El catxel, Cerastoderma edule, és una espècie comuna d'escopinya, un mol·lusc marí comestible. Altres noms comuns en català en són: almenge, carculla, escopinya de gallet, gall, gallet i petxina ratllada.[1] Es distribueix en zones costaneres de l'est de l'oceà Atlàntic, des de Noruega a l'oest d'Àfrica.
El catxel és una de les espècies de mol·luscs més abundant en les zones planes de marees a les badies i estuaris d'Europa. És una espècie pesquera important i és una font important d'aliment per als crustacis, peixos i ocells marins. Es pesca de manera comercial als Països Baixos i les Illes Britàniques. Es fa en aqüicultura a la Bretanya, Països Baixos i Portugal.
El catxel pot fer bots d'uns 12 cm (per contracció de la closca) per tractar d'escapar dels seus depredadors, als quals identifica amb les moltes antenes i ulls que té al llarg del mant del seu cos.[2]
.jpg)
.jpg)
El catxel, Cerastoderma edule, és una espècie comuna d'escopinya, un mol·lusc marí comestible. Altres noms comuns en català en són: almenge, carculla, escopinya de gallet, gall, gallet i petxina ratllada. Es distribueix en zones costaneres de l'est de l'oceà Atlàntic, des de Noruega a l'oest d'Àfrica.
El catxel és una de les espècies de mol·luscs més abundant en les zones planes de marees a les badies i estuaris d'Europa. És una espècie pesquera important i és una font important d'aliment per als crustacis, peixos i ocells marins. Es pesca de manera comercial als Països Baixos i les Illes Britàniques. Es fa en aqüicultura a la Bretanya, Països Baixos i Portugal.
El catxel pot fer bots d'uns 12 cm (per contracció de la closca) per tractar d'escapar dels seus depredadors, als quals identifica amb les moltes antenes i ulls que té al llarg del mant del seu cos.
Srdcovka jedlá (Cerastoderma edule, též Cardium edule) či také srdcovka obecná[1] je jedlý mořský mlž z čeledi srdcovkovitých.
Vyskytuje se na mělčinách ve všech evropských mořích, ve východním a severním Atlantiku a i na západu Afriky. Žije pár centimetrů pod povrchem v bahnitých nebo písčitých dnech. [2]
Lastura srdcovky jedlé je vápenitá, mohutná se značnými rýhami v linii růstu a skládá se ze dvou stejně velkých částí, které mají tvar srdce. Barva lastury je béžová, hnědá, někdy i více do bíla. Je dlouhá až 5 cm.[3] V jejím vnitřku se nachází samotné měkké tělo, které se skládá z trupu a nohy. Tělo srdcovky má žlutou barvu. Srdcovky mají dva sifony, kterými nasávají a vysávají vodu. Pomocí žaber získávají z vody kyslík a filtrují plankton.[4]
Srdcovky jsou gonochoristé, jedinci se tedy rozmnožují oddělenými pohlavími. Vajíčka a spermie jsou uvolňovány do vody na konci května, kdy dochází k oplodnění. Samička produkuje 5 000–50 000 vajíček. Vývoj srdcovek je nepřímý, z oplodněných vajíček se vylíhne larva. Larvy žijí 2–3 týdny volně ve vodě poté jako dospělci klesnou ke dnu. Srdcovky se dožívají většinou 3 let, za příznivých podmínek i 9 let.
Srdcovky jedlé jsou kořistí ptáků jako je ústřičník velký, ale živí se jimi například i surmovka vražedná. Ta používá svou ostrou radulu na vyvrtání malé dírky v lastuře, kterou poté tělo oběti vysaje. [5]
Jsou součástí gastronomie, kde jsou považovány za specialitu. Konzumují se hlavně v Evropě a podávají se už tepelně zpracované nebo v přímořských oblastech, kde jsou čerstvě nasbírané i syrové. Prodávají se i v konzervách.[6] Jejich maso je tuhé, ale chuť vynikající. Dají se péct, vařit, grilovat a přidávat do salátů.[7]
.jpg)
.jpg)
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Gemeine Herzmuschel na německé Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu srdcovka jedlá ve Wikimedia Commons
Srdcovka jedlá (Cerastoderma edule, též Cardium edule) či také srdcovka obecná je jedlý mořský mlž z čeledi srdcovkovitých.
Den almindelige hjertemusling (latin: Cerastoderma edule) er en 40-60 millimeter stor, marin musling, der er udbredt langs Europas kyster. I Danmark er det en af de almindeligste muslinger. Den lever nedgravet få centimeter nede i sandbunden, oftest på lavt vand. Skallerne er mere eller mindre hjerteformede med karakteristiske ribber. Farven er hvid eller gul. Arten er fundet almindeligt i køkkenmøddinger.
Hjertemuslingen lever af at filtrere encellet planteplankton fra vandet. Som mange andre muslinger har hjertemuslingen to ånderør til henholdsvis ind- og udstrømmende vand. Når den er nedgravet i sandet, rager de to ånderør op over havbunden, så den har adgang til frisk vand. Hjertemuslingen bliver 2-3 år gamle.
Formeringen sker i foråret, hvor æg og sæd gydes frit i vandet. De befrugtede æg klækker som larver, der lever pelagisk i den første tid. Senere får larven skal og slår sig ned på bunden.
I Vadehavet, hvor der er store mængder plankton, og hvor tidevandet bringer frisk vand ind over muslingerne, har man fundet op til 5.000 individer pr m².[1]
Hjertemusling.
Muslingebanke i vadehavet.
Den almindelige hjertemusling (latin: Cerastoderma edule) er en 40-60 millimeter stor, marin musling, der er udbredt langs Europas kyster. I Danmark er det en af de almindeligste muslinger. Den lever nedgravet få centimeter nede i sandbunden, oftest på lavt vand. Skallerne er mere eller mindre hjerteformede med karakteristiske ribber. Farven er hvid eller gul. Arten er fundet almindeligt i køkkenmøddinger.
Die Gemeine Herzmuschel, oder auch Essbare Herzmuschel (Cerastoderma edule), ist eine Muschelart aus der Ordnung der Cardiida. Die Gemeine Herzmuschel ist die in der Nordsee am häufigsten gefundene Muschel.
Das Gehäuse der Gemeinen Herzmuschel ist meist länglich-elliptisch und etwa fünf Zentimeter lang. Die Form ist jedoch variabel. Das Gehäuse ist relativ stark gewölbt und dickschalig. Die Oberfläche ist mit 20 bis 28 mm breiten, abgerundeten Rippen ornamentiert, die von feineren konzentrischen Anwachslinien gekreuzt werden. An den Kreuzungspunkten sind feine Schuppen ausgebildet. Die Farbe variiert von weiß über gelbbraun bis braun. Das Schloss besitzt in der rechten Klappe zwei Kardinalzähne und je zwei vordere und zwei hintere Seitenzähne. In der linken Klappe sitzen zwei Kardinalzähne und je ein vorderer und hinterer Seitenzahn. Das Ligament liegt außen. Der vordere und hintere Schließmuskel sind annähernd gleich groß (isomyar). Die Siphonen sind relativ kurz. Die Mantellinie ist ganzrandig (integripalliat).
Die Gemeine Herzmuschel bevorzugt sandig-schlickige Böden in 0 bis etwa 10 m Tiefe. In den gezeitenbeeinflussten Bereichen (Watt) der Nordsee ist sie die häufigste Muschelart; in etwa 3 m Wassertiefe wird mit bis zu 245 erwachsenen Individuen pro Quadratmeter die größte Besiedlungsdichte erreicht. Sie lebt eingegraben dicht unter der Sedimentoberfläche nicht tiefer als 5 cm, ihre kurzen Siphonen reichen gerade an die Sedimentoberfläche. Wird sie freigespült, kann sie sich mit ihrem Fuß relativ rasch wieder eingraben (in ca. 2 bis 10 Minuten). Oft bewegt sie sich an der Oberfläche ein Stück weiter, bevor sie sich wieder eingräbt. Sie erträgt relativ niedrige Sauerstoffkonzentrationen und kann sogar mehrere Tage in einer sauerstofffreien Umwelt überleben. Sie ist relativ tolerant gegenüber Schwankungen des Salzgehalts, benötigt jedoch etwa 10 ‰ Salz. Eier und Spermien werden Ende Mai ins freie Wasser abgegeben, wo es zur Befruchtung kommt. Ein Weibchen produziert zwischen 5.000 und 50.000 Eier pro Brutperiode. Die Larven leben noch ca. 2 bis 3 Wochen im freien Wasser, bevor sie zum Bodenleben übergehen. Die Tiere werden normalerweise etwa 3 Jahre alt, unter besonders günstigen Bedingungen bis 9 Jahre.
Die Art kommt im östlichen Nordatlantik von der Barentssee im Norden bis Mauretanien im Süden vor. Sie gehört zu den häufigsten Muscheln in der Nordsee und kommt auch in der westlichen Ostsee vor. Sie scheint jedoch im Mittelmeer zu fehlen.[1]
Wie schon der Name Essbare Herzmuschel impliziert, wird die Muschel kommerziell gefangen. In den Niederlanden allein wurden 1993 etwa 2500 Millionen Exemplare gefischt.[2]
Die Gemeine Herzmuschel ist in der Form des Gehäuses sehr ähnlich der verwandten Art Cerastoderma lamarcki.
.jpg)
.jpg)
Die Gemeine Herzmuschel, oder auch Essbare Herzmuschel (Cerastoderma edule), ist eine Muschelart aus der Ordnung der Cardiida. Die Gemeine Herzmuschel ist die in der Nordsee am häufigsten gefundene Muschel.
Tekst üüb Öömrang Kaamken, uk sjaapken (Cerastoderma edule) hiar tu a wokdiarten. Di latiinsk nööm komt diarfaan, dat am jo iidj koon.
– Saamlang faan bilen of filmerKaamken, uk sjaapken (Cerastoderma edule) hiar tu a wokdiarten. Di latiinsk nööm komt diarfaan, dat am jo iidj koon.
The common cockle (Cerastoderma edule) is a species of edible saltwater clam, a marine bivalve mollusc in the family Cardiidae, the cockles. It is found in waters off Europe, from Iceland in the north, south into waters off western Africa as far south as Senegal. The ribbed oval shells can reach 6 centimetres (2.4 in) across and are white, yellowish or brown in colour. The common cockle is harvested commercially and eaten in much of its range.
The common cockle was one of the many invertebrate species originally described by Carl Linnaeus in the landmark 1758 10th edition of Systema Naturae, where it was given its old binomial name Cardium edule.[2] The species name is derived from the Latin adjective ĕdūlis "edible".[3] Italian naturalist Giuseppe Saverio Poli erected the genus Cerastoderma in 1795, making the common cockle the type species as Cerastoderma edule.[4] The genus name is derived from the Ancient Greek words keras "horn" and derma "skin".[5] For many years it was referred to by both names.[4]
Other common names in English are edible cockle and common edible cockle.[1] On account of its heart-like shape, it is called the "heart mussel" in German and Scandinavian languages (Hertzmuschel and Hjertemusling, respectively).[6]
It typically reaches from 3.5 centimetres (1.4 in) to 5 centimetres (2.0 in) in length,[7] but sometimes it reaches 6 centimetres (2.4 in).[6] The shells are pale or whitish yellow, grubby white, or brown.[6][7] The shell is oval, and covered by ribs, which are flattened in the middle part of the shell. The digestive glands are light brown to dark green.[4]
In contrast, the similar lagoon cockle has an elongated shell posteriorly, black digestive glands and is found in substrate of stagnant water.[4]
This species is found in coastal areas of the northern and eastern Atlantic Ocean. It is widely distributed from Iceland and Norway in Europe, to Senegal along the coast of west Africa.[6][7] The common cockle is one of the most abundant species of molluscs in tidal flats located in the bays and estuaries of Europe. It plays a major role as a source of food for crustaceans, fish, and wading birds.
Cerastoderma edule edule
Right and left valve of the same specimen:
Right valve
Left valve
Cerastoderma edule belgicum
Right and left valve of the same specimen:
Right valve
Left valve
Cerastoderma edule maculatum
Right and left valve:
Right valve
Left valve
This species is a filter feeder, meaning that it feeds by straining water to obtain suspended matter and food particles.[8] Water is inhaled through an inhalant siphon, and exhaled through an exhalant siphon.[7]
It tolerates a wide range of salinity (euryhaline), and wide range of temperatures (eurythermic), which helps to explain its very extensive range. It has a first spawning period in early summer, and a second one in the fall. Lifespan is typically five to six years, though it may perish earlier due to predation by humans as well as crabs, flounder, and various birds especially including oystercatchers.[8] A green shore crab (Carcinus maenas) can consume up to 40 common cockles a day, eating smaller cockles (under 1.5 cm diameter) much more quickly than larger ones. Hence they could have a greater impact in lean seasons where cockles did not grow so quickly.[9]
The cercozoan species Marteilia cochillia is a parasite of the common cockle, having caused a collapse in commercial harvests of cockle beds in Galicia in 2012. [10] A survey of cockle beds in Galicia found that infestation by the gregarine parasite Nematopsis was widespread, and that the most common pathological finding was disseminated neoplasia.[11]
These animals were probably a significant food source in hunter-gatherer societies of prehistoric Europe, and the clay remains of shell-imprints have been found. The clay is imprinted with fine decorations, repetitions of the distinct curved ridges, undulating lines and/or edges characteristic to the cockle shell, a natural resource of coastal waters.
Cardial ware is the name of the Neolithic pottery from maritime cultures that colonized Mediterranean shores c. 6000 – 5,500 BC, this name being based upon the old binomial name of the species: Cardium edule.
In the 1800s, a song called "Molly Malone" was first published (also known as "Cockles and Mussels"), later becoming the unofficial song of Dublin, Ireland. The lyrics describe Molly Malone selling the common cockle in the streets of that city.[6]
.jpg)
This cockle is cooked and eaten in several countries (including the United Kingdom, France, Germany, Ireland, Japan, Portugal and Spain). It is also sometimes eaten pickled, or raw.[6]
An important species for the fishing industry, it is commercially fished in the United Kingdom, Ireland and France by suction dredge and also raking by hand. Previously the greatest catch was from the Netherlands, but now fisheries restrictions have been put in place due to environmental concerns. Similar measures have been established elsewhere, for example in Scotland where dredging with vehicles is prohibited, and in parts of England and Wales where only old-fashioned hand-gathering is permitted (using a long plank that is rocked back and forth on the sand).[12]
This species is also used in aquaculture. Farming of cockles is ongoing in the UK, the Netherlands and Portugal. However, production in those countries has not been very stable; for example, production fell from 107,800 tons in 1987 to 40,900 tons in 1997.[13] In addition to being a food source, their shells have also been used industrially as a source of lime.[5]
Gathering this species can be dangerous. In 2004, the incoming tide at Morecambe Bay in England caused 23 cockle-gatherers to die.[5]
The common cockle (Cerastoderma edule) is a species of edible saltwater clam, a marine bivalve mollusc in the family Cardiidae, the cockles. It is found in waters off Europe, from Iceland in the north, south into waters off western Africa as far south as Senegal. The ribbed oval shells can reach 6 centimetres (2.4 in) across and are white, yellowish or brown in colour. The common cockle is harvested commercially and eaten in much of its range.
El berberecho común o verdigón (Cerastoderma edule) es una especie de molusco bivalvo de la familia Cardiidae.[1] No se reconocen subespecies.[1]
La concha del berberecho común es de color blanco amarillento,[2] habitualmente con líneas oscuras y presenta de 22 a 28 costillas radiales muy pronunciadas, ásperas y anchas, las cuales se encuentran cruzadas por rayas concéntricas y espinas escamosas.[3] Su forma es globosa, casi triangular y puede llegar a alcanzar los 6 cm.[2]
Se encuentra ampliamente extendido en el océano Atlántico, desde el mar de Barents y el mar Báltico a lo largo de la costa atlántica europea hasta Mauritania, en África occidental, así como en el mar Mediterráneo suroccidental, donde es considerado como raro.[4] Se encuentra en fondos cenagosos, arenosos y de grava, habitualmente bajo la superficie del fondo.[4]
Se reproduce por medio de larvas pelágicas, y a diferencia de otras especies de su familia, es unisexual.[3] En el mar del Norte se encuentra junto al berberecho verde (Cerastoderma glaucum), pero no se ha registrado hibridación, debido posiblemente a la incompatibilidad entre los gametos de ambas especies.[5]
Los berberechos comunes son capaces de dar saltos, apoyándose con su pie en el fondo y estirándolo de golpe pueden salir proyectados hasta medio metro de distancia.[3]
El berberecho común o verdigón (Cerastoderma edule) es una especie de molusco bivalvo de la familia Cardiidae. No se reconocen subespecies.
Berberetxo arrunta (Cerastoderma edule) Cardiidae familiaren ur gaziko txirla espeziea da. Ekialdeko Ozeano Atlantikoaren kostaldeetan, Norvegiatik mendebaldeko Afrikaraino, oso ugaria da. Jateko ona, egosita edo gordinik jan daiteke. Maskorra biribila izaten du.[2]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Berberetxo arrunta (Cerastoderma edule) Cardiidae familiaren ur gaziko txirla espeziea da. Ekialdeko Ozeano Atlantikoaren kostaldeetan, Norvegiatik mendebaldeko Afrikaraino, oso ugaria da. Jateko ona, egosita edo gordinik jan daiteke. Maskorra biribila izaten du.
Sydänsimpukka (Cerastoderma edule) on sydänsimpukoiden heimoon kuuluva, merenpohjaan kaivautuneena elävä simpukkalaji, jota esiintyy Koillis-Atlantin rannikoilla. Sitä pyydetään ravinnoksi Pohjanmeren alueella.[2][3]
Sydänsimpukan soikeahko kuori kasvaa yleisesti läpimitaltaan 3–4 senttimetrin pituiseksi ja suurimmillaan 5,6-senttiseksi.[2][3] Kuoressa on 22–28 säteittäistä harjannetta. Sen väri vaihtelee valkoisesta tai vaaleankeltaisesta tummanruskeaan. Joskus lähellä napoja eli umboja on sinisiä, ruskeita tai punaisia pilkkuja.[3] Kuoren uloimmainen kerros, periostracum, on kellertävä tai vihertävä, kuoren sisäpinta himmeänvalkoinen.[3]
Simpukan ruumis on valkoinen, ja sen vaaleankeltaista vaippaa reunustavat lyhyet, valkoiset hapsut. Lyhyet hengitysputket eli sifonit ovat erilliset koko pituudeltaan ja valkoisten rihmojen peitossa. Suhteellisen pienikokoinen mutta pitkä jalka on valkoinen tai keltainen ja päättyy ohueen, litteään kärkeen.[2]
Sydänsimpukka elää Koillis-Atlantin rannikolla Mauritaniasta Barentsinmerelle. Erityisen yleinen se on Pohjanmeressä.[2] Sydänsimpukkaa ei esiinny Itämeressä Tanskan salmien sisäpuolella eikä Välimeressä. Näillä alueilla elää lähisukuinen idänsydänsimpukka.
Sydänsimpukat elävät kaivautuneena merenpohjan hienoon soraan, hiekkaan tai hiekansekaiseen liejuun. Ne muodostavat vuorovesivyöhykkeen alaosaan tiheitä populaatioita, joissa voi olla jopa 10 000 yksilöä neliömetrillä. Tavallisimpia elinympäristöjä ovat suojaisat lahdet ja estuaarit, joissa veden suolapitoisuus on vähintään 10 promillea.[2][3] Sydänsimpukat suodattavat vedestä ravinnokseen planktonia ja muuta orgaanista materiaalia.[4]
Sydänsimpukoiden hedelmöitys tapahtuu ulkoisesti, kun koiraat ja naaraat laskevat sukusolunsa veteen.[4] Suurin osa sydänsimpukoista kutee samaan aikaan. Toukat uivat vapaasti vedessä 3–6 viikon ajan ja laskeutuvat sitten pohjaan, jossa kokevat muodonmuutoksen kuorellisiksi simpukoiksi. Tyypillisesti sydänsimpukat elävät 2–4 vuotta.[4]
Sydänsimpukoita kalastetaan pohjatroolareilla ja pohjahara-aluksilla pääasiassa Alankomaissa, Britteinsaarilla ja Ranskassa. Vuonna 1999 kokonaissaalis oli hieman yli 70 000 tonnia, josta Alankomaiden osuus oli 72 % ja Britannian 20 %. Vuosituhanteen vaihteessa saaliit kuitenkin romahtivat, minkä jälkeen ne ovat jääneet alle 20 000 tonniin vuodessa. Suurin osa sydänsimpukoista käytetään elintarviketeollisuudessa joko tuoreina tai säilykkeinä.[3]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Sydänsimpukka (Cerastoderma edule) on sydänsimpukoiden heimoon kuuluva, merenpohjaan kaivautuneena elävä simpukkalaji, jota esiintyy Koillis-Atlantin rannikoilla. Sitä pyydetään ravinnoksi Pohjanmeren alueella.
La Coque commune ou Coque blanche (Cerastoderma edule ou Cardium edule) est une espèce de mollusques bivalves de la famille des Cardiidae. Il est difficile de la distinguer de la coque glauque.
Coque (animal) la plus consommée, elle est nommée, selon les régions, coque, bucarde, rigadeau (ou rigadot, dans l'ouest de la France), rigadelle, sourdon, hénon, demoiselle, maillot ou mourgue, ou pagne au Sénégal.
La coque présente deux valves identiques légèrement dissymétriques, ce qui permet de distinguer la valve gauche de la valve droite. Leur sculpture externe est formée de 22 à 26 côtes radiaires. Le corps est délimité par le manteau qui se soude dans la région postéro-ventrale pour former deux petits siphons dirigés vers l’arrière (siphons courts car l'animal vit en moyenne à un centimètre de profondeur)[1] : le siphon ventral inhalant est pourvu de nombreux petits tentacules et est ouvert en permanence. Le siphon dorsal exhalant, un peu plus court, permet le rejet de l’eau et des excréments. Le pied, organe locomoteur, est long et coudé en son milieu. À sa base, se trouve un rudiment de glande à byssus (plus fonctionnel à l’état larvaire) qui secrète un seul filament mince, transparent.
L’appareil reproducteur n’est constitué que d’une gonade, en forme de grappe, située à la surface et à la base du pied, s’étendant dans le corps par de multiples ramifications ciliées débouchant sur de nombreux sacs, les follicules germinaux. La gonade n'est discernable à l’œil nu qu'en période de maturation sexuelle. La différenciation sexuelle de cette espèce gonochorique (dont la maturité sexuelle est principalement conditionnée par des températures hivernales basses et une hausse significative de la température de l’eau de mer au printemps[2]) se manifeste par ses ramifications orange pour la coque femelle et blanches tuméfiées pour la coque mâle. La ponte, de mars à octobre, est suivie d'une fécondation externe qui donne des larves véligères se métamorphosant au bout de 3 à 6 semaines[3]. La coque n'atteint la taille de 4 cm qu'à l'âge de 3 ans, son âge moyen (elle atteint exceptionnellement 10 ans)[4].
La coque vit continuellement enfouie dans le sable à quelques centimètres sous la surface. Dès que la marée la recouvre, elle lance ses deux siphons à la surface. L'animal est du type trophique de filtreur suspensivore, captant les matières organiques en suspension dans l'eau de mer transitant à la surface du sédiment. Son alimentation est constituée principalement de phytoplancton (dinoflagellés, diatomées), de zooplancton (Ciliophora, gamètes et larves), de zoospores, de bactéries et de détritus organiques ou non[5].
Son pied coudé lui permet d'effectuer des bonds pour échapper à ses prédateurs (poissons, mouettes, étoiles de mer)[6].
La coque est un bivalve endogé, c'est-à-dire vivant dans le sol, se répartissant des sables fins aux vases sableuses. Il s'agit donc d'un animal ubiquiste, qui peut habiter dans des biotopes variés. Elle vit en zone intertidale, zone du littoral située entre les limites extrêmes des marées. Sa répartition est agrégative. Son aire de répartition indique qu'elle peut tolérer une large gamme de températures (de près de 3 °C en Norvège à près de 30 °C au Sénégal) et de salinité (espèce euryhaline (en)). De plus, les coques sont des organismes ectothermes poïkilothermes (à sang froid), la température a donc un impact direct sur le métabolisme avec un Q10 max de la respiration de 1,093. Les individus vivent en moyenne 2 à 4 ans, mais peuvent atteindre les 10 ans.
Cette espèce est dite « estuarienne » car elle se trouve majoritairement à l’embouchure d’estuaires ou en baies sableuses protégées. Son aire de répartition va de la Norvège au Portugal. On peut la retrouver jusqu’au Sénégal et se retrouve en plus faible densité en mer Méditerranée. Elle vit sur une large proportion de la zone de balancement des marées.
Iles Spiekeroog en mer du Nord.
Île Juist en mer du Nord.
Cerastoderma edule
Pêche amateur artisanale.
Coques de pêche professionnelle.
La France est le troisième ou quatrième producteur mondial de coques en fonction des années (la production se situant autour de 10 000 tonnes par an, dont 25 % en élevage, dans des entreprises de cérastoculture), après les Pays-Bas et le Royaume-Uni[7]. La baie de Somme, avec ses hénonnières (colonie de coques appelée hénons) est la première zone de production française. Le port du Crotoy doit à cette pêche sa première place nationale[8].
La Coque commune ou Coque blanche (Cerastoderma edule ou Cardium edule) est une espèce de mollusques bivalves de la famille des Cardiidae. Il est difficile de la distinguer de la coque glauque.
Coque (animal) la plus consommée, elle est nommée, selon les régions, coque, bucarde, rigadeau (ou rigadot, dans l'ouest de la France), rigadelle, sourdon, hénon, demoiselle, maillot ou mourgue, ou pagne au Sénégal.
O berberecho, croque, crica, birbiricho ou chícaro é un molusco da familia dos cardiidae,[2] de nome científico Cerastoderma edule (Linné, 1758).[3] Non se recoñecen subespecies.[2]
Ten as valvas de xeito case circular, posuíndo entre 22 e 28 costelas ben marcadas. Vive soterrado en fondos lamacentos de area fina, próximo á superficie e preto da costa.
O termo galego berberecho provén do grego: βέρβερι, ostra das perlas[4].
A cuncha do berberecho común é de cor branca amarelenta,[5] habitualmente con liñas escuras e presenta de 22 a 28 costelas radiais moi pronunciadas, ásperas e largas, as cales se encontran cruzadas por raias concéntricas e espiñas escamosas.[6] A súa forma é globosa, case triangular e pode chegar a alcanzar os 6 cm.[5]
Atópase amplamente estendido polo océano Atlántico, desde o mar de Barents e o mar Báltico ao longo da costa atlántica europea até Mauritania, en África occidental, así como no mar Mediterráneo suroccidental, onde é considerado como raro.[7] Encóntrase en fondos cenagosos, areosos e de grava, habitualmente baixo a superficie do fondo.[7]
Reprodúcese por medio de larvas peláxicas, e a diferenza doutras especies da súa familia, é unisexual.[6] No mar do Norte encóntrase xunto ao berberecho verde (Cerastoderma glaucum), pero non se rexistrou hibridación, debido posiblemente á incompatibilidade entre os gametos de ambas especies.[8]
Os berberechos comúns son capaces de dar saltos, apoiándose co seu pé no fondo e estricándoo de golpe poden saír proxectados até medio metro de distancia.[6]
O berberecho, croque, crica, birbiricho ou chícaro é un molusco da familia dos cardiidae, de nome científico Cerastoderma edule (Linné, 1758). Non se recoñecen subespecies.
Ten as valvas de xeito case circular, posuíndo entre 22 e 28 costelas ben marcadas. Vive soterrado en fondos lamacentos de area fina, próximo á superficie e preto da costa.
Hjartaskel (fræðiheiti: Cerastoderma edule eða Clinocardium nuttallii) er sælindýr af báruskeljarætt. Hjartaskel og sandskel eru síarar.
Hjartaskelin er með þykka, ljósbrúna skel og getur orðið allt að 14 cm á hæð en algengasta stærðin er undir 5 cm. Ef horft er á hjartaskel á hlið er hún hjartalaga.
Hjartaskel er með fót sem hún notar til að stökkva áfram ef hún skynjar hættu.
Hjartaskelin verður kynþroska við tveggja ára aldur.
Hjartaskelin lifir á fínu undirlagi, sérstaklega á fínum sandi. Hún grefur sig í sandinn og liggur þar.
Finnst á allt að 200 m dýpi en er helst í grynningum við 5°C.
Hún lifir í Beringshafinu og í kringum Japan.
Mesti tilkynnti aldur eru 18 ár.
Helsta fæða hjartaskeljarinnar eru lítil krabbadýr.
https://inverts.wallawalla.edu/Mollusca/Bivalvia/Veneroida/Cardiidae/Clinocardium_nuttallii.html
http://www.sealifebase.org/summary/Clinocardium-nuttallii.html
Hjartaskel (fræðiheiti: Cerastoderma edule eða Clinocardium nuttallii) er sælindýr af báruskeljarætt. Hjartaskel og sandskel eru síarar.
Cerastoderma edule est species esculentorum aquae salsae bivalvium familiae Cardiidarum ordinis Veneroidorum, in litoralibus Oceani Atlantici orientalis regionibus endemica, late a Norvegia ad litus Africae Occidentalis distributa.
Cerastoderma edule est una ex abundantissimis molluscorum speciebus in planitiebus aestus in sinibus et aestuariis Europae inventis, quae partes magni monenti ut fons victus crustaceorum, piscium, et avium agit. In commercio piscatorio in Hibernia, Britannia, et Francia a machinis ad alveum suctu perfodiendum et a manu radendo capitur. Maximus captus olim in Nederlandia factus est, sed leges ad circumiecta protegenda captum nuper circumscribunt.[2] Species etiam aquaculturae adhibetur, et piscinarii praecipue in Britannia, Nederlandia, et Portugallia inveniuntur (http://www.fao.org/).
Haec species in nonnullis civitatibus coquitur et editur, inter quas Francia, Germania, Iaponia, Portugallia, Hispania, Hibernia, et Britanniarum Regno.
Ceramica cardialis fuit Neolithicum opus fictile in culturis maritimis quae colonias per litora Mediterranea circa 6000–5500 a.C.n. deduxerunt. Argilla ornatibus elegantibus impressa est, qui ex iterationibus distinctorum constant iugorum curvatorum, lineis fluctuantibus, et/aut marginibus speciei propriorum, opum naturalium aquarum litoralium.
Haec stipula ad bivalve spectat. Amplifica, si potes! Cerastoderma edule est species esculentorum aquae salsae bivalvium familiae Cardiidarum ordinis Veneroidorum, in litoralibus Oceani Atlantici orientalis regionibus endemica, late a Norvegia ad litus Africae Occidentalis distributa.
Cerastoderma edule est una ex abundantissimis molluscorum speciebus in planitiebus aestus in sinibus et aestuariis Europae inventis, quae partes magni monenti ut fons victus crustaceorum, piscium, et avium agit. In commercio piscatorio in Hibernia, Britannia, et Francia a machinis ad alveum suctu perfodiendum et a manu radendo capitur. Maximus captus olim in Nederlandia factus est, sed leges ad circumiecta protegenda captum nuper circumscribunt. Species etiam aquaculturae adhibetur, et piscinarii praecipue in Britannia, Nederlandia, et Portugallia inveniuntur (http://www.fao.org/).
Haec species in nonnullis civitatibus coquitur et editur, inter quas Francia, Germania, Iaponia, Portugallia, Hispania, Hibernia, et Britanniarum Regno.
De (gewone) kokkel (Cerastoderma edule; veelgebruikt synoniem: Cardium edule) is een in zee levende tweekleppige weekdiersoort. Andere namen zijn 'eetbare hartschelp' of 'kokhaan'.
De schelp is dikschalig en meestal iets langer dan hoog. De schelp heeft een heterodont slot met stevige geprononceerde cardinale tanden en laterale tanden. De umbo (top) ligt ongeveer in het midden. Vanuit de umbo lopen 18-32, echter meestal 22-28 platte ribben waarop smalle schubjes staan. De tussenribsruimten zijn (meestal veel) smaller dan de ribben zelf. Aan de binnenkant van de schelp lopen de groeven die corresponderen met de ribben aan de buitenzijde niet door tot aan de top. De schelprand is door deze tussenribsruimten en ribben iets gekarteld. Beide kleppen zijn tegengesteld gekarteld waardoor de uitsteeksels van de ene klep in de uitsparingen van de andere klep grijpen. Dit geeft aan schelpen van de kokkel samen met de ribbensculptuur en de algemene vorm een stevige constructie. Op de schelp zijn groeilijnen parallel aan de onderrand zichtbaar. Een aantal groeilijnen vallen meer op dan de overige. Deze komen overeen met een periode van weinig of geen groei gedurende het koude seizoen en kunnen dus als 'jaarring' gezien worden.
De schelpen van de kokkel en de brakwaterkokkel lijken vrij veel op elkaar.[1][2] Er zijn verschillen in vorm, beribbing, het slot, de dikte, enz. Geen van deze kenmerken op zich is voldoende om de schelpen van beide soorten te onderscheiden. Men moet naar een combinatie van kenmerken kijken om meer zekerheid te hebben. Een betrekkelijk goed kenmerk is de relatieve lengte van de ligamentdrager. Deze is bij de Brakwaterkokkel naar verhouding veel korter dan bij de Kokkel.
Er blijkt een relatie te zijn tussen het zoutgehalte van het water waar het dier in leeft en het aantal ribben op de schelp.[3][4] Deze relatie is aan te duiden als: Totaal zoutgehalte (in ‰) = 3.61R - 57.8. Hierbij is R het gemiddelde aantal ribben in een populatie kokkels. Dit gegeven kan gebruikt worden bij de schatting van het zoutgehalte waarin fossiele kokkels geleefd hebben. Dit is gedaan voor onder andere kokkels uit schelpenfauna's uit het Eemien.
Wit, geelbruin of bruin. Jonge exemplaren hebben bij de top een vlekkenpatroon. Strandmateriaal is vaak blauwgrijs of bruin verkleurd.
Kokkels kunnen ongeveer 10 jaar oud worden.
Kokkels behoren tot de infauna en leven van het intergetijdengebied tot een waterdiepte van ongeveer 15 meter. Een optimale habitat vormt het intergetijdengebied van wadden en grote strandvlakten. De dieren zijn bestand tegen een emersietijd van enkele uren. Kokkels komen het meest voor in zand dat niet te fijn of te modderig is, in gebieden met een matige stroming. Ze leven dicht onder de oppervlakte van het zand, waarbij alleen de twee sifo's boven het zand uitsteken. Door de ene buis wordt water en voedsel naar binnen gezogen en de andere buis wordt gebruikt als uitscheidingssifo, waardoor dan het water en afval worden verwijderd. Deze sifo's bezitten verder enige rode lichtreceptoren die licht en donker kunnen waarnemen, zodat de kokkel ze bij nadering van een schaduw kan terugtrekken en de twee gaatjes laten verdwijnen. Jongere (en dus kleinere) kokkels kunnen zich ook snel dieper ingraven, tot wel zo'n twintig centimeter. De soort is euryhalien en verdraagt zoutgehalten tussen 15 en 40 ‰. Kokkels zijn schelpdieren die niet aan een vaste plaats gebonden zijn. Ze zijn heel goed in staat zich te verplaatsen door binnen hun schelp een gasbelletje te vormen waardoor ze wat lichter zijn. Door zich nu uit de bodem te werken kunnen ze zich door gebruik te maken van getijdenstromingen al rollend over de bodem, b.v. in het voorjaar en zomer naar een andere of wat hoger gelegen zandplaat verplaatsen.
De kokkel is een filtervoeder en leeft van plankton en ander in het water zwevend voedsel.
De stevige schelp is bij uitstek geschikt als verdediging tegen predatie. Desondanks vormen kokkels een belangrijke voedselbron voor vissen en vogels.
De kokkel is algemeen in de Noordzee in een wadachtige omgeving zoals de Waddenzee. Minder algemeen in de zee voor de Belgische en Hollandse kust. Levende dieren of schelpen met vleesresten spoelen soms na een storm op het strand aan. Deze zijn afkomstig uit populaties waarvan de dichtheden ver achterblijven bij die van de waddenpopulaties. Wel spoelen lokaal veel schelpen van deze soort op het strand aan. Meestal gaat het daarbij om jong fossiele schelpen die opgewoeld zijn uit oude wadafzettingen die in de ondergrond aanwezig zijn (zie onder 'fossiel voorkomen').
In het Noordzeegebied is de kokkel sinds het Vroeg Pleistoceen bekend.[5] Door hun algemene voorkomen in het intergetijdengebied zijn kokkels vaak heel algemeen aan de basis en aan de top van door een transgressie ontstane mariene afzetting. De eerste invloed van de stijgende zeespiegel na een ijstijd uit zich vaak in een waddenachtige omgeving. In de afzettingen uit zo'n periode is de kokkel vaak heel algemeen. Doordat de zeespiegel snel rijst, verdrinkt het waddengebied al snel en maakt plaats voor een diepere zee. In deze diepere zee is in de Noordzee de halfgeknotte strandschelp (Spisula subtruncata) vaak de algemeenste soort. Aan het eind van de transgressieperiode daalt de zeespiegel en komt het gebied voor korte tijd weer in de getijdenzone terecht voordat de zee zich geheel terugtrekt. In deze eindfase is de kokkel vaak weer heel algemeen.
Lorié noemde uit boringen dicht bij de kust van Noord- en Zuid-Holland de zgn 'Cardium fauna' die hij aan de onderkant van de mariene afzettingen uit het Holoceen vond.[6] Deze wordt in de boringen inderdaad opgevolgd door de 'Spisula Fauna'.
De afzettingen met de Holocene Cardiumfauna is behalve in de ondergrond van West Nederland en België eveneens in de ondergrond van de Noordzee aanwezig. Doordat die afzettingen door golfwerking of stroming omgewerkt kunnen worden, spoelen veel van de daarin aanwezige schelpen op het strand aan. Veel van de op het strand aanwezige schelpen zijn uit deze oudere Holocene afzettingen afkomstig.
In West Vlaanderen liggen in de omgeving van Lo mariene lagen uit het Midden Pleistoceen vrij dicht aan het oppervlak. De kokkel is hierin erg algemeen en deze afzetting staat dan ook bekend als de 'Cardium Zanden'.[7] De schelpenfauna uit deze laag duidt op wadachtige en/of lagunaire afzettingsomstandigheden.
De soortnaam edule (Latijn) betekent 'eetbaar' of 'smakelijk'.
Kokkels worden veel gegeten. In Spanje worden ze verwerkt in de paella. Levende kokkels werden tot 2005 uit de Waddenzee gevist voor consumptie en onder meer uitgevoerd naar België, Engeland, Spanje en Portugal. Sindsdien vindt nog slechts kleinschalige visserij met de hand plaats.
Schelpen op het strand van Spiekeroog
vooral schelpen van de Kokkel (Cerastoderma edule)
Kokkels zijn te bereiden als mosselen, hier enige minuten voor het koken...
.jpg)
De (gewone) kokkel (Cerastoderma edule; veelgebruikt synoniem: Cardium edule) is een in zee levende tweekleppige weekdiersoort. Andere namen zijn 'eetbare hartschelp' of 'kokhaan'.
Vanlig hjerteskjell (Cerastoderma edule) tilhører hjerteskjellfamilien. Hjerteskjellet kan bli opptil 5 cm i diameter og har hvite eller gulaktige skall, med flate radiære ribber. Hjerteskjellet kan forveksles med brakkvanns-hjerteskjell (Cerastoderma lamarcki), men ribbene er ikke tilspisset i en kjøl slik som hos brakkvannsarten og er særkjønnet.
Hjerteskjellet lever nedgravd rett under overflaten i sandbunn i tidevannssonen og ned til noen få meters dyp.
Døde eksemplarer er som regel lett å finne på sandstrender. Hjerteskjellet tolererer saltholdighet ned til 10‰.
Hjertemuslingen spises i en rekke land, og skallene blir kommersielt brukt til hønsefôr.
Vanlig hjerteskjell (Cerastoderma edule) tilhører hjerteskjellfamilien. Hjerteskjellet kan bli opptil 5 cm i diameter og har hvite eller gulaktige skall, med flate radiære ribber. Hjerteskjellet kan forveksles med brakkvanns-hjerteskjell (Cerastoderma lamarcki), men ribbene er ikke tilspisset i en kjøl slik som hos brakkvannsarten og er særkjønnet.
Hjerteskjellet lever nedgravd rett under overflaten i sandbunn i tidevannssonen og ned til noen få meters dyp.
Døde eksemplarer er som regel lett å finne på sandstrender. Hjerteskjellet tolererer saltholdighet ned til 10‰.
Hjertemuslingen spises i en rekke land, og skallene blir kommersielt brukt til hønsefôr.
Sercówka jadalna (Cerastoderma edule) – gatunek jadalnego małża z rodziny sercówkowatych (Cardiidae), występujący w wodach północno-wschodniego Oceanu Atlantyckiego i morzach europejskich, m. in. w Morzu Śródziemnym i Morzu Bałtyckim. W Morzu Północnym jest gatunkiem pospolitym. Odporna na niskie zasolenie wody, ale w wodach niskosłonych nie osiąga rozmiarów typowych dla gatunku[2].
Muszla jest owalna z zaokrągloną przednią krawędzią i prawie prostą tylną, jasna (kremowa, jasnożółta lub jasnobrązowa), o białym wnętrzu z brązowymi plamkami na odcisku tylnego mięśnia zwieracza. Zewnętrzne więzadło jest łukowate i wystające. Liczy 24 szerokie, promieniście biegnące żeberka, pokryte łuskami o tępych końcach[3][4]. Osiąga długość ok. 5 cm (w Bałtyku do 3 cm[2]). Gatunek bardzo popularny w kuchniach narodów śródziemnomorskich.
.jpg)
.jpg)
Sercówka jadalna (Cerastoderma edule) – gatunek jadalnego małża z rodziny sercówkowatych (Cardiidae), występujący w wodach północno-wschodniego Oceanu Atlantyckiego i morzach europejskich, m. in. w Morzu Śródziemnym i Morzu Bałtyckim. W Morzu Północnym jest gatunkiem pospolitym. Odporna na niskie zasolenie wody, ale w wodach niskosłonych nie osiąga rozmiarów typowych dla gatunku.
Muszla jest owalna z zaokrągloną przednią krawędzią i prawie prostą tylną, jasna (kremowa, jasnożółta lub jasnobrązowa), o białym wnętrzu z brązowymi plamkami na odcisku tylnego mięśnia zwieracza. Zewnętrzne więzadło jest łukowate i wystające. Liczy 24 szerokie, promieniście biegnące żeberka, pokryte łuskami o tępych końcach. Osiąga długość ok. 5 cm (w Bałtyku do 3 cm). Gatunek bardzo popularny w kuchniach narodów śródziemnomorskich.
Cerastoderma edule, também conhecido como Berbigão, é uma espécie de molusco bivalve de água salgada, da família Cardiidae. Encontra-se nas águas da Europa, da Islândia, no norte, e do sul até as águas da África Ocidental, até o sul do Senegal. As conchas ovais com nervuras podem alcançar 6 centímetros (2,4 in) e são brancos, amarelados ou marrons. O berbigão comum é colhido comercialmente e consumido em grande parte do seu alcance.
O berbigão comum foi uma das muitas espécies invertebradas originalmente descritas por Linnaeus no marco de 1758, na 10ª edição de seu "Systema Naturae", onde foi dado aquele nome binomial antigo de Cardium edule.[1] O nome da espécie é derivado do adjetivo Latino ĕdūlis ("comestível").[2] O naturalista italiano Giuseppe Saverio Poli erigiu o gênero Cerastoderma em 1795, fazendo do berbigão comum a espécie tipo Cerastoderma edule.[3] O nome do gênero é derivado do grego antigo keras ("chifre") e derma ("pele").[4] Por muitos anos foi referido por ambos os nomes.[3]
Por causa de sua forma de coração e sua semelhança com o mexilhão s, é chamado de mexilhão do coração nas línguas alemã e escandinava.[5]
Normalmente, ele alcança de 3,5 centímetros (1,4 in) a 5 centímetros (2,0 in) de comprimento,[6] mas às vezes chega a 6 centímetros (2,4 in).[5] As conchas são amarelas pálidas ou esbranquiçadas, brancas ou marrons.[5][6] A concha é oval e coberta por nervuras, que são achatadas na parte central da concha. As glândulas digestivas são marrom-claro a verde-escuro.[3]
Em contraste, o semelhante berbigão da lagoa tem uma concha alongada posteriormente, glândulas digestivas negras e é encontrada no substrato de água estagnada.[3]
Cerastoderma edule, também conhecido como Berbigão, é uma espécie de molusco bivalve de água salgada, da família Cardiidae. Encontra-se nas águas da Europa, da Islândia, no norte, e do sul até as águas da África Ocidental, até o sul do Senegal. As conchas ovais com nervuras podem alcançar 6 centímetros (2,4 in) e são brancos, amarelados ou marrons. O berbigão comum é colhido comercialmente e consumido em grande parte do seu alcance.
Hjärtmusslan (Cerastoderma edule) är en art i klassen musslor som ingår i gruppen blötdjur.
Musslan har ett blekgult eller ljusbrunt skal med regelbunden form, insidans radieränder är korta och sträcker sig inte långt innanför mantellinjen. Längden går upp till 5 cm.
Djuret gräver sig ner i sediment (ofta vid sandiga tidvattensfönster). Den kan gräva ner sig i sand på ca. 10 min och överleva en månad i en frusen sandbotten. Musslan förekommer 0 till 20 meter under vattenytan. Lever i saltvatten.
Mikroskopiska vattenorganismer som filtreras, vattnet pumpas sedan ut genom en utströmningsöppning. Genom den stora inströmningsöppningen får musslan ett diffust insug med låg strömhastighet medan den lilla riktade utströmningsöppningen ger en hög strömhastighet, därmed filtreras inte samma vatten flera gånger.
.jpg)
.jpg)
Cardium Lamellibranchiata (yassı solungaçlılar) sınıfından olan, dış yüzeyinin yürek biçiminde ve birbirine eşit büyülükte oluşu nedeniyle "kalp midyesi" olarak da adlandırılan bir yumuşakça türüdür.
.jpg)
.jpg)
Yumuşakçalar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Черепашка сердцевидок зазвичай досить товстостінна, овальна або округла, з верхівками різною мірою зрушеними до переднього кінця. Поверхня покрита різкими радіальними ребрами. Міжреберні проміжки гладкі. Забарвлення раковин зазвичай сірувато-буре або світло-буре.
Довжина досягає 55 мм, висота — 40 мм, ширина — до 32 мм.
Сердцевидки зустрічаються на мулких і піщаних ґрунтах. Поселення даного молюска виявляються в широкому діапазоні глибин — від субліторалі до середнього горизонту літоралі. Щільність поселення в популяціях, розташованих зблизька географічного оптимуму (атлантичний берег Франції), може досягати 2 500 екземплярів. Тварини зариваються на глибину 5-7 см, на ґрунтах з високим вмістом пелітів зустрічаються прямо біля поверхні.
Планктонна личинка розвивається 3-5 тижнів, при осіданні довжина її черепашки становить приблизно 280 мкм. Приблизно до 3 років у молюсків залишається здатність до утворення бісусу, який забезпечує закріплення в ґрунті.
Живиться молюск, фільтруючи зябрами харчові частки з води, що засмоктується ввідним сифоном. При цьому основним джерелом їжі дорослих молюсків виявляються зважені у воді органічні частки, тоді як молодь живиться переважно одноклітинними донними водоростями.[2]
Сердцевидка їстівна поширена біля західного і північного берегів Європи, а також у Балтійському, Середземному, Чорному, Каспійському і Аральському морях (у два останні проникла в той час, коли вони з'єднувалися з Чорним).[3]
Сердцевидка їстівна як і ряд інших видів серцевидок має промислове значення в Атлантиці, в Західній Європі їх споживають в їжу. У Чорному морі ж зустрічається все рідше і рідше, живих молюсків давно вже не знаходять.
Це незавершена стаття з малакології.Сердцевидка съедобная[2] (лат. Cerastoderma edule) — вид двустворчатых моллюсков из семейства кардиид (Cardiidae). Церастодермы распространены практически на всём побережье Европы (от Средиземного моря до Баренцева), а также на северо-западном побережье Африки. В ряде стран Европы этих моллюсков используют в пищу, в связи с чем они стали объектом промышленного сбора.
Тело моллюска заключено в округлую двустворчатую раковину, длина которой у взрослых особей обычно составляет около 5 см. На наружной поверхности раковины имеется большое число расходящихся от вершины радиальных рёбер, выраженность которых значительно варьирует в зависимости от условий обитания.
Потревоженный моллюск плотно смыкает створки с помощью двух мускулов-замыкателей (аддукторов). В спокойном состоянии он может высовывать наружу короткие вводной и выводной сифоны, через которые осуществляется циркуляция воды, а также массивную ногу, используемую для передвижения.
Типичные местообитания церастодермы съедобной — песчаные и илистые морские пляжи, осушаемые во время отлива, где эти моллюски с помощью ноги полностью или частично зарываются в верхний слой грунта.
Питается моллюск, отфильтровывая жабрами пищевые частицы из воды, засасываемой вводным сифоном. При этом основным источником пищи взрослых моллюсков оказываются взвешенные в воде органические частицы, тогда как молодь питается преимущественно одноклеточными донными водорослями.[3]
Сердцевидка съедобная (лат. Cerastoderma edule) — вид двустворчатых моллюсков из семейства кардиид (Cardiidae). Церастодермы распространены практически на всём побережье Европы (от Средиземного моря до Баренцева), а также на северо-западном побережье Африки. В ряде стран Европы этих моллюсков используют в пищу, в связи с чем они стали объектом промышленного сбора.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
