cor creme.[5] A espécie estará naturalizada em áreas de clima temperado da América do Sul.
São reconhecidas as seguintes subespécies:
O epíteto específico é uma homenagem ao naturalista dinamarquês Morten Thrane Brünnich.
Fêmea adulta.
Fêmea e saco de com ovos e larvas.
Argiope bruennichi (Bélgica).
Fêmea numa teia.
Argiope bruennichi (França).
Argiope bruennichi (Scopoli, 1772), é uma espécie de aranha construtora de teia com distribuição natural pelo sudoeste, centro e norte da Europa, norte de África, partes da Ásia e no arquipélago dos Açores. As fêmeas constroem no outono teias grandes e conspícuas, em geral instaladas entre plantas altas ou ramos de árvores em campos e jardins. Como na maior parte dos membros do género Argiope, a fêmea apresenta marcas alternadas de cor amarela brilhante e negro no abdómen, dando-lhe um aspecto que lembra uma vespa. O macho é menor, acastanhado e pouco conspícuo.
Păianjenul viespe (lat. Argiope bruennichi) este o specie de păianjeni țesători sferici. Este cel mai des întâlnit păianjen din genul Argiope din Europa, inclusiv România.
Corpul acestui păianjen este alungit, masculul ajungând până la 6 mm lungime, iar femela până la 25 mm. Prosoma are nuanțe argintii – albe. Culoarea opistosomei reprezintă o succesivitate a dungilor transversale galbene și negre. Această pigmentație îi oferă un camuflaj, păsările confundând păianjenul cu o viespe. Unele cercetări au demostrat că dungile pestrițe au capacitatea de a atrage insectele care nu recunosc păianjenul din centrul pânzei. Dar cu totul altă colorație prezintă masculul: prosoma și picioarele sunt brunii, iar opistosoma este maronie cu dungi longitudinale albe. Picioarele, atât la femele cât și la mascul, posedă spini negri.
Împerecherea are loc la sfârșitul luni iulie și începutul lui august. Argiope bruennichi se numără printre multele specii de păianjeni care practică canibalismul sexual cu diferite grade de succes și poliandrie (când o femelă copulează cu mai mulți masculi). De aceea, imediat după copulare, masculul încearcă să fugă. Uneori el așteaptă lângă pânza femelei ca ea să năpârlească pentru ultima oară. În acest moment, după năpârlire, chelicerele femelei sunt moi, incapabile să muște. S-a observat că 80% din masculi voluntar își dezmembrează organul copulator de la vârful pedipalpului. Acesta împiedică fertilizarea femelei de către un alt mascul. Se pare că organele genitale ale masculilor din această specie sunt complexe, în ceea ce privește structura, nu numai pentru transferul spermatozoizilor, dar și au un rol important în alegerea partenerei și se dezmembrează în anumite puncte prestabilite. După fecundare, femela depune 200-300 ouă într-un cocon de culoare maro, suspendate în iarba sau deasupra solului. Păianjeni tineri eclozează și părăsesc coconul în căutarea hranei.
Păianjenul viespe țese o pânză sferică, în spirală, în amurg. În medie, păianjenul are nevoie de 40 de minute pentru a construi plasa. Pânza este fixată printre iarbă la înălțimea de 20–70 cm deasupra solului. Populează zonele cu iarbă înaltă sau marginile pădurilor, uneori poate fi găsit în localități. Pânza este alcătuită din 19 - 41 raze (media e 30).
Din centrul pânzei spre pereferi, păianjenul țese două benzi verticale, una în jos, alta în sus. Benzile se numesc stabilimentum și reprezintă straturi late de mătase. Rolul lor încă nu este cunoscut, dar se presupune că ele atrag insectele prin reflectarea razelor ultraviolete. O altă ipoteză explică prezența stabilimentum-ului ca mijloc de consolidare și stabilizare a pânzei în timpul vibrației.
Prada prinsă în pânză este imediat înfășurată cu mătase. Apoi, păianjenul injectează venin și enzime digestive care digeră parțial victima. Prada lichifiată este aspirată cu mușchii atașați de faringe. Hrana principală a păianjenului viespe este constituită din diferite insecte, precum: lăcuste, muștele și albinele și pot consum până la patru insecte pe zi.
Acest păianjen este foarte bine cunoscut în Europa Centrală, Europa de Nord, Africa de Nord și regiunile mediteraniene ale Asiei. Specia include doar o singură subspecie – Argiope bruennichi nigrofasciata Franganillo, 1910 (Portugalia).
Păianjenul viespe (lat. Argiope bruennichi) este o specie de păianjeni țesători sferici. Este cel mai des întâlnit păianjen din genul Argiope din Europa, inclusiv România.
Križiak pásavý (Argiope bruennichi) je druh pavúka, ktorý sa vyskytuje v strednej (aj na Slovensku) a severnej Európe, severnej Afrike a Ázii.
Pri tomto druhu je výrazný pohlavný dimorfizmus. Samica má výrazné žlto-čierno-biele sfarbenie na brušku a je veľká až 20 mm. Samec je nevýrazne sfarbený, bez kresby a dorastá do 5 mm.[1] Obýva trávnaté oblasti. Svoju okrúhlu pavučinu tká vo vysokej tráve a loví najmä kobylky. Korisť zabíja jedom, ktorý však nepredstavuje pre človeka žiadne nebezpečenstvo.[2]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Križiak pásavý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Križiak pásavý
Križiak pásavý (Argiope bruennichi) je druh pavúka, ktorý sa vyskytuje v strednej (aj na Slovensku) a severnej Európe, severnej Afrike a Ázii.
Pri tomto druhu je výrazný pohlavný dimorfizmus. Samica má výrazné žlto-čierno-biele sfarbenie na brušku a je veľká až 20 mm. Samec je nevýrazne sfarbený, bez kresby a dorastá do 5 mm. Obýva trávnaté oblasti. Svoju okrúhlu pavučinu tká vo vysokej tráve a loví najmä kobylky. Korisť zabíja jedom, ktorý však nepredstavuje pre človeka žiadne nebezpečenstvo.
Aranea brünnichii
Aranea speciosa
Aranea senoculata (misident.)
Aranea fasciata
Aranea zebra
Aranea formosa
Aranea pulchra
Aranea caspia
Aranea phragmitis
Segestria pulchra
Miranda transalpina
Epeira speciosa
Nephila transalpina
Epeira fasciata
Nephila fasciata
Miranda zabonica
Argiope brünnichi
Argiope bruennichii
Osasti oz. osji pajek (znanstveno ime Argiope bruennichi) je vrsta pajka iz družine križevcev, ki je razširjen po Evropi in Severni Afriki. Ime je dobila po črtastem vzorcu na zadku in nogah pri samicah, ki je podoben vzorcu pri osi.
Ta vrsta pajkov plete mreže v nizki travi. Mreže, ki jih ti pajki začnejo graditi v mraku ali v zgodnjih jutranjih urah, so razmeroma velike. V njih je vedno vpleten poseben cikcakast vzorec, imenovan stabilimentum, katerega vloga zaenkrat še ni pojasnjena, domnevno pa sodeluje pri privabljanju plena.[1] Pajki velike mreže pletejo približno eno uro. Ujete žuželke pajki ovijejo v svileno nit in vanje vbrizgajo strup in prebavne encime, ki začnejo plen prebavljati od znotraj.
Samci so manjši od samic, pogosto se zadržujejo v neposredni bližini samice. Samec čaka, da samica spolno dozori, po zadnji levitvi, ko so njeni strupniki začasno razmehčani, pa se pari z njo. Kljub temu samica v večini primerov ubije in požre samca med parjenjem. Samci imajo zato mehanizem, ki pomaga zagotoviti, da bo samico oplodila ravno njihova sperma - pedipalp, s katerim jo prenesejo do samičine spolne odprtine, se med parjenjem pogosto odlomi in odprtino zapečati, tako da se samica ne more ponovno pariti.[2] Če samica med parjenjem požre samca, to ne pripomore bistveno k produkciji potomcev; razlaga, da se samec žrtvuje da prehrani samico in s tem prispeva hranilne snovi za razvoj potomstva, kot je dokazano pri nekaterih drugih vrstah pajkov, tukaj ne drži. Namesto tega žrtvovanje pripomore samo toliko, da traja parjenje dlje, kar verjetno služi za povečanje možnosti, da bo jajčeca oplodil točno ta samec.[3]
Poleg nominalne je priznana ena podvrsta osjega pajka:
V preteklosti je bilo opisanih še več podvrst, vendar so bile kasneje ob revizijah vključene v osnovno.[4]
Osasti oz. osji pajek (znanstveno ime Argiope bruennichi) je vrsta pajka iz družine križevcev, ki je razširjen po Evropi in Severni Afriki. Ime je dobila po črtastem vzorcu na zadku in nogah pri samicah, ki je podoben vzorcu pri osi.
Ta vrsta pajkov plete mreže v nizki travi. Mreže, ki jih ti pajki začnejo graditi v mraku ali v zgodnjih jutranjih urah, so razmeroma velike. V njih je vedno vpleten poseben cikcakast vzorec, imenovan stabilimentum, katerega vloga zaenkrat še ni pojasnjena, domnevno pa sodeluje pri privabljanju plena. Pajki velike mreže pletejo približno eno uro. Ujete žuželke pajki ovijejo v svileno nit in vanje vbrizgajo strup in prebavne encime, ki začnejo plen prebavljati od znotraj.
Samci so manjši od samic, pogosto se zadržujejo v neposredni bližini samice. Samec čaka, da samica spolno dozori, po zadnji levitvi, ko so njeni strupniki začasno razmehčani, pa se pari z njo. Kljub temu samica v večini primerov ubije in požre samca med parjenjem. Samci imajo zato mehanizem, ki pomaga zagotoviti, da bo samico oplodila ravno njihova sperma - pedipalp, s katerim jo prenesejo do samičine spolne odprtine, se med parjenjem pogosto odlomi in odprtino zapečati, tako da se samica ne more ponovno pariti. Če samica med parjenjem požre samca, to ne pripomore bistveno k produkciji potomcev; razlaga, da se samec žrtvuje da prehrani samico in s tem prispeva hranilne snovi za razvoj potomstva, kot je dokazano pri nekaterih drugih vrstah pajkov, tukaj ne drži. Namesto tega žrtvovanje pripomore samo toliko, da traja parjenje dlje, kar verjetno služi za povečanje možnosti, da bo jajčeca oplodil točno ta samec.
Poleg nominalne je priznana ena podvrsta osjega pajka:
Argiope bruennichi nigrofasciata Franganillo, 1910 (Portugalska)V preteklosti je bilo opisanih še več podvrst, vendar so bile kasneje ob revizijah vključene v osnovno.
Getingspindel (Argiope bruennichi) är en spindelart som hittats i södra och centrala Europa, norra Afrika och Mellersta Östern. Precis som flera andra arter av släktet Argiope är den färgad gul och har svarta märken på kroppen. Den kan även ha en ljusblå eller vitaktig färg på kroppen.
Getingspindeln är ursprunglig i Sydeuropa, norra Afrika och Mellersta Östern. Under 1900-talet har arten spritt sig norrut. I Tyskland och Frankrike är getingspindeln känd sen länge. Dess tidigare nordgräns gick genom norra Frankrike och sydvästra Tyskland, med en nordlig utpost-population i Berlin. En ryckvis spridning norrut har skett från 1930-talet från båda dessa områden.
I södra England etablerade sig getingspindeln i kustnära områden under andra världskriget. Under 1980-talet nådde arten områden i norra Tyskland där den tidigare inte var känd, till exempel det nordtyska Rügen. Under 1990-talet och efter sekelskiftet har getingspindeln fortsatt att sprida sig. I Danmark upptäcktes de första getingspindlarna i Dyrehaven i Köpenhamn 1992. I Danmark är den senare funnen så pass långt norrut som på norra Jylland. I Storbritannien har den nått mellersta England och i Baltikum gjordes det första fyndet 2002 i Litauen. Den är senare även funnen i Lettland och Estland. Den är även funnen i Finland på 2000-talet. I de delar av Tyskland och Polen där den tidigare inte fanns har den påträffats under 2000-talet.
Getingspindeln etablerade sig i Skåne under 1990-talet, med en topp 1998. Alla fynd i Sverige var t. o. m. 2001 från södra Skåne, förutom ett tveksamt rapporterat fynd från Gotland 1989. Antalet fynd under 1999-2002 var tre-fem per år. Under 2002 påträffades den dessutom i Blekinge. Under sommaren 2003, ökade antalet fynd markant i Skåne och den hittades också längre norrut, på Öland, i Småland, Västergötland och ända upp till Södermanland. Getingspindeln har i Sverige sedan mitten av 2000-talet stabila populationer i Skåne, Blekinge och på Öland. Den har senare även påträffats i Östergötland och på Gotland. Den första getingspindeln i Uppland, påträffades under hösten 2010 på Järvafältet i Sollentuna. 2010 påträffades den även i södra Dalarna. Under 2016 förekom den även i Göteborgsområdet enligt inlägg i Göteborgsposten..[källa behövs]
Getingspindeln bygger ett hjul-liknande nät på morgonen eller kvällen, för det mesta bland högt gräs nära marken. Detta brukar ta runt en timme. Getingspindlarna vill gärna sitta en bit ned i vegetationen, vilken också bör ha en rik struktur, till exempel vara tuviga, gärna med både gräs och örter. De bygger sitt nät i lä och på solbelysta ställen. Detta ger både hög värmeinstrålning och skydd mot blåst. I närheten av fyndlokalerna finns som regel rinnande eller stillastående vatten som ger högre luftfuktighet.
Getingspindeln paralyserar sina byten, för det mesta gräshoppor, flugor och bin, genom att injicera sitt gift. Den är antagligen beroende av att det under sommaren finns gott om tillräckligt stora insekter som byten.
Getingspindeln blir fullvuxen på ett år. Honorna lägger äggen på sensommaren och i september. Dessa omges av en kraftig, brunfärgad kokong, stor som ett ekollon. Ungarna kommer ut ur kokongen på våren och brukar då flyga iväg på små trådar. Hanarna är mycket mindre än honan.
Getingspindeln verkar att sprida sig till en ny lokal och sedan bli vanligare där innan den sprider sig vidare. Kanske krävs det att de unga getingspindlarna finner gott om andra små getingspindlar i närheten för att de ska bege sig på lång segeltur med hjälp av spinntrådar. Troligt är att spridningen sker genom att ungarna under våren, när de kommer fram ur de tjocka kokonger som honan spunnit föregående höst, släpper ut spinntrådar i luften med vars hjälp de kan komma iväg långa sträckor. Fynd i Tyskland tyder på att de kan sprida sig i luften ända upp till 10 mil. Transport med fordon kan även tänkas ske, men är mindre trolig då arten inte gärna kryper in i fordon eller liknande. Arter som bygger sina nät högre upp i buskar, träd och byggnader följer ofta med bilar, så är inte fallet med arter som bygger sina nät närmare marken, som getingspindeln. Tänkbart kan dock kokonger med ungar följa med i transport av hö eller liknande.
Getingspindeln är helt ofarlig för människor.
Getingspindel (Argiope bruennichi) är en spindelart som hittats i södra och centrala Europa, norra Afrika och Mellersta Östern. Precis som flera andra arter av släktet Argiope är den färgad gul och har svarta märken på kroppen. Den kan även ha en ljusblå eller vitaktig färg på kroppen.
Wikimedia Commons'ta Argiope bruennichi ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Argiope bruennichi ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Argiope bruennichi, Araneidae familyasından Palearktik bölgede Avrasya ve Kuzey Afrika'da yaşayan bir örümcek türü. Almanya'da 2001 Yılın Örümceği olarak seçilmiştir.
İlk kez 1772 yılında İtalyan fizikçi ve doğa tarihi uzmanı Giovanni Antonio Scopoli (1723-1788) tarafından Aranea brünnichii adıyla tanımlanan tür 1873 yılında Thorell tarafından Argiope bruennichi adıyla revize edilmiştir.
Tür teşhis karakteri (Türkiye için) : Opisthosoma sarı beyaz ya da krem renginde, üzerinde siyah işaretler bulunur; ventralde dikdörtgen şeklindeki siyah bant epigastrik yarıktan örü memelerine doğru uzanır[1].
Dişi 11–15 mm, erkek 4-4.5 mm boyundadır. Sarı-beyaz renkteki karapaks üzerinde siyah işaretler bulunur, beyaz, ince ve ipeksi kıllarla her tarafı örtülü olduğundan canlı örneklerde gümüşi renkte görünür. Sternum siyah renkte, ortasında dikkat çeken beyaz ve parlak bir bant bulunur. Opisthosoma sarı beyaz ya da krem renginde üzerinde siyah işaretler bulunur. Ventralde dikdörtgen şeklindeki siyah bant epigastrik yarıktan örü memelerine doğru uzanır[1].
Ağlarını yere yakın uzun otların arasına kurarlar[1]. İngiltere'de her iki cinsiyetten erginleri yaz sonunda görülür. Dişileri ekim ayına kadar yaşayabilse de daha küçük olan erkekler kısa ömür sürüyor[2].
Avrasya ve Kuzey Afrika'da yayılım gösterir.
Cinsinin Türkiye'deki[3] iki türünden biridir. Marmara, Ege, İç Anadolu, doğu Akdeniz ve doğu Karadeniz bölgelerinde kaydedilmiştir[1].
Argiope bruennichi, Araneidae familyasından Palearktik bölgede Avrasya ve Kuzey Afrika'da yaşayan bir örümcek türü. Almanya'da 2001 Yılın Örümceği olarak seçilmiştir.
Один з найбільш яскраво забарвлених павуків помірної зони Європи. Головогруди широкі й пласкі, світло-бурі, із затемненою передньою ділянкою і широкими темними смугами вздовж боків. Зверху головогруди вкриті густими білими волосками, від чого здаються сріблястими. Черевце павука довге, трохи загострене ззаду. Верхній бік черевця жовтуватий, частково вкритий білими волосками, що утворюють сріблясті перепаски, а також з чорними нерівними смужками. За смугастим забарвленням нагадує ос, звідки й інші назви «павук-оса», «павук-зебра» тощо. Ноги довгі, світло-бурі, з чорними кільцями чи плямами.[2][3]
Дорослі самиці мають розмір від 1 до 2,2 см. Самці дрібніші, менш яскраві, до 5—8 мм у довжину і значно тендітніші.[4] Маса тіла дорослих самиць коливається від 200 (Словаччина) до 400 міліграмів (південна Німеччина)[5][6].
Яскраве забарвлення аргіопи має декілька пояснень, оскільки, на перший погляд, воно демаскує павука. Висунуті пояснення про приманювання здобичі до павутини та про захисне смугасте забарвлення, яке розчленовує аргіопу і дозволяє злитися з тлом. Дослідження зі зміни кольору черевця павуків показали, що найбільш ефективно ловить комах саме природно посмугований павук, а не більш замаскований.[7]
Аргіопа тигрова обирає для побудови ловильної сітки сонячні відкриті місця, де є висока трав'яниста рослинність: луки, лісові галявини, зарості очерету. Павук сидить у заплетеному тонкими нитками центрі павутиння, переднім краєм тіла донизу. Передні та задні ноги попарно зближені з кожного боку, тому павук виглядає як хрест чи літера «Х». У випадку небезпеки стрибає на землю[3].
Павутина з двома стабіліментами[en], які вертикально відходять від центру. Вони сформовані білуватими потовщеними нитками, які розташовані у вигляді зигзагу між двома радіальними нитками павутиння. Спіраль павутиння дорослої самиці має 28–46 кіл, 30–46 радіальних ниток. Ловильна сітка самця дрібніша[3].
Живляться в основному кониками, сарановими, бджолами, іншими комахами. Павук помічає комаху, що потрапила в сітку, підбігає до неї, випускає широку стрічку павутиння та рухами задніх ніг швидко обертає жертву, замотуючи її в кокон. Після цього кусає її та вводить отруту, яка є одночасно травним соком[8][3].
Отрута аргіопи тигрової безпечна для людини, а довжина кігтиків хеліцер недостатня, щоб прокусити шкіру людини. Павук вагою 400 мг має всього 0,4 мікролітри отрути, яка містить близько 2 мікрограмів білку. В дослідах на таргані чорному та хрущаку борошняному встановлено, що отрута аргіопи діє в першу чергу як паралітичний агент, знерухомлюючи м'язи комахи. Отрути одної дорослої самиці було недостатньо, щоб вбити чорного таргана[6].
Розвиток триває у теплий період року з травня до вересня, у південній частині ареалу — з квітня до грудня. У серпні самиця аргіопи робить декілька глечикоподібних жовтуватих коконів, куди відкладає кілька сотень яєць. Кокони ззовні вкриті щільним павутинням, що нагадує пергамент, а всередині павутина більш розпушена і забезпечує збереження яєць взимку. Розміри кокона — 2 см у довжину, 1,5–2 см у діаметрі, ширина «горлянки» близько 1 см[3]. Навесні з яєць виходять маленькі павучки, кожен з яких приблизно через тиждень починає будувати власну ловильну павутину. У період цього тижня вони розселяються, іноді здіймаючись у повітря на павутинках.[9]
Статевозрілі самці шукають самиць за запахом їхніх феромонів. Після спарювання самиця часто з'їдає самця, хоча деяким вдається втекти і запліднити ще одну самицю. Якість нащадків при цьому не залежить від того, чи з'їсть самиця самця, тому причини канібалізму в аргіоп лишаються невідомими.[10]
Поширений у помірному й субтропічному поясі Європи, Середній Азії, Китаї, Далекому Сході, Японії. Зустрічається по всій території України окрім гір.
Дослідження ДНК різних популяцій аргіопи Брюнніха[11] виявило дві основні генетичні лінії в межах виду, які розійшлися приблизно 800 тисяч років тому. Європейські аргіопи більш одноманітні за генетичними особливостями, тому припускають, що вони розселилися з одного рефугіуму (можливо, на Південному Кавказі) після льодовикового періоду. З європейської популяції походять і середньоазійські павуки.
До 1930 року більшість європейських аргіоп тигрових зустрічалися лише у теплих і вологих районах Середземномор'я, приморської Франції, західної Німеччини, Північного Причорномор'я з одним винятком — популяції в районі Берліна. Але після 1930-х років почалася активна експансія виду на північ. У 1940-х роках його представників завезли на Британські острови, де вони розповсюдилися.[8]
У визначнику павуків СРСР 1971 року[12] північною межею поширення аргіопи тигрової названий 52° північної широти (північний кордон України, південні межі Брянської, Тамбовської, Орловської, Самарської областей Росії). У 1990-х—2000-х роках було зафіксовано появу аргіоп у Фінляндії, Швеції, Норвегії, Прибалтиці, центральній частині Росії (зокрема в Московській, Тульській областях, Удмуртії, Татарстані, Чувашії[13][14]). Представники нових північних популяцій аргіопи тигрової дрібніші за південних та краще пристосовані до холодного клімату з коротким літом, що залежить від генетичних особливостей, частина з яких набута через схрещування з далекосхідними родичами. З іншого боку експансії теплолюбного виду сприяє глобальне потепління, вирубування лісів та розвиток залізничного сполучення і торгівлі між Європою та Азією.[11]
Виділяють два підвиди аргіопи тигрової:
У 2001 році німецьке товариство арахнологів оголосило аргіопу тигрову павуком року[de][15].
Аргіопу тигрову зображено на марках Польщі, Болгарії, Лесото[16][17][18][19].
У китайській провінції Юньнань павуків цього виду споживають у їжу, як і великих павуків щонайменше трьох інших видів[20]
Argiope bruennichi là một loài nhện, hoặc nhện ong, là một loài nhện phân bố khắp Trung Âu, Bắc Âu, Bắc Phi và một số khu vực châu Á. Cũng giống như nhiều thành viên khác của các Argiope chi (bao gồm cả nhện Các đường St Andrew), nó cho thấy dấu hiệu nổi bật màu vàng và màu đen trên bụng.
Loài nhện này tạo một mạng nhện hìh quả cầu xoắn ốc vào lúc bình minh hoặc hoàng hôn, thường trong cỏ lâu một chút so với mặt đất, khoảng một giờ. Các hình dạng ngoằn ngoèo nổi bật gọi là, hoặc mạng nhện trang trí, đặc trưng ở trung tâm của quả cầu có chức năng không chắc chắn, mặc dù nó có thể được để thu hút côn trùng.
Khi con mồi bị bắt trong mạng nhện, A. bruennichi sẽ nhanh chóng bất động con mồi của nó bằng cách gói nó trong tơ nhện. Con mồi sau đó bị cắn và sau đó tiêm nọc độc làm tê liệt và một enzym hòa tan protein.
Các con đực của các loài nhỏ hơn nhiều so với con cái, nặng chỉ bằng 1/10 con cái. Nó thường có thể được nhìn thấy trong hoặc gần mạng của một con cái chờ đợi con cái hoàn thành thay lông cuối cùng của mình, lúc đó con cái đạt tới thành thục sinh dục. Tại thời điểm này chelicerae (hàm) con cái sẽ được mềm mại trong một thời gian ngắn và con đực có thể giao phối với con cái mà không có sự nguy hiểm của bị con cái ăn thịt. Con đực có thể bị con cái ăn thịt khi đang giao phối hoặc giao phối. Tỷ lệ con đực bị ăn thịt khi hoặc sau khi giao phối thường cao nhất, tỷ lệ con đực có cơ hội giao phối với cùng con cái hoặc con cái khác thấp hơn[1]. Có là một trong những phân loài hiện đang được công nhận: Argiope bruennichi nigrofasciata bởi Franganillo, năm 1910 (Bồ Đào Nha)
Argiope bruennichi là một loài nhện, hoặc nhện ong, là một loài nhện phân bố khắp Trung Âu, Bắc Âu, Bắc Phi và một số khu vực châu Á. Cũng giống như nhiều thành viên khác của các Argiope chi (bao gồm cả nhện Các đường St Andrew), nó cho thấy dấu hiệu nổi bật màu vàng và màu đen trên bụng.
Loài nhện này tạo một mạng nhện hìh quả cầu xoắn ốc vào lúc bình minh hoặc hoàng hôn, thường trong cỏ lâu một chút so với mặt đất, khoảng một giờ. Các hình dạng ngoằn ngoèo nổi bật gọi là, hoặc mạng nhện trang trí, đặc trưng ở trung tâm của quả cầu có chức năng không chắc chắn, mặc dù nó có thể được để thu hút côn trùng.
Khi con mồi bị bắt trong mạng nhện, A. bruennichi sẽ nhanh chóng bất động con mồi của nó bằng cách gói nó trong tơ nhện. Con mồi sau đó bị cắn và sau đó tiêm nọc độc làm tê liệt và một enzym hòa tan protein.
Các con đực của các loài nhỏ hơn nhiều so với con cái, nặng chỉ bằng 1/10 con cái. Nó thường có thể được nhìn thấy trong hoặc gần mạng của một con cái chờ đợi con cái hoàn thành thay lông cuối cùng của mình, lúc đó con cái đạt tới thành thục sinh dục. Tại thời điểm này chelicerae (hàm) con cái sẽ được mềm mại trong một thời gian ngắn và con đực có thể giao phối với con cái mà không có sự nguy hiểm của bị con cái ăn thịt. Con đực có thể bị con cái ăn thịt khi đang giao phối hoặc giao phối. Tỷ lệ con đực bị ăn thịt khi hoặc sau khi giao phối thường cao nhất, tỷ lệ con đực có cơ hội giao phối với cùng con cái hoặc con cái khác thấp hơn. Có là một trong những phân loài hiện đang được công nhận: Argiope bruennichi nigrofasciata bởi Franganillo, năm 1910 (Bồ Đào Nha)
Argiope bruennichi (Scopoli, 1772)[1]
Аргиопа Брюнниха, или паук-оса[2] (лат. Argiope bruennichi) — вид аранеоморфных пауков. Является представителем обширного семейства пауков-кругопрядов (Araneidae). Одной из характерных отличительных особенностей данной группы является их способность расселяться при помощи паутинок с восходящими потоками воздуха. Данная особенность биологии отчасти определяет заселение южными видами северных территорий[3].
Видовое название дано в честь Мортена Тране Брюнниха (1737—1827) — датского зоолога и минералога.
Средней величины пауки. Длина тела самок до 1,5 см, самца до 5 мм. Ноги длинные и тонкие. У взрослых особей резко выражен половой диморфизм. У самок брюшко округло-продолговатой формы. Спинной рисунок брюшка имеет вид ряда черных поперечных полос на ярко жёлтом фоне, напоминает внешне брюшко осы. Головогрудь серебристая. Ноги светлые, с чёрными широкими кольцами. Самцы имеют невзрачную окраску. Брюшко самцов узкое, светло-бежевого цвета с двумя продольными тёмными полосками. Ноги длинные, с расплывчатыми тёмными кольцами. На педипальпах выражены крупные бульбусы — мужские половые органы[4].
Палеарктический вид, тяготеющий к зоне степей и пустынь. Распространен в Северной Африке, Южной и Центральной Европе, в Крыму, на Кавказе, в Казахстане, Малой Азии, Средней Азии, Китае, Корее, Индии и Японии[5]. В европейской части России северная граница распространения по данным на конец 1960 — начало 1970-х гг. проходила по 52-53° с. ш[6]. Однако, начиная с 2003 года, поступают сведения об обнаружении Аргиопы севернее этой черты.
На территории России распространен в Брянской, Орловской, Липецкой, Пензенской, Воронежской, Тамбовской, Ульяновской, Челябинской и Саратовской областях[7], в последние годы отмечается в Рязанской, Тульской, Московской областях[4]. В 2015 году обнаружен на территории Рдейского заповедника Новгородской области[8]. На территории Калужской области впервые обнаружен в августе 1999 года[9]
Предпочитает луга, обочины дорог, лесные опушки и прочие открытые солнечные участки, тяготеет к ксерофильной растительности[4]. Селится на кустарниках и травянистых растениях[7].
Как и другие пауки, плетет ловчие сети в сумеречное время, строительство занимает около часа. Паутинная сеть крупная, колесовидная. В центре спиральной сети располагается стабилиментум — хорошо заметные нити, образующие зигзагообразный рисунок[10]. Это отличительная черта сетей многих пауков-кругопрядов. У аргиопы стабилиментума — два, они отличаются зигзагообразной формой и располагаются напротив друг друга, расходясь от центра сети[4].
Самки обычно сидят в центре сети, широко расправив ноги, при этом ноги первой и второй пар, а также третьей и четвёртой обычно сближены так, что паук напоминает визуально букву X[4].
Питаются прямокрылыми и различными другими насекомыми[4].
Спаривание происходит сразу же после линьки, предшествующей созреванию самки, пока покровы её хелицер остаются мягкими. Самка откладывает яйца в крупный кокон, который размещается рядом с ловчей сетью. Кокон охраняется самкой и внешне напоминает семенную коробочку растений. Паучата покидают кокон в конце августа — начале сентября и активно расселяются по воздуху при помощи паутинок[4].
Самка с жертвой
Самец на ловчей сети
Самка с коконом
Самка на ловчей сети
Воспроизвести медиафайл Аргиопа Брюнниха, или паук-оса (лат. Argiope bruennichi) — вид аранеоморфных пауков. Является представителем обширного семейства пауков-кругопрядов (Araneidae). Одной из характерных отличительных особенностей данной группы является их способность расселяться при помощи паутинок с восходящими потоками воздуха. Данная особенность биологии отчасти определяет заселение южными видами северных территорий.
Видовое название дано в честь Мортена Тране Брюнниха (1737—1827) — датского зоолога и минералога.
橫紋金蛛（Argiope bruennichi）是分佈於歐洲中至北部、北非及亞洲部份的一種絲網蜘蛛。像其他金蛛屬的蜘蛛一樣，牠們的腹部有突顯的黑黃色斑紋。
橫紋金蛛於清晨或黃昏時在長草堆中結網，每次差不多要花一小時才完成。網上明顯的三字形稱為「穩定絲帶」，位於蛛網的中央，其功能為製造反光誘惑具有趨光性的昆蟲。
當獵物被蛛網所捕捉後，橫紋金蛛會快速的以蛛絲將牠包裹。在咬下時會注入令獵物痲瘋的毒素及蛋白質溶解酶。
雄性橫紋金蛛比雌性的細小，牠們很多時會待在雌蛛的網中或附近，等待她完成最後的脫殼及達至性成熟。此時雌蛛的鋏角會有一陣子柔軟，雄蛛可以與不被雌蛛咬倒的情況下交配。
橫紋金蛛（Argiope bruennichi）是分佈於歐洲中至北部、北非及亞洲部份的一種絲網蜘蛛。像其他金蛛屬的蜘蛛一樣，牠們的腹部有突顯的黑黃色斑紋。
橫紋金蛛於清晨或黃昏時在長草堆中結網，每次差不多要花一小時才完成。網上明顯的三字形稱為「穩定絲帶」，位於蛛網的中央，其功能為製造反光誘惑具有趨光性的昆蟲。
當獵物被蛛網所捕捉後，橫紋金蛛會快速的以蛛絲將牠包裹。在咬下時會注入令獵物痲瘋的毒素及蛋白質溶解酶。
雄性橫紋金蛛比雌性的細小，牠們很多時會待在雌蛛的網中或附近，等待她完成最後的脫殼及達至性成熟。此時雌蛛的鋏角會有一陣子柔軟，雄蛛可以與不被雌蛛咬倒的情況下交配。
Aranea brünnichii Scopoli, 1772
Miranda transalpina C. L. Koch1835
Argiope brünnichii africana Strand, 1906
Argiope bruennichi orientalis Strand, 1907
Miranda zabonica Chamberlin, 1924
ナガコガネグモ（長黄金蜘蛛、学名: Argiope bruennichi）は、コガネグモ科のクモ。
雌成虫の体長は20-25mm。胸部背面は黄色みを帯び、白い毛が密生する。腹部は楕円形で、前は平たく、後ろは少しとがる。背面には黄色っぽく、それに細い褐色の横縞がまばらに多数はいる。所々の線の間が白くなることもある。歩脚は灰褐色で、とげがまばらにある。
雄成虫は体長6-12mm、全体に雌成虫と形が似ているが、斑紋がはっきりしない[1]。
卵のうを守るメス
シオカラトンボを捕らえたメス
北海道から南西諸島（沖縄島まで）に広く分布する。世界的には旧北区に広く分布し[2]、ヨーロッパでも普通にみられる。
年一化性。成虫は8月以降にみられ、地域によっては11月までみられる[3]。
卵は卵嚢内で秋のうちに孵化し、そのまま越冬して、翌春に一回目の脱皮をした後に分散する[4]。
人家周辺から山麓までに生息し、明るい草原に多く、水田にも頻出する。あまり高くないところに中型の垂直円網を作る。クモは常に網の中央に頭を下に陣取る。隠れ帯をつけることが多い。他のコガネグモ類は足を伸ばす方向に沿ってX字状につけることが多いが、本種ではその形につけることは少ない。幼生ではジグザグに糸を張ったゆがんだ円盤状が多く、成虫では縦に伸びたジグザグのリボン状が普通である[5]。
刺激を受けると、網を強く揺さぶる行動をとる[6]。
産卵は大きな卵嚢を形成する。雌は草の間に不規則網状の足場を作り、直径2-3cmにもなる西洋なし型、坪状の卵嚢をつける。上面はくぼんで壺の口を形成するが、その内側には丈夫な幕があり、内部は閉ざされている。壺内部には、クッションのような綿状の糸に包まれて、900個ほどの卵がまとめられている。
コガネグモなど、同属の他の種では、より扁平な卵嚢を形成する例が多い。それらでは不規則な多角形のシート二枚の間に卵が納められる。産卵の際は、まず片面の膜を糸で作り、その上に産卵して、それを覆うもう一枚の膜を作るようにする。その点、この種の卵嚢は一見では異質である。
しかし、その産卵の過程をみると、雌グモはまず、壺の蓋に当たる幕を糸で形成し、その下面に腹部を押しつけ、産卵を行い、このようにして糸の幕にぶら下がったようになった卵塊に、下から糸を巻き付けることでクッションを作り、最後にそれを壺の壁に当たる膜で覆う。つまり、下側の幕が壺状に大きくふくらんではいるが、やはり二枚の幕に挟まれた形をなし、基本的には同じ構造といえる[7]。
日本のコガネグモ属のものは、その多くがより幅広い腹部に幅の広い黒い横帯を持ち、この種だけが見かけでは大きく異なる。ただ、日本では南西諸島にナガマルコガネグモがおり、この種は形はコガネグモなどに似るが、斑紋はナガコガネグモによく似ており、両者の中間を感じさせる外見となっている。
『昆虫記』で知られるファーブルは、その中でクモについてもいくつかの記録を残しているが、その中に本種に関するものがある。しかし、その内容に問題が多いことが以前から知られている。
特に目立つのが卵嚢に関するもので、彼はその作成過程を記録しているのだが、これが実際のものと大きく異なる。彼は雌がまず袋を作り、次にその袋の中に卵を流し込み、最後にその上に蓋をするという風に書いており、これは上記のような実際の作成過程のほぼ逆である。
これについてはフランスのボネーが1925年にすでに指摘しており、日本では千国が上記の観察記録の中で問題にしている。ボネーはさらに卵嚢作成時間、産卵後の行動にも触れた上で、ファーブルは不十分な観察に想像を加えたために間違ったと記している[8]。
人里に見られる普通種であり、大柄で目立つので広く知られてはいるが、明確な利害はない。水田によく出現するので、水田の農業害虫に対する天敵としてはそれなりに活躍する。高知県では「稲牛若」の名で親しまれている[9]。それ以外に大きなものは特にない。コガネグモはクモ合戦に使われるが、ナガコガネグモは攻撃的でなく、使ってもおもしろくないとのこと。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
_cocoon_-_eggsack,_Arnhem,_the_Netherlands.jpg)
.png)
_cocoon_-_eggsack,_Arnhem,_the_Netherlands.jpg)
.png)
.jpg)
.jpg)
.png)
.png)
.JPG)
.jpg)
