Distribucion General: Se encuentran desde el sur de México hasta el noroeste de Perú y la Amazonia brasileña.
Pasan ágilmente de roca en roca con brincos y vuelos cortos.
Vuelan dando uno o dos aletazos profundos seguidos de un planeo largo con las alas extendidas.
La tigana,[2] tepozcalcarau, pavito d'agua, ave sol, garza del sol o tamrilla (Eurypyga helias) ye una especie d'ave del orde Euripygyformes, única representante de la so xéneru (Eurypyga) y del so familia (Eurypygidae). Habita nes rexones tropicales d'América.
Esta ye una ave espodada con un andar pausáu. Mide de 43 a 48 cm, y tien un pesu de 250 gramos aprosimao. Picu anaranxáu cola base de color negru y l'iris acoloratáu.
El color de les nales ye'l detalle más llamativu, son de color castañu, mariellu, negru, blancu, oliva y gris con dos franxes castañu y negru; y esplegar nel cortexu. En vuelu, puede trate un ocelu grande y escuro en cada nala. El colores lluminosos tamién s'usen pa sobrosaltar a los predadores potenciales.
Frecuenta los regueros de zones forestales, en zones non percima de los 900m mientres caza los pexes de la mesma manera qu'una garza.
Forrajean soles o en pareyes a lo llargo de la vera en busca de cangrejo de ríu, canesbes d'inseutos, arañes, xaronca pequeñes, cámbaros y pequeños pexes. Cacen en silenciu colos cuerpos inclinaos, emprestes a prindar la presa con un rápidu golpe de picu. Cuando se les cafiante álcense volando a los árboles. Los sos vuelos son curtios.
El nial abovedáu construyir nun árbol. Añera ente marzu y xunu del hemisferiu norte. Ponen dos güevos grandes de color rosado con llurdios escuros.
Tradicionalmente foi clasificáu dientro de Gruiformes, y morfolóxicamente ta cerca de les garces y los sos parientes. Anguaño munchos autores clasificar xuntu col kagú (Rhynochetos jubatus) (otru antiguu miembru del orde Gruiformes) dientro del so propiu orde Eurypygiformes.[3] Aun así, otros siguen clasificándo-yos dientro de Gruiformes.[1]
==Subespecies reconocen trés subespecies de Eurypyga helias:[3]
.La tigana, tepozcalcarau, pavito d'agua, ave sol, garza del sol o tamrilla (Eurypyga helias) ye una especie d'ave del orde Euripygyformes, única representante de la so xéneru (Eurypyga) y del so familia (Eurypygidae). Habita nes rexones tropicales d'América.
Günəş vağı (lat. Eurypyga helias) — Durnakimilər dəstəsinin Günəş vağları fəsiləsinə aid yeganə növ.
3 yarımnövü var:
Günəş vağı (lat. Eurypyga helias) — Durnakimilər dəstəsinin Günəş vağları fəsiləsinə aid yeganə növ.
Ar bongorz-heol(Daveoù a vank) a zo ur spesad hirc'hareged, Eurypyga helias an anv skiantel anezhañ.
Ar spesad nemetañ er genad Eurypyga an hini eo.
Anvet e voe Ardea Helias (kentanv) da gentañ-penn (e 1781)[1] gant al loenoniour ha louzawour alaman Peter Simon Pallas (1741-1811).
Eurypyga helias, luc'hskeudennetBevañ a ra diwar zivellkeineged ha mellkeineged hag a gav en dour[2].
_Area.svg)
Ar spesad a gaver an tri isspesad[3] anezhañ :
Ar bongorz-heol(Daveoù a vank) a zo ur spesad hirc'hareged, Eurypyga helias an anv skiantel anezhañ.
Ar spesad nemetañ er genad Eurypyga an hini eo.
Anvet e voe Ardea Helias (kentanv) da gentañ-penn (e 1781) gant al loenoniour ha louzawour alaman Peter Simon Pallas (1741-1811).
L'ocell sol (Eurypyga helias) és un ocell de les zones tropicals d'Amèrica. La seva aparença és similar a la dels bitons del gènere Botaurus, però pertanyen a una altra família, ja que és l'únic membre de la família dels euripígids (Eurypygidae o Eurypigidae). L'ocell sol es troba habitualment prop de corrents fluvials forestals o vores, a altituds de fins a 900 m, a l'àrea neotropical.[1]
Normalment, l'ocell sol és situat en l'ordre dels gruïformes (Gruiformes), però de vegades es considera una classificació provisional. En alguns aspectes de la seva morfologia, aquesta espècie se sembla als ardeids (Ardeidae), però això sembla ser producte d'un cas de convergència evolutiva, causada per una forma de vida similar. Per altra part, aquest ocell és molt més semblant a un altre ocell enigmàtic situat provisionalment en els gruïformes, el kagú (Rhynochetos jubatus). Estudis moleculars (p. ex., Fain et Hounde, 2004) semblen confirmar que el kagú i l'ocell sol són els parents més pròxims que tenen cada una de les dues espècies. Probablement, no són gruiformes (malgrat que Metaves recolza aquesta postura). Sembla que les dues espècies formen un llinatge menor procedent de Gondwana, que potser inclouria també els extints Aptornithidae i els mesitornis (família Mesitornithidae), amb una relació confusa amb els gruïformes. Modernament, s'ha creat per al kagú i l'ocell sol l'ordre dels euripigiformes (Eurypygiformes).[2]
Els estudis amb ADN[3] confirmen que el bitó del sol i el kagú són parents propers, però el més desconcertant és que els mateixos estudis els apropen als falciots, enganyapastors i colibrís.
L'ocell té una coloració poc cridanera, amb un llistat fi en negre, gris i marró. És de mitjana grandària, fent 43 – 48 cm de llarg. Pesa uns 250 grams. Té el bec llarg, color taronja amb negre en la base. Les seves ales, però, estan acolorides i amb aquestes desplegades mostren uns dibuixos circulars vistosos en roig, groc i negre. Aquestes grans taques són mostrades als seus semblants en la parada nupcial, com a demostració d'amenaça o per a esglaiar potencials depredadors.
Cacen peixos i altres vertebrats petits a la manera dels martinets. Fan els nius als arbres i ponen dos ous amb marques rogenques. El jove és precoç, però roman al niu diverses setmanes després de la incubació.
L'ocell sol (Eurypyga helias) és un ocell de les zones tropicals d'Amèrica. La seva aparença és similar a la dels bitons del gènere Botaurus, però pertanyen a una altra família, ja que és l'únic membre de la família dels euripígids (Eurypygidae o Eurypigidae). L'ocell sol es troba habitualment prop de corrents fluvials forestals o vores, a altituds de fins a 900 m, a l'àrea neotropical.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr haul (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod haul) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Eurypyga helias; yr enw Saesneg arno yw Sun-bittern. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod yr Haul (Lladin: Eurypygidae) sydd yn urdd y Gruiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. helias, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr haul (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod haul) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Eurypyga helias; yr enw Saesneg arno yw Sun-bittern. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod yr Haul (Lladin: Eurypygidae) sydd yn urdd y Gruiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. helias, sef enw'r rhywogaeth.
Slunatec nádherný (Eurypyga helias) je pták z řádu krátkokřídlých. Je také jediným představitelem čeledi slunatcovitých (Eurypygidae) a rodu Eurypyga. Obývá vlhké lesy v blízkosti vodních toků na velkém území Jižní Ameriky, v rozmezí od Guatemaly po Brazílii. Vystupuje přitom až po nadmořskou výšku 909 m. Zřejmě se vyskytuje také na území jižního Mexika, v poslední době však odsud nepochází žádné záznamy o pozorování tohoto druhu.[2]
Slunatec nádherný dorůstá 43-48 cm a jeho hmotnost se pohybuje mezi 175-225 g. Je vcelku nenápadně zbarvený s jemnými černými, šedými a hnědými pruhy. Vrchní strana jeho křídel je však velmi výrazná s červeným, černým a žlutým zbarvením. Účel takto křiklavého zbarvení je odlákat případného predátora, ale svou významnou roli má i při námluvách.
Živí se zejména rybami a malými obratlovci, při číhání na kořist přitom využívá taktiky podobné jako u volavek. Na stromech buduje hnízdo z bahna, travin a listů, do kterého samice následně klade 2 skvrnitá vejce. Mláďata hnízdo opouští po 3-4 týdnech.
V zoologických zahradách není tento zajímavý, ale skrytě žijící pták chován příliš často, v Česku ho chová pouze ZOO Zlín. Amazonští indiáni kmene Kofán slunatce chovají ve svých chýších, kde chytá šváby a jiný hmyz. Jiné kmeny vyrábí z jeho kostí amulety sloužící jako milostné kouzlo.
Problémy s přehráváním? Nápověda.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Sunbittern na anglické Wikipedii.
Slunatec nádherný (Eurypyga helias) je pták z řádu krátkokřídlých. Je také jediným představitelem čeledi slunatcovitých (Eurypygidae) a rodu Eurypyga. Obývá vlhké lesy v blízkosti vodních toků na velkém území Jižní Ameriky, v rozmezí od Guatemaly po Brazílii. Vystupuje přitom až po nadmořskou výšku 909 m. Zřejmě se vyskytuje také na území jižního Mexika, v poslední době však odsud nepochází žádné záznamy o pozorování tohoto druhu.
Slunatec nádherný dorůstá 43-48 cm a jeho hmotnost se pohybuje mezi 175-225 g. Je vcelku nenápadně zbarvený s jemnými černými, šedými a hnědými pruhy. Vrchní strana jeho křídel je však velmi výrazná s červeným, černým a žlutým zbarvením. Účel takto křiklavého zbarvení je odlákat případného predátora, ale svou významnou roli má i při námluvách.
Živí se zejména rybami a malými obratlovci, při číhání na kořist přitom využívá taktiky podobné jako u volavek. Na stromech buduje hnízdo z bahna, travin a listů, do kterého samice následně klade 2 skvrnitá vejce. Mláďata hnízdo opouští po 3-4 týdnech.
V zoologických zahradách není tento zajímavý, ale skrytě žijící pták chován příliš často, v Česku ho chová pouze ZOO Zlín. Amazonští indiáni kmene Kofán slunatce chovají ve svých chýších, kde chytá šváby a jiný hmyz. Jiné kmeny vyrábí z jeho kostí amulety sloužící jako milostné kouzlo.
Problémy s přehráváním? Nápověda.
Solrikse (Eurypyga helias) er en fugleart, der lever i Centralamerikas sydlige halvt og Sydamerikas nordlige halvt.
Taksonomi fra Wikispecies Solrikse (Eurypyga helias) er en fugleart, der lever i Centralamerikas sydlige halvt og Sydamerikas nordlige halvt.
Die Sonnenralle (Eurypyga helias) ist eine Vogelart aus den Tropen Lateinamerikas. Trotz ihres Namens ist sie mit den Rallen nicht näher verwandt. Sie steht verwandtschaftlich isoliert da und bildet daher eine eigene Familie, die traditionell den Kranichvögeln zugeordnet wurde, heute aber zusammen mit dem Kagu in die Ordnung Eurypygiformes gestellt wird.
Eine Sonnenralle wird 43 bis 48 cm lang und 180 bis 220 g schwer. Sie hat entfernte Ähnlichkeit mit den nicht verwandten Reihern; dies gilt vor allem für den langen, schlanken Schnabel. Der Hals ist schlank und mittellang, die Beine aber kürzer als bei Reihern.
Das Gefieder zeigt kaum Unterschiede zwischen Männchen und Weibchen. Die Oberseite weist eine feine grau-braun-schwarze Querbänderung auf, die aus der Ferne einen überwiegend grauen Eindruck macht. An der Unterseite überwiegen gelblich-braune Farbtöne. Der Schwanz besitzt auf grauer Grundfarbe zwei kräftige schwarze, vorne rostbraun gesäumte Querbänder auf. Der Kopf ist überwiegend schwarz mit weißer Kehle und zwei weißen Längsbändern über und unter dem Auge. Wenn die Flügel geöffnet werden, wird auf den Schwungfedern ein auffälliges Fleckenmuster sichtbar, das aus jederseits zwei großen rostbraunen, hinten schwarz gesäumten Flecken auf gelblich-brauner Grundfarbe besteht. Dies erinnert ein wenig an die Augenflecken mancher Schmetterlinge und dient möglicherweise ähnlich wie bei diesen der Abschreckung von Feinden.
Die großen, gerundeten Flügel ermöglichen einen schnellen Flug mit langen Gleitphasen. Meistens hält sich die Sonnenralle dabei dicht über der Wasseroberfläche.
Die Sonnenralle besiedelt die tropischen Tief- und Hügelländer von Mittel- und Südamerika bis in etwa 1800 m Höhe. Lebensraum sind Fluss- und Seeufer innerhalb tropischer Regenwälder.
Es gibt drei voneinander getrennte Verbreitungsgebiete. Das Hauptareal umfasst die Tieflands- und Hügelregionen im Einzugsgebiet von Amazonas und Orinoco, nach Süden bis Bolivien und Mato Grosso, sowie die Länder Guayanas. Ein zweites Teilareal nimmt Mittelamerika ein, an der karibischen Seite nach Norden bis in den äußersten Süden von Mexiko, an der Pazifikseite bis Costa Rica, sowie einen küstennahen Streifen im Nordwesten von Kolumbien und im Westen von Ecuador. Das dritte und kleinste Teilareal umfasst die peruanischen Regionen Junín und Cusco.
Sonnenrallen suchen die Beute, indem sie langsam am Waldboden oder im flachen Wasser entlang schreiten. Dabei erstarren sie oft in der Bewegung. Wenn sie eine Beute gesichtet haben, stoßen sie pfeilschnell zu.
Die Nahrung ist ausschließlich tierisch. Wirbellose machen dabei den Hauptanteil aus, doch zu einem nicht unerheblichen Anteil werden auch Wirbeltiere gefressen. Zu den erbeuteten Wirbellosen gehören vor allem am und im Wasser lebende Tiere wie Libellen und deren Larven, Wasserkäfer, Schnecken, Krebstiere und Würmer, aber auch Spinnen, Schmetterlinge, Fliegen und Schaben. Die gefressenen Wirbeltiere sind vor allem kleine Fische, Kaulquappen und Frösche, daneben auch kleine Echsen wie Anolis und Ameiven.
Außerhalb der Brutzeit sind Sonnenrallen strikte Einzelgänger. Zur Brutzeit aber finden sich die Paare zusammen und bleiben beieinander, bis die Jungen flügge sind. Über die Paarbildung ist bisher wenig bekannt. Es wird für möglich gehalten, dass sich Sonnenrallen alljährlich mit denselben Partnern verpaaren, also in permanenter Monogamie leben. Dabei nutzen sie Jahr für Jahr dieselben Brutreviere. Zum Beginn der Brutzeit fliegen Sonnenrallen oft über den Baumwipfeln und geben dabei laute Rufe von sich, die wie 'kak-kak-kak' klingen; es wird angenommen, dass es sich hierbei um Balzflüge handelt.
Das Nest wird in einer Höhe von 1 bis 7 m gebaut und hat eine Größe von 22 × 17 cm. Es besteht aus Blättern, Moos und vor allem Schlamm, der das Nest zusammenhält und am Ast befestigt. Manchmal sprießen aus diesem Schlamm Keimlinge, so dass grüne Pflanzen aus dem Nest herauswachsen und bei seiner Tarnung dienlich sind. Das Weibchen legt ein bis zwei beigefarbene Eier mit rötlichen Flecken, die eine Größe von 4,3 × 3,4 cm haben. Die Brutzeit beträgt 30 Tage, beide Partner beteiligen sich zu gleichen Teilen.
Die Jungen sind zunächst sehr unselbständig (Nesthocker) und nicht fähig, sich eigenständig zu bewegen. Sie werden durch die Altvögel gefüttert, aus deren Schnäbeln sie die Nahrung entgegennehmen. Es dauert 22 bis 30 Tage, bis sie flügge werden. In dieser Zeit sind junge Sonnenrallen außerordentlich anfällig für Gefahren. Zu den Feinden gehören Kapuzineraffen, Tayras, Grisons, Ozelots und Greifvögel. Die Elternvögel versuchen das Nest durch eine Imponiergeste zu verteidigen, bei der sie die Flügel ausbreiten und dem Angreifer das Augenfleckenmuster zeigen, den Schwanz fächerartig aufstellen und die Brust senken. Auch versuchen sie einen Feind vom Nest fortzulocken, indem sie eine Flügelverletzung vortäuschen.
Die maximale Lebensdauer beträgt dreißig Jahre[1].
Traditionell wurde die Sonnenralle den Kranichvögeln zugeordnet. Dabei gibt es die namentliche Zuordnung zu den Rallen nur im Deutschen. Im Englischen heißt dieser Vogel Sunbittern, wird also als Dommel eingeordnet. Tatsächlich beschrieb der Zoologe Peter Simon Pallas die Sonnenralle 1781 als Ardea helias und stellte sie damit in die Gattung der Reiher.
Innerhalb der Kranichvögel war die Verwandtschaft der Sonnenralle lange umstritten. In jüngerer Zeit verdichten sich die Hinweise, dass die Sonnenralle mit Rallen und Kranichen nicht näher verwandt ist, sondern eine gemeinsame Klade mit dem Kagu und den fossilen Gattungen Messelornis und Aptornis bildet. Der Kagu, ein endemischer Vogel Neukaledoniens, wäre somit die Schwesterart der Sonnenralle. Der Kagu und die Sonnenralle sind vielleicht die letzten Überreste einer einst viel größeren Klade von Vögeln, die auf Gondwana verbreitet war und durch das Auseinanderdriften der Kontinente getrennt wurde.[2][3]
Vor kurzem wurde die Sonnenralle zusammen mit dem Kagu in die neue Ordnung Eurypygiformes gestellt, was vom International Ornithological Congress und der American Ornithologists’ Union auch anerkannt wurde.[4][5][6]
Es gibt drei Unterarten, die deutlich auseinanderzuhalten sind:
Zeitweise wurden helias und major auch als unterschiedliche Arten angesehen, was heute aber nicht mehr üblich ist.
Durch die Zerstörung der Regenwälder schwindet auch der Lebensraum der Sonnenrallen. Ihre Gesamtpopulation aber lebt in einem Verbreitungsgebiet von 8.500.000 km² Größe und ist daher nicht bedroht. Die IUCN führt sie im Status nicht gefährdet[7].
Von indianischen Völkern Brasiliens und Venezuelas wurden und werden Sonnenrallen manchmal halbzahm gehalten. Da sie in den Dörfern Fliegen und andere Insekten fressen, werden sie als nützlich angesehen.
In europäischen Zoos wird die Sonnenralle seit dem 19. Jahrhundert gehalten. Dem Zoo in London gelang 1865 die europäische Erstzucht.[8]
Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil der unter Literatur angegebenen Quelle, darüber hinaus werden folgende Quellen zitiert:
Die Sonnenralle (Eurypyga helias) ist eine Vogelart aus den Tropen Lateinamerikas. Trotz ihres Namens ist sie mit den Rallen nicht näher verwandt. Sie steht verwandtschaftlich isoliert da und bildet daher eine eigene Familie, die traditionell den Kranichvögeln zugeordnet wurde, heute aber zusammen mit dem Kagu in die Ordnung Eurypygiformes gestellt wird.
The sunbittern (Eurypyga helias) is a bittern-like bird of tropical regions of the Americas, and the sole member of the family Eurypygidae (sometimes spelled Eurypigidae) and genus Eurypyga. It is found in Central and South America, and has three subspecies. The sunbittern shows both morphological and molecular similarities with the kagu (Rhynochetos jubatus) of New Caledonia, indicating a gondwanic origin, both species being placed in the clade Eurypygiformes.[3]
The sunbittern is usually placed in the Gruiformes, but this was always considered preliminary. Altogether, the bird is most similar to another bird that was provisionally placed in the Gruiformes, the kagu (Rhynochetos jubatus).[4][5] Molecular studies seem to confirm that the kagu and sunbittern are each other's closest living relatives and have a similar wing display.[6][7] They are probably not Gruiformes (though the proposed Metaves are just as weakly supported).[8] Altogether, the two species seem to form a minor Gondwanan lineage which could also include the extinct adzebills and/or the mesites, and is of unclear relation to the Gruiformes proper. Notably, the kagu and mesites also have powder down.
The sunbittern was formerly treated as two species (E. helias and E. major), but now they are treated as a single species with considerable variation between the subspecies. The three subspecies are recognised on the basis of plumage characters and size. The three subspecies are allopatric.[3]
The bird has a generally subdued coloration, with fine linear patterns of black, grey and brown. Its remiges however have vividly colored middle webs, which with wings fully spread show bright eyespots in red, yellow, and black. These are shown to other sunbitterns in courtship and threat displays, or used to startle potential predators. Male and female adult sunbitterns can be differentiated by small differences in the feather patterns of the throat and head. Like some other birds, the sunbittern has powder down.
The sunbittern has a long and pointed bill that is black above, and a short hallux as in shorebirds and rails. In the South American subspecies found in lowlands east of the Andes, the upperparts are mainly brown, and the legs and lower mandible are orange-yellow. The two other subspecies are greyer above, and their legs and bill are sometimes redder.[3]
The sunbittern's range extends from Guatemala to Brazil. The nominate race, E. h. helias, is found east of the Andes in lowland tropical South America, from the Orinoco basin, through the Amazon basin and Pantanal. The subspecies E. h. meridionalis, has a more restricted distribution, being found along the East Andean slope in south-central Peru, in the lower subtropical zone at altitudes of 800–1,830 m (2,620–6,000 ft). The final subspecies, E. h. major, is found at various altitudes ranging from southern Guatemala, through Central America and the Chocó to western Ecuador.[3] This subspecies may also be present in southern Mexico. It has been traditionally reported from the Atlantic slope of Chiapas, but no specimens are known and there have been no recent records.[9]
The species is found in the humid Neotropical forests, generally with an open understorey and near rivers, streams, ponds or lagoons.[3]
They are cryptic birds that display their large wings, that exhibits a pattern that resemble eyes, when they feel threatened.
The sunbittern consumes a wide range of animal prey. Insects form an important part of the diet, with cockroaches, dragonfly larvae, files, katydids, water beetles and moths being taken. Other invertebrate prey includes crabs, spiders, shrimps and earthworms. They will also take vertebrate prey including fish, tadpoles, toads and frogs, eels and lizards.[3]
Sunbitterns are one of 12 species of birds in five families that have been described as fishing using baits or lures to attract prey to within striking distance. This type of behaviour falls within the common definition of tool use. In sunbitterns this behaviour has only been observed in captive birds so far.[10]
Sunbitterns start nesting in the early wet season and before it starts they make flight displays 10–15 m (33–49 ft) high in the forest canopy. They build open nests in trees, and lay two eggs with blotched markings. The young are precocial, but remain in the nest for several weeks after hatching.[3][11]
The sunbittern (Eurypyga helias) is a bittern-like bird of tropical regions of the Americas, and the sole member of the family Eurypygidae (sometimes spelled Eurypigidae) and genus Eurypyga. It is found in Central and South America, and has three subspecies. The sunbittern shows both morphological and molecular similarities with the kagu (Rhynochetos jubatus) of New Caledonia, indicating a gondwanic origin, both species being placed in the clade Eurypygiformes.
La Sunbirdo, Eurypyga helias, estas botaŭreca birdo de tropikaj regionoj de Ameriko, kaj la ununura membro de la familio Euripigedoj kaj genro Eurypyga.
Ĝi estas klara ekzemplo de kamuflimito.
La ceremonia memmontrado de la Sunbirdo imitas grandan predanton.
La tigana,[2] tepozcalcarau, pavito de agua, ave sol, garza del sol o tamrilla (Eurypyga helias) es una especie de ave del orden Euripygyformes, única representante de su género (Eurypyga) y de su familia (Eurypygidae). Habita en las regiones tropicales de América.
Esta es un ave esbelta con un andar pausado. Mide de 43 a 48 cm, y tiene un peso de 250 gramos aproximadamente. Pico anaranjado con la base de color negro y el iris rojizo.
El color de las alas es el detalle más llamativo, son de color castaño, amarillo, negro, blanco, oliva y gris con dos franjas castaño y negro; y las despliega en el cortejo. En vuelo, puede verse un ocelo grande y oscuro en cada ala. Los colores luminosos también se usan para sobresaltar a los predadores potenciales.
Frecuenta los arroyos de zonas forestales, en zonas no por encima de los 900m mientras caza los peces de la misma manera que una garza.
Forrajean solas o en parejas a lo largo de la orilla en busca de cangrejos de río, larvas de insectos, arañas, ranas pequeñas, cangrejos y pequeños peces. Cazan en silencio con los cuerpos inclinados, prestas a capturar la presa con un rápido golpe de pico. Cuando se las molesta se elevan volando a los árboles. Sus vuelos son cortos.
El nido abovedado se construye en un árbol. Anida entre marzo y junio del hemisferio norte. Ponen dos huevos grandes de color rosado con manchas oscuras.
Tradicionalmente ha sido clasificado dentro de Gruiformes, y morfológicamente está cerca de las garzas y sus parientes. Actualmente muchos autores la clasifican junto con el kagú (Rhynochetos jubatus) (otro antiguo miembro del orden Gruiformes) dentro de su propio orden Eurypygiformes.[3] Aun así, otros siguen clasificándoles dentro de Gruiformes.[1]
Se reconocen tres subespecies de Eurypyga helias:[3]
La tigana, tepozcalcarau, pavito de agua, ave sol, garza del sol o tamrilla (Eurypyga helias) es una especie de ave del orden Euripygyformes, única representante de su género (Eurypyga) y de su familia (Eurypygidae). Habita en las regiones tropicales de América.
Eurypyga helias Eurypyga generoko animalia da. Hegaztien barruko Eurypygidae familian sailkatua dago.
Eurypyga helias Eurypyga generoko animalia da. Hegaztien barruko Eurypygidae familian sailkatua dago.
Aurinkokurki (Eurypyga helias) on Amerikassa esiintyvä aurinkiokurkilintuihin kuuluva lintulaji. Laji on heimonsa ainoa edustaja. Se lienee läheisintä sukua uusikaledonialaiselle kagulle (Rhynochetos jubatus).
Täysikasvuisen aurinkokurjen pituus on 43–48 senttimetriä ja paino 180–220 grammaa.
Aurinkokurjen levinneisyysalue ulottuu Meksikon eteläosasta Etelä-Amerikkaan Pohjois-Brasiliaan ja Perun keskiosiin asti.
Aurinkokurjet elävät trooppisissa ja subtrooppisissa metsissä.
Aurinkokurki on sukukypsä kaksivuotiaana. Emo munii 1–2 munaa, joita haudotaan noin 30 vuorokautta.
Aurinkokurjet syövät hyönteisiä, hämähäkkejä, matelijoita, äyriäisiä, nilviäisiä, pikkukaloja ja sammakkoeläimiä.
Aurinkokurki (Eurypyga helias) on Amerikassa esiintyvä aurinkiokurkilintuihin kuuluva lintulaji. Laji on heimonsa ainoa edustaja. Se lienee läheisintä sukua uusikaledonialaiselle kagulle (Rhynochetos jubatus).
Eurypyga helias
Le Caurale soleil (Eurypyga helias) est une espèce d'oiseaux de la famille des Eurypygidae, dont il est le seul représentant.
Cette espèce de taille moyenne (43 à 48 cm de longueur) présente l'aspect d'un héron au plumage gris bleuté joliment dessiné avec un long bec et un long cou. Ouvertes, notamment lors de bains de soleil, les ailes montrent de magnifiques marques or, noires et marron.
Cet oiseau vit en Amérique centrale et le tiers nord-ouest de l'Amérique du Sud.
Cet oiseau fréquente surtout les étangs et les cours d'eau rapides et rocailleux dans les forêts tropicales et subtropicales humides.
Il se nourrit de petits amphibiens, de crustacés et d'insectes qu'il capture en marchant de manière assidue à travers les cailloux.
au Mato Grosso
couvant
un juvénile
Eurypyga helias
Le Caurale soleil (Eurypyga helias) est une espèce d'oiseaux de la famille des Eurypygidae, dont il est le seul représentant.
A Eurypyga helias é unha especie de ave da orde Euripygyformes, única representante do seu xénero (Eurypyga) e da súa familia (Eurypygidae). Habita nas rexións tropicais de América.
Esta é unha ave esvelta cun andar pausado. Mide de 43 a 48 cm, e ten un peso de arredor de 250 gramos. O peteiro é alaranxado coa base de cor negra e o iris avermellado.
A cor das ás é o detalle máis rechamante, son de cor castaña, amarela, negra, branca, oliva e gris con dúas franxas castaña e negra; e desprégaas no cortexo. En voo, pode verse un ocelo grande e escuro en cada á. As cores luminosas tamén se usan para sobresaltar ós predadores potenciais.
A Eurypyga helias é unha especie de ave da orde Euripygyformes, única representante do seu xénero (Eurypyga) e da súa familia (Eurypygidae). Habita nas rexións tropicais de América.
Il tarabuso del sole (Eurypyga helias (Pallas, 1781) è l'unica specie della famiglia degli Euripigidi (Eurypygidae) e del genere Eurypyga.[2]
I tarabusi del sole sono uccelli di taglia media (43–48 cm) simili agli Ardeidi e ai Rallidi, con lungo becco, testa stretta, collo lungo e piumaggio variopinto.
Questa specie vive in America centrale e nel nord dell'America meridionale, dove frequenta le foreste tropicali e sub-tropicali umide, in prossimità dell'acqua.[1]
Uccello solitario e prevalentemente notturno, il tarabuso del sole si ciba prevalentemente di insetti, piccoli rettili e pesci.
Il tarabuso del sole (Eurypyga helias (Pallas, 1781) è l'unica specie della famiglia degli Euripigidi (Eurypygidae) e del genere Eurypyga.
Sauliapaukštis (lot. Eurypyga helias, angl. Sunbittern, vok. Sonnenralle) – vienintelė sauliapaukščių (Eurypygidae) šeimos ir genties paukščių rūšis.
Kūnas 46-53 cm, svoris 180-200 g. Kūno viršutinės dalies plunksnos margos, su žaliai geltonu, baltu ir juodu atspalviu. Galva nedidelė, po akim ir virš jų su horizontaliomis juostelėmis. Snapas vidutinio dydžio, su tamsiu antsnapiu ir oranžiniu posnapiu. Akių rainelė rubino spalvos. Kaklas plonas ir ilgas, ties gerkle baltas. Sparnai platūs, suapvalinti. Uodega su dviem plačiomis horizontaliomis tamsiai rudomis ir juodomis juostomis. Kojos ilgos, oranžinės. Lytinis dimorfizmas neišreikštas.
Paplitęs Centrinės ir Pietų Amerikos tropikuose – Amazonės ir Orinoko baseiniuose. Arealo šiaurinė riba yra ties Karibų jūros pakraščiu Gvatemaloje, o pietinė – Centrinėje Brazilijoje ir Paragvajuje.
Sauliapaukštis (lot. Eurypyga helias, angl. Sunbittern, vok. Sonnenralle) – vienintelė sauliapaukščių (Eurypygidae) šeimos ir genties paukščių rūšis.
Kūnas 46-53 cm, svoris 180-200 g. Kūno viršutinės dalies plunksnos margos, su žaliai geltonu, baltu ir juodu atspalviu. Galva nedidelė, po akim ir virš jų su horizontaliomis juostelėmis. Snapas vidutinio dydžio, su tamsiu antsnapiu ir oranžiniu posnapiu. Akių rainelė rubino spalvos. Kaklas plonas ir ilgas, ties gerkle baltas. Sparnai platūs, suapvalinti. Uodega su dviem plačiomis horizontaliomis tamsiai rudomis ir juodomis juostomis. Kojos ilgos, oranžinės. Lytinis dimorfizmas neišreikštas.
Paplitęs Centrinės ir Pietų Amerikos tropikuose – Amazonės ir Orinoko baseiniuose. Arealo šiaurinė riba yra ties Karibų jūros pakraščiu Gvatemaloje, o pietinė – Centrinėje Brazilijoje ir Paragvajuje.
De zonneral (Eurypyga helias) is een vogelsoort uit de monotypische familie die tot de orde Eurypygiformes gerekend wordt. De familie telt één soort.[2]
De vogel lijkt een beetje op een reiger of een kraanvogel. Het DNA-onderzoek van Hackett et al. (2008) biedt echter een heel andere blik op de verwantschap van dit dier. Het blijkt vrij nauw verwant aan de kagoe maar niet aan de andere groepen die traditioneel tot de kraanvogelachtigen gerekend worden. In plaats daarvan vormen zonneral en kagoe een zustergroep van de nachtzwaluwen, gierzwaluwen en kolibries.
Deze sierlijke vogel is 43 tot 48 cm lang en 200 gram zwaar. Hij heeft een lange snavel en rode ogen.
Het is een zeer schuwe vogel, die alleen of in paren leeft. Het voedsel bestaat uit kleine waterdiertjes, vissen en insecten, die hij in ondiep water wadend besluipt en met een snelle uitval aan de snavel spietst. Hij voert dansen uit en baltst in een dreigende houding met gespreide (bruingrijs met zwart getekende) vleugels en staart.
Mannetje en wijfje bouwen het grote nest, dat een halfronde ingang heeft. De twee à drie jongen zijn bij het uitkomen al vrij ver ontwikkeld. Het nest bevindt zich in een boom of struik en er worden 2 of 3 eitjes gelegd. Beide ouders bebroeden de eitjes, die na ongeveer 28 dagen uitkomen. De jongen blijven minstens 3 weken op het nest en worden daar door beide ouders gevoerd.
De zonneral komt voor in Midden- en Zuid-Amerika van Guatemala tot in Brazilië. Voor de eeuwwisseling waren er ook waarnemingen uit het zuiden van Mexico (Chiapas). Het is een vogel van regenwoud met wat ondergroei, vaak in de buurt van rivieren en beken. Er worden binnen dit verspreidingsgebied drie ondersoorten onderscheiden:
De zonneral heeft een ruim verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering. De grootte van de wereldpopulatie geschat op 0,5 tot 5 miljoen individuen. Er is aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruitgaat. Echter, het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Daarom staat de zonneral als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Als de zonneral zijn vleugel spreidt wordt een opvallend patroon zichtbaar.
De zonneral (Eurypyga helias) is een vogelsoort uit de monotypische familie die tot de orde Eurypygiformes gerekend wordt. De familie telt één soort.
Solrikse, Eurypyga helias, er ein fugl med habitat i tropiske regionar i Amerika, og den einaste medlemmen av den biologiske familien Eurypygidae.
Solriksa finn ein normalt nær elvar og bekker i skogsvegetasjon i lågland opp til 900 moh. Ho jaktar fisk og andre små virveldyr på liknande måte som hegrar gjer. Fuglen har generelt avdempa farger med fine lineære mønstre i svart, grått og brunt. Men flygefjøra har sterkare farga mønstre, når vengene er spreidd ut syner dei lyse augeflekkar i raudt, gult og svart. Denne drakta viser dei for å imponere andre solrikser eller dei mimar ein stor predator for å verne seg sjølv og avkommet mot potensielle trugsmål.
I likskap med få andre artar har solrikser dun.
Dei byggjer opne reir i tre, og legg to egg med skjolda markingar. Ungane er godt utvikla ved klekking, men held seg i reiret i fleire veker.
Solriksa var tidlegare vanlegvis plassert i den biologiske orden Gruiformes, tranefuglar, men dette var vurdert som førebels. I enkelte aspekt av morfologien ligg solriksa nær hegrar, men dette synast å vere resultat av konvergerande evolusjon på grunn av likskap i levemåte.
Ein annan gåtefull fugleart er kagu. Kagu er òg monotypisk i sin familie, og var mellombels plassert i Gruiformes. Nyleg er det samla prov for at kagu og solrikse faktisk er systerartar, utan noko til felles med tranefuglar eller andre fugleordenar. Dei to artane er no einaste artar i orden Eurypygiformes .[1] [2]
_(28974226560).jpg)
|coauthors= (hjelp) Solrikse, Eurypyga helias, er ein fugl med habitat i tropiske regionar i Amerika, og den einaste medlemmen av den biologiske familien Eurypygidae.
Solriksa finn ein normalt nær elvar og bekker i skogsvegetasjon i lågland opp til 900 moh. Ho jaktar fisk og andre små virveldyr på liknande måte som hegrar gjer. Fuglen har generelt avdempa farger med fine lineære mønstre i svart, grått og brunt. Men flygefjøra har sterkare farga mønstre, når vengene er spreidd ut syner dei lyse augeflekkar i raudt, gult og svart. Denne drakta viser dei for å imponere andre solrikser eller dei mimar ein stor predator for å verne seg sjølv og avkommet mot potensielle trugsmål.
I likskap med få andre artar har solrikser dun.
Dei byggjer opne reir i tre, og legg to egg med skjolda markingar. Ungane er godt utvikla ved klekking, men held seg i reiret i fleire veker.
SongSolriksa var tidlegare vanlegvis plassert i den biologiske orden Gruiformes, tranefuglar, men dette var vurdert som førebels. I enkelte aspekt av morfologien ligg solriksa nær hegrar, men dette synast å vere resultat av konvergerande evolusjon på grunn av likskap i levemåte.
Ein annan gåtefull fugleart er kagu. Kagu er òg monotypisk i sin familie, og var mellombels plassert i Gruiformes. Nyleg er det samla prov for at kagu og solrikse faktisk er systerartar, utan noko til felles med tranefuglar eller andre fugleordenar. Dei to artane er no einaste artar i orden Eurypygiformes .
Solrikse (Eurypyga helias) er en rørdrumlignende fugl med habitat i tropiske regioner i Amerika. Den er eneste art i slekten Eurypyga og familien Eurypygidae. Denne familien og Rhynochetidae utgjør til sammen ordenen Eurypygiformes.
Solriksen finner en normalt nær elver og bekker i skogsvegetasjon i lavlandet opp til 900 moh. Den jakter fisk, vanninsekter, snegler, krabber og andre små virveldyr på lignende måte som hegrer gjør. Fuglen har generelt avdempet farger med fine lineære mønstre i svart, grått og brunt. Men fjærene som den bruker til å fly med har sterkere fargemønstre. Når vingene er spredt ut synes de lyse øyeflekkene i rødt, gult og svart. Denne drakten viser de for å imponere andre solrikser eller de mimer en stor predator for å verne seg selv og avkommet mot potensielle trusler.
I likhet med få andre arter har solrikser dun.
De bygger åpne reir i trær, og legger to egg med skjoldete tegninger. Ungene er godt utviklet ved klekking, men holder seg i reiret i flere uker.
Solriksen er vanligvis plassert sammen med tranefugler, men dette har alltid vært vurdert som føreløpig. I enkelte aspekter av morfologien ligger solriksen nær hegrer, men dette synes å være resultat av konvergerende evolusjon på grunn av likheter i levemåte.
En annen gåtefull fugleart er kaguen. Kagu er også monotypisk i sin familie, og midlertidig plassert i Gruiformes. Molekylære studier, som for eksempel Fain & Houde 2004,[1] bekrefter at kaguen er solriksens nærmeste nålevende slektning og at de begge sannsynligvis ikke er tranefugler, men en egen delgruppe moderne fugler. Den svært så omfattende DNA-studien av Hackett et al.[2] bekrefter at solriksen og kaguen er de nært beslektet, men plasserer de som søstergruppe til seilerfugler.
Solrikse (Eurypyga helias) er en rørdrumlignende fugl med habitat i tropiske regioner i Amerika. Den er eneste art i slekten Eurypyga og familien Eurypygidae. Denne familien og Rhynochetidae utgjør til sammen ordenen Eurypygiformes.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Słonecznica[5] (Eurypyga helias) – gatunek dużego ptaka, będącego jedynym przedstawicielem rodziny słonecznic (płaskorzytek[6]) (Eurypygidae) w rzędzie słonecznicowych (Eurypygiformes)[5][7]. Zamieszkuje strefę międzyzwrotnikową Ameryki kontynentalnej – od Meksyku po Brazylię[8].
Słonecznice były zwykle umieszczane w rzędzie żurawiowych. Niektóre aspekty ich morfologii sugerują spokrewnienie z czaplami i ich krewnymi (włączając bąki), ale to może być efektem konwergencji wynikającej z podobnego stylu życia i nie musi oznaczać faktycznego pokrewieństwa. Słonecznice są jednak bardzo podobne do kagu, – o których ekologii również wiadomo niewiele.
Badania molekularne (Fain, Houde, 2004) wydają się potwierdzać, że kagu i słonecznice są ze sobą blisko spokrewnione. Przypuszczalnie oba te gatunki nie należą do żurawiowych. Możliwe, że są formami bocznego odgałęzienia (powstałego na Gondwanie) drzewa filogenetycznego, na którym przypuszczalnie znajdowały się także wymarłe ptaki z rodziny Aptornithidae i/lub madagaskarniki i to między innymi sprawia, że relacja z żurawiami właściwymi nie jest jasna.
Lasy tropikalne. Spotykane są blisko zalesionych potoków i strumieni od 900 do 1800 m n.p.m. gdzie żerują w płytkiej wodzie lub wzdłuż brzegów.
Długość ciała wynosi 43-48 cm, zaś masa ciała 175-225 g[10]. Słonecznica wyglądem przypomina bąki (stąd jej angielska nazwa – sunbittern, co dosłownie znaczy "słoneczny bąk"). Upierzenie pstrokate choć w stonowanych barwach, liniowo ułożone, od jasnoszarego przez brązowe, po czarne. Na rozłożonych skrzydłach wyraźnie widoczne czerwono-czarne pawie oczka na beżowym tle. Upierzenie obydwu płci jest jednakowe. Smukła szyja i głowa, dziób dość długi i wąski. Nogi dłuższe, o lekko czerwonej barwie.
By odstraszyć drapieżniki oraz podczas zalotów, by zademonstrować dominację słonecznice przyjmują bojową postawę i rozkładając skrzydła odsłaniają wyraźny rysunek przypominający wielkie oczy. Pożywienie stanowią małe ryby i inne drobne kręgowce, skorupiaki oraz owady[11].
Gniazda sklepione kopułą budowane są na drzewach z patyków i gliny. Samice składają do nich dwa, rzadziej trzy niemal kuliste jaja barwy szarej lub lekko brązowej, czasem nakrapiane. Wysiadywaniem zajmują się obydwoje rodzice[12] i trwa ono około miesiąca. Młode w gnieździe uzyskują dorosłe upierzenie. Opuszczają gniazdo po 3-4 tygodniach[10].
Słonecznica (Eurypyga helias) – gatunek dużego ptaka, będącego jedynym przedstawicielem rodziny słonecznic (płaskorzytek) (Eurypygidae) w rzędzie słonecznicowych (Eurypygiformes). Zamieszkuje strefę międzyzwrotnikową Ameryki kontynentalnej – od Meksyku po Brazylię.
Eurypyga helias, denominada em português: pavãozinho-do-pará, pavão-do-pará, pavão-papa-moscas, pavão-da-várzea, pavão e papa-moscas[2][3] (em inglês, sunbittern[3][4], traduzido para o português: alcaravão do sol; em castelhano, ave sol - México,[5] tigana - Venezuela[6] ou garza del sol)[7] é uma ave neotropical da família Eurypygidae, encontrada no México, Guatemala, Honduras, Nicarágua, Costa Rica, Panamá, Colômbia, Venezuela, Guiana, Suriname, Guiana Francesa, Equador, Peru, Bolívia e Brasil;[4] distribuída em toda a Amazônia brasileira, na Região Norte, até o Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Goiás, Maranhão e Piauí, vivendo junto às margens de rios, lagos e igarapés.[2][8][9] Foi classificada em 1781, por Peter Simon Pallas,[2][3] sendo listada pela União Internacional para a Conservação da Natureza como espécie pouco preocupante.[4] Ela mede entre 45 a 48 centímetros de comprimento[2][8] e sua denominação binomial, Eurypyga helias, significa "ave do sol com cauda ampla".[2] Esta espécie é considerada a ave-símbolo do estado do Pará.[10]
Esta é a única espécie da monotípica família Eurypygidae[8] e a única do gênero Eurypyga;[11] antes pertencia aos Gruiformes,[2] mas atualmente está colocada na ordem Eurypygiformes, juntamente com o cagu.[12]
Trata-se de uma espécie de coloração críptica e com pouco dimorfismo sexual, cujos indivíduos juvenis possuem padrão de plumagem semelhante ao dos adultos; dotados de bico longo, reto e pontudo, com a área inferior em amarelo, pescoço fino e encurvado em S, pernas delgadas, alaranjadas, e asas desproporcionalmente grandes e largas, revestidas por uma cor cinza-azulada pálida, nas extremidades, e com um complexo padrão de manchas brancas nas coberteiras, além de estrias acastanhadas e negras sobre o dorso de seu corpo. Pescoço castanho, garganta branca e cabeça predominantemente negra, com longas faixas brancas sobre e abaixo de seus olhos de íris vermelha. Segundo Helmut Sick, "os admiráveis desenhos alares, completados pela cauda, são amiúde ostentados quando a ave está irritada... grandes manchas em forma de um olho, berrantemente coloridas, de súbito apresentadas, estão entre os meios mais eficazes para assustar possíveis predadores, inclusive o homem"; tais manchas são negras e predominantemente castanho-avermelhadas, com pequena área branca.[2][8][9][13][14][15]
Possui um trinado como um "rrrrrrü" ou "iu-rrrrrü", de timbre similar ao do inhambu-pixuna, além de outras vocalizações como um forte "ia" ou um estranho e sibilante "tschurrrrra", um crocitar e um estalo "klak"; ou um "kak-kak-kak-kak" forte, ao alarmar-se.[8][9]
O seu ninho é construído próximo à água, em ramagem, possuindo o formato de uma tigela rasa, e é feito de fibras, folhas e raízes embebidas em lama, onde são depositados de um a dois ovos grandes, amarelados e com pintas acastanhadas e cinzentas, os quais são chocados por 26 a 27 dias; são defendidos pelos pais, que afastam os predadores fingindo estarem feridos ou voltando-se em exibições ameaçadoras, sibilando como cobras e levantando ou esticando asas e cauda, num aspecto imponente. Os filhotes já nascem emplumados, treinando sua postura de asas abertas já com duas semanas de nascidos, permanecendo no ninho de 21 a 25 dias e retirando ativamente a alimentação do bico de seus pais.[8]
O pavãozinho-do-pará alimenta-se de insetos, crustáceos, rãs e peixes pequenos, caçando-os com movimentos em ziguezague com a cabeça e aproximando-se lentamente de suas presas, mas dando botes rápidos.[8][9] Também aprecia muito os embuás.[13] Possui um jeito singular de caçar moscas, provindo daí seus nomes pavão-papa-moscas ou papa-moscas.[3][13] Pousa em galhos ou troncos caídos na água, em pedras ou no solo, e costuma efetuar suaves movimentos de vaivém lateral, aprendidos ainda no ninho, umas vezes de corpo inteiro e outras apenas com suas partes posteriores, podendo caminhar na água, quase sempre em locais rasos.[8][9] São animais solitários, que caminham pelo chão com grande elegância, às vezes costumando "dançar" com asas e cauda abertas e exibindo as suas colorações.[16]
E. helias possui três subespécies:
De acordo com a União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN), esta é uma espécie pouco preocupante, avaliada como de menor importância em relação ao perigo de extinção (ou em seu estado de conservação), pois tem uma ampla distribuição geográfica que a torna menos suscetível ao impacto humano (extensão da ocorrência com 20 000 quilômetros quadrados).[4]
Além de ser uma ave semidoméstica e fácil de amansar, adaptando-se bem em cativeiro,[8] Eurico Santos, em sua obra Zoologia Brasílica, cita que dela também se extrai uma parte da sua ossada, o "mocó", que é utilizado como talismã de pajelança.[13]
|acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |coautor= (ajuda); |acessodata= requer |url= (ajuda) |coautores= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |coautor= (ajuda); |acessodata= requer |url= (ajuda) Eurypyga helias, denominada em português: pavãozinho-do-pará, pavão-do-pará, pavão-papa-moscas, pavão-da-várzea, pavão e papa-moscas (em inglês, sunbittern, traduzido para o português: alcaravão do sol; em castelhano, ave sol - México, tigana - Venezuela ou garza del sol) é uma ave neotropical da família Eurypygidae, encontrada no México, Guatemala, Honduras, Nicarágua, Costa Rica, Panamá, Colômbia, Venezuela, Guiana, Suriname, Guiana Francesa, Equador, Peru, Bolívia e Brasil; distribuída em toda a Amazônia brasileira, na Região Norte, até o Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Goiás, Maranhão e Piauí, vivendo junto às margens de rios, lagos e igarapés. Foi classificada em 1781, por Peter Simon Pallas, sendo listada pela União Internacional para a Conservação da Natureza como espécie pouco preocupante. Ela mede entre 45 a 48 centímetros de comprimento e sua denominação binomial, Eurypyga helias, significa "ave do sol com cauda ampla". Esta espécie é considerada a ave-símbolo do estado do Pará.
Pasărea soarelui (Eurypyga helias) este o pasăre din America Centrală, care aparține familiei Eurypygidae. Are lungimea corpului de 43-48 cm și greutatea de 200 grame. Pe partea ventrală a corpului penajul este pestriț, în nuanțe gri, etc. Aripile impresionante cu desenul realizat prin culori diferite uimește observatorul. Ciocul este lung și subțire, are vârful ascuțit și coloritul închis.
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Solrall[2] (Eurypyga helias) är en fågel som lever i tropiska regionen i Amerika, och är den enda arten i sina familj Eurypygidae och i sitt släkte Eurypyga.[3]
Solrallen förekommer oftast i närheten av åar eller bäckar med trädbevuxna bankar. Den jagar fisk och andra mindre ryggradsdjur, på samma sätt som exempelvis gråhäger. Fågeln har en dämpad färg, med fina linjära mönster i svart, grått och brunt. Vingpennorna har dock livfullt färgade mittpartier i rött, gult och svart, som syns då fågelns spänner ut sina vingar.
Solrallen placerades tidigare ofta i ordningen tran- och rallfåglar (Gruiformes), men detta har alltid ansetts vara preliminärt. I vissa avseenden, rent morfologiskt, är den lik hägrar och deras närmaste släktingar som exempelvis rördrommarna, men detta verkar bero på konvergent evolution på grund av liknande levnadsförhållanden.
Närmaste släkting till solrallen är istället en annan gåtfull fågel som också placerats i ordningen tran- och rallfåglar, nämligen kagun (Rhynochetos jubatus). Molekylära studier[4][5] visar att dessa båda arter är sina närmaste nu levande släktingar. På grund av detta placeras dessa båda arter idag ofta i den egna ordningen solrallfåglar (Eurypygiformes)[3] Denna ordning är troligen närmast släkt med en stor grupp vattenlevande fåglar som inkluderar ordningarna pingvinfåglar, stormfåglar, storkfåglar, sulfåglar, lomfåglar, tropikfåglar och pelikanfåglar.[6]
Solrallen delas upp i tre underarter med följande utbredning:[3]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör solrall.
Solrall (Eurypyga helias) är en fågel som lever i tropiska regionen i Amerika, och är den enda arten i sina familj Eurypygidae och i sitt släkte Eurypyga.
Тривалий час птаха відносили до ряду журавлеподібних. Проте у 2008 році дослідження геному показали, що схожість з журавлеподібними конвергентна, а найближчими родичами тігани є кагу, який мешкає у Новій Каледонії та фаетони. Також їх зближують з вимерлими апторнісами з Нової Зеландії. Тому, тігану разом з кагу виокремили у ряд тіганоподібних (Eurypygiformes).
Вид поширений у Центральній та Південній Америці від Гватемали до Бразилії. Тігана трапляється у тропічних дощових лісах поблизу річок, струмків, озер. У гори піднімається до 1200 м над рівнем моря.
Ззовні нагадує дрібну чаплю завдовжки 46-53 см та вагою 180-220 г. Самці, і самиці мають однакове строкате забарвлення з поєднанням чорного, бурого, зеленого і білого кольорів, що утворюють безліч поперечних смуг, цяточок і жилок на основному сірому або жовто-сірому тлі. У них є красиві крила з візерунком, що нагадує диск Сонця з променями. Коли їхні крила розпростерті, чітко видно дві плями, що схожі на величезні, широко відкриті очі. На відміну від інших яскраво забарвлених птахів, тігани користуються своїми «очима» на крилах не для шлюбних танців, а виключно для залякування ворогів.
Живуть відособлено або парами. Харчується рибою, жабами, пуголовками, ракоподібними, різними водними безхребетними тваринами.
Статева зрілість настає через 2 роки життя. Шлюбний сезон починається з залицянь самця, які включають в себе різні ритуальні рухи: похитування головою, посилений догляд за пір'ям, демонстративні перельоти і трелі. Гніздо будується на дереві на висоті 1-7 м над землею, рідко на землі. Самиця відкладає 2-3 блискучих рожевих з рудими плямами яйця з проміжком день-два. Інкубаційний період складає 27-28 днів, обоє батьків беруть участь у насиджуванні. Пташенята покриті пухом. Обоє батьків доглядають і годують пташенят. Пташенята залишають гніздо приблизно через 30 днів, повністю вкрившись пір'ям.
Це незавершена стаття з орнітології.Eurypyga helias là một loài chim trong họ Eurypygidae.[2] Loài này phân bố từ México đến miền nam Peru, và có 3 phân loài còn sinh tồn. Loài này có sự tương đồng về hình thái và phân tử với loài Rhynochetos jubatus phân bố ở New Caledonia, cho thấy chúng có nguồn gốc Gondwana, nên được xếp chung vào nhánh Eurypygiformes.[3]
Các phân loài của loài này gồm:[2]
Eurypyga helias là một loài chim trong họ Eurypygidae. Loài này phân bố từ México đến miền nam Peru, và có 3 phân loài còn sinh tồn. Loài này có sự tương đồng về hình thái và phân tử với loài Rhynochetos jubatus phân bố ở New Caledonia, cho thấy chúng có nguồn gốc Gondwana, nên được xếp chung vào nhánh Eurypygiformes.
Солнечная цапля[1] (лат. Eurypyga helias) — единственный вид монотипичного семейства Eurypygidae, птица родом из тропических районов Центральной и Южной Америки. Классификация окончательно не определена; считается, что ближайшим родственником этого вида является птица кагу (Rhynochetos jubatus) из Новой Каледонии. [1]. Некоторые орнитологи предполагают родственные связи с цветными бекасами (Rostratulidae). [2] По морфологическими и поведенческим признакам схожи с цаплевыми, в частности выпями (Botaurus) и волчками (Ixobrychus). В условиях неволи живёт в среднем 15 лет.
Среднего размера птица 46-53 см длиной и весом 180—220 г. Оперение верхней части тела пёстрое с преобладанием тёмно-коричневого и тёмно-серого цветов, но также с зеленовато-желтыми, белыми и чёрными тонами. Голова относительно небольшая, почти полностью чёрная с белыми горизонтальными полосками над и под глазами. Клюв средних размеров, с чёрным надклювьем и оранжевым подклювьем. Радужная оболочка глаз рубинового цвета. Шея тонкая и длинная, в районе горла белая. Крылья широкие, закруглённые. Хвост веером, с двумя широкими горизонтальными полосами чёрно-коричневого и чёрного цвета. Ноги длинные, оранжевые, строением напоминают ноги цапель. Половой диморфизм не выражен.
Обитает в тропиках Центральной и Южной Америки — бассейнах Амазонки и Ориноко. Северная граница ареала ограничена побережьем Карибского моря в Гватемале, южная центральной Бразилией и Парагваем.
Живёт на высоте от 100 до 1200 м над уровнем моря в лесных массивах с густым подлеском, поблизости от быстротекущих водных потоков. Её также можно увидеть на заболоченных территориях и песчаных отмелях рек, вдоль озёр и бухт. Может мигрировать на небольшие расстояния в пределах ареала.
В случае испуга перелетают на короткое расстояние или усаживаются на близлежащее дерево или куст. Если опасность близкая, могут распустить крылья и хвост, повернуться в сторону врага и шипеть, пытаясь испугать его. При этом хорошо заметны тёмно-коричневые и оранжевые перья первого порядка. Для отвлечения хищника могут использовать уловку «сломанного крыла», волоча его по земле в сторону от гнезда.
Живут обособленно либо парами, их трудно обнаружить в дикой природе. Голос — высокий, заунывный и мягкий протяжный свист; чаще всего раздаётся ранним утром. В остальное время суток преимущественно тихая птица, но в случае испуга может издавать угрожающий повторяющийся несколько раз звук.
Диета разнообразна: питается рыбой, лягушками, головастиками, ракообразными, различными водными беспозвоночными животными. Перед потреблением жертву часто полощут в воде.
Половая зрелость наступает через 2 года жизни. Размножаются солнечные цапли в дождливый сезон. Брачный сезон начинается с ухаживаний самца, которые включают в себя различные ритуальные движения: покачивание головой, усиленный уход за перьями, демонстративные перелёты и трели.
Гнездо строится на дереве или кусте на высоте 1—7 м над землёй, редко на земле; под покровом листвы и представляет собой большое (3—10 см шириной), почти шарообразное образование из тонких веток, листьев, ила и мха. Самка откладывает 2—3 блестящих розоватых с рыжими пятнами яйца с промежутком день-два. Инкубационный период составляет 27—28 дней, оба родителя участвуют в насиживании. Появившиеся птенцы покрыты пухом. Оба родителя ухаживают и кормят птенцов. Птенцы покидают гнездо примерно через 30 дней, полностью оперившись.
Образует 3 подвида:
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Солнечная цапля (лат. Eurypyga helias) — единственный вид монотипичного семейства Eurypygidae, птица родом из тропических районов Центральной и Южной Америки. Классификация окончательно не определена; считается, что ближайшим родственником этого вида является птица кагу (Rhynochetos jubatus) из Новой Каледонии. [1]. Некоторые орнитологи предполагают родственные связи с цветными бекасами (Rostratulidae). [2] По морфологическими и поведенческим признакам схожи с цаплевыми, в частности выпями (Botaurus) и волчками (Ixobrychus). В условиях неволи живёт в среднем 15 лет.
日鳽（“鳽”读音为jiān，学名： Eurypyga helias），又名擬鷺，是日鳽目的单型科日鳽科中的唯一一种。分布于从墨西哥南部到巴西的广大拉丁美洲地区，生活在深林沼泽地带，以小鱼和其他小动物为食。
日鳽（“鳽”读音为jiān，学名： Eurypyga helias），又名擬鷺，是日鳽目的单型科日鳽科中的唯一一种。分布于从墨西哥南部到巴西的广大拉丁美洲地区，生活在深林沼泽地带，以小鱼和其他小动物为食。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ツル目 Gruiformes 科 : ジャノメドリ科 Eurypygidaeジャノメドリ（蛇ノ目鳥、Eurypyga helias）は、ツル目ジャノメドリ科ジャノメドリ属に分類される鳥類。本種のみでジャノメドリ科ジャノメドリ属を構成する。
エクアドル、ガイアナ、コロンビア東部、スリナム、ブラジル、フランス（仏領ギアナ）、ベネズエラ東部、ペルー北部、ボリビア北東部
グアテマラ、コスタリカ、コロンビア西部、ニカラグア、パナマ、ベネズエラ西部、ホンジュラス、メキシコ南部
ペルー南部
全長43-48cm。上面は黒や赤褐色、灰色の羽毛で被われる。頭部は黒い羽毛で被われる。頸部や胸部が黄褐色の羽毛で被われ、黒い横縞が入る。喉や腹部は白い羽毛で被われる。尾羽には黒と赤褐色の横縞が2本入る。翼には赤や黒、白の斑紋が入り、眼状斑も入ることが和名の由来になっている。
頭部は小型。虹彩は赤い。嘴は長く直線的。上嘴の色彩は暗灰色。下嘴の色彩はオレンジがかった赤。頸部は細長い。後肢や第2-4趾は長いが、第1趾は短い。趾の間には水かきがない。後肢の色彩はオレンジがかった赤。
卵を覆う殻は淡黄色で黒い斑点が入る。
標高1,800m以下の熱帯雨林内を流れる河川、池沼、湿原などに生息する。単独もしくはペア、家族群を形成して生活する。昼行性で夜間になると樹上で休む。渡りは行わない。危険を感じると樹上に飛翔して逃げたり、翼と尾羽を広げ眼状斑を相手に見せて威嚇する。
食性は動物食で、昆虫、クモ、甲殻類、貝類、魚類、カエルなどを食べる。頸部を縮めながら水辺や地表を徘徊し、獲物を見つけると素早く嘴を突き出して捕食する。
繁殖形態は卵生。威嚇と同じく翼と尾羽を広げて求愛する。樹上に木の枝や枯れ葉、草、泥を積み上げ植物の葉を敷いた巣を雌雄共に作り、1回に2-3個の卵を産む。雌雄交代で抱卵し、抱卵期間は約27日。育雛も雌雄共に行う。
翼と尾羽を広げた本種
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
뱀눈새(학명: Eurypyga helias, 영어: Sunbittern)는 아메리카 열대 기후 지역에 사는 새이다. 뱀눈새과(Eurypygidae)와 뱀눈새속(Eurypyga)의 유일종이다. 멕시코부터 페루 남부에 이르는 지역에 분포하며, 3종의 아종이 있다. 곤드와나 대륙 계통의 조류로, 누벨칼레도니에 사는 토착종 카구(Rhynochetos jubatus)와 함께 뱀눈새목을 형성한다.[2]
뱀눈새(학명: Eurypyga helias, 영어: Sunbittern)는 아메리카 열대 기후 지역에 사는 새이다. 뱀눈새과(Eurypygidae)와 뱀눈새속(Eurypyga)의 유일종이다. 멕시코부터 페루 남부에 이르는 지역에 분포하며, 3종의 아종이 있다. 곤드와나 대륙 계통의 조류로, 누벨칼레도니에 사는 토착종 카구(Rhynochetos jubatus)와 함께 뱀눈새목을 형성한다.
.png){kind=small}
