Forty Spotted Pardalote

Pardalotus quadragintus és un ocell de la família dels pardalòtids (Pardalotidae) que habita boscos d'eucaliptus de Tasmània i algunes illes properes.

En diverses llengües rep el nom de "pardalot de Tasmània" (Espanyol: Pardalote tasmano. Francès: Pardalote de Tasmanie).

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pardalot deugain smotyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pardalotiau deugain smotyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pardalotus quadragintus; yr enw Saesneg arno yw Forty-spotted Pardalote. Mae'n perthyn i deulu'r Pigwyr blodau (Lladin: Dicaeidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. quadragintus, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r pardalot deugain smotyn yn perthyn i deulu'r Pigwyr blodau (Lladin: Dicaeidae). Weithiau mae'r teulu hwn yn cael ei ystyried yn rhan o deulu ehangach: teulu'r Adar haul (Categori:Nectarinidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Peter Murrell Reserve

The forty-spotted pardalote (Pardalotus quadragintus) is one of Australia's rarest birds and by far the rarest pardalote, being confined to a few colonies in the south-east corner of Tasmania, mainly on Maria Island and Bruny Island.

Description

A small, energetic passerine about 9 to 10 cm (3.5 to 4 in) long, the forty-spot is similar to the much commoner spotted pardalote (Pardalotus punctatus), but has a dull greenish-brown back and head, compared to the more colourful plumage of the latter, with which it shares its range, and there is no brow line. The rump is olive, the under-tail dull yellow. The chest is white with light yellow tints. The wings are black with white tips, appearing as many (closer to 60 than 40) discrete dots when the wings are folded. There is no seasonal variation in plumage; juveniles are slightly less colourful than the adults.

Distribution and habitat

The forty-spotted pardalote is as of September 2021 found reliably only in a few isolated colonies on south-eastern Tasmania, most notably on Maria Island and Bruny Island. These two islands contain 99% of the species' population; there are a few colonies scattered across mainland Tasmania, and there may be a few left on Flinders Island.^[2] In 2009 there were 450 individuals on Bruny Island and 974 on Maria Island. A 2009 survey counted 1,486 birds at 54 of the 102 colonies surveyed; this compares with 3,840 individuals counted in 121 colonies in 1991 to 1997 – a loss of 47% of colonies.^[3]

The birds are found almost exclusively in dry eucalypt forests with high concentration of the Eucalyptus viminalis (white gum), where it forages almost exclusively. This species provides around 80% of the nestlings' diet.^[2][3]

Conservation

In the 17 years prior to 2010/2011, there had been a decrease of up to 60% in overall population. It is listed by the IUCN as endangered, because of its very small range, its highly fragmented distribution and its very small breeding area.^[3]

Threats include land clearing for sheep farming, low rainfall linked to climate change; bushfires; competitors such as noisy miners and striated pardalotes; predators such as the (introduced) laughing kookaburras; and the native parasitic fly Passeromyia longicornis.^[3]

Behaviour

Forty-spots form pairs and are territorial during the breeding season, but may form small flocks during the winter. They are insect hunters and forage methodically for small insects in the canopy. They nest in tree hollows and occasionally in ground burrows.

References

El pardalote tasmano (Pardalotus quadragintus)^[2]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Pardalotidae. Es el pardalote más escaso y una de las aves más raras de Australia ya que se encuentra confinado en algunas islas menores al este de Tasmania.

Descripción

Ejemplar en la reserva Peter Murrell.

El pardalote tasmano es un ave pequeña, de entre 9 y 10 cm de largo, y de aspecto similar al más común pardalote moteado (Pardalotus punctatus), pero con el dorso y cabeza de tonos pardo verdosos apagados en lugar del colorido plumaje de este último, con el que coincide en su área de distribución, y además no tiene lista superciliar. Su obispillo es verdoso, mientras que sus mejillas y la parte inferior de la cola son amarillentas. Su pecho es blanco con cierto tono amarillo. Las plumas de sus alas son negras y cada una tienen un punto blanco en la punta. No presenta variación estacional en su plumaje, pero los juveniles son de tonos más apagados que los adultos.

Distribución

Es endémico de la costa este de Tasmania y las islas menores aledañas, aunque en la actualidad solo se encuentra permanentemente en algunas colonias aisladas en el sureste de Tasmania, principalmente en las islas Maria y Bruny. Ocasionalmente se registra su presencia en las zonas suburbanas de Hobart. Son aves sedentarias o que realizan desplazamientos locales por su restringido área de distribución. Su población está en declive y está clasificado como especie en peligro de extinción. Es más abundante en isla Maria, que se gestiona como reserva. BirdLife International identifica como emplazamientos importantes para la conservación del pardalote de Tasmania la isla Bruny, el centro de la isla Flinders, la isla Maria y el sureste de Tasmania.^[3]​

Hábitat

Se asocia a los bosques secos de eucaliptos con alta concentración de Eucalyptus viminalis, donde se alimenta casi exclusivamente.

Comportamiento

El pardalote tasmano forma parejas y es territorial durante la época de cría, aunque se integra en pequeñas bandas durante el invierno. Se alimenta de insectos que busca metódicamente en las copas de los árboles. Anidan en los huecos de los árboles y ocasionalmente en madrigueras en el suelo.

Referencias

Pardalotus quadragintus Pardalotus generoko animalia da. Hegaztien barruko Pardalotidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Pardalotus
• Pardalotidae

Tasmanianhelmikäs (Pardalotus quadragintus)^[2] on helmikkäiden heimoon kuuluva varpuslintu.

Levinneisyys

Tasmanianhelmikästä tavataan kotoperäisenä Tasmaniassa ja joillain sen lähisaarilla. Sen kannaksi arvioidaan 1 000–1 500 yksilöä. Laji on luokiteltu erittäin uhanalaiseksi, koska sen levinneisyysalue on hyvin pieni ja pirstoutunut.^[1]

Elinympäristö

Tasmanianhelmikäs elää avoimissa Eucalyptus viminalis-lajin muodostamissa metsissä.^[1]

Lähteet

Pardalotus quadragintus

Le Pardalote de Tasmanie (Pardalotus quadragintus) est une espèce de passereaux endémique au sud-est de la Tasmanie, en Australie.

Il vit uniquement dans les forêts et zones boisées d'Eucalyptus viminalis. Cette espèce leur procure de la nourriture, sous forme d'invertébrés, et de miellat^[1].

Il pardaloto dalle quaranta macchie o pardaloto tasmaniano (Pardalotus quadragintus Gould, 1838) è un uccello passeriforme della famiglia Pardalotidae^[2].

Etimologia

Il nome scientifico della specie, quadragintus, deriva dal latino quadraginta, "quaranta", in riferimento alle macchie bianche del piumaggio, dalle quali deriva anche il nome comune di questi uccelli.

Descrizione

Maschio impagliato.

Femmina impagliata.

Dimensioni

Misura 8,5–11 cm di lunghezza, per 9-13 g di peso^[3].

Aspetto

Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto e paffuto, muniti di grossa testa con becco corto e forte di forma conica, ali appuntite, zampe corte e forti e coda corta e squadrata: si tratta dell'unica specie di pardaloto priva di calotta scura e di sopracciglio chiaro.

Il piumaggio è di colore bruno-olivastro su fronte, vertice, nuca, dorso e fianchi, mentre faccia, sopracciglio, guance, gola, petto e parte centrale del ventre sono di colore verde-giallastro, col basso ventre ed il sottocoda tendenti al biancastro: ali e coda presentano penne nere, ciascuna con una macchia circolare bianca in punta, per un totale che solitamente spazia fra le cinquanta e le sessanta macchie, piuttosto che le quaranta del nome comune.
Il dimorfismo sessuale è presente ma non evidentissimo, con femmine dal giallo pettorale e ventrale quasi assente e sostituito dal grigio-biancastro con sfumature giallastre più o meno evidenti a seconda dell'esemplare.

In ambedue i sessi il becco è nerastro, le zampe sono di color carnicino-nerastro e gli occhi sono di colore bruno scuro.

Biologia

Si tratta di uccelli diurni, che vivono da soli o in coppie, non di rado accompagnandosi ad altre specie di uccelli (fra cui anche le altre due specie di pardaloto diffuse in Tasmania^[4]) in stormi misti, passando la maggior parte della giornata fra i rami di alberi e cespugli alla ricerca di cibo.

I richiami di questi uccelli sono meno potenti ma più variati rispetto a quelli degli altri pardaloti, componendosi di note brevi e cinguettanti chioccolate in continuazione.

Alimentazione

La dieta di questi uccelli è composta in massima parte dalle larve degli psillidi (ricoperte di melata) e dagli essudati di E. viminalis: i pardaloti dalle quaranta macchie possono inoltre cibarsi di tanto in tanto anche di altri insetti e invertebrati, bacche, frutta e granaglie.

Riproduzione

La stagione riproduttiva va da settembre a gennaio, mesi durante i quali le coppie (si tratta infatti di uccelli monogami) portano solitamente avanti due covate^[3].

Il nido viene costruito in cavità del suolo o di un tronco d'albero vivo o morto, foderando le pareti con foglie secche, fibre vegetali e pezzetti di corteccia^[4]: al suo interno, la femmina depone 4-5 uova arrotondate di colore bianco puro, che essa si alterna a covare col maschio per 16-20 giorni: i pulli, ciechi ed implumi alla schiusa, vengono imbeccati ed accuditi da ambedue i genitori, e s'involano attorno ai 25 giorni di vita, pur rimanendo presso il nido ancora per un paio di settimane prima di allontanarsene definitivamente.

Distribuzione e habitat

Esemplare nei pressi di Hobart.

Esemplare a Maria Island.

Il pardaloto dalle quaranta macchie è endemico della Tasmania: verosimilmente diffuso in passato su tutta l'isola, attualmente la specie è limitata con circa 1500 esemplari^[1] ad alcune piccole aree della fascia costiera orientale dell'isola principale, comparendo talvolta nei sobborghi della capitale Hobart, e ad alcune isole minori (Bruny Island, Maria Island^[5], parte centrale di Flinders Island^[6]).

L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalle foreste costiere a predominanza di eucalipti ed in particolare di E. viminalis, delle quali la specie abita di preferenza la canopia.

Tassonomia

Un singolo esemplare proveniente da King Island viene da alcuni classificato come sottospecie a sé stante col nome di P. quadragintus rex, tuttavia non sembrerebbero esservi caratteri distintivi rispetto alle popolazioni del resto dell'areale^[3].

Note

De Tasmaanse diamantvogel (Pardalotus quadragintus) is veruit de meest zeldzame Pardalotussoort en komt alleen nog in het uiterste zuidoosten van Tasmanië en op Flinderseiland voor.

Kenmerken

De Tasmaanse diamantvogel lijkt uiterlijk veel op de veel algemener voorkomende gevlekte diamantvogel (Pardalotus punctatus). De Tasmaanse diamantvogel heeft echter een veel gedempter gekleurde, groenbruine rug en kop in tegenstelling tot het veel kleurrijkere verenkleed van de gevlekte diamantvogel en voorts ontbreekt de witte band op het voorhoofd. De twee soorten komen naast elkaar voor binnen het verspreidingsgebied van de Tasmaanse diamantvogel. De rug is olijfkleurig en de flanken zijn matgeel. De borst is wit met lichtgele markeringen. De zwarte vleugels hebben witte punten, die bij samengevouwen vleugels het effect van vele bescheiden kleine witte vlekjes produceren. Dit zijn er in tegenspraak tot de lokale Engelstalige naam Forty-spotted pardalote en tot de wetenschappelijke soortnaam meer dan veertig, het zijn er eerder rond de zestig. Het verenkleed vertoont geen seizoensgebonden wijziging. Juveniele vogels zijn enigszins minder kleurrijk dan volwassen dieren.

Met zijn lengte van 9-10 cm en gewicht van ca. 10 g^[2] is het een kleine, energieke zangvogel. Opvallend is voorts de zeer korte snavel van het dier.

Verspreiding en leefomgeving

De aanwezigheid van deze soort is slechts met zekerheid aangetoond in een klein aantal geïsoleerde kolonies op Flinderseiland en in het zuidoosten van Tasmanië, op Maria-eiland en op het zuidelijk deel van Bruny-eiland. Op deze laatste twee locaties bevindt zich 90% van de totale populatie. Er zijn geïsloleerde waarnemingen in de voorsteden van Hobart. De vogel is grotendeels als standvogel te typeren, maar verplaatst zich soms lokaal binnen zijn beperkte verspreidingsgebied. Voornamelijk in de winter zijn de dieren op het Tasmaanse vasteland geneigd zich te verspreiden. De soort gaat in aantal achteruit, maar houdt het best stand op Maria-eiland, dat als natuurreservaat geldt en waar alle door de mens geïntroduceerde roofdieren zijn uitgeroeid.

Het dier komt voornamelijk voor in relatief droge eucalyptusbossen waar de suikereucalyptus (Eucalyptus viminalis) een groot deel van het bomenbestand vormt. Uitsluitend in deze boom scharrelt het dier zijn kostje bij elkaar.

Leefwijze

Het dier zoekt en op systematische en relatief bedachtzame wijze naar kleine insecten, lerpen en druppeltjes suikerige afscheiding (manna) van de suikereucalyptus te midden van het loof van deze boom. Het dier leeft meestal in paartjes of in kleine zwermen. De vogels worden wel “de verzamelaars van het bladerdek” genoemd vanwege de wijze waarop ze dit ontdoen van insecten. Paartjes vormen zich voor enkele jaren en verdedigen hun territorium fel en maken slechts gebruik van hun vaste nestholte.^[2]

Voortplanting

De Tasmaanse diamantvogel nestelt in holtes in de stam of hoofdtakken van volwassen bomen. Een enkele keer neemt een vogel de toevlucht tot een ondergronds nest. In de nestholte wordt een bolvormig of halfrond nest van stukjes boomschors en gras gebouwd, afgekleed met veertjes of plukjes haar. De man en pop bouwen het nest gezamenlijk. In het broedseizoen, dat van augustus tot december duurt, legt de pop gemiddeld vier eieren in het nest. Deze komen na ca. 23 dagen uit en na 25 dagen door de oudervogels te zijn gevoerd met manna en lerpen, verlaten de kuikens het nest. De vogels hebben concurrentie te duchten van de talrijkere geelvlekdiamantvogel waar het op nestruimte aankomt. Door een kleine nestkolonie te vormen, kunnen de vogels deze het hoofd bieden.

Status

De aanwezigheid van de mens (en zijn huisdieren) in het leefgebied van de Tasmaanse diamantvogel vormt een probleem voor het voortbestaan van de soort. Dit is vooral te wijten aan versnippering van het leefgebied door het rooien suikereucalyptusbomen om plaats te maken voor bosbouw, moderne landbouw, wegen en menselijke nederzettingen. Volgens een schatting uit 2010 waren er toen nog 1000 tot 1500 volwassen Tasmaanse diamantvogels.

In gebieden zoals natuurreservaten waar beschermingsmaatregelen zijn genomen, blijft de populatie stabiel. Daarbuiten gaat de vernietiging van het leefgebied verder. Daarom is deze vogel een bedreigde diersoort, zowel volgens Tasmaanse regelgeving (Threatened Species Protection Act 1995), Australische regelgeving (Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999)^[3] als volgens de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

O pardalote-da-Tasmânia Pardalotus quadragintus é uma ave passeriforme que habita o sudeste da Tasmânia, incluindo a ilha Flinders e outras pequenas ilhas próximas da costa^[1]. Pertence à família Pardalotidae que inclui apenas 4 espécie, todas endémicas da Austrália.

Estas aves medem 9 a 10 cm e têm uma envergadura de 18 cm. Pesam 9 a 13 g^[2].

Tasmanpardalot^[2] (Pardalotus quadragintus) är en utrotningshotad fågel i familjen pardaloter inom ordningen tättingar, endemisk för Tasmanien.^[3]

Utseende och läte

Tasmanpardaloten är en mycket liten fågel med en kroppslängd på nio till tio centimeter, en typisk pardalot med knubbig kropp och kort, tjock näbb. Denna art är grönaktig med fläckiga vingar. Ovansidan är olivgrun, fint mörkfjällad, undersidan gråvit. Runt ansiktet och på de undre stjärttäckarna syns en anstrykning av gult. Vingar och stjärt är svarta med tydliga vita fläckar på fjäderspetsarna. Fläckpardalotens ungfågel har ett likartat utseende, men är kraftigare tecknad ovan, har grönaktiga örontäckare, beigevita fläckar på hjässan samt orangebrun övergump. Lätet är dåligt känt, ett tvåtonigt pipande där den andra tonen är något lägre än den första (fläckpardalotens andra ton är tydligt lägre).^[1]

Utbredning och systematik

Fågeln förekommer endast i östra Tasmanien samt på Flinders Island.^[3] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Levnadssätt

Tasmanpardaloten förekommer enbart i torra sclerophyll-skogar (växter med hårda blad) med eukalyptusarten Eucalyptus viminalis. Fågeln hämtar den mesta av sin föda från trädet, i form av bland annat ryggradslösa djur och kristalliserad sav. Trädet erbjuder också bohål för häckning.^[1]

Status och hot

Denna art har ett mycket litet utbredningsområde som dessutom är kraftigt fragmenterat. Världspopulationen tros idag bestå av endat 1000-1500 vuxna individer, en minskning med 60% på 17 år. Internationella naturvårdsunionen kategoriserar den därför som starkt hotad (EN).^[1]

Namn

Det svenska trivialnamnet pardalot kommer via engelskan och det latinska släktesnamnet Pardalotus från franskans pardalote, i sin tur från grekiskans παρδαλωτος, pardalōtos och betyder "fläckig som en leopard".^[4]

Referenser

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2016 Pardalotus quadragintus Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-11.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ Jobling, J. A. (2016). Key to Scientific Names in Ornithology. Ur del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.) (2016). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Hämtad från www.hbw.com.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör tasmanpardalot.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Pardalotus quadragintus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

• 1 Ареал
• 2 Опис виду
• 3 Конкуренція зі спорідненими видами
• 4 Ресурси Інтернету
• 5 Примітки

1. ↑ Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 374. — ISBN 5-200-00643-0.
2. ↑ Forty-spotted Pardalote
3. ↑ ^{а б} Существованию тасманийского пардалота угрожает конкуренция с более крупным родственником
4. ↑ Edworthy Amanda B. Competition and aggression for nest cavities between Striated Pardalotes and endangered Forty-spotted Pardalotes // Condor. — 2016. — V.118. — P. 1-11.

Pardalotus quadragintus là một loài chim trong họ Pardalotidae.^[2]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Pardalotus quadragintus tại Wikispecies

Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s