Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
El bisbita camineru o de Berthelot (Anthus berthelotii) ye ye una especie d'ave de la familia Motacillidae de les bisbites (Anthus). Ye endémica de la Macaronesia, namái habita les Islles Canaries, Madeira y les islles Selvaxes. El so nome científicu dióse-y n'honor al naturalista galu Sabín Berthelot, que moró en la islla de Tenerife. La so población envalórase ente 40.000 y 200.000 exemplares. Tien la cabeza pequeña y el so pechu ye sobresaliente. Ye de color negru y blancu y ye un pocu gruesu.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. El bisbita camineru o de Berthelot (Anthus berthelotii) ye ye una especie d'ave de la familia Motacillidae de les bisbites (Anthus). Ye endémica de la Macaronesia, namái habita les Islles Canaries, Madeira y les islles Selvaxes. El so nome científicu dióse-y n'honor al naturalista galu Sabín Berthelot, que moró en la islla de Tenerife. La so población envalórase ente 40.000 y 200.000 exemplares. Tien la cabeza pequeña y el so pechu ye sobresaliente. Ye de color negru y blancu y ye un pocu gruesu.
Anthus berthelotii[1] a zo ur spesad golvaneged bihan eus kerentiad ar Motacillidae.
Dougen a ra anv an naturour gall Sabin Berthelot (1794-1880).
Al labous emañ brosezat an daou isspesad anezhañ[2] :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Anthus berthelotii a zo ur spesad golvaneged bihan eus kerentiad ar Motacillidae.
Dougen a ra anv an naturour gall Sabin Berthelot (1794-1880).
La piula de Berthelot[1] (Anthus berthelotii) és un ocell de la família dels motacíl·lids (Motacillidae) que habita zones àrides i terres de conreu de Macaronèsia, a les illes Salvatges, Madeira i Canàries
La piula de Berthelot (Anthus berthelotii) és un ocell de la família dels motacíl·lids (Motacillidae) que habita zones àrides i terres de conreu de Macaronèsia, a les illes Salvatges, Madeira i Canàries
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corhedydd Berthelot (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: corhedyddion Berthelot) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anthus berthelotii; yr enw Saesneg arno yw Canarian pipit. Mae'n perthyn i deulu'r Siglennod (Lladin: Motacillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. berthelotii, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r corhedydd Berthelot yn perthyn i deulu'r Siglennod (Lladin: Motacillidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn hirewin Abysinia Macronyx flavicollis Aderyn hirewin Fülleborn Macronyx fuelleborni Aderyn hirewin Grimwood Macronyx grimwoodi Aderyn hirewin gwridog Macronyx ameliae
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corhedydd Berthelot (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: corhedyddion Berthelot) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anthus berthelotii; yr enw Saesneg arno yw Canarian pipit. Mae'n perthyn i deulu'r Siglennod (Lladin: Motacillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. berthelotii, sef enw'r rhywogaeth.
Der Kanarenpieper (Anthus berthelotii) ist eine Singvogelart aus der Familie der Stelzen und Pieper. Er ist auf den Kanarischen Inseln, den Ilhas Selvagens und auf Madeira endemisch, wo er trockene, gras- und buschbestandene Habitate bewohnt und die einzige dort brütende Pieperart ist. Er ist ein Standvogel, von dem es bislang keinerlei Nachweise als Irrgast außerhalb seines Verbreitungsgebiets gab. Der Bestand wird grob auf 20.000–100.000 Brutpaare geschätzt und die Art ist laut IUCN nicht bedroht (“least concern”). Das Artepitheton ehrt den französischen Naturforscher Sabin Berthelot.
Der Kanarenpieper ist dem nah verwandten Brachpieper nicht unähnlich, aber mit 13,0–14,5 cm Körperlänge wesentlich kleiner, oberseits mehr grau und unterseits mehr weiß sowie wesentlich deutlicher gestrichelt. Die Flügellänge liegt zwischen 73 und 81 mm, die Schwanzlänge zwischen 53 und 62 mm. Der Kopf ist verhältnismäßig groß, der Körper recht kurz. Der relativ schlanke Schnabel ist 14,5–16,0 mm lang. Der Oberschnabel ist dunkel- bis mittelgrau und zeigt fleischfarbene Unterkanten, der blass fleischfarbene Unterschnabel hat eine dunkle Spitze und bisweilen hell gelbliche Kanten. Die Beine und Füße sind fleischfarben und bisweilen leicht gelblich, die Krallen deutlich dunkler. Die Iris ist dunkelbraun, das Auge zeigt einen hellen Ring. Ein Sexualdimorphismus ist nicht vorhanden.
Die Oberseite adulter Vögel ist graubraun mit einer deutlichen, dunklen Streifung auf dem Scheitel und einer etwas verwascheneren auf Rücken und Nacken. Der Bürzel ist ungezeichnet. Der breite, lange Überaugenstreif ist weißlich wie auch Kinn, Kehle und der Bartstreif. Letzterer ist von den Ohrdecken, die im Zentrum etwas aufgehellt sind von einem dunklen Streifen abgegrenzt. Zügel und Kinnstreif sind dunkelbraun. Die Unterseite ist weißlich und im frischen Gefieder leicht gelblich- bis rötlichbeige überhaucht. Die Brust ist kräftig dunkelbraun, die Flanken etwas feiner gestrichelt, manchmal aber auch fast ungestrichelt. Die Randdecken sind graubraun wie die Oberseite, das übrige Flügelgefieder ist schwarzbraun und zeigt beige Säume. An den Armdecken sind die Spitzen sehr breit und hell, so dass diese helle Flügelbinden bilden. Da die Säume der mittleren Armdecken schmal sind stechen die dunklen Zentren zudem als breites, kontrastierendes Band heraus. Die Steuerfedern sind überwiegend schwarzbraun, das mittlere Paar etwas heller mit beigen Säumen. Die äußeren drei zeigen auf der Außenfahne einen hellen Keil, der zu den Schwanzaußenseiten, die dadurch weißlich wirken, länger wird.
Die saisonale Variation ist geringfügig und kommt nur durch Gefiederabnutzung zustande. Es findet jährlich nach der Brutzeit, also etwa zwischen Juli und August, eine Vollmauser statt.
Kanarenpieper im Jugendkleid sind sehr viel kontrastreicher gefärbt als Altvögel. Die Oberseite ist dunkler und mehr braun und wirkt durch dunkle Federzentren und helle Säume geschuppt. Die Unterseite ist intensiver weiß, die Strichelung auf der Brust sehr breit. Die Säume der Flügelfedern sind wärmer beige und insbesondere an den Armdecken sehr hell.
Das stimmliche Repertoire ist dem des Brachpiepers sehr ähnlich. Der Ruf (Hörbeispiel[1]) ähnelt dem der Schafstelze und ist ein weiches tschlie oder tschirlie. Der Gesang ähnelt dem Ruf und ist eine sehr einfache, beständige Wiederholung zweisilbiger Laute, was etwa wie tzirlie tzirlie tzirlie tzirlie… klingt. Im Unterschied zum Brachpieper ist die Stimmlage etwas höher.
Der Kanarenpieper kommt ausschließlich auf den Kanaren, den Ilhas Selvagens sowie auf Madeira, Porto Santo und den Ilhas Desertas vor. Der Bestand auf den Kanaren wird auf 20.000–100.000 Vögel geschätzt und die Art ist auf Lanzarote eine der häufigsten Offenlandbewohner. Hier wurden auf manchen Flächen Bestandsdichten von 37 Brutpaaren/10 ha festgestellt. Auf Selvagem Grande ist der Bestand aufgrund der Witterungsbedingungen starken Schwankungen unterworfen, der Kernbestand wurde hier in den 1990er Jahren auf 50 Brutpaare geschätzt. Weitere 500–1000 Brutpaare kommen vermutlich auf Madeira vor.[2]
Es werden zwei Unterarten beschrieben, von denen die Nominatform auf den Kanaren und den Ilhas Selvagens und die etwas langschnäbeligere Unterart A. b. madeirensis Hartert, 1905 auf Madeira vorkommt. Da der Unterschied aber äußerst geringfügig ausfällt und andere Unterscheidungsmerkmale wohl auf undifferenzierten Messungen beruhen, wird die Art von Alström & Mild (2003) als monotypisch angesehen.
Der Kanarenpieper bewohnt offene, trockene und buschbestandene sowie teils felsige Flächen. Auf Madeira ist die Art vorwiegend in Graslandschaften des Hochplateaus zu finden, aber auch in trockenem Weideland an der Küste. Die Höhenverbreitung auf den Kanaren reicht von Meereshöhe bis auf 3000 Meter. Hier findet man den Kanarenpieper in einem breiteren Spektrum von Lebensräumen wie offenen Ackerflächen, buschbestandenen Berghängen, Dünen und Halbwüsten sowie trockenen Lichtungen innerhalb bewaldeter Gebiete.
Die Fortpflanzungszeit scheint von variabler Länge zu sein und zwischen Januar und August zu liegen. Es wird angenommen, dass oft mehr als eine Jahresbrut stattfindet. Das Nest ist ein tiefer Napf aus Halmen und Fasern, der mit weichem Material wie Tierhaaren und Federn ausgekleidet wird. Es wird in der Deckung von trockener Vegetation, Sträuchern, Steinen oder teils niedrigstehend in Euphorbien errichtet. Das Gelege besteht aus 2–5 rundovalen, glänzenden Eiern, die auf hellgrauem Grund bräunlich gesprenkelt und 19,5 × 14,8 mm groß sind.
Der Kanarenpieper (Anthus berthelotii) ist eine Singvogelart aus der Familie der Stelzen und Pieper. Er ist auf den Kanarischen Inseln, den Ilhas Selvagens und auf Madeira endemisch, wo er trockene, gras- und buschbestandene Habitate bewohnt und die einzige dort brütende Pieperart ist. Er ist ein Standvogel, von dem es bislang keinerlei Nachweise als Irrgast außerhalb seines Verbreitungsgebiets gab. Der Bestand wird grob auf 20.000–100.000 Brutpaare geschätzt und die Art ist laut IUCN nicht bedroht (“least concern”). Das Artepitheton ehrt den französischen Naturforscher Sabin Berthelot.
Berthelot's pipit (Anthus berthelotii) is a small passerine bird which breeds in Madeira and the Canary Islands. It is a common resident in both archipelagos.
Berthelot's pipit is found in open country. The nest is on the ground, with 3-5 eggs being laid.
This is a small pipit, 13–14 centimetres (5.1–5.5 in) in length. It is an undistinguished looking species on the ground, mainly grey above and whitish below, with some breast streaking. It has a whitish supercilium and eyering, with dark eye and moustachial stripes. The sexes are similar, but juveniles are browner than adults.
This species appears shorter tailed and larger headed than meadow pipit. Its call is a "schrip" like yellow wagtail, and the song, given in flight, is a chattery "tsivrr tsivrr tsivrr tsivrr".
This species is named after the French naturalist Sabin Berthelot, one-time resident of the Canary Islands, by Carl Bolle.
Berthelot's pipit (Anthus berthelotii) is a small passerine bird which breeds in Madeira and the Canary Islands. It is a common resident in both archipelagos.
Berthelot's pipit is found in open country. The nest is on the ground, with 3-5 eggs being laid.
This is a small pipit, 13–14 centimetres (5.1–5.5 in) in length. It is an undistinguished looking species on the ground, mainly grey above and whitish below, with some breast streaking. It has a whitish supercilium and eyering, with dark eye and moustachial stripes. The sexes are similar, but juveniles are browner than adults.
This species appears shorter tailed and larger headed than meadow pipit. Its call is a "schrip" like yellow wagtail, and the song, given in flight, is a chattery "tsivrr tsivrr tsivrr tsivrr".
This species is named after the French naturalist Sabin Berthelot, one-time resident of the Canary Islands, by Carl Bolle.
La Bertelota pipio, Anthus berthelotii, estas mezgranda paserina birdo, membro de la genro de pipioj kaj familio de Motaciledoj (kiu enhavas ankaŭ la motacilojn kaj longungulojn) kiu reproduktiĝas en Madejro kaj Kanarioj. Ĝi estas komuna specio de loĝantaj birdoj en ambaŭ insularoj.
La Bertelota pipio troviĝas en malferma kamparo. La nesto estas surgrunda, la ino demetas 3-5 ovojn.
Tiu estas malgranda pipio, 13-14.5 cm longa. Ĝ estas nedistingeblaspekta specio surgrunde, ĉefe griza supre kaj blankeca sube, kun iom da brusta strieco. Ĝi havas blankecajn superokulan strion kaj okulringon, kun malhela okulo kaj mustaĉajn striojn. Ambaŭ seksoj estas similaj, sed junuloj estas pli brunaj ol plenkreskuloj.
Tiu specio ŝajnas pli mallongvosta kaj grandkapa ol la Herbejpipio. Ties alvoko estas "sĉrip" kiel tiu de la Flava motacilo, kaj la kanto, dumfluga, estas babileca "civrr civrr civrr civrr".
Tiu specio ricevis nomon laŭ la franca naturalisto Sabin Berthelot, iam loĝanto en Kanarioj, fare de Carl Bolle.
La Bertelota pipio, Anthus berthelotii, estas mezgranda paserina birdo, membro de la genro de pipioj kaj familio de Motaciledoj (kiu enhavas ankaŭ la motacilojn kaj longungulojn) kiu reproduktiĝas en Madejro kaj Kanarioj. Ĝi estas komuna specio de loĝantaj birdoj en ambaŭ insularoj.
La Bertelota pipio troviĝas en malferma kamparo. La nesto estas surgrunda, la ino demetas 3-5 ovojn.
Tiu estas malgranda pipio, 13-14.5 cm longa. Ĝ estas nedistingeblaspekta specio surgrunde, ĉefe griza supre kaj blankeca sube, kun iom da brusta strieco. Ĝi havas blankecajn superokulan strion kaj okulringon, kun malhela okulo kaj mustaĉajn striojn. Ambaŭ seksoj estas similaj, sed junuloj estas pli brunaj ol plenkreskuloj.
Tiu specio ŝajnas pli mallongvosta kaj grandkapa ol la Herbejpipio. Ties alvoko estas "sĉrip" kiel tiu de la Flava motacilo, kaj la kanto, dumfluga, estas babileca "civrr civrr civrr civrr".
Tiu specio ricevis nomon laŭ la franca naturalisto Sabin Berthelot, iam loĝanto en Kanarioj, fare de Carl Bolle.
El bisbita caminero o de Berthelot (Anthus berthelotii) es una especie de ave de la familia Motacillidae de las bisbitas (Anthus). Es endémica de la Macaronesia, solamente habita las islas Canarias, Madeira y las islas Salvajes. Su nombre científico se le dio en honor al naturalista galo Sabino Berthelot, que residió en Tenerife. Su población se estima entre 40.000 y 200.000 ejemplares.Tiene la cabeza pequeña y su pecho es sobresaliente. Es de color negro y blanco y es un poco grueso.
El bisbita caminero o de Berthelot (Anthus berthelotii) es una especie de ave de la familia Motacillidae de las bisbitas (Anthus). Es endémica de la Macaronesia, solamente habita las islas Canarias, Madeira y las islas Salvajes. Su nombre científico se le dio en honor al naturalista galo Sabino Berthelot, que residió en Tenerife. Su población se estima entre 40.000 y 200.000 ejemplares.Tiene la cabeza pequeña y su pecho es sobresaliente. Es de color negro y blanco y es un poco grueso.
Kanariar txirta (Anthus berthelotii) Anthus generoko animalia da. Hegaztien barruko Motacillidae familian sailkatua dago.
Kanariar txirta (Anthus berthelotii) Anthus generoko animalia da. Hegaztien barruko Motacillidae familian sailkatua dago.
Kanariankirvinen (Anthus berthelotii) on Madeiralla ja Kanariansaarilla elävä varpuslintu. Sen nimialalajin elinympäristö käsittää Kanariansaarten lisäksi Selvagenssaaret, alalaji madeirensis elää Madeiran saaristossa. Carl Bolle kuvaili lajin holotyypin Kanariansaarilta 1882.[2] Laji on nimetty Sabin Berthelotin kunniaksi.
Kanariankirvinen (Anthus berthelotii) on Madeiralla ja Kanariansaarilla elävä varpuslintu. Sen nimialalajin elinympäristö käsittää Kanariansaarten lisäksi Selvagenssaaret, alalaji madeirensis elää Madeiran saaristossa. Carl Bolle kuvaili lajin holotyypin Kanariansaarilta 1882. Laji on nimetty Sabin Berthelotin kunniaksi.
Anthus berthelotii
Le Pipit de Berthelot (Anthus berthelotii) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Motacillidae. Ses noms normalisé et scientifique commémorent le naturaliste français Sabin Berthelot (1794-1880).
Il niche à Madère et aux îles Canaries.
D'après Alan P. Peterson, il existe les deux sous-espèces suivantes :
Anthus berthelotii
Le Pipit de Berthelot (Anthus berthelotii) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Motacillidae. Ses noms normalisé et scientifique commémorent le naturaliste français Sabin Berthelot (1794-1880).
Berthelots pieper (Anthus berthelotii) is een soort zangvogel uit de familie piepers en kwikstaarten van het geslacht Anthus. De vogel broedt op Madeira en de Canarische Eilanden.
Berthelots pieper is 13 tot 14,5 cm lang en is even groot als de graspieper. De vogel heeft een ander postuur, de poten staan meer naar achteren en de kop is groter, met een relatief fijne snavel. De vogel oogt licht, met een vuilwitte borst met weinig streping. Onvolwassen vogels zijn iets meer gestreept en zijn warmbruin van boven, volwassen vogels zijn daar veel lichter grijsbruin.[2]
Berthelots pieper komt alleen voor op de Canarische Eilanden en Madeira. Het leefgebied bestaat uit droog zandig en stenig terrein met een lage vegetatie en op stenige berghellingen of hellingen van vulkanische as.[2]
De grootte van de populatie wordt geschat op 20.000-100.000 broedparen. Er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat. Daarom staat deze pieper als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Habitat van de Berthelots pieper
Op Madeira
Op Gran Canaria.
Berthelots pieper (Anthus berthelotii) is een soort zangvogel uit de familie piepers en kwikstaarten van het geslacht Anthus. De vogel broedt op Madeira en de Canarische Eilanden.
Multimedia w Wikimedia Commons Świergotek kanaryjski (Corydalla berthelotii) – gatunek małego ptaka z rodziny pliszkowatych. Występuje na Wyspach Kanaryjskich, Maderze i Wyspach Selvagens. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał Carl Bolle w 1862 na łamach Journal für Ornithologie. Holotyp pochodził z Wysp Kanaryjskich. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Anthus berthelotii[3]; nazwa ta jest obecnie (2017) podtrzymywana przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC). IOC uznaje gatunek za monotypowy[4], autorzy Handbook of the Birds of the World wyróżniają 2 podgatunki[5]. Epitet gatunkowy berthelotii upamiętnia francuskiego malakologa, Sabina Berthelot, w latach 1848–1874 konsula na Teneryfie[6].
Długość ciała 13–14,5 cm[7], masa ciała 16–19 g[5]. Szczegółowe wymiary dla osobników z Selvagen Grande (27 samców, 26 dla długości ogona, oraz 25 samic, 22 dla długości ogona), podane w mm[8]:
Płeć Długość skrzydła Długość ogona Długość skoku Długość dzioba Samiec 72,7 ± 0,34 61,92 ± 0,45 21,58 ± 0,10 15,32 ± 0,12 Samica 69,76 ± 0,33 59,25 ± 0,47 21,51 ± 0,11 15,24 ± 0,13Upierzenie w przeważającej części szare i brudnobiałe. Wierzch ciała kreskowany z wyjątkiem karku, na którym ciemniejsze kreski nie występują lub są bardzo cienkie. Ilość kresek na płaszczu i barkówkach zmienna. Dostrzec można wyraźną brudnobiałą brew, ciemny pasek oczny i pasek policzkowy. Występuje jasna obrączka oczna, obszar pod okiem i na pokrywach usznych jasny. Spód ciała brudnobiały, pierś kreskowana. Osobniki młodociane wyróżniają się cieplejszym, bardziej brązowym kolorem tła na grzebiecie oraz obfitszym kreskowaniem[7].
Świergotki kanaryjskie występują na Wyspach Kanaryjskich, w archipelagu Madera (Madera, Ilhas Desertas i Porto Santo, istnieją także doniesienia z Baixo) oraz na Wyspach Selvagens[5]. Są to jedyne świergotki na Wyspach Kanaryjskich i Maderze[7] oraz jedyne ptaki lądowe gnieżdżące się na Wyspach Selvagens[9].
Świergotki kanaryjskie zamieszkują suche równiny, piaszczyste obszary porośnięte niską roślinnością oraz górskie zbocza[7]. W swym zasięgu nie występują jedynie w gęstych lasach oraz wilgotniejszych częściach wyspy. Odnotowywane były od poziomu morza do wysokości ponad 2000 m n.p.m. Żywią się głównie bezkręgowcami, takimi jak prostoskrzydłe i gąsienice motyli, oraz nasionami[5]. Głos podobny do głosu pliszki żółtej (Motacilla flava). Pieśń, wykonywana podczas falistego lotu tokowego, złożona jest z sylab przywodzących na myśl głos świergotka łąkowego (A. pratensis), brzmiących jak tszilp...tszilp...tszilp; ptak powtarza je 4–7 razy, niekiedy szybciej i z wibrującym albo terkoczącym brzmieniem. Poruszają się biegiem, co jakiś czas gwałtownie zatrzymując się. W razie zagrożenia chętniej odbiega, niż odfruwa[7].
Okres lęgowy trwa od stycznia do sierpnia, zaczyna się później na wyższych wysokościach. Prawdopodobnie świergotki kanaryjskie wypowadzają 2 lęgi w jednym sezonie[5]. Gniazdo umieszczone jest na ziemi, ma formę kubeczka zbudowanego z łodyg roślin, wyściełanego sierścią i pierzem[9]. W jednym z badań (przeprowadzanych na Teneryfie) zniesienie liczyło 2–4 jaja. Główną przyczyną niepowodzeń w lęgach były złe warunki pogodowe (intensywne opady)[10].
IUCN uznaje świergotka kanaryjskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2017). BirdLife International ocenia trend populacji jako stabilny[11].
Świergotek kanaryjski (Corydalla berthelotii) – gatunek małego ptaka z rodziny pliszkowatych. Występuje na Wyspach Kanaryjskich, Maderze i Wyspach Selvagens. Nie jest zagrożony wyginięciem.
O Corre-caminhos (Anthus bertheloti) é uma espécie de ave da família Motacillidae.[3]
Endémica da Macaronésia. Vista maioritariamente no arquipélago da Madeira, em zonas com pouca vegetação ou rasteira.
Descrição: A identificação desta ave pode ser feita quase exclusivamente pela sua silhueta e pela forma como se move no solo que, tal como indica o nome, corre caminhos. A distinção entre esta subespécie e o Anthus bertheloti bertheloti, subespécie que ocorre nas Ilhas Selvagens é quase impossível em campo.
Observações: Esta subespécie é abundante nas ilhas da Madeira, Porto Santo e Desertas.
O Corre-caminhos (Anthus bertheloti) é uma espécie de ave da família Motacillidae.
Endémica da Macaronésia. Vista maioritariamente no arquipélago da Madeira, em zonas com pouca vegetação ou rasteira.
Descrição: A identificação desta ave pode ser feita quase exclusivamente pela sua silhueta e pela forma como se move no solo que, tal como indica o nome, corre caminhos. A distinção entre esta subespécie e o Anthus bertheloti bertheloti, subespécie que ocorre nas Ilhas Selvagens é quase impossível em campo.
Observações: Esta subespécie é abundante nas ilhas da Madeira, Porto Santo e Desertas.
Kanariepiplärka[2] (Anthus berthelotii) är en tätting i familjen ärlor som enbart förekommer i Kanarieöarna och på Madeira, där den är den enda häckande piplärkan.[3]
Kanariepiplärkan är en relativt liten piplärka, stor som ängspiplärkan (13-14,5 centimeter), men med annorlunda proportioner och mer tecknad som en fältpiplärka (Anthus campestris). Huvudet är förhållandevis stort och bakkroppen kort, vilket gör att den verkar märkligt framtung. Den rör sig också annorlunda, med snabba ruscher kombinerat med blixtsnabba stopp snarare än piplärkornas promenerande.[4]
Ovan är kanariepiplärkan rätt ostreckat grå och smutsvit. Utmärkande är tydligt ögonbrynsstreck, ljus ögonring samt mörkt ögon-, mustasch- och strupsidesstreck. Bröstet är längssträckat och vitt, ej beige.[1]
Lätet påminner om gulärlans, ett rivit tsrie(e). Sången utförs i sångflykt, ett upprepat fältpiplärkelikt tschilp... tschilp....[1]
Kanariepiplärka förekommer endast i några ögruppen i Atlanten där den är stannfågel. Vissa behandlar den som monotypisk[5] medan andra delar in den i två underarter:[3]
Arten är närmast släkt med fältpiplärkan. DNA-studier visar att de tillsammans med några framför allt afrikanska arter är närmare släkt med sporrpiplärkorna i Macronyx än med exempelvis ängspiplärka och trädpiplärka.[6] Det kan i framtiden medföra att kanariepiplärkan med släktingar flyttas till ett annat släkte. Än så länge har dessa nya forskningsresultat inte resulterat i några taxonomiska förändringar.
Kanariepiplärkan häckar på sandig och stenig mark med låg växtlighet, i bergssluttningar samt på torra slätter.[4] Den påträffas från havsnivå till 2000 meter över havet.[1] Den häckar från slutet av januari till augusti och lägger två kullar med två till fem ägg i varje.[1] Boet av torrt gräs och rötter byggs i skydd av en buske eller sten. Fågeln livnär sig huvudsakligen av insekter och andra ryggradslösa djur men intar också frön.[1]
Arten har ett litet utbredningsområde och en begränsad population, men utvecklingen är stabil.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till 30.000-150.000 par.[1] Den beskrivs som allmänt förekommande.[4]
Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar Sabin Berthelot (1794-1880), fransk malakolog, konsul på Teneriffa 1848-1874.[7]
.jpg)
.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör kanariepiplärka.
Wikispecies har information om Anthus berthelotii.
Kanariepiplärka (Anthus berthelotii) är en tätting i familjen ärlor som enbart förekommer i Kanarieöarna och på Madeira, där den är den enda häckande piplärkan.
Anthus berthelotii là một loài chim trong họ Motacillidae.[2]
.jpg)
Anthus berthelotii là một loài chim trong họ Motacillidae.
Anthus berthelotii (Bolle, 1862)
Охранный статус
Канарский конёк[1], или конёк Бертелота[1] (лат. Anthus berthelotii) — один из видов коньков. Назван в честь французского ботаника и натуралиста Сабена Бертло, долгое время проживавшем на Канарах.[2]
Несмотря на название, канарский конёк не является эндемиком Канарских островов. Он также гнездится и на Мадейре. Встречается в основном на открытых пространствах.
По сравнению с другими коньками, канарский вид меньше. Длина тела — 13—15 см. Оперение серо-коричневое, окрас птенцов более коричневый. Половой диморфизм не выражен.
Откладывает 3—5 яиц.
Выделяют канарский и мадейрский подвиды.[3]
Несмотря на ограниченный ареал, вид не находится под угрозой исчезновения (LC). Численность оценивается в 20-100 тысяч пар, до 300 тысяч особей.[4]
.jpg)
.jpg)
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Канарский конёк, или конёк Бертелота (лат. Anthus berthelotii) — один из видов коньков. Назван в честь французского ботаника и натуралиста Сабена Бертло, долгое время проживавшем на Канарах.
_(7346001088).jpg)
