El llinguáu finu (Solea solea) ye un pexe planu que puede atopase nos mares d'agües templaes, o n'agua duce. Pertenez a la familia de soleidos, orde pleuronectiformes.
Suel algamar los sesenta centímetros de llargor y unos trés quilos de pesu. El formatu del so cuerpu ye ovoide y esplanáu per dambos llaos. Posa nos llechos sobro'l so llau esquierdu. Mientres la so fase inicial de desenvolvimientu, el so güeyu esquierdu empieza a migrar escontra'l so llau derechu. Tol so cuerpu ta protexíu por perpequeñes escames ctenoides, y ye de color marrón verdosu, anque pueden camudar el so color pa mimetizarse col llechu onde s'atopa con cuenta de cazar meyor. El llau esquierdu, que s'atopa en contautu col fondu, ye de color blancu. La so boca tien forma oblicua, con llabios protráctiles, y ta provista d'agudos dientes que concentren n'unu solu de los cantos de dambos maxilares.
Cazador por escelencia, alimentase de pequeños pexes, crustáceos ya invertebraos del fondu. Reproduzse na primavera. La fema deposita miles de güeves nel llechu y el machu fecundales. La fema puede poner ente dos y trés millones de güeves al añu. Una vegada fecundáu, el güevu llexa na superficie, pero a midida que se van desenvolviendo los individuos, van fundiendo. Les críes nacen a los quince díes, momentu nel que se ruempe'l güevu y los bárabos vuelven llexar llibremente na superficie del agua por otres cuatro a seyes selmanes. Ye nesti momentu nel que'l so güeyu esquierdu empieza a movese.
El llinguáu finu (Solea solea) ye un pexe planu que puede atopase nos mares d'agües templaes, o n'agua duce. Pertenez a la familia de soleidos, orde pleuronectiformes.
Suel algamar los sesenta centímetros de llargor y unos trés quilos de pesu. El formatu del so cuerpu ye ovoide y esplanáu per dambos llaos. Posa nos llechos sobro'l so llau esquierdu. Mientres la so fase inicial de desenvolvimientu, el so güeyu esquierdu empieza a migrar escontra'l so llau derechu. Tol so cuerpu ta protexíu por perpequeñes escames ctenoides, y ye de color marrón verdosu, anque pueden camudar el so color pa mimetizarse col llechu onde s'atopa con cuenta de cazar meyor. El llau esquierdu, que s'atopa en contautu col fondu, ye de color blancu. La so boca tien forma oblicua, con llabios protráctiles, y ta provista d'agudos dientes que concentren n'unu solu de los cantos de dambos maxilares.
Cazador por escelencia, alimentase de pequeños pexes, crustáceos ya invertebraos del fondu. Reproduzse na primavera. La fema deposita miles de güeves nel llechu y el machu fecundales. La fema puede poner ente dos y trés millones de güeves al añu. Una vegada fecundáu, el güevu llexa na superficie, pero a midida que se van desenvolviendo los individuos, van fundiendo. Les críes nacen a los quince díes, momentu nel que se ruempe'l güevu y los bárabos vuelven llexar llibremente na superficie del agua por otres cuatro a seyes selmanes. Ye nesti momentu nel que'l so güeyu esquierdu empieza a movese.
Adi dəniz dili (lat. Solea solea) - Kambalakimilər dəstəsinin dəniz dililəri fəsiləsinə aid balıq növü.
Bədəni ovalıq, çox yastılaşmış, ağızı kiçik və asimmetrik, gözləri sağ tərəfdə, gözlü tərəf, mixai yaşıl, ya da qəhvərəngi qara xallarla bəzəklidir. Sağ sinə üzgəcinin ucunda qara xal vardır.
Ümumiyyətlə 20-40 metr dərinliklərdə, qumlu palçıqlı yerlərdə yaşar. Qışda 100 metr dərinliyə enər. Böyüklüyü ortalama 30-35 sm dir, maksimum 50 sm-ə çata bilər. Ortalama ağırlığı 300-350 qram ətrafındadır.
Dibdəki onurğasızlar, kiçik balıqlar və böcəklərlə bəslənər. Bahardan etibarən sahillərə soxularaq İyun - İyul arasında artıma edər. Qış aylarında əti dolğun və ləzzətli olar. Ümumiyyətlə hər mövsümdə olan, iqtisadi dəyəri yüksək bir balıqdır.
Ar c'harlizenn (Solea solea) (liester: garlized) zo ur pesk mor plat.
El llenguado (Solea solea o Solea vulgaris) és un peix de l'ordre dels pleuronectiformes i de la família dels soleids que té els ulls al costat dret. També és conegut com a palaia,[1] com a palaí o parada a diferents zones del País Valencià, i com a ruarda en rossellonès.
Espècie bentònica sobre fons de sorra i fang, de les aigües costaneres fins a poc més dels 100m.
S'alimenta, principalment, de cucs, mol·luscs i petits crustacis.
Maduren, sexualment, entre l'edat 3 i 5 anys (25 cm). La reproducció té lloc entre gener i agost.
La longevitat establerta és de 24 anys, en el cas dels mascles, i 27 anys per a les femelles.
Es troba a tota la Mediterrània, excepte a la Mar Negra. A l'Atlàntic Oriental, des de Noruega fins al Senegal.
La pesca és de tipus semiindustrial i artesanal, principalment amb arts de platja, d'arrossegament, tremalls i palangres de fons. La carn és bastant apreciada i d'interès comercial. Talla mínima legal de captura: 20 cm.
El llenguado (Solea solea o Solea vulgaris) és un peix de l'ordre dels pleuronectiformes i de la família dels soleids que té els ulls al costat dret. També és conegut com a palaia, com a palaí o parada a diferents zones del País Valencià, i com a ruarda en rossellonès.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Soleidae ydy'r lleden chwithig sy'n enw benywaidd; lluosog: lledod chwithig (Lladin: Solea solea; Saesneg: Common sole).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Heb ei gwerthuso' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth gan nad oes data digonol.[1]
Mae'r math yma o bysgodyn yn cael ei bysgota ar gyfer y bwrdd bwyd.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Soleidae ydy'r lleden chwithig sy'n enw benywaidd; lluosog: lledod chwithig (Lladin: Solea solea; Saesneg: Common sole).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Heb ei gwerthuso' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth gan nad oes data digonol.
Mae'r math yma o bysgodyn yn cael ei bysgota ar gyfer y bwrdd bwyd.
Jazyk obecný (Solea solea, Linnaeus, 1758, dříve i Solea vulgaris), prodávaný pod jménem mořský jazyk, je žádaná mořská ryba z řádu platýsů, z čeledi jazykovití (Soleidae). Její tvar těla se uzpůsobil životu u mořského dna. Obývá oblast severovýchodního Atlantického oceánu a část Středozemního moře.
Jazyk obecný dorůstá průměrně délky okolo 70 cm (jiné zdroje uvádějí obvyklou velikost mezi 30 až 40 cm s maximální velikostí 60 cm)[2] s maximální pozorovanou hmotností 3 kg. Jedná se o dlouholetou rybu, která se může dožít až 26 let.[3] Jazyk má zploštělé tělo, které je levou stranou přisedlé k mořskému dnu a má bílou barvu. Pravá strana těla směřuje k vodní hladině a má hnědou až šedohnědou barvu,[2] ale tato barva záleží často na okolí.[4] Tvar těla je oválný, v přední části se nachází malá hlava. Kolem celého těla je hřbetní ploutev, která je tvořena 75 až 93 ploutevními paprsky.[2] Na stranách těla se nachází prsní ploutve, ta na spodní straně je v podstatě zakrnělá a jazyk jí nevyužívá díky přisedlému způsobu života. Ocasní ploutev splývá s hřbetní a řitní ploutví.
Obývá oblast severovýchodní části Atlantického oceánu v hloubkách od 0 do 150 metrů,[3] což odpovídá pobřežním vodám západní Afriky, Portugalska, Španělska, Francie, oblasti kanálu La Manche, Britskému souostroví, pobřeží Beneluxu, Severního moře, Norska, Islandu, Středozemí a částečně i oblasti Černého moře.[3] Vyhledává oblasti s písčitým až bahnitým dnem, kde by se mohl zahrabávat do podloží a skrývat se v něm. Často proniká i do ústí sladkovodních řek.[2]
Nejčastěji se vyskytují v oblastech, kde se teplota vody pohybuje mezi 8 až 24 °C.[3] Během zimy z tohoto důvodu dochází k jeho migraci do hlubších vod a to až do hloubky okolo 150 metrů. Přes léto se vyskytuje převážně v oblastech do hloubky okolo 60 metrů.[2]
Jazyk útočí převážně v noci na drobné živočichy jako například červy, měkkýše a korýše, kteří žijí na dně, včetně drobných rybek. Přes den je částečně zahrabán v písku, či bahně, čímž snižuje svoje riziko být odhalen predátory.
Jazyk se tře v rozmezí února až března, kdy se jedinci přesunují na mělčinu o teplotě vody mezi 6 až 12 °C.[2] Během tření dochází k uvolnění 100 až 150 tisíců jiker do vody, které jsou následně volně unášeny mořskými proudy a vlněním. Oplodněná vajíčka se začínají vyvíjet a za přibližně 10 dnů se z jiker líhnou larvy, které pokračují v růstu. Malé rybky začínají žít přisedlým způsobem života přibližně v době, kdy dorostou velikosti 1,5 cm.[2]
Jazyk obecný je hojně loven. K oblibě jeho masa přispívá kromě jeho lahodnosti i fakt, že je po tepelné úpravě velmi snadno oddělitelné od kostry. Připravuje se smažením, vařením, dušením, grilováním i pečením. Jeho cena na trhu je poměrně vysoká.
Obrázky, zvuky či videa k tématu jazyk obecný ve Wikimedia Commons
Galerie jazyk obecný ve Wikimedia CommonsJazyk obecný (Solea solea, Linnaeus, 1758, dříve i Solea vulgaris), prodávaný pod jménem mořský jazyk, je žádaná mořská ryba z řádu platýsů, z čeledi jazykovití (Soleidae). Její tvar těla se uzpůsobil životu u mořského dna. Obývá oblast severovýchodního Atlantického oceánu a část Středozemního moře.
Søtunge (Solea solea), er en fladfisk art i soleidae familien. Fisken fortrækker lavt vand med sand eller mudder der tildækker bunden. Den findes især i det østlige atlanterhavet, fra det sydlige Norge til Senegal, og i næsten hele Middelhavet. Om vinteren søger fisken til varmere vande i den sydlige del af Nordsøen.
Fiskens små øjne er placeret tæt på hinanden på den højre side af kroppen. Dette giver fisken mulighed for at holde øje efter eventuel føde imens at være halv-begravet af sand. Søtungen, ligesom andre fladfisk, er "normale" fisk i deres unge alder med øjne på hver side af kroppen. De forvandler sig til fladfisk som unge når de er ca. en cm lang. Søtungen kan blive op til 70 cm lang, og 25 år gammel.
Kokke priser søtungen for dens milde smør-søde smag, samt at det er let at lave fiskefileter af dens kød.
Die Seezunge (Solea solea) gehört zur Ordnung der Plattfische (Pleuronectiformes) und ist einer der begehrtesten und teuersten Speisefische.
Sie kommt in der Nordsee, im Skagerrak und Kattegat, an der Küste Norwegens südlich von Trondheim, rund um die Britischen Inseln, im Ärmelkanal, in der Biskaya, rund um die Iberische Halbinsel, im Mittelmeer, im Marmarameer und im westlichen Schwarzen Meer vor. Im östlichen Atlantik reicht ihr Verbreitungsgebiet südlich bis zum Senegal. Sie lebt küstennah, auf sandigen und weichen Böden normalerweise in Tiefen von 10 bis 60, seltener bis 150 Meter tief.
Die Seezunge ist ein rechtsäugiger Plattfisch (d. h. beide Augen liegen auf der rechten Körperseite), wird maximal 60 bis 70 cm lang (normalerweise nur 35 cm) und maximal 26 Jahre alt. Männchen bleiben meist etwas kleiner. Die Seezunge hat einen ovalen, langgestreckten Körper und eine abgerundete Kopfform. Die Oberseite ist graubraun bis rotbraun mit undeutlichen dunklen Flecken, ihre Unterseite hellgrau bis weiß. Die Nasenöffnungen liegen auf der Blindseite, sind weit voneinander getrennt und klein. Die Rückenflosse beginnt auf dem Kopf vor den Augen. Die Brustflossen sind gleich lang, der körperferne Teil der Brustflosse auf der Augenseite rußig schwarz. Auch der hintere Teil der Schwanzflosse ist dunkler als der übrige Körper.
Die Seezunge ist ein nachtaktiver Einzelgänger und ernährt sich von Borstenwürmern, dünnschaligen Muscheln und kleinen Krebstieren. Die Beute wird mit Hilfe von fädigen Sinnesknospen auf der Blindseite des Mauls aufgespürt. Den Winter verbringen die Fische in tieferen Wasserschichten.
Zum Laichen unternehmen Seezungen lange Wanderungen in bestimmte Laichgebiete. Während der Wanderungen sind sie pelagisch. Die Laichzeit im Mittelmeer fällt in den Februar, rund um Irland und an der Küste Südenglands laichen sie von Mai bis Juni und in der Nordsee, vor allem im Wattenmeer, im Skagerrak und Kattegat von April bis Juni. Das Laichen findet in Tiefen von 20 bis 50 Metern bei Wassertemperaturen von 6 bis 12 °C statt. Die Weibchen legen 100.000 bis 150.000 Eier, die einen Durchmesser von 3–4 mm haben. Nach etwa 10 Tagen schlüpfen die Larven, die dann 3,5 mm lang sind. Sie leben zunächst pelagisch. Nach 4–6 Wochen findet die Metamorphose zum jungen Plattfisch statt. Die Jungfische sind dann etwa 12 bis 14 mm lang und gehen anschließend zum Bodenleben über. Die Geschlechtsreife erreichen die Fische mit 3 bis 5 Jahren bei einer Länge von 25 bis 35 cm.
Die Seezunge wird mit normalen Schleppnetzen, Baumkurren und Stellnetzen gefangen, üblicherweise als Beifang bei der Fischerei auf Schollen. Sie hat festes, weißes Fleisch. Sie kann gedünstet oder gebraten werden und wird meistens als ganzer Fisch serviert. Die teure Seezunge (engl. dover sole) kann leicht mit der nicht so wertvollen Rotzunge (engl. lemon sole) verwechselt werden. Deren Fleisch ist nicht ganz so fest und geschmacksintensiv, ihre Oberseite ist dunkler bis schwarz. Laut Bundesforschungsanstalt für Fischerei gab es Ende 2006 in den europäischen Seegebieten „noch mindestens 60.000 Tonnen Seezungen“.
Die Seezunge (Solea solea) gehört zur Ordnung der Plattfische (Pleuronectiformes) und ist einer der begehrtesten und teuersten Speisefische.
Ang Solea solea (Ingles: common sole o Dover sole) ay isang uri ng isda ng pamilya Soleidae. Mahilig ito sa mga lugar na may mababaw na tubig at may lupa na tinatabunan ng buhangin o putik. Matatagpuan ito sa Silangang bahagi ng Karagatang Atlantiko mula sa Timog ng Norway hanggang Sengal. Matatagpuan rin ito sa halos lahat ng bahagi ng Dagat Mediterranean. Pumupunta ito sa katimogang bahagi ng Dagat Hilaga kung saan mas mainit ang tubig.
Ang mga maliliit na mga mata ng isdang ito ay magkadikit at nakikita lamang sa kanang bahagi ng katawan ng isda. Ginagamit ito ng isda sa pag-huli ng mga isda habang nakatago sa buhangin. Ang isda ay pinapanganak na mayroong mata sa magkabilang bahagi ng katawan. Subalit ito ay nagiiba pag umabot na ito sa haba na isang sentimetro. Umaabot ang isda ng 70 sentimetro na haba.
Ang S. solea ay kilala sa kanyang parang mantikilya na lasa at sa kanyang fillet na ginagamit sa iba't ibang putahe.[1]
Ang Ingles na katawagang "Dover" ay nagmula sa bayan ng Dover, isang Ingles na daungan na naging kilalang bagsakan ng isda noong ika-19 na siglo. Ang Dover sole ay pinantatawag din sa Silangang Pasipikong uri na Microstomus pacificus. Ang fillets ng Pasipikong dover ay mas manipis at matibay kaysa sa S. solea at mabibili sa mas mura na halaga.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Agham ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang Solea solea (Ingles: common sole o Dover sole) ay isang uri ng isda ng pamilya Soleidae. Mahilig ito sa mga lugar na may mababaw na tubig at may lupa na tinatabunan ng buhangin o putik. Matatagpuan ito sa Silangang bahagi ng Karagatang Atlantiko mula sa Timog ng Norway hanggang Sengal. Matatagpuan rin ito sa halos lahat ng bahagi ng Dagat Mediterranean. Pumupunta ito sa katimogang bahagi ng Dagat Hilaga kung saan mas mainit ang tubig.
Ang mga maliliit na mga mata ng isdang ito ay magkadikit at nakikita lamang sa kanang bahagi ng katawan ng isda. Ginagamit ito ng isda sa pag-huli ng mga isda habang nakatago sa buhangin. Ang isda ay pinapanganak na mayroong mata sa magkabilang bahagi ng katawan. Subalit ito ay nagiiba pag umabot na ito sa haba na isang sentimetro. Umaabot ang isda ng 70 sentimetro na haba.
Ang S. solea ay kilala sa kanyang parang mantikilya na lasa at sa kanyang fillet na ginagamit sa iba't ibang putahe.
Ang Ingles na katawagang "Dover" ay nagmula sa bayan ng Dover, isang Ingles na daungan na naging kilalang bagsakan ng isda noong ika-19 na siglo. Ang Dover sole ay pinantatawag din sa Silangang Pasipikong uri na Microstomus pacificus. Ang fillets ng Pasipikong dover ay mas manipis at matibay kaysa sa S. solea at mabibili sa mas mura na halaga.
Soleo (Solea solea) esas karnivora plata fisho di familio Soleidae qua movas ondize.
Ol povas adaptar lua koloro kun to di fundo.
Lua karno esas maxim gastronoma.
Tekst üüb Öömrang At tong (Solea solea) as en fask uun det order faan a platfasker (Pleuronectiformes).
Hat woort uun a Nuurdsia fangd, föraal uun a waas, an hiart tu a jüürst fasker. Tonger lewe enkelt üüb sunagen an woken grünj an ei jiper üs 150 m. Jo wurd 4 bit 8 juar ual.
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: At tong (Solea solea) as en fask uun det order faan a platfasker (Pleuronectiformes).
The common sole, Dover sole, or black sole (Solea solea) is a species of flatfish in the family Soleidae. It is one of the largest fish in the Solea genus. It lives on the sandy or muddy seabed of the northern Atlantic and the Mediterranean Sea where it often semi-immerses itself in the substrate. The upper side is greyish-brown while the underside is white. It grows to a maximum length of about 70 cm (28 in). The species is prized as a food fish, being caught mostly by trawling on the seabed.
The small eyes are close to each other on the right side of the body. This gives the fish the possibility of lurking half-buried in the sand for passing prey. The common sole, just like all other flatfishes, hatches as an "ordinary" fish with one eye on each side of the body. The young metamorphose to flatfish when they are about one centimeter long. The upper side is greyish-brown and the underside is white. The common sole approaches a maximum length of 70 cm (28 in). In the UK, a small sole is commercially called a "slip".
It has a preference for relatively shallow water (10–60 m) with sand or mud covering the bottom. They can be found at depths up to 200 m.[1] Their preferred temperature range is from 8–24 °C.[3]
It is found in the Eastern Atlantic Ocean, from the south of Norway to Senegal, and in almost all of the Mediterranean Sea. In the winter, it withdraws to the somewhat warmer waters of the southern North Sea.[3]
The Dover sole feeds at night. Its diet consists of worms, molluscs and crustaceans.[1]
Dover sole is managed as part of the Bering Sea/Aleutian Islands Other Flatfish Complex and the stock complex has been assessed, but there is not enough information to determine the population size so the overfished status is unknown (2020 stock assessment). This complex is not subject to overfishing based on 2021 catch data. [4]
The Dover sole reaches maturity at 3–5 years old, at which point they can begin to reproduce. Spawning usually occurs between February and May but in warmer areas it can also occur at the beginning of winter. It usually happens in shallow coastal waters that are between 6–12 °C.[3]
After the eggs have been fertilised, the incubation period lasts around five days. The larvae become juvenile fish after around 35 days.[3]
The maximum recorded age is 26 years old.[3]
An ectoparasite of the common sole is the leech Hemibdella soleae. The larvae settle on the upper surface of the fish, the only part not buried in the sediment, and after further development migrate to the underside, where they attach themselves with their suckers, feeding on the fish's blood.[5]
Chefs prize Dover sole for its mild, buttery, sweet flavour and versatility, and for its ease of filleting. The fish yields fillets that hold together well in a variety of recipes.[6]
The name "Dover" comes from Dover, the English fishing port landing the most sole in the 19th century.
In 2010, Greenpeace International added the common sole to its seafood red list. "The Greenpeace International seafood red list is a list of fish that are commonly sold in supermarkets around the world, and which have a very high risk of being sourced from unsustainable fisheries."[7][8]
Because of its prestige, the name "Dover sole" was borrowed to name the eastern Pacific species Microstomus pacificus, a quite distinct species with different culinary properties: the Pacific sole has thinner, less firm fillets and sells for a lower price.
,_Parque_natural_de_la_Arr%C3%A1bida,_Portugal,_2020-07-21,_DD_96.jpg)
Common sole camouflaged in the sand. The common sole, Dover sole, or black sole (Solea solea) is a species of flatfish in the family Soleidae. It is one of the largest fish in the Solea genus. It lives on the sandy or muddy seabed of the northern Atlantic and the Mediterranean Sea where it often semi-immerses itself in the substrate. The upper side is greyish-brown while the underside is white. It grows to a maximum length of about 70 cm (28 in). The species is prized as a food fish, being caught mostly by trawling on the seabed.
Soleo (Solea solea, aŭ Solea vulgaris) estas plata fiŝo kiu troveblas en mezvarmaj maroj, aŭ en nesala akvo. Apartenas al familio de Soleidae.
Kutime ĝi estas sesdek centimetrojn longa kaj pezas tri kilogramojn. La formo de la korpo estas ovoida kaj plata. Dum la unua fazo de kresko, ĝia maldekstra okulo komencas moviĝi al la dekstra flanko de la korpo. Ĝia korpo estas protektata de etaj skvamoj kaj ĝia koloro estas verdbruna, tamen ĝi kapablas ŝanĝi la koloron por kaŝi sin sur la mara fundo. Pro tio la soleo kutimas kuŝi sur la fundo, kie ĝi povas pli bone kapti siajn predojn.
Soleo manĝas etajn fiŝojn, krustacojn kaj senvertebrulojn de la mara fundo. Ĝi reproduktiĝas printempe. Femalo metas milojn da ovoj sur la fundon kaj masklo fekundigas ilin. Femalo kutimas produkti inter du kaj tri milionojn da ovoj jare. Kiam ovo estas fekundigita, ĝi supreniras ĝis la surfaco, sed dum la disvolviĝo de la individuo la ovo sinkas. La idoj naskiĝas post dek kvin tagoj, kiam la ovoj rompiĝas kaj la larvoj flosas denove dum kvar-ses semajnoj.
El lenguado común (Solea solea) es un pez plano que puede ser encontrado en los mares de aguas templadas, o en agua dulce. Pertenece a la familia de soleidos, orden pleuronectiformes.
Suele alcanzar los sesenta centímetros de longitud y unos tres kilos de peso. El formato de su cuerpo es ovoide y aplanado por ambos lados. Se recuesta en los lechos sobre su lado izquierdo. Durante su fase inicial de desarrollo, su ojo izquierdo comienza a migrar hacia su lado derecho. Todo su cuerpo está protegido por pequeñísimas escamas ctenoides, y es de color marrón verdoso, aunque pueden alterar su color para mimetizarse con el lecho donde se encuentra a fin de cazar mejor. El lado izquierdo, que se encuentra en contacto con el fondo, es de color blanco. Su boca se dispone en forma oblicua, con labios protráctiles, y está provista de agudos dientes que concentran en uno solo de los bordes de ambos maxilares.
Cazador por excelencia, se alimenta de pequeños peces, crustáceos e invertebrados del fondo. Se reproduce durante la primavera. La hembra deposita miles de huevas en el lecho y el macho los fecunda. La hembra puede poner entre dos y tres millones de huevas al año. Una vez fecundado, el huevo flota en la superficie, pero a medida que se van desarrollando los individuos, se hunde. Las crías nacen a los quince días, momento en que se rompe el huevo y las larvas vuelven a flotar libremente en la superficie del agua por otras cuatro a seis semanas. Es en este momento en que su ojo izquierdo comienza a desplazarse.
Se adapta muy bien a acuicultura, siendo muy explotado desde los 80.[1]
El lenguado común (Solea solea) es un pez plano que puede ser encontrado en los mares de aguas templadas, o en agua dulce. Pertenece a la familia de soleidos, orden pleuronectiformes.
Mihi-arrain arrunta (Solea solea) soleidae familiako arraina da, Mediterranear itsasoan eta iparraldeko Ozeano Atlantikoan bizi dena. Lenguadu izenaz ere ezagutzen da eta Bizkaian lenguado ere diote.[1].
Begi txikikoa, gorputzaren eskuinaldean ditu begiak. Ezaugarri hori esker, arean erdi ehortzia ehiza egiten du. Jaiotzean beste arrainek bezala dituzte begiak, baina zentimetro bat lortzean aldatzen dute. Luzera arrunta 70 zentimetrokoa da[2]. Itsas arrain zapal biribil luzarana, gorputza ezkata mehez estalia eta bi begiak alde batean dituena. Gaineko aldea beltz tantaduna izaten du, eta azpikoa berriz zurixka. Azpi haretsu edo harritsuetan ibiltzen da, dagoen tokitik asko mugitu gabe. Hegalak astinduz hondarrarekin altxatzen dituen harrapakin txikiak jaten ditu.[3]
Bere haragi preziatua dela eta, askotan erabili dute sukaldaritzan[4]. Honek ospea handia eman zion munduan zehar. Badaude beste arrain batzuk mihi-arrain izena dutenak; famatuena zapore eskasago duen Ozeano Bareko Microstomus pacificus da[5].
Mihi-arrain arrunta (Solea solea) soleidae familiako arraina da, Mediterranear itsasoan eta iparraldeko Ozeano Atlantikoan bizi dena. Lenguadu izenaz ere ezagutzen da eta Bizkaian lenguado ere diote..
Begi txikikoa, gorputzaren eskuinaldean ditu begiak. Ezaugarri hori esker, arean erdi ehortzia ehiza egiten du. Jaiotzean beste arrainek bezala dituzte begiak, baina zentimetro bat lortzean aldatzen dute. Luzera arrunta 70 zentimetrokoa da. Itsas arrain zapal biribil luzarana, gorputza ezkata mehez estalia eta bi begiak alde batean dituena. Gaineko aldea beltz tantaduna izaten du, eta azpikoa berriz zurixka. Azpi haretsu edo harritsuetan ibiltzen da, dagoen tokitik asko mugitu gabe. Hegalak astinduz hondarrarekin altxatzen dituen harrapakin txikiak jaten ditu.
Bere haragi preziatua dela eta, askotan erabili dute sukaldaritzan. Honek ospea handia eman zion munduan zehar. Badaude beste arrain batzuk mihi-arrain izena dutenak; famatuena zapore eskasago duen Ozeano Bareko Microstomus pacificus da.
Meriantura eli kielikampela (Solea solea) on Koillis-Atlantin kampelakala. Merianturaa pidetään maultaan erinomaisena ja sen liha on arvostettua.
Meriantura on perusmuodoltaan säännöllisen soikea. Päältä kala on vihertävän tai punertavan ruskea, alta valkoinen. Päällimmäisen rintaevän kärkiosassa on musta läiskä. Meriantura on yleensä 15–45 cm:n pituinen, mutta voi kasvaa 70 cm:iin.
Meriantura elää matalahkoissa Koillis-Atlantin rannikkovesissä Keski-Norjan ja Luoteis-Afrikan Senegalin ja Kap Verden saarten välisellä alueella, mm. Pohjanmeressä; sitä tavataan myös eteläisessä Itämeressä. Levinneisyys kattaa myös Välimeren sekä Mustanmeren eteläosan.
Merianturat elävät yksittäin merenpohjaan kaivautuneena, alle 300 m:n syvyisillä muta- ja hiekkapohjilla. Talvella ne siirtyvät syvempiin vesiin. Ne liikkuvat öisin ja syövät merenpohjan selkärangattomia eläimiä.
Vattimerta Pohjanmeressä pidetään tärkeimpänä lisääntymisalueena. Kutu siellä tapahtuu loppukeväällä, Välimeressä talvella.
Meriantura on arvokas ja maukas talouskala, jota pyydetään pääasiassa pohjatroolilla. Kokonaisvuosisaaliit ovat olleet vakaasti 40 000 tonnin luokkaa. Suurimmat pyyntimaat ovat Alankomaat ja Ranska; myös Adrianmeren kalastus on merkittävää.
Meriantura eli kielikampela (Solea solea) on Koillis-Atlantin kampelakala. Merianturaa pidetään maultaan erinomaisena ja sen liha on arvostettua.
Solea solea
La sole commune ou sole franche (Solea solea) est une espèce de poissons plats marins de la famille des soléidés (Soleidae).
Le corps est ovoïde et plat. La sole se confond avec le sol et se déplace en ondulant. Elle peut adapter sa couleur à celle du fond. La face non cachée est marron-grisâtre à marron-rougeâtre, avec des taches plus foncées. La nageoire pectorale possède une tache noire à son extrémité, ce qui permet de la différencier d'une espèce très proche, la sole pole (Solea lascaris), la tache étant située au milieu de la pectorale chez cette dernière. La face aveugle est blanchâtre.
Solea solea peut être confondue avec plusieurs autres espèces de soles :
Cette espèce est présente dans l'océan Atlantique-est, du sud de la Norvège jusqu'au Sénégal, et dans presque toute la mer Méditerranée[3].
La sole commune préfère les eaux relativement peu profondes, de 0 à 200 mètres de profondeur, pourvues de fonds sableux ou vaseux. Il arrive d'en observer dans les estuaires, à la limite des eaux douces. L'hiver, elle migre vers le large, dans des eaux plus profondes et plus chaudes[2].
La sole commune se nourrit la nuit en se servant de ses papilles sensitives et de son olfaction. Son régime alimentaire se compose majoritairement d'annélides polychètes, de crustacés (amphipodes, petites crevettes, petits crabes, …) et de mollusques bivalves de petite taille (généralement moins d'une dizaine de millimètres) et à la coquille fine (couteaux, tellines, …). Les proies sont avalées sans être broyées et demeurent intactes dans le système digestif[2].
La maturité sexuelle de la sole commune survient vers les 4 ans. La période de reproduction varie selon les régions. De manière générale, plus on monte vers le nord, plus elle a lieu tard dans l'année et à faible profondeur. En Méditerranée, elle se déroule entre décembre et mars, à des profondeurs avoisinant les 100 mètres. Dans le Golfe de Gascogne, elle a lieu entre janvier et mars dans le sud, à des profondeurs de 60 à 80 mètres, et de février à avril dans le nord et dans la Manche. Les côtes françaises et belges de la mer du Nord voient la période de reproduction se dérouler en avril, tandis qu'elle survient courant mai sur les côtes allemandes et en juin sur les côtes danoises. En mer d'Irlande, elle a lieu entre avril et mai[2],[3].
Le nombre d'œufs pondus varie selon la taille de la femelle : de 130 000 pour une femelle d'une trentaine de centimètres à 1 500 000 pour une femelle d'une cinquantaine de centimètres[2].
Les œufs sont pélagiques et ont un diamètre d'environ 1,3 mm. À leur éclosion, 5 à 10 jours plus tard, les larves mesurent entre 3 et 3,5 mm et sont pélagiques. La métamorphose vers leur forme benthique a lieu 1 à 2 semaines plus tard, alors qu'elles mesurent entre 10 et 15 mm. Les larves passent leurs 2 premières années très près des côtes (moins de 10 mètres de profondeur en général)[2].
L'espérance de vie des femelles serait de 27 ans, celle des mâles de 24 ans[2].
La sole est un poisson hautement commercial, très prisé des consommateurs et dont le prix est très élevé. Sa chair excellente a peu d'arêtes. Elle se pêche au chalut de fond, filets trémails, plus rarement palangres[2].
Les statistiques de capture font état , pour les pêcheries européennes et méditerranéennes, d'une capture annuelle de 33 615 tonnes en 2011 (dont 7 806 tonnes sur les côtes françaises). Ce chiffre atteignit un pic en 1994 avec 66 553 tonnes[4].
Son cycle aquacole étant maîtrisé, quelques élevages commencent à se développer notamment aux Pays-Bas.
La sole est très appréciée pour sa chair fine et ferme. Il arrive parfois que soient présentés abusivement comme soles d'autres poissons à la chair moins délicate, comme la limande ou la sole tropicale.
Solea solea
La sole commune ou sole franche (Solea solea) est une espèce de poissons plats marins de la famille des soléidés (Soleidae).
Solea solea (Linnaeus, 1758) é unha especie de peixe teleósteo da orde dos pleuronectiformes, suborde dos pleuronectoideos e familia dos soleidos,[1] coñecida en galego como linguado común,[2] ou linguado propiamente dito.[2][3][4][5]
Adoita acadar até os 70 cm de lonxitude e até os 3 kg de peso, como máximo. A forma do seu corpo é ovoidal, alongada e aplanada por ambos os lados. Déitase nos fondos sobre o seu lado esquerdo. Durante a súa fase inicial de desenvolvemento, o seu ollo esquerdo comeza a virar cara ao seu lado dereito. Todo o seu corpo está protexido por pequenas escamas ctenoides, e é de cor marrón verdosa, aínda que poden alterar a súa cor para mimetizarse co leito onde se atopa a fin de cazar mellor. O lado esquerdo, que se atopa en contacto co fondo, é de cor branca.
A súa boca disponse en forma oblicua, con beizos protráctiles, e está provista de agudos dentes que concentran nun só dos bordos de ambos os maxilares. Cazador por excelencia, aliméntase de pequenos peixes, crustáceos e invertebrados bentónicos.
Reprodúcese durante a primavera. A femia deposita miles de óvulos no leito e o macho os fecunda. A femia pode pór entre dous e tres millóns de óvulos ao ano. Unha vez fecundado, o ovo, peláxico, flota na superficie, pero a medida que se van desenvolvendo os individuos, e despois da súa metamorfose para se coneverteren en peixes planos, migran cara ao fondo. As crías (larvas) nacen aos quince días da desova, e son peláxicas durante catro a seis semanas.
É un peixe de grande importacia comercial, sendo obxecto de activa pesca, e a súa carne é moi apreciada. Canda o rodaballo, é un dos peixes máis famosos na gastronomía de Galicia e doutras partes de Europa.
A especie foi decrita en 1758 polo naturalista sueco Carl von Linné (Linneo), na páxina 270 da 10ª edición do seu Systema Naturae,[6] baixo o nome de Pleuronectes solea.[1] Posteriormente foi reclasificado no xénero Solea cando este foi fundado, en 1806, por Conrad Quensel.
Ademais de polo nome orixinario de Linneo, Pleuronectes solea, e polo actualmente vixente, Solea solea, a especie coñécese tamén polos sinónimos:[1]
O nome específico solea, que lle aplicou Linneo á especie, vén do termo latino solea, que era o nome que lle daban os romanos a unha certa especie de linguado, debido ao seu aspecto que recordaba a sola dunha sandalia (en latín clásico, solea, -ae).[7]
Posteriormente, Quensel adoptouno para o xénero que el creara.
O seu corpo é ovalado e longo,[4][5] e pode alcanzar até os 70 cm de lonxitude,[5][8] aínda que os espécimes apañados adoitan medir entre os 30 e os 50 cm.[4][5][9][10] O seu peso máximo rexistrado foi de 3 kg.[9] Os machos son algo máis pequemos que as femias.[10]
Na cabeza cómpre destacar o seu fociño, arredondado e prominente, e os seus ollos, que están moi xuntos, o superior bastante afastado do bordo da cabeza.[5] A abertuda bucal, pequena e curvada, está situada no lado cego.[4][5][10]
A aleta dorsal orixínase da vertical que pasa pola base do tubo nasal anterior, é dicir, moi por diante do ollo superior. As aletas dorsal e anal case se unen coa caudal, deixando tan só un pequeno e estreito pedúnculo caudal. A aleta pectoral do lado pigmentado é arredondada, e presenta unha característica mancha escura, case negra, maís ou menos circular, na súa metade distal; a aleta pectoral do lado cego é algo menor que a pectoral. A aleta cuadal é pequena e arredondada.[5]
A aleta dorsal está sustentada por de 73 a 86 raios, e a anal, por de 61 a 74 raios.[5][11]
A coloración do lado pigmentado é apardazada, agrisada ou avermellada, con manchas irregulares máis escuras.[4][5][11] A do lado cego é abrancazada.
É un peixe que vive en augas mariñas e salobres, demersal, oceanódromo,[12] a profundidades de entre os 0 e os 150 m,[13] aínda que usualmente entre os 10 e os 60 m,[5][14] case sempre sobre fondos lamacentos e areosos,[4][5] se ben en inverno migra cara a maiores profundidades, de entre os 70 e os 180 m.[4] Prefire as augas subtropicais, a temperaturas de entre os 8 °C e os 24 °C.[15]
Dsitribúese polo Atlántico nororiental, incluíndo o mar Mediterráneo, entre os 67° N e os 17° N, e entre os 17° W e os 37° E,[16] desde o sur do fiorde de Trondheim (Noruega) polo norte, até o Senegal, polo sur, incluíndo o mar do Norte e o Báltico occidental e o Mediterráneo, até o mar de Mármara, o Bósforo e o suroeste do mar Negro e, no Atlántico, as illas do Cabo Verde.[17]
O linguado é un depredador que caza de noite apañando vermes, pequenos crustáceos e moluscos bivalvos de cuncha fina, que encontran coa axuda das pequenas papilas sensitivas filamentosas que rodean a súa boca, no lado cego.[10]
Os linguados alcanzan a madurez sexual entre os 3 e os 5 anos, cando miden entre 25 e 35 cm.[10] A desova prodúcese principalmente durante os meses de febreiro a maio (por exemplo, fronte ás costas de Galicia);[11] entre abril e xuño no sur do mar do Norte e en algúns lugares do Skagerrak e o Kattegat, entre maio e xuño nas costas de Irlanda e do sur de Inglaterra e, en febreiro, en zonas máis cálidas, como no Mediterráneo. A desova ten lugar en augas pouco profundas, entre os 20 e 50 m de profundidade, e a temperaturas entre os 6 e os 12 °C.[10]
Durante as migracións para a desova, os linguados encóntranse con frecuencia au augas peláxicas (de aí que se culifiquen como peixes oceanódromos). As femias producen entre os 100.000 e os 150.000 óvulos, de 3 a 4 mm de diámetro, que tras seren fecundados vagan libremente nas augas. Ao cabo duns 10 días eclosionan os ovos, dando lugar a larvass, así mesmo peláxicas, que minden 3,5 mm.[10]
As larvas sofren a metamorfose para convertérense en peixes planos despois dunhas de 4 a seis semanas, cando miden entre 12 e 14 mm e, daquela, os peixiños xuvenís descenden cara o fondo, en mares costeiros de augas pouco profundas. Os mares do Norte e de Wadden son as zonas de cría máis importantes. En inverno desprázanse cara a augas máis profundas e deixan de alimentarse.[10]
A idade máxima rexistrada para a especie foi de 26 anos.[18]
Debido á súa carne, delicada e saborosa, é un dos peixes planos máis apreciados gastronomicamente en toda a Europa. péscase con artes de arrastre, de cerco, encanizadas e francadas. Tamén é unha importante captura adicional nas pescarías de cigala e solla.[10]
As capturas anuais no Atlántico nororiental, nos anos 1990, oscilaron entre as 25.000 e as 50.00 t, incluídas unhas 10.000 t do Mediterráneo.[10]
Comercialízase en fresco, ou en filetes.[10][19] e consómese cocido ao vapor, frito, grellado, asados ao forno ou en microondas,[19]
Ademais da pesca, nos últimos anos está incrementándose en gran medida en Galicia e noutras partes de España, o cultivo do linguado común, e maís do linguado do Senegal ou linguado branco. (Véxanse as ligazóns externas).
O primeiro rexistro científico desta especie en augas galegas débese a Cornide, en 1788, que a cita como Pleuronectes liguatula, no seu Ensayo de una historia de los peces y otras producciones marinas de Galicia, arreglado al sistema del caballero Carlos Linneo.[20] Xa no século XX rexístrana, co nome actual Solea solea, De Buen, en 1935, en "Fauna ictiológica. Catálogo de los peces ibéricos de la planicie continental, aguas dulces, pelágicos y de los abismos próximos, I parte", Not. y Res.Inst. Esp. Ocean 82: 1-19, e, a partir desta data, aparece mencionada en numerosas obras.[5]
Ademais do nome "oficial" da RAG, inguado, ou de linguado común que lle dan moitos autores para distiguilo doutros linguados, a profesora e lingüísta Ríos Panisse, na súa monumental obra Nomenclatura de la flora y fauna marítimas de Galicia, recolle para Solea solea os seguintes nomes vernáculos:[21]
O gastrónomo galego Jorge Víctor Sueiro opinaba que os andaluces queríano convencer de que os linguados do sur eran mellores que os galaicos,[22] pero que:
Non podo deixar de poñer á par de (...) eles e en ocasións moi por riba a eses fermosos e rotundos linguados que se dan nas costas galegas e que frecuentemente pesan máis dun quilo. Fillos de mares broncos e batidos, a dureza da súa propia vida incorpórase á consistencia da súa carne e a especial alimentación mariña da zona noroeste —que é a clave recoñecida da calidade de tódolos produtos daqueles mares— sitúaos nuns vértices de sabor incomparables.[22]
Para este autor, o linguado hai que excluílo da caldeirada e, para o seu gusto, como mellor está é frito, á grella ou ao forno.[22]
Para o gastrónomo madrileño José Carlos Capel:[23]
O linguado é unha especie apreciadísima en toda a xeografía peninsular, que alcanza cotas de calidade suprema en dous cantos específicos do noso litoral: as costas galegas e o Golfo de Cádiz.
Os linguados de Galicia, fillos de mares broncos e batidos, caracterízanse pola dureza da súa carne, fiel reflexo do medio no que se desenvolven. Pola contra, os seus conxéneres gaditanos e onubenses, xelatinosos e de suave padal, denotan unha finura e unha delicadeza no tacto acorde coas augas máis temperadas e tranquilas do mesmo Océano Atlántico, mil quilómetros ó Sur.(...)
Desde o punto de vista gastronómico convén non olvidar que o mellor linguado non é o máis grande, senón o que, como máximo, alcanza vinte e cinco ou trinta centímetros.
En calquera caso, o seu sabor é moito máis fino cando se captura antes de desovar.(...)
A cociña do linguado é tan extensa e variada que algúns recetarios alén das nosas fronteiras superan o cento de fórmulas de condimentación. En peza, en filetes, ó forno, escalfado nun caldo curto, ou ó vapor, a ampulosidade e refinamiento da cociña francesa ofrece preparacións tan sofisticadas como á «duglère», á «bercy», á borgoñesa, en «vol-au-vent»..., fórmulas todas elas pasadas de moda para aqueles que se deleitan cos produtos do mar. Porque, para gozar dun linguado, sen enmascarar o seu sabor, existen só tres fórmulas maxistrais: en fritura, se a peza é pequena; á prancha ou ó sal, se alcanza superior tamaño22.
Pola súa parte, xa no ano 1929, o famoso periodista galego Julio Camba escribía:[24]
O meu amor pasional pola sardiña, cuxa miseria recoñezo á vez que a súa grandeza, non bastaría, nin con moito, a facerme desprezar o linguado. O linguado é, quizais, o mellor de tódolos pescados do mar, pero ¡desconfiade das imitacións! Non é que eu comparta a opinión dun meu amigo, que sostén que na Coruña hai unhas máquinas apisonadoras coas que converten en linguados a tódolos peixes. Non. A falsificación faise no fondo mesmo do mar, loncxe de toda mirada humana, e a propia Natureza é quen nos dá o cambiazo. Visto o éxito enorme obtido polo saboroso acantopterixio, unha cantidade de peixes insignificantes adoptaron a forma extraplana, e cando o pescador bota a rede para pescar linguados, non é estraño que as sollas, os rapantes, etc., se metan fraudulentamente nela a ver se pasan de polisóns. ¿Quen non ten imitadores neste mundo, irmán linguado?
O linguado préstase a preparacións exquisitas. En calquera libro de cociña encontrará vostede, amigo lector, as recetas do linguado Marenguery, do linguado Joinville, do linguado Mornay, etc.; pero, por razóns que expoño noutra parte, non lle aconsellarei a vostede que ensaie ningunha delas. Nada diso. Colla vostede o seu linguado, un bo linguado dun quilo, cen gramos máis ou cen gramos menos, pero non moitos menos.(...) Rebóceo vostede cunha pouca farina —supoño, naturalmente, que o seu linguado xa está limpo— e fríao vostede en aceite: bo aceite e moito aceite. Teña vostede en conta que cando se trata de fritir, a cantidade de aceite é unha das súas cualidades.(...)
¡Se en España se coñecese a arte da «grellada»!... Cando en Londres ou en París eu me atopaba cun bo linguado de Dover ou de Dieppe, solicitaba desprezar as habilidades do cociñeiro, por bo que fose, e dispoñía simplemente que me asaran o linguado á grella; pero a grellada, que parece o máis primitivo dos procedementos culinarios, é hoxe un dos máis difíciles.
Unha boa coleción de receitas galegas (e doutros países) para preparar este exquisito peixe, pódense encontrar en:
Solea solea (Linnaeus, 1758) é unha especie de peixe teleósteo da orde dos pleuronectiformes, suborde dos pleuronectoideos e familia dos soleidos, coñecida en galego como linguado común, ou linguado propiamente dito.
Adoita acadar até os 70 cm de lonxitude e até os 3 kg de peso, como máximo. A forma do seu corpo é ovoidal, alongada e aplanada por ambos os lados. Déitase nos fondos sobre o seu lado esquerdo. Durante a súa fase inicial de desenvolvemento, o seu ollo esquerdo comeza a virar cara ao seu lado dereito. Todo o seu corpo está protexido por pequenas escamas ctenoides, e é de cor marrón verdosa, aínda que poden alterar a súa cor para mimetizarse co leito onde se atopa a fin de cazar mellor. O lado esquerdo, que se atopa en contacto co fondo, é de cor branca.
A súa boca disponse en forma oblicua, con beizos protráctiles, e está provista de agudos dentes que concentran nun só dos bordos de ambos os maxilares. Cazador por excelencia, aliméntase de pequenos peixes, crustáceos e invertebrados bentónicos.
Reprodúcese durante a primavera. A femia deposita miles de óvulos no leito e o macho os fecunda. A femia pode pór entre dous e tres millóns de óvulos ao ano. Unha vez fecundado, o ovo, peláxico, flota na superficie, pero a medida que se van desenvolvendo os individuos, e despois da súa metamorfose para se coneverteren en peixes planos, migran cara ao fondo. As crías (larvas) nacen aos quince días da desova, e son peláxicas durante catro a seis semanas.
É un peixe de grande importacia comercial, sendo obxecto de activa pesca, e a súa carne é moi apreciada. Canda o rodaballo, é un dos peixes máis famosos na gastronomía de Galicia e doutras partes de Europa.
Sólflúru (fræðiheiti: Solea solea) er flatfiskur af sólflúruætt.
Sólflúran lifir í Austur-Atlantshafi frá suðurhluta Noregs suður til Senegal í Afríku. Í nánast öllu Miðjarðarhafi og allt að suðvesturhluta Svartahafs. Á veturnar leitar hún í hlýrri sjó í suðurhluta Norðursjávar. Hún hefur aldrei fundist á Íslandsmiðum svo vísindilega staðfest sé en erlend skip hafa tilkynnt smá afla.
Sólflúran er fremur smár flatfiskur, algeng stærð er 15 til 45 sentimetrar en getur orðið allt að 70 sentimetrar og hrygnan er iðulega stærri en hængurinn. Til eru dæmi um að sólflúra hafi náð 40 ára aldri og hún verður kynþroska fremur seint eða um 3 til 5 ára aldur. Hún er fremur langvaxin rauðbrún á framhlið og hvít á bakhlið.
Hún heldur sig í sand og leirbotnum og fyrsta árið heldur hún sig á litlu dýpi, frá sjávarmáli niður á 50 metra dýpi en þegar hún eldist fer hún niður á allt að 300 metra dýpi.
Fæðan hennar er að mestu botnhryggleysingjar, til dæmis burstaormar og smákrabbadýr og smáfiskar. Hún veiðir sér til matar á næturnar og hálf grefur sig í sandinn/leirinn yfir daginn.
Hrygnan hrygnir um það bil 350 þúsund eggjum á 30 metra dýpi nálægt strandlengju. Hrygning og frjóvgun á sér stað í +10 -1 5° selsíus heitum sjó. Eggið klekst út á 7 - 8 dögum eftir frjóvgun. Seiði halda sig nokkurn veginn sér á sama svæði eftir að klak á sér stað. Merkingar á fiskum hafa ýtt undir þá tilgátu að Sólflúran leiti aftur og aftur á sama hrygningarsvæði.
Sólflúran þykir góður matfiskur og er oft á boðstólnum á betri veitingahúsum í Evrópu. Þær þjóðir sem veiða einna mest af Sólflúru eru Hollendingar og Frakkar. Veiðin undanfarin ár hefur verið um 40 þúsund tonn á heimsvísu. Við veiðar á Sólflúru er mest notuð botnvarpa en eitthvað er um að notast sé við net og þá sérstaklega meðfram strandlengjunni á hrygningartímum en þá leitar fiskurinn á grynnri svæði.
Samkvæmt ráðgjöf ICES frá 2012 varðandi helstu veiðisvæði í Norður-Evrópu en utan Miðjarðarhafs virðist koma fram að veiðin sé í flestum tilvikum komin niður undir mörk sjálfbærni og þar sem hún er ekki kominn niður fyrir mörkin eins og til dæmis í Norðursjó þá er hún aðeins rétt fyrir ofan viðmiðunarmörk en við dönsku innhöfin hefur hún oft farið undir mörk sjálfbærni og því um ofveiði að ræða. Þar sem Sólflúran verður ekki kynþroska fyrr en á aldrinu 3 til 5 ára þá má búast við að ástandið fari ekki batnandi.
Varðandi veiðar á sólflúru í Miðjarðarhafi virðist sem fiskveiðistjórnun í Miðjarðarhafinu sé ekki mjög góð og litlar upplýsingar að finna um stöðu stofnsins. Þar sem þar er einnig verið að veiða frekar smáa fiska, bendir það til þess að þar sé stofninn kominn undir mörk sjálfbærni, eins og á öðrum svæðum þar sem Sólflúruna er að finna.
Umhverfissamtökin Grænfriðungar hafa sett Sólflúru á The RED LIST, en þar fara tegundir sem þeir telja að séu í hættu af ofveiði. Samkvæmt þeirra heimildum þá er ástandið betra við Danmörku og vestur Ermasund en mun verra í Norðursjó, austur Ermasund og við írska hafið. Þetta virðist ekki vera í samræmi við þær upplýsingar, sem minnst var á hér að ofan, sem ef til vill tengist mismunandi rannsóknaniðurstöðum og/eða heimildum. Hins vegar er ljóst að ekki er heppilegt að auka veiði á tegundum, sem Grænfriðungar telja vera í útrýmingarhættu vegna ýmissa aðgerða sem þeir geta gripið til varðandi fiskmarkaði.
Sólflúru (fræðiheiti: Solea solea) er flatfiskur af sólflúruætt.
La sogliola comune (Solea solea Linnaeus 1758), nota anche commercialmente come sogliola[2], è un pesce d'acqua salata appartenente alla famiglia Soleidae.
La sogliola è conosciuta, nelle varie regioni italiane, con nomi differenti a seconda dei diversi dialetti e lingue:[3]
Questa specie è diffusa nel Mar Mediterraneo, nel mar Nero occidentale e nell'Atlantico nord-orientale tra la Scandinavia ed il Senegal. È presente nel mar del Nord e nel mar Baltico occidentale. Vive su fondi sabbiosi o melmosi a profondità fino a 70-80 metri. D'inverno può scendere fino a 200 metri. Tollera livelli abbastanza bassi di salinità per cui si trova anche nelle acque salmastre, nelle lagune e negli estuari.
Come tutti i pesci piatti è privo di pigmenti colorati sul lato cieco (il sinistro), ed occhi entrambi sul lato oculare (il destro). Il muso, arrotondato, ha la mascella superiore prominente. La pinna dorsale è unica, più lunga della pinna anale; queste due pinne sono unite alla pinna caudale (che è abbastanza piccola, arrotondata e con un bordo scuro) da una membrana ben visibile; la pinna pettorale ha spesso la punta nera.
Il colore del lato destro è beige o grigiastro con minuti punti scuri.
Misura fino a 30 cm in mar Mediterraneo mentre nell'Oceano Atlantico si catturano spesso esemplari di oltre 50 cm.
Si ciba di invertebrati (crostacei, molluschi, vermi, ecc..) e di piccoli pesci.
Si riproduce in inverno deponendo uova pelagiche. Le larve nascono con i due occhi ai lati della testa, ma, quando il pesciolino raggiunge i 15 mm di lunghezza ed i 2 mesi di vita, l'occhio sinistro trasmigra sul lato destro ed i pochi denti della piccola bocca si spostano sul lato sinistro. Da quel momento il pesce avrà vita bentonica.
Questa specie passa il giorno infossata nella sabbia e esce per cacciare solo di notte. Si tratta di un animale piuttosto longevo, sembra che possa vivere circa 20 anni.
Le carni di questa specie sono ottime e sono ai primi posti tra i più apprezzati pesci mediterranei.
Si cattura soprattutto con apposite reti a strascico dette, a seconda delle regioni, "rapido", "sogliolara" o "sfogliara". Incappa talvolta nelle reti da posta e non abbocca che occasionalmente alle lenze. Ha grande importanza per la pesca professionale, sia nel Mediterraneo, che in altre zone marine tra cui il canale della Manica, nel Baltico e nel mar del Nord meridionale.
Culinariamente è uno dei pesci più apprezzati e più versatili: innumerevoli sono le ricette per la cottura delle sue carni, tra cui famosa è la sogliola alla mugnaia (fritta previa ricopertura con farina bianca). Viene preventivamente "pulita" sventrandola e poi levandone la pelle del dorso e la testa: dopo aver inciso la pelle sollevandone un lembo vicino alla coda, la si "strappa" tirando decisamente dal lembo così creato; la testa viene tagliata. Sfilettata, se ne ricavano quattro filetti che possono essere cucinati in svariate maniere.[3]
La sogliola comune (Solea solea Linnaeus 1758), nota anche commercialmente come sogliola, è un pesce d'acqua salata appartenente alla famiglia Soleidae.
De tong (Solea solea) is een bruin gevlekte platvis uit de familie Soleidae (tongen).
De tong dankt zijn naam aan de ovaalronde vorm. Zijn kleine oogjes staan dicht bij elkaar aan de rechterzijde van het lichaam. Dat geeft de vis de mogelijkheid om half ingegraven in het zand op een voorbij zwemmende prooi te loeren. De tong wordt net als alle andere platvissen geboren als een 'gewone' vis met een oog aan beide zijden van het lichaam. De jonge tong ondergaat echter al snel – als hij net iets groter is dan 1 cm – een metamorfose tot platvis. Een tong kan maximaal ongeveer 70 cm lang worden.
Behalve aan de typerende lichaamsvorm kan de tong ook gemakkelijk herkend worden aan de tastdraadjes die zich onder aan de bek bevinden. De tastdraadjes worden gebruikt voor het opzoeken van voedsel: vooral wormen, maar ook kreeftachtigen en schaaldieren, die op de geur worden gelokaliseerd.
Tot in de jaren negentig werd ondermaatse tong dikwijls foutief aangeduid als slibtong, omdat deze zich voornamelijk in het slib zou verschuilen.[1][2] Later is men de kleinste tong taalkundig correct gaan schrijven als "sliptong". 'Slip' is etymologisch verwant met de werkwoorden slippen of slepen. Een sliptong is zo klein dat hij gemakkelijk door de mazen van het net slipt; sliptongen worden gevangen met een sleepnet.[3]
In de Noordzee is de tong niet meer overbevist omdat deze zich inmiddels boven het biologisch veilige niveau bevindt, aldus de biologen van The International Council for the Exploration of the Seas in hun advies van 2009, dat de Europese visserijministers adviseert bij het vaststellen van de quota voor de Noordzeevissers.[4]
Tong heeft een voorkeur voor relatief ondiep water met een zand- of modderbodem. De tong komt voor in de kustwateren van de oostelijke Atlantische Oceaan van Zuid-Noorwegen tot aan Senegal en vrijwel de gehele Middellandse Zee. In de winter trekt de tong zich terug naar het iets warmere water in de zuidelijke Noordzee.
Tong
Boven- en onderzijde
Gebakken sliptong
Zoek tong in het WikiWoordenboek op. Bronnen Tunge, tungeflyndre, sjøtunge eller skosåle (Solea solea) er ein flyndrefisk i tungefamilien.[1] Fisken kan verta opptil 20 år gammal, 70 cm lang, og vega 4 kg.
Tunga vert rekna som ein velsmakande flyndrefisk.
Han er utbreidd langs kysten av Atlanterhavet, frå Senegal opp til Trondheimsfjorden i nord. I tillegg finst han i mesteparten av Middelhavet og langs kysten av Sør-Afrika. Om vinteren trekkjer han seg tilbake til dei noko varmare vatna i sør i Nordsjøen.
Dei små auga sit tett saman på den høgre sida til fisken. Dette gjer at han kan liggja halvveges nedgraven i sanden medan han ventar på at eit potensielt bytte skal koma forbi. I likskap med andre flyndrer har sjøtunga vanleg fiskeform som ung, men går tidleg gjennom ein metamorfose der det eine auget flyttar seg. Dette skjer når fisken er ca. ein centimeter stor.
Tunge, tungeflyndre, sjøtunge eller skosåle (Solea solea) er ein flyndrefisk i tungefamilien. Fisken kan verta opptil 20 år gammal, 70 cm lang, og vega 4 kg.
Tunga vert rekna som ein velsmakande flyndrefisk.
Han er utbreidd langs kysten av Atlanterhavet, frå Senegal opp til Trondheimsfjorden i nord. I tillegg finst han i mesteparten av Middelhavet og langs kysten av Sør-Afrika. Om vinteren trekkjer han seg tilbake til dei noko varmare vatna i sør i Nordsjøen.
Dei små auga sit tett saman på den høgre sida til fisken. Dette gjer at han kan liggja halvveges nedgraven i sanden medan han ventar på at eit potensielt bytte skal koma forbi. I likskap med andre flyndrer har sjøtunga vanleg fiskeform som ung, men går tidleg gjennom ein metamorfose der det eine auget flyttar seg. Dette skjer når fisken er ca. ein centimeter stor.
Tunge (Solea solea), også kalt sjøtunge, er en flyndrefisk i gruppen tunger. Den kan bli opptil 20 år gammel, 70 cm lang, og veie 4 kg.
Tungen, som regnes som en av våre mest velsmakende flyndrefisker, er bl.a. utbredt langs kysten av Atlanterhavet, fra Senegal opp til Trondheimsfjorden i nord. I tillegg finnes den i mesteparten av Middelhavet, samt langs kysten av Sør-Afrika. Om vinteren trekker den seg tilbake til det noe varmere vannet i sør i Nordsjøen.
De små øynene sitter tett sammen på fiskens høyre side. Dette gir fisken muligheten til å ligge halvveis begravet i sanden mens den venter på at et potensielt bytte skal komme forbi. I likhet med andre flyndrer, fødes tungen med vanlig fiskeform. De unge fiskene gjennomgår tidlig en metamorfose hvor det ene øyet flytter seg. Dette skjer når fisken er ca. en centimeter stor.
Tunge (Solea solea), også kalt sjøtunge, er en flyndrefisk i gruppen tunger. Den kan bli opptil 20 år gammel, 70 cm lang, og veie 4 kg.
Tungen, som regnes som en av våre mest velsmakende flyndrefisker, er bl.a. utbredt langs kysten av Atlanterhavet, fra Senegal opp til Trondheimsfjorden i nord. I tillegg finnes den i mesteparten av Middelhavet, samt langs kysten av Sør-Afrika. Om vinteren trekker den seg tilbake til det noe varmere vannet i sør i Nordsjøen.
De små øynene sitter tett sammen på fiskens høyre side. Dette gir fisken muligheten til å ligge halvveis begravet i sanden mens den venter på at et potensielt bytte skal komme forbi. I likhet med andre flyndrer, fødes tungen med vanlig fiskeform. De unge fiskene gjennomgår tidlig en metamorfose hvor det ene øyet flytter seg. Dette skjer når fisken er ca. en centimeter stor.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Sola zwyczajna[2], sola[3], podeszwica[3] (Solea solea) – gatunek ryby z rodziny solowatych (Soleidae), zaliczana do grupy płastug. Poławiana gospodarczo.
Strefa przybrzeżna wzdłuż wybrzeży Europy od Morza Czarnego przez Morze Śródziemne po Morze Północne. Pojawia się również w zachodnim Bałtyku.
Przebywa zwykle samotnie w strefie przybrzeżnej na piaszczystym lub mulistym dnie w zakresie temperatur od 8 – 24 °C. Zimą schodzi głębiej. Wchodzi do rzek.
Dorasta do 70 cm długości i maksymalnie 3 kg masy. Charakteryzuje się płaskim, owalnym kształtem ciała z oczami po tej samej stronie tułowia. Głowa zaokrąglona. Płetwa grzbietowa rozpoczyna się tuż za głową i sięga nasady ogona. Płetwa odbytowa długa, również sięga nasady ogona.
Strona grzbietowa szarobrązowa do czerwonawobrązowej z dużymi, ciemnymi, nieregularnie rozmieszczonymi cętkami.
Żeruje nocą, zjadając bezkręgowce, a czasem małe ryby.
Sola w 100 g zawiera 80 mg cholesterolu.[4]
Ilość aminokwasów w 100 g[4] Nazwa Ilość w mg Izoleucyna 794 Leucyna 1432 Lizyna 1805 Metionina 509 Cystyna 362 Fenyloalanina 656 Tyrozyna 535 Treonina 949 Tryptofan 112 Walina 889 Arginina 984 Histydyna 405 Alanina 1156 Kwas asparaginowy 1803 Kwas glutaminowy 2735 Glicyna 984 Prolina 768 Seryna 820 Wartość energetyczna 349 kJ (83 kcal) Białka 17,5 g szczegółowe informacje RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 38% 38% 38% 38% M 31% 31% 31% 31% Węglowodany 0 g Tłuszcze 1,4 g szczegółowe informacje Kwasy tł. nasycone 0,39 g Kwasy tł. nienasycone Jednonienasycone 0,44 g Wielonienasycone 0,34 g omega-3 0,27 g α-Linolenowy (ALA) 0,01 g AI 19–30 31–50 51–70 70+ K 0,9% 0,9% 0,9% 0,9% M 0,6% 0,6% 0,6% 0,6% omega-6 0,07 g Linolowy (LA) 0,05 g AI 19–30 31–50 51–70 70+ K 0,4% 0,4% 0,5% 0,5% M 0,3% 0,3% 0,4% 0,4% Woda 80 g szczegółowe informacje AI 19–30 31–50 51–70 70+ K 3,0% 3,0% 3,0% 3,0% M 2,2% 2,2% 2,2% 2,2% Witaminy Witamina C 0 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 0,0% 0,0% 0,0% 0,0% M 0,0% 0,0% 0,0% 0,0% Tiamina (B1) 0,06 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 5,5% 5,5% 5,5% 5,5% M 5,0% 5,0% 5,0% 5,0% Ryboflawina (B2) 0,1 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 9,1% 9,1% 9,1% 9,1% M 7,7% 7,7% 7,7% 7,7% Niacyna (B3) 3 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 21% 21% 21% 21% M 19% 19% 19% 19% Witamina B6 0,2 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 15% 15% 13% 13% M 15% 15% 12% 12% Foliany 0,011 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 2,8% 2,8% 2,8% 2,8% M 2,8% 2,8% 2,8% 2,8% Kobalamina (B12) 0,0008 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 33% 33% 33% 33% M 33% 33% 33% 33% Witamina A 0,002 mg RAE RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 0,3% 0,3% 0,3% 0,3% M 0,2% 0,2% 0,2% 0,2% Witamina D 0,008 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 53% 53% 53% 40% M 53% 53% 53% 40% Witamina E 0,3 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 2,0% 2,0% 2,0% 2,0% M 2,0% 2,0% 2,0% 2,0% Makroelementy Fosfor 195 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 28% 28% 28% 28% M 28% 28% 28% 28% Wapń 29 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 2,9% 2,9% 2,4% 2,4% M 2,9% 2,9% 2,9% 2,4% Magnez 49 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 16% 15% 15% 15% M 12% 12% 12% 12% Potas 309 mg AI 19–30 31–50 51–70 70+ K 6,6% 6,6% 6,6% 6,6% M 6,6% 6,6% 6,6% 6,6% Sód 100 mg AI 19–30 31–50 51–70 70+ K 6,7% 6,7% 7,7% 8,3% M 6,7% 6,7% 7,7% 8,3% Mikroelementy Jod 0,025 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 17% 17% 17% 17% M 17% 17% 17% 17% Żelazo 0,8 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 4,4% 4,4% 10% 10% M 10% 10% 10% 10% Miedź 0,02 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 2,2% 2,2% 2,2% 2,2% M 2,2% 2,2% 2,2% 2,2% Cynk 0,4 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 5,0% 5,0% 5,0% 5,0% M 3,6% 3,6% 3,6% 3,6% Mangan 0,01 mg AI 19–30 31–50 51–70 70+ K 0,6% 0,6% 0,6% 0,6% M 0,4% 0,4% 0,4% 0,4% Dane liczbowe na podstawie: [4]Sola zwyczajna, sola, podeszwica (Solea solea) – gatunek ryby z rodziny solowatych (Soleidae), zaliczana do grupy płastug. Poławiana gospodarczo.
O linguado comum (Solea solea) é um peixe plano que pode ser encontrado nos mares de águas temperadas, ou em água doce. Pertence à família de soleidos, ordem Pleuronectiformes.[1]
Costuma atingir os sessenta centímetros de comprimento e uns três quilos de peso. O formato do seu corpo é ovoide e alisado por ambos lados. Se encosta nos leitos sobre seu lado esquerdo. Durante a sua fase inicial de desenvolvimento, o seu olho esquerdo começa a migrar para seu lado direito. Todo o seu corpo está protegido por pequeníssimas escamas ctenoides, e é de cor castanho verde, ainda que podem alterar a sua cor para mimetizarse com o leito onde se encontra a fim de caçar melhor. O lado esquerdo, que se encontra em contacto com o fundo, é de cor branca. Sua boca dispõe-se em forma oblíqua, com lábios protráctiles, e está provista de agudos dentes que concentram num só das bordas de ambos maxilares.
Caçador por excelência, alimenta-se de pequenos peixes, crustáceos e invertebrados do fundo. Reproduz-se durante a primavera. A fêmea deposita milhares de ovas no leito e o macho os fecunda. A fêmea pode pôr entre duas e três milhões de ovas ao ano. Uma vez fecundado, o ovo flutua na superfície, mas à medida que vão-se desenvolvendo os indivíduos, afunda-se. As crias nascem aos quinze dias, momento em que se rompe o ovo e as larvas voltam a flutuar livremente na superfície da água por outras quatro a seis semanas. É neste momento em que seu olho esquerdo começa a se deslocar.
Adapta-se muito bem a aquicultura, sendo muito explorado desde a década de 80.[2]
O linguado comum (Solea solea) é um peixe plano que pode ser encontrado nos mares de águas temperadas, ou em água doce. Pertence à família de soleidos, ordem Pleuronectiformes.
Tunga (Solea solea)[1] är en plattfisk som ingår i släktet Solea, och familjen tungefiskar.[3][4][5] Inga underarter finns listade.[3] Som matfisk kallas arten vanligen sjötunga, men som art vanligen tunga eller äkta tunga. Arten beskrevs av Carl von Linné 1758 under det vetenskapliga namnet Pleuronectes solea.[1]
Tungan återfinns i östra Atlanten från sydligaste Norge till Senegal samt i större delen av Medelhavet. Fisken förekommer förutom i saltvatten även i bräckt vatten, till exempel i Östersjön, där den dock inte är särskilt vanlig. Arten är reproducerande i Sverige.[5]
Tunga har små ögon som sitter tätt ihop på kroppens högra sida. Detta gör att den kan lurpassa på byten halvt nergrävd i sanden. Som alla andra plattfiskar föds sjötungan med ett öga på var sida kroppen och genomgår metamorfosen till plattfisk när den är cirka en centimeter lång. Ögonsidan är fläckigt brun, bakgrundsfärgen ljusare brun och fläckarna mörkare. Sjötungan kan bli som mest cirka 70 centimeter lång och väga upp till 3 kilogram.
Tungan föredrar relativt grunt vatten, ner till 150 meters djup, med sandig eller gyttjig botten och med en temperatur mellan 8 och 24 °C. Den kan leva i runt 25 år, men blir vanligen inte alls så gammal.
Wikimedia Commons har media som rör Sjötunga.
Wikispecies har information om Solea solea.
Tunga (Solea solea) är en plattfisk som ingår i släktet Solea, och familjen tungefiskar. Inga underarter finns listade. Som matfisk kallas arten vanligen sjötunga, men som art vanligen tunga eller äkta tunga. Arten beskrevs av Carl von Linné 1758 under det vetenskapliga namnet Pleuronectes solea.
Bayağı dil balığı (Solea solea), Soleidae familyasından bir balık türü.
Vücudu oval, çok fazla yassılaşmış, ağzı küçük ve asimetrik, gözleri sağ tarafta, gözlü taraf, kahverengi yeşil ya da kahverengi siyah beneklerle süslüdür. Sağ göğüs yüzgecinin ucunda siyah benek vardır. Üst tarafındaki göğüs yüzgecinin üstü başlangıç noktasına kadar ulaşan siyah lekelidir.
Genellikle 20-40 metre derinliklerde, kumlu çamurlu zeminlerde yaşar. Kışın 100 metre derinliğe iner. Büyüklüğü ortalama 30–35 cm'dir, maksimum 50 cm olur. Ortalama ağırlığı 300-350 gram civarındadır. Dipteki omurgasızlar, küçük balıklar ve böceklerle beslenir.
Bayağı dil balığı (Solea solea), Soleidae familyasından bir balık türü.
Cá bơn thông thường, cá bơn Dover hay cá bơn đen (Solea solea) là một loài cá bơn thuộc họ cùng tên thuộc bộ Cá thân bẹt. Chúng sinh sống ở những vùng nước nông với đáy nước bao phủ bởi cát hay bùn. Phân bổ địa lý của loài này ở vùng Đông Đại Tây Dương, từ miền Bắc Na Uy đến tận Senegal và hầu như ở khắp vùng Địa Trung Hải. Vào mùa Đông chúng tới trú đông ở các vùng biển ấm hơn ở phía Nam của biển Bắc.
Giống như các loài cá bơn khác, Solea solea có cả hai mắt nằm trên mặt quay hướng lên trên của cơ thể, ở đây là mặt phải (và mặt trái, nằm hướng xuống dưới đất, thì không có mắt nào). Vị trí của mắt nằm khá sát nhau nhờ đó khiến cá có thể đặt một phần lớn cơ thể chìm ngập trong cát bùn để săn mồi. Và cũng tương tự như các loài cá bơn khác, Solea solea lúc mới sinh có hai mắt nằm trên hai mặt của cơ thể như các loài cá thông thường và quá trình di chuyển vị trí của mắt chỉ bắy đầu khi các con dài được 1 cm. Kích thước của Solea solea có thể đạt đến 70 cm.
Trong ẩm thực, cá bơn Solea solea được ưa chuộng vì vị ngọt dịu và hơi béo béo như bơ, cũng dễ được lóc bỏ xương (phi-lê). Phi-lê cá bơn cũng rất thích hợp với nhiều loại gia vị khác nhau.[1]
Cái tên "cá bơn Dover" bắt nguồn từ cảng Dover của Anh, nơi nhận về nhiều cá bơn từ các chuyến đi biển nhất trong thế kỷ 19. Tuy nhiên "cá bơn Dover" cũng là tên của loài cá thân bẹt Microstomus pacificus ở Thái Bình Dương, với thân mỏng hơn, phi-lê ít dày hơn và giá rẻ hơn.
Năm 2010, Greenpeace International đã bổ sung thêm cá bơn vào danh sách đỏ của những loài cá được tiêu thụ rộng rãi do nhu cầu cao của người dân thế giới có thể dẫn đến nạn đánh bắt cá quá mức gây suy giảm nghiêm trọng quần thể loài ngoài tự nhiên."[2]
Cá bơn chiên bơ, một món thông dụng trong ẩm thực Hà Lan.
Một con cá bơn nửa đen nửa trắng bắt tại vùng biển Bắc.
Cá bơn thông thường, cá bơn Dover hay cá bơn đen (Solea solea) là một loài cá bơn thuộc họ cùng tên thuộc bộ Cá thân bẹt. Chúng sinh sống ở những vùng nước nông với đáy nước bao phủ bởi cát hay bùn. Phân bổ địa lý của loài này ở vùng Đông Đại Tây Dương, từ miền Bắc Na Uy đến tận Senegal và hầu như ở khắp vùng Địa Trung Hải. Vào mùa Đông chúng tới trú đông ở các vùng biển ấm hơn ở phía Nam của biển Bắc.
Giống như các loài cá bơn khác, Solea solea có cả hai mắt nằm trên mặt quay hướng lên trên của cơ thể, ở đây là mặt phải (và mặt trái, nằm hướng xuống dưới đất, thì không có mắt nào). Vị trí của mắt nằm khá sát nhau nhờ đó khiến cá có thể đặt một phần lớn cơ thể chìm ngập trong cát bùn để săn mồi. Và cũng tương tự như các loài cá bơn khác, Solea solea lúc mới sinh có hai mắt nằm trên hai mặt của cơ thể như các loài cá thông thường và quá trình di chuyển vị trí của mắt chỉ bắy đầu khi các con dài được 1 cm. Kích thước của Solea solea có thể đạt đến 70 cm.
Trong ẩm thực, cá bơn Solea solea được ưa chuộng vì vị ngọt dịu và hơi béo béo như bơ, cũng dễ được lóc bỏ xương (phi-lê). Phi-lê cá bơn cũng rất thích hợp với nhiều loại gia vị khác nhau.
Cái tên "cá bơn Dover" bắt nguồn từ cảng Dover của Anh, nơi nhận về nhiều cá bơn từ các chuyến đi biển nhất trong thế kỷ 19. Tuy nhiên "cá bơn Dover" cũng là tên của loài cá thân bẹt Microstomus pacificus ở Thái Bình Dương, với thân mỏng hơn, phi-lê ít dày hơn và giá rẻ hơn.
Năm 2010, Greenpeace International đã bổ sung thêm cá bơn vào danh sách đỏ của những loài cá được tiêu thụ rộng rãi do nhu cầu cao của người dân thế giới có thể dẫn đến nạn đánh bắt cá quá mức gây suy giảm nghiêm trọng quần thể loài ngoài tự nhiên."
Европейская солея, или европейский морской язык[1] (лат. Solea solea) — вид лучепёрых рыб из семейства солеевых (Soleidae) отряда камбалообразных, бледно-коричневого окраса с тёмными пятнами. Тело покрыто мелкой чешуёй, что делает рыбу жёсткой на ощупь. Нерест с марта по май в прибрежных водах. На зиму европейская солея возвращается на глубину, при низкой температуре воды морской язык малоподвижен.
К морскому языку применяется латинское название Sole, что означает «подмётка» из-за некоторой похожести формы морских языков на обувную подошву. Кроме того, раньше он назывался большеглазым морским языком, глубоководным морским языком и т. п.
Морской язык считается деликатесом и весьма ценится гурманами. В магазинах под видом морского языка зачастую продают другую рыбу — Pangasianodon hypophthalmus с коммерческим названием «пангасиус»[2].
В 2014 году Гринпис включил морской язык в список рыб, находящихся под угрозой, по причине разрушительных для популяции методов ловли и чрезмерного вылова[3].
Европейская солея, или европейский морской язык (лат. Solea solea) — вид лучепёрых рыб из семейства солеевых (Soleidae) отряда камбалообразных, бледно-коричневого окраса с тёмными пятнами. Тело покрыто мелкой чешуёй, что делает рыбу жёсткой на ощупь. Нерест с марта по май в прибрежных водах. На зиму европейская солея возвращается на глубину, при низкой температуре воды морской язык малоподвижен.
К морскому языку применяется латинское название Sole, что означает «подмётка» из-за некоторой похожести формы морских языков на обувную подошву. Кроме того, раньше он назывался большеглазым морским языком, глубоководным морским языком и т. п.
Морской язык считается деликатесом и весьма ценится гурманами. В магазинах под видом морского языка зачастую продают другую рыбу — Pangasianodon hypophthalmus с коммерческим названием «пангасиус».
В 2014 году Гринпис включил морской язык в список рыб, находящихся под угрозой, по причине разрушительных для популяции методов ловли и чрезмерного вылова.
鰨為鰨屬的一種亞熱帶魚類，分布於東大西洋區，從挪威至塞內加爾、地中海、北海、波羅的海、黑海等海域，棲息深度0-150公尺，體長可達60公分，棲息在沿岸沙泥底質底層水域，以底棲生物為食，會季節性地洄游，通常獨居性。為高經濟價值的食用魚，適合各種烹飪方式食用，另為觀賞魚及養殖魚類。
这是一篇關於魚類的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 鰨為鰨屬的一種亞熱帶魚類，分布於東大西洋區，從挪威至塞內加爾、地中海、北海、波羅的海、黑海等海域，棲息深度0-150公尺，體長可達60公分，棲息在沿岸沙泥底質底層水域，以底棲生物為食，會季節性地洄游，通常獨居性。為高經濟價值的食用魚，適合各種烹飪方式食用，另為觀賞魚及養殖魚類。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 条鰭綱 Actinopterygii 亜綱 : 新鰭亜綱 Neopterygii 上目 : 棘鰭上目 Acanthopterygii 目 : カレイ目 Pleuronectiformes 科 : ササウシノシタ科 Soleidae 属 : ソレア属 Solea 種 : ヨーロッパソール S. solea 学名 Solea soleaヨーロッパソール (Solea solea) は、カレイ目ササウシノシタ科の魚である。北大西洋及び地中海の砂質や土質の海底に棲息し、自ら土に半分潜り込んで生活する。食用魚であり、トロール網で漁獲される。
体の右半分に互いに接近して小さな目が付いている。これにより、半身を砂中に潜めながら獲物が通るのを待つことができる。カレイ目の他の魚と同様に、孵化した時点では体の両側に目があり、体長が約1cmになると成体に変態する。上半分は灰茶色だが、下半分は白い。最大体長70cm程度になる。
海底を砂か泥が覆っている比較的浅い場所を好む。ノルウェー南部からセネガルにかけての東大西洋や地中海ほぼ全域に棲息する。冬季には、北海南部の温かい海域に移動する[1]。イギリスでは、小さなヒラメは"slip"として販売される。
ヨーロッパソールは味の良さ、多様性、調理の容易性等から食用に適していると言われる。フィレは様々なレシピに用いられる[2]。
ドーバーソール(Dover sole)という別名は、19世紀に大半のヒラメが水揚げされたイギリスの漁港であるドーバーに由来している。
2010年、グリーンピースは、独自の海産物レッドリストにヨーロッパソールを追加した[3]。
.jpg)
.jpg)
,_Parque_natural_de_la_Arr%C3%A1bida,_Portugal,_2020-07-21,_DD_95.jpg)
,_Parque_natural_de_la_Arr%C3%A1bida,_Portugal,_2020-07-23,_DD_05-06_FS.jpg)
.jpg)
,_Parque_natural_de_la_Arr%C3%A1bida,_Portugal,_2020-07-23,_DD_04.jpg)
.jpg)
.jpg)
