Regular passage visitor and winter visitor.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Sylvia papuda ye una especie d'ave paseriforme de la familia sylviidae.
Esta pequeña ave presenta un llargor d'unos 12 a 14 cm. Picu y pates en tonu abuxáu escuru. El so plumaxe ye apagáu y non coloríu, siendo este de color gris pela cabeza hasta debaxo de los güeyos, y adquier un tonu parduzu conforme describimos les partes más inferiores. Les nales son lo más pardo. El gargüelu dende'l picu y el pechu son de color blancu.
Habita carba trupa, que puede ser espinosu, según sebes, viesques de monte, espacios con maleza y vexetación arbustiva, inclusive parques y xardinos, tantu como nueves coníferes.
Esta papuda inxer principalmente arañes, bayes, según inseutos y los sos bárabos.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Sylvia papuda ye una especie d'ave paseriforme de la familia sylviidae.
El tallarol xerraire (Sylvia curruca) és una espècie d'ocell passeriforme del gènere Sylvia dins de la família Sylviidae.
Aquest ocell petit presenta una longitud de prop de 12 a 14 cm. Bec i potes en to grisenc fosc. El seu plomatge és apagat i no colorit, essent de color grisa pel cap fins a sota els ulls, i adquireix un to terrós a mesura en les parts més inferiors. Les ales són la part més marró. La gola del bec fins al pit són de color blanc.
Habita matolls densos, que poden ser espinosos, així com bardisses, boscos de muntanya, espais amb males herbes i vegetació arbustiva, fins i tot parcs i jardins, tant com en joves coníferes.
El tallarol xerraire (Sylvia curruca) és una espècie d'ocell passeriforme del gènere Sylvia dins de la família Sylviidae.
Aelod o deulu'r Sylviidae yw'r Llwydfron Fach (Sylvia curruca). Mae'n aderyn cyffredin trwy Ewrop, heblaw y de-orllewin, a gorllewin a chanolbarth Asia.
Mae'r Llwydfron yn aderyn mudol, sy'n treulio'r gaeaf yn Affrica ychydig i'r de o'r Sahara, Arabia ac India. Adeiledir y nyth mewn llwyn, ac mae'n dodwy 3-7 wy. Mae'r ceilog a'r iar yn bur debyg i'w gilydd, gyda chefn llwyd, bol gwyn, pen llwyd gyda llinell ddu dros y llygad a gwddw gwyn.
Mae'r Llwydfron Fach yn aderyn gweddol gyffredin yng Nghymru, fel rheol mewn tir agored gyda llwyni, ond yn absennol o rai ardaloedd.
Pěnice pokřovní (Sylvia curruca) je malý zpěvný pták z čeledi pěnicovitých (Sylviidae).
Nejmenší hnízdící druh pěnice v Česku,[2] dorůstá délky 13–14 cm, v rozpětí křídel měří 17–20 cm a váží 12–16 g. Svrchní část těla je šedohnědá, hlava a zátylek šedý, hrdlo bílé a spodina těla špinavě bílá. Končetiny má tmavé a oči hnědé. Obě pohlaví jsou zbarvena stejně.
Vábí krátkým „tet“, varování zní jako „terrrtek“. Zpěv tvoří výrazné „lylylylyl“ předcházené jemným švitořením.[2][3]
Je běžná ve většině Evropy kromě Španělska, západní Francie, části Britských ostrovů, Islandu, severní Skandinávie a většiny Itálie; zasahuje na území západní a střední Asie. Je tažným druhem se zimovišti v západní Africe a jižní Asii, který se na svá hnízdiště navrací v dubnu až říjnu. Žije na okrajích lesů, v křovinách a lesících v otevřené krajině, v parcích a zahradách.
V České republice hnízdí v počtu 50 000–100 000 párů od nížin až po 1600 m n. m.[2] Populační trend na českém území je mírný vzestup.[4]
Pěnice pokřovní se živí pavouky, hmyzem, jeho larvami a bobulemi. Žije velmi skrytě. Pohlavně dospívá ve věku jednoho roku. Ve střední Evropě hnízdí 1× ročně od dubna do srpna.[3] Hnízdo z trávy a kořínků staví obvykle dobře skryté nízko nad zemí v hustých keřích nebo na jehličnatých stromcích. V jedné snůšce bývá 3–5 světlých, 17,0 × 12,7 mm velkých[2] vajec s hnědým skvrněním, na jejichž 11denní až 13denní inkubaci se střídavě podílejí oba rodiče. Mláďata se líhnou neopeřená, slepá, a tudíž na rodičích zcela závislá. Hnízdo opouštějí po 11–14 dnech.
Pěnice pokřovní byla popsána Carlem Linném v roce 1748 pod názvem Motacilla curruca.[5] Systematika druhu je však nejasná a počet poddruhů neustálený. Obecně bývají přijímány dva: Sylvia curruca curruca vyskytující se v západní části areálu rozšíření a Sylvia curruca blythi, který se vyskytuje v části východní a oproti nominálnímu poddruhu má poněkud světlejší zbarvení hlavy.[6]
Obrázky, zvuky či videa k tématu pěnice pokřovní ve Wikimedia Commons
Galerie pěnice pokřovní ve Wikimedia CommonsPěnice pokřovní (Sylvia curruca) je malý zpěvný pták z čeledi pěnicovitých (Sylviidae).
Gærdesangeren (latin: Sylvia curruca) er en 13 centimeter stor spurvefugl, der er udbredt i de tempererede områder af Europa og i det vestlige og centrale Asien. Om vinteren trækker den til Afrika, Arabien og Indien. De danske bestande trækker til Østafrika syd for Sahara. I Danmark er den almindelig, men er ligesom flere andre afrikatrækkere gået markant tilbage siden 1980'erne.[1] Man kan se den i lave nåleskove, i tætte buske, i parker og haver samt markhegn. Selvom den holder til mellem bladene på buske og træer, er den normalt ingen sky fugl i sit forhold til mennesker.
Gærdesanger ligner tornsanger, men har i det grå hoved et mørkere parti på kinden. Desuden er ryggen brunlig og vingerne er uden rustrøde partier. Nemmest er det at anvende sangen som kendetegn. Det er en cirka to sekunder lang, klaprende række af slag.
I 1-årsalderen yngler gærdesangeren første gang. Der lægges to kuld æg pr. sæson. Dens rede bygges ganske lavt i det inderste buskads og i slutningen af maj lægges 4-6 æg. Begge mager udruger dem i løbet af 10-11 dage og efter yderligere 11 dage er ungerne flyvefærdige.
Gærdesangeren finder sin yndlingsføde, dvs. insekter, i træer og buske, og om efteråret lever den desuden af bær samt flydende nektar.
Gærdesangeren (latin: Sylvia curruca) er en 13 centimeter stor spurvefugl, der er udbredt i de tempererede områder af Europa og i det vestlige og centrale Asien. Om vinteren trækker den til Afrika, Arabien og Indien. De danske bestande trækker til Østafrika syd for Sahara. I Danmark er den almindelig, men er ligesom flere andre afrikatrækkere gået markant tilbage siden 1980'erne. Man kan se den i lave nåleskove, i tætte buske, i parker og haver samt markhegn. Selvom den holder til mellem bladene på buske og træer, er den normalt ingen sky fugl i sit forhold til mennesker.
Notuljómari (frøðiheiti - Sylvia curruca)
Çivîka şeytanok, çûkeke wîçwîçok e.
Вэдбгъэгуху (лат-бз. Sylvia curruca) — вэд лъэпкъщ.
Щопсэу Еуропэм, Ипэ, Курыт Азиэм, Къаукъазым, Сыбырым, Монголым, Ищхъэрэ-КъуэкӀыпӀэ Хъутейм.
Щхьэщыгумрэ кӀащхьэмрэ къащхъуэ-щхъуэщ, жьэгъур, бгъэр, ныбэ щӀагъыр хужьыфэщ, джабэхэм щхъуафэ къатеуэу.
Щогъуалъхьэ мэз лъапэ, чыцэ зэщӀэкӀахэм, мэкъупӀэхэм, губгъуэхэм, уеблэмэ къумхэми.
ӀускӀэ, щэӀэкӀэ-псэукӀэкӀэ вэдбгъэхур ящхьщ адрей и лъэпкъэгъухэм.
Вэдбгъэгуху (лат-бз. Sylvia curruca) — вэд лъэпкъщ.
Щопсэу Еуропэм, Ипэ, Курыт Азиэм, Къаукъазым, Сыбырым, Монголым, Ищхъэрэ-КъуэкӀыпӀэ Хъутейм.
Щхьэщыгумрэ кӀащхьэмрэ къащхъуэ-щхъуэщ, жьэгъур, бгъэр, ныбэ щӀагъыр хужьыфэщ, джабэхэм щхъуафэ къатеуэу.
Щогъуалъхьэ мэз лъапэ, чыцэ зэщӀэкӀахэм, мэкъупӀэхэм, губгъуэхэм, уеблэмэ къумхэми.
ӀускӀэ, щэӀэкӀэ-псэукӀэкӀэ вэдбгъэхур ящхьщ адрей и лъэпкъэгъухэм.
Килейек (урыҫ. Славка-завирушка)(лат. Sylviidae)(лат. Sylviidae)— турғайҙар отрядындағы ҙур булмаған ҡошсоҡ.
Турғайҙан бәләкәйерәк. Ағас һәм ҡыуаҡ ботаҡтарында һикергеләп йөрөүсе теремек ҡош. Түбәһе һоро, һырты, ҡойроғо көрәнһыу һоро, Ҡанаттарының осонда нәҙек ар-ҡырыл һыҙыҡтар бар. Күҙҙәре аша-киң ҡара һыҙыҡ үтә. Кәүҙәһенең аҫ яғы алһыу аҡ. һоро килейектән ерән ҡауырһындары булмауы менән айырыла.
Тауышы тоноҡ ҡына: «сыҡ-сыҡ».
Сырылдап һайрауына яңғырауыҡлы «киле-киле-киле» тигән өндәр ҡушыла. Төрлө урмандарҙа, ҡыуаҡлыҡтарҙа йәшәй. Бөжәктәр, көҙгөһөн еләк ашай. Күсмә ҡош. Киң генә таралған. Ағас ботаҡтарында, ҡы¬уаҡтарҙа оялай. Ҡара-көрән таплы 4—6 бөртөк һорғолт аҡ йомортҡаһы була. Зарарлы бөжәктәрҙе ҡырып, файҙа килтерә.
Килейек (урыҫ. Славка-завирушка)(лат. Sylviidae)(лат. Sylviidae)— турғайҙар отрядындағы ҙур булмаған ҡошсоҡ.
Малото белогушесто грмушарче (науч. Sylvia curruca) е вообичаена и широко распространета мала врапчевидна птица, која се размножува низ умерена Европа, освен на југозапад, и во јужна и централна Азија. Ја има и во Македонија. Таа е птица преселница која зимува во Африка јужно од Сахара, во Арабија и Индија.
Видот за првпат е опишан од Карл Лине, 1758 во неговата Systema Naturae. Само два подвида се издвојуваат од оваа птица и тие се мешаат и интегрираат во централна Европа:
Уште два таксона има во зоната на интеграција, распространети од северниот дел на Касписко Море до Монголија.[2] Филогенијата на овие два таксона не е доволно проучена и тие можеби ќе се префрлат во некој друг вид или ќе се сметаат само за хибриди:
Кај малото белогушесто грмушарче половите не се разликуваат. Ова е мала птица, долга 11.5-13.5 см и тешка 12-16 грама. Горната страна од телото ѝ е кафеавосива, а долната белкава. Главата е темно сива, со потемно сиво преку очите, а грлото е бело. Малку е помала од обичното грмушарче и ја нема костенливата нијанса на крилјата.
Живеалиштето на малото белогушесто грмушарче се отворените предели со грмушки, рабовите од шумите или ретките шуми со густи грмушки.
Се храни со инсекти, но и со бобинки и меко овошје.
Првите денови по пристигнувањето од преселбата, мажјаците почнуваат да пеат и градат неколку недовршени гнезда. Кога ќе се формира парот, едно од гнездата го завршуваат заедно. Тоа се наоѓа ниско во грмушките на 0.2-1.5 метри, а понекогаш, но поретко, и на висина 6-8 метри. Несат 3-7, најчесто 5 јајца, белкави со сивокафеави дамки. Пилињата го напуштаат гнездото на возраст од 11 до 13 дена, но уште не можат да летаат. Возрасните ги хранат до возраст од 3-4 недели.
Пеењето на малото белогушесто грмушарче е брза, растреперена секвенца од тит или чи повици.
Малото белогушесто грмушарче (науч. Sylvia curruca) е вообичаена и широко распространета мала врапчевидна птица, која се размножува низ умерена Европа, освен на југозапад, и во јужна и централна Азија. Ја има и во Македонија. Таа е птица преселница која зимува во Африка јужно од Сахара, во Арабија и Индија.
Мелничок (Sylvia curruca) є малый співавый птах з родины Sylviidae.
Росте до довжкы 13-14 цм, роспятя крыл мірять 17-20 цм а важыть 12-16 ґ. Верьхня часть тїла є сивобура, голова і затылок сивый, горло біле і спід тїла брудно білы. Ногы мать тмавы і очі буры. Обі поглавя суть такых самых фарб.
Вабіть куртым „тет“, варованя звучіть як „террртек“. Спів творить выразне „лилилилил“ опереджене мягкым щебетанём.
Росшырена є у векшынї Европы з вынятком Іспанії, западной Франції, части Брітаньскых островів, Ісланду, северной Шкандінавії і векпын Італії; дале засягує тыж на теріторії западной і середнёй Азії. Іде о перелїтный вид із зимовищами в западній Африцї а южній Азії, котрый ся на свої гнїздовиска навертать в апрілю аж октобру. Жыє на краях лїсів, в крячінах і лїсиках і одкрытій країнї, парках і загородах.
Мелничок ся жывить павуками, хробачками, їх ларвами і бобулями. Жыє барз скрыто. Поглавно дозрївать у віку єден рік. В середнїй Европі гнїздить 1x за рік од апріля до авґуста. Гнїздо з травы і корїнків звычайно будує добрї скрыте низко над землёв в густых кряках або на шпильковых лїсах. В їдній зношцї пак бывать 3-5 світлых, 17,0 x 12,7 мм великых яєць з бурыма фляками, на котрых 11-13 денній інкубації ся черяво дїлять обомі родічі. Молодята ся лягнуть неопірены, слїпы а суть на своїх родічах чісто завислы. Гнїздо опущають по 11-14 днях.
Мелничок (Sylvia curruca) є малый співавый птах з родины Sylviidae.
Пĕчĕк чечен кайăк (лат. Sylvia curruca) — (лат. Sylviidae) тĕсĕ.
श्वेतकण्ठ फिस्टो नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा लेसर ह्वाइटथ्रोट (Lesser Whitethroat) भनिन्छ ।
श्वेतकण्ठ फिस्टो नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा लेसर ह्वाइटथ्रोट (Lesser Whitethroat) भनिन्छ ।
La Babilema silvio (Sylvia curruca) estas komuna kaj disvastigata specio de birdo de la familio de Silviedoj kaj de ties plej tipa genro nome Sylvia aŭ silvioj, kiuj estas grizecaj aŭ grizecbrunaj insektovoruloj.
Ĝi reproduktiĝas en moderklimata Eŭropo, escepte en sudokcidento, kaj en okcidenta kaj centra Azio. Tiu malgranda paserina birdo estas tre migranta, kaj vintras en Afriko ĝuste iom sude de Saharo, en Arabio kaj Barato.
Malkiel ĉe multaj tipaj silvioj, ambaŭ seksoj estas preskaŭ identaj. Tiu estas malgranda specio kun grizbruneca dorso (pli malhele en flugilplumoj), blankecaj subaj partoj kun rozkolorecaj nuancoj en flankoj, griza kapo kun pli malhela masko tra kaj ĉefe sub la okuloj kaj blanka gorĝo. La kruroj estas nigrecaj kaj la vosto montras blankajn eksterajn plumojn. Tiu specio estas iom pli malgranda ol la Blankgorĝa silvio, sed la Babilema ne havas la ruĝecbrunan koloron en flugiloj nek la uniforman grizon en la vizaĝo de tiu specio. La kanto de la Babilema silvio estas rapida kaj vibranta serio de nemuzikecaj notoj tet aŭ ĉe, tre diferencaj de tiuj de la plendema kanto de la Blankgorĝa silvio .
Kiel plej parto de "silvioj", ankaŭ tiu estas insektovora, sed ĝi manĝas ankaŭ berojn kaj aliajn mildajn fruktojn. Tiu estas birdo de tre malfermaj kamparoj kaj terkultivejoj, kun grandaj arbustoj por nestumado kaj kelkaj arboj. La nesto estas konstruita en malalta arbusto aŭ rubuso, kaj demetis 3-7 ovojn.
Eksperimentoj efektivitaj en Germanio en ĉielmapa kinejo de la Lernejo por Komercnavigado de Bremeno montris, ke tiuj silvioj, kiuj migras de Germanio al Arabio kaj vojaĝas dumnokte orientiĝas per la steloj kaj scias instinkte per ili trovi sian direkton sudorientan: nome, se oni delasas ilin en la ĉielmapa kinejo en la jarepoko de la formigro ili spontane alprenas la ĝustan direkton al Arabio, sed se oni false turnas la kinan "ĉielon" sur iliaj kapoj ili prenas malĝustan direkton, sed ĝustan rilate la al ili montritaj steloj.
Tiu specio komune estis konsiderata tre rilata al la Blankgorĝa silvio, kiu estas tre simila. Oni sugestis, ke ambaŭ specioj separiĝis en la lasta glaciepoko simile al la disigo inter la Ĉifĉafo kaj la Fitiso, kun ties prauloj limigitaj en du enklavoj, unu sudoriente kaj alia sudokcidente de Eŭropo. Kiam la glacio retiriĝis, la du formoj supozeble ne plu rekonis unu la alian kiel la sama specio. Tamen, sciencistoj pristudis tiun aferon kaj konstatis, ke fakte tiuj du taksonoj ne estas tre proksime parencoj.
Pli ĝuste, la Babilema silvio kaj ties plej proksima parencoj la Alteosilvio kaj la Oazosilvio ŝajnas pli rilataj al grupo de morfologie tre malsimilaj specioj. Tiuj varias multe laŭ grando kaj koloro, sed ankaŭ ne havas la ruĝbrunajn flugilmakulojn kaj havas fortan kontraston inter la kutime malhelaj vizaĝoj kaj la blankecaj gorĝoj. Tiu grupo loĝas el la sudaj partoj de la teritorio de la grupo de la Babilema silvio kaj inkludas la speciojn de la grupo de la Orfeosilvio, nome la Araba silvio kaj la Bruna kaj la Jemena silvioj kiuj estas foje lokataj en Parisoma (Helbig 2001, Jønsson & Fjeldså 2006). Tiele ŝajnas kvazaŭ ke la diverĝo de la grupo de la Babilema silvio kaj ties plej proksimaj vivantaj parencoj estas pli antikva ol oni supozis, kaj ke ĝi ne implicas separigon fare de glacio en Eŭropo, sed pro aridigo ĉe la regiono de Arabio (kio okazis ankaŭ dum glaciepokoj).
La grupo de la Babilema silvio disiĝis en la nunaj specioj, la Alteosilvio kaj la Oazosilvio el la Margelanika silvio kiu povas esti ankaŭ specife distinga. En tiu superspecio, la Babilema silvio ŝajne formas la bazan eŭropean stirpon. Oni agnoskas sendube nur du nuntempajn subspeciojn de la Babilema silvio, kaj ili interreproduktiĝas tra Centra Eŭropo:
Aliaj du pliaj taksonoj loĝas en la koincida zono kun la Oazosilvio, etende el la nordo de la areo de la Kaspia Maro al Mongolio (Snow et al. 1998). La filogenio de tiuj ne estas ankoraŭ bone konata kaj eventuale povus aparteni ĉu al alia specio ĉu esti stereotipaj hibridoj:
Simile la Sylvia curruca caucasica estas intermeza inter la Babilema kaj la Alteosilvio (Snow et al. 1998).
Birdo kiu vintrumis en la Birdobservatorio de Landsort en Svedio diferencis laŭ la analizo de mtDNA el ĉiu taksono en la komplekso, kvankam ĝi plej proksime similis al la halimodendri en naturo (Pettersson 2001). Ĉar mtDNA estas heredata nur el la patrino, se tiu birdo estus hibrido tio devus esti estinta rekonebla.
La Babilema silvio (Sylvia curruca) estas komuna kaj disvastigata specio de birdo de la familio de Silviedoj kaj de ties plej tipa genro nome Sylvia aŭ silvioj, kiuj estas grizecaj aŭ grizecbrunaj insektovoruloj.
Ĝi reproduktiĝas en moderklimata Eŭropo, escepte en sudokcidento, kaj en okcidenta kaj centra Azio. Tiu malgranda paserina birdo estas tre migranta, kaj vintras en Afriko ĝuste iom sude de Saharo, en Arabio kaj Barato.
Väike-põõsalind (Sylvia curruca) on linnuliik põõsalindlaste sugukonnast põõsalinnu perekonnast.
Väike-põõsalind on levinud Euroopas, välja arvatud Edela-Euroopa, ning Lääne- ja Kesk-Aasias. Ta on rändlind ja talvitab Aafrikas lõuna pool Saharat, Araabia poolsaarel või Indias. Rändab öösel.
Eestis on väike-põõsalind üldlevinud harilik haudelind, kelle pesitsusaegset arvukust hinnatakse 120 000 – 180 000 paarile [1]. Ta saabub aprilli lõpul ja mai algul, lahkub augustis ja septembris.
Pikkus 12–14 cm. Ülapool on hallikaspruun, alapool valkjas, tiivad on pruunid. Pealagi ja kukal on hallid ning põsk on tumehall, kurgualune on valge. Vanalind ja noorlind on sarnased. Erineb pruunselg-põõsalinnust tumedate jalgade ja ühtlaselt tumedate tiibade poolest.
Kutsehüüd on naksuv tšek. Väike-põõsalinnu laul on lühike lõgin, millele eelneb põõsalinnu tüüpiline sädin. Laul võib olla ka lõginata.
Väike-põõsalind elab metsaservades, okaspuunoorendikes, kadastikes, hekkides, parkides ja aedades.
Väike-põõsalind teeb pesa tavaliselt madalale põõsasse, eelistades noori kuuski ja hekke. Tavaliselt tihedate okste vahel paiknev pesa koosneb hõredalt ja kohevalt asetsevatest peentest oksakestest, mille vahele on põimitud ämblikuniiti. Munad paistavad pesa põhjast läbi.
Kurnas on kolm kuni seitse, tavaliselt aga viis või kuus muna, mida mõlemad vanalinnud hauvad umbes 12 päeva. Munad on valkja taustaga, halli ja helepruuni laigustusega.
Toiduks on putukad ja mõnel määral ka marjad.
Väike-põõsalind (Sylvia curruca) on linnuliik põõsalindlaste sugukonnast põõsalinnu perekonnast.
Sasi-txinbotxoa (Sylvia curruca) Sylvia generoko animalia da. Hegaztien barruko Sylviidae familian sailkatua dago.
Sasi-txinbotxoa (Sylvia curruca) Sylvia generoko animalia da. Hegaztien barruko Sylviidae familian sailkatua dago.
Hernekerttu (Curruca curruca) on pieni harmahtava kerttulaji, jolla on päässään naamaria muistuttava tumma kuvio.
Harmahtava selkä, vaaleampi vatsapuoli, valkoinen kurkku, tummanharmaa naamio. Pituus 12–14 cm, siipien kärkiväli 19 cm, paino 11–13 g.
Vanhoilla hernekertuilla on täydellinen sulkasato heinä-elokuussa. Keväällä vanhan ja nuoren saattaa pystyä erottamaan höyhenpuvun kulumisasteesta: nuori lintu on kuluneemmassa puvussa.
Ääni on terävä naksaus. Laulu on lyhyt, yksinkertainen säksätys, kuin ravistelisi kuivia herneitä purkissa.
Vanhin suomalainen rengastettu hernekerttu on ollut 5 vuotta 1 kuukautta 14 päivää vanha. Euroopan vanhin on ollut latvialainen, vähintään 7 vuotta 7 kuukautta vanha yksilö.
Hernekerttu pesii Euroopassa Lounais-Eurooppaa ja Lappia lukuun ottamatta, sekä Länsi- ja Keski-Aasiassa.[1] Fennoskandiassa pohjoisraja menee tuntureita pitkin. Se muuttaa talveksi Saharan eteläpuoliseen Afrikkaan, Arabiaan tai Intiaan. Syysmuutto on elo-syyskuussa, kevätmuutto touko-kesäkuussa. Suomessa pesii 200 000 – 350 000 paria.
Aurinkoisilla kuivilla paikoilla, kuten katajikkoisilla kedoilla ja metsänreunoissa, kuusen- ja männyntaimikoissa, meren luodoilla, puutarhoissa ja pihoilla. Ei tavata sulkeutuneessa metsässä.
Pesä on pensaassa tai kuusessa melko matalalla, ja on rakennettu tavallisesti kuivista kuusenoksista ja pehmustettu joillakin kuiduilla. Muninta alkaa toukokuun loppupuolella. Munia on 3–7 kpl, tavallisesti 5 tai 6. Molemmat emot hautovat yhteensä noin 12 vrk. Poikaset lähtevät pesästä lentokyvyttöminä runsaan 10 päivän ikäisinä. Jotkut parit saattavat pesiä kahdesti kesän aikana.
Hyönteisiä, jonkun verran myös marjoja.
Hernekerttu (Curruca curruca) on pieni harmahtava kerttulaji, jolla on päässään naamaria muistuttava tumma kuvio.
A Papuxa cincenta (Sylvia curruca) é unha ave da familia das Sylviidae
A Papuxa cincenta ten unha lonxitude duns 13,5 cm e pesa uns 12 gramos. É unha ave pequena, co lombo e a cabeza cor pardo avermellado, sendo nas ás a cor máis intensa. O resto do corpo é branco agrisado. Os machos e femias non presentan diferenzas morfolóxicas. Habita en claros de bosques con presenza de matogueiras, xardíns e parques. Aliméntase de insectos e bagas
A época de cría vai dende maio a xullo, consistindo a posta en 4 ou 6 ovos. O tempo de incubación é de 12 días, permanecendo os polos preto de 12 días no niño. Niño construído en matogueiras de baixa altura.
Común en toda Europa Central e Oriental. Ocasional ou rara na Península Ibérica, Italia e sur de Francia.
A Papuxa cincenta (Sylvia curruca) é unha ave da familia das Sylviidae
Pilkoji devynbalsė (lot. Sylvia curruca, angl. Lesser Whitethroat, vok. Klappergrasmücke) – devynbalsinių (Sylviidae) šeimos paukštis, priklausantis devynbalsių genčiai.
Paplitusi Europoje, išskyrus pietvakarinę dalį, ir centrinėje bei vakarinėje Azijoje. Migruojantis paukštis. Žiemoja Sacharos pietuose, Arabijoje ir Indijoje.
Gyvena atvirose vietose, kur auga krūmynai ir pavieniai medžiai. Lizdą suka ant apatinių šakų. Deda 3-7 kiaušinius.
Pilkoji devynbalsė (lot. Sylvia curruca, angl. Lesser Whitethroat, vok. Klappergrasmücke) – devynbalsinių (Sylviidae) šeimos paukštis, priklausantis devynbalsių genčiai.
Paplitusi Europoje, išskyrus pietvakarinę dalį, ir centrinėje bei vakarinėje Azijoje. Migruojantis paukštis. Žiemoja Sacharos pietuose, Arabijoje ir Indijoje.
Gyvena atvirose vietose, kur auga krūmynai ir pavieniai medžiai. Lizdą suka ant apatinių šakų. Deda 3-7 kiaušinius.
Gaišais ķauķis jeb malējiņš[1] (Sylvia curruca) ir maza auguma ķauķu dzimtas (Sylviidae) dziedātājputns, kas ligzdo Eiropā un Āzijā, ziemo Āfrikā un Āzijas dienvidos. Lielākā daļa populācijas ir izteikti gājputni, bet salīdzinoši neliela daļa populācijas Āzijas dienvidos ir nometnieki.[2] Tam ir trīs pasugas.[3]
Gaišajam ķauķim ir visplašākā izplatība no visiem putniem ķauķu ģintī. Tas ligzdo no Rietumeiropas līdz Austrumsibīrijai, Mongolijas austrumiem un Ķīnai. Areāla dienvidrobeža sasniedz Izraēlu, Irānas dienvidus un Pakistānu. Eiropas populācijas galvenokārt ziemo Ziemeļāfrikas austrumos, Āzijas populācijas Persijas līča reģionā un Indijā.[4]
Gaišais ķauķis Latvijā ir parasts un izplatīts ligzdotājs.[4] Tas ir viens no pirmajiem ķauķiem, kas pavasarī atgriežas ligzdošanas vietās.[1] Latvijā ligzdo nominālpasuga Sylvia curruca curruca.[4]
Gaišais ķauķis ir viens no mazākajiem ķauķiem. Tas ir slaids, ar šauru, garu asti un īsu knābi. Ķermeņa garums 11,5—14 cm, spārnu plētums 16—21 cm, svars 9,5—18 g.[5][6][7]
Mugurpuse pelēkbrūna, apakšpuse gaiši pelēkbrūna vai balta. Galvas virspuse pelēka, pazode balta, ar tumši pelēku masku pār acīm. Knābis īss, melns, ar gaišāku apakšējo knābja daļu. Acis brūnpelēkas. Kājas tumši zilpelēkas, gandrīz melnas. Abi dzimumi izskatās vienādi, bet īpatņi var būt gan gaišāki, gan tumšāki. Īpaši tas attiecas uz maskas un galvas virsas toņa intensitāti. Jaunie putni līdzīgi pieaugušajiem, bet to maska vājāk izteikta.[6][7] Ārēji gaišais ķauķis ir ļoti līdzīgs brūnspārnu ķauķim, bet ir par to mazāks, ar īsāku asti, pelēcīgāku muguru un gaišāku, baltāku pavēderi, kā arī uz spārniem iztrūkst rudi brūnā toņa.[6][7]
Mājo galvenokārt atklātā ainavā – krūmainās pļavās, apdzīvotās vietās, dārzos, parkos, mežmalās, jaunu skujkoku audzēs, uzturoties lapotņu un pameža biezokņos upju tuvumā.[2] Sastopams arī stepēs un pustuksnešos, kalnos līdz 2000 m virs jūras līmeņa. Migrācijas laikā uzturas arī niedru audzēs.[7][8] Katru gadu gājputnu populācijas veic garus migrācijas lidojumus.[2] Pavasarī ligzdošanas vietās ierodas pa vienam vai nelielās grupās.[7]
Ligzdošanas sezonā barojas galvenokārt ar kukaiņiem un citiem bezmugurkaulniekiem, pārējā laika galvenokārt ar augļiem un ogām, lai gan, salīdzinot ar citiem ķauķiem, gaišais ķauķis ir izteiktāks kukaiņēdājs.[2] Barību meklē krūmos, koku lapotnē, kur uzknābā kukaiņus no zariem, lapām un mizas. Agri no rītiem barību meklē koku augšējos zaros, vēlāk dienā uzturas lapotnes vidus daļā un uz apakšējiem zariem. Retumis barojas arī uz zemes.[8]
Ligzdošanas sezona ir laikā no aprīļa līdz augusta sākumam.[2] Pāri apmetas 30—100 m attālumā viens no otra.[7] Dziļā kausveida ligzda vīta no sausas zāles, saknītēm, smalkiem zariņiem, sūnām, lapām, zirnekļu tīkliem, no iekšpuses izklāta ar smalkām saknītēm, matiem un augu pūkām. Tā atrodas kādā krūmā (ļoti bieži krūmā ar dzeloņiem), nelielā kokā vai retāk lielos, garos zālaugos, 0,3—1,5 m augstumā no zemes.[2][7][8] Ligzda tiek būvēta 5—11 dienas. Pirmais ligzdošanas vietā ierodas tēviņš un uzsāk ligzdas būvniecību. Kad ierodas mātīte, tā novērtē tēviņa ligzdošanas vietas izvēli un pēc tam, ja mātīte vietu pieņem, abi kopā pabeidz ligzdu. Ja mātīte nepieņem ligzdošanas vietu, tēviņš vij ligzdu jaunā vietā. Reizēm tēviņš pabeidz ligzdu viens pats.[1][7]
Dējumā ir 3—7 gaiši raibumotas olas. Inkubācijas periods ilgst 11—15 dienas. Perē un par mazuļiem rūpējas abi vecāki. Jaunie putni izlido 9—14 dienu vecumā.[6][7][8]
Gaišajam ķauķim ir 3 pasugas:[3]
Gaišais ķauķis jeb malējiņš (Sylvia curruca) ir maza auguma ķauķu dzimtas (Sylviidae) dziedātājputns, kas ligzdo Eiropā un Āzijā, ziemo Āfrikā un Āzijas dienvidos. Lielākā daļa populācijas ir izteikti gājputni, bet salīdzinoši neliela daļa populācijas Āzijas dienvidos ir nometnieki. Tam ir trīs pasugas.
De braamsluiper (Sylvia curruca) is een zangvogel uit de familie van zangers (Sylviidae).
De rugzijde is bruingekleurd met een lichtere onderzijde. De lichaamslengte bedraagt 13,5 cm.
De zang van de braamsluiper begint vaak met een lage, prevelende strofe, gevolgd door een vijf- tot zesmaal snel herhaalde, ratelende noot, die ver hoorbaar is. Pogingen om de vogel te naderen worden meestal gedwarsboomd door zijn gewoonte met lange tussenpozen te zingen.
Het tussen dichte begroeiing verstopte nest is een uit verdord gras en worteltjes bestaande kom. Wanneer de jongen voor het eerst het nest verlaten, geven de ouders van hun ongerustheid over de veiligheid van hun kroost blijk door constant een luid 'tek-tek-tek'en een karakteristieke, trillende roep te laten horen. Een legsel bestaat meestal uit 4 tot 6 eieren, die worden uitgebroed in een periode van 11 tot 12 dagen. Het broeden wordt door beide ouders gedaan. Het mannetje start meestal met de nestbouw, waarna het vrouwtje hem op een later tijdstip helpt.
Braamsluipers komen tijdens het broedseizoen in grote delen van Europa voor, waaronder in Nederland en België. De braamsluiper geeft de voorkeur aan gebieden met een hogere begroeiing en mijdt terreinen met slechts hier en daar een struik. Hij komt veelal voor aan bosranden, tuinen, parken, maar ook in de bergen boven de bosgrens in de bergdennen.
Door hoofdzakelijk in Oost-Afrika, juist ten noorden van de evenaar, te overwinteren, ontkwam de braamsluiper aan het lot dat zo vele grasmussen tijdens de ernstige droogten van 1968-1969 in de Sahara trof.
De soort telt 4 ondersoorten:
Nederlandstalige Wikisource.De braamsluiper (Sylvia curruca) is een zangvogel uit de familie van zangers (Sylviidae).
Møllar (Sylvia curruca) er ein fugl i songarfamilien.
Arten er ein hekkefugl i det tempererte Europa unntatt Iberia, og i vestre og sentrale Asia. I Noreg hekkar han nord til og med Trøndelag med hovudutbreiing på Austlandet og langs Sørlandskysten. Han er trekkfugl med overvintring i nordaustlege Afrika, Arabia og India.
Møllar (Sylvia curruca) er ein fugl i songarfamilien.
Arten er ein hekkefugl i det tempererte Europa unntatt Iberia, og i vestre og sentrale Asia. I Noreg hekkar han nord til og med Trøndelag med hovudutbreiing på Austlandet og langs Sørlandskysten. Han er trekkfugl med overvintring i nordaustlege Afrika, Arabia og India.
Møller (Sylvia curruca) tilhører sangerfamilien, og er den minste arten i slekten Sylvia.
Mølleren blir ca. 12 til 14 cm i lengde og veier 12 til 16 gram. Oversiden er gråbrun og undersiden er hvit. Den lille fuglen har en hvitlig hals, et grått hode og mørke bein. Begge kjønn har samme farger. Mølleren kan bli opptil 11 år gammel.
Den hekker i det meste av Europa, men ikke Sørvest-Europa, Irland, Italia og nordre deler av Norden. I Norge hekker den nord til Bodø.
Mølleren livnærer seg av edderkopper, snegler, bær, insekter og insektlarver.
De bygger et skålformede rede av gress, røtter, hår og løv, og er gjemt i busker og trær nært bakken. Hunnen legger tre til fem egg.
Møller (Sylvia curruca) tilhører sangerfamilien, og er den minste arten i slekten Sylvia.
Mølleren blir ca. 12 til 14 cm i lengde og veier 12 til 16 gram. Oversiden er gråbrun og undersiden er hvit. Den lille fuglen har en hvitlig hals, et grått hode og mørke bein. Begge kjønn har samme farger. Mølleren kan bli opptil 11 år gammel.
Den hekker i det meste av Europa, men ikke Sørvest-Europa, Irland, Italia og nordre deler av Norden. I Norge hekker den nord til Bodø.
Mølleren livnærer seg av edderkopper, snegler, bær, insekter og insektlarver.
De bygger et skålformede rede av gress, røtter, hår og løv, og er gjemt i busker og trær nært bakken. Hunnen legger tre til fem egg.
_at_Bharatpur_I_IMG_5246.jpg)
Scientìfich: Sylvia curruca
Piemontèis : ...
Italian : Bigiarella
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Piegża[4], piegża zwyczajna, gajówka piegża, pokrzewka piegża (Curruca curruca) – gatunek małego ptaka wędrownego z rodziny pokrzewek (Sylviidae).
Wyróżniono kilka podgatunków C. curruca[5][4]:
Zamieszkuje Europę bez jej części zachodnich i południowych (tzn. zachodniej Francji i Półwyspu Iberyjskiego, dużej części Apeninów, północnej Skandynawii i północnych krańców Wielkiej Brytanii) oraz poza północną częścią Półwyspu Skandynawskiego, oraz zachodnią i środkową Azję (zasięg sięga Mongolii i wschodniej Syberii). Przeloty w kwietniu - maju i sierpniu - wrześniu. Wędruje na duże odległości zimując w środkowej Afryce na południe od Sahary, na Półwyspie Arabskim i na subkontynencie indyjskim. Wyróżnia się 9 podgatunków.
Niewielka pokrzewka o smukłej sylwetce, bardzo podobna do cierniówki, choć mniejsza i z krótszym ogonem oraz bez rdzawoczerwonego odcienia na skrzydle. Ponadto piegża ma nogi ciemne, a cierniówka – jasne, płowożółte[7]. Obie płci ubarwione niemal jednakowo, u samców jedynie nieco bardziej intensywne barwy, ale trudno to rozróżnić w terenie. Wierzch ciała i skrzydła intensywnie brązowoszare, spód brudnobiały z różowym nalotem. Drugorzędowe lotki mają jasne obrzeżenia, które tworzą jaśniejsze pole na skrzydle. Ogon szarobrązowy z białymi brzegami. Głowa popielata z ciemnoszarymi policzkami i pokrywami usznymi (tworzy to słabo skontrastowaną maskę), przez oko przechodzi ciemnoszara smuga, podgardle prawie białe. Nogi są niebieskawe lub ołowiowoszare.
To jedna z najmniejszych pokrzewek. Jest mniejsza od wróbla.
ok. 11-13 g
Samiec wykonuje swą pieśń dwuetapowo - to charakterystyczna dla gatunku monotonna rytmiczna piosenka. Zaczyna od bardzo cichego, szczebiotliwego wstępu (słyszanego jedynie z bliska), po czym w części głównej wydaje głośny, twardy trel, który może przypominać nieco klekotanie lub bulgotanie. To zwykle po niej można dowiedzieć się o ich obecności.
Oprócz ostrego kląskania wydają też ostre „tak”.
W przeciwieństwie do innych pokrzewek, piegże są mało płochliwe i słabo reagują na widok człowieka, który zbliża się do ich gniazda.
W krajobrazie otwartym większe skupiska krzewów rosnących pod wysokimi drzewami w pobliżu polnych dróg, parki (również śródmiejskie, gdzie może być bardzo liczna), sady, cmentarze, ogrody, zadrzewienia śródpolne, wrzosowiska, nasypy z wrzosami. Unika większych kompleksów leśnych, zwykle widuje się je na ich skraju lub w młodych uprawach leśnych (przeważnie iglastych). Często widywana w pobliżu osad ludzkich, co oznajmia nieskomplikowanym klekotem. W Alpach zasiedla lasy górskie po pas kosodrzewiny.
Piegże wracają na swoje tereny lęgowe wcześniej niż inne pokrzewki, bo przeważnie już w drugiej połowie kwietnia (niektóre w maju). Lęgi trwają od maja do lipca. Obserwacje dowiodły, że samce przylatują o dzień wcześniej niż ich partnerki, po to by zająć terytoria lęgowe.
Ulokowane we wnętrzu zwartego, gęstego krzewu lub żywopłotu, na wysokości 6-120 cm nad ziemią, dobrze osłonięte. Budowane przez oba ptaki w parze (co typowe u pokrzewek) przyjmuje wyraźnie mniejsze rozmiary niż konstrukcje lęgowe innych gatunków pokrzewek. Składa się z suchych łodyg i liści traw. Gniazdo jest jednak bardzo słabej budowy, przejrzyste (ażurowe), toteż zewnętrzne warstwy ptaki często pokrywają pajęczynami. W wyściółce znajdują się niewielkie ilości trawy i włosia.
Przeważnie dwa lęgi w roku, z czego pierwszy około połowy maja, a następny pod koniec czerwca. Składa 4-6 jaj o średnich wymiarach 16,5x12,5 mm, białych bądź z lekkim odcieniem brązowym i nielicznymi dość dużymi brązowymi lub szarobrązowymi plamami - tworzą one mały pierścień wokół tępego bieguna jaja.
Od złożenia ostatniego lub przedostatniego jaja trwa 11-13 dni. W czynności tej biorą udział oboje rodzice. Ptaki często wysiadują jajo kukułki. Pisklęta opuszczają gniazdo po 10-14 dniach. Rozpoznaje się je po pomarańczowo zabarwionym wnętrzu paszczy i dwóch niewyraźnych szarych plamach na języku. Dorosłe ptaki karmią swe młode jeszcze przez pewien czas po wylocie (około 3 tygodnie) w pobliżu gniazda. Odloty na zimowiska przypadają we wrześniu i październiku, kiedy to ptaki kierują się do południowej Europy i północnej Afryki.
Latem prawie wyłącznie drobne owady, ich larwy i poczwarki oraz inne bezkręgowce, jesienią również jagody, preferują najbardziej czarny bez.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[8].
Podobnie jak gajówki, tak i środkowoeuropejskie piegże nie wykazują długoterminowych zmian w liczebności populacji. Wynika to z tego, że zimują za strefą Sahelu i nie cierpią na susze tam występujące, co chroni je przed większym wymieraniem.
Piegża, piegża zwyczajna, gajówka piegża, pokrzewka piegża (Curruca curruca) – gatunek małego ptaka wędrownego z rodziny pokrzewek (Sylviidae).
Silvia mică (Sylvia curruca), numită și silvie de grădină pitică, este o pasăre migratoare din familia silviidelor, ordinul paseriformelor, răspândită în Europa, lipsind numai din nordul extrem și din sud-vestul continentului, și în Asia, exceptând nordul, sudul și în mare parte centrul continentului. Este o specie migratoare care iernează în sudul Asiei și centrul Africii, pe un areal sub formă de bandă, care se întinde din India și Pakistan până în Mali. Sunt descrise 6 subspecii: Sylvia curruca curruca, Sylvia curruca blythi, Sylvia curruca halimodendri, Sylvia curruca minula, Sylvia curruca margelanica și Sylvia curruca althaea. În România și Republica Moldova cuibărește subspecia Sylvia curruca curruca, care este un oaspete de vară, ce iernează în centrul și nord-estul Africii, dar și în Orientul Mijlociu. În România este destul de frecventă, întâlnindu-se în toată țară, în Carpați până la 2000 m. Populația cuibăritoare din România este cuprinsă între 400.000 și 1.200.000 de perechi, efective mai mari găsindu-se numai în Rusia, unde populația depășește 2.000.000 de perechi. În Republica Moldova este răspândită pe întreg teritoriul ei. Preferă habitatele intermediare între păduri întinse și câmpuri deschise, fiind întâlnită adesea în liziere, poieni și rariști de pădure și pajiști presărate cu tufărișuri; pe pante, văi și în lunci cu subarboret bogat, în livezi, parcuri, crânguri tinere. Este mai puțin sperioasă decât alte specii de silvii. Este o pasăre mică, având o lungime de 13-15 cm, cât vrabia, și o greutate de 11-13 grame. Longevitatea maximă înregistrată în natură este de 9 ani. Partea superioară a capului este sur-cenușiu; spatele cenușiu-bruniu, partea inferioară albă. Se recunoaște ușor după cele două dungi întunecate sur-închise de pe părțile laterale ale capului, care încep de la baza ciocului, continuă peste ochi și parțial pe obraji. Rectricele externe pe steagul extern sunt albe, pe steagul intern au o pată cuneiformă mare și albă, începând de la vârf în lungul rahisului negru. Picioarele sunt cenușiu-închis, irisul gri. Sexele se pot determina numai după zona de clocit (placa incubatoare) de pe abdomen. Se hrănește de obicei dimineața pe crengile superioare ale copacilor, iar în timpul zilei în mijlocul sau în josul copacilor și uneori la nivelul solului. Este o specie omnivoră, dar se hrănește preponderent cu insecte și păianjeni, mai ales primăvara și vara, însă la sfârșitul verii și toamna consumă și semințe, fructe și pomușoare de diverse plante. Sosește din cartierele de iernat în perioada aprilie-mai. După marcarea teritoriului, masculul atrage femela prin cântec; la apariția acesteia el își demonstrează comportamentul nupțial caracteristic. Cuibul este amplasat pe crenguțele tufarilor, copacilor mici sau în ierburi înalte, perene, la o înălțime de 0,2-1,2 m de la sol. Sunt preferate în special plantele care au spini, mulți lăstari ori frunze fine, care facilitează prinderea cuibului. Cuibul are formă de cupă relativ adâncă și este construit din fire subțiri de vegetație uscată, ramuri mici, rădăcini, mușchi și pânză de păianjen. În interior este căptușit cu iarbă fină, păr, lână și alte materiale vegetale disponibile. Din mai până în iunie femela depune o pontă formată din 4-6 ouă albe-gălbui, ornate cu pete cărămizii sau cenușii, pe care le clocesc ambii parteneri, timp de 11-14 zile. Anual silvia mică poate depune două ponte. Puii sunt hrăniți de către ambii părinți, predominat cu insecte, și devin zburători la 10-14 zile, moment în care părăsesc cuibul. Ei nu se îndepărtează de acesta, fiind încă dependenți pentru câteva zile de hrana adusă de către părinți. Primii pui pot fi observați deja în ultima decadă a lunii mai. Cântecul este variat, constând din două părți; un ciripit scurt și înăbușit, urmat de o serie sonoră și rapidă de triluri clare identice, "tilililililili..." sau "rutututututu...", care este emis din ascunzișul frunzelor sau în timp ce se deplasează de pe o cracă pe alta. Strigăt de contact este scurt, ca un plescăit de limbă, "tek". Este o pasăre folositoare, hrănindu-se cu vătămătorii periculoși ai pădurilor și terenurilor agricole.[2][3][4][5][6][7][8][9][10][11][12][13]
Materiale media legate de Silvie mică la Wikimedia Commons
Silvia mică (Sylvia curruca), numită și silvie de grădină pitică, este o pasăre migratoare din familia silviidelor, ordinul paseriformelor, răspândită în Europa, lipsind numai din nordul extrem și din sud-vestul continentului, și în Asia, exceptând nordul, sudul și în mare parte centrul continentului. Este o specie migratoare care iernează în sudul Asiei și centrul Africii, pe un areal sub formă de bandă, care se întinde din India și Pakistan până în Mali. Sunt descrise 6 subspecii: Sylvia curruca curruca, Sylvia curruca blythi, Sylvia curruca halimodendri, Sylvia curruca minula, Sylvia curruca margelanica și Sylvia curruca althaea. În România și Republica Moldova cuibărește subspecia Sylvia curruca curruca, care este un oaspete de vară, ce iernează în centrul și nord-estul Africii, dar și în Orientul Mijlociu. În România este destul de frecventă, întâlnindu-se în toată țară, în Carpați până la 2000 m. Populația cuibăritoare din România este cuprinsă între 400.000 și 1.200.000 de perechi, efective mai mari găsindu-se numai în Rusia, unde populația depășește 2.000.000 de perechi. În Republica Moldova este răspândită pe întreg teritoriul ei. Preferă habitatele intermediare între păduri întinse și câmpuri deschise, fiind întâlnită adesea în liziere, poieni și rariști de pădure și pajiști presărate cu tufărișuri; pe pante, văi și în lunci cu subarboret bogat, în livezi, parcuri, crânguri tinere. Este mai puțin sperioasă decât alte specii de silvii. Este o pasăre mică, având o lungime de 13-15 cm, cât vrabia, și o greutate de 11-13 grame. Longevitatea maximă înregistrată în natură este de 9 ani. Partea superioară a capului este sur-cenușiu; spatele cenușiu-bruniu, partea inferioară albă. Se recunoaște ușor după cele două dungi întunecate sur-închise de pe părțile laterale ale capului, care încep de la baza ciocului, continuă peste ochi și parțial pe obraji. Rectricele externe pe steagul extern sunt albe, pe steagul intern au o pată cuneiformă mare și albă, începând de la vârf în lungul rahisului negru. Picioarele sunt cenușiu-închis, irisul gri. Sexele se pot determina numai după zona de clocit (placa incubatoare) de pe abdomen. Se hrănește de obicei dimineața pe crengile superioare ale copacilor, iar în timpul zilei în mijlocul sau în josul copacilor și uneori la nivelul solului. Este o specie omnivoră, dar se hrănește preponderent cu insecte și păianjeni, mai ales primăvara și vara, însă la sfârșitul verii și toamna consumă și semințe, fructe și pomușoare de diverse plante. Sosește din cartierele de iernat în perioada aprilie-mai. După marcarea teritoriului, masculul atrage femela prin cântec; la apariția acesteia el își demonstrează comportamentul nupțial caracteristic. Cuibul este amplasat pe crenguțele tufarilor, copacilor mici sau în ierburi înalte, perene, la o înălțime de 0,2-1,2 m de la sol. Sunt preferate în special plantele care au spini, mulți lăstari ori frunze fine, care facilitează prinderea cuibului. Cuibul are formă de cupă relativ adâncă și este construit din fire subțiri de vegetație uscată, ramuri mici, rădăcini, mușchi și pânză de păianjen. În interior este căptușit cu iarbă fină, păr, lână și alte materiale vegetale disponibile. Din mai până în iunie femela depune o pontă formată din 4-6 ouă albe-gălbui, ornate cu pete cărămizii sau cenușii, pe care le clocesc ambii parteneri, timp de 11-14 zile. Anual silvia mică poate depune două ponte. Puii sunt hrăniți de către ambii părinți, predominat cu insecte, și devin zburători la 10-14 zile, moment în care părăsesc cuibul. Ei nu se îndepărtează de acesta, fiind încă dependenți pentru câteva zile de hrana adusă de către părinți. Primii pui pot fi observați deja în ultima decadă a lunii mai. Cântecul este variat, constând din două părți; un ciripit scurt și înăbușit, urmat de o serie sonoră și rapidă de triluri clare identice, "tilililililili..." sau "rutututututu...", care este emis din ascunzișul frunzelor sau în timp ce se deplasează de pe o cracă pe alta. Strigăt de contact este scurt, ca un plescăit de limbă, "tek". Este o pasăre folositoare, hrănindu-se cu vătămătorii periculoși ai pădurilor și terenurilor agricole.
Penica popolavá[3], (lat. Sylvia curruca) je malý sťahovavý druh spevavca z čeľade penicovité (Sylviidae). Hniezdi v centrálnej a západnej Palearktíde od Anglicka až po Jakutsko. Jeden z najrozšírenejších druhov na Slovensku.[4]
Penica popolavá meria 13[5] – 13,5 cm[6] a váži 11 – 13 g [7]. Chrbát je sivohnedej farby, cez oko sa tiahne tmavšia páska, ostro kontrastujúca s bielou farbou hrdla a hrude.
Penica popolavá spieva veľmi často, jej typický drnčavý spev znie ako "dededededededede"[6] alebo "dlülülülülü"[5]. Vydáva ho v rovnakej tónovej výške a predchádza mu tiché švitorenie.[6] Volá "tjäk" alebo"čä-dä-dä-dä".[6]
Penica popolavá bola zaznamená v 94 % mapovacích kvadrátov. Hniezdi od nížin až po 1 650 m n. m..
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 40 000 – 80 000. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje sú stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v rokoch 1995, 1998[4] a 2001[8] žiadny. V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][9][10] Stupeň ohrozenia S – vyhovujúci ochranársky status.[4]
Penica popolavá je typický druh v miestach prechodu medzi lesom a krovinatou krajinou (nie úplne na slnku[7]), častá je v mestách v parkoch a záhradách[4], kde vyhľadávajú ozdobné kríky aj kríky s plodmi.[7]
Hniezdi dvakrát do roka, hniezdo umiestňuje v kríkoch nízko nad zemou. Na 4 – 6 vajíčkach sedia obaja rodičia 11 – 12 dní a po vyliahnutí ich kŕmia 10 – 11 dní.[7]
Kompozitná fotografia – pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Penica popolavá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Penica popolavá
Penica popolavá, (lat. Sylvia curruca) je malý sťahovavý druh spevavca z čeľade penicovité (Sylviidae). Hniezdi v centrálnej a západnej Palearktíde od Anglicka až po Jakutsko. Jeden z najrozšírenejších druhov na Slovensku.
Ärtsångare (Sylvia curruca) är en vanlig fågelart i familjen sylvior (Sylviidae) som häckar i stort sett hela Europa men även i västra och centrala Asien. Den är flyttfågel och övervintrar söder om Sahara, på Arabiska halvön och i Indien. Länge behandlades en grupp med närbesläktade taxon som underarter inom arten ärtsångare, men detta komplexet har idag oftast delats upp på ett antal arter.
Ärtsångarens häckar i Europa och Asien österut till Transbajkal och som längst söderut till norra Israel. I Europa förekommer den inte i norra Skandinavien, norra Storbritannien, på Irland och inte i västra Frankrike, Spanien och Portugal och i Italien häckar den endast längst norrut. Den är en flyttfågel som övervintrar i söder om Sahara; främst i Östafrika, på södra Arabiska halvön och i Indien.[3]
Den förekommer i stora delar av Sverige utom längst i norr.[4]
Tidigare placerades nästan alla sångare i familjen Sylviidae men idag har denna familj delats upp i ett antal familjer och gruppen sångare behandlas istället som överfamiljen Sylvioidea.
Länge behandlades en grupp med närbesläktade taxon som underarter inom arten ärtsångare och man talar om ärtsångarkomplexet. Ur detta komplexet har det idag urskiljts ut två till tre arter; bergärtsångare (Sylvia althae) som häckar i bergstrakter i Centralasien och ökenärtsångare (Sylvia minula) som häckar i de centralasiatiska ökenområdena. Även Sylvia margelanica behandlas som en distinkt art av vissa taxonomer som delar upp ökenärtsångare i dessa båda arter.[5]. Ur detta artkomplex framstår ärtsångaren som den basala europeiska utvecklingslinjen.
Ärtsångaren delas idag oftast upp i tre underarter:[6]
Taxonet telengetica anses numera vara synonym med halimodendri, liksom caucasica med curruca.
Analyser av mtDNA från en fågel som övervintrade på Landsort i Sverige visade att den skiljde sig ifrån alla andra kända taxa inom komplexet. Dock liknade den mest halimodendri i fält.[7]
Ärtsångaren har tidigare behandlats som en nära släkting till törnsångare (Sylvia communis) och man har trott att dessa båda taxon separerades under den senaste istiden. Detta skulle ha skett på samma sätt som uppdelningen mellan taxonen gransångare (Phylloscopus collybita) och lövsångare (Phylloscopus trochilus) där en population av släktet Phylloscopus, av inlandsisen, separerades i två europeiska populationer; en sydöstlig och en sydvästlig. När sedan isen drog sig norrut så hade de båda populationerna förändrats så pass mycket att de inte längre häckade tillsammans. Senare forskning har dock påvisat att ärtsångare och törnsångare inte alls är så nära besläktade som man tidigare har trott.
Nutida studier har istället visat att ärtsångare, tillsammans med sina närmsta släktingar bergärtsångare (Sylvia althae) och ökenärtsångare (Sylvia minula), är närmare besläktade med en grupp arter med varierande morfologi. De varierar mycket vad gäller storlek och dräkt, saknar rödbruna vingfläckar och ofta kontrasterar den mörka kinden kraftigt mot den ljusa strupen. Den senare gruppen förekommer från de södra områdena av ärtsångarens utbredningsområde och söderut i Afrika och omfattar herdesångare (Sylvia hortensis), mästersångare (Sylvia crassirostris), arabsångare (Sylvia leucomelaena), jemensångare (Sylvia buryi) och sorgsångare (Sylvia lugens), där de två tidigare placerades i släktet Parisoma[8]. Detta indikerar att skillnaderna inom ärtsångarkomplexet och dess närmsta släktingar är äldre än tidigare förutspått, och att gruppen inte uppstod på grund av den senaste istiden i Europa, utan istället på grund av att ökenområden utbredde sig på Arabiska halvön vilket också skedde under nedisningarna.
Den adulta ärtsångaren är i genomsnitt 12–14 cm lång och väger 12–16 gram. Ovansidan är gråbrun och undersidan är vitaktig. Den har vit strupe, grå hjässa, grå örontäckare och mörka ben. Könen och åldrarna är lika.[4]
Den nordöstliga underarten S. c. blythi har en ljusare grå hjässa som separeras från kinden genom ett vitt ögonbrynsstreck.
Att i fält skilja på exempelvis nominatformen S. c. curruca och ökenärtsångare (S. minula) är mycket svårt då dessa båda taxon har en klinal övergång i och med taxonet halimodendri. Dock är typiska ökenärtsångare något mindre, har ljusare gråbrun rygg och renare vita stjärtsidor.[9]
Det korta locklätet låter som "tät" eller "tsche". Sången skiljer sig från den hos övriga arter i släktet Sylvia. Den är cirka 2 sekunder kort och består först av ett kort pladder och övergår sedan till ett entonigt och skallrande läte, som ljudet av torkade ärtor som skakas i en plåtburk vilket förmodligen gett fågeln dess namn.[4]
Ärtsångaren lever i trädgårdar, parker, bergsområden och öppna skogsområden. Den är ofta svår att få syn på, då den rör sig i täta busksnår. Även när den sjunger brukar den vara dold.[4] Ärtsångaren livnär sig av spindlar, blötdjur, bär samt insekter och deras larver. Den kan bli upp till 11 år gammal.
Från april till oktober återfinns ärtsångaren på sina häckningsområden. Den blir könsmogen efter ett år. Den bygger ett bo av gräs, rötter, hår och strån, som oftast göms lågt över marken i täta busksnår eller träd. Honan lägger 3 till 5 ägg. Äggen ruvas omväxlande av båda föräldrarna i 11 till 13 dagar under den huvudsakliga häckningstiden i maj till juli. Juvenilerna stannar i boet i 11 till 14 dagar.
Förr kallades ärtsångaren även för "ärtsmyg".[10]
Ärtsångare (Sylvia curruca) är en vanlig fågelart i familjen sylvior (Sylviidae) som häckar i stort sett hela Europa men även i västra och centrala Asien. Den är flyttfågel och övervintrar söder om Sahara, på Arabiska halvön och i Indien. Länge behandlades en grupp med närbesläktade taxon som underarter inom arten ärtsångare, men detta komplexet har idag oftast delats upp på ett antal arter.
Küçük akgerdan (Sylvia curruca), Avrupa'nın ılımlı kesimleri, güneybatısı hariç ve Batı ve Orta Asya'da bulunan ötleğengiller (Sylvidae) familyasından yaygın, tipik bir ötleğen türüdür.
Diğer ötleğenlerden farklı olarak, eşeyler birirlerine benzerdir. Grimsi sırt, beyaz alttaraflar ve koyu renk, gözlerin ve boğazın çevresinde beyaz olarak bulunan maskeli gri bir başa sahiptirler.
Diğer ötleğenler gibi böcekçil beslenirler. Bununla beraber dağ meyvelerini de yerler.
Açık alanlarda ve ekili arazilerde, büyük çalılar ya da ağaçlara yuvalarını yaparlar. Yuva kısa veya dikenli bir çalıya, yapılır, 3 ila 7 yumurta bırakılır.
Göçmendir ve kışlarını Afrika'nın Sahara çölü, Arabistan ve Hindistan'a yakın bölgelerde geçirler.
Virtual Birds'de Küçük akgerdan kuşunun kuş sesi bulunur.
Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Küçük akgerdan (Sylvia curruca), Avrupa'nın ılımlı kesimleri, güneybatısı hariç ve Batı ve Orta Asya'da bulunan ötleğengiller (Sylvidae) familyasından yaygın, tipik bir ötleğen türüdür.
Невеликий птах, маса тіла 19-20 г, довжина тіла близько 14 см. Дорослий птах зверху сірувато-бурий, з оливковим відтінком; боки шиї сіруваті; низ сірувато-білий, з вохристим відтінком на волі і боках тулуба; махові і стернові пера бурі; дзьоб зверху темно-бурий, знизу світліший; ноги темно-сірі. Молодий птах схожий на дорослого, але зверху буріший; низ світліший; на боках шиї сірого кольору нема.
Від інших кропив'янок відрізняється однотонним забарвленням верху і піснею.[1]
Пісня — мелодійні трелі і свист, але без флейтового закінчення, як у чорноголової кропив'янки: поклик — дещо гугняве «чек — чек — чек».
Ареал дуже широкий — від західних меж Європи до Забайкалля, від лісотундри до південної Азії.
В Україні гніздиться в лісовій і лісостеповій смугах, а також на значній частині степової смуги; мігрує на всій території.[1]
Перелітний птах, є дальнім мігрантом. Осіння міграія розпочинаєтьс на початку - в середині серпня та закінчується до кінця вересня. Кропив'янки, що гніздяться в Європі, зимують в Центральній Африці.
Біотоп, якому птах надає перевагу: ліси, сади, парки з густою чагарниковою рослинністю. Мешкає скрізь, де є кущі, часто у населених пунктах.
Чисельність в Європі оцінена в 4,8-7,8 млн пар, в Україні — 155–230 тис. пар. Чисельність стабільна[2].
На місця гніздування на території України прилітають протягом квітня. Першими з'являються самці, які починають будувати гнізда ще до прильоту самок. Будування гнізда триває 5-11 днів. Гніздиться окремими парами. Гнізда влаштовує на невеликій висоті (0,4-2 м) на молодих деревах і кущах. Віддає перевагу молодим ялинам, ялівцю, рідше гніздиться на деревах інших порід. У містах гнізда зазвичай влаштовує на декоративних кущах (туя, спірея, жимолость тощо). Гніздо закріплює біля стовбура на бічних гілках, у розгалуженнях та мутовках гілок, серед негустого їх переплетіння. Гніздо являє собою доволі пухку, неміцну споруду, значно меншу, ніж у інших кропив'янок. Стінки його складені з тонких деревних гілочок та сухих стебел трав'янистих рослин. Лоток акуратно вистелений тонкими корінцями, дрібними травинками, нерідко із домішками волосся, тонких луб'яних волокон. Інколи зовні в стінки вплітаються комочки павутиння, кокони комах, рослинний пух. Розміри гнізд: діаметр гнізда 9,2 (8,5-10,0), висота гнізда 6,9 (5,5-9,0), діаметр лотка 5,7 (5,1-6,0), глибина лотка 4,2 (3,8-5,2) мм.
Кладка зазвичай складається з 5 яєць, часто з 4 або 6. У виключних випадках трапляються кладки з 7 яєць. Основний фон шкаралупи зеленовато-білий, нерідко з легким вершковим відтінком. Поверхневі плями невеликі, бурого кольору різної інтенсивності, розкидані нещільно, біля тупого кінця можуть утворювати віночок.
Глибокі плями дрібні та великі, сірого кольору. Середні розміри яєць 16,9×12,8 мм.
Свіжі кладки трапляються у другій — третій декадах травня — на початку червня. У більшості пар має місце також і друге гніздування (в липні). Насиджують кладку самець і самка протягом 11-13 діб. Молоді птахи стають здатними до польоту вже через 10-11 днів.[3]
Навесні та на початку літа прудка кропив'янка живиться переважно безхребетними: павуками, черевоногими молюсками, комахами та їх личинками; пізнім літом та восени живиться також ягодами.
Перебуває під охороною Бернської конвенції.
Sylvia curruca là một loài chim trong họ Sylviidae.[1]
Длина тела 11,5—13,5 см, крыла — около 6,5 см; вес — 12—16 г. Основная окраска оперения буроватая. Голова чёрно-серая, маховые крылья тёмно-бурые. Похожа на серую славку, но несколько уступает ей в размерах и имеет на голове тёмную полоску, проходящую на голове от клюва через глаз к затылку.
Живёт повсюду, где есть кусты и живые изгороди (даже в огородах и палисадниках). Рыхлое гнездо строит невысоко на кустах в мае — июне. Европейские особи зимуют в Центральной Африке. В Центральной Европе — с апреля по октябрь[2]. Имеет обширный ареал : от западных границ Европы до Забайкалья, от лесотундры до южной Азии[3].
Держатся большей частью в подлеске, малозаметны. Прилетают поздно, хотя и раньше других славок. Обитают в кустарниках по опушкам, полянам, негустых лесах с развитым подлеском. В степях и лесотундре населяют в основном поймы с кустами.
Птицы питаются пауками, брюхоногими моллюсками, ягодами, насекомыми и личинками.
В первые же дни после прилёта самцы начинаю петь, сооружают несколько «сигнальных» (недостроенных) гнёзд. С образованием пары одно гнездо достраивается вместе. Гнездо на кусте на высоте от 0,2 до 1,5 м, иногда до 6—8 метров. В кладке 3—7, чаще 5 яиц неярко-белого цвета с серовато-бурыми пятнами. Птенцы оставляют гнездо в возрасте 11—13 дней, ещё не умея летать. Взрослые кормят их до возраста 3-4 недели.
.jpg)
Длина тела 11,5—13,5 см, крыла — около 6,5 см; вес — 12—16 г. Основная окраска оперения буроватая. Голова чёрно-серая, маховые крылья тёмно-бурые. Похожа на серую славку, но несколько уступает ей в размерах и имеет на голове тёмную полоску, проходящую на голове от клюва через глаз к затылку.
白喉林莺（学名：Sylvia curruca）为鶲科莺属的鸟类。该物种的模式产地在瑞典。[1]
.jpg){kind=small}
这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
_at_Bharatpur_I_IMG_5246.jpg)
_at_Bharatpur_I_IMG_5246.jpg)
.jpg)
_at_Bharatpur_I_IMG_5246.jpg)
_(6).jpg)
.JPG)
_at_Bharatpur_I_IMG_5246.jpg)
