D Wanderradde (latynisch: Rattus norvegicus) isch es Nagedier.
Es isch e grossi Raddesorte; dr Körper isch öppe 18 bis 28 Santimeter lang und dr Schwanz nomol bis 22 Santimeter drzue. Si chönne öppe drüü Joor alt wärde. D Männli sind grösser als d Wiibli. S Fääli het bi junge Radde e rotbruuni oder dunkelbruuni Farb, spöter wird’s röötlech und bi eltere Dier wider dünkler.
D Radde het i dr Natur verstreut i de Wälder und i Landschafte mit Strüücher gläbt und meischtens Pflanze gfrässe.
D Dieraart het früener nume im Nordoschte vo Asie gläpt, i Regioone, wo hütt zu Sibirie, China, Korea und Japan ghöre, und si isch erscht vo de Möntsche als «Kulturfolger» unabsichtlech i anderi Gebiet brocht worde. Mit de Schiff sind d Wanderradden uf alli Kontinänt usser d Antarktis cho. Sid em 18. Joorhundert het me Nochrichte vonne us Europa und Amerika. Mit de Wanderige und em Güetervercheer vo de Möntsche isch d Wanderradde als «Neozoe» au id Sidlige und d Stedt cho, wo si vo de Vorrööt und de Abfäll läpt und näbe pflanzleche Sache au Fleisch frisst. Si isch für d Gsundheit es Risiko, wil si d Läbensmiddel veträckt und Chrankete übertreit, bsunders au mit de Flöö, wo uff ere als Parasite lääbe. A gwüssne Oort, wo si nöi hicho isch, het d Wanderradde – änlech wie d Huusradde – die yheimischi Dier-und Plfanzewält starch gschädiget, erscht rächt uf de Insle mit de ganz eigete Läbensgmeinschafte.[1] Bsunders schlimm isch es uf de Näbeinsle vo Neuseeland gsi.
Dr John Berkenhout het d Aart anne 1769 wüsseschaftlech beschribe und ere dr Fachname Mus norvegicus ggä.
D Wanderradde (latynisch: Rattus norvegicus) isch es Nagedier.
Es isch e grossi Raddesorte; dr Körper isch öppe 18 bis 28 Santimeter lang und dr Schwanz nomol bis 22 Santimeter drzue. Si chönne öppe drüü Joor alt wärde. D Männli sind grösser als d Wiibli. S Fääli het bi junge Radde e rotbruuni oder dunkelbruuni Farb, spöter wird’s röötlech und bi eltere Dier wider dünkler.
D Radde het i dr Natur verstreut i de Wälder und i Landschafte mit Strüücher gläbt und meischtens Pflanze gfrässe.
D Dieraart het früener nume im Nordoschte vo Asie gläpt, i Regioone, wo hütt zu Sibirie, China, Korea und Japan ghöre, und si isch erscht vo de Möntsche als «Kulturfolger» unabsichtlech i anderi Gebiet brocht worde. Mit de Schiff sind d Wanderradden uf alli Kontinänt usser d Antarktis cho. Sid em 18. Joorhundert het me Nochrichte vonne us Europa und Amerika. Mit de Wanderige und em Güetervercheer vo de Möntsche isch d Wanderradde als «Neozoe» au id Sidlige und d Stedt cho, wo si vo de Vorrööt und de Abfäll läpt und näbe pflanzleche Sache au Fleisch frisst. Si isch für d Gsundheit es Risiko, wil si d Läbensmiddel veträckt und Chrankete übertreit, bsunders au mit de Flöö, wo uff ere als Parasite lääbe. A gwüssne Oort, wo si nöi hicho isch, het d Wanderradde – änlech wie d Huusradde – die yheimischi Dier-und Plfanzewält starch gschädiget, erscht rächt uf de Insle mit de ganz eigete Läbensgmeinschafte. Bsunders schlimm isch es uf de Näbeinsle vo Neuseeland gsi.
Dr John Berkenhout het d Aart anne 1769 wüsseschaftlech beschribe und ere dr Fachname Mus norvegicus ggä.
