Die Jakaranda (Jacaranda mimosifolia) is 'n sierboom wat vanaf die Andes in Suid-Amerika ingevoer en genaturaliseer geraak het. Die boom word aangeplant as skaduweeboom en ook vir die pers blomme wat dit in die lente dra wanneer die boom sonder blare is. Dit is amptelik as 'n indringerplant verklaar.
Die bome word oor die algemeen tussen vyf en vyftien meter hoog. Die blare is dubbelveervormig en saamgesteld.
Naas sierboom, het die boom ook medisinale waarde, wat onder andere teen Bacillus, Staphylococcus en Escherichia coli help.
Pretoria, die administratiewe hoofstad van Suid-Afrika, staan algemeen as die Jakarandastad bekend. 'n Groot aantal jakarandas is in die stad aangeplant. Dié bome kleur die stad se strate pers as dit in Oktober begin blom.
Die eerste twee jakarandabome in Pretoria is in die 1880's uit Brasilië ingevoer en by 'n skool in Arcadia geplant. 'n Ruk daarna het die destydse staatskweker, James Clarke, opdrag gekry om bome in die Staatskwekery in Groenkloof te kweek. Hy het 'n besending saad van Australië bestel, waarby 'n pakkie jakarandasaad per abuis ingesluit is. Teen die jaar 2000 was daar ongeveer 70 000 jakarandabome in Pretoria.[2]
Skoliere en studente aan die Universiteit van Pretoria glo dat jy goed in die eksamen sal vaar as 'n jakaranda-bloeisel op jou kop val. Verskeie Afrikaanse gedigte en liedjies verwys ook na die Jakarandastad, onder andere Valiant Swart se Jakarandastrate, Heinz Winckler se Jakarandakoningin, Anneli van Rooyen se Jakaranda jy en Laurika Rauch se liedjie, Jakarandas Bloei.[3]
Jakarandabome wat blom in Bhutan.
Blare
Blomme
Sade
Stam
Jakarandahout
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Jakaranda.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Jakaranda
Die Jakaranda (Jacaranda mimosifolia) is 'n sierboom wat vanaf die Andes in Suid-Amerika ingevoer en genaturaliseer geraak het. Die boom word aangeplant as skaduweeboom en ook vir die pers blomme wat dit in die lente dra wanneer die boom sonder blare is. Dit is amptelik as 'n indringerplant verklaar.
Die bome word oor die algemeen tussen vyf en vyftien meter hoog. Die blare is dubbelveervormig en saamgesteld.
Naas sierboom, het die boom ook medisinale waarde, wat onder andere teen Bacillus, Staphylococcus en Escherichia coli help.
Jacaranda mimosifolia, comúnmente llamáu jacarandá, jacaranda o tarco, ye un árbol subtropical de la familia Bignoniaceae natural de Suramérica y llargamente cultiváu poles sos vistoses y duraderes flores azules.
La Unión Internacional pal Caltenimientu de la Naturaleza evalúa al jacarandá como vulnerable.[2]
Les raigaños, de desenvolvimientu oblicuu, iguales y fasciculaes nun son invasores, polo que cuando se presenta un periodu d'escasez d'agua l'árbol vese bien afeutáu.
La copa del jacarandá nun tien una forma uniforme: delles vegaes en forma d'una sombriella, delles vegaes de forma piramidal, pero nunca trupa. Polo xeneral, forma una copa ovoide ya irregular. La estructura ye de ramificación principal estendida. La copa algama un diámetru de 4 a 6 m, proxectando una solombra de mediana intensidá.
El tueru principal tien una forma daqué torcida y tien un altor de 6 a 9 m y un diámetru de 40 a 70 cm. El ritidoma ye de color pardu buxu y de testura llisa na mocedá, y aspra, fisurada y escura cola edá, forma escames rectangulares que pueden esprendese. El jacarandá algama 8 a 12 m d'altor. Ye un árbol semideciduo de crecedera media y una llonxevidá de más de 100 años.
Les fueyes son grandes, de 30 a 50 cm de llargor; son compuestes, opuestes, bipinnaes, con fueyuques de 25 a 30 con pares de folíolos pequeños de forma oval-oblonga, apiculaos, de color verde claru y testura de la so superficie llisa pubescente. La cara cimera de la fueya ye de color verde escuru, la cara inferior pálida. La dómina de foliación asocede a principios de branu.
Les flores, de 4 a 5 cm, tán arrexuntaes en panículas terminales erectas, de 20 a 30 cm y son de color azul violeta. Tien la corola con tubu bien retorcigañáu y los 5 pétalu soldaos. Los lóbulos de dicha corola son daqué desiguales y entamaos en 2 llabios, unu de 2 lóbulos enriba y l'inferior de 3. Tola corola ye veluda, esterior y -sobremanera- interiormente. El androcéu, como ye habitual nes bignoniacees, tien el más llargu de los 5 estames maneru y 2 de los fértiles son más llargos que los dos restantes. El pistilu ye llargu, pubescente y ye de color ablancazáu. El floriamientu producir mientres la primavera, primero que la foliación, y dacuando tien un segundu floriamientu, más escasa, nel branu.
El frutu maderizu, dehiscente, planu, en forma de castañuela -y qu'en guaraní llámase (ka-í jepopeté) que significa daqué según "aplausu de monu"- ye una cápsula loculicida d'unos 6 cm de diámetru, orbicular y estruyida, de color verde que se torna pardu escuru cuando madura, con granes alaes. Los frutos apaecen a finales de seronda y permanecen tol añu.
El jacarandá ta distribuyíu en Brasil, Bolivia, Paraguái y tamién nel Nordeste arxentín.
En Paraguái: práuticamente en tol país, atopándose en tola zona oriental, ente que na zona occidental o Chaco, onde forma -juntamente colos Urundey, Paratodo y especies de Quebracho- isletas d'árboles grandes y va escayendo la so presencia según faise más seca o greba la zona. Crez nunes poques rexones estremeres del Chaco Boreal, tales como los cañones de Cerro Lleón y baxaes cerca de Filadelfia.
Introducióse n'árees ayenes al so hábitat natural onde crez perbién: na provincia de Buenos Aires (Arxentina), Nueva Zelanda, Florida, California, el sur de Texas,[3] en Lafayette, sur de Luisiana,[4] nel altiplanu de Méxicu, n'España, tantu na Península como nes Islles Canaries, el sur de Portugal, sur d'Italia, Ḥawai, sureste y suroeste d'Australia y Sudáfrica.
El fervinchu y tintura de flores, fueyes y corteza usar por vía oral pal tratamientu de disentería amebiana y otres afecciones gastrointestinales agudes.[5]
Atribúyese-y propiedá antiséptica, antiamebiana, antitumoral y espasmolítica.[6]
La madera ye escelente pa trabayos de carpintería n'interiores. De color claru, vetes curties y bien marcaes, dibuxu paecíu al fresnu européu, ye llixera (aprox. 450 kg/m³) y bien trabajable.
== Tosicidá Tola planta ye venenosa en casu de ingestión, y puede desencadenar iritación de la piel y alergía al remanala[7]
Jacaranda mimosifolia describióse por David Don y espublizóse en Botanical Register, 8: t. 631, 1822.[1][8]
El vocablu Jacaranda provién del so nome nativu guaraní y significa "fragante";
mimosifolia ye un epítetu llatín que significa "de fueyes asemeyaes a les d'una mimosa". Tamién lo conoz equivocadamente col nome de palisandro, pos el verdaderu "palisandro" ye en realidá'l palisandro africanu (Dalbergia cearensis).
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Jacaranda mimosifolia, comúnmente llamáu jacarandá, jacaranda o tarco, ye un árbol subtropical de la familia Bignoniaceae natural de Suramérica y llargamente cultiváu poles sos vistoses y duraderes flores azules.
La Unión Internacional pal Caltenimientu de la Naturaleza evalúa al jacarandá como vulnerable.
La xicranda o xicaranda,[2] Jacaranda mimosifolia (sinònim: Jacaranda acutifolia) és un arbre de la família de les bignoniàcies.
Arriba a fer de 5 a 15 m d'alt. Les fulles són compostes de 45 cm de llarg i bipinnades amb folíols d'1 cm de llarg.
Les flors fan 5 cm de llarg i estan agrupades en panícula. Són molt vistoses i cobreixen l'arbre de masses abundants de color violeta clar. A les zones subtropicals, la xicranda floreix a la primavera i al principi de l'estiu. El fruit és un llegum llenyós de 5 cm de diàmetre que conté nombroses llavors alades.
L'extracte de fulles de xicranda sembla tenir propietats contra determinats bacteris.
La xicranda és un arbre originari de llocs de clima subtropical de l'Amèrica del Sud. És molt utilitzada com a planta ornamental allà on les temperatures no baixin per sota de -7°C, és a dir als llocs on l'hivern sigui prou suau com per a fer possible el conreu de cítrics.
Malgrat que és una espècie cultivada en molts països tropicals i subtropicals, la xicranda es troba amenaçada en els seus hàbitats naturals.
La xicranda o xicaranda, Jacaranda mimosifolia (sinònim: Jacaranda acutifolia) és un arbre de la família de les bignoniàcies.
Der Palisanderholzbaum (Jacaranda mimosifolia) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Jacaranda innerhalb der Familie der Trompetenbaumgewächse (Bignoniaceae). Sie stammt aus Südamerika und wird in frostfreien Gebieten fast weltweit als Zierpflanze verwendet.
Nicht zu verwechseln ist Palisander als Bezeichnung für Hölzer von Baumarten der Gattung Dalbergia, die nicht mit Jacaranda verwandt ist, sondern zu den Hülsenfrüchtlern (Fabaceae) gehört.
Der Palisanderholzbaum wächst als laubabwerfender Baum,[1] der Wuchshöhen von 5 bis 20 Metern erreicht.[2] Seine Rinde ist dünn und von graubrauner Farbe. Die Baumkrone ist rundlich.
Die meist gegenständig an den Zweigen angeordneten Laubblätter weisen eine Länge von 15 bis 40 Zentimetern auf und sind in Blattstiel sowie Blattspreite gegliedert. Die doppelt gefiederte Blattspreite besitzt eine Breite von 10 bis 20 Zentimetern und mehr oder weniger gegenständige meist 15 bis 20 (10 bis 30) 5 bis 10 Zentimeter lange Fiedern erster Ordnung.[2][1] Die unpaarigen Fiedern erster Ordnung bestehen aus je gegen- bis wechselständigen 15 bis 25 Fiederblättchen. Die ungestielten Fiederblättchen sind bei einer Länge von 3 bis 12 Millimetern und einer Breite von 1 bis 4 Millimetern länglich bis elliptisch, etwas asymmetrisch mit spitzem bis zugespitztem oberen Ende,[1] das deutlich bespitzt ist.[2] Die Ränder der Fiederblättchen sind etwas nach unten eingerollt.[1] Das Endfiederblättchen ist länger sowie lang-zugespitzt.[2] Es sind keine Nebenblätter vorhanden.[1]
Die Blütezeit dauert bis zu zwei Monate. Die Blüten sind in einem endständigen, rispigen Blütenstand angeordnet. Die zwittrigen Blüten sind fünfzählig und zygomorph mit doppelter Blütenhülle,[1] bis zu 5 Zentimeter lang und 4 Zentimeter breit.[2] Die fünf Kelchblätter sind eng glockenförmig verwachsen. Die fünf blauen bis violetten Kronblätter sind glockenförmig verwachsen und der Schlund ist weiß sowie behaart. Es sind vier in Paaren stehende Staubblätter vorhanden. Die zwei basifixen Staubbeutel je Staubblatt öffnen sich mit einem Längsschlitz. Der oberständige Fruchtknoten enthält viele Samenanlagen. Der Griffel endet in einer zweilappigen Narbe.[1]
Die lederartigen,[2] bei Reife holzigen, rotbraunen Kapselfrüchte sind bei einem Durchmesser von 3 bis 6 Zentimetern im Querschnitt kreisförmig, abgeflacht, öffnen sich mit zwei Klappen mit je einem spitzen oberen Ende und enthalten zahlreiche Samen.[1] Die Samen sind von einem deutlichen,[2] häutigen Flügel umgeben.[1]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 36.[3]
Das ursprüngliche Verbreitungsgebiet von Jacaranda mimosifolia reicht vom westlichen Südamerika: südliches Bolivien bis ins südliche Südamerika: nordwestliches Argentinien (Entre Rios, Jujuy, Salta, Tucuman), Paraguay (Alto Paraguay, Cordillera) und Uruguay.[4][5]
In geeigneten, subtropischen, Klimaregionen wird der Palisanderholzbaum fast weltweit aufgrund seiner auffällig violetten Blüten als Ziergehölz verwendet.[5] Jacaranda mimosifolia ist kälteempfindlich, kann jedoch kurze Perioden mit Temperaturen um −7 °C verkraften. Beispielsweise in Südafrika (Eswatini) sowie in Australien (Queensland), wird dieser Neophyt wegen seiner Neigung zur Verwilderung sogar als invasive Pflanze betrachtet, der die Biodiversität gefährdet.
Die Erstbeschreibung von Jacaranda mimosifolia erfolgte 1822 durch David Don in Botanical Register. London, Band 8, Tafel 631. Synonyme für Jacaranda mimosifolia D.Don sind: Jacaranda chelonia Griseb., Jacaranda acutifolia auct. non Humb. & Bonpl., Jacaranda ovalifolia R.Br.[4][5]
In der Homöopathie wird Jacaranda bei eitriger Balanitis verwendet.[6]
Der Extrakt aus Jacaranda mimosifolia wirkt gegen Bacillus cereus, Escherichia coli und Staphylococcus aureus.[7]
In Australien verbindet ein Weihnachtslied die Blütezeit des Palisanderholzbaums (im englischen Jacaranda oder Blue Jacaranda) mit dem Beginn der Weihnachtszeit:[8]
Der Palisanderholzbaum (Jacaranda mimosifolia) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Jacaranda innerhalb der Familie der Trompetenbaumgewächse (Bignoniaceae). Sie stammt aus Südamerika und wird in frostfreien Gebieten fast weltweit als Zierpflanze verwendet.
Nicht zu verwechseln ist Palisander als Bezeichnung für Hölzer von Baumarten der Gattung Dalbergia, die nicht mit Jacaranda verwandt ist, sondern zu den Hülsenfrüchtlern (Fabaceae) gehört.
Ko e poui (hingoa taʻefakalakanga, mei he muli (ʻAmelika tonga?)) ko e fuʻu ʻakau lahi ia, ʻomi ki Tongá ni mei he ʻAmelika tonga naʻe ʻikai fuoloa. ʻOku lahi mo e fuoloa hono matalaʻiʻakau lanupulū, ʻoku matala (ʻi Tongatapu) lolotonga he kilisimasi.
ʻIlo: Lautohi, ʻĀtele, Tongatapu.
Ko e poui (hingoa taʻefakalakanga, mei he muli (ʻAmelika tonga?)) ko e fuʻu ʻakau lahi ia, ʻomi ki Tongá ni mei he ʻAmelika tonga naʻe ʻikai fuoloa. ʻOku lahi mo e fuoloa hono matalaʻiʻakau lanupulū, ʻoku matala (ʻi Tongatapu) lolotonga he kilisimasi.
ʻIlo: Lautohi, ʻĀtele, Tongatapu.
Tarqu icha Yarawiska[1] (Jacaranda mimosifolia) nisqaqa huk sach'am, Uralan Awya Yalapi wiñaq.
Tarqu icha Yarawiska (Jacaranda mimosifolia) nisqaqa huk sach'am, Uralan Awya Yalapi wiñaq.
Η Ιακαράνδη η μιμηλήφυλλος (Jacaranda mimosifolia) είναι υπο-τροπικό δέντρο το οποίο είναι εγγενές στην νότια-κεντρική Νότια Αμερική και το οποίο έχει ευρέως φυτευτεί και αλλού, λόγω των όμορφων και μακράς διαρκείας μπλε λουλουδιών του. Επίσης είναι γνωστή ως τζακαράντα (jacaranda), μπλε τζακαράντα (blue jacaranda) ή ως το δέντρο φτέρη (fern tree). Παλαιότερες πηγές, του δίδουν την συστηματική ονομασία Jacaranda acutifolia, αλλά στις μέρες μας συνήθως ταξινομείται ως Ιακαράνδη η μιμηλήφυλλος (Jacaranda mimosifolia). Στην επιστημονική χρήση, η ονομασία «Ιακαράνδη» («Jacaranda») αναφέρεται στο γένος Ιακαράνδης (Jacaranda), το οποίο έχει πολλά άλλα μέλη, αλλά στην κηπευτική και την καθημερινή χρήση, σχεδόν πάντα εννοείται η μπλε τζακαράντα.
Η μπλε τζακαράντα έχει καλλιεργηθεί σχεδόν σε όλα τα μέρη του κόσμου, όπου δεν υπάρχει κίνδυνος παγετού· τα αναπτυγμένα δέντρα μπορούν όμως να ανεχθούν βραχέα διαστήματα θερμοκρασιών κάτω από περίπου -7 °C (19 °F). Στις ΗΠΑ, 48 χιλιόμετρα (30 μίλια) ανατολικά του Λος Άντζελες, όπου οι θερμοκρασίες το χειμώνα μπορεί να πέσουν στους -12 °C (10 °F) για σύντομες περιόδους αρκετών ωρών, το ώριμο δέντρο, επιβιώνει με μικρή ή καμία ορατή ζημία.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, φύεται σε τμήματα του Όρεγκον, Καλιφόρνια, Νεβάδα, Αριζόνα, Τέξας και Φλόριντα, στη Μεσογειακή ακτή της Ισπανίας, στη νότια Πορτογαλία (πολύ αισθητά στην Λισαβόνα), νότια Ιταλία (Νάπολη και Κάλιαρι είναι αρκετά εύκολο να συναντήσετε όμορφα δείγματα). Κατά το 1829, εισήχθη στο Κέιπ Τάουν από τον Βαρόνο von Ludwig. Θεωρείται ως είδος εισβολέας σε περιοχές της Νότιας Αφρικής και του Κουίνσλαντ, Αυστραλίας, το οποίο είχε προβλήματα με τη Μπλε Τζακαράντα, που απέτρεπε την ανάπτυξη των ενδογενών ειδών. Η Λουσάκα, πρωτεύουσα της Ζάμπια και το Χαράρε, πρωτεύουσα της Ζιμπάμπουε, επίσης βλέπουν την ανάπτυξη πολλών Τζακαράντα.
Το δέντρο αναπτύσσεται σε ύψος από 5 έως 15 μ. (16 έως 49 ft). Ο φλοιός του είναι λεπτός και γκρι-καφέ χρώματος, ομαλός, όταν το δέντρο είναι νεαρό, αν και τελικά καταλήγει με λεπτά λέπια. Τα κλαδιά του είναι λεπτά και ελαφρώς ζιγκ-ζαγκ· με ένα ελαφρύ κοκκινωπό-καφέ χρώμα. Τα άνθη έχουν μήκος έως και 5 εκ. (2,0 in) και ομαδοποιούνται σε ανθήλες (panicles)[Σημ. 1] των 30 εκ. (12 in). Εμφανίζονται την άνοιξη και ενωρίς το καλοκαίρι και διαρκούν μέχρι και δύο μήνες. Ακολουθούνται από ξυλώδεις σπορολοβούς, με διάμετρο περίπου 5 εκ. (2,0 in), τα οποία περιέχουν πολλούς επίπεδους, φτερωτούς σπόρους. Η Μπλε Τζακαράντα, καλλιεργείται ακόμη και σε περιοχές όπου σπανίως ανθίζει, προς χάριν των μεγάλων σύνθετων φύλλων της. Αυτά έχουν μήκος έως και 45 εκ. (18 in) και δις πτεροειδή (bipinnate)[Σημ. 2] με φυλλάδια λίγο μακρύτερα από 1 εκ. (0,39 in). Υπάρχει ένα λευκό έντυπο, το οποίο διατίθεται από τα φυτώρια.
Η άφθονη ανθοφορία, θεωρείται μεγαλοπρεπής από αρκετούς και λίγο ακατάστατη από άλλους. Το ιδιόρρυθμες, σκληρές κάψουλες, οι οποίες έχουν πλάτος από 5,1 έως 7,6 εκ. (2 έως 3 in), συχνά συλλέγονται, καθαρίζονται και χρησιμοποιούνται για την διακόσμηση Χριστουγεννιάτικων δέντρων και αποξηραμένων συνθέσεων.
Η ξυλεία έχει χρώμα ανοιχτό γκρι έως υπόλευκο, ίσιο, λείο, σχετικά μαλακό και το ελεύθερο-κόμβων. Στεγνώνει χωρίς δυσκολία και συχνά χρησιμοποιείται στη πράσινη ή υγρή του μορφή για τον τόρνο και την γλυπτική των μπολ.
Η ταξινομική κατάσταση των μπλε τζακαράντα είναι αδιακανόνιστος. Η ITIS αφορά την παλαιότερη ονομασία, Jacaranda acutifolia, ως συνώνυμη για την J. mimosifolia. Ωστόσο, ορισμένοι σύγχρονοι ταξινομητές διατηρούν τη διάκριση μεταξύ αυτών των δύο ειδών, θεωρώντας τους ως γεωγραφικά διακριτούς: Η J. acutifolia είναι ενδημική στο Περού, ενώ η J. mimosifolia είναι εγγενής στη Βολιβία και την Αργεντινή. Αν πραγματοποιηθεί αυτή η διάκριση, οι καλλιεργημένες μορφές θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως J. mimosifolia, δεδομένου ότι πιστεύεται ότι προέρχονται από το απόθεμα της Αργεντινής. Άλλα συνώνυμα για τη Μπλε Τζακαράντα είναι η Jacaranda chelonia και η Jacaranda ovalifolia. Η Μπλε Τζακαράντα ανήκει στο τμήμα Monolobos του γένους Ιακαράνδη (Jacaranda).
Η Πρετόρια, η διοικητική πρωτεύουσα της Νότιας Αφρικής είναι ευρέως και ποιητικά γνωστή ως «Jacaranda City» («Πόλη της Τζακαράντα») ή στα Αφρικάανς «Jakarandastad», λόγω του μεγάλου αριθμού των δένδρων τα οποία όταν ανθίζουν την άνοιξη, μετατρέποντας την πόλη μπλε. Το όνομα «Jakarandastad», χρησιμοποιείται συχνά στα Αφρικανικά τραγούδια, όπως στο «Staan Op» με τον Kurt Darren.
Οι Τζακαράντες καλλιεργούνται ευρέως ως καλλωπιστικά δέντρα στην Αυστραλία. Το δημοφιλές Χριστουγεννιάτικο τραγούδι «Christmas Where The Gum Trees Grow», αναφέρεται στα δέντρα Τζακαράντα, όπως φαίνονται τα άνθη κατά το καλοκαίρι — όπως και το τραγούδι εξηγεί, «Όταν η άνθιση του δέντρου τζακαράντα είν' εδώ, τα Χριστούγεννα πλησιάζουν».[Σημ. 3][2] Το Πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ στο Μπρίσμπεϊν, είναι ιδιαίτερα γνωστό για τις διακοσμητικές τζακαράντες και ένα κοινό απόφθεγμα (maxim) μεταξύ των μαθητών, θεωρεί ότι η ανθοφορία των τζακαράντα, σηματοδοτούν την ώρα για σοβαρή μελέτη για τις εξετάσεις του τέλος του έτους.[3]
Στην Αργεντινή, ο συγγραφέας Alejandro Dolina, στο βιβλίο του «Crónicas del Ángel Gris» ("Χρονικά του Γκρι Αγγέλου"), διηγείται το θρύλο ενός τεραστίου δέντρου τζακαράντα το οποίο φυτεύτηκε στην Plaza Flores (Πλατεία Ανθέων) στο Μπουένος Άιρες και το οποίο μπορούσε να σφυρίξει τραγούδια τανγκό σε πρώτη ζήτηση. Η María Elena Walsh αφιέρωσε στο δέντρο, το τραγούδι της «Canción del Jacarandá». Επίσης, το λαϊκό τραγούδι «Santafesino de veras» του Miguel Brascó, αναφέρει το άρωμα της jacarandá ως ένα βασικό χαρακτηριστικό των παράλιων της επαρχίας Santa Fe Province[Σημ. 4] (μαζί με τις ιτιές που φυτρώνουν στα ποτάμια).
Ο Βρετανός τραγουδιστής και τραγουδοποιός Steve Tilston, εγκωμιάζει το όμορφο μπλε δέντρο που συνάντησε στην Αυστραλία, με το τραγούδι του «Jacaranda» (track 11 του άλμπουμ Ζιγκουράτ (Ziggurat), 2008).
Το εκχύλισμα νερού από την Jacaranda mimosifolia δείχνει in vitro, υψηλότερη αντιμικροβιακή δράση εναντίον των Bacillus cereus και Escherichia coli απ' ό,τι το θειικό άλας της γενταμυκίνης.[4] Το εκχύλισμα in vitro, δρα επίσης κατά του Staphylococcus aureus.[4]
Φύλλα στο Χαϊντεραμπάντ (Ινδία).
Άνθη στο Χαϊντεραμπάντ (Ινδία).
Καρποί στο Χαϊντεραμπάντ (Ινδία).
Κορμός στο Χαϊντεραμπάντ (Ινδία).
Μάιος 2010, Martin County, Φλόριντα.
Η Ιακαράνδη η μιμηλήφυλλος (Jacaranda mimosifolia) είναι υπο-τροπικό δέντρο το οποίο είναι εγγενές στην νότια-κεντρική Νότια Αμερική και το οποίο έχει ευρέως φυτευτεί και αλλού, λόγω των όμορφων και μακράς διαρκείας μπλε λουλουδιών του. Επίσης είναι γνωστή ως τζακαράντα (jacaranda), μπλε τζακαράντα (blue jacaranda) ή ως το δέντρο φτέρη (fern tree). Παλαιότερες πηγές, του δίδουν την συστηματική ονομασία Jacaranda acutifolia, αλλά στις μέρες μας συνήθως ταξινομείται ως Ιακαράνδη η μιμηλήφυλλος (Jacaranda mimosifolia). Στην επιστημονική χρήση, η ονομασία «Ιακαράνδη» («Jacaranda») αναφέρεται στο γένος Ιακαράνδης (Jacaranda), το οποίο έχει πολλά άλλα μέλη, αλλά στην κηπευτική και την καθημερινή χρήση, σχεδόν πάντα εννοείται η μπλε τζακαράντα.
नीलमोहर हा एक जांभळ्या फुलांचा वृक्ष आहे. त्याचे इंग्रजी नाव जॅकरांडा आहे.
मुळचा दक्षिण अमेरिकेतील[१] पण आता उत्तर आणि पश्चिम भारतात सर्वत्र आढळणारा एक मध्यम उंचीचा वृक्ष आहे. तो १५ मीटर उंचीपर्यंत वाढू शकतो. ह्या झाडाचे गुलमोहराशी बरेच साम्य आहे म्हणून त्याला निळा गुलमोहर किंवा नीलमोहर असे म्हणतात. मात्र प्रत्यक्षात गुलमोहर आणि नीलमोहर हे वेगवेगळ्या कुटुंबातील आहेत.
कोवळे असताना ह्या वृक्षाचे खोड हिरवे व गुळगुळीत असते पण कालांतराने झाड वाढता वाढता खोडाचा रंग बदलत जाऊन ते हळूहळू राखाडी काळपट होऊ लागते. गुळगुळीतपणा जाऊन त्यावर उभ्या रेषा दिसू लागतात आणि ते खडबडीत दिसू लागते.
नीलमोहराची पाने संयुक्त असून द्विसंयुक्त (Bipinnate ) प्रकारची असतात. पाने साधारण ४५ सें मी लांब असतात. पानाच्या मध्यशिरेच्या दोन्ही बाजूला जोडी जोडीने पर्णिका असून टोकाला एकच पर्णिका असते. पर्णिकांची लांबी साधारण एक सें मी असते आणि त्यांचा रंग हिरवागार असतो. पर्णिका नेच्याच्या पानांप्रमाणे टोकेरी असतात. थंडीमध्ये झाडाची पानगळ होऊन बरीच पाने गळून पडतात.[२]
थंडी संपून उन्हाळा सुरू होताच नीलमोहराचा बहर सुरू होतो. हा बहर मार्च ते मे असा दोन तीन महिने टिकतो. झाडाला साधारण ३० सें मी लांबीच्या मंजिऱ्या येऊन त्यांना विपुल संख्येने गडद जांभळी फुले येतात. फुलांचा फुगीर देठ, त्या पुढे गोलाकार पण थोडी बाकदार नळी आणि त्यापुढे पाच एकत्र जुळलेल्या जांभळ्या पाकळ्या अशी फुलाची रचना असते. बाकदार नळीमुळे फुले पुढे थोडी उचलली गेल्याचा भास होतो. गोल नळीच्या आतच स्त्रीकेसर आणि पुंकेसर असतात.[२] फुलांची लांबी साधारण सहा ते सात सें मी असते. फुले सुकल्यावर गळून पडणाऱ्या फुलांचा जांभळा गालिचा झाडाखाली पसरलेल्याचा भास होतो.
बहर संपल्यानंतर ह्या झाडाला पुरीसारख्या थोड्या लांबट गोलाकार पण चपट्या अशा अंदाजे ५ ते ७ सें मी व्यासाच्या हिरव्या शेंगा लागतात. जसजसं त्या पिकतील तसतसा त्यांचा रंग बदलत तपकिरी होतो आणि त्या लाकडासारख्या कठीणही होतात. कालांतराने त्या उकलतात आणि त्यांचे दोन भाग होऊन त्यातून अनेक हलक्या पातळसर बिया बाहेर पडतात. बिया पडून गेल्यावरही उकललेली शेंगांची कवचे झाडावर तशीच लोंबकळताना दिसतात.
बियाद्वारे किंवा छाट कलमाद्वारे नीलमोहराची लागवड सहज करता येते[१]. पाण्याचा चांगला निचरा होणाऱ्या जमिनीत हा वृक्ष झपाट्याने वाढतो. साधारण पाच वर्षात त्याला फुले येऊ लागतात. सुंदर निळी फुले, हिरवीगार शोभिवंत पाने आणि चांगली सावली ह्यामुळे हा वृक्ष बागांमध्ये तसेच रस्त्याच्या कडांना दुतर्फा लावला जातो.
विख्यात कवी श्री वसंत बापट ह्यांनी ह्या झाडाबद्दल ‘जॅकरांडा’ ही कविता केली आहे.
पूर्ण वाढलेल्या नीलमोहराचे खोड
नीलमोहराचे संयुक्त पान आणि पर्णिका
नीलमोहराची फुले
नीलमोहराच्या लटकणाऱ्या शेंगा
नीलमोहर हा एक जांभळ्या फुलांचा वृक्ष आहे. त्याचे इंग्रजी नाव जॅकरांडा आहे.
मुळचा दक्षिण अमेरिकेतील पण आता उत्तर आणि पश्चिम भारतात सर्वत्र आढळणारा एक मध्यम उंचीचा वृक्ष आहे. तो १५ मीटर उंचीपर्यंत वाढू शकतो. ह्या झाडाचे गुलमोहराशी बरेच साम्य आहे म्हणून त्याला निळा गुलमोहर किंवा नीलमोहर असे म्हणतात. मात्र प्रत्यक्षात गुलमोहर आणि नीलमोहर हे वेगवेगळ्या कुटुंबातील आहेत.
कोवळे असताना ह्या वृक्षाचे खोड हिरवे व गुळगुळीत असते पण कालांतराने झाड वाढता वाढता खोडाचा रंग बदलत जाऊन ते हळूहळू राखाडी काळपट होऊ लागते. गुळगुळीतपणा जाऊन त्यावर उभ्या रेषा दिसू लागतात आणि ते खडबडीत दिसू लागते.
नीलमोहराची पाने संयुक्त असून द्विसंयुक्त (Bipinnate ) प्रकारची असतात. पाने साधारण ४५ सें मी लांब असतात. पानाच्या मध्यशिरेच्या दोन्ही बाजूला जोडी जोडीने पर्णिका असून टोकाला एकच पर्णिका असते. पर्णिकांची लांबी साधारण एक सें मी असते आणि त्यांचा रंग हिरवागार असतो. पर्णिका नेच्याच्या पानांप्रमाणे टोकेरी असतात. थंडीमध्ये झाडाची पानगळ होऊन बरीच पाने गळून पडतात.
थंडी संपून उन्हाळा सुरू होताच नीलमोहराचा बहर सुरू होतो. हा बहर मार्च ते मे असा दोन तीन महिने टिकतो. झाडाला साधारण ३० सें मी लांबीच्या मंजिऱ्या येऊन त्यांना विपुल संख्येने गडद जांभळी फुले येतात. फुलांचा फुगीर देठ, त्या पुढे गोलाकार पण थोडी बाकदार नळी आणि त्यापुढे पाच एकत्र जुळलेल्या जांभळ्या पाकळ्या अशी फुलाची रचना असते. बाकदार नळीमुळे फुले पुढे थोडी उचलली गेल्याचा भास होतो. गोल नळीच्या आतच स्त्रीकेसर आणि पुंकेसर असतात. फुलांची लांबी साधारण सहा ते सात सें मी असते. फुले सुकल्यावर गळून पडणाऱ्या फुलांचा जांभळा गालिचा झाडाखाली पसरलेल्याचा भास होतो.
बहर संपल्यानंतर ह्या झाडाला पुरीसारख्या थोड्या लांबट गोलाकार पण चपट्या अशा अंदाजे ५ ते ७ सें मी व्यासाच्या हिरव्या शेंगा लागतात. जसजसं त्या पिकतील तसतसा त्यांचा रंग बदलत तपकिरी होतो आणि त्या लाकडासारख्या कठीणही होतात. कालांतराने त्या उकलतात आणि त्यांचे दोन भाग होऊन त्यातून अनेक हलक्या पातळसर बिया बाहेर पडतात. बिया पडून गेल्यावरही उकललेली शेंगांची कवचे झाडावर तशीच लोंबकळताना दिसतात.
बियाद्वारे किंवा छाट कलमाद्वारे नीलमोहराची लागवड सहज करता येते. पाण्याचा चांगला निचरा होणाऱ्या जमिनीत हा वृक्ष झपाट्याने वाढतो. साधारण पाच वर्षात त्याला फुले येऊ लागतात. सुंदर निळी फुले, हिरवीगार शोभिवंत पाने आणि चांगली सावली ह्यामुळे हा वृक्ष बागांमध्ये तसेच रस्त्याच्या कडांना दुतर्फा लावला जातो.
विख्यात कवी श्री वसंत बापट ह्यांनी ह्या झाडाबद्दल ‘जॅकरांडा’ ही कविता केली आहे.
Jacaranda mimosifolia is a sub-tropical tree native to south-central South America that has been widely planted elsewhere because of its attractive and long-lasting violet-colored flowers. It is also known as the jacaranda, blue jacaranda, black poui, Nupur or fern tree. Older sources call it J. acutifolia, but it is nowadays more usually classified as J. mimosifolia. In scientific usage, the name "jacaranda" refers to the genus Jacaranda, which has many other members, but in horticultural and everyday usage, it nearly always means the blue jacaranda.
In its native range in the wild, J. mimosifolia is listed as Vulnerable by the IUCN.[1]
The tree grows to a height of up to 20 m (66 ft).[4] Its bark is thin and grey-brown, smooth when the tree is young but eventually becoming finely scaly. The twigs are slender and slightly zigzag; they are a light reddish-brown. The flowers are up to 5 cm (2 in) long, and are grouped in 30 cm (12 in) panicles. They appear in spring and early summer, and last for up to two months. They are followed by woody seed pods, about 5 cm (2 in) in diameter, which contain numerous flat, winged seeds. The blue jacaranda is cultivated for the sake of its large compound leaves, even in areas where it rarely blooms. The leaves are up to 45 cm (18 in) long and bi-pinnately compound, with leaflets little more than 1 cm (0.4 in) long. There is a white form available from nurseries.
The unusually shaped, tough pods, which are 5 to 8 cm (2 to 3 in) across, are often gathered, cleaned and used to decorate Christmas trees and dried arrangements.
_3.jpeg)
J. mimosifolia fruits
A jacaranda seed pod
.jpg)
Early jacaranda sprout
Tree in flower in Whakatane, New Zealand
Jacaranda trees in Bhutan
The wood is pale grey to whitish, straight-grained, relatively soft and knot-free. It dries without difficulty and is often used in its green or wet state for turnery and bowl carving.
Jacaranda mimosifolia is native to northwestern Argentina (Salta, Jujuy, and Catamarca provinces) and southern Bolivia. It is found in the Dry Chaco and flooded savannas, and in the Southern Andean Yungas of the eastern Andean piedmont and inter-Andean valleys, up to 2600 meters elevation. In its native range the tree is threatened by uncontrolled logging and clearing of land for agriculture, and is assessed as Vulnerable in the IUCN Red List.[1]
The taxonomic status of the blue jacaranda is unsettled. ITIS regards the older name, J. acutifolia, as a synonym for J. mimosifolia. However, some modern taxonomists maintain the distinction between these two species, regarding them as geographically distinct: J. acutifolia is endemic to Peru, while J. mimosifolia is native to Bolivia and Argentina. If this distinction is made, cultivated forms should be treated as J. mimosifolia, since they are believed to derive from Argentine stock. Other synonyms for the blue jacaranda are J. chelonia and J. ovalifolia. The blue jacaranda belongs to the section Monolobos of the genus Jacaranda.
The blue jacaranda has been cultivated in almost every part of the world where there is no risk of frost; established trees, however, tolerate brief spells of temperatures down to around −7 °C (19 °F).[5] In the US, in areas where winter temperatures can dip to −12 °C (10 °F) for several-hour periods, the mature tree survives with little or no visible damage. Even when young trees are damaged by a hard frost and suffer dieback, they will often rebound from the roots and grow in a shrub-like, multi-stemmed form.[5] However, flowering and growth will be stunted if the jacaranda is grown directly on the California coast, where a lack of heat combined with cool ocean winds discourages flowering.[5]
This plant has won the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.[6]
The jacaranda is regarded as an invasive species in parts of South Africa and Queensland, Australia, where it can out-compete native species.[7]
.jpg)
Pretoria, the administrative capital of South Africa, is popularly known as Jacaranda City because of the large number of trees, which turn the city blue and purple when they flower in spring. The jacaranda trees, far from their native Brazil, bloom every October. Water scarcity has South Africa trying to eradicate foreign species of plants and trees, including the jacaranda. Acknowledging the tree's popularity with locals, the government announced in the early 2000s that it would not remove the trees, but had banned the planting of new jacarandas.[8] However this position softened by 2016, and they were again allowed to be planted in urban environments in a number of provinces, although the position of councils like Johannesburg remained uncertain.[9]
The city of Grafton on the north coast of New South Wales, Australia, is famous for its jacarandas. Each year in late October and early November, the city has a jacaranda festival.[10]
In the United States, the jacaranda is grown extensively in California, the Southwest, southeast Texas and Florida.[11] Jacaranda can be found throughout most of Southern California, where they were imported by the horticulturalist Kate Sessions.[12] They are also planted as far north as the San Francisco Bay Area and along the frost-free coastal regions of Northern California.[11][13] In San Francisco, they can only be grown in the city's warmest microclimates, such as Potrero Hill and the Mission District.[14] Phoenix, Arizona and San Diego, California are known for them. They also grow in Hawaii.
Jacarandas can be found in many parts of Mexico City and are usually in full bloom in March.
It's one of the most common trees in Argentina's capital city.[15] In Europe the jacaranda is grown on the Mediterranean coast of Spain (it is prominent in the Valencian Community, the Balearic Islands and Andalusia, with especially large specimens present in Valencia, Alicante and Seville, and usually with earlier flowering than in the rest of Europe), in southern Portugal (notably in Lisbon), southern Italy (Naples and Cagliari have many mature specimens), southern Greece (especially Athens) and the islands of Malta and Cyprus.
Jacaranda are also widely common in cities across Southern Africa. It was introduced to Cape Town; then Johannesburg; Lusaka, Zambia; Gaborone, Botswana; Nairobi,Kenya; and Harare, Zimbabwe. Beyond the region, Jacaranda are also cultivated in Kathmandu, the capital of Nepal and Maharashtra, Madhya Pradesh, Karnataka, Kerala, and Jharkhand states in India. As mentioned above, the trees are best associated with spring in the cities of Pretoria and Harare, the respective capitals of South Africa and Zimbabwe.
The Australian Christmas song "Christmas Where the Gum Trees Grow" makes reference to jacaranda trees, as the blooms are only seen in summer time—as the song explains, "When the bloom of the jacaranda tree is here, Christmas time is near".[16] The movie musical Encanto, set in Colombia, references the plant in the song "What Else Can I Do". Isabela Madrigal explores her plant-summoning powers, she creates, and mentions by line, "a hurricane of jacarandas".[17] The University of Queensland in Brisbane is particularly well known for its ornamental jacarandas, and a common maxim among students holds that the blooming of the jacarandas signals the time for serious study for end-of-year exams.[18]
In Argentina, writer Alejandro Dolina, in his book Crónicas del Ángel Gris (Chronicles of the Gray Angel), tells the legend of a massive jacarandá tree, planted in Plaza Flores in Buenos Aires, that was able to whistle tango songs on demand. María Elena Walsh dedicated her song "Canción del Jacarandá" to the tree. Miguel Brascó's folk song "Santafesino de veras" mentions the aroma of jacarandá as a defining feature of the littoral Santa Fe Province (along with the willows growing by the rivers).
Purple panic is a term used by students in south-east Queensland for student stress during the period of late spring and early summer. The "purple" refers to the flowers of Jacaranda trees, which bloom at that time and have been extensively planted throughout that district. The "panic" refers to the need to be completing assignments and studying for final exams.[21]
The jacaranda when in bloom is also known as the exam tree.[21]
Conversely, while the time of year the jacarandas bloom in Pretoria coincides with the year-end exams at the University of Pretoria, legend has it there that if a flower from a jacaranda drops on a student's head, the student will pass all their exams.[22][23]
Jacaranda mimosifolia is a sub-tropical tree native to south-central South America that has been widely planted elsewhere because of its attractive and long-lasting violet-colored flowers. It is also known as the jacaranda, blue jacaranda, black poui, Nupur or fern tree. Older sources call it J. acutifolia, but it is nowadays more usually classified as J. mimosifolia. In scientific usage, the name "jacaranda" refers to the genus Jacaranda, which has many other members, but in horticultural and everyday usage, it nearly always means the blue jacaranda.
In its native range in the wild, J. mimosifolia is listed as Vulnerable by the IUCN.
Jacaranda mimosifolia, comúnmente llamado el jacarandá, la jacaranda o el tarco, es un árbol subtropical de la familia Bignoniaceae oriundo de Sudamérica y ampliamente cultivado por sus vistosas y duraderas flores violetas.[cita requerida]
El árbol adulto alcanza una altura de 12 a 15 metros,[5] hasta 20 metros en condiciones favorables.[6]
Las raíces, de desarrollo oblicuo, iguales y fasciculadas no son invasoras, por lo que cuando se presenta un periodo de escasez de agua el árbol se ve muy mal.
La copa del jacarandá no tiene una forma uniforme: algunas veces en forma de una sombrilla, algunas veces de forma piramidal, pero nunca densa. En general, forma una copa ovoide e irregular. La estructura es de ramificación principal extendida. La copa, de forma natural, alcanza un diámetro de 10 a 12 m, proyectando una sombra de mediana intensidad.
El tronco principal tiene una forma algo torcida y tiene una altura de 6 a 9 m y un diámetro de 4 a 7 dm.[7] El ritidoma o corteza es de color pardo grisáceo y de textura lisa en la juventud, y áspera, fisurada y oscura con la edad, forma escamas rectangulares que se pueden desprender. El jacarandá alcanza 8 a 12 m de altura. Es un árbol semideciduo, es decir que pierde parcialmente sus hojas, de crecimiento medio y una longevidad de más de 100 años.
Las hojas son grandes, de 30 a 50 cm de longitud; son completas, opuestas, bipinnadas, con hojuelas de 25 a 30 con pares de folíolos pequeños de forma oval-oblonga, terminados en punta (apiculados), de color verde claro y textura de su superficie lisa pubescente, es decir con pelos. La cara superior de la hoja es de color verde oscuro, la cara inferior pálida. La época de foliación ocurre a principios de verano.
Las flores, de 4 a 5 cm, están agrupadas en panículas terminales erectas, de 20 a 30 cm y son de color azul violeta. Tiene la corola con tubo muy retorcido y los 5 pétalos soldados. Los lóbulos de dicha corola son algo desiguales y organizados en 2 labios, uno de 2 lóbulos arriba y el inferior de 3. Toda la corola es velluda, exterior y -sobre todo- interiormente. El androceo, como es habitual en las bignoniáceas, tiene el más largo de los 5 estambres estéril y 2 de los fértiles son más largos que los dos restantes. El pistilo o gineceo es largo, pubescente y es de color blanquecino. La floración se produce durante la primavera, antes que la foliación, y a veces tiene una segunda floración, más escasa, en el verano.
El fruto leñoso, dehiscente (que se abre), plano, en forma de castañuela —y que en guaraní se llama (ka-í jepopeté) que significa algo así como "aplauso de mono" [8] — es una cápsula loculicida de unos 6 cm de diámetro, orbicular y comprimida, de color verde que se torna pardo oscuro cuando madura, con semillas aladas. Los frutos aparecen a finales de otoño y permanecen todo el año.
El jacarandá está distribuido de forma nativa en Brasil, Bolivia, Paraguay, Perú, Colombia y también en el norte y nordeste argentino.
En Paraguay: prácticamente en todo el país, encontrándose en toda la zona oriental, mientras que en la zona occidental o Chaco, donde forma -juntamente con los Urundey, Paratodo y especies de Quebracho- isletas de árboles grandes y va decreciendo su presencia según se hace más seca o árida la zona. Crece en unas pocas regiones limítrofes del Chaco Boreal, tales como los cañones de Cerro León y bajadas cerca de Filadelfia.
Se introdujo en áreas ajenas a su hábitat nativo, sea naturalizado o cultivado/ornamental : en la provincia de Buenos Aires (Argentina), Ecuador, centro-norte de Chile (principalmente Santiago de Chile), en el altiplano de México, Florida, California, el sur de Texas,[9] en Lafayette, sur de Luisiana,[10] en España, tanto en la península como en las Islas Canarias, el sur de Portugal, sur de Italia, Hawái, sureste y suroeste de Australia y Sudáfrica.
En la ciudad de Buenos Aires, en 2015, la Legislatura designó árbol distintivo a la especie Jacaranda mimosifolia, el jacarandá o tarco. Se incorporó al paisaje porteño hacia fines del siglo XIX, en el arbolado de calles y plazas formando parte de alineaciones en las Avenidas San Juan y Callao, en Plaza de Mayo, Plaza Italia, Plaza Seeber, El Rosedal, en la Avenida Belgrano entre otras. Actualmente hay más de 11 000 ejemplares de los cuales 1.500 están en espacios verdes.[11][12]
La infusión y tintura de flores, hojas y corteza se usa por vía oral para el tratamiento de la disentería amebiana y otras afecciones gastrointestinales agudas. Se le atribuye también propiedades antiséptica, antitumoral y espasmolítica.
La madera es excelente para trabajos de carpintería en interiores. De color claro, vetas cortas y bien marcadas, dibujo parecido al fresno europeo, es liviana (aprox. 450 kg/m³) y muy trabajable.
Toda la planta es venenosa en caso de tocarla, y puede desencadenar irritación de la piel y alergia al manejarla[13]
Jacaranda mimosifolia fue descrita por David Don y publicado en Botanical Register, 8: t. 631, 1822.[1][14]
Jacaranda mimosifolia, comúnmente llamado el jacarandá, la jacaranda o el tarco, es un árbol subtropical de la familia Bignoniaceae oriundo de Sudamérica y ampliamente cultivado por sus vistosas y duraderas flores violetas.[cita requerida]
Jakaranda (Jacaranda mimosifolia) jatorriz Hego Amerikakoa da; Bignoniaceae familiako zuhaitz subtropikala eta toki askotan zuhaitz apaingarri gisa landatua bere lore bioleta ikusgarri eta iraunkorrengatik.
Zuhaitz helduak 12-15 m bitarteko altuera du [1] baina 20 m ere izan ditzake baldintza egokietan [2] eta 100 urtetik gorako bizi iraupena izan dezake.
Sustraiak, haziera zeiharra dute eta ez dira inbaditzaileak; beraz, ur gutxi dagoenean, zuhaitza itxura txarra hartzen du.
Enborra forma pittin bat korapilatsua du eta 6-9 metroko altuera eta 4-7 dm bitarteko diametroa izan ohi du.[3] Azala marroia da, leuna gaztetan, zakarra, pitzatuta eta iluna zahartzean.
Hostoak handiak dira, 3-5 dm luzeran; konposatuak dira, kontrakoak, bipinatuak, 25-30 arteko malutak dituztenak, forma obalatudunak, kolore berde argi eta azal leun ilaunduntsua. Hostoaren goiko aurpegia berde iluna da, beheko aurpegia zurbilagoa. Uda hasieran loratzen da.
Loreak, more-urdin kolorekoak, 4-5 cm inguru ditu. Korolak hodi oso bihurritua du eta 5 petalo ditu. Pistilo luzea da eta kolore zurixka du. Loratzea udaberrian ematen da, foliazioa baino lehen, eta batzuetan bigarren loraldi bat dauka, udan.
Zuhaitzaren fruitua, laua, kriskitinen itxura dute (guaranieraz: ka-í jepopeté "tximinoaren txaloak" esan nahi du) kolore berdea du, marroi iluna heltzen denean eta haziak hegodunak dira. Fruituak udazkenaren amaieran agertzen dira eta urte osoan zehar irauten dute.
Jacaranda mimosifolia Mexiko, Brasil, Bolivia, Paraguai eta Argentinako iparralde eta ipar-ekialdekoa da jatorriz.
Bere jatorrizko habitatetatik kanpo hainbat tokitan bertakoa bihurtu da eta apaingarri gisa erabiltzen da, beste toki askoren artean, Euskal Herrian.
Loreen, hostoen eta azalen infusioa aho bidez erabiltzen da disenteria amebiasia eta bestelako urdail-hesteetako gaitzen tratamendurako. Propietate antiseptikoak, kimioterapiakoak eta espasmolitikoak ere baditu.
Barrualdeko zurgintza lanetarako ezin hobea du zura . Kolore argia, zain laburrak eta ondo markatuak, Europako lizarraren antzeko irudiaz, arina (gutxi gorabehera 450 kg /m3) eta lantzeko egiteko oso egokia.
Landare osoa pozoitsua da eta larruazaleko narritadura eta alergia eragin ditzake. [4]
Jacaranda mimosifolia David Donek deskribatu zuen eta Botanical Register-en, 8: t. 631, 1822. urtean[1] [5]
Jakaranda (Jacaranda mimosifolia) jatorriz Hego Amerikakoa da; Bignoniaceae familiako zuhaitz subtropikala eta toki askotan zuhaitz apaingarri gisa landatua bere lore bioleta ikusgarri eta iraunkorrengatik.
Jakaranda (Jacaranda mimosifolia) on jakarandojen sukuun kuuluva puu. Sitä käytetään lämpimän ilmaston maissa yleisesti puistopuuna näyttävien kukkiensa takia.[4]
Jakaranda kasvaa 10–15 metriä korkeaksi, laajalatvuksiseksi puuksi. Oksisto on hieman mutkaoksainen. Vapaasti kasvaessaan puu saattaa haaroa tyvestä, kasvatettuna se on yleensä yksirunkoinen. Ohutkaarnainen runko on väriltään vaalean harmaanruskea ja ohutkaarnainen, vanhana hilseilevä. Nuoret oksat ovat sileitä ja punaruskeita. Lehdet ovat yleensä 20–45 senttimetriä pitkiä, "saniaismaisesti" kaksi kertaa parilehdykkäisiä, vaaleanvihreitä, alapinnalta vaaleampia. Pikkulehdykät ovat alle 5 senttimetriä pitkiä ja pitkänsoikeita. Kukat ovat pystyinä, pyramidinmuotoisina rykelminä oksien kärjissä. Väriltään ne ovat vaalean laventelinsinisiä tai hieman purppuransävyisiä, joskus myös valkoisia. Kukat ovat noin 2,5 senttimetrin pituisia, torvimaisia ja hyväntuoksuisia. Hedelmä on litteä, pyöreä ja puumainen mahonginruskea kota. Halkaisijaltaan hedelmä on noin 5 senttimetriä. Kodan sisällä on runsaasti pieniä, lenninsiivellisiä siemeniä.[4][5]
Täydessä väriloistossaan jakaranda on keväällä, mutta se saattaa kukkia syksylläkin, vaikkakaan ei niin komeasti kuin keväällä. Jakarandat kukkivat kaksi kertaa vuodessa noin kahden kuukauden ajan: pohjoisella pallonpuoliskolla kukinta kestää huhtikuulta kesäkuulle – loppuvuodesta marraskuulta joulukuulle kestävä kukinta ei ole niin loistelias.
Jakaranda om alun perin kotoisin Etelä-Amerikasta, jossa sitä tavataan luonnonvaraisena Etelä-Boliviassa ja Pohjois-Argentiinassa.[5] Alkuperäisalueillaan laji on luonnonvaraisena vaarantunut.[4] Laji on villiintynyt luontoon monin paikoin Australiassa, eteläisessä Afrikassa, Havaijilla, Yhdysvaltain kaakkoisosissa sekä Etelä-Amerikassa alkuperäisen levinneisyysalueen ulkopuolella.[5]
Jakaranda on suosittu kujanne- ja puistopuu.[4] Sitä kasvatetaan hyvin laajalti lämpimän ilmaston alueella: Yhdysvaltojen eteläosissa, Havaijilla, Espanjan Välimeren rannikolla, eteläisessä Portugalissa, eteläisessä Italiassa, Etelä-Afrikassa, Queenslandissa Australiassa sekä alueilla niiden välissä (esimerkiksi Israelissa, Intiassa, Bhutanissa ja Zimbabwessa).Madeiralla Funchalin pääkadulla hyvin upeita jakaranda-kujanteita.[4] Etelä-Afrikan Pretoria tunnetaan ”jakarandakaupunkina”, koska siellä kasvatetaan paljon jakarandoja kadunvarsilla, puistoissa ja puutarhoissa.[6] Australiassa Graftonin kaupungissa on puolestaan jo vuodesta 1935 vietetty jakaranda-festivaalia puiden kukkiessa.[4][7] Myös Brisbane ja Los Angeles ovat tunnettuja jakarandoistaan.
Jakarandan hedelmiä.
Jakarandan runko.
Jakarandan lehti.
Jakarandoja Bhutanissa.
Piirros Jakarandasta. Kuva teoksesta Paxton's Magazine of Botany.
Jakaranda (Jacaranda mimosifolia) on jakarandojen sukuun kuuluva puu. Sitä käytetään lämpimän ilmaston maissa yleisesti puistopuuna näyttävien kukkiensa takia.
Jacaranda mimosifolia
Le Flamboyant bleu (Jacaranda mimosifolia) est une espèce d'arbre subtropical de la famille des Bignoniaceae originaire du centre-sud de l'Amérique du Sud. Il a été largement planté ailleurs en raison de sa floraison estivale bleue magnifique et durable.
Il est également connu sous le nom de jacaranda bleu, poui noir, ou comme arbre fougère ou arbre à huîtres en référence à la forme de ses fruits. Les sources plus anciennes l'appellent Jacaranda acutifolia, mais il est de nos jours plus souvent classé comme Jacaranda mimosifolia. Dans l'usage scientifique, le nom jacaranda fait référence au genre Jacaranda , qui compte beaucoup d'autres espèces, mais dans l'usage horticole et quotidien, cela signifie presque toujours le jacaranda bleu.
Les ébénistes l'appellent Faux-palissandre[1]. Il est aussi nommé "applaudissement de singe" en langue Guarani en raison du bruit de ses fruits s'entrechoquant au vent[2],[3]. C'est sans doute l'espèce la plus connue du genre Jacaranda. Elle est cependant menacée.
Jacaranda mimosifolia est un arbre pouvant atteindre 20 mètres de haut. Il pousse en zone USDA 9.
Son écorce gris-brun est mince et lisse quand l'arbre est jeune puis devient finement écailleuse. Les rameaux sont minces et légèrement en zigzag; ils sont de couleur brun rougeâtre clair.
Les fleurs mesurent jusqu'à 5 cm de long et sont regroupées en panicules de 30 cm. Elles apparaissent au printemps et au début de l'été et durent jusqu'à deux mois. Elles sont suivis par des gousses de graines ligneuses, d'environ 5 cm de diamètre, qui contiennent de nombreuses graines plates et ailées.
Le jacaranda bleu est cultivé même dans les zones où il fleurit rarement, pour ses grandes feuilles composées. Elles mesurent jusqu'à 45 cm de long et sont composés de deux pennées, avec des folioles d'un peu plus de 1 cm de longueur. Il existe une forme blanche disponible dans les pépinières.
Les cosses de forme inhabituelle et résistantes, de 5,1 à 7,6 cm de diamètre, sont souvent cueillies, nettoyées et utilisées pour décorer des arbres de Noël.
Originaire de l'Amérique du Sud, le jacaranda bleu est cultivé dans de nombreuses régions du monde où il n'y a pas de risque de forts gels; les arbres établis peuvent cependant tolérer de brèves périodes de températures jusqu'à environ -7 °C.
Sur l'ensemble de la côte méditerranéenne :
Aux États-Unis, il pousse également dans certaines parties du Nevada, de l'Arizona, du Texas et de la Floride.
Il a été introduit au Cap par le Baron von Ludwig vers 1829. Il est considéré comme une espèce envahissante dans certaines parties de l'Afrique du Sud.
feuillage
branches nues et fruits
Lac Anosy à Antananarivo.
.jpg)
Jacaranda mimosifolia
Le Flamboyant bleu (Jacaranda mimosifolia) est une espèce d'arbre subtropical de la famille des Bignoniaceae originaire du centre-sud de l'Amérique du Sud. Il a été largement planté ailleurs en raison de sa floraison estivale bleue magnifique et durable.
Jacaranda mimosifolia (D.Don, 1822), chiamata volgarmente Jacaranda o Jacaranda Blu è una pianta appartenente alla famiglia delle Bignoniaceae, originaria del Sudamerica.
La pianta ha le dimensioni di un albero di medie dimensioni con tronco e rami fortemente ramificati e spesso contorti, con corteccia scura, molto rugosa e fessurata. Le foglie sono molto grandi, (20–30 cm) multipennate. I fiori sono tubulari-campanuliformi (a forma di campanella allungata e curvata), di colore dal celeste al lilla, raccolti in gruppi molto decorativi all'estremità dei rami. La fioritura è precoce, all'inizio della stagione calda, e interessa gran parte della chioma, in assenza o quasi delle foglie.
La specie è originaria di Argentina e Bolivia. La jacaranda blu è stata coltivata in ogni parte del mondo dove non c'è rischio di gelo; gli alberi stabiliti possono tuttavia tollerare brevi periodi di temperature fino a circa –7 °C. Negli Stati Uniti, a 30 km a est da Los Angeles dove le temperature invernali raggiungono i –10 °C per brevi periodi di diverse ore, l'albero maturo sopravvive senza subire particolari danni.
Negli Stati Uniti cresce spontanea in California, Nevada, Arizona, Texas e Florida, mentre in Europa sull'intera costa mediterranea della Spagna (soprattutto nella provincia di Valencia, nelle Isole Baleari e in Andalusia con esemplari particolarmente grandi presenti a Valencia, Alicante e Siviglia, e di solito con una fioritura più precoce rispetto al resto dell'Europa), nel sud del Portogallo (molto presente a Lisbona), nel sud Italia (a Napoli e a Cagliari[1][2] è abbastanza facile imbattersi in esemplari belli), nel sud della Grecia (presenti ad Atene) e sulle isole di Malta e Cipro. Fu introdotta a Città del Capo da Baron von Ludwig nel 1829 circa. È considerata come una specie invasiva in alcune parti del Sudafrica e dell'Australia, l'ultimo dei quali ha avuto problemi con la Jacaranda Blu che impedisce la crescita di specie native. In altre parti dell'Africa le jacaranda sono specialmente presenti a Lusaka, la capitale dello Zambia, e ad Harare, capitale dello Zimbabwe.
Il legno è di colore da grigio pallido a biancastro, a grana dritta, relativamente morbido e privo di nodi. Si asciuga senza difficoltà ed è spesso usato nel suo stato verde o bagnato per torniture e scodelle.
Lo stato tassonomico della jacaranda blu è instabile. L'ITIS considera il vecchio nome Jacaranda acutifolia come un sinonimo di J. mimosifolia. Tuttavia, alcuni tassonomisti moderni mantengono la distinzione tra queste due specie, considerandole come geograficamente distinte: la J. acutifolia appartiene al Perù, mentre la J. mimosifolia è nativa della Bolivia e dell'Argentina. Se si considera questa distinzione, le forme coltivate dovrebbero essere trattate come J. mimosifolia, poiché si pensa che derivino dall'Argentina. Altri sinonimi della Jacaranda blu are Jacaranda chelonia e J. ovalifolia. La Jacaranda blu appartiene alla sezione Monolobos del gene Jacaranda.
Pretoria, la capitale amministrativa del Sudafrica è popolarmente conosciuta come La città della Jacaranda o Jakarandastad in Afrikaans a causa del gran numero di alberi che rendono la città blu quando fioriscono in primavera. Il nome Jakarandastad è frequentemente usato nelle canzoni sudafricane, come in Staan Op di Kurt Darren.
La canzone natalizia australiana Christmas Where The Gum Trees Grow fa riferimento agli alberi di jacaranda, come le fioriture si vedono solo in estate, come spiega la canzone, "Quando la fioritura dell'albero di jacaranda è qui, il tempo di Natale è vicino".[3] L'Università del Queensland a Brisbane è particolarmente nota per le sue jacarande ornamentali, e una massima comune tra gli studenti sostiene che la fioritura delle jacarande segna il momento di uno studio serio per gli esami di fine anno.[4]
In Argentina lo scrittore Alejandro Dolina, nel suo libro Crónicas del Ángel Gris, racconta la leggenda di un enorme albero di jacarandá piantato a Plaza Flores a Buenos Aires, che era in grado di fischiare canzoni di tango su richiesta. María Elena Walsh ha dedicato la sua canzone Canción del Jacarandá all'albero. Anche la canzone popolare di Miguel Brascó Santafesino de veras menziona l'aroma della jacarandá come una caratteristica del litorale di Santa Fe.
Il cantautore britannico Steve Tilston elogia il bellissimo albero blu che ha incontrato in Australia con la sua canzone "Jacaranda".
L'acqua estratta dalla Jacaranda mimosifolia mostra una maggiore azione antimicrobica in vitro contro il Bacillus cereus e l'Escherichia coli rispetto al solfato di gentamicina[5]. L'estratto agisce anche contro lo Staphylococcus aureus in vitro.[5]
Jacaranda mimosifolia (D.Don, 1822), chiamata volgarmente Jacaranda o Jacaranda Blu è una pianta appartenente alla famiglia delle Bignoniaceae, originaria del Sudamerica.
Mėlynasis palisandramedis (lot. Jacaranda mimosifolia, angl. Blue Jacaranda) – bignonijinių (Bignoniaceae) šeimos palisandramedžių (Jacaranda) genties medis. Paplitęs Lotynų Amerikoje ir JAV, natūralizuotas Havajuose, Floridoje, PAR, Australijoje.
Medžio aukštis 5-15 m. Žydi labai gausiai, dideliais mėlynais žiedais. Išaugina 5 cm skersmens sėklų dėžutes.
Jacaranda (Jacaranda mimosifolia) er et løvfellende tre i trompettrefamilien.
Det blir opptil 20 m høyt der forholdene er gunstige, men i middelhavslandene blir det bare 8 m høyt. Barken er lysebrun og furet. Stammen er kort og opptil 40–50 cm i diameter. Bladene er dobbeltfinnete og opptil 40 cm lange. Blomstringen begynner ofte før løvsprett, og blomstene sitter i endestilte topper. Blomstene er blå, trompetformede og 5–6 cm lange. Frukten er oval, brun kapsel som er 6–8 cm lang. Den sprekker opp på langs så de vingede frøene kan spres med vinden.
Dette treslaget hører hjemme i Bolivia og nordvestlige Argentina, men plantes overalt i subtropiske strøk på grunn av det vakre løvet og den praktfulle blomstringen. Unge trær tåler ikke frost. Slekta Jacaranda omfatter nesten 50 arter, men de andre har ikke så stor betydning.
Veden er gulhvit, ganske myk, uten kvister og lett å bearbeide. Den brukes til snekring og fyringsved. Det sterkt fargede, harde virket som kalles jakaranda i tømmerhandelen kommer ikke fra denne arten, men fra treslag i slekta Dalbergia i erteblomstfamilien.
Gatetrær i Islamabad
Blomster
Bladverk
Frukt og frø
Trevirke
Jacaranda (Jacaranda mimosifolia) er et løvfellende tre i trompettrefamilien.
Det blir opptil 20 m høyt der forholdene er gunstige, men i middelhavslandene blir det bare 8 m høyt. Barken er lysebrun og furet. Stammen er kort og opptil 40–50 cm i diameter. Bladene er dobbeltfinnete og opptil 40 cm lange. Blomstringen begynner ofte før løvsprett, og blomstene sitter i endestilte topper. Blomstene er blå, trompetformede og 5–6 cm lange. Frukten er oval, brun kapsel som er 6–8 cm lang. Den sprekker opp på langs så de vingede frøene kan spres med vinden.
Dette treslaget hører hjemme i Bolivia og nordvestlige Argentina, men plantes overalt i subtropiske strøk på grunn av det vakre løvet og den praktfulle blomstringen. Unge trær tåler ikke frost. Slekta Jacaranda omfatter nesten 50 arter, men de andre har ikke så stor betydning.
Veden er gulhvit, ganske myk, uten kvister og lett å bearbeide. Den brukes til snekring og fyringsved. Det sterkt fargede, harde virket som kalles jakaranda i tømmerhandelen kommer ikke fra denne arten, men fra treslag i slekta Dalbergia i erteblomstfamilien.
Jakaranda mimozolistna (Jacaranda mimosifolia) – gatunek tropikalnego drzewa. Pochodzi z Ameryki Południowej (Boliwia, Argentyna), ale został naturalizowany także w innych rejonach Ameryki Południowej i w Afryce, jest też uprawiany w wielu krajach świata[2]. Nazwa jakaranda pochodzi z języka guarani i znaczy "pachnące".
Jakaranda mimozolistna (Jacaranda mimosifolia) – gatunek tropikalnego drzewa. Pochodzi z Ameryki Południowej (Boliwia, Argentyna), ale został naturalizowany także w innych rejonach Ameryki Południowej i w Afryce, jest też uprawiany w wielu krajach świata. Nazwa jakaranda pochodzi z języka guarani i znaczy "pachnące".
O jacarandá-mimoso (Jacaranda mimosifolia, D. Don) é uma árvore ornamental da família Bignoniaceae, nativo da Argentina, Bolívia e Sul do Brasil que se encontra ameaçada em seu habitat natural.[2]
É uma das poucas árvores a ter o mesmo nome comum em quase todos os idiomas do mundo. Além disso, tem dois nomes científicos porque em 1822 foi identificada por duas pessoas que lhe deram nomes científicos diferentes: jacaranda mimosifolia e jacaranda rotundifolia.[3]
Árvore de porte médio, que atinge cerca de 15 metros. De copa rala, arredondada a irregular, folhagem delicada, é uma árvore decídua a semi-decídua. Seu caule, 30 a 40 cm de diâmetro, é um pouco retorcido, com casca clara e lisa quando jovem, que gradativamente vai se tornando áspera e escura com a idade. Suas folhas, que medem 40 cm de comprimento, são opostas e bipinadas, compostas por 25 a 30 pares de pequenos folíolos ovais delicados, de coloração verde-clara acinzentada, e se concentram na extremidade dos ramos. No inverno, o jacarandá-mimoso perde suas folhas, que dão lugar às flores na primavera. Suas flores são duráveis, perfumadas e grandes, de coloração azul ou arroxeada, em forma de trompete e arranjadas em inflorescências do tipo panícula. A floração se estende por toda a primavera e início do verão. Os frutos surgem no outono, são lenhosos, deiscentes e contém numerosas e pequenas sementes. O fruto é cápsula lenhosa, muito dura, oval, achatada, com numerosas sementes.
Nativa da Argentina, Peru e sul do Brasil.[4]
Espécie pioneira, ocorre nos estados de São Paulo e Minas Gerais, nas formações florestais do complexo atlântico, como nos brejos de altitude do nordeste do Brasil. Pode ocorrer também em formações de cerrado, também na região Nordeste [carece de fontes?].
É uma árvore maravilhosa para a arborização urbana, caracterizada pela rusticidade, floração decorativa e crescimento rápido. Pode ser utilizada na ornamentação de ruas, calçadas, praças e parques, pois suas raízes não são agressivas. (É largamente utilizada no paisagismo, adornando pátios e jardins residenciais ou públicos, filtrando moderadamente a luz do sol).
Muitos países utilizam o jacarandá-mimoso na arborização de grandes cidades, entre estes podemos citar a Argentina, Brasil, África do Sul, Estados Unidos, Austrália, Nova Zelândia, Itália, Portugal, Espanha e México, entre outros.
A cidade de Pretória, na África do Sul, tem suas ruas arborizadas com jacarandá-mimoso, formados a partir de sementes levadas do Brasil.
A cidade de Lisboa tem vastas áreas cobertas de jacarandás-mimosos, sobretudo no Parque Eduardo VII, no Largo do Carmo, na zona do Príncipe Real e nas Avenidas 5 de Outubro e D. Carlos I. Os jacarandás lisboetas florescem em maio e são comumente elogiados por jornalistas e autores portugueses, entre os quais se destaca, pela persistência, António Barreto.
Sua madeira é de excelente qualidade e apresenta cor rosada muito apreciada, é muito dura, pesada, compacta e de longa durabilidade tratando-se, portanto, de uma madeira de lei. Ela é empregada, por exemplo, na indústria moveleira, pisos laminados, instrumentos musicais e em aplicações no interior de automóveis de luxo.
Seus frutos são utilizados no artesanato para confecção de bijuterias.
Deve ser cultivada a sol pleno, em solo fértil, bem drenado, enriquecido com matéria orgânica e irrigado no primeiro ano após o plantio. Multiplica-se por sementes.
Adapta-se a uma ampla variedade de locais, mas aprecia o clima subtropical. Quando jovem, não tolera frio excessivo, mas torna-se mais resistente ao frio com o tempo. Não necessita podas ou qualquer tipo de manutenção. Não tolera secas prolongadas, ventos fortes ou a salinidade no solo. É resistente à poluição urbana moderada e à maioria das enfermidades.
_leaves_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6740.jpg)
_fruits_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6737.jpg)
_trunk_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6739.jpg)
_3.jpeg)
.jpg)
.jpg)
_2.jpeg)
_3.jpeg)
.jpg)
_leaves_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6740.jpg)
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6736.jpg)
_fruits_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6737.jpg)
_trunk_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6739.jpg)
_2.jpeg)
_trunk_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6739.jpg)
.jpg)
.jpg)
|nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda) O jacarandá-mimoso (Jacaranda mimosifolia, D. Don) é uma árvore ornamental da família Bignoniaceae, nativo da Argentina, Bolívia e Sul do Brasil que se encontra ameaçada em seu habitat natural.
É uma das poucas árvores a ter o mesmo nome comum em quase todos os idiomas do mundo. Além disso, tem dois nomes científicos porque em 1822 foi identificada por duas pessoas que lhe deram nomes científicos diferentes: jacaranda mimosifolia e jacaranda rotundifolia.
Jakaranda, palisanderträ är en art i familjen katalpaväxter från Argentina, Brasilien, Paraguay och Uruguay. Trädet, vars krona blir nästan helt blålila under blomperioden, är vanligt förekommande i Mexico City, Montevideo och Buenos Aires gator och parker.
Jakaranda är även namnet på ett hårt och tungt, ljust eller mörkt brunviolett trä, som används för finare snickeriarbeten. Den mest högkvalitativa Jakarandan fås från Jacaranda brasiliana, men även Jacaranda ovalifolia, liksom olika arter av släktet Machaerium används.[1]
Jakaranda, palisanderträ är en art i familjen katalpaväxter från Argentina, Brasilien, Paraguay och Uruguay. Trädet, vars krona blir nästan helt blålila under blomperioden, är vanligt förekommande i Mexico City, Montevideo och Buenos Aires gator och parker.
Jakaranda är även namnet på ett hårt och tungt, ljust eller mörkt brunviolett trä, som används för finare snickeriarbeten. Den mest högkvalitativa Jakarandan fås från Jacaranda brasiliana, men även Jacaranda ovalifolia, liksom olika arter av släktet Machaerium används.
Листяне дерево до 24 м., що скидає папоротеподібне двічіперисте листя у посушливу пору року. Квіти до 5 см згруповані у волоті довжиною 30 см.
Наприкінці зими жакаранда скидає своє листя, а наприкінці весни вкривається пишними суцвіттями дзвоникових квіток, які запилюють бджоли. Молоде листя з'являється після цвітіння.
Росте у тропічних і субтропічних листопадних лісах на гірських плато в Південній Бразилії, Болівії, Парагваї, Північній Аргентині.
Вважається одним з найгарніших та рясно квітучих дерев теплого клімату. Культивується у субтропічному кліматі Південної Каліфорнії, Східної Австралії, Південної Африки.
Має гарну деревину, хоча і рідко використовується.
J. mimosifolia плоди
Листя
Проросше насіння
Дерево в цвіті
Дерева в Бутані
Phượng tím (danh pháp hai phần: Jacaranda mimosifolia) là một loài thực vật thuộc họ Chùm ớt (Bignoniaceae) bao gồm các loài chùm ớt, núc nác, đào tiên...
Là một loài cây gỗ lớn (cao 10–15 m), tán lá tỏa rộng (7–10 m) nhưng cành lá thưa, lá phức bao gồm hai lần lá kép, nên khi không có hoa cây trông tương tự phượng vĩ, nhưng vào mùa nở hoa thì trổ nhiều hoa hơn. Hoa hình ống dài 4–5 cm, từng chùm màu tím, hình chuông, cánh hoa mềm mại, dễ bị dập nát, không hề giống hoa phượng. Mùa hoa nở kéo dài khá lâu, có thể đến 4–6 tháng.
Phượng tím có nguồn gốc từ Nam Mỹ, từ lâu đã được du nhập vào Ấn Độ, Nê-Pal..., tức thích hợp với khí hậu nhiệt đới và cận nhiệt đới. Cây này đã được du nhập vào Đà Lạt từ những năm đầu thập kỷ 1970, có thấy quanh hồ Xuân Hương vào đầu tháng 4, và có lẽ cũng thích hợp với những vùng mát như Tam Đảo, Lai Châu, Măng Đen ở Việt Nam...
Cây thường được trồng làm cây cảnh ven đường và trong các công viên, nhưng tác dụng cho bóng mát kém vì tán lá quá thưa thớt. Riêng trong công viên, vì không phải quét dọn mỗi ngày như trên đường phố, sau vài ngày hoa rụng trên mặt đất sẽ có một thảm hoa màu tím khá bắt mắt.
Cây phải trồng bằng hạt, vì thế sau khi đã du nhập một số cây vào Việt Nam, việc nhân rộng khá chậm chạp vì không thể giâm cành. Cây trồng từ hạt ra hoa sau 2–3 năm, khi cây còn khá thấp (người lớn có thể với tay tới hoa).
_IMG_2110.JPG)
Phượng tím (danh pháp hai phần: Jacaranda mimosifolia) là một loài thực vật thuộc họ Chùm ớt (Bignoniaceae) bao gồm các loài chùm ớt, núc nác, đào tiên...
Là một loài cây gỗ lớn (cao 10–15 m), tán lá tỏa rộng (7–10 m) nhưng cành lá thưa, lá phức bao gồm hai lần lá kép, nên khi không có hoa cây trông tương tự phượng vĩ, nhưng vào mùa nở hoa thì trổ nhiều hoa hơn. Hoa hình ống dài 4–5 cm, từng chùm màu tím, hình chuông, cánh hoa mềm mại, dễ bị dập nát, không hề giống hoa phượng. Mùa hoa nở kéo dài khá lâu, có thể đến 4–6 tháng.
Phượng tím có nguồn gốc từ Nam Mỹ, từ lâu đã được du nhập vào Ấn Độ, Nê-Pal..., tức thích hợp với khí hậu nhiệt đới và cận nhiệt đới. Cây này đã được du nhập vào Đà Lạt từ những năm đầu thập kỷ 1970, có thấy quanh hồ Xuân Hương vào đầu tháng 4, và có lẽ cũng thích hợp với những vùng mát như Tam Đảo, Lai Châu, Măng Đen ở Việt Nam...
Cây thường được trồng làm cây cảnh ven đường và trong các công viên, nhưng tác dụng cho bóng mát kém vì tán lá quá thưa thớt. Riêng trong công viên, vì không phải quét dọn mỗi ngày như trên đường phố, sau vài ngày hoa rụng trên mặt đất sẽ có một thảm hoa màu tím khá bắt mắt.
Cây phải trồng bằng hạt, vì thế sau khi đã du nhập một số cây vào Việt Nam, việc nhân rộng khá chậm chạp vì không thể giâm cành. Cây trồng từ hạt ra hoa sau 2–3 năm, khi cây còn khá thấp (người lớn có thể với tay tới hoa).
Дерево достигает от 5 до 15 м в высоту. Кора тонкая, серо-коричневого цвета, гладкая у молодых деревьев, с возрастом покрывается мелкими чешуйками. Ветки тонкие, слегка зигзагообразные; светлого красно-коричневого цвета. Цветки до 5 см в длину, сгруппированы в 30-сантиметровые метёлки. Они появляются весной и в начале лета и цветут до двух месяцев. Затем появляются стручки с деревянистой кожурой, около 5 см в диаметре, содержащие большое количество плоских, крылатые семян. Из-за своих больших листьев синяя жакаранда культивируется даже в тех областях, где она редко цветёт. Листья достигают до 45 см в длину, перистые, с листовками чуть более 1 см в длину. В питомниках встречаются экземпляры белого цвета.
Некоторым нравится обильное цветение данного растения, другие считают его довольно неопрятным. Жесткие стручки необычной формы, от 5,1 до 7,6 см в ширину, часто собирают, очищают и используют для украшения рождественских елок и сухих букетов.
Это заготовка статьи по ботанике. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Дерево достигает от 5 до 15 м в высоту. Кора тонкая, серо-коричневого цвета, гладкая у молодых деревьев, с возрастом покрывается мелкими чешуйками. Ветки тонкие, слегка зигзагообразные; светлого красно-коричневого цвета. Цветки до 5 см в длину, сгруппированы в 30-сантиметровые метёлки. Они появляются весной и в начале лета и цветут до двух месяцев. Затем появляются стручки с деревянистой кожурой, около 5 см в диаметре, содержащие большое количество плоских, крылатые семян. Из-за своих больших листьев синяя жакаранда культивируется даже в тех областях, где она редко цветёт. Листья достигают до 45 см в длину, перистые, с листовками чуть более 1 см в длину. В питомниках встречаются экземпляры белого цвета.
Некоторым нравится обильное цветение данного растения, другие считают его довольно неопрятным. Жесткие стручки необычной формы, от 5,1 до 7,6 см в ширину, часто собирают, очищают и используют для украшения рождественских елок и сухих букетов.
蓝花楹（学名：Jacaranda mimosifolia）是紫葳科蓝花楹属的植物。分布在阿根廷、玻利维亚、巴西以及中国的广西、海南、广东、云南、福建等地，目前已由人工引种栽培。[1]
蓝花楹树可长至5至15米高。树皮薄，灰褐色。幼时树皮光滑，成年后呈细小鳞状。树枝细长曲折，呈浅红棕色。春至初夏开花，花期两个月。花5厘米长，并结成约30厘米长的穗。开花后结种子荚，直径约5厘米，内含许多黑色扁平带翼的小种子。
蓝花楹木呈灰白色，有直纹理，较软，无树结。易干，常在未干时用于旋木和雕碗。
_3.jpeg)
.jpg)
_3.jpeg)
_leaves_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6740.jpg)
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6736.jpg)
_fruits_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6737.jpg)
_trunk_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_6739.jpg)
