Brachyteles hypoxanthus was included on the 2012 IUCN 100 most endangered species list.
IUCN Media Statement Sept 11, 2012.The 100 most threatened species. Are they priceless or worthless?
La mona aranya llanosa septentrional[1] (Brachyteles hypoxanthus) és una espècie de mona aranya llanosa endèmica del Brasil. Viu a la regió de la Mata Atlàntica, als estats brasilers de Rio de Janeiro, Espírito Santo, Minas Gerais i Bahia. És una de les espècies més grans de micos del Nou Món. Pot mesurar fins a 1,30 m d'alçada. S'alimenta principalment de fulles i branquetes, però també menja fruita. Sovint es penja cap per avall mentre menja, aguantant-se amb la cua prènsil.
Es tracta d'un dels primats més amenaçats d'extinció del món sencer. Les amenaces inclouen la caça i (igual que la majoria dels altres primats de la regió) la destrucció i fragmentació de l'hàbitat a la Mata Atlàntica.[2] El 2005 s'estimà que en quedaven 855 exemplars en llibertat. Aquesta xifra és el resultat de sumar els individus de diverses poblacions aïllades, la més gran de les quals només té 230 membres. Cap d'aquestes poblacions no és considerada viable a llarg termini a aquest nivell.[2]
La mona aranya llanosa septentrional (Brachyteles hypoxanthus) és una espècie de mona aranya llanosa endèmica del Brasil. Viu a la regió de la Mata Atlàntica, als estats brasilers de Rio de Janeiro, Espírito Santo, Minas Gerais i Bahia. És una de les espècies més grans de micos del Nou Món. Pot mesurar fins a 1,30 m d'alçada. S'alimenta principalment de fulles i branquetes, però també menja fruita. Sovint es penja cap per avall mentre menja, aguantant-se amb la cua prènsil.
Es tracta d'un dels primats més amenaçats d'extinció del món sencer. Les amenaces inclouen la caça i (igual que la majoria dels altres primats de la regió) la destrucció i fragmentació de l'hàbitat a la Mata Atlàntica. El 2005 s'estimà que en quedaven 855 exemplars en llibertat. Aquesta xifra és el resultat de sumar els individus de diverses poblacions aïllades, la més gran de les quals només té 230 membres. Cap d'aquestes poblacions no és considerada viable a llarg termini a aquest nivell.
Chápan severní (Brachyteles hypoxanthus) (dříve také nazývaný chápan skvrnitolící) je ploskonosá opice, jeden ze dvou druhů chápanů z rodu Brachyteles kteří jsou největší primáti Nového světa. Charakteristický je dlouhými končetinami a chápavým ocasem. Je velice vzácný endemit brazilských lesů a je silně ohrožen vyhynutím.
Obývají tropické, částečně opadavé lesy v oblastech přiléhajících k Atlantskému oceánu kde žijí na hustě rostoucích, vysokých a široce rozvětvených stromech po kterých se pohybují i na velké vzdálenosti. Žijí do nadmořské výšky téměř 700 m. Vyskytují se v brazilských spolkových státech Bahia, Minas Gerais a Espirito Santo. Severní hranici jejich nesouvislého areálu tvoří řeka Rio Jequiriçá a lesy na pravém břehu řeky Rio Paraguaçu, jižní hranice prochází jihem státu Minas Gerais u hranic se státy Rio de Janeiro a São Paulo.
Na lesnatých územích kde žijí jsou vykáceny velké plochy pro stavbu silnic a jiných průmyslových objektů a to je omezuje při celoročním putování za potravou i při potřebném míšení genů mezi jednotlivými skupinami, nutí je to k nezvyklému cestování po zemi. Žijí ostrůvkovitě v rozlehlém areálu rozděleni do jednotlivých populací které se dělí do smíšených, různě velkých skupin až o 50 jedinci. Pobývají na územích která jsou spravována různými vlastníky.
V roce 2005 bylo známo 855 zvířat, která žila rozdělená ve 12 populacích:
Chápan severní, stejně jako všichni ostatní chápani, má dlouhé končetiny, chlupatý chápavý ocas (delší než tělo) a kulaté bříško. Jejich hustá srst je světle hnědá až šedá, u samců bývá světlejší, holou tvář mají černou s růžovými skvrnami. Samci bývají o něco málo těžší, v průměru váží 9,6 kg a samice jen 8,4 kg. Tělo samce bývá průměrně dlouhé 49 cm a ocas 74 cm, tělo samice měří 48 cm a ocas 78 cm. Průměrná výška chápanů severních je 120 cm. V tlamě mají po 40 zubech, v obou čelistech stejně, zubní vzorec je 2/2, 1/1, 4/4, 3/3 (2 řezáky, 1 špičák, 4 třenové, 3 stoličky).
Jejich životním prostorem jsou mohutné stromy po kterých obvykle nešplhají ani nelezou po větvích, ale z větve na větev se přesunují tzv. semibrachiací, tj. zavěšují se za větve předními končetiny a pomáhají si přitom zadními a ocasem. Dlouhý ocas při pohybu po stromech nahrazuje končetinu, mohou se za něj zavěsit nebo jím uchopit předmět. Po zemi se běhají těžkopádně a jsou zranitelní.
Jsou to všežravci, převažuje však rostlinná strava získávána na stromech. Je tvořena převážně mladými listy, květy, mízou stromů, mladou kůrou a plody i semeny hlavně rodů Anadenanthera, Andira, Carpotroche, Genipa, Mabea, Palicourea, Plathymenia, Psychotria a dalších. Svou nepříliš výživnou stravu si doplňují o potřebné látky požíráním lesní půdy ve které byly zjištěné prvky jako hliník, chrom, nikl, titan, vanad, zinek i železo. Půda jim pravděpodobně pomáhá i k regulaci pH žaludku a trávení vláknité stravy. Příležitostně žerou i hmyz. Krmí se v denní dobu, často se přitom ve větvích zavěšují za ocas hlavou dolů.
Jsou to sociální denní primáti kteří žijí na stromech a za potravou kočují, jednotlivci ani skupiny nemají svá teritoria. V jedné skupině žijí samci, samice i mláďata bez hierarchického uspořádaní. Kdo řídí dobu a směr další cesty není známo. Větší skupiny se mohou dělit do menších které bývají od sebe vizuálně oddělené. Taktéž se rozdělují při krmení nebo spánku. Samci často vytvářejí až desetičlenné skupinky stejně jako nespářené samice. Samice vychovávající mladé pobývají a krmí se obvykle odděleně s potomky, stejně se vydělují i březí samice. Polovinu dne věnují cestování a krmení, po zbytek dne odpočívají.
Dorozumívají se pomoci několika typů volání na krátké nebo větší vzdálenosti. Při volání na větší vzdálenosti, které patrně používají pro udržení sociální skupiny pohromadě a sdělení informace kam se skupina pohybuje, si navzájem odpovídají. Při krmení používají krátké stakatové zvuky, patrně pro zajištění dostatečného volného prostoru a odehnání konkurenta.
Samci i samice jsou promiskuitní, obě pohlaví se páří s více partnery. Mezi samci ani samicemi nejsou dominantní ani podřízení, jedinci spolu nesoutěží. Pravděpodobně mezi sebou závodí jen spermie. Schopnost samice se pářit je dávána najevo přítomnosti feromonů v moči kterým si potřísní ruce a pro samce značkuje trasu po které se pohybuje. Samec po přiblížení zjistí čichem zda se nespletl a buď dojde nebo nedojde ke spojení.
K páření dochází obvykle v období dešťů (říjen až duben) a mláďata se rodí v období sucha (květen až říjen). Ovulace může trvat 16 až 38 dnů, doba březosti je dlouhá asi 180 dnů. Rodí se jen jedno mládě které je 14 až 18 měsíců kojeno a do věku dvou let o něj matka pečuje. V průběhu prvých 3 až 6 měsíců jej při cestování nosí matka zavěšené pod břichem, později do dvou let na zádech. Bylo pozorováno, že bezdětná samice pečovala o potomka druhé. Samci se o mláďata nestarají, ale v ojedinělých případech ohrožení brání celou svou skupinu.
Pro zamezení příbuzenské plemenitby odcházejí mladé samice před pohlavní dospělosti z domovské skupiny a hledají si jinou do které přejdou, mladí samci neodcházejí. U samic se pohlavní zralost dostavuje ve věku od 5 do 11 let a u samců od 4 do 8 let, prvý potomek se rodí průměrně ve stáří samice 8,7 roků. Samice může vrhnou mládě každé dva až tři roky. Sexuálně i reprodukčně aktivní mohou oba zůstat až do věku 30 let.
Chápani severní byli téměř do konce 20. století společně s nejbližšími příbuznými chápany pavoučími považováni za dva poddruhy jednoho druhu. Po poznání, že diferenciace mezi nimi je větší než se předpokládalo, dostaly oba poddruhy status samostatného druhu.
Chápani severní se od nich odlišují tím, že mají růžové skvrny v obličeji a na šourku, mají rudimentální palce a samci mají stejně velké špičáky jako samice. Mimo těchto morfologických rozdílů existují ještě genetické odlišnosti a dlouhodobá reprodukční izolace mezi oběma druhy. V přírodě je nelze zaměnit, oba druhy žijí v od sebe oddělených areálech.
Většina číselných hodnot nebyla pro nízký počet a špatnou dostupnost chápanů severních změřena, ale odvozena z výzkumů chápanů pavoučích.
Ve volné přírodě žijí chápani severní nejméně 30 let. Jejich hlavní přirození predátoři jsou ocelot velký, jaguár a puma americká, mláďata ještě ohrožují kuna brazilská a harpyje pralesní. Největším nepřítelem, který zapříčinil jejich nízké početní stavy je ale člověk, který je přes zákaz loví pro maso i pro potěšení.
Vzhledem k počtu vzniklých chráněných oblastí se předpokládá klesající negativní vliv myslivosti i dalšího mýcení lesů. Těžší je přesvědčit chudé domorodé obyvatele, kteří často luky nahradili puškami, aby se dobrovolně vzdali luxusní stravy. Výhled populačního vývoje tohoto ohroženého druhu předvídá stále klesající počet jedinců a proto byl chápan severní klasifikován Mezinárodním svazem ochrany přírody (IUCN) jako druh kriticky ohrožený (CR).[2][3][4]
Chápan severní (Brachyteles hypoxanthus) (dříve také nazývaný chápan skvrnitolící) je ploskonosá opice, jeden ze dvou druhů chápanů z rodu Brachyteles kteří jsou největší primáti Nového světa. Charakteristický je dlouhými končetinami a chápavým ocasem. Je velice vzácný endemit brazilských lesů a je silně ohrožen vyhynutím.
Der Nördliche Spinnenaffe (Brachyteles hypoxanthus) ist eine Primatenart aus der Familie der Klammerschwanzaffen (Atelidae): Er lebt im südöstlichen Brasilien und ist vom Aussterben bedroht.
Nördliche Spinnenaffen sind zusammen mit dem Südlichen Spinnenaffen die größten Neuweltaffen. Sie erreichen eine Kopfrumpflänge von 50 bis 78 Zentimeter, wozu noch ein 65 bis 80 Zentimeter langer Schwanz kommt. Männchen sind mit 12 bis 15 Kilogramm schwerer als Weibchen, die 9,5 bis 11 Kilogramm erreichen. Ihr kurzes Fell ist gelbgrau gefärbt, der lange Schwanz ist als Greifschwanz ausgebildet und an der Unterseite der Spitze unbehaart. Arme und Beine sind lang und schlank, im Gegensatz zu ihren südlichen Verwandten ist der Daumen klein, aber vorhanden.
Nördliche Spinnenaffen bewohnen die – heute stark verkleinerten – Wälder an der Atlantikküste der brasilianischen Bundesstaaten Bahia, Minas Gerais und Espírito Santo. Ihr Lebensraum sind feuchte Regenwälder, wo sie bis zu einer Seehöhe von 1000 Metern vorkommen.
Diese Primaten sind tagaktive Baumbewohner, die sich bevorzugt im oberen Kronenbereich aufhalten. Sie bewegen sich häufig auf allen vieren fort, oft jedoch auch suspensorisch – an den Armen schwingend oder am Schwanz hängend.
Sie leben in Gruppen zusammen, die aus mehreren Männchen und Weibchen bestehen. Die Gruppengröße ist variabel, größere Gruppen teilen sich zur täglichen Nahrungssuche oft in kleinere Untergruppen auf. Das Verhalten der Gruppenmitglieder untereinander ist sehr friedlich und kaum von Aggression geprägt. Das Streifgebiet einer Gruppe umfasst 70 bis 170 Hektar.
Nördliche Spinnenaffen sind Pflanzenfresser, die sich von Blättern (rund 50 % der Nahrung), Früchten (30 %) und anderem Pflanzenmaterial ernähren.
Das Fortpflanzungsverhalten ist promiskuitiv, Männchen und Weibchen paaren sich mit so vielen Tieren wie möglich. Nach sieben- bis achtmonatiger Tragzeit bringt das Weibchen meist ein einzelnes Jungtier zur Welt, das nach zwei Jahren entwöhnt wird. Männchen bleiben bei Eintreten der Geschlechtsreife in der Geburtsgruppe, während die Weibchen diese zu diesem Zeitpunkt (mit 5 bis 7 Jahren) verlassen müssen.
Nördliche Spinnenaffen zählen zu den bedrohtesten Primaten Südamerikas. Ihr Lebensraum ist durch fortgeschrittenen Waldrodungen und starke Besiedlung stark verkleinert und zerstückelt worden. Heute gibt es noch ungefähr 12 Populationen mit je nach Quelle insgesamt 300 bis 800 Tieren. Laut IUCN ist die Art „vom Aussterben bedroht“ (critically endangered) und zählt sogar zu den einhundert am stärksten vom Aussterben bedrohten Arten[1].
Der Nördliche Spinnenaffe (Brachyteles hypoxanthus) ist eine Primatenart aus der Familie der Klammerschwanzaffen (Atelidae): Er lebt im südöstlichen Brasilien und ist vom Aussterben bedroht.
The northern muriqui (Brachyteles hypoxanthus) is one of two species of muriqui. They are also known as woolly spider monkey because they exhibit the woollen pelt of woolly monkeys and the long prehensile tail of spider monkeys. Muriquis are the largest extant New World monkeys. They can reach 4.3 feet or 1.3 metres long and weight up to 7 to 10 kilograms (15 to 22 lb).[4] The northern muriqui is a critically endangered species that is unusual among primates in that they display egalitarian tendencies in their social relationships. This species is endemic to the Atlantic Forest region of Brazilian states of Rio de Janeiro, Espírito Santo, Minas Gerais and Bahia. Their diets, travel patterns and reproductive cycles are seasonally determined. The size of each group can fluctuate as females will move between groups of monkeys.
Northern muriquis exhibit features that allow them to utilize all of their limbs and tail for travel and obtaining food items. As they spend much of their life in the canopy of forests, they use brachiation as a form of locomotion utilizing all four limbs and their tail.[5] Evolutionary features that further aid these large atelids are elongated hook-like fingers, and shoulder that allows for a wide range of movement.[4] As these monkeys are primarily suited for life in trees, they still venture down to the ground to drink from water sources, consume soil or to obtain ripe fruit that has fallen.[5] Northern muriquis can be individually recognized by their natural markings and facial features, such as fur color and patterning, ear shape, and face shape and pigmentation.[6] In contrast to the southern muriqui, northern muriqui exhibit a lack of sexual dimorphism, southern muriqui exhibit dimorphism in their canines, but northern muriqui have kept vestigial thumbs.[7]
Northern muriqui are frugivorous and folivorous, but they also rely on flowers, bark, twigs, stems and soil to supplement additional nutritional needs.[8][5] The amount of what each group eats depends on seasonality, wherein they will consume foods higher in calories, which results in higher fruit consumption during the wet season, and increased leaf consumption in the dry season.[9] This affect how groups of B. hypoxanthus travel as they forage for food, as bigger family groups need to travel further to attain adequate food sources. The muriqui also utilize vertical niches when foraging, as they can access all levels of forest, from the floor to the canopy. Muriqui group home ranges overlap, so unrelated groups of muriqui will avoid each other by traveling to or foraging for food by using these niche levels.[10]
Northern muriqui live in egalitarian, fission-fusion societies,[10] where the males are philopatric, and females will leave the natal group to join other muriqui groups at an average age of 6 years old before they reach puberty.[11] Male muriqui have been documented to form social cliques within their natal groups, with groups that are differentiated between older males and younger males.[12] Males display tendencies to form cooperative associations between cliques, and therefore leads to diminished intragroup conflicts compared to other species of primate. These tendencies make themselves apparent during mating season as there is little to no aggression displayed between males vying for mating opportunities, or when dealing with other natal groups of muriqui when traveling or defending their own homerange.[12] Different muriqui groups will interact with each other as group home ranges overlap.[10] During these interactions, females can enter new groups by vocalizing and interacting with new group members by hugging or touching them. Female muriquis are more independent than males; they leave their natal groups at an age of about six years.[13] Male muriquis have almost no interaction with infants. When there is an interaction between the two, the infant would be the one to initiate it.[14] Muriqui social groups are dominated by females, and males will continue to associate closely with their mothers into adulthood. It is through their mothers that adult males gain access to more females.[15]
The Northern muriqui's reproductive cycle is based on the seasonality of their environment. Infants are generally born during the dry season so that when there is a high amount of fruit production during the wet season, they can access calorie dense foods as they are weaned off of their mothers milk.[9] Females will on average be ready to mate at the age of nine, wherein they can copulate with several partners in order to conceive, however,some males can be shown preferential treatment by females.[7] Evidence points to having multiple partners in order to confuse paternity, limit male aggression, or improving odds of fertilization.[16] The gestation period for northern muriquis is a little over 7 months. The visual determination of sex can be seen within a week or so of birth, based on the shape and positioning of their genitalia.[17] There is no definitive research on the average life span of the northern muriqui, there are documented individuals reaching past the age of 30 years of age.[18]
B. hypoxanthus is one of the world's most critically endangered primates, according to the IUCN Red List of Threatened Species.[2] It is threatened by hunting and (in common with most other primates of the region) destruction and fragmentation of its Atlantic Forest habitat.[2] Among the scattered populations of northern muriqui only one population, living in Caratinga is considered, as of now, viable for the next 100 years.[19] The northern muriqui also suffers from very low genetic diversity[20] and is poorly understood, causing problems in conservation.[21] The estimated wild population of northern muriquis was raised from about 500 to 1000 individuals in 2005, due to new discoveries and research in other forests.[17]
Northern muriqui can be preyed upon by ocelots, tayra, and some birds of prey. If a threat or predator is observed, a group of muriqui will vocally call out to warn others[5]
The northern muriqui has been argued to be important to understanding human evolution, since it is one of the few primates that has tolerant, nonhierarchial relationships among and between males and females, a feature shared with hunter-gatherer humans, but which contrasts with the ranked relationships of most other primates.[22] Group aggression is also rare.[22] The success of males fathering offspring links to the maternal investment they gain from their mothers and coresident female kin. This provides support to the grandmother hypothesis.[22]
The northern muriqui (Brachyteles hypoxanthus) is one of two species of muriqui. They are also known as woolly spider monkey because they exhibit the woollen pelt of woolly monkeys and the long prehensile tail of spider monkeys. Muriquis are the largest extant New World monkeys. They can reach 4.3 feet or 1.3 metres long and weight up to 7 to 10 kilograms (15 to 22 lb). The northern muriqui is a critically endangered species that is unusual among primates in that they display egalitarian tendencies in their social relationships. This species is endemic to the Atlantic Forest region of Brazilian states of Rio de Janeiro, Espírito Santo, Minas Gerais and Bahia. Their diets, travel patterns and reproductive cycles are seasonally determined. The size of each group can fluctuate as females will move between groups of monkeys.
El mono araña muriqui del norte o mono araña lanudo del norte (Brachyteles hypoxanthus), es un primate atélido del género Brachyteles, endémico del nordeste del Brasil.
Habita en el nordeste del Brasil, en los estados de: Bahía, Espirito Santo, y Minas Gerais.
Habitan en algunos pocos núcleos remanentes y muy fragmentados de selva tropical de Mata Atlántica, un ecosistema de excepcional diversidad biológica pero que se ha reducido en su superficie original, siendo talado para establecer cultivos, pasturas para el ganado, forestaciones comerciales, y asentamientos humanos; inclusive los pocos parches remanentes han sido severamente alterados.
Explotan tanto la selva primaria como las zonas muy perturbadas de vegetación secundaria.
En la Fazenda Montes Claros, en Minas Gerais, el promedio de precipitación anual es de entre 1000 y 1200 mm, con una estación lluviosa que dura de noviembre a abril, y una estación seca que se extiende de mayo a septiembre.[2]
Se trata de los monos más grandes del Nuevo Mundo (platirrinos). Esta especie tiene el rostro de color negro moteado con manchas de color rosa, lo que la distingue de la otra especie del mismo género: Brachyteles arachnoides, que habita más al sur y tiene el rostro completamente negro. Las crías de la especie septentrional nacen con el rostro negro, el cual se va moteando a medida que aumenta su edad. Además de la diferencia en la pigmentación de la piel facial, ambas especies difieren en la morfología dental. Los dientes caninos de los machos de la especie austral son mucho más largos que los de las hembras, así como también son más largos que los canidos de los ejemplares de ambos sexos de la especie septentrional, la cual no presenta dimorfismo sexual dental.[2]
Otra diferencia entre las dos especies se presenta en el pulgar oponible, el cual en la especie austral falta por completo, mientras que la especie septentrional posee un pulgar vestigial, si bien es rudimentario y abreviado en comparación con otras especies de primates. Ambas especies tienen cola prensil, la que resulta de gran ayuda ya que sus hábitos son por completo arborícolas, por lo que la emplea como un quinto miembro. Este tipo de cola, especializada en la locomoción suspensoria, se ve sólo en unas pocas especies de monos del Nuevo Mundo. En la parte inferior del extremo apical caudal posee un parche de piel desnuda o «almohadilla de fricción», que ayuda en el agarre, y permite captar mejor las ramas y así aumenta la estabilidad y fluidez de movimientos durante sus traslados o mientras se alimenta, o para colgar únicamente por su cola para llegar a los alimentos con ambas manos libres.[2]
Los machos y las hembras son de tamaño similar, los ejemplares adultos poseen pesos promedio de 9,6 kg en los machos y 8,4 kg en las hembras. La longitud corporal de los ejemplares adultos, medida desde lo alto de la cabeza hasta la base de la cola, es de 490 mm en los machos y 486 mm en las hembras.[2]
Las investigaciones sobre el comportamiento de esta especie se concentran en la RPPN Feliciano Miguel Abdala (anteriormente denominada Estação Biológica de Caratinga) en Fazenda Montes Claros, una hacienda de propiedad privada, así como también en la Hacienda Esmeralda en Minas Gerais, y en la Reserva Biológica Augusto Ruschi en Espírito Santo. La hembra pare una sola cría, luego de una gestación de 216 días.
Al igual que otros grandes primates neotropicales, son folívoros y frugívoros. Sus adaptaciones físicas aptas para largos y rápidos traslados les permitan explotar de manera eficiente los árboles frutales dispersos en grandes áreas. Tienen adaptaciones dentales para masticar y romper las enormes cantidades de hojas fibrosas, y sus tractos digestivos se han especializado en maximizar las ganancias nutricionales de un alimento tan pobre.
Si bien la mayor parte de su dieta se compone de hojas y frutos, también comen flores, corteza, y yemas. En la Fazenda Montes Claros, la dieta varía de acuerdo a la disponibilidad de recursos a lo largo del año, pero en promedio el 51 % del tiempo lo emplean en alimentarse de hojas, el 32 % de frutas, el 11 % de flores, y el 6 % en cortezas.[2]
Es una especie poco activa en comparación con otras especies de primates; pasan un promedio del 49 % de su día descansando, el 29 % trasladándose, el 19 % alimentándose, y el 2 % socializando. En Montes Claros, los patrones de actividad diaria varían según la temporada. Empiezan a trasladarse cuando sale el sol, pasan las mañanas en viaje y alimentándose, tomando un descanso de entre 2 y 3 horas al mediodía, cuando las temperaturas están en el pico más elevado del día. Luego, en las horas de la tarde las dedican en especial a alimentarse, antes de retirarse al atardecer al sitio donde dormirán por la noche.
En Montes Claros, un grupo estudiado explotaba un territorio de 168 ha, el cual se solapaba con otro grupo. cada día el grupo se trasladaba entre 141 y 3403 m, con una media de 1283 m, presentándose los traslados diarios más largos durante la estación lluviosa, de noviembre a abril.[2]
Sus depredadores naturales son felinos, como el yaguareté (Panthera onca) y el puma (Puma concolor anthonyi), y las grandes águilas selváticas como el águila harpía (Harpia harpyja) o el águila monera (Morphnus guianensis), pero como estas especies requieren grandes superficies para mantener poblaciones viables, ya se han extinguido o son muy raros en los pequeños parches donde viven los remanentes de este primate.
Otros depredadores potenciales más pequeños incluyen al hurón mayor (Eira barbara), que han sido circunstancialmente vinculadas a la desaparición de crías de este mono en Montes Claros.[2]
Esta especie fue descrita por Heinrich Kuhl en el año 1820, con localidad típica en: «Bahía».[3] Se la consideraba una subespecie de Brachyteles arachnoides hasta que Rylands la ascendió al rango de especie en el año 1995.[4] Geográficamente, los dos taxones están absolutamente aislados entre sí, por lo que es imposible algún entrecruzamiento en el medio silvestre. Ambas especies están separadas no solo por tierras antropizadas y falta de continuidad selvática, sino también por barreras zoogeográficas como el río Grande, el río Paraíba do Sul, y la Serra da Mantiqueira.[2]
Brachyteles hypoxanthus es uno de los primates más críticamente amenazadas del mundo. Se encuentra en el apéndice I de la CITES, y categorizada como especie en peligro crítico de extinción en la Lista Roja de la UICN. Está amenazado a raíz de la destrucción y fragmentación de su hábitat, la caza, y el aislamiento genético de sus poblaciones. La población silvestre se estimó en 855 ejemplares en el año 2005. Lo que agrava su situación es que habita en una serie de poblaciones aisladas, la más poblada de ellas contiene sólo a 230 ejemplares. Ningún núcleo actual sobreviviente se considera como viable a largo plazo de no cambiar este panorama.
Se ha argumentado que el muriqui del norte es importante para la comprensión de la evolución humana, ya que es uno de los pocos primates que tiene relaciones tolerantes y no jerárquicas entre ambos sexos y dentro de cada sexo, una característica compartida con las culturas humanas de cazadores-recolectores, pero que contrasta con las relaciones estudiadas a la mayoría de los otros primates. Las agresiones en grupo también son poco comunes. El éxito de los machos en generar vínculos con su prole se relaciona a la inversión materna que ellos obtienen de sus madres y sus parientes hembras. Esto proporciona apoyo a la «hipótesis de la abuela».[5]
Los esfuerzos de cría en cautividad han tenido un éxito limitado porque no se ha extraído del medio silvestre planteles para iniciar una población cautiva, sino que sólo se ha intentado agrupando animales enfermos o huérfanos,[2] recuperados del tráfico de fauna.
El mono araña muriqui del norte o mono araña lanudo del norte (Brachyteles hypoxanthus), es un primate atélido del género Brachyteles, endémico del nordeste del Brasil.
Brachyteles hypoxanthus Brachyteles generoko animalia da. Primateen barruko Atelinae azpifamilia eta Atelidae familian sailkatuta dago
Brachyteles hypoxanthus Brachyteles generoko animalia da. Primateen barruko Atelinae azpifamilia eta Atelidae familian sailkatuta dago
Brachyteles hypoxanthus est une espèce de platyrhiniens de la famille des Atelidae et du genre Brachyteles. Endémique de la forêt atlantique à l'est du Brésil, l'espèce est considérée comme en danger critique d'extinction par l'Union internationale pour la conservation de la nature, qui l'a inscrite sur la liste des 100 espèces les plus menacées au monde en 2012.. Selon la primatologue Karen Strier de l'Université Wisconsin-Madison, il ne resterait qu'un millier d'individus au monde[1]
L'espèce est endémique des forêts atlantiques de l'Est du Brésil, dans les états de Minas Gerais, Espírito Santo et Bahia. Ils vivent dans les arbres en groupe de quelques dizaines d'individus. Leur longue silhouette fait 1,50 mètre du bout du bras au bout du pied pour un poids de 8 à 9 kg. La femelle donne naissance à un petit tous les trois ans après une gestation de 7 mois[1].
Cette espèce est exclusivement herbivore. Elle se nourrit de feuilles, de fruits, d'écorce, de nectar et de graines. Elle se nourrit notamment des fruits de Margaritaria nobilis, Andira, Anadenanthera, Plathymenia foliolosa, Palicourea tetrapylla, Psychotria wamingii, Genipa americana, Carpotroche brasiliensis et des graines de Mabea fistulifera. Elle privilégie les feuilles jeunes aux feuilles matures[2].
Brachyteles hypoxanthus est une espèce de platyrhiniens de la famille des Atelidae et du genre Brachyteles. Endémique de la forêt atlantique à l'est du Brésil, l'espèce est considérée comme en danger critique d'extinction par l'Union internationale pour la conservation de la nature, qui l'a inscrite sur la liste des 100 espèces les plus menacées au monde en 2012.. Selon la primatologue Karen Strier de l'Université Wisconsin-Madison, il ne resterait qu'un millier d'individus au monde
Sjeverni vunasti majmun pauk (lat. Brachyteles hpoxanthus) je vrsta primata iz porodice hvataša. Živi u kišnim šumama jugoistočnog Brazila na nadmorskoj visini do 1000 metara.
Zajedno sa južnim vunastim majmunom paukom najveći je među majmunima Novog svijeta. Dug je 50-78 centimetara, a rep je dug 65-80 centimetara. Mužjaci su teški 12-15 kilograma, dok su ženke lakše sa svojih 9,5 do 11 kilograma. Krzno mu je žućkasto-sive boje i kratko je. Noge i ruke su prilagođene drnom načinu života, duge su i mršave. Za razliku od južnog vunastog majmuna pauka ima palac, iako je vrlo malen.
Dnevna je i arborealna životinja. Živi u manjim društvenim skupinama sastavljenim po nekoliko mužjaka i ženki. Biljojed je, oko 50% njegove prehrane bazira se na listovima, 30% na plodovima, a ostatak čine drugi biljni dijelovi.
Poligaman je; mužjaci se često pare s više jedinki. Gestacija traje sedam ili osam mjeseci, te se najčešće rodi jedno mladunče, koje majka doji dvije godine, a spolnu zrelost postiže s pet do sedam godina. Kad postanu spolno zrele, ženke moraju napustiti skupniu unutar koje su rođene, dok mužjaci ostaju u njoj.
Sjeverni vunasti majmun pauk (lat. Brachyteles hpoxanthus) je vrsta primata iz porodice hvataša. Živi u kišnim šumama jugoistočnog Brazila na nadmorskoj visini do 1000 metara.
Muriqui utara (Brachyteles hypoxanthus) adalah sebuah spesies endemik muriqui (monyet laba-laba berbulu wol) terancam asal Brasil. Tak seperti primata pada umumnya, hewan tersebut menunjukkan hubungan sosial egaliterian.[1] Hewan tersebut ditemukan di kawasan Hutan Atlantik, negara-negara bagian Rio de Janeiro, Espírito Santo, Minas Gerais dan Bahia, Brasil. Muriqui adalah spesies monyet Dunia Baru terbesar.
tidak sah; tidak ditemukan teks untuk ref bernama Strier
Muriqui utara (Brachyteles hypoxanthus) adalah sebuah spesies endemik muriqui (monyet laba-laba berbulu wol) terancam asal Brasil. Tak seperti primata pada umumnya, hewan tersebut menunjukkan hubungan sosial egaliterian. Hewan tersebut ditemukan di kawasan Hutan Atlantik, negara-negara bagian Rio de Janeiro, Espírito Santo, Minas Gerais dan Bahia, Brasil. Muriqui adalah spesies monyet Dunia Baru terbesar.
Il murichi settentrionale (Brachyteles hypoxanthus Heinrich Kuhl, 1820) è un primate platirrino della famiglia degli Atelidi.
Veniva considerato una sottospecie di Brachyteles arachnoides (B. arachnoides hypoxanthus): oggi, la maggior parte degli studiosi è più propensa a classificare questi animali come specie a sé stante.
Con un areale molto frammentato, occupa le aree di foresta atlantica negli stati brasiliani di Rio de Janeiro, Espírito Santo, Bahia e Minas Gerais.
Misura in tutto più di un metro e mezzo, la metà del quale spetta alla coda, per un peso che supera gli 11 kg.
Il pelo è uniformemente grigio, con sfumature brune o rossicce sulla parte posteriore delle cosce ed a volte sulla schiena. La faccia, le orecchie e le mani sono nere. La coda presenta sfumature brune ed è glabra nella parte terminale. Il ventre è molto prominente.
Si tratta di animali sociali, diurni ed arboricoli. Vivono in grossi gruppi che non si separano mai, a differenza delle scimmie ragno. Sono assai rari i casi di aggressività intraspecifica, sia all'interno dei gruppi che fra vari gruppi: questo è dovuto probabilmente alle abitudini arboricole della specie, per cui una minima perdita di concentrazione (ad esempio durante un litigio) potrebbe portare a una caduta da grandi altezze.
Si nutre essenzialmente di foglie e frutta ben matura.
È considerata una delle specie di primate più rare e minacciate al mondo.
Il murichi settentrionale (Brachyteles hypoxanthus Heinrich Kuhl, 1820) è un primate platirrino della famiglia degli Atelidi.
Veniva considerato una sottospecie di Brachyteles arachnoides (B. arachnoides hypoxanthus): oggi, la maggior parte degli studiosi è più propensa a classificare questi animali come specie a sé stante.
Šiaurinė mirikina (lot. Brachyteles hypoxanthus) – beždžionių rūšis, priklausanti koatų (Atelidae) šeimai. Tai endeminė Brazilijos Atlanto miškų ekoregione gyvenanti rūšis. Minta lapais, jaunais ūgliais, vaisiais. Maitindamasi dažnai kabo galva žemyn, laikydamasi kibia uodega.
Šiaurinės mirikinos iš kitų rūšių išsiskiria unikaliais snukučio bruožais, kailio spalva ir piešiniu, ausų forma, be to jos turi nykštį. Kailio spalva nuo pilkos iki šviesiai rudos. Tai gana stambios beždžionės, vienos didžiausių Naujajame pasaulyje. Patino kūno ilgis nuo 55 iki 78 cm, patelės – nuo 50 iki 65 cm. Uodegos ilgis nuo 65 iki 80 cm. Patinai sveria 12-15 kg, patelės – 9,5-11 kg.
Šiaurinės mirikinos – reta, nykstanti primatų rūšis. Didžiausią grėsmę kelia medžioklė ir gyvenamosios aplinkos naikinimas.
De noordelijke spinaap (Brachyteles hypoxanthus) is een zoogdier uit de familie van de grijpstaartapen (Atelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Kuhl in 1820.
De soort komt voor in Brazilië.
Bronnen, noten en/of referentiesDe noordelijke spinaap (Brachyteles hypoxanthus) is een zoogdier uit de familie van de grijpstaartapen (Atelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Kuhl in 1820.
O muriqui-do-norte, mono-da-cara-manchada ou mono-carvoeiro[2] (nome científico: Brachyteles hypoxanthus), também conhecido simplesmente como mono, buriqui, buriquim, mariquim, miriqui ou muriquina,[3] é uma espécie de Macaco do Novo Mundo, da família dos atelídeos (Atelidae) e gênero braquiteles (Brachyteles), endêmico da Mata Atlântica brasileira. Já foi considerado uma subespécie de muriqui-do-sul (Brachyteles arachnoides), sendo considerado uma espécie separada atualmente. Não é claro qual grupo de primata é mais próximo dos muriquis, mas alguns estudos apontam para uma ancestralidade comum do gênero braquiteles com o macaco-barrigudo (gênero Lagothrix).
Ocorria desde o sul da Bahia, até o sul de Minas Gerais, sendo, provavelmente, a Serra da Mantiqueira como barreira geográfica com o muriqui-do-sul. Ocorre na floresta estacional semidecidual, não sendo necessário que a floresta seja primária. Prefere ficar nos estratos mais altos da floresta, mas pode descer até o chão. Atualmente, sua ocorrência é reduzida a poucos fragmentos de floresta em Minas Gerais, Espírito Santo, Bahia e Rio de Janeiro.
É o maior primata sul-americano, chegando a pesar até 15 quilos. Possui longos braços e uma cauda preênsil, que permite a braquiação. Ao contrário do muriqui-do-sul, possui manchas esbranquiçadas na face negra, assim como um polegar vestigial. Os testículos são volumosos, consequência de um sistema de acasalamento promíscuo.
É uma espécie considerada como "criticamente em perigo" pela União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN) e pelo Instituto Brasileiro do Meio Ambiente e dos Recursos Naturais Renováveis (IBAMA). Isso se deve principalmente a alta fragmentação da Mata Atlântica e à caça, que pode levar pequenas populações reduzidas à extinção rapidamente. Calcula-se que deva existir pouco mais de 850 indivíduos, localizados em fragmentos de floresta isolados entre si. A maior população encontra-se na Reserva Particular do Patrimônio Natural Feliciano Miguel Abdala, que tem cerca de 900 hectares. Apesar da alta fragmentação do habitat, existe uma rede unidades de conservação que se bem manejada, pode salvar a espécie da extinção. Existem poucos indivíduos em cativeiro, e apenas o Centro de Primatologia do Rio de Janeiro mantém um programa de reprodução em cativeiro.
Muriqui, buriqui, buriquim, mariquim, miriqui e muriquina vêm do tupi mbïrï'ki/muri'ki[4][3] e significa gente que bamboleia, que vai e vem.[5] Também pode ser chamado de mono-carvoeiro, visto possuir uma pelagem mais clara, em contraste com mãos e faces de cor negras, lembrando os trabalhadores que queimam carvão vegetal, os carvoeiros.[6] A partícula mono advém do espanhol e designa primatas em geral.[7]
O muriqui-do-norte pertence ao gênero braquiteles (Brachyteles), que é um táxon monofilético da família dos atelídeos (Atelidae) e subfamília dos atelíneos (Atelinae).[8] Foi descrito por Maximilian Alexander Philipp, príncipe de Wied, em 1820.[9] Heinrich Kuhl, com quem o príncipe se correspondia a respeito de suas descobertas, também descreveu a espécie naquele ano.[8][10] Recentemente, pesquisadores descobriram que o livro de Wied antecede o de Kuhl em pelo menos alguns dias, atribuindo a autoria da espécie ao príncipe, e não a Kuhl, como vinha sendo feito até então.[11]
O gênero Brachyteles foi considerado inicialmente como monotípico, sendo muriqui-do-sul (Brachyteles arachnoides) a única espécie, com duas subespécies: B. a. arachnoides para as populações localizadas ao sul e B. a. hypoxanthus para as populações localizadas ao norte. Muitas evidências demonstraram que a divisão dessas duas populações era válida, mas de forma mais radical, e atualmente, as populações ao sul (o muriqui-do-sul) são uma espécie e as do norte, outra.[12]
Estudos filogenéticos nem sempre são conclusivos quanto às relações evolutivas do gênero braquiteles com os outros atelíneos, sendo algumas vezes considerado próximo aos macacos-barrigudos (gênero Lagothrix) ou aos macacos-aranhas (gênero Ateles).[13][14] Estudos mais recentes e amplos corroboram com a hipótese da monofilia entre Lagothrix e braquiteles, principalmente a partir de dados moleculares.[15][16][17] Mesmo assim, a relação desse gênero com os outros atelíneos, não é bem resolvida, pois os dados não conseguem sustentar uma relação entre qualquer um dos gênero de forma confiável. Tal dificuldade deve-se, provavelmente, por uma diversificação muito rápida entre essas linhagens de atelíneos.[18] Sendo braquiteles mais próximo de Lagothrix, talvez o comportamento de se manter em suspensão nas árvores evoluiu independentemente nos muriquis e nos macacos-aranhas.[19]
Apesar de não haver registro fóssil bem documentado, a espécie provavelmente já existia no Pleistoceno.[20] O gênero do Pleistoceno, protopiteco (Protopithecus), descoberto em Lagoa Santa, compartilhava características biogeográficas e morfológicas (como a capacidade de braquiação) o que já fez pensar que fosse o gênero de primata pré-histórico mais próximo dos muriquis.[21] Após a descoberta de um esqueleto mais completo (Protopithecus brasiliensis), Hartwig & Cartelle (1996) mudaram de posição, considerando protopiteco como uma espécie altamente derivada de atelíneo não relacionada diretamente aos macacos-aranhas ou aos muriquis, tornando a história evolutiva dessa subfamília e consequentemente, dos muriquis, mais confusa.[22]
O muriqui-do-norte é encontrado nos estados de Minas Gerais, Espírito Santo e Bahia. Recentemente, foi registrado a ocorrência da espécie no Rio de Janeiro, mas em número muito reduzido.[23] O limite norte da espécie é o rio Jequiriçá, incluindo as florestas da margem direita do rio Paraguaçu.[1] Não ocorre nas florestas de terras baixas do extremo sul da Bahia e norte do Espírito Santo.[24] O limite sul não é muito claro, mas provavelmente a espécie não ocorre ao sul da Serra da Mantiqueira.[1]
Vivem em florestas entre 600 e 1 800 metros de altitude, na Mata Atlântica, vivendo nos estratos mais altos das copas das árvores.[25] É preponderante que as florestas possuam árvores de grande porte para serem habitadas por muriquis.[26] Apesar de passarem a maior parte do tempo em cima das árvores, eles podem descer até o chão, principalmente em ambientes de floresta degradada.[27] Habitam predominantemente a floresta estacional semidecidual, dando preferência por floresta primária ou em estágios avançados de regeneração, mas essa preferência parece ser somente na estação mais seca do ano.[25] Ademais, foi reportada a presença da espécie em remanescentes de floresta altamente perturbados pelo homem.[25]
Atualmente, sua distribuição geográfica está restrita e fragmentada, tendo quase que desaparecido do estado da Bahia, embora foi registrada uma pequena população no vale do rio Jequitinhonha, próximo a Minas Gerais.[28] Ocorre em 12 localidades, espalhadas em cerca de 158 665 hectares, sendo que seis dessas são em propriedades particulares, e seis em áreas de proteção integral públicas. A maior população conhecida se localiza em Minas Gerais, na cidade de Caratinga, na Reserva Particular do Patrimônio Natural Feliciano Miguel Abdala.[1][24]
Os muriquis são os maiores Macacos do Novo Mundo, pesando entre 12 a 15 quilos, com o corpo medindo até 78 centímetros de comprimento e a cauda, 79 centímetros.[25] Esses dados de peso são questionáveis, visto que são de animais em cativeiro, e dados de indivíduos em liberdade são significativamente menores do que esses: o macho, pesa em média 9,6 quilos, e a fêmea 8,3 quilos.[20] Indivíduos do Pleistoceno, poderiam chegar a 20 quilos.[20] Possui longos membros, e uma cauda preênsil, lembrando, nestes aspectos, o macaco-aranha.[29] A pelagem é densa, e na maior parte das vezes é amarela-amarronzada. O muriqui-do-norte possui a face negra, com manchas esbranquiçadas, que podem ser usadas para diferenciar indivíduos, contrastando com o muriqui-do-sul, que possui toda a face de cor negra.[25][30] Essas manchas aparecem quando o animal se torna adulto.[31] Também, diferenciando das populações de muriquis ao sul, possui um pequeno polegar, mas distinguível, ao contrário da outra espécie, que não possui polegar, ou é vestigial.[30] O dimorfismo sexual não é muito acentuado, mas os machos tendem a ser maios pesados, e apesar do comprimento do corpo ser semelhante entre os dois sexos, machos possuem membros e a cauda um pouco mais curtos.[14] Os dados atuais, contrastam com os primeiros estudos dos muriquis, que os consideravam espécies com grande dimorfismo sexual.[32] É notável, em indivíduos de ambos os sexos e em todas as idades, que o ventre é bastante proeminente, dando a impressão de estar inchado.[25]
As manchas brancas da face também estão presentes no escroto.[33] Os testículos dos muriquis são muito volumosos se comparado com animais de porte semelhante, como Ateles geoffroyi, tendo em média, 952,4 milímetros cúbicos de volume.[32] O pênis possui um báculo de 18 milímetros de comprimento, a glande é curta, em formato de funil, achatada na ponta. A superfície da glande é complexa, com vários sulcos e circunvoluções. O corpo do pênis possui o músculo bulbocavernoso é desenvolvido, sugerindo papel importante no sistema de acasalamento do muriqui.[33]
Os muriquis possuem a capacidade de braquiação, como os macacos-aranhas, e por isso apresenta adaptações semelhantes na anatomia locomotora. Possuem cauda preênsil, muito comprida, com uma região na ponta sem pelos: essa cauda também é uma das mais compridas quando comparada aos outros macacos sul-americanos.[34][35] As mãos com o polegar rudimentar e outros dedos muito longos tem relação com a locomoção braquiadora assistida pela cauda preênsil.[19] As adaptações do gênero braquiteles lembram uma versão maior das do gênero Ateles: a escápula é posicionada dorsalmente à caixa torácica e alongada rostro-caudalmente, com a fossa glenoide apontando em direção frontal, mesmo quando os braços estão em posição de descanso. Os membros superioress são muito longos, e como no macaco-aranha, são cerca de 5% maior que os membros inferiores. Em comparação ao resto do corpo, os braços dos muriquis são cerca de 40% maiores. O úmero também é muito semelhante ao do macaco-aranha, com uma cabeça globosa.[34]
O muriqui-do-norte corre grave risco de extinção, principalmente devido à perda de habitat, e à caça, sendo listado como "criticamente em perigo" pela União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN).[1] Das duas espécies de muriquis é a que corre maior risco de extinção, já que seu habitat encontra-se mais fragmentado que o do muriqui-do-sul, e sua população também é menor.[36] Esteve nas listas de 2000, 2002 e 2004 dos 25 primatas mais ameaçados do mundo.[36][37] O Instituto Brasileiro do Meio Ambiente e dos Recursos Naturais Renováveis (IBAMA) também considera a espécie como "criticamente em perigo".[38] Em 2014 e 2018, foi listado como criticamente em perigo no Livro Vermelho da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção e na Lista Vermelho no Livro Vermelho da Fauna Brasileira.[39][40] Regionalmente, também tem seu estado de conservação considerado grave, sendo listado "criticamente perigo" também pela lista de animais ameaçados do Espírito Santo.[41] Na lista de espécies ameaçadas de Minas Gerais é considerado "em perigo".[42][43] No Rio de Janeiro, existe uma população muito reduzida de 50 indivíduos no Parque Nacional de Itatiaia (19) e na Bahia, parece ocorrer apenas sete indivíduos na região do Alto Cariri.[23][28] A última estimativa da população dessa espécie de muriqui mostra que devam existir mais de 850 indivíduos na natureza, a maior parte deles no estado de Minas Gerais, ocorrendo as maiores populações na Reserva Particular do Patrimônio Natural Feliciano Miguel Abdala (com 226 indivíduos), no Parque Estadual do Rio Doce (124 indivíduos) e no Parque Estadual Serra do Brigadeiro (226 indivíduos). A maior população fora de Minas Gerais está no Espírito Santo, em Santa Maria de Jetibá, onde vivem 84 indivíduos. Essa estimativa tem números maiores das que foram feitas em anos anteriores, principalmente por conta da descoberta de novas populações, antes desconhecidas. Deve-se ressaltar que nenhuma das populações conhecidas excedem 500 indivíduos, o que dá poucas perspectivas de sobrevivência a longo prazo delas.[24] Tais populações acabam se tornando vulneráveis a eventos estocásticos, como catástrofes, e à depressão de consanguinidade.[44]
A caça constitui um dos maiores problemas, mesmo em áreas protegidas, e é possível que as populações do sul da Bahia tenham se extinguido, apesar de haver consideráveis porções de floresta, por conta dessa atividade.[24][28][45] A fragmentação do habitat faz com que a caça elimine rapidamente as já pequenas populações remanescentes da espécie.[44] De fato, o maior problema na conservação do muriqui-do-norte é a alta fragmentação do habitat, que está reduzido a menos de 5% de sua área original. Nesta paisagem fragmentada, estima-se que para que haja populações relativamente isoladas geneticamente viáveis, elas devem conter no mínimo 700 indivíduos, em florestas de pelo menos 11 570 hectares.[46] Mas, das 42 unidades de conservação da Mata Atlântica que estão na área de distribuição do muriqui-do-norte, apenas cinco contém populações viáveis por mais de 50 gerações. Além disso, deve-se salientar, que a maior parte das áreas protegidas também são pequenas demais, tendo, na maioria das vezes, menos de 10 mil hectares. Apesar desses problemas, a rede de unidades de conservação, se bem manejada e integrada, é o suficiente para evitar a extinção da espécie.[47]
Em algumas localidades, observou-se o aumento do número de indivíduos, desde o início das pesquisas de ecologia e comportamento dos muriquis, como observado em Minas Gerais.[48] Na Reserva Particular do Patrimônio Natural Feliciano Miguel Abdala, um dos principais locais de estudo do muriqui-do-norte e também o que possui a maior população conhecida, ela cresceu de 60 indivíduos, na década de 1980 para quase 300, em cerca de 30 anos. A área é demasiado pequena, e parece já ter chegado à sua capacidade de suporte, o que mostra que é necessário expandir a área da reserva e de florestas.[49] Por isso, a concretização de um corredor ecológico entre essa unidade de conservação e outra, a Reserva Particular do Patrimônio Natural Estação Biológica da Mata do Sossego, é preponderante na viabilidade dessas populações de muriquis-do-norte.[50]
Poucos animais existem em cativeiro, e no passado, não houve o interesse em realizar um programa eficiente de reprodução, e apenas o Centro de Primatologia do Rio de Janeiro conseguiu esse feito.[51]
O muriqui-do-norte, mono-da-cara-manchada ou mono-carvoeiro (nome científico: Brachyteles hypoxanthus), também conhecido simplesmente como mono, buriqui, buriquim, mariquim, miriqui ou muriquina, é uma espécie de Macaco do Novo Mundo, da família dos atelídeos (Atelidae) e gênero braquiteles (Brachyteles), endêmico da Mata Atlântica brasileira. Já foi considerado uma subespécie de muriqui-do-sul (Brachyteles arachnoides), sendo considerado uma espécie separada atualmente. Não é claro qual grupo de primata é mais próximo dos muriquis, mas alguns estudos apontam para uma ancestralidade comum do gênero braquiteles com o macaco-barrigudo (gênero Lagothrix).
Ocorria desde o sul da Bahia, até o sul de Minas Gerais, sendo, provavelmente, a Serra da Mantiqueira como barreira geográfica com o muriqui-do-sul. Ocorre na floresta estacional semidecidual, não sendo necessário que a floresta seja primária. Prefere ficar nos estratos mais altos da floresta, mas pode descer até o chão. Atualmente, sua ocorrência é reduzida a poucos fragmentos de floresta em Minas Gerais, Espírito Santo, Bahia e Rio de Janeiro.
É o maior primata sul-americano, chegando a pesar até 15 quilos. Possui longos braços e uma cauda preênsil, que permite a braquiação. Ao contrário do muriqui-do-sul, possui manchas esbranquiçadas na face negra, assim como um polegar vestigial. Os testículos são volumosos, consequência de um sistema de acasalamento promíscuo.
É uma espécie considerada como "criticamente em perigo" pela União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN) e pelo Instituto Brasileiro do Meio Ambiente e dos Recursos Naturais Renováveis (IBAMA). Isso se deve principalmente a alta fragmentação da Mata Atlântica e à caça, que pode levar pequenas populações reduzidas à extinção rapidamente. Calcula-se que deva existir pouco mais de 850 indivíduos, localizados em fragmentos de floresta isolados entre si. A maior população encontra-se na Reserva Particular do Patrimônio Natural Feliciano Miguel Abdala, que tem cerca de 900 hectares. Apesar da alta fragmentação do habitat, existe uma rede unidades de conservação que se bem manejada, pode salvar a espécie da extinção. Existem poucos indivíduos em cativeiro, e apenas o Centro de Primatologia do Rio de Janeiro mantém um programa de reprodução em cativeiro.
Muriki severný (Brachyteles hypoxanthus) [1] je druh z čeľade pavučiakovité, ktorý obýva lesy v brazílskych štátoch Bahia, Espírito Santo a Minas Gerais. Z dôvodu straty prirodzeného prostredia a lovu pre jedlo aj šport patrí od roku 2000 medzi kriticky ohrozené druhy a jeho populácia klesá. V roku 2005 žilo len 855 jedincov. Samce tejto sivohnedej opice merajú bez chápavého chvosta 55 – 78 cm, samice 50 – 65 cm. Muriki severný je aktívny cez deň, žerie listy a ovocie, ale napríklad aj hmyz. Skupinu tvorí až 80 opíc. Samice rodia jedno mláďa, samce po dosiahnutí pohlavnej dospelosti tlupu opúšťajú.[2][3]
Muriki severný (Brachyteles hypoxanthus) je druh z čeľade pavučiakovité, ktorý obýva lesy v brazílskych štátoch Bahia, Espírito Santo a Minas Gerais. Z dôvodu straty prirodzeného prostredia a lovu pre jedlo aj šport patrí od roku 2000 medzi kriticky ohrozené druhy a jeho populácia klesá. V roku 2005 žilo len 855 jedincov. Samce tejto sivohnedej opice merajú bez chápavého chvosta 55 – 78 cm, samice 50 – 65 cm. Muriki severný je aktívny cez deň, žerie listy a ovocie, ale napríklad aj hmyz. Skupinu tvorí až 80 opíc. Samice rodia jedno mláďa, samce po dosiahnutí pohlavnej dospelosti tlupu opúšťajú.
Brachyteles hypoxanthus är en primat i släktet ullspindelapor[2] som förekommer i östra Brasilien.
Utbredningsområdet sträcker sig över delstaterna Bahia, Espírito Santo och Minas Gerais. Arten vistas där i fuktiga skogar.[1]
Hanar blir cirka 9,5 kg tunga. Honornas vikt varierar mellan 7 och 9 kg.[1] Djuret är alltså lite mindre än systerarten Brachyteles arachnoides och det har i motsats till den sydliga arten en liten tumme. Båda arter kännetecknas av långa extremiteter och en lång gripsvans. Pälsen är främst gråbrun till gulbrun.[3]
Individerna är aktiva på dagen, vistas vanligen i träd och bildar grupper med 8 till 80 medlemmar. I flocken finns flera vuxna hanar och honor samt deras ungar. Dessa ullspindelapor är inte aggressiva när två olika flockar möts. Brachyteles hypoxanthus äter främst frukter och blad som kompletteras med bark, frön, blommor och några insekter.[3]
Honor föder mellan maj och september en enda unge. Ungar av honkön lämnar flocken när de blir könsmogna (efter 5 till 7 år) medan hanar får stanna.[3]
Arten jagades tidigare intensiv för köttets skull och därför finns idag många små populationer som är skilda från varandra. Ett annat hot är skogsavverkningar. IUCN listar Brachyteles hypoxanthus som akut hotad (CR). För att skydda arten inrättades några skyddsområden.[1]
Brachyteles hypoxanthus är en primat i släktet ullspindelapor som förekommer i östra Brasilien.
Utbredningsområdet sträcker sig över delstaterna Bahia, Espírito Santo och Minas Gerais. Arten vistas där i fuktiga skogar.
Hanar blir cirka 9,5 kg tunga. Honornas vikt varierar mellan 7 och 9 kg. Djuret är alltså lite mindre än systerarten Brachyteles arachnoides och det har i motsats till den sydliga arten en liten tumme. Båda arter kännetecknas av långa extremiteter och en lång gripsvans. Pälsen är främst gråbrun till gulbrun.
Individerna är aktiva på dagen, vistas vanligen i träd och bildar grupper med 8 till 80 medlemmar. I flocken finns flera vuxna hanar och honor samt deras ungar. Dessa ullspindelapor är inte aggressiva när två olika flockar möts. Brachyteles hypoxanthus äter främst frukter och blad som kompletteras med bark, frön, blommor och några insekter.
Honor föder mellan maj och september en enda unge. Ungar av honkön lämnar flocken när de blir könsmogna (efter 5 till 7 år) medan hanar får stanna.
Arten jagades tidigare intensiv för köttets skull och därför finns idag många små populationer som är skilda från varandra. Ett annat hot är skogsavverkningar. IUCN listar Brachyteles hypoxanthus som akut hotad (CR). För att skydda arten inrättades några skyddsområden.
Brachyteles hypoxanthus là một loài động vật có vú trong họ Atelidae, bộ Primates. Loài này được Kuhl mô tả năm 1820.[2]
Brachyteles hypoxanthus là một loài động vật có vú trong họ Atelidae, bộ Primates. Loài này được Kuhl mô tả năm 1820.
Brachyteles hypoxanthus (Kuhl, 1820)
Ареал Охранный статусРыжеватая обезьяна[1] (лат. Brachyteles hypoxanthus) — примат семейства паукообразных обезьян.
Рыжеватые обезьяны имеют уникальный рисунок шерсти на морде, отличающий их от родственных видов. Также отличаются присутствием большого пальца. Достаточно крупные приматы, одни из крупнейших среди приматов Нового Света. Длина тела самцов от 55 до 78 см, самок от 50 до 65 см. Длина хвоста от 65 до 80 см. Вес самцов от 12 до 15 кг, вес самок от 9,5 до 11 кг. Цвет шерсти от серого до светло-коричневого.[2]
Населяют атлантические леса в бразильских штатах Рио-де-Жанейро, Эспириту-Санту, Минас-Жерайс и Баия.[3]
Рыжеватые обезьяны — крайне редкий и уязвимый вид приматов. Международный союз охраны природы присвоил этому виду охранный статус «В критической опасности». Главные угрозы — охота и разрушение среды обитания.[3] Среди немногих оставшихся изолированных популяций лишь одна из Каратинги считается способной выжить в течение следующих 100 лет.[4]
Рыжеватая обезьяна (лат. Brachyteles hypoxanthus) — примат семейства паукообразных обезьян.
북부양털거미원숭이 또는 북부무리키(Brachyteles hypoxanthus)는 거미원숭이과에 속하는 영장류의 일종이다. 원산지는 브라질이다. 브라질의 리우데자네이루주와 이스피리투산투주, 미나스제라이스주 그리고 바이아주에서 발견된다.