Cantharidae, ye una familia de coleópteros, perteneciente a la superfamilia Elateroidea.[2][3] Esta familia ta compuesta por 5 subfamilies (Cantharinae, Chauliognathinae, Dysmorphocerinae, Malthininae, Silinae).
.Cantharidae, ye una familia de coleópteros, perteneciente a la superfamilia Elateroidea. Esta familia ta compuesta por 5 subfamilies (Cantharinae, Chauliognathinae, Dysmorphocerinae, Malthininae, Silinae).
Els cantàrids (Cantharidae) són una família de coleòpters polífags de la superfamília dels Elateroidea. Tenen el cos tou i acostumen a viure sobre la vegetació. Estan relacionats amb la família dels lampírids (cuques de llum), però a diferència d'aquest no produeixen llum. Tenen una distribució cosmopolita. Històricament van ser ubicats dins la superfamília Cantharoidea, avui obsoleta.[1]
Segons Bouchard et al., els cantàrids inclouen 10 subfamílies, una d'aquestes extingida, amb unes 5100 espècies distribuïdes en 160 gèneres.:[2][1]
Els cantàrids (Cantharidae) són una família de coleòpters polífags de la superfamília dels Elateroidea. Tenen el cos tou i acostumen a viure sobre la vegetació. Estan relacionats amb la família dels lampírids (cuques de llum), però a diferència d'aquest no produeixen llum. Tenen una distribució cosmopolita. Històricament van ser ubicats dins la superfamília Cantharoidea, avui obsoleta.
Páteříčkovití (Cantharidae) jsou brouci z nadčeledi Elateroidea, příbuzní čeledi Lampyridae, kterým se vzhledem velmi podobají avšak nemají schopnost ve tmě světélkovat jako světlušky. V česky mluvících zemích se jim říká páteříčci pro tvar těla, který připomíná oblek duchovního, v anglicky mluvících zemích jim říkají Soldier beetle, podle červeně zbarveného obecně hojného páteříčka, který tvarem těla a zbarvením připomíná vojáka červenokabátníka.
Obrázky, zvuky či videa k tématu páteříčkovití ve Wikimedia Commons
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Soldier beetle na anglické Wikipedii.
Páteříčkovití (Cantharidae) jsou brouci z nadčeledi Elateroidea, příbuzní čeledi Lampyridae, kterým se vzhledem velmi podobají avšak nemají schopnost ve tmě světélkovat jako světlušky. V česky mluvících zemích se jim říká páteříčci pro tvar těla, který připomíná oblek duchovního, v anglicky mluvících zemích jim říkají Soldier beetle, podle červeně zbarveného obecně hojného páteříčka, který tvarem těla a zbarvením připomíná vojáka červenokabátníka.
Blødvinger (Cantharidae) er en familie af biller, der er nært beslægtet med ildfluer.
Mange af familiens arter findes i Danmark bl.a. gul blødvinge, stor blødvinge og præstebille.
Familie: Cantharidae
Blødvinger (Cantharidae) er en familie af biller, der er nært beslægtet med ildfluer.
Mange af familiens arter findes i Danmark bl.a. gul blødvinge, stor blødvinge og præstebille.
Die Weichkäfer (Cantharidae) oder Kanthariden (von lateinisch Cantharides[1]) sind eine Familie der Käfer (Coleoptera), die weltweit verbreitet sind. Die aktuelle Artenliste von Delkeskamp datiert bereits aus den Jahren 1977 und 1978. Sie umfasst 137 Gattungen und 5083 Arten. Seit damals sind zahllose weitere Gattungen und Arten hinzugekommen, die Familie ist jedoch weiterhin nur wenig erforscht und viele Arten sind bisher noch nicht beschrieben.[2] In Europa kommen sie mit 530 Arten und Unterarten vor,[3] davon findet man 103 Arten in 9 Gattungen auch in Mitteleuropa.[4] Ihren deutschen Namen haben sie auf Grund ihrer nur schwach sklerotisierten Körper erhalten. Sie werden auch Soldatenkäfer genannt, da viele Arten auffällig rot, schwarz, gelb oder blau gefärbt sind.[4]
Die Käfer werden 1,2 bis 28 Millimeter lang. Ihr Körper ist langgestreckt, hat mehr oder weniger parallele Seitenränder und ist mäßig abgeflacht. Sie haben einen weichen Körper, bei dem die Cuticula, insbesondere von Deckflügeln (Elytren) und Hinterleib nur schwach sklerotisiert und flexibel ist. Ihre Färbung ist sehr variabel und reicht von komplett schwarz bis überwiegend rot, orange oder gelb. Seltener sind sie metallisch blau oder grün gefärbt. Warnfarben sind vor allem am Pronotum und/oder den Deckflügeln ausgeprägt, wobei diese Bereiche häufig zweifarbig, gefleckt oder gerandet sind. Der Körper ist in der Regel mehr oder weniger unauffällig mäßig dicht und kurz, flach anliegend beflaumt. Weniger häufig haben die Tiere spärlich längere, nahezu aufrechte Setae auf den Deckflügeln.[2]
Der Kopf ist wenigstens teilweise von oben sichtbar. Er ist stark nach vorne (prognath) oder etwas nach unten gerichtet, selten ist er hypognath. Bei manchen Arten ist er direkt hinter den Augen eingeschnürt. Die Facettenaugen sind mehr oder weniger ganzrandig und etwas hervortretend. Bei den Männchen sind sie häufig größer, bei den meisten Ichthyurini sind sie stark vergrößert. Punktaugen (Ocelli) fehlen. Die Frontoclypealnaht ist in der Regel fehlend, nur bei den Chauliognathini ist sie seitlich ausgebildet. Mit Ausnahme dieser Tribus ist das Labrum mit der Stirnplatte (Clypeus) oder Frontoclypeus verwachsen. Bei den Chauliognathini kann es dagegen mittig teilweise oder vollständig geteilt sein. Die Fühler sind langgestreckt und haben 11 Glieder. In der Regel sind sie fadenförmig, manchmal gezähnt, nur selten gefiedert, gefächert, keulenförmig verdickt oder zwischen den Geschlechtern unterschiedlich ausgebildet und/oder bei den Männchen anders stark modifiziert. Die Mandibeln sind mehr oder weniger langgestreckt, gekrümmt und haben eine spitz zulaufende Spitze. Sie sind in der Regel einfach, manchmal haben sie am Innenrand einen oder mehrere Zähne. Die Maxille besitzt dicht behaarte Laden (Galea und Lacinia), letztere ist bei manchen Arten zurückgebildet oder fehlt. Die Maxillarpalpen sind viergliedrig. Das Labium hat eine ungeteilte Ligula. Die Labialpalpen sind dreigliedrig.[2]
Das Pronotum ist in der Regel nahezu quadratisch bis quer. Selten ist es schmal verlängert. Die Seiten sind gerandet, wobei die Ränder in der Regel ganz sind, manchmal etwas bis stark erweitert. Bei den Männchen mancher Arten sind die Seitenränder stark skulpturiert, eingekerbt oder mit Gruben versehen. Der Hinterrand des Pronotums ist entweder gleich breit oder schmäler als die Deckflügelbasis. Das Schildchen (Scutellum) ist gut entwickelt und sichtbar. Die Beine sind in der Regel langgestreckt und schlank. Bei manchen Arten sind die Schenkel (Femora) der mittleren Beine stark verbreitert. Mit Ausnahme der Chauliognathini sind paarweise Sporne an den Schienen (Tibien) vorhanden. Alle drei Beinpaare haben jeweils fünf Tarsenglieder. Das vierte Tarsenglied ist erweitert und ventral doppelt gelappt. Die weichen Deckflügel (Elytren) sind in der Regel mehr oder weniger parallelrandig. Selten sind sie an der Spitze verbreitert. Sie sind nur locker mit dem Pterothorax und Hinterleib verbunden. Bei einer Reihe von Arten sind sie stark bis vollständig zurückgebildet, wodurch mehrere Hinterleibstergite und/oder die Hinterflügel sichtbar sind. Die Hinterflügel sind in der Regel gut entwickelt.[2]
Der Hinterleib hat bei den Weibchen und manchen Männchen sieben, bei den meisten anderen Männchen acht frei bewegliche Ventrite (sichtbare Bauchseitige Sklerite). Die ersten acht Tergite haben seitlich paarweise angeordnete Drüsenporen. Bei vielen Silini sind seitlich in den Intersegmentalmembranen auch ausstülpbare Drüsen ausgebildet. Das letzte oder die letzten Hinterleibssegmente sind häufig modifiziert.[2]
Die Larven haben einen langgestreckten Körper, dessen Seitenränder mehr oder weniger parallel sind. Ihre Cuticula ist dicht mit feinsten Falten bedeckt, die eine samtige Erscheinung bewirken. Die Körperoberfläche ist fast immer mit sehr kurzen, aufrechten Härchen bedeckt. Der Körper ist zumindest teilweise dunkel pigmentiert, manchmal mit paarweise angeordneten Flecken, am häufigsten am Rücken. Der Kopf ist stark nach vorne gerichtet. Ein einzelnes, großes Punktauge (Stemma) befindet sich jeweils beidseits des Kopfes und fehlt nur selten. Das Labrum ist mit der Kopfkapsel verwachsen und bildet ein Clypeolabrum. Die Fühler sind dreigliedrig. Das zweite Glied ist abgestutzt und hat den Bereich mit den Sinneshärchen am Ende (Cantharinae, Silini, Chauliognathini), oder das zweite Glied ist stark eingekerbt und hat ein langgestrecktes, subapikales Sinnesfeld. Die Mandibeln sind sichelförmig und haben einen mehr oder weniger gut entwickelten längs verlaufenden Kanal, der in der Regel breit geöffnet, manchmal aber auch fast geschlossen ist. Die Maxillarpalpen sind drei- oder vier-, die Labialpalpen zweigliedrig.[2]
Die Thoraxsegmente sind nahezu gleich groß oder werden nach hinten zunehmend kleiner. Alle Terga des Thorax und die ersten ach Tergite des Hinterleibs haben Drüsenporen. Bei manchen Arten sind solche auch am neunten Segment ausgebildet. Die Beine sind fünfgliedrig, wobei der Pretarsus klauenförmig ist und vier oder mehr Setae trägt. Die Hinterleibssegmente sind vorne nahezu gleich lang, hinten werden sie kürzer. Urogomphi fehlen.[2]
Die Weichkäfer sind weltweit verbreitet, ihr Verbreitungsschwerpunkt liegt jedoch in den Tropen Asiens und Südamerikas. Die Familie stellt allerdings auch in den gemäßigten Breiten einen Gutteil der Artenvielfalt der Käfer. In Amerika nördlich von Mexiko ist sie an 13. Stelle der artenreichsten Käferfamilien. Weichkäfer sind vor allem in Wäldern sehr zahlreich. Es gibt jedoch auch Arten die Grasland, Savannen und montane Wiesen besiedeln. Viele Arten sind anscheinend an Waldlichtungen, Randlebensräume oder Sukzessionsbereiche angepasst. In heißeren Lebensräumen neigen sie dazu, nahe an Gewässern zu leben.[2]
In allen Lebensstadien leben die Tiere terrestrisch. Die meiste Zeit ihres Lebens verbringen sie während des Larvenstadiums, während dessen die meisten Arten assoziiert mit dem Erdboden leben. Man findet sie in Mikrohabitaten mit hoher relativer Luftfeuchtigkeit, wie etwa in oder unter abgestorbenen Blättern, in der Bodenstreu von Wäldern, unter Steinen, in lockerer Erde oder unter loser Rinde von Totholz. Die Larven von Arten der Gattung Chauliognathus haben eine auffällige Warntracht, sie fressen offen sichtbar im Freien. Die Oberfläche der Cuticula ist bei den Larven hydrophob, wodurch sie gegenüber Überflutungen ihrer Lebensräume besser geschützt sind. Bei der überwiegenden Anzahl der Arten ernähren sich die Larven als Räuber von flüssiger Nahrung. Sie verwenden dazu ihre hohlen Mandibeln und einen Filter sowie eine spezielle pumpenartige Tasche in der Mundhöhle, um die Flüssigkeit aufzusaugen. Zu den Beutetieren zählen verschiedene Wirbellose, wie etwa Regenwürmer (Lumbricidae), Schnecken (Gastropoda) und die Eier, Larven und Imagines anderer Insekten. Manche Arten können es sogar mit gefährlichen Räubern wie den Larven der Sandlaufkäfer (Cicindelinae) aufnehmen. Unter Laborbedingungen ist bei Überpopulationen auch Kannibalismus nachgewiesen. Es gibt neben den rein räuberisch lebenden Arten auch solche, die omnivor auch teilweise an Pflanzenmaterial fressen.[2]
Die Larvalentwicklung kann sehr komplex sein und bis zu 10 Larvenstadien umfassen. Bei manchen Arten haben die ersten Stadien zurückgebildete Fühler, Mundwerkzeuge und Beine und nehmen keine Nahrung auf. Die Verpuppung erfolgt in der Regel in einer Kammer im Erdboden. In den gemäßigten Breiten bilden die Tiere eine Generation pro Jahr aus, überwintern als Larve und schlüpfen im Frühjahr oder Frühsommer als Imago. Die adulten Käfer leben nur wenige Wochen lang und sind sehr aktiv. Man findet sie auf nahezu jeder Art von lebender Vegetation. Sie besiedeln eine gewaltige Vielzahl verschiedener Pflanzenarten, von Nadelbäumen bis blühenden krautigen Pflanzen. Manche Arten bevorzugen jedoch bestimmte Pflanzenarten. Die Käfer der Gattung Chauliognathus z. B. können häufig beim Blütenbesuch beobachtet werden und sind wichtige Bestäuber dieser Pflanzen. Die Imagines vieler Arten sind gute Flieger und fliegen aktiv während der Nahrungssuche oder auf der Flucht vor Fressfeinden. Die meisten Arten scheinen tagaktiv zu sein, auch wenn manche in der Nacht durch künstliche Lichtquellen angelockt werden. Die adulten Käfer ernähren sich von Wirbellosen, die sie auf Blattwerk finden, oder fressen Nektar oder Pollen. Bei vielen Arten der Podabrini und Cantharini ernähren sie sich vor allem von Röhrenblattläusen (Aphididae), aber auch von Nektar. Wie auch die Larven nehmen sie außerdem nahrhafte Flüssigkeiten auf. Von der Gattung Chauliognathus ist bekannt, dass die Imagines ausschließlich Pollen und Nektar fressen. Von vielen anderen Gruppen der Weichkäfer ist das Nahrungsverhalten jedoch unbekannt.[2]
Larven und Imagines haben paarweise seitlich angeordnete Drüsenporen, mit denen sie übel schmeckende Substanzen absondern. Vor diesen warnen viele Arten, insbesondere bei den Imagines, potentielle Fressfeinde durch ihre Warnfarben. Es gibt auch eine Reihe von Arten, die Mimikry entwickelt haben und nicht nur Arten verschiedenster anderer Käferfamilien, sondern auch Wanzen, Zweiflügler und Schmetterlinge imitieren. Das Zusammenspiel all dieser Verteidigungsmechanismen hat den Weichkäfern trotz ihres nur schlecht gepanzerten Körpers ermöglicht, sich sehr erfolgreich zu etablieren.[2]
Die Männchen mancher Arten besitzen außergewöhnliche sekundäre Geschlechtsmerkmale, wie etwa in Greifapparate modifizierte Fühler, eingekerbte und speziell geformte seitliche Ränder des Pronotums und der Spitzen der Deckflügel oder aufwendig modifizierte Hinterleibsenden. All diese sind den Tieren bei der Paarung nützlich und erleichtern die Erkennung der Art. Auch das Absondern von Pheromonen spielt eine wichtige Rolle beim Paarungsverhalten. Bei manchen Gattungen haben die Fühler der Männchen verlängerte geißelartige Ästchen, die die Sinnesfläche vergrößern und damit die Detektion von Pheromonen erleichtern.[2]
Das Verwandtschaftsverhältnis der Weichkäfer ist nach wie vor unklar. Im Laufe der Forschungsgeschichte änderte sich ihrer taxonomischen Stellung zu anderen Käferfamilien mehrmals. Sie wurden unter anderem auch in eine eigene Überfamilie Cantharoidea gestellt. Diese Überfamilie wurde jedoch wieder aufgelöst und die umfassten Gruppen den Elateroidea zugerechnet, dies gilt heute als wahrscheinlichere Hypothese. Die Verwandtschaft innerhalb dieser Überfamilie ist jedoch unklar.[2]
Die Larven der Familie können leicht anhand ihrer samtig erscheinenden Körperoberfläche erkannt werden. Die wichtigste Synapomorphien der Weichkäfer sind die Drüsenporen, die sowohl bei den Larven als auch bei den Imagines ausgebildet sind. Diese befinden sich an den Tergiten des ersten bis achten Hinterleibssegmentes der Imagines und an allen Terga des Thorax und den ersten acht (oder neun) Hinterleibssegmenten der Larven. Die Monophylie der Familie ist durch diese Merkmale gut begründet. Es gibt bislang für die meisten Unterfamilien und Tribus (wie etwa die Cantharini, Silini und Dysmorphocerinae) keine Bestimmungsschlüssel für die Bestimmung auf Gattungsebene. Die Möglichkeit der Bestimmbarkeit von Weicbkäferarten hängt vor allem mit der geographischen Verbreitung zusammen. So gibt es für Kanada, Korea, Japan, Neuguinea, das nördliche Europa, Ozeanien, Russland, Taiwan und die Vereinigten Staaten mit einigen Ausnahmen ausreichend gute Literatur, die eine Bestimmung ermöglicht. Bei vielen Gattungen ist eine sichere Bestimmung jedoch nur mit der Untersuchung der männlichen Genitalien möglich.[2]
Folgende Unterfamilien und Tribus werden unterschieden:[2]
mit Verbreitung auf den Landmassen des ehemaligen Laurasia:
außerdem mit in Klammer angegebener Verbreitung:
Der bisher älteste Fund eines Weichkäfers stammt aus der späten Kreide und ist 116 Mio. Jahre alt und wurde im australischen Victoria bei Koonwarra gefunden. Diese zeitliche Einordnung wird auch durch die disjunkte Verbreitung der Unterfamilie Dysmorphocerinae (südliches Afrika, Südamerika, Neuseeland, Australien und Neuguinea) und der Tribus Chauliognathini (Nord- und Südamerika, Australien und Neuguinea) gestützt, die eine historische Vikarianz nahelegt.[2]
Die Weichkäfer (Cantharidae) oder Kanthariden (von lateinisch Cantharides) sind eine Familie der Käfer (Coleoptera), die weltweit verbreitet sind. Die aktuelle Artenliste von Delkeskamp datiert bereits aus den Jahren 1977 und 1978. Sie umfasst 137 Gattungen und 5083 Arten. Seit damals sind zahllose weitere Gattungen und Arten hinzugekommen, die Familie ist jedoch weiterhin nur wenig erforscht und viele Arten sind bisher noch nicht beschrieben. In Europa kommen sie mit 530 Arten und Unterarten vor, davon findet man 103 Arten in 9 Gattungen auch in Mitteleuropa. Ihren deutschen Namen haben sie auf Grund ihrer nur schwach sklerotisierten Körper erhalten. Sie werden auch Soldatenkäfer genannt, da viele Arten auffällig rot, schwarz, gelb oder blau gefärbt sind.
Былпылдак коңуздар (тукум) — (лат. Cantharidae) булардын өкүлү: кара былпылдак коңуз (лат. Cantharis fusca).
Былпылдак коңуздар (тукум) — (лат. Cantharidae) булардын өкүлү: кара былпылдак коңуз (лат. Cantharis fusca).
Йомшактәннә́р (Contharidae) - төрле азык белән тукланучылар асотрядыннан коңгызлар семьялыгы. Гәүдә озынлыгы 15 мм га кадәр, яссыланган, төкчәләр белән капланган. Гәүдәнең тышкы капламы йомшак (исеме шуннан).
Төсе кара, кызгылт-көрән яки металлсыман яшел. Кайбер төрләрнең ана затларында өске канатлары юк. Мыеклары җепсыман яки пычкысыман. 3 меңнән артык төре билгеле, РФдә - 200 гә якын, Татарстан территориясендә - 100 ләп. Аеруча коңгырт йомшактәннәр (Contharis fusca) еш очрый. Гәүдә озынлыгы 11-15 мм, кара төстә; башының алгы өлеше, мыек урыны һәм корсак өлеше сары-кызыл; гадәттә, аркасының ян кыры уртасында кара тап бар; аяклары тоташ кара. Коңгызлар җәй башында күренә башлый, чәчәкләрдә еш очрый; кортлары туфракта, сирәк кенә агач кайрысы астында яшиләр. Ерткычлар. Бөҗәкләр белән тукланалар. Корбаннарын казналыклары беләнт отып алалар да тукымаларны эретә торган ферментлар кертәләр, аннары сыек азыкны суыралар.
Элек бу семьялыкка утлы коңгызлар да кертелгән.
Йомшактәннә́р (Contharidae) - төрле азык белән тукланучылар асотрядыннан коңгызлар семьялыгы. Гәүдә озынлыгы 15 мм га кадәр, яссыланган, төкчәләр белән капланган. Гәүдәнең тышкы капламы йомшак (исеме шуннан).
Төсе кара, кызгылт-көрән яки металлсыман яшел. Кайбер төрләрнең ана затларында өске канатлары юк. Мыеклары җепсыман яки пычкысыман. 3 меңнән артык төре билгеле, РФдә - 200 гә якын, Татарстан территориясендә - 100 ләп. Аеруча коңгырт йомшактәннәр (Contharis fusca) еш очрый. Гәүдә озынлыгы 11-15 мм, кара төстә; башының алгы өлеше, мыек урыны һәм корсак өлеше сары-кызыл; гадәттә, аркасының ян кыры уртасында кара тап бар; аяклары тоташ кара. Коңгызлар җәй башында күренә башлый, чәчәкләрдә еш очрый; кортлары туфракта, сирәк кенә агач кайрысы астында яшиләр. Ерткычлар. Бөҗәкләр белән тукланалар. Корбаннарын казналыклары беләнт отып алалар да тукымаларны эретә торган ферментлар кертәләр, аннары сыек азыкны суыралар.
Элек бу семьялыкка утлы коңгызлар да кертелгән.
Йомшаҡ тәндәр (лат. Cantharidae, (рус. Мягкоте́лки ) — ҡанаттары булмаған йәки йомшаҡ ҡанаттары ғына була торған, тәндәре хитин менән ҡапланмаған ҡуңыҙҙар ғаиләһе[1]; төрлө аҙыҡ менән туҡланыусылар аҫ отрядынан ҡуңыҙҙар ғаиләһе.
Кәүҙә оҙонлоғо 15 мм-ға ҡәҙәр, яҫыланған, төксәләр менән ҡапланған. Кәүҙәнең тышҡы ҡапламы йомшак (исеме шунан). Төҫө ҡара, ҡыҙғылт-көрән йәки металл һымаҡ йәшел. Ҡайһы бер төрҙәрҙең инә заттарында өҫкө ҡанатлары юҡ. Мыйыҡтары еп һымаҡ йәки бысҡы һымаҡ. 3 меңдән артыҡ төрө билдәле, Рәсәйҙә — 200 гә яҡын. Айырыуса ҡоңғорт йомшаҡ тәндәр (Con¬tha¬ris fusca) йыш осорай. Кәүҙә оҙонлоғо 11—15 мм, ҡара төҫтә; башының алғы өлөшө, майыҡ урыны һәм ҡорһаҡ өлөшө һары-ҡыҙыл; ғәҙәттә, арҡаһының ян ҡыры уртаһында ҡара тап бар; аяҡтары тоташ ҡара. Ҡуңыҙҙар йәй башында күренә башлай, сәскәләрҙә йыш осорай; ҡорттары тупраҡта, һирәк кенә ағас ҡайыры аҫтында йәшәйҙәр. Йыртҡыстар. Бөжәктәр менән туҡланалар. Ҡорбандарын ҡаҙналыҡтары менәнт уратып алалар ҙа туҡымаларҙы эретә торған ферменттар керетәләр, һуңынан шайыҡ аҙыҡты һуралар. Элек был ғаиләгә утлы ҡуңыҙҙар ҙа керетелгән.
Йомшаҡ тәндәр (лат. Cantharidae, (рус. Мягкоте́лки ) — ҡанаттары булмаған йәки йомшаҡ ҡанаттары ғына була торған, тәндәре хитин менән ҡапланмаған ҡуңыҙҙар ғаиләһе; төрлө аҙыҡ менән туҡланыусылар аҫ отрядынан ҡуңыҙҙар ғаиләһе.
Кәүҙә оҙонлоғо 15 мм-ға ҡәҙәр, яҫыланған, төксәләр менән ҡапланған. Кәүҙәнең тышҡы ҡапламы йомшак (исеме шунан). Төҫө ҡара, ҡыҙғылт-көрән йәки металл һымаҡ йәшел. Ҡайһы бер төрҙәрҙең инә заттарында өҫкө ҡанатлары юҡ. Мыйыҡтары еп һымаҡ йәки бысҡы һымаҡ. 3 меңдән артыҡ төрө билдәле, Рәсәйҙә — 200 гә яҡын. Айырыуса ҡоңғорт йомшаҡ тәндәр (Con¬tha¬ris fusca) йыш осорай. Кәүҙә оҙонлоғо 11—15 мм, ҡара төҫтә; башының алғы өлөшө, майыҡ урыны һәм ҡорһаҡ өлөшө һары-ҡыҙыл; ғәҙәттә, арҡаһының ян ҡыры уртаһында ҡара тап бар; аяҡтары тоташ ҡара. Ҡуңыҙҙар йәй башында күренә башлай, сәскәләрҙә йыш осорай; ҡорттары тупраҡта, һирәк кенә ағас ҡайыры аҫтында йәшәйҙәр. Йыртҡыстар. Бөжәктәр менән туҡланалар. Ҡорбандарын ҡаҙналыҡтары менәнт уратып алалар ҙа туҡымаларҙы эретә торған ферменттар керетәләр, һуңынан шайыҡ аҙыҡты һуралар. Элек был ғаиләгә утлы ҡуңыҙҙар ҙа керетелгән.
The soldier beetles (Cantharidae) are relatively soft-bodied, straight-sided beetles. They are cosmopolitan in distribution. One of the first described species has a color pattern reminiscent of the red coats of early British soldiers, hence the common name. They are also known commonly as leatherwings because of their soft elytra.[1]
Historically, these beetles were placed in a superfamily "Cantharoidea", which has been subsumed by the superfamily Elateroidea; the name is still sometimes used as a rankless grouping, including the families Cantharidae, Lampyridae, Lycidae, Omethidae (which includes Telegeusidae), Phengodidae, and Rhagophthalmidae.
Soldier beetles often feed on both nectar and pollen as well as predating other small insects. The larvae are often active, velvety, often brightly colored, and they feed on the ground, hunting snails and other small creatures.
The oldest described member of the family is Molliberus from the Early Cretaceous (early Albian) aged El Soplao amber from Cantabria, Spain, belonging to the tribe Cantharini in the subfamily Cantharinae. Other described genera include 6 from the early Late Cretaceous (early Cenomanian) aged Burmese amber, with 5 belonging to Cantharinae and one to Malthininae, and Katyacantharis, from the Cenomanian aged Agdzhakend amber of Azerbaijan, suggested to belong to Cantharinae. Indeterminate specimens have been reported from the Aptian aged Koonwarra fossil bed of the Strzelecki Group, Australia and the Barremian aged Lebanese amber.[2][3]
Five subfamilies are normally accepted:
Large males of the soldier beetle exercise choice for larger females. Body size correlates with the abilities of males to secure females, and of females to evade males.[4]
The soldier beetles (Cantharidae) are relatively soft-bodied, straight-sided beetles. They are cosmopolitan in distribution. One of the first described species has a color pattern reminiscent of the red coats of early British soldiers, hence the common name. They are also known commonly as leatherwings because of their soft elytra.
Historically, these beetles were placed in a superfamily "Cantharoidea", which has been subsumed by the superfamily Elateroidea; the name is still sometimes used as a rankless grouping, including the families Cantharidae, Lampyridae, Lycidae, Omethidae (which includes Telegeusidae), Phengodidae, and Rhagophthalmidae.
Soldier beetles often feed on both nectar and pollen as well as predating other small insects. The larvae are often active, velvety, often brightly colored, and they feed on the ground, hunting snails and other small creatures.
Los cantáridos (Cantharidae) son una familia de coleóptero, perteneciente a la superfamilia Elateroidea.[2][3] Los cantáridos son coleópteros de cuerpo blando y que viven principalmente sobre la vegetación. Antiguamente se clasificaban en la superfamilia Cantharoidea, hoy obsoleta.[4]
Según Bouchard et al., los cantáridos incluyen 10 subfamilias, una de ellas extinta:[4]
Cantharinae (Imhoff, 1856)[5]
Chauliognathinae (LeConte, 1861)[6]
Dysmorphocerinae (Brancucci, 1980)[7]
Malthininae (Kiesenwetter, 1852)[8]
Lista de géneros de Cantharidae
Datos: Q514243
Multimedia:
Especies: Cantharidae
Los cantáridos (Cantharidae) son una familia de coleóptero, perteneciente a la superfamilia Elateroidea. Los cantáridos son coleópteros de cuerpo blando y que viven principalmente sobre la vegetación. Antiguamente se clasificaban en la superfamilia Cantharoidea, hoy obsoleta.
Cantharidae Coleoptera ordenako eta Polyphaga azpiordenako intsektu familia da. Gorputz bigun samarra eta albo zuzenak dituzten kakalardoak dira. Helduak egunezkoak izan ohi dira, eta hostaila edo loreetan ikus daitezke. Ipurtargien ahaideak dira, baina ez dira argirik emateko gai. Harrapari fakultatiboak dira, oso aintzat hartuak izurrien kontrol biologikoan, baina landareak ere jan ditzakete. Larbak lurzoru edo orbelean bizi dira, eta harrapari edo fitofagoak izan daitezke. Banaketari dagokionez, ia kosmopolitak dira[1].
Cantharidae Coleoptera ordenako eta Polyphaga azpiordenako intsektu familia da. Gorputz bigun samarra eta albo zuzenak dituzten kakalardoak dira. Helduak egunezkoak izan ohi dira, eta hostaila edo loreetan ikus daitezke. Ipurtargien ahaideak dira, baina ez dira argirik emateko gai. Harrapari fakultatiboak dira, oso aintzat hartuak izurrien kontrol biologikoan, baina landareak ere jan ditzakete. Larbak lurzoru edo orbelean bizi dira, eta harrapari edo fitofagoak izan daitezke. Banaketari dagokionez, ia kosmopolitak dira.
Sylkikuoriaiset (Cantharidae) on erilaisruokaisten alalahkoon kuuluva kovakuoriaisheimo. Ne ovat sukua kiiltomadoille. Niiden ruumis ja siivet ovat pehmeitä ja niiden kuori on ohut. Niiden väritys toimii suojavärinä petoja vastaan. Lisäksi niillä on suojakeinona paha maku.
Sylkikuoriaisten väri on yleensä punamusta tai keltamusta. Niiden ruumis on pitkulainen ja ne ovat pituudeltaan 2–15 mm.
Toukat elävät maassa ja aikuiset kasvistossa. Niitä esiintyy niityillä, puutarhoissa ja viljelyksillä.
Sylkikuoriaiset saattavat kohdata parittelukumppanin etsiessään kukista siitepölyä. Naaras munii munat maahan paikkaan, missä on suojana joko kariketta tai lahopuu.
Sylkikuoriaiset syövät sekä toukkina että aikuisina pieniä eläimiä, muun muassa kirvoja. Tämän lisäksi aikuiset syövät kukkien siitepölyä.[2][3]
Sylkikuoriaiset (Cantharidae) on erilaisruokaisten alalahkoon kuuluva kovakuoriaisheimo. Ne ovat sukua kiiltomadoille. Niiden ruumis ja siivet ovat pehmeitä ja niiden kuori on ohut. Niiden väritys toimii suojavärinä petoja vastaan. Lisäksi niillä on suojakeinona paha maku.
Cantharidae est une famille de coléoptères, proches de la famille des Lampyridae (comprenant les Lampyres et les Lucioles), mais qui ne sont pas en mesure de produire de la lumière. Ils sont cosmopolites de par leur domaine de distribution[1].
Historiquement, ces coléoptères ont d'abord été placés dans une super-famille : les "Cantharoidea", qui a été englobée par la super-famille des Elateroidea, le nom est encore parfois utilisé pour regrouper les familles des Cantharidae, Drilidae, Lampyridae, Lycidae, Omalisidae, Omethidae, Phengodidae (qui comprend les Telegeusidae) et Rhagophthalmidae.
Leur population peut être augmentée par la plantation de plantes à nectar telles que les Solidago ou les Asclepias.
Leur taille varie généralement entre 1-15 mm. Les cantharides ont un corps allongé aux côtés droits et aplatis. Leur cuticule est douce et relativement molle au toucher. Les yeux sont bien visibles et ils possèdent de longues antennes segmentées en onze parties. La femelle a sept segments abdominaux et le mâle en a huit[2].
Ces insectes ont un développement holométabole.
Les adultes sont des prédateurs d'insectes et d'autres invertébrés. Plusieurs espèces ont été observées s'attaquant à des colonies de pucerons. Ils s'alimentent également du nectar et du pollen des fleurs[3],[4]. La biologie de la plupart des espèces de Cantharidae est mal connue.
En Amérique du Nord, la plupart des espèces émergent au printemps ou en été. Les adultes ne vivent pas longtemps. Ils sont particulièrement actifs pendant la journée lorsque les températures ne sont pas trop chaudes[2]. De nombreuses espèces sont actives durant la nuit[5].
Les larves ont généralement une apparence de velours à la coloration brun foncé ou grise. Elles ressemblent à des vers avec une apparence ridée en raison de la segmentation. Elles consomment des œufs de sauterelles, des pucerons, des chenilles et autres insectes à corps mou dont la plupart sont des ravageurs.
Chez certaines espèces, les larves se retrouvent sur les feuillages où elles se nourrissent de petits invertébrés. Chez d'autres, elles se retrouvent sur le sol ou dans le sol[6] et se nourrissent de vers de terre, de larves de diptères ou de lépidoptères[7].
Chez certaines espèces, la larve s'enfouit dans le sol et se construit une petite cavité circulaire pour entamer sa transformation en nymphe. La nymphe ressemble à l'adulte et est généralement de couleur pâle, avec les pattes et les antennes recroquevillées sur son corps. Elle est restreinte en mouvement, souvent immobile et n'a pas de mandibule. C'est donc un stade très sensible pour la prédation. La durée du stade nymphal peut varier selon les espèces et les conditions environnementales.
Ce sont des coléoptères vivement appréciés par les jardiniers comme agents de lutte biologique contre un certain nombre d'insectes ravageurs. De plus, les adultes peuvent contribuer à la pollinisation de certaines plantes[8].
Les adultes et les larves ont développé un système efficace de défense chimique contre les prédateurs[9]. Ils possèdent des glandes qui sécrètent une substance répulsive mauvaise au goût qui les rendent beaucoup moins appétissants[2].
On retrouve plus de 5000 espèces de Cantharidae dans le monde[10]. En Amérique du Nord, on retrouve près de 475 espèces divisées en 25 genres[11].
La classification est sujette aux changements. Les informations présentées ont été compilées à partir de plusieurs ouvrages et de sites d'informations scientifiques[12],[10].
Sous-famille Cantharinae
Sous-famille Chauliognathinae LeConte, 1861
Sous-famille Dysmorphocerinae Brancucci, 1980
Sous-famille Malthininae Kiesenwetter, 1852
Sous-famille Silinae Mulsant, 1862
Cantharidae est une famille de coléoptères, proches de la famille des Lampyridae (comprenant les Lampyres et les Lucioles), mais qui ne sont pas en mesure de produire de la lumière. Ils sont cosmopolites de par leur domaine de distribution.
Historiquement, ces coléoptères ont d'abord été placés dans une super-famille : les "Cantharoidea", qui a été englobée par la super-famille des Elateroidea, le nom est encore parfois utilisé pour regrouper les familles des Cantharidae, Drilidae, Lampyridae, Lycidae, Omalisidae, Omethidae, Phengodidae (qui comprend les Telegeusidae) et Rhagophthalmidae.
Leur population peut être augmentée par la plantation de plantes à nectar telles que les Solidago ou les Asclepias.
Cantharidae é unha familia de coleópteros, pertencente á superfamilia Elateroidea.[1][2] Esta familia está composta por 5 subfamilias (Cantharinae, Chauliognathinae, Dysmorphocerinae, Malthininae, Silinae).
Cantharidae é unha familia de coleópteros, pertencente á superfamilia Elateroidea. Esta familia está composta por 5 subfamilias (Cantharinae, Chauliognathinae, Dysmorphocerinae, Malthininae, Silinae).
I Cantaridi (Cantharidae Imhoff, 1856) sono una famiglia di coleotteri polifagi diffusa in tutto il mondo.
La famiglia comprende le seguenti sottofamiglie:[1]
I Cantaridi (Cantharidae Imhoff, 1856) sono una famiglia di coleotteri polifagi diffusa in tutto il mondo.
Minkštavabaliai (lot. Cantharidae, angl. Soldier beetle, vok. Weichkäfer) – vabalų (Coleoptera) šeima. Kūnas pailgas, plokščias, minkštas ir apaugęs švelniais plaukeliais. Antsparniai minkšti, silpnai chitinizuoti. Kai kurių rūšių patelės besparnės. Antenos siūliškos arba pjūkliškos. Pilvelis susideda iš 7-8, kartais iš 5-6 narelių (sternitų). Skraido vikriai, aptinkami ant įvairių augalų žiedų ir lapų. Minta žiedų nektaru, kai kurios rūšys ėda kitus vabzdžius ir smulkius moliuskus.
Lervos vystosi trūnijančioje medienoje, dirvoje po nukritusiais lapais ir samanomis. Pasaulyje žinoma daugiau kaip 11 tūkst. rūšių, Lietuvoje apie 40-60 rūšių.
Lietuvoje aptiktos 39 minkštavabalių rūšys, tačiau dar 18 rūšių yra tikėtinos, kadangi aptiktos kaimyninėse šalyse.[1]
Paprastasis minkštavabalis (Cantharis fusca)
Juodablauzdis minkštavabalis (Cantharis livida)
Paprastasis minkštavabalis (Cantharis fusca)
Paprastasis minkštavabalis (Cantharis fusca)
Skėtinis minkštavabalis (Rhagonycha fulva)
Minkštavabaliai (lot. Cantharidae, angl. Soldier beetle, vok. Weichkäfer) – vabalų (Coleoptera) šeima. Kūnas pailgas, plokščias, minkštas ir apaugęs švelniais plaukeliais. Antsparniai minkšti, silpnai chitinizuoti. Kai kurių rūšių patelės besparnės. Antenos siūliškos arba pjūkliškos. Pilvelis susideda iš 7-8, kartais iš 5-6 narelių (sternitų). Skraido vikriai, aptinkami ant įvairių augalų žiedų ir lapų. Minta žiedų nektaru, kai kurios rūšys ėda kitus vabzdžius ir smulkius moliuskus.
Lervos vystosi trūnijančioje medienoje, dirvoje po nukritusiais lapais ir samanomis. Pasaulyje žinoma daugiau kaip 11 tūkst. rūšių, Lietuvoje apie 40-60 rūšių.
Echte weekschildkevers ook wel soldaatjes genoemd (Cantharidae) zijn een familie van kevers (Coleoptera). Weeksschildkevers hebben een zacht schild. Ze voeden zich met insecten, wat de insecten geliefd maakt bij tuinders, maar ze eten ook plantendelen zoals nectar en pollen.
Echte weekschildkevers ook wel soldaatjes genoemd (Cantharidae) zijn een familie van kevers (Coleoptera). Weeksschildkevers hebben een zacht schild. Ze voeden zich met insecten, wat de insecten geliefd maakt bij tuinders, maar ze eten ook plantendelen zoals nectar en pollen.
Bløtvinger (Cantharidae) er en gruppe av biller. Disse insektene har fått sitt navn ettersom de ikke har harde, men bløte (lite kitiniserete) dekkvinger.
Det er over 4 500 arter i verden, men bare 42 arter i Norge.
Små til mellomstore (1,2 – 30 mm), slanke biller. Disse billene har bløte, eller lite kitiniserte dekkvinger. De har velutviklede flygevinger under de bløte dekkvingene, og tar seg gjerne en flygetur. Dekkvingene har korte, tett oppstående hår, hos flere av artene.
Hodet er ganske stort, fremstrakt, med små, runde, utstående fasettøyne. Antennene er 11-leddete, ganske lange og trådformede. Brystskjoldet (pronotum) er mer eller mindre firkantet sett ovenfra. Dekkvingene dekker hele bakkroppen hos storbløtvinger (Cantharidae) men er en del forkortet hos småbløtvinger (Malthininae), der de gjerne ender i en lys flekk. Beina er lange og kraftige, leggene som oftest noe krumme. Storbløtvinger (Cantharinae) er vanligvis livlig farget i svart, rødt og gult, mens småbløtvinger (Malthininae) er gul- eller brunaktige.
Larvene er tykke og pløsete, med korte bein og en forholdsvis liten hodekapsel. De kan særlig kjennes på at huden er fint og tett hårete, fløyelsaktig.
Bløtvingene er dagaktive insekter. Mange har kraftige farger i gult, rødt og svart, og mange av artene er vanlige i Norge. De oppsøker blomster på jakt etter nektar og pollen, men spiser også mindre dyr. De voksne (imago) tar lett til vingene eller kryper rundt i vegetasjonen, både i gresset og i trærne. De finnes i mange ulike naturtyper (habitat), som enger, langs skogsbryn, bekker, i hager og parker. De finnes i lavlandet men kan også finnes oppover i fjellet, men ikke over skog-grensen.
Larvene lever i jorden. Enkelte arter har larver som kalles snømark, fordi de kan sees på snø, i mildvær.
Bløtvinger er inndelt i fem underfamilier (delgrupper). Denne oversikten har med slektene og nordiske arter.
Bløtvinger (Cantharidae) er en gruppe av biller. Disse insektene har fått sitt navn ettersom de ikke har harde, men bløte (lite kitiniserete) dekkvinger.
Det er over 4 500 arter i verden, men bare 42 arter i Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Omomiłkowate (Cantharidae) – rodzina chrząszczy z podrzędu wielożernych i infrarzędu sprężykokształtnych. Kosmopolityczna. Larwy są drapieżne, niekiedy wszystkożerne. Imagines żywią się owadami, nektarem i pyłkiem. Dorosłe osobniki cechuje miękki oskórek i często ostrzegawcze ubarwienie.
Ciało tych chrząszczy jest wydłużone, długości od 1,2 do 28 mm, o bokach mniej lub bardziej równoległych, pokryte miękkim i elastycznym oskórkiem, najczęściej krótko owłosione. Ubarwienie może być całkiem czarne, ale często, zwłaszcza na przedpleczu i pokrywach, jest ostrzegawcze: częściowo lub całkiem czerwone, pomarańczowe lub żółte[1][2].
Głowę mają mniej lub bardziej prognatyczną, rzadko hipognatyczną. Ich warga górna, z wyjątkiem Chauliognathini, zlana jest z nadustkiem lub frontoclypeus. Żuwaczki są u nich wydłużone, zakrzywione i ostro zakończone. Czułki mają 11-członowe, zwykle nitkowate, ale spotykane są też inne, np. grzebieniaste czy blaszkowate. Czteroczłonowe głaszczki szczękowe mają zwykle rozszerzony lub zmodyfikowany człon końcowy. Przedplecze ma brzeg tylny nie szerszy od nasad pokryw, a krawędzie boczne zwykle całobrzegie. Pokrywy są miękkie, pełne do silnie skróconych, o bokach równoległych lub ku wierzchołkowi rozszerzonych. Tylna para skrzydeł jest zazwyczaj dobrze wykształcona. Odnóża są długie i smukłe, rzadko u samców z rozszerzonymi środkowymi udami. Panewki przedniej pary bioder są tak szeroko otwarte i szeroko połączone, że prawie nieobecne. Biodra przednie są stożkowate, tylne zaś spłaszczone. Stopy wszystkich nóg są pięcioczłonowe, przy czym człon czwarty jest od spodu dwupłatkowy[1][2].
Liczba widocznych sternitów odwłoka wynosi 7 u samic i zwykle 8 u samców. Tergity do ósmego włącznie mają pory gruczołowe. Ostatni z widocznych sternitów samca jest często zmodyfikowany np. u Silini zredukowany do wyrostka schowanego pod siódmym wentrytem, u Malthodes wydłużony i rozwidlony, a u Trypherus z parą asymetrycznych blaszek. W narządach rozrodczych samców rurkowaty tegumen (złożony z fallobazy i pary paramerów) otacza prącie. Fallobaza najczęściej jest błoniasta z dwoma bocznymi sklerytami. Prącie jest zwykle błoniaste, u większości gatunków z wynicowalnym woreczkiem wewnętrznym, często z ornamentowaniami lub wyrostkami. U Chauliognathinae tegumen jest asymetryczny, wyciągnięty w dwa wyrostki, a prącie zesklerotyzowane[2].
Larwa typu kampodeowego. Głowę ma silnie prognatyczną, zaopatrzoną w nasale, sierpowate żuwaczki z kanalikami, dwuczłonowe głaszczki wargowe i trój- lub czteroczłonowe głaszczki szczękowe. Czułki ma trójczłonowe z narządem zmysłowym na szczycie członu drugiego. Odnóża ma pięcioczłonowe. Boczne pory gruczołowe występują na wszystkich tergach tułowiowych i odwłokowych do ósmego, a niekiedy do dziewiątego włącznie. Odwłok pozbawiony jest urogomf, ale u niektórych gatunków z rodzaju Malthinus wyposażony jest w haki analne na segmencie dziesiątym[2].
Owady dorosłe żyją kilka tygodni, zwinnie poruszają się wśród roślinności i zwykle wykazują aktywność dzienną. Żywią się innymi owadami (np. mszycami), a także pyłkiem i nektarem[1].
Larwy żyją dłużej niż imagines, przechodząc do 10 wylinek. Są glebo- i wilgociolubne, a hydrofobowe owłosienie uodparnia je na zalewanie. Spotykane są np. w ściółce, pod kamieniami i butwiejącym drewnem, choć ostrzegawczo ubarwione larwy Chauliognathus aktywnie przemieszczają się po terenie otwartym. Zwykle są drapieżne, polujące na dżdżownicowate, nagie ślimaki i różne stadia rozwojowe owadów, aczkolwiek znane są też larwy wszystkożerne. W strefie umiarkowanej są stadium zimującym. Przepoczwarczenie ma zazwyczaj miejsce w kolebkach wykopanych w glebie[1].
Larwy jak i imagines posiadają gruczoły wydzielające substancje o nieprzyjemnym smaku, wraz z ostrzegawczym ubarwieniem odstraszające drapieżniki[1].
Rodzina kosmopolityczna, najliczebniejsza w tropikalnej części Azji i Ameryki Południowej, ale liczna też w strefach umiarkowanych. Większość zasiedla lasy, ale znane są też gatunki związane z terenami otwartymi[1]. W Polsce stwierdzono 88 gatunków[3].
Według katalogu z lat 1977–78 należy tu 5083 gatunków ze 137 rodzajów, jednak grupa ta jest dość słabo opracowana i wiele taksonów czeka na opisanie[1][2]. W XIX wieku umieszczane były w dużym taksonie Malacodermata[2]. Później, m.in. wraz z Omethidae, karmazynkowatymi i świetlikowatymi, zaliczane były do nadrodziny Cantharoidea, jednak o możliwej konieczności połączenia ich w jedną nadrodzinę ze sprężykami wspominał już Crowson w 1955 roku. Uczyniono to np. w systematyce Lawrence'a i Newtona z 1995. Nowsze analizy molekularne negują monofiletyzm Cantharoidea. Z analizy Kundraty i innych z 2014 wynika, że omomiłkowate stanowią grupę siostrzaną dla świetlikowatych, spokrewnioną z Omethidae i Telegeusidae dalej niż ze sprężykowatymi czy goleńczykowatymi[4].
Wyróżnia się 10 podrodzin[5]:
Omomiłkowate (Cantharidae) – rodzina chrząszczy z podrzędu wielożernych i infrarzędu sprężykokształtnych. Kosmopolityczna. Larwy są drapieżne, niekiedy wszystkożerne. Imagines żywią się owadami, nektarem i pyłkiem. Dorosłe osobniki cechuje miękki oskórek i często ostrzegawcze ubarwienie.
Flugbaggar (Cantharidae) är en familj i ordningen skalbaggar med cirka 5000 arter varav 49 är påträffade i Sverige. De kallas ofta också mjukbaggar.
Flugbaggar har en långsträckt och något tillplattad kropp med mjuka och böjliga täckvingar. Längden är mellan 1,5 och 30 millimeter exklusive de ganska långa antennerna. De lever av andra insekter och ibland ser man att honan äter upp hannen efter parningen.[1]
De svarta, sammetshåriga larverna övervintrar under stenar eller i jorden, men kommer fram vid töväder, och ibland kan man se dem i stort antal på snön, vilket har givit upphov till berättelser om maskregn. Larverna kallas av denna anledning också för snömaskar.
Flugbaggar förekommer allmänt på gräs och blommor i skogar och på ängar. Till Skandinaviens fauna hör omkring 50 arter, som har svarta eller grå-gula täckvingar samt vanligen röd-gul halssköld, med eller utan svart fläck.
Wikimedia Commons har media som rör Flugbaggar.
Flugbaggar (Cantharidae) är en familj i ordningen skalbaggar med cirka 5000 arter varav 49 är påträffade i Sverige. De kallas ofta också mjukbaggar.
Забарвлення тіла темне або яскраве, зазвичай у поєднанні жовто-червоного та чорного.
Cantharidae là một họ bọ cánh cứng. Chúng có phân bố toàn cầu. Trước đây, họ này được đặt trong siêu họ "Cantharoidea", hiện đã được gộp vào siêu họ Elateroidea; "Cantharoidea" đôi khi vẫn được dùng như một tên phân loại không cấp bật, gồm các họ Cantharidae, Drilidae, Lampyridae, Lycidae, Omalisidae, Omethidae, Phengodidae (gồm cả Telegeusidae), và Rhagophthalmidae.
Cantharidae là một họ bọ cánh cứng. Chúng có phân bố toàn cầu. Trước đây, họ này được đặt trong siêu họ "Cantharoidea", hiện đã được gộp vào siêu họ Elateroidea; "Cantharoidea" đôi khi vẫn được dùng như một tên phân loại không cấp bật, gồm các họ Cantharidae, Drilidae, Lampyridae, Lycidae, Omalisidae, Omethidae, Phengodidae (gồm cả Telegeusidae), và Rhagophthalmidae.
Мягкоте́лки[1][2][3] (лат. Cantharidae) — семейство жуков из надсемейства Elateroidea. Взрослые насекомые обладают удлинёнными телами с мягкой кутикулой; усики 10—12-члениковые, нитевидные; брюшко с семью стернитами. Наземные или почвенные личинки с чёрными, бархатистыми покровами. Большая часть видов мягкотелок населяет страны с холодным и умеренным климатом. Личинок представителей рода Telephorus называют снежными червями.
Окраска тела тёмная или яркая, обычно в сочетании жёлто-красного и чёрного[4].
Тело мягкотелок удлинённое, более или менее уплощённое дорсально, с мягкими покровами, особенно надкрылья. Верхнюю часть тела покрывают тонкие волоски. Голова больших размеров, вытянута вперёд. Усики нитевидные, их основания раздвинуты. Верхней губы нет. Переднеспинка более или менее четырёхугольная, по бокам часто расплостана. Вершины мандибул простые. Наличник неотделён ото лба[5]. Надкрылья хорошо развиты, реже укорочены, в спутанной пунктировке (редко со следами килей точечных рядов). Эпиплевры узкие. Все тазики сближённые. Эпистерны заднегруди сужённые в задней части и выемчатые по внутреннему краю. Брюшко с 8-10 стернитами. Коготки простые, отличаются у разных полов[4].
Различие между самкой и самцом в целом невелико, но у отдельных родов хорошо выражено, например, у Trypherus, Silis, Malthodes[4].
Взрослых жуков встретить можно на растениях или их цветках. Обычно хорошо и активно летают. В рацион мягкотелок входят мелкие насекомые и листья растений. Ведут активный дневной образ жизни, будучи потревоженными они поджимают конечности, притворяясь мёртвыми[4].
Личинки — хищники, живущие в подстилке или верхнем слое почвы, под корой деревьев, в гнилой древесине, где питаются яйцами и личинками мелких насекомых. Для них характерно внекишечное пищеварение[4].
Генерация личинки длится два-три года. Окукливается в почве[4].
Обнаружено более 50 ископаемых видов мягкотелок. Древнейшие формы Cantharidae найдены в раннем мелу в ливанском янтаре (около 130 млн лет), бирманском янтаре (около 100 млн лет) и испанском янтаре (около 110 млн лет)[6].
Мягкоте́лки (лат. Cantharidae) — семейство жуков из надсемейства Elateroidea. Взрослые насекомые обладают удлинёнными телами с мягкой кутикулой; усики 10—12-члениковые, нитевидные; брюшко с семью стернитами. Наземные или почвенные личинки с чёрными, бархатистыми покровами. Большая часть видов мягкотелок населяет страны с холодным и умеренным климатом. Личинок представителей рода Telephorus называют снежными червями.
花萤科（Cantharidae），又稱菊虎科，為鞘翅目下的一科，屬於叩頭蟲總科的一支。目前已知超過130屬5000種，分屬5個亞科[1]。該科成員一般體態修長、鞘翅柔軟，且許多種類具有鮮豔的警戒色。菊虎主要棲息於森林中，廣布於各大洲的可棲息地，常可見到其停棲於花朵上。成蟲主要為肉食性，會捕食小型無脊椎動物，如蚜蟲或蛾類幼蟲等。但也會採食花蜜，為授粉昆蟲之一。
從相關的化石記錄來看，該科的多樣性於中生代末期已相當豐富，且部分亞科可能在演化初期，就已具備了相當的物種多樣性。目前該科成員最早可以追溯到白堊紀早期。
菊虎科成員的成蟲長約1.2至18毫米[2]，一般體態修長、鞘翅柔軟、色彩多變，且有金屬光澤[1]，許多物種呈現鮮豔的警戒色[3]。腹部7至8節[4]，胸部及腹部兩側外緣具有腺體，可外翻分泌忌食物質，以驅離掠食者[4]。通常兩性形態有些差異[2]。足部長，所有腿皆為5個跗節[3][2]。
頭節突出前胸背板（英语：pronotum），觸角11節，大多成長絲狀，但也有部分物種成鋸齒狀、梳狀，或扇狀[2]。上唇（英语：Labrum (arthropod mouthpart)）膜狀，常位於頭楯下方[2]。髖節位於中胸（英语：Mesothorax），且彼此相鄰[2]。前胸背板邊緣平整，可能為正方形或橫扁形，少數成狹長形[2]。
雄蟲的陽莖成三葉狀（trilobed），多數由一根硬質的管狀被蓋（tegmen）包覆，內部則為一膜質柱狀構造[2]。被蓋由一陽莖基（phallobase）和兩根側突（英语：Paramere）所構成[2]。陽莖基大多膜質，形態多樣，且許多成員有減化的現象[2]。
目前我們對於該科成員的生態學所知甚微[2]。本科成員主要棲息於森林中，廣布於各大洲的可棲息地，常可見到其停棲於花朵上[1]。成蟲主要為肉食性，會捕食小型無脊椎動物，如蚜蟲或蛾類幼蟲等[1][4]。此外也會採食花蜜及花粉，為重要的授粉甲蟲[4]。
菊虎、擬天牛、擬金花蟲（英语：Lagriinae）、天牛、耀夜螢科（英语：Malachiidae）、細花螢（英语：Prionoceridae）等訪花性甲蟲在色彩和外型上相似，其中有不少物種具有分泌忌食物質的能力[4]。這樣的群集裡可能同時牽涉不同的擬態策略，包含無分泌忌食物質的物種，模仿有分泌的物種，使捕食過難吃個體的掠食者會避免捕食類似物種，這種策略稱為貝氏擬態。又或是多種不同會分泌忌食物種的種類，產生類似的花紋或警戒色，這種策略則稱為穆氏擬態[4]。
菊虎為完全變態昆蟲[2]。幼蟲一般住在土中（英语：geophlic），喜好潮濕土壤，常棲息於較鬆軟的土壤，或是葉片下、石塊下，且常出現於朽木附近[2]。菊虎幼蟲為肉食性，會掠食其他節肢動物的幼蟲及卵，並吸食其體液[2]。幼蟲期最多可達十個齡期（英语：Instar），幼蟲期快結束時，會於土壤中建造蛹室化蛹[2]。
菊虎科在親緣譜系上與螢科的關係最為接近[5]，然而已知所有的菊虎種類都不會發光。本種相當高的物種多樣性，目前全世界已知種超過5,000種[1]，且持續增加中[4]。但僅有北美和歐洲的基礎分類學研究較為透徹，其他地區尚有許多種類未被描述[4]。且由於該科大多數種類發表時，是根據博物館的蒐藏。在材料不足的情形下，常僅發表雄蟲的交尾器形態依據，雌蟲的相關形態則付之闕如，使雌蟲鑑定成為一個相當困難的工作[4]。
本科的共有衍徵包含翅脈減化、膜狀上唇（英语：Labrum (arthropod mouthpart)）、幼蟲體表被覆角質層短絨，且成蟲腹部第1–8節、幼蟲胸腹1–8節或1–9節背片（英语：Tergum）兩側具有成對腺狀孔洞[1]。過去分類學家曾將萤科、紅螢科、擬螢科（英语：Drilidae）、角唇螢科（英语：Omethidae）、平螢科（英语：Omalisidae）、捕蜈螢科（英语：Phengodidae），以及雌光螢科（英语：Rhagophthalmidae）統稱為菊虎總科（Cantharoidea），但後來以幼生期形態為主的比較形態學研究和系統發育分析則支持菊虎總科為叩頭蟲總科（英语：Elateroidea）的一個支序，為穩定叩頭蟲總科的單系性，便將其劃入叩頭蟲總科，而分子系統發育學也證實這樣的處理[5]。目前本科已知有菊虎亞科（西班牙语：Cantharinae）、麗艷菊虎亞科（書面挪威語：Chauliognathinae）、異熒菊虎亞科（西班牙语：Dysmorphocerinae）、尖鬚菊虎亞科、熒菊虎亞科等五個亞科[1]。
目前該科最早的紀錄則來自黎巴嫩琥珀（1.25~1.35億年前，白堊紀早期），然而身體後方完全損毀，以致無法確認物種分類。澳大利亞則於庫恩瓦拉（英语：Koonwarra, Victoria）（Koonwarra）化石層有白堊紀早期（1.15億年前）有菊虎化石的紀錄[6]，然而保存狀況亦不佳。目前除了三例白堊紀緬甸琥珀的種類（均來自緬甸），大多數琥珀化石菊虎皆描述自新生代的琥珀，絕大多數來自波羅的海琥珀[2]。從相關的化石記錄來看，該科的多樣性於中生代末期已相當豐富，且尖鬚菊虎亞科可能在菊虎科演化初期，就已具備了相當的物種多樣性。
中文俗名「菊虎」的命名緣由，至今仍不清楚[4]。日文名「浄海坊」（ジョウカイボン），得名於日本平安時代後期的權臣平清盛出家後的法名。平氏生前為熱病所苦，又由於斑蝥素（英语：cantharidin）這種化學物質會使皮膚紅腫、發皰發炎。但其實菊虎並不會產生斑蝥素，而是擬天牛科（Oedemeridae）的物種，可見當時人們尚無法區分此兩科物種[4]。英文的俗名為「兵甲蟲」（Soldier beetle），是由於歐陸最早被描述的種類體色與早期英國士兵的紅色外套類似而得名[4]。
瘟疫麗艷菊虎（英语：Chauliognathus lugubris）（Chauliognathus lugubris）是一種澳洲特有的菊虎[7]，在遭遇掠食者攻擊時，會分泌一種白色粘稠液體驅敵[8]。澳洲聯邦科學與工業研究組織（CSIRO）的研究團隊在分析液體成分後，發現含有一種稱為8Z-二氫母菊酸（8Z-dihydromatricaria acid，DHMA）的脂肪酸[8]，具有抗腫瘤、微生物能力[4]。該物種也是目前唯一已知可分泌這種化學物質的真核生物[8]。
花萤科（Cantharidae），又稱菊虎科，為鞘翅目下的一科，屬於叩頭蟲總科的一支。目前已知超過130屬5000種，分屬5個亞科。該科成員一般體態修長、鞘翅柔軟，且許多種類具有鮮豔的警戒色。菊虎主要棲息於森林中，廣布於各大洲的可棲息地，常可見到其停棲於花朵上。成蟲主要為肉食性，會捕食小型無脊椎動物，如蚜蟲或蛾類幼蟲等。但也會採食花蜜，為授粉昆蟲之一。
從相關的化石記錄來看，該科的多樣性於中生代末期已相當豐富，且部分亞科可能在演化初期，就已具備了相當的物種多樣性。目前該科成員最早可以追溯到白堊紀早期。
本文参照
ジョウカイボン科 Cantharidae は、コウチュウ目に属する昆虫の一群である。見かけはややカミキリムシに似るが、甲虫としては全体に柔らかな虫である。
ジョウカイボン科の昆虫は、細長い体に糸状の長い触角を持ち、見かけではカミキリムシ科の昆虫に、あるいはむしろカミキリモドキ科の昆虫に似ている。しかし分類的にはそれらとは遠く、ホタル科などとともにホタル上科に属する。この群は甲虫としては非常に柔らかな体をしている。
食性は肉食で、成虫、幼虫ともに小型の昆虫などを捕食している。成虫は草の上や花などに見られることが多く、幼虫は地上性。
名前は日本の普通種であるジョウカイボン Athemus suturellus の名から来ている。ただし、この名の意味、由来については不明である。それ以外の種では、この名からボンを外し、○○ジョウカイという風に呼ぶ。英名はSolider beetle であるが、これはイギリスの軍服に似た色彩（赤・黄色・黒）の種にちなんでとのこと[1]。
小型から中型の甲虫で、小さいものは3mm程度から、20mmを越えるものまである。
全体に細長く、腹背にやや扁平ながら、ほぼ円筒形のプロポーションである。全体に柔らかく、特に前翅が柔らかい。
頭部は前胸に比べて狭くなく、その点で頭部の幅が狭く、往々に前胸に隠れるホタル科やベニボタル科とは異なる。触角は糸状で細長いものが多い。大顎は鋭く噛む形で、上唇は薄くて認めがたい。
前翅は基部が特に幅広くなく、ほぼ同じ幅で伸びる。ただし、一部の種では退化して短くなる。
幼虫はやや腹背に扁平なイモムシ状、胸部に三対の短い歩脚を持つ。体表はビロード状で、頭部は幅広く、短い触角と頑丈な顎を持つ[2]。胸部と腹部はキチン化が弱く、柔らかい。
成虫は花や葉の上に見られ、小型の昆虫などを捕食する。特に一部の種は花によく見られ、花粉等も食べる。
幼虫は林床など地表に生息し、やはり昆虫を捕食する。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
