Syrmaticus a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ fazaned, krouet e 1832 gant al loenoniour alaman Johann Georg Wagler (1800-1832).
Pemp spesad a ya d'ober ar genad :
Seizh (7) isspesad en holl.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Syrmaticus a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ fazaned, krouet e 1832 gant al loenoniour alaman Johann Georg Wagler (1800-1832).
Syrmaticus és un gènere d'ocells de la subfamília dels fasianins (Fasianinae), dins la família dels fasiànids (Fasianidae). Aquests faisans viuen generalment en zones de muntanya del nord de l'Índia, Xina, Birmània i Tailàndia, i a les illes de Taiwan i Japó.
S'han descrit 5 espècies dins aquest gènere:[1]
Syrmaticus és un gènere d'ocells de la subfamília dels fasianins (Fasianinae), dins la família dels fasiànids (Fasianidae). Aquests faisans viuen generalment en zones de muntanya del nord de l'Índia, Xina, Birmània i Tailàndia, i a les illes de Taiwan i Japó.
Die Bindenschwanzfasanen (Syrmaticus) sind eine Gattung innerhalb der Familie der Fasanenartigen, die in Ostasien verbreitet ist. Drei Arten kommen in der Volksrepublik China vor – eine davon, der Burmafasan, auch im äußersten Nordosten Indiens und im Norden von Myanmar und Thailand. Der geografisch stark variierende Kupferfasan lebt in Japan, der Mikadofasan ist in Taiwan endemisch.
Bei den Arten dieser Gattung handelt es sich um recht große, sehr langschwänzige Fasanen, die keine Haube oder Federohren tragen. Die unbefiederte Augenpartie ist rot, meist nicht so ausgedehnt wie bei den Hühnerfasanen und beim Königsfasan auf einen schmalen Streifen über dem Auge reduziert. Die Läufe tragen nur relativ kurze Sporen. Es gibt einen deutlichen Sexualdimorphismus in der Gefiederfärbung.
Die Hähne sind recht farbenprächtig, unterscheiden sich bei den verschiedenen Arten stark und haben – insbesondere der Hahn des Königsfasans – sehr lange Schwänze. Diese bestehen beim Königs- und beim Kupferfasan aus 18, bei den übrigen Arten aus 16 flachen Steuerfedern, von denen das mittlere Paar die anderen überragt. Sie tragen, wie der deutsche Name der Gattung treffend andeutet, in mehr oder minder großen Abständen schmale Querbinden und sind sonst relativ einfarbig und nicht oder kaum gesprenkelt oder gemustert.
Die Hennen tragen ein eher bräunliches, tarnfarben gemustertes Gefieder und sind zudem etwas kleiner als die Hähne. Bis auf die Henne des Königsfasans sehen sich die Hennen der übrigen Arten sehr ähnlich und alle haben mehrere gemeinsame Merkmale, die sie von den Hennen anderer Gattungen unterscheiden. Die Brust ist kräftig und kontrastreich gezeichnet, der Unterbauch komplett oder überwiegend weißlich. Die Federn des vorderen Rückens tragen meist eine auffallend weiße, pfeilförmige Schaftzeichnung. Lediglich bei der Henne des Kupferfasans sind die Schaftstriche und ein subterminaler Streifen blassbeige. Die seitlichen Steuerfedern sind rotbraun und tragen subterminale, schwarze Binden und eine schwarze Endbinde. Außer bei der Henne des Mikadofasans unterscheiden sich die mittleren ein oder zwei Paare durch verwaschene Querbinden deutlich von den übrigen.
Die Bindenschwanzfasanen stehen der Gattung Phasianus verwandtschaftlich recht nahe, was besonders bei Elliot- und Burmafasan durch ähnlich gefärbte Gefiederpartien auffällt, es gibt aber bedeutende Unterschiede. So ist das Bürzelgefieder bei den Arten dieser Gattung nicht weich und zerschlissen wie beim Fasan, sondern gerundet und recht hart. Durch auffällige Säume entsteht ein Schuppenmuster. Weitere Unterschiede bestehen im Dunenkleid, im Laut- und Verhaltensrepertoire.
Alle Arten bewohnen mehr oder minder offene Hochwälder in mittleren Lagen bis zu etwa 2000 m, der Mikadofasan kommt bis 3300 m vor. Sie benötigen dichten Unterwuchs und offenere Bereiche zur Nahrungssuche. Sie nehmen teils auch Sekundärvegetation als Lebensraum an.
Über die Verpaarungsmuster ist nichts definitives bekannt, es wird bei einigen Arten Monogamie, bei anderen auch Polygamie angenommen. Die Balz ist eine einfache Seitenbalz, bei der Hahn der Henne mit herabhängendem Flügel und aufgefächertem Schwanz die Seite und den Rücken zuwendet. Beim Mikadofasan und beim Elliotfasan wird auch eine Frontalbalz beschrieben. Das Nest ist meist eine ausgescharrte oder in einen Grasbulten oder ins Moos geformte Mulde, die meist nur mit einigen Halmen oder Zweigen ausgelegt wird. Beim Mikadofasan wurde ein Nest aus Bambushalmen beschrieben. Die Eier sind ungezeichnet und cremefarben bis olivbraun, das Gelege besteht meist aus 5 bis 8 Eiern, seltener aus nur bis zu 3 oder sogar bis zu 15 Eiern. Die Brutdauer liegt zwischen 26 und 28 Tagen.
Alle Arten lassen sich leicht in Gefangenschaft halten und mit allen gab es Aussetzungsversuche außerhalb der natürlichen Verbreitungsgebiete. Es konnte sich jedoch lediglich der Königsfasan auf Hawaii, in Frankreich und in Tschechien in eingebürgerten Populationen halten.
Die folgenden Arten gehören zur Gattung der Bindenschwanzfasanen:
Die Bindenschwanzfasanen (Syrmaticus) sind eine Gattung innerhalb der Familie der Fasanenartigen, die in Ostasien verbreitet ist. Drei Arten kommen in der Volksrepublik China vor – eine davon, der Burmafasan, auch im äußersten Nordosten Indiens und im Norden von Myanmar und Thailand. Der geografisch stark variierende Kupferfasan lebt in Japan, der Mikadofasan ist in Taiwan endemisch.
The genus Syrmaticus contains the five species of long-tailed pheasants. The males have short spurs and usually red facial wattles, but otherwise differ wildly in appearance. The hens (females) and chicks of all the species have a rather conservative and plesiomorphic drab brown color pattern.[1] 5 species are generally accepted in this genus.[1]
The genus is occasionally included in Phasianus based on DNA sequence data, but this does not seem well warranted; the molecular evolution in this genus has been unusual and can easily mislead molecular phylogenetic studies and makes molecular clocks unreliable. At least in the cytochrome b sequence transitions have outnumbered transversions to an extent rarely seen in other birds. Transition-transversion frequencies in mtDNA control region are by contrast more like those usually seen in birds, but this region of the mitochondrial genome has been evolving unusually slowly in Syrmaticus.[1]
Still, the phylogeny and evolution of the long-tailed pheasants can be considered resolved to satisfaction by now. It was long accepted that the three southeastern species—which all have bright white wing-bands of a type not found in any close relative and differ little except in the amount and concentration of eumelanins in their plumage—form a clade. However, the two others are not as closely related to each other as was previously thought, representing two lineages that diverged independently from the main lineage instead of being sister species. Consequently, Syrmaticus is sometimes restricted to Reeves's pheasant (S. reevesii) with the copper pheasant (S. soemmerringii) placed in a monospecific genus (Graphephasianus) and the three remaining species then transferred to Calophasis; as noted above, although this may eventually turn out to be warranted it is not well supported by the available evidence.[1]
Of Late Miocene origin, the genus Syrmaticus originated from some pheasant species inhabiting the submontane to montane subtropical rainforest at the northwestern end of the Himalayas some 10-7 million years ago (mya) during the Tortonian – the genus is thus about as old as Gallus and originated somewhat before the time the ancestors of humans and chimpanzees finally diverged. The original long-tailed pheasant (which probably did not have an overly elongated tail back then) diverged from the ancestors of the Phasianus pheasants, which subsequently expanded across temperate Asia northwastwards of the initial range of Syrmaticus.[1]
Reeves's pheasant (S. reevesi) is probably derived from ancestral stock that remained in the general area of the genus' origin, adapting to the local conditions and evolving numerous peculiar male apomorphies, such as the lack of facial wattles (which judging from their presence in Phasianus were present in the ancestral Syrmaticus too), the golden body plumage, the conspicuous head stripes or the immensely long tail.[1]
The ancestors of the remaining long-tailed pheasants separated from those of Reeve's pheasant perhaps as early as the latter Tortonian but probably rather some time during the Messinian. These birds spread – perhaps in response to ecological changes brought about by a changing climate as the world turned into the last ice age – coastwards and to the southwest into the hills and lowlands of eastern Indochina and southeastern China. Around the Miocene-Pliocene boundary, roughly 5.4 mya or so, the ancestors of the copper pheasant (S. soemmerringii) separated from the mainland lineage and probably settled Japan at that time or soon thereafter.[1]
Perhaps the white wing-band was already present by that time; as the copper pheasant has a highly apomorphic coloration with reduced sexual dimorphism, it may well have lost such a trait after it settled Japan. But it might also have evolved only after the copper pheasant ancestors had split from those of the species displaying the wing-band today. However that may be, the minor plumage differences of the wing-banded species suggest that their last common ancestor looked almost identical to the living Mrs. Hume's pheasant (S. humiae). At some point during the Pliocene – probably around 2.8 mya during the Piacenzian – the ancestors of the Mikado pheasant (S. mikado) settled Taiwan, apparently during the period when that island separated from the mainland and alternated between being a peninsula and an island for some time. They were finally isolated no later than the Late Pliocene; the species is melanistic, suggesting a small founder population. The adjacent mainland population split into the subtropical and partially leucistic Elliot's pheasant (S. ellioti) and the tropical Mrs. Hume's pheasant only in the Middle Pleistocene, around half a million years ago. This divergence was probably in some way connected to climate changes at the Günz-Mindel interglacial to Mindel[2] boundary, when mountains in the region became dry and at times icebound. The Nanling Mountains region marks the present-day boundary between these sister species and is not inhabited by either.[1]
The genus Syrmaticus contains the five species of long-tailed pheasants. The males have short spurs and usually red facial wattles, but otherwise differ wildly in appearance. The hens (females) and chicks of all the species have a rather conservative and plesiomorphic drab brown color pattern. 5 species are generally accepted in this genus.
At first glance, the copper pheasant (S. soemmerringii) resembles a female common pheasant (Phasianus colchicus)
La Longvostaj fazanoj estas la birdoj de la genro Syrmaticus kiu enhavas la kvin speciojn de longvostaj fazanoj. Maskloj havas mallongajn spronojn kaj kutime ruĝajn vizaĝajn bridojn, sed krome ege diferenciĝas laŭ aspekto. La aspekto de inoj kaj idoj de ĉiuj specioj havas pli konservan kaj pleziomorfan senkoloran brunecan kolorbildon.[1] Oni akceptas kutime 5 speciojn en tiu genro.[1]
Tiu genro estis foje inkludata en Phasianus baze sur analizoj de DNA, sed tio ne aspektas garantia; la molekula evoluo en tiu genro estis nekutima kaj povs facili misfarigi studojn de molekula filogenetiko. Almenaŭ oni povas aserti, ke tiu aspekto de la mitoĥondria genomo evoluis nekutime malrapide ĉe Syrmaticus.[1]
Krome la filogenio kaj evoluo de la longvostaj fazanoj povas esti konsiderata solvita lastatempe. Ĝi estis delonge akceptata, ke tri sudorientaj specioj – kiuj havas brilajn blankajn flugilstriojn de tipo ne troviĝantaj en iu ajn proksima parenco kaj diferenciĝas malmulte escepte pro kvanto kaj koncentro de eŭmelanino en sia plumaro – formas kladon. Tamen la du aliaj ne estas tiom proksime rilataj unu al alia kiel dekomence oni supozis, representante du stirpojn kiuj diverĝis sendepende el la ĉefa stirpo anstataŭ iĝi frataj specioj. Tiuj – la Longvosta fazano (S. reevesii) kaj la Kuprofazano (S. soemmerringii) – estas foje lokigitaj en monotipa genro, sed kiel notite supre kvankam tio povus eventuale iĝi garantia ĝi ne estas bone subtenita de disponebla pruvaro.[1]
De origino de fina Mioceno, la genro Syrmaticus originiĝis el kelkaj specioj de fazanoj loĝantaj en ĉemontoj de montaraj subtropikaj pluvarbaroj de nordokcidenta pinto de Himalajo anatxu ĉirkaŭ 10-7 milionoj da jaroj (mj) dum la epoko de Tortoniano – la genro estus tiele ĉirkaŭ tiom malnova kiom la genro Gallus kaj originiĝis iome antaŭ la epoko kiam la prauloj de homoj kaj ĉimpanzoj fine diverĝis. La origina longvosta fazano (kiu probable ne havis pli longan voston tiam) diverĝis el la prauloj de la fazanoj Phasianus, kiuj sekve etendiĝis tra moderklimata Azio nordokcidenten de la komenca teritorio de Syrmaticus.[1]
La Longvosta fazano (S. reevesi) probable devenas el la praularo kiu restis en la ĝenerala areo de la origino de la genro, adaptiĝante al lokaj kondiĉoj kaj evoluinte al nombraj partikularaj masklaj apomorfoj, kiaj manko de vizaĝaj bridoj (kio juĝe el ties esto ĉe Phasianus estis jam ankaŭ en la praaj Syrmaticus), la orkorpa plumaro, la videblaj kapostrioj aŭ la enorme longa vosto.[1]
La prauloj de la restaj longvostaj fazanoj separixgis el tiuj de la Longvosta fazano eble tiom frue kiom fine de la Tortoniano sed probable iom dum la Mesiniano. Tiuj birdoj etendiĝis – eble responde al ekologiaj ŝanĝoj fare de klimata ŝanĝo dum la mondo turniĝis al la lasta glaciepoko – al marbordoj kaj sudokcidenten al montetoj kaj malaltaj teroj de orienta Hindoĉinio kaj sudorienta Ĉinio. Ĉirkaŭ la limo inter Mioceno kaj Plioceno, antaŭ ĉirkaŭ 5.4 mj aŭ iom tiel, la prauloj de la Kuprofazano (S. soemmerringii) separiĝis el la kontinenta stirpo kaj probable setlis en Japanio tiam aŭ tuj poste.[1]
Eble la blankaj flugilstrioj jam ekzistis tiam; ĉar la Kuprofazano havas grandan kvanton de apomorfa koloro kun malgrandigita seksa dimorfismo, ĝi eble povus esti perdinta tian trajton post setliĝo en Japanio. Sed ĝi povus ankaŭ esti evoluinta nur post kiam la prauloj de la Kuprofazano disiĝis el la specioj kiuj montras la flugilstriojn nune. Tamen la malgrandaj plumardiferencoj de la flugilstriaj specioj sugestas, ke ties lasta komuna praulo aspektis preskaŭ identa al la vivanta Nigrakola longvosta fazano (S. humiae). Iam dum la Plioceno – probable antaŭ ĉirkaŭ 2.8 mj dum la Piacenziano – la prauloj de la Nigra longvosta fazano (S. mikado) setlis en Tajvano, ŝajne dum la periodo kiam tiu insulo separiĝis el la kontinento kaj alternis inter esti duoninsulo aŭ insulo dum iome da tempo. Ili estis finfine izolataj ne post fina Plioceno; la specio estas melanisma, sugeste malgrandan fondopopulacion. La apuda kontinenta populacio disiĝis en la subtropikaj kaj parte leŭkisma Blankakola longvosta fazano (S. ellioti) kaj en la tropika Nigrakola longvosta fazano nur en la meza Pleistoceno, antaŭ ĉirkaŭ duonmiliono da jaroj. Tiu diverĝo estis probable iel konektita al klimataj ŝanĝoj je la limo inter glacipepoko Günz-Mindel kaj Mindel[2], kiam la montoj en la regiono sekiĝis kaj foje glaciiĝis. La regiono de la montoj Nanling markas la nunan limojn inter tiuj frataj specioj kaj estas loĝata de neniu el ili.[1]
La Longvostaj fazanoj estas la birdoj de la genro Syrmaticus kiu enhavas la kvin speciojn de longvostaj fazanoj. Maskloj havas mallongajn spronojn kaj kutime ruĝajn vizaĝajn bridojn, sed krome ege diferenciĝas laŭ aspekto. La aspekto de inoj kaj idoj de ĉiuj specioj havas pli konservan kaj pleziomorfan senkoloran brunecan kolorbildon. Oni akceptas kutime 5 speciojn en tiu genro.
Syrmaticus es un género de aves galliformes de la familia Phasianidae que incluye cinco especies de faisanes asiáticos.
El género Syrmaticus comprende las siguientes especies:[1]
Datos: Q863604
Multimedia:
Especies: Syrmaticus
Syrmaticus es un género de aves galliformes de la familia Phasianidae que incluye cinco especies de faisanes asiáticos.
Pitkäpyrstöfasaanit (Syrmaticus) on aitokanojen heimoon kuuluva kanalintusuku. Pitkäpyrstöfasaanien sukuun kuuluu BirdLife Suomen mukaan viisi lajia.
Pitkäpyrstöfasaanit (Syrmaticus) on aitokanojen heimoon kuuluva kanalintusuku. Pitkäpyrstöfasaanien sukuun kuuluu BirdLife Suomen mukaan viisi lajia.
Syrmaticus est un genre d'oiseaux de la famille des Phasianidae.
Selon la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 2.8, 2011)[1] :
Syrmaticus est un genre d'oiseaux de la famille des Phasianidae.
Syrmaticus Wagler, 1832 è un genere della famiglia dei Fasianidi originario dell'Asia orientale. Delle cinque specie ad esso ascritte, tre vivono in Cina, sebbene una di queste, il fagiano di Hume, sia presente anche nell'estremità nord-orientale dell'India e nelle regioni settentrionali di Birmania e Thailandia. Il fagiano di Sömmerring, con le sue numerose sottospecie, vive in Giappone e il fagiano mikado è endemico di Taiwan.
Le specie ascritte a questo genere sono fagiani piuttosto grandi, dalla coda molto lunga e privi di creste o ciuffetti auricolari. L'area priva di piume intorno agli occhi è rossa, ma non è così ampia come nei gallofagiani e nel fagiano venerato è ridotta a una stretta striscia sopra l'occhio. Le zampe sono dotate di speroni relativamente corti. Il dimorfismo sessuale riguardante la colorazione del piumaggio è molto evidente.
I maschi sono piuttosto colorati, differiscono notevolmente da una specie all'altra e - soprattutto nel fagiano venerato - hanno code molto lunghe. Nel fagiano venerato e di Sömmerring queste sono costituite da 18 penne timoniere appiattite, nelle altre specie da 16, delle quali la coppia centrale supera per lunghezza le altre. Le code presentano un largo disegno a fasce poste a distanza più o meno grande o, al contrario, sono di colore uniforme, prive di macchie o disegni.
Le femmine hanno un piumaggio dai toni prevalentemente brunastri, a motivi mimetici, e sono anche un po' più piccole dei maschi. Fatta eccezione per la femmina del fagiano venerato, le femmine delle altre specie sembrano molto simili e presentano tutte diverse caratteristiche comuni che le distinguono dalle femmine degli altri generi. Il petto è robusto e presenta una colorazione dai toni contrastanti, mentre la parte inferiore dell'addome è completamente o prevalentemente biancastra. Le piume che ricoprono la parte anteriore del dorso presentano di solito un caratteristico motivo bianco a forma di freccia, dovuto al colore del rachide. Nelle femmine del fagiano di Sömmerring, invece, le piume in questione hanno il rachide e una fascia subterminale di colore beige chiaro. Le penne timoniere laterali sono di colore bruno-rossastro e presentano delle bande nere subterminali e una fascia terminale nera. Fatta eccezione per la femmina del fagiano mikado, una o due coppie centrali differiscono significativamente dalle altre per le bande scure dai toni sbiaditi.
I fagiani del genere Syrmaticus sono strettamente imparentati con le specie del genere Phasianus; ciò è particolarmente evidente nei fagiani di Elliot e di Hume, che presentano un piumaggio dalla colorazione simile, ma tra i due generi vi sono differenze significative. Il piumaggio del groppone e del sopracoda delle specie di questo genere non è morbido e lasso come quello del fagiano comune, bensì costituito da dure penne foggiate a spatola. I margini scuri delle piume sovrapposte creano un motivo a squame. Ulteriori differenze riguardano il piumino dei pulcini, il repertorio vocale e il comportamento.
Tutte le specie abitano in foreste d'alto fusto più o meno aperte in zone di media montagna fino a circa 2000 m, o 3300 m nel caso del fagiano mikado. Necessitano di un fitto sottobosco e di aree più aperte dove andare in cerca di cibo. Alcune specie tollerano anche habitat costituiti da vegetazione secondaria.
Non abbiamo notizie precise sulle modalità di riproduzione, ma si presume che alcune specie siano monogame e altre poligame. Il corteggiamento consiste in una semplice parata laterale, con il maschio che tiene il corpo inclinato lateralmente verso la femmina con le ali rivolte verso il basso e la coda aperta a ventaglio. La parata laterale è stata descritta anche nel fagiano mikado e nel fagiano di Elliot. Il nido consiste di solito in una depressione creata raspando o scavando in un ciuffo d'erba o di muschio, di solito rivestita solo con alcuni steli o rametti. Nel caso del fagiano mikado è stato descritto un nido fatto di steli di bambù. Le uova sono di colore uniforme variabile dal crema al bruno-oliva e vengono deposte in numero da 5 a 8, più raramente solo 3 o addirittura fino a 15. Il periodo di cova dura tra 26 e 28 giorni.
Tutte le specie sono facili da allevare in cattività e tutte hanno cercato di colonizzare altre aree al di fuori del loro areale originario. Tuttavia, solo il fagiano venerato è stato in grado di costituire popolazioni naturalizzate alle Hawaii, in Francia e nella Repubblica Ceca.
Il genere comprende cinque specie[1]:
Syrmaticus Wagler, 1832 è un genere della famiglia dei Fasianidi originario dell'Asia orientale. Delle cinque specie ad esso ascritte, tre vivono in Cina, sebbene una di queste, il fagiano di Hume, sia presente anche nell'estremità nord-orientale dell'India e nelle regioni settentrionali di Birmania e Thailandia. Il fagiano di Sömmerring, con le sue numerose sottospecie, vive in Giappone e il fagiano mikado è endemico di Taiwan.
Ilgauodegiai fazanai (lot. Syrmaticus) – fazaninių (Phasianidae) šeimos paukščių gentis.
Gentyje 5 rūšys.
Japoninis ilgauodegis fazanas (Syrmaticus soemmerringii)
Karališkasis fazanas (Syrmaticus reevesii)
Ilgauodegiai fazanai (lot. Syrmaticus) – fazaninių (Phasianidae) šeimos paukščių gentis.
Gentyje 5 rūšys.
Syrmaticus is een geslacht van vogels uit de familie fazantachtigen (Phasianidae).
Het geslacht kent de volgende soorten:[1]
Syrmaticus is een geslacht van vogels uit de familie fazantachtigen (Phasianidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Syrmaticus – rodzaj ptaka z podrodziny bażantów (Phasianinae) w rodzinie kurowatych (Phasianidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Azji[10].
Długość ciała samców 80–210 cm (ogon 39–160 cm), samic 50–150 cm (ogon 14–45 cm); masa ciała 650–1529 g[11].
Do rodzaju należą następujące gatunki[17]:
Syrmaticus – rodzaj ptaka z podrodziny bażantów (Phasianinae) w rodzinie kurowatych (Phasianidae).
Syrmaticus är ett släkte fåglar i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.[1] Släktet omfattar fem arter, alla med utbredning i södra och östra Asien:
Syrmaticus är ett släkte fåglar i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar. Släktet omfattar fem arter, alla med utbredning i södra och östra Asien:
Elliotfasan (S. ellioti) Humes fasan (S. humiae) Mikadofasan (S. mikado) Kopparfasan (S. soemmerringii) Kungsfasan (S. reevesii)Syrmaticus là một chi chim trong họ Phasianidae.[1] Chi này có năm loài.
Syrmaticus là một chi chim trong họ Phasianidae. Chi này có năm loài.
长尾雉属在生物分类学上是鸡形目中的雉科中的一个属。尾羽長，眼部周圍紅色，該屬的雌鳥和幼鳥都相當相似。與雉屬 Phasianus 是近緣屬。
.png){kind=small}
这是一篇雞形目小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
ヤマドリ属（ヤマドリぞく、Syrmaticus）は、鳥綱キジ目キジ科に属する属。
インド北部、タイ、台湾、中華人民共和国、日本（本州、四国、九州）、ミャンマー
最大種はオナガキジで、全長オス210cm、メス75-76cm。翼長オス27.5-30cm、メス23.5-25cm。体重オス1.5kg、メス0.9kg。メスよりもオスのほうが大型になる。尾羽は長く、枚数は16-20枚。
オスは尾羽が非常に長い。属名Syrmaticusはギリシャ語で「裾が長い衣、ローブ」を指すsurmatusに由来すると考えられ、オスの尾羽に由来する。眼の周囲には羽毛がなく、赤い皮膚が露出する。メスはオスよりも尾羽が短く、皮膚の露出部が小型か皮膚が露出しない。
キジ科内ではキジ属に近縁と考えられている。
山地や高山帯にある森林などに生息する。
繁殖形態は卵生。木の根元や茂みの中などで、卵を産む。
開発による生息地の破壊、羽毛用や剥製用の乱獲などにより生息数は減少している種もいる。
カラヤマドリ
S. ellioti
ビルマカラヤマドリ
S. humiae
ミカドキジ
S. mikado
ヤマドリ
S. soemmerringii
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.jpg)
.jpg)
.png){kind=small}
